Ciapek - Zielone Brygady

Ciapek
T
o było sześć lat temu, wiosną. Z kumplem Galem nie odpuszczał. Stęp, kłus, galop, lasy, pola, wioski, poi córką Ariadną wybraliśmy się „na Kaszuby”, w dwórkowe burki, pobocza szos, samochody. Z końskiego
okolice Gowidlina. Pewni ludzie proponowa- grzbietu współczesny świat wygląda inaczej, znacznie
li nam wakacje na terenie ich gospodarstwa – fajniej, jak na mój gust... Dla kopyt – im mniej cywilizacji,
chcieliśmy sprawdzić, czy hacjenda się nadaje. Chodziło tym lepiej. „Nadkłada się” szmat drogi, ale za to trafia w
głównie o miejsce dla dwóch sporych koni. Łąka okazała niedostępne dla samochodziarzy miejsca. Uroczyska.
się OK, stajnię udało się przysposobić, padok sklecić. Był
Maleńki sklepik w maleńkiej wiosce. Bardzo stary dąb
też zrujnowany, zagracony dom i rezydent – alkoholik. z żelaznymi kółkami przytwierdzonymi do pnia. PrzywiąAle w sumie zdecydowaliśmy się na tak.
zaliśmy wierzchowce, jak sto i więcej lat temu, siodła i
Na przystanek PKS odprowadził nas drobny, poskle- czapraki trafiły na płot. Najedliśmy się, napili, konie dojany kundel. Kręcił się wcześniej przy chałupie, dostał coś stały wody i owsa. Ciapkowi kupiłem kiełbasę.
do żarcia i nie chciał się odczepić. Nie chciałem „mieć
Czarno widziałem mieszkanie z Ciapkiem w Sopocie.
psa”, a już na pewno nie takiePółdziki, impulsywny, szarpiący
go wypłosza. Wsiedliśmy do
na smyczy - a ja codziennie do
autobusu, trzasnąłem drzwiaszkoły specjalnej i na wypełniomi, łzy w oczach córki, pies na
ny końmi hipodrom. Szukałem
przystanku – odjazd.
nawet trochę opiekuna dla mniej
Pod koniec czerwca zjechawięcej rocznego kundelka. Po
liśmy z koleżanką na koniach.
paru dniach znalazł się, Artur.
Nigdy przedtem ani potem nie
- Miałem podobnego, kilkanaście
miałem tak obolałego zadka,
lat żył, genialny koleś. Chętnie go
choć zdarzały się dłuższe trasy.
od ciebie wezmę
Ciekawe. Przy chałupie wciąż
Spojrzałem w psie oczy. - Za
kręcił się pies. Do środka się nie
późno – odparłem.
pchał, może go nie wpuszczaMinęło sześć lat. Jesteśmy z
łem. Oprócz koni mieliśmy kozę
Ciapkiem rówieśnikami, śmieszi innego pieska, dla bezdomnenymi mężczyźnikami na biologiczgo też znalazła się micha. No i
nym półmetku. Rano uprawiamy
imię: Ciapek.
jogę – nieudolnie naśladuję żyMędrzec
Wkurzał ten Ciapek. Podwiołowe, pieskowe asany. W pracy
gryzał koniom pęciny, płoszył na pastwiskach byki, wi- jest Ciapuś nieocenionym pomocnikiem, niezmordowanym
działem też raz, jak zmykał ze wsi z kurą w zębach. Dwa w igraszkach z dziećmi, tym bojaźliwym potrafi pokazać, jak
czy trzy dni ucztował potem w ukryciu i miał nas wszyst- się wskakuje na kuce. W programie hipoterapii, od lat rekich gdzieś. Razu pewnego dostał też kopa, ode mnie, za alizowanym przy Urzędzie Miasta Sopot, ujęty jest Ciapek
atakowanie konia, na którym uczyła się jeździć pewna jako Dogoterapeuta. Koleguje się nawet z przyniesionym
dziewucha. Jako Straszny Sadysta straciłem klientkę, ale niedawno przez córkę diabełkiem – kocikiem. Od ponad
piesek jest sprawny i żyje do dziś, a nie byłoby tak, gdyby roku jest też Wolontariuszem. Wpadamy czasem z pieskiem
oberwał z kopyta...
do pobliskiego hospicjum, zwierzak jest uwielbiany.
Wakacje się kończyły, na koń! – i w drogę, z powrocud natury
tem, do pracy, Sopotu, dzieci. Ciapek miał zostać w cha- piesek bury
łupie, pod opieką nowych rezydentów, mających tam
Kto tu kogo uczy i wychowuje? Chyba mam fioła, ale
zimować koniarzy. Ale parę kilometrów za wsią dogonił widzę wyraźnie i nie od dziś: w tym, co naprawdę istotne
nas. Jakoś uciekł. Nie zbliżał się, utrzymywał dystans, ale – jest Ciapek niedościgłym Mistrzem.
„Zielone Brygady. Pismo Ekologów” nr 6 (227) / 2007
ZWIERZĘTA
tekst: Wojciech Jankowski