Trening gniazdowania: zapobieganie produkcji jaj pozagniazdowych
Transkrypt
Trening gniazdowania: zapobieganie produkcji jaj pozagniazdowych
KARTA INFORMACYJNA Trening gniazdowania: zapobieganie produkcji jaj pozagniazdowych [email protected] www.hybridturkeys.com TRENING GNIAZDOWANIA: ZAPOBIEGANIE PRODUKCJI JAJ POZAGNIAZDOWYCH Jaja składane poza gniazdem, na ściółce/podłożu lub na rampach przy gniazdach mogą często wyglądać na zabrudzone czy poplamione. W przypadku takich jaj istnieje większe ryzyko zakażenia bakteryjnego i mogą one eksplodować po kilku dniach w inkubatorze. Wcześniejsze badania pokazują, że zabrudzone jaja pozagniazdowe stanowią około 0,5% wszystkich jaj, jednak występowanie takich przypadków może być częstsze podczas pierwszych kilku tygodni produkcji. Zabrudzone lub poplamione jaja pozagniazdowe powinny być zawsze brakowne. Odpowiednie warunkowanie indyczek przed rozpoczęciem fazy nieśnej oraz właściwy trening gniazdowania w pierwszych tygodniach powinny sprawić, że całkowita liczba jaj pozagniazdowych utrzyma się na poziomie poniżej 4% w przypadku gniazd konwencjonalnych oraz poniżej 8% w przypadku gniazd automatycznych. Jeżeli liczba ta jest wyższa, niniejsze wytyczne mogą okazać się pomocne. Wiele stad będzie dobrze reagować na racje żywieniowe, typowe dla okresu poprzedzającego nieśność, na tydzień lub dwa przed stymulacją świetlną – szczególnie jeśli indyczki utrzymywane są nieznacznie poniżej standardowej masy ciała do 28 tygodnia życia. Zawartość wapnia, fosforu i białek w dietach poprzedzających fazę nieśności kształtuje się na poziomie pośrednim pomiędzy zawartością w paszach fazy wstrzymywania i paszach produkcyjnych. Ewentualnie, jeśli harmonogram produkcji i dostępność obiektów na to pozwalają, można przenieść indyczki na kilka dni przed stymulacją świetlną, co może pomóc im uniknąć nadmiernego stresu. Stada nieśne nie powinny być przemieszczane i poddawane fotostymulacji kiedy wciąż podawana jest im pasza fazy wstrzymywania o niskiej gęstości. Od początku stymulacji zwierzęta powinny zawsze otrzymywać racje typowe dla fazy nieśnej. Produkcja niezabrudzonych indyczych jaj wylęgowych rozpoczyna się od właściwego treningu gniazdowania. Trening gniazdowania należy zacząć natychmiast po wstawieniu indyczek do obiektu nieśnego i powinien on trwać przez pierwsze kilka tygodni składania jaj. Najbardziej newralgiczny okres przypada pomiędzy 10 dniem po stymulacji świetlnej, a końcem pierwszego tygodnia produkcji jaj. Głównym celem w tym okresie jest przyuczenie indyczki do odpowiednich zachowań w zakresie gniazdowania. Należy zachęcać ptaki do składania jaj w gnieździe. Zwierzę musi czuć się komfortowo wchodząc do gniazda, i musi je także umieć zostawić po złożeniu jaja, by zrobić miejsce dla kolejnej indyczki (niezależnie od tego, czy jest to manualne wyciągnięcie ptaka, automatyczne wypchnięcie czy indyczka wychodzi z własnej woli). Zarówno w przypadku systemów gniazd manualnych jak i automatycznych gniazda powinny być zamknięte, kiedy indyczki przenoszone są do pomieszczenia reprodukcyjnego. Dobry wpływ na indyczki ma kilka dni aklimatyzacji w nowym środowisku. Zmiana karmideł, poideł, materiału ściółkowego, oświetlenia, stres związany z przeniesieniem do obiektu nieśnego oraz stres związany z naświetlaniem – wszystko to nakłada się na fizyczne i hormonalne zmiany zachodzące w organizmie zwierzęcia, gdy niedojrzała samica zmienia się w nieśną indyczkę w ciągu zaledwie 2 tygodni. Około 7 do 10 dni po naświetlaniu (10 do 12 dni dla cięższych ras), większość stada zaczyna przysiadać i poszukiwać miejsca do złożenia jaj. To najlepszy moment, by po raz pierwszy otworzyć gniazda. Umieszczenie umiarkowanej ilości czystego materiału ściółkowego w gnieździe pomaga zachęcić indyczki do wejścia. Trapy gniazda powinny być otwarte w ciągu dnia, ale zamknięte w nocy. Jeżeli gniazda są otwarte w nocy, usuwanie z nich indyczek powinno rozpocząć się wcześnie rano. Korzystny jest również okresowy obchód po całej powierzchni obiektu w ciągu dnia, by zmusić indyczki do ruchu i aby mogły one przyzwyczaić się do ludzkiej aktywności w indyczniku. Stosowanie automatycznego lub manualnego systemu wypychania indyczek z gniazda od 2 do 4 razy dziennie, da każdej samicy równy dostęp do gniazd i zapobiegnie przyzwyczajaniu się niektórych zwierząt do spania na gnieździe. Poranione indyczki często będą przesiadywać w gniazdach, by uniknąć napastowania przez inne ptaki. Te indyczki powinny zostać przeniesione do zagrody szpitalnej wraz z gniazdami. Następnie po wyzdrowieniu mogą wrócić do zagrody nieśnej. Indyczki, które odchowywane były w przyjaznym środowisku i tam doświadczały zaciemnienia, będą z zasady lepiej reagować na odpowiedni trening gniazdowania. Do podstawowych czynników właściwego treningu gniazdowania należą: 1. Unikanie zbyt dużego zagęszczenia 2. Zapewnienie czystej, wysokiej jakości ściółki 3. P odawanie odpowiednich składników odżywczych w paszy, by osiągnąć krzywe przyrostu masy ciała zgodne ze standardem dla danej rasy 4. Utrzymywanie dobrego stanu zdrowia KARTA INFORMACYJNA | TRENING GNIAZDOWANIA: ZAPOBIEGANIE PRODUKCJI JAJ POZAGNIAZDOWYCH | 2 TRENING GNIAZDOWANIA: ZAPOBIEGANIE PRODUKCJI JAJ POZAGNIAZDOWYCH Gdy zaczyna się etap produkcji jaj, wszystkie jaja powinny być regularnie zbierane z gniazd. Zbiór jaj i usuwanie indyczek z gniazd powinny odbywać się co najmniej 4 razy dziennie, a wraz ze wzrostem produkcji o każde kolejne 10% powinny być dodawane kolejne 2 zbiórki. Przy 50% produkcji zbiór/usuwanie z gniazda powinny odbywać się co najmniej co godzinę w szczytowym momencie fazy nieśności. Trapy gniazda powinny być zawsze zamknięte w nocy, ale otwarte wcześnie rano, przed rozpoczęciem składania jaj. W przypadku mechanicznych gniazd, w ciągu pierwszych dwóch tygodni nieśności należy przeganiać indyczki z ramp przy gniazdach, gdy są one zamknięte. To wypychanie zwierząt z ramp można kontynuować jako część rutynowej praktyki podczas zbioru jaj pozagniazdowych w czasie całego okresu nieśności. Jeżeli będzie się to robić regularnie od początku lęgów, praktyka ta nie będzie stresująca czy szkodliwa dla indyczek. Jeśli w ciągu pierwszych dwóch tygodni lęgów czynność ta nie będzie wykonywana prawidłowo, niektóre indyczki będą natychmiast czuły chęć powrotu do gniazda. Ptaki, które nigdy nie zwalniają miejsca w gnieździe, w końcu zmuszą inne samice do składania jaj na ściółce podłoża, a same rozwiną w sobie tendencję do kwoczenia. Indyczki, które nie mają dostępu do gniazd w chwili, gdy są gotowe na złożenie jaj, mogą stać się nioskami pozagniazdowymi. Istnieje wiele teorii na temat tego, jak szkolić indyczki składające jaja na ściółce/podłożu, by robiły to w gnieździe. Zagrodzenie kątów pomieszczenia czy wyeliminowanie ciemnych obszarów w indyczniku także zniechęci indyczki do składania jaja na ściółce podłoża, a zachęci do poszukiwania gniazda. Jednak żadna metoda nie zapobiegnie składaniu jaj pozagniazdowych tak skutecznie jak odpowiedni trening gniazdowania. Indyczki, które składają jaja poza gniazdem stają się także kwokami podłogowymi, które trudno potem skutecznie zniechęcić do takich zachowań. Stada, które dobrze niosą się w gniazdach, produkują bardziej higieniczne jaja i z mniejszym prawdopodobieństwem zaczynają kwoczyć – i bardziej prawdopodobne jest, że osiągną dobre wyniki nieśności. © Hybrid Turkeys Jeżeli nie zaznaczono inaczej, przedstawione w niniejszym dokumencie informacje stanowią własność Hybrid Turkeys. Powielanie lub publikacja tego materiału przy użyciu jakichkolwiek środków wymaga zgody Hybrid Turkeys – prosimy o kontakt z siedzibą główną spółki w Kitchener w prowincji Ontario w Kanadzie. [email protected] www.hybridturkeys.com KARTA INFORMACYJNA | TRENING GNIAZDOWANIA: ZAPOBIEGANIE PRODUKCJI JAJ POZAGNIAZDOWYCH | 3