REGUŁA WSPÓLNOTY `EFFATHA` WSPÓLNOTA JEST

REGUŁA WSPÓLNOTY 'EFFATHA'
WSPÓLNOTA JEST DUCHOWYM PRZYMIERZEM RZYMSKICH KATOLIKÓW ZAANGAŻOWANYCH W
ODNOWĘ CHARYZMATYCZNĄ KOŚCIOŁA. CELEM NASZYM JEST PEŁNIENIE WOLI BOGA, PRZEZ
POSŁUSZEŃSTWO:
• NAUCE JEZUSA CHRYSTUSA ZAWARTEJ W EWANGELII I NAUCZANIU KOŚCIOŁA
• ORAZ PROWADZENIU DUCHA ŚWIĘTEGO
REGUŁA JEST ZAPISEM BŁOGOSŁAWIEŃSTW OTRZYMANYCH OD JEZUSA ZMARTWYCHWSTAŁEGO
NA PRZESTRZENI PONAD TRZYDZIESTU LAT ISTNIENIA WSPÓLNOTY. TYM HOJNYM
OBDAROWANIEM NADAL ZDECYDOWANIE CHCEMY ŻYĆ.
MIEJSCEM SPOTKAŃ WSPÓLNOTY JEST KOŚCIÓŁ KSIĘŻY PALLOTYNÓW W LUBLINIE.
I. DUCHOWOŚĆ WSPÓLNOTY
1. POWSTANIE I IMIĘ WSPÓLNOTY
Grupa modlitewna, która powstała pod koniec 1981 r., nie miała początkowo nazwy. Spotkania odbywały się na
Sławinku. W 1984 r. w trakcie rekolekcji wielkopostnych prowadzonych przez o. Mieczysława Bednarza wspólnie
odkrywaliśmy imię, którym Pan nas wzywa. Teksty Pisma Świętego dane nam wówczas to: Ap 3,7-13 i Mk 7,31-37.
Podczas Mszy kończącej rekolekcje, zgodnie z wolą Boga i w imieniu Kościoła, imię, jakie uzyskaliśmy, uroczyście
wypowiedział nad nami ks. bp Jan Śrutwa. Brzmi ono „Effatha”.
Jesteśmy przekonani, że imię to jest dla nas wezwaniem, do którego z Bożą pomocą będziemy dorastać. Z każdą też
chwilą odczytujemy coraz głębsze jego znaczenie i nowy ważny sens nam się objawia.
„Otwórz mnie, bym w sercu usłyszał Twój głos … . Otwórz mnie, bym patrzył i zobaczyć mógł … . Otwórz mnie,
bym życiem uwielbić Cię mógł … Effatha, Effatha …”
2. SŁOWO BOŻE DLA WSPÓLNOTY
„Aniołowi Kościoła w Filadelfii napisz: To mówi Święty, Prawdomówny, Ten, co ma klucz Dawida, Ten, co otwiera,
a nikt nie zamknie, i Ten, co zamyka, a nikt nie otwiera. Znam twoje czyny. Oto postawiłem jako dar przed tobą drzwi
otwarte, których nikt nie może zamknąć, bo ty chociaż moc masz znikomą, zachowałeś moje słowo i nie zaparłeś się
mego imienia. Oto Ja ci daję [ludzi] z synagogi szatana, spośród tych, którzy mówią o sobie, że są Żydami – a nie są
nimi, lecz kłamią. Oto sprawię, iż przyjdą i padną na twarz przed twymi stopami, a poznają, że Ja cię umiłowałem.
Skoro zachowałeś nakaz mojej wytrwałości i Ja cię zachowam od próby, która ma nadejść na cały obszar
zamieszkany, by wypróbować mieszkańców ziemi. Przyjdę niebawem: Trzymaj, co masz, by nikt twego wieńca nie
zabrał! Zwycięzcę uczynię filarem w świątyni Boga mojego i już nie wyjdzie na zewnątrz. I na nim imię Boga mojego
napiszę i imię miasta Boga mojego, Nowego Jeruzalem, co z nieba zstępuje od mego Boga, i moje nowe imię. Kto ma
uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duch do Kościołów.” (Ap 3,7-13)
„Jezus znowu opuścił okolice Tyru i przez Sydon przyszedł nad Jezioro Galilejskie, przemierzając posiadłości
Dekapolu. Przyprowadzili Mu głuchoniemego i prosili Go, żeby położył na niego rękę. On wziął go na bok, osobno
od tłumu, włożył palce w jego uszy i śliną dotknął mu języka; a spojrzawszy w niebo, westchnął i rzekł do niego:
„Effatha”, to znaczy: „Otwórz się!” Zaraz otworzyły się jego uszy, więzy języka się rozwiązały i mógł prawidłowo
mówić. Jezus przykazał im, żeby nikomu nie mówili. Lecz im bardziej przykazywał, tym gorliwiej to rozgłaszali. I
pełni zdumienia mówili: Dobrze uczynił wszystko. Nawet głuchym słuch przywraca i niemym mowę.” (Mk 7,31-37)
Jezus Chrystus mówi „effatha” to znaczy „otwórz się”, by uzdrowić człowieka głuchoniemego. Ten człowiek nie
słyszy tego, ani nie rozumie, bo jest głuchy. Mimo to staje się cud, bo Słowo Boże ma moc stwórczą, ponadnaturalną.
Bóg okazuje swoje miłosierdzie. Człowiek może rozpocząć nowe życie. Dla niego było to ogromne wydarzenie!
Czym po 2000 lat jest dla nas?
Ewangelista (Mk 7,31-37) opisuje znak, jaki czyni Jezus. Teraz trzeba przejść od znaku do znaczenia. Gdy pewnego
dnia to konkretne Słowo Bóg skierował do naszej wspólnoty, zrozumieliśmy, że nad nami wypowiada także „effatha”,
byśmy mogli słyszeć Jego głos, byśmy mogli do Niego mówić. Zrozumieliśmy, że Bóg zaprasza nas do dialogu
przyjaźni z Nim. Pokazuje nam swoje pełne miłości Oblicze i chce okazać nam swoje miłosierdzie we wszystkich
naszych biedach, chce dać nam nowe życie.
Odpowiedzieliśmy Bogu „Tak”, jako wspólnota, a w niej każdy indywidualnie wyznawał „Tak, wierzę Tobie Jezu –
ufam Tobie. Ogłaszam Ciebie Jezu jedynym Zbawcą i jedynym Panem mojego życia.” Pieczęcią na tej decyzji jest
Duch Święty, w którym wielbimy Pana: „Jezus jest naszym Panem!” Amen.
3. CHARYZMAT I MISJA WSPÓLNOTY
1) Charyzmat i wynikająca z niego misja wspólnoty bierze początek z jej imienia "Effatha" ("Otwórz się") i Słowa
Bożego (Ap 3,7-13 i Mk 7,31-37). Jest to:
Otwieranie się na Boga
żyjącego , działającego2 i przychodzącego3,
1
który otwiera nas na innych ludzi.
2) Jesteśmy wspólnotą charyzmatyczną należącą do nurtu Katolickiej Odnowy w Duchu Świętym. Charyzmat i
wynikająca z niego misja wspólnoty mieści się w przestrzeni działania, jaką Kościół Katolicki daje Odnowie w Duchu
Świętym.
W celu zapewnienia łączności między krajowymi strukturami Odnowy w Duchu Świętym na szczeblu
międzynarodowym i współpracy ze Stolicą Apostolską w 1978 r. zostały powołane do istnienia Międzynarodowe
Służby Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej (International Catholic Charismatic Renewal Service) – ICCRS. W
preambule do Statutów ICCRS określono podstawowe cele Odnowy w Duchu Świętym wspólne dla wszystkich
grup i wspólnot. Są nimi:
• zachęcanie do dojrzałego i nieustannego nawracania się ku Jezusowi Chrystusowi, naszemu Panu i Zbawicielowi
• zachęcanie do zdecydowanego osobistego przyjęcia osoby Ducha Świętego, Jego obecności i mocy
Te dwie łaski duchowe często przychodzą łącznie w doświadczeniu zwanym w różnych częściach świata
"chrztem w Duchu Świętym" lub "wylaniem Ducha Świętego" lub "odnowieniem w Duchu Świętym".
Rozumiane są najczęściej jako osobiste przyjęcie łaski chrześcijańskiej inicjacji i umocnienie w chrześcijańskiej
służbie dla Kościoła i świata.
• popieranie przyjęcia i posługiwania darami duchowymi (charyzmatami) nie tylko w Odnowie
Charyzmatycznej, lecz szerzej w Kościele
1
Boga, który zaprasza człowieka do wejścia w bliską relację z Nim, bo jest Osobą (wie wszystko, widzi, rozumie, słyszy) i mówi do swoich
rozumnych stworzeń; dlatego każdy z nas może prosić: „Otwórz mnie, bym w sercu usłyszał Twój głos ! ”
2
Boga, który dokonuje wielkich dzieł, realizując swój plan zbawienia, i który zaprasza człowieka do udziału w Jego dziełach (przez
posłuszeństwo w pełnieniu Jego woli); dlatego każdy z nas może prosić: „Otwórz mnie, bym patrzył i zobaczyć mógł ! ”
3
Boga, który obiecał, że przyjdzie do swej Oblubienicy – Kościoła, by zabrać do Królestwa Bożego wszystkich, którzy naprawdę Go umiłowali;
dlatego każdy z nas może prosić: „Otwórz mnie, bym życiem uwielbić Cię mógł ! ”
Te dary zwyczajne i nadzwyczajne ujawniają się obficie wśród świeckich, zakonników i kleru. Ich poprawne
zrozumienie i używanie, zharmonizowane z innymi elementami życia Kościoła, jest źródłem mocy dla
chrześcijan w ich drodze ku świętości i w pełnieniu misji.
• popieranie dzieła ewangelizacji w mocy Ducha Świętego, również ewangelizacji i reewangelizacji chrześcijan
jedynie z imienia, ewangelizacji kultury i struktur społecznych
Odnowa szczególnie angażuje się w misję Kościoła głosząc Ewangelię słowem i czynem, ukazując Jezusa
Chrystusa przez osobiste świadectwo oraz uczynki wiary i sprawiedliwości, do których jest powołany każdy
chrześcijanin.
• pielęgnowanie stałego wzrostu w świętości przez integrację charyzmatów z pełnią życia Kościoła
Odnowa zachęca do udziału w bogatym życiu sakramentalnym i liturgicznym, do czerpania z tradycji
katolickiej modlitwy i duchowości, do stałej formacji w nauce katolickiej pod kierunkiem Kościoła i do
uczestnictwa w wypełnianiu programu duszpasterskiego Kościoła.
3) Wielkim darem dla naszej wspólnoty był udział w pierwszych w Polsce kursach Szkoły Ewangelizacji José H.
Prado Floresa w 1992 roku. Wówczas stałym elementem formacji był Kurs Ewangelizacyjny „Filip”. Obecnie
członkowie wspólnoty mogą uczestniczyć w tym kursie oraz opcjonalnie w innych kursach prowadzonych przez
szkoły ewangelizacji.
4) Pierwszą troską Wspólnoty jest głoszenie kerygmatu i poszukiwanie skutecznych form ewangelizacji. Kandydaci
do Wspólnoty przechodzą przede wszystkim Seminarium Odnowy Wiary w Duchu Świętym. Dalsza formacja ma na
uwadze strategię czynienia uczniów.
5) Główną formą stawania przed Bogiem jest uwielbienie, zgodnie z przesłaniem Jana Pawła II z 2002 roku:
„Życzę z całego serca, by Odnowa w Duchu Świętym była w Kościele prawdziwym "centrum treningowym"
modlitwy i ascezy, cnoty i świętości. W szczególny sposób nie przestańcie miłować i zachęcać innych do umiłowania
uwielbienia, tej formy modlitwy, która w sposób najbardziej bezpośredni uznaje, że Bóg jest Bogiem i wysławia Go
dla Niego samego, oddaje Mu chwałę dlatego, że jest, zanim jeszcze zacznie Go wielbić za to, co czyni.
W naszych czasach spragnionych nadziei, służcie poznawaniu i umiłowaniu Ducha Świętego. W ten sposób
pomożecie w ukształtowaniu się owej "kultury Pięćdziesiątnicy", która jest jedynie zdolna uczynić płodną cywilizację
miłości i zgodnego współistnienia między narodami. Nie przestawajcie przyzywać niezmordowanie i z żarliwym
naleganiem – Przyjdź, Duchu Święty, przyjdź!”
6) Podczas rekolekcji wspólnotowych w Ząbkowicach Śląskich w 2004 roku zostaliśmy zaproszeni przez Boga do
zawarcia Przymierza. (Ne 10,31-40 | Mt 6 i 7| Flp 3,5-11; 4,1-8)
Zewnętrznym wyrazem trwania w Przymierzu jest:
•
zachowywanie przykazań, odrzucenie kompromisów – takich jak np. pogańskie zwyczaje społeczeństwa
tzw. grzech społeczny (Ne 10,31-32)
•
troska o Kościół – m. in. modlitwa za kapłanów (Ne 10,33-40)
•
dbanie o czystość zamiarów (serca) i przebaczenie (Mt 6,1-18)
•
zabieganie o Królestwo Boże bardziej niż o dobra doczesne (Mt 6,19-34)
•
budowanie relacji z ludźmi w miłości i prawdzie (Mt 7,1-6.12 | 1P 3,8; 5,5b)
•
modlitwa i słuchanie – codzienne spotkanie z Bogiem żywym – osobiste, prawdziwe stanięcie przed Nim z
otwartym sercem (Mt 7,7-11)
•
trwanie w prawdzie – rachunek sumienia, wymaganie od siebie (Mt 7,13-14,21-23)
•
posłuszeństwo Słowu Bożemu – codzienne czytanie Słowa i postępowanie zgodnie z nauką Chrystusa (Mt
7,24-29)
•
umiłowanie Jezusa Chrystusa nade wszystko – żywa, osobista relacja z Nim, poznanie Jego serca, myśli,
woli, pragnień i uznanie, że jest Panem, że jest pierwszy i najważniejszy w stosunku do każdej sprawy,
potrzeby, wartości. Pytanie Jezusa o Jego zdanie na każdy temat (Flp 3, 5-11)
•
pielęgnowanie radości i nadziei we wspólnocie (Flp 4,1-8)
Decyzja wejścia do Przymierza jest dobrowolna i możliwa tylko dla członków wspólnoty. Przynależność do
wspólnoty nie jest tożsama z wejściem w Przymierze.
AKT ODDANIA
Duch Święty, który odrodził naszą (liczącą już tylko kilka osób) wspólnotę przez nowe Przymierze (przystąpiło do
niego 5 osób) wezwał nas do oddania "Effathy" pod opiekę Najświętszej Maryi Panny. Uczyniliśmy to na jednym ze
spotkań modlitewnych. Później dowiedzieliśmy się, że cała Katolicka Odnowa w Duchu Świętym została oficjalnie
zawierzona opiece Matki Bożej na I Ogólnopolskim Kongresie Odnowy w Duchu Świętym na Jasnej Górze dnia 15
października 1983 r.
Maryjo, nasza umiłowana Matko, Królowo naszego narodu. Stajemy przed Tobą z darem, który Bóg złożył w
naszych sercach, z darem, który określamy Odnową w Duchu Świętym. Świadomi jesteśmy wielkości tego daru, a
jednocześnie naszej ludzkiej słabości. A dar ten złożony jest w nas, to znaczy w kruchych glinianych naczyniach.
Dlatego też chcemy się Tobie oddać. Przyjmij nas razem z tym przeogromnym darem i czuwaj, byśmy go nie zatracili,
czuwaj nad nami, aby dar Odnowy mógł się okazać darem dla całego naszego Narodu, dla Kościoła.
Twojej macierzyńskiej trosce Maryjo, powierzamy każde serce, które doświadczając Bożej miłości
wykrzyknęło w uwielbieniu "Jezus jest Panem!". Oddajemy Ci wszystkie nasze grupy, które narodziły się pod
szczególnym tchnieniem Ducha Świętego, i które gromadzą się, by wielbić Imię Pana i słuchać Jego Słowa.
Oddajemy Ci wszystkie rodzące się dzieła Odnowy, rodzące się wspólnoty, wszystkie inicjatywy
podejmowanych służb i wszystkie decyzje osób pragnących szczególnego zjednoczenia z Jezusem jako Oblubieńcem.
Ty Maryjo jako pierwsza zostałaś napełniona Duchem Świętym.
Ty stałaś się pełna Jego łaski, dlatego Ty jesteś drogą Odnowy.
Ty jesteś znakiem ukazującym życie w Duchu.
Ty w szczególny sposób posiadłaś dar mądrości.
Ty najlepiej znasz Boże drogi.
Tobie więc oddajemy się, abyś stała się naszą Przewodniczką.
Czuwaj nad nami, aby dar Odnowy stawał się przede wszystkim darem dokonującym przemiany w nas samych,
aby wydawał owoc dojrzałej wiary i miłości tak, byśmy mogli stać się znakiem dla świata, solą dla ziemi, zaczynem w
cieście.
Z Tobą Maryjo zjednoczeni chcemy trwać w dziękczynieniu przed Bogiem.
Poruszeni tym samym Duchem chcemy, trwając w zachwycie nad miłością Boga, wołać: "Wielbi dusza moja
Pana i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy (…) gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmogący, święte jest Jego
Imię"
Amen. Alleluja!
Akt ten podpisali: Ks. Kardynał Leon Józef Suenens , Ks. Bronisław Dembowski, o. Fia Mascarenhas S.J
II. ŻYCIE WSPÓLNOTY
1. FILARY WSPÓLNOTY
1) W niedzielę (raz w miesiącu) uroczyście celebrujemy wspólnotową Eucharystię, pamiątkę Zmartwychwstania
naszego Pana Jezusa Chrystusa. Po Eucharystii przygotowujemy agapę. Zgodnie z tradycją katolicką w każdą
niedzielę i święta uczestniczymy we Mszy Św. (parafialnej) oraz powstrzymujemy się od pracy, nauki i innych
absorbujących zajęć. Przyjmujemy ten czas jako należący tylko do Boga.
2) Cotygodniowe spotkania modlitewno-formacyjne są otwarte, może w nich uczestniczyć każda osoba bez żadnych
zobowiązań. Spotkanie odbywa się w Kaplicy Miłosierdzia Bożego i trwa od godz. 19.00 do 21.00. Poprzedzone jest
Mszą św. (godz. 18.00) – do uczestniczenia w niej wszystkich zachęcamy.
3) Grupy dzielenia pozwalają nawiązać relacje z innymi osobami, podzielić się doświadczeniem obecności Boga w
życiu codziennym i wzrostem osobistej wiary. W zależności od etapu formacji, mają one miejsce w kościele (przez
pierwszy rok formacji) bądź w domach prywatnych na dalszych etapach (grupy domowe). Za dobrą atmosferę
spotkania, realizowanie kolejnych kroków formacji (tematów), przestrzeganie zasad dzielenia się wiarą w grupach
odpowiadają jej animatorzy.
4) Diakonie skupiają tych członków wspólnoty, którzy posługują tym samym charyzmatem. Zapewnienie formacji
potrzebnej do rozwijania charyzmatu i właściwego nim posługiwania zajmuje się odpowiedzialny za diakonię. Do
jego kompetencji należy też rozeznawanie miejsca i czasu posługi oraz ostateczna decyzja co do składu osobowego
diakonii.
5) Wakacyjne rekolekcje wspólnotowe służą przede wszystkim budowaniu wspólnoty: wzajemnemu poznawaniu się
i rozwijaniu dobrych relacji. Są czasem spotkania z Bogiem i drugim człowiekiem. Mogą też mieć charakter
formacyjny. Konkretny ich kształt wyłania się podczas modlitwy rozeznającej Rady Wspólnoty.
6) Środowiska wiary mają za zadanie świadczyć wobec wszystkich o miłującej obecności Boga w życiu człowiekai
przez to świadectwo przywracać nadzieję i wiarę zagubionym i wątpiącym. Organizowane w tym celu spotkania mogą
być cykliczne lub okazjonalne jak np. coroczne Czuwanie Odnowy w Duchu Świętym w Częstochowie, rekolekcje
grup modlitewnych danej diecezji czy spotkanie z zaproszonym gościem. Udział w takich spotkaniach pozwala
członkom wspólnoty dostrzec działanie Boga w szerszym kontekście, umożliwia odczytywanie znaków czasu,
zachęca do misji. Takie spotkanie daje okazję, by zaprosić sceptycznych znajomych, dla których przekonywujące jest
dopiero świadectwo wielu ludzi, a nie jednej osoby.
7) Współpraca z innymi wspólnotami należącymi do diecezjalnej Koordynacji Odnowy w Duchu Świętym pozwala
dzielić się doświadczeniem, służyć sobie nawzajem pomocą i pogłębiać formację duchową na spotkaniach
organizowanych przez koordynatorów. Umożliwia też organizowanie wspólnych dzieł, do których wzywa nas
Chrystus.
8) Wspólnota może także współpracować z innymi wspólnotami i ruchami.
2. STRUKTURA PRZYNALEŻNOŚCI:
1) Kandydat na członka wspólnoty powinien:
•
przeżyć Seminarium Odnowy Wiary w Duchu Świętym zakończone modlitwą o nowe życie napełnione
Duchem Świętym. (Nie może to być jego część ani kurs korespondencyjny, lecz osobiste uczestnictwo
w spotkaniach i w grupce dzielenia)
•
uczestniczyć w pełni w Seminarium Uzdrowienia Wewnętrznego
•
poznać Formację dotyczącą Podstaw Wiary Kościoła Katolickiego
•
zbadać swoje serce, sprawdzić czy utożsamia się z doświadczeniem i misją ruchu Odnowy w Duchu
Świętym
•
zapoznać się z Regułą wspólnoty, a szczególnie z zasadami podanymi w części pt: "Świecki w grupie
modlitewnej" autorstwa o. Mieczysława Bednarza (aneks nr 1) i w pełnej wolności podjąć decyzję o wyborze
tej a nie innej wspólnoty
2) Członkiem wspólnoty zostaje kandydat który:
•
przeszedł cały początkowy etap formacji
•
podjął się przestrzegania Reguły Wspólnoty
•
został zaakceptowany i przyjęty do wspólnoty przez Radę Wspólnoty
3) Każdy członek wspólnoty:
•
należy do małej grupy dzielenia
•
uczestniczy w spotkaniach formacyjnych właściwego stopnia
•
uczestniczy w miarę możliwości w rekolekcjach wakacyjnych ze wspólnotą lub indywidualnie w innych
rekolekcjach w ciągu roku.
•
ma prawo posługiwać w diakoniach
4) Każda osoba, w wolności podejmuje decyzję czy chce pozostać członkiem wspólnoty i na jakim stopniu chce się
formować. Członkiem wspólnoty automatycznie przestaje być osoba, która nie uczestniczy systematycznie w
spotkaniach formacyjnych swojego stopnia lub w grupie dzielenia.
5) Sympatycy i przyjaciele wspólnoty mogą brać udział w spotkaniach otwartych: Eucharystii, kursach, spotkaniach
modlitewnych. Na pozostałe wydarzenia mogą być zapraszani przez Lidera lub Pasterza. Nie są członkami Wspólnoty
i nie mogą jej reprezentować ani w jej imieniu się wypowiadać. Wspólnota nie ponosi za nich żadnej
odpowiedzialności.
6) Osoby, które odeszły ze wspólnoty i pragną do niej powrócić mają taką możliwość. Stopień formacji dla tych osób
rozpatrywany jest indywidualnie przez Radę.
3. FORMACJA
1) Etap wstępny dla osób nowych, czyli Ewangelizacja:
•
Kurs Filipa, Kurs Nowe Życia, różne formy rekolekcji ewangelizacyjnych – uczestnictwo zalecane
•
Seminarium Odnowy Wiary w Duchu Świętym (aneks nr 3) – uczestnictwo obowiązkowe
2) Etap początkowy dla kandydatów:
•
Formacja dotycząca Podstaw Wiary (aneks nr 4)
•
Seminarium Uzdrowienia Wewnętrznego (aneks nr 5)
•
Studium Ewangelii (aneks nr 6)
3) Kolejne etapy wzrostu dla członków wspólnoty:
•
I rok formacji (aneks nr 8)
•
II rok formacji (aneks nr 9)
•
III rok formacji (aneks nr 10)
4) Dla animatorów – Szkoła Animatora (aneks nr 7)
5) W diakoniach – formacja specjalna potrzebna do rozwijania charyzmatu danej diakonii i właściwego nim
posługiwania (aneks nr 12: A, B, C, D ... )
III ZARZĄDZANIE WSPÓLNOTĄ
1. STRUKTURA ODPOWIEDZIALNOŚCI
Do osób odpowiedzialnych za Wspólnotę należą: animatorzy, Rada Animatorów, odpowiedzialni za diakonie,
Kapituła Wspólnoty, Rada Wspólnoty, Lider, Pasterz.
1) Animatorem grupy może zostać tylko członek wspólnoty, który:
•
trwa w intymnej relacji przyjaźni z Panem (J 12,12-15), która wyraża się codzienną, osobistą modlitwą serca,
w tym modlitwą słuchania
•
daje dobre świadectwo życia chrześcijańskiego
•
ukończył formację w Szkole Animatora
•
przeżył Seminarium Charyzmatyczne
•
został wybrany i namaszczony do posługi animatora
2) Rada Animatorów składa się ze wszystkich czynnie posługujących w danym roku animatorów małych grup
dzielenia
3) Odpowiedzialnym za Diakonię, dzieła prowadzone przez Wspólnotę (SOW, SUW, stopnie formacji itp.)
może zostać tylko animator, który:
•
daje dobre świadectwo życia
•
posiada staż posługiwania w danej diakonii
•
ma potwierdzony przez wspólnotę charyzmat (odpowiedni do danej posługi)
•
posiada znajomość reguł rozeznawania
4) Kapituła składa się z następujących osób:
•
odpowiedzialni za poszczególne diakonie
•
Rada Wspólnoty
•
2 animatorów delegowanych przez Radę Animatorów
•
osoby odpowiedzialne za stopnie formacyjne
Zalecane jest aby każdy z członków Kapituły poddawał swoje patrzenie obiektywizacji przez rozmowę z
doradcą duchowym, spowiednikiem, stałym kierownikiem.
Nowa Kapituła powinna zebrać się niezwłocznie.
5) Rada Wspólnoty jest wybierana przez członków Kapituły na drodze rozeznania. Podczas modlitwy słuchania
(przed niedzielą Zesłania Ducha Świętego), Kapituła pyta, kogo Bóg namaszcza do ponoszenia odpowiedzialności za
wspólnotę przez najbliższy rok, oraz jaki kształt ma mieć rada (ile osób ma ją tworzyć).
Do Rady Wspólnoty wybrana może być osoba, która spełnia następujące warunki:
•
trwa w intymnej relacji przyjaźni z Panem (J 12,12-15), która wyraża się codzienną, osobistą modlitwą serca,
w tym modlitwą słuchania (0,5-1,5 godz.)
•
posiada znajomość reguł rozeznawania
•
zalecane jest aby poddawał swoje patrzenie obiektywizacji przez rozmowę z doradcą duchowym,
spowiednikiem, stałym kierownikiem.
•
posiada pewien staż, doświadczenie życia wspólnotowego
•
daje dobre świadectwo życia chrześcijańskiego i posługi (potwierdzone przez inne osoby)
•
wyraża zgodę na wybór do Rady Wspólnoty
Decyzja o wyrażeniu zgody powinna mieć miejsce po wynikach głosowania
6) Lider jest wybierany, przez członków Kapituły na drodze rozeznania duchowego podczas wyboru nowej Rady
Wspólnoty (przed niedzielą Zesłania Ducha Świętego). Lider może być zbiorowy (tożsamy z Radą Wspólnoty lub
mogą to być 2-3 osoby spośród członków Rady) albo zostaje nim wybrana tylko jedna osoba.
Kapituła pyta podczas wspólnej modlitwy słuchania, kogo Bóg namaszcza do pełnienia tej roli przez najbliższy rok.
Decyzje o kształcie liderowania podejmuje droga głosowania jawnego. Wybór Lidera dokonuje się przez głosowanie
tajne.
Zasady głosowania:
- aby głosowanie (samo w sobie) było ważne musi zostać oddanych 2/3 głosów z wszystkich uczestników Kapituły
- aby przegłosować jakąś decyzję musi być ona poparta przez 50%+1 głosów z całej Kapituły
- diakonia/stopień formacyjny posiada w głosowaniu 1 głos (jeżeli reprezentuje ją więcej niż jedna osoba)
7) Pasterzem wspólnoty jest ksiądz katolicki, który podejmie się tej posługi i uzyska zgodę proboszcza parafii, przy
której wspólnota się spotyka.
8) Wspólnota podlega Koordynacji Diecezjalnej i jest posłuszna decyzjom Biskupa miejsca.
2. POWINNOŚCI I ZAKRES OBOWIĄZKÓW
1) Animator:
•
prowadzi spotkanie małej grupy
•
dba o swój rozwój duchowy uczestnicząc w dalszej formacji
•
wskazuje kandydatów na przyszłych animatorów
•
troszczy się o powierzone mu osoby
2) Rada Animatorów
•
opiniuje przygotowanie kandydatów na nowych członków
•
wybiera spośród siebie przedstawicieli do Kapituły Wspólnoty
•
czuwa nad funkcjonowaniem małych grup
3) Odpowiedzialny za diakonię
•
rozeznaje i zapewnia członkom diakonii formację specjalną, właściwą dla specyfiki danej diakonii
•
posługuje na rzecz wspólnoty swoim charyzmatem
•
wspólnie z Radą Wspólnoty rozeznaje miejsce i czas posługi diakonii
•
podejmuje ostateczną decyzję co do składu osobowego diakonii
•
Odpowiedzialny za diakonię na koniec kadencji przedstawia starej radzie propozycję nowego
odpowiedzialnego za diakonię na następną kadencję
4) Kapituła Wspólnoty
•
przyjmuje sprawozdanie ustępującej rady i dokonuje wyboru nowej rady
•
rozeznaje stałą formację
•
jest stróżem Reguły – może wprowadzić zmiany w Regule Wspólnoty przez głosowanie
•
zatwierdza indywidualne wyjątki od reguły
Zasady głosowania j.w. w punkcie Zarządzanie Wspólnotą/Struktura/pkt. 6 Lider
5) Rada Wspólnoty:
•
rozeznaje i podejmuje decyzje o działaniach wspólnoty
•
•
sprawy poszczególnych diakonii i stopni formacyjnych Rada rozeznaje wspólnie z odpowiedzialnymi za daną
diakonię i stopnie formacyjne
reprezentuje wspólnotę w Koordynacji Diecezjalnej
•
rozporządza dobrami wspólnoty (np. dziesięcina, sprzęt itd.)
•
rozeznaje bieżącą formację (w czasie swojej kadencji)
•
przewodniczy spotkaniom Kapituły
•
zatwierdza odpowiedzialnych za diakonie
•
decyduje o powierzeniu funkcji animatora
•
posyła do posługi na zewnątrz wspólnoty
6) Lider:
•
reprezentuje Wspólnotę na zewnątrz i wyznacza w swoim zastępstwie osoby do reprezentowania Wspólnoty
i działania w jej imieniu
•
realizuje zalecenia Koordynatorów Diecezjalnych dotyczące form działania Wspólnoty i dzieł Odnowy w
Duchu Świętym
•
może wyznaczyć w swoim zastępstwie osoby do uczestniczenia w spotkaniach organizowanych przez
Koordynatorów Diecezjalnych
•
przygotowuje coroczne sprawozdanie z działalności Wspólnoty składane Koordynatorom Diecezjalnym co
roku do 30 czerwca.
Lider w jedności z Radą Wspólnoty oraz Pasterzem:
•
troszczy się o miejsce i warunki dla urządzania i godnego przebiegu regularnych spotkań Wspólnoty
•
czuwa nad duchową, emocjonalną i społeczną integracją wszystkich członków Wspólnoty przez
zaangażowanie w życie stałych diakonii i zlecanych posług
•
dba o właściwe przygotowanie stałych i nadzwyczajnych działań formacyjnych i ewangelizacyjnych
Wspólnoty
•
troszczy się o zachowanie wierności nauce Kościoła we Wspólnocie
•
regularnie uczestniczy w
i zorganizowanie nauczania
•
powołuje animatorów na dany rok posługi
•
decyduje o współpracy z innymi wspólnotami i ruchami.
spotkaniach
Wspólnoty,
dba
o
rozeznawanie
spotkań
modlitewnych
ANEKSY (będą dodane wkrótce)
Nad pracą wszystkich diakonii, w których grupują się ludzie o podobnych charyzmatach i powołaniach, czuwają:
1. Kapituła Wspólnoty
2. Rada Wspólnoty (grono odpowiedzialnych z Liderem)
3. Pasterz – Kapłan opiekun wspólnoty
Zmian w Regule może dokonać jedynie Kapituła Wspólnoty, po uprzednim głębokim rozeznaniu duchowym,
na specjalnie zwołanym posiedzeniu.
W dniu 9 maja 2014 r. Reguła została przyjęta przez Kapitułę Wspólnoty na czas nieokreślony.
Pasterz: ks. Michał Orzoł SAC
Lider: Dorota Kacperczyk, Dorota Pachoł
Rada: Halina Duda, Dorota Wdowiak, Teresa Sobieszkoda (na 2 lata)
Pozostali członkowie Kapituły: Mirosław Dzięgielewski, Tomasz Iwaszko, Małgorzata Kamińska, Ewa Markowska,
Maria Prażmo, Stanisław Rentflejsz, Małgorzata Rugała, Agnieszka Świątkowska, Adam Trejgel, Agnieszka
Wdowiak-Wołyńska, Małgorzata Wiktorzak, Joanna Żelazowska