Izolacje przeciwwodne budynków

Izolacje przeciwwodne budynków
Podział izolacji wodochronnych ze względu na funkcje ochronne:
• Izolacje przeciwilgociowe i przeciwwodne przeznaczone do ochrony przed działaniem
wody nie wywierającej ciśnienia hydrostatycznego.
• Izolacje przeciwwodne przeznaczone do ochrony przed działaniem wody wywierającej
ciśnienie hydrostatyczne.
• Izolacje parochronne przeznaczone do ochrony przegród budowlanych przed przenikaniem
i kondensacją pary wodnej .
Szczególnie starannego zabezpieczenia przeciwwodnego wymaga strefa przyziemia
budynku. W miejscach styku ścian zewnętrznych z terenem występuje zwiększone
zagrożenie działaniem wody:
 woda podciągana kapilarnie z gruntu,
 woda rozbryzgowa w czasie ulewnych deszczy,
 woda, która sączy się po ścianie do miejsca podparcia ściany na ławach fundamentowych,
itd.
Izolacje przeciwwodne w strefie przyziemia budynku powinny stanowić ciągły i szczelny
układ jedno- lub wielowarstwowy, oddzielający budynek lub jego część od wody. Podkład, na
którym zakłada się powłoki izolacyjne powinien być suchy, trwały, nieodkształcalny i przenosić
wszystkie działające nań obciążenia. Naroża powierzchni izolowanych powinny być zaokrąglone o promieniu wynoszącym około 5 cm lub sfazowane pod kątem 45°. Spadki warstwy
wodochronnej na poziomych powierzchniach tarasów i balkonów powinny wynosić około
2 %. Izolacje przeciwwodne mogą być wykonywane z różnych materiałów o
zróżnicowanych właściwościach technicznych. Izolacje te są zwykle przykryte innymi
warstwami i ze względu na brak dostępu do nich muszą być wykonane szczególnie starannie.
• Izolacja pozioma zapobiega kapilarnemu podciąganiu wilgoci z gruntu lub z dolnych,
zawilgoconych już (na przykład wskutek uszkodzenia niżej położonych warstw izolacji
poziomej) partii ścian do części leżących wyżej. Izolację poziomą stosuje się zwykle w kilku
miejscach. Dolną izolację poziomą układa się na ławie fundamentowej (między ławą i ścianą
fundamentową). Jeżeli budynek jest podpiwniczony, to izolację pod ścianami łączy się z
izolacją poziomą posadzki piwnicy. Górną izolację poziomą układa się na ścianie pod wieńcem
stropu. W budynku niepodpiwniczonym górną warstwę izolacji poziomej wykonuje się
między ścianą fundamentową a stojącą na niej ścianą parteru; gdy podłoga ułożona jest
bezpośrednio na gruncie najlepszym rozwiązaniem jest połączenie tej izolacji z izolacją
podłogi w jedną całość. Izolacje poziome wykonuje się zazwyczaj z dwóch lub trzech warstw
papy bitumicznej.
• Izolacja pionowa zapobiega przenikaniu wilgoci (izolacja przeciwwilgociowa) lub
wody (izolacja przeciwwodna) z gruntu; układa się ja po stronie zewnętrznej ławy
fundamentowej i ściany fundamentowej (piwnicznej) oraz łączy z izolacją poziomą.
Przypadek 1 ° - izolacja typu lekkiego
W budynku posadowionym na gruntach przepuszczalnych (żwir, piasek), przy jednocześnie
niskim poziomie wód gruntowych, następuje szybkie odprowadzenie wody opadowej i nie
istnieje zagrożenie działaniem wody pod ciśnieniem. Stosuje się wówczas izolację typu
lekkiego - kilkuwarstwową powłokę ochronną, nałożoną na odpowiednio zagruntowane
podłoże, wyprowadzoną na wysokość 30-50 cm ponad poziom terenu. Powłokę ochronną
wykonuje się z kilku warstw powłok bitumicznych nakładanych na zimno lub na gorąco albo ze
szczelnej zaprawy lub uszczelniających wypraw powłokowych. Rola izolacji polega przede
wszystkim na zamknięciu porów w wierzchniej warstwie ściany.
Przypadek 2° - izolacja typu średniego
W budynku posadowionym na gruntach słabo przepuszczalnych (glina, iły) z niskim poziomem
wód gruntowych, istnieje możliwość krótkotrwałego występowania w gruncie wody
zawieszonej pod ciśnieniem. W tej sytuacji wykonuje się izolację typu średniego:
 z dwóch warstw papy bitumicznej tradycyjnej lub folii sklejonych lepikami i pokrytych
powłoką ochronną, lub pojedynczej warstwy papy termozgrzewalnej
 z dwóch warstw masy bitumicznej - polimerowej; w pierwszą warstwę wtapia się tkaninę
zbrojącą z włókna szklanego powlekanego tworzywem sztucznym.
Izolację wyprowadza się na wysokość około 50 cm powyżej poziomu, do którego jej
zastosowanie jest konieczne ze względu na poziom wody zawieszonej. Dopiero wyżej ułożyć
można izolację jak w przypadku 1°. Przy możliwości krótkotrwałego działania wody
zawieszonej pod ciśnieniem, izolację tego typu można stosować tylko pod warunkiem
wykonania skutecznego drenażu.
Przypadek 3° - izolacja typu ciężkiego
Izolację typu ciężkiego wykonuje się wtedy, gdy występuje wysoki poziom wód gruntowych
lub możliwość długotrwałego działania wody zawieszonej pod ciśnieniem: wykonuje się ją w
postaci wanny wodoszczelnej, którą uzyskuje się przez wylanie płyty fundamentowej łącznie ze
ścianami fundamentowymi oraz ułożenie od zewnątrz (pod płytą fundamentową i po
zewnętrznej stronie ścian) izolacji z trzech warstw tradycyjnej papy lub folii, w postaci wanny
wewnętrznej z betonu szczelnego, z dwóch warstw masy bitumiczno-polimerowej z
wtopioną siatką zbrojącą, lub z dwóch warstw papy termozgrzewalnej .
Izolację wyprowadza się na wysokość około 50 cm powyżej najwyższego spodziewanego
poziomu wody gruntowej. Nad nią stosuje się kolejno izolacje opisane dla przypadków 1 °, 2°.
Ścianę dociskową stosuje się w przypadku stosowania materiałów rolowych (pap) często
wykonując najpierw ściankę z przyklejoną izolacją a później ścianę fundamentową. Ścianka
dociskowa powinna być wzniesiona ponad poziom wód gruntowych o 0,5 m