Chór Zamku Ujazdowskiego - Centrum Sztuki Współczesnej Zamek

Chór Zamku Ujazdowskiego
w ramach wystawy GŁOS / VOICE
Występ Chóru Zamku Ujazdowskiego: styczeń 2015
Chórmistrz: Sean Palmer
Trener głosu : Marcin Steczkowski
Kompozytor: Paweł Romańczuk
Chórzyści: pracownicy CSW Zamek Ujazdowski
W ramach projektu GŁOS w Zamku Ujazdowskim powstaje chór złożony z pracowników CSW –
przedstawicieli różnych zawodów i specjalizacji, od techników i stolarzy, przez pracowników administracji, po
historyków sztuki i edukatorów. Celem chóru będzie wyartykułowanie „głosu instytucji” rozumianej jako
wspólnota tworzących ją ludzi, zarówno tych, którzy funkcjonują w przestrzeni publicznej (na przykład
kuratorzy), jak i tych, którzy na co dzień działają w cieniu, pozostając niewidzialni i niesłyszalni dla widzów
uczestniczących w programach Centrum.
Prace Chóru rozpoczęły się od początku września.
Wokalista, muzyk i dydaktyk Marcin Steczkowski prowadzi z uczestnikami warsztaty służące
lepszemu uświadomieniu sobie własnego głosu, wyzwalaniu go, pokonywaniu fizycznych i psychologicznych
barier w jego artykulacji.
Chórmistrzem Chóru Zamku Ujazdowskiego jest Sean Palmer, aktor, wokalista, performer,
założyciel Eksperymentalnego Chóru Gre Badanie. Pod jego kierunkiem uczestnicy będą pracować nad
wykonaniem utworu wokalnego, który dla Chóru Zamku Ujazdowski komponuje Paweł Romańczuk, muzyk
znany między innymi z projektu Małe Instrumenty.
Publiczne wykonanie utworu Pawła Romańczuka przez Chór Zamku Ujazdowskiego, nastąpi w
styczniu 2015 jako podsumowanie trwającego cztery miesiące warsztatowego procesu i zarazem epilog
projektu GŁOS.
Chór Zamku Ujazdowskiego pomyślany jest jako warsztat praktykowania współpracy,
przełamywania wstydu i strachu, oraz zdobywania narzędzi artystycznych do wyrażania emocji przez ludzi,
którzy w dziedzinie muzyki są amatorami. Celem procesu zmierzającego w stronę ustanowienia Chóru
Zamku Ujazdowskiego oraz wykonania napisanego dla niego utworu jest poszukiwanie odpowiedzi na
pytanie o możliwość wspólnego działania w heterogenicznej grupie, o warunki, w których ludzie
współtworzący instytucję artystyczną mogą zawiesić logikę „wytwarzania produktów kulturalnych” i dokonać
aktu twórczego. To także pytanie o szansę na zabranie publicznie głosu przez tych, którzy na co dzień
pozostają niesłyszalni, działając na zapleczu sceny artystycznej. Chodzi wreszcie o radość i poczucie
wzajemnej więzi pojęte jako fundament do budowy instytucji, alternatywny wobec klasycznego modelu
biurokratycznego opartego na zależnościach służbowych.