w sprawie zmiany ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce

STANOWISKO
KONWENTU MARSZAŁKÓW WOJEWÓDZTW RP
z dnia 18 kwietnia 2012 r.
w sprawie zmiany ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami i aktów związanych
Zdaniem Marszałków Województw RP, Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami (tj: Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.) oraz
rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 14 września 2004 r. w sprawie sposobu i trybu
przeprowadzania przetargów oraz rokowań na zbycie nieruchomości, wymagają zmian
legislacyjnych.
W ostatnim czasie prowadzone były prace nad projektem rozporządzenia Ministra
Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie szczegółowego trybu sprzedaży nieruchomości Zasobu
Własności Rolnej Skarbu Państwa i ich części składowych, warunków obniżenia ceny
sprzedaży nieruchomości wpisanej do rejestru zabytków oraz stawek szacunkowych gruntów.
Projekt był przedstawiony środowisku samorządowemu na forum Komisji Wspólnej Rządu
i Samorządu Terytorialnego.
Konsultacje w/w projektu dotyczącego nieruchomości rolnych Skarbu Państwa,
do gospodarowania którymi ma zastosowanie ustawa z dnia 19 października 1991 r.
o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (Dz. U. z 2007 r. Nr 231, poz.
1700, z późn. zm.), zainspirowały do działań mających na celu przejęcie niektórych
zawartych w tej ustawie rozwiązań legislacyjnych do ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity: Dz. U. z 2010 r., Nr 102, poz. 651
z późn.zm.), która reguluje gospodarowanie nieruchomościami jednostek samorządów oraz
Skarbu Państwa.
Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 lutego 2010 r. w sprawie
szczegółowego trybu sprzedaży nieruchomości Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa
i ich części składowych, warunków rozkładania ceny sprzedaży na raty oraz stawek
1
szacunkowych gruntów, które ma być zastąpione w/w projektem, zawiera w § 9 ust. 6 zapisy,
które przeniesiono do art. 29 ust. 3g ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi
Skarbu Państwa, przewidujące obowiązek nie zwracania wadium w przypadku, jeżeli żaden
z uczestników przetargu ustnego nie zgłosi postąpienia ponad cenę wywoławczą albo żaden
z uczestników przetargu pisemnego nie zaoferuje co najmniej ceny wywoławczej. Można
przypuszczać, że na skutek takiego zapisu osoby, które wpłacą wadium, nie będą wycofywać
się pochopnie z udziału w przetargach na sprzedaż nieruchomości.
Zważywszy, że ustawa o gospodarce nieruchomościami nie pozwala w takiej sytuacji
na nie zwracanie wadium, wprowadzenie do niej analogicznej regulacji przyczyniłoby się
do większej skuteczności przetargów oraz spowodowałoby przyspieszenie sprzedaży
nieruchomości.
Doświadczenie pokazuje, że zdarzają się licytacje, do których zgłaszają się podmioty
na pozór zainteresowane nabyciem nieruchomości, których intencją w rzeczywistości jest
kupno w kolejnym przetargu za obniżoną cenę i w tym celu, pomimo wpłaty wadium,
nie biorą czynnego udziału w przetargu.
Dochody ze sprzedaży mienia stanowią istotny element polityki budżetowej jednostek
samorządu terytorialnego. Determinowane są koniunkturą w gospodarce, w tym przede
wszystkim na rynku obrotu nieruchomościami. W ostatnim czasie obserwuje się spadek
aktywności transakcyjnej na rynku obrotu nieruchomościami, co przekłada się negatywnie
na poziom dochodów samorządów pozyskiwanych z tego tytułu. Zatem wszelkie działania,
także legislacyjne, które pozwolą na usprawnienie procesu zbywania, należy uznać
za zasadne. Ponadto, brak jest racjonalnego uzasadnienia dla dalszego różnicowania
przebiegu postępowań dotyczących sprzedaży nieruchomości podmiotów publicznych
w oparciu o ustawę o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa
od postępowań prowadzonych na podstawie ustawy o gospodarce nieruchomościami
w zakresie obowiązku zatrzymania wadium. Cel wnoszenia wadium przez zainteresowane
osoby jest na gruncie obu ustaw identyczny.
Przewodniczący
Łańcut-Nowa Wieś, dnia 18 kwietnia 2012 r.
Konwentu Marszałków Województw RP
Mirosław Karapyta
2