Solvency II i MSSF 4 faza II

Ewa Spigarska*
Zmiany w rachunkowości zakładów ubezpieczeń
– Solvency II i MSSF 4 faza II
Wstęp
W związku z wprowadzeniem Dyrektywy Solvency II1 i opracowania projektu MSSF 4 faza II „Umowy ubezpieczenia”2 zakłady ubezpieczeń muszą
ocenić wpływ proponowanych zmian, które przede wszystkim będą wymagać
bardziej skomplikowanych metod wyceny. Celem artykułu jest przestawienie
podstawowych zmian w wycenie i prezentacji umów ubezpieczeniowych zgodnie z prowadzanymi regulacjami.
1. Koncepcja Dyrektywy Solvency II
W związku z olbrzymimi zmianami w gospodarce zakładów ubezpieczeń
wprowadzono dyrektywę Solvency II oraz jest w trakcie opracowywania i dyskusji projekt Międzynarodowego Standardu Sprawozdawczości Ubezpieczeniowej 4 faza II. Komisja Europejska wprowadzając dyrektywę Solvency II
argumentowała to w następujący sposób:
1. „Standardy wyceny na potrzeby nadzoru powinny być w możliwie dużym
zakresie zgodne z międzynarodowymi zasadami rachunkowości by ograniczyć obciążenia administracyjne.”3
2. „O ile nie zostało uregulowane w inny sposób, wycena wszystkich aktywów oraz zobowiązań, innych niż rezerwy techniczne powinna być dokonana zgodnie z międzynarodowymi standardami rachunkowości przyjętymi
przez Unię Europejską.”4
Do podstawowych celów wprowadzenia Dyrektywy Solvency II należy
zaliczyć przede wszystkim dostosowanie wymogów kapitałowych do profilu
ryzyka, zwiększenie poziomu harmonizacji w obszarze wypłacalności, motywowanie zakładów ubezpieczeń do efektywnego zarządzania ryzykiem oraz
zabezpieczyć interesy posiadaczy polis.
Zgodnie z art. 1 Dyrektywy Solvency II reguluje ona następujące zagadnienia:
1) podejmowania i prowadzenia we Wspólnocie na własny rachunek działalności w zakresie ubezpieczeń bezpośrednich i reasekuracji,
2) nadzoru nad grupami ubezpieczeniowymi i reasekuracyjnymi,
*
Dr, Katedra Rachunkowości, Wydział Zarządzania, Uniwersytet Gdański
Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE z dnia 25 listopada 2009 r. w spawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Wypłacalność
II) Dz. U. L. 335 z 17.12.2009 r.
2
Insurance contracts, Exposure Draft ED/2010/8.
3
Komisja Europejska, Dyrektywa Solvency II, Nota Wprowadzająca 28.
4
Komisja Europejska, Specyfikacja techniczna Q155, paragraf V.4.
1
362
Ewa Spigarska
3) reorganizacji i likwidacji zakładów ubezpieczeń bezpośrednich.
Dyrektywa obowiązuje na terytorium krajów Unii Europejskiej, Norwegii,
Liechtensteinu oraz Islandii. Dotyczy ona zakładów ubezpieczeń bezpośrednich
na życie oraz ubezpieczeń innych niż na życie, jak i reasekuratorów w sytuacji
gdy:
1) przypis składki przekracza 5 mln Euro rocznie,
2) całkowita kwota rezerw techniczno-ubezpieczeniowych brutto zakładu
ubezpieczeń przekracza 25 mln Euro, wliczając w to udział reasekuratorów
i spółek celowych5,
3) działalność zakładu w ramach reasekuracji czynnej przekracza:
a) 0,5 mln Euro składki przypisanej brutto,
b) 2,5 mln Euro rezerw techniczno-ubezpieczeniowych brutto, z uwzględnieniem udziału reasekuratorów i spółek celowych,
c) składka przypisana brutto zakładu reasekuracji czynnej przekracza 10%
składki przypisanej brutto,
d) składka przypisana brutto zakładu reasekuracji czynnej przekracza 10%
rezerw techniczno-ubezpieczeniowych brutto, z uwzględnieniem udziału reasekuratorów i spółek celowych.
W sytuacji gdy wyżej wymienione kwoty zostaną przekroczone w trzech kolejnych latach, Dyrektywę Solvency II należy stosować począwszy od czwartego
roku.
W związku z wdrażaniem dyrektywy Solvency II, każdy zakład ubezpieczeń musi dokonać oceny aktualnych i długoterminowych planów potrzeb kapitałowych. Wymaga to ustalenia minimalnego poziomu zarządzania ryzykiem,
aby ustalić wymogi kapitałowe dla prowadzonej działalności. W pierwszej kolejności zakłady ubezpieczeń są zobowiązane zorganizować proces zarządzania
ryzykiem. W tym celu ubezpieczyciele muszą opracować plan działalności,
zawierający przede wszystkim określenie organizacji działalności ubezpieczeniowej, w tym:
1) struktury organizacyjnej krajowego zakładu ubezpieczeń,
2) sposobu zawierania umów ubezpieczenia,
3) zasad akceptacji ryzyk,
4) sposobu ustalania stawek ubezpieczeniowych,
5) sposobu ustalania rezerw techniczno-ubezpieczeniowych,
6) przyjętych zasad rachunkowości, w szczególności zasad rozliczania
kosztów, w tym kosztów administracyjnych i kosztów akwizycji,
7) systemu ustalania wartości odszkodowań i świadczeń,
8) systemu zarządzania aktywami,
9) systemu kontroli wewnętrznej.
5
W sytuacji, gdy zakład należy do grupy, bierze się pod uwagę wysokość rezerw technicznoubezpieczeniowych całej grupy.
Zmiany w rachunkowości zakładów ubezpieczeń – Solvency II i …
363
2. Podstawowe założenia projektu MSSF 4 faza II
Podstawową ideą prac nad Międzynarodowym Standardem Sprawozdawczości Finansowej MSSF 4 „Umowa ubezpieczenia”6 jest stworzenie wysokiej
jakości standardu regulującego zagadnienia wyceny, prezentacji i ujawnień dla
kontraktów ubezpieczeniowych. Prace nad Międzynarodowym Standardem
Sprawozdawczości Finansowej dotyczącym umów ubezpieczenia rozpoczęły
się w grudniu 1997 roku, zaś pierwszy jego projekt został opublikowany 31
lipca 2003 roku. Ostateczną wersję MSSF 4 zatwierdzono 31 marca 2004 roku.
Standard ten dotyczy wyłącznie umów ubezpieczenia, a nie wszystkich aspektów działalności ubezpieczeniowej. Jednak w standardzie tym nie nastąpiło pełne uregulowanie zagadnień związanych z umowami ubezpieczeniowymi. Spowodowało to, że prace nad standardem podzielono na dwie fazy. W fazie pierwszej ustalano zasady postępowania w tzw. okresie przejściowym i określono w
ograniczonym zakresie zagadnienia rachunkowości związane z umowami ubezpieczeniowymi, jak i zwiększono zakres ujawnionych informacji, niezbędnych
do oceny sytuacji finansowej i ryzyka zakładu ubezpieczeń. MSSF 4 faza I zwalania zakłady ubezpieczeń z niektórych wymagań inny MSR/MSSF:
 - zabrania dokonywania odpisów na prawdopodobne roszczenia z tytuł
umów, które nie istnieją w dniu sprawozdania, takich jak odpisy katastroficzne i wyrównawcze,
 - wymaga testu adekwatności uznanych zobowiązań ubezpieczeniowych i
przeciwstawnego testu pogorszenia dla aktywów reasekuracyjnych,
 - wymaga od zakładu ubezpieczeń utrzymywania zobowiązań ubezpieczeniowych w jego bilansie zanim zostaną przedawnione lub wycofane lub
wygasną, a także zabrania wyrównywania zobowiązań ubezpieczeniowych
powiązanymi należnościami reasekuracyjnymi.
W roku 2007 Komitet Międzynarodowych Standardów rachunkowości
wydał dokument do dyskusji, zaś potem projekt MSSF 4 faza II (Explosure
Draft), który ma zastąpić tymczasowy standard MSSF 4. Celem nowego opracowania jest stworzenie jednego, kompleksowego modelu, który uwzględniałby
różnorodność rachunkowości ubezpieczeniowej i byłby bez oporów zaadoptowany przez sprawozdawczość zakładów ubezpieczeń. Przede wszystkim w
ramach projektu przewiduje się wycenę umów ubezpieczeniowych w oparciu o
oczekiwaną wartość bieżącą wynikających z nich przepływów pieniężnych powiększonych o narzut na ryzyko (risk margin) oraz narzut eliminujący zysk
(marżę rezydualną – residual margin). Dodatkowo, co stanowi zmianę w stosunku do obowiązujących rozwiązań, w niektórych przypadkach będzie można
przeprowadzić wycenę w sposób uproszczony. Standard ten ma mieć zastosowanie, tak jak jego wcześniejsza wersja, do wszystkich podmiotów, które wystawiają umowy ubezpieczenia. Zakłada on również kontynuację obowiązującej
definicji umowy ubezpieczenia z fazy I, przez którą należy rozumieć umowę, w
6
Międzynarodowy Standard Sprawozdawczości Finansowej 4 „Umowy ubezpieczeniowe”, Dz.
U. L. 320 z 29.11.2008 r.
364
Ewa Spigarska
wyniku której jedna ze stron (zakład ubezpieczeń) przyjmuje istotne ryzyko
ubezpieczeniowe od innej strony (ubezpieczony) poprzez zgodę na wynagrodzenie ubezpieczonego w momencie zajścia przyszłego niepewnego zdarzenia
(zdarzenie ubezpieczeniowe), które wpłynie niekorzystnie na ubezpieczonego.
Zgodnie z założeniem standardu ryzyko jest istotne wtedy i tylko wtedy
gdy ubezpieczone zdarzenie powoduje wypłatę istotnych dodatkowych benefitów w każdym ze scenariuszy, posiadających znaczenie ekonomiczne. Przez
dodatkowe korzyści rozumie się wartość bieżącą kwoty, która przewyższa wartość bieżącą kwoty wypłaconej w momencie wystąpienia ubezpieczonego zdarzenia. Jednocześnie umową ubezpieczenia objęte jest ryzyko ubezpieczeniowe,
które jest związane z nieprzewidywalnym (ubezpieczanym) zdarzeniem.
Zakład ubezpieczeń powinien badać istotność ryzyka kontraktu ubezpieczeniowego, a nie odwoływać się do materialności sprawozdania finansowego.
Jednocześnie MSSF 4 faza II nakazuje aby wszystkie elementy, które nie odnoszą się ściśle do ochrony ubezpieczeniowej powinny zostać wydzielone (ang.
unbulding). Przede wszystkim wydzieleniu powinny podlegać:
 wbudowane instrumenty pochodne (ang. embedded derivaties),
 towary i usługi, które nie są bezpośrednio związane z ubezpieczeniami
(ang. goods and services that are not closely related to insurance),
 salda kont ubezpieczającego (ang. policyholder account balances) spełniające jednocześnie dwa warunki: po stronie kredytowej konta księgowane są
zwroty z inwestycji, zaś stopa zwrotu z inwestycji zależy od wyników inwestycyjnych aktywów bazowych.
W innych przypadkach, nie wymaganych przez standard, proces rozdzielania
nie jest dozwolony.
Przykłady kontraktów ubezpieczeniowych spełniających, jak i nie spełniających wymagań kontraktu ubezpieczeniowego według MSSF 4 faza II zawarto
w tablicy nr 1.
Równolegle dla celów prawnych umowę ubezpieczenia definiuje Kodeks
Cywilny, zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenia te obejmują przede
wszystkim:
1) w przypadku ubezpieczeń majątkowych – wypłatę określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku,
2) w przypadku ubezpieczeń osobowych – wypłatę umówionej sumy pieniężnej, renty lub innego świadczenia w razie zajścia przewidzianego w umowie
wypadku w życiu osoby ubezpieczonej.7
Ustawa o działalności ubezpieczeniowej stwierdza, że zakład ubezpieczeń
udziela ochrony ubezpieczeniowej na podstawie umowy ubezpieczeniowej,
7
Por. art. 805 Ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz. U. z 1964 r., Nr 16, poz.
93 z późn. zm.)
Zmiany w rachunkowości zakładów ubezpieczeń – Solvency II i …
365
która ma charakter dobrowolny, z zastrzeżeniem przepisów o ubezpieczeniach
obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.8
Tablica 1. Podział kontraktów ubezpieczeniowych ze względu na ryzyku ubezpieczeniowych według MSSF 4 faza II
Umowy stanowiące
Umowy nie stanowiące
kontrakty ubezpieczeniowe
kontraktów ubezpieczeniowych
Ubezpieczenia od kradzieży lub zniszczenia mienia
Ubezpieczenia od odpowiedzialności
cywilnej i od kosztów prawnych
Ubezpieczenia na życie i pokrycie kosztów związanych z pogrzebem
Ubezpieczenie na dożycie
Wypłata emerytur i świadczeń zależnych
od przeżycia
Gwarancje ubezpieczeniowe
Gwarancje kredytowe narażające na
stratę
Ubezpieczenie od strat poniesionych w
czasie podróży
Reasekuracja
Ubezpieczenie na dożycie, jeżeli ryzyko śmierci jest
nieznaczne (np. krótkoterminowe)
Kontrakty prawne posiadające formę ubezpieczenia,
ale przenoszące całe znaczące ryzyko na posiadacza
polisy
Kontrakty wspomagające wypłaty świadczenia w
przypadku wystąpienia niekorzystnego zdarzenia,
które jednak nie wpływa niekorzystnie na posiadacza
polisy (hazard)
Instrumenty pochodne, które narażają stronę kontraktu na ryzyko finansowe, a nie na ryzyko ubezpieczeniowe
Ubezpieczenie ryzyka kredytowego, które wypłaca
świadczenie nawet jeśli posiadacz polisy nie poniósł
żadnych strat w wyniku nie spłacenia kredytu w odpowiednim czasie.
Źródło: Opracowanie na podstawie MSSF 4.
Niestety obowiązujące przepisy, zarówno krajowe jak i międzynarodowe
nie definiują jednoznacznie umowy ubezpieczeniowej, co powoduję, że przy
klasyfikacji umów bierze się pod uwagę następujące kryteria9:
1) Czy występuje ryzyko straty ekonomicznej dla beneficjenta lub ubezpieczonego:
 niezależne od samej umowy?
 poza kontrolą którejkolwiek ze stron?
 takie, które można rozłożyć na ponoszących straty?
2) Czy to ryzyko jest przyjęte przez towarzystwo ubezpieczeniowe lub podmiot składający obietnicę?
3) Czy umowa zawiera plan rozłożenia kosztów strat w grupie narażonej na
ryzyko?
3. Wdrożenie Dyrektywy Solvency II i MSSF 4 faza II w zakładach
ubezpieczeń
Firma PwC10 opracowała pięciostopniowy plan integracji w zakresie wdrażania Dyrektywy Solvency II i MSSF 4 faza II w zakładach ubezpieczeń:
8
Por. art. 12 Ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. z 2003 r. Nr
124, poz. 1151 z późn. zm.)
9
Po. Williams i inni (2002, s. 455)
10
Por. Getting to grips with the shake-up. www.pwc.com
366
Ewa Spigarska
1. Zrozumienie kluczowych wymagań,
2. Stosowanie modelu operacyjnego i procesu do przewidywania nowych
wymogów sprawozdawczości finansowej a jednocześnie dopuszczenie
przyszłych zmian,
3. Zrozumienie i przygotowanie nowych wymagań,
4. Rozwinięcie zdolności modelowania i raportowania,
5. Rozwinięcie wewnętrznej strategii sprawozdawczości.
Analizując kluczowe wymagania stawiane przez Solvency II i MSSF 4 faza II
należy stwierdzić, że podstawowe zasady wyceny umów ubezpieczeniowych są
zbliżone. Jednak występujące różnice będą miały wpływ na zdolność integracji
obu regulacji w zakładach ubezpieczeń. Na obecnym etapie więcej niepewności
i zapytań związanych jest z MSSF 4 „Umowy ubezpieczenia”, który jest w
trakcie konsultacji niż już z uchwalaną Dyrektywą Solvency II.
Stopień niepewności towarzyszący zmianom zawartym w MSSF 4 faza II powinien zostać zniwelowany poprzez szczegółową analizę różnic między standardem a Solvency II, w celu ustalenia priorytetów i uniknięcia straty czasu i
zasobów na etapie wdrażania.
Procedurze integracji wprowadzanych zmian towarzyszą problemy czasowe i
techniczne, polegające przede wszystkim na tym, że różne Międzynarodowe
Standardy Sprawozdawczości Finansowej i ich nowelizacje pojawiają się w
różnym czasie w stosunku do zatwierdzonej dyrektywy Solvency II. Konsekwencją tego jest, że obecne wymagania sprawozdawczości dla kontraktów
ubezpieczeniowych często bazują na rozwiązaniach Solvency I lub US GAAP.
W związku z tym zakłady ubezpieczeń, w okresie przejściowym, będą miały do
wyboru kilka rozwiązań dotyczących sprawozdawczości. Będą one mogły
utrzymać bieżące podejście, będzie to jednak wymagało równoległego stosowania aktualnie obowiązujących modeli wyceny, jak i tych wymaganych przez
Solvency II. Spowoduje to powstanie dodatkowych kosztów związanych z integracją analizowanych regulacji. Innym rozwiązaniem jest adaptacja Solvency II,
co wiąże się z ostrożną i szczegółową oceną wymagań aktualnie obowiązujących standardów MSSF 4 i MSR 8 w celu sprawdzenia czy wybrane rozwiązania są dozwolone. Podejście to będzie wymagało w dalszej kolejności zaadoptowania zmodyfikowanego MSSF 4, gdy stanie się wymagalny. Kolejnym rozwiązaniem jest wcześniejsze zaadoptowanie MSSF 4 faza II, jeszcze przed terminem jak będzie on wymagalny lub wcześniejsze uwzględnienie części jego
wymagań jako sposobu na udoskonalenie istniejącej polityki rachunkowości w
świetle Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej (o ile
takie podejście będzie dozwolone w ramach opublikowanego MSSF 4 faza II).
Dla zakładów ubezpieczeń kryterium wyboru danego rozwiązania powinna być
przede wszystkim ocena wpływu finansowego potencjalnych opcji na sporządzane sprawozdania finansowe.
W kolejnym kroku polegającym na stworzeniu modelu operacyjnego i
procesu do przewidywania nowych wymogów sprawozdawczości, zakłady
ubezpieczeń będą musiały dokonać oceny w jaki sposób zintegrować wymaga-
Zmiany w rachunkowości zakładów ubezpieczeń – Solvency II i …
367
nia w zakresie raportowania oraz ustalić procedurę w jaki sposób zmiany w
MSSF włączyć do modelu operacyjnego. Efektywne działanie w tym zakresie
będzie wymagało integracji finansowej, operacyjnej i technicznej oraz w zakresie zarządzania ryzykiem.
Następnie trzeba będzie zrozumieć nowe wymagania i przygotować się do
ich wdrożenia. Solvency II dokonuje fundamentalnych zmian w zarządzaniu
danymi, co wymaga wysokiej jakości danych i stworzenia bardziej rygorystycznych procedur kontrolnych. Jednocześnie zakłady ubezpieczeń będą zmuszone upewnić się, że wprowadzone zmiany uwzględniają wymagania stawiane
przez Międzynarodowe Standardy Sprawozdawczości Finansowej, które potrzebują bardziej szczegółowych danych niż Solvency II. Przykładowo, najprawdopodobniej ostateczna wersja standardu MSSF 4 faza II będzie wymagała
włączenia marży rezydualnej do istniejących kontraktów ubezpieczeniowych,
co będzie wiązało się ze znacznymi nakładami. Zakłady ubezpieczeń będą musiały „powrócić” do dnia rozpoczęcia kontraktów ubezpieczeniowych na poziomie pojedynczej umowy, a nie portfela, aby ustalić marżę rezydualną oraz
zasady jej amortyzacji na dzień sprawozdawczy. Skala obliczeń związanych z
rezydualną marżą może okazać się bardziej skomplikowana niż problemy związane z odraczaniem kosztów akwizycji.
Na etapie rozwinięcia zdolności modelowania i raportowania, idąc w kierunku podejścia rynkowego, trzeba będzie przede wszystkim stworzyć model
przepływów pieniężnych (cash flow), który będzie spełniał zarówno wymagania
Solvency II i MSSF 4 faza II. Oznacza to dla zakładów prowadzących ubezpieczenia na życie stworzenia zaawansowanych modeli stochastycznych, zaś dla
wielu grup międzynarodowych odejście od lokalnych standardów rachunkowości, które często nie wymagały spójnej wyceny rynku. Prace te wiążą się z dużymi nakładami pracy, więc należy zwrócić uwagę aby wdrażając nowe regulacje unikać powielania niektórych procedur związanych przede wszystkim z audytem i kontrolą. Wiąże się to również z rozwinięciem wewnętrznej strategii
raportowania. Wprowadzenie struktur ekonomicznych zgodnie z Solvency II w
zakresie raportowania pozwoli poprawić jakość i transparentność sprawozdawczości zakładów ubezpieczeń, jak i efektywnie i spójnie wskazać działania tworzące wartość. Finalnym celem zmian w sprawozdawczości jest pokazanie pojedynczego obrazu na biznes, aby szczegółowiej wskazać związane z nim ryzyka i sposób jego funkcjonowania.
Różnice w zakresie wyceny pomiędzy Solvency II i MSSF 4 faza II wymagają od zakładów ubezpieczeń wyjaśnienia rozbieżności pomiędzy poszczególnymi podejściami (ekonomicznym i księgowym), jak i opracowania projektu
spajającego te rozbieżności.
Zakończenie
Reasumując, należy stwierdzić, że Dyrektywa Solvency II ma zastosowanie do wszystkich kontraktów ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych wystawianych przez zakłady ubezpieczeń w Europejskim Obszarze Gospodarczym
368
Ewa Spigarska
lub przez oddziały zakładów działających na Europejskim Obszarze Gospodarczym ale z siedzibą znajdująca się poza nim. Zgodnie z Solvency II nie ma rozróżnienia na kontrakty ubezpieczeniowe i inwestycyjne.
Natomiast według MSSF 4 faza II salda kont ubezpieczającego, wbudowane
instrumenty pochodne, towary i usługi, które nie są bezpośrednio związane z
ubezpieczeniami są rozdzielone i wyceniane według alternatywnych Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej (MSR 39, MSSF 9).
Rozdzielenie innych składników, poza wymienionymi przykładami, nie jest do
końca jasne. Nie istnieje bezpośredni odpowiednik koncepcji rozdzielenia i alternatywnego pomiaru w Solvency II.
Literatura
1. Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE z dnia 25 listopada 2009 r. w spawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Wypłacalność II) Dz. U. L. 335 z 17.12.2009
r.
2. Getting to grips with the shake-up. www.pwc.com
3. Insurance contracts, Exposure Draft ED/2010/8.
4. Międzynarodowy Standard Sprawozdawczości Finansowej 4 „Umowy
ubezpieczeniowe”, Dz. U. L. 320 z 29.11.2008 r.
5. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz. U. z 1964 r., Nr
16, poz. 93 z późn. zm.)
6. Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. z
2003 r. Nr 124, poz. 1151 z późn. zm.)
7. Williams Jr. C. A., Smith M. L., Young P. C. (2002), Zarządzaniem ryzykiem a ubezpieczenia, PWN, Warszawa.
Streszczenie
W związku z prowadzaniem Dyrektywy Solvency II i zmianami w MSSF 4
„Umowy ubezpieczeniowe” niezbędnym jest zrozumienie natury i różnic nowych regulacji obowiązujących w zakładach ubezpieczeń. Ubezpieczyciele muszą ocenić wpływ
nowych regulacji na sytuację i wyniki finansowe, procesy i systemy, jak i zaplanować
jak najbardziej spójne wdrożenie nowych rozwiązań.
Changes in the accountancy of the insurance companies Solvency II and
new IFRS insurance contracts (Summary)
Solvency II applies to all insurance and reinsurance contracts. There is no distinction between insurance and investment contacts. IFRS for insurance contracts applies to
all contacts which transfer significant insurance risk or do not transfer significant insurance risk, but have a participaiting feature and participate in the same performance pool
as other insurance contracts.