Pismo Parafii św. Stanisława Kostki w Krakowie 23

Transkrypt

Pismo Parafii św. Stanisława Kostki w Krakowie
23 grudzień 2012 nr 459 (889)
Trzytygodnik
Słowo Dla Życia
OBROŃCA ŻYCIA W ŁONIE
Maryja jest Matką
oczekiwanego Mesjasza
W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem
w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do
domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę.
Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło
się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę.
Wydała ona okrzyk i powiedziała: „Błogosławiona jesteś
między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego
łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi
do mnie? Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał
w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w łonie moim. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że
spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana”.
Z Ewangelii według świętego Łukasza (Łk 1,39-45)
2
Piękna scena spotkania św. Elżbiety z Maryją odsłania wartość życia w łonie matki. Spotkały się dwie
mamy, obie szczęśliwe i dziękujące
Bogu za swe macierzyństwo. Ta scena
w Ewangelii otwiera oczy ucznia Jezusa na wartość życia poczętego i stawia go w szeregach ludzi gotowych
na obronę tego życia i to za wszelką cenę. Łono kobiety jest warsztatem, w którym Bóg stwarza kolejnych dzieci Adama. To najcenniejszy
warsztat w kosmosie. Jasne opowiedzenie się po stronie życia w łonie
matki jest znakiem wędrowania drogą Ewangelii. To ważny wykładnik
w życiu społecznym. Katolik może
głosować jedynie na tych, którzy szanują poczęte życie. Kto je niszczy lub
innym pozwala niszczyć, nie należy
do uczniów Jezusa.
Świat robi to, co mu się podoba.
Uczeń Chrystusa robi to, czego oczekuje od niego Bóg. W tej dziedzinie
oczekiwanie Boga, Stwórcy, jest czytelne, a spotkanie ze św. Elżbietą
i Maryją, oraz ze św. Janem w łonie
swej mamy i z Jezusem w łonie swej
Mamy, ustawia Boże spojrzenie na
łono kobiety.
Żyjemy w świecie wielkiego ataku na łono kobiety. Świat chce, aby
ono było miejscem straceń poczętego
dziecka. Chrześcijanie nie potrafią
obronić wszystkich dzieci. Jesteśmy
jednak powołani do tego, aby bronić
swojego dziecka. Mamy organizować
życie społeczne tak, aby ono było
pełne szacunku dla poczętego i dla
jego mamy. To pozytywne działanie
budowy świata miłości wokół poczętego jest o wiele cenniejsze niż sama
obrona, którą przeciwnicy chcą sprowadzić jedynie do polemiki słownej.
Wykorzystują ją do propagowania
swoich rozwiązań, które nie liczą się
z prawem Boga. Jeśli celem polemiki
jest prawna obrona dziecka i matki,
to taka polemika jest uzasadniona,
ale jeśli to tylko propagowanie programów tego świata, to nie warto jej
podejmować.
W Polsce w koncepcji wychowania ustawiono ten temat na właściwym miejscu. Katolik winien z całym
przekonaniem włączyć się w ten nurt.
Ważne też jest to, aby w naszym środowisku, o ile to od nas zależy, nikt
nie skrzywdził poczętego dziecka.
Nadchodząca uroczystość Bożego Narodzenia wzywa do odkrycia prawdy, że w naszym pokoleniu
uczeń Jezusa jest potrzebny jako
światło na świeczniku, odsłaniające
wartość poczętego życia oraz grozę
jego niszczenia. Nie można niszczyć
człowieka stwarzanego przez Boga!
ks. prof. Edward Staniek
3
ŚWIĘTA
Niech światło, które przynosi nowonarodzone
Dziecię Oświeci nie tylko betlejemską stajenkę,
Ale również nasze drogi do Boga
Drodzy parafianie, chcielibyśmy złożyć
Wam najserdeczniejsze życzenia z okazji
Świąt Bożego Narodzenia, dużo radości
i światła wynikającego z narodzenia Pana.
Niech ten wyjątkowy czas będzie obfity
w łaski Boże, spokój i pogodę ducha,
spędzony w ciepłej, rodzinnej atmosferze,
gdzie nikt nie jest samotny.
Życzymy również wszystkiego,
co najlepsze w zbliżającym się
Nowym Roku 2013.
Szczególne życzenia kierujemy do naszych
kapłanów. Niech Was Bóg błogosławi
i obdarza swoimi łaskami, abyście
w Waszej apostolskiej posłudze doznawali
cudów Boskiej Miłości wynikającej
z narodzenia Jezusa Chrystusa.
Boże Narodzenie, cóż to za wydarzenie,
Gwiazdka jaśniej świeci.
Radują się dorośli i dzieci.
Bóg się rodzi, moc truchleje,
Nad stajenką łuna dnieje.
Pan niebiosów obnażony,
Na sianku w ubóstwie położony.
Przez rodziców, zwierzęta ogrzany, otulony.
W żłobie leży, któż pobieży, kolędować małemu
Jezusowi Chrystusowi Panu naszemu.
Witają go pastuszkowie, witają królowie.
Czy wita go dzisiaj każdy człowiek?
Zabiegany, zmęczony, grzesznym światem otoczony?
Tak, wita! Panie domu wigilię szykują. Pyszności przygotowują.
Potem wieczerza, modlitwa, serdeczne życzenia,
Łamanie opłatka i piękna kolęda,
Słuchana niestety, rzadko śpiewana,
Ale obecna na płycie, by i śpiewem uwielbić Pana.
Prezenty pod choinką gwiazdkowe,
Szczęśliwy z Tobą wtedy Jezu człowiek
Nie tylko człowiek, lecz każde stworzenie,
Bo o północy jest zwierząt mówienie.
Choinka ubrana pięknymi bombkami
Radość wielka Jezu,
Że jesteśmy z Tobą na tym świecie
Że nie jesteśmy sami.
Rodzisz się w tej radości w sercach naszych wszędzie
W dostatku i biedzie.
Wśród zdrowych i chorych, starych i młodych,
Nie rodzisz się wśród niewierzących,
Choć atmosfera świąt wszystkim się udziela,
I tak ich też Jezus z troską do serca przytula
„Lulajże Jezuniu, lulajże lulaj,
A ty go matulu z płaczu utulaj”
„O Jezuniu drogi jakżeś Ty ubogi,
Opuścileś śliczne niebo, obrałeś barłogi”
Autorka: Anna Radwańska-Iwaniec
4
5
Orędzie
Ojca Świętego Benedykta XVI
na Światowy Dzień Pokoju
1 stycznia 2013 roku
„Błogosławieni
Pokój Czyniący”
stworzony do pokoju, który jest darem Boga.
Wszystko to sprawiło, że inspiracją tego Orędzia stały się słowa Jezusa Chrystusa: „Błogosławieni, którzy
wprowadzają pokój, albowiem oni będą
nazwani synami Bożymi” (Mt 5, 9).
Ewangeliczne błogosławieństwo
1.
Każdy Nowy Rok niesie z sobą
oczekiwanie lepszego świata.
Dlatego proszę Boga, Ojca ludzkości,
by obdarzył nas zgodą i pokojem, aby
wszyscy mogli zrealizować dążenia do
życia szczęśliwego i dostatniego.
50 lat po rozpoczęciu Soboru Watykańskiego II, dzięki któremu umocniła
się misja Kościoła w świecie, z otuchą
stwierdzamy, że chrześcijanie, jako lud
należący do Boga i z Nim zjednoczony, który pielgrzymuje pośród ludzi,
angażują się w historię, dzieląc z nimi
radości i nadzieje, smutki i trwogi1,
głosząc Chrystusowe zbawienie i promując pokój dla wszystkich.
Faktycznie w naszych czasach, które cechuje globalizacja i jej pozytywne
i negatywne aspekty, jak również wciąż
trwające krwawe konflikty i zagrożenie wojny, konieczne jest odnowione
i zgodne zaangażowanie w dążenie do
wspólnego dobra, do rozwoju wszystkich ludzi i całego człowieka.
Niepokoją zarzewia napięć i konfliktów, spowodowanych przez rosnące
nierówności między bogatymi a biednymi, dominację mentalności egoistycznej i indywidualistycznej, wyrażającej się również w pozbawionym
reguł
kapitalizmie
finansowym.
Oprócz różnych form terroryzmu
i przestępczości międzynarodowej
niebezpieczne dla pokoju są te formy
fundamentalizmu i fanatyzmu, które
wypaczają prawdziwą naturę religii,
powołanej do sprzyjania jedności i pojednaniu między ludźmi.
A jednak wiele dzieł pokoju,
w które bogaty jest świat, świadczy
o wrodzonym powołaniu ludzkości
do pokoju. Pragnienie pokoju jest
istotnym dążeniem każdej osoby i łączy się ono w pewien sposób z pragnieniem pełnego, szczęśliwego i dobrze zrealizowanego życia. Innymi
słowy, pragnienie pokoju odpowiada
podstawowej zasadzie moralnej, czyli
obowiązkowi-prawu do rozwoju integralnego, społecznego, wspólnotowego, co należy do Bożego planu w odniesieniu do człowieka. Człowiek jest
1.Por. Sobór Watykański II, Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym Gaudium
et spes, 1.
6
2.
Błogosławieństwa
głoszone
przez Jezusa (por. Mt 5, 3-12 oraz
Łk 6, 20-23) są obietnicami. W tradycji
biblijnej błogosławieństwa są gatunkiem literackim, zawierającym zawsze
jakąś dobrą nowinę, czyli Ewangelię,
którą wieńczy pewna obietnica. Błogosławieństwa nie są zatem jedynie zaleceniami moralnymi, których przestrzeganie zapewnia we właściwym czasie
– zazwyczaj w innym życiu – nagrodę,
czyli przyszłe szczęście. Błogosławieństwo polega raczej na wypełnianiu
obietnicy skierowanej do tych wszystkich, którzy przestrzegają wymogów
prawdy, sprawiedliwości i miłości. Ci,
którzy zawierzają Bogu i Jego obietnicom, często w oczach świata jawią się
jako naiwni czy dalecy od rzeczywistości. A przecież Jezus powiedział im, że
nie tylko w przyszłym życiu, ale już w
tym odkryją, że są dziećmi Bożymi i że
od zawsze i na zawsze Bóg jest całkowicie z nimi solidarny. Zrozumieją, że
nie są sami, bo On jest po stronie tych,
którzy angażują się na rzecz prawdy, sprawiedliwości i miłości. Jezus,
objawienie miłości Ojca, nie waha się
złożyć ofiary z samego siebie. Kiedy
przyjmujemy Jezusa Chrystusa, Boga
i Człowieka, przeżywamy radosne
doświadczenie ogromnego daru: jest
nim udział w życiu samego Boga, czyli
w życiu łaski, będącym zadatkiem życia w pełni szczęśliwego. Jezus Chrystus, w szczególności, daje nam prawdziwy pokój, który rodzi się z ufnego
spotkania człowieka z Bogiem.
Jezusowe błogosławieństwo mówi,
że pokój jest darem mesjańskim i jednocześnie dziełem ludzkim. Pokój
zakłada bowiem humanizm otwarty
na transcendencję. Jest owocem wzajemnego daru, obopólnego ubogacenia, dzięki darowi, który pochodzi od
Boga i pozwala żyć z innymi i dla innych. Etyka pokoju jest etyką jedności
i dzielenia się. Trzeba więc, aby różne
dzisiejsze kultury odrzuciły antropologie i etyki oparte na założeniach teoretyczno-praktycznych czysto subiektywnych i pragmatycznych, na mocy
których relacje współistnienia inspirowane są przez kryteria władzy lub zysku, środki stają się celami i odwrotnie,
kultura i edukacja skupiają się wyłącznie na narzędziach, technice i wydajności. Wstępnym warunkiem pokoju jest
pozbycie się dyktatury relatywizmu
i założenia, że moralność jest całkowicie niezależna, wykluczającego uznanie niezbędnego naturalnego prawa
moralnego, wypisanego przez Boga
w sumieniu każdego człowieka. Pokój
jest budowaniem współistnienia w kategoriach racjonalnych i moralnych,
w oparciu o fundament, którego miara nie jest stworzona przez człowieka,
7
Orędzie Ojca Świętego Benedykta XVI na Światowy Dzień Pokoju
ale przez Boga, „Pan da siłę swojemu
ludowi (...), Pan błogosławi swój lud,
darząc go pokojem” (Ps 29 [28], 11).
Pokój: dar Boży i dzieło człowieka
3.
Pokój obejmuje całą osobę ludzką i zakłada zaangażowanie całego człowieka. Jest to pokój z Bogiem
przez życie zgodnie z Jego wolą. Jest
to wewnętrzny pokój z samym sobą
i pokój zewnętrzny z bliźnim i z całym stworzeniem. Oznacza on przede
wszystkim, jak napisał bł. Jan XXIII
w encyklice „Pacem in terris”, której
50. rocznicę ogłoszenia będziemy obchodzili za kilka miesięcy, budowanie
współistnienia opartego na zasadzie
prawdy, wolności, miłości i sprawiedliwości2. Negowanie tego, co stanowi
prawdziwą naturę istoty ludzkiej, w jej
zasadniczych wymiarach, we właściwej jej zdolności do poznania prawdy
i dobra, i w ostatecznym rozrachunku
samego Boga, stanowi zagrożenie dla
budowania pokoju. Bez prawdy o człowieku, wpisanej przez Stwórcę w jego
serce, wolność i miłość ulegają osłabieniu, a wymiar sprawiedliwości traci
swoją podstawę.
Dla stawania się prawdziwymi
twórcami pokoju fundamentalne znaczenie ma wrażliwość na wymiar transcendentny i nieustanny dialog z Bogiem, Ojcem miłosiernym, w którym
wyprasza się odkupienie, zyskane dla
nas przez Jego Jednorodzonego Syna.
W ten sposób człowiek może zwalczyć
to, co zaciemnia i neguje pokój, a więc
grzech we wszystkich jego postaciach:
egoizmu i przemocy, chciwości oraz
żądzy władzy i dominacji, nietolerancji, nienawiści i niesprawiedliwych
struktur.
Zaprowadzenie pokoju jest uzależnione głównie od uznania, że w Bogu
jesteśmy jedną rodziną ludzką. Kształtuje się ona, jak nauczała encyklika
„Pacem in terris”, przez relacje międzyosobowe i instytucje, wspierane
i ożywiane przez wspólnotowe „my”,
zakładające ład moralny, wewnętrzny i zewnętrzny, w którym szczerze,
zgodnie z prawdą i sprawiedliwością,
uznawane są wzajemne prawa i obowiązki. Pokój jest ładem ożywianym
i dopełnianym przez miłość, która
każe odczuwać potrzeby innych jak
swoje własne, dzielić się z nimi swoimi dobrami i starać się o to, aby coraz bardziej rozszerzała się w świecie
komunia wartości duchowych. Jest to
ład realizowany w wolności, w sposób
odpowiadający godności osób, które
z racji swej rozumnej natury biorą odpowiedzialność za swe czyny3.
Pokój nie jest marzeniem, nie
jest utopią: jest możliwy. Nasze
oczy muszą widzieć głębiej, pod powierzchnią pozorów i zjawisk, aby
dostrzec rzeczywistość pozytywną
istniejącą w sercach, gdyż każdy człowiek jest stworzony na obraz Boga
i wezwany do tego, by się rozwijał,
2.Por. encyklika Pacem in terris (11 kwietnia 1963): AAS 55 (1963), 265-266.
3.Por. tamże, AAS 55 (1963), 266.
8
przyczyniając się do budowy nowego
świata. Bóg sam, przez Wcielenie swego
Syna i dokonane przez Niego Odkupienie, wszedł bowiem w dzieje, zapoczątkowując nowe stworzenie i nowe przymierze między Bogiem a człowiekiem
(por. Jr 31, 31-34), dając nam możliwość, byśmy mieli „serce nowe” i „ducha nowego” (Ez 36, 26).
Właśnie dlatego Kościół jest przekonany, że istnieje pilna potrzeba nowego przepowiadania Jezusa Chrystusa, będącego pierwszym i zasadniczym
czynnikiem integralnego rozwoju
ludów, a także pokoju. Jezus jest bowiem naszym pokojem, naszą sprawiedliwością, naszym pojednaniem
(por. Ef 2, 14; 2 Kor 5, 18). Człowiek
czyniący pokój, według Jezusowego
błogosławieństwa, to ten, kto szuka
dobra drugiego, pełnego dobra duszy
i ciała, dziś i jutro.
Z tego nauczania płynie wniosek,
że każdy człowiek i każda wspólnota
– religijna, obywatelska, wychowawcza
i kulturowa – jest powołana do pracy na
rzecz pokoju. Pokój jest przede wszystkim realizacją wspólnego dobra w różnych społecznościach, podstawowych
i pośrednich, narodowych, międzynarodowych i w społeczności światowej.
Właśnie dlatego można uznać, że drogi
urzeczywistniania wspólnego dobra są
również drogami, którymi należy iść,
aby osiągnąć pokój.
Pokój czynią ci, którzy kochają
życie, bronią go i je promują
na każdym jego etapie
4.
Drogą do osiągnięcia wspólnego dobra i pokoju jest przede
wszystkim poszanowanie ludzkiego
życia, pojmowanego w jego różnorodnych aspektach, od poczęcia, poprzez
rozwój, aż do naturalnego kresu. Tak
więc prawdziwie czynią pokój ci, którzy kochają życie, bronią go i je promują we wszystkich jego wymiarach:
osobistym, wspólnotowym i transcendentnym. Życie w pełni jest szczytem
pokoju. Ten, kto pragnie pokoju, nie
może tolerować zamachów na życie
i zbrodni przeciwko życiu.
Ci, którzy nie doceniają w wystarczającym stopniu wartości ludzkiego życia i w konsekwencji popierają
na przykład liberalizację aborcji, być
może nie zdają sobie sprawy, że w ten
sposób opowiadają się za dążeniem
do pokoju iluzorycznego. Ucieczka
od odpowiedzialności, która uwłacza
osobie ludzkiej, a tym bardziej zabijanie bezbronnych i niewinnych istot
ludzkich, nigdy nie zaprowadzi do
szczęścia czy pokoju. Czyż można myśleć o osiągnięciu pokoju, integralnego
rozwoju ludów czy o ochronie środowiska naturalnego, bez ochrony prawa
do życia najsłabszych, poczynając od
tych, którzy mają się urodzić? Wszelkie naruszenie życia, zwłaszcza u jego
początków, nieuchronnie powoduje
nieodwracalne straty dla rozwoju, pokoju i ochrony środowiska. Nie jest też
9
słuszne formułowanie w podstępny
sposób fałszywych praw lub osądów,
opartych na redukcjonistycznej lub relatywistycznej wizji istoty ludzkiej oraz
zręcznym posługiwaniu się dwuznacznymi wyrażeniami, faworyzującymi
rzekome prawo do aborcji i eutanazji,
które zagrażają podstawowemu prawu
do życia.
Trzeba także uznać i promować
naturalną strukturę małżeństwa, jako
związku między mężczyzną a kobietą, wobec prób zrównania jej w obliczu
prawa z radykalnie innymi formami związków, które w rzeczywistości
szkodzą jej i przyczyniają się do jej destabilizacji, przesłaniając jej szczególny
charakter i niezastąpioną rolę społeczną.
Zasady te nie są prawdami wiary
ani jedynie pochodną prawa do wolności religijnej. Są one wpisane w samą
naturę człowieka, możliwe do rozpoznania rozumem, a zatem wspólne dla
całej ludzkości. Działalność Kościoła
na rzecz ich promowania nie ma więc
charakteru wyznaniowego, ale jest
skierowana do wszystkich ludzi, niezależnie od ich przynależności religijnej. Działalność ta jest tym bardziej
konieczna, im bardziej owe zasady są
negowane lub błędnie rozumiane, ponieważ znieważa to prawdę o osobie
ludzkiej, w poważny sposób rani sprawiedliwość i pokój.
Z tego względu ważnym wkładem
na rzecz pokoju jest także respektowanie przez normy prawne i wymiar
sprawiedliwości prawa do korzystania
z zasady sprzeciwu sumienia w odniesieniu do ustaw i decyzji rządowych,
które zagrażają godności człowieka,
takich jak aborcja i eutanazja.
Jednym z praw człowieka o znaczeniu podstawowym, także dla pokojowego życia ludów, jest prawo jednostek i wspólnot do wolności religijnej.
W tym momencie dziejowym staje się
coraz ważniejsze, aby prawo to było
promowane nie tylko z negatywnego
punktu widzenia, jako wolność od –
na przykład, zobowiązań i przymusu
w zakresie wolności wyboru własnej religii – ale także z pozytywnego punktu
widzenia, w jego różnorodnych aspektach, jako wolność do: na przykład do
dawania świadectwa o swojej religii,
do głoszenia i przekazywania jej nauczania; do prowadzenia działalności
edukacyjnej, charytatywnej i opiekuńczej, pozwalającej wprowadzać
w życie nakazy religijne; do istnienia
i działania jako organizacje społeczne,
tworzone zgodnie z właściwymi im zasadami doktrynalnymi i celami instytucjonalnymi. Niestety, także w krajach
o dawnej tradycji chrześcijańskiej coraz
liczniejsze są przypadki nietolerancji
religijnej, zwłaszcza w odniesieniu do
chrześcijaństwa i tych, którzy po prostu noszą stroje wskazujące na przynależność religijną.
Ten, kto czyni pokój, musi też pamiętać, że w coraz większej części opinii publicznej ideologie radykalnego
liberalizmu i technokracji budzą przekonanie, że wzrost gospodarczy może
być osiągnięty nawet kosztem erozji
społecznej roli państwa i społeczeństwa obywatelskiego jako sieci relacji
opartych na solidarności, a także praw
i obowiązków społecznych. Otóż trzeba zauważyć, że te prawa i obowiązki
mają podstawowe znaczenie dla pełnej
realizacji innych, poczynając od praw
obywatelskich i politycznych.
Jednym z najbardziej dziś zagrożonych praw i obowiązków społecznych
jest prawo do pracy. Wynika to z faktu, że coraz bardziej praca i właściwe
uznanie statusu prawnego pracowników nie są właściwie wartościowane,
ponieważ rozwój gospodarczy rzekomo zależy głównie od pełnej wolności
rynków. Tym samym praca jest uważana za zmienną, zależną od mechanizmów ekonomicznych i finansowych.
W związku z tym potwierdzam, że
godność człowieka, a także racje gospodarcze, społeczne i polityczne wymagają, aby nadal „dążyć do osiągnięcia – uznanego za priorytetowy – celu,
jakim jest dostęp wszystkich do pracy
i jej utrzymanie”4. Wstępnym warunkiem osiągnięcia tego ambitnego celu
jest przywrócenie poszanowania pracy,
oparte na zasadach etycznych i wartościach duchowych, które umocnią jej
pojmowanie jako podstawowego dobra dla osoby, rodziny, społeczeństwa.
Z dobrem tym wiążą się obowiązek
i prawo, wymagające odważnej i nowej
polityki pracy dla wszystkich.
Budowanie dobra pokoju poprzez
nowy model rozwoju i gospodarki
5.
W wielu kręgach uważa się, że
potrzebujemy dzisiaj nowego
modelu rozwoju, a także nowego spojrzenia na gospodarkę. Zarówno rozwój
integralny, solidarny i zrównoważony,
jak i dobro wspólne wymagają właściwej skali dóbr-wartości, które można
uporządkować, mając Boga jako ostateczne odniesienie. Nie wystarczy mieć
do dyspozycji wielu środków i wielu
możliwości wyboru, choćby cennych.
Zarówno z wielu dóbr służących rozwojowi, jak i możliwości wyboru należy korzystać zgodnie z perspektywą
dobrego życia, prawego postępowania,
uznającego prymat wymiaru duchowego i odwołania się do realizacji dobra
wspólnego. W przeciwnym razie tracą
one swą słuszną wartość, prowadząc
do powstania nowych bożków.
Aby wyjść z obecnego kryzysu finansowego i gospodarczego – którego skutkiem jest wzrost nierówności
– potrzebni są ludzie, grupy, instytucje
promujące życie, sprzyjając ludzkiej
kreatywności, aby nawet kryzys wykorzystać jako okazję do rozeznania i poszukiwania nowego modelu gospodarczego. Ten wzorzec, który panował
w ostatnich dziesięcioleciach, postulował poszukiwanie maksymalizacji zysku i konsumpcji, w perspektywie indywidualistycznej i egoistycznej, chcącej
oceniać ludzi tylko ze względu na ich
4.Benedykt XVI, encyklika Caritas in veritate (29 czerwca 2009), 32: AAS 101 (2009), 666-667.
10
11
zdolność do odpowiadania wymogom
konkurencyjności. Natomiast w innej perspektywie prawdziwy i trwały
sukces można osiągnąć poprzez dar
z siebie, swoich możliwości intelektualnych, przedsiębiorczości, ponieważ
znośny, to znaczy prawdziwie ludzki,
rozwój gospodarczy potrzebuje zasady
bezinteresowności, jako wyrazu braterstwa i logiki daru5. Konkretnie w działalności gospodarczej, kto buduje pokój, jawi się jako ten, który ustanawia
ze współpracownikami i kolegami, zleceniodawcami i użytkownikami relacje
lojalności i wzajemności. Wykonuje on
działalność gospodarczą na rzecz dobra wspólnego, przeżywa swoją pracę jako coś, co wykracza poza własny
interes, dla dobra pokoleń obecnych
i przyszłych. W ten sposób pracuje nie
tylko dla siebie, ale także, aby dać innym przyszłość i godną pracę.
W sferze gospodarczej pożądana
jest zwłaszcza ze strony państw polityka rozwoju przemysłowego i rolniczego, dbająca o postęp społeczny
i upowszechnienie zasad państwa prawa i demokracji. Niezmiernie istotne
i niezbędne jest również stworzenie
etyki rynków monetarnych, finansowych i komercyjnych. Muszą być one
ustabilizowane, lepiej koordynowane
i kontrolowane tak, aby nie przynosiły
szkody najbiedniejszym. Troska wielu
twórców pokoju powinna się również
kierować – z większą determinacją niż
miało to miejsce do tej pory – ku braniu
pod uwagę kryzysu żywnościowego, znacznie poważniejszego niż finansowy. Kwestia bezpieczeństwa
zaopatrzenia żywnościowego po raz
kolejny stała się centralnym tematem
międzynarodowej agendy politycznej,
ze względu między innymi na kryzys
związany z gwałtownymi wahaniami
cen surowców rolnych, nieodpowiedzialnymi zachowaniami niektórych
podmiotów gospodarczych oraz niewystarczającej kontroli ze strony rządów i społeczności międzynarodowej.
Aby poradzić sobie z tym kryzysem,
ludzie czyniący pokój są powołani do
współpracy w duchu solidarności, od
poziomu lokalnego do międzynarodowego, mając na celu umożliwienie
rolnikom, zwłaszcza z małych gospodarstw wiejskich, prowadzenia swej
działalności w sposób godny i zrównoważony z punktu widzenia społecznego, środowiskowego i ekonomicznego.
Wychowanie do kultury pokoju:
rola rodziny i instytucji
6.
Pragnę stanowczo stwierdzić, że
liczni ludzie czyniący pokój są
powołani do podtrzymywania umiłowania dobra wspólnego rodziny i sprawiedliwości społecznej, a także zaangażowania w skuteczne wychowanie
społeczne.
Nikt nie może ignorować ani lekceważyć decydującej roli rodziny,
podstawowej komórki społeczeństwa
5.Por. tamże, 34 i 36: AAS 101 (2009), 668-670 i 671-672.
12
z punktu widzenia demograficznego, etycznego, pedagogicznego, ekonomicznego i politycznego. Jest ona
w sposób naturalny powołana do
promowania życia: towarzyszy osobom w ich wzrastaniu i pobudza je do
wzajemnego wspierania się w rozwoju
poprzez wzajemną opiekę. W szczególności w rodzinie chrześcijańskiej
istnieje zalążek projektu wychowania
osób według miary Bożej miłości. Rodzina jest jednym z podmiotów społecznych niezbędnych w tworzeniu
kultury pokoju. Trzeba chronić prawa rodziców oraz ich zasadniczą rolę
w wychowaniu dzieci, przede wszystkim w dziedzinie moralnej i religijnej.
W rodzinie rodzą się i wzrastają ludzie
pokój czyniący, przyszli krzewiciele
kultury życia i miłości6.
W to ogromne zadanie wychowania
do pokoju włączają się w szczególności
wspólnoty religijne. Kościół poczuwa
się do odpowiedzialności za to wielkie
zadanie, uczestnicząc w jego realizacji
poprzez nową ewangelizację, której
podstawą jest nawrócenie do prawdy
i miłości Chrystusa, a w konsekwencji odrodzenie duchowe i moralne poszczególnych osób i społeczeństwa.
Spotkanie z Jezusem Chrystusem
kształtuje tych, którzy wprowadzają
pokój, zobowiązując ich do komunii
i przezwyciężania niesprawiedliwości.
Szczególną misję dla pokoju pełnią instytucje kultury, szkoły i uczelnie. Wymaga się od nich znaczącego
wkładu nie tylko w kształtowanie nowych pokoleń przywódców, ale także
w odnowę instytucji publicznych, krajowych i międzynarodowych. Mogą
też one wnosić swój wkład w refleksję
naukową, która osadzi działalność gospodarczą i finansową na solidnych
podstawach antropologicznych i etycznych. Dzisiejszy świat, w szczególności
polityczny, potrzebuje wsparcia przez
nową myśl, nową syntezę kulturalną,
aby przezwyciężyć technicyzm i harmonijnie połączyć różnorodne tendencje polityczne, mając na względzie dobro wspólne. Ono to, traktowane jako
całość pozytywnych relacji międzyludzkich i instytucjonalnych, w służbie
integralnego rozwoju jednostek i grup,
jest podstawą wszelkiego prawdziwego wychowania do pokoju.
Pedagogia człowieka
czyniącego pokój
7.
Na zakończenie wyłania się potrzeba proponowania i krzewienia pedagogii pokoju. Wymaga ona
bogatego życia wewnętrznego, jasnych
i wartościowych odniesień moralnych,
odpowiednich postaw i stylu życia.
W istocie dzieła pokoju przyczyniają się do osiągania dobra wspólnego
i wzbudzają zainteresowanie pokojem,
wychowują do niego. Pokojowe myśli, słowa i gesty tworzą mentalność
i kulturę pokoju, atmosferę szacunku, uczciwości i serdeczności. Trzeba
6.Por. Jan Paweł II, Orędzie na Światowy Dzień Pokoju 1994 (8 grudnia 1993): AAS 86 (1994), 156162.
13
zatem uczyć ludzi wzajemnej miłości i wychowywania do pokoju, życia
w życzliwości, a nie tylko tolerowania się. Zasadnicze wezwanie brzmi:
„Trzeba powiedzieć zemście »nie«,
uznać swoje winy, przyjąć przeprosiny, nie żądając ich, i wreszcie przebaczyć”7, tak aby błędy i zniewagi można było uznać w prawdzie, aby razem
zmierzać do pojednania. Wymaga to
upowszechnienia się pedagogii przebaczenia. Zło bowiem przezwycięża
się dobrem, a sprawiedliwości należy szukać, naśladując Boga Ojca,
który kocha wszystkie swoje dzieci
(por. Mt 5, 21-48). Jest to praca długotrwała, ponieważ zakłada ewolucję
duchową, wychowanie do wyższych
wartości, nową wizję ludzkiej historii.
Trzeba odrzucić fałszywy pokój, jaki
obiecują bożki tego świata, i związane
z nim niebezpieczeństwa, ów fałszywy
pokój, który powoduje coraz większe
zobojętnienie sumień, prowadzi do
zamknięcia się w sobie, do osłabienia
życia, przeżywanego w obojętności.
Pedagogia pokoju natomiast zakłada
działanie, współczucie, solidarność,
męstwo i wytrwałość.
Jezus uosabia wszystkie te postawy w swoim życiu, aż do całkowitego daru z siebie, aż do „utraty życia”
(por. Mt 10, 39; Łk 17, 33; J 12, 25). Obiecuje On swoim uczniom, że prędzej
czy później dokonają niezwykłego odkrycia, o którym mówiliśmy na początku, a mianowicie, że w świecie jest Bóg,
Bóg Jezusa, w pełni solidarny z ludźmi. W tym kontekście chciałbym przypomnieć modlitwę, w której prosimy
Boga, aby uczynił nas narzędziem swego pokoju, aby siał miłość tam, gdzie
panuje nienawiść; wybaczenie tam,
gdzie panuje krzywda; prawdziwą wiarę tam, gdzie panuje zwątpienie. My ze
swej strony za bł. Janem XXIII prosimy
Boga, aby oświecił przywódców narodów, aby oprócz zatroszczenia się o
należny dobrobyt swych obywateli zapewniali cenny dar pokoju i go bronili;
niech nakłoni wolę wszystkich do burzenia dzielących ich murów, do umocnienia więzi wzajemnej miłości, do
zrozumienia innych i do przebaczenia
tym, którzy wyrządzili krzywdę, tak
aby na mocy Jego działania wszystkie
narody ziemi połączyła więź braterstwa i rozkwitał wśród nich i bezustannie panował tak bardzo upragniony
pokój8.
W myśl tych słów życzę, aby wszyscy mogli być czyniącymi pokój i budowniczymi pokoju, ażeby miasto
człowieka wzrastało w braterskiej zgodzie, w pomyślności i w pokoju.
Watykan, 8 grudnia 2012 r.
Papież Benedykt XVI
7.Benedykt XVI, Przemówienie podczas spotkania z członkami rządu, instytucji państwowych,
korpusu dyplomatycznego, zwierzchnikami religijnymi i przedstawicielami świata kultury,
Baabda, Liban (15 września 2012): „L’Osservatore Romano”, wyd. polskie, nr 9-10/2012, s. 13.
8.Por. encyklika Pacem in terris (11 kwietnia 1963) 91: AAS 55 (1963), 304.
14
LIST REKTORA
UNIWERSYTETU PAPIESKIEGO
JANA PAWŁA II W KRAKOWIE
NA DRUGI DZIEŃ ŚWIĄT BOŻEGO
NARODZENIA 2012 ROKU
Drodzy Bracia i Siostry!
W naszych rodzinach i wspólnotach parafialnych przeżywamy radosne święta Bożego Narodzenia.
Światło betlejemskiej groty opromienia nasze twarze, wywołując na nich
uśmiech i radość, bo pojawiła się nadzieja na lepszą przyszłość. Tych, którzy otwierają się na przyjęcie prawdy
o Wcielonym Słowie, ogarnia światło
Bożej miłości. Bóg wybrał noc jako
porę swojego przyjścia, aby swoim
blaskiem rozjaśnić ciemności, pokonać nasze lęki, umożliwić właściwe
postrzeganie świata. Pośród nocy pojawia się nowa gwiazda, którą dostrzega każdy, kto dzięki wierze i pokorze rozpoznaje w Nowonarodzonym
światłość świata i od Niego przyjmuje
zbawienie.
Uroczystość Bożego Narodzenia
przepełnia symbolika światła rozpraszającego mroki zła i grzechu. Dodatkowo podkreśla to fakt, że na naszej
półkuli święta te przypadają na czas
stopniowego wydłużania się dnia po
zimowym przesileniu. W tym czasie
możemy mieć nadzieję, że jak światło
wypiera ciemność, tak i dobro może
w nas zwyciężać zło, miłość pokonywać nienawiść, a życie przezwyciężać śmierć. Chrystus powiedział: „Ja
przyszedłem na świat jako światło,
aby każdy, kto we Mnie wierzy, nie
pozostawał w ciemności” (J 12, 46).
Nasz Zbawiciel narodził się, aby rozjaśnić ludzką rzeczywistość światłem
prawdy, sprawiedliwości i miłości.
Jednak wciąż wielu ludzi, obojętnych
lub wręcz wrogich wobec Syna Bożego i Jego dzieła, pozostaje w ciemności.
Czyż członkowie Sanhedrynu
z dzisiejszego fragmentu Dziejów
Apostolskich nie wybrali takiej drogi? Święty Szczepan, „pełen łaski
i mocy” (Dz 6, 8), dzięki modlitwie
i silnej duchowej więzi z Chrystusem
dał świadectwo prawdzie Ewangelii.
W jego otoczeniu pojawili się ludzie,
którzy „nie mogli [...] sprostać mądrości i Duchowi, z którego natchnienia
przemawiał” (Dz 6, 10), nie chcieli słyszeć jego przesłania, próbowali go zakrzyczeć, zamykali się na słowo Boże.
15
LIST REKTORA UNIWERSYTETU PAPIESKIEGO
Jednakże jego szczera i bezkompromisowa wiara nie okazała się daremna,
skoro poruszyła serce Szawła z Tarsu,
otworzyła jego oczy na światło, które
ujrzał w drodze do Damaszku. Święty
Szczepan nie tylko wierzył, ale dawał
świadectwo swojej wiary i nawet kamienowany nie wyrzekł się miłości do
Boga i do ludzi. Przemiana Szawła, do
której przyczyniła się postawa świętego Szczepana, daje nam nadzieję, że
to przede wszystkim miłość zmienia
człowieka i daje siłę do przebaczania doznanych krzywd. Miłość Boga
jest tym światłem, które rozprasza
lęki i rozjaśnia drogi naszego życia,
tak jak usłyszeliśmy w śpiewie przed
Ewangelią: „Pan jest Bogiem i daje
nam światło” (Ps 118, 27a). Złość,
nienawiść, niechęć do innych ludzi
zaciemniają te poszukiwania, mącą
jasność umysłu, sprawiają, że nie dostrzegamy dobra obecnego w drugim
człowieku.
Światłość z Betlejem wypełnia Kościół, którego rolą jest rozpraszanie
ciemności poprzez głoszenie Dobrej
Nowiny. Sobór Watykański II, którego
50-łecie obchodzimy, nazwał Kościół
„światłem narodów” (Lumen gentium). Kościół od wieków głosi Bożą
naukę, która dla świata często pogrążonego w mrokach zła, wewnętrznych
sprzeczności i napięć jest jasnym promieniem wskazującym pozytywne
rozwiązania. Kościół pomaga nam
w poszukiwaniu i umacnianiu wiary w ostateczne zwycięstwo dobra
nad złem. Wiara we współczesnym
16
świecie wymaga odwagi, do której zachęca nas Benedykt XVI. Ogłaszając
Rok- Wiary, papież mobilizuje nas,
byśmy dawali świadectwo „wiary, która działa przez miłość” (Ga 5, 6), byśmy Boski dar miłości, która nas przemienia, przekazywali dalej w nadziei,
że nasze działania, oparte na mądrości
Ewangelii, uczynią ten świat lepszym.
Jako chrześcijanie będziemy mogli
wiele zaoferować światu i współczesnej kulturze tylko wtedy, gdy prawdy
wiary, z którymi się identyfikujemy,
potwierdzimy w naszym codziennym
życiu. Ta powinność płynąca z wiary
w Boga żywego otwiera nas na drugiego człowieka. W sposób doskonały
uczynił to święty Szczepan, nie lękając
się świadczyć o Zbawicielu w obliczu
śmierci i nie wyrzekając się miłości do
bliźnich nawet wtedy, gdy zaślepieni
nienawiścią członkowie Sanhedrynu stali się jego oprawcami. Dzisiaj,
szczególnie w obecnej sytuacji naszego kraju, powinniśmy naśladować
postawę świętego Szczepana i pierwszych chrześcijan. Potrafili oni przebaczać swoim prześladowcom, swoje
życie budować w oparciu o przykazanie miłości Boga i bliźniego. Tylko
życie oparte na Bogu daje pokój i prowadzi do zbawienia. Dlatego w czasie
świąt Bożego Narodzenia nabierzmy
nowych duchowych sił, aby kroczyć
drogą miłości i wzajemnego pojednania, które na nowo może nas zjednoczyć.
Wiara rodzi owoce ducha, takie
jak miłość, pokój i dobroć (Ga 5, 22),
i otwiera przed człowiekiem nowe
horyzonty. Przypomina nam o tym
papież Benedykt XVI w Liście apostolskim Porta Fidei, w którym wzywa
nas do odważnego dialogu ze współczesną nauką i kulturą mówiąc: „Kościół nigdy nie bał się ukazywać, że
między wiarą a prawdziwą nauką nie
może być konfliktu, ponieważ obie,
choć różnymi drogami, zmierzają do
prawdy” (12). Tylko wiedza, rozjaśniona wiarą w mądrość Bożego planu
dla człowieka i świata, pozwala rozróżnić dobro od zła, pomaga twórczo
kształtować otoczenie, a także lepiej
rozumieć siebie i innych.
Szczególnym miejscem, gdzie rozpala się światło wiedzy, są uniwersytety kościelne. Ich rola jest tym ważniejsza, że tożsamość współczesnego
świata, Europy czy Polski zagrożona
jest ideami dalekimi od chrześcijańskich, które próbują relatywizować
wszelkie prawdy i wartości, odzierać
życie ludzkie z godności i nadziei, pozbawiając je sensu.
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie przeciwstawiając
się takim koncepcjom, wskazuje, że
odwieczne wartości, promowane od
ponad dwudziestu wieków przez
chrześcijaństwo, stanowią istotny
i niezbywalny wkład w rozwój człowieka i jego kultury. Nasza uczelnia
stara się zgłębiać i poszerzać poszukiwania ludzkiego rozumu w różnych
dziedzinach wiedzy przez otwarcie się
na światło wiary. Podobnie rozumiała
misję uniwersytetu w Polsce przed
wiekami fundatorka Wydziału Teologicznego święta Jadwiga. Być może
dzięki otwartości, połączonej z przywiązaniem do wartości chrześcijańskich i tradycji, nasz Wydział Teologiczny oparł się w XX wieku ideologii
komunistycznej i po latach dał początek Uniwersytetowi Papieskiemu.
Przetrwanie w tych trudnych czasach
oraz dalszy rozwój nasza uczelnia zawdzięcza w dużej mierze staraniom
i trosce swojego patrona błogosławionego Jana Pawła II, który powołał Papieską Akademię Teologiczną w Krakowie. Dziś kontynuując to dzieło,
staramy się podejmować wszelkie
wyzwania nowoczesności w atmosferze wolności intelektualnej, nie zapominając o odpowiedzialności za ludzi
i świat. Jesteśmy świadomi wyzwań
i obowiązków, które wiążą się z naszą
misją. Dlatego staramy się rozwijać
szeroko pojętą działalność naukowo-dydaktyczną. Otwieramy nowe kierunki i specjalności z zakresu teologii,
filozofii, nauk społecznych i historii,
studia podyplomowe, prowadzimy
także Uniwersytet Trzeciego Wieku.
Nasze plany i zamierzenia realizujemy dzięki Waszej, drodzy Bracia
i Siostry, modlitwie i ofiarnej pomocy.
W imieniu społeczności akademickiej Uniwersytetu Papieskiego Jana
Pawła II w Krakowie wyrażam wielką
wdzięczność za okazywaną nam życzliwość, dzięki której przygotowujemy
kolejne pokolenia Polaków do ważnego zadania kształtowania świata w duchu chrześcijańskim.
17
LIST REKTORA UNIWERSYTETU PAPIESKIEGO
Niech Maryja, Matka Zbawiciela
za wszelkie okazane dobro wyprasza
dla Was łaskę prawdziwej obecności
Jezusa w Waszym życiu. Niech światło Bożego Narodzenia rozbłyśnie
w naszej Ojczyźnie, naszych domach,
rodzinach i miejscach pracy, niosąc
ze sobą pokój i wzajemną życzliwość.
Niech promień Bożej miłości dotrze
nawet do najbardziej zatwardziałych
i zamkniętych serc. Życzę, aby świętowanie narodzin naszego Zbawiciela
wzmocniło w nas ducha wiary, nadziei
i miłości.
Błogosławionych świąt Bożego Narodzenia!
ks. dr hab. Władysław Zuziak,
prof. UPJPII rektor
SŁOWO METROPOLITY
KRAKOWSKIEGO DO LISTU
REKTORA UPJPII NA DRUGI DZIEŃ
ŚWIĄT BOŻEGO NARODZENIA
2012 ROKU
Serdecznie zapraszamy
wszystkich, których sercu
bliska jest nasza Dębnicka
Parafia i jej parafianie,
na coroczne spotkanie
opłatkowe
w dniu 6 stycznia 2013r.
Spotkanie rozpocznie się
o godz. 15.00
modlitwą w kościele.
W uroczystym dniu imienin,
pragniemy złożyć serdeczne życzenia:
Księdzu
Mieczysławowi Kaczmarzykowi
Z radością spoglądam na rozwój
Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła
II w Krakowie i popieram podejmowane przez niego inicjatywy, poprzez
które realizuje on misję uczelni kościelnej oraz nauczanie swojego patrona — błogosławionego Jana Pawła
II. Drodzy Bracia i Siostry, dzięki Waszej przychylności, modlitwie oraz
wsparciu dzieło papieża Polaka może
18
nadal przyczyniać się do rozwoju nauki i kultury polskiej.
Z całego serca życzę radosnych
świąt Bożego Narodzenia i błogosławieństwa Bożego w Nowym Roku!
Stanisław Kardynał Dziwisz
Arcybiskup Metropolita Krakowski
Kraków, 26 grudnia 2012 roku
i
Panu Mieczysławowi Tulei
Życzymy Wam długich lat życia, przepełnionych
zdrowiem i szczęściem, pogodą ducha i ludzką
życzliwością. Aby dobry Bóg obdarzał Was swoją
opieką i co dzień zsyłał niezliczony strumień swoich
łask. Niech każdy dzień będzie dla Was powodem
do chrześcijańskiej radości.
19
Nie będzie narodzenia
w Betlejem
„Gdy wigilijna noc zapala gwiazdy i na stole opłatek się bieli,
Powracamy do ojca i matki, by opłatkiem z nimi się podzielić”.
Przyspiesza kalendarz naszego życia.
Bilanse i podliczenia to nieuchronność
nadchodzących dni. Tłok na drogach,
dworcach i handlowych centrach coraz głośniej nam mówią: będą święta. Są one dla
wielu ludzi czasem bliskości i rodzinnych
spotkań, prawdziwego doświadczenia miłości, poczucia rodzinnego ciepła, dawanego sobie nie tylko jeden raz w roku. Są
też inni, takiej atmosfery doświadczają tylko jednorazowo, w wigilijny wieczór, podczas którego zwycięża odrobina serca, nad
codzienną obojętnością. Dla niech to oczekiwanie staje się niecierpliwe. Człowiek
przecież tęskni za czułością i bliskością,
której nie doświadcza tak często. Wreszcie są i tacy dla których święta nie istnieją.
Wcale nie dlatego że nie mają możliwości
ich spędzenia razem z bliskimi. Po prostu nie chcą całej tej atmosfery, nadętych
życzeń, siedzenia przy stole, rodzinnych
spotkań i przekrzykiwania chodzącego w
tle telewizora. Uciekają do pensjonatów,
wyjeżdżają na narty, zostają w domu, owinięci w koc z książką na zimowe wieczory.
Wszyscy jednak doświadczają tego samego wydarzenia: Święta. Czym one są i co
zrobić aby prawdziwie doświadczyć ich
wartości i piękna.
20
Prawdziwe wydarzenie.
Linia historii czasu jest bardzo bogata.
Największa porażka, której doświadczył
człowiek to brak posłuszeństwa wobec
Boga. Rzeczywistość grzechu i jego skutki widoczne są do dnia dzisiejszego we
wszystkich newsach, którymi zalewają
nas media. Biblijne wypędzenie dokonuje
się w każdym człowieku zmagającym się
z osobistym złem. W czarnej sytuacji bez
wyjścia pojawia się jednak światełko w tunelu. Bóg nie zostawia człowieka samego.
To człowiek powtarza: Radź sobie sam,
coś narobił, wypij teraz piwo, którego sam
nawarzyłeś. Miłość Boga jest silniejsze od
tej ludzkiej. Bóg pragnie naprawy zmarnowanych szans i straconych nadziei.
Zapowiedź zbawienia to natychmiastowa
odpowiedź na ukrytego w krzakach człowieka. Będzie zbawienie, tylko na nie trochę poczekaj. Długie oczekiwanie ma swoje apogeum w nocy narodzenia, podczas
której ciemność przenika jasność, smutek
prowadzi do radości. Mogą się mądrzyć
wyzwoleni tego świata, nad prawdą tego
wydarzenia. Pozabiblijne świadectwa cicho i skromnie podpowiadają: Jezus istniał
naprawdę!
Przeżyjmy to jeszcze raz
Zaproszeni do świętowania pragniemy
jeszcze raz przeżywać wydarzenie naszej
wiary. Rozmyta coraz bardziej religijność,
zeświecczone społeczeństwo, bardziej prowadzą nas do marketingowych świąt, niż
tych duchowych. Jest w nich miejsce na
promocje i prezenty, szał świątecznego zabiegania, wypchanych siatek i wypranych
portfeli. Kupiecka fantazja posuwa się dzisiaj nawet do tego, że w promocji można
dostać opłatek sprzedawany przez piękną
anielicę albo jako dodatek do poczytnego
pisma. Nie ma on jednak nic wspólnego
z tym poświęconym przez miejscowego
kapłana, symbolu łamanej miłości jak łamanego chleba. Prawdziwe przeżycie tych
dni może być naprawdę piękne tylko wtedy, kiedy oddzielimy je od tradycyjnych
biesiad i rodzinnego grillowania. Kiedy
z łezką w oku zaśpiewamy bez magnetofonu Bóg się rodzi.
Inny wymiar świąt
Kilka lat temu, przed Galerią Krakowską ks. Jacek Stryczek ustawił konfesjonał.
Nie spowiadał w nim ludzi. Penitentem
był tylko plakat który głosił — istnienie
inny świat. Zapytany o sens tej akcji powiedział: „Przed świętami dużo się pracuje i spędza mnóstwo czasu w supermarketach. Ludzie
sądzą, że tak trzeba. A nawet jak się spowiadają to szybko, szybko. Potem wpadają na wigilię
z prezentami i nie mają dla siebie czasu, nie
są przygotowani wewnętrznie, nie przemyśleli swego życia”. Adwentowe dni pełne
nawoływania aby wyprostować ścieżki
swojego życia stają się jakąś gwarancją aby
nie popaść w obojętność i pustkę świętowania. Bez przemyślanego wcześniej życia
zabraknie nam duchowego doświadczenia
spotkania z Bogiem. Przeżycie świąt zależy od każdego z nas, jest też wynikiem jak
na co dzień prowadzimy nasze życie, jacy
jesteśmy dla innych. Jeśli bowiem mamy
w sobie obojętność i brak relacji z bliskimi
nie wytrzymamy przy rodzinnym stole
umęczeni smacznymi potrawami. Prosiłem kiedyś moich uczniów aby opisali mi
swoje święta. Z trwogą później odkryłem
że sporo z nich boi się wigilii i łamanego
ołatka. Pisali że trudno im podejść z opłatkiem do swoich bliskich składając szczere
życzenia. Nie wiedzą co im powiedzieć?
Uczeń pisze: „Co powiedzieć ojcu, który często pije i jest obojętny. Awantury w domu to
już codzienność. Co mu powiedzieć? Uczennica stwierdza: „Wigilijny wieczór to jedyny
wieczór w roku w którym widzę jak mój ojciec
całuje moją mamę. Wybiegam wtedy do kuchni i płaczę ze szczęścia”. To dla tego ludzie
czekają na święta aby doświadczyć takiej
bliskości, czułości i serca otrzymanych od
innych. Na prawdziwą atmosferę świąt
zarabiamy jednak całym życiem, umiejętnością zbliżania się do ludzi, przebaczania
swoich błędów i budowania prawdziwej
więzi miłości.
Ja wiem co wam powiedzieć…
Tęsknoty za łamanym opłatkiem, który przez swoją kruchość buduje prawdziwe więzy miłości. Tylko taka miłość
daje gwarancję obfitego i udanego życia.
W tym roku Jezus nie urodzi się w Betlejem. Może jednak urodzić się w naszych
sercach. Mam dla Ciebie tylko jedno życzenie: Niech to będzie Twoje serce.
Ks. Andrzej Gołębiowski SDB
21
Katechezy Benedykta XVI
na Rok Wiary
Katecheza VIII (12 XII 2012)
Drodzy Bracia i Siostry,
W ostatniej katechezie mówiłem
o Objawieniu Boga jako przekazywaniu przez Boga siebie samego oraz swego planu upodobania
i miłości. Owo Objawienie Boga
wypisuje się w czas i historię ludzi.
Właśnie historia: „staje się dziedziną, w której możemy dostrzec
działanie Boga dla dobra ludzkości.
On przemawia do nas przez to, co
jest nam najlepiej znane i łatwo postrzegalne, ponieważ stanowi rzeczywistość naszego codziennego
życia, bez której nie umielibyśmy
się porozumieć” (JAN PAWEŁ II,
encylika Fides et ratio, 12).
Św. Marek ewangelista przekazuje językiem jasnym i syntetycznym początek przepowiadania Jezusa: „Czas się wypełnił i bliskie
jest królestwo Boże” (Mk 1,15). To,
co oświeca i nadaje pełny sens historii świata i człowieka, zaczyna
jaśnieć w betlejemskiej grocie; jest
to tajemnica, którą wkrótce będziemy rozważać w Bożym Narodzeniu: zbawienie dokonujące się
w Jezusie Chrystusie. W Jezusie
22
z Nazaretu Bóg ukazuje swoje oblicze i pragnie decyzji człowieka,
aby Go rozpoznał i poszedł za Nim.
Objawianie się Boga w dziejach,
by wejść w relację dialogu miłości
z człowiekiem, nadaje nowy sens
całej ludzkiej drodze. Historia nie
jest zwyczajnym następowaniem
wieków jeden po drugim, lat czy
dni, ale jest czasem pewnej obecności, która nadaje jej pełne znaczenie
i otwiera ją na pewną nadzieję.
Gdzie możemy odczytać etapy tego objawienia Boga? Pismo
Święte jest najlepszym miejscem,
aby odkryć wydarzenia tej drogi,
i chciałbym – po raz kolejny – zachęcić wszystkich w obecnym
Roku Wiary, by częściej brać do ręki
Biblię, czytać ją i rozważać, a także
zwracać większą uwagę na czytania
niedzielnej Mszy św.; wszystko to
stawowi ważny pokarm dla naszej
wiary.
Czytając Stary Testament możemy zobaczyć, jak interwencje
Boga w dziejach narodu, który sobie wybrał i z którym zawarł przymierze, nie są faktami, które mijają
i zapadają w niepamięć, ale stają się
„pamięcią”, stanowią razem „historię zbawienia”, żywo przechowywaną w świadomości ludu Izraela, przez świętowanie wydarzeń
zbawczych. Tak więc w Księdze
Wyjścia Pan poleca Mojżeszowi
świętować wielkie wydarzenie wyzwolenia z niewoli egipskiej, żydowską Paschę następującymi słowami: „Dzień ten będzie dla was
dniem pamiętnym i obchodzić go
będziecie jako święto dla uczczenia Pana. Po wszystkie pokolenia
– na zawsze w tym dniu świętować
będziecie” (12,14). Dla całego narodu Izraela przypomnienie tego,
czego dokonał Bóg, staje się rodzajem nieustannego nakazu, aby
upływanie czasu było naznaczone
żywą pamięcią wydarzeń minionych, które w ten sposób dzień po
dniu na nowo kształtują historię
i pozostają obecne. W Księdze Powtórzonego Prawa Mojżesz zwraca
się do ludu mówiąc: „Strzeż bardzo
i pilnuj siebie, byś nie zapomniał
o tych rzeczach, które widziały twe
oczy: by z twego serca nie uszły
po wszystkie dni twego życia, ale
ucz ich swych synów i wnuków”
(4,9). Mówi te słowa także i nam:
Strzeż bardzo, byś nie zapomniał
o tych rzeczach, jakie zdziałał dla
nas Bóg. Wiara karmi się odkryciem i pamięcią Boga, który jest
zawsze wierny, który kieruje historią i stanowi trwały i pewny fundament, na którym można budować
swe życie. Także wznoszony przez
Maryję Pannę do Boga hymn „Magnificat” jest niezwykle wzniosłym
przykładem tej historii zbawienia,
tej pamięci, która uobecnia działanie Boga. Maryja w Magnificat wysławia miłosierne działanie Boga
w konkretnej drodze swego ludu,
wierność obietnicom przymierza,
złożonym Abrahamowi i jego potomstwu: wszystko to jest żywą pamięcią Bożej obecności, która nigdy
nie zawodzi (por. Łk 1, 46-55).
Dla Izraela Wyjście jest centralnym wydarzeniem historycznym,
w którym Bóg objawia swe potężne
działanie. Bóg wyzwala Izraelitów
z niewoli w Egipcie, aby mogli powrócić do Ziemi Obiecanej i wielbić
Go, jako jedynego prawdziwego
Boga. Izrael nie wyrusza w drogę,
aby być narodem takim, jak inne,
aby posiadać suwerenność narodową, ale aby służyć Bogu w kulcie i życiu, by stworzyć dla Boga
miejsce obecności, gdzie człowiek
posłuszny jest Bogu, gdzie Bóg
jest obecny, uwielbiany w świecie
i oczywiście nie tylko dla niego,
ale także, aby świadczyć o Nim
pośród innych ludów. Świętowanie tego wydarzenia jest jego
23
Katechezy Benedykta XVI na Rok Wiary
uobecnianiem i uaktualnianiem,
gdyż Boże dzieło nie zawodzi. Dochowuje On wierności wobec swego planu wyzwolenia i nadal go
realizuje, aby człowiek mógł rozpoznać i służyć swemu Panu i odpowiedzieć wiarą i miłością na Jego
działanie.
Tak więc Bóg objawia siebie
nie tylko w zapoczątkowującym
wszystko akcie stworzenia, ale
wkraczając w nasze dzieje, w historię małego narodu, który nie był
ani najliczniejszy, ani też najpotężniejszy. To objawienie Boga znajduje swą kulminację w Jezusie Chrystusie: Bóg, Logos, Słowo stwórcze
jest u początków świata, przyjęło
ludzkie ciało w Jezusie i ukazało
prawdziwe oblicze Boga. W Jezusie
wypełniona jest wszelka obietnica,
w Nim mają swoją kulminację dzieje
Boga z ludzkością. Kiedy czytamy
historię dwóch uczniów zmierzających do Emaus, opowiedzianą nam
przez św. Łukasza, widzimy, jak
w sposób jasny okazuje się, iż osoba Chrystusa rzuca światło na Stary
Testament, całą historię zbawienia
i ukazuje wielki plan jednoczący
obydwa testamenty. Jezus w istocie
wyjaśnia dwóm zagubionym i rozczarowanym wędrowcom, że jest
wypełnieniem wszelkiej obietnicy:
„I zaczynając od Mojżesza poprzez
24
wszystkich proroków wykładał im,
co we wszystkich Pismach odnosiło
się do Niego” (24,27). Ewangelista
cytuje okrzyk dwóch uczniów, kiedy rozpoznali, że owym towarzyszem ich drogi był Pan: „Czy serce
nie pałało w nas, kiedy rozmawiał
z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?” (w. 32).
Katechizm Kościoła Katolickiego podsumowuje etapy objawienia
Boga, syntetycznie ukazując jego
rozwój (por. nn. 54-64): Bóg wezwał
człowieka do wewnętrznej komunii
z sobą, także gdy człowiek przez
nieposłuszeństwo utracił jego
przyjaźń, Bóg nie pozostawił go
pod władzą śmierci, ale wielokrotnie zawierał przymierze z ludźmi
(por. Mszał Rzymski, IV Modlitwa
Eucharystyczna). Katechizm przypomina drogę Boga z człowiekiem
od przymierza z Noem po potopie
po wezwanie Abrahama, by opuścił
swą ziemię, aby go uczynić ojcem
mnóstwa narodów. Bóg kształtuje Izrael jako swój lud przez wydarzenie Wyjścia, przymierze na
Synaju i przekazany za pośrednictwem Mojżesza dar prawa, aby go
uznano i służono jako jedynemu
Bogu żywemu i prawdziwemu.
Bóg prowadzi swój lud przez proroków w nadziei zbawienia. Znamy
z Deuteroizajasza powrót Izraela
z niewoli babilońskiej do swej ojczyzny, a równocześnie ponowne
tworzenie ludu, wielu pozostaje
w diasporze i w ten sposób rozpoczyna się powszechność tej wiary.
Oczekuje się w końcu nie tyle Syna
Dawida ile Syna Człowieczego,
zbawienie wszystkich narodów.
Dochodzi do spotkań międzykulturowych, najpierw z Babilonią i Asyrią, później z kulturą grecką. Widzimy w ten sposób, jak poszerza się
droga Boga, jak otwiera się coraz
bardziej ku tajemnicy Chrystusa,
Króla Wszechświata. W Chrystusie
wypełnia się ostatecznie objawienie, plan upodobania Boga, tak iż
On sam staje się jednym z nas.
Zatrzymałem się nad upamiętnianiem działania Boga w dziejach
człowieka, aby ukazać etapy tego
wielkiego planu miłości, o czym
świadczy Stary i Nowy Testament:
jest to jeden plan zbawienia skierowany do całej ludzkości, stopniowo objawiany i realizowany przez
Bożą moc, gdzie Bóg nieustannie
reaguje na odpowiedzi człowieka
i odnajduje nowe początki, kiedy
człowiek się gubi. Ma to podstawowe znaczenie dla drogi wiary. Przeżywamy Adwent przygotowujący
nas do Świąt Bożego Narodzenia.
Jak dobrze wiemy, słowo „adwent”
oznacza „przyjście”, „obecność”,
a w starożytności oznaczało przybycie do danej prowincji króla lub
cesarza. Dla nas, chrześcijan słowo
to wskazuje na coś wspaniałego
i poruszającego: Bóg opuścił swoje
Niebo i pochylił się nad człowiekiem; zawarł z nim przymierze
wchodząc w dzieje pewnego narodu; Jest On królem, który zszedł
do tej biednej prowincji, jaką jest
ziemia i obdarował nas swoim
przyjściem, przyjmując nasze ciało, stając się człowiekiem, takim jak
my. Adwent zaprasza nas do ponownego przebycia drogi tej obecności i przypomina nam zawsze
na nowo, że Bóg nie usunął się ze
świata, nie jest nieobecny, nie pozostawił nas samym sobie, lecz na
różne sposoby wychodzi nam na
spotkanie. Musimy tych sposobów
się nauczyć i rozpoznawać je. Także
i my, z naszą wiarą, nadzieją i miłością jesteśmy wezwani każdego
dnia do dostrzeżenia i świadczenia
tej obecności, w świecie często powierzchownym i rozproszonym,
aby w naszym życiu zajaśniało
światło, które oświeciło grotę w Betlejem.
Na podstawie: KAI
25
Wróżby, horoskopy,
przesądy…
W dzisiejszych czasach modne stały się wróżby, horoskopy, przesądy czy
różne formy przepowiadania przyszłości. Nawet i świąteczne zwyczaje też
mogą zawierać elementy wróżb, czy
przesądów do których przywiązujemy
naszą uwagę. Pismo święte i Katechizm
Kościoła Katolickiego wyraźnie mówi,
że korzystanie z usług wróżek czy innych form przepowiadania przyszłości
jest grzechem. Już w Księdze Powtórzonego Prawa (rozdział 18, wers 10-12)
czytamy
Nie znajdzie się pośród ciebie nikt,
kto by przeprowadzał przez ogień
swego syna lub córkę, uprawiał gusła, przepowiednie i czary, nikt kto
by uprawiał zaklęcia, pytał duchów
i widma, zwracał się do umarłych.
Obrzydliwy jest bowiem dla Pana
każdy, kto to czyni.
Katechizm Kościoła Katolickiego
wyraźnie mówi
Należy odrzucić wszystkie formy
wróżbiarstwa: odwoływanie się do
szatana lub demonów, przywoływanie zmarłych lub inne praktyki
mające rzekomo odsłaniać przyszłość. Korzystanie z horoskopów,
astrologia, chiromancja, wyjaśnianie przepowiedni i wróżb, zjawiska jasnowidztwa, posługiwanie
się medium są przejawami chęci
26
panowania nad czasem, historią
i wreszcie nad ludźmi, a jednocześnie pragnieniem zjednania sobie ukrytych mocy. Praktyki te są
sprzeczne ze czcią i szacunkiem –
połączonym z miłującą bojaźnią które należą się jedynie Bogu.
KKK,2116
Warto o tym wiedzieć gdy spotykamy w życiu kogoś kto zajmuje się wróżeniem czy przepowiadaniem przyszłości lub sami ulegamy tym praktykom.
Człowiek nie zna niczyjej przyszłości,
własnej też nie. Musi go o tym poinformować ktoś kto istnieje poza czasem.
Potrzebne są moce czy energie, które jasnowidz musi usłyszeć albo poczuć aby
powtórzyć nam ich komunikat. Tą energią, mocą nie jest Bóg, który takich praktyk zabrania. Pozostaje zatem zły duch,
który z zasady robi wszystko czego Bóg
sobie nie życzy. I dlatego jeśli zły duch
chce być doradcą życia człowieka wierzącego to ten człowiek, chrześcijanin
musi zdecydowanie powiedzieć Nie.
Życie człowieka wierzącego, ochrzczonego jest w rękach Boga. Grzech wróżb,
przepowiedni, horoskopów są próbą
wejścia w świat Boga. A Panem życia
i śmierci jest Bóg. Jemu zawierzyć trzeba swoje życie, zaufać i pozwolić się Mu
prowadzić. Nasza wiara nie polega na
panowaniu nad czasem ale uznaniu że
Panem czasu jest Pan Bóg. Życie sakramentalne, modlitwa, zawierzenie Bożej
Opatrzności są lekarstwem na pokusę
poznawania przyszłości.
Istnieją w naszej kulturze przesądy
z którymi często się spotykamy i często
im ulegamy, czasem nawet nieświadomie. Przesąd to wiara w zależność zachodzącą między wydarzeniem naszego życia, a tym co ma nas spotkać, lub
już spotkało. Zasadniczo sprowadza się
do przekonania, że niektóre wydarzenia mają na nas sprowadzić nieszczęście
a inne szczęście. Przesąd sprzeciwia się
chrześcijaństwu i propaguje myślenie
magiczne, że nasze zachowanie jest
zdeterminowane czymś niezależnym
od nas. Wiara w przesądy pozbawia nas
wolności, zaprzecza temu, że jesteśmy
w rękach Boga, oznacza że ktoś inny niż
Bóg determinuje nasze życie. Przesądy
są mieszaniną spłyconej wiary i magicznego myślenia wyjaśnia ks. Remigiusz
Recław (SJ). Przesądy mogą być związane z liczbami. Przesądny człowiek uważa, że jakaś liczba przynosi szczęście
np. liczba 7 lub 3 a inna nieszczęście.
Często mówi się o „pechowej trzynastce”. Wymiar symboliczny zwykłej
liczby stał się przesądem, który determinuje myślenie i zachowanie człowieka. Podobnie „piątek trzynastego”. Niektórzy przesądni nie podejmą w tych
dniach żadnej ważnej decyzji. Podobnie
i inne sytuacje np. witanie się przez
próg, przebiegnięcie drogi przez czarnego kota, wiązanie czerwonej wstążeczki dziecku, by go ustrzec przed
urokami, odpukanie w niemalowane
drzewo i wiele, wiele innych. Trzeba pamiętać, że przesądy mają pochodzenie
najczęściej pogańskie. Takie zachowania nie mają nic wspólnego z chrześcijaństwem, są zaprzeczeniem Dobrej
Nowiny, która prowadzi do wolności
a nie do życia w ciągłym lęku, obawie
że coś się może stać. Zły duch potrafi
wykorzystać ważne wydarzenia w życiu człowieka takie jak ślub, narodziny
i różne ważne uroczystości i decyzje,
aby zająć człowieka czym innym niż
Bóg, a często w serce człowieka wprowadzić niepokój, rozbicie czy zbyt wielkie skoncentrowanie się na przesądzie.
Z takim myśleniem należy zerwać,
a miejsce przesądu wypełnić wartościową praktyką religijną, bo ona jest najlepszym lekarstwem na pogaństwo. Podobnie i horoskopy są pewnego rodzaju
wróżeniem i mogą prowadzić nawet do
zniewolenia. Nie są jak niektórzy mówią
rozrywką. Wiara w horoskopy powoduje zanik czci i szacunku dla Boga i brak
wiary w to co Bóg objawił. Brak zaufania czy słabe relacje z Bogiem, brak potrzeby by mówić Panu Bogu o swoich
troskach powodują sięganie do horoskopów. Człowiek korzystając z wróżb,
horoskopów, kierując się przesądami
wystawia siebie na niebezpieczeństwo
działania sił złego ducha który pragnie
aby człowiek zerwał więzi z Bogiem.
Na podstawie:
„Wróżka Nie”
ks. R. Recław SJ
oraz „Horoskopy Nie”
ks. A. Grefkowicz
oprac. Teresa
27
Intencje Apostolstwa Modlitwy
na rok 2013
Styczeń
Kwiecień
Lipiec
Październik
O Aby w tym Roku Wiary chrześcijanie mogli głębiej poznać tajemnicę
Chrystusa i z radością dawać świadectwo o darze wiary w Niego.
M Aby wspólnoty chrześcijańskie na
Bliskim Wschodzie, często dyskryminowane, były obdarzane przez
Ducha Świętego mocą wierności
i wytrwałości.
O Aby publiczne wyznawanie wiary
i modlitwa były dla wiernych źródłem życia.
M Aby Kościoły partykularne na terytoriach misyjnych były znakiem
i narzędziem nadziei i zmartwychwstania.
O Aby Światowy Dzień Młodzieży,
który odbywa się w Brazylii, zachęcił wszystkich młodych chrześcijan
do stawania się uczniami i misjonarzami Ewangelii.
M Aby na całym kontynencie azjatyckim otwierały się drzwi przed posłańcami Ewangelii.
Maj
Sierpień
O Aby ci, dla których życie stało się
tak wielkim ciężarem, że pragną
jego końca, mogli odczuć bliskość
Bożej miłości.
M Aby obchody Światowego Dnia
Misyjnego uświadomiły wszystkim chrześcijanom, że są nie tylko
adresatami, ale i głosicielami Słowa
Bożego.
Luty
O Aby rodziny migrantów, zwłaszcza
matki, były wspierane i otaczane
opieką w trudnościach.
M Aby ludność obszarów objętych
wojnami i konfliktami mogła zacząć
budować pokojową przyszłość.
O Aby odpowiedzialni za wymiar
sprawiedliwości kierowali się zawsze uczciwością i prawym sumieniem.
M Aby seminaria, zwłaszcza Kościołów misyjnych, formowały pasterzy
według Serca Chrystusa, całkowicie
oddanych głoszeniu Ewangelii.
O Aby rodzice i wychowawcy pomagali nowym pokoleniom wzrastać
mając prawe sumienie i zgodnie
z nim żyjąc.
M Aby Kościoły partykularne kontynentu afrykańskiego, wierne
przesłaniu ewangelicznemu, przyczyniały się do budowania pokoju
i sprawiedliwości.
O Aby kapłani, którzy przeżywają
trudności, doznali pociechy w cierpieniach, wsparcia w wątpliwościach i utwierdzenia w wierności.
M Aby Kościoły w Ameryce Łacińskiej
wysyłały misjonarzy do innych Kościołów jako owoc misji kontynentalnej.
Marzec
Czerwiec
Wrzesień
Grudzień
O Aby wzrastało poszanowanie przyrody, ze świadomością, że całe stworzenie jest dziełem Boga, powierzonym ludzkiej odpowiedzialności.
M Aby biskupi, prezbiterzy i diakoni
byli niestrudzonymi głosicielami
Ewangelii aż po krańce ziemi.
O Aby przeważała wśród ludów kultura dialogu, słuchania i wzajemnego poszanowania.
M Aby tam, gdzie wpływ sekularyzacji jest silniejszy, wspólnoty chrześcijańskie potrafiły skutecznie prowadzić nową ewangelizację.
O Aby ludzie naszych czasów, często
pogrążeni w zgiełku, odkryli na
nowo wartość ciszy i potrafili słuchać głosu Boga i braci.
M Aby chrześcijanie, którzy cierpią
prześladowania w licznych regionach świata, mogli być dzięki swojemu świadectwu prorokami miłości Chrystusa.
O Aby dzieci, które zostały porzucone
lub padły ofiarą przemocy w jakiejkolwiek formie, znalazły potrzebną
im miłość i opiekę.
M Aby chrześcijanie, oświeceni światłem wcielonego Słowa, przygotowali ludzkość na przyjście Zbawiciela.
Listopad
Watykan,
16 grudnia 2012 r.
28
29
Czy twoje serce
jest już gotowe?
7 maja 2013 przybędzie do nas
obraz Jezusa Miłosiernego
W czasie Bożego narodzenia
przyjmujemy Jezusa jako dziecko
– bezbronne i ubogie. On przyszedł na świat, aby kochać i być
kochanym. W jaki sposób mamy
kochać Jezusa dzisiaj? Przez kochanie Go w moim mężu, mojej
żonie, moich dzieciach, moich braciach i siostrach, moich rodzicach,
moich sąsiadach i ubogich. Pójdźmy do ubogiej stajenki betlejemskiej i obiecajmy Jezusowi, że będziemy Go kochać we wszystkich,
których codziennie spotykamy.
bł. Matka Teresa z Kalkuty
Wigilia to czuwanie. To
czas podziwiania Boga, który z miłości do nas rodzi się
30
człowiekiem. Wigilia. Czas
wspólnej modlitwy i życzeń
(szczerych życzeń), posiłku,
dzielenia się, wspominania
tych, którzy odeszli do domu
Boga Ojca. Czas kolędowania.
Nie zapomnę o pasterce.
Boże narodzenie. Dziś muszę zobaczyć Świętą Rodzinę. Są razem choć tak wiele
im brak. Ważne, że nie brak
im siebie. Boże Miłosierdzie,
Jezu nowo narodzony! Naucz
mnie kochać moją rodzinę.
Naucz mnie dziękować za to,
że mamy siebie! Może warto
znowu wszystkim i każdemu
z osobna we własnym domu
wyznać: kocham cię!
Dziękuję
Proszę
Z wiarą, nadzieją i miłością
świętujemy Boże Narodzenie.
Niech ta Mała Dziecina obdarzy
nas radością, przyniesie pokój
na świecie, w naszej Ojczyźnie
i w sercu każdego z nas.
Dzieląc się opłatkiem pamiętamy
o naszych duszpasterzach,
wszystkich naszych parafianach,
którzy z troską i miłością
obdarzali i byli obdarowywani.
Życzenia zdrowia, Bożego pokoju,
radości z każdego dnia
Nowego Roku
życzy Zespół Charytatywny.
31
SALTROM ZAPRASZA
Salezjański Ruch Troski o Młodzież
ul. Różana 5, 30-305 Kraków, tel. 12 269 30 00
www.saltrom.krakow.pl, e-mail: [email protected]
SALEZJAŃSKA ZIMA 2013
– FERIE Z SALTROMEM – ZAPISY TRWAJĄ!
Wciąż można się zapisać na obozy narciarskie oraz półkolonie organizowane przez Saltrom w czasie ferii 2013.
Wychowawcy i wolontariusze przygotowali dla uczestników Salezjańskiej
Zimy 2013 moc gier, konkursów i zabaw sportowych, a także seanse filmowe
i wyjścia na lodowisko. Odbędzie się również Tombola – loteria fantowa oraz
Popołudnie Trzech Kłamców.
Cała akcja odbywa się pod opieką księży Salezjanów, pracowników Saltromu oraz wolontariuszy, którzy w duchu ks. Jana Bosko i zgodnie z jego systemem wychowawczym starają się zapewnić uczestnikom „Salezjańskiej Zimy”
wypoczynek bezpieczny, ciekawy i aktywny, tak by były to dla nich dla dwa
tygodnie beztroski i dobrej zabawy.
Szczegóły i wszelkie informacje o działalności Saltromu są dostępne na
stronie www.saltrom.krakow.pl oraz pod numerem tel. 12 269 30 00.
ZAPRASZAMY!
Maria Rudawska
SŁÓWKO NA DOBRY TYDZIEŃ:
Zawsze, ilekroć uśmiechasz się do swojego brata i wyciągasz do niego ręce, jest Boże
Narodzenie.
Zawsze, kiedy milkniesz, aby wysłuchać, jest Boże Narodzenie.
Zawsze, kiedy rezygnujesz z zasad, które jak żelazna obręcz uciskają ludzi w ich
samotności, jest Boże Na rodzenie.
Zawsze, kiedy dajesz odrobinę nadziei „więźniom”, tym, którzy są przytłoczeni
ciężarem fizycznego, moralnego i duchowego ubóstwa, jest Boże Narodzenie.
Zawsze, kiedy rozpoznajesz w pokorze, jak bardzo znikome są twoje możliwości i jak
wielka jest twoja słabość, jest Boże Narodzenie.
Zawsze, ilekroć pozwolisz by Bóg pokochał innych przez ciebie, zawsze wtedy, jest
Boże Narodzenie.
Matka Teresa z Kalkuty
32
SALTROM ZAPRASZA
Świat Dziecka
Świetlica dla dzieci w wieku od 6 do 13
lat, czynna od poniedziałku do piątku
w godzinach 14.30 - 18.30.
Oratorium
Miejsce dla młodzieży w wieku od 14
do 19 lat, gdzie w godzinach 15 - 20
można odrobić lekcje, zagrać w bilard,
piłkarzyki, zjeść „małe co nieco”,
obejrzeć film…
KOREPETYCJE
ZA JEDEN UŚMIECH
Indywidualne spotkania dostosowane
do możliwości czasowych ucznia
i korepetytora, odbywają się od
poniedziałku do piątku.
PUNKT PORADNICTWA
Bezpłatny punkt poradnictwa
i konsultacji psychologiczno –
pedagogicznej, w którym można
uzyskać wsparcie, pomoc oraz
informacje, gdzie szukać kontaktu ze
specjalistami z różnych dziedzin.
Yacht Club
Miejsce skupiające pasjonatów
żeglarstwa. Podejmuje się dzieła
edukacji żeglarskiej i wychowania
chrześcijańskiego poprzez
organizowane co roku obozy mazurskie,
rejsy, szkolenia na stopnie żeglarskie
oraz cotygodniowe spotkania młodych
żeglarzy – niedziele, godzina 18
WOLONTARIAT PO GODZINACH
Saltrom skupia ponad stu wolontariuszy,
którzy działają jako:
- wychowawcy w świetlicy „Świat
Dziecka”
- wychowawcy w świetlicy „Oratorium
przy Różanej” dla młodzieży
- wychowawcy w czasie obozów
- korepetytorzy
- uczestnicy projektów Wolontariatu
Europejskiego (European Voluntary
Service – EVS
Praktyki
Saltrom umożliwia odbycie praktyk
uczniom i studentom studiów
dziennych, zaocznych i wieczorowych.
Kursy
Saltrom organizuje:
- Kurs Wychowawcy Kolonijnego
- Kurs Kierownika Placówek
Wypoczynku
- Kurs na Stopień Żeglarza Jachtowego
Wszelkie informacje o działalności Saltromu są dostępne na stronie
www.saltrom.krakow.pl
oraz pod numerem tel. 12 269 30 00
ZAPRASZAMY!
33
Zapraszamy do odwiedzenia
parafialnej strony internetowej
ADRES WWW
http://debniki.sdb.org.pl
Gdy słyszysz śpiew – wstąp !!!
Tam dobre serca mają ...
Źli ludzie uwierz mi –
Ci nigdy nie śpiewają ...?
Goethe
Chór Dębnicki – to dość liczna grupa ludzi – integrująca
się poprzez śpiew i dająca możliwości niezwykłego
rozwoju bez podziałów i bez różnic.
Dążymy do stałego podnoszenia techniki śpiewu
i emisji głosu.
Naszym dążeniem jest stałe wzbogacanie repertuaru
i prezentowanie go również w szerszych kręgach
odbiorców – tym samym włączając się w działalność
kulturalną parafii i miasta.
W Chórze panuje atmosfera życzliwości, piękna
i harmonii – bo przecież my spadkobiercy Jana Pawła
II – chcemy i musimy być ludźmi nadziei i budulcem
dobra.
34
35
Kolęda
harmonogram wizyty
duszpasterskiej
ks. Tadeusz Augustyn
Kolęda
harmonogram wizyty
duszpasterskiej
11 I 2013 – piątek
ul. Słomiana 22 / 61 – 105,
od godz. 16.00,
5 I 2013 – sobota
ul. Słomiana 2 / 1 – 48,
od godziny 9.00,
17 I 2013 – czwartek
ul. Ceglarska 25,
od godziny 15.30,
12 I 2013 – sobota
ul. Twardowskiego 14 – 85,
od godz. 10.00,
7 I 2013 – poniedziałek
od godziny 15.30,
18 I 2013 – piątek
ul. Ceglarska 27,
od godziny 15.30,
13 I 2013 – niedziela
ul. Twardowskiego 86 – 115,
od godz. 16.00,
8 I 2013 – wtorek
od godziny 15.30,
19 I 2013 – sobota
ul. Praska 26 – 32 A,
od godziny 9.20,
ul. Tyniecka, od godz. 16.00,
od godz. 16.00,
9 I 2013 – środa
od godziny 15.30,
ul. Praska 32 B, 32 C,
od godziny 14.15,
4 I 2013 – piątek
ul. Rynek Dębnicki 1 – 8,
od godz. 16.00,
15 I 2013 – wtorek
ul. Słomiana 24 / 31 – 60 ,
od godz. 15.30,
od godziny 15.30,
21 I 2013 – poniedziałek,
ul. Praska 2 – 23,
od godziny 15.30,
5 I 2013 – sobota
ul. Rynek Dębnicki 9 – 15,
od godz. 10.00,
ul. Madalińskiego,
od godz. 14.00,
16 I 2013 – środa
ul. Słomiana 24 / 61 – 105,
od godz. 15.30,
11 I 2013 – piątek
ul. Słomiana 4 / 81 – 100,
od godziny 15.30,
od godz. 17.00,
ks. Jan Dubas
28 XII 2012 – piątek
ul. Salezjańska, ul. Zielna
ul. Wierzbowa, ul. Boczna,
od godz. 15.30,
29 XII 2012 – sobota
ul. Mieszczańska, od godz.10.00,
30 XII 2012 – niedziela
ul. Na Ustroniu, do godz.16.00,
8 I 2013 – wtorek
ul. Słomiana 20 / 36 – 75,
od godz. 16.00,
9 I 2013 – środa
ul. Słomiana 22 / 1-30,
od godz. 18.00,
ul. Słomiana 22 / 31 – 60,
od godz. 17.00,
36
12 I 2013 – sobota
ul. Dębowa, od godziny 9.00,
2 I 2013 – środa
ul. Ceglarska 8, od godziny 15.30,
ul. Ceglarska 3, 4, 6, od godziny
15.30,
4 I 2013 – piątek
ul. Ceglarska 17, 19, 21,
od godziny 15.30,
ul. Zagonów, ul. Nowaczyńskiego,
od godziny 14.15,
od godziny 15.30,
15 I 2013 – wtorek
od godziny 15.30,
16 I 2013 – środa
ul. Ceglarska 23,
od godziny 15.30,
ks. Mirosław Pieprzyca
28 XII 12 – piątek
ul. Pawlickiego,
w godz. 15.00 – 21.00,
29 XII 12 – sobota
ul. Barska, w godz. 9.00 – 13.00
i 14.30 – 20.00,
30 XII 12 – niedziela
ul. Jaworowa,
w godz. 14.30 – 20.30,
3 I 13 – czwartek
ul. Czechosłowacka,
w godz. 17.00 – 21.00,
37
Kolęda
harmonogram wizyty
duszpasterskiej
Kolęda
harmonogram wizyty
duszpasterskiej
4 I 13 – piątek
ul. Biała Droga,
w godz. 14.30 – 16.30
i ul. Zduńska w godz. 17.30 –
21.00,
ks. Leszek Kruczek
ks. Andrzej Gołębiowski
12.01.2013 – sobota
ul. Szwedzka 23 (kl. Od 5 do 10)
04 I 2013 – piątek
ul. Monte Cassino i ul. Pułaskiego
20, 21, 22,
28.12.2012 – piątek
ul. Obrońców Poczty Gdańskiej,
21.01.2013 – poniedziałek
ul. Zamkowa (od 1 do 6)
5 I 13 – sobota
ul. Dworska, w godz. 9.00 – 16.00
i ul. Kilińskiego w godz. 17.30 –
20.00,
05 I 2013 – sobota
ul. Pułaskiego 1-10
29.12.2012 – sobota
ul. Różana,
22.01.2013 – wtorek
30.12.2012 – niedziela
ul. Skwerowa,
23.01.2013 – środa
02.01.2013 – środa
ul. Wasilewskiego,
24.01.2013 – czwartek
ul. Zagrody 8 A
12 I 2013 – sobota
ul. Bałuckiego 20 do końca,
03.01.2013 – czwartek
ul. Konopnickiej
i ul. Sandomierska,
25.01.2013 – piątek
ul. Zagrody 8 B
ul. Bałuckiego 5a, 5b, 5c, 5e,
04.01.2013 – piątek
ul. Rolna,
18 I 2013 – piątek
ul. Bałuckiego 5d, 5f, 7a,
05.01.2013 – sobota
ul. Zagrody 2 – 7,
19 I 2013 – sobota
ul. Bałuckiego 7b, 7c, 7d,
ul. Zagrody 8 – 31 oprócz 8 A i B
ul. Bałuckiego 7e, 7f, 7g,
07.01.2013 – poniedziałek
ul. Dębnicka
25 I 2013 – piątek
ul. Bałuckiego 7h, 7i,
08.01.2013 – wtorek
ul. Szwedzka (od 1 do 12)
26 I 2013 – sobota
ul. Konfederacka 3 – do końca,
09.01.2013 – środa
ul. Konfederacka 1,
10.01.2013 – czwartek
ul. Kapelanka cz. I,
w godz. 14.30 – 21.00,
ul. Kapelanka cz. II,
w godz. 18.00 – 21.00,
8 I 13 wtorek
ul. Kapelanka cz. III,
w godz. 17.00 – 21.00,
ul. Kapelanka cz. IV,
w godz. 18.00 – 21.00,
11 I 13 – piątek
ul. Kapelanka cz. V,
w godz. 14.30 – 21.00,
12 I 13 - sobota
ul. Kapelanka cz.VI
w godz. 9.30 – 18.30,
ul. Pułaskiego 11-14
11 I 2013 – piątek
ul. Bałuckiego 1, 1a, 3 i 9 -19,
ul. Powroźnicza
11.01.2013 – piątek
ul. Szwedzka 23 (kl. Od 1 do 4)
38
39
W tym roku odeszli do Pana
Karol Adamczyk,
Bożena Adamska-Pająk,
Stanisław Badura,
Anna Baniowska,
Stanisław Barański,
Stefania Bartosik,
Tadeusz Bereźnicki,
Maria Berniak,
Jan Bijota,
Helena Bułat,
Leszek Chawrona,
Marian Czajka,
Anna Czałczyńska-Jakuczek,
Stanisław Czuba,
Irena Drahus,
Marek Drużkawiecki,
Michał Fijak,
Tomasz Fraś,
Adam Gawin,
Włodzimierz Gniedko,
Andrzej Góra,
Bronisława Grudzińska,
Zbigniew Hajdaniak,
Anna Hofmann,
Stanisław Homoncik,
Romualda Izdebska,
Teresa Jabłonowska,
Genowefa Jakóbik,
Zdzisław Jaksender,
Wiesław Janczur,
Jerzy Jodłowski,
Halina Kahl,
Janina Kaim,
Maria Kapitulska,
Aleksandra Kapitulska,
Edward Karcz,
Adam Karnat,
Krystyna Kasprzycka,
Franciszek Kaszluga,
Barbara Klaka,
Krystyna Kleniuk,
Andrzej Knapik,
Henryk Kott,
Felicja Kozina,
Mieczysław Kozłowski,
Maria Krasowska,
Jacek Krasowski,
Ewa Krzyżanowska-Bytnar,
Janina Lonc,
Ewa Lorens,
Adam Luzarowski,
Władysław Łojowski,
Zofia Łukasiewicz,
Edward Majchrzak,
Waleria Makowska,
Franciszek Malaga,
Jan Mastejak,
daniel Maziarz,
Zofia Moskwa,
Maria Mucha,
Józef Multana,
Julian Oko,
Irena Orłowska,
Marianna Oset,
Marian Oset,
Maria Ostachowska,
Emilia Ostrogórska-Kierczyńska,
Maria Partyka,
Marianna Piech,
Aniela Piszczek,
Krystyna Puszkarzewicz,
Lidia Ritzke,
Józefa Roesler,
Kazimiera Roman,
Zofia Rudkowska,
Helena Rusinowska-Sokołowska,
Genowefa Rzepka,
Kazimierz Samek,
Helena Sikorska,
Krystyna Skowronek,
Wanda Spanier,
Helena Stanek,
Zbigniew Starzyński,
Urszula Stręk,
Ryszard Struzik,
Mieczysław Suchan,
Andrzej Szaron,
Jan Szczepanik,
Helena Szewczyk,
Piotr Śliwiński,
Czesław Ślusarczyk,
Włodzimierz Tejchma,
Edward Tomczyk,
Józef Warzecha,
Barbara Westfal,
Barbara Wilczyńska,
Czesław Woźniak,
Józef Wrona,
Kazimierz Wysopal,
Jerzy Wywiałkowski,
Edward Załęski,
Halina Zborowska,
Stanisława Zimnal,
Barbara Zygiel-Fura,
Zofia Żelazo,
30 grudnia na Mszy św. o godzinie 18.00
będziemy się modlić w intencji ich wszystkich.
40
W bieżącym roku
chrzest przyjęli
Julia Aleksandra Adamiec,
Paulina Zuzanna Biernat,
Natalia Róża Bisping – Adamik,
Maks Kacper Boguszewski,
Katarzyna Teresa Cholewa,
Oliwia Małgorzata Chorągwicka,
Matylda Maria Czerwińska,
Robert Lorenzo Dąbrowski,
Franciszek Wojciech Dominik,
Dawid Maria Dutczak,
Karol Dzień,
Emilia Elżbieta Giergiczny,
Lena Maria Głodek,
Paul Kornel Gottschalk,
Inga Irena Gottschalk,
Weronika Izabela Górska,
Mateusz Bartłomiej Grabowski,
Alicja Maria Gray,
Bartłomiej Karol Grela,
Nicola Maria Habiak,
Igor Franciszek Hyla,
Anastazja Cecylia Idziak,
Aleksander Jarosław Iwaniec,
Bruno Jan Jabłoński,
Oskar Tomasz Janecki,
Sebastian Piotr Jończyk,
Borys Krzysztof Kabat,
Anita Weronika Kafle,
Mateusz Tomasz Kargul,
Mateusz Kacper Kęskiewicz,
Michał Natanael Kotas,
Mikołaj Adam Kuk,
Adam Mateusz Kurdziel-Ouirk,
Krzysztof Kurnik,
Hanna Maria Lenkiewicz,
Zuzanna Antonina Maniak,
Kacper Mateusz Martyna,
Eric Luyando Michelo,
Anna Maria Moskałyk,
Anna Maria Mróz,
Antoni Piotr Nalepa,
Maksymilian Jakub Natonek,
Maksymilian Jerzy Niemiec,
Szymon Wojciech Nowak,
Filip Mateusz Obarzanek,
Sebastian Oliwier Opałka- Zaręba,
Lena Maria Pernal,
Karolina Klara Pietrzykowska,
Wojciech Polek,
Jan Ryszard Porębski,
Sebastian Igor Rogalski,
Justyna Julia Ronikier,
Anna Małgorzata Siwek,
Piotr Mateusz Słomski,
Kacper Marcin Sokół,
Maciej Sopata,
Hanna Maria Stach,
Anna Maria Stalmarska,
Zuzanna Elżbieta Stasik,
Jan Tomasz Stożek,
Piotr Tadeusz Szlachta,
Stanisław Józef Szmolke,
Amelia Maria Szumlańska,
Nikodem Eugeniusz Szydzik,
Jakub Terlecki,
Małgorzata Joanna Trzos,
Bartosz Filip Tuleja,
Julia Anna Wadecka,
Sebastian Maciej Walczyk,
Hanna Alicja Wątor,
Robert Józef Wilk,
Zofia Wzorek,
Barbara Krystyna Zaporowska,
Daniel Jan Zbroński,
Jan Stanisław Zbylut.
41
3 T Ygodnie w modlit wie
23 XII 2012 – 4 Niedziela Adwentu,
Czyt.: Mi 5, 1-4a; Ps 80, 2ac i 3b. 15-16.
18-19; Hbr 10, 5-10; Łk 1, 39-45;
700 · w int. śp. Bożeny Adamskiej (greg.),
830 · w int. śp. Heleny Rusinowskiej – Sokołowskiej (gregoriańska),
1000 · w intencji Ewy o Boże błog. i łaski,
· w int. śp. Tadeusza w 25 rocz. śm.,
· w int. śp. Jerzego Jodłowskiego od
Agnieszki Frasik,
1130 · w int. śp. Stanisława Adamskiego w 5
rocz. śm.,
· w int. śp. Kamili i Walentego Karkowskich,
1300 · w int. śp. Bogdana Czernika o szczęście wieczne,
· w int. śp. Bogdana Czernika o szczęście wieczne,
1715 · Lectio Divina,
1800 · w int. śp. Jadwigi i Kazimierza Tarnowskich,
24 XII 2012
Czyt.: 2 Sm 7, 1-5. 8b-12. 14a. 16;
Ps 89, 2-3. 4-5. 27 i 29; Łk 1, 67-79;
700 · w int. śp. Anieli, Franciszka i Mieczysława,
· w int. śp. Bożeny Adamskiej (greg.),
· w int. śp. Zbigniewa Dawidowskiego
w 2 rocz. śm.,
2400 · w int. śp. Zbigniewa Chwedczuka
o radość Nieba,
· w intencji Anny i Jana Wrześniaków
dziękczynna z okazji 42 rocznicy ślubu
z prośbą o błogosławieństwo Boże,
· w int. śp. Jana Piwowara,
· w int. śp. Pauliny Piwowar,
· w int. śp. Wojciecha Piwowara,
· w int. śp. Bronisławy i Franciszka Rakoczych,
· w int. śp. Stefanii i Jana Mroczków,
· w int. śp. Józefy i Adama,
· w int. śp. ks. Adama Gacka,
· w int. śp. Heleny Rusinowskiej – Sokołowskiej (gregoriańska),
· w intencji Adama i Iwony o Boże błogosławieństwo i opiekę Matki Bożej
Wspomożenia Wiernych,
· w intencji Parafian,
42
25 XII 2012
Uroczystość Narodzenia Pańskiego,
Czyt.:Iz 52, 7-10; Ps 98, 1. 2-3ab. 3cd-4.
5-6; Hbr 1, 1-6; J 1, 1-18;
830 · w int. śp. Zofii Cieślik w 32 rocz. śm.,
1000 · w int. śp. zmarłych z rodziny Cukrzyńskich,
· w int. śp. Józefa Toporkiewicza w 12
rocz. śm. i zmarłego wnuka Pawła,
1130 · w int. śp. Józefa, Stefanii i Teresy,
· w int. śp. Jacka i Jana Mydlarzów,
1300 · w intencji Aleksandry i Stanisława Mikulskich dziękczynno · błagalna za 50
lat małżeństwa z prośbą o dalsze błogosławieństwo Boże, zdrowie i opiekę
Matki Bożej Wspomożenia Wiernych,
· w intencji Elżbiety i Marka Ziajów
oraz ich dzieci dziękczynno – błagalna
z okazji 20 rocznicy ślubu,
1800 · w int. śp. Bolesława i Wandy Czerniejewskich,
26 XII 2012
Święto św. Szczepana,
pierwszego męczennika,
Czyt.: Dz 6, 8-10; 7, 54-60;
Ps 31, 3cd-4. 6 i 8ab. 16-17;
Mt 10, 17-22;
700 · w intencji Parafian,
830 · w int. śp. Bożeny Adamskiej (greg.),
1000 · w intencji Marii i Stanisława o Boże
błogosławieństwo i opiekę Matki Bożej
Wspomożenia Wiernych w 45 rocznicę
ślubu,
1130 · w int. śp. Władysława i Krynhildy Piszczek,
· w intencji Marty Cader dziękczynno –
błagalna z okazji 48 rocznicy urodzin oraz
25 rocznicy ślubu Marty i Grzegorza,
1300 · w int. śp. Joanny i Michała w 8 rocz.
śm. o pokój duszy i zbawienie wieczne,
1800 · w intencji Czesławy i Jana dziękczynna z okazji 45 rocznicy ślubu z prośbą
o Boże błogosławieństwo dla rodziny
przez przyczynę Matki Bożej Wspomożenia Wiernych,
27 XII 2012
Święto św. Jana Apostoła i Ewangelisty,
Czyt.: 1 J 1, 1-4; Ps 97, 1-2. 5-6. 11-12;
J 20, 2-8;
700 · w int. śp. Janiny Tyczyńskiej,
800 · w int. śp. Zofii Regulskiej w 33 rocz.
śm.,
1800 · w int. śp. Jana,
· w int. śp. Jana, Marii, Marzeny i Aldony Wichmann,
· w int. śp. Józefy Zając w 2 rocz. śm.
i Andrzeja,
28 XII 2012
Święto św. Młodzianków, męczenników,
Czyt.: 1 J 1,5 · 2,2; Ps 124, 2-3. 4-5. 7b-8;
Mt 2, 13-18;
700 ·
800 · w intencji Moniki i Jacka oraz ich
dzieci dziękczynna za otrzymane łaski z prośba o błogosławieństwo Boże
i opiekę Matki Bożej Wspomożenia
Wiernych oraz w intencji zmarłych
z rodziny,
1000 · w intencji dzieci i rodzin naszej parafii,
1745 · koronka do Miłosierdzia Bożego,
1800 · w int. śp. Stanisława Urbana w 33
rocz. śm.,
29 XII 2012
Piąty dzień w Oktawie Narodzenia
Pańskiego, wspomnienie św. Tomasza
Becketa, biskupa i męczennika,
Czyt.: 1 J 2, 3-11; Ps 96, 1-2a. 2b-3. 5b-6;
Łk 2, 22-35;
700 · w intencji Klaudynki o opiekę Bożą
i łaski w dniu 19 urodzin,
· w int. śp.
800 · w int. śp. Eugeniusza Kwiek,
1700 · adoracja Najświętszego Sakramentu,
1800 · w intencji Anny i Stanisława oraz ich
dzieci z rodzinami o błogosławieństwo
Boże,
30 XII 2012
Niedziela w Oktawie Narodzenia Pańskiego,
Święto Świętej Rodziny, Jezusa, Maryi
i Józefa,
Czyt.: Syr 3, 2-6. 12-14; Ps 128, 1-2. 3. 4-5;
Kol 3, 12-21; Łk 2, 41-52;
700 ·
830 · w int. śp. Bożeny Adamskiej (gregoriańska),
· w int. śp. Józefa Multana oraz zmarłych rodziców z obu stron,
1000 · w int. śp. Anieli i Stefana Markockich,
1130 · w int. śp. Wiktorii i Stanisława Bober,
1300 · w int. śp. Zofii w 46 rocz. śm., Franciszka i Józefa Łaskawskich,
1800 · w int. śp. zmarłych Parafian,
· w int. śp. Eugeniusza Jamróz,
31 XII 2012
Wspomnienie św. Sylwestra I, papieża,
Czyt.: 1 J 2, 18-21; Ps 96, 1-2. 11-12. 13;
J 1, 1-18;
700 ·
800 · w intencji rodziny Kogutów dziękczynna za otrzymane łaski w minionym roku z prośbą o błogosławieństwo Boże w nadchodzącym roku,
· w int. śp. Bożeny Adamskiej (gregoriańska),
1800 · w intencji czcigodnego solenizanta
ks. Mieczysława Kaczmarzyka,
· w intencji dziękczynnej za mijający
rok,
43
1 I 2013
Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi,
Czyt.: Lb 6, 22-27; Ps 67, 2-3. 5 i 8;
Ga 4, 4-7; Łk 2, 16-21;
830 · w int. śp. Rozalii Hnat (gregoriańska),
· w int. śp. Stanisławy i Tadeusza Lubat
oraz Katarzyny i Józefa Niepsuj,
1000 · w int. śp. Zbigniewa Dawidowskiego,
Stefana Dawidowskiego, Cecylii, Stefanii i Heleny Tobiasz,
1130 · w intencji ks. Mieczysława dziękczynna z prośbą o błogosławieństwo Boże
przez przyczynę Matki Bożej Wspomożenia Wiernych,
· w int. śp. Andrzeja, Rodziców Stanisławy i Władysława oraz Teściów Antoniny i Tadeusza,
· w int. śp. Mieczysława Kozłowskiego
(gregoriańska),
1300 · w int. śp. Eugeniusza Jamróz,
3 I 2013
Wspomnienie Najświętszego Imienia Jezus,
Czyt.: 1 J 2,29 · 3,6; Ps 98, 1. 3cd-4. 5-6;
J 1, 29-34;
1800 · w int. śp. Bronisława Żołyniaka i Juliana Ruty,
(gregoriańska),
· w intencji Piotra Barwińskiego, Rodziny i dzieci dziękczynna z prośbą
o Boże błogosławieństwo oraz o dary
Ducha Świętego,
2 I 2013
Wspomnienie św. Bazylego Wielkiego
i św. Grzegorza z Nazjanzu biskupów
i doktorów Kościoła,
Czyt.: 1 J 2, 22-28; Ps 98, 1. 2-3ab, 3cd-4;
J 1, 19-28;
(gregoriańska),
1800 · w intencji próśb i podziękowań do
Matki Bożej,
· w int. śp. Mieczysława Szymańskiego
w 21 rocz. śm.,
· w int. śp. Bronisławy i Józefa o wieczne zbawienie, w rocz. śm.,
4 I 2013
Czyt.: 1 J 3, 7-10; Ps 98, 1. 7-8. 9;
J 1, 35-42;
700 · w int. śp. Franciszki i Józefa Dyduchów,
· w int. śp. Marii i Józefa Domagałów,
· w int. śp. Andrzeja Misior i Honoraty
Janiszewskiej,
800 · w int. śp. Mieczysława Kozłowskiego
(gregoriańska),
· w int. śp. Michała Fijałka od cioci
z Rodziną,
· w int. śp. Antoniego Młynarczyka,
żony Marii, zmarłych dzieci i wnuków
Anny i Krystyny,
44
5 I 2013
Czyt.: 1 J 3, 11-21; Ps 100, 1-2. 3. 4. 5;
J 1, 43-51;
700 · w intencji dziękczynnej za otrzymane
łaski przez wstawiennictwo Matki Bolesnej, św. Antoniego Padewskiego i św.
Judy Tadeusza,
· w int. śp. Rozalii Hnat (gregoriańska),
(gregoriańska),
· w intencji uczestników Mszy św. o łaskę zdrowia,
1800 · w int. śp. Heleny Rusinowskiej-Sokołowskiej o radość Nieba,
· w int. śp. Bożeny Adamskiej (gregoriańska),
· w int. śp. Alicji i Heleny o radość Nieba,
7 I 2013
Wspomnienie św. Rajmunda z Penyafort,
prezbitera,
Czyt.: 1 J 3,22 · 4,6; Ps 2, 7-8. 10-11;
Mt 4, 12-17. 23-25;
· w int. śp. Mariana Żołnierczyka (gregoriańska),
800 · w intencji Kazimierza Koguta o zdrowie, błogosławieństwo Boże oraz
opiekę Matki Bożej Wspomożenia
Wiernych,
1800 · w int. śp. Anny Wilczak,
(gregoriańska),
6 I 2013
Uroczystość Objawienia Pańskiego,
Czyt.:Iz 60, 1-6; Ps 72, 1-2. 7-8. 10-11.
12-13; Ef 3, 2-3a. 5-6; Mt 2, 1-12;
830 · w intencji członków Żywego Różańca dziękczynna za otrzymane łaski
w 2012 roku z prośbą o błogosławieństwo Boże w nadchodzącym 2013
roku,
1000 · w intencji Grażyny i Bernarda Pieróg
dziękczynna z okazji rocznicy ślubu,
· w int. śp. Lidii Tokarczyk w 2 rocz.
śm. oraz zmarłych z rodziny Gadzałów
Aleksandry, Władysława i Jerzego,
· w int. śp. Józefa Sado,
(gregoriańska),
1300 · w intencji Janiny dziękczynna z okazji
urodzin z prośbą o dalsze łaski i błogosławieństwo Boże,
· w intencji Wandy dziękczynna z okazji 80 rocznicy urodzin z prośbą o błogosławieństwo Boże przez przyczynę
Matki Bożej Wspomożenia Wiernych,
8 I 2013
Czyt.: 1 J 4, 7-10; Ps 72, 1-2. 3-4ab. 7-8;
Mk 6, 34-44;
(gregoriańska),
· w int. śp. zmarłych z rodzin Mazurów
i Spyrów, zmarłych dzieci i zmarłego
rodzeństwa o radość Nieba,
1800 · w int. śp. zmarłych polecanych w wypominkach,
· w intencji Janusza i Katarzyny Maniak
oraz ich dzieci Franciszka i Zuzanny
dziękczynna z prośbą o Boże błogosławieństwo, zdrowie, opiekę Matki
Bożej Wspomożenia Wiernych z okazji
8 rocznicy ślubu,
45
9 I 2013
Czyt.: 1 J 4, 11-18; Ps 72, 1-2. 10-11.
12-13; Mk 6, 45-52;
1800 · w intencji próśb i podziękowań do
Matki Bożej,
(gregoriańska),
12 I 2013
Czyt.: 1 J 5, 14-21; Ps 149, 1-2. 3-4. 5 i 6a
i 9b; J 3, 22-30;
800 ·
(gregoriańska),
· w int. śp. Marii Pierzchały od chrześnicy Władysławy z Rodziną,
10 I 2013
Czyt.: 1 J 4,19 · 5,4; Ps 72, 1-2. 14 i 15bc.
17; Łk 4, 14-22a;
(gregoriańska),
1800 · w int. śp. Mariana Żołnierczyka (gregoriańska),
13 I 2013
Święto Chrztu Pańskiego,
Czyt.:Iz 42, 1-4. 6-7;
Ps 29, 1-2. 3ac-4. 3b i 9b-10;
Dz 10, 34-38; Łk 3, 15-16. 21-22;
700 ·
· w int. śp. Mieczysławy i Szczepana
Cyganików oraz syna Tadeusza,
· w int. śp. zmarłych z rodzin Habrów
i Sojów,
· w int. śp. Haliny w rocz. śm., oraz
męża Jerzego o szczęście wieczne,
1300 · w int. śp. Mariana Żołnierczyka (gregoriańska),
(gregoriańska),
11 I 2013
Czyt.: 1 J 5, 5-13; Ps 147, 12-13. 14-15.
19-20; Łk 5, 12-16;
· w int. śp. Stanisława Ciszewskiego
w 48 rocz. śm.,
800 ·
(gregoriańska),
46
Ogłoszeniaparafialne
IV Niedziela adwentu
23
grudnia
2012
1. Przeżywamy 4 niedzielę Adwentu. Jutro Wigilia Bożego Narodzenia. Zasiadając do wigilijnego stołu nie zapomnijmy
o chrześcijańskim charakterze tego spotkania, a więc o wspólnej modlitwie, czytaniu Pisma św. o narodzeniu Chrystusa
i o wspólnym śpiewaniu kolęd. Zapraszamy dziś na godzinę
17.15 na nabożeństwo Lectio Divina i na przedostatni dzień
nowenny do Dzieciątka Jezus.
2. Jutro okazja do spowiedzi od godziny 6.30 do godziny 9.00.
Jutro nie ma Mszy św. o 18.00! Zapraszamy wszystkich na
Pasterkę na 24.00. Podczas Pasterki nie będzie możliwości
skorzystania ze spowiedzi św. gdyż wszyscy obecni kapłani
będą koncelebrowali Mszę św.
3. Wszystkich, którzy podjęli się duchowej adopcji dzieci poczętych zapraszamy przed Pasterką na godzinę 23.30 na
wspólną modlitwę. Taca zebrana podczas Pasterki przeznaczona będzie na Krakowski Fundusz Obrony Życia SOS.
4. W tym świętym czasie Bożego Narodzenia wszystkim Parafianom i Gościom życzymy obfitości Bożych łask od Dzieciątka Jezus. Niech Boży pokój i radość stale goszczą w Waszych
sercach i rodzinach. Niech się spełnią wszystkie najlepsze życzenia. Przeżyjmy te dni z najbliższymi, ale także w jedności
z Panem Bogiem.
5. Rozkład Mszy św. w Boże Narodzenie i w święto św. Szczepana, pierwszego męczennika taki jak w każdą niedzielę. Taca
zebrana w drugi dzień Świąt przeznaczona będzie na Uniwersytet Jana Pawła II w Krakowie.
47
Ogłoszeniaparafialne
IV Niedziela adwentu
23
grudnia
2012
6. W czwartek przypada święto św. Jana Apostoła i Ewangelisty; na Mszach św. o 7.00 i 8.00 poświęcimy wino. W piątek
obchodzimy Święto Świętych Młodzianków, męczenników.
Rodziców z dziećmi zapraszamy w tym dniu na Mszę Świętna godzinę 10.00. W następną niedzielę święto Świętej Rodziny Jezusa, Maryi i Józefa.
7. W przyszłą niedzielę, 30.12, o 18.00 odprawimy Mszę św. za
tych z Parafian, którzy odeszli do Pana w bieżącym roku.
Szczególne zaproszenie na tę Mszę św. kierujemy do Rodzin
Zmarłych Parafian, którzy sprawy pogrzebu załatwiali poza
nasza kancelarią parafialną, a pragną, aby ich zmarłych objąć
na tej Mszy św. naszą modlitwą. Prosimy o zgłoszenie tychże
zmarłych w kancelarii, albo w zakrystii, do czwartku włącznie.
8. W „Dębnickim Dzwonie” zamieszczony jest rozkład kolędy.
W miarę możliwości organizacyjnych ministranci na kilka
dni przed planowaną wizytą rozniosą karteczki z przybliżoną godziną przybycia kapłana.
9. Dziękujemy wszystkim, którzy przygotowali naszą świątynię na te Święta. Szczególnie tym, którzy pomagali przy choinkach, przy ich ustawianiu i ozdabianiu, przy oświetleniu,
sprzątaniu i tej pięknej naszej szopce. Serdecznie dziękujemy
wszystkim kapłanom za ofiarną posługę, zwłaszcza w konfesjonale w tych dniach.
10. W przyszły poniedziałek 31 grudnia, o 18.00, odprawimy
uroczystą Mszę św. dziękczynną za szczęśliwie przeżyty rok.
Odczytane zostanie sprawozdanie z pracy duszpasterskiej za
2012 r.
Ks. Jan Dubas, Proboszcz
Redakcja:
Ks. Jan Dubas, Teresa Flanek, Magdalena Dudek, Maria Kantor, Zofia Niemiec,
Łukasz Pilarczyk, red. nacz. Janusz Kościński, Wojciech Pietras
tel. (012) 269 16 18
Internet: http://debniki.sdb.org.pl
48
koszt.wydania 0,90 zł

Pismo Parafii św. Stanisława Kostki w Krakowie 23

Transkrypt

Podobne dokumenty

Na diagramie pominięto mniej ważne pola i metody (w

INTENCJE MSZALNE od 21 do 27 listopada 2016 r.

Zadanie 6. Napisać program o następującym działaniu:

Informator 12 - Parafia Czerniewice

Temat: Algorytm przyrostowy rysowania odcinków

(14 listopada 2006) (max. 50pkt.

47 40 38 25 44 Wykaz informacyjny zawiera spis stałych

Przetwarzanie tekstu z pliku W pliku tolkien.txt dana jest jedna linia