docGazeta PATRIA
download 
Reklamacja Transkrypt
Gazeta PATRIA
„PATRIA” Numer 7 (27), wrzesień 2013 Kłopoty władzy z demokracją Gloria victoribus! – Chwała zwycięzcom! 330. rocznica Victorii Wiedeńskiej Pomnik Generała Franciszka Gągora w Ossowie Str. 5 Str. 7 Str. 4 POLSKOŚĆ – TO BRZMI DUMNIE! 1 GAZETA BEZPŁATNA nr 7 (27) (18 września 2013) ISSN 2300-6951 PATRIA GAZETA ŚRODOWISK PATRIOTYCZNYCH PRAWICY RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ – NA MAZOWSZU 330. ROCZNICA REKLAMA [email protected] VICTORII WIEDEŃSKIEJ www.gazetapatria.pl 2 Numer 7 (27), wrzesień 2013 „PATRIA” Pomnik generała Stanisława Sosabowskiego w wolnej Polsce po blisko 70 latach. Market-Garden a sprawa honoru Miesiąc wrzesień to rocznica wybuchu II wojny światowej, napaści Rosji Sowieckiej na Polskę ale również rocznica rozpoczęcia 17 września 1944 roku walk pod Arnhem przez I Samodzielną Brygadę Spadochronową dowodzoną przez generała Stanisława Sosabowskiego. Kazimierz Andrzej Zych Marszałek Bernard Montgomery W ramach operacji powietrzno – desantowej „Market – Garden” Alianci zaplanowali zdobycie mostów na Mozie, Waal i dolnym Renie celem stworzenia korytarza dla przemarszu wojsk pancernych i zmechanizowanych uderzających na północne Niemcy. Najważniejszym i najdalej położonym celem operacji był most w Arnhem. Miała go zdobyć brytyjska 1 Dywizja Powietrzna wspierana przez polską Brygadę Spadochronową. Dowódca operacji brytyjski marszałek polny Bernard Montgomery pałał żądzą sukcesu. Zaślepienie było tak duże, że informacje generała Sosabowskiego o stacjonujących w tym rejonie doborowych jednostkach pancernych SS przyjęto jako dezinformację wroga. Zrzucenie polskiej brygady nie odwróciło sytuacji bojowej Aliantów pod Arnhem, umożliwiło jednak w ogromnie trudnej sytuacji zorganizowanie odwrotu dla części wojsk angielskich, tzw. Czerwonych Diabłów. Polaków poległo 411 żołnierzy, z czego najwięcej przy osłonie Brytyjczyków www.gazetapatria.pl wycofujących się z Oosterbeek. To dzięki osłonie polskich żołnierzy wielu komandosów brytyjskich zostało uratowanych. Straty Angielskie były ogromne. Z 10. tysięcy spadochroniarzy ocalało zaledwie 2 tysiące. Operacja „Market Garden”, ukochane dziecko wielkiego Monty’ego, okazała się niewypałem. Nic więc dziwnego, że brytyjskie dowództwo potrzebowało znaleźć „kozła ofiarnego”. Padło na generała Stanisława Sosabowskiego i jego Brygadę. Brytyjscy generałowie broniąc siebie zarzucili polskiemu generałowi niekompetencję, złe dowodzenie a polskich żołnierzy posądzili o tchórzostwo na polu walki. Po powrocie do Anglii generał Sosabowski został pozbawiony przez marszałka Montgomery’ego dowództwa nad 1 Brygadą. Tak zafałszowana historia żyła do momentu, gdy wszedł na ekrany kin film p.t. „O jeden most za daleko” ukazujący nieznane fakty tej operacji i bohaterską postawę polskich żołnierzy. Po latach wielki historyk angielski Norman Devis napisze: „W długiej historii niesprawiedliwości nikt nie został potraktowany bardziej niesprawiedliwie niż generał Stanisław Sosabowski”. W 1946 władze komunistyczne odebrały generałowi obywatelstwo polskie a brytyjskiego nie chciał przyjąć. Pracował fizycznie 17 lat jako magazynier w fabryce nikomu nie mówiąc o swojej generalskiej przeszłości. Kiedy skończył 75 lat odszedł na emeryturę. Na pamiątkę dostał od kolegów złote pióro. Przy uroczystości pożegnania koledzy z pracy dopiero dowiedzieli się że pracowali z polskim generałem który uratował w operacji Market - Garden ich rodaków. Zmarł 25 września 1967 roku. W dwa lata później jego prochy spoczęły na warszawskich Powązkach. Od Anglików nigdy nie doczekał się rehabilitacji. Królowa holenderska Beatrix 31 maja 2006 roku odznaczyła sztandar 6 Brygady Desantowo – Szturmowej im. generała Stanisława Sosabowskiego spadkobierczyni tradycji 1.SBS najwyższym holenderskim odznaczeniem wojennym – Orderem Wojskowym im. Króla Wilhelma I. A 16 września w Driel, w Holandii, w miejscu walk polskiej Brygady odsłonięty został pomnik generała Stanisława Sosabowskiego. Powstał on ze składek weteranów wojsk brytyjskich, z inicjatywy sir Briana Urguharta. Wreszcie niepokonany generał i jego brygada, która ratowała angielskich spadochroniarzy, doczekał się prawdy i chwały. Prawdy i wyjaśnienia a przede wszystkim przeprosin oczekuje Polska za haniebne zachowanie Anglików w niewyrażeniu zgody na uczestnictwo Wojska Polskiego na defiladzie honorowej z okazji zwycięstwa nad Niemcami w Londynie . Poprawność polityczna Anglików przed gniewem Stalina doprowadziła do zdrady wobec swojego wiernego koalicjanta w II wojnie światowej. Niedawny teledysk polskiego zespołu Elektryczne Gitary Kuby Sienkiewicza pt: Dywizjon 303 doskonale to oddaje i trafia z przekonaniem do młodych Polaków ze po wojnie zostaliśmy sami w objęciach sowietów. W kontekście tej całej tragicznej historii i zakłamania należy postawić pytanie: Dlaczego Anglicy utajnili do 2050 roku akta zamachu na Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, premiera i generała Władysława Sikorskiego Operacja MarketGarden wg. Wikipedii Ostatecznie Brygada wzięła udział w największej w II wojnie światowej operacji powietrznodesantowej sprzymierzonych. Polacy skakali pod Driel naprzeciw Arnhem, na przeciwległym, południowym brzegu Renu. Tak przewidywały rozkazy, które nakazywały też natychmiastową przeprawę, aby pójść z pomocą okrążonym Brytyjczykom. Z powodu pogody desant odbył się jednak z dwudniowym opóźnieniem i żołnierze skakali wprost na niemieckie lufy. W istniejącej już sytuacji posłanie w bój 1. SBS nie miało właściwie sensu. Ponad półtora tysiąca polskich spadochroniarzy nie mogło już przechylić szali ani odwrócić nieuchronnej klęski. 21 września skakała pod Driel jedynie część brygady z gen. Sosabowskim, bo reszta nadleciała dopiero za trzy dni i lądowała w dość odległym Grave. Polscy spadochroniarze zdani byli tylko na broń osobistą, gdyż artyleria przeciwpancerna brygady odleciała w pierwszym dniu operacji rzutem szybowców wraz z Brytyjczykami i walczyła pod Arnhem u ich boku do końca, ponosząc ogromne straty, haubice zaś miały nadejść morzem. Okrążeni pod Driel, odpierali niemieckie ataki i jedynie talentom dowódczym generała i wielkiej bitności żołnierzy zawdzięczać można, iż polskie kompanie jeszcze dwukrotnie forsowały Ren na zaimprowizowanych łódkach. Prom przewidywany w planach operacji ostatecznie nie dotarł. W ostatniej fazie bitwy – nocą z 25 na 26 września – właśnie Polacy osłaniali odwrót niedobitków brytyjskich spadochroniarzy z 1. DPD – do końca. Straty 1. SBS sięgnęły blisko 40% stanów osobowych tych oddziałów, które walczyły pod Arnhem i Driel. Jednak „sąd” nad generałem odbył się już wcześniej, bo 24 września w Valburgu, podczas odprawy z wyższymi dowódcami brytyjskimi. Gen. Sosabowski przekonywał ich, że bitwę można jeszcze wygrać, jeśli forsowanie rzeki podejmą większe siły 30 Korpusu wraz z 1. SBS, ale Brytyjczycy nie chcieli już walczyć. Uznali bitwę za przegraną i chcieli jedynie wycofać się z „twarzą”. Potrzebny był też kozioł ofiarny, którego można by obarczyć winą za niepowodzenie. Wybrali generała Sosabowskiego. Sprawa wyglądała na ukartowaną z góry. Znali jego wybuchowe usposobienie i starali się go sprowokować – co też się udało. Oburzenie polskiego generała uznano za niedopuszczalną krytykę brytyjskiego marszałka i generałów. To wystarczyło. Tym bardziej że niepokorny Polak miał rzeczywiście rację. Po powrocie brygady do Anglii gen. Sosabowski został 2 grudnia 1944 wezwany do szefa Sztabu Generalnego, gen. Stanisława Kopańskiego. Ten zakomunikował mu, że Brytyjczycy życzą sobie, aby oddał dowództwo brygady, tłumacząc to trudnościami dalszej współpracy z generałem, a nawet sugerowali osobę następcy. [email protected] 3 Numer 7 (27), wrzesień 2013 „PATRIA” Czy burmistrz Madziar, szkodzi swojej partii – Prawo i Sprawiedliwość? Secesja Ossowa do Kobyłki to tylko jedno z haseł wzburzonych mieszkańców Ossowa skierowanych do burmistrza Madziara, głośne skandowanie „Oddajcie nas do Kobyłki” i otwarcie stawiane zarzuty w jego stronę o braku zainteresowania tą wsią może urealnić niedawno lansowane hasło odłączenia od Wołomina innych wsi Zagościńca i Czarnej. Czy działania obecnej władzy Wołomina doprowadzą do zmiany granic Wołomina? Jeżeli tak, to szanse reelekcji burmistrza Madziara są znikome. Jak olbrzymie niezadowolenie społeczeństwa biernością obecnego burmistrza mogą tylko – przedstawić słowa wypowiedziane na ostatniej Sesji Rady Miejskiej „Tylko się chwalicie, co wy zrobiliście w Ossowie, pan burmistrz w ogóle do nas nie zagląda, widzimy pana tylko na piętnastego sierpnia – mówiła Anna Dąbrowska w kierunku burmistrza Madziara. Po chwili kontynuuje dalej”. Ewidentnie nie radzicie sobie z władzą, nie dbacie o nasze interesy, w urzędzie siedzą laicy, skąd wzięliście tych ludzi? Panuje zmowa milczenia, nikt nam nie odpowiada na nasze pytania w sprawie Parku Kulturowego”. Na ostatniej sesji Rady Miejskiej w Wołominie rozpętała się jak dotąd nie spotykana burza słów przybyłych na obrady wzburzonych mieszkańców Ossowa, którzy postanowili z powodu bierności działań władz miejskich i powiatowych wziąć sprawy w swoje ręce. Oburzeni goście mówili o trudnościach życia przy drodze wiodącej przez Ossów, problemach z powstaniem Parku Kulturowego wojny 1920 a także stratach materialnych wynikłych z eksploatacji transportu ciężkiego sprzętu TiR i innych. Całodniowy protest blokowania ulicy Matarewicza również nie przyniósł konkretnych efektów, co jeszcze bardziej wzburzyło mieszkańców ukaranych przez policję mandatami. Dostało się również sołtys Ossowa Grażynie Więch, która będąc radną PiS nie poparła protestujących tylko nagrywała mieszkańców na zebraniach. W efekcie zażądano jej odwołania, a nie tak dawno była pupilem władzy otrzymując nagrodę – „Sołtysa Roku 2012”. Długo nie trzeba było czekać na zwołanym sołeckiego zebraniu – 11 września panią sołtys odwołano ogromną ilością głosów. A jeszcze nie tak dawno pan burmistrz ochoczo pozował z sołtysową do wspólnej fotografii, teraz to było by zbyt trudne. Głosowanie nad odwołaniem sołtys odbyło się jak polityczny wyrok wykonany za burmistrza, który nawet nie raczył przybyć – by bronić swojej radnej. [email protected] Należy zaznaczyć że wieś liczy około 900 mieszkańców a zatem na zebraniu stawiła się grupa chcąca wyłącznie odwołania sołtys, która moim zdaniem w kulturalny sposób w przeciwieństwie do napastliwego sposobu zachowania pana Wyszyńskiego rozgrywającego swoją grę, pokazała klasę dziękując ustępującej Radzie Sołeckiej. Warto tu podkreślić, że pan burmistrz piastuje jednocześnie najwyższe w mieście stanowisko partyjne, czyli szefa miejskiego PiS. Jeszcze tego samego dnia portale internetowe informowały o nadzwyczajnym zebraniu w Ossowie, podkreślając klęskę niedawnej sołtys z PiS. „120:6! Totalna klęska pani radnej PiS, Sołtys Ossowa. Podczas zwołanego w dniu dzisiejszym zebrania wiejskiego mieszkańcy Ossowa przytłaczającą ilością głosów odwołali sołtys panią Grażynę WIĘCH – radną Wołomina (PiS). W zebraniu uczestniczyło 128 mieszkańców. Głosy w sprawie odwołania sołtys i rady sołeckiej oddało 126 mieszkańców uprawnionych do głosowania. Za odwołaniem było aż 120 mieszkańców, a przeciwnego zdania było tylko 6 mieszkańców. To wręcz druzgocący wynik dla pani sołtys, która jeszcze 15 sierpnia br. podczas uroczystości BITWY WARSZAWSKIEJ 1920 roku z dumą w TVP prezentowała puchar za tytuł „SOŁTYSA ROKU 2012”, który wprawił w osłupienie i zdumienie społeczność Ossowa. Mieszkańcy Ossowa od ponad miesiąca protestują na ulicy przeciwko ignorancji i arogancji władz samorządowych Powiatu Wołomińskiego (PiS) i Gminy Wołomin (PiS) za którymi murem stała pani radna-sołtys (PiS). Mieszkańcy Ossowa walczą o prawo do godnego i spokojnego życia na co dzień w tej podwarszawskiej miejscowości, która stała się dla władz wyłącznie miejscem do świętowania partyjnych igrzysk 15 sierpnia. Teraz mieszkańcy czekają na uchwałę Rady Miejskiej w Wołominie o terminie wyboru nowych władz sołectwa Ossów”. Wracając do obrad sesji w Wołominie, przedstawicielka Ossowa Anna Dąbrow- ska w swojej długiej i dobrze przygotowanej merytorycznie wypowiedzi wspierana przez liczne grono mieszkańców nie pozostawiała suchej nitki na władzach Wołomina mówiąc: „Władza to nie są ciepłe posadki, to odpowiedzialność panie burmistrzu, odpowiedzialność za nas wszystkich i tego od was wymagamy!” Dalej to już mogło być tylko gorzej – burmistrz Madziar zamurowany wystąpieniem słuchał jak w hipnozie mówione do niego słowa „Prawo i Sprawiedliwość? To prawo i sprawiedliwość jest tu tylko dla kilku bogatych ludzi!” Ciekawe kogo miała na myśli pani Anna Dąbrowska ale w kuluarach sali padały słowa o inwestycjach czy niedawnym studium. Kończąc mówiąca oznajmiła, ”że sprawa znajdzie finał u prezesa PiS Jarosława Kaczyńskiego, że na rok przed wyborami samorządowymi zapewne zainteresuje się waszymi rządami na tym terenie. To wstyd, byśmy swoich praw musieli dochodzić i domagać się na ulicy!”. Po wystąpieniu na sali obrad zgromadzeni nagrodzili panią Annę gromkimi brawami. Kolejny mówca pan Piotr Wyszyński w podobnym tonie poprowadził swoją wypowiedz kładąc nacisk na trudności wywołane przejazdem ciężkich ciężarówek przez Ossów. Przypomniał, że największym ciążeniem braku rozwoju Ossowa jest Park Kulturowy, przez który mieszkańcy nie mogą decydować o swojej własności które znacznie spadły na wartości. Dalsze części wypowiedzi pana Wyszyńskiego wyraźnie sygnalizowały wątek polityczny zbliżających się wyborów, co jest zapewne poważnym ostrzeżeniem dla obecnej władzy. Pamiętamy jak mieszkańcy Ossowa potraktowali poprzedniego burmistrza Wołomina oddając na niego symbolicznie parę głosów właśnie za wprowadzenie uchwały o Parku Kulturowym i udziale w powstaniu pomnika bolszewików. Słuchający wypowiedzi burmistrz Madziar zwrócił się do pana Wyszyńskiego zadając mu pytania – gdzie wtedy pracował i jaką pełnił funkcję kiedy przegłosowywano w roku 2009 Park Kulturowy? Pan Wyszyński jakoś nie kwapił się do odpowiedzi, za to burmistrz podpowiedział, że pełnił wówczas wysoką funkcję w urzędzie w Zielonce i doskonale wiedział i był świadom działań i konsekwencji związanych z powstaniem Parku Kulturowego. Jakoś pan wtedy nie protestował, to hipokryzja panie Wyszyński. Zapewne o tym panu będzie jeszcze głośno w Ossowie, bo jak mało kto potrafi promować własną osobę niby celebryta, wszelkimi sposobami , czego dowodem jest sesja rady, jego rola przy budowie pomnika bolszewików i obecne zebranie sołeckie. Po tych wystąpieniach goście z Ossowa ostentacyjnie opuścili salę obrad Rady Miejskiej a na boju pozostała sam na sam z władzą radna-sołtys Ossowa Grażyna Więch, która wdała się w wymianę zdań z burmistrzami, żądając wykazu wszystkich zmeliorowanych przez gminę rowów. Ta ostra dyskusja jawnie potwierdziła spięcie na linii władza –sołtys oraz jakiejkolwiek współpracy, gdyż środki na oczyszczenie rowu w Ossowie po prostu zabrano pani sołtys, która jest z klubu partyjnego burmistrza Madziara. Odpowiadając na pytanie czy burmistrz Madziar, szkodzi swojej partii – Prawo i Sprawiedliwość? Ma w świetle zaistniałych wydarzeń wiele podstaw by sądzić, że tak. Szkoda bo najwięcej cierpią na tym zwykli obywatele. Lansowana od kilku tygodni tzw. debata pomiędzy burmistrzem Ryszardem Madziarem a sekretarzem SLD Krzysztofem Gawkowskim zapewne za własne tych dwóch panów środki – to kolejny dowód, że zamiast promować kandydatów prawicy przez burmistrza z PiS, ten właśnie burmistrz promuje na bilbordach i prasie w nic dla niego samego nie ważnej debacie z przeciwnikiem politycznym osobę sekretarza krajowego SLD Krzysztofa Gawkowskiego, jako zapewne przyszłego posła SLD z tego okręgu wyborczego. Ten polityczny błąd – Ossów 13-14 sierpnia br. – cięzki sprzęt remontujący drogę do pomnika bolszewików. fatalny tzw. strzał w kolano, zapewne zostanie zauważony w kierownictwie PiS i będzie politycznym gwoździem do trumny tego miernego polityka. Z tej debaty jedynym zwycięzcą już – przed jej rozpoczęciem był polityk lewicy, który nie ma żadnych aspiracji by ubiegać się o fotel burmistrza Wołomina. Sekretarz Gawkowski tylko podbił swoje sondaże o kilka procent, pan Madziar w oczach elektoratu prawicy i PiS znacznie stracił. Kiedyś pisaliśmy o propozycji wystawienia w nadchodzących wyborach innego wspólnego i silnego kandydata prawicy w ramach porozumienia z PiS, kandydata który dotrzymuje deklarowanych obietnic i ten czas nieuchronnie nadchodzi by już podziękować burmistrzowi Madziarowi jego własnym hasłem poprzednich wyborów – „Chcesz zmian w mieście zmień burmistrza wreszcie”. Temat wspomnianej debaty – „Porozmawiajmy o Wołominie” przeczy wszelkim chęcią dialogu z mieszkańcami, czego dowodem jest ostatnia burzliwa sesja Rady Miejskiej w Wołominie. W okresie, kiedy Prawo i Sprawiedliwość wygrywa kolejne wybory w kraju, pozostawiając w pobitym polu opozycję w Ossowie za działaniami władzy regionalnej PiS nastąpiła odwrotna tendencja – odwołano sołtys z PiS i to w piorunującym stosunku głosów za odwołaniem. Kolejną bulwersującą sprawą był remont drogi do pomnika bolszewików 13-14 sierpnia br. W tym samym czasie kiedy lokalni patrioci montowali pomnik gen. F. Gągora w Dolince Dębów Smoleńskich w Ossowie, jednostki podległe burmistrzowi Madziarowi dokonały gruntownego remontu wspomnianej drogi przez znaną firmę wołomińską. Jakie na to przekazano środki nie wiadomo. Wiadomo zaś, że PiS wołomiński nie wsparł w żaden sposób patriotycznej inicjatywy pamięci ofiar Tragedii Smoleńskiej. Miała rację pani Anna Dąbrowska, czym prędzej o tym musi dowiedzieć się prezes Jarosław Kaczyński. www.gazetapatria.pl 4 Numer 7 (27), wrzesień 2013 „PATRIA” Kłopoty władzy z demokracją Podkarpacie pokazało, że obecny układ rządzący może zostać skutecznie odsunięty od władzy. Przed nami ważne referendum w Warszawie. Oby mieszkańcy stolicy skorzystali z szansy, którą daje i demokracja, wbrew skandalicznym naciskom premiera, prezydenta i innych osób, przestraszonych tym, że Polacy chcą rozliczyć źle rządzących. Tegoroczne lato było gorące, nie tylko za sprawą ponad 30-stopniowych upałów, ale również dzięki wydarzeniom politycznym. Najpierw premier Donald Tusk (poseł wybrany z Warszawy, chociaż pochodzi z Sopotu) i jego zaplecze partyjne z Platformy Obywatelskiej musieli przełknąć gorzką pigułkę. Okazało się, że Warszawiacy mają dość arogancji lokalnej władzy i w ogromnej liczbie podpisali wniosek o referendum w sprawie odwołania prezydent stolicy Hanny Gronkiewicz-Waltz. Media sprzyjające władzy próbowały podważyć obywatelski charakter tej inicjatywy, wskazując na dziesiątki tysięcy podpisów, które dostarczyli działacze Prawa i Sprawiedliwości. Czyżby PO odmawiała głównej partii opozycyjnej waloru obywatelskiego? Polacy coraz częściej przekonują się, że to Platforma jest tak obywatelska, jak niegdyś, w czasach PRL, milicja. Przypominam słowa premiera Donalda Tuska: Platforma będzie walczyła o utrzymanie wła- Strach czyni więźniem. Nadzieja to wolność. Mojemu Ojcu Odchodzenie ojca jest pożegnaniem swojego przewodnika. Nauczyciela lat dziecięcych i wzoru z okresu młodzieńczego. 4 września 2012 roku otrzymałem informację o śmierci mojego ojca Józefa Szaniawskiego. Nie było łatwo żegnać go, zwłaszcza że miałem aż 9 lat, gdy powrócił z więziennej tułaczki z dala od rodziny, a ja poznawałem go na nowo. Osobisty żal ustąpił przekonaniu, że dokończenie niezamkniętych przez ojca przedsięwzięć może przynieść ulgę w cierpieniu, przyjrzeć się wzajemnej miłości i przyjaźni i wyrwać jeszcze dla siebie kilka „wspólnych” chwil. Filip Frąckowiak – Dyrektor Izby Pamięci Pułkownika Kuklińskiego Tamtego dnia, rok temu żegnałem człowieka, który dał więcej innym niż sobie. Zrozumiałem to bardziej w ostatnim roku niż przez nasze wspólne lata. Praca w muzeum Kuklińskiego, rozmowy ze współpracownikami i studentami. Zdecydował się przecież na wysyłanie korespondencji do Wolnej Europy, nie chcąc żadnej zapłaty. Wiedział, że przekazując utajone treści biuletynów specjalnych Polskiej Agencji Prasowej, ryzykuje bardzo wiele. Nie sądził jednak, że aż tak wiele, bo prokurator wojskowy zażądał 15 lat, gdy go złapali. Wolałby nie być ostatnim więźniem politycznym PRL. A jeszcze bardziej nie chciałby być więźniem III RP. Kochał uczyć. www.gazetapatria.pl Był historykiem z pasją i imperatywem do działania, który prowadził go poza salę wykładową. Podjął się obrony płk. Ryszarda Kuklińskiego, gdy ogromna większość uważała tę sprawę za beznadziejną. Podjął się inicjatywy stworzenia Izby Pamięci Pułkownika Ryszarda Kuklińskiego, z której uczynił szczególnego rodzaju centrum myśli historycznej. Miejsce, w którym na podstawie misji pułkownika przedstawił geopolityczną historię Polski. Swoimi publikacjami powstrzymał wyjazd rozpadającej się „Bitwy pod Grunwaldem” Jana Matejki do Niemiec. W konsekwencji doprowadził do jej remontu. Przypomniał Polakom, że atak Al-Kaidy na Stany Zjednoczo- dzy i łatwo jej nie odda. Włądza traci nerwy, bo poparcie dla ekipy rządzącej stale się kurczy, co pokazały wybory uzupełniające do Senatu na Podkarpaciu, które odbyły się w ostatnią niedzielę sierpnia. Wystarczy przypomnieć, że wspólny kandydat koalicji POPSL zebrał ledwie 20 proc. głosów. Tymczasem rekomendowany przez Prawo i Sprawiedliwość, były poseł i senator Zdzisław Pupa, dostał 61 proc. i wygrał bezdyskusyjnie. Na marginesie niestety jednak ne w 2001 roku nastąpił w rocznicę klęski islamu pod Wiedniem. Wytłumaczył na nowo, jakie znacznie miała tamta polska wiktoria. Dlatego odznaczony był medalem Kustosza Tradycji, Chwały i Pamięci Oręża Polskiego, Krzyżem Milito Pro Christo (Walczę dla Chrystusa) Ordynariatu Polowego WP oraz Medalem Pro Memoria za utrwalanie pamięci o ludziach i czynach w walce o niepodległość Polski w czasie II wojny światowej i po jej zakończeniu. Nie zdążył dokończyć próby stworzenia muzeum w więzieniu na Rakowieckiej. Miało ono być poświęcone zamordowanym i więzionym tam Polakom walczącym o wolność Ojczyzny. Podobnie jak muzeum w areszcie kontrwywiadu wojskowego na ulicy Oczki – w obu tych więzieniach siedział. Niestety, to drugie muzeum zostało w ostatnich latach zamknięte. Praca Józefa Szaniawskiego dla Radia Wolna Europa była pracą dziennikarską, jak określił to Jan Nowak-Jeziorański. Ojciec zapłacił za to cenę wolności, ale był to głos prawdy. W ostatniej dekadzie odczuwał brak tego głosu w mediach wolnej Polski. Odnalazł go w Radiu Maryja, Telewizji Trwam i „Naszym Dzienniku”. Śmiało mogę powiedzieć, że w dobie umacniania układu to właśnie media, które stworzył ojciec Tadeusz Rydzyk, stały się dla Polski, w tym Józefa Szaniawskiego, „Wolną Europą” XXI wieku. Nie pisałbym dziś tego felietonu, gdyby nie zaufanie, jakim obdarzyli mnie przyjaciele ojca. Nie pisałbym tak osobiście, gdyby nie Państwa modlitwa za Józefa Szaniawskiego. Dziękuję za nią, za słowo wsparcia i za pamięć. Ta pamięć ocali to, co napisał dla Polski. Książki, felietony, tezy, w których wytykał niszczącą nasz kraj słabość władzy. Stojąc nad trumną, dziękowałem jedynie za wspólne wspinaczki w górach, za kłótnie nad zeszytem do historii i naukę jazdy samochodem. Ta przemijająca szybko chwila nazwana rokiem przyniosła refleksję prostą, ale i najważniejszą. O tym, jak ważny jest ojciec i jak wiele mu zawdzięczam. trzeba zauważyć, że gdyby nie bezsensowna akcja Zbigniewa Ziobro, który postanowił zaistnieć w wyborach ze swoją inicjatywą, to kandydat głównej siły opozycji, czyli PiS, mógłby cieszyć się jeszcze większym poparciem. Warto o tym pamiętać i kolejny raz odrobić lekcję z lat 90., gdy przez bezsensowne podziały patriotyczna prawica oddała władzę postkomunistom. Obyśmy nie musieli żałować zmarnowanych głosów w kolejnych wyborach, gdy będzie decydował się kształt Polski na następne co najmniej cztery lata. Bo może się okazać, że za sprawą rozproszenia poparcia udzielonego przez prawicowych wyborców, nie uda się stworzyć odpowiednio mocnego i stabilnego rządu, który stanie przed trudnym zadaniem naprawy Polski i odbudowy gospodarki po destrukcyjnych rządach premiera Donalda Tuska. Pamiętajmy o tym. Do zobaczenia 13 października, na referendum w sprawie odwołania prezydent Warszawy! PS. Szanowni Państwo! Chciałbym jeszcze na chwile zająć Państwa uwagę. Otóż, nie ma Mariusz Błaszczak Poseł na Sejm RP Przewodniczący Klubu Parlamentarnego „Prawo i Sprawiedliwość” Mariusz Błaszczak Poseł na Sejm RP Przewodniczący Klubu Parlamentarnego Prawo i Sprawiedliwość co ukrywać: mamy do czynienia ze zorganizowaną, napędzaną przez laickie, wrogie Kościołowi media, nagonką na naszego Księdza Arcybiskupa, Henryka Hosera. Za to tylko, że ordynariusz warszawskopraski stoi konsekwentnie po stronie moralnego nauczania Kościoła, a przeciwko zwodzeniu ludzi. Nie dajmy się oszukiwać wrogom Kościoła i okazujmy na każdym kroku solidarność oraz wierność naszemu Pasterzowi. Przypominam z tej okazji list poparcia, który przekazałem na ręce Księdza Arcybiskupa. Warszawa, 16 maja 2013 r. Jego Ekscelencja Ksiądz Arcybiskup Henryk Hoser SAC Ordynariusz Warszawsko-Praski Proszę przyjąć wyrazy solidarności w związku z nagłaśnianymi przez wrogie Kościołowi media wystąpieniami księdza Wojciecha Lemańskiego, proboszcza parafii pw. Narodzenia Pańskiego w Jasienicy. Pragnę w ten sposób przyłączyć się do głosów innych osób wierzących, które, motywowane troską i miłością do Kościoła, dają wyraz swojej solidarności i modlitewnej pamięci wobec Księdza Arcybiskupa w kontekście nasilonej antykościelnej propagandy, inspirowanej przez wrogie wierze katolickiej media, które na dodatek posługują się w swoich działaniach osobą duchowną, będącą podwładnym Księdza Arcybiskupa. Na podstawie wiedzy o historii naszej wiary mam świadomość, że Kościół katolicki zawsze doznawał prześladowań i ataków, pozostając widocznym znakiem sprzeciwu dla świata. Nie mogę jednak przejść do porządku dziennego nad współczesnymi, wyrafinowanymi formami zwalczania Kościoła i jego nauki. Zapewniam Księdza Arcybiskupa, że zawsze podejmę stanowcze działania w sytuacjach, w których będę świadkiem ośmieszania Ewangelii, podważania wiarygodności Kościoła i jego Magisterium, choćby nawet takie działania motywowane były wskazaniem błędów czy przewin konkretnych osób duchownych. Jako wierny Diecezji Warszawsko-Praskiej mogę zaświadczyć o wielkim dobru, które płynie z posługi Księdza Arcybiskupa. Pozostaje Ekscelencja zdecydowanym świadkiem prawdy, ale też gwarantem niezmienności nauczania Kościoła, jego wiarygodności i nieprzemijalnego bogactwa. Świadectwo kapłana, który z posługą duszpasterską łączy doświadczenie misyjne i lekarskie, zwrócone ku świętości życia, jest szczególnie cenne i ważne w czasach, w których coraz częściej słyszymy dramatyczne doniesienia medialne, że medycy zajmują się czymś zupełnie przeciwnym niż ochrona zdrowia i życia. Jestem przekonany, że szczególnie dzisiaj potrzebujemy takiego autentycznego świadectwa wiary, aby nie ulec zwątpieniu i nie dać manipulować sobą tym ośrodkom i osobom, które otwarcie lub w sposób bardziej zakamuflowany atakują Kościół i podważają dobre imię jego pasterzy. Jeszcze raz proszę przyjąć moje serdeczne zapewnienie o modlitewnej pamięci i solidarności z Ekscelencją. Ufam, że w Roku Wiary, który przeżywamy dzięki natchnionej wskazaniem Ducha Świętego decyzji papieża Benedykta XVI, obecne doświadczenie stanie się impulsem do umocnienia w wierze, nadziei i miłości, zarówno dla Księdza Arcybiskupa, jak i dla wiernych Diecezji Warszawsko-Praskiej oraz całego Kościoła w Polsce. [email protected] 5 Numer 7 (27), wrzesień 2013 „PATRIA” Gloria victoribus! – Chwała zwycięzcom! 330. rocznica Victorii Wiedeńskiej 12 września 1683 roku to jedna z najważniejszych dat w dziejach Europy. Podobnie jak w pierwszej połowie VIII wieku rycerstwo europejskie obroniło nasz kontynent przed inwazją arabską, w bitwie pod Poitiers, tak również pod Wiedniem sprzymierzone wojska polskie, austriackie i niemieckie odparły najazd turecki. Decydujący udział w tej Viktorii miała husaria polska na czele z Janem III Sobieskim. Dr Krzysztof Kawęcki Historyk, Wiceprezes Prawicy Rzeczypospolitej Polska przez dziesiątki lat pełniła rolę „przedmurza chrześcijaństwa”, osłaniając Europę przed najazdami mongolskimi i przed Turcją, że wystarczy wspomnieć największe bitwy: pod Legnicą – 1241 (zginął książę Henryk Pobożny) i pod Warną – 1444 (zginął król Władysław. Podobnie , Polska przeciwstawiała się temu zagrożeniu gdy w pierwszej połowie XVI wieku znaczna część Europy znalazła się pod panowaniem tureckim. Turcy całkowicie podporządkowali sobie kraje bałkańskie (Albania, Bułgaria, Czarnogóra, Serbia), Grecję, Mołdawię, Wołoszczyznę, północne wybrzeża Morza Czarnego i większą część Węgier. Wiek XVI to wojny polsko-tureckie. Przede wszystkim jednak w następnym stuleciu Rzeczpospolita musiała zmagać się z zagrożeniem tureckim, m.in. bitwa pod Cecorą w 1620 i pod Chocimiem w 1621 roku. W 1672 r. armia turecka zajęła Kamieniec Podolski oraz województwa kijowskie i bracławskie. W 1673 roku hetman Jan Sobieski odniósł wspaniałe zwycięstwo pod Chocimiem, ale Podola i pozostałych ziem, Rzeczpospolita wówczas nie odzyskała. Henryk Sienkiewicz w „Panu Wołodyjowskim” opisał pogrzeb tytułowego bohatera. W mowie pogrzebowej księdza pojawiła się zapowiedź przyszłego zwycięstwa odniesionego przez króla Jana III Sobieskiego: „Kościoły, o Panie, zmienią na meczety i Koran śpiewać będą tam, gdzieśmy dotychczas Ewangelię śpiewali (…) Ojcze dobrotliwy! nie opuszczaj nas! okaż miłosierdzie Twoje! ześlij nam obrońcę, ześlij na sprosnego Mahometa pogromcę, niech tu przyjdzie, niech stanie między nami, niech podniesie upadłe [email protected] serca nasze, ześlij go Panie! (…) W tej chwili rum uczynił się przy drzwiach i do kościoła wszedł pan hetman Sobieski. Oczy wszystkich zwróciły się na niego, dreszcz jakiś wstrząsnął ludźmi, a on szedł z brzękiem ostróg ku katafalkowi, wspaniały, z twarzą rzymskiego cezara, ogromny (…) Zastęp żelaznego rycerstwa szedł za nim. Salvator! – krzyknął w proroczym uniesieniu ksiądz. A on klęknął przy katafalku i począł się modlić za duszę Wołodyjowskiego”. Gdy 14 lipca 1683 roku oddziały tureckie w sile około 140 tysięcy rozpoczęły oblężenie Wiednia, Rzeczpospolita była w stanie wojny z Turcją. U podstaw decyzji o odsieczy stolicy cesarstwa Habsburgów legła idea uniwersalizmu europejskiego i chrześcijańskiego a nie egoizmu narodowego. W przeciwnym razie, Polska wykorzystując fakt, że Turcy skierowali swe siły ku Austrii, zorganizowałaby wyprawę na Podole w celu odzyskania Kamieńca. Wiednia broniła zaledwie 15 tysięczna armia. Całość sił tureckich wynosiła ponad 300 tysięcy. Austria i Stolica Apostolska ofiarowały Polsce wielkie wsparcie finansowe w związku z ogromnymi kosztami wyprawy wiedeńskiej. Dla króla Jana III Sobieskiego odsiecz Wiednia była przede wszystkim misją ratowania zagrożonego przez islam chrześcijaństwa. Wbrew opozycji sejmowej (przede wszystkim możnowładców litewskich) doprowadził do wystawienia przez Koronę ponad 30 tysięcznej, bardzo dobrze wyposażonej i uzbrojonej armii. Trasa pochodu wojsk polskich prowadziła przez Śląsk, Morawy i Czechy. Dziennie armia ta – obciążona olbrzymim taborem – przemierzała co najmniej 25 kilometrów. 3 września sprzymierzone wojska austriackie, niemieckie (kontyngenty bawarskie, śląskie, hannowerskie i inne) oraz polskie spotkały się pod Tullu (40 km od Wiednia) nad Dunajem. Nad całością 75 tysięcznej armii dowództwo objął Sobieski. Bitwa rozpoczęła się wczesnym rankiem 12 września, atakiem sił tureckich na lewe skrzydło (oddziały cesarskie) wojsk sprzymierzonych. Natarcie zostało odparte. Decydujące znaczenie miała szarża polskiej, ponad 20 tysięcznej kawalerii ze wzgórza Kahlenberg. O godzinie 17-ej wojska polskie, pod osobistym dowództwem Sobieskiego przeprowadziły kolejny szturm, rozbijając obronę turecką i zdobywając ich obóz wojskowy. Rola Jana III Sobieskiego w zwycięstwie nad Turkami była ogromna. Niemiecki teoretyk wojny generał von Clausewitz uznał go za jednego z największych wodzów wszystkich czasów. Udziałem w odsieczy wiedeńskiej Rzeczpospolita potwierdziła swoją mocarstwową pozycję i fakt, że była wówczas „przedmurzem chrześcijaństwa” broniącym Europę przed zagrożeniem azjatyckim i islamskim. Doskonale rozumiał tę misję król Polski. Świadczą o tym listy Sobieskiego po zwycięstwie wiedeńskim, wysłane do papieża. W liście z 15 września 1683 roku pisał „Venimus, Vidimus, Deus vicit” – „Przybyliśmy, zobaczyliśmy, Bóg zwyciężył”. Odsiecz Wiednia uratowała chrześcijaństwo i Europę i była również korzystna dla Polski. Po zdobyciu Wiednia niewątpliwie nastąpiłby nieuchronny turecki najazd na Polskę, a także ekspansja w kierunku Włoch i Niemiec. Wybitny historiozof, profesor Feliks Koneczny zwracał uwagę, że pod Wiedniem broniło się chrześcijaństwo, idąc na wojnę prawdziwie religijną; zwalczano cywilizację turańską, której przedstawicielami Herb króla Jana III Sobieskiego. niegdyś byli Mongołowie a potem Turcy. Zwycięstwo pod Wiedniem dodało na nowo sił cywilizacji łacińskiej w Niemczech i wstrzymało hegemonię bizantyjską, aż do schyłku XVIII wieku. Obrona Wiednia przed turecką inwazją to był ostatni, znamienity wyraz europejskiej solidarności w obronie cywilizacji łacińskiej, przypomnienie, że przez wieki Europa stanowiła polityczną jedność – Christianitas. Roman Dmowski w „Myślach nowoczesnego Polaka„ pisał: „wolno mi być dumnym z tego, co w Polsce jest wielkie, ale muszę przyjąć i upokorzenie, które spada na naród za to, co jest w nim marne”. Odsiecz Wiednia, obrona chrze- ścijaństwa i Europy przed obcym, zewnętrznym światem to jedna z piękniejszych kart naszej historii, z której musimy być dumny. Tym bardziej, że wielkich, zwycięskich kart w naszych dziejach nie było zbyt wiele. Po 1683 roku następne – Powstanie Wielkopolskie i Bitwa Warszawska – przyszły po ponad dwóch stuleciach. Gloria victoribus! – Chwała zwycięzcom! www.gazetapatria.pl 6 Numer 7 (27), wrzesień 2013 „PATRIA” Bronisław Komorowski wraz z WSI wykończył politycznie ministra Szeremietiewa – A to nie jedyny przypadek jego zażyłości z WSI Wielkie oburzenie zapanowało po słowach prezesa Jarosława Kaczyńskiego, który przypomniał o bliskich związkach Bronisława Komorowskiego z ludźmi Wojskowych Służb Informacyjnych. Warto przypomnieć kilka faktów świadczących o zażyłości prezydenta Komorowskiego z WSI. Bronisław Komorowski po roku 1989 wielokrotnie bronił WSI. Jako jedyny poseł Platformy bronił tej służby przed rozwiązaniem w 2006 roku. Bronił więc służby, która po 1989 roku nie przeszła żadnej weryfikacji, była kontynuacją PRLowskich wojskowych służb specjalnych. Te zaś były de facto ramieniem GRU, wojskowych służb radzieckich. Zależność od radzieckich służb była tak mocna, że nawet po wyborach w czerwcu 1989 roku oficerowie wojskowych służb, między innymi długoletni szef WSI Marek Dukaczewski, jeździli na szkolenia GRU do Związku Radzieckiego. O rodowodzie WSI można przeczytać w znakomitej książce dra hab. Sławomira Cenckiewicza pt. „Długie ramię Moskwy”. Bronisław Komorowski broniąc WSI, pośrednio broni siebie. Wszak to on wraz z WSI wyeliminował z rządu Jerzego Buzka swojego kolegę, ówczesnego wiceministra Szeremietiewa. To on zlecił WSI inwigilację Szeremietiewa. „Zleciłem WSI objęcie działaniami Zbigniewa F. (asystenta wiceministra) i Romualda Sz.” - przyznawał w wywiadzie dla „Życia Warszawy”. Znany z zamiłowania do strzelania do zwierząt, tym razem wspólnie z WSI zapolował na swojego podwładnego. Politycznie udało się ustrzelić Romualda Szeremietiewa, który musiał zrezygnować z funkcji wiceministra. Po 9 latach procesów Romuald Szeremietiew okazał się niewinny. Został ostatecznie oczyszczony przez sądy. Bronisław Komorowski, wbrew swoim wcześniejszym zapowiedziom, nie poniósł żadnych konsekwencji. Mimo deklaracji, że decyzje o zleceniu WSI inwigilacji Romualda Szeremietiewa „podjął świadomie i gotów jest ponieść konsekwencje”. Wymówił się nawet przed przesłuchaniem przed sądem. Sąd prowadzący sprawę otrzymał pismo z Kancelarii Prezydenta Komorowskiego, w którym napisano, że przesłuchanie prezydenta nie jest możliwe bo jest „najwyższym reprezentantem władzy wykonawczej”. Bronisław Komorowski najwidoczniej bał się stanąć oko w oko z człowiekiem na którego nasłał WSI. To także Bronisław Komorowski odegrał niewyjaśnioną do dzisiaj rolę w sprawie redaktora Wojciecha Sumlińskiego. Byli wysocy rangą oficerowie WSI, pułkownicy Lichocki i Tobiasz, w 2007 roku wybrali się do Bronisława Komorowskiego z informacją, że rzeko- mo mogą kupić aneks do raportu z weryfikacji WSI. Pan Lichocki w rozmowie ze mną sugerował możliwość dotarcia albo do tekstu, albo do treści całości lub fragmentu dotyczącego mojej osoby-aneksu do raportu WSI - zeznał w prokuraturze Komorowski. Nie dziwi więc to, że po katastrofie smoleńskiej Bronisław Komorowski tak bardzo się spieszył, żeby przejąć obowiązki prezydenta. Dobrze wiedział, że w kancelarii prezydenta i w Biurze Bezpieczeństwa Narodowego znajduje się aneks do raportu z weryfikacji WSI. Bronisław Komorowski i jego otoczenie nie powinno się oburzać na fakty. Lepiej gdyby prezydent Komorowski wyjaśnił powody swojej sympatii i zażyłości z ludźmi WSI. W obronę WSI zaangażował się także Radosław Sikorski, który w dzisiejszym wywiadzie w Radiu Zet Komorowski twierdzi, że „nie bronił twardo WSI” – Odświeżamy prezydentowi pamięć - Jarosław Kaczyński wrócił do retoryki agresji i pomówień - tak szefowa prezydenckiego biura prasowego skomentowała słowa prezesa PiS, że Bronisław Komorowski „twardo” bronił WSI przed rozwiązaniem. Te „pomówienia” to jednak niedające się podważyć fakty. Kaczyński w dzisiejszym wywiadzie dla RMF FM powiedział m.in., że Komorowski jest politykiem opcji lewicowej, co wyraźnie widać w jego otoczeniu i decyzjach, m.in. - jak wskazywał Kaczyński w “twardej obronie WSI”. “Powrót do snucia tego typu bezpodstawnych teorii dowodzi, że pewien z trudem tworzony wizerunek prezesa Kaczyńskiego się rozhermetyzował, a znowu powróciła znana od dawna retoryka agresji i pomówień” - oświadczyła Trzaska-Wieczorek. Podkreśliła też, że “prezydent nie ma zamiaru dać się wciągnąć w awanturę polityczną, niszczenie autorytetów, snucie insynuacji i podejrzeń”. www.gazetapatria.pl Tymczasem fakt, iż Komorowski “twardo bronił WSI przed rozwiązaniem”, jest nie do podważenia. Obecny prezydent jako jedyny poseł PO głosował w 2006 r. przeciwko rozwiązaniu WSI. Głosowanie odbyło się 24 maja 2006 r.: przeciw likwidacji postkomunistycznego wojskowego kontrwywiadu i wywiadu był 46 parlamentarzystów SLD, jeden poseł Ligi Polskich Rodzin oraz właśnie Bronisław Komorowski. O likwidacji Wojskowych Służb Informacyjnych i związanym z nią raporcie, który sporządził Antoni Macierewicz i jego współpracownicy, Komorowski mówił w lutym 2010 r.: “Problem polega na tym, że raport WSI był wymierzony prze- ciwko mnie osobiście. Jako były minister obrony narodowej musiałem się przeciwstawić, niestety udanej, próbie likwidacji kontrwywiadu i wywiadu Polski. To jest eksces, wydarzenie bez precedensu”. I groził: “Ekipa braci Kaczyńskich doprowadziła do poważnego osłabienia polskiego wywiadu. Oni będą za to odpowiadać”. Bronisław Komorowski dodawał też: “Raport WSI to rzecz haniebna, wielu ludziom, którym Polska zaufała po odzyskaniu niepodległości, zrobiono gigantyczną krzywdę, przedstawiono ich jako zdrajców”. Autor: wg Żródło: niezalezna.pl stwierdził: „Póki co, o ile wiem, WSI nie udowodniono żadnego przestępstwa, a w sądach ileś procesów przegrał Antoni Macierewicz. WSI chyba trzeba było zlikwidować, bo wokół niej narosło zbyt dużo kontrowersji, ale demonizowanie tej służby uważam okazało się na wyrost po prostu.” Rozumiem, że Sikorski za legalną, zgodną z prawem uważa operację WSI o kryptonimie „Szpak”, w ramach której WSI zbierały o nim informacje, używając do tego technik operacyjnych. Jeszcze kilka lat temu odtajniając teczkę „Szpak” Radosław Sikorski pisał w oświadczeniu”: „Jak mówią mi specjaliści, sprawa prowadzona była nieformalnie, bez wymaganych w takich wypadkach dokumentów i zatwierdzeń. Był to czas zemsty na ludziach pierwsze- go rządu, który może ułomnie, ale w dobrej wierze próbował przerwać patologie odziedziczone po okresie dyktatury. Oby nadużycie władzy, które miało miejsce wobec mnie, już nigdy się nie powtórzyło.” To kto tu demonizuje WSI, skoro sam minister Sikorski działania tej służby wobec siebie uważał za „nadużycie władzy”, „zemstę”, operacje prowadzoną „nieformalnie bez wymaganych w takich wypadkach dokumentów i zatwierdzeń”. WSI prowadziło operację „Szpak” w latach 1992-1995. Jednym z wiceministrów obrony narodowej w latach 1992-1993 był Bronisław Komorowski. Czy wiedział o tej nielegalnej operacji? Marcin Mastalerek Poseł Prawa i Sprawiedliwości obecnej kadencji Jaruzelski bał się gen. Antoniego Hedy „Szary” Antoni Heda-Szary ps. Szary (ur. 11 października 1916 w Małomierzycach koło Iłży, zm. 14 lutego 2008 w Warszawie) – dowódca oddziałów partyzanckich ZWZ i AK, w okresie powojennym formacji niepodległościowych ROAK, DSZ, WiN i NIE. Działał głównie na terenie okręgu kieleckiego i radomskiego. Generał brygady Wojska Polskiego. 5 sierpnia 1945 dowodził 250 osobowym oddział AK, gdzie rozbił główne ubeckie więzienie w centrum Kielc i uwolnił ok. 354 więźniów z niemal wszystkich cel (zabrakło trotylu do otwarcia 2 cel). Jaruzelski bał się Go, że sędziwy partyzant zacznie w stanie wojennym rozbijać ubeckie więzienia. Wyszedł na wolność w 1956 objęty amnestią. W dalszym ciągu prowadził jednak działalność niepodległościową, m.in. działając w NSZZ „Solidarność”. W 1981 został wybrany na Przewodniczącego Niezależnego Związku Kombatantów przy NSZZ „Solidarność”. Od 13 grudnia 1981 do 16 czerwca 1982 internowany w więzieniu na Białołęce. Przez wiele lat był doradcą kardynała Stefana Wyszyńskiego. W 1990 doprowadził do zjednoczenia ok. 30 organizacji kombatanckich w Światową Federację Polskich Kombatantów i został jej prezesem. W tym samym roku został także awansowany do stopnia pułkownika przez Prezydenta RP na Uchodźstwie Ryszarda Kaczorowskiego. Antoni Heda „Szary” był także Głównym Komendantem Związku Strzeleckiego, nawiązującego do tradycji Drużyn Strzeleckich Józefa Piłsudskiego. W dowód uznania jego zasług 13 grudnia 2004 został awansowany do stop- nia generała brygady Polskich Drużyn Strzeleckich. Był również działaczem Konfederacji Polski Niepodległej. Na początku lat 90. współpracował z partią Przymierze Samoobrona. W 2006 podczas obchodów Święta Narodowego 3 Maja Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Lech Kaczyński awansował Antoniego Hedę „Szarego” na stopień generała brygady. Jest autorem książek: Wspomnienia Szarego i Szary przeciw zdrajcom Polski. W Szary przeciw zdrajcom Polski w 4 rozdziale opisuje kielecką prowokację na podstawie wywiadowczych informacji zebranych z podległego mu terenu. Za swoje zasługi wojenne został odznaczony wieloma odznaczeniami, w tym dwukrotnie Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari i Krzyżem Walecznych. W latach 90. związał się z narodowym środowiskiem Tygodnika „Ojczyzna”. Zaliczany jest do najwybitniejszych polskich dowódców partyzanckich i podziemia niepodległościowego. W 1995 został odznaczony Medalem Polonia Mater Nostra Est. Antoniemu Hedzie przyznano tytuł honorowego obywatela Ostrowca Świętokrzyskiego. W 1999 roku w uznaniu zasług dla Stolicy Rzeczypospolitej Polskiej uhonorowany został Nagrodą Miasta Stołecznego Warszawy. źródło: pl.wikipedia.org [email protected] Numer 7 (18), 18 września 2013 GAZETA WOŁOMIŃSKA GAZETA WOŁOMIŃSKA BEZPŁATNA GAZETA ŚRODOWISK PATRIOTYCZNYCH MIESZKAŃCÓW ZIEMI WOŁOMIŃSKIEJ • Nr 7 (18) 18 WRZEŚNIA 2013 XIII MOTOCYKLOWY RAJD KATYŃSKI W OSSOWIE Sanktuarium Narodowe w Ossowie – uroczysta modlitwa przed startem Rajdu Katyńskiego. Ks. dr Andrzej Rusinowski REKLAMA 1 2 GAZETA WOŁOMIŃSKA Numer 7 (18), 18 września 2013 XIII Międzynarodowy Motocyklowy Rajd Katyński w Ossowie 24 sierpnia br. o godz. 11.00 do Ossowa - miejsca bohaterskiego Boju Pod Ossowem w 1920 roku oraz miejsca śmierci Kawalera Orderu Orła Białego ks. mjr Ignacego Skorupki wjechał XIII Motocyklowy Rajd Katyński. To od Ossowa Rajd rozpoczął swoją kilku tysięczno kilometrową trasę , obierając to wyjątkowe historyczne miejsce jako stały punkt trasy rajdowej upamiętniającej bohaterów Rzeczypospolitej Polskiej. Kazimierz Andrzej Zych W Ossowie gościliśmy kilkaset motorów różnych marek z uczestnikami ubranymi i przystrojonymi w narodowe emblematy i białoczerwone flagi. Uczestnicy rajdu zostali przyjęci przez przedstawicieli władz samorządowych Wołomina i Powiatu Wołomińskiego z Starosta Konradem Rytlem na czele. Dla wieku z przybyłych Ossów to jeszcze nie w pełni znane miejsce, toteż najlepsza okazja by poznać i rozpocząć zwiedzanie od Pawilonu Historycznego Bitwy Warszawskiej powstałego w 80. rocznicę Cudu nad Wisłą – tuż przy pomniku Ks. mjr. Ignacego Skorupki. Ciekawą prelekcję historyczną dla gości przy makiecie Bitwy Warszawskiej wygłosił dyr. ośrodka Maksym Gołoś. Po krótkim posiłku, uczestnicy Rajdu Katyńskiego prześli na Cmentarz Żołnierzy 1920 roku, uczestnicząc także w modlitwie w Kaplicy w której słowo o Ossowie i boju z 14-sierpnia 1920 r. wygłosił Ks. doktor Andrzej Rusinowski. Wspólnie z Księdzem Kapelanem Rajdu Katyńskiego odmówiono modlitwę w intencji Ojczyzny i zebranych w świątyni uczestników Rajdu Motorowego. Radny Ryszard Walczak zaprosił wszystkich przybyłych do Ossowa, wyjątkowych gości pod Panteon Bohaterów w Dolince Smoleńskich Dębów . Przy pomnikach śp. Prezydentów RP Lecha Kaczyńskiego, Ryszarda Kaczorowskiego, Biskupa Polowego WP. T. Płoskiego oraz Gen. Szefa Sztabu WP. F. Gągora stojących wśród 96 dębów symbolizujących tragiczne poległych, organizator Panteonu Bohaterów Ryszard Walczak przedstawił historię jego powstania i dalsze plany jego rozbudowy. Następnie Ksiądz Kapelan Rajdu oraz Komandor Rajdu Wiktor Węgrzyn z uczestnikami odmówi- li modlitwę po której odśpiewano Marsz Pierwszej Brygady. Na placu przed szkołą w Ossowie nastąpiło przegrupowanie uczestników Rajdu Katyńskiego i w regularnym szeregu motorowym Rajd ruszył w kierunku Mińska Mazowieckiego kierując się na Wschód. Należy szczególnie podziękować prezeso- wi ZEC w Wołominie Edwardowi Olszowemu uczestnikowi Rajdu za olbrzymi wkład i pomoc w zbiórce darów dla Polaków na Wschodzie. Ofiarność Wołominiaków i firm Ziemi Wołomińskiej okazała się wielka, za co w imieniu organizatorów redakcja PATRII bardzo dziękuje. Kościół M. B. Częstochowskiej w Wołominie 60 lat wstecz Powojenna odbudowa Kościoła zatrzymana w kadrze aparatu, prezentowana na stronie internetowej Facebooku – Wołomińskie Forum Samorządowe. Sensacyjna informacja o cudem odnalezionej Kronice Parafialnej, która zaginęła w niewyjaśnionych okolicznościach, zyskała ogromne zainteresowanie odwiedzających Wołomińskie Forum. Akwarela kościoła – lata przedwojenne. Od niedawna możemy podziwiać na facebooku ( strona – wołomińskie forum samorządowe) przepiękne stare fotografie zrobione w okresie wojennym jak i tuż po , przedstawiające najstarszy kościół wołomiński w odbudowie po zniszczeniach drugiej wojny światowej. Są to nieznane dotąd mieszkańcom Wołomina zdjęcia zrobione na początku lat pięćdziesiątych w trakcie prac murarskich przy naszej świątyni. Jak można sądzić po niektórych wpisach są to fotografie z Kroniki Parafialnej Parafii ,którą jeszcze jako młody ministrant wi- działem w Kancelarii Parafialnej a która zaginęła prawdopodobnie w wyniku wielu remontów i przeprowadzek licznych dokumentacji. Te unikalne zdjęcia zamieścił pan Andrzej Saulewicz współpracujący z parafią, za co Mu serdecznie w imieniu mieszkańców dziękuję. Jest to zatrzymana w kadrze aparatu historia nie tylko kościoła, ale i setek mieszkańców Wołomina, którzy licznie uczestniczyli w jego odbudowie. Na zdjęciach widzimy dzieci, młodzież czyszczącą cegły i dorosłych pracujących przy remoncie razem z ówczesnym ks. probosz- czem Mieczysławem Grabowskim oraz osobami z nim współpracującymi. Wiele z tych osób zapewne do dziś żyje i jest żywym świadectwem heroicznego czynu dźwigania kraju z powojennej pożogi- dosłownie gołymi rękami. Z obrazu tego licznego materiału dowiadujemy się o ogromnych zniszczeniach jakim uległ wołomiński kościół a także późniejszych pierwszych etapach ukończenia odbudowy poszczególnych części świątyni. Czytelnik może zobaczyć historyczną dzwonnicę, akwarelę z budynkiem kościoła w okresie przedwojennym z jedna wieżą, która uległa zniszczeniu podczas działań wojennych. Jak opowiadała mi moja mama wieżę stracili Rosjanie gdyż na niej znajdowało się niemieckie stanowisko obserwacyjne. Nastepnie na kolejnych fotografiach można zobaczyć poświęcenie dzwonów, które już za probostwa ks. prałata Jana Sikory zostały przeniesione na dobudowane nowe wieże w początku bodajże lat siedemdziesiątych. To sentymentalna historia Wołomina i jego mieszkańców, którą należy jak najszybciej przedstawić na specjalnej wystawie dziedzictwa kulturowego Wołomina. Apeluję i proszę właściciela zdjęć księdza dziekana Sylwestra Sienkiewicza o stosowne zabezpieczenie tego historycznego materiału i zwrócenie się do władz miasta o pomoc w zorganizowaniu wielkiej wystawy zapewne wzbogaconej o dodatkowe ciekawe materiały. W przyszłym roku przypada 95- rocznica nadania praw miejskich naszemu miastu, toteż mam nadzieję ,że przygotowana wystawa pamiątkowych fotografii będzie szczególnym punktem obchodzonych uroczyście urodzin Wołomina. Ks. proboszcz Mieczysław Grabowski i budowniczy przy szalowaniu sklepienia. Odpowiedź „właściciela” odnalezionej kroniki na pytanie Pana Michałą Janika, kto jest właścicielem prezentowanych zdjęć: A. Saulewicz: Odnaleziona księga, czyli kronika z lat 50-58 jest własnością parafii i proboszcz zadecyduje co z nią będzie. Na razie jest u mnie ale nie zamierzam jej zawłaszczać. Może do muzeum? ale nie mnie o tym decydować. Po zeskanowaniu wszystkich zdjęć przekażę ją proboszczowi lub tam gdzie proboszcz zdecyduje. Księga liczy sobie 200 kart o wielkości 70x60 cm i waży około 20 kg. To jest autentyczny zabytek. Większość zdjęć na wskutek wilgoci się odkleiła i są luzem należy je wkleić ale części nie ma wcale, ktoś kiedyś pewnie je zabrał. Ponadto znajduje się w niej mnóstwo tekstów z ciekawymi informacjami. Numer 7 (18), 18 września 2013 GAZETA WOŁOMIŃSKA 3 Akcja protestacyjna pracowników wołomińskiego szpitala i władz powiatowych przed siedzibami NFZ i Ministerstwa Zdrowia. Uzasadniony protest, czy umiejętny PR? Na przestrzeni ponad 4 miesięcy od zatrudnienia Pana Andrzeja Gruza na stanowisku dyrektora Szpitala Powiatowego w Wołominie rysuje się obraz braku kierunkowych działań związanych z kierowaniem szpitalem. Podejmowane działanie przez obecnego dyrektora wskazują na brak koncepcji racjonalnego zarządzania szpitalem. Jedyną konceptcją działań jak na razie stało się organizowanie masowych protestów, wieców i rozsyłania apeli. Kazimierz Andrzej Zych Szanowny Pan Starosta Powiatu Piotr Uściński . W ramach dostępu do informacji publicznej , opisanej w (Dz.U. NR. 112, poz. 1198 z późn. zm) i przygotowywanym tekstem prasowym w gazecie PATRIA, który ukaże się 17 września br. proszę o udzielenie odpowiedzi na poniższe pytania dotyczące spraw związanych ze Szpitalem Powiatowym w Wołominie. Mija czteromiesięczny okres objęcia stanowiska dyrektora Szpitala Powiatowego w Wołominie przez pana Andrzeja Gruzę. Otwierając stronę internetową szpitala możemy doczytać się że szpitalem kieruje zespół sześciu osób na etatowych stanowiskach dyrektorskich. W dobie ogólnokrajowego kryzysu służby zdrowia oraz zapaści finansowej szpitala w Wołominie utrzymanie wysokopłatnych stanowisk dyrektorskich nie wyprowadzi z zadłużenia tej placówki ale tylko ją znacznie pogrąży. Uczestniczące na akcji protestacyjnej pod NFZ osoby kadry kierowniczej szpitala oraz władz samorządowych odpowiedzialnych za krytyczny stan powiatowego szpitala w Wołominie – to obrona własnych dobrze płatnych i elitarnych stanowisk, czy wyrachowane odwrócenie problemu właśnie na NFZ? Nie od dziś wiemy, że NFZ to instytucja mało sprawna i zbyt biurokratyczna toteż staje się wygodnym celem do wszelkich ataków nawet tych przykrywających nieudolne kierowanie szpitalami – co ma również odpowiednie podłoże nieudolności zarządzania w Wołominie. Sprowadzanie zarządzania Szpitalem – w wyniku nacisków załogi – do organizowania akcji zbierania podpisów od mieszkańców powiatu tj. rozdawanie m.in. rękoma urzędników „List popierających petycję w sprawie zwiększenia kontraktu Narodowego Funduszu Zdrowia dla Szpitala Powiatowego w Wołominie” – bez wylegitymowania się przed mieszkańcami powiatu przez Dyrekcję Szpitala Najważniejsi decydenci sprawujący nadzór nad szpitalem wołomińskim. Starosta Piotr Uściński, dyr. Andrzej Gruza i członek zarządu Marek Szafrański. i Zarząd Powiatu rzetelną informacją – czy na bieżąco i efektywnie wydatkowane są finansowe środki publiczne w ramach przyznanych przez NFZ kontraktów. 2. Brak pomysłu na efektywne zarządzanie szpitalem przy biernej postawie Rady Społecznej, Zarządu Powiatu i Rady Powiatu Wołomińskiego – organu tworzącego samodzielny publiczny zakładu opieki zdrowotnej. 3. Publikowanie w lokalnych gazetach listów otwartych do mieszkańców. Pytanie otwarte do Zarządu Powiatu: 1. Czy takie działania obecnego Dyrektora to działania, które znajdują akceptację w organach nadzorczych szpitala i czy o takie profesjonalne podejście zarządcze prowadzone przez obecnego dyrektora organowi tworzącemu chodziło? 2. Czy była opracowana „Koncepcja Programu Naprawczego” Szpitala Powiatowego w Wołominie przez Pana Andrzeja Gruzę – niezbędnego dokumentu na podstawie m.in., którego Komisja konkursowa dokonała wyboru Dyrektora Szpitala? Jeżeli tak, to w jaki sposób jest ona realizowana, i kto dokonuje jej oceny i czy Rada Powiatu z jej wynikami sukcesywnie jest zapoznawana? 3. Czy do podejmowania działań zmierzających do redukowania (zmniejszania) wynagrodzeń pracowników szpitala należało dokonywać zmian na stanowisku dyrektora? 4. Czy przenoszenie całej odpowiedzialności na NFZ za złą kondy- Starosta Piotr Uściński udzielający wywiadu protalowi Gazeta.tv. cję ekonomiczno-finansową Szpitala Powiatowego w Wołominie to jedyna recepta na poprawę jego kondycji? Z należnym poważaniem Kazimierz Andrzej Zych Odpowiedź starosty z dnia 13 września 2013 Szanowny Panie Redaktorze, odpowiadam na Pana pytania: 1. Czy takie działania obecnego Dyrektora to działania, które znajdują akceptację w organach nadzorczych szpitala i czy o takie profesjonalne podejście zarządcze prowadzone przez obecnego dyrektora organowi tworzącemu chodziło? Szanowny Pan Redaktor nie sprecyzował pytania – można się domyślać, że chodzi o protest. Protest organizują środowiska społeczności Powiatu Wołomińskiego: przedstawiciele organizacji związkowych, przedstawiciele samorządów zawodowych, przedstawiciele samorządów terytorialnych, dyrekcja Szpitala oraz przedstawiciele pacjentów. Protest zaczynający się do słów „My mieszkańcy Powiatu Wołomińskiego, pacjenci i pracownicy Szpitala Powiatowego w Wołominie wraz z przedstawicielami samorządu terytorialnego, wyrażamy stanowczy sprzeciw wobec ograniczania dostępności do świadczeń zdrowotnych dla społeczności naszego Powiatu…” w ciągu kilku dni poparło swoimi podpisami ponad 2500 mieszkańców. Przed siedzibą Mazowieckiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ w Warszawie oraz przed Ministerstwem Zdrowia na ul. Miodowej pojawiło się ponad stu pracowników i pacjentów wołomińskiego szpitala wspartych przez naszych samorządowców. Petycje trafiły do bezpośrednio rąk dyrektora NFZ oraz pośrednio do Ministra Zdrowia. Decydenci obiecali publicznie analizę naszych próśb i wniosków. O proteście mówiły także media ogólnopolskie, podkreślając, na podstawie analizy porównawczej kontraktów NFZ z innymi szpitalami powiatowymi na Mazowszu w zestawieniu z liczbą ludności zamieszkującej w tych powiatach, wyraźną dyskryminację Powiatu Wołomińskiego w zakresie przydzielonych środków finansowych na lecznictwo szpitalne. Wywołuje to dobrą dla nas, pozytywną dyskusję i presję społeczną na decydentów. Dyrekcja szpitala prowadzi na bieżąco działania, które mają skutkować odzyskaniem środków za nadwykonania od NFZ. Zaznaczam, że działania oszczędnościowe stopniowo wdrażane przez kierownictwo Szpitala przynoszą pozytywne rezultaty w postaci znacznego obniżenia poziomu strat, w relacji do roku ubiegłego. Należy też podkreślić, że gdyby Narodowy Fundusz Zdrowia zapłacił Szpitalowi za tak zwane nadwykonania tylko w zakresie procedur ratujących życie i zdrowie (a obowiązek finansowania takich procedur medycznych przez NFZ wynika po objęciu stanowiska i szczegółowym zapoznaniu się z sytuacją szpitala, złożył zaktualizowany program naprawczy, który jest obecnie analizowany. W każdym razie we wstępnym programie naprawczym położony był nacisk na redukcję kosztów, co stopniowo następuje. Jasne jest jednak, co podkreślam, że deklarowana obniżka kosztów poprzez redukcję wynagrodzeń pracowniczych napotyka na zrozumiały opór społeczny, bo poziom wynagrodzeń w Szpitalu i tak jest dosyć niski, i może być wdrażana tylko w ostateczności. Ratunkiem są podejmowane działania zmierzające do poprawy warunków kontraktowania usług zdrowotnych, Wołomińska delegacja w siedzibie NFZ. z ustawy) – to Szpital Powiatowy w Wołominie miałby w bieżącym roku nawet zysk – ale nie o to przecież chodzi – mógłby spokojnie przyjmować pacjentów. Tymczasem jednak zapłaty za nadwykonania trzeba dochodzić przed sądem. 2. Czy była opracowana „Koncepcja Programu Naprawczego” Szpitala Powiatowego w Wołominie przez Pana Andrzeja Gruzę – niezbędnego dokumentu na podstawie m.in., którego Komisja konkursowa dokonała wyboru Dyrektora Szpitala? Jeżeli tak, to w jaki sposób jest ona realizowana, i kto dokonuje jej oceny i czy Rada Powiatu z jej wynikami sukcesywnie jest zapoznawana? Zgodnie z ogłoszeniem Zarządu Powiatu Wołomińskiego o konkursie na stanowisko Dyrektora Szpitala Powiatowego w Wołominie – Samodzielnego Zespołu Publicznych Zakładów Opieki Zdrowotnej, ul. Gdyńska 1/3 każdy z kandydatów był zobowiązany do przedstawienia koncepcji Programu naprawczego dla SZPZOZ w Wołominie, co też wszyscy uczynili. Dyrektor Gruza, co pozwoliłoby zapobiec drastycznym cięciom kosztów, w tym płac. Stąd też jedną z form nacisku na decydentów z Warszawy, poza formalnymi rozmowami z NFZ, jest akcja protestacyjna organizacji społeczno-zawodowych, zorganizowana przy poparciu dyrekcji Szpitala i władz Powiatu, i oczywiście tysięcy mieszkańców. 3. Czy do podejmowania działań zmierzających do redukowania (zmniejszania) wynagrodzeń pracowników szpitala należało dokonywać zmian na stanowisku dyrektora? Zmiana na stanowisku dyrektora nie jest związana z poziomem wynagrodzeń w szpitalu. 4. Czy przenoszenie całej odpowiedzialności na NFZ za złą kondycję ekonomiczno-finansową Szpitala Powiatowego w Wołominie to jedyna recepta na poprawę jego kondycji Wyrażam zdumienie i zaskoczenie, że Pan, działacz polskiej prawicy, w swoim piśmie formułuje tezy broniące sposobu działania NFZ 4 GAZETA WOŁOMIŃSKA i rządu Premiera Donalda Tuska. Wyraźnie broni Pan praktyk NFZ dyskryminujących pacjentów naszego szpitala, 230 tys. mieszkańców powiatu wołomińskiego. Te złe dla nas działania NFZ widoczne są jak na dłoni (patrz – tabele). Fakt utrzymującego się od lat niedoszacowania przez NFZ kontraktu, pomimo wielokrotnie zgłaszanego, zwiększonego zapotrzebowania na świadczenia opieki zdrowotnej w zakresie lecznictwa szpitalnego dla Szpitala Powiatowego w Wołominie stanowi główną przyczynę pogarszającej się sytuacji finansowej Zakładu, a w konsekwencji prowadzi do zagrożenia bezpieczeństwa zdrowotnego lokalnej społeczności. W obliczu tej niesprawiedliwości nasze żądania skierowane do decydentów rządu Premiera Donalda Tuska są w pełni uzasadnione. Doskonale powinien zdawać Pan sobie sprawę, że wołomiński szpital jest w stanie zabezpieczyć zdecydowaną większość potrzeb zdrowotnych naszych mieszkańców, ale niezbędny jest rozsądny i dostosowany do liczby ludności zamieszkującej w Powiecie kontrakt z NFZ. Zapraszamy Pana – działacza prawicy, samorządowca, redaktora naczelnego prawicowej gazety „Patria” do przyłączenia się do tych dobrych działań na rzecz szpitala, do protestu przeciwko dyskryminującym praktykom NFZ . Szanowny Panie Redaktorze, dodatkowo, odnośnie pierwszej części Pana pisma mogę wskazać, że zawarł Pan tam informacje wprowadzające, zapewne nieświadomie, w błąd. Także i tam broni Pan, co można odczytać raczej jednoznacznie, a wbrew interesom pacjentów i 230 tys. mieszkańców powiatu, działań i krzywdzących nas decyzji NFZ oraz sprawujących nadzór nad tą instytucją Ministerstwa Zdrowia z Premierem Rządu Donaldem Tuskiem na czele. Pisze Pan, niezgodnie z prawdą, że szpitalem kieruje zespół sześciu osób na etatowych stanowiskach dyrektorskich, sugerując rozrost zatrudnienia. Prawda jest taka, iż Szpitalem Powiatowym w Wołominie kieruje dyrektor przy pomocy bezpośrednio mu podległych czterech zastępców, pełniących funkcje niezbędne w każdym szpitalu, a tylko odpowiednio inaczej nazywanych – niezbędnych w każdym dużych przedsiębiorstwie, instytucji nie tylko ochrony zdrowia, zatrudniającej tak duży bo 900 osobowy zespół ludzki o złożonej strukturze wewnętrznej. W każdym tak dużym szpitalu niezbędne są funkcje osób bezpośrednio nadzorujących i zajmujących się sprawami lecznictwa, pielęgniarstwa, finansowymi i administracyjno-eksploatacyjnymi. Warto zaznaczyć, że koszty ich zatrudnienia nie zmieniły się w porównaniu do uprzedniego okresu. Oczywiście oprócz tych osób, z czego doskonale zdaje Pan sobie sprawę, w szpitalu swoje funkcje pełnią odpowiednio kierownicy działów, zakładów i oddziałów (ordynatorzy). Do kierowania tak dużym zakładem pracy potrzebni są wykfalifikowani specjaliści z różnych branż, zatrudniani na różnych szczeblach zarządzania, w tym na stanowiskach dyrektorskich. Nie jest także tajemnicą wynagrodzenie dyrektora naczelnego – wynagrodzenie dyrektorów szpitali publicznych jest jawne i podlega corocznej publikacji w Biuletynie Informacji Publicznej. Wynagrodzenie to jest ograniczone przepisami ustawy z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi. Zapytuje Pan, czy uczestniczenie w akcji protestacyjnej pod NFZ osób kadry kierowniczej szpitala oraz władz samorządowych, to obrona własnych stanowisk, czy wyrachowane odwrócenie problemu właśnie na NFZ? Oczywiście, że nie. Nawet nie warto zaprzeczać tym insynuacjom. Doskonale Pan o tym wie. Mieszkańcy powiatu, także Pan, powinni walczyć razem dla dobra ogólnego nas wszystkich. Dyrekcja Szpitala i władze Powiatu Wołomińskiego zajmują się stanem Szpitala Powiatowego w Wołominie, przyjmują na siebie tą trudną odpowiedzialność i wyzwanie poprawy tego stanu. I dlatego podejmują wszelkie dostępne działania w celu zaradzenia tej trudnej sytuacji, dbając o to by potrzeby zdrowotne mieszkańców Powiatu. Aby te potrzeby były zaspokajane w jak największym stopniu i na jak najwyższym poziomie. Krótko mówiąc – nie pozwolimy na zniszczenie Szpitala. Uważam, że także i Pan, prawicowy działacz samorządowy, powinien mieć na uwadze dobro mieszkańców i przyłączyć się do nas, a nie wspierać - choćby tylko w słowach, rząd premiera Tuska. Zdaje Pan sobie na pewno sprawę, że przyczyny tego, że Szpital Powiatowy w Wołominie znalazł się w bardzo trudnej sytuacji finansowej są złożone, ale podstawową jest niedofinansowanie. Powszechnie znany jest problem niskiego finansowania lecznictwa szpitalnego przez głównego płatnika – Narodowy Fundusz Zdrowia. Jednak poziom finansowania lecznictwa szpitalnego w Wołominie jest, z nieznanych przyczyn, być może politycznych, wyjątkowo niski. Tylko 60% średniej dla powiatów Województwa Mazowieckiego – to poziom dla oddziałów internistycznych, które są wiodące praktycznie w każdym szpitalu powiatowym. Jeszcze gorzej jest na oddziale intensywnej opieki medycznej – zaledwie na poziomie 40% średniej Numer 7 (18), 18 września 2013 powiatowej. Decydenci z Warszawy o tym wiedzą, ale nic nie robią. Stąd nasze wcześniejsze rozmowy i monity, aż w końcu przyszedł czas na to abyśmy, dla dobra pacjentów, zostali bardziej zauważeni. Aby decydenci z Warszawy wiedzieli, że nie ustaniemy w naszych działaniach. Aby NFZ wiedział, że zdrowie naszych mieszkańców jest najważniejsze. Dla nas uczestniczenie w tego rodzaju akcjach i wywieranie nacisku na płatnika, w obronie naszego Szpitala, jest naszym obowiązkiem. Każdy mieszkaniec, Pan także, mógł i może nadal się do nas przyłączyć, uczestniczyć w tej walce, w boju o słuszną sprawę. Piotr Uściński, Starosta Wołomiński Zaskakująca odpowiedź Starosty Piotra Uścińskiego Przyznam otwarcie, że liczyłem na merytoryczne odpowiedzi Pana Starosty i dogłębną analizę dramatycznej sytuacji w jakiej znalazł się Szpital Powiatowy w Wołominie, nad którym właśnie nadzór sprawuje nie kto inny jak Pan Starosta, Rada Społeczna Szpitala Powiatowego w Wołominie i Zarząd Powiatu. Podkreślić tu należy ,że i w poprzedniej kadencji Pan Starosta był radnym a w okresie dwu lat sprawował również funkcję wicestarosty. Można by śmiało stwierdzić, że sprawę sytuacji ekonomicznej szpitala jak mało kto – ale właśnie Pan Starosta zapewne powinien znać najlepiej. Tak naprawdę na żadne z przesłanych pytań nie uzyskałem konkretnej odpowiedzi za to słów zachwytu o proteście i mieszania polityki z tą sprawą aż po atak na moja osobę nie ma końca. Zarzucając mi brak patriotyzmu i wspieranie rządu Tuska jest nie na miejscu i świadczy tylko o kulturze Pana Starosty. Jeżeli konkretne cztery pytania dotyczące wprowadzenia szpitala w ogromne zadłużenie w okresie sprawowania władzy przez Pana Starostę wywołuje w Panu podirytowanie i atak na moją osobę – to tylko dowód na to, że winnych należy szukać właśnie w gronie osób sprawujących nadzór. Nazywa to się – brakiem należnego nadzoru nad podległą placówką. W pierwszym pytaniu, które zadałem chodziło mi o to czy organ nadzorczy szpitala czyli Zarząd Powiatu, Rada Społeczna Szpitala i Rada Powiatu Wołomińskiego w pełni akceptuje działania obecnego dyrektora, mając na myśli właśnie moim zdaniem – dotychczasowy brak jakiejkolwiek koncepcji racjonalnego zarządzania szpitalem. Ze zdziwieniem za to z pańskiej odpowiedzi dowiaduję się – jak organizowano protest, ile zebrano podpisów, gdzie miał przebiegać przemarsz i jakie było hasło przewodnie pikietujących pracowników szpitala, dyrekcji i władz samorządowych powiatu. O zapaści finan- sowej i winnych takiego stanu – cicho-sza. Ten problem nazywa Pan bardzo ciekawie – złożoną sytuacją finansową. Chwilowo odniosłem wrażenie ,że czytam sprawozdanie z odprawy i wytycznych – sztabu komitetu strajkowego a nie merytoryczną ocenę i powody zadłużenia powiatowego szpitala. W dalszej kontynuacji odpowiedzi Pana Starosty w temacie logistyki i celów manifestacji czytamy –, że cel został osiągnięty otóż „o proteście mówiły także media ogólnopolskie i że petycje trafiły do rąk dyrektora NFZ i pośrednio do Ministra Zdrowia”. Zabrakło w odpowiedzi – konkretów o sposobie realizacji koncepcji naprawczej szpitala, nowego dyrektora pana Andrzeja Gruzy, kto dokonuje jej oceny, jacy specjaliści merytorycznie analizują jej treść i czy Rada Powiatu z jej wynikami jest sukcesywnie zapoznawana? O tym Pan Starosta milczy. Dalej Pan Starosta nie raczy odpowiedzieć dlaczego najpierw decyduje się na akcję protestacyjną w chwili kiedy jest analizowany jak dotąd tajemniczy – program naprawczy nowego szefa szpitala – cytat „Dyrektor Gruza, po objęciu stanowiska zapoznaniu się z sytuacją szpitala, złożył zaktualizowany program naprawczy, który jest obecnie analizowany”. Dlaczego Pan Starosta nie wspomina o próbach uzdrawiania szpitala poprzez obniżki wynagrodzeń jego pracowników, co spotkało się z ogólnym ich sprzeciwem również ordynatorów oddziałów. Właśnie wspomniani ordynatorzy zwrócili się w sierpniu z oficjalnym apelem do dyrektora Gruzy o zaprzestanie takich praktyk jak mi mówiono o tym powiadomiono również Pana Starostę, Przewodniczącego Rady Powiatu i Naczelnika Wydziału Zdrowia. Ordynatorzy w swoim wystąpieniu podkreślają, że próba naprawy finansów szpitala poprzez ciecia wynagrodzeń – być może na krótką metę jest efektowna ale dłużej może doprowadzić do poważnych konsekwencji funkcjonowania szpitala. Należy poszukać – piszą dalej w apelu ordynatorzy innych dróg wychodzenia szpitala z problemów finansowych. To nie lekarze, pielęgniarki czy biały personel doprowadzili do takiej sytuacji, ale brak nadzoru, kwestie zarządcze poprzedników a przede wszystkim opieszałość i brak reakcji osób, które odpowiedzialne są za to by w porę reagować na pierwsze sygnały niegospodarności. Czy tak trudno o tym Panu Staroście powiedzieć? – przecież dług kilkudziesięciu milionów nie narastał nagle, były zaciągane lichwiarskie pożyczki była niejednokrotna pomoc finansowa starostwa i na co czekano? Na kolejne wybory i że jakoś to będzie. Wybory owszem tuż, tuż – jako ratunek wybrano efektowny protest, transparenty, apele, zbieranie podpisów, petycje, wywiady telewizyjne i prasowe w najbardziej poczytnych dziennikach, apele podpisywane i pieczętowane na szybkim spotkaniu, podobno szykowana jest interpelacja sejmowa a co tak naprawdę zrobił sam nowo powołany dyrektor ze swoimi pięcioma zastępcami co w końcu robi Rada Społeczna Szpitala Powiatowego w Wołominie, Rada Powiatu- kto ma kogo rozliczać? Pięcioma, wicedyrektorami – nie mylę się, choć Pan Starosta zarzuca mi pisanie nieprawdy co do podanych przeze mnie stanowisk wicedyrektorskich a nazywanych przez Starostę zastępcami dyrektora, podałem je ze strony internetowej Szpitala Powiatowego na dzień 7 września br. Przedstawiam skopiowany wpis w tym dniu, co ciekawe natychmiast po przesłaniu e-maila z pytaniami do starostwa – już następnego dnia poprawiono ilość dyrektorów do pięciu, wcześniej jak widać jedna i ta sama osoba piastowała dwa stanowiska wicedyrektora – jedno administracyjnego drugie technicznego. Teraz dyr. techniczny został usunięty. Andrzej Gruza Dyrektor mail: [email protected] tel: + 48 22 763-32-59 dr n. med. Piotr Wesołowski Z-ca Dyrektora ds. Lecznictwa mail: [email protected] tel: + 48 22 763-32-59 Urszula Starużyk Z-ca Dyrektora ds.Pielęgniarstwa mail: [email protected] tel: + 48 22 763-32-45 Tomasz Boroński Z-ca Dyrektora ds. Administracyjno - Eksploatacyjnych mail: [email protected] tel: + 48 22 763-32-68 Tomasz Boroński Dyrektor Techniczny Szpital Wołomin Anna Byczuk Z-ca Dyrektora ds. Finansowych – Główny Księgowy mail: [email protected] tel: + 48 22 763-31-26 Czy potrafi Pan Panie Starosto to wytłumaczyć, a może nikt nie kombinował przy stronie internetowej szpitala? Przykro, ale wiarygodność pańskich intencji jest dla mnie nie przekonywująca i próba wplątania w to polityki to nie tylko nietakt, ale przekładanie odpowiedzialności w kierunku propagandy. Pan chyba Panie Starosto inaczej pojmuje słowo patriota i prawicowe poglądy – prawda, gospodarność, odpowiedzialność i kompetencje- one w kwestii zdrowia człowieka nie mają barw partyjnych czy opcji politycznych. Człowiek piastujący tak odpowiedzialną funkcję zapewne powinien to wiedzieć. To właśnie w trosce o zdrowie mieszkańców, jak Pan to pisał oraz właściwe zarządzanie publicznymi pieniędzmi – jako redaktor naczelny prawicowej gazety zwróciłem się do Pana z pytaniami w jakże bulwersującej sprawie zadłużenia szpitala, co powinno być najzupełniej normalne, gdyż z nadania społecznego mandatu piastuje Pan najwyższą w powiecie funkcję publiczną, opłacaną z naszych podatków. Czyżby Pan tego nie rozumiał? Mając na względzie brak konkretnych odpowiedzi na zadane pytania proszę o publiczne udostępnienie opracowanego przez dyrektora Szpitala pana Andrzeja Gruza „Koncepcji programu naprawczego szpitala” oraz opracowań aktualizacyjnych. Jednocześnie w dalszym ciągu w trosce o nasze wspólne dobro społeczne – oczekuję merytorycznych odpowiedzi, na przesłane wcześniej pytania. 7 Numer 7 (27), wrzesień 2013 „PATRIA” Pomnik Generała Franciszka Gągora w Ossowie Dzień bitwy polsko bolszewickiej z 1920 r. zwany „Cudem Nad Wisłą” to dzień zwycięstwa nad nawałą bolszewicką – Armii Czerwonej, okupiony ogromną daniną krwi polskich żołnierzy i obywateli w różnym wieku o czym nie wszyscy działacze pseudo patriotyczni pamiętają. Ryszard Walczak Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego Panteonu Bohaterów w Ossowie Radny Powiatu Wołomin Kolejna danina krwi dokonała się w Katyniu kiedy to w 1940 bolszewicy na rozkaz stalinowskiego politbiura w zemście za zwycięstwo Polaków w 1920 r. ludobójczo wymordowali ponad 20 tysięcy polskich oficerów w Katyniu, Ostaszkowie, Charkowie, Miednoje, Bykowni i innych miejscach kaźni na wschodzie zwaną Golgotą Wschodu. Siedemdziesiąt lat później nie opodal Katynia 10 kwietnia 2010 r. pod Smoleńskiem, na „tej przeklętej ziemi” zginęła elita Polski z przedstawicielami najwyższych dowódców Wojska Polskiego wraz z Prezydentem RP Lechem Kaczyńskim oraz Prezydentem RP na uchodźstwie Ryszardem Kaczorowskim w sumie 96 ofiar reprezentujący różne stany i środowiska. Jestem przekonany, że ten szcze- [email protected] gólny dzień 15 sierpnia, który jest również świętem Wojska Polskiego jest najbardziej właściwy dniem dla upamiętniania w Sanktuarium Narodowym w Ossowie Polskich Generałów którzy zginęli 10 kwietnia 2010 r. w drodze do Katynia. Należy dodać, że wielu zamordowanych w Katyniu właśnie tu w Ossowie na przedpolach Warszawy broniło polskiej niepodległości w 1920 roku. Oponowanie, bojkotowanie i pisanie apeli przeciwko tej uroczystości jak to uczynili niektórzy radni z Wołomina – jest godne potępienia tym bardziej, że niektórym z oponentów nie przeszkadzało i nie przeszkadza bezprawne wystawienie pomnika wdzięczności bolszewickim najeźdźcą którzy w wojnie 1920 roku – mordowali palili idąc po trupach Polskich na Europę. Nawet na mapie turystycznej Wołomina obecna władza prawicowareklamuje pomnik bolszewickich najeźdźców zaś Panteonu Polskich Bohaterów w Dolince Smoleńskich Dębów próżno szukać na folderach promujących Ossów. Dla przypomnienia czytelnikom informuję, że – dotychczas upamiętniono tam: Pana Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego, Biskupa Polowego WP, Ks. Bpa Gen. Tadeusza Płoskiego, Prezydenta RP na uchodźctwie Ryszarda Kaczorowskiego, i Szefa sztabu Generalnego WP Gen. Franciszka Gągora. W przygotowani są kolejne popiersia osób poległych w katastrofie smoleńskiej. Tym bardziej wyrażam swoją wdzięczność za pomoc przy czwartym z kolei powstałym pomniku w ciągu półtora roku tym razem Pana Generała Franciszka Gągora. Słowa podziękowania składam za przychylność i patronat nad Panteonem Bohaterów: Księdzu Arcybiskupowi Henrykowi Hoserowi i Panu Premierowi Jarosławowi Kaczyńskiemu oraz za życzliwe słowa skierowane podczas uroczystości, a także wdowie po Panu Generale Pani Lucynie Gągor oraz synowi i córce za udział w odsłonięciu pomnika. Dziękuję autorce popiersia Pani Magdalenie Karłowicz – Iwa- nickiej i pracowni odlewniczej Panów Wysockich z Warszawy. Panteon Bohaterów powstaje przy zaangażowaniu Ryszarda Walczaka, Ks. Dziekana Jana Andrzejewskiego, Posła RP Mariusza Błaszczaka, Konrada Rytla, Andrzeja Rogowskiego, Kazimierza Andrzeja Zy- cha, Jana Tokarskiego, Grzegorza Mickiewicza, Edwarda Olszowego, Marka Szafrańskiego, oraz „Ruchu Rozwoju Gospodarczego Polaków”. Wszystkim za wielki wyraz patriotyzmu i zaangażowanie z całego serca gorąco dziękuję. www.gazetapatria.pl 8 Numer 7 (27), wrzesień 2013 „PATRIA” Od Westerplatte do Kocka Kolejna rocznica tragicznego dla nas września 1939 r. skłania do refleksji z perspektywy XXI wieku, z zupełnie innej epoki. Wtedy na Polskę, i tylko na Polskę, napadło dwóch wrogów. niaws wski ws prof. Józef Szaniawski (Autor zginął tragicznie 4 września 2012 r. w Tatrach) Oto dwa najpopularniejsze hasła polityczne Francji z września 1939 r.: „Polacy będą walczyć do ostatniej kropli krwi, a my będziemy walczyć do ostatniego Polaka” oraz „Nie będziemy umierać za Gdańsk”. Nie minie rok i okaże się, że ci sami Francuzi nie będą chcieli umierać nie tylko za Gdańsk, ale nawet za Paryż. Drugi nasz sojusznik - Wielka Brytania ograniczyła pomoc dla walczącej Polski do zrzucania ulotek propagandowych nad Niemcami, dokładnie w tym samym czasie, kiedy bombowce Luftwaffe obracały w gruzy bezbronną Warszawę i inne polskie miasta. Charakterystyczny angielski dowcip z początku II wojny światowej: Samolot RAF-u wraca do Londynu po wykonaniu misji ulotkowo-propagandowej nad Berlinem. Na lotnisku generał pyta pilota, jak było. - OK - melduje pilot. Tylko ulotki się nie rozwinęły i paczki spadły w całości. Generał pełen niepokoju: – O Boże, a nie zabiliście jakiegoś Niemca? Agresorzy i sojusznicy Kolejna rocznica tragicznego dla nas września 1939 r. skłania do refleksji z perspektywy XXI wieku, z zupełnie innej epoki. Wtedy na Polskę, i tylko na Polskę, napadło dwóch wrogów. Podczas II wojny światowej na żadne inne państwo Europy nie dokonało agresji jednocześnie aż dwóch wrogów, a na Polskę tak! Hitler uzasadniał napad pretekstami, jakimi był Gdańsk, korytarz pomorski oraz prowokacja w Gliwicach. Stalin i sowiecka Rosja nie potrzebowali nawet pretekstu – napadli zdradziecko, bez wypowiedzenia wojny, zadając cios nożem w plecy. Heroiczna obrona Polski w 1939 r. przed dwoma wrogami trwała dokładnie tyle samo, co mocarstwowej Francji – 5 tygodni. Polsce nie pomógł nikt. Francji w maju 1940 r. przed jednym tylko agresorem pomagała Wielka Brytania oraz Wojsko Polskie. Bezpośrednia i ostateczna przyczyna wybuchu II wojny światowej miała miejsce w Moskwie 23 sierpnia 1939 r., gdzie został podpisany oficjalny niemiecko-rosyjski traktat międzynarodowy, zawarty przez dwa totalitarne mocarstwa: Niemcy, zwane III Rzeszą, oraz Rosję, zwaną Związkiem Sowieckim. Sygnatariuszami tego traktatu byli premier rządu sowieckiego i zarazem jego minister spraw zagranicznych Wiaczesław Mołotow oraz minister spraw zagranicznych Niemiec Joachim von Ribbentrop. Ale faktycznymi autorami traktatu z 23 sierpnia byli, oczywiście, dwaj dyktatorzy ludobójcy – Hitler i Stalin. Traktat był wymierzony w pierwszej kolejności w Polskę, a następnie w Europę. Dwaj polityczni bandyci Hitler i Stalin postanowili dokonać wspólnej agresji na Polskę, a następnie podzielić ją między siebie. W dalszej kolejności podzielili całą Europę na dwie strefy wpływów - sowiecką i niemiecką, aby po kolei podbić lub uzależnić wybrane przez siebie ofiary. Taka właśnie jest geneza wybuchu II wojny www.gazetapatria.pl światowej. Zbrodniczą współwinę - nie współodpowiedzialność, ale współwinę (!) - za jej rozpętanie ponoszą Niemcy i Rosja. Zbiór wypowiedzi premiera i dyktatora Rosji, znany jako „Testament Lenina”, głosił: „Przeciwko Polsce możemy zawsze zjednoczyć cały naród rosyjski, a nawet sprzymierzyć się z Niemcami (...). Wszędzie Niemcy są naszymi pomocnikami i sprzymierzeńcami. Chwilowo nasze interesy są wspólne. Rozdzielą się one i Niemcy staną się naszymi wrogami w dniu, kiedy zechcemy się przekonać, czy na zgliszczach starej Europy powstanie nowa hegemonia germańska, czy też komunistyczny związek europejski”. Marszałek Józef Piłsudski - ojciec polskiej wolności i wielki polityczny wizjoner przestrzegał wielokrotnie, że Niemcy i Rosja mogą się ponownie dogadać między sobą przeciwko Polsce, tak jak bywało to już wielokrotnie w przeszłości, przewidywał wręcz możliwość IV rozbioru Polski. Mówił m.in. tak: „Marzeniem Niemiec jest doprowadzenie do kooperacji z Rosją. Dojście do takiej kooperacji byłoby naszą zgubą. Do tego dopuścić nie można! Mimo ogromnych różnic w systemach i kulturze Niemiec i Rosji, trzeba stale pilnować tej sprawy. Na świecie powstały już dziwaczniejsze sojusze. Jak przeciwdziałać? Gra będzie trudna przy paraliżu woli oraz krótkowzroczności Zachodu”. Jest takie przysłowie: „Uchowaj nas, Boże, od fałszywych przyjaciół, a z wrogami sami sobie poradzimy”. Pamięć tamtego września pokazuje, że jak każde przysłowie, również i to nie zawsze się sprawdza, zwłaszcza jeżeli dotyczy państw, narodów, sojuszy i sojuszników. W naszej sytuacji bywało to nazbyt częste i dlatego bacznie musimy przyglądać się zarówno tym, którzy deklarują wrogość i niechęć, jak i tym, którzy formalnie są naszymi sojusznikami, a nawet deklarują przyjaźń. Świadectwo Jana Pawła II „l września 1939 r. Rzeczpospolita szukała wówczas sprzymierzeńców na Zachodzie, zdając sobie sprawę z tego, że sama nie sprosta inwazji hitlerowskich Niemiec. Ale chyba nie tylko dlatego. Polacy zdawali sobie sprawę, że walka, jaką byli zmuszeni podjąć, była nie tylko imperatywem patriotycznym w obronie niedawno odzyskanej niepodległości państwowej, ale miała także szersze znaczenie: chodziło o całą Europę. Europa musiała się bronić przed tym samym zagrożeniem, przed którym broniła się Polska. (...) Decyzja podjęta przez Rzeczpospolitą w roku 1939 była słuszna. Stało się bowiem oczywiste, że nie da się obronić Europy, nie decydując się na tę wojnę obronną, której pierwszym ogniwem była właśnie Polska w 1939 r. (…) Trzeba jeszcze wprowadzić do naszych rozważań inną datę z przeszłości, a mianowicie 17 września 1939 r. W tym dniu Polska, broniąca się rozpaczliwie przeciwko inwazji z Zachodu, została zaatakowana od Wschodu. I to musiało przesądzić o losach polskiego września. To dało także początek dwoistej okupacji, z obozami koncentracyjnymi: hitlerowskimi na Zachodzie, a sowieckimi na Wschodzie. Na Wschodzie też pozostał dramat katyński, który do dzisiaj stanowi szczególne świadectwo walki, jaka wówczas została podjęta”. To przesłanie Jana Pawła II jest jedną z najważniejszych wypowiedzi Ojca Świętego na temat II wojny światowej, to są podstawowe fakty historyczne, których nie można pomijać i których nie da się zmanipulować najbardziej nawet cyniczną grą polityczną, prowadzoną zarówno przez naszych przyjaciół, jak też wrogów. Prawda jest niepodzielna Sprawiedliwość dziejowa wymaga prawdy, a prawda jest niepodzielna, chociaż dla niektórych niewygodna. Prawdą o wrześniu 1939 r. jest nasza, polska, a nie żadna inna wersja wydarzeń: bohaterstwo, honor, chwała pokonanych i osamotnionych, napadniętych ze wszystkich stron. Chociaż Polska nigdy nie skapitulowała, to obaj nasi śmiertelni wrogowie ogłosili likwidację raz na zawsze Rzeczypospolitej jako państwa - pokracznego bękarta, jak nas określił Mołotow, premier Rosji Sowieckiej. Sprawiedliwość i prawda wymagają, aby przypomnieć naszym sojusznikom ich cyniczne politycznie stanowisko z września 1939, ale również z konferencji w Jałcie w 1945 r. Bitwa o historię, jaka toczy się już od dłuższego czasu w całej Europie, a zwłaszcza w Polsce, w Rosji, w Niemczech, m.in. na temat genezy i okoliczności rozpętania II wojny światowej przez Niemcy i Rosję, wywołuje i nadal będzie wywoływać liczne spory i dyskusje. Te spory są szczególnie dramatyczne dla Polaków, kiedy nie tylko fałszowane są oczywiste fakty, ale gdy podejmowane są próby wręcz okradania nas z historii! Sowiecka agresja O świcie 17 września 1939 r. odwieczny wróg napadł na Polskę. Agresja sowieckiej Rosji była skoordynowana z agresją Niemiec, które napadły na nas 1 września. Już od 1 września trwała współpraca Niemców i Rosjan przeciwko Polsce: Sowieckie stacje radiolokacyjne naprowadzały naloty bombowców Luftwaffe na jednostki Wojska Polskiego na wschód od Wisły. Napad rosyjski był zdradziecki, wiarołomny, bez wypowiedzenia wojny, był dla Polski zbójeckim ciosem w plecy. Dlatego historycznym fałszerstwem jest używanie takich eufemizmów, jak: „Armia Radziecka przekroczyła granicę polską” albo „Armia Radziecka wkroczyła”, albo „Armia Radziecka dokonała inwazji”. Nie - nie mówimy przecież, że Wehrmacht wkroczył do Polski, tylko że to Niemcy napadły na Polskę. Tak samo należy określać atak z 17 września: Rosja napadła na Polskę! I nie „radziecka” tylko „sowiecka”, bo taka była nazwa tego zbrodniczego, totalitarnego i ludobójczego państwa. Dyktator tego imperium zła - Stalin planował likwidację państwa polskiego wspólnie z Leninem jeszcze w listopadzie 1918 r.! Autorem planu agresji z 17 września 1939 r. był marszałek Borys Szaposznikow - szef sowieckiego sztabu generalnego, całością sił dowodził marszałek Woroszyłow, a na Polskę ruszyli najwybitniejsi sowieccy generałowie: Timoszenko, Czujkow, Batow, Kowaliow, Tieliegin. W dwóch rzutach strategicznych uderzyło na Polskę w sumie półtora miliona sołdatów. Pierwsze uderzenie spadło o trzeciej nad ranem na Podwołoczyska, Czortków, Skałę i Husiatyń. Pułk Korpusu Ochrony Pogranicza (KOP Czortków) był najdalej na wschód wysuniętą placówką obronną Rzeczypospolitej. Nieliczni i słabo uzbrojeni polscy żołnierze, dowodzeni przez ppłk. Marcelego Kotarbę, podjęli natychmiast pełną determinacji walkę w obronie napad- niętej Ojczyzny. Stawili czoło całemu korpusowi sowieckiemu złożonemu z czołgów i kawalerii. Bohaterstwo tych kilkuset żołnierzy KOP ppłk. Kotarby porównywalne jest z bohaterstwem żołnierzy mjr. Sucharskiego broniących Westerplatte. Podczas gdy o Westerplatte napisano tysiące publikacji, książek i filmów, to o żołnierzach KOP Czortków nadal trwa zmowa milczenia. Wojsko Polskie podjęło nierówną walkę z Armią Czerwoną m.in. w obronie Grodna, Wilna, Podola. Bitwy z rosyjskim najeźdźcą stoczono pod Tomaszowem Lubelskim, pod Szackiem i Wytycznem. Lwów i Brześć oblegali wspólnie Rosjanie i Niemcy: Armia Czerwona i Wehrmacht! Bitwa pod Kockiem Podobnie pod Kockiem w dniach 4-6 października grupa operacyjna „Polesie” gen. Franciszka Kleeberga stoczyła ostatni bój w obronie Polski, otoczona przez dywizje sowieckie i niemieckie. Podobnie jak bój o Westerplatte, gdzie padły pierwsze strzały i rozpoczęła się II wojna, tak samo bitwa pod Kockiem, stoczona już w październiku 1939 r., stała się symbolem i legendą polskiego września. To właśnie pod Kockiem był ostatni kawałek wolnej Rzeczypospolitej, broniony bohatersko przez żołnierzy Wojska Polskiego. To właśnie tutaj po rozpaczliwej walce, po wystrzelaniu ostatnich pocisków, po rozbiciu ostatnich polskich dział - dopiero wtedy żołnierze grupy „Polesie” poddali się wrogowi 6 października1939 r. W zdobytych polskich miastach, m.in. w Białymstoku, Brześciu, Przemyślu, oddziały Armii Czerwonej i Wehrmachtu odbywały wspólne defilady. W Krakowie tuż obok siedziby gubernatora Hansa Franka utworzony został konsulat generalny Związku Sowieckiego. To właśnie tutaj NKWD i gestapo wspólnie ustalały szczegóły ludobójstwa niemieckiego i sowieckiego, w tym eksterminację elit polskiej inteligencji. Do niewoli sowieckiej dostało się około ćwierć miliona podoficerów, oficerów i generałów Wojska Polskiego. Oprócz nich Rosjanie zagarnęli ponad 120 tys. funkcjonariuszy KOP, policji, straży więziennej, straży leśnej, a także urzędników państwowych, bankowych oraz księży. Spośród nich nad dołami śmierci w Katyniu NKWD zamordowało „tylko” 4600 bezbronnych jeńców - oficerów WP. Prawdziwą liczbę ofiar zbrodni sowieckiego ludobójstwa po 17 września 1939 r. kryją moskiewskie archiwa. I właśnie dlatego Rosjanie konsekwentnie odmawiają nam do nich dostępu. Bowiem prawda o sowieckich zbrodniach jest zapewne jeszcze dużo bardziej straszliwa, niż wiemy o nich dotąd, a kłamstwa rosyjskiej propagandy - tradycyjnie mroczne i oszczercze. Stalin chciał podbić całą Europę, a Polska miała być i była jego pierwszą ofiarą. Taka jest prawda, a prawda nie powinna podlegać zgniłym kompromisom politycznym w obawie przed gniewem Kremla. Prawda jest niepodzielna! Rosja Sowiecka była państwem ludobójczym, które wymordowało kilkadziesiąt milionów ludzi. To państwo nie bez przyczyny było znane jako „imperium zła”, „inny świat”, „nieludzka ziemia”. To państwo napadło na Polskę 17 września 1939 r., mając z góry przygotowane i sprecyzowane plany totalitarnego ludobójstwa. Obaj ludobójcy - Hitler i Stalin nie żyją. Po Hitlerze nie ma nawet śladu. Natomiast monumentalny sarkofaggrób Stalina znajduje się w najbardziej honorowym i prestiżowym miejscu Rosji - pod murem Kremla na placu Czerwonym w Moskwie. Tysiące Rosjan codziennie oddają krwawemu tyranowi cześć i składają kwiaty na jego grobie nawet teraz, w 2010 r., po ujawnieniu jego zbrodni! Hołd Stalinowi oddawał też wielokrotnie, już w XXI wieku!, Władimir Putin - prezydent, premier i generał KGB w jednej osobie. To powinno nie tylko Polakom dawać wiele do myślenia. W szczególności prezydentowi Komorowskiemu i premierowi Tuskowi, którzy od 10 kwietnia 2010 r. intensywnie szermują osławionym pojęciem „pojednania z Rosją”. Pojednanie z Rosją jest rzeczą dobrą i pożyteczną, ale pojednanie nie może być celem samym w sobie. Celem samym w sobie jest bezpieczeństwo i polska racja stanu. Podpisanie paktu Ribbentrop-Mołotow. [email protected] 9 Numer 7 (27), wrzesień 2013 „PATRIA” Premiera filmu o Powstaniu Warszawskim „Sierpniowe niebo” Gender jako neomarksistowska ideologia – sposoby przeciwdziałania Czym jest genderyzm pisałem w ostatnim sierpniowym numerze Patrii. Przypomnę tylko krótko, że istotą tego zjawiska kulturowego jest przemyślane i metodyczne zniszczenie człowieka, rodziny, narodu i porządku opartego na tradycji chrześcijańskiej. W stołecznym Teatrze Narodowym odbyła się 11 września premiera poświęconego Powstaniu Warszawskiemu filmu „Sierpniowe niebo. 63 dni chwały”, którego reżyserem jest pochodzący z rodziny powstańców Irek Dobrowolski. Film trafił do kin 13 września. Akcja filmu rozgrywa się w dwóch planach czasowych: 5 sierpnia 1944 r. podczas rzezi warszawskiej Woli i 5 sierpnia współcześnie. Jak opowiadał dziennikarzom tuż przed premierą reżyser obrazu Irek Dobrowolski punktem wyjścia do opowiedzenia tej historii jest znalezisko na budowie, gdzie obok kości z opaską powstańczą pracownicy budowy znajdują pamiętnik. – Przenosimy się potem do czasów powstania, żeby poznać zarówno osobę, której szczątki odkryto, jak i autora pamiętnika. Staje się on naszym narratorem i duchem miejsca, dzięki któremu możemy podróżować w czasie. W tę postać wcielił się nieżyjący już Krzysztof Kolberger, była to jego ostatnia kinowa rola. – powiedział Dobrowolski. Podkreślił, że obraz łączy w sobie różne elementy i gatunki filmowe. – Ja nazywam tę formułę fabułą dokumentalizowaną. W filmie zna- Piotr Zajkowski Koproducenci filmu Piotr Polaszczyk i Mariusz Gazda lazły się autentyczne i mało znane ujęcia z Powstania Warszawskiego doskonale oddające atmosferę tamtych dni. Autentyczni powstańcy grają samych siebie, co stanowi sytuację z pogranicza dokumentu. Powstańcy występują też w finale towarzyszącego filmowi teledysku, gdzie trójka naszych bohaterów, którzy przechodzą przez cały film, przez sceny powstańcze i stylizowane na archiwalne zamienia się w swoją „współczesną” wersję – mówił reżyser. Dobrowolski, który jest synem powstańca przyznał, że ojciec sam z siebie nie opowiadał mu o powstańczych wydarzeniach, jednak często spotykał się z kolegami z powstania. – Przysłuchiwałem się ich rozmowom i uczyłem z nich historii. Również chodząc z ojcem na uroczystości powstańcze w czasach chociażby stanu wojennego, kiedy tego 1 sierpnia na Powązkach można się było poczuć naprawdę wolnym. Więc temat powstania zawsze mnie interesował – zaakcentował. źródło: wPolityce.pl REKLAMA [email protected] Każdy kto chce więcej dowiedzieć się odsyłam do strony internetowej www.niedlagender.pl Ten artykuł chciałbym jednak poświęcić sposobom przeciwdziałania. Wiemy, że w Polsce ludzie chętnie mówią o tym jak jest źle, niestety prawie nikt nie podejmuje żadnych działań by Polskę naprawić. Co możemy więc zrobić by chronić nasze rodziny i dzieci przed tą nową zarazą, która jest już obecna w szkołach, przedszkolach i życiu publicznym? Koniecznie musimy poinformować wszystkich rodziców w szkole o tym czym jest gender i co ze sobą niesie. Należy rozdawać ulotki informacyjne, organizować spotkania i konferencje. Rodzice mają obowiązek wchodzić do trójek klasowych i rad rodziców aby kontrolować co robi szkoła i sprawdzać wszelkie materiały, książki, oraz dodatkowe zajęcia zwłaszcza w ramach programów unijnych, które pod płaszczykiem edukacji zawierają wiele szkodliwych genderowych treści. Podczas nauki języków obcych dzieci uczą się jak to jest fajnie podczas zmiany płci, jakie to normalne, jak dwóch tatusiów doskonale radzi sobie z wychowaniem dziecka. Ta tematyka może być zawarta w każdym przedmiocie i programie. Tworzenie kół i stowarzyszeń lokalnych przeciwstawiających się w swoich gminach edukacji genderowej. Ponieważ to nie jest chwilowa moda tylko jawna wojna wypowiedziana rodzinie, pojedyncze sprzeciwy niewiele dadzą. Tylko siła zorganizowana i świadoma może się temu przeciwstawić. Nie czekajmy aż ktoś to zrobi. Zrób to Ty matko i ojcze, nikt za ciebie nie będzie ratował twojego dziecka. Koniecznie musimy łączyć się w jedną zorganizowaną grupę która nie pozwoli na rozrost genderyzmu w Polsce. Do tego służy specjalnie powołana i stworzona strona internetowa www.niedlagender.pl Prosimy o zapisywanie się i zgłaszanie do tej inicjatywy rodzin. To bardzo ważne, nie wolno Ci myśleć że inni sobie dadzą rade bez Ciebie. W Polsce jest tak dużo ludzi słabych, biernych, leniwych, strachliwych, sprzedajnych, obojętnych na wspólne dobro, że Ty nie możesz stać z boku. Potrzebne jest powołanie szerokiej koalicji rodzin zjednoczonych przeciw zarazie gender. Jednak na to trzeba dziesiątek tysięcy ludzi. Czekamy na Twoje zgłoszenie. Pisz niedlagender@ gmail.com Rozsyłanie wiadomości drogą elektroniczną, promowanie strony www.niedlagender.pl, lub innych form przekazywania informacji o zagrożeniu. Rozmowa, rozmowa, rozmowa ze znajomymi na ten temat. Jeżeli kochasz swoje dzieci, naród ojczyznę i wiarę broń tego jak to robili Twoi przodkowie. Dzisiejsze czasy są o wiele trudniejsze niż to widać na pierwszy rzut oka. Wszelkie inicjatywy własne są mile widziane, wykorzystaj swój potencjał i działaj razem z nami. 12 października w sobotę organizujemy kolejny protest przed biurem pełnomocnika rządu d.s. równego traktowania (siedziba Kozłowskiej Rajewicz) Al. Ujazdowskie 1/3 oraz kuratoriami w całej Polsce. Nie może ciebie tam zabraknąć. Prosimy zwoływać grupy osób, rejestrować pikiety i protesty. Wszystko to wymaga wysiłku i pracy to prawda. Kiedy jednak genderowcy zainstalują się w przepisach i instytucjach na dobre, czeka Polskę nadzór nad rodziną przez urzędników na wzór Szwecji czy Norwegii. Wtedy będzie prawdziwy trud obrony. Lepiej nie dopuść do tego, zapobiegaj wcześniej. Wszelkie informacje na temat protestu będą na stronie www.niedlagender.pl w zakładce aktualności. Pamiętaj – bezczynność może Ciebie, Twoje dzieci i wnuki drogo kosztować! Możesz jednak na wzór Twoich przodków bronić prawdy i godności przed kłamstwem i zbrodnią. www.gazetapatria.pl 10 Numer 7 (27), wrzesień 2013 „PATRIA” Powrót do Cycerona Przebrzmiała już debata nad kanonem lektur szkolnych ujawniła cały kryzys polskiej edukacji. Dyskusja o tym, co powinno znaleźć się w kanonie pokazała, że polskiej szkole nie przyświeca żaden ideał człowieka wykształconego. Marian Piłka historyk, Wiceprezes Prawicy Rzeczypospolitej Propozycje fragmentów z autorów od Sasa do Lasa nie prowadzą bowiem do wychowania wykształconych obywateli, a co najwyżej do umiejętności czytania i opanowania mniej lub bardziej dobrego stylu wypowiadania się. Ale są to zadania dla szkoły podstawowej, ewentualnie zawodowej, dla uczniów których wprowadza się czytanki różnych fragmentów, a nie całe dzieła, które wiodą czytelników w świat pytań o podstawowe wymiary ludzkiej egzystencji. Wykształcenie literackie, studiowanie całego spektrum ludzkich zachowań i poszukiwań, zawartych w dziełach literackich prowadzi bowiem do pełnego rozwoju intelektualnego i moralnego niezbędnego w ideale wykształconego człowieka. Literatura to nie tylko umiejętność czytania, czy wprawki stylistyczne, to przede wszystkim wejście w świat wielkich problemów egzystencjalnych, to pytania o sprawy podstawowe, o sens ludzkiego życia, to kształtowanie umiejętności rozwiązywania intelektualnych i moralnych wyzwań wraz z autorami i ich dziełami. To radość czytania i poznawania, której nigdy nie dadzą żadne wypisy czy fragmenty. To nie zamierzchła historia, ale przyjemność poznawania świata i zmagania się z jego problemami. Jest potrzeba czytania całych dzieł, a nie ich wypisów, bo tylko tak mogą one kształtować wyobraźnię i umiejętności samodzielnych poszukiwań. Czytanie dzieł to odkrywanie świata, a nie pokazywanie pocztówek, które niewiele mówią o rzeczywistości. Postulat wypisów jest próbą redukcji edukacji jedynie do sprawności potrzebnych w wykształceniu zawodowym, a nie wykształcenie zdolności samodzielnego zmagania się z rzeczywistością. Pomysł ministerstwa wypisów z autorów od Sasa do Lasa, zamiast lektur całych dzieł wielkiej literatury, ukazuje jeszcze jeden rys współczesnej edukacji. W tym wszystkim nie ma żadnego pozytywnego ideału wykształconego współczesnego Polaka. A może właśnie jest. To model edukacji, który nie zamierza niczym ucznia zachwycić, niczego nie chce poznać dogłębnie. To model, który dziedzictwo literackie traktuje jak fast food, a nie intelektualną strawę, którą można się rozkoszować. Kanon edukacyjny złożony z fragmentów autorów nie zakorzenionych w narodowym dzie- dzictwie, może pobudzić być może chwilową ekscytację, ale nie ukształtuje ani wiedzy, ani wyobraźni, ani umiejętności sprostania wyzwaniom współczesności. Taki „wypisowy” kanon może najwyżej wychować współczesnego barbarzyńcę, wyobcowanego z kulturowego dziedzictwa i niezdolnego do panowania nad swymi emocjami i popędami. Barbaryzacja edukacji poprzez kolejne „reformy” prowadzi do barbaryzacji współczesnej kultury przekształcając ją w popkulturę, której konsumentów wychowuje. Dlatego powstaje pytanie o sens i kształt współczesnej edukacji i wychowania. Obecna barbaryzacja jest bowiem tej edukacji żywym zaprzeczeniem. W sytuacji tak totalnego kryzysu edukacyjnego nie pozostaje nic innego, jak odwołanie się do sprawdzonych wzorców wychowawczych, których porzucenie spowodowało ten kryzys. Kluczem jest powrót do wychowania klasycznego, wychowania, które sprawdziło się w ciągu wieków, a które także dało Polsce wspaniałą inteligencję XIX i pierwszej połowy XX wieku. Wykształcenie klasyczne było oparte o realistyczną koncepcję rozwoju intelektualnego i duchowego młodego człowieka oraz na ukształtowanym przez wieki kompletnym ideale człowieka wykształconego. Model edukacji klasycznej opierał się na założeniu, iż człowiek jest bytem duchowo-cielesnym, a celem wychowania jest ukształtowanie pełnego człowieczeństwa, poprzez ukształtowanie zdolności do racjonalnego panowania nad własnymi emocjami. Dla Rzymian osoba rozumna to taka, której duch panuje nad ciałem. Dlatego w wykształceniu klasycznym nacisk położony był na kształtowanie charakteru, na zdolność opanowania, na samodyscyplinę, na kształtowanie wytrwałości, poświęcenia, zdolności współczucia, odpowiedzialności .Dla Rzymian synonimem barbarzyńcy była osoba nie panująca nad swoimi emocjami i popędami, dla której najważniejszymi dobrami były alkohol, seks i dobra doczesne. Dla barbarzyńcy siła oznaczała prawo, a prawo to triumf najsilniejszego. Rzymianin próbuje panować nad sytuacją, gdy barbarzyńca jest przez bieg wydarzeń miotany. Rzymski wzorzec człowieka wykształconego, to osoba zachowująca dystans do biegu wydarzeń, niepodatna na mody i przemijające egzaltacje. Ale ideał człowieka wykształconego w tradycji klasycznej, to przede wszystkim zdolność do wypełniania funkcji przywódczych, nie tylko funkcji przywództwa politycznego, ale wypełnianie społecznej roli przywódczej. To nie tylko udział w stanowieniu sprawiedliwego prawa, przykładnego wykonywania obowiązków, ale także dawanie przykładu własnym zachowaniem. Dla Rzymian niewyobrażalne było aspirowanie do roli przywódczej, jeżeli nie posiadało się umiejętności panowania nad samym sobą. To ten model edukacyjny ukształtował etos polskiej inteligencji. Ten model klasycznego wychowania, dla którego hasło „róbta, co chceta” jest wyrazem zdegenerowanego barbarzyństwa, opierał się przede wszystkim na studiowaniu tekstów starożytnych i dzieł narodowego kanonu. U jego podstaw leżała nauka greki i łaciny, jako kluczy do starożytnego dziedzictwa literackiego. Nauka języków starożytnych, bardzo logicznych w swej strukturze, uczyła także logicznego i precyzyjnego myślenia i wypowiadania się. Nauka łaciny traktowana była jako wstęp do logiki. Wychowanie klasyczne to także zdolność do pięknego wypowiadania się. Nic też dziwnego, że wraz z odrzuceniem tego modelu edukacji sztuka oratorska także zanikła .Nauka języków klasycznych ćwiczyła także pamięć, co później znacznie ułatwiało także przyswajanie wiedzy. Ale znajomość języków klasycznych przede wszystkim wprowadzała w świat autorów klasycznych z ich wielkimi pytaniami filozoficznymi i egzystencjalnymi i ułatwiała w towarzyszeniu im w ich próbach szukania odpowiedzi. Pisarze klasyczni stawiali pytania, które w każdym czasie i dla każdego są pytaniami fundamentalnymi, pytali o sens życia, sens wspólnoty, racje poświęcenia i męstwa. I poprzez własne rozważania i odpowiedzi wyposażali swych czytelników nie tylko w zdolności rozróżniania dobra i zła, ale dawali intelektualne narzędzia do szukania własnych odpowiedzi na egzystencjalne i intelektualne wyzwania swoich czasów. Literatura starożytna stanowiła swego rodzaju moralną bazę określającą reguły postępowania. Poprzez jej studiowanie utrwalano wartości i normy, których była nośnikiem.. Uważano, że ideał człowieka wykształconego, to nie tylko znajomość dzieł klasycznych, ale także postępowanie zgodnie z cnotami przez nie propagowanymi. Klasyczny ideał wychowawczy był więc ideałem kompletnym, był ideałem wykształcenia intelektualnego i odpowiadającej jego wartościom ideałem człowieka szlachetnego. Starożytni byli przekonani bowiem, iż prawdziwe cnoty realizujące ideał pełnego człowieczeństwa mogą się tylko rozwinąć w procesie wykształcenia literackiego. Literatura klasyczna to nie czcigodny zabytek, ale żywa inspiracja intelektualna i fascynująca przygoda. Ten klasyczny ideał człowieka wykształconego był oparty na realistycznej ocenie możliwości rozwojowych ludzkiej natury. Jego celem było stałe przezwyciężanie barbarzyństwa tkwiącego w ludzkiej naturze i wzmacnianie dominacji jej racjonalnego wymiaru. Ten ideał edukacyjny został kompletnie zdruzgotany przez współczesną edukację. Zanik nauczania języków klasycznych spowodował odcięcie powojennych pokoleń od fundamentów naszej cywilizacji, jakim jest dziedzictwo kulturowe starożytnej Grecji i Rzymu. Podcięcie tych korzeni uruchomiło proces destrukcji edukacji i wychowania prowadzące do stopniowej barbaryzacji kulturowej i demoralizacji współczesnych pokoleń . Po odcięciu edukacji od wzorów i dziedzictwa klasycznego, dziś mamy do czynienia z destrukcją kanonu narodowej literatury. Jego destrukcja jest innym wymiarem niszczenia klasycznego wykształcenia, a mianowicie wychowania patriotycznego. Klasyczny wzorzec człowieka wykształconego, to wzorzec obywatela poświęcającego się dla swej ojczyzny. Destrukcja kanonu narodowego podważa model wychowania patriotycznego. Bowiem ten typ wykształcenia kładł nacisk na kulturę literacką, w której odnajdywał zespół wartości i cnót decydujących o tożsamości każdego narodu. Poprzez kanon literacki, podobnie jak poprzez naukę historii, każdy naród, także Polacy próbują zrozumieć samych siebie, a także określić zestaw norm i postaw, dzięki którym potrafią sprostać wyzwaniom współczesności. To przeżywanie wyzwań, jakie autorzy stawiali przed kolejnymi pokoleniami swych bohaterów buduje poczucie narodowej więzi i rodzi postawy przywiązania i miłości własnego narodu. Literatura wykorzeniona z tego narodowego losu jest w najlepszym razie sensacją, w najgorszym zaś czynnikiem niszczącym narodowy etos. Jej studiowanie w szkole jest więc niszczeniem cnót niezbędnych do trwania i rozwoju narodowego etosu. Dlatego wprowadzanie do kanonu szkolnego dzieł wyobcowanych z narodowego etosu jest jego dekonstrukcją i już na poziomie edukacyjnym jest zakwestionowaniem tych wartości i cnót, które tworzą siłę każdej wspólnoty, jest zakwestionowaniem polskości jako wartości . Współczesny kryzys polskiego patriotyzmu ma jedno ze swych źródeł w destrukcji wychowania literackiego. Zamiast wielkich polskich dzieł literackich, na których wychowywały się pokolenia XIX –wiecznej i pierwszej połowy XX-wiecznej inteligencji polskiej, uczniowie dostają spreparowane wypisy, albo dzieła tzw. literatury krytycznej, które często niszczą te cnoty i postawy, od których zależy siła narodowej więzi. Współczesna szkoła ogranicza możliwość intelektualnej przygody, jaką jest zawsze obcowanie z wielkimi dziełami literackimi. A wprowadzanie do kanonu dzieł, których głównym celem jest podważanie wartości patriotyzmu, przywiązania do narodu i sensu wszystkich klasycznych cnót wychowawczych jest nie tylko działaniem demoralizującym, ale i podważaniem sensu istnienia narodowej wspólnoty. Wartość literatury krytycznej czy demaskatorskiej (jeżeli posiada wartość) polega na zdolności do oczyszczania postaw, ale pod warunkiem ich wcześniejszego ukształtowania. W przeciwnym razie jej wpływ jest destrukcyjny i demoralizujący. W tym sensie taka literatura jest zagrożeniem trwałości wspólnoty narodowej. Podważa bowiem sens bycia Polakiem. Klasyczny model edukacji i wychowania opiera się na przekonaniu, iż studiowanie literatury opisujące wybitne jednostki zmagające się z przeciwnościami życiowymi i intelektualnymi prowadzi do kształtowania podobnych aspiracji i zachowań. Taka literatura kształtuje umysły i charaktery . Studiowanie zarówno autorów klasycznych jak i klasyczne dzieła literatury narodowej stanowi wielką intelektualną przygodę w towarzyszeniu bohaterom w ich zmaganiach i walce. Ta literatura otwiera na wielkie problemy intelektualne i egzystencjalne i dostarcza instrumentów młodym ludziom do rozpoznania świata, i zmagania się z jego wyzwaniami. Kształtuje emocje, cnoty i charaktery, kształtuje dojrzałego i wykształconego człowieka. Ten model edukacyjny jest jednocześnie modelem wychowawczym, bowiem według niego ideał człowieka wykształconego, to nie tylko wiedza i zdolność logicznego myślenia, ale także, a może przede wszystkim – to wartość cnót, które kształtują osobowość. Klasyczny model wychowania zakłada, iż nie można być dobrym i wykształconym człowiekiem, nie można być także dobrym Polakiem bez nabycia cnót, które decydują o moralnej kondycji. Ten ideał moralno-intelektualnego i obywatelskiego wykształcenia jest najlepszą odpowiedzią na postępującą barbaryzację umysłów i postaw. Jest najlepszą odpowiedzią na kryzys współczesnej szkoły i współczesnego społeczeństwa. OGŁOSZENIE „PATRIA” Gazeta bezpłatna. Wydawnictwo „TOKARSKI” Adres redakcji: 05-200 Wołomin, ul. Wileńska 57 tel./fax: 22 787-14-26 22 787-05-65 e-mail: [email protected] Dział reklamy i ogłoszeń: tel./fax: 22 787-14-26 22 787-05-65 www.gazetapatria.pl www.gazetapatria.pl Redaktor Naczelny: p.o. Kazimierz Zych – redaguje zespół. Redakcja zastrzega sobie prawo do zmiany tytułów i skrótu tekstów. Nie zwracamy materiałów niezamówionych. Za treść ogłoszeń, artykułów sponsorowanych i niesponsorowanych oraz listów Redakcja i Wydawca nie odpowiadają. Prz gotowane przez Wydawcę reklama pozostaje jego własnością. SPRZEDAM LUB WYNAJMĘ Działkę 3000 m. Wołomin Lipiny Stare, Smugi, ul. Poranek. tel. 602 336 062 [email protected] Tym razem srebrny medal dla wołomińskiego biegacza Tym razem wołomiński biegacz, Eugeniusz Dembiński, po podwójnym sukcesie w ubiegłym roku, w tegorocznych mistrzostwach 24 sierpnia w Toruniu, zdobył srebrny medal, czyli wicemistrzostwo Polski na dystansie 10.000 Metrów w kategorii M-65. „Tylko”, a może aż. Przegrał jedynie z bardzo dobrym zawodnikiem z Krakowa Marianem Leśniakiem. Nasz mistrz skromnie tłumaczy, że w bieżącym roku był zmuszony mniej trenować już od połowy kwietnia, gdyż miał trudne zabiegi, m. in. z powodu złamania 2 lata temu 7-go kręgu szyjnego. Dlatego tydzień wcześniej w półmaratonie „Cud Nad Wisłą”, 15 sierpnia z Ossowa do Radzymina również zajął drugie miejsce w swojej kategorii wiekowej. Wynik, jaki osiągnął był zaledwie 20 sek. gorszy niż w ubiegłym roku, czyli jak zawsze na dobrym europejskim poziomie. Do końca tegorocznego sezonu pozostało naszemu biegaczowi jeszcze cztery starty w Grand Prix Warszawy (9 biegów na 10 km od lutego do listopada). W tej chwili po pięciu biegach prowadzi, więc prawdopodobnie w tej klasyfikacji zajmie I miejsce, czego oczywiście naszemu biegaczowi życzymy, zwłaszcza, że w tych wszystkich wysokiej rangi zawodach godnie reprezentował barwy Wołomina i OSiR Huragan, z powodzeniem promując nasze miasto. Jak pan to robi, p. Eugeniuszu, REKLAMA 11 Numer 7 (27), wrzesień 2013 „PATRIA” że już od ponad 50 lat utrzymuje taką formę? – Tak, ma pan rację panie redaktorze, jeśli coś trwa pół wieku, to nie jest dziełem przypadku. Znane są przecież przypadki, zwłaszcza u młodych sportowców, iż juniorzy, czy kadetki sięgają na zawodach krajowych, czy na Mazowszu po srebrne, czy złote medale, a po skończeniu gimnazjum czy liceum odchodzą na przedwczesną sportową emeryturę. Pisał o tym red. Ł. Rygało, w jednym ze swoich felietonów. W moim przypadku zdobyłem, jako junior, mistrzostwo Warszawy w 1962 r. (na tych samych, co Pani Irena Szewińska, wtedy Kirszenstejn, w skoku wzwyż, już, jako senior zdobyłem mistrzostwo Mazowsza na 10 000m. i obecnie, już w wieku starszych weteranów, kilkakrotnie, zdobyłem mistrzostwo Polski. A co z planami na następny rok 2014? – Zamierzam zdobyć jeszcze tytuł na królewskim dystansie, czyli w maratonie, ponieważ tytuły mi- REKLAMA Chcesz zatrudnić taniej pracownika, dostać na niego dotację, wsparcie lub myślisz o rozpoczęciu działalności gospodarczej? § Na stworzenie lub doposażenie nowego stanowiska pracy: jeżeli działasz co najmniej 6 miesięcy, nikogo nie zwolniłeś w ciągu pół roku z winy Pracodawcy, nie zalegasz z wypłatą wynagrodzeń, ZUS i podatkami, nie zalegasz kontrahentom, masz już pracowników, możesz zatrudnić bezrobotnego i dostać około 20.000 na doposażenie stanowiska pracy. Zrefundowane zostaną koszty związane z zakupem niezbędnych środków do utworzenia danego stanowiska pracy, za wyjątkiem zakupu nieruchomości, elementów małej architektury, środka transportu. Na staż możesz zatrudnić maksymalnie na 12 miesięcy młodą osobę bezrobotną do 25 roku życia, osobę zarejestrowaną jako bezrobotną w okresie do upływu 12 miesięcy od dnia określonego w dyplomie, świadectwie lub innym dokumencie poświadczającym ukończenie szkoły wyższej, która nie ukończyła 27 roku życia. strzowskie posiadam już na 5 000 m., 10 000 m. i półmaratonie. Zdaję sobie jednak sprawę, że przebiec 42.195 m. w odpowiednim tempie i czasie, nie będzie łatwe. Mimo to, postaram się nie przynieść wstydu mieszkańcom Wołomina. Na prace interwencyjne możesz zatrudnić na okres co najmniej 12 miesięcy, a w przypadku bezrobotnego w bardzo niekorzystnej sytuacji na co najmniej 24 miesiące, osobę do 25 roku życia lub powyżej 50 roku życia; długotrwale bezrobotną; po zakończeniu realizacji kontraktu socjalnego; kobietę, która nie podjęła zatrudnienia po urodzeniu dziecka; osobę bez kwalifikacji zawodowych, bez doświadczenia zawodowego, bez wykształcenia średniego; samotnie wychowującą co najmniej jedno dziecko do 18 roku życia; niepełnosprawną; osobę po odbyciu kary pozbawienia wolności, która nie podjęła zatrudnienia. Na rozpoczęcie działalności gospodarczej: jeżeli jesteś osobą bezrobotną, nieaktywną zawodowo i nie posiadałeś zarejestrowanej działalności gospodarczej w okresie ostatniego roku, a planujesz jej prowadzenie możesz otrzymać jednorazowe dofinansowanie z Urzędu Pracy na jej podjęcie. Wysokość dofinansowania wynosi około 20.000 zł. Przyznane środki możesz wykorzystać na zakup maszyn i urządzeń, oprogramowanie, materiały, towary i surowce, ale nie możesz ich przeznaczyć na zakup nieruchomości, środka transportu, artykułów tytoniowych i alkoholowych. Wsparcie finansowe jest bezzwrotne pod warunkiem rozliczenia wykorzystanych pieniędzy w wyznaczonym terminie i prowadzenia działalności gospodarczej nieprzerwalnie przez okres co najmniej 12 miesięcy. Jeżeli są Państwo zainteresowani którąś z powyższych form dotacji zadzwońcie /22/ 242 60 50, my udzielimy Wam wszystkich informacji i przygotujemy za Was wniosek. Anna Dębska – Skłodowscy Wiedza i Finanse Sp. z o.o. Marki, ul. Kościuszki 43 Wołomin, ul. Przejazd 3/5 Okiem PATRII Polski superczołg PL-01: prawdziwa bestia REKLAMA REKLAMA [email protected] www.gazetapatria.pl 12 www.gazetapatria.pl Numer 7 (27), wrzesień 2013 „PATRIA” [email protected]
