Starszy J. Devn Cornish Starszy Randall K. Bennett
Transkrypt
Starszy J. Devn Cornish Starszy Randall K. Bennett
Starszy J. Devn Cornish Starszy Randall K. Bennett Siedemdziesiąty Siedemdziesiąty R andall Kay Bennett znajdował się u szczytu kariery jako ortodonta, kiedy wraz z żoną, Shelley, miał „wyraźne odczucie”, by przygotowywać się do służby na misjach. Oznaczało to, że będą musieli natychmiast sprzedać swój dom. Powód tego podszeptu nie był od razu jasny — trzy lata zabrała im sprzedaż domu, co wymagało „wiele cierpliwości” i „pokazania Panu, że naprawdę byliśmy zaangażowani — mówi Starszy Bennett. — Nadal ufaliśmy Panu i staraliśmy się być blisko Niego poprzez częste wizyty w świątyni, codzienne studiowanie pism świętych, modlitwę, post i służbę innym”. Niedługo po sprzedaży domu Starszy Bennett został powołany do służby w Centrum Szkolenia Misjonarzy w Provo, a następnie jako prezydent Rosyjskiej Misji Samara. „To wspaniałe i bardzo korzące doświadczenie dowiedzieć się, że Pan jest świadomy naszego istnienia i że przygotowuje nas — mówi Starszy Bennett. — Przekonaliśmy się, że Pan zna myśli naszych umysłów i uczucia naszych serc. Nauczyliśmy się ufać temu, że On wie lepiej niż my, że On wie więcej niż my i że nas kocha”. Poza powołaniem na członka Drugiego Kworum Siedemdziesiątych i powołaniem na prezydenta misji, Starszy Bennett służył jako prezydent i doradca w gminie w Centrum Szkolenia Misjonarzy w Provo, członek rady wyższej w paliku, doradca w radzie biskupiej, prezydent Młodych Mężczyzn w okręgu, a także w wielu innych powołaniach. Służył też jako misjonarz w Misjach Paryż i Tuluza we Francji. Starszy Bennett zrobił doktorat z chirurgii szczękowej na Uniwersytecie Alberta (w Kanadzie) oraz magisterium z ortodoncji na Uniwersytecie Loma Linda w południowej Kalifornii, w USA. Starszy Bennett urodził się w czerwcu 1955 r. w Magrath, w prowincji Alberta, w Kanadzie. Jego rodziacami są Donald Kay Bennett i Anne Darlene Long. 23 kwietnia 1977 r. poślubił Shelley Dianne Watchman w Świątyni Cardston Alberta. Są rodzicami czworga dzieci. ◼ S tarszy John Devn Cornish wie, że każdy członek i każde powołanie w Kościele są ważne. „Kiedy myślimy o powołaniach w Kościele, powinniśmy pamiętać, że nie jest ważne na jakim szczeblu służymy — ważne, że służymy — mówi. — Bycie częścią tego dzieła ma wieczne znaczenie. To, jaką pozycję zajmujemy, ma bardzo małe znaczenie”. Od czasu swojego powołania do służby w Misji El Salvador w Gwatemali do ostatniego powołania w Drugim Kworum Siedemdziesiątych, Starszy Cornish był zaangażowany w wypełnianie swoich powołań kościelnych, między innymi jako prezydent Młodych Mężczyzn w okręgu, prezydent kworum starszych, sekretarz wykonawczy w okręgu, przywódca grupy wyższych kapłanów, wyższy doradca, biskup, prezydent palika, prezydent Misji Santiago w Republice Dominikany oraz Siedemdziesiąty Obszaru. Urodził się w kwietniu 1951 r. w Salt Lake City, w stanie Utah, w USA, w rodzinie George’a i Naomi Cornish. Starszy Cornish dorastał w stanach Utah, Georgia i Virginia, w USA, a następnie powrócił do Utah, by uczyć się w college’u. Kiedy mieszkał w Provo, podczas zajęć dla młodych dorosłych stanu wolnego poznał Elaine Simmons. Pobrali się w sierpniu 1973 r. w Świątyni Manti Utah. Kiedy Starszy Cornish razem z żoną wychowywał sześcioro dzieci, służył w Korpusie Medycznym Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych, zrobił licencjat i zdobywał stopnie naukowe z medycyny na Uniwersytecie Johnsa Hopkinsa. Odbywał specjalizację w dziedzinie pediatrii w Szkole Medycznej Harvarda, w Bostońskim Szpitalu Dziecięcym. Kształcił się i pracował w stanach Idaho, Teksas, Kalifornia i Georgia, w USA, wiele razy przeprowadzał się z rodziną na przestrzeni lat — lecz bez względu na to, gdzie Starszy i Siostra Cornish byli, kochali służbę w Kościele. „Dzieło to wzrasta na całym świecie i wspaniałym błogosławieństwem jest móc służyć dzieciom Pana bez względu na to, gdzie one są” — mówi Starszy Cornish. To powołanie do Siedemdziesiątych, jak mówi Starszy Cornish, „podobnie jak każde powołanie w Kościele, będzie kolejną sposobnością, by uczestniczyć w dziele Pana. Jesteśmy wdzięczni za ten przywilej”. ◼ M a j 2 0 1 1 r. 137