List Przełożonego Prowincjalnego do Współbraci z okazji

Uroczystość Chrystusa króla
Warszawa, 21 listopada 2010 r.
Drodzy Współbracia!
Podobnie jak w ubiegłym roku, w przeddzień patronalnego święta naszej Prowincji, pragnę skierować do Was Wszystkich kilka zdań refleksji, połączonej
z życzeniami.
Naszym Patronem, w czasach ogólnie uważanych za trudne dla Kościoła i wiary
chrześcijańskiej, jest Chrystus Król. Chrystus zwycięski i tryumfujący, a jednocześnie przedstawiany przez proroka Izajasza, jako posłuszny i cierpiący „sługa Jahwe”
(por. Iz 53). Ten sam Chrystus, którego imię – 10 lat po jubileuszu drugiego milenium Kościoła – ciągle jeszcze dobitnie rozbrzmiewa w zawołaniu upowszechnionym na wszystkich kontynentach świata przez naszego wielkiego Rodaka, Sługę Bożego Jana Pawła II: „Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam także na wieki!”
(Hbr 13, 8).
Z tym jubileuszowym wydarzeniem współbrzmi hasło niedawno zakończonego XX Zebrania Generalnego Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego (poprzedzonego XXI Zebraniem Prowincjalnym): „Ożywiać
wiarę, rozpalać miłość – Apostołowie Chrystusa w świecie, który się zmienia”. Tak zbieżny wątek skłania nas
do refleksji nad zasadniczym problemem i wyzwaniem naszych czasów: jak orędzie ewangeliczne można
i należy przekazywać człowiekowi XXI wieku?
Łącząc w jedno oba hasła, dochodzimy do przekonania, że niezależnie od czasów, w jakich żyjemy, w obliczu zachodzących w świecie zmian, Chrystus i jego przesłanie miłości i nadziei ciągle pozostają niezmienne
oraz aktualne. Podobna sytuacja miała miejsce, gdy papież Pius XI – w encyklice Quas Primas z 11 grudnia
1925 r. – ogłaszał ustanowienie uroczości ku czci Chrystusa, Króla Wszechświata. Również wtedy, towarzyszyła mu troska o to, jak stawić czoła postępującej laicyzacji życia publicznego, połączonej z trwającymi
konfliktami zbrojnymi i niepokojami społecznymi. Choć od tego wydarzenia mija dziś 85 lat, kontekst życia
społecznego i wymogów misji apostolskiej wydają się być bardzo zbliżone, a ideą przewodnią – wtedy i dziś
– pozostaje przedstawienie Chrystusa w centrum, jako celu i drogowskazu, który umożliwia lepsze zrozumienie człowieka i misji, jaką Kościół ma do spełnienia w świecie. W misję tę wpisuje się również nierozerwalnie dzieło Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego oraz ponad stuletnia historia obecności Pallotynów
na Ziemiach Polskich.
Jubileuszowe stulecie, uroczyście obchodzone 3 lata temu, jest chlubą naszych obu Prowincji Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego w Polsce. W sposób szczególny jest to powód do dziękczynienia i zadumy dla naszej warszawskiej Prowincji Chrystusa Króla, która istnieje (na co może mało kto w tych dniach
zwrócił uwagę?!) równo 75 lat, przyjmując, iż 4 kwietnia 1935 r. prężnie rozwijająca się Regia została podniesiona do rangi Prowincji, choć jej wezwanie „Chrystusa Króla” oficjalnie zatwierdzone zostało dopiero
14 marca 1942 r.
Tych kilka dat przypomina nam historię pallotyńskiej obecności w służbie Kościoła w Polsce, ale także na
innych kontynentach świata, biorąc pod uwagę dynamikę misyjną, która zaowocowała powstaniem nowych
jednostek administracyjnych Stowarzyszenia.
W tę bogatą pallotyńską historię, należy włączyć także „moją własną historię bycia pallotynem”. Nie
obawiam się stwierdzić, że każdy ze Współbraci (niezależnie jak potoczyło się jego życie) wniósł do niej wiele dobra, o którym trzeba zawsze pamiętać! Niektórzy może wnieśli go więcej, gdyż poprzez dzieła miłosierdzia oraz męczeństwo dali świadectwo życia bez reszty oddanego sprawie apostolstwa (m.in. nasi Błogosławieni Męczennicy – ks. Józef Stanek i ks. Józef Jankowski oraz kandydaci na ołtarze). Inni pozostawili po sobie
trwały ślad w postaci czy to słowa drukowanego, czy też wspólnot i wiernych wypełniających piękne nowe
świątynie. Jedni Współbracia są w dalszym ciągu w trakcie „pisania historii bycia pallotynem”, a jeszcze inni
są dopiero u jej początków. Nikt jednak (co chciałbym w tym miejscu szczególnie podkreślić!) z nas Pallotynów Prowincji Chrystusa Króla nie pisze tej historii samotnie. Historię Prowincji… i Pallotynów piszemy
wspólnie! Piszemy ją w życiu osobistym i wspólnotowym, w pracy duszpasterskiej i zaangażowaniu apostolskim, w kraju ojczystym i poza granicami. Codzienne zmaganie się z wyzwaniami, jakie stawia przed
nami i naszym pallotyńskim powołaniem zmieniający się świat, staje się tym samym źródłem rzeczywistej
Historii, która realizuje się we współpracy oraz współodpowiedzialności za to, czym jest i czym w przyszłości będzie dzieło św. Wincentego Pallottiego oraz jaką drogą będzie podążać rozwój naszej Prowincji w XXI
wieku po Jezusie Chrystusie, Królu Wszechświata!
Jednoznacznego kierunku, będącego odpowiedzią na rodzące się w tej kwestii pytania i wątpliwości, nie
da się określić ani z pozycji przełożonego, ani współbrata zaangażowanego w takie czy inne dzieła Prowincji. Żadna strategia nie jest też w tym zakresie doskonała ani na tyle trwała, by zapewnić stabilność rozwoju
i spokój „apostolskiego sumienia”. Obrane strategie mogą być lepsze lub słabsze, bardziej owocne lub mniej
wydajne. To zaś, co może czynić życie pallotyńskie owocnym i dynamicznym, a także co jest naszym cennym dziedzictwem, jest efektem umiejętności współpracy, dążenia do zjednoczenia wysiłków oraz troski
o dobro wspólne (nie tylko o zachowanie tego, co jest, ale o szukanie i budowanie tego, co nowe!). Jako Pallotyni, mamy w tym zakresie wiele do zaproponowania. Współpracę możemy bowiem rozwijać w realizacji poszczególnych dzieł pallotyńskich, w tworzeniu wspólnoty prowincjalnej ze wspólnot miejscowych,
w budowaniu Stowarzyszenia jako integralnej części Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego, które z kolei
zobowiązuje do ścisłej współpracy ze strukturami Kościoła powszechnego, zarówno na poziomie wspólnot
parafialnych, dekanalnych, międzyzakonnych, jak i ogólnokościelnych.
Z jednej strony zadanie, przed jakim stoimy, wydaje się stosunkowo proste w realizacji, gdyż mając takiego Mistrza, jakim jest sam Jezus Chrystus, z wiarą i nadzieją patrzymy w przyszłość. Jako Pallotyni, posiadamy również znakomitą – ośmielę się rzec! – metodę pracy apostolskiej, określoną przez św. Wincentego Pallottiego i streszczoną w sformułowaniu: „ożywiać wiarę - rozpalać miłość”. Czego więc nam jeszcze potrzeba?
Potrzeba nam rozwinięcia i utrwalenia tej umiejętności współpracy i wspólnego podejmowania wysiłków,
dzięki której zapisane mogą zostać dalsze chlubne karty pallotyńskiej historii Prowincji Chrystusa Króla!
Drodzy Współbracia!
Z okazji święta patronalnego zachęcam i zapraszam do podejmowania wspólnego wysiłku w dziele kontynuowania „pisania” historii naszej Prowincji, będącej żywotną cząstką Rodziny Pallotyńskiej, zespolonej
wokół idei Zjednoczenia. 40 lat temu, uczestnicy XII nadzwyczajnej „Kapituły odnowy” zapisali zdanie:
„Wincenty Pallotti dostrzegł w braku współpracy i koordynacji działań apostolskich wielkie nieszczęście dla
Kościoła”. Zakończone niedawno w Ariccia XX Zebranie Generalne podjęło tę myśl i poświęciło jeden pełny dzień na dyskusję „jak rozwijać i pogłębiać naszą współpracę międzynarodową, międzyprowincjalną i międzykulturową, wskazując nowe małe kroki na drodze lepszej służby Kościołowi. My, synowie św. Wincentego
Pallottiego, «wciąż i coraz bardziej» uświadamiamy sobie, że współpraca jest i być powinna, pallotyńskim sposobem «ożywiania wiary i rozpalenia miłości»” [propozycja do Przesłania końcowego XX Zebrania Generalnego SAC]. Efektem konkretnym tej refleksji stanie się swoiste przesłanie programowe, które zawierać będzie
szczegółowe wskazania i propozycje, jak skutecznie i praktycznie zaradzać problemom, z jakimi świat pallotyński boryka się niezależnie od kontynentu, rodziny kulturowej czy języka. Ten dokument o charakterze przesłania ideowego i duchowego (aktualnie opracowywany w Zarządzie Generalnym), jako wyrazisty
owoc wspólnej wrażliwości na sprawy Boże, wyrażający wołanie o pogłębienie duchowe i poprawę jakości
życia i współpracy w duchu charyzmatu apostolskiego Założyciela, będzie dla nas programem na następne
lata. W oczekiwaniu na jego publikację oraz konkretne wskazania XX Zebrania Generalnego, niech zaistnieje w naszym myśleniu oraz w podejmowanych działaniach świadomość nieodzownej potrzeby współpracy w celu realizacji tej wizji Zjednoczenia, jaką św. Wincenty Pallotti przekazał nam w ikonie Wieczernika i która wyraża się „węzłem współzawodniczącej miłości chrześcijańskiej, aby się starać o pomnażanie środków duchowych i materialnych, zmierzających do wspierania świętej wiary, pragnąc jednocześnie jak najprędzej oglądać chwilę, której z upragnieniem oczekują wszyscy dobrzy ludzie, a którą zapowiedział Jezus Chrystus — chwilę, w której nastanie jedna Owczarnia i jeden Pasterz”.
Drodzy Współbracia!
Niech powyższe słowa, przekazane formie życzeń i troski o „pallotyńskie jutro”, staną się dla nas Wszystkich zachętą do podejmowania nowych form współpracy i współodpowiedzialności za realizację apostolskiego charyzmatu w zmieniającym się świecie!
Na tegoroczne święto Prowincji Chrystusa Króla, w duchu jedności, zechciejcie przyjąć serdeczne pozdrowienia od całego Zarządu Prowincjalnego oraz zapewnienie o modlitwie, która jest warunkiem koniecznym, a jednocześnie pierwszym owocem ożywienia wiary i rozpalenia miłości.
Ks. Józef Lasak SAC
Przełożony Prowincjalny
Na stronie pierwszej: „Le Sauveur en bleu - Niebieski Zbawiciel” - Witold Urbanowicz SAC