Instrukcja wydawnicza

Instrukcja wydawnicza
dla autorów prac naukowych publikowanych przez
Muzeum Narodowe Rolnictwa i Przemysłu Rolno-Spożywczego w Szreniawie
I. Zasady ogólne
1. Do publikacji w wydawnictwach Muzeum Narodowego Rolnictwa i Przemysłu RolnoSpożywczego w Szreniawie (dalej: Wydawca) przyjmowane są oryginalne prace o
charakterze naukowym, publicystycznym, eseistycznym lub innym zaakceptowanym
przez Wydawcę, które nie były wcześniej publikowane w innych wydawnictwach.
2. Autor, dla usprawnienia procesu wydawniczego, jest zobowiązany przygotować tekst
według poniższych zaleceń oraz dołożyć starań i dbałości o poprawność tekstu,
dokładność cytatów i wszystkich innych elementów pracy przeznaczonej do
publikacji.
3. W celu ułatwienia Wydawcy kontaktu ws. publikacji, Autor jest zobowiązany podać
swój adres e-mail oraz telefon kontaktowy.
4. Po dokonaniu przez Wydawcę opracowania redakcyjnego, korekty i składu
graficznego tekstu Autor otrzyma swoją pracę pocztą elektroniczną w formie pliku
PDF, zawierającego tekst oraz materiał graficzny, jeśli taki został do tekstu dołączony.
Po otrzymaniu pliku Autor jest zobowiązany w ciągu 10 dni przeprowadzić korektę
autorską i skontaktować się z Wydawcą w celu akceptacji tekstu lub podania
poprawek. Ewentualne poprawki Autor może zgłaszać telefonicznie lub pocztą
elektroniczną na adres e-mail, z którego otrzyma plik PDF. Poprawki w formie
pisemnej powinny być przygotowane na zasadzie erraty (jest – powinno być) z
dokładnym podaniem lokalizacji błędu (np. str. 50, akapit 2., wiersz 3.).
5. Poprawki nie mogą przekraczać 5% objętości pracy i powinny obejmować już tylko
konieczne korekty ewentualnych błędów. Większe zmiany redakcyjne na tym etapie
są utrudnieniem dla Wydawcy i przyjmowane będą tylko w wyjątkowych
przypadkach. Dlatego praca składana przez Autora od początku powinna mieć
charakter przemyślany i ostateczny.
II. Zalecenia redakcyjno-techniczne
1. Na początku pracy Autor powinien wraz z imieniem i nazwiskiem podać swój tytuł
zawodowy lub stopień naukowy oraz nazwę instytucji, a w przypadku uczelni
wyższych także jednostki organizacyjnej. Podać należy również nazwę ewentualnego
stowarzyszenia lub organizacji, którą reprezentuje Autor i w związku z działalnością
w której publikuje tekst u Wydawcy.
2. Przypisy podające lokalizację cytatów i odniesień do literatury przedmiotu powinny
być sformułowane jako tradycyjne (a nie tzw. anglosaskie) i sformatowane na dole
każdej strony. Przypis posiada status zdania, powinien więc rozpoczynać się wielką
literą i kończyć kropką.
3. W przypisach powinny być stosowane konsekwentnie tylko polskie, a nie łacińskie
terminy bibliograficzne, pisane prostym krojem czcionki, czyli:
skrót „dz. cyt.”;
„tamże” – przy czym termin ten stosuje się tylko do sytuacji, w której
ponownie przywoływane jest i to samo dzieło, i ten sam cytowany lub
przywoływany wyżej jego fragment. Niepoprawny jest więc np. zapis:
„Tamże, s. 45”, powinno być: „Dz. cyt., s. 45”.
„tejże”, „tegoż” itp.
4. Tekst należy sformatować czcionką Times New Roman 12 punktów przy interlinii 1,5,
a przypisy czcionką 10 punktów, tym samym krojem czcionki i przy tej samej
interlinii.
5. Nie należy stosować żadnych dodatkowych znaków formatujących, tzw. twardych
spacji lub twardych podziałów strony ani używać klawisza spacji do przesuwania i
formatowania tekstu.
6. Wcięcie akapitowe należy ustawić na 1,5 cm za pomocą suwaka linijki dla całości
tekstu, a nie formatować je klawiszem tabulatora dla każdego akapitu osobno.
7. Materiał graficzny w postaci tabel i wykresów (tworzonych w edytorze tekstu lub
wklejanych jako pliki graficzne o niskiej objętości) można umieszczać bezpośrednio
w tekście, zaleca się jednak, by miały postać odrębnych plików. Natomiast zdjęcia i
ilustracje (pliki graficzne o większej objętości) należy przygotować poza tekstem. W
tekście należy wówczas zaznaczyć wyraźnie (za pomocą narzędzia kolorowego
flamastra w edytorze tekstów), gdzie dana ilustracja ma być zamieszczona, jeśli
synoptyczny układ tekstu i ilustracji jest konieczny ze względów merytorycznych, np.
ilustracja jest przywoływana i omawiana w tekście. Jeśli nie ma takiej konieczności,
ilustracje zostaną rozmieszczone równomiernie w tekście.
8. Jeśli materiał graficzny przedkładany jest osobno, Autor jest zobowiązany
ponumerować pliki graficzne, a w osobnym pliku tekstowym przygotować podpisy do
ilustracji.
9. Nie ma ograniczenia co do liczby ilustracji, jednak w uzasadnionych przypadkach
Wydawca zastrzega sobie prawo do negocjowania liczby i doboru ilustracji, jeśli są
one przedłożone w nadmiarze lub słabej jakości.
10. Ilustracje (zdjęcia, skany i inne pliki graficzne) powinny być przygotowane w dobrej
rozdzielczości, jednak takiej, by objętość plików niepotrzebnie nie utrudniała procesu
wydawniczego. W takich przypadkach Autor może zostać zobowiązany przez
Wydawcę do ponownego przygotowania materiału graficznego w niższej
rozdzielczości.
11. Adresy bibliograficzne przywoływanych pozycji z literatury przedmiotu powinny
być zapisywane według następujących wzorców, z przestrzeganiem podanej poniżej
interpunkcji (komentarze od Wydawcy podane są w nawiasie klamrowym {}):
a) dla publikacji zwartych jednego autora:
Inicjał imienia i nazwisko autora, Tytuł kursywą, wydawnictwo lub instytucja sprawcza
{niekoniecznie}, miejsce i rok wydania.
Np.: R. Sulima, Antropologia codzienności, Kraków 2000.
b) dla artykułu w zbiorze prac jednego autora lub rozdziału w podzielonej na
rozdziały publikacji jednego autora:
Inicjał imienia i nazwisko autora, Tytuł artykułu kursywą, [w:] tegoż/tejże, Tytuł całości
kursywą, wydawnictwo lub instytucja sprawcza {niekoniecznie}, miejsce i rok wydania,
zakres stron.
Np.: J. Kolbuszewski, Kresy Drugiej Rzeczypospolitej, [w:] tegoż, Kresy, Wydawnictwo
Dolnośląskie, Wrocław 1996, s. 99-150.
c) dla artykułu w zbiorze prac wielu autorów:
Inicjał imienia i nazwisko autora, Tytuł artykułu kursywą, [w:] Tytuł całego zbioru, inicjał
imienia i nazwisko redaktora/redaktorów zbioru {maksymalnie 3} [red.], wydawnictwo lub
instytucja sprawcza {niekoniecznie}, miejsce i rok wydania, zakres stron.
Np.: I. Matus, Pozostałości pounickie w roku obrzędowym prawosławnych wsi białoruskich
na północnym Podlasiu, [w:] Białorusini – historia i kultura. Sesja naukowa. Szreniawa, 2526 czerwca 2010, J. Jurkiewicz [red.], Muzeum Narodowe Rolnictwa i Przemysłu RolnoSpożywczego w Szreniawie, Szreniawa 2010, s. 82-88.
d) dla artykułu w czasopiśmie:
Inicjał imienia i nazwisko autora, Tytuł artykułu kursywą. „Tytuł Czasopisma” data roczna
numer lub data dzienna w przypadku dzienników, zakres stron.
Np.: S. Sikora, Cmentarz. Antropologia pamięci, „Polska Sztuka Ludowa” 1986, nr 1-2,
s. 57-68.
e) dla prac niepublikowanych:
Inicjał imienia i nazwisko autora, „Tytuł w cudzysłowie” (maszynopis / niepublikowane
opracowanie {ewentualne dodatkowe informacje}, rok).
Np.: J. M. Michell, „Locomotive Procurement Survey” (niepublikowane opracowanie,
wykonane na zlecenie Glasgow Museums, 2007).
f) dla prac zbiorowych (powyżej 3 autorów) stosujemy zapis rozpoczynający się
od tytułu, a nie od nazwiska redaktora.
Np.: Kultura ludowa Wielkopolski, J. Burszta [red.], Poznań 1964. {a nie pod nazwiskiem J.
Burszta}
12. Cytaty, cudzysłowy i kursywa. Dłuższe cytaty należy graficznie wyróżnić w tekście
poprzez wyodrębnienie ich jako osobny akapit lub sekwencję akapitów i
sformatowanie czcionką 10 pt oraz w węższym łamie za pomocą suwaka linijki w
edytorze tekstów. Przy wyodrębnieniu graficznym nie ma potrzeby wprowadzania
cudzysłowu. Natomiast jeśli cytat jest krótszy, może być wpleciony w tekst, wówczas
jednak cudzysłów jest z oczywistych względów wymagany. Jeśli w opracowaniu
występują cytaty i z literatury przedmiotu, i z podmiotowych źródeł (np. wywiadów
etnograficznych, archiwaliów czy innych tekstów źródłowych), to te ostatnie
zapisujemy kursywą, dla wyodrębnienia innego charakteru cytatu, np.:
Druga grupa osób nie określała się poprzez negatywne odwołanie do „tatarskości”. Stanowiło to dla
nich sprawę drugorzędną: Uważam się przede wszystkim za muzułmankę – bo podstawą jest religia –
potem za Polkę, za Tatarkę polskiego pochodzenia [I 12]; My jesteśmy Polakami, mieszkamy w Polsce,
a wyznajemy islam [I 19].
Ale:
Zgadzam się z twierdzeniem R. Vorbricha, że: „[…] w ciągu pięćdziesięciu lat wśród […] społeczności
tatarskiej wytworzył się zatem nowy typ tożsamości kulturowej i etnicznej”.
{Oba przykłady zaczerpnięte zostały z tego samego artykułu:
A. Garbatowska, Aspekty współczesnej tożsamości Tatarów polskich, [w:] Tatarzy – historia i kultura.
Sesja naukowa. Szreniawa, 26-27 czerwca 2009. Muzeum Narodowe Rolnictwa
i Przemysłu Rolno-Spożywczego w Szreniawie, Szreniawa 2009.}
Kursywą należy zapisywać:
niespolszczone wyrazy obce, zwroty łacińskie i pochodzące z innych języków,
typu stricte, sensu stricto, à propos itp.;
wyrazy gwarowe, np.:
Każdy region Białostocczyzny ma swoje regionalne przyśpiewki: rohulki, konopielki, swańki,
włodarki czy wesnianki.
{Na podst.: K. Mazurek, Wpływ wyznania prawosławnego na poczucie tożsamości narodowej
i obrzędowość białoruskiej mniejszości narodowej na Białostocczyźnie, [w:] Białorusini – historia
i kultura. Sesja naukowa. Szreniawa, 25-26 czerwca 2010. Muzeum Narodowe Rolnictwa
i Przemysłu Rolno-Spożywczego w Szreniawie, Szreniawa 2010.}
13. Daty w tekście głównym należy zapisywać z podaniem miesiąca słownie, np.:
17 lutego 2011, a w przypisach – cyfrą arabską, np.: 17.02.2011. Lata stanowiące
ramy chronologiczne zapisywać należy bez spacji, np.: 1939–1945.