wyrok uzasadnienie

Sygn. akt V Ka 791/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 23 grudnia 2013r.
Sąd Okręgowy w Koszalinie V Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący – Sędzia: SO Grzegorz Polewiak (spr.)
Sędziowie: SO Renata Rzepecka- Gawrysiak
SO Sławomir Przykucki
Protokolant: sekr. sąd. Magdalena Iskrzycka
przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. Małgorzaty Siwek- Sokólskiej
po rozpoznaniu w dniu 23 grudnia 2013 r. sprawy
S. M. i W. R.
oskarżonych z art. 35 ust. 1 a i 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt
na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora
od wyroku Sądu Rejonowego w Koszalinie
z dnia 20 września 2013r. sygn. akt X K 500/13
1.
zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:
a)
na podstawie art. 35 ust. 3 a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt, orzeka wobec S. M. i W. R. zakaz
posiadania zwierząt na okres 3 ( trzech) lat,
b)
za podstawę prawna orzeczonego w punkcie IX przepadku przedmiotu przyjmuje art. 35 ust. 4 ustawy z dnia 21
sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt,
2.
w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,
3.
zwalnia oskarżonych obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.
Sygn. akt V Ka 791/13
UZASADNIENIE
S. M. i W. R. zostali oskarżeni o to, że:
w dniu 29 czerwca 2012 roku w C., gm. M. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami znęcał
się ze szczególnym okrucieństwem nad zwierzęciem – psem rasy husky w ten sposób, że poprzez uderzenie siekierą
w głowę psa spowodował u niego ranę tłuczoną głowy w okolicy czołowej powodując uszkodzenie kości czaszki,
tj. o czyn z art. 35 ust. 1a i 2 ustawy o ochronie zwierząt.
Sąd Rejonowy w Koszalinie wyrokiem z dnia 20 września 2013 roku sprawie X K 500/13:
I.
uznał oskarżonego S. M. za winnego popełnienia zarzucanego mu oskarżeniem czynu z art. 35 ust. 1a i 2 ustawy o
ochronie zwierząt i za czyn ten na podstawie art. 35 ust. 2 ustawy o ochronie zwierząt skazał go na karę 10 miesięcy
pozbawienia wolności,
II.
na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk orzeczoną wobec oskarżonego S. M. w punkcie I wyroku karę
pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 3 lat próby,
III.
na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu S. M. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres jego
zatrzymania w dniu 17 lipca 2012 roku przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się
jednemu dniowi kary pozbawienia wolności, na wypadek zarządzenia jej wykonania,
IV.
na podstawie art. 35 ust. 5 ustawy o ochronie zwierząt orzekł od S. M. nawiązkę w kwocie 1000 złotych na rzecz
Towarzystwa (...) w S. ul. (...) na cel związany z ochroną zwierząt,
V.
uznał oskarżonego W. R. za winnego popełnienia zarzucanego mu oskarżeniem czynu z art. 35 ust. 1a i 2 ustawy o
ochronie zwierząt i za czyn ten na podstawie art. 35 ust. 2 ustawy o ochronie zwierząt skazał go na karę 10 miesięcy
pozbawienia wolności,
VI.
na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk orzeczoną wobec oskarżonego W. R. w punkcie V wyroku karę
pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 3 lat próby,
VII.
na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu W. R. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres jego
rzeczywistego zatrzymania w dniu 17 lipca 20132 roku przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności
równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności, na wypadek zarządzenie jej wykonania,
VIII.
na podstawie art. 35 ust. 5 ustawy o ochronie zwierząt orzekł od W. R. nawiązkę w kwocie 1000 złotych na rzecz
Towarzystwa (...) w S. ul. (...) na cel związany z ochroną zwierząt,
IX.
na podstawie art. 44 § 2 kk orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego opisanego w wykazie
dowodów rzeczowych nr (...) na karcie 109 akt pod pozycją 1 poprzez zniszczenie,
X.
zwolnił oskarżonych od obowiązku ponoszenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym nie wymierzył im
opłat.
Apelację od tego wyroku wniósł prokurator, który na podstawie art. 425 § 1 kpk, art. 427 § 1 kpk in principio i art. 444
kpk zaskarżył powyższy wyrok na niekorzyść oskarżonych S. M. i W. R. w części co do środka karnego.
Na podstawie art. 427 § 2 kpk i art. 438 pkt 4 kpk wyrokowi temu zarzucił niezastosowania wobec oskarżonego S.
M. i W. R. środka karnego na zasadzie art. 35 ust. 3a ustawy o ochronie zwierząt – zakazu posiadania zwierząt, gdy
jego zastosowanie jest obligatoryjne w przypadku uznania, że oskarżeni popełnili przestępstwo z art. 35 ust. 2 ustawy
o ochronie zwierząt.
Podnosząc ten zarzut, na podstawie art. 427 § 1 in fine i art. 437 § 2 kpk wniósł o orzeczenie w stosunku do S. M. i W.
R. posiadania zwierząt na okres do 3 lat i ewentualnie zmianę podstawy prawnej orzeczenia o przepadku dowodów
rzeczowych z art. 44 § 2 kk na art. 35 ust. 4 ustawy o ochronie zwierząt oraz pozostawienie pozostałych rozstrzygnięć
w mocy.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja jest zasadna.
W myśl art. 35 ust 3a ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt, w razie skazania za przestępstwo z art. 35 ust. 2 tej
ustawy, sąd obligatoryjnie orzeka tytułem środka karnego zakaz posiadania zwierząt na okres od roku do lat 10. Skoro
zatem oskarżonych skazano za przestępstwo z art. 35 ust. 1a i 2 ustawy o ochronie zwierząt, to należało orzec wobec
nich wymieniony środek karny. Mając na uwadze sposób działania oskarżonych i rozmiar cierpień przysporzonych
zwierzęciu, Sąd Okręgowy orzekł wobec S. M. i W. R. zakaz posiadania zwierząt na okres 3 lat.
Sąd Okręgowy zmienił również zaskarżony wyrok w części dotyczącej podstawy prawnej orzeczonego przepadku
narzędzia służącego do popełnienia przestępstwa. Wprawdzie zupełnie nie wiadomo, jakie jest ratio legis odrębnej
regulacji tej kwestii, zawartej w art. 35 ust. 4 ustawy o ochronie zwierząt, skoro jednak ustawodawca taką regulację
zawarł to przepis ten ma niewątpliwie charakter szczególny wobec art. 44 § 2 kk. Tym samy podstawą przepadku
powinien być art. 35 ust. 4 wymienionej wyżej ustawy.
Wobec powyższego orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku.
Na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonych od obowiązku uiszczenia kosztów
sądowych za postępowanie odwoławcze, uznając, że względy słuszności sprzeciwiają się obciążaniu ich kosztami, które
są konsekwencją błędu Sądu I instancji.