stona 12

L
Żywe czerwone tło mówi wiele
o pełni życia i o zwycięstwie. Charakteryzuje go smukła talia, z której wyłania
się pierś prawie jak woda wytryskująca
z fontanny. Nogi rozstawione są w sposób symetryczny i bardzo elegancki. To
co urzeka i wzbudza entuzjazm, posiada wielki powab. I taki właśnie jest
wielki powab walecznego lwa TFP.
Plinio Corrêa de Oliveira
ew TFP w pełen uroku sposób łączy w sobie trzy jakości: ogromną
siłę, ruch i dużą lekkość.
Patrząc na niego nie odnosimy wrażenia, że jest to ciężki i dziki drapieżnik. Wręcz przeciwnie, kojarzy się nam
z elegancją, szlachetnością i siłą. To lew,
który jest krzyżowcem.
Wszystko to razem tworzy swoisty
urok owego lwa. Innym elementem jest
ułożenie jego głowy. Trzyma ją wysoko
i dumnie. Patrzy wprost na wroga, a jego
pazury sposobią się do ataku. Elegancki
ogon ułożony jest w formie, która sugeruje, że po ataku przyjdzie zwycięstwo.
W
obecnej terminologii wojskowej, moździerz określa się
najczęściej jako działo miotające pociski po stromym torze lotu (kąt
podniesienia lufy ok. 45-85 stopni) i nie
posiadające tzw. oporopowrotnika (mechanizm służący do wyhamowania siły
odrzutu). Jednakże definicja ta nie może
być uznana za zupełnie prawidłową. W
rzeczywistości bowiem, różnica pomiędzy moździerzem, a służącą również
do prowadzenia ognia stromotorowego
haubicą, jest bardzo płynna i zmieniała
Schemat moździerza El Espanto
rycerz Lepanto 2(19)2008 – str. 12
Tekst bez rewizji autora. Artykuł pochodzi z miesięcznika „Catolicismo”, maj 1996
się wraz z czasem i krajem w jakim ich
używano. Zatem często zdarza się też,
iż o nazwie stanowi zwyczaj. Początki
moździerza, tak jak całej artylerii sięgają czasów średniowiecznych. Jednakże
początkowo działa o stromym torze
lotu pocisku nie były używane gdyż
ich zadania znacznie lepiej mogły wykonywać zaawansowane już wówczas
machiny miotające. Jednakże wraz z
udoskonaleniem metod wytwarzania,
ich produkcja stała się znacznie szybsza i tańsza. Co więcej, można było
konstruować moździerze o niemal
nieograniczonym kalibrze. Stosowano je głównie do ostrzału
wnętrza oblężonej twierdzy
i niszczenia tamtejszych zabudowań.
Moździerze rozwijały się przez następne stulecia, jednakże punktem przełomowym okazała się I wojna światowa.
Zaistniała wówczas potrzeba broni piechoty mogącej trafić pociskiem lecącym
po bardzo ostrym łuku linie okopów.
Konstrukcje które wówczas powstały
były protoplastami nowoczesnych moździerzy stosowanych obecnie.
Wojciech Duszyński
Inny przykład moździerza