pobierz - stefanoff.pl

ANTROPOLOGIA I GRUPY KRWI
Japończycy przy przyjmowaniu kandydatów na kierownicze stanowiska preferują osoby z grupą krwi A. Tę właśnie grupę ma największy
procent Polaków. Jakie rasy i typy antropologiczne spotyka się w Polsce, skąd pochodzą i jaki jest ich związek z grupami krwi?
Można w uproszczeniu stwierdzić, że na terenie naszego kraju
występują niemal wszystkie rasy i typy, z wyjątkiem negroidalnych.
Rasy te wywodzą się z białej bądź żółtej odmiany człowieka. Najczęściej występują: nordyczna, laponoidalna, kromanionoidalna, armenoidalna i śródziemnomorska.
Najczęściej spotykane u nas typy
antropologiczne to: subnordyczny, alpejski, teutoński, atlantycki,
pseudo-alpejski, dynarski, literalny, centralnoazjatycki i bałtycki.
Typy antropologiczne powstały ze zmieszania się cech fizycznych
dwóch lub więcej ras. A więc - typ subnordyczny powstał z zespolenia
rasy nordycznej z laponoidalną, dynarski z rasy nordycznej i armenoidalnej, teutoński z cech nordycznych i kromanionoidalnych, alpejski z
rasy armenoidalnej i laponoidalnej itd.
Typem reprezentowanym dla ludności polskiej jest typ subnordyczny. Głównym ośrodkiem rasy nordycznej, skąd rozprzestrzeniła się do
wielu krajów, jest Półwysep Skandynawski, a w przeszłości Wyżyna
Irańska. Rasa laponoidalną ma bardzo szeroki zasięg, od Ałtaju do
Laponii i Węgier. Obszar językowy ugrofiński jest dla niej najbardziej
charakterystyczny. Mieszczą się w nim takie ludy, jak: Mordwini,
Lapończycy, Estończycy, Węgrzy, Finowie i inni. Rasa laponoidalną
rozprzestrzeniła się w wielu krajach, ale najczęściej występuje w typach
mieszanych, na przykład w typie alpejskim, subnordycznym, sublaponoidalnym. Grupa ludów ugrofińskich wywodzi się z żółtej odmiany człowieka, a ściślej z wielkiej grupy narodów tureckich, czyli
zachodniomongolskich. Rasa nordyczna jest jedną z ras ludów indoeuropejskich.
Zagadnienia te mają w dzisiejszych czasach znaczenie czysto teoretyczne, ponieważ wiadomo, że nie istnieją rasy czy typy antropologiczne lepsze czy gorsze. We wszystkich pojawiają się geniusze i we
wszystkich trafiają się debile.
Pytanie, na które chcielibyśmy otrzymać odpowiedź brzmi: jaki jest
stopień przeniknięcia do naszego indoeuropejskiego narodu cech żółtej
odmiany człowieka? O stopniu przenikania mówią nam pomiary
antropologiczne i grupy krwi. Wyniki tych badań są do siebie podobne.
Antropologia określa stopień przenikania na 30% cech genetycznych.
To samo wynika z analizy grup krwi. Generalnie rzecz biorąc, grupa A
jest typowa i przeważająca u ludów indoeuropejskich, a grupa B
dominuje u ludów żółtej odmiany człowieka. Grupa AB reprezentuje
cechy genetyczne zmieszane w równym stopniu. Jest to wielkie
uproszczenie w rozumowaniu, ale - o dziwo - stosunek grupy A do
grupy B w społeczeństwie polskim jest jak dwa do jednego, czyli
pokrywa się z wynikami badań antropologicznych.
Kiedy doszło do zepolenia tych dwóch odmian człowieka? Można
śmiało powiedzieć, że już za czasów istnienia ostatniego lodowca
Wurm i w okresie mezolitu. Najstarsze czaszki ludzkie znalezione
1
w Polsce, datowane na około sześć tysięcy lat przed naszą erą,
reprezentują rasę laponoidalną. Jej przedstawicielami byli łowcy reniferów. Zamieszkiwali całą północną strefę europejskiej tundry, między
innymi południową Irlandię i Anglię, północną Francję, całe Niemcy,
Danię, Polskę oraz część Rosji. Była to więc ludność, można by rzec,
autochtoniczna. Druga fala ludów tureckich datowana jest na trzeci okres
neolitu polskiego, a reprezentowana była przez ludy kultury ceramiki
grzebykowo - dołkowej. Wreszcie grupa ludów tureckich dotarła do nas i
prawie całej Europy podczas najazdu Hunów. Okupacja ta trwała dla
niektórych narodów, w tym i dla ziem polskich, aż cztery wieki, od V do
VIII włącznie. Inwazja Turków osmańskich na szczęście nas ominęła,
ale dotknęła Słowian południowych, Węgrów i Rumunów. Węgrzy są
także pochodzenia tureckiego, ale przemieszani są w dużym stopniu ze
Słowianami. Walczyli bohatersko z Turkami osmańskimi o swoją
niepodległość. Tureccy Pieczyngowie i Połowcy także nie dotarli do nas.
Działali głównie na terenie wschodniej Europy. Połowcy walczyli
początkowo ze Słowianami, ale potem zaprzyjaźnili się z nimi.
Występowali jako ich towarzysze broni w walkach z Tatarami.
Według L. Hirszfelda, mamy w Polsce 37,1% ludzi z grupą A, 36,8%
z grupą 0, 18,3% z grupą B i 7,8% z grupą AB. Nie we wszystkich
krajach świata liczby te są jednakowe. I tak, wśród Indian dominuje
grupa krwi 0, wśród Portugalczyków i Norwegów grupa A (ponad 50%),
wśród Azjatów najczęściej spotykaną grupą jest B. U Japończyków
grupa AB obejmuje 25% ludności. Liczby te nie są przypadkowe i mają
pewną wymowę. Japończycy są mieszańcami białej i żółtej odmiany
człowieka, stąd występuje u nich wysoki procent osobników z grupą AB.
Wyspy japońskie były początkowo zamieszkałe przez białych Ajnów. Po
zdobyciu wysp przez ludność pochodzącą z Korei obie te społeczności
zespoliły się w jeden nowy naród - japoński. Do Norwegii, Szwecji i
Portugalii, a także do Anglii i Hiszpanii nie dotarli Hunowie, toteż
osobnicy z grupą A są tam najliczniej reprezentowani.
Każdy naród jest genetycznie wieloetniczny i często nie sposób
dociec, jaki jest jego pełny skład etniczny. Niektóre składniki często
pozostają nieznane, ponieważ pochodzą z czasów prehistorycznych i nie
wiemy nawet, jaka była ich nazwa.
Grupy krwi są do pewnego stopnia wykładnikiem składu etniczno genetycznego każdego narodu. Dane liczbowe grup krwi są jednak
bardzo ogólnikowe w interpretacji składu rasowego narodu. Nie należy
ich przeceniać ani wyciągać z nich zbyt daleko idących wniosków.
Antropologia jest pod tym względem znacznie dokładniejsza i bardziej
miarodajna.
„Służba Zdrowia" 21.VI.92r.
2