OSTATNI POETA DE CONSOLATIONE POESIAE

OSTATNI POETA DE CONSOLATIONE
POESIAE
OSTATNI POETA DE CONSOLATIONE
POESIAE
HORATIUS leży zadumany
Po kąpieli
Piękne czarne niewolnice
Namaszczają jego ciało olejkiem
Teraz jest bardzo przyjemnie
Niedługo już nie zobaczy Rzymu
Będzie żyć jak barbarzyńca
Mieć przyjaciół pociechą jest
Na wygnaniu bliskich nie ma
Exegi monumentum
Pisze
Dla kogo
Układać rymy
Gdy księgi płoną
Może po latach odnajdzie
Zapiski w zakamarkach zburzonej biblioteki
OSTATNI POETA
Będzie śpiewał stare pieśni
Może zrozumie
Poesia est consolatione
I zbuduje dla niej pomnik
Na chwałę klasyka
Prześmiewcom będzie zakazane
Oglądać i czytać
Rozpowszechniać
OSTATNI POETA
Usiądzie pod lipą w ogrodzie
Tuż przed puentą życia
I ujrzy w starym metrum
Przyjaciela
Pochylonego nad strofami
W nieznanym języku
Z pogodnym obliczem
I drżącą ręką
Odczyta wiadomość
Może zaprowadzi go do raju
Może przywróci nadzieję
Może ześle pocieszenie
Przypomni o obowiązku
Zszywania roztarganych myśli
Nade wszystko
Zaślepionych transparentów
Nienawiści do pięknych słów
Ostatni poeta
Zdradził przyjaciela
Bo nie zna łaciny
Ja nie panimaju skazał
I’d like some vodka