D - Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Łodzi

Sygn. akt II AKa 56/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 23 kwietnia 2013 r.
Sąd Apelacyjny w Łodzi, II Wydział Karny, w składzie:
Przewodniczący:
SSA Jacek Błaszczyk
Sędziowie:
SA Piotr Feliniak (spr.)
SO del. Sławomir Wlazło
Protokolant:
sekr. sądowy Łukasz Szymczyk
przy udziale H. T., Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Łodzi
po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2013 r.
sprawy S. P.
oskarżonego z art. 13 §1 kk w zw. z art. 148 §1 kk w zb. z art. 156 §1 pkt 2 kk w zw. z art. 11 §2 kk; art. 13 §1 kk w zw.
z art. 148 §1 kk w zb. z art. 157 §2 kk w zw. z art. 11 §2 kk; art. 263 §2 kk;
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Okręgowego w Kaliszu
z dnia 11 stycznia 2013 r., sygn. akt III K 63/12
na podstawie art. 437 §1 kpk i art. 624 §1 kpk
1) utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;
2) zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.
Sygn. akt II AKa 56/13
UZASADNIENIE
S. P. został oskarżony o to, że:
I. w dniu 19 listopada 2011 roku w K., działając z ewentualnym zamiarem pozbawienia życia D. K., usiłował dokonać
jego zabójstwa w ten sposób, że oddał w jego kierunku co najmniej jeden strzał z broni palnej kaliber 5,6 mm w
klatkę piersiową, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na udzielenie pokrzywdzonemu pomocy chirurgicznej w
warunkach szpitalnych, w następstwie czego D. K. doznał obrażeń ciała w postaci rany postrzałowej klatki piersiowej z
uszkodzeniem wątroby, czym spowodował u pokrzywdzonego ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie
zagrażającej życiu, tj. o czyn z art. 13 §1 kk w zw. z art. 148 §1 kk w zb. z art. 156 §1 pkt 2 kk i w zw. z art. 11 §2 kk;
II. w dniu 19 listopada 2011 roku w K., działając z ewentualnym zamiarem pozbawienia życia T. A., usiłował dokonać
jego zabójstwa w ten sposób, że oddał w jego kierunku co najmniej jeden strzał z broni palnej kaliber 5,6 mm w
prawe udo, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na ucieczkę pokrzywdzonego, w następstwie czego T. A. doznał
obrażeń ciała w postaci rany postrzałowej uda prawego, czym spowodował u pokrzywdzonego naruszenie czynności
narządu ciała na czas poniżej 7 dni, tj. o czyn z art. 13 §1 kk w zw. z art. 148 §1 kk w zb. z art. 157 §2 kk i w zw. z
art. 11 §2 kk;
III. w dniu 19 listopada 2011 roku w K. posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną kaliber 5,6 mm oraz amunicję
do w/wym. broni w ilości co najmniej 2 sztuk, tj. o czyn z art. 263 §2 kk.
Wyrokiem Sądu Okręgowy w Kaliszu z dnia 11 stycznia 2013 roku, w sprawie
III K 63/12:
1. Oskarżonego S. P. w miejsce czynu zarzucanego w punkcie I uznano za winnego tego, że w dniu 19 listopada 2011
r. w K., działając z ewentualnym zamiarem pozbawienia życia D. K. usiłował dokonać jego zabójstwa w ten sposób,
że oddał w jego kierunku dwa strzały z broni palnej kaliber 5,6 mm, przy czym pierwszy strzał chybił, a drugi trafił
pokrzywdzonego w klatkę piersiową, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na udzielenie pokrzywdzonemu
pomocy chirurgicznej w warunkach szpitalnych, w następstwie czego D. K. doznał obrażeń ciała w postaci rany
postrzałowej klatki piersiowej z uszkodzeniem wątroby, czym spowodował u pokrzywdzonego ciężki uszczerbek na
zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu i zarzucanego mu czynu dopuścił się przed upływem 5 lat od
odbycia kary ponad 1 roku pozbawienia wolności orzeczonej za przestępstwo podobne przeciwko zdrowiu i przyjmując,
iż czyn wypełnia dyspozycję art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 §1 kk, art. 156 §1 pkt 2 kk w zw. z art. 11 §2 kk i art. 64 §2 kk
na podstawie art. 14 §1 kk w zw. z art. 148 §1 kk i w zw. z art. 11 §3 kk, art. 64 §2 kk wymierzono oskarżonemu karę
8 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.
2. Oskarżonego w miejsce czynu zarzucanego w punkcie II uznano za winnego tego, że w dniu 19 listopada 2011
r. w K., działając nieumyślnie i nie trafiając pierwszym strzałem oddanym z broni palnej kaliber 5,6 mm w D. K.
trafił w prawe udo znajdującego się nieopodal T. A. i nieumyślnie spowodował u niego obrażenia ciała w postaci rany
postrzałowej uda prawego, które naruszyły czynności narządu ciała T. A. na czas poniżej 7 dni i przyjmując, iż czyn
wypełnia dyspozycję art. 157 §3 kk na tej podstawie wymierzono oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.
3. Oskarżonego uznano za winnego czynu zarzucanego w punkcie III i przyjmując, iż czyn wypełnia dyspozycję art.
263 §2 kk na tej podstawie wymierzono oskarżonemu karę roku pozbawienia wolności.
4. Na podstawie art. 85 kk, art. 86 §1 kk wymierzono oskarżonemu S. P. karę łączną 9 lat pozbawienia wolności.
Rozstrzygnięto co do dowodów rzeczowych.
Zwolniono oskarżonego od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych (wyrok k. 841-842).
Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego i - zaskarżając go w całości – zarzucił błąd w ustaleniach
faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a polegający na przyjęciu, że oskarżony S. P. dopuścił się zarzucanych
mu przestępstw, w sytuacji gdy brak jest bezpośrednich, jednoznacznych dowodów potwierdzających tezę zarzutów,
albowiem dowodami tymi nie mogą być obciążające zeznania świadka T. A. oraz M. K. z uwagi na brak suwerenności
w trakcie ich składania, co w konsekwencji doprowadziło do tego, iż brak tym zeznaniom waloru wiarygodności.
Podnosząc powyższe obrońca wniósł o uniewinnienie oskarżonego S. P. od zarzucanych mu czynów (apelacja k.
867-872).
W aktach sprawy znajduje się także pismo samego oskarżonego (k. 874).
Wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 23 kwietnia 2013 roku utrzymano w mocy zaskarżony wyrok, uznając
apelację za oczywiście bezzasadną (k. 896).
Wnioski o sporządzenie uzasadnienia złożyli obrońca oskarżonego (k. 900) oraz sam oskarżony (k. 903).
Sąd Apelacyjny zważył co następuje.
Apelacja jest oczywiście bezzasadna.
Jej bezzasadność wynika z faktu, iż skarżący postulując uniewinnienie oskarżonego, stał na stanowisku, iż w
przedmiotowej sprawie brak jest dowodów pozwalających na ustalenie sprawstwa oskarżonego. To stanowisko
poparte jest oceną własną autora apelacji, iż osobowe źródła dowodowe, na które powołał się sąd nie mogą stanowić
wiarygodnego źródła do dokonywania ustaleń faktycznych, o czym świadczy zarówno sam sformułowany zarzut błędu
w ustaleniach faktycznych, jak i uzasadnienie apelacji.
Właśnie w uzasadnieniu skarżący w sposób obszerny analizuje materiał dowodowy znajdujący się w aktach sprawy
i dokonuje jego odmiennej oceny, w stosunku do ustaleń i ocen sądu pierwszej instancji. Przywołuje przy tym
rozstrzygnięcia jakie zostały wydane w innych, niż rozpoznawana, sprawach karnych.
Tak skonstruowany środek odwoławczy, jako polemika z prawidłowymi ustaleniami i ocenami sądu okręgowego, nie
może być skuteczny i nie podlega uwzględnieniu w toku instancyjnego rozpoznania sprawy.
Na wstępie podkreślić należy, iż uzasadnienie zaskarżonego wyroku w pełni respektuje zasady określone w art. 424
kpk. Nie kwestionuje tego nawet sam skarżący, bowiem nie formułuje zarzutów w oparciu o przesłankę określoną
w art. 438 pkt 2 kpk. Powyższe dotyczy także przebiegu rozprawy pierwszoinstancyjnej oraz zgromadzonych na tym
etapie dowodów.
W związku z powyższym należy podnieść, iż uzasadnienie zaskarżonego wyroku, odnosi się wyczerpująco do każdego
dowodu przeprowadzonego w toku rozprawy, w tym do wszystkich dowodów, do których w swojej apelacji odwołuje
się skarżący. Odmienne oceny sądu okręgowego pozostają pod ochroną treści art. 7 kpk i jako takie nie mogą zostać
wzruszone, tym bardziej, iż skarżący nie wykazuje przekroczenia tych granic. Wszelkie ustalenia znajdują dostateczne
oparcie w przywołanych źródłach dowodowych, ocena materiału dowodowego nie przekracza granic swobodnej oceny
dowodów i w związku z powyższym ustalenie sprawstwa oskarżonego oraz wyrażone oceny prawno-karne w zakresie
przypisanych mu przestępstw należy uznać za prawidłowe.
Szczegółowe odnoszenie się do argumentacji skarżącego należy uznać o tyle za niecelowe, że wystarczającym jest
odwołanie się do uzasadnienia sądu pierwszej instancji, który poddał wyczerpującej i wszechstronnej analizie cały
materiał dowodowy i motywy sądu odwoławczego ograniczyć by się musiały do zbędnego powtórzenia raz już użytej
argumentacji.
Brak jest także podstaw do uznania, iż kary jednostkowe wymierzone w dolnych granicach ustawowego zagrożenia,
mogą być uznane za rażąco niewspółmiernie surowe w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk. Sąd Okręgowy mając na uwadze
bliski związek podmiotowo-przedmiotowy łączący poszczególne przypisane oskarżonemu przestępstwa, dokonał
także prawidłowego wyboru zasady łączenia kar, przy wymiarze kary łącznej.
Z tych też względów orzeczono jak w sentencji wyroku.
ła