elektronika_telekomunikacja20070210

Załącznik nr 23
Standardy kształcenia dla kierunku studiów:
Elektronika i telekomunikacja
A. STUDIA PIERWSZEGO STOPNIA
I. WYMAGANIA OGÓLNE
Studia pierwszego stopnia trwają nie krócej niŜ 7 semestrów. Liczba godzin zajęć nie
powinna być mniejsza niŜ 2500. Liczba punktów ECTS (European Credit Transfer System) nie
powinna być mniejsza niŜ 210.
II. KWALIFIKACJE ABSOLWENTA
Absolwent posiada wiedzę i umiejętności niezbędne do wdraŜania i eksploatacji układów,
urządzeń i systemów elektronicznych oraz systemów, sieci i usług telekomunikacyjnych.
Absolwent jest przygotowany do pracy w przedsiębiorstwach produkujących sprzęt
elektroniczny i telekomunikacyjny oraz w przedsiębiorstwach operatorskich sieci i usług
telekomunikacyjnych. Absolwent zna język obcy na poziomie biegłości B2 Europejskiego
Systemu Opisu Kształcenia Językowego Rady Europy oraz posiada umiejętności posługiwania
się językiem specjalistycznym w dziedzinie elektroniki i telekomunikacji. Absolwent jest
przygotowany do podjęcia studiów drugiego stopnia.
III. RAMOWE TREŚCI KSZTAŁCENIA
III.1 GRUPY TREŚCI KSZTAŁCENIA, MINIMALNA LICZBA GODZIN ZAJĘĆ
ZORGANIZOWANYCH ORAZ MINIMALNA LICZBA PUNKTÓW ECTS
godziny ECTS
A. GRUPA TREŚCI PODSTAWOWYCH
B. GRUPA TREŚCI KIERUNKOWYCH
Razem
420
435
855
41
42
83
III.2 SKŁADNIKI TREŚCI KSZTAŁCENIA W GRUPACH, MINIMALNA
LICZBA GODZIN ZAJĘĆ ZORGANIZOWANYCH ORAZ MINIMALNA
LICZBA PUNKTÓW ECTS
godziny ECTS
A. GRUPA TREŚCI PODSTAWOWYCH
Treści kształcenia w zakresie:
1. Podstaw matematyki
2. Fizyki
3. Metodyki i techniki programowania
4. Techniki obliczeniowej i symulacyjnej
5. Obwodów i sygnałów
B. GRUPA TREŚCI KIERUNKOWYCH
Treści kształcenia w zakresie:
1. InŜynierii materiałowej i konstrukcji urządzeń
420
41
150
90
90
45
45
435
42
1
2. Elementów elektronicznych
3. Optoelektroniki
4. Analogowych układów elektronicznych
5. Techniki bardzo wysokich częstotliwości
6. Metrologii
7. Techniki cyfrowej
8. Architektury komputerów i systemów operacyjnych
9. Wybranych języków programowania wysokiego
poziomu
10. Przetwarzania sygnałów
11. Układów i systemów scalonych
12. Podstaw telekomunikacji
13. Systemów i sieci telekomunikacyjnych
14. Anten i propagacji fal
15. Technik bezprzewodowych
16. Technik multimedialnych
III.3 WYSZCZEGÓLNIENIE TREŚCI I EFEKTÓW KSZTAŁCENIA
A. GRUPA TREŚCI PODSTAWOWYCH
1. Kształcenie w zakresie podstaw matematyki
Treści kształcenia: Algebra liniowa – macierze, wyznaczniki, układy równań, rachunek
wektorowy, wektory bazowe (transformacje), wartości i wektory własne. Elementy geometrii
analitycznej. Liczby zespolone – pojęcia podstawowe, działania algebraiczne. Rachunek
róŜniczkowy funkcji jednej zmiennej – funkcje elementarne, ciągłość i granica funkcji,
pochodna funkcji i jej zastosowania. Rachunek całkowy funkcji jednej zmiennej. Ciągi
liczbowe, szeregi potęgowe i trygonometryczne (Taylora, Fouriera). Transformata Laplace’a.
Równania róŜniczkowe zwyczajne. Funkcje wielu zmiennych. Rachunek róŜniczkowy. Całki
wielokrotne, krzywoliniowe skierowane i powierzchniowe zorientowane – ich interpretacja
fizyczna. Elementy teorii pola. Rachunek operatorowy. Funkcje zmiennej zespolonej.
Podstawy rachunku prawdopodobieństwa i statystyki matematycznej.
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: posługiwania się podstawowym aparatem
matematycznym.
2. Kształcenie w zakresie fizyki
Treści kształcenia: Mechanika – kinematyka, dynamika punktu materialnego, zasady
zachowania, siły bezwładności, zderzenia ciał, grawitacja, elementy szczególnej teorii
względności. Ruch drgający i falowy. Fale akustyczne – równania akustyki, parametry
ośrodka, impedancja falowa. Termodynamika – kinetyczna teoria gazów, ciepło, praca, energia
wewnętrzna, entropia, procesy odwracalne i nieodwracalne, przejścia fazowe. Optyka –
promieniowanie świetlne, elementy optyki geometrycznej, dyspersja, dyfrakcja, interferencja i
polaryzacja światła, holografia, źródła promieniowania. Fizyka kwantowa – dualizm falowokorpuskularny, równanie Schrödingera, budowa atomu. Fizyka ciała stałego – budowa
kryształów, podstawy teorii pasmowej ciał stałych, własności ciał stałych. Fizyka jądrowa –
siły jądrowe, promieniotwórczość, reakcje jądrowe, cząstki elementarne, akceleratory.
Klasyfikacja ośrodków materialnych. Pole elektrostatyczne – źródła pola, prawo Coulomba,
prawo Gaussa, potencjał elektrostatyczny. Pole magnetyczne – źródła pola, prawo BiotSavarta, prawo sił Ampere’a. Elektromagnetyzm: prawo indukcji Faraday’a, uogólnione prawo
Ampere’a, równania Maxwella w próŜni i ośrodkach materialnych (polaryzacja, magnetyzacja,
zespolona
przenikalność
elektryczna).
Zasada
zachowania
energii
w
polu
elektromagnetycznym, wektor Poyntinga. Podstawy propagacji i promieniowania – fala płaska
w ośrodku bezstratnym i stratnym, współczynnik propagacji, polaryzacja fali, warunki
2
brzegowe, padanie fali elektromagnetycznej na granicę dwóch ośrodków, rezystancja
powierzchniowa, dipol Hertza, rezystancja promieniowania.
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: rozumienia zjawisk i procesów fizycznych w
przyrodzie; pomiaru i określania podstawowych wielkości fizycznych; opisu pól elektrycznych
i magnetycznych – statycznych i zmiennych; obliczania parametrów ruchu falowego w wolnej
przestrzeni.
3. Kształcenie w zakresie metodyki i techniki programowania
Treści kształcenia: Dane i ich komputerowe reprezentacje. Algorytmy i sposoby ich
przedstawiania. Podstawowe konstrukcje języków algorytmicznych. Rekurencja i typy
programów rekurencyjnych. Analiza sprawności algorytmów. Programowanie strukturalne i
obiektowe. Algorytmy sortowania i przeszukiwania danych. Dynamiczne struktury danych –
listy, tablicowe implementacje list, stos, kolejki, sterty i kolejki priorytetowe, drzewa i ich
reprezentacje. Zastosowanie techniki programowania typu „dziel-i-rządź”. Programowanie
interakcji z uŜytkownikiem.
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: algorytmizacji problemów; implementacji
algorytmów w wybranym języku programowania i środowisku programistycznym; tworzenia
programów strukturalnych i obiektowych; konstruowania dynamicznych struktur danych;
wykonywania obliczeń numerycznych i przetwarzania danych.
4. Kształcenie w zakresie techniki obliczeniowej i symulacyjnej
Treści kształcenia: Algorytmy obliczeniowe w analizie i syntezie obwodów elektrycznych.
Metody numeryczne rozwiązywania liniowych układów równań. Metody numeryczne
rozwiązywania równań nieliniowych i nieliniowych układów równań. Komputerowe
opracowywanie wyników pomiarów (interpolacja, aproksymacja). Algorytmy analizy stanów
przejściowych w układach elektrycznych, algorytmy przetwarzania sygnałów. Ograniczenia i
korzyści symulacji komputerowej. Symulacja i eksperyment komputerowy. Oprogramowanie
do obliczeń i symulacji inŜynierskich. Zasady tworzenia skryptów do narzędzi programowych.
Dokumentacja inŜynierska.
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: stosowania metod numerycznych i
symulacyjnych do zadań inŜynierskich w elektronice i telekomunikacji; dokumentowania
wyników obliczeń i symulacji.
5. Kształcenie w zakresie obwodów i sygnałów
Treści kształcenia: Podstawowe wielkości elektryczne i ich jednostki. Modele elementów
obwodów elektrycznych. Parametry statyczne i dynamiczne. Liniowość, stacjonarność. Quasistacjonarność a linia długa. Wzmacniacz operacyjny. Źródła niezaleŜne idealne i rzeczywiste.
Źródła sterowane. Prawa Kirchhoffa. Dwójnik, czwórnik, wielowrotnik. Obwody liniowe –
łączenie elementów, rezystancja zastępcza, „trójkąt-gwiazda”, dzielniki, metody: superpozycji,
kompensacji, zamiany źródeł, Thevenina i Nortona. Metody sieciowe. Standardowe sygnały
analogowe. Przyczynowość. Przekształcenie Laplace’a, transmitancja. Analiza obwodów w
stanie nieustalonym i ustalonym. Metoda wskazów. Bilans mocy, dopasowanie.
Charakterystyki czasowe i częstotliwościowe. Stabilność. Obwody rezonansowe. Obwody
nieliniowe – pobudzenie stałe i sinusoidalne. Szereg Fouriera – widmo, analiza obwodów
sygnału okresowego. Programy komputerowe analizy obwodów.
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: analizy liniowych obwodów analogowych i
podstawowych obwodów nieliniowych z wykorzystaniem metod operatorowych i metod
komputerowych.
B. GRUPA TREŚCI KIERUNKOWYCH
1. Kształcenie w zakresie inŜynierii materiałowej i konstrukcji urządzeń
Treść kształcenia: Oddziaływanie fali elektromagnetycznej z magnetykami, dielektrykami,
przewodnikami, materiałami optycznymi, materiałami konstrukcyjnymi. Podstawowe grupy
materiałowe i ich technologie wytwarzania – tworzywa sztuczne, metale, cerami,
półprzewodniki. Materiały cienkowarstwowe. Nanotechnologie. Elementy elektroniczne –
parametry pasoŜytnicze, schematy zastępcze. Zasady stosowania materiałów i elementów –
3
naraŜenia eksploatacyjne, niezawodność. Konstruowanie urządzeń – normy, wymagania
techniczne, dokumentacja. Programy informatyczne wspomagających projektowanie.
Technologia montaŜu. Kierunki rozwoju inŜynierii materiałowej – mikro- i nanotechnologie.
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: doboru materiałów, elementów i konstrukcji
urządzeń do wymagań technicznych i warunków eksploatacyjnych; projektowania urządzeń i
procesów montaŜu wraz z dokumentacją techniczną.
2. Kształcenie w zakresie elementów elektronicznych
Treści kształcenia: Fizyczne podstawy działania półprzewodnikowych elementów
elektronicznych. Elementy bezzłączowe – termistor, piezorezystor, gaussotron i hallotron.
Złącza PN i prostujące złącze metal-półprzewodnik. Diody: prostownicze, stabilizacyjne,
pojemnościowe, przełączające, mikrofalowe. Tranzystory: bipolarne, złączowe-polowe,
polowe. Tetrody polowe. Dwukońcówkowe stabilizatory prądu. Tranzystory bipolarne z
izolowaną bramką. Tranzystory typu SIT. Tyrystory, diaki i triaki. Tranzystory jednozłączowe
i programowalne tranzystory jednozłączowe. Przyrządy ze sprzęŜeniem ładunkowym.
Elementy bierne monolitycznych układów scalonych. Elementy systemów mikro-elektromechanicznych.
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: rozumienia budowy, zasad działania,
niezawodnego uŜytkowania i stosowania półprzewodnikowych elementów elektronicznych
oraz ich modeli.
3. Kształcenie w zakresie optoelektroniki
Treści kształcenia: Właściwości promieniowania optycznego. Fotometria i radiometria.
Bezpieczeństwo w stosowaniu promieniowania optycznego. Zjawiska optyczne i metody ich
opisu. Źródła promieniowania: termiczne, elektroluminescencyjne, lasery – zasada działania i
właściwości. Projektowanie nadajników optycznych. Detektory promieniowania oraz matryce
detektorów – zasada działania i parametry techniczne. Projektowanie odbiorników
promieniowania. Światłowody – klasyfikacja, właściwości i parametry. Bierne elementy
optyczne. Projektowanie układów optoelektronicznych. Wybrane optyczne techniki pomiarowe
– interferometria, reflektometria. Wybrane zastosowania technik optoelektronicznych –
optyczna transmisja sygnałów, wizualizacja informacji, sensoryka optoelektroniczna. Trendy
rozwojowe optoelektroniki.
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: doboru podzespołów optoelektronicznych do
wybranych zastosowań; projektowania podstawowych układów optoelektronicznych;
stosowania podstawowych optoelektronicznych przyrządów pomiarowych.
4. Kształcenie w zakresie analogowych układów elektronicznych
Treści kształcenia: Modele analityczne i metody projektowania podstawowych układów
wzmacniających na tranzystorach bipolarnych oraz polowych. Układy scalone wzmacniaczy
prądu stałego, wzmacniaczy pasmowych i mocy. Wzmacniacze operacyjne i ich zastosowania.
Analogowe filtry aktywne czasu ciągłego i dyskretnego. Programowalne układy analogowe i
ich zastosowania. Specjalizowane układy scalone. Szumy układów aktywnych. Generatory.
Zasilacze: prostowniki, filtry tętnień, przetworniki i stabilizatory o pracy ciągłej i impulsowej.
Detektory amplitudy, częstotliwości i przesunięcia fazowego. Analogowy układ mnoŜący i
jego zastosowania. Pętla fazowa i jej zastosowania.
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: projektowania struktur układowych
realizujących załoŜone funkcje; analizowania właściwości w zakresie pracy stałoprądowej, w
dziedzinach czasu i częstotliwości; stosowania narzędzi komputerowego wspomagania
projektowania i symulacji; uruchamiania układów prototypowych i przeprowadzania
pomiarów laboratoryjnych.
5. Kształcenie w zakresie techniki bardzo wysokich częstotliwości
Treści kształcenia: Linie transmisyjne – parametry obwodowe i falowe, wykres Smith’a.
Technologia i podstawowe parametry prowadnic współosiowych, falowodowych i
zintegrowanych. Struktury mikropaskowe, szczelinowe i koplanarne. Rezonatory bardzo
wysokich częstotliwości – budowa, właściwości i zastosowania. Metody pobudzania
falowodów i rezonatorów – sonda elektryczna i magnetyczna, szczelina pobudzająca. Opis
4
macierzowy układów wielowrotowych. Układy pasywne bardzo wysokich częstotliwości –
złącza współosiowe, tłumiki i obciąŜenia, dzielniki, sprzęgacze zbliŜeniowe i hybrydowe,
filtry, układy niewzajemne. Zintegrowane układy półprzewodnikowe – generatory,
wzmacniacze i mieszacze. Technika fal milimetrowych. Mikrofalowe układy monolityczne.
Układy mikro-elektro-mechaniczne.
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: rozumienia podstawowych technik
prowadzenia i rozpraszania fal w liniach transmisyjnych oraz układach pasywnych i
aktywnych w zakresie bardzo wysokich częstotliwości; posługiwania się obwodami
zastępczymi złoŜonymi z linii długich i elementów o stałych skupionych do analizowania
właściwości układów bardzo wysokich częstotliwości.
6. Kształcenie w zakresie metrologii
Treści kształcenia: Podstawowe pojęcia metrologii. Jednostki i układy miar. Wzorce wielkości
elektrycznych i czasu. Bezpośrednie i pośrednie metody pomiarowe. Systematyczne i losowe
błędy pomiarowe. Obliczanie niepewności pomiaru. Bloki elektronicznych mierników
analogowych. Oscyloskop analogowy. Przetworniki analogowo-cyfrowe i cyfrowo-analogowe.
Bloki cyfrowych przyrządów pomiarowych. Metody pomiaru prądu i napięcia stałego oraz
przemiennego. Pomiar mocy. Pomiary czasu, częstotliwości i fazy. Metody pomiaru
rezystancji i impedancji. Multimetry i oscyloskopy cyfrowe. Systemy pomiarowe i interfejsy.
Podstawy obróbki danych pomiarowych.
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: planowania i wykonywania pomiarów;
analizy wyników oraz przygotowania sprawozdań z przeprowadzonych badań.
7. Kształcenie w zakresie techniki cyfrowej
Treści kształcenia: Układy kombinacyjne i sekwencyjne oraz ich opis matematyczny – tablice
funkcji, funkcje logiczne, automaty, grafy, tablice przejść/wyjść. Cyfrowa reprezentacja
informacji – systemy zapisu liczb i działania arytmetyczne. Algebra Boole’a jako narzędzie
opisu układów logicznych – funkcje logiczne, postaci kanoniczne, metody minimalizacji
funkcji logicznych. Analiza i synteza układów kombinacyjnych. Funktory logiczne. Synteza
układów kombinacyjnych z wykorzystaniem funktorów, multiplekserów i modułów
programowalnych. Typowe układy kombinacyjne. Układy iteracyjne. Analiza i synteza
układów sekwencyjnych synchronicznych i asynchronicznych – minimalizacja liczby stanów i
ich kodowanie, wyścigi i hazardy w układach asynchronicznych. Typowe układy sekwencyjne
– przerzutniki, rejestry, liczniki. Techniki realizacji układów cyfrowych – parametry i
charakterystyki. Organizacja magistrali, adresacja i synchronizacja. Pamięci – parametry i typy
dostępu do informacji. Wprowadzenie do logiki układów programowalnych i
specjalizowanych. Komputerowe wspomaganie projektowania i testowania układów
cyfrowych.
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: opisu, analizy i projektowania podstawowych
układów cyfrowych; korzystania z katalogów i not aplikacyjnych elementów scalonych oraz z
oprogramowania do projektowania i symulacji układów cyfrowych.
8. Kształcenie w zakresie architektury komputerów i systemów operacyjnych
Treści kształcenia: Architektura systemu komputerowego na poziomie rejestrów – cykl
rozkazowy. Kodowanie liczb, operacje arytmetyczne i logiczne, struktury sterowania.
Podprogramy. Wywoływanie usług systemu operacyjnego. Programowanie mieszane. Zasady
sterowania urządzeń i obsługa przerwań sprzętowych. Maszyny wirtualne. Architektura
systemów pamięci – hierarchia, zarządzanie, pamięć wirtualna. Architektury komputerów o
złoŜonych i zredukowanych zestawach instrukcji. Przetwarzanie potokowe. Systemy
wieloprocesorowe. Klasyfikacja i funkcje systemów operacyjnych. Procesy i wątki.
Przetwarzanie współbieŜne i równoległe. Systemy plików – organizacja ciągła, listowa i
indeksowa; atrybuty i uprawnienia. Transakcje i bezpieczeństwo w systemach operacyjnych.
Systemy scentralizowane i rozproszone. Komunikacja i praca w sieci.
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: tworzenia programów na poziomie rozkazów
procesora i ich łączenia z kodem w języku wysokiego poziomu; korzystania w programach z
interfejsu aplikacyjnego oraz pracy w środowisku systemu operacyjnego; zarządzania
5
procesami; realizacji operacji plikowych; tworzenia skryptów; zapewnienia bezpieczeństwa
informacyjnego.
9. Kształcenie w zakresie wybranych języków programowania wysokiego poziomu
Treści kształcenia: Programowanie obiektowe. Metody kompozycji programu i sterowanie
instrukcjami oraz tworzenie interfejsów graficznych. Obsługa interfejsów komunikacyjnych.
Programowanie sieciowe. Programowanie urządzeń elektronicznych. Podstawy wybranych
języków, w tym języka i platformy Java. Zasady budowy dokumentów. Konstruowanie i
wykorzystywanie znaczników. Zastosowania znaczników do tworzenia plików
konfiguracyjnych urządzeń oraz do tworzenia systemów informacyjnych. Języki skryptowe.
Zasady kompozycji programu i sterowania instrukcjami. Dynamiczna obsługa działań
uŜytkownika i zdarzeń – zastosowanie do tworzenia dynamicznych systemów informacyjnych.
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: doboru języka programowania do
rozwiązywania problemów w zakresie oprogramowania sprzętu i usług; wytwarzania
oprogramowania w zakresie poznanych języków programowania; specyfikowania
podstawowych wymagań dla informatyków w zakresie oprogramowania (tworzenia
interfejsów); tworzenia i wbudowywania serwisów informacyjnych do urządzeń oraz
odpowiedniego ich oprogramowania i konfigurowania.
10. Kształcenie w zakresie przetwarzania sygnałów
Treści kształcenia: Klasyfikacja sygnałów. Analiza widmowa sygnałów deterministycznych –
przekształcenie Fouriera całkowe i dyskretno-czasowe, widmo sygnału. Sygnał zespolony –
amplituda, faza i pulsacja chwilowa. Przekształcenie Hilberta. Obwiednia zespolona
rzeczywistego sygnału pasmowego. Kształtowanie widma przez system liniowy. Konwersja
analogowo-cyfrowa i cyfrowo-analogowa. Szum kwantyzacji, stosunek mocy sygnału do mocy
szumu. Równania róŜnicowe. Schematy strukturalne. Przekształcenie Z. Transmitancja.
Systemy o skończonej i o nieskończonej odpowiedzi impulsowej. Realizowalność a
przyczynowość, stabilność, minimalnofazowość. Podstawy filtracji cyfrowej. Dyskretna i
szybka transformacja Fouriera. Powiązania transformat. Splot dyskretny liniowy i cykliczny.
Wprowadzenie do interpolacji i decymacji.
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: stosowania narzędzi i algorytmów
analogowych oraz cyfrowych przetwarzania sygnałów; analizowania sygnałów i systemów w
dziedzinie czasu i częstotliwości; projektowania podstawowych systemów cyfrowego
przetwarzania sygnałów.
11. Kształcenie w zakresie układów i systemów scalonych
Treści kształcenia: Techniki i technologie produkcji układów scalonych. Wpływ swobodnego
wyboru kształtu tranzystorów na właściwości projektowanego układu lub systemu. Techniki
projektowania topografii z uwzględnieniem aktywnego i biernego podłoŜa. Optymalizacja
topografii połączeń elementów, rola padów w kontekście czasu propagacji sygnałów.
Ekstrakcja projektu topograficznego, analiza parametrów fizycznych. Łączenie bloków
analogowych z cyfrowymi na wspólnym podłoŜu aktywnym. Synteza na poziomie topografii
układów cyfrowych zorientowana na minimalizację energii strat statycznych i dynamicznych z
uwzględnieniem fizyki zjawisk zachodzących w bramkach logicznych. Projektowanie układów
analogowych pod kątem minimalizacji szumów i sprzęŜeń pasoŜytniczych między
tranzystorami i blokami funkcjonalnymi. Optymalizacja uzysku produkcyjnego na etapie
projektowania. Projektowanie zorientowane na maksymalizację częstotliwości pracy.
Kompromis – szybkość działania a straty energii. Języki opisu sprzętu. Eliminacja
ekstremalnych gęstości mocy strat energii w podłoŜu. Bariery fizyczne – sposoby ich
pokonywania przy realizacji struktur nanometrowych. Systemy SoC (System on Chip),
procesory cyfrowe synchroniczne i asynchroniczne, procesory analogowe, przetworniki,
czujniki, implanty medyczne, systemy bioelektroniczne (w tym protezy organów i naczyń),
procesory telemedyczne.
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: projektowania układów i systemów scalonych
najnowszych generacji z uwzględnieniem uzysku, niezawodności, kosztów produkcji, szumów,
ochrony własności intelektualnej oraz standardowych języków opisu sprzętu; testowania i
6
diagnozowania modułów scalonych metodami elektrycznymi, termicznymi i optycznymi;
wyboru właściwej techniki i technologii stosownie do rozwiązywanego problemu.
12. Kształcenie w zakresie podstaw telekomunikacji
Treści kształcenia: Źródła informacji i ich modele oraz właściwości. Pojęcie sygnału w
telekomunikacji. Podstawowe techniki przekazywania informacji na odległość. Tor
telekomunikacyjny. Funkcje nadajnika i odbiornika. Kanał telekomunikacyjny i jego
właściwości. Szumy, zakłócenia, zaniki i zniekształcenia. Podstawowe modele kanału.
Reprezentacja sygnałów analogowych w dziedzinie czasu i częstotliwości. Próbkowanie i
kwantowanie sygnałów. Modulacja impulsowa. Szum kwantyzacji. Modulacja i demodulacja
analogowa oraz cyfrowa. Reprezentacja sygnałów cyfrowych w dziedzinie czasu i
częstotliwości. Widmo i pasmo sygnałów. Odbiór korelacyjny. Filtr dopasowany. Kodowanie
źródłowe. Kodowe zabezpieczenie przed błędami. Kryteria jakości transmisji i jej
optymalizacji.
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: posługiwania się podstawowymi pojęciami z
zakresu telekomunikacji; przedstawiania sygnałów telekomunikacyjnych w dziedzinie czasu i
częstotliwości; porównywania transmisji analogowych i cyfrowych; doboru sygnałów do
właściwości kanału telekomunikacyjnego; określania roli kodowania w przesyłaniu informacji
i kryteriów jakości transmisji.
13. Kształcenie w zakresie systemów i sieci telekomunikacyjnych
Treści kształcenia: Pojęcie usługi, systemu i sieci telekomunikacyjnej. Funkcje elementów
sieci. Klasyfikacja sieci i topologie. Zasoby sieci. Ruch telekomunikacyjny. Klasyfikacja i
atrybuty usług. Poziom i jakość usług. Numeracja i adresacja. Bezpieczeństwo i taryfikacja w
sieciach. Techniki realizacji komutacji i transmisji. Synchronizacja pracy sieci. Modele
warstwowe współpracy urządzeń. Model odniesienia komunikacji systemów otwartych.
Protokoły komunikacyjne i systemy sygnalizacji. Sterowanie w sieciach – obsługa wywołań,
wybór drogi, realizacja połączenia. Techniki multipleksacji komutacji. Sieci telefoniczne,
zintegrowane, komórkowe i teleinformatyczne. Usługi i sieci inteligentne. Przewodowe i
bezprzewodowe techniki dostępu. Sieci dostępowe. Sieci szkieletowe. Niezawodność sieci.
Zarządzanie sieciami i usługami. Integracja i konwergencja technik i usług. Sieci Następnej
Generacji oraz Internet Następnej Generacji.
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: analizy systemów i sieci telekomunikacyjnych
z punktu widzenia wyboru rodzaju usług i technik sieciowych; rozumienia kierunków rozwoju
technik, systemów, sieci i usług telekomunikacyjnych.
14. Kształcenie w zakresie anten i propagacji fal
Treści kształcenia: Rola anteny w łączu radiowym w ujęciu systemowym. Klasyfikacja i
zastosowania anten. Parametry anten. Równanie zasięgu. Anteny liniowe i walcowe – dipol
półfalowy, symetryzatory. Anteny z falą bieŜącą – antena śrubowa, antena Yagi-Uda. Anteny
tubowe. Anteny reflektorowe i paraboliczne. Anteny szerokopasmowe: spiralne i
logperiodyczne. Anteny planarne: mikropaskowe i szczelinowe. Układy antenowe – metody
analizy, mnoŜnik układu, charakterystyka wynikowa. Podstawy miernictwa antenowego.
Środowiska i mechanizmy propagacyjne fal radiowych. Fala w wolnej przestrzeni. Strefy
Fresnela. Fale: przyziemna i przestrzenna oraz zjawiska wnikania i odbicia od ziemi. Wpływ
krzywizny ziemi. Wpływ troposfery na propagację fali przestrzennej. Propagacja w warunkach
rzeczywistych. Wpływ jonosfery na łączność naziemną i satelitarną. Modelowanie propagacji
w otwartych środowiskach miejskich i w budynkach.
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: interpretacji fizycznej parametrów
antenowych; oceny przydatności anteny do danego zastosowania na podstawie specyfikacji
katalogowej; określania propagacji fal radiowych z punktu widzenia rodzaju ich zastosowania;
wyboru właściwej metody wyznaczania tłumienia propagacyjnego.
15. Kształcenie w zakresie technik bezprzewodowych
Treści kształcenia: Łącze radiowe: część nadawcza, odbiorcza i bezprzewodowa –
charakterystyka funkcji systemowych, podstawowe zjawiska. Zakresy fal radiowych
stosowanych w komunikacji bezprzewodowej. Interfejs antenowy – parametry uŜytkowe.
7
Podstawy techniki nadawania i odbioru. Funkcjonalne ujęcie nadajnika i odbiornika
radiowego. Zagadnienie przenoszenia widma. Budowa i działanie stopnia przemiany i syntezy
częstotliwości. Blok bardzo wysokich częstotliwości. Właściwości podstawowych rodzajów
modulacji analogowych i cyfrowych. Modem radiowy. Kodowania źródła. Kodowanie
nadmiarowe. Budowa i działanie stacji radiowej. Sieć radiowa. Metody dostępu do kanału.
Radiowy system dostępowy. Radiowe przęsło telekomunikacyjne, linia radiowa. System
komórkowy. Odległość koordynacyjna, pęki komórek. Systemy i techniki bezprzewodowe –
kierunki rozwoju. Satelita telekomunikacyjny i jego zastosowania.
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: rozumienia bezprzewodowych technik i
systemów
transmisji
informacji;
stosowania
parametrów
uŜytkowych
łącza
radiokomunikacyjnego.
16. Kształcenie w zakresie technik multimedialnych
Treści kształcenia: Przekaz multimedialny i jego rodzaje. Metody i standardy kompresji
dźwięku, obrazu i tekstu. Elementy grafiki i animacji komputerowej. Integracja usług
telekomunikacyjnych a komunikacja multimedialna. Technologie i narzędzia realizacji
systemów multimedialnych. Multimedialne środowiska operacyjne. Mechanizmy specyfikacji i
zarządzania jakością usług multimedialnych. Metody akwizycji dźwięku i obrazu dla potrzeb
telekonferencji. Tworzenie teleusług na bazie platformy Java. Usługi interaktywne. Radiofonia
i telewizja interaktywna. Radiodyfuzja a systemy multimedialne. Wykorzystanie sieci
dostępowych do dostarczania interaktywnych usług multimedialnych. Usługi multimedialne z
zastosowaniem terminali ruchomych. Rejestracja przekazu multimedialnego.
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: rozumienia zastosowań, organizacji i sposobu
funkcjonowania multimedialnych usług interaktywnych; stosowania elementów przekazu
multimedialnego oraz technik przetwarzania oraz kodowania dźwięków, obrazów i tekstu w
multimediach;
integrowania
urządzeń
foniczno-wizyjnych,
komputerowych
i
telekomunikacyjnych.
IV. PRAKTYKI
Praktyki powinny trwać nie krócej niŜ 4 tygodnie.
Zasady i formę odbywania praktyk ustala jednostka uczelni prowadząca kształcenie.
V. INNE WYMAGANIA
1. Programy nauczania powinny przewidywać zajęcia z zakresu wychowania fizycznego –
w wymiarze 60 godzin, którym moŜna przypisać do 2 punktów ECTS; języków obcych
– w wymiarze 120 godzin, którym naleŜy przypisać 5 punktów ECTS; technologii
informacyjnej – w wymiarze 30 godzin, którym naleŜy przypisać 2 punkty ECTS.
Treści kształcenia w zakresie technologii informacyjnej: podstawy technik
informatycznych, przetwarzanie tekstów, arkusze kalkulacyjne, bazy danych, grafika
menedŜerska i/lub prezentacyjna, usługi w sieciach informatycznych, pozyskiwanie i
przetwarzanie informacji – powinny stanowić co najmniej odpowiednio dobrany
podzbiór informacji zawartych w modułach wymaganych do uzyskania Europejskiego
Certyfikatu Umiejętności Komputerowych (ECDL – European Computer Driving
Licence).
2. Programy nauczania powinny zawierać treści humanistyczne w wymiarze nie
mniejszym niŜ 60 godzin, którym naleŜy przypisać nie mniej niŜ 3 punkty ECTS.
3. Programy nauczania powinny przewidywać zajęcia z zakresu ochrony własności
intelektualnej, bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ergonomii.
4. Kształcenie powinno obejmować wszystkie treści podstawowe oraz treści kierunkowe z
co najmniej 8 zakresów.
5. Przynajmniej 50% zajęć powinny stanowić seminaria, ćwiczenia audytoryjne,
laboratoryjne lub projektowe.
6. Student otrzymuje 15 punktów ECTS za przygotowanie pracy dyplomowej (projektu
inŜynierskiego) i przygotowanie do egzaminu dyplomowego.
8
ZALECENIA
1. Wskazana jest znajomość języka angielskiego.
2. Przy tworzeniu programów nauczania mogą być stosowane kryteria FEANI (Fédération
Européenne d'Associations Nationales d'Ingénieurs).
9
B. STUDIA DRUGIEGO STOPNIA
I. WYMAGANIA OGÓLNE
Studia drugiego stopnia trwają nie krócej niŜ 3 semestry. Liczba godzin zajęć nie powinna
być mniejsza niŜ 900. Liczba punktów ECTS nie powinna być mniejsza niŜ 90.
II. KWALIFIKACJE ABSOLWENTA
Absolwent jest przygotowany do kreowania postępu technicznego. Posiada umiejętności
podejmowania twórczych przedsięwzięć inŜynierskich oraz kierowania zespołami ludzkimi.
Jest przygotowany do pracy w instytucjach związanych z elektroniką i telekomunikacją, w tym
w biurach projektowych i rozwojowych przedsiębiorstw oraz w instytutach badawczych.
Absolwent jest przygotowany do podjęcia studiów trzeciego stopnia (doktoranckich).
III. RAMOWE TREŚCI KSZTAŁCENIA
III.1 GRUPY TREŚCI KSZTAŁCENIA, MINIMALNA LICZBA GODZIN ZAJĘĆ
ZORGANIZOWANYCH ORAZ MINIMALNA LICZBA PUNKTÓW ECTS
godziny ECTS
A. GRUPA TREŚCI PODSTAWOWYCH
B. GRUPA TREŚCI KIERUNKOWYCH
Razem
150
150
300
15
15
30
III.2 SKŁADNIKI TREŚCI KSZTAŁCENIA W GRUPACH, MINIMALNA
LICZBA GODZIN ZAJĘĆ ZORGANIZOWANYCH ORAZ MINIMALNA
LICZBA PUNKTÓW ECTS
A. GRUPA TREŚCI PODSTAWOWYCH
Treści kształcenia w zakresie:
1. Matematyki
2. Metod numerycznych
3. Metod optymalizacji
B. GRUPA TREŚCI KIERUNKOWYCH
Treści kształcenia w zakresie:
1. Techniki światłowodowej i fotoniki
2. Programowalnych układów cyfrowych
3. Niezawodności i diagnostyki
4. Kompatybilności elektromagnetycznej
5. Bezpieczeństwa systemów informacyjnych
6. Teorii informacji i kodowania
7. Zarządzania sieciami i usługami telekomunikacyjnymi
8. Projektowania sieci telekomunikacyjnych
godziny
ECTS
150
15
90
30
30
150
15
10
III.3 WYSZCZEGÓLNIENIE TREŚCI I EFEKTÓW KSZTAŁCENIA
A. GRUPA TREŚCI PODSTAWOWYCH
1. Kształcenie w zakresie matematyki
Treści kształcenia: Równania róŜniczkowe zwyczajne pierwszego i drugiego rzędu. Równania
róŜniczkowe liniowe. Równania róŜniczkowe cząstkowe. Zastosowanie równań
róŜniczkowych zwyczajnych w zagadnieniach fizycznych i technicznych. Równania całkowe.
Przestrzenie liniowe skończenie i nieskończenie wymiarowe. Przestrzeń Hilberta. Operatory
liniowe. Zmienne losowe wielowymiarowe. Procesy stochastyczne – stacjonarność,
ergodyczność. Procesy gaussowskie. Procesy Markowa. Dyskretne i ciągłe łańcuchy Markowa.
Proces odnowienia. Teoria estymacji. Analiza korelacyjna. Testowanie hipotez statystycznych.
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: zaawansowanego opisu matematycznego
zjawisk fizycznych i problemów technicznych; posługiwania się metodami matematycznymi w
działalności inŜynierskiej; abstrakcyjnego formułowania problemów technicznych.
2. Kształcenie w zakresie metod numerycznych
Treści kształcenia: Reprezentacja zjawisk fizycznych za pomocą równań róŜniczkowych i
całkowych. Skończenie-wymiarowa aproksymacja wielkości fizycznych. Dyskretna
aproksymacja operatorów. Całkowanie numeryczne. Metody rozwiązywania układów równań
róŜniczkowych zwyczajnych. Metody siatkowe w rozwiązywaniu równań róŜniczkowych
cząstkowych. Metody róŜnic skończonych. Metoda elementów skończonych. Metoda
elementów brzegowych (metoda momentów) rozwiązywania równań z operatorami całkowymi
lub całkowo-róŜniczkowymi. Macierze rzadkie. Bezpośrednie metody rozwiązywania układów
równań liniowych i problemów własnych. Metody iteracyjne dla macierzy rzadkich, w tym
metody przestrzeni Kryłowa. Obliczenia klastrowe i gridowe.
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: stosowania metod numerycznych oraz technik
numerycznego rozwiązywania zagadnień opisanych równaniami róŜniczkowymi i/lub
całkowymi; stosowania informatycznych narzędzi obliczeniowych.
3. Kształcenie w zakresie metod optymalizacji
Treści kształcenia: Programowanie liniowe. Metoda Simpleks i zrewidowana metoda
Simpleks. Ogólne zadanie optymalizacji statycznej. Metody gradientowe poszukiwania
optimum bez ograniczeń. Warunki Kuhna-Tuckera-Karuscha. Zadania wypukłe. Funkcja
Lagrange’a i teoria dualności. Dualność w programowaniu liniowym. Generacja kolumn.
Generacja kolumn a zrewidowana metoda Simpleks. Prymalno-dualna metoda Simpleks.
Metody dekompozycji w programowaniu liniowym. Programowanie całkowitoliczbowe. NPzupełność. Metoda podziału i ograniczeń. Metoda płaszczyzn tnących. Połączenie metody
płaszczyzn tnących z metodą podziału i ograniczeń. Programowanie dynamiczne. Elementy
optymalizacji wielokryterialnej. Optymalność w sensie Pareto.
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: formułowania zadań optymalizacji dla
róŜnych funkcji celu i ograniczeń; stosowania podstawowych metod optymalizacji statycznej.
B. GRUPA TREŚCI KIERUNKOWYCH
1. Kształcenie w zakresie techniki światłowodowej i fotoniki
Treści kształcenia: Analiza propagacji promieniowania w światłowodzie. Struktura modowa
światłowodów, zjawisko sprzęgania modów. Transmisja sygnałów cyfrowych i analogowych
przez światłowód – wpływ zjawisk nieliniowych. Metody pomiaru i zarządzania dyspersją w
systemach światłowodowych. Metody zwielokrotnienia sygnałów w światłowodzie w
dziedzinie czasu i długości fali. Podstawowe konfiguracje sieci światłowodowych. Źródła
szumów w układach optoelektronicznych. Zaawansowane optoelektroniczne systemy
pomiarowe i ich zastosowania – systemy interferometrii nisko- i wysokokoherentnej, pomiary
w dziedzinie czasu i częstotliwości, metody spektralne. Wybrane zagadnienia fotoniki –
generacja i zastosowania bardzo krótkich impulsów optycznych, optyczne przetwarzanie
informacji, wzmacniacze sygnałów optycznych. Elementy fotoniczne – światłowody
fotoniczne, pamięci, przełączniki optyczne, siatki Bragga. Trendy rozwojowe.
11
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: analizy i projektowania systemów
światłowodowych oraz fotonicznych; projektowania i wykorzystywania optycznych systemów
pomiarowych; stosowania elementów fotonicznych w technice światłowodowej i systemach
optoelektronicznych.
2. Kształcenie w zakresie programowalnych układów cyfrowych
Treści kształcenia: Kategorie cyfrowych układów programowalnych. Budowa i systemy
projektowania układów. Pamięć konfiguracji. Właściwości i konfiguracja bloków logicznych.
Bloki specjalizowane. Dystrybucja sygnałów zegarowych. Metastabilność. Poziomy abstrakcji
w opisie układów cyfrowych. Języki opisu sprzętu – VHDL, Verilog. WspółbieŜny i
sekwencyjny opis układu. Procesy kombinacyjne i sekwencyjne. Maszyny stanów, kodowanie,
stany zabronione. Konstrukcje niesyntezowalne. Synteza bloków logicznych. Biblioteki i
generatory komponentów. Synteza z ograniczeniami czasowymi i przestrzennymi. Atrybuty,
sterowanie syntezą. Symulacja funkcjonalna i czasowa. Optymalizacja czasowa. Biblioteka
SystemC. ŚcieŜki projektowania. Oprogramowanie do syntezy i implementacji układów.
Metody konfiguracji układów. Interfejsy. Integracja sprzętu i oprogramowania. Procesory w
układach programowalnych, rozwiązania typu System on Chip. Zastosowania układów
programowalnych. Układy typu Structured ASIC.
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: rozumienia budowy i właściwości układów
programowalnych; stosowania języków opisu sprzętu; opisu i projektowania złoŜonych
systemów cyfrowych realizowanych w technice układów programowalnych; symulacji i
optymalizacji oraz konfiguracji i diagnostyki złoŜonych systemów cyfrowych.
3. Kształcenie w zakresie niezawodności i diagnostyki
Treści kształcenia: Statystyczna teorii niezawodności oraz fizyka uszkodzeń. Źródła danych o
niezawodności. Jakość i niezawodność systemów w pełnym cyklu Ŝycia – projekt, technologia,
eksploatacja, uszkodzenie. Zasady wnioskowania o rozkładach uszkodzeń. Planowanie badań
niezawodnościowych. Modele uszkodzeń w układach elektronicznych. Testowanie
funkcjonalne i zorientowane na uszkodzenia. Metody generacji testów dla systemów
cyfrowych. Projektowanie z uwzględnieniem testowania. Znormalizowane magistrale
ułatwionego testowania systemów cyfrowych i mieszanych sygnałowo. Testery wbudowane i
samotestowanie. Techniki testowania monolitycznych układów scalonych, cyfrowych układów
programowalnych, pamięci i mikroprocesorów. Diagnostyka wewnątrzobwodowa pakietów
elektronicznych. Słownikowe metody lokalizacji uszkodzeń. Zastosowanie sieci neuronowych
w diagnostyce. Metody podwyŜszania niezawodności. Nadmiary niezawodnościowe obiektów.
Zarządzanie oraz sterowanie jakością i niezawodnością. Przetwarzanie danych
eksperymentalnych. Jakość i niezawodność w przedsiębiorstwach. Systemy norm polskich i
międzynarodowych.
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: przetwarzania niezawodnościowych danych
statystycznych; planowania badań niezawodnościowych; posługiwania się normami w zakresie
niezawodności; planowania i wykonywania testów; projektowania łatwo testowalnych
systemów elektronicznych, w tym testerów wbudowanych; konfigurowania systemów
pomiarowo-diagnostycznych do lokalizacji uszkodzeń.
4. Kształcenie w zakresie kompatybilności elektromagnetycznej
Treści kształcenia: Podstawowe aspekty kompatybilności elektromagnetycznej. Źródła
zakłóceń i mechanizmy sprzęŜeń. Uregulowania prawne, normy, techniki i środowiska
pomiarowe. Stany przejściowe, ekranowanie, integralność sygnałowa. Materiały podłoŜowe,
odbicia, przesłuchy i promieniowanie w obrębie płyt drukowanych. Podstawowe zasady
projektowania kompatybilnych elektromagnetycznie układów, urządzeń i systemów
telekomunikacji bezprzewodowej. Kompatybilność w technologiach informacyjnych.
Kompatybilność w technice motoryzacyjnej i lotniczej; Człowiek w środowisku
elektromagnetycznym. Bioelektromagnetyzm. Strefy ochronne – wymagania normatywne.
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: analizy zjawisk i mechanizmów związanych z
powstawaniem i oddziaływaniem sygnałów zakłócających o częstotliwościach radiowych;
stosowania
zasad
przeciwdziałania
negatywnym
skutkom
oddziaływania
fal
12
elektromagnetycznych; projektowania kompatybilnych elektromagnetycznie urządzeń i
systemów.
5. Kształcenie w zakresie bezpieczeństwa systemów informacyjnych
Treści kształcenia: Istota bezpieczeństwa informacyjnego. Polityka bezpieczeństwa
informacyjnego. Architektura i usługi bezpieczeństwa. Organizacyjno-prawne aspekty
bezpieczeństwa informacyjnego. Kryteria oceny bezpieczeństwa systemu. ZagroŜenia dla
bezpieczeństwa informacji. Wykrywanie i przeciwdziałanie zagroŜeniom bezpieczeństwa
informacji. Jakości i certyfikacja urządzeń i systemów. Kryptograficzna ochrona danych.
Własności szyfrów bezpiecznych. Szyfry symetryczne strumieniowe i blokowe. Szyfry z
kluczem publicznym. Algorytmy uwierzytelnienia i podpisu elektronicznego. Dystrybucja
kluczy kryptograficznych. Kryptografia kwantowa. Istota systemów watermarkingowych i
steganograficznych. Ochrona informacji przed przenikaniem elektromagnetycznym.
Mechanizm generacji sygnałów i emisji ubocznych. Metody i sposoby obniŜania poziomu
emisji ubocznych. Wyznaczanie stref ochrony przed przenikaniem elektromagnetycznym.
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: analizowania i projektowania bezpieczeństwa
systemów informacyjnych.
6. Kształcenie w zakresie teorii informacji i kodowania
Treści kształcenia: Informacja. System informacyjny, Źródła informacji. Kanał
telekomunikacyjny. Zakłócenia, zniekształcenia. Klasyfikacja kanałów. Modele źródeł
informacji dyskretnych i ciągłych – bez pamięci i z pamięcią. Miara informacji Shannona.
Entropia. Ilość informacji wzajemnej dla zmiennych losowych dyskretnych, ciągłych i
procesów analogowych. Kodowanie źródeł dyskretnych – nierówność Krafta, kod Hoffmana i
Lempela-Ziva, kodowanie arytmetyczne. Kodowanie źródeł jednowymiarowych ciągłych.
Kwantowanie optymalne. Algorytm LGB. Funkcja szybkość-zniekształcenia. Optymalne
kwantowanie skalarne i wektorowe. Kodowanie sygnałów pasmowych w dziedzinie czasu i
częstotliwości. Modele kanałów dyskretnych, analogowych i dyskretno-analogowych.
Przepustowość kanału. Twierdzenie Shannona. Reguły decyzyjne i ich klasyfikacja.
Kodowanie kanałowe – klasyfikacja. Granice kodowania. Kody liniowe, blokowe i cykliczne.
Dekodowanie twarde i miękkie. Kody splotowe. Dekodowanie algebraiczne i probabilistyczne.
Algorytm Viterbiego. Zasada turbo-kodowania.
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: obliczania zawartości informacyjnej źródeł;
stosowania metod kompresji informacji; obliczania przepustowości kanałów; stosowania
metod kodowania nadmiarowego; analizowania jakości przekazywania informacji w
systemach telekomunikacyjnych.
7. Kształcenie w zakresie zarządzania sieciami i usługami telekomunikacyjnymi
Treści kształcenia: Specyfika zarządzania w telekomunikacji. Ewolucja podejścia do
problematyki zarządzania sieciami i usługami telekomunikacyjnymi – standaryzacja. Operator,
środki zarządzania, zasoby zarządzane – rola i powiązania. Fazy cyklu Ŝycia systemów.
Warstwy zarządzania. Obszary zarządzania. Procesy zarządzania. Protokoły zarządzania.
Standaryzacja zagadnień zarządzania w ramach International Telecommunication Union,
Internet Engineering Task Force, European Telecommunication Standards Institute i
TeleManagement Forum – róŜnice konceptualne, kierunki rozwoju, problemy nierozwiązane.
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: rozpoznawania problemów zarządzania w
złoŜonych, heterogenicznym środowisku sieci i usług telekomunikacyjnych; planowania i
projektowania architektury systemów i środków zarządzania; uczestniczenia w realizacji
procesów zarządzania we wszystkich warstwach zarządzania i na wszystkich etapach cyklu
Ŝycia systemów.
8. Kształcenie w zakresie projektowania sieci telekomunikacyjnych
Treści kształcenia: Modelowanie róŜnych typów sieci i technologii sieciowych z punktu
widzenia projektowania. Metody określania macierzy zapotrzebowań ruchowych. Elementy
składowe zadań projektowania sieci – kierowanie ruchu, wymiarowanie łączy, wymiarowanie
węzłów. Modele grafowe sieci jednowarstwowych. Podstawowe modele wymiarowania sieci
dostępowych i szkieletowych oparte na przepływach wielotowarowych. Metody optymalizacji
13
sieci – algorytmy grafowe (najkrótsza ścieŜka, najlŜejsze drzewo), programowanie liniowe,
programowanie całkowitoliczbowe. Komercyjne pakiety optymalizacyjne. Podstawowe
mechanizmy zabezpieczania zasobów sieci przed awariami. Wpływ awarii na zadania
projektowania. Zadania rozbudowy sieci w róŜnych horyzontach czasowych. Wielowarstwowy
model zasobów sieci.
Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: projektowania sieci dla róŜnych wariantów:
kierowania ruchem, modeli wymiarowania łączy i węzłów oraz zabezpieczania zasobów przed
awariami; projektowania sieci za pomocą komercyjnych pakietów optymalizacyjnych;
stosowania rozwiązań optymalizowanych w praktyce.
IV. INNE WYMAGANIA
1. Kształcenie powinno obejmować wszystkie treści podstawowe oraz treści kierunkowe, z co
najmniej 4 zakresów.
2. Co najmniej 50% zajęć powinno być przeznaczone na seminaria, ćwiczenia audytoryjne,
laboratoryjne lub projektowe.
3. Za przygotowanie pracy magisterskiej i przygotowanie do egzaminu dyplomowego student
otrzymuje 20 punktów ECTS.
14