TRANZYSTOR BIPOLARNY

TRANZYSTOR BIPOLARNY
Tranzystory są urządzeniami półprzewodnikowymi umożliwiającymi sterowanie przepływem
dużego prądu, za pomocą prądu znacznie mniejszego. Wykorzystuje się je do wzmacniania małych
sygnałów oraz przetwarzania informacji w postaci cyfrowej. Nazwa "tranzystor" pochodzi z
połączenia słów transfer i rezystor.
Tranzystor bipolarny składa się z trzech obszarów półprzewodnika o przeciwnym typie
przewodnictwa, co powoduje powstanie dwóch złączy: p-n i n-p.
Istnieją dwie możliwe konfiguracje złączy p-n i n-p prowadzące do powstania dwóch rodzajów
tranzystorów bipolarnych.
Symbole graficzne tranzystorów npn i pnp oraz ich diodowe modele zastępcze.
Tranzystory, tak zresztą jak inne elementy elektroniczne, mają charakterystyczne dla siebie
parametry graniczne, tzn. takie których przekroczenie grozi uszkodzeniem tranzystora. Są to:
UEBOmax - dopuszczalne napięcie wsteczne baza-emiter
UCBOmax - dopuszczalne napięcie wsteczne kolektor-baza
UCEOmax - maksymalne dopuszczalne napięcie kolektor-emiter
Icmax - maksymalny prąd kolektora
IBmax - maksymalny prąd bazy
Pstmax - maksymalna dopuszczalna moc strat
Tranzystor jako element trójkońcówkowy, czyli trójnik może być połączony w układzie
elektronicznym w rozmaity sposób. W matematycznym opisie tranzystora - trójnika - traktuje się go
zwykle jako czwórnik, przyjmując jedną z końcówek jako wspólną dla wejścia i wyjścia. W
zależności od tego, którą z końcówek wybieramy za wspólną, rozróżnia się konfiguracje:
1.
Układ ze wspólnym emiterem OE (WE)
2. Układ ze wspólną bazą OB. (WB)
3. Układ ze wspólnym kolektorem OC (WC)
Literatura
1. "Sztuka elektroniki" P. Horowitz, W. Hill
2. "Układy półprzewodnikowe" U. Tietze, Ch. Schenk
3. "Elementy i układy elektroniczne" pod redakcją
Stanisława Kuty
4. "Podstawowe układy elektroniczne" W.Nowakowski