Dr inż. Jan Pająk ”JAN PAJĄK W INTERNECIE”

Transkrypt

Proof Copy ([10] w trakcie opracowywania)
Dr inż. Jan Pająk
”JAN PAJĄK W INTERNECIE”
(Wybór stron internetowych autoryzowanych przez Jana Pająk)
Tom 0
(Przebieg życia autora)
Wellington, Nowa Zelandia, 2011 rok,
ISBN 978-1-877458-25-5.
Copyright © 2011 by dr inż. Jan Pająk.
Wszystkie prawa zastrzeżone. Całość ani też żadna z części niniejszej publikacji nie
może zostać skopiowana, zreprodukowana, przesłana, lub upowszechniona w jakikolwiek
sposób (np. komputerowy, elektroniczny, mechaniczny, fotograficzny, nagrania
telewizyjnego, itp.) bez uprzedniego otrzymania wyrażonej na piśmie zgody autora lub
zgody osoby legalnie upoważnionej do działania w imieniu autora. Od uzyskiwania takiej
pisemnej zgody na kopiowanie tej publikacji zwolnieni są tylko ci którzy zechcą wykonać
jedną jej kopię wyłącznie dla użytku własnego nastawionego na podnoszenie swojej wiedzy
i dotrzymają warunków że wykonanej kopii nie użyją dla jakiejkolwiek działalności
przynoszącej dochód czy zawodowej, a także że skopiowaniu poddadzą cały wybrany tom
lub całą publikację - włącznie ze stroną tytułową, streszczeniem, spisem treści i rysunków,
wszystkimi rozdziałami, tablicami, rysunkami i załącznikami.
Do zarejestrowania w Bibliotece Narodowej Nowej Zelandii. Opublikowano w Nowej
Zelandii prywatnym nakładem autora.
Data rozpoczęcia publikacji niniejszego wyboru stron internetowych: 11 lutego 2011
roku. Data najnowszej aktualizacji niniejszej wersji tej publikacji: 25 maja 2011 roku. (W
przypadku dostępu do kilku egzemplarzy tej publikacji rekomendowane jest zapoznawanie
się z egzemplarzem o najnowszej dacie wydruku!)
Niniejsza publikacja zawiera wydruk najbardziej aktualnych stron internetowych jej autora.
Z kolei owe strony są formą szybkiego raportowania naukowego z przebiegu badań autora.
Stąd prezentacja wszelkich opublikowanych tu idei, teorii, wynalazków, rozwiązań,
materiałów posiadających wartość dowodową lub dokumentacyjną, itp., dokonana została
według standardów przyjętych dla publikacji (raportów) naukowych. Szczególna uwaga
autora skupiona była na wymogu odtwarzalności i możliwie najpełniejszego
udokumentowania źródeł, t.j. aby każdy naukowiec czy hobbysta pragnący zweryfikować
lub pogłębić badania autora był w stanie dotrzeć do ich źródeł (jeśli nie noszą one poufnego
charakteru), powtórzyć ich przebieg, oraz dojść do tych samych lub podobnych wyników.
Niniejsza publikacja posiada zwiazek tematyczny z najważniejszą monografią naukową jej
autora której najnowsze wydanie [1/5] ma nastepujące dane bibliograficzne:
Pająk J.: "Zaawansowane napędy magnetyczne", Monografia, Wellington, Nowa
Zelandia, 2007, ISBN 978-1-877458-01-9, w 18 tomach;
Adres autora ważny w 2011 roku - tj. w czasie podjęcia pisania tej publikacji:
Dr inż. Jan Pająk
P.O. Box 33250, Petone 5046, NEW ZEALAND
Tel. domowy: +(64) 56-94-820; email: [email protected]
2
STRESZCZENIE publikacji [10p] ”Jan Pająk w internecie”, ISBN 978-1-877458-25-5:
Jedynie młodzi wiekiem ludzie lubią czytać "strony internetowe". Starsze generacje
ciągle preferują czytanie książek. Tymczasem ja jestem autorem około 100 "stron
internetowych" których treść zainteresowałaby także starszą generację. Aby więc i im
umożliwić zapoznanie się z moimi stronami internetowymi, przygotowałem niniejszą formę
książkową z tekstem najważniejszych ze swoich "stron internetowych". Uczyniłem to tym
chętniej, że zdaję sobie doskonale sprawę iż taka forma książkowa ma wiele zastosowań
praktycznych, z których są w stanie skorzystać wszystkie osoby zainteresowane moim
dorobkiem naukowym. Przykładowo, książka pozwala na szybkie wyszukiwanie z użyciem
komputerowych rozkazów "szukaj" wszystkiego co napisałem na temat określonego słowa
kluczowego. Pozwala też na poznanie moich stron przez osoby mające trudności z
dostępem do internetu. Umożliwia ona systematyczne przeglądnięcie ilustracji z moich
stron pozestawianych razem w tomach 4, 5 i 6. Umożliwia włączenie mojego dorobku
naukowego do bibliteki z książkami. Itd., itp. Niniejsza publikacja jest więc taką właśnie
formą książkową moich najważniejszych "stron internetowych". Zawiera ona wybór tych z
moich "stron internetowych" które ja uważam za najważniejsze i za najbardziej
reprezentacyjne dla mojego dorobku naukowego i życiowego. Niniejszą książkę z owymi
stronami daje się więc czytać zarówno z ekranu komputera - tak jak czytałoby się faktyczne
"strony internetowe" jakie ona zawiera, jak i można ją sobie wydrukować i czytać w formie
papierowej - tak jak czyta się zwykłą książkę. Przyjemnego czytania!
Powinienem tutaj też podkreślić, że każda moja "strona internetowa" włączona w
obręb niniejszej publikacji jest także dostępna w internecie jako faktyczna "strona
internetowa". Nazwa pod jaką jest ona dostępna w internecie jest podana także w
numeracji stron z niniejszego opracowania. Nazwa ta umieszczona jest w nawiasie zaraz
po numerze kolejnym strony w niniejszej publikacji, który to numer strony jest dodatkowo
poprzedzony numerem podrozdziału do którego dana "strona internetowa" została
włączona.
Strony internetowe są prawdopodobnie najbardziej "płynnymi" publikacjami. Są one
zmieniane, udoskonalane, poszerzane, uzupełniane, itp., niemal bez przerwy. Stąd także i
niniejsze opracowanie musi być aktualizowane niemal nieustannie - tak aby nadążało ono
za zmianami w stronach które publikuje. Dlatege z jednej strony NIE zalecałbym aby
opracowanie to drukować, chyba że to absolutnie konieczne - wszakże wydruk ten wkrótce
stanie się nieaktualny jako że niniejsze opracowanie ulegnie kolejnej aktualizacji. (Tj.
rekomednuję że najlepiej jest je czytać wprost z ekranu swego komputera.) Z drugiej zaś
strony, przy jego sprowadzaniu z internetu rekomendowałnym sprawdzić datę jego
najbardziej ostaniej aktualizacji podaną na jego stronie tytułowej. Chodzi bowiem o to aby
sprowadzić sobie z internetu ten egzemplarz niniejszego opracowania który nosi
najbardziej niedawną datę aktualizacji.
Nazwy stron używane w tej publikacji są identyczne do nazw tychże stron
używanych w internecie. To zaś oznacza, że strony o tych nazwach można sobie łatwo
załadować do komputera i przeglądnąć. Aby więc te same strony przeglądnąć w internecie,
owe nazwy należy poprzedzić aktualnym adresem serwera na jakim w danym okresie
czasu strony te są wystawione (pamiętać bowiem należy że totalizm używa wyłącznie
darmowych serwerów których adresy często się zmieniają). Przykładowo należy np.
poprzedzić adresem http://energia.sl.pl czy adresem http://totalizm.nazwa.pl (oba z których
używane były w 2011 roku). Po owym poprzedzeniu nazwy strony przez adres serwera,
usyskuje się sumaryczny "adres_serwera/nazwa_strony" - czyli adres internetowy pod
którym dana "strona internetowa" daje się oglądnąć w fizycznym internecie. Jeśli więc
przykłądowo chcemy znaleźć w internecie stronę która w niniejszym opracowaniu
występuje pod nazwą "totalizm_pl.htm", wówczas po poprzedzeniu tej nazwy adresem
serwerów otrzymuje się że strona ta jest dostępna pod adresami internetowymi np.
http://energia.sl.pl/totalizm_pl.htm lub np. http://totalizm.nazwa.pl/totalizm_pl.htm .
3
SPIS TREŚCI publikacji [10] "Jan Pająk w internecie", ISBN 978-1-877458-25-5.
(Spis ten zawiera alfabetyczny zestaw rozdziałów i podrozdziałów niniejszej publikacji [10] z
podaniem nazw "stron opublikowanych" zawartych w owych podrozdziałach oraz z podaniem
numeru i oznaczenie kolejnej strony w tej publikacji od której dany podrozdział został
rozpoczęty. Spis ten pozwala więc na szybkie odnajdowanie położenia danego
podrozdziału w obrębie tej publikacji [10] oraz na sprawdzenie jaką "stronę internetową"
podrozdział ten zawiera.)
Str:
──
1
2
3
7
9
Rozdział i opis strony:
────────────────
Strona tytułowa
Streszczenie całej niniejszej publikacji
Spis treści całej niniejszej publikacji
Alfabetyczny wykaz stron internetowych autoryzowanych przez Jana Pająk
Uwagi pomocne przy korzystaniu z niniejszej publikacji
Strona
─────
Rozdział
──────
Podrozdział z daną stroną:
───────────────────
Tom 0: Przebieg życia autora
100-A
A. AUTOBIOGRAFIE I PRZEBIEG EDUKACJI AUTORA
101-A1-(jan_pajak_pl.htm)
A1. Skrócona autobiografia
109-A2-(pajak_jan.htm)
A2. Pełna autobiografia
152-A3-(klasa.htm)
A3. Nauka w szkole średniej (LO nr 1 w Miliczu)
174-A4-(lo.htm)
A4. Szkoła średnia
180-A5-(rok.htm)
A5. Studia na Politechnice Wrocławskiej
225-A6-(pw.htm)
A6. Politechnika Wrocławska
233-B
B. RODZINNA WIOSKA AUTORA
234-B1-(wszewilki.htm)
B1
294-B2-(stawczyk.htm)
B2
327-B3-(wszewilki_jutra.htm)
B3
370-B4-(wszewilki_milicz.htm)
B4
423-C
C. ULUBIONE MIASTA AUTORA
424-C1-(milicz.htm)
C1
465-C2-(malbork.htm)
C2
501-C3-(wroclaw.htm)
C3
533-D
D. KRAJE POZNANE PRZEZ AUTORA
534-D1-(newzealand_pl.htm)
D1
587-D2-(newzealand_visit_pl.htm)
D2
638-D3-(korea_pl.htm)
D3
659-D4-(hosta_pl.htm)
D4
662-E
E. CIEKAWOSTKI POZNANE NA ŚWIECIE
663-E1-(fruit_pl.htm)
E1
710-E2-(healing_pl.htm)
E2
736-F
F. PRACA ZAWODOWA AUTORA
737-F1-(job_pl.htm)
F1. Perypetie ze znalezieniem pracy
4
Tom 1: Produkty polskich idei przedemigracyjnych autora z lat 1972 do 1982
1000-G
G. TABLICA CYKLICZNOŚCI I TEORIA ROZWOJU NAPĘDÓW
1001-G1-(propulsion_pl.htm)
G1
1021-H
H. MAGNOKRAFT I INNE WYNALZKI DRA JANA PAJĄK
1022-H1-(magnocraft_pl.htm)
H1
1049-H2-(oscillatory_chamber_pl.htm) H2
1082-H3-(immortality_pl.htm)
H3
1138-H4-(timevehicle_pl.htm)
H4
1194-H5-(fe_cell_pl.htm)
H5
1234-I
I. WEHIKUŁY UFO, UFONAUCI, ORAZ INNE "SYMULACJE" BOGA
1235-I1-(ufo_proof_pl.htm)
I1
-I2-(ufo_pl.htm)
I2
-I3-(explain_pl.htm)
I3
-I4-(evidence_pl.htm)
I4
-I5-(cloud_ufo_pl.htm)
I5
-I6-(tapanui_pl.htm)
I6
-I7-(aliens_pl.htm)
I7
-I8-(memorial_pl.htm)
I8
-I9-(sabotages_pl.htm)
I9
J. PRZEPOWIEDNIE I PRZYSZŁOŚĆ LUDZKOŚCI
-J1-(przepowiednie.htm)
J1
-J2-(humanity_pl.htm)
J2
-J3-(partia_totalizmu.htm)
J3
K. POMOCE NAUKOWE
-K1-(all_in_one_pl.htm)
K1
-K2-(keyboard_ru.htm)
K2
-K3-(keyboard_gr.htm)
K3
L. ROZRYWKI
-L1-(rubik_pl.htm)
-L2-(rubik_16_pl.htm)
-L3-(po_60_tce.htm)
-L4-(pigs_pl.htm)
-L5-(pigs_zdjecia.htm)
L1
L2
L3
L4
L5
Tom 2: Twórcze produkty badań autora po emigracji z Polski - lata 1982 do 1992
2000-M
M. KONCEPT DIPOLARNEJ GRAWITACJI
2001-M1-(dipolar_gravity_pl.htm)
M1
-N
N. BÓG - DOWODY ISTNIENIA BOGA, PISMA ŚWIĘTE
-N1-(god_proof_pl.htm)
N1
-N2-(god_pl.htm)
N2
-N3-(soul_proof_pl.htm)
N3
-N4-(biblia.htm)
N4
-N5-(sw_andrzej_bobola.htm)
N5
5
O. FILOZOFIE TOTALIZMU I PASOŻYTNICTWA
-O1-(totalizm_pl.htm)
O1
-O2-(parasitism_pl.htm)
O2
-O3-(nirvana_pl.htm)
O3
-O4-(prawda.htm)
O4
P. MORALNOŚĆ LUDZKA I ZASADY MORALNEGO ŻYCIA
-P1-(will_pl.htm)
P1
-P2-(morals_pl.htm)
P2
-P3-(evil_pl.htm)
P3
-P4-(karma_pl.htm)
P4
Q. KONFRONTACJA TEORII DRA JANA PAJĄK I TWIERDZEŃ NAUKI
-Q1-(evolution_pl.htm)
Q1
-Q2-(telekinesis_pl.htm)
Q2
-Q3-(telepathy_pl.htm)
Q3
-Q4-(eco_cars_pl.htm)
Q4
-Q5-(tfz_pl.htm)
Q5
R. HISTORYCZNE WYNALAZKI I URZĄDZENIA BADANE PRZEZ AUTORA
-R1-(mozajski.htm)
R1
-R2-(free_energy_pl.htm)
R2
-R3-(boiler_pl.htm)
R3
-R4-(telekinetyka.htm)
R4
-R5-(artefact_pl.htm)
R5
Tom 3: Filozoficzna zmiana po 2007 roku i po odkryciu iż "UFO to symulacje Boga"
3000-S
S. KARANIE PRZEZ BOGA - KATAKLIZMY, KATASTROFY, ITD.
3001-S1-(seismograph_pl.htm)
S1
-S2-(day26_pl.htm)
S2
-S3-(god_istnieje.htm)
S3
-S4-(changelings_pl.htm)
S4
-S5-(katrina_pl.htm)
S5
-S6-(hurricane_pl.htm)
S6
-S7-(landslips_pl.htm)
S7
-S8-(tornado_pl.htm)
S8
-S9-(predators_pl.htm)
S9
-S10-(plague_pl.htm)
S10
-S11-(bitwa_o_milicz.htm)
S11
-S12-(wtc_pl.htm)
S12
-S13-(shuttle_pl.htm)
S13
-S14-(bandits_pl.htm)
S14
-S15-(military_magnocraft_pl.htm)
S15
-S16-(katowice.htm)
S16
-S17-(antichrist_pl.htm)
S17
T. TRAKTATY WSPÓŁAUTORYZOWANE PRZEZ AUTORA
-T1-(tekst_3b.htm)
T1
(tekst_4b.htm)
(tekst_4c.htm)
(7_tekst.htm)
6
(tekst_7_2.htm)
(tekst_7b.htm)
U. MONOGRAFIE AUTORA
-U1-(tekst_1_5.htm)
U1
(tekst_1_4.htm)
(tekst_1_3.htm)
(tekst_2.htm)
(tekst_5_4.htm)
(tekst_6_2.htm)
(tekst_8.htm)
(tekst_8_2.htm)
-U2-(tekst_10.htm)
U2
V. STRONY ORGANIZACYJNE
-V1-(faq_pl.htm)
V1
-V2-(replicate_pl.htm)
V2
-V3-(skorowidz.htm)
V3
Tom 4: (1-wsze ilustracje z [1/5]) czyli ilustracje do stron pochodzące z monografii [1/5]
4000-X
X. 1-WSZE ILUSTRACJE Z [1/5]
A-4001
z rozdziału A w [1/5]
B-4002
z rozdziału B w [1/5]
C-4003
z rozdziału C w [1/5]
... Itd., itp. - odnotuj że przed numerem każdej strony z tego tomu podany jest litera
rozdziału w [1/5] z którego pochodzą ilustracje zaprezentowane na owej stronie.
Tom 5: (2gie ilustracje - z opracowań innych niż [1/5]) czyli ilustracje do stron zaczerpnięte z kolejnych monografii i traktatów pióra dra J. Pająk
5000
5001-[1e]
5002-[1/4]
5003-[2e]
Y. 2-GIE ILUSTRACJE Z POZOSTAŁYCH MONOGRAFII I TRAKTATÓW
Monografia [1e]
Monografia [1/4]
Monografia [2e]
Monografia [2]
Traktat
[3b]
Traktat
[4b]
Traktat
[4c]
Monografia [5/4]
Monografia [6/2]
Traktat
[7/2]
Traktat
[7b]
Monografia [8/2]
Książka
[9]
Tom 6 – niniejszy: (3cie ilustracje – w tym opracowaniu [10]) czyli ilustracje do stron publikowane tylko w niniejszym opracowaniu [10]
6000
Z. 3-CIE ILUSTRACJE Z [10]
7
A-6001
A. Bóg i tematyka religijna
B. Kościoły, świątynie, oraz obiekty kultu, cmentarze
C. Budynki, architektura, miasta, zamki, podziemia
D. Nadprzyrodzone istoty
E. Wehikuły UFO i UFOnauci
F. Wojna, bronie, zabijanie
G. Wynalazki, urządzenia, schematy działania
H. Zagadki, gry, zabawy
I. Ludzie, festiwale, praktyki religijne, znaki na ciele
J. Autor
K. Rodzinne strony autora
L. Członkowie rodziny autora
M. Szkoły, koledzy ze szkoły, nauczyciele
N. Uczelnia, koledzy ze studiów
O. Miejsca pracy, koledzy i studenci z miejsc zatrudnienia
P. Znajomi i przyjaciele autora oraz dobrze poznane osoby
Q. Wyobrażenia, twórczość, świeckie dzieła artystyczne
R. Miasta które autor odwiedził i poznał
S. Kraje które autor odwiedził i poznał
T. Historia
U. Krajobrazy – np. Nowej Zelandii
V. Natura i zjawiska natury
W. Obiekty naturalne, np. kamienie
X. Rosliny, np. drzewa, oraz ich niezwykłości
Y. Zwierzęta
Z. Dowolne inne tematy
8
ALFABETYCZNY WYKAZ "STRON INTERNETOWYCH" autoryzowanych przez
dra inż Jana Pająk, ze wskazaniem podrozdziałów w których te "strony internetowe" zostały
tu opublikowane. (Wykaz ten pozwala na szybkie odnajdowanie podrozdziału w którym
opublikowana jest dana "strona internetowa" o znanej nam nazwie, zaś z połączeniu z
poprzednim "spisem treści" - na szybkie znajdowanie tej strony w obrębie niniejszej
publikacji [10].)
Nazwa strony
Podrozdział w Tomie numer
aliens_pl.htm
all_in_one_pl.htm
antichrist_pl.htm
artefact_pl.htm
ase_1_2007.htm
bandits_pl.htm
biblia.htm
bitwa_o_milicz.htm
boiler_pl.htm
changelings_pl.htm
cloud_ufo_pl.htm
day26_pl.htm
dipolar_gravity_pl.htm
eco_cars_pl.htm
evidence_pl.htm
evil_pl.htm
evolution_pl.htm
explain_pl.htm
faq_pl.htm
fe_cell_pl.htm
free_energy_pl.htm
fruit_pl.htm
god_istnieje.htm
god_pl.htm
god_proof_pl.htm
healing_pl.htm
hosta_pl.htm
humanity_pl.htm
hurricane_pl.htm
immortality_pl.htm
it_2007.htm
jan_pajak_pl.htm
job_pl.htm
karma_pl.htm
katowice.htm
katrina_pl.htm
keyboard_gr.htm
keyboard_ru.htm
klasa.htm
korea_pl.htm
landslips_pl.htm
lo.htm
magnocraft_pl.htm
malbork.htm
I7 w Tomie 1
K1 w Tomie 1
S17 w Tomie 3
R5 w Tomie 2
F3 w Tomie 0
S14 w Tomie 3
N4 w Tomie 2
S11 w Tomie 3
R3 w Tomie 2
S4 w Tomie 3
I5 w Tomie 1
S2 w Tomie 3
M1 w Tomie 2
Q4 w Tomie 2
I4 w Tomie 1
L3 w Tomie 2
Q1 w Tomie 2
I3 w Tomie 1
V1 w Tomie 3
H5 w Tomie 1
R2 w Tomie 2
E1 w Tomie 0
S3 w Tomie 3
N2 w Tomie 2
N1 w Tomie 2
E2 w Tomie 0
D4 w Tomie 0
J2 w Tomie 1
S6 w Tomie 3
H3 w Tomie 1
F2 w Tomie 0
A1 w Tomie 0
F1 w Tomie 0
L4 w Tomie 2
S16 w Tomie 3
S5 w Tomie 3
K3 w Tomie 1
K2 w Tomie 1
A3 w Tomie 0
D3 w Tomie 0
S7 w Tomie 3
A4 w Tomie O
H1 w Tomie 1
C2 w Tomie 0
9
memorial_pl.htm
I8 w Tomie 1
milicz.htm
C1 w Tomie 0
military_magnocraft_pl.htm S15 w Tomie 3
morals_pl.htm
L2 w Tomie 2
mozajski.htm
R1 w Tomie 2
newzealand_pl.htm
D1 w Tomie 0
newzealand_visit_pl.htm D2 w Tomie 0
nirvana_pl.htm
O3 w Tomie 2
oscillatory_chamber_pl.htm H2 w Tomie 1
pajak_jan.htm
A2 w Tomie 0
parasitism_pl.htm
O2 w Tomie 2
partia_totalizmu.htm
J3 w Tomie 1
pigs_pl.htm
L4 w Tomie 1
pigs_zdjecia.htm
L5 w Tomie 1
plague_pl.htm
S10 w Tomie 3
prawda.htm
O4 w Tomie 2
predators_pl.htm
S9 w Tomie 3
propulsion_pl.htm
G1 w Tomie 1
przepowiednie.htm
J1 w Tomie 1
pw.htm
A6 w Tomie 0
po_60_tce.htm
L3 w Tomie 1
replicate_pl.htm
V2 w Tomie 3
rok.htm
A5 w Tomie 1
rubik_16_pl.htm
L2 w Tomie 1
rubik_pl.htm
L1 w Tomie 1
sabotages_pl.htm
I9 w Tomie 1
seismograph_pl.htm
S1 w Tomie 3
soul_proof_pl.htm
N3 w Tomie 2
sw_andrzej_bobola.htm N5 w Tomie 2
shuttle_pl.htm
S13 w Tomie 3
skorowidz.htm
V3 w Tomie 3
stawczyk.htm
B2 w Tomie 0
tapanui_pl.htm
I6 w Tomie 1
tekst_1_5.htm
U1 w Tomie 3
tekst_1_4.htm
tekst_1_3.htm
tekst_2.htm
tekst_3b.htm
T1 w Tomie 3
tekst_4b.htm
tekst_4c.htm
tekst_5_4.htm
tekst_6_2.htm
7_tekst.htm
tekst_7_2.htm
tekst_7b.htm
tekst_8.htm
tekst_8_2.htm
tekst_10.htm
U2 w Tomie 2
telekinesis_pl.htm
Q2 w Tomie 2
telekinetyka.htm
R4 w Tomie 2
telepathy_pl.htm
Q3 w Tomie 2
tfz_pl.htm
Q5 w Tomie 2
timevehicle_pl.htm
H4 w Tomie 1
tornado_pl.htm
S8 w Tomie 3
10
totalizm_pl.htm
ufo_pl.htm
ufo_proof_pl.htm
will_pl.htm
wroclaw.htm
wszewilki.htm
wszewilki_milicz.htm
wszewilki_jutra.htm
wtc_pl.htm
O1 w Tomie 2
I2 w Tomie 1
I1 w Tomie 1
L1 w Tomie 2
C3 w Tomie 0
B1 w Tomie 0
B4 w Tomie 0
B3 w Tomie 0
S12 w Tomie 3
11
UWAGI oraz instrukcje:
(1) Jedynie młodzi wiekiem ludzie lubią czytać "strony internetowe". Starsze
generacje ciągle preferują czytanie książek. Tymczasem ja jestem autorem około 100
"stron internetowych" których treść zainteresowałaby także starszą generację. Aby więc i im
umożliwić zapoznanie się z moimi stronami internetowymi, przygotowałem niniejszą formę
książkową z tekstem najważniejszych ze swoich "stron internetowych". Uczyniłem to tym
chętniej, że zdaję sobie doskonale sprawę iż taka forma książkowa ma wiele zastosowań
praktycznych, z których są w stanie skorzystać wszystkie osoby zainteresowane moim
dorobkiem naukowym. Przykładowo, książka pozwala na szybkie wyszukiwanie z użyciem
komputerowych rozkazów "szukaj" wszystkiego co napisałem na temat określonego słowa
kluczowego. Pozwala też na poznanie moich stron przez osoby mające trudności z
dostępem do internetu. Umożliwia ona systematyczne przeglądnięcie ilustracji z moich
stron pozestawianych razem w tomach 4, 5 i 6. Umożliwia włączenie mojego dorobku
naukowego do bibliteki z książkami. Itd., itp. Niniejsza publikacja jest więc taką właśnie
formą książkową moich najważniejszych "stron internetowych". Zawiera ona wybór tych z
moich "stron internetowych" które ja uważam za najważniejsze i za najbardziej
reprezentacyjne dla mojego dorobku naukowego i życiowego. Niniejszą książkę z owymi
stronami daje się więc czytać zarówno z ekranu komputera - tak jak czytałoby się faktyczne
"strony internetowe" jakie ona zawiera, jak i można ją sobie wydrukować i czytać w formie
papierowej - tak jak czyta się zwykłą książkę. Przyjemnego czytania!
(2) Strony internetowe są prawdopodobnie najbardziej "płynnymi" publikacjami. Są
one zmieniane, udoskonalane, poszerzane, uzupełniane, itp., niemal bez przerwy. Stąd
także i niniejsze opracowanie musi być aktualizowane niemal nieustannie - tak aby
nadążało ono za zmianami w stronach które publikuje. Dlatege z jednej strony NIE
zalecałbym aby opracowanie to drukować, chyba że z jakich powodów jest to wymagane wszakże wydruk ten wkrótce stanie się nieaktualny jako że niniejsze opracowanie ulegnie
kolejnej aktualizacji. (Tj. rekomednuję że najlepiej jest je czytać wprost z ekranu swego
komputera.) Z drugiej zaś strony, przy jego sprowadzaniu z internetu rekomendowałnym
sprawdzić datę jego najbardziej ostaniej aktualizacji podaną na jego stronie tytułowej.
Chodzi bowiem o to aby sprowadzić sobie z internetu ten egzemplarz niniejszego
opracowania który nosi najbardziej niedawną datę aktualizacji.
(3) Powinienem tutaj podkreślić, że każda moja "strona internetowa" włączona w
obręb niniejszej publikacji jest także dostępna w internecie jako faktyczna "strona
internetowa". Nazwa pod jaką jest ona dostępna w internecie jest podana także w
numeracji stron z niniejszego opracowania. Nazwa ta umieszczona jest w nawiasie zaraz
po numerze kolejnym strony w niniejszej publikacji, który to numer strony jest dodatkowo
uzupełniony numerem podrozdziału do którego dana "strona internetowa" została
włączona.
(4) Nazwy stron używane w tej publikacji są identyczne do nazw tychże stron
używanych w internecie. To zaś oznacza, że strony o tych nazwach można też sobie łatwo
załadować do komputera i przeglądnąć. Aby więc te same strony przeglądnąć w internecie,
owe nazwy należy poprzedzić aktualnym adresem serwera na jakim w danym okresie
czasu strony te są wystawione (pamiętać bowiem należy że totalizm używa wyłącznie
darmowych serwerów których adresy często się zmieniają). Przykładowo należy np.
poprzedzić adresem http://energia.sl.pl czy adresem http://totalizm.nazwa.pl (oba z których
używane były w 2011 roku). Po owym poprzedzeniu nazwy strony przez adres serwera,
usyskuje się sumaryczny "adres_serwera/nazwa_strony" - czyli adres internetowy pod
którym dana "strona internetowa" daje się oglądnąć w fizycznym internecie. Jeśli więc
przykłądowo chcemy znaleźć w internecie stronę która w niniejszym opracowaniu
występuje pod nazwą "totalizm_pl.htm", wówczas po poprzedzeniu tej nazwy adresem
serwerów otrzymuje się że strona ta jest dostępna pod adresami internetowymi np.
http://energia.sl.pl/totalizm_pl.htm lub np. http://totalizm.nazwa.pl/totalizm_pl.htm .
(5) Ilustracje do poszczególnych stron internetowych zostały zebrane razem w
12
odrębne tomy z końca tej publikacji. Numer kolejny danej ilustracji oraz tom (tj. symbol
jednej z moich monografii) w którym można ją znaleźć, dla każdej strony zostały podane w
nawiasie okrągłym zaraz po numerze tej ilustracji na danej stronie. (Proszę donotować, że
każda ilustracja na moich stronach internetowych nosi podwójny numer. Pierwsza część
tego numeru to numer tej ilustracji na danej stronie, natomiast druga część podana w
nawiasie okręgłym zawiera informację z której mojej publikacji dana ilustracja pochodzi,
oraz jaki jest numer tej ilustracji w danej publikacji.) Warto tu też dodać, że najważniejsze z
ilustracji pochodzą z mojej najnowszej monografii oznaczonej symbolem [1/5]. Dlatego
niezależnie od ostatnich tomów niniejszej publikacji, te same ilustracje można też znaleźć w
owej monografii [1/5] (a także w innych moich publikacjach podanych w nawiasach po
numerze każdej ilustracji). Tylko ilustracje najmniej istotne dla mojego dorobku naukowego
są pokazane na stronach internetowych, chociaż NIE zostały one równocześnie
opublikowane w żadnym z moich opracowań papierowych (tj. typu książkowego). Czytelnik
łatwo pozna te mało-istotne ilustracje, bowiem mają one tylko pojedyńćzy numner.
(6) Kiedy się czyta którąkolwiek stronę z niniejszej publikacji, wówczas dobrze jest
jednocześnie otworzyć sobie tomy z ilustracjami i trzymać je otwarte w odrębnych
okienkach "Windows". Podczas zaś czytania w tekście strony o jakiejś ilustracji, wystarczy
potem tylko przerzucać swoją uwagę z okienka (strony) z tekstem na inne okienko z
omawianą tam ilustracją. Przerzucania tej uwagi daje się wóczas szybko dokonywać z
pomocą pojedyńczych kliknięć myszą.
100-A
Rozdział A:
AUTOBIOGRAFIE I PRZEBIEG EDUKACJI AUTORA
Niniejszy rozdział A zawiera strony prezentujące "autobiografie" oraz "przebieg
edukacji" autora. Są one więc jakby streszczeniem tego co najważniejszego zaszło w życiu
autora.
Autor przygotował aż dwie strony autobiograficzne. Krótsza z nich o nazwie
"jan_pajak_pl.htm" początkowo była przeznaczona do witryn z wykładami dla studentów
autora. Autor przestał ją jednak uzupełniać i poszerzać z chwilą kiedy utracił pracę
wykładowcy i NIE mógł już znaleźć dla siebie następnej pracy. Dlatego do dzisiaj pozostaje
ona krótka. Dłuższa strona autobiograficzna o nazwie "pajak_jan.htm" przeznaczona była
do witryn z wynalazkami i z filozoficznymi prezentacjami autora, stąd była ona
obszerniejsza. Oto owe strony:
Podrozdział A1:
Dr Jan Pajak: notka autobiograficzna (skrócona)
#1. Przebieg mojego życia:
Urodziłem się w 1946 roku w maleńkiej wioseczce jaka przez najdłuższy okres czasu
nazywała się Wszewilki (wioska ta często zmieniała nazwę). Jest ona zlokalizowana w
południowo-zachodnim obszarze Polski (tj. niedaleko do Niemiec i Czech). Mój ojciec był
mechanikiem o tzw. "złotych rękach" - znaczy naprawiał wszystko co się popsuło w
promieniu dziesiątków kilometrów od naszego domu, zaczynając od zegarków i zegarów,
poprzez rowery i różne maszyny, a skończywszy na ogromnych silnikach gazowych jakie
napędzały pompy w miejscowych wodociągach. (Faktycznie to był on nawet zatrudniony
przez gazownię w Miliczu aby utrzymywał owe wodociągi miejskie w stanie działającym).
Obecnie się zastanawiam, jak on właściwie mógł mnie tolerować, jako że cokolwiek
zreperował jednego wieczora, natychmiast ja rozmontowywałem to następnego dnia kiedy
on był w pracy, aby zobaczyć jak to działa. Oczywiście, nie zawsze też zdołałem potem to
poskładać z powrotem tak aby działało jak powinno. (Szczególnie trudnymi do poskładania
tak aby potem działały okazywały się małe zegarki. Po tym więc jak doświadczyłem
kilkakrotnie jak mój ojciec reaguje na widok rozmontowanych zegarków które on naprawił
jedynie noc wcześniej, zwolna nauczyłem się powstrzymywać swoją ciekawość
dowiedzenia się co właściwie powoduje że owe zegarki tykają.) Moja matka była
gospodynią domową - skromny geniusz matematyczny. Była ona w stanie liczyć w pamięci
niemal tak samo szybko jak to czynią dzisiejsze komputery. Jej zdolności obliczeniowe
zawsze szokowały sprzedawców w sklepach, dostarczając wiele uciechy mi i mojej siostrze
z którą często towarzyszyliśmy mamie w wyprawach na zakupy. Moja edukacja podążała
typowym kursem komunistycznej Polski. Najpierw (w 1953 roku) zacząłem uczęszczać do
szkoły podstawowej w pobliskim Miliczu (w owym czasie mającym około 6000
mieszkańców). Ukończyłem ową podstawówkę w 1960 roku. Potem zacząłem uczęszczać
do szkoły średniej (od 1960 do 1964), którą było Liceum Ogólnokształcące w Miliczu.
Maturę zdałem w 1964 roku. Świadectwo maturalne upoważniało mnie do wstępu na
wyższe uczelnie. Wybrałem studia na Politechnice Wrocławskiej, która w owym czasie była
jedną z najbardziej renomowanych uczelni w Polsce. (Na bazie swojej obecnej znajmości
poziomu nauczania w innych uniwersytetach świata, ja osobiście wierzę, że w owym czasie
była ona najlepszą uczelnią w Polsce, a jednocześnie jedną z najlepszych uczelni na
świecie.) Przypadało wówczas około 12 kandydatów na każde wolne miejsce z owej
Politechniki, stąd jedynie zdanie egzaminów wstępnych okazało się ogromnym sukcesem.
Studiowałem tam od 1964 roku do 1970 roku. Po otrzymaniu dyplomu owej politechniki, w
1970 roku zostałem przez nią zatrudniony najpierw jako assystent stażysta, potem jako
asystent, dalej jako starszy asystent, zaś po obronie pracy doktorskiej w 1974 roku - jako
adiunkt ("adiunkt" w Polsce jest odpowiednikiem dla tzw. "Reader" z angielskich
uniwersytetów). Potem tornado zmian politycznych zmiotło Polskę. Zostałem członkiem
Solidarności, zaś kiedy Solidarność została utopiona, ja utonąłem wraz z nią. "Polowanie
na czarownice" zostało rozpoczęte. Jak to było z każdym byłym działaczem Solidarności,
moje życie znalazło się wówczas w niebezpieczeństwie. Któregoś dnia byłem nawet
ścigany i niemal postrzelony przez policję. Z pomocą dobrych przyjaciół zdołałem opuścić
Polskę i wyemigrować do Nowej Zelandii - zanim reżymowi udało się mnie złapać i wysłać
na Syberię. Wylądowałem w Nowej Zelandii w 1982 roku. Moja pierwsza praca była tam na
Canterbury University w Christchurch. Potem pracowałem w Southland Polytechnic z
Invercargill. Następnie na Otago University w Dunedin. Tuż przed tym kiedy pierwsze
oznaki depresji ekonomicznej uderzyły Nową Zelandię, w 1990 roku straciłem pracę na
Otago University. Przez następne 2 lata byłem bezrobotnym. W końcu, w 1992 roku
zdecydowałem się opuścić Nową Zelandię oraz szukać chleba poza jej granicami.
Podpisałem kontrakty na profesury uniwersyteckie najpierw na Eastern Mediterranean
University z miasta Famagusta na Północnym Cyprze, potem na University Malaya w Kuala
Lumpur, Malezja, w końcu zaś na University of Malaysia Sarawak z miasta Kuching na
tropikalnej Wyspie Borneo. Po tym jednak jak "Kryzys Azjatycki" obezwładnił także i
Malezję, poczynając od 1999 roku udało mi się zabezpieczyć dla siebie pracę w Nowej
Zelandii. Niestety nastąpiło to za słoną cenę. Wszakże rolniczo nastawiona Nowa Zelandia
nie potrzebuje ludzi z moją ekspertyzą techniczną. Stąd oddawała mi wielką przysługę że
wogóle miała jakieś zatrudnienie dla mnie. Wylądowałem więc na najniższej pozycji
akademickiej jaka była dostępna na maleńkiej Aoraki Politechnice z miasteczka Timaru.
Niestety, pod koniec 2000 roku zostałem zwolniony z nawet owej najniższej pozycji.
Powodem zwolnienia jaki wówczas mi zakomunikowano, był raptowny i niespodziewany
spadek liczby studentów na owej politechnice. Od dnia 12 lutego 2001 roku zacząłem
pracować jako akademik (po angielsku: "academic staff member") w Wellington Institute of
Technology zlokalizowanym na przedmieściu stolicy Nowej Zelandii, czyli w Petone pod
Wellington - także będąc zatrudniony na najniższej pozycji akademickiej jaka była tam
dostępna. W Wellington pracowałem aż do 22 lipca 2005 roku, kiedy to zwolniono mnie z
pracy z wyjaśnieniem że liczba studentów tej uczelni raptownie spadła. Faktycznie też ów
spadek był tak znaczny, że stał się łatwym do odnotowania nawet gołym okiem - od
początka 2005 roku uczelnia ta stała się niemal zupełnie pusta. Po owej utracie, nigdy NIE
zdołałem znaleźć już w Nowej Zelandii jakiejkolwiek następnej pracy. Okazało się również,
że prawa Nowej Zelandii są celowo tak zaprojektowane, aby osobom w mojej sytuacji NIE
przysługiwało tam prawo do otrzymania zasiłku dla bezrobotnych.
#2. Wykładanie w wielu zakątkach świata:
W Polsce lat 1970-tych używane było powiedzenie "życzę ci abyś żył w
interesujących czasach". (Miało ono jakoby pochodzić z Chin, jednak ja spędziłem wiele
czasu wśród Chińczykow i żaden z nich nigdy o nim nie słyszał.) Było ono grzeczną formą
naubliżania komuś. Zamiast bowiem kogoś przeklinać, czy wysyłać go do piekła, Polacy w
owych czasach zwykli grzecznie mu życzyć aby "żył w interesujących czasach". Otóż moje
życie okazuje się być właśnie takim. Ja "żyję w interesujących czasach", a także mam
"interesujące życie". Chociaż nigdy o nie się nie prosiłem, los dał mi okazję życia,
zarabiania na siebie, oraz dokonywania badań naukowych pośród wielu interesujących
ludzi i w wielu interesujących krajach świata, jakie są zlokalizowane w odległych obszarach
naszej planety. Także moje życie okazało się pełne przygód, ciągłych zmian, wydarzeń, itp.
I tak, przez okres nie krótszy od jednego roku żyłem, prowadziłem badania, oraz
wykładałem w Polsce, Nowej Zelandii, Północnym Cyprze, lądowej Malezji, na malezyjskim
Borneo, oraz ponownie w Nowej Zelandii (po powrocie do Nowej Zelandii w 1999 roku,
filozoficznie i ekonomicznie okazała się ona być już zupełnie innym krajem, niż ten jaki
opuściłem w 1992 roku w poszukiwaniu chleba). Ponadto wizytowałem naukowo Niemcy
Wschodnie (przez 2 miesiące), Bułgarię (przez 1 miesiąc), oraz Czechosłowację (przez 2
tygodnie). Oczywiście, musimy tutaj pamiętać, że zarabianie na życie w jakimkolwiek kraju
dostarcza całkowicie odmiennych doświadczeń niż zwykłe odwiedzenie tego kraju jako
turysta.
***
Powyższe interesujące życie wędrownego wykładowcy jest uzupełniane równie
interesującą pracą w przemyśle. Przez wiele lat byłem doradcą naukowym w największym
polskim zakładzie produkującym komputery, mianowicie w MERA-ELWRO (to właśnie
stamtąd wywodzi się moja ekspertyza komputerowa). Faktycznie, kiedy zaczynałem tam
pracować, MERA-ELWRO była też największą fabryką komputerów we Wschodniej
Europie. Niestety, potem zakład ten został zlikwidowany - nie mogę więc obecnie podać
tutaj linku do jego strony internetowej. Jedyne co po nim przetrwało to miniaturowy zakład
usługowy który nosi nieco podobną nazwę Elwro-System, jednak który wcale nie
reprezentuje tradycji oryginalnego Mera-Elwro. Potem byłem konsultantem naukowym w
ogromnej fabryce produkującej autobusy i ciężarówki, również zlokalizowanej w Polsce a
nazywającej się wówczas POLMO-JELCZ. Zatrudniała ona wtedy około 12 000
pracowników. Faktycznie też, kiedy oglądam się teraz do tyłu, wówczas widzę że większość
mojego życia spędziłem na przenoszeniu się z miejsca na miejsce i na zmienianiu pracy
(ale nie z własnej woli). Istnieje powiedzenie "zmiana jest przyprawą życia" (po angielsku:
"variety is a spice of life"). Jednak jak wiele przypraw człowiek jest w stanie przełknąć.
Zauważ że można zobaczyć powiększenie każdej fotografii z niniejszej strony internetowej,
poprzez zwykłe kliknięcie na tą fotografię. Ponadto większość browserów jakie obecnie są
w użyciu, włączając w to także popularny "Internet Explorer", pozwala także na
załadowanie każdej ilustracji do swojego własnego komputera, gdzie można jej się do woli
przyglądać, gdzie daje się ją redukować lub powiększać, a także drukować, za pomocą
posiadanego przez siebie software graficznego.
Fot. #2a (Z1 z [1/5]): Oto moje zdjęcie (tj. zdjęcie dra J. Pająk). Wykonałem je w dniu 19
lipca 2004 roku dla dowodu osobistego. Odzwierciedla ono dosyć dobrze jak obecnie
wyglądam.
Fot. #2b (J2 z [10]): Oto ja (Dr Jan Pająk) w tzw. "moście po niebie" (tj. "sky bridge") z 42
piętra KLCC. Sfotografowany 30 grudnia 2002 roku. Nazwa KLCC używana jest dla dwóch
drapaczy chmur skonstruowanych jako "bliźniaki" (tj. "twin towers") w centrum Kuala
Lumpur, Malezja. Są one jedynymi "bliźniakami" na świecie które ciągle stoją, a które
należą do ekskluzywnego klubu najwyższych budynków świata. Ów "most po niebie" łączy
ze sobą te dwa drapacze chmur na nieco mniej niż połowa ich wysokości. Pozycja owego
"mostu po niebie" jaki łączy obie wieże jest lepiej widoczna na następującym zdjęciu
pokazującym całe KLCC.
Fot. #2c (C3 z [10]): Oto jak wyglądają owe słynne wieże KLCC. Tak na marginesie, to
KLCC jest jednym z cudów technicznych dzisiejszego świata. Dlatego jeśli ktoś jest już w
Kuala Lumpur, lub gdzieś blisko tej metroplii, wówczas gorąco bym zachęcał aby odwiedzić
te drapacze chmur i zobaczyć je na własne oczy.
#3. Powtarzalne wzloty i upadki:
Jeśli ktoś mógłby kiedykolwiek zostać rozgrzeszony za posiadanie fatalistycznego
spojrzenia na życie, prawdopodobnie byłbym to ja. Wszakże całe moje życie składa się z
niekończących się cykli wzlotów i upadków. Jakikolwiek obszar mojego życia nie byłby
rozpatrywany, zawsze toczy się on zgodnie z tym samym wzorcem. Mianowicie, najpierw
wolno i pracowicie buduję jakieś osiągnięcia w owym obszarze. Potem zaś przychodzi
jakaś dziwna katastrofa która rujnuje mi wszystko, tak że zmuszony jestem zaczynać
ponownie od samego początka, itd., itp. Faktycznie też wszystkio to wygląda tak jakby
niewidzialne "szatańskie istoty" zawsze podążały moimi śladami przez całe moje życie i
upewniały się że wszystko co mozolnie buduję szybko ponownie się zawala. Rezultat jest
taki, że jak dotychczas nigdy nie posiadałem własnego domu, że większość czasu cały mój
dorobek życiowy musiał dawać się załadować do jednej walizki, że po wyemigrowaniu z
Polski średni okres mojego zatrudnienia w tej samej instytucji nie przekracza 3 lat, a także
że nigdy nie wiedziałem, ani nie wiem, co przytrafi mi się już jutro.
Aby dostarczyć tutaj przykład mechanizmu owych nieustannych wzlotów i upadków,
przeglądnijmy wspólnie historię moich zatrudnień, które (jak wszystko inne w moim życiu)
także im podlega. Najpierw miałem dającą dużo osobistej satysfakcji pracę naukowca
przecierającego nowe szlaki na Politechnice Wrocławskiej (Polska). Szybko awansowałem
po akademickiej drabinie, zaczynając pracę jako młodszy asystent, zaś w przeciągu 4 lat
osiągając poziom adiunkta (tj. najwyższą pozycję którą bezpartyjni naukowcy mogli
zajmować w komunistycznej Polsce). Potem, kiedy czasy zaczęły się stopniowo zmieniać,
zaś możliwości dalszych promocji zwolna były wypracowywane, zmuszony zostałem do
uciekania z Polski, jako że mojemu życiu zagroziło niebezpieczeństwo. W Nowej Zelandii
ponownie więc zacząłem od samego początka. Początkowo byłem tzw. "Post-Doctoral
Fellow" na University of Canterbury, potem zostałem starszym wychowawcą (po angielsku
Senior Tutor) na politechnice w Southland, potem zostałem "Senior Lecturer" na University
of Otago. Kiedy jednak zaczęły się dla mnie otwierać szanse na osiągnięcie nawet wyższej
pozycji w Nowej Zelandii, nagle zostałem wyrzucony z pracy (za badania eksplozji Tapanui)
i zostałem bezrobotnym. Z czasem zmuszony też byłem uciekać z Nowej Zelandii dla
znalezienia chleba. Podpisałem trzy kolejne kontrakty na pozycje profesora
nadzwyczajnego (po angielsku: Associate Professor). Kiedy jednak w 1998 roku złożyłem
podanie na pozycję profesora zwyczajnego, oraz właśnie miałem pozycję tą otrzymać,
nagle tzw. "kryzys azjatycki" (po angielsku "Asian Crisis") uderzył, zaś możliwości dalszego
zatrudnienia w kraju jaki faktycznie potrzebował kogoś z moim rodzajem ekspertyzy
akademickiej natychmiast zniknęły. Wróciłem więc do Nowej Zelandii i zacząłem wszystko
od początku od najniższej pozycji akademickiej jaka w owym czasie istniała w Nowej
Zelandii.
W ten sposób, w obszarze zawodowym do dzisiaj już trzykrotnie wpinałem się do
góry po drabinie akademickiej i trzykrotnie spadałem na samo dno. Oczywiście, nie jestem
wykonany ze stali, dlatego każdy upadek odczuwam dosyć boleśnie. W moim pierwszym
wspinaniu się po tej drabinie zdołałem dotrzeć do około jej połowy, zanim zniszczenie
oryginalnej wersji "Solidarności" w Polsce zrzuciło mnie ponownie do początkowego
poziomu. W drugim wspinaniu się osiągnąłem około ćwierć wysokości tej drabiny, zanim
zostałem bezrobotnym w Nowej Zelandii. Trzecie wspinanie się po tej drabinie
akademickiej wyniosło mnie niemal do jej szczytu, jednak trzeci upadek jaki po nim
następował zepchnął mnie do obecnej najniższej pozycji całego mojego życia (tj. na
bezrobociu). Stoję więc obecnie na poziomie zerowym owej drabiny akademickiej, patrzę w
górę ze zgrozą, oraz filozoficznie deliberuję co powinienem uczynić dalej. Czy powinienem
przewartościować swoje cele życiowe i filozofię, zapomnieć o zmaganiu, oraz w pokoju
odczekiwać na emeryturę na obecnej najniższej pozycji mojego życia (tj. na bezrobociu).
Czy też powinienem podleczyć rany z poprzednich upadków, odbudować swoją energię,
zaś po rozpoczęciu ponownego wspinania się zaryzykować czwarty upadek w moim życiu.
Co ty czytelniku uczyniłbyś na moim miejscu?
Na szczęście istnieje też dobra strona w owych wszystkich moich nieustannych
wzlotach i upadkach. Jest nią moja ekspertyza, jaka nieustannie się powiększa. (Chociaż
mój ojciec zwykł powiadać, że "uczymy się całe życie, a i tak umieramy głupcami".) Zaś
owo podnoszenie się mojej ekspertyzy wcale nie podlega okresowym upadkom, jak tamte
materialne aspekty życia to czynią. Stąd, jeśli kiedyś mam pozostawić na Ziemi jakiś ślad
po sobie, najprawdopodobniej śladem tym będzie coś, co wynika z mojego niezwykłego
przebiegu życia, jakiego bez przerwy doświadczam.
#4. Powtarzalne utraty wszystkiego co uprzednio posiadałem i osiągnąłem:
Każdy mój kolejny upadek życiowy miał też to następstwo, że traciłem też wówczas
praktycznie wszystko co uprzednio posiadałem i osiągnąłem. Poza wiedzą i
doświadczeniem, praktycznie niemal NIC innego nie wynosiłem z uprzedniego życia.
Przykładowo, kiedy w 1990 roku utraciłem pracę w Nowej Zelandii, zaś upadek
gospodarczy i raptowne zmiany grupowej moralności tego kraju uniemożliwiły mi
znalezienie nowej pracy przez aż dwa następne lata - a nawet pozbawiały mnie prawa do
zasiłku dla bezrobotnych, w swoją kolejną wędrówkę po świecie "za chlebem" ponownie
wyjechałem z całym dorobkiem ograniczonym do jednej walizki - czyli z tak samo niemal
pustymi rękami jak uprzednio wyjechałem z Polski (tj. po upadku "Solidarności" pod koniec
1981 roku). Z równie niemal pustymi rękami wyjechałem z Malezji w 1998 roku - zaraz po
tym jak została ona uderzona słynnym "kryzysem azjatyckim" (notabene - jak tam
twierdzono, podobno sztucznie zaindukowanym przez zachłanność i niemoralność tylko
jednego fanansisty zachodniego). Doskonale więc rozumiem i podzielam ból oraz
rozczarownie wszystkich tych ludzi, którzy z jakiegoś powodu (np. trzęsienia ziemi,
kataklizmu, pożaru, rewolucji, wojny, zachłanności i niemoralności innych ludzi, itp.) także
tracą niemal cały swój uprzedni dorobek życiowy. Szczerze mówiąc, to całe moje życie
wygląda tak jakby Bóg celowo mnie doświadczał wszelkimi możliwymi nieszczęściami które
dotykają innych ludzi - tak abym dokładnie wiedział jak inni się czują, potrafił z nimi się
identyfikować, oraz miał motywację do energicznej walki o moralność i o lepszą ludzkość.
Przykładowo, zaraz po wyemigrowaniu z wówczas niemal nie znającej przestępców Polski,
nie miałem jeszcze przykrych doświadczeń z kieszonkowcami, stąd w początkowym
okresie w miejscu swej pracy aż dwukrotnie moje nieostrożne nawyki doprowadziły iż
ukradziono mi tam cały portfel ze sporymi sumami pieniędzy i z wszystkimi dokumentami. Z
kolei w 1985 roku do mojego mieszkania w Invercargill włamało się dwóch młodocianych
przestępców którzy zabrali z niego wszystko co było tam wartościowego, zaś
zwandalizowali resztę moich rzeczy. (Takie włamania młodocianych są szeroko
upowszechnione w Nowej Zelandii.) Wprawdzie milicja potem ich złapała, jednak w Nowej
Zelandii młodociani przestępcy to "święte krowy" których nikt nie ośmiela się faktycznie
ukarać. Dlatego pomimo ich złapania nie odzyskałem żadnego z ukradzionych mi rzeczy
ani nie otrzymałem jakiegokolwiek odszkodowania. Z kolei w dniu 27 marca 2011 roku
dwóch rosłych złodziei ukradło mój (wiernie mi służący przez niemal już ćwierć wieku)
samochód Ford Laser - czyli jedyny relatywnie wartościowy obiekt którego w swym życiu
się dorobiłem. Takie kradzieże samochodów są istną plagą Nowej Zelandii - ponownie więc
Bóg najwyraźniej pozwolił mi poznać jak typowi obywatele czują się w tym oblazłym
przestępcami kraju. Powinienem tu też dodać, że w relatywnie młodym wieku utraciłem
swoich rodziców. Stąd równie dobrze jest mi znany ból i żałoba które się odczuwa po
utracie najbliższych. Potrafię więc szczerze się identyfikować z każdym kto utracił kogoś
bardzo mu bliskiego. Oba rodzaje powyższych strat i tragedii osobistych, tj. zarówno moje
powtarzalne utraty dorobku życiowego, jak i strata bliskich mi rodziców, otwarły dla mnie
filozoficzne zrozumienie wszystkiego co w życiu możemy utracić. Stąd obecnie na straty
życiowe NIE patrzę wyłącznie jako na ból i tragedię osobistą, a widzę w nich także ową siłę
motoryczną jaka uwalnia ukryte w nas potencjały (jeden z licznych takich potencjałów
uświadamia nam angielskie powiedzenie "to co cię NIE zabije, uczyni cię silniejszym" - w
oryginale angielskojęzycznym "what does not kill you, will make you stronger").
#5. Doświadczenie wielu odmiennych kultur:
Podczas mojej interesujacej kariery zawodowej miałem okazję pracować w wielu
odmiennych krajach, jakie reprezentują cały szereg odmiennych kultur. To z kolei pozwoliło
mi zgromadzić prawdziwie wielokulturowe doświadczenia. Znacząca proporcja tych
doświadczeń została osiągnięta w krajach Azjatyckich oraz w kulturach Orientu. Wszakże
moje doświadczenie zawodowe obejmuje zatrudnienie na uniwersytetach (lub na innych
uczelniach wyższych) Polski (przez 12 lat), Nowej Zelandii (przez 15 lat), Północnego
Cypru - tj. Tureckiego (przez 1 rok), Malezji (przez 3 lata), oraz Malezyjskiej części Wyspy
Borneo (przez 2 lata). Podczas owego zawodowego wędrowania po świecie zawsze
starałem się brać udział we wszelkich wielorasowych obchodach i obrządkach, szczególnie
w egzotycznej Malezji. W rezultacie, zdołałem zgromadzić ogromną pulę obserwacji na
temat zwyczajów i kultur odmiennych narodów, ich postaw filozoficznych, zasad
zachowania się, obszarów czułości, postępowania, wierzeń, religii, przesądów, zwyczajów,
itp. Gromadziłem także przysłowia, mity, przesądy, oraz zwyczaje ludowe najróżniejszych
narodów. Faktycznie też druga książka jaką w 2003 roku razem z moim bratem zdołaliśmy
opublikować w Polsce w dwóch językach pod tytułem "Przysłowia Wschodu oraz z innych
stron świata - Proverbs of the Orient and from other corners of the world", Poznań (Adres
wydawcy: "Wydawnictwo Poznańskie", Ul. Fredry 8, 61-701 Poznań), 2003 rok, ISBN 837177-273-4, 551 stron; zawiera kolekcję około 2700 przysłów zaprezentowanych w dwóch
językach - mianowicie po angielsku i po polsku. Owe przysłowia zdołałem zakumulować
podczas ostatnich 12 lat moich prac zawodowych w najróżniejszych krajach. Znacząca ich
liczba wywodzi się z kultur Orientu i Azji, włączając w to: Japonię, Koreę, Chiny, Malezję,
Dayaków z Borneo, oraz cały szereg innych.
Fot. #5 (1 z [9]): Oto jak wygląda okładka książki pióra Czesław Pająk i Jan Pająk:
"Przysłowia Wschodu oraz z innych stron świata". Razem z moim bratem opublikowaliśmy
tą książkę w Polsce w 2003 roku. Zawiera ona około 2700 przysłów. Każde przysłowie jest
zaprezentowane w dwóch wersjach językowych, mianowicie polskojęzycznej i
angielskojęzycznej.
#6. Profesury w dwóch odmiennych dyscyplinach:
Prawdopodobnie nie istnieje wielu uczonych, którzy zdołali zgromadzić aż tak
ogromny zasób doświadczenia zawodowego jaki ja zakumulowałem. Aby podać tutaj
konkretny przykład, to zdołałem osiągnąć poziom akademicki profesora nadzwyczajnego
(po angielsku: Associate Professor) w dwóch całkowicie odmiennych dyscyplinach
zawodowych, mianowicie w naukach komputerowych oraz w inżynierii mechanicznej. Także
mój doktorat (jestem przecież doktorem nauk technicznych) został wypracowany w owych
dwóch dyscyplinach jednocześnie. Gdybym przygotował wykaz wszystkich przedmiotów
jakie kiedykolwiek wykładałem w swoim życiu, niemal z całą pewnością wystarczyłoby to na
stworzenie niewielkiej politechniki. Faktycznie też wierzę, że pracowałem na jednej takiej
maleńkiej politechnice (mianowicie w Timaru, Nowa Zelandia) w jakiej całkowita ilość
przedmiotów wykładanych była mniejsza od liczby przedmiotów jakie ja wykładałem w
całym swoim życiu.
#7. Honory, stopnie, tytuły:
Typowy przebieg studiów na Politechnice Wrocławskiej jakie ja ukończyłem zajmuje
6 lat dla mojej specjalizacji. Po tym jak ukończyłem owe studia, otrzymałem dwa stopnie,
mianowicie Magistra i Inżyniera (Mgr, inż.).
***
Podczas ostatniego roku studiów przyznano mi tzw. "Stypendium naukowe", jakie na
Politechnice Wrocławskiej było zarezerwowane dla najbardziej wyróżniających się
studentów. Owo stypendium posiadało wpisany w siebie warunek, że po zakończeniu
studiów Politechnika Wrocławska rezerwuje sobie prawo do zatrudnienia mnie jako
pracownika dydaktycznego. Stąd natychmiast po ukończeniu studiów zacząłem badania
nad swoją pracą doktorską. Pracę tą ukończyłem już po 4 latach, broniąc swego doktoratu
w dniu 6 czerwca 1974 roku. Doktorat dał mi tytuł naukowy "Doktora Nauk Technicznych".
Przez następne 4 miesiące po obronie swego doktoratu byłem najmłodszym doktorem na
Politechnice Wrocławskiej. Oczywiście, po obronie pracy doktorskiej ciągle kontynuowałem
swoje badania i wykłady. W owym czasie moi studenci przyznali mi tytuł "wykładowcy roku".
Tytuł ten otrzymałem od nich w dwóch kolejnych latach tuż przed wyemigrowaniem z
Polski.
***
Niezależnie od doktoratu, posiadam także cały szereg innych tytułów i stopni, jakie
wyglądają dosyć ładnie opisane w życiorysie. Jeden z nich jest wynikiem obowiązkowej w
ówczesnej Polsce służby wojskowej. Początkowo zacząłem ową służbę jako saper. Z kolei
głównym zajęciem saperów jest budowanie mostów, dróg, lotnisk, układanie pól minowych
oraz późniejsze rozbrajanie ich, wysadzanie w powietrze wszelkich przeszkód na drodze,
niszczenie starych bomb i pocisków, oraz wiele więcej. Kiedy dana armia atakuje, saperzy
idą przed jej czołem, aby przygotować drogę dla ciężkiego sprzętu wojennego. (Stąd
saperom zwykle się obrywa od obu walczących stron - są bici ogniem wroga jak i
zasypywani "przyjacielskimi kulami" od swoich.) Saperzy są właśnie tymi wojskowymi o
których popularne powiedzenie stwierdza, że jakoby "popełniają oni tylko jeden błąd w
całym życiu". (Dzieje się tak ponieważ duża część ich obowiązków obejmuje rozbrajanie
bomb, zaś niemal nikt nie przeżywa popełnienia błędu z bombą.) Stąd różni sarkastyczni
saperzy dodawali do owego powiedzenia, że owym jedynym błędem jaki popełnili w życiu
było zostanie saperami. To właśnie podczas służby w saperach poznałem prawdziwe
znaczenie angielskiego przysłowia "kiedy praca jest warta wykonania, wówczas jest też
warta aby wykonać ją dobrze" (po angielsku: "when a work is worth being done, it is worth
being done well"). Było tak ponieważ w owym czasie wśród polskich saperów panowała
długa tradycja, że jeśli dana jednostka żołnierzy zbudowała most, wówczas wszyscy
żołnierze szli pod ów most kiedy pierwszy czołg po nim się przetaczał. (Ciekawe czy owa
tradycja przetrwała aż do dzisiejszych czasów demokracji i wolności wypowiadania się.)
Osobiście wierzę, że niezapomniane uczucia jakich się doświadcza kiedy czołg przetacza
się po moście jaki właśnie się zbudowało, jaki nie był jeszcze testowany, a pod jakim
właśnie się stoi razem w innymi żolnierzami, okazałyby się bezcenne dla tych wszystkich
młodych ludzi którzy nie są w stanie wykrzesać z siebie żadnych motywacji do działania.
W późniejszym stadium mojej służby wojskowej w Polskiej armii, moje wysokie
zdolności techniczne zostały docenione i zostałem przeniesiony do "inżynierii uzbrojenia",
znaczy do służby która działa jako wielko-skalowi zbrojmistrze, zajmując się naprawą i
utrzymywaniem w ruchu wszelkiego sprzętu używanego przez innych żołnierzy (jak czołgi,
działa, broń, środki transportowe, itp.). Podczas owej obowiązkowej służby wojskowej w
polskiej armii zostałem promowany do stopnia oficerskiego, tak że w czasie opuszczania
Polski byłem już podporucznikiem.
***
Poza Polską także dorobiłem się najróżniejszych zaszczytów poprzez studiowanie,
badania, oraz promocje zawodowe. Dwa najbardziej istotne z nich były kiedy podczas
swojej kariery zawodowej osiągnąłem poziom Profesora Nadzwyczajnego (po angielsku:
Associate Professor) w dwóch odmiennych dyscyplinach. Stąd moje honory obejmują także
między innymi tytuły byłego profesora nadzwyczajnego w inżynierii mechanicznej, oraz
byłego profesora zwyczajnego w naukach komputerowych.
#8. Życie osobiste:
Motto: "Jeśli negować istnienie nadrzędnych boskich celów, to jak uzasadnić potrzebę aby
utytułowany książę poślubił pospolitkę, zaś pospolita poślubił utytułowaną książniczkę?"
Istnieje jeden honor jakiego dostąpiłem w swoim życiu, a jaki jest szczególnie
miły mojemu sercu. Jest to moja żona. Jej ojciec był jednym z owych arystokratów z
Orientu, który stracił swoją fortunę, jednak utrzymał tytuł. Stąd moja żona odziedziczyła
rodowy tytuł "Szejka" od niego, jednak bez fortuny Szejka jaka by z tytułem tym się wiązała.
(Dzięki Bogu, w przeciwnym wypadku ja nigdy nie miałbym możności aby ją poznać wszakże księżniczki z majątkami nie chadzają tymi samymi co ja szlakami "piechurów". Nie
wspominając już faktu, że wówczas moja żona zapewne byłaby rodzajem popsutej
bogaczki, niemożliwej do współżycia ze "zwykłym śmiertelnikiem" - takim jak ja.) Kobiety
obdarzone przez Boga rodowym tytułem Szejka - takim jak tytuł mojej żony, są ogromnym
rarytasem na skalę światową. Prawdopodobnie wszystkich "żeńskich Szejków" z całego
świata możnaby policzyć na palcach jednej ręki. Z całą też pewnością jest ich znacznie
mniej na całym świecie, niż tylko w Europie jest np. królowych. Jest ich nawet mniej niż
rodowych księżniczek w choćby tylko jednym zachodnio-europejskim kraju ciągle
utrzymującym Monarchię. Jeśli zaś któraś orientalna kobieta obdarzona już zostaje przez
Boga owym niezwykłym tytułem Szejka, wówczas jest ona faktycznie wybitną osobą.
Przykładowo, całemu światu zapewne ogromnie imponują rozumne posunięcia żeńskiego
Szejka o nazwisku Sheikh Hasina - po jej objęciu stanowiska głowy państwa Bangladesh.
W dzisiejszych trudnych czasach nasze małżeństwo jest więc wysoce symboliczne.
Udowadnia ono bowiem, że kultura Orientu może współistnieć z kulturą Europy na
zasadach wzajemnej miłości, poszanowania i pokoju, oraz że każda z tych dwóch
doniosłych kultur jest w stanie wzbogacać życie tej drugiej. W czasach mojego dzieciństwa
starzy ludzie opowiadali dawne polskie wierzenie w tzw. "złoty róg". (Istnienie tego
staropolskiego wierzenia jest utrwalone m.in. w klejnocie literackim Stanisława
Wyspiańskiego o tytule "Wesele".) Zgodnie z nim, każda osoba raz w życiu otrzymuje od
Boga ów "złoty róg" zapełniony najróżniejszymi wspaniałościami i dobrodziejstwami. Dla
każdego jednak człowieka Bóg "maskuje" ten "złoty róg" pod czymś odmiennym, tak że
wielu ludzi go NIE rozpoznaje i odrzuca po otrzymaniu. Kluczem więc do uzyskania
szczęśliwego i spełnionego życia jest aby umieć rozpoznać kiedy i pod jaką postacią Bóg
daje nam ów "złoty róg", oraz aby przyjąć go z wdzięcznością i podziękowaniem. Ja
zdołałem rozpoznać swój "złoty róg" - którym okazała się być moja żona. Tak więc ów
honor jaki jest szczególnie miły mojemu sercu, to że jestem mężem pięknej kobiety która
nie tylko nosi tytuł Szejka, ale również posiada klasę faktycznej księżniczki.
Najzabawniejsze (a także wysoce romantyczne), jest to, że o fakcie iż moja żona jest
orientalną arystokratką dowiedziałem się dopiero w dniu naszego ślubu - kiedy urzędniczka
miała trudności ze zmieszczeniem jej oficjalnego nazwiska i tytułów w zaprojektowanej dla
pospolitych ludzi rubryce aktu małżeństwa. Uprzednio bowiem znałem ją tylko jako
ogromnie miłą kobietkę o porywającej osobowości z którą czas zawsze mija wysoce
interesująco, tyle że która ma bardzo skomplikowane nazwisko jakie dla względów
praktycznych należy maksymalnie upraszczać. Z kolei, że faktycznie żona ma w genach
wrodzoną klasę i szlachetność orientalnej księżniczki, uświadomiłem sobie dopiero po kilku
latach naszego małżeństwa. Najwyraźniej więc Bóg posłużył się jej przykładem aby mi
uświadomić iż za staropolskim przysłowiem "trafiło mu się jak ślepej kurze ziarnko"
faktycznie kryje się mechanizm inteligentnego działania, celowości i nadrzędnej
sprawiedliwości, a także by mi udowodnić, że aby być wysoce cenione, nagrody za
prowadzenie moralnego życia wcale nie muszą mieć materialnego charakteru. Obecnie
często się zastanawiam, jak mąż utytułowanego żeńskiego Szejka powinien być nazywany.
Czy jest on Szejkanek (po angielsku: Sheikher), Szejkomość (po angielsku: Sheikhness),
czy Szejkowski (po angielsku: Shaker)? A może jeszcze coś innego? Wszakże gdybym był
mężem księżniczki z, powiedzmy, Anglii, zwracanoby się zapewne do mnie "jego
wielmożność", "jego wysokość", czy też "jego eminencja", nie zaś: "hej ty Pająk"!
Fot. #8 (J1 z [10]): "Oparciem niekonwencjonalnego mężczyzny jest niezwykła kobieta." Ja
(dr inż. Jan Pająk) w Rzymie z moim żeńskim Szejkiem. (Kliknij na to zdjęcie jeśli zechcesz
je powiększyć.)
Źródłem ogromnego komfortu jest dla mnie świadomość, że Bóg na tyle docenia
moje wysiłki i oddanie poszukiwaniom prawdy, iż na współtowarzyszkę życia dał mi
prawdziwą "Perłę Orientu" która jest faktyczną księżniczką nie tylko z urodzenia i z
odziedziczonego tytułu, ale także ma klasę szlachetnej orientalnej księżniczki zakodowaną
w sobie na stałe, tj. w swoich genach, charakterze, zachowaniu, kulturze, zwyczajach,
naturze, smaku, itp.
Moje adresy kontaktowe podaje koniec strony pajak_jan.htm z pełną wersją tej
autobiografii.
Data zapoczątkowania budowy tej strony internetowej: 25 maja 2004 roku.
Moje sytuacja odzwierciedlana treścią tej strony pozostaje bez zmiany od 2005 roku,
chociaż sformułowanie tej strony było kosmetycznie udoskonalane w marcu 2011 roku.
(Sprawdź pod adresami w menu nowsze wersje tej strony!)
Podrozdział A2:
Dr inż. Jan Pająk: notka autobiograficzna (pełna)
Tak się jakoś składa, że kiedykolwiek natykamy się na czyjś dorobek twórczy który albo
nam imponuje, albo też nas obrusza, zwykle chcemy także poznać i życie autora tego
dorobku. Ponieważ dzięki internetowi sporo ludzi ma okazję poznania mojego dorobku
twórczego, poczuwam się do obowiązku aby pozwolić im także poznać co ważniejsze
szczegóły z mojego życia. Niniejsza strona prezentuje właśnie owe szczegóły.
Część #A: Informacje wprowadzające tej strony:
#A1. Jakie są cele tej strony:
Jakiekolwiek by nie były powody dla których czytelniku zabłądziłeś na niniejszą
stronę, jednym z nich zapewne jest chęć poznania mojego życia. Dlatego głównym celem
jaki sobie postawiłem formułując tą stronę, jest zaprezentowanie możliwie największej ilości
informacji na temat mojego życia, w możliwie jak najmniejszej objętości.
Kiedykolwiek zestawi się ze sobą dowolne informacje, zawsze nieświadomie
przekazuje się wraz z nimi jakieś uczucia, poglądy, idee, itp. W niektórych też przypadkach,
zupełnie bez naszego zamiaru, owe nieświadome przekazy mogą u czytelnika
zadominować nad informacją którą dany tekst zawiera. Dzieje się tak zresztą relatywnie
często. Często bowiem my sami przyłapujemy się podczas czytania czyjegoś tekstu, że
wzbudza on w nas uczucia które są drastycznie odmiennego rodzaju niż informacja w
tekście tym zawarta. Oczywiście, każdy taki przypadek niezamierzonego indukowania u
czytającego jakichś przekornych uczuć, poglądów, czy idei, niweluje obiektywizm w
asymilacji przeczytanych informacji. Dlatego dodatkowym (trudniejszym) celem jaki ja też
nałożyłem na treść tej strony, jest takie zestawienie informacji na temat mojego życia, aby
owe nieświadome przekazy nie zagłuszały sobą informacji które staram się przekazać
treścią pisaną. Znaczy, aby albo całkowicie te przekazy wyeliminować, lub chociaż
znacząco je zminimalizować.
#A2. Historia tej strony - tj. jest to już trzecia wersja niniejszej notki biograficznej:
Motto: "Najrudniej jest pisać o sobie samym."
Wszystkie tzw. totaliztyczne strony internetowe, włączając w to niniejszą stronę,
są produktem moich hobbystycznych badań naukowych. (Odnotuj, że nazwa totaliztyczne
strony internetowe wynika z faktu że strony te albo propagują wysoce moralną, pokojową,
postępową, inspirującą, budującą i udoskonalającą filozofię codziennego życia zwaną
totalizmem moralnym, albo też prezentują tematy których zarekomendowanie uwadze
czytelnika jest postulowane właśnie przez ową filozofię totalizmu.) Jak też zostało to
udokumentowane na niniejszej stronie, owe totaliztyczne strony internetowe nie mają
niemal nic wspólnego z moją działalnością zawodową ani z moimi miejscami pracy. Jako
takie, strony te pisane były przez długi okres czasu, niektóre z nich datując się jeszcze z
1999 roku. Pisane też były w różnych miejscach świata. Z czasem powstało też ich dosyś
sporo. Na samym początku, do każdej z takich nowo napisanych totaliztycznych stron
włączałem niewielką informację "o autorze". Informację taką ciągle jeszcze można znaleźć
w punkcie #H2 strony totalizm_pl.htm - o filozofii totalizmu. Z czasem jednak, kiedy stron
tych przybywało, doszedłem do wniosku, że zamiast za każdym razem dodawać punkt "o
autorze", raczej stworzę jedną odrębną stronę autobiograficzną z opisami mojego życia,
potem zaś z owych totaliztycznych stron jedynie odeślę do niej zainteresowanych
czytelników. W taki oto sposób w 2004 roku powstało pierwsze sformułowanie niniejszej
strony. (W owym 2004 roku istniało już ponad 100 odrębnych stron totaliztycznych
prezentujących około 50 odrębnych tematów. Stron tych było dużo, ponieważ każdy z
tematów które one prezentowały był tłumaczony na co najmniej 2 języki, tj. polski i
angielski, niektóre zaś tematy były tłumaczone aż na 6 odmiennych języków. Do dzisiaj
opracowanych już zostało ponad 200 takich totaliztycznych stron prezentujących około 90
tematów.)
Gdyby owej pierwszej wersji mojej autobiograficznej strony "o autorze" z 2004
roku usiłować nadać jakiś reprezentujący ją tytuł, wówczas możnaby ją zatytułować za
każdym dorobkiem i ideą stoi zwykły człowiek. Strona owa streszczała bowiem moje życie.
Odpowiadała ona mniej więcej treści części #B z niniejszej strony. Jednak w 2005 roku
zaszły dosyć przykre dla mnie zmiany w moim życiu. Mianowicie, ponownie straciłem
wówczas pracę. Z kolei sytuacja w kraju w którym mieszkałem zapowiadała że minie dużo
czasu zanim znajdę następną. Na dodatek okazało się że zgodnie z prawami owego kraju
nie kwalifikuję się na zasiłek dla bezrobotnych. Nie tylko więc zapowiadało się że długo nie
będę miał pracy, ale na dodatek wyglądało na to że będę musiał żyć ze swoich
oszczędności. Taka właśnie sytuacja braku zatrudnienia i braku źrodła dochodu w mojej
nowej ojczyźnie powracała do mnie jak zepsuty szeląg. Gdybym nie zdecydował się szukać
chleba poza jej granicami, w mojej nowej ojczyźnie byłbym niemal tyle samo czasu
bezrobotnym co byłem tam zatrudnionym. Dlatego w 2005 roku postanowiłem
przeredagować niniejszą stronę. Owej drugiej, przeredagowanej jej wersji możnaby nadać
tytuł jeśli jakiś rodzaj negatywnych zdarzeń powtarzalnie wraca do nas w życiu jak
przysłowiowy "zepsuty szeląg", wówczas przestaje on być przypadkiem, a staje się czyjąś
ukrytą ingerencją w nasze życie z której to ingerencji należy zacząć zdawać sobie sprawę i
powyciągać z niej właściwe wnioski. W owej drugiej przeredagowanej formie, z taką właśnie
myślą przewodnią, strona ta dostępna była w internecie aż do czasu upowszechnienia
zaprezentowanego tutaj jej trzeciego przeredagowywania, które dokonane zostało w marcu
2008 roku.
Jak wszystko co moralne, pokojowe i postępowe, także filozofia totalizmu oraz
związane z nią idee upowszechniane przez totaliztyczne strony, mają wielu wrogów.
Podczas licznych dyskusji internetowych które prowadziłem z tymi wrogami w 2007 i na
początku 2008 roku, zorientowałem się że jednym z istotniejszych źródeł amunicji którą owi
wrogowie totalizmu i idei z totalizmem związanych używali dla obrzydzania tych idei u
innych ludzi, było właśnie sformułowanie niniejszej strony z 2005 roku. Dlatego w marcu
2008 roku postanowiłem ponownie, po raz już trzeci, przeredagować niniejszą stronę. Owo
najnowsze jej przeredagowanie, zaprezentowane tutaj, możnaby zatytułować każde
zdarzenie w naszym życiu posiada przyczyny które są odpowiedzialne za jego
spowodowanie, oraz skutki które ono samo spowoduje.
W trakcie trzeciego przeredagowywania niniejszej strony w marcu 2008 roku,
starałem się też przeredagować ujęcie opisów tej strony. Mianowicie, poprzednie dwie
wersje tej strony pisane były w sposób jaki w środowisku akademickim typowo jest używany
do formułowania autobiografii - tj. pisane jakby z punktu widzenia trzeciej osoby która
analizuje nasze życie. Tymczasem obecna, trzecia wersja tej strony pisana jest z mojego
własnego punktu widzenia - tj. prezentowana tak jak ja subiektywnie widzę swoimi oczami,
odczuwam, wierzę i rozumiem poruszane tu sprawy.
Za każdym razem kiedy zmiana mojej sytuacji życiowej domagała się zmiany lub
uaktualizowania niniejszej strony autobiograficznej, zawsze uświadamiałem też sobie że
przeredagowanie tej strony przychodzi mi z ogromną trudnością. Wiele lat temu
przypadkowo słyszałem jak ktoś prominentny twierdził coś w rodzaju, że "mówienie o sobie
samym przychodzi mu łatwo stąd jest w stanie mówić o sobie samym całymi godzinami". W
moim jednak przypadku jest zupełnie odwrotnie - mianowicie pisanie o sobie samym
przychodzi mi z największą trudnością. Stąd w miarę kompletne opisanie mojego życia
kosztuje mnie wiele wysiłku i zajmuje bardzo dużo czasu. Uważam jednak, że winny jestem
czytelnikowi jakąś rzetelną i autoryzowaną przez siebie informację na swój własny temat.
Stąd chociaż z wielkimi oporami i trudem, ciągle starałem się opracować tą stronę tak
sumiennie jak tylko zdołałem.
Część #B: Ogólny przebieg mojego życia:
#B1. Przebieg mojego życia:
Życie każdego człowieka podobno daje się streścić jednym słowem. W moim
przypadku słowem tym zapewne byłaby "walka" albo "zmaganie się". Zmaganie mojego
życia zaczęło się jeszcze na długo zanim miałem się urodzić. Jakaś "mroczna moc"
najwyraźniej nie chciała abym pojawił się na tym świecie. Stąd życie obojga moich rodziców
często ratowane musiało być cudem. Przykładowo, na króko przed wojną jakiś bandzior
strzelał w głowę mego ojca z odległości zaledwie około dwóch metrów - i ciągle chybił.
Natomiast podczas wojny mój ociec wzięty został do niewoli i umieszczony w obozie pracy
w Peenemunde - wyspie słynnej potem z jej pocisków V2 oraz ich wyrzutni. Oczywiście
kiedy alianci zbombardowali Peenemunde, wcale nie rozgraniczali pomiędzy wyrzutniami,
fabryką pocisków, a obozem więźniów. Ojciec potem opowiadał że nawet woda wówczas
tam się paliła, zaś w całym Peenemunde nie dało się potem zobaczyć nawet jednej całej
cegły. Jakimś jednak cudem mój ojciec wyszedł bez szwanku. Ponieważ niemal wszyscy
zostali wtedy tam zabici zaś płoty obozu zniszczone, on sam opuścił obóz i wybrał się
piechotą do domu. Niestety, nie doszedł daleko, bo zatrzymali go na moście przez Odrę.
Na szczęście, zamiast z miejsca go rozstrzelać - jak to mieli w zwyczaju czynić z
uciekinierami z obozów, zdecydowali się wybadać jakie powiązania ma on z aliantami skoro
ci pozostawili go żywym podczas gdy wszyscy inni zostali wybici do nogi. Potem ojciec się
skarżył że podczas tego śledztwa nie tylko dwóch w czarnych mundurach tak się zmęczyło
okładaniem go pałkami, że aż musieli bić go na zmiany, ale że również nakazywali mu aby
liczył w ichnim języku każde uderzenie jakie mu zaserwowali. Ponieważ jednak NIE
doszukali się żadnej "konspiracji" w jego wyjściu z obozu, pozostawili go żywym i tylko
odesłali ponownie na roboty. Z kolei moja matka na krótko po wojnie zanim zaszła w ciążę,
skaleczyła obie swoje nogi na ściernisku i dostała w nich zakażenia czymś czego wówczas
lekarze nie potrafili ani nazwać ani wyleczyć. Obecnie prawdopodobnie nazwano by to
"flesh eating bacteria" (tj. "bakteria zjadająca ciało ludzkie"). Typowo ludzie od tego bardzo
szybko umierają. Gdyby więc i moja matka wówczas umarła, ja nigdy bym nie otrzymał
szansy aby się urodzić. Matka jednak jakoś przeżyła - chociaż owa bakteria zjadała
stopniowo jej nogi praktycznie aż do końca jej życia. W ten sposób owa "mroczna moc" nie
dopięła jednak swego i dane mi było się urodzić.
Urodziłem się w 1946 roku w maleńkiej wioseczce która przez najdłuższy okres
czasu nazywała się Wszewilki. (Wioska ta często bowiem zmieniała swoją nazwę.) Na
temat owej wioseczki napisałem nieco więcej w następnym punkcie tej strony. Po
urodzeniu mieszkałem we Wszewilkach aż do 18 roku swojego życia, tj. od 1946 roku aż do
1964 roku, czyli aż do czasu kiedy wybrałem się na studia do pobliskiego miasta
Wrocławia.
Mój ojciec był mechanikiem o tzw. "złotych rękach". Znaczy naprawiał on
wszystko co się popsuło w promieniu dziesiątków kilometrów od naszego domu,
zaczynając od zegarków i zegarów, poprzez rowery i różne maszyny, a skończywszy na
ogromnych silnikach gazowych jakie napędzały pompy w miejscowych starych
wodociągach. Faktycznie to był on nawet zatrudniony przez gazownię w pobliskim
miasteczku Miliczu aby utrzymywał owe stare wodociągi miejskie w stanie działającym.
Obecnie się zastanawiam, jak on właściwie mógł mnie tolerować, jako że cokolwiek
zreperował jednego wieczora, natychmiast ja rozmontowywałem to następnego dnia kiedy
on był w pracy, aby zobaczyć jak to działa. Oczywiście, nie zawsze też zdołałem potem to
poskładać z powrotem tak aby działało jak powinno. (Szczególnie trudnymi do poskładania,
tak aby potem działały, okazywały się małe zegarki. Po tym więc jak doświadczyłem
kilkakrotnie jak mój ojciec reaguje na widok rozmontowanych zegarków które on naprawił
jedynie noc wcześniej, zwolna nauczyłem się powstrzymywać swoją ciekawość
dowiedzenia się co właściwie powoduje że owe zegarki tykają.) Owo praktyczne podejście
do wszystkiego od strony zasady działania i budowy wewnetrznej pozostało mi z
dzieciństwa na całą resztę życia. Na wszystko też później patrzyłem własnie z tego punktu
widzenia - znaczy jak to jest skonstruowane, jak to działa, jak to daje się zbudować, itp. W
swoich badaniach naukowych zawsze też byłem praktykiem, który fizycznie
eksperymentuje, mierzy, buduje, wykonuje, docieka, itp., a nie który jedynie opowiada czy
rysuje. Niestety, po wyemigrowaniu z Polski NIE było mi dane kontynuować tej praktycznej
tradycji, bowiem się okazało że w innych krajach ludzie z mojego środowiska niczego sami
NIE budują praktycznie, a jedynie o tym mówią czysto teoretycznie.
Moja matka była gospodynią domową - skromny geniusz matematyczny. Była
ona w stanie liczyć w pamięci niemal tak samo szybko jak to czynią dzisiejsze komputery.
Jej zdolności obliczeniowe zawsze szokowały sprzedawców w sklepach, dostarczając wiele
uciechy mi i mojej siostrze z którą często towarzyszyliśmy mamie w wyprawach na zakupy.
Pierwsze lata mego życia dominowane były przez "zmaganie się", oraz przez
niebezpieczeństwa. Moi rodzice byli bardzo biedni - tylko z trudnością jakoś przeżywali. Zaś
na mnie jakby jakaś "mroczna moc" uparcie polowała. Tylko do czasu ukończenia szkoły
podstawowej zapamiętałem siedem zdarzeń kiedy omal nie straciłem życia - włączając w to
"przypadkowe" przestrzelenie mojej czapki na głowie z dubeltówki we wsi Cielcza w 1957
roku - opisany także w punkcie #H2 strony god_proof_pl.htm (ocalałem wtedy tylko dzięki
koledze który przejął swoim ciałem niemal cały ładunek). Z kolei do chwili obecnej
naliczyłem się już niemal trzydziestu takich przypadków. Najbardziej szokujący z nich miał
miejsce 13 listopada 1990 roku, kiedy to pojechałem na spotkanie z moim przyjacielem,
Gary Holden, mieszkającym w Aramoana. Na szczęście coś zmusiło mnie abym zawrócił w
swej drodze - w przeciwnym wypadku z całą pewnością bym zginął w masakrze która
wówczas zaczęła się właśnie w domu Gary'ego.
Moja edukacja podążała typowym kursem komunistycznej Polski. Najpierw (w
1953 roku) zacząłem uczęszczać do szkoły podstawowej w pobliskim miasteczku Miliczu (w
owym czasie mającym około 6000 mieszkańców). Ukończyłem ową podstawówkę w 1960
roku. Potem zacząłem uczęszczać do szkoły średniej (od 1960 do 1964), którą było Liceum
Ogólnokształcące w Miliczu. Maturę zdałem w 1964 roku. Świadectwo maturalne
upoważniało mnie do wstępu na wyższe uczelnie. Wybrałem studia na Politechnice
Wrocławskiej, która w owym czasie była jedną z najbardziej renomowanych uczelni w
Polsce. (Na bazie swojej obecnej znajmości poziomu nauczania w innych uniwersytetach
świata, ja osobiście wierzę, że w owym czasie była ona nie tylko najlepszą uczelnią w
Polsce, ale jednocześnie i jedną z najlepszych uczelni na świecie.) Przypadało wówczas
około 12 kandydatów na każde wolne miejsce z owej Politechniki, stąd jedynie zdanie
egzaminów wstępnych okazało się ogromnym sukcesem. Studiowałem tam od 1964 roku
do 1970 roku. Przez ostatni rok studiów otrzymywałem specjalne "stypendium naukowe"
zarezerwowane tylko dla kilku najlepszych studentów. Stypendium to upoważniało do
zostania zatrudnionym na uczelni po zakończeniu studiów.
Swoje dorosłe życie w socjalistycznej Polsce rozpocząłem w 1970 roku po
otrzymaniu dyplomu politechniki wrocławskiej. Zostałem wówczas zatrudniony przez tą
politechnikę najpierw jako assystent stażysta, potem jako asystent, dalej jako starszy
asystent, zaś po obronie pracy doktorskiej w 1974 roku - jako adiunkt ("adiunkt" w Polsce
jest odpowiednikiem dla tzw. "Reader" z angielskich uniwersytetów). Gdyby spróbować
jakoś nazwać tamten okres w moim życiu, możnaby go tytułować "sukcesy zawodowe nie
poparte poczuciem spełnienia". Szybko wspinałem się w hierarchii akademickiej. Studenci
uwielbiali moje dobrze przygotowane i nowoczesne wykłady - w 1981 roku wybierając mnie
nawet "wykładowcą roku". Z kolei przełożeni doceniali moją biegłość w najnowszej technice
i wielodoscyplinarną ekspertyzę. W kraju szybko wyrobiłem sobie opinię jednego z
najlepszych ekspertów w zakresie sterowania numerycznego, oprogramowania
inżynierskiego, oraz komputeryzacji. Byłem autorem jedynego wówczas w całym kraju
komputerowego języka do programowania obrabiarek sterowanych numerycznie. Moja
wysoka ekspertyza w aż dwóch dyscyplinach (tj. w inżynierii mechanicznej i w informatyce)
spowodowała że stałem się poszukiwanym specjalistą i wiele zakładów pracy ubiegało się
o moje usługi. W sumie pracowałem więc na uczelni na pełnym etacie i równocześnie w
przemyśle na pół etatu. Materialnie powodziło mi się też relatywnie dobrze jak na ówczesne
warunki. Był to jedyny okres w moim życiu kiedy posiadałem duże, wygodne i nowoczesne
mieszkanie z ładnym umeblowaniem, oraz z własnym gabinetem do pracy. Miałem też
samochód Fiata 126p. Każde wakacje spędzałem na przyjemnych wczasach. Żyłem też w
systemie politycznym który nie na darmo nazywany był "socjalizmem". W miarę swoich
możliwości państwo zaspokajało w nim bowiem najważniejsze potrzeby narodu.
Przykładowo, każdy miał gwarancję pracy i źródła utrzymania. Cała edukacja i służba
zdrowia były za darmo otwarte dla każdego. Ich jakość ciągle była wówczas relatywnie
wysoka. Państwo przyjmowało też na siebie odpowiedzialność za dostarczenie każdemu
mieszkania, transportu publicznego, opieki nad dziećmi, oraz wypoczynku wakacyjnego. W
rezultacie tego wszystkiego nie wiedziałem wówczas co to poczucie bycia niechcianym,
własnej bezwartości i bezsilności, perspektywa bezrobocia w nieskończoność, czy braku
pieniędzy na podstawowe potrzeby. Ani też mi, ani innym rodakom, nie były wówczas
znane narkotyki, bezdomność, desperacka przestępczość, itp. Jednak system polityczny w
którym żyłem stwarzał niepokoje innego rodzaju. Wynikały one głównie z dyktatorstwa i
"rządów pięści", które ówczesny rząd praktykował wobec rządzonego przez siebie narodu.
Przykładowo z okna mojej sypialni widać było brzegi ogromnego poligonu na którym
stacjonowały wyrzutnie SSki z głowicami atomowymi. (W dzisiejszych czasach też stoją
tam nuklearne wyrzutnie, tyle że poustawiane dla odmiany przez państwo w które tamte
SSki były wycelowane.) Wszystkim w okolicy było więc wiadomym, że mieszkamy "na
nuklearnej tarczy". Wszakże w przypadku jakiegokolwiek konfliktu, te wyrzutnie będą
najpierw niszczone bombami atomowymi strony porzeciwnej. Mogło więc się zdarzyć że po
czyimś "zaswędzeniu palca" nasz dom zwyczajnie by został odparowany. Inne czynniki
które też psuły ówczesne poczucie spełnienia życiowego, była tzw. "propaganda sukcesu",
brak sprawiedliwości (szczególnie ustawianie rządzących "ponad prawem"), brak wolności
prasy i wolności wypowiedzi, głuchota rządzących na petycje narodu oraz wynikająca z tej
głuchoty postępująca demoralizacja polityczna. Najtrudniejsze do przełknięcia były jednak
pogłębiające się pustki w sklepach. Z braku doświadczenia życiowego i z nieznajomości
innych ustrojów, w tamtych czasach wszyscy wierzyliśmy, że te problemy i napięcia
wynikają z wad samego ustroju. Nie wiedzieliśmy wówczas jeszcze, że dokładnie takie
same problemy mogą dawać się ludziom we znaki w praktycznie każdym ustroju - tyle tylko
że wyzwalane tam będą nieco odmiennymi mechanizmami. Ponieważ każda akcja wyzwala
odpowiedającą jej reakcję, w rezultacie owych "rządów pięści" i usterek ustroju jaki nas
otaczał, w prawie całym narodzie którego byłem cząstką zaczęło narastać życzenie
transformacji z socjalizmu do innego, lepszego ustroju. Jednym zaś innym ustrojem który
wówczas istniał, był kapitalizm.
W 1980 roku tornado zmian politycznych zaczęło zmiatać Polskę. Najpierw
powstała "Solidarność". Potem niemal każdy patriotyczny Polak stał się jej członkiem. Ja
byłem jednym z pierwszych jej członków. Potem nastał "stan wojenny" i wyniszczanie
Solidarności. W owym czasie wszystkich dziwiło że po każdym spotkaniu z Lechem
Wałęsa, wszyscy aktywiści Solidarności uczestniczący w owym spotkaniu zawsze zostawali
aresztowani. Sprawa wyjaśniła się dopiero w 2008 roku, kiedy to dwaj polscy badacze
historii, S. Cenckiewicz i P. Gontarczyk, opublikowali książkę "The Secret Police and Lech
Wałęsa", 780 stron, w której ujawnili dokumentację iż przywódca Solidarności zaś
późniejszy Prezydent Polski i laureat Nagrody Nobla faktycznie był kolaborantem tajnej
policji i że to właśnie owa tajna komunistyczna policja awansowała go do wszystkich tych
honorów. (Książka ta i jej konsekwencje omawiane były m.in. w artykule "Walesa fingered
as a communist spy", tj. "Wałęsa wytknięty jako szpieg komunistów", ze strony A20 gazety
The New Zealand Herald, wydanie z czwartku (Thursday), June 26, 2008.) Nic dziwnego że
owa oryginalna Solidarność szybko została utopiona w zdradzie i intrygach. Kiedy zaś
Solidarność została utopiona, ja utonąłem wraz z nią. "Polowanie na czarownice" zostało
rozpoczęte w Polsce. Jak to było z każdym byłym działaczem Solidarności, moje życie
znalazło się wówczas w niebezpieczeństwie. Któregoś dnia byłem nawet ścigany i niemal
postrzelony przez policję. Z pomocą dobrych przyjaciół zdołałem opuścić Polskę i
wyemigrować do Nowej Zelandii - zanim reżymowi udało się mnie na czymś złapać i wysłać
na Syberię. Wylądowałem w Nowej Zelandii w 1982 roku. W rok później byłem już jej tzw.
"permanent resident", czyli osoba uprawniona tam do pracy zarobkowej. W 1985 roku
zostałem obywatelem Nowej Zelandii.
Życie na emigracji w epoce dobrobytu oczywiście było nieporównanie łatwiejsze i
przyjemniejsze niż w komunistycznej Polsce. W czasach mojego wyemigrowania z Polski,
Nowa Zelandia była rządzona przez doskonałego przywódcę. Nazywał się on Sir Robert
Muldoon (1921-1992) i był on Prime-Ministrem Nowej Zelandii od 1975 do 1984 roku. Nowa
Zelandia przechodziła wówczas przez okres jednej z najlepszych sytuacji ekonomicznych i
socjalnych w całej swojej historii. Początkowo więc bez trudu znajdowałem tam pracę.
Przez pierwszy rok (tj. 1982) pobytu na emigracji zatrudniony byłem na Canterbury
University ze słonecznego i pięknego miasta Christchurch. Miałem spore szczęście aby tam
pracować, bowiem Christchurch moim zdaniem jest najpiękniejszym, klimatycznie
najprzyjemniejszym, oraz najlepiej zlokalizowanym miastem w całej Nowej Zelandii. Z kolei
przez następne cztery lata (tj. 1983 do 1987) pracowałem na Southland Polytechnic w
Invercargill - tj. w najbardziej na południe wysuniętym dużym mieście świata. W owym
czasie Nowa Zelandia była niemal rajem na Ziemi. Doskonałe rządy jej przywódcy
powodowały, że praca była praktycznie dla każdego, w kraju rozwijał się przemysł, oraz
istniało tam duże zapotrzebowanie na wysokich specjalistów z moim poziomem eksperyzy.
Rząd Muldoon'a budował tak dużo nowych fabryk, elektrowni, dróg, budynków publicznych,
itp. - że później nawet po ponad ćwierć wieku rozsprzedawania, zamykania,
zaniedbywania, biurokratyzowania, oraz zaduszania przez następne rządy, ciągle nie
wszystkie z nich dały się zniszczyć, zbankrutować, lub wygonić z kraju. Ulice pełne były tam
roześmianych, zadowolonych z życia, oraz szczęśliwych ludzi. Do Nowej Zelandii
emigrowali ludzie z Europy, USA, Australii i z innych bogatych krajów świata, zaś emigracja
odpływowa niemal tam nie istniała (przykładowo, Sir Robert Muldoon cytowany był w wielu
publikacjach za swoje słynne wówczas powiedzenie, że "Nowozelandczycy którzy emigrują
do Australii podnoszą poziom IQ w obu tych krajach"). Nowozelandzki dolar był wtedy
równy dolarowi USA. Sklepy były pełne wszelkich nowoczesnych dóbr, większość których
była wytwarzana na miejscu, zaś ludzie mieli pieniądze aby je kupować. Przestępczość
niemal tam nie istniała - np. większość Nowozelandczyków wyjeżdżających na miasto
zostawiała drzwi domów zapraszająco otwarte. Edukacja i opieka zdrowotna była za darmo
dla każdego. Praktykowana też tam była prawdziwa wolność prasy oraz szczera, rzeczowa,
bezbłędna i pozbawiona propagandy informacja rządowa.
W czasach kiedy jako uczestnik Solidarności narażałem swoje życie dla
urzeczywistnienia systemu społecznego który byłby "lepszy" od socjalizmu, miałem dosyć
klarowne wyobrażenie jak taki lepszy system powinien wyglądać. Po przybyciu do Nowej
Zelandii z miłym dla siebie zaskoczeniem odkryłem, że rządy Sir Robert'a Muldoon
faktycznie urzeczywistniały taki "idealny" moim własnym zdaniem system. Dlatego ja
osobiście należę do niewielkiej liczebnie grupy tych co admirują wielkość i genialność
owego wspaniałego męża stanu. Moim zdaniem, gdyby zamiast niewielką Nową Zelandią
ten ogromnie zdolny przywódca rządził np. Stanami Zjednoczonymi lub Rosją, swoimi
osiągnięciami przyćmiłby tam wszystkich największych przywódców świata, włączając w to
Kennedy'ego i Piotra Wielkiego. Kiedyś zupełnie też nie mogło mi pomieścić się w głowie
"dlaczego?" przywódca za którego rządów Nowa Zelandia była szczytem dobrobytu i rajem
na Ziemi, w czasach swych rządów miał aż tak silną opozycję, zaś do dzisiaj ma aż tak
niską opinię w oczach swoich własnych ziomków. W 2009 roku wypracowałem jednak
odpowiedź na owo pytanie "dlaczego?", oraz wyjaśniłem tą odpowiedź w "części #G" strony
internetowej eco_cars_pl.htm - o wynalazkach bezzanieczyszczeniowych samochodów.
(Mianowicie, przeszkody i prześladowania dotykające każdą twórczą osobę wprowadzającą
postęp na Ziemi, wynikają z "prawa moralnego" które stwierdza że "każde moralne
działanie ludzkie musi przełamywać się wzdłuż tzw. 'linii największego oporu', tj. oporu który
jest najsilniejszy ze wszystkich możliwych rodzajów oporu jakie oponenci owej formy
postępu są w stanie przeciwstawić danemu twórcy postępu".) Cokolwiek jednak sami
Nowozelandczycy by nie twierdzili o moim zdaniem najlepszym przywódcy jakiego
kiedykolwiek mieli, ja osobiście dziękuje Bogu że chociaż tylko przez okres 2 lat, ciągle
dana mi jednak była szansa aby doświadczyć życia w kraju pod jego rządami.
Niestety, w 1984 roku partia owego doskonałego przewódcy Nowej Zelandii
została pokonana w wyborach. Jego wygłodzona opozycja dorwała się do władzy. Na kraj
ten nadeszła więc era upadku ekonomicznego i bezrobocia. Z kolei życie w kraju który
właśnie upada ekonomicznie przestaje być uciechą. W lutym 1988 roku, czyli w
początkowym okresie władzy nowych rządzących, kiedy sytuacja w kraju nie stała się
jeszcze krytyczna, zmieniłem pracę i przeniosłem się na Otago University. Uniwersytet ten
był zlokalizowany w niewielkim, chronicznie zimnym, zachmurzonym i deszczowym
Dunedin. Tuż przed tym kiedy pierwsze oznaki depresji ekonomicznej uderzyły Nową
Zelandię, w 1990 roku straciłem jednak tą nową pracę. Przez następne 2 lata byłem
bezrobotnym. Okazały się to być najbardziej przygnębiające i przepełnione niepewnością
jutra dwa lata w całym moim dotychczasowym życiu. Proszę sobie wyobrazić jak ja
wówczas się czułem. Żyłem wtedy samotnie w ciągle jeszcze dosyć obcym mi kraju. Miasto
Dunedin okazało się być wiecznie zimną, zachmurzoną i deszczową mieściną którą Anglicy
opisują zwrotem "one horse city" (tj. "miasto jednego konia"), w której nie ma żadnych
rozrywek pod dachem zaś pogoda jest zbyt przygnębiająca aby czynić cokolwiek na
wolnym powietrzu. Nie miałem tam ani pracy ani źródła dochodu. Przez niemal dwa lata nie
otrzymywałem zasiłku dla bezrobotnych. W owym czasie praktycznie wszystko stało się też
tam "user paid" (tj. "opłacane przez użytkownika") - znaczy nawet wizyta u lekarza czy w
szpitalu wymagała znaczących funduszy. Moje oszczędności szybko topniały. Najbliższe
życzliwe mi dusze które mogły by mi pomóc gdybym wpadł w jakieś kłopoty znajdowały się
na odwrotnej półkuli, czyli w Polsce. A na domiar złego wokoło siebie obserwowałem
zawzięte rozmontowywanie systemu społecznego dla którego zupełnie niedawno
narażałem swe życie jako aktywista Solidarniości. Nowa Zelandia przechodziła bowiem
wówczas bardzo brutalną zamianę panującej tam poprzednio dbałości o człowieka, na
istniejącą tam obecnie dbałość o dochód i o kapitał. Zaczęło się od sprzedaży asetów, czyli
sprzedaży wszystkiego co poprzednio należało do rządu. Rozprzedane więc zostały
fabryki, budynki, koleje państwowe, itp. Z tego co nie dało się sprzedać, np. elektrowni,
sieci elektrycznej, czy telefonów, formowano przedsiębiorstwa na własnym rozrachunku. Za
wszystko też zaczęto domagać się opłat, włączając w to nawet sprawy które stanowią
tradycyjną odpowiedzialność rządu, takie jak opieka zdrowotna czy edukacja. Oczywiście,
bez opieki państwa, większość fabryk zbankrutowała. Te zaś co przetrwały, z upływem
czasu tak były trapione podatkami, biurokracją i tzw. "red tape" (tj. nieprzyjaznymi
prawami), że zaczęły przenosić się za granicę. Zaczęło się więc galopujące bezrobocie.
Brak pieniędzy u ludzi spowodował że opustoszały i poupadały sklepy. Upadek sklepów w
połączeniu z brakiem pieniędzy u ludzi spowodował upadek drobnego rzemiosła,
wytwórczości, oraz usług. To z kolei zabiło wszelką kompetycję i współzawodnictwo.
Niemal wszystko stało się czyimś monopolem. Z kolei monopole mają ten brzydki zwyczaj
że podnoszą one ceny bezzasadnie. Z kolei nieuzasadniony wzrost cen spowodował
galopującą inflację. Wartość dolara nowozelandzkiego spadła do około 40 centów USA.
Desperacja zakradła się wśród ludzi. Zaczął się lawinowy wzrost przestępczości. Ulice
miast opustoszały. W wielu miejscach gdzie zaledwie kilka lat wcześniej wieczorami
chodniki były przepełnione światłami, stolikami kawiarni, oraz spacerującymi, szczęśliwymi i
zadowolonymi z życia ludźmi, straszyć wówczas zaczynały ciemne oczodoły zabitych
deskami okien wystawowych. Wobec beznadziejności sytuacji wielu zaczęło szukać
ucieczki w alkoholu i narkotykach. Aby nadal móc chwalić się sukcesem, wolność
publikatorów została zerodowana zaś rzetelna informacja została zastąpiona "propagandą
sukcesu" w stylu który znałem tak dobrze z czasów komunizmu. Przykładowo, zamiast za
liczbę bezrobotnych podawać ilość ludzi którzy chcą pracować jednak brak dla nich pracy,
propaganda ta zaczęła podawać ilość ludzi którym przyznano zasiłek dla bezrobotnych. Z
kolei dostęp do owego zasiłku dla bezrobotnych dawał się już manipulować na papierze
bez zmniejszenia liczby faktycznych bezrobotnych. Zaczęła też się masowa ucieczka
(emigracja) ludności z Nowej Zelandii np. do Australii.
Wzmiankowania tutaj jest też warty tzw. szok kulturalny. Wszakże ów szok
kulturalny jest jak "jet-leg" - tyle że oddziaływuje on na nasze zwyczaje, nawyki, postawy i
filozofie zamiast na zegary biologiczne. Praktycznie też każdy emigrant przez niego
przechodzi. Ponadto, podobnie do "jet-leg", im dalej od kraju urodzenia się emigruje, thym
silniejszy ów szok kulturalny się staje. Z kolei niemal nie istnieją dwa kraje bardziej od
siebie oddalone niż Polska i Nowa Zelandia. Na szczęście, szok kulturalny zmniejsza się z
upływem czasu. Obecnie mogę być dumny że niemal go pokonałem. Jednak zawsze
pozostają jakieś obszary, szczególnie w zakresie jedzenia, smaku, domów, oraz postaw
życiowych, które nie chcą zaniknąć. Dla przykładu, praktycznie do teraz mam smak na owe
dziesiątki odmiennych rodzajów polskich kiełbas, które nie tylko są nazywane odmiennie,
ale także i smakują drastycznie inaczej. Ciągle mi też brakuje polskich suchych budynków
które mają dobre ogrzewanie, w których ludzie nie czują się mokrzy i zmarznięci, które są
dobrze zaizolowane termicznie aby utrzymywać tanio temperaturę 23 stopni, oraz które są
budowane z cegieł i cementu, a nie z dykty. Ponadto jakoś nie mogę nawyknąć do
ogromnej ilości sportu w telewizji i w codziennym życiu, do pustych chodników po 5
wieczorem, do uwypuklania ciała, do braku szacunku do osiągnięć intelektu, ani do tych
ogłoszeń w TV które wmawiają oglądającym że najlepszy styl życia polega na NIE
czynieniu niczego.
Po dwóch latach bezrobocia bez otrzymywania "doli", w 1992 roku ja sam też
zdecydowałem się opuścić Nową Zelandię aby szukać zarobku poza jej granicami. Tak
zaczęła się moja tułaczka po świecie w poszukiwaniu chleba. Kiedy miałem już zakupione
bilety lotnicze, w końcu zaczęto wypłacać mi zasiłek dla bezrobotnych (tj. "dolę"). Zostałem
więc postawiony w sytuacji, że po kilku tygodniach brania tego iluzorycznego zasiłku ("doli")
musiałem z niego sam dobrowolnie zrezygnować. Zdecydowałem się bowiem, że już nie
zmienię swoich planów tułaczki w poszukiwaniu chleba. (Gdybym zasiłek ten otrzymywał od
samego początka, nigdy nie zdecydowałbym się na tą tułaczkę za chlebem.) Po
opuszczeniu Nowej Zelandii podpisywałem aż trzy kolejne kontrakty na profesury
uniwersyteckie. Pierwszym z nich był kontrakt z roku akademickiego 1992/3 na stanowisko
Associate Professora w Eastern Mediterranean University z miasta Famagusta na
Północnym Cyprze. Kontrakt ten dał mi okazję dla osobistego poznania i doświadczenia na
sobie śródziemnomorskiej kultury, przyrody i chwalebnej historii. Mieszkałem bowiem przy
brzegu pięknego morza, zaledwie kilka kilometrów od starożytnego miasta Salamis i
historycznego miasta Famagusta (oba te miasta nadal otoczone są starymi murami).
Następny trzeletni kontrakt podpisałem w 1993 roku na stanowisko Associate Professora w
University Malaya w Kuala Lumpur, Malezja. Ten dał mi okazję do posmakowania
wielkomiejskiego życia we wspaniałej metropolii w której samej mieszka niemal tyle ludzi co
w całej Nowej Zelandii, która buszuje życiem, nigdy nie śpi, ma nieopisaną liczbę rozrywek i
atrakcji do oglądania, oraz której poziom techniki i nowoczesności należy do najwyższych w
świecie. Ostatnim był mój dwuletni kontrakt też na stanowisko Associate Professora który
podpisałem w 1996 roku z University of Malaysia Sarawak z pięknego miasta Kuching w
malezyjskiej prowincji Sarawak na tropikalnej wyspie Borneo. Ten kontrakt dał mi poznać
jak wspaniała jest natura w tropiku, oraz jak serdeczni i przyjacielscy są ludzie żyjący blisko
tej natury. Ludzie na Borneo byli aż tak przyjaźni i aż tak mili, oraz czynili moje życie aż tak
przyjemnym, że gdybym mógł chętnie zostałbym tam przez resztę swego życia. To tam też
doświadczyłem wspaniałego zjawiska które opisałem na stronie nirvana_pl.htm - o
totaliztycznej nirwanie. Niestety, wkróce po rozpoczęciu kontraktu na Borneo cały obszar
południowo-wschodniej Azji objęty został tzw. "Kryzysem Azjatyckim". W jego wyniku
wartość miejscowych pieniędzy spadła do jedynie około 30% ich początkowej wartości.
Około dwie-trzecie moich zarobków z obu kontraktów w Malezji po prostu zniknęło
wówczas jakby wyparowało. Na dodatek, kraje obezwładnione tym kryzysem nie mogły już
sobie pozwolić na wynajmowanie zagranicznych profesorów. Stąd kiedy mój kontrakt na
Borneo się zakończył, nie było już szans na podpisanie następnego.
W końcu 1998 roku powróciłem więc do Nowej Zelandii. Zaczął się dla mnie
okres życia który jest dokonale opisany przez angielskie przysłowie żebrakowi nie wolno
być grymaśnym (tj. "a beggar cannot be choosy"). Poczynając od 1999 roku ponownie
udało mi się zabezpieczyć dla siebie pracę w Nowej Zelandii. Niestety nastąpiło to za słoną
cenę. Wszakże rolniczo nastawiona Nowa Zelandia z wówczas niemal zupełnie już
zniszczonym przemysłem nie potrzebowała ludzi z moją ekspertyzą techniczną. Stąd
oddawała mi wielką przysługę że wogóle miała jakieś zatrudnienie dla mnie. Wylądowałem
więc na najniższej pozycji akademickiej jaka była dostępna na miniaturowej Aoraki
Politechnice z maleńskiej mieściny nowozelandzkiej zwanej Timaru. Politechnika ta była
najmniejszą uczelnią w jakiej kiedykolwiek pracowałem. Niemniej praca na niej okazała się
najbardziej stresującą. Uczelnia ta była aż tak mała, że ja sam w swojej uprzedniej karierze
zawodowej wykładałem w sumie więcej odmiennych przedmiotów niż ich oferowano
wszystkim studentom owej politechniki. Niestety, pod koniec 2000 roku zostałem zwolniony
z nawet owej najniższej pozycji. Powodem zwolnienia jaki wówczas mi zakomunikowano,
był raptowny i niespodziewany spadek liczby studentów na owej politechnice. Ja miałem
jednak intuicyjne wrażenie, że dodatkowym powodem tego zwolnienia było odkrycie moich
przełożonych iż poziom mojej ekspertyzy i kwalifikacji niepomiernie przekracza wymogi
pozycji którą zajmowałem, a to z kolei napełniło ich obawą o ich własne pozycje.
Odszedłem stamtąd z rodzajem ulgi, bowiem atmosfera pracy była tam najgorsza ze
wszystkich miejsc w jakich pracowałem w całym swoim życiu. Z żadnej też innej uczelni, w
krótkim przedziale tylko paru lat nie odeszło aż tylu co tam wykładowców. Od dnia 12
lutego 2001 roku zacząłem pracować jako akademik (po angielsku: "academic staff
member") na Wellington Institute of Technology, zlokalizowanym na przedmieściu stolicy
Nowej Zelandii, czyli w Petone pod Wellington - także będąc zatrudniony na najniższej
pozycji akademickiej jaka była tam dostępna. Już w pierwszym roku pracy otrzymałem od
kierownictwa uczelni zaszczytne wyróżnienie "team member of the year" (tj. jakby
"najbardziej koleżeński pracownik roku"). W Wellington pracowałem aż do 23 września
2005 roku, kiedy to ponownie zwolniono mnie z pracy z wyjaśnieniem że liczba studentów
tej uczelni raptownie spadła. Faktycznie też ów spadek był wówczas aż tak znaczny, że stał
się łatwym do odnotowania nawet gołym okiem - od początka 2005 roku uczelnia ta stała
się niemal zupełnie pusta. Z opowiadań innych kolegów dowiedziałem się także, że
wyraźnie odludniły się też wówczas niemal wszystkie uczelnie Nowej Zelandii.
Prawdopodobnie powody dla tego pustoszenia nowozelandzkich uczelni były komplesowe i
obejmowały szereg czynników, m.in. wysokie opłaty pobierane przez uczelnie od
studentów, brak pracy dla ludzi z wysokim wykształceniem, niski poziom akademicki
miejscowych uczelni który spowodował że niektóre kraje (np. Chiny) zaprzestały wysyłanie
swoich stypendystów do tego kraju, itd., itp. Ja osobiście jednak wierzę, że najważniejszym
z powodów tego opustoszenia uczelni stała się masowa emigracja odpływowa (tj. ucieczka
ludności). Wszakże od czasów kiedy w Nowej Zelandii zaczął się upadek ekonomiczny,
nastały tam też czarne lata trwającej aż do dzisiaj coraz szybszej ucieczki za granicę
młodych i ambitnych Nowozelandczyków. Ucieczka ta jest masowa, zaś jej uczestnicy to
najbardziej ambitni, zdolni i zaradni młodzi ludzie, czyli poraktycznie "sól narodu".
Przykładowo, ostatnio każdego roku ucieka do Australii niemal 1 procent całej populacji
około cztero-milionowej Nowej Zealndii - po szczegóły patrz artykuł "28,000 a year leave for
Aust." - tj. "28000 ludzi na rok ucieka do Australii", ze strony A1 nowozelandzkiej gazety
The Press, wydanie z wtorku (Tuesday), February 5, 2008. Po tej ostatniej utracie pracy w
2005 roku, nadal nie traciłem nadziei że coś jednak znajdę. Stąd niemal cały czas
poświęcałem na szukanie swojej następnej stałej pracy. Niestety, nawet do czasu
kolejnego przeredagowywania tej strony w marcu 2008 roku, takiej stałej pracy nie udało mi
się już znaleźć. Jedyne co przerwało moje nieustające bezrobocie, to krótkie, bo tylko 10
miesięczne, zaproszenie na pozycję pełnego profesora uniwersytetu w Korei Południowej.
Koreańczycy okazali się najmilszym narodem jaki dotychczas poznałem w swoim życiu, zaś
poziom ich technologii - najwyższym z jakim dotychczas praktycznie się zetknąłem. Równie
fascynująca i warta poznania była też kultura i historia Korei. Dlatego ową krótką profesurę
w Korei wspominam z taką samą przyjemnością i sentymentem jak pracę na przemiłym
Borneo. Profesura w Korei początkowo miała potencjał aby zostać przedłużoną. Jednak
wkrótce po jej rozpoczęciu rząd Korei uchwalił prawo, że wizytujący ten kraj zagraniczni
profesorowie mogą być tam zatrudniani tylko jeśli ich wiek nie przekracza 60 lat. Ja zaś
miałem wówczas już 61 lat. Na szczęście, owo wcześniejsze zaproszenie mnie na
profesurę jeszcze przed uchwaleniem tego prawa zostało uhonorowane i pozwolono mi tam
pracować przez pełną długość 10 miesięcy.
Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że wobec coraz silniejszej depresji
ekonomicznej która nadal panuje w Nowej Zelandii, moje bezzasiłkowe bezrobocie
rozpoczęte w dniu 23 września 2005 roku będzie trwało aż do czasu kiedy stanę się
uprawniony do otrzymywania emerytury. Pechowo, jakiś czas temu dla oszczędności rząd
Nowej Zelandii wydłużył przechodzenie na emeryturę aż do wieku 65 lat. Nie mają tu też
opcji "wcześniejszego odejścia na emeryturę", która to opcja istnieje w wielu innych krajach,
np. w Malezji. Wszystko wskazuje więc na to że z uprzednich oszczędności przyjdzie mi
żyć aż przez co najmniej 6 lat, czyli aż do 2011 roku. Podobnie bowiem jak podczas
poprzedniego długiego okresu mojego bezrobocia z lat 1990 do 1992, obecnie także
znalazły się jakieś przepisy (tym razem inne) według których zasiłek dla bezrobotnych też
mi się nie należy. Z artykułu "Ease rules on dole for couples say economists" (The New
Zealand Herald, Monday, June 29, 2009, str. A1) wynika że obecne przepisy tworzą
sytuację, iż w Nowej Zelandii tylko około 32% bezrobotnych otrzymuje zasiłek-dolę (dla
porównania w Australii dolę otrzymuje 99% bezrobotnych). To zaś z jednej strony powoduje
że ponad dwie-trzecie populacji Nowej Zelandii musi się więc liczyć z sytuacją iż jeśli stracą
pracę wówczas zasiłek dla bezrobortnych jakby wogóle dla nich NIE istniał. Z drugiej zaś
strony to oznacza również, że aż kilka dotychczasowych rządów które "bezrobotnych"
definiowały jako "ludzi którzy otrzymują zasiłek dla bezrobotnych", oficjalnie chwaliło się
poziomem bezrobocia w Nowej Zelandii który nie reprezentował nawet jednej trzeciej
faktycznego bezrobocia tego kraju. Nic też dziwnego że sytuacja zwykłych
Nowozelandczyków pobudza reflekse w rodzaju tych wyrażonych w artykułe "MPs cut
everything in public service except own spending" (tj. "Posłowie na sejm powycinali
wszystko z pomocy dla społeczeństwa oprócz wydatków na siebie") ze strony A1 gazety
The New Zealand Herald, wydanie z piątku (Friday), June 26, 2009. Tak więc oto ponownie
zmuszony jestem żyć z poprzednich oszczędności i to nie mając już nadziei na znalezienie
jakiejkolwiek pracy. Na szczęście dla mnie, moją moralną podporą jest świadomość, że na
przekór powtarzalnie trapiącego mnie bezrobocia, na przekór konieczności życia z
dawnych oszczędności, oraz na przekór marnowania przez społeczeństwo mojej wiedzy,
ekspertyzy, wynalazków, oraz wszechstronnej edukacji, ciągle raz w swoim życiu
osiągnąłem poziom pełnego profesora na renomowanym uniwersytecie. Z kolei z
zostaniem profesorem jest jak z zostaniem generałem - znaczy raz profesor, zawsze już
profesor. Jedno jest więc teraz pewne, mianowicie że bez względu na to czy znajdę jeszcze
jakąkolwiek następną pracę, ciągle mogę teraz mieć moralną satysfakcję, że chociaż
bezrobotnym, nadal pozostaję byłym pełnym profesorem z renomowanego uniwersytetu.
Historie życiowe wszystkich ludzi jakich dotychczas badałem zawierają w sobie
tzw. morał. Ów "morał" wynika z faktu, że Bóg celowo tak kształtuje życie każdej osoby, aby
dla tych co poznają owo życie zawsze dostarczało ono jakiejś istotnej lekcji moralnej. Jeśli
więc dobrze się przyglądnąć moim własnym losom i perypetiom życiowym, wyraźnie
"morał" taki z nich również się wyłania. Widać go w uporze i w konsekwencji z jakimi "coś"
powoduje, że gdziekolwiek bym się nie udał, cokolwiek bym nie zaczął czynić, jakieś
postronne i niezależne ode mnie "mroczne moce" sprawiają że zawsze kończy się to
przegraną i odebraniem mi wszelkich szans na zrealizowanie tego co w swoim życiu
chciałbym osiągnąć. Taki koniec "przegranej bitwy" dla niemal wszystkich przedsięwzięć
mojego życia jest wysoce wymowny. Szczególnie jeśli się zaaakceptuje, że celem i misją
tego życia mogło być zrealizowanie i wdrożenie przynajmniej kilku z owych przełomowych
wynalazków i intelektualnych osiągnięć które opisałem w częściach #D do #H tej strony.
Wszakże cokolwiek nas w życiu dotyka, zawsze ma to jakieś przyczyny. Przyczynami zaś
owego pasma powtarzalnych upadków które mnie bez przerwy prześladują, może przecież
być fakt, że gdybym w życiu natknął się na właściwy klimat intelektualny i na właściwe
warunki badawcze, wówczas zapewne bym jednak zrealizował i urzeczywistnił sporą część
z tego co opisałem w częściach #D i #E tej strony. Tymczasem realizacja tych wynalazków
byłaby wysoce nie na rękę owym "mrocznym mocom". Dlatego nikogo nie powinno dziwić,
że faktycznym morałem wynikającym z przebiegu mojego życia są wnioski które opisałem
na stronie mozajski.htm.
#B2. Losy mojej rodziny, a historia wsi Wszewilki:
Maleńka wioseczka Wszewilki, w której ja się urodziłem w 1946 roku, jest częścią
prastarej prowincji Polski nazywanej "Dolnym Śląskiem". Jednak przez spory okres czasu,
bowiem od 1741 roku kiedy niemal cały Śląsk był aneksowany przez Prusy, aż do
zakończenia drugiej wojny światowej w 1945 roku, cały Dolny Śląsk, włączając w to
wioseczkę Wszewilki i jej okolice, były częścią Niemiec. Wioska Wszewilki leży trochę
ponad 50 km na północ od miasta Wrocławia - które jest stolicą owej prowincji. Dolny Śląsk,
jak czytelnik zapewne wie, leży w południowo-zachodniej części dzisiejszej Polski,
niedaleko do Niemiec i do Czech.
Po zakończeniu drugiej wojny światowej, niemal wszyscy mieszkańcy wsi
Wszewilki w której ja się urodziłem, oraz innych okolicznych miejscowości, zostali
wymienieni na nowych. Wszakże dawni obywatele niemieccy mieszkający na owych
ziemiach niemal do końca wojny, uciekli w głąb niemiec przed nacierającą Armią
Radziecką. Po wojnie zaś zostali zastąpieni przez ludność napływową z obszaru Polski i z
przedwojennej polskiej Ukrainy. W rezultacie tej całkowitej wymiany ludności, wiedza o
historii i tradycji Wszewilek niemal całkowicie zaginęła. Dziwnym jednak obrotem losu, moja
matka znalazła się wśród polskiej ludności napływającej na te ziemie z obszaru
przedwojennej Polski. Zaś moja matka znała te okolice bardzo dobrze.
Wywodzenie się wielu pokoleń moich przodków po kądzieli z okolic Wszewilek,
Stawczyka i Milicza powoduje, że z rodzinnych opowiadań ja poznałem wiele faktów na
temat historii tych ziem. Prawdopodobnie jestem więc jednym z nielicznych nadal żyjących
ludzi, którzy znają historię tych ziem z rodzinnej tradycji mówionej. To dlatego jako rodzaj
patriotycznego obowiązku uważałem spisanie historycznych faktów które ciągle są mi
znane. Te znane mi historyczne fakty dotyczące wsi Wszewilki spisałem na kilku
totaliztycznych stronach internetowych, np. na stronach wszewilki.htm - o wsi Wszewilki,
stawczyk.htm - o wsi Stawczyk koło wsi Wszewilki, milicz.htm - o miesteczku Miliczu,
bitwa_o_milicz.htm - o bitwie w czasie wyzwalania Milicza, oraz sw_andrzej_bobola.htm - o
kościele Św. Andrzeja Boboli w Miliczu, wszewilki_milicz.htm - o zwiedzaniu wsi Wszewilki i
miasta Milicza. Na jednej z owych totaliztycznych stron, mianowicie na stronie
wszewilki_jutra.htm - o moich marzeniach na temat przyszłości wsi Wszewilki, ja nawet
otwarcie marzę jak wspaniale by to było gdyby Wszewilki mogły kiedyś się zdobyć na
odbudowanie swojego starego ryneczka który został celowo zniszczony około 1875 roku. A
przynajmniej aby mogły odbudować sobie dawny kościółek który istniał przy owym
ryneczku, a także zbudować nowe muzeum.
Fot. #1abc (G1 z [4b], O1 z [2], Z1 z [1/5]): Oto mój wygląd (tj. wygląd Dra inż. Jana Pająka)
w okresie czasu kiedy byłem najbardziej twórczy w tych obszarach badań które obecnie
muszę kwalifikować jako moje "naukowe hobby". (Można kliknąć na wybrane zdjęcie aby
zobaczyć je w powiększeniu.)
Fot. #1a-lewa (G1 z [4b]): Oto moje zdjęcie które wykonałem w Nowej Zelandii
około 1985 roku (niestety dokładnej daty jego wykonania nie pamiętam) - znaczy w pobliżu
czasu kiedy sformułowałem teorię wszystkiego zwaną Konceptem Dipolarnej Grawitacji, a
także najbardziej moralną, postępową, pokojową, oraz spełniającą filozofię świata zwaną
totalizm.
Fot. #1b-środkowa (O1 z [2]): Oto moje zdjęcie typu paszportowego które
wykonałem latem 1991 roku. Kiedy to zdjęcie było wykonywane, ja właśnie znajdowałem
się w środku mojego pierwszego długiego okresu bezrobocia bez pobierania "doli" (tj. bez
zasiłku dla bezrobotnych) oraz konfrontowałem perspektywę opuszczenia Nowej Zelandii w
poszukiwaniu zarobku i chleba. W czasach wykonania tego zdjęcia moje badania skupiały
się na ideach telekinezy, telekinetycznych ogniw, oraz telekinetycznych generatorów
darmowej energii - po szczegóły patrz strony free_energy_pl.htm - a telekinetycznych
generatorach darmowej energii, oraz boiler_pl.htm - o szokującej historii rewolucyjnej
grzałki która bije wszelkie rekordy.
Fot. #1c-prawa (Z1 z [1/5]): Oto zdjęcie które wykonałem dla dowodu osobistego
w dniu 19 lipca 2004 roku - znaczy około czasu kiedy przygotowałem pierwszą wersję
niniejszej strony. (Dowodu tego jednak nie uzyskałem, ponieważ nie byłem wtedy w stanie
wylegitymować się posiadaniem jakiegoś numeru PESEL.) Około czasu wykonywania
powyższego zdjęcia prowadziłem dosyć szerokie badania na temat lekcji moralnych
wynikających z historii techniki, a także na temat wypracowywania nowoczesnych
zastosowań dla historycznych wynalazków technicznych - po przykłady patrz strony
mozajski.htm - a pierwszym samolocie na świecie, lub seismograph_pl.htm - o aparacie do
zdalnego wykrywania gotujących się trzęsień ziemi. Powyższe zdjęcie odzwierciedla
relatywnie dobrze jak wyglądam nawet obecnie.
***
Zauważ że można zobaczyć powiększenie każdej fotografii z niniejszej strony internetowej,
poprzez zwykłe kliknięcie na tą fotografię. Ponadto większość browserów jakie obecnie są
w użyciu, włączając w to także popularny "Internet Explorer", pozwala także na
załadowanie każdej ilustracji do swojego własnego komputera, gdzie można jej się do woli
przyglądać, gdzie daje się ją redukować lub powiększać, a także drukować, za pomocą
posiadanego przez siebie software graficznego.
Część #C: Przebieg mojej kariery zawodowej:
#C1. Wielodyscyplinarna praca zawodowa:
Mam przyjemność i honor należeć do owych nielicznych naukowców, którzy
swoją pracę zawodową mogli poszerzyć aż na kilka odmiennych dyscyplin. Możliwość tego
wielodyscyplinarnego poszerzenia mojego zawodu zawdzięczam zaś właśnie doskonałemu
poziomowi nauczania na Politechnice Wrocławskiej którą ukończyłem. Jak wcześniej już to
wyjaśniałem, według mojej własnej (tj. nieoficjalnej) oceny, poziom nauczania na
Politechnice Wrocławskiej w czasach kiedy ja kończyłem tamtą uczelnię
najprawdopodobniej był jednym z najwyższych na świecie. Na tamtej doskonałej edukacji
kapitalizowałem też zresztą przez resztę życia. Pozwalała mi ona bowiem wykładać potem
na zagranicznych uczelniach nie tylko inżynierię mechaniczną - w której byłem oryginalnie
kształcony, oraz nie tylko nauki komputerowe i informatykę - które to dyscypliny poznałem
dzięki mojej pracy magisterskiej i doktoratowi ze wspomaganego komputerowo
projektowania maszyn (tj. z obszaru który obecnie nazywany jest CAD/CAM), ale także
wykładać mechanikę teoretyczną, inżynierię elektroniczną, elektrotechnikę, historię techniki
(inżynierię i społeczeństwo), a ostatnio nawet matematykę.
Moje wielodyscyplinarne zorientowanie zawodowe powodowało, że w swojej
karierze wykładałem z równym powodzeniem w dwóch głównych dyscyplinach, oraz w kilku
dodatkowych specjalizacjach. Z głównych dyscyplin wykładałem (1) inżynierię
mechaniczną, oraz (2) nauki komputerowe. W inżynierii mechanicznej osiągnąłem poziom
profesora nadzwyczajnego (po angielsku Associate Professor). W naukach komputerowych
osiągnąłem poziom pełnego profesora (po angielsku Full Professor). Ponieważ każda z
owych głównych dyscyplin reprezentowała jakby odmienny fragment mojego życia
zawodowego, poniżej omówię każdą z nich w odrębnym punkcie.
#C2. Moja kariera zawodowa w inżynierii mechanicznej:
Moją karierę zawodową w inżynierii mechanicznej rozpoczęło zatrudnienie się w
1970 roku w charakterze asystenta stażysty na Politechnice Wrocławskiej. Po owym
zatrudnieniu bardzo szybko wspinałem się w górę po drabinie akademickiej, zostając
asystentem oraz starszym asystentem w przeciągu trzech następnych lat. Po obronie pracy
doktorskiej w 1974 roku zostałem zatrudniony na pozycji adiunkta na tejże samej
Politechnice Wrocławskiej. Równocześnie z pracą na uczelni w latach 1978 do końca 1981
pracowałem na pół etatu w Dziale Głównego Technologa Jelczańskich Zakładów
Samochodowych Polmo-Jelcz jako konsultant naukowy. Owa praca w przemyśle dała mi
doskonałe zrozumienie przemysłowych realiów inżynierii mechanicznej. Kiedy w 1982 roku
wyemigrowałem do Nowej Zelandii, początkowo byłem tam zatrudniony przez jeden rok na
Canterbury University z Christchurch, jako tzw. "Post-Doctoral Fellow". Zatrudnienie to
także było w specjalizacji "inżynieria mechaniczna". Pracę w tej specjalizacji przerwałem
jednak w 1983 roku kiedy zatrudniłem się na Politechnice w Invercargill - co opiszę
dokładniej w następnym punkcie tej strony. Do iżynierii mechanicznej powróciłem ponownie
w 1993 roku, kiedy zatrudniony zostałem jako Associate Professor (tj. professor
nadzwyczajny) na University Malaya w Kuala Lumpur, Malazja. Po ukończeniu tamtego
kontraktu, w 1996 roku przeniosłem się na dwuletni kontrakt Associate Professora na
University of Malaysia Sarawak z miasta Kuching, z malazyjskiej prowincji Sarawak na
tropikalnym Borneo. Tamten kontrakt profesorski zakończyłem w 1998 roku. Po owym
terminie i kontrakcie nie pracowałem już więcej w inżynierii mechanicznej.
#C3. Moja kariera zawodowa w naukach komputerowych:
Doskonałym przygotowaniem do mojej pracy w naukach komputerowych była
moja rozprawa dyplomowa oraz rozprawa doktorska. Obie bowiem były ściśle związane z
komputerowym modelowaniem i programowaniem problematyki inżynierskiej.
W latach 1975 do 1977 zostałem też zatrudniony na pół etatu w obecnie już
nieistniejącej fabryce komputerów zwanej Mera-Elwro. Pracę tą wykonywałem
równocześnie z zatrudnieniem na Politechnice Wrocławskiej. Pracowałem tam wówczas
jako doradca naukowy w Dziale Oprogramowania. Faktycznie, kiedy zaczynałem tam
pracować, MERA-ELWRO była też największą fabryką komputerów we Wschodniej
Europie. Niestety, po upadku komunizmu w Polsce zakład ten został zlikwidowany - nie
mogę więc obecnie podać tutaj linku do jego strony internetowej. Jedyne co po nim
przetrwało to miniaturowy zakład usługowy który nosi nieco podobną nazwę Elwro-System,
jednak który wcale nie reprezentuje tradycji oryginalnego Mera-Elwro. Tamta półetatowa
praca w przemyśle komputerowym dała mi doskonałe zrozumienie komputerów i
oprogramowania, na którym to zrozumieniu kapitalizowałem potem przez wiele lat jako
wykładowca informatyki i nauk komputerowych.
Moja praca zawodowa wykładowcy nauk komputerowych zaczęła się praktycznie
dopiero po wyemigrowaniu do Nowej Zelandii. Mianowicie, po zakończeniu jednorocznego
stypendium po-doktorskiego z inżynierii mechanicznej na Canterbury University w
Christchurch, w 1983 roku znalazłem stałą pracę na Southland Polytechnic z Invercargill,
Nowa Zelandia. Była to moja pierwsza praca w dyscyplinie "nauki komputerowe" (zwanej
też "informatyką"). Ponieważ zawsze miałem ambicje zostania profesorem na
uniwersytecie, w 1988 roku sam zrezygnowałem z tamtej politechniki i podjąłem
zatrudnienie jako tzw. "Senior Lecturer" w specjalności "inżnieria softwarowa" na Otago
University w Dunedin, Nowa Zelandia. Jak już wcześniej pisałem, pracę tą straciłem w 1990
roku. Po niemal dwóch latach bezasiłkowego bezrobocia, w 1992 roku rozpocząłem
jednoroczny kontrakt na stanowisku Associate Professora w Eastern Mediterranean
University z miasta Famagusta na Północnym Cyprze. Po owym kontrakcie powróciłem
ponownie do specjalizacji inżynieria mechaniczna, wykładając jako Associate Professor w
Malezji i na tropikalnej wyspie Borneo. W 1998 roku powróciłem do Nowej Zelandii, zaś od
lutego 1999 roku rozpocząłem pracę jako wykładowca programowania komputerów na
maleńkiej Aoraki Politechnice z miasteczka Timaru. Niestety, pod koniec 2000 roku
zostałem i stamtąd zwolniony. Od dnia 12 lutego 2001 roku zacząłem więc pracować jako
akademik (po angielsku: "academic staff member") w Wellington Institute of Technology, z
Petone pod Wellington, nadal w specjalnizacji "nauki komputerowe". Po utraceniu i tego
zatrudnienia w 2005 roku, w 2007 roku zostałem zaproszony na 10 miesięcy na stanowisko
pełnego profesora przez University of Ajou z Suwon w Korei Południowej - o czym pisałem
już wcześniej. Tamta krótkotrwała pozycja pełnego profesora w naukach komputerowych
była moim ostatnim miejscem zatrudnienia, a jednocześnie najwyższą pozycją akademicką
którą osiągnąłem w swoim życiu.
Fot. #2 (J2 z [10): Oto ja (Dr Jan Pająk) w tzw. "moście po niebie" (tj. "sky bridge") z 42
piętra KLCC w Kuala Lumpur, Malezja. Malezja jest mi bardzo bliska, ponieważ w latach
1993 do 1998 odbywałem tam dwa kontrakty profesorskie na Uniwersity Malaya z Kuala
Lumpur, potem zaś na University Malaysia Sarawak w Kuching na tropikalnej wyspie
Borneo. Sfotografowany 30 grudnia 2002 roku. Nazwa KLCC używana jest dla dwóch
drapaczy chmur skonstruowanych jako "bliźniaki" (tj. "twin towers") w centrum Kuala
Lumpur, Malaysia. Są one jedynymi "bliźniakami" na świecie które ciągle stoją, a które
należą do ekskluzywnego klubu najwyższych budynków świata. Ów "most po niebie" łączy
ze sobą te dwa drapacze chmur na nieco mniej niż połowa ich wysokości. Pozycja owego
"mostu po niebie" jaki łączy obie wieże jest lepiej widoczna na następującym zdjęciu
pokazującym całe KLCC.
Fot. #3(C3 z [10]): Tak wyglądają owe bliźniacze wieże KLCC z Kuala Lumpur w Malezji.
Zbudowane one zostały w okresie czasu kiedy ja odbywałem swój kontrakt profesorski w
Malezji. Sa mi więc relatywnie bliskie i w pewnym sensie czuję się wobec nich jakbym
uczestniczył w ich budowie. Obecnie są to jedyne w świecie bliźniacze wieże drapaczy
chmur które nadal stają. Ich sława upowszechniła się już po świecie na tyle, że obecnie są
one równie znane jak drapacze chmur WTC z Nowego Jorku. Słynny "most po niebie"
widoczny jest na tym zdjęciu jak spina obie wieże w mniej niż połowie ich wysokości. Jak
ów most wygląda w środku widoczne to jest na poprzednim "Fot. #2".
***
Tak na marginesie, to KLCC jest jednym z cudów technicznych dzisiejszego
świata. (Inne cuda techniczne tego świata omawiam na stronie o Nowej Zelandii.) Dlatego
jeśli ktoś jest już w tropikalnym Kuala Lumpur, lub gdzieś blisko tej metropolii, wówczas
gorąco bym zachęcał aby odwiedzić te drapacze chmur i zobaczyć je na własne oczy.
Część #D: Moje hobby naukowe, oraz badawcze zainteresowania poza-zawodowe:
#D1. Dlaczego moje naukowe hobby oraz badawcze zainteresowania poza-zawodowe
zmuszony jestem zdecydowanie separować od moich badań zawodowych:
Gdyby poklasyfikować hobby i zainteresowania poza-zawodowe innych
naukowców, to daje się w nich wyróżnić dwie główne kategorie, mianowicie (1) te które są
całkowicie odwrotne do zawodu naukowca (np. śpiewanie w chórze - jakiemu udzielał się
jeden z moich nowozelandzkich przełożonych), oraz (2) te które są jakby przedłużeniem
zawodu naukowca (np. prowadzenie hobbystycznych badań w tej samej lub w odmiennej
dyscyplinie, niż dyscyplina badana zawodowo). Z moich obserwacji kolegów wynika, że w
obu tych przypadkach typowi naukowcy mogą otwarcie dyskutować swoje hobby z
kolegami i ze studentami. W przypadku zaś kiedy ich hobby jest bliskie ich specjalizacji
naukowej, tak jak miało to miejsce np. z Albertem Einsteinem, często gro ich wykładów
poświęcają oni omawianiu swego hobby.
W moim jednak przypadku sytuacja wygląda zupełnie odmiennie. Wprawdzie
moje hobby jest faktycznie przedłużeniem moich zawodowych zainteresowań naukowych.
Przykładowo, w ramach hobby rozpracowuję niektóre swoje własne wynalazki, takie jak
magnokraft (czyli wehikuł o napędzie magnetycznym), czy ogniwo telekinetyczne (czyli
jeden z generatorów energii przyszłości). Praktycznie też wszystkie z tych wynalazków są
pokrewne do tematyki którą wykładałem w ramach zawodu jako wykładowca inżynierii
mechanicznej. Jednak z wielu różnych powodów, o wynalazkach tych nie wolno mi otwarcie
dyskutować ani ze swoimi kolegami, ani ze swoimi studentami. Nie wolno mi też ich badać
ani budować w ramach zawodowej pracy naukowej. Na innym polu naukowym, jako swoje
hobby naukowe rozpracowuję też m.in cechy tzw. "przestrzeni czasowej" omawianej m.in.
na totaliztyczych stronach o Koncepcie Dipolarnej Grawitacji, czy o wehikułach czasu.
Przestrzeń ta zaś jest zaawansowaną wersją tzw. "programowania zorientowanego
obiektowo" (po angielsku "object-oriented programming") którego wykłady prowadzę w
ramach mojego zawodu informatyka. Również jednak nie wolno mi dyskutować ze swoimi
studentami ani ze swoimi kolegami zarówno tematyki tej przestrzeni, jak i innych
podobnych tematów które badam w ramach hobby a które posiadają związek z
informatyką.
Wyrażając to innymi słowami, na przekór że moje hobby i zainteresowania pozazawodowe są jakby przedłużeniem mojej pracy zawodowej i posiadają ścisły związek z tym
co wykładam zawodowo, ciągle z wielu powodów (np. z powodu rodzaju atmosfery
panującej w dzisiejszych instytucjach naukowych która to atmosfera zdecydowanie
definiuje o czym wolno na uczelniach otwarcie mówić, a co należy wstydliwie ukrywać),
zmuszony jestem wyraźnie rozgraniczać od siebie moje zainteresowania uczelniane od
zainteresowań w ramach hobby naukowego. Dlaczego tak jest, ja sam mam trudność
zrozumieć. Być może jednak że czytelnik sam to zdoła sobie wypracować na przykładach
tematów które badam poza-zawodowo jako moje naukowe hobby. Najważniejsze z tych
tematów opisuję bowiem poniżej. Ponadto, podobny do poniższego przegląd wyników jakie
osiągnąłem w badaniach unikalnej tematyki której się poświęciłem, zawarłem także na kilku
totaliztycznych stronach internetowych, przykładowo w punktach #B1 i B2 strony job_pl.htm
- opisującej marnotrawstwo ludzkiego potencjału twórczego, czy w punkcie #F1 strony
humanity_pl.htm - zawierającej totaliztyczne receptury na udoskonalanie świata.
#D2. Teoria wszystkiego zwana Konceptem Dipolarnej Grawitacji - czyli najważniejszy z
intelektualnych produktów mojego hobby:
W ramach swojego naukowego hobby wypracowałem relatywnie dużą liczbę
najróżniejszych twórczych idei, włączając w to nowe teorie naukowe, nowe wynalazki,
nowe trendy, itp. Gdyby ktoś mnie zapytał co uważam za swój najważniejszy dorobek
hobbystyczny w owym natłoku twórczych idei, bez wahania bym wskazał na naukową
teorię wszystkiego którą rozpracowałem w ramach swojego hobby, a którą nazwałem
Konceptem Dipolarnej Grawitacji.
Naukowe fundamenty Konceptu Dipolarnej Grawitacji są bardzo proste.
Mianowicie teoria ta opisuje jak wyglądałby wszechświat gdyby pole grawitacyjne okazało
się być tzw. "polem dipolarnym" (tj. polem o dwóch odmiennych biegunach, takich jak
bieguny N i S w polu magnetycznym), zamiast być tzw. "polem monopolarnym" za które
grawitację uważa dotychczasowa oficjalna nauka ziemska (tj. nauka uważa grawitację za
pole jednobiegunowe, takie jak jest np. pole elektryczne). Ciekawostką owego Konceptu
Dipolarnej Grawitacji jest, że faktycznie to formalnie on też udowadnia że pole grawitacyjne
jest polem dipolarnym, tj. takim polem jakim on je opisuje, a nie polem monopolarnym za
jakie grawitację uważa dotychczasowa nauka ziemska.
Spektakularne znalezienie klucza do owej niezwykłej teorii która wyjaśnia
praktycznie wszystko czego nadal nie wiemy, a stąd która zasluguje na miano się nazywać
teorii wszystkiego, miało miejsce w 1985 roku. Teorię tą potem nazwałem Konceptem
Dipolarnej Grawitacji. Mianowicie, po uświadomieniu sobie nieadekwatności obecnie
wyznawanego (starego) konceptu monopolarnej grawitacji, starałem się znaleźć błąd w
jego sformułowaniu, jaki powoduje, że jest on sprzeczny z naturalnym porządkiem rzeczy.
Czytałem w tym celu wiele opracowań dotyczących grawitacji. Wielokrotnie przemyśliwałem
też jej istniejące sformułowanie. Jednego niezwykle pogodnego popołudnia, wiosną 1985
roku (najprawdopodobniej było to w okresie nowozelandzkiej przerwy wakacyjnej w połowie
sierpnia 1985 roku), spacerowałem po wyjątkowo pięknym wówczas parku w Invercargill w owym czasie całym zapełnionym oceanem wiosennych kwiatów, z naturą budzącą się do
życia oraz powietrzem wypełnionym rodzajem szczęśliwości. Nagle klucz do rozwiązania
problemu grawitacji skrystalizował się w mojej głowie. Był to bardzo spektakularny moment
w moim życiu, bowiem w owym majestatycznym dniu i niezwykle pięknym otoczeniu,
uderzył on moją świadomość jak piorun i w mgnieniu oka wywrócił do góry nogami całe
moje dotychczasowe zrozumienie wszechświata. Kluczem do zrozumienia grawitacji okazał
się fakt, że stary koncept monopolarnej grawitacji, uznawany przez dotychczasową naukę
ortodoksyjną na Ziemi, przyjmuje "a priori" że grawitacja jest polem monopolarnym.
Tymczasem koniecznym jest też rozważenie, czy przypadkiem grawitacja nie wykazuje
charakteru pola dipolarnego (podobnego do charakteru pola magnetycznego). Po
znalezieniu tego klucza możliwe się stało rozpracowanie zrębów nowego "Konceptu
Dipolarnej Grawitacji", którego jedna z najwcześniejszych prezentacji najpierw ukazała się
w polskojęzycznej monografii [1] (tej właśnie, której wartość naukowa została zignorowana
przez Radę Naukową Instytutu TBM Politechniki Wrocławskiej), zaś najnowsza prezentacja
zawarta jest w rozdziałach H i I monografii [1/5].
#D3. Nowe kierunki rozwoju wyłaniające się z Konceptu Dipolarnej Grawitacji:
Koncept Dipolarnej Grawitacji okazał się dla mnie rodzajem naukowego
stymulatora który zaindukował całą lawinę najróżniejszych odkryć, ustaleń, wyjaśnień i
wynalazków. Wszakże tylko z obszaru nowych wyjaśnień naukowych, koncept ten
dostarcza wyjaśnień do praktycznie wszystko czego dotychczasowa nauka ziemska NIE
była w stanie wyjaśnić. Aby podać tutaj kilka przykładów zjawisk które on wyjaśnił, to
należą do nich m.in.: telekineza, telepatia, nirwana, czy nawracalny upływ czasu. Koncept
ten otworzył także ludzkości drzwi do nowych trendów filozoficznych - np. patrz opisy
filozofii totalizmu i pasożytnictwa. Wskazał on również na możliwość urzeczywistnienia
wcześniej nieznanych technologii (np. patrz tzw. telekinetyczne generatory darmowej
energi), oraz wcześniej nieznanych napędów (np. patrz tzw. telekinetyczny napęd
wehikułów latających typu Magnokraft). Lista korzyści które on otwiera dla ludzkości
praktycznie nie ma końca. Nie na darmo jego rozliczne zastosowania upoważniają aby go
nazywać teorią wszystkiego.
Koncept Dipolarnej Grawitacji, a także jego rozliczne następstwa dla naszej
cywilizacji, opisany został wyczerpująco aż na całym szeregu odrębnych stron
internetowych totalizmu. Przykładowo, jego opisy zawarte są nie tylko na stronach o nim
samym - czyli o Koncepcie Dipolarnej Grawitacji, ale także na stronach o ludzkości,
marnotrawstwie ludzkiego potencjału twórczego, wehikułach czasu, Magnokrafcie,
telekinezie, telepatii, zniszczeniowych użyciach wehikułów UFO, totaliźmie, pasożytnictwie,
oraz nirwanie.
#D4. Koncept Dipolarnej Grawitacji jest też dostarczycielem fundamentów naukowych i
filozoficznych dla zupełnie nowej "nauki totaliztycznej":
Z chwilą kiedy Koncept Dipolarnej Grawitacji został opracowany w 1985 roku,
dostarczył on sobą fundamentów naukowych (zaś poprzez stworzenie filozofii totalizmu również i fundamentów filozoficznych) dla zupełnie nowej "nauki totaliztycznej" która bada
otaczającą nas rzeczywistość z całkiem odwrotnego podejścia "a priori" niż czyni to
dotychczasowa stara oficjalna nauka ziemska. Więcej informacji na temat owej nowej nauki
i jej podejścia do badań zawiera punkt #J2 poniżej na tej stronie. Z kolei więcej informacji
na temat różnic pomiędzy fundamentami filozoficznymi i naukowymi owej nowej "nauki
totaliztycznej" w porównaniu ze starą "ateistyczną nauką ortodoksyjną" prezentują punkty
#F1.1 do #F2 na totaliztycznej stronie o nazwie god_istnieje.htm. Rekomenduję
poszerzenie swoich horyzontów poprzez przeglądnięcie tamtych punktów.
#D5. Hobbystyczne ustalenia na tematy np. telepatycznych metod zdalnego wykrywania
nadchodzących trzęsień ziemi, czy metod formowania tornad i huraganów - czyli szansa na
opanowanie żywiołów wyniszczających ludzkość:
W piątek, dnia 11 listopada 1994 roku, podczas przerwy na lunch, zdecydowałem
się uciec przed piętrzącymi się problemami i stresem zaczynającego się wkrótce drugiego
semestru, poprzez zjedzenie miejscowego posiłku. Jednak danie nabyte w pobliskiej
stołówce "Rumah Universiti", niestety tego dnia okazało się bardziej niejadalne niż
zazwyczaj. Dla odwrócenia więc uwagi od utykającego w gardle posmaku, zająłem swój
umysł moimi ulubionymi problemami mechanizmów działania wszechświata. Gdy więc tak
bez entuzjazmu starałem się dobrnąć do końca posiłku (zgodnie z totalizmem, który
wówczas już zdecydowanie wyznawałem, marnowanie jakiejkolwiek żywności w obecnej
sytuacji naszej planety jest poważnym grzechem), niespodziewanie w mojej głowie
poskładało się w jedną całość rozwiązanie dla zasad i mechanizmu telepatii. Bóg czasami
wykazuje wysokie poczucie humoru i w tym przypadku znajomość telepatii zawdzięczać
będziemy beznadziejnemu gotowaniu jakiejś anonimowej kucharki. Podobnie jak to kiedyś
stało się w odniesieniu do "magnokraftu" i "komory oscylacyjnej" (patrz podrozdział F2 w
monografiach: [3], [3/2] i [1/2]; a także podrozdział F2 w monografii [1/5] i C2 w monografii
[1/4]), tym razem dla telepatii również od dłuższego już czasu przemyśliwałem nad jej
mechanizmem i stąd posiadałem już uprzednio zgromadzone w swej głowie wszystkie
elementy wymaganej układanki (np. już w czasie swego pobytu na Cyprze ustaliłem, że
sygnały telepatyczne muszą propagować się poprzez przeciw-materię, że ich wzbudzanie
musi następować przez wibracje magnetyczne, że istnieje rodzaj uniwersalnego języka, w
podrozdziałach I5.4 i JA3.1 monografii [1/5] nazywanego ULT - od "Universal Language of
Thoughts", w którym wszystkie istoty żyjące z całego wszechświata mogą komunikować się
ze sobą za pośrednictwem telepatii, itp.). Jedyną rzeczą jakiej wówczas ciągle nie
wiedziałem, to fizyczna natura telepatii oraz mechanizm fizyczny na jakim zjawisko to
bazuje. Dlatego też podczas owego pamiętnego lunchu szokująca myśl błysnęła w moim
umyśle. Myśl ta stwierdzała, że "fale telepatyczne to po prostu dźwięko-podobne wibracje
przeciw-materii, które podobnie jak dźwięki w naszym świecie posiadają swój ton, melodię,
barwę, częstość, itp.; podczas gdy łączność telepatyczna jest to po prostu rozmowa
następująca w uniwersalnym języku ULT z użyciem owych dźwięko-podobnych wibracji".
(Zauważ, że zgodnie z Konceptem Dipolarnej Grawitacji, wszystkie rodzaje ruchów
przeciw-materii, w naszym świecie manifestują się m.in. jako pole magnetyczne, dlatego
fale telepatyczne mogą w przybliżeniu być też zdefiniowane jako "modulowane wibracje
pola magnetycznego".) Po tym jak owa myśl przyszła mi do głowy, wszystko co poprzednio
wiedziałem na temat telepatii zaczęło nabierać sensu i stało się zrozumiałe. Znalezione
wówczas rozwiązanie dla mechanizmu rozprzestrzeniania się fal telepatycznych wkrótce
zostało wyrażone na piśmie i opublikowane, początkowo dnia 9 stycznia 1996 roku w
monografii [3] (patrz podrozdział D13 w [3]), w 1997 roku było ono powtórzone w monografii
[3/2], zaś później (w 1998 roku) także opublikowane w monografiach [1/2] i [1/3]. W 2000
telepatia była podstawą dla sformułowania traktatu [7/2] - patrz podrozdział D2.1.1 w
traktacie [7/2]. W monografii [1/5] telepatię opisano w podrozdziale H7.1.
Najbardziej bezpośrednie opisy telepatii oraz urządzeń telepatycznych
zaprezentowane zostały na odrębnej stronie internetowej o telepatii. Ponadto telepatyczne
urządzenie do zdalnego wykrywania nadchodzących trzęsień ziemi opisane jest na
odrębnej stronie internetowej o seismografie Zhang Henga, a także w moim referacie na
konferencję poświęconym temu aparatowi, który to referat jest dostępny w internecie pod
adresem
http://www-ist.massey.ac.nz/conferences/icst05/proceedings/ICST2005Papers/ICST_112.pdf. Warto odnotować, że na przekór iż urządzenie to jest w stanie
uratować tysiące istnień ludzkich oraz nieopisaną wartość mienia, oraz na przekór że jest
ono relatywnie proste w budowie i zasadzie działania, faktycznie to nikt nie ma odwagi
podjąć jego budowy tylko dlatego że działa ono na zasadzie odbioru i interpretowania fal
telepatycznych.
Fot. #4 (1 z [9]): Oto jak wygląda okładka książki o przysłowiach którą napisałem razem z
bratem w ramach swojego naukowego hobby zbierania przysłów, mądrości ludowej,
wierzeń, oraz ciekawostek kulturalnych i religijnych narodów i krajów które odwiedzałem.
Razem z moim bratem opublikowaliśmy tą książkę w Polsce w 2003 roku w dwóch
językach pod tytułem "Przysłowia Wschodu oraz z innych stron świata - Proverbs of the
Orient and from other corners of the world", Poznań (Adres wydawcy: "Wydawnictwo
Poznańskie", Ul. Fredry 8, 61-701 Poznań), 2003 rok, ISBN 83-7177-273-4, 551 stron.
Zawiera ona kolekcję około 2700 przysłów zaprezentowanych w dwóch językach mianowicie po angielsku i po polsku. Owe przysłowia akumulowałem podczas 12 lat swoich
wędrówek po najróżniejszych krajach świata w poszukiwaniu chleba. Znacząca ich liczba
wywodzi się z kultur Orientu i Azji, włączając w to: Japonię, Koreę, Chiny, Malezję,
Dayaków z Borneo, oraz cały szereg innych.
#D6. Moje hobbystyczne wynalazki:
W ramach swoich zainteresowań hobbystycznych wynalazłem cały szereg
interesujących urządzeń. Niektóre z nich opiszę bardziej szczegółowo w dalszych
częściach tej strony (np. patrz "część #E", "część #G", oraz "część #H" poniżej). Inne takie
urządzenia zostały opisane na odrębnych stronach internetowych dostępnych tutaj poprzez
Menu.
Część #E: Mój najważniejszy wynalazek techniczny, czyli magnokraft oraz liczne pokrewne
mu urządzenia napędowe:
#E1. Wielostopniowy proces wiodący do wynalazku magnokraftu, komory oscylacyjnej,
oraz innych pokrewnych urządzeń :
Dokonanie mojego najważniejszego wynalazku, czyli statku kosmicznego z
napędem magnetycznym zwanego magnokraftem wcale nie nastąpiło jako jedno
wydarzenie twórcze. Faktycznie bowiem owo wynalezienie było długim procesem, na który
składało się wiele etapów. Opiszmy teraz najważniejsze z owych etapów.
#E2. Odkrycie tzw. "Tablicy Cykliczności" oraz sformułowanie Teorii Rozwoju Napędów:
Moje zanurzenie się w obecną problematykę, jakie w konsekwencji wiodło do
hobbystycznego rozpracowania wszystkich tematów opisywanych na niniejszej i na innych
moich stronach internetowych oraz monografiach, zainicjowane zostało odkryciem
naukowym z początka 1972 roku, czyli sprzed ponad 35 lat temu. Jak to już opisałem w
podrozdziale A19 monografii [1/5] i w następnym punkcie powyżej, odkryłem wówczas
"Tablicę Cykliczności". Tablica ta była rodzajem "Tablicy Mendelejewa" (zwanej także
"tablicą okresowości pierwiastków chemicznych"), tyle że opracowanej dla urządzeń
napędowych zamiast dla pierwiastków chemicznych. Stąd, poprzez ustawienie porządku
atrybutów urządzeń napędowych które już zostały wynalezione, moja tablica pozwalała na
przewidzenie atrybutów urządzeń napędowych które ciągle oczekiwały na swoje
wynalezienie. W ten sposób moja "Tablica Cyliczności" wskazywała mi które napędy ciągle
odczekuja na swego wynalazcę i pozwalała mi wypracować zasady działanie tych
napędów. Dzięki temu już wkrótce byłem w stanie wynaleźć cały szereg urządzeń
napędowych, włączając w to magnokrafty i wehikuły czasu opisane w dalszej części tej
strony.
Wkrótce po opracowaniu opublikowałem tą "Tablicę Cykliczności" w swoim
artykule [1W4] o tytule "Teoria rozwoju napędów", z polskiego czasopisma "Astronautyka",
numer 5/1976, strony 16-21. Tablica ta wyznaczyła punkt startowy dla całej mojej
dzisiejszej wiedzy i działalności. Podążanie za jej wskazaniami kulminowało bowiem w
1980 roku opublikowaniem budowy i działania statku kosmicznego z napędem
magnetycznym, nazywanego magnokraftem. Potem zaś, w dniu 3 stycznia 1984 roku wynalezieniem "komory oscylacyjnej" (owa komora stanowi urządzenie napędowe dla
owego magnokraftu). Faktycznie też odkrycia te i wynalazki zainicjowały naukowe
zgłębianie tematyki, jaka w końcowym efekcie doprowadziła m.in. do sformułowania
Konceptu Dipolarnej Grawitacji i filozofii totalizmu. Ponieważ "Tablica Cykliczności",
magnokraft, oraz komora oscylacyjna, są już opisane dosyć szczegółowo w rozdziałach B,
F i G monografii [1/5], ich omawianie nie będzie tutaj już powtarzane.
"Tablica Cykliczności" została zilustrowana, zaprezentowana i wyczerpująco
opisana na kilku odrębnych stronach internetowych, włączając w to strony o Magnokrafcie i
o Komorze Oscylacyjnej, a także częściowo strony o napędach, Koncepcie Dipolarnej
Grawitacji, nieśmiertelności, oraz o monografii [1/5] (w monografii [1/5] jest ona dokładnie
opisana w rozdziale B z tomu 2).
#E3. Wynalazek magnokraftu - czyli "przeskok paradigmowy" w zasadach napędzania
statków kosmicznych:
Jednym z następstw opracowania mojej pierwszej "tablicy cykliczności" było, iż
postulowała ona niedalekie już zbudowanie na Ziemi całej nowej rodziny statków latających
o napędzie magnetycznym. Począwszy od 1972 roku zacząłem więc rozpracowywać te
statki. Budowa i działanie pierwszego z nich opublikowanie zostały już w 1980 roku - patrz
mój artykuł [2C2]. Wkrótce potem nazwałem go "magnokraftem". Historia monografii
monografii [1/5] w dużej części jest właśnie historią magnokraftu (ta zaś w większej liczbie
szczegółów opisana została w podrozdziale F2 i W4 monograii [1/5]).
Tablica cykliczności sugerowała jednak, że zbudowane zostaną aż trzy nowe
statki magnetyczne. Wszystkie trzy nazwałem "magnokraftami". Pod względem wyglądu
zewnętrznego są one niemal identyczne, jednak wykorzystują one trzy zupełnie odmienne
zasady działania. (Z kolei owe trzy odmienne zasady działania powodują trzy różne kształty
ich komór oscylacyjnych - patrz rysunki C1c i G3 w monografii [1/5].) Aby więc rozróżnić
pomiędzy nimi, nazwam je: (1) magnokraftem pierwszej generacji, albo po prostu
magnokraftem (ten najprostszy z trzech magnokraftów, skrótowo opisany w podrozdziale
C1 zaś dokładnie w całym rozdziale G monografii [1/5], używa napędu czysto
magnetycznego, poruszając się na zasadzie magnetycznego przyciągania i dopychania;
jego komory oscylacyjne są sześcienne, z kwadratowymi ściankami wlotowymi, jak te
pokazane na rysunkach C1c i G3a z monografii [1/5]), (2) magnokraftem drugiej generacji,
albo "wehikułem telekinetycznym" (ten bardziej zaawansowany wehikuł używa
natychmiastowego napędu telekinetycznego opisywanego w podrozdziale LC1 monografii
[1/5]; jego komory oscylacyjne posiadają ośmioboczne ścianki czołowe), oraz (3)
magnokraftem trzeciej generacji, nazywanym także "wehikułem czasu" (ten najbardziej
zaawansowany magnokraft używa zasady podróży w czasie opisywanej w rozdziale M
monografii [1/5]; jego komory oscylacyjne posiadają szesnastoboczne ścianki czołowe).
Magnokraft pierwszej generacji jest tym jaki zgodnie z tablicą cykliczności powinien być
skompletowany na Ziemi do roku 2036. Opisany on został w podrozdziale C1 i w rozdziale
G monografii [1/5]. Przyjmuje on kształt dysku, jaki w swoim centrum zawiera bardzo silne
źródło odpychającego pola magnetycznego, nazywane "pędnikiem głównym", podczas gdy
na obrzeżu zawiera pierścień "pędników bocznych" - patrz rysunek C1(b) w [1/5]. Kiedy
dokonuje on lotu, jego pędnik główny odpycha się od pola magnetycznego Ziemi, Słońca,
lub galaktyki, wytwarzając w ten sposób siłę nośną. Jednocześnie pędniki boczne
przyciągają się do pola ziemskiego, słonecznego lub galaktycznego, w ten sposób
wytwarzając siły stabilizujące. Pędniki boczne są też w stanie wytwarzać wirujące pole
magnetyczne, podobnie jak to ma miejsce w silnikach elektrycznych podczas formowania
wiru magnetycznego. Owo wirujące pole magnetyczne wytwarza magnetyczny odpowiednik
dla Efektu Magnusa, napędzając w ten sposób magnokraft poziomą siłą napędową.
Ponadto wir ten jonizuje powietrze, wywołując jego jarzenie się. Wir magnetyczny formuje
też rodzaj wiru plazmowego jaki jest zdolny do odparowania skał i gleby. W ten sposób,
kiedy magnokraft leci pod ziemią, odparowywuje on łatwo identyfikowalne szkliste tunele
opisywane w podrozdziale G10.1.1 monografii [1/5] - patrz tam rysunki G31 i P6. (Właśnie
taki wir plazmowy UFO spowodował też odparowanie WTC - jak to opisane w podrozdziale
V8.1 monografii [1/5] oraz na odrębnej stronie o WTC.) Magnokraft może latać pojedynczo,
lub też magnetycznie sprzęgać się z innymi wehikułami fomując w ten sposób najróżniejsze
konfiguracje latające - patrz rysunek F6 w [1/5]. Pierwsze opisy magnokraftu zostały
opublikowane w artykule [2A4] "Budowa i działanie statków kosmicznych z napędem
magnetycznym" jaki ukazał się w czasopiśmie "Przegląd Techniczny Innowacje", nr
16/1980, strony 21-23. Bardziej wyczerpujące opisy tego statku zawarte są praktycznie w
niemal wszystkich monografiach i traktatach wylistowanych w rozdziale Y monografii [1/5],
ze szczególnie wyczerpującym opisem w rozdziale G monografii [1/5].
Należy tutaj podkreślić, że ja stałem się pierwszym naukowcem na Ziemi, który
wynalazł statek o zasadzie działania magnokraftu. Przed opublikowaniem mojego
wynalazku, idea użycia napędu czysto magnetycznego była całkowicie odrzucana z
powodu popularnego (aczkolwiek błędnego) poglądu, że napęd taki nie będzie w stanie
zadziałać. Przykładowo, kiedyś wierzono (a niektóre osoby wierzą nawet i do dzisiaj), że
napęd czysto magnetyczny powodował będzie tzw. efekt dźwigu magnetycznego (tj. że
przelatujący statek z takim napędem jakoby ma unosić w powietrze wszelkie przedmioty
ferromagnetyczne), a także że ludzie nie potrafią zbudować urządzenia zdolnego pokonać
tzw. "jednorodności" ziemskiego pola magnetycznego. Dopiero ja wykazałem teoretycznie,
że efekt dźwigu magnetycznego niwelowany będzie składową pulsującą pola statku (po
szczegóły patrz podrozdział F7.3 i rysunek F12 w [1/5]). Natomiast bariera "jednorodności"
pola ziemskiego pokonana będzie w rezultacie ogromnej tzw. "długości efektywnej" pola
magnetycznego wytwarzanego przez komory oscylacyjne (po wyjaśnienia patrz podrozdział
G5.3 monografii [1/5]). W następstwie owych panujących uprzednio błędnych poglądów,
przed opracowaniem magnokraftu, z dwóch możliwych napędów polowych postulowany był
jedynie napęd antygrawitacyjny (patrz jego opisy w rozdziale HB monografii [1/5]). Jeśli zaś
ktoś już postulował jakieś użycie pola magnetycznego do napędzania statków, zakładał on
tylko jego pośrednie wykorzystywanie dla formowania jakiegoś drugorzędnego efektu
napędowego lub dla generowania pola antygrawitacyjnego. W ten sposób przykładowo w
latach 1970-tych niejaki J. Pierre Petit z Francji wyjaśniał napęd UFO zjawiskiem magnetohydro-dynamicznym wzbudzanym przez pole magnetyczne tych wehikułów. Natomiast kilka
dalszych osób (m.in. słynny George Adamski), postulowało poprzednio, że napęd UFO
zawiera jakieś urządzenia, które zamieniają pole magnetyczne na zjawisko antygrawitacji.
Stąd, zgodnie z tymi osobami, napęd UFO faktycznie był napędem antygrawitacyjnym, zaś
użycie pola magnetycznego sprowadzało się w nim tylko do roli pośredniego dostawcy
energii. Dopiero moje teorie i badania ujawniły niezbicie, że napęd czysto magnetyczny
będzie działał, zaś jego zbudowanie na Ziemi jest realne i już obecnie technicznie możliwe.
Magnokraft opisany został wyczerpująco na kilku odrębnych stronach
internetowych. Mianowicie jego opisy zawarte są na stronach o Magnokrafcie i o Komorze
Oscylacyjnej, a także częściowo na stronach o napędach, Koncepcie Dipolarnej Grawitacji,
eksplozji Tapanui, nieśmiertelności, oraz o wehikułach czasu.
#E4. Wynalazek komory oscylacyjnej - czyli "przeskok paradigmowy" w zasadach
akumulowania, przechowywania i transportu energii:
Aby magnokraft mógł się wznieść w przestrzeń kosmiczną i ulecieć do gwiazd,
wydatek z jego pędników magnetycznych musiał przekraczać szczególną wartość progową,
jaką ja nazwałem "strumieniem startu". Strumień ten stanowi magnetyczny odpowiednik dla
tzw. "pierwszej prędkości kosmicznej". Wartość tego magnetycznego "strumienia startu"
wyliczyłem i opublikowałem już w artykule [1W4]. Niestety, w chwili obecnej nie istnieje na
Ziemi urządzenie do wytwarzania pól magnetycznych, jakiego wydatek byłby w stanie
przekroczyć ów strumień startu. Stąd jednym z zarzutów, jaki "przeciwnicy" magnokraftu
zaczęli wysuwać przeciwko temu statkowi, było twierdzenie, że nie jest mo żliwe
opracowanie urządzenia technicznego, jakiego zasada działania pozwalałaby wytworzyć
pole magnetyczne o wartości przekraczającej ów strumień startu. Aby więc udowodnić, że
osoby te się mylą, postanowiłem osobiście wynaleźć takie urządzenie. Po wielu latach
przemyśliwań i poszkiwań wymaganej zasady jego działania, urządzenie to skrystalizowało
się w mojej głowie nad rankiem 3 stycznia 1984 roku. Z uwagi na jego kształt, konstrukcję i
zasadę działania nazwałem je "komorą oscylacyjną". Okoliczności i najważniejsze
następstwa wynalezienia tej komory opisane są bardziej szczegółowo w podrozdziale F2
monografii [1/5] i w podrozdziale C2 monografii [1/3]. Pierwsze opublikowanie pełnej
budowy i działania komory oscylacyjnej miało miejsce w monografii [8A4] o następującym
tytule i danych bibliograficznych: Pająk Jan, "The Oscillatory Chamber - a breakthrough in
the principles of magnetic field production", pierwsze wydanie nowozelandzkie, Invercargill,
New Zealand, 31 stycznia 1985 roku, ISBN 0-9597698-2-X (copyright receipt C 7433, date
31.1.85). Niemniej niewielka wzmianka o tej komorze (jeden krótki rozdział) publikowana
już była w monografii [4A4] wspominanej poprzednio. Dla moich badań wynalezienie
komory oscylacyjnej posiadało przełomowe znaczenie, bowiem udowadniało ono, że
istnieje zasada działania i realizujące tą zasadę urządzenie techniczne, jakie są w stanie
wytworzyć wymagany magnetyczny "strumień startu", a stąd wznieść mój magnokraft w
przestrzeń kosmiczną. Komora oscylacyjna ilustrowała więc, że idea magnokraftu jest
całkiem realna i że statek ten już wkrótce może być urzeczywistniony przez naszą
cywilizację - jeśli tylko ktoś podejmie realizację projektu jego budowy.
Z powyższego możemy podsumować, że "komora oscylacyjna" jest to urządzenie
(mojego wynalazku) do produkcji niezwykle silnych pól magnetycznych. Możnaby więc
powiedzieć, że jest ona rodzajem ogromnie potężnego "magnesu" (tj. magnesu tak
potężnego, że komora ta sama jest w stanie odepchnąć się od pola Ziemi i ulecieć w
przestrzeń, poprzez swe odpychające oddziaływanie z ziemskim polem magnetycznym).
Jej działanie oparte zostało na całkowicie nowej zasadzie, nieznanej dotychczas na Ziemi,
szczegółowo opisanej w rozdziale F monografii [1/5], a także opisanej w monografiach
[1/4], [1/3], [1/2], [3/2], [3] i [2]. Komora ta zwykle posiada kształt przeźroczystej kostki
sześciennej, pustej w środku. Wewnątrz ścianek bocznych tej kostki następują oscylacyjne
wyładowania elektryczne, które zmuszają snopy iskier do rotowania po obwodzie kwadratu.
Kwadratowy obieg tych iskier elektrycznych wytwarza silne pole magnetyczne. Pojedyncza
komora oscylacyjna stanowi więc rodzaj niezwykle silnego magnesu, którego pole jest w
stanie wznieść tą komorę w przestrzeń kosmiczną (wraz z dołączoną do niej konstrukcją
statku kosmicznego), wyłącznie wskutek jej odpychającego oddziaływania z polem
magnetycznym Ziemi, Słońca, lub Galaktyki. Aby takie wyniesienie się w przestrzeń było
możliwe, wydatek komory musi przekraczać wartość stałej magnetycznej zwanej "strumień
startu". Strumień ten zdefiniowany jest jako "najmniejsza wydajność jakiegoś źródła pola
magnetycznego odniesiona do jednostki jego masy, która przy jego odpychającym
zorientowaniu względem ziemskiego pola magnetycznego spowoduje pokonanie
przyciągania grawitacyjnego i wyniesienie tego źródła pola w przestrzeń kosmiczną".
Wartość "strumienia startu" w monografii [1/5] wyznaczono w podrozdziale G5.1. Jest ona
także wyznaczona w monografiach [1/4], [1/3], [1/2] i [1]. Dla obszaru Polski wynosi ona
Fs=3.45 [Wb/kg].
Budowa i działanie komory oscylacyjnej została też opisana wyczerpująco aż na
kilku odrębnych stronach internetowych. Przykładowo, jej opisy zawarte są nie tylko na
stronach o samej Komorze Oscylacyjnej, ale także na stronach o Magnokrafcie, napędach,
zniszczeniowych użyciach wehikułów UFO, eksplozji Tapanui, nieśmiertelności, oraz o
wehikułach czasu.
Część #F: Moje hobbystyczne zainteresowanie zjawiskiem UFO:
#F1. Rola wynalazku magnokraftu jako pobudzacza moich zainteresowań manifestacjami
UFO:
Po tym jak pierwsze opisy magnokraftu mojego wynalazku (omawianego w
punkcie #E3 powyżej) zostały opublikowane, oraz po tym jak udokumentowały one
naukowo, że zbudowanie magnokraftu będzie naturalną konsekwencją ewolucji ziemskiej
techniki, wehikuł ten zaczął być bardzo sławny w Polsce. Pojawiły się liczne artykuły
komentujące w różnych gazetach i czasopismach. Także szereg programów telewizyjnych
zostało przygotowanych, jakie pokazywały obrazy, opisy, oraz dyskusje ekspertów o moim
międzygwiezdnym statku kosmicznym. Jedna idea, jaka powtarzalnie zaczęła się wyłaniać
ze wszystkich tych dyskusji, to że magnokraft który ja wynalazłem i zaprojektowałem, jest
bardzo podobny w wyglądzie i własnościach do tajemniczych statków które ludzie widują i
opisują pod nazwą UFO. Aczkolwiek sugestie, że UFO są podobne do mojego
magnokraftu, pochodziły nie odemnie samego, a od czytelników moich publikacji którzy
widzieli UFO, ciągle zacząłem je uważnie badać. W wyniku tych badań szybko
zgromadziłem ogromny materiał dowodowy który dokumentował że: (1) UFO są
wehikułami, (2) wehikuły UFO faktycznie są ogromnie podobne do Magnokraftu mojej
konstrukcji, (3) manifestowanie się UFO jest potwierdzane przez ogromną różnorodność
obiektywnego materiału dowodowego, (4) na przekór niezwykłego zróżnicowania efektów
które towarzyszą pojawianiu się wehikułów UFO, wszystkie te efekty wywodzą się od tego
samego rodzaju wehikułów latających, oraz że (5) UFO generują dokładnie te same
zjawiska które teoretycznie przewidywane były do wystąpienia podczas lotów mojego
magnokraftu. Powyższe ustalenia moich wstępnych badań UFO nakłoniły mnie abym
spróbował opracować formalny dowód naukowy, stwierdzający że wehikuły UFO to moje
magnokrafty - tyle że już zbudowane przez kogoś innego.
#F2. Formalny dowód naukowy który zaszokował, mianowicie że magnokrafty które ja
wynalazłem już latają - ludzie widują je pod nazwą UFO:
W wyniku moich hobbystycznych badań nad manifestacjami UFO
zaindukowanymi twierdzeniami ludzi że widzieli oni moje Magnokrafty w locie, w 1981 roku
rozpracowałem i potem opublikowałem formalny dowód naukowy jaki stwierdzał że "UFO to
już zbudowany przez kogoś magnokrafty". Dowód ten po raz pierwszy opublikowany został
w artykule [3A4] "Konstrukcja prosto z nieba" z czasopisma Przegląd Techniczny
Innowacje, nr 13/1981, strony 21-23. Najnowsza prezentacja tego dowodu zawarta jest w
podrozdziale P2 z tomu 14 mojej monografii [1/5]. (Podsumowanie tego dowodu jest też
opublikowane w internecie na totaliztycznej stronie ufo_proof_pl.htm.) Ów formalny dowód
oparty został na bardzo starej i niezawodnej metodologii naukowej nazywanej "metoda
dopasowywania atrybutów", jaka często jest używana do identyfikowania nieznanych
obiektów, w śledztwie kryminalnym, oraz w rozpoznaniu wojskowym. W jej zastosowaniu
dla udowodnienia że "UFO to magnokrafty", metoda ta wyróżnia 12 klas atrybutów, jakie są
unikalne dla magnokraftu (przykładowo jego wygląd zewnętrzny, obecność pędnika
głównego i pędników bocznych, używanie sił magnetycznych dla celów napędowych,
formowanie latających połączeń, latanie w trzech trybach działania, itp.). Następnie
udowadnia on na przykładach obiektywnych dowodów fotograficznych UFO, że wszystkie
te 12 klas atrybutów magnokraftu są także obecne i udokumentowane na autentycznych
zdjęciach i obserwacjach UFO.
Formalny dowód naukowy że "UFO to magnokrafty" faktycznie reprezentuje sobą
aż cały szereg innych dowodów formalnych, przykładowo dowodu że "UFO to wehikuły
latające" (wszakże moje magnokrafty są wehikułami latającymi), że "UFO manifestują się
obiektywnie, powtarzalnie i konsystentnie" (wszakże cały materiał dowodowy o UFO
obiektywnie, powtarzalnie i konsystentnie pokrywa się z atrybutami mojego magnokraftu), a
także że "UFO istnieją" (wszakże aby coś mogło się manifestować obiektywnie,
powtarzalnie i konsystentnie, musi to faktycznie istnieć).
#F3. Postulat zamienności UFO i magnokraftów:
Formalne udowodnienie że "UFO to magnokrafty - tyle że już zbudowane przez
kogoś kto jest bardziej niż ludzkość zaawansowany technicznie" doprowadziło z kolei do
sformułowania tzw. "postulatu zamienności UFO i magnokraftów" - po szczegóły tego
postulatu patrz punkt #D1 z totaliztycznej strony ufo_proof_pl.htm, lub patrz podrozdział
P2.15 w monografii [1/5]. Generalnie rzecz biorąc postulat ten podaje, że każde poprawne
równanie, zasada, czy ustalenie, wypracowane dla Magnokraftu rozciąga też swoją
ważność na UFO, natomiast wszystkie fakty zaobserwowane na UFO muszą odnosić się
również i do "Teorii Magnokraftu". Praktyczne wykorzystanie tego postulatu pozwala na
szybsze rozwikłanie tajemnic UFO poprzez zastosowanie do nich wszelkich ustaleń
dotyczących magnokraftu, a także na szybszy postęp w budowie magnokraftu, poprzez
wykorzystywanie do niego już gotowych rozwiązań technicznych które zaobserwowane
zostały przez nas na UFO.
"Postulat zamienności UFO i magnokraftów" posiada ogromne znaczenie
naukowe. Wszakże ujawnia on że dotychczas ignorowane przez oficjalną naukę
obserwacje UFO zawierają w sobie informacje które są w stanie przyspieszyć awans
ludzkości na znacznie wyższy poziom rozwoju technicznego i naukowego.
#F4. Uchwała która akceptowała mój formalny dowód na istnienie UFO jako oficjalne
wyjaśnienie dla budowy i działania UFO:
Formalny dowód naukowy że "UFO to Magnokrafty" (a stąd też że "UFO
istnieją"), który miałem honor opracować, został potem zatwierdzony jako oficjalne
wyjaśnienie dla technicznych aspektów UFO. Zatwierdzenia tego dokonano poprzez
podjęcie specjalnej uchwały głosowanej jednomyślnie przez uczestników internetowej listy
dyskusyjnej totalizmu którzy reprezentowali sobą praktycznie przekrój całego
społeczeństwa Polski, włączając w to racjonalnie nastawionych UFOlogów. Treść owej
uchwały została opublikowana w internecie. Można z nią się zapoznać na całym szeregu
stron totalizmu, np. na stronach ufo_pl.htm - o UFOnautach (patrz tam punkt #H2),
ufo_proof_pl.htm - o formalnym dowodzie naukowym na istnienie UFO (patrz tam punkt
#D2), antichrist_pl.htm - o Antychryście (patrz tam punkt #C6), timevehicle_pl.htm - o
podróżach w czasie i o wehikułach czasu (patrz tam punkt #D2), czy explain_pl.htm - o
naukowej interpretacji autentycznych zdjęć UFO (patrz tam punkt #J2).
#F5. Stopniowe odkrywanie coraz szerszego materiału dowodzącego odwiecznej ingerencji
UFOnautów w ludzkie sprawy:
Po ustaleniu że materiał dowodowy na temat UFO ukrywa w sobie ważne
informacje naukowe i techniczne, zacząłem systematycznie dokumentować i badać
wszelkie kategorie tego materiału. Wkrótce też się przekonałem, że na Ziemi istnieje
ogromne zatrzęsienie trwałych dowodów nieustannej działaności UFO. Dowody owe
obejmują m.in.: (1) obserwacje i zdjęcia wehikułów UFO, (2) obserwacje i zdjęcia istot
pilotujących wehikuły UFO, (3) miejsca eksplozji wehikułów UFO, (4) szczątki i odłamki
wehikułów UFO, (5) miejsca lądowań wehikułów UFO, (6) zniszczenia powodowane przez
załogantów UFO, oraz cały szereg innych rodzajów materiału dowodowego którego
dokładniejszy opis zawarty jest w monografii [1/5].
#F6. Odkrycie że powinniśmy się interesować nieco bardziej powodem działalności
wehikułów UFO na Ziemi:
W 1990 roku moje hobbystyczne badania UFO sciągnęły spore kłopoty na moją
głowę. Mianowicie, zostałem wówczas surowo ukarany za opublikowanie wyników swoich
badań miejsca eksplozji UFO koło Tapanui w Nowej Zelandii. Nie pomogło mi wówczas że
badania te były niemal moim obowiązkiem jako naukowca mieszkającego w pobliżu
Tapanui, ani że były one ogromnie potrzebne bowiem Nowa Zelandia przelewała się
najróżniejszymi zagadkami - podczas gdy lokalni naukowcy odmawiali ich przebadania.
Jednak owo ukaranie przyniosło także i pozytywne wyniki. Zmusiło ono mnie bowiem do
zadania sobie pytania "dlaczego wszelkie badania dotyczące UFO muszą być prowadzone
w konspiracji". Badania te przecież nikogo nie krzywdzą, a ponadto biorąc pod uwagę
kontrowersję jaka je otacza, są one ogromnie potrzebne naszej cywilizacji. Z czasów kiedy
byłem aktywistą oryginalnej Solidarności, ciągle pamiętam podstawową zasadę, że
kiedykolwiek zachodzi konieczność uciekania się do konspiracji, zawsze istnieć musi jakiś
rodzaj okupanta który prześladuje owych ludzi zmuszonych do uciekania się do konspiracji.
Stąd następnym moim pytaniem było: "kto jest owym niewidzialnym okupantem, jaki
prześladuje wszystkich badaczy którzy dokonują rzeczowych badań UFO". Jak to
doskonale już wiadomo, sukces badań naukowych głównie polega na zadawaniu
właściwych pytań i potem znajdowaniu dla nich poprawnych odpowiedzi. W tym przypadku
zapytanie "kto jest owym niewidzialnym okupantem" okazało się tym właściwym
zapytaniem, które dostarczyło mi lawinowej odpowiedzi. Tak się stało, ponieważ poprawna
odpowiedź na to pytanie brzmi owym niewidzialnym okupantem jaki prześladuje badania
UFO, są sami UFOnauci, którzy wcale nie chcą aby ludzie dowiedzieli się o ich
niszczycielskich działaniach na Ziemi i dlatego którzy za pośrednictwem swoich agentów przez folklor ludowy zwanych podmieńcami, niszczą każdego kto bada ich zbyt dociekliwie.
Tak samo jak owa odpowiedź szokuje, doskonale ona pasuje do wszelkich znaków
zapytania dotyczących UFO. Wyjaśnia ona bowiem dlaczego istnieje tak wiele
przeciwieństw i kontrowersji w naszym odbiorze zjawiska UFO, dlaczego ludzie reagują
histerycznie na każdą wzmiankę słowa UFO, dlaczego istnieje cała ta oficjalna wrogość w
odniesieniu do badań UFO, dlaczego każdy kto rzeczowo bada UFO zawsze dotknięty
zostaje najróżniejszymi problemami i karami, dlaczego poprawne i racjonalne teorie i
wyjaśnienia dotyczące UFO są zawsze krytykowane, podczas gdy najróżniejsze
zwariowane teorie są rozmnażane w nieskończoność i upowszechniane bez najmniejszego
oporu ani krytycyzmu, dlaczego wszelki materiał dowodowy jaki mógłby ujawnić sekretną
okupację Ziemi przez UFOnautów zawsze znika zanim ktokolwiek ma czas aby go
dokładnie przebadać, dlaczego istnieją dosłownie tysiące i tysiące autentycznych zdjęć
UFO dokumentujących z ogromną konsystencją i powtarzalnością istnienie tych samych
statków międzygwiezdnych, jednak ciągle jacyś "luminarze nauki" uparcie stwierdzają że
nie ma dowodów na istnienie UFO, itd., itp.
Fakt skrytej okupacji Ziemi przez szatańskich UFOnautów wyglądających
identycznie jak ludzie najbardziej perspektywicznie wyjaśniony jest na stronie internetowej
o pochodzeniu zła. Z kolei poszczególne następstwa tej skrytej i wysoce niszczycielskiej
okupacji manifestujące się systematycznym wyniszczaniem naszej cywilizacji opisane jest
na całym szeregu stron, przykładowo na stronach o UFOnautach, zniszczeniowych
użyciach wehikułów UFO, dowodach działalności UFO na Ziemi, UFOnautachpodmieńcach, 26tym dniu, ludobójcach, WTC, obsuwiskach ziemi i błota, huraganach,
tornadach, huraganie Katrina, Tapanui, Katowicach, itp.
#F7. Odkrycie że nawet Biblia ostrzega nas o skrytej okupacji Ziemi przez przewrotne i do
kości złe istoty:
Po odkryciu skrytej okupacji Ziemi przez moralnie upadłych UFOnautów, ze
szokiem odkryłem także, że nawet Biblia ostrzega nas iż Ziemia jest pod sekretnym
panowaniem owych szatańskich istot. Tyle tylko że w Biblli istoty te NIE są nazywane
"UFOnautami", a "diabłami", "smokami", "serpentami", itp. - po szczegóły patrz wyjaśnienia
ze strony internetowej biblia.htm - o autoryzowaniu Biblii przez samego Boga.
#F8. Odkrycie że manifestacje wehikułów UFO faktycznie są tymczasowymi "symulacjami"
realizowanymi dla osiągnięcia szeregu istotnych celów:
W 2007 roku zacząłem badać dziwne paradoksy i nienormalności które zawsze
charakteryzują wszelkie manifestacje UFO. Ich przykładami mogą być: zaobserwowanie
UFO przez ludzi powtarzane z częstością która przewyższa liczbę potwierdzeń dowolnej z
powszechnie uznawanych teorii naukowych, połączone z jednoczesnym zachowaniem
większości ludzi tak jakby NIE było najmniejszego dowodu na istnienie UFO, szybkie i
tajemnicze znikanie lub unieważnianie każdego dowodu działalności UFO na Ziemi,
wybiorcze ukazywanie się UFO niemal wyłącznie pojedynczym świadkom dowodzące jakby
nadprzyrodzonej znajomości sytuacji ludzi, nieracjonalne i logicznie nieuzasadnione
uprzedzenie zgodnie i spontanicznie demonstrowane wobec badaczy UFO w praktycznie
wszystkich krajach, systemach i instytucjach całego świata, obecność UFO w wielu
religijnych sytuacjach, czy zbyt duża operatywność, efektywność, oraz precyzja
UFOnautów aby mogła być ona urzeczywistniona przez fizykalne istoty o pasożytniczej
filozofii "tumiwisistów" której praktykowanie demonstrują UFOnauci. Wszystkie te
paradoksy sugerują że UFOnauci faktycznie są jedynie fasadą, poza którą kryje się
znacznie od UFOnautów precyzyjniejsza i potężniejsza moc - jaką my typowo utożsamiamy
z samym Bogiem. W ten sposób owe badania z 2007 roku doprowadziły mnie do wniosku,
że manifestacje UFO faktycznie są rodzajem tymczasowych "symulacji" z jakimi ludzie
zostają konfrontowani przez samego Boga dla bardzo istotnych powodów. Więcej na temat
mechanizmów i powodów dla owych tymczasowych symulacji UFO wyjaśnione zostało w
tomie 6 monografii [8/2], a także częściowo na stronie soul_proof_pl.htm.
Gdyby więc ktoś zapytał mnie w chwili obecnej co to takiego wehikuły UFO,
wówczas na bazie wiedzy zgromadzonej dotychczas ja bym zdefiniował je następująco:
"wehikuły UFO są to maszyny latające których istnienie jest symulowane bezpośrednio
przez samego Boga aby inspirować szybszy postęp ludzkiej wiedzy, zaś których
zasymulowanie jest aż tak precyzyjne, aż tak wszechogarniające, oraz aż tak
konsekwentne, że ludzie muszą je traktować tak jakby UFO faktycznie istniały w
rzeczywistości".
Powyższe należy uzupełnić informacją, że "fakt iż okupacja Ziemi przez
szatańskich UFOnautów wcale NIE jest rzeczywistą sytuacją, a jest jedynie symulacją
stworzoną nam przez samego Boga, wcale NIE zwalnia nas od obowiązku zwalczenia owej
okupacji". Wszystkie symulacje Boga mają bowiem na celu postawienie ludzi przed
"próbami" które owi ludzie muszą albo zdać albo też zawalić. Przez tak więc długo aż ludzie
NIE zdadzą tej próby i nie znajdą rozwiązania dla zasymulowanej przez Boga okupacji
Ziemi przez szatańskich UFOnautów, okupacja ta będzie miała dokładnie takie same
następstwa dla ludzkości jakby była prawdziwa, a na dodatek z upływem czasu jej
konsekwencje dla ludzi będą się nasilały.
#F9. Powinienem tu dodać, że badania UFO są tylko moim hobby które pedantycznie
oddzielam od pracy zawodowej:
W obecnym wieku szalejącego bezrobocia oraz dni roboczych coraz bardziej
skracanych przez pracodawców lub przez rządy, dobrze jest mieć jakieś hobby.
Teoretycznie rzecz biorąc każdy też ma prawo do posiadania swego hobby. Niestety,
wszyscy doskonale wiemy że społeczeństwo nie każde hobby traktuje dzisiaj tak samo.
Przykładowo, na przekór że wszyscy z nas woleliby zapewne mieć sąsiada którego hobby
polega na naukowym badaniu UFO, niż sąsiada który np. podgląda innych ludzi, zabawia
się nieletnimi, czy należy do motocyklowego gangu, ciągle typowi pracodawcy zdają się być
wysoce nieufni wobec tematyki UFO i traktują z uprzedzeniem każdego kto interesuje się
problematyką UFO. Dlatego w tym miejscu powinienem z naciskiem podkreślić, że
wszystko co dociekam w związku z UFO jest jedynie moim prywatnym hobby, które NIE ma
nic wspólnego z pracą zarobkową jaką czasami mam możność wykonywać. Od 1990 roku
przyjąłem też żelazną zasadę, że swoje hobbystyczne badania prowadzę na własny koszt i
w wyłącznie czasie przeznaczonym na odpoczynek, że pedantycznie oddzielam pracę od
hobby, ani nawet NIE podejmuję żadnych dyskusji na temat mojego hobby w miejscach
swego zatrudnienia.
Część #G: Moje hobbystyczne badania nad "zasadami generowania czystej energii z
samo-odtwarzających się i nieustających zjawisk natury":
#G1. Pochodzenie moich zainteresowań w energii:
Moje zainteresowania energią wywodzą się z czasów mojej rozprawy doktorskiej.
Tematem tej rozprawy było bowiem "Analityczne badanie rozkładu temperatur we
wrzecionach obrabiarek skrawających ze szczególnym uwzględnieniem wrzeciona tokarki".
Jeśli więc ów naukowy tytuł przetłumaczyć na zwykły język codzienny, wówczas moja
rozprawa doktorska była właśnie na temat enegii cieplnej, a ściślej polegała ona na: (1)
matematycznym zamodelowaniu rozpływu energii cieplnej w obrębie wrzeciona pracującej
tokarki (model jaki w tym celu opracowałem bazował na tzw. "grafie termicznym" - który jest
nieco podobny do "metody elementów skończonych"), (2) komputerowym
zaprogramowaniu i symulowaniu rozpływu energii cieplnej z użyciem owego modelu
matematycznego, (3) ustalenia dokładności modelu i symulacji komputerowej poprzez
porównywanie wyników obliczeń numerycznych z wynikami faktycznych pomiarów
skompletowanych na rzeczywistym wrzecionie totarki, oraz (4) wypracowanie elementów
Komputerowo Wspomaganego Projektowania (CAD) w którym komputerowa symulacja
zjawisk cieplnych była tak optymilizowana aby dać możliwie najlepszą konstrukcję
wrzeciona (z punktu widzenia wpływu zjawisk cieplnych na dokładność obróbki). Innymi
słowy, moja praca doktorska miała charakter interdyscyplinarny i dotyczyła obszaru
granicznego pomiędzy Inżynierią Mechaniczną, Naukami Komputerowymi, Naukami
Cieplnymi (tj. elementami Fizyki i Termodynamiki), oraz Matematyką. Z powodu owego
złożonego intedyscyplinarnego charakteru mojego doktoratu, dostarczył mi on między
innymi doświadczeń typu "hands-on" i dogłębnego poznania praktycznie wszelkich tematów
związanych z energią, szczególnie zaś poznania wiedzy z zakresu fizykalnych manifestacji
energii, zasad tzw. "konwersji energii", metod i urządzeń do laboratoryjnego pomiaru
energii, ciepła, temperatur, matematycznych i komputerowych modeli do symulacji zjawisk
wywoływanych działaniem i zachowaniami energii (włączając w to "Metodę Elementów
Skończonych" oraz "Metodę Grafu Termicznego") zasad generowania, przepływu, zamiany
i przechowywania energii, praktycznych zastosowań symulacji komputerowej i CAD do
projektowania maszyn i elementów maszyn, oraz cały szereg odmiennych spraw. Innymi
słowy, wykonując swoją pracę doktorską poznałem dokładnie niemal całą tematyke energii,
doskonale zrozumiałem filozoficzną ideę energii, zdołałem też "wczuć" się i zrozumieć
dokładnie samą energię i jej tajemnice. Ta zaś wiedza i "wyczucie" pozwoliła mi później na
dokonywanie najróżniejszych odkryć i wynalazków związanych z energią.
#G2. Co znaczy że ja badam "zasady generowania czystej energii z samo-odtwarzających
się i nieustających zjawisk natury":
Moje hobbystyczne zainteresowania badawcze energią można wyjaśnić jako
usiłowania aby wypracować metody, zasady, oraz urządzenia które by generowały energię
z samo-odtwarzających się zjawisk natury jakie działają nieustająco przez tysiące lub nawet
miliony lat. Chodzi bowiem o to, że wszelkie "brudne" sposoby generowania energii (np. ze
skamienielinowych paliw, czy z reaktorów atomowych) muszą ulec zarzuceniu na jakimś
tam etapie - jeśli nasza cywilizacja ma ocalić się od samozagłady. Z kolei wszystkie
naturalne zjawiska które obecnie używane są do generowania "czystej" energii, faktycznie
wykazują nieustanne i znaczące zmiany w intensywności i w mocy. Dla przykładu,
"wiatraki" działają tylko kiedy panują silne wiatry, "energia słoneczna" pracuje tylko kiedy
pojawia się słońce, "przypływy morza" są zależne od pozycji Księżyca, itd., itp. Jednak
istnieją także odmienne zjawiska naturalne, które wykazują sobą wysoką stałość w swojej
intensywności i sile. Mogą one być widziane jako odpowiedniki "wiatrów" wiejących silnie,
nieustannie, oraz z tą samą mocą przez tysiące czy nawet przez miliony lat, albo jako
słońca które świecą nieustannie przez wieki z zawsze tą samą intensywnością. Przykładami
takich nieprzerwanych zjawisk mogą być: ruch obrotowy Ziemi, rotacja Księżyca wokół
Ziemi, ziemskie pole magnetyczne, fale "hałasu kosmicznego", różnica temperatur
pomiędzy powierzchnią Ziemi i próżnią kosmiczną (lub absolutnym zerem), różne
zachowania cząsteczek elementarnych, oraz wiele więcej. Odmiennie niż to jest z
wykorzystaniem wiatrów czy energii słonecznej, te nieprzerwane naturalne zjawiska - jeśli
nauczymy się jak pozyskiwać ich energię, dostarczyłyby nieprzerwanego i stałego wpływu
energii jaki NIE zależałby od warunków pogodowych, pory dnia, pozycji księżyca, itp.
Jedyny problem z nimi polega na tym że obecnie jeszcze NIE wiemy jak generować
energię z owych nieprzerwanych zjawisk naturalnych. Jednak ludzka zdolność wynalazcza
NIE zna granic. Stąd rozwój użytecznych metod, zasad i urządzeń do generacji energii z
owych zjawisk jest przedmiotem moich badań hobbystycznych - trwających już przez wiele
lat. Jak dotąd wypracowałem już cały szereg takich metod i zasad.
Aby wskazać tutaj czytelnikowi rodzaj zasad jaki mam na myśli, opiszę teraz
przykład takiej zasady. (W większej ilości szczegółów ten sam przykład opisany jest też w
punkcie #F1 strony free_energy_pl.htm.) Zgodnie z moimi analizami przykład ten będzie w
stanie generować energię z ruchu obrotowego Ziemi. Oto jak będzie on działał. Możemy
zbudować duże "koło zamachowe" które spełnia trzy łatwe warunki, mianowicie (1) jego
"moment bezwładności" jest większy od "momentu tarcia" na jego łożyskach, (2) jest
doskonale wyważone - tak że pole grawitacyjne Ziemi nie wpływa na jego pozycję kątową
podczas obrotów, oraz (3) jest ono tak zamontowane w danej pozycji geograficznej że jego
oś obrotu jest dokładnie równoległa do osi obrotu Ziemi. W takim przypadku owo koło
zamachowe obracałoby się nieustannie z szybkością jednego obrotu na dobę (a ściślej,
pozostawałoby ono nieruchome względem układu słonecznego, podczas gdy Ziemia
rotowałaby wokół niego z szybkością jednego obrotu na dobę). Gdyby więc takie koło
zamachowe zaopatrzyć w odpowiednią przekładnię, wówczas by generowało ono obrotową
energię mechaniczną którą dawałoby się wykorzystać do kilku celów, np. do wytwarzania
elektryczności lub do zademonstrowania sceptycznym ludziom że we wszechświecie
istnieje również spora liczba ciągle niewykorzystanych zjawisk które wynalazcy również
mogą użyć do generowania energii. Jeśli więc zdołamy znaleźć metody, zasady i
urządzenia które będą w stanie generować wystarczające ilości energii z takich
nieustających zjawisk naturalnych, wówczas byłyby one w stanie otworzyć ludzkości dostęp
do źródeł bezzanieczyszczeniowej energii - znaczy energii która nie pochodzi ze spalania
żadnych paliw a stąd która nie generuje jakiechkolwiek zanieczyszczeń.
#G3. Mój wynalazek telekinetycznych generatorów darmowej energi - czyli odmienne
podejście do zasady generowania energii:
Opisana wcześniej teoria wszystkiego zwana Konceptem Dipolarnej Grawitacji
ujawniła że we wszechświecie najbadziej naturalnym stanem jest właśnie nieustający
beztarciowy ruch który panuje w odmiennym świecie zwanym "przeciw-światem". Dopiero
po odpowiednich wysoce-zmyślnych transformacjach, ten nieustający ruch z przeciw-świata
jest zamieniany na bezruch, inercję oraz tarcie naszego świata fizycznego - co dokładniej
opisane zostało w punkcie #B1 totaliztycznej strony evolution_pl.htm - o ewolucji, w punkcie
#I2 z "części I" strony internetowej dipolar_gravity_pl.htm - o Koncepcie Dipolarnej
Grawitacji, oraz w punkcie #B12 totaliztycznej strony god_pl.htm - o świeckim i naukowym
zrozumieniu Boga.
Pechowo jednak dla ludzi, beztarciowy i nieustający ruch został niemal całkowicie
wyeliminowany z naszego świata fizycznego. Jedyne zaś okazje przy których daje się on co
łatwiej odnotować przez ludzi, z reguły są nieprzydatne do wykorzystania tego
nieustającego ruchu w celach np. generowania energii. Wszakże do przypadków kiedy
istnienie owego nieustającego beztarciowego ruchu ludziom już jest znane, należą np.
ruchy elektronów w orbitach atomowych, tzw. "ruchy Browna", fale elektromagnetyczne,
ruchy planet po orbitach, wirowanie planet i księżyców, oraz kilka dalszych zjawisk równie
nieprzydatnych dla naszej dzisiejszej energetyki. Na przekór jednak że owe już poznane
przypadki nieustającego, beztarciowego ruchu są dla nas nieprzydatne pod względem
energetycznym, Koncept Dipolarnej Grawitacji ujawnia że istnieją dalsze podobne zjawiska,
których nasza nauka ziemska jeszcze nie poznała. Jednym z takich zjawisk jest telekineza czyli zjawisko będące dokładną odwrotnością tarcia. W sposób bowiem odwrotny jak tarcie
spontanicznie konsumuje ruch aby produkować ciepło, telekineza konsumuje ciepło aby
produkować spontaniczny ruch. Te ciągle przez ludzi nie poznane zjawiska mogą już
zostać wykorzystane dla generowania energii. Jedną z zasad na jakich owo generowanie
może następować są tzw. ogniwa telekinetyczne.
Zjawisko telekinezy obrazowo możnaby opisać jako "manipulowanie obiektami
poprzez oddziaływanie na ich duchy". Ciekawą cechą owej telekinezy jest, że jej
zrealizowanie nie wymaga dostaw energii. Stąd może być dokonywane np. nakazami
czyjegoś umysłu. Ta niezwykła cecha telekinezy, w powiązaniu z faktem że telekinezę daje
się też wyzwalać technicznie za pomocą odpowiednich urządzeń, prowadziła właśnie do
wynalazku owych niezwykłych urządzeń technicznych zwanych telekinetycznymi
generatorami darmowej energii.
Telekineza opisana jest relatywnie wyczerpująco aż na kilku totaliztycznych
stronach internetowych, przykładowo na stronach dipolar_gravity_pl.htm - o Koncepcie
Dipolarnej Grawitacji, czy telekinesis_pl.htm - o zjawisku telekinezy. Z kolei telekinetyczne
generatory darmowej energii opisane są na totaliztycznych stronach internetowych
free_energy_pl.htm - o telekinetycznych generatorach darmowej energii, fe_cell_pl.htm - o
telekinetycznych ogniwach, czy boiler_pl.htm - o szokujących losach rewolucyjnej grzałki
która bije wszelkie rekordy.
#G4. Czym więc się różni moje podejście "hobbysty" do generowania energii, od podejścia
zawodowych (płatnych) naukowców:
Motto: "Prawdziwy postęp dostarcza zasad i zjawisk dla przyszłości, pozorowany postęp
czerpie zasady i zjawiska z przeszłości."
Pod względem metody generowania energii moje podejście "hobbysty" jest
identyczne do podejścia naukowców zatrudnionych i opłacanych za dokonywanie badań
energii. Mianowicie, ja też staram się identyfikować zjawiska które pozwolą na generowanie
wymaganych ilości i rodzajów energii, oraz wypracować zasady działania i konstrukcję
urządzeń które pozyskają dla nas energię z owych zjawisk. Za to ogromne różnice istnieją
w zakresie filozofii która wynika z unikalnej "kultury" jaką opłacani naukowcy są
zobowiązani wyznawać. Mianowicie, płatni dzisiejsi naukowcy muszą wyznawać filozofię,
że dotychczasowa nauka ludzka poznała już wszystkie istniejące zjawiska wszechświata i
wszystkie możliwe zasady generowania energii. Stąd dzisiejsi naukowcy po wszelkie
rozwiązania patrzą do tyłu - w przeszłość. Jeśli więc potrzeba wygenerować energię w
jakimś wysoce niedostępnym miejscu (tj. wymagane jest - po angielsku "energy
harvesting") - przykładowo potrzeba zasilać energią jakieś czujniki umiejscowione w śmigle
helikoptera, na czubku wysokiego masztu, na Antarktydzie, czy w kosmosie, wówczas
rozwiązania poszukują oni w tym co już jest przez ludzi poznane, np. w efekcie
piezoelektrycznym, w ogniwie fotooptycznym, w złączu termicznym, itp. Tymczasem ja w
swoich poszukiwaniach wyznaję filozofię, że ludzie ciągle NIE poznali wszystkiego, a
faktycznie to że ludzkość jest dopiero na samym początku swej drogi do wiedzy.
Wymaganych zjawisk i rozwiązań ja poszukuję więc tam gdzie NIKT dotąd nie szukał - czyli
w przyszłości (w tym w technologiach ujawnianych nam przez UFO). To dlatego ja badam
takie nadal niepoznane zjawiska jak "techniczna telekineza" (czyli "odwrotność tarcia"), jak
telepatia, jak grawitacja, ja energia cieplna elektronów, itp.
Część #H: Moje hobbystyczne ustalenia na temat działania czasu i podróżowania przez
czas:
#H1. Moje hobbystyczne ustalenia na temat czasu oraz podróżowania w czasie:
Definicje. Pod owa nazwą "softwarowa interpretacja czasu" kryje się alternatywna
do upowszechnianej przez oficjalną naukę zasada na jakiej teoria wszystkiego zwana
Konceptem Dipolarnej Grawitacji wyjaśnia działanie czasu. Zgodnie z tą zasadą, "czas jest
to przepływ kontroli wykonawczej przez naturalne programy naszego życia". Dlatego czas
musi mieć charakter dyskretny (tj. postępuje w małych skokach), jako że owa kontrola
wykonawcza skacze właśnie od jednego rozkazu do następnego. Z kolei będąc taką
kontrolą wykonawczą, czas może być cofany do tyłu lub przemieszczany do przodu, a
także zwalniany lub przyspieszany.
Eksperymentalny dowód poprawności. Softwarowa interpretacja czasu jest na
tyle precyzyjna, szczegółowa i prawdziwa, że pozwala ona zidentyfikować i wskazać
dowody na swoją własną poprawność. Jednym z takich dowodów jest eksperyment
umożliwający wzrokowe przekonanie się że czas upływa w małych skokach. Ów skokowy
upływ czasu widoczny jest gołym okiem w świetle dziennym jesli ktoś przygląda się
uważnie jakiemuś wirującemu obiektówi (np. śmigle samolotu lub turbinie uruchamianego
odrzutowca) który rozpędza się od zera do około 1800 obr/min. W pewnym momencie
owego rozpędzania ów wirujący obiekt sprawi bowiem wrażenie jakby zaczął się obracać w
kierunku przeciwstawnym do prawdziwego. Owo wrażenie powstaje, ponieważ kontrola
wykonawcza czasu przesuwa się skokowo od jednego rozkazu naszego "programu życia"
na inny rozkaz. Stąd my widzimy wirujący obiekt wcale NIE w sposób ciągły, a w krótkich
skokach - co powoduje że obiekt ten widać tak jakby oświetlały go rytmiczne błyski lampy
stroboskopowej. Dowód na dyskretny (skokowy) charakter czasu opisany jest dokładniej w
punkcie #D1 strony immortality_pl.htm - o nieskończonym wydłużaniu naszego życia
poprzez powtarzalne cofanie czasu do lat młodości po każdym dożyciu starości, w punkcie
#A1 strony timevehicle_pl.htm - o wehikułach czasu, oraz w punkcie #D2 strony
god_proof_pl.htm - o formalnych dowodach naukowych na istnienie Boga.
Historia. Esencja "softwarowej interpretacji czasu" wynikała bezpośrednio z
Konceptu Dipolarnej Grawitacji. Stąd historycznie esencję tą zrozumiałem już z chwilą
rozpracowania tego konceptu w 1985 roku. Jej szczegóły dopracowane jednak zostały w
1986 roku podczas poszerzania tablicy cykliczności o stwierdzenia wynikające z nowego
Konceptu Dipolarnej Grawitacji. Z kolei jej dopracowanie umożliwiło poznanie mechanizmu
takich zjawisk związanych z podróżami w czasie, jak "stan zawieszonego filmu", "podróż w
jedną stronę", "efekt dublowania czasu", itp. - po szczegóły patrz podrozdział M1 tej
monografii, lub podrozdział N2.3 monografii [1/5]. Pierwsze prezentacje tych zjawisk
zawarte były w moich publikacjach począwszy już od 1987 roku. Rozpracowanie
podstawowych zjawisk związanych z podróżami w czasie prowadziło do stopniowego
uświadomienia i rozpracowania atrybutów, możliwości i ograniczeń podróżowania w czasie.
Z kolei uświadomienie sobie owych możliwości i atrybutów wiodło do rozpracowania tzw.
"wehikułów czasu" i stopniowego gromadzenia informacji że takie wehikuły czasu już
obecnie używane są przez UFOnautów. Dokładne opisy wehikułów czasu zawarte są w
rozdziale N z tomu 11 monografii [1/5]. Osądzając po liczbie i jakości wyników moich badań
osiągnietych od 1985 roku - od kiedy to zrozumiem dokładnie zasadę na jakiej działają
wehikuły czasu, głęboko wierzę że gdybym od początku swych badań nad czasem otrzymał
od innych ludzi wymaganą mi pomoc, do dzisiaj z całą pewnością bym już zbudował
wehikuły czasu.
Zmarnowanie szansy na wieczne życie. Wehikuły czasu są ilustratywnym
przykładem jak ogromnie marnotrawne są działania obecnej cywilizacji ludzkiej. Gdybym
bowiem od pierwszej chwili kiedy rozpracowałem Koncept Dipolarnej Grawitacji, czyli od
1985 roku, otrzymywał od innych ludzi potrzebną mi pomoc o jaką bez przerwy
apelowałem, wówczas do chwili obecnej już zbudowałbym wehikuły czasu. Wszakże minęło
już ponad ćwierć wieku - znacznie więcej niż mi potrzeba aby urzeczywistnić te niezwykłe
wehikuły. Wehikuły czasu mają zaś to do siebie, że pozwalają one na pokonanie śmierci.
Wszakże umożliwiają one aby każdy mieszkaniec ziemi po osiągnięciu wieku starczego
powtarzalnie cofał się w czasie do lat swojej młodości. W ten sposób każdy człowiek
mógłby żyć bez końca. Niestety, poprzez organizowanie nagonek na moja osobę i
publicznego szydzenia z mojego Konceptu Dipolarnej Grawitacji - zamiast mi pomagać w
urzeczywistnianiu cudownych urządzeń które z konceptu tego wynikają, ludzkość traci
obecną szansę na zbudowanie wehikułów czasu. Kiedy zaś ja już odejdę w zaświaty,
upłynąć będzie musiało co najmniej kilkaset lat, zanim ktoś inny będzie miał wymagany
sposób myślenia i odwagę aby zabrać się za budowę moich "wehikułów czasu" zdolnych do
pokonania śmierci.
Opisane w Biblii potwierdzenie że opracowana przeze mnie zasada pokonania
śmierci i osiągania nieśmiertelności poprzez cofanie się w czasie jest poprawna. W Biblijnej
"Drugiej Księdze Królewskiej", 20:1-11, dokładnie opisana jest zasada na jakiej Bóg
uratował od śmierci niejakiego Ezechiasza. W punkcie #D5 totaliztycznej strony
internetowej immortality_pl.htm wykazałem że owa opisana w Biblii zasada pokonywania
śmierci poprzez cofanie czasu jest dokładnie zgodna z zasadą działania jaką
wypracowałem dla moich wehikułów czasu. Innymi słowy Biblia potwierdza poprawność
zasady działania moich wehikułów czasu.
Dalsze informacje. Wehikuły czasu oraz podróże w czasie opisane są relatywnie
wyczerpująco aż na kilku odrębnych stronach internetowych, włączając w to strony
timevehicle_pl.htm - o wehikułach czasu i immortality_pl.htm - o nieskończonym wydłużaniu
naszego życia poprzez powtarzalne cofanie czasu do lat młodości po każdym dożyciu
starości, a także strony dipolar_gravity_pl.htm - o Koncepcie Dipolarnej Grawitacji,
god_proof_pl.htm - o formalnych dowodach naukowych na istnienie Boga (patrz tam punkt
#D2), god_pl.htm - o świeckim i naukowym zrozumieniu Boga, oraz evolution_pl.htm - o
procesie ewolucji.
Część #I: Moja wiedza o Bogu:
#I1. Pochodzenie mojej wiedzy że Bóg istnieje:
Muszę przyznać, że w zakresie wiary Bóg dał mi ogromnie zbalansowany start
życiowy. Mianowicie, z powodu ateistycznych poglądów mojego ojca i religijnych poglądów
mojej matki, w rodzinnym domu miałem okazję poznać dokładnie oba główne podjeścia do
wiary. Mój ojciec pod względem światopoglądu religijnego był ateistą. Stąd zaraził potem i
mnie krytycznym spojrzeniem na instytucję kościoła, oraz świadomością braków, inercji
intelektualnej, polityzacji, nieścisłości i niedoskonałości w istniejących religiach i
instytucjach religijnych. To dzięki jego ateistycznym poglądom i zwyczajowi alternatywnego
widzenia każdego aspektu wiary, zaczynałem swe życie duchowe bez żadnych
początkowych nawyków czy wypaczeń, jakie uniemożliwiłyby mi późniejsze zarówno
odnotowanie, jak i kwestionowanie braków w dzisiejszych religijnych światopoglądach i
sposobach życia.
Z kolei moja matka była ogromnie religijna. Bez zastrzeżeń akceptowała każde
stwierdzenie kościoła. W swoim życiu wykonywała też każde zalecenie religijne, bez
względu na to jak wiele by ją to kosztowało. Jej wysoka religijność i bezkompromisowe
zasady, wpoiły w nas ogromny respekt dla moralnego życia i dla ludzi o prawym
charakterze. Dzięki wysiłkom matki, zostałem wychowany jako Katolik i pozostałem
praktykującym katolikiem aż do rozpoczęcia studiów wyższych.
Ateistyczne "pranie mózgu" jakie otrzymałem w trakcie studów, połączone z
pamięcią ateizmu swego ojca, spowodowały że od początku okresu pełnoletności stałem
się ateistą. Dzięki pogłębieniu tego ateistycznego widzenia świata przez ateistyczną
propagandę którą faszerowano nas przez cały okres edukacji, pozostałem ateistą aż do 39
roku życia, czyli do 1985 roku. W 1985 roku opracowałem jednak swoją opisywaną już
wcześniej teorię wszystkiego zwaną Konceptem Dipolarnej Grawitacji. Z kolei ów koncept
wykrywa i naukowo dowodzi istnienie Boga poprzez wkazanie miejsca w którym Bóg się
przed nami ukrywa (tj. poprzez wskazanie "przeciw-świata"), wskazanie myślącej substancji
która jest siedliskiem inteligencji Boga (tj. poprzez wskazanie "przeciw-materii"), oraz
poprzez wskazanie natury, cech, oraz pochodzenia Boga. Począwszy więc od 1985 roku,
stałem się więcej niż wierzącym. Wszakże zawsze można przestać wierzyć, jednak nigdy
nie przestaje się wiedzieć. Zaś właśnie od 1985 roku ja zacząłem WIEDZIEĆ O ISTNIENIU
BOGA, a nie jedynie wierzyć w owo istnienie. Podstawowe składowe owej wiedzy o Bogu
opiszę w dalszych punktach tej strony jakie nastąpią.
Moja wiedza na temat Boga jest źródłem nieopisanego ukojenia i spokoju ducha
jaki odczuwam nieustannie począwszy od owego 1985 roku. Ponadto jest ona rodzajem
zdecydowanego drogowskazu który nieustannie wskazuje mi jak dokładnie mam żyć i na co
w życiu mam zwracać największą uwagę. Ja osobiście też wierzę, że to owa wiedza o Bogu
jest jednym z podstawowych wymogów którego spełnienie w moim życiu dało mi owo
nieustające poczucie szczęścia osobistego, zadowolenia z życia, oraz spełnienia
życiowego, o którym piszę poniżej w części #K tej strony.
Gdybym miał zdefiniować swoje obecne stanowisko na temat Boga, religii,
instytucji kościoła, itp., które bazuje na moich dotychczasowych badaniach, wówczas bym
stwierdził, że wierzę głęboko iż Bóg domaga się od każdego z nas z osobna aby każdy z
nas gromadził rzetelną wiedzę na Jego temat. Znaczy Bóg wymaga od nas powiększania
naszej rzetelnej wiedzy świeckiej o Bogu, oraz potem surowo rozlicza nas z tego
powiększania wiedzy i z czynienia dobrego użytku z owej wiedzy. Szczególnie istotne dla
naukowca jak ja jest taka interpretacja wiedzy o Bogu any była ona zgodna, oraz aby
zawierała w sobie, całkowicie naukowy i świecki światopogląd. (Znaczy, NIE wolno nam
pozwolić aby jakiekolwiek składowe naszej wiedzy o Bogu były albo przeciwstawne do
rzeczywistości albo aby zaprzeczały jakimś dowiedzinym już za poprawne odkryciom
naukowym.) Z drugiej jednak strony, Bóg nakłada też na nas i na nasze codzienne życie
najróżniejsze potrzeby kulturalne oraz tradycje związane z religią i z naszym życiem
duchowym. Aby więc zaspokoić oba te wymagania nałożone na nasze życie duchowe,
znaczy aby zaspokoić (a) potrzebę wiedzy o Bogu która jest rzetelna, akceptowalna, oraz
zgodna z naukowym światopoglądem, oraz zaspokoić (b) duchowo indukowane potrzeby
naszej kultury i tradycji, w dzisiejszych czasach nie wystarcza już tylko wierzyć w jakąś
religię. Wszakże wszystkie religie (1) powstały bardzo dawno temu, (2) ich doktryny są już
przestarzałe i skostniałe, (3) są podatne na wypaczenia spowodowane niedoskonałościami
i ograniczeniami ludzi którzy nimi kierują, (4) wiedza i wyjaśnienia o Bogu jakie one oferują
NIE nadążają już za dzisiejszymi poglądami naukowymi i za dzisiejszym wzrostem naszej
świadomości, (5) niezależnie od bycia ideologiami i rodzajami "gałęzi wiedzy o Bogu",
religie są jednocześnie instytucjami - stąd podobnie jak wszelkie inne instytucje, religie
mają też swoje cele polityczne (np. zadominowanie nad innymi religiami) dla osiągnięcia
których to celów często kompromisują one prawdę o Bogu. Dlatego moim zdaniem w
zakresie wiary w Boga w obecnych czasach konieczne jest przyjęcie podejścia które
filozofia totalizmu nazywa wiara plus totalizm. Owa "wiara plus totalizm" polega na tym, że
w swoim życiu akceptuje się niezbędność i rolę bezstronnej (a) dyscypliny naukowej która
dostarcza nam rzetelnej, akceptowalnej, oraz zgodnej z naukowym światopoglądem wiedzy
naukowej o Bogu, oraz aceptuje się niezbędność i rolę tradycyjnej (b) instytucji kościoła i
religii, która to instutucja zaspokaja nasze potrzeby kulturalne i tradycje dotyczące Boga. W
moim własnym przypadku praktykowanie owej "wiary plus totalizm" polega na tym, że
"teoria wszystkiego" zwana Konceptem Dipolarnej Grawitacji wraz z wynikającą z tej teorii
filozofią totalizmu, reprezentują ową bezstronną dyscyplinę naukową która zaspokaja moją
potrzebę gromadzenia rzetelnej, akceptowalnej, oraz zgodnej z naukowym światopoglądem
wiedzy o Bogu i czynienia właściwego użytku z tej wiedzy w codziennym życiu. Z kolei
aktywne uczestniczenie w obrządkach religii chrześcijańskiej (katolicyzmu), w którą się
urodziłem i z którą jestem związany przez tradycję od czasów dzieciństwa, jest ową
tradycyjną instytucją która zaspokaja moje duchowo indukowane potrzeby kulturalne i
tradycji.
#I2. Ewolucja Boga i stworzenie człowieka:
Do podjęcia zagadnień ewolucji zmusiły mnie obecne spory pomiędzy tzw.
"kreacjonistami" oraz "ewolucjonistami". Usiłując zabierać głos w tych sporach odkryłem, że
żadna ze stron nie zważa na logiczną argumentację. Czyli faktycznie spory te prowadzone
są tylko po to aby ukryć prawdę, a nie ją odnaleźć. Postanowiłem więc wybadać jaka to
prawda jest tak straszna dla "podmieńców", że aż wymaga tak rozbudowanego ukrywania.
Wynikiem zaś było odkrycie ewolucji Boga. Odkrycia tego dokonałem na początku 2007
roku.
Ewolucja Boga oraz proces stworzenia najpierw świata fizycznego, a później
człowieka, opisane są relatywnie wyczerpująco aż na kilku odrębnych stronach
internetowych, mianowicie w punkcie #B1 strony internetowej evolution_pl.htm - o ewolucji
(stworzenie człowieka przez Boga jest tam omawiane w punkcie #B6.2), w punkcie #C2
strony internetowej god_proof_pl.htm - o naukowych dowodach na istnienie Boga, a także
na stronach o Bogu (punkt #B3), mechaniźmie czasu, oraz w "części I" odrębnej strony
internetowej o Koncepcie Dipolarnej Grawitacji.
#I3. Pole moralne i prawa moralne:
Już w okresie swej szkoły średniej odnotowałem, że losami ludzkimi rządzą
jakieś dziwne regularności. Regularności te nie mają prawa zaistnieć, jeśli naszym życiem j ak to powszechnie się uważa i twierdzi - rządzi głównie tzw. "przypadkowy zbieg
okoliczności". Z regularności tych najbardziej wówczas w oczy rzucały mi się przypadki
odwzajemniania negatywnych uczuć. Przykładowo, jeśli - jak to naturalnie czynią
kilkunastoletnie osoby, spontanicznie i bez powodu kogoś nie lubiłem, zawsze się potem
okazywało, że ten ktoś również spontanicznie i bez powodu mnie nie lubił. Regularności
rządzące losami ludzkimi jeszcze wyraźniej się ujawniły podczas studiów na Politechnice
Wrocławskiej, często zresztą stanowiąc przedmiot moich dyskusji z innymi studentami.
Jedna z obserwacji z tamtego okresu dotyczyła równoczesności zaistnienia u obu
zainteresowanych stron tak samo niesprzyjających okoliczności. Przykładowo, jeśli
umówiłem się na randkę lub spotkanie, jednak w międzyczasie coś mi niespodziewanie
wyskoczyło, tak że nie mogłem na nią się stawić, potem się okazywało, że również po
drugiej stronie wystąpiły podobne niespodziewane przeszkody, tak że i ta druga strona nie
mogła przybyć na ową randkę czy spotkanie (takie sytuacje stawały się szczególnie
odnotowywalne, gdy na przekór niesprzyjających okoliczności stawałem na głowie i
pomimo wszystko przybywałem na spotkanie, tylko po to aby stwierdzić, że druga strona
nie była w stanie wywiązać się ze swoich obligacji). Ponieważ jednak nie wszyscy studenci
dokonywali podobnych obserwacji, na owym etapie doszedłem do wniosku, że być może
niektórzy ludzie przez szczególny "zbieg okoliczności" bardziej od innych dotykani są
zdarzeniami wykazującymi regularność i logikę (nie wpadło mi wówczas do głowy, że
wszyscy dotykani mogą nimi być w takim samym stopniu, jednak nie wszyscy posiadają
wymaganą spostrzegawczość i zdolność zaobserwowania, że im się to przytrafia). Zmianę
poglądów w tym zakresie spowodował dopiero kolega z pracy, referujmy do niego
"Chimek". Podczas jednej z dyskusji biurowych stwierdził on, iż w swoim synie obserwuje
postawy i zachowania wobec siebie samego, które są dokładnym odbiciem jego własnych
postaw i zachowań w podobnym wieku wobec swojego ojca. To oświadczenie kolegi
dokładnie pokrywało się z moimi osobistymi spostrzeżeniami. Stąd okazało się owym
przełomowym upewnieniem, że wszystko co ja odnotowywałem przytrafia się także innym
ludziom, tyle tylko że większość innych ludzi posiada zbyt niską zdolność obserwacyjną,
aby to odnotować. Z kolei owo upewnienie Chimka zainspirowało mnie do dokonywania
systematycznych obserwacji w tym zakresie. Obserwacje te wydały owoce, kiedy odkryłem
istnienie myślącej przeciw-materii oraz wszechświatowego intelektu (UI) - jak to opisano w
podrozdziale W4 monografii [1/5]. Złożenie więc wszystkiego razem spowodowało
wyklarowanie się idei praw moralnych. W 1985 roku jednoznacznie sformułowane zostało i
opublikowane pierwsze z tych praw, które z uwagi na sposób w jaki działa, nazwane
zostało "Prawem Bumerangu'. Od chwili jego wyklarowania się, nieustannie zacząłem też
poszukiwać innych praw moralnych, jak również prostych i łatwych do zapamiętania
receptur na życie zgodne z ich stwierdzeniami. Jeszcze w 1985 roku poszukiwania te
zaowocowały zaproponowaniem nowej filozofii zwanej "totalizm", zaś w 1996 roku sformułowaniem mechaniki totaliztycznej opisanej w rozdziale JG monografii [1/5].
Pole moralne i prawa moralne opisane są dosyć wyczerpująco na kilku
odrębnych stronach internetowych, mianowicie na stronie o moralności, a także na
stronach o totalizmie, nirwanie i o Koncepcie Dipolarnej Grawitacji.
#I4. Formalny dowód naukowy na istnienie Boga:
Motto: "Skoro Bóg faktycznie istnieje trzeba być naiwnym lub głupcem aby zignorować
ostrzeżenie iż 'Bóg nierychliwy ale sprawiedliwy' i wierzyć że tak modne w dzisiejszych
czasach plucie na Boga oraz odwracanie się tyłem do Boga naprawdę ujdzie komuś
bezkarnie."
Jednym z konklusywnych osiągnięć mojego życia jest opracowanie i
opublikowanie formalnego dowodu naukowego na fakt że Bóg rzeczywiście istnieje. Jak
dotychczas nikt też ani nie obalił ani nawet nie podważył owego dowodu. Stąd formalnie
dowód ten pozostaje w mocy.
Mawiają, że zadawnie właściwych pytań jest kluczem do wiedzy. Zamiast więc
wyjaśniać tu czytelnikowi znaczenie i implikacje tego dowodu na istnienie Boga, pozwolę
sobie zadać kilka pytań, na które proponuję czytelnikowi odpowiedzieć samemu zgodnie ze
wskazaniami jego własnego sumienia. Oto owe pytania. Czy dowód na istnienie Boga jest
ważny dla ludzi? Czy waga opracowania takiego dowodu powinna być podkreślona
wyznaczeniem jakiejś międzynarodowej nagrody będącej moralnie nieskażonym
odpowiednikiem niemoralnej nagrody Nobla? Czy fakt że ani żadna religia na Ziemi, ani
nauka ziemska, nie starają się wyznaczyć takiej nagrody, nie oznacza przypadkiem że ci co
kontrolują owe religie i naukę faktycznie to nie chcą aby istnienie Boga zostało
udowodnione ponad wszelką wątpliwość? Jeśli na Ziemi istnieją moce zainteresowane w
uniemożliwieniu ludziom poznania faktu istnienia Boga, to czy logicznie jest możliwym że
istnienie takich mocy jest jednym z dowodów na fakt że nasza planeta jest jednak skrycie
okupowana przez moralnie upadłych krewniaków ludzkości kiedyś zwanych "diabłami",
"smokami", "serpentami", itd., zaś dzisiaj zwanych "UFOnautami"? Jeśli nasza planeta jest
jednak skrycie okupowana przez szatańskie istoty o wyglądzie identycznym do ludzi, to jak
owa okupacja skończy się dla ludzkości?
Pełna prezentacja formalnego dowodu naukowego na istnienie Boga
przeprowadzonego z użyciem metod logiki matematycznej zaprezentowana została w
punkcie #B3 na stronie internetowej god_pl.htm - o naukowym i świeckim zrozumieniu
Boga i w punkcie #G2 na stronie internetowej god_proof_pl.htm - o naukowych dowodach
na istnienie Boga. Ponadto ten sam dowód wyjaśniony został oraz poszerzony na innych
przykładach na całym szeregu totaliztycznych stron internetowych, np. na stronach o
Koncepcie Dipolarnej Grawitacji (patrz tam punkt #D3), nirwanie (punkt #C1.1), ewolucji
(punkt #B6.2), oraz Biblii (item #B1). Dowód ten jest też skrótowo opisany na stronach
internetowych o totaliźmie oraz o telekinezie. Ponadto ten sam formalny dowód naukowy
na istnienie Boga przeprowadzonego z użyciem metod logiki matematycznej opublikowany
został w podrozdziale I3.3.4 z tomu 5 mojej najnowszej monografii [1/5]. Z kolei bardzo
podobny do niego dowód na istnienie Boga, tyle że przeprowadzony z użyciem metod
adoptowanych z nauk fizycznych - opublikowany był w aż kilku moich monografiach,
przykładowo w podrozdziałach I3.3.1 do I3.3.3 z tomu 5 monografii [1/5], a także w
podrozdziale K3.3 z tomu 6 monografii [8].
#I5. Dowód na istnienie nieśmiertelnej duszy:
Kolejnym moim osiągnięciem w sprawach duchowych jest wypracowanie
naukowego dowodu na istnienie nieśmiertelnej duszy.
#I6. Stan obecny mojej wiedzy na temat Boga:
Ja osobiście wierzę, że w obecnych czasach jestem jedynym świeckim
naukowcem nastawionym do Boga pozytywnie i aprobująco, który bada Boga metodami
naukowymi i świeckimi. Wszyscy inni obecni badacze Boga albo (1) mają podłoże religijne
które wypacza ich bezstronność, albo (2) są ateistami nastawionymi do Boga negatywnie i
głównie starającymi się wykazać nieistnienie Boga, albo też (3) wcale NIE są naukowcami
o wymaganym poziomie wiedzy, doświadczenia i zdolności do używania najbardziej
nowoczesnych metod naukowych, stąd wnioski do jakich dochodzą są często naiwne i
dalekie od poziomu reszty dzisiejszej wiedzy. Co ciekawsze, wszystko wskazuje też na to
że sam Bóg tak kieruje losami mojego życia abym mógł poświęcać się Jego badaniu oraz
abym zbytnio się NIE rozpraszał na badanie czy czynienie czegokolwiek innego. Ponieważ
zaś absolutnie NIC we wszechświecie NIE dzieje się jeśli NIE jest to zgodne z intencjami
Boga, powyższe oznacza, że Bóg bardzo sobie życzy aby świeccy lecz pozytywnie do
Boga nastawieni naukowcy ziemscy bezstronnie badali Boga i naukowo odkrywali prawdę
na temat Boga.
Oczywiście długoletnie badania Boga, podobnie jak każde inne długoletnie
wysiłki, wydają swoje owoce. Mogę więc obecnie już stwierdzić, że zdołałem ustalić kilka
faktów na temat owej nadrzędnej istoty rozumnej wszechświata. Szokująco, wiele z owych
faktów zupełnie NIE zgadza się z rzekomą wiedzą na temat Boga którą nam przekazują
religie. Dlatego poniżej wylistuję te najważniejsze moje ustalenia na temat Boga, które stoją
w drastycznej kolizji z tym co o Bogu uczą nas religie. Oto one:
1. Bóg wcale NIE jest osobą, a ogromnym myślącym i samoświadomym
naturalnym programem. Wiele religii nam implikuje że Bóg ma formę człowieka.
Tymczasem faktycznie Bóg jest ogromnym samoświadomym programem. Ów program
tworzy wszystko co tylko istnieje w całym wszechświecie z rodzaju płynnego komputera
(zwanego "przeciw-materią") który to płynny komputer Bóg programuje w wymagane
postacie i manifestacje. Po więcej informacji patrz punkt #C2 na stronie internetowej
god_proof_pl.htm - o naukowych dowodach na istnienie Boga, oraz punkty #A3, #B6 i #B12
na stronie internetowej god_pl.htm - o naukowym i świeckim zrozumieniu Boga.
2. Bóg stworzył człowieka dla określonego celu - którego główną częścią jest
powiększanie wiedzy zarówno ludzkiej jak Boga i rozumnego wszechświata. Dlatego całe
nasze życie jest jedną niekończącą się okazją do nauki, oraz jednym nieustającym
pasmem egzaminów. Każdy kolejny egzamin życiowy Bóg zadaje nam w formie kolejnej
"próby" którą albo zdajemy, albo też zawalamy. Przykład takiej "próby" którą już udało się
relatywnie dobrze zidentyfikować i opisać, o której wiadomo że Bóg nas nieustannie niej
poddaje, jest "próba na ateizm". Bóg tak doskonale ją obmyślił, że jeśli my ją zdajemy,
wówczas korzyści są nasze i całej ludzkości. Jeśli zaś my ją oblewamy, wówczas korzyści
odnosi tylko cała ludzkość (nasza jest jedynie strata) - po szczegóły patrz punkty #A2 i #C5
strony will_pl.htm - o utrzymywaniu wolnej woli indywidualnych ludzi i o sterowaniu całą
cywilizacją ziemską. Niestety, osoby które oblewają "próbę na ateizm" spotyka specjalne
potraktowanie opisane w punkcie #F3 strony totalizm_pl.htm - o totaliźmie czyli
najmoralniejszej filozofii świata. Warto odnotować że istnieją też dalsze części dla celu w
którym Bóg stworzył ludzi, np. aby wychować sobie towarzyszy na jakich Bóg może
polegać - tak jak to wyjaśniono na stronie oul_proof_pl.htm - o naukowych dowodach na
istnienie nieśmiertelnej duszy, oraz że aby je osiągnąć Bóg zmuszony jest nas traktować
tak jak "stal którą się hartuje".
3. Aby stymulować i intensyfikować nasze poszukiwania wiedzy, a także aby
łatwiej nas poddawać najróżniejszym próbom, Bóg tworzy niezliczone symulacje które
pokazuje wybranym ludziom i którym nadaje formę nadprzyrodzonych istot, urządzeń jakie
ludzie mają wkrótce opracować, obiektów które ludzkość ma dokładniej poznać, widzeń,
itd., itp. "Symulacje" owe to nieistniejące w danym miejscu i czasie istoty lub obiekty, które
Bóg tworzy tymczasowo tylko po to aby z nimi skonfrontować wybranego człowieka lub
wybraną grupę ludzi. Faktycznie to okazuje się że praktycznie niemal wszystko co dzisiejsi
ludzie opisują jako "niewyjaśnione", należy do owej kategorii "symulacji" tworzonych
tymczasowo przez Boga. Aby podać tutaj kilka przykładów tego co Bóg najczęściej
symuluje, to w dzisiejszych czasach obejmuje to: najróżniejsze zamaskowane indywidua
które anonimowo wypowiadają się w Internecie, samego Szatana i jego diabły, duchy, Yeti,
UFOnautów, wehikuły UFO, nieznane zjawiska. Z kolei w dawnych czasach symulacje
Boga obejmowały: aniołów, diabłów, najróżniejsze nadprzyrodzone istoty, sterowce, tzw.
"rakiety-duchy", planety, słońca, itd., itp. (Szczerze mówiąc, to owe symulowane przez
Boga "rakiety duchy", albo ghost-rockets - jak są one nazywane po angielsku, wkrótce po
drugiej wojnie światowej, bo poczynając już od 1946 roku, np. w Skandynawii stanowiły aż
rodzaj "plagi". Sporadycznie owe "rakiety duchy" pojawiają się nawet do dzisiaj. Dla
przykładu, w środę dnia 10 listopada 2010 roku, w wiadomościach wieczornych na
wszystkich kanałach telewizji nowozelandzkiej pokazany został krótki film takiej właśnie
"rakiety-ducha", albo "ghost-rocket", która jakoby została wystrzelona gdzieś na Pacyfiku w
pobliżu zachodnich wybrzeży USA. Ta rakieta-duch ta była bezgłośna, spektakularna,
pozostawiała gigantyczną smugę pary kiedy wzlatywała łukiem w górę, oraz była
obserwowana i filmowana przez wielu Amerykanów. Ministerstwo obrony USA twierdziło
jednak, że prawdopodobnie była ona optyczną iluzją bowiem NIE była ona widoczna na
radarach, oraz że z całą pewnością żadna z amerykańskich jednostek wojskowych jej nie
wystrzeliła. Więcej informacji na jej temat, włączając w to referencje do artykułów które ją
opisywały oraz linki do widea które ją utrwaliły, podane zostało w punkcie #F2 strony o
nazwie will_pl.htm.)
Cechą owych symulacji Boga jest, że dla ludzi symulacje te wcale NIE są
odróżnialne od rzeczywistości. Przykładowo, istoty symulowane przez Boga (np. relatywnie
często spotykane w obecnych czasach UFOnauci i Yeti) mają indywidualne osobowości i
charaktery, tony głosu, przyzwyczajenia, dają się indywidualnie rozpoznać i spotkać
powtórnie, itp. Jednak że są to symulacje, a nie rzeczywiście istniejące istoty czy obiekty,
świadczy o tym fakt że NIE mają one swojej własnej tzw. "wolnej woli". Znaczy, na przekór
że wyglądają, zachowują się, oraz formują ślady fizyczne swego istnienia - tak jakby
faktycznie istniały, owe symulacje wykonują wyłącznie to co Bóg chce aby one wykonywały,
oraz w sposób w jaki Bóg chce aby to wykonywały. W ten sposób Bóg ma absolutną i
osobistą kontrolę nad następstwami ich działań. Tymczasem gdyby były to faktycznie
istniejące istoty czy obiekty z własną "wolną wolą", wówczas Bóg NIE posiadałby tak ścisłej
kontroli nad nimi. Wykonywałyby więc to co one by zechciały, a NIE to co leży właśnie w
interesie Boga.
Warto też odnotować następstwa używania przez Boga owych częstych
symulacji które dla ludzi są nieodróżnialne od rzeczywistości. Jednym z nich jest, że istnieją
jakby dwa poziomy otaczającej nas rzeczystości, mianowicie faktycznie istniejąca
rzeczywistość, a także owa rzeczywistość sporadycznie "symulowana" przez Boga.
4. Bóg ma wiele osobowości. My ludzie nawykliśmy sądzić, że każdy ma tylko
jedną osobowość. Wszakże pamiętamy że jakiś nasz krewniak, znany zrzęda, jedyne co
potrafił to zrzędzić, zaś nasz kolega dowcipniś, jedyne co potrafi to dowcipkować ze
wszystkiego. Tymczasem liczba drastycznie odmiennych osobowości używanych przez
Boga sięga około setki. Tyle że osobowości te są uformowane w jakby hierarchiczną
strukturę. Wiele z tych osobowości wykazuje znaczące niedoskonałości, czasami wręcz
szatańskość. Na wiele z nich natykamy się w życiu powtarzalnie i możemy je nawet
rozpoznawać. Co ciekawsze, te odmienne osobowości Boga jakby nawzajem ze sobą
walczyły aby przejąć kontrolę nad naszym życiem. Stąd mamy okresy w życiu kiedy nad
nami się wyżywa jakaś sadystyczna osobowość, potem kontrolę nad naszym życiem
przejmuje np. jakiś żartowniś, potem np. mamy okres wyraźnej pomocy i sukcesów, itd., itp.
Mi owe odmienne osobowości Boga walczące ze sobą o kontrolę nad naszym życiem,
przypominają Panteon kłótliwych bogów greckich lub rzymskich, czy odmienne inkarnacje
boga hinduizmu. Ciekawe jednak, że nadrzędną w hierarchii owych niedoskonałych
osobowości Boga jest rodzaj doskonałej, bezosobowościowej istoty która jakby stoi w
cieniu i decyduje którymi niedoskonałymi osobowościami w jakim okresie życia mamy być
potraktowani. Owa doskonała nadrzędna bezosobowościowa istota boska zdaje się też
sprawiać kontrolę nad całością naszego życia - chociaż zawsze jakby działała ona z ukrycia
i w sposób dla nas nieodnotowywalny.
5. Bóg wcale NIC nikomu NIE przebacza. Faktycznie gdyby Bóg cokolwiek
przebaczał komukolwiek, wówczas łamałby tym zasadę uniwersalnej sprawiedliwości oraz
swoją własną konsystencję. Dlatego za każdą "próbę" której Bog nas poddał zaś my ją
zawalamy, a także za wszystko co paskudnego czynimy w swoim życiu, prędzej czy później
przychodzi nam odpokutować. Niestety, aby tym bardziej mobilizować nas do poszukiwania
wiedzy kiedy nadchodzi na nas czas pokuty, Bóg nigdy nas NIE informuje za co
pokutujemy (czyli nam samym pozostawia docieknięcie prawdy). Stąd wielu z nas sądzi, że
paskudztwa uchodzą im bezkarnie, zaś kłopoty które ich dopadają faktycznie są im
serwowane "za nic" i to tylko przez czysty przypadek. Temat że Bóg faktycznie NIE zna
wybaczenia oraz że w rzeczywistym wszechświecie wcale NIE istnieje takie coś jak
"odpuszczenie winy" wprowadzone przez niektóre religie dla celów politycznych, rozwinięty
jest szerzej w porozdziałach JC12.2 i JC11.5 z tomu 7 monografii [1/5], a także w tomie 6
monografii [8/2].
Szersze opisy moich ustaleń wynikających z naukowych badań Boga, zawarte są
na kilku odmiennych stronach totalizmu, np. na stronach god_pl.htm - o naukowym i
świeckim zrozumieniu Boga, czy will_pl.htm - o utrzymywaniu wolnej woli indywidualnych
ludzi i o sterowaniu całą cywilizacją ziemską.
Część #J: Moja filozofia życiowa zwana totalizmem moralnym:
#J1. Co to takiego filozofie totalizmu oraz pasożytnictwa:
Naukowy Koncept Dipolarej Grawitacji ujawnił najróżniejsze fakty,jakie
poprzednio pozostawały nieodnotowalne dla instytucjonalnej nauki. M.in. obejmowały one
formalny dowód naukowy potwierdzający istnienie wszechświatowego intelektu (Boga),
który zaprojektował prawa, jakie rządzą naszym wszechświatem, uświadomienie istnienia
praw moralnych, opisywanych w podrozdziale I4.1.1 monografii [1/5], oraz faktu że owe
prawa moralne egzekwowane są na każdej osobie z iście żelazną konsekwencją - tj. bez
żadnego wybaczania czy litości jakie dla przyczyn politycznych zwodniczo oferowane były
przez dotychczasowe religie. Tak więc z chwilą gdy naukowy Koncept Dipolarnej Grawitacji
ujawnił, że losami intelektów muszą rządzić prawa moralne, narodziła się też potrzeba
opracowania nowej filozofii, jaka wyjaśniłaby ludziom jak stosować w życiu te ciężkouderzające każdego prawa moralne. W ten sposób narodziła się filozofia totalizmu.
(Najnowsze sformułowanie filozofii totalizmu zaprezentowane jest w rozdziale JA
monografii [1/5], podczas gdy poprzednie pełne wydanie totalizmu zawarte jest w rozdziale
A monografii [8/2].) Filozofia totalizmu jest ogromnie prosta w użyciu. Zawiera ona bowiem
tylko jedną zasadę postępowania która stwierdza cokolwiek czynisz w swoim życiu, zawsze
czyń to w sposób pedantycznie moralny. Pierwsze sformułowanie totalizmu, oraz wybranie
dla niego nazwy, miało miejsce już w 1985 roku. Formalny teorem fundujący totalizmu, oraz
jego pierwsze rekomendacje, opublikowane jednak zostały dopiero w 1986 roku. Natomiast
we wszystkich moich głównych monografiach filozofia ta prezentowana była już
systematycznie począwszy od 1987 roku. Początkowo najważniejszą częścią totalizmu była
kolekcja posłań, jakie zaobserwowałem empirycznie i jakie zaprezentowałem jako
pozytywne przeciwieństwa doktryn filozofii podążania po linii najmniejszego oporu
intelektualnego (tj. doktryn "prymitywnego pasożytnictwa"). Jego najważniejsze opisy były
więc nieco podobne do treści podrozdziału JB6 w monografii [1/5] i podrozdziału I1 w
monografii [8]. W wydaniu monografii [1a] z 1990 roku, totalizm obejmował sobą już 5
takich doktryn i odpowiadających im posłań totaliztycznych. W owym początkowym okresie
filozofia ta zapewne nie trafiła do przekonania zbyt wielu czytelników. Niemniej uczuliła ona
mnie samego na wszelkie manifestacje totaliztycznego postępowania oraz na oznaki
postępowania pasożytniczego - czyli zgodnego z linią najmniejszego oporu intelektualnego.
To z kolei uczuliło moje zdolności obserwacyjne i otwarło je na ustalenie większej liczby
szczegółów.
Istnienie i działanie praw moralnych posiada tą konsekwencję, że poszczególni
ludzie mają w życiu tylko dwa wyjścia. Mianowicie mogą albo wypełniać te prawa, albo też
je chronicznie łamać. Ci co w swoich działaniach starają się wypełniać prawa moralne, np.
poprzez wysłuchiwanie głosu własnego sumienia, faktycznie żyją w zgodzie z zasadami
filozofii totalizmu - nawet jeśli tego faktu nie są świadomi. Filozofia totalizmu posiada
bowiem tylko jedną zasadę, która stwierdza we wszystkim co czynisz zawsze pedantycznie
wypełniaj prawa moralne. Zasadę tą daje się też wyrazić innymi słowami, mianowicie
cokolwiek czynisz, czyń to zawsze w sposób pedantycznie moralny. Ci zaś ludzie którzy
zagłuszają w sobie głos sumienia, a stąd chronicznie łamią prawa moralne i dokonują
wszystko na niemoralny sposób, żyją według zasad filozofii będącej dokładną odwrotnością
totalizmu. Ta odwrotność totalizmu nazywana jest filozofią pasożytnictwa. Zamienia ona
bowiem swoich wyznawców w rodzaj inteligentnych pasożytów. Naczelną zasadą
pasożytów jest każde prawo wypełniaj tylko jeśli zostałeś do tego jakoś przymuszony.
Najbardziej zaawansowaną formę owego pasożytnictwa wyznają sekretni okupanci Ziemi,
czyli UFOnauci.
W moim własnym przypadku totalizm całkowicie odmienił moje życie. Jest on dla
mnie bowiem rodzajem wehikułu, czy "białego konia", który unosi mnie w kierunku
szczęśliwego i spełnionego życia. To właśnie dzięki totalizmowi, w obecnych czasach które
faktycznie należą do najtrudniejszych w moim życiu, w rzeczywistości doświadczam okresu
kiedy mam równocześnie nieproporcjonalnie wysokie poczucie szczęśliwego i spełnionego
życia - tak jak to opisałem poniżej w części #K tej strony.
Filozofie totalizmu i pasożytnictwa wyjaśnione są relatywnie dobrze na dwóch
odrębnych stronach internetowych o nazwach totalizm oraz pasożytnictwo.
#J2. Totalizm dostarcza fundamentów filozoficznych dla nowej nauki zwanej "nauką
totaliztyczną" która bada rzeczywistość z podejścia "a priori" - czyli "od przyczyny do
skutku" albo "od Boga jako nadrzędnej przyczyny wszystkiego do otaczającej nas
rzeczywistści jako skutku działań Boga":
Jedna z prawd życiowych którą każdy z nas doświadczył już niezliczona ilość
razy, stwierdza że "aby poznać całą prawdę na dowolny temat, konieczne jest poznanie
tego tematu ze wszystkich możliwych punktów widzenia". Przykładowo, jadąc "do" jakiegoś
miejca poznajemy tylko co najwyżej połowę widoków z naszej drogi, bowiem dla poznania
ich drugiej połowy musimy na drogę patrzeć też podczas przejazdu "z". Patrząc na kogos
od tyłu poznajemy co najwyżej połowę tej osoby, aby bowiem zobaczyć drugą połowę
musimy popatrzeć na nią od przodu. Dowiadując się np. od "agresora" o jakimś zajściu
poznajemy co najwyżej połowę prawdy, bowiem aby poznać całą prawdę musimy także
wysłuchać jego "ofiarę" oraz postronnych "świadków". Niemożność poznania wszystkiego
od tylko jednego "świadka" jest aż tak istotna, że nawet Biblia z naciskiem nakazuje iż
wszystke osądy należy bazować na dwóch lub trzech niezależnych poświadczeniach - po
szczegóły patrz punkt #C5 ze strony o nazwie biblia.htm.
Na przekór powszechnej znajomości powyższej prawdy życiowej (oraz na
przekór nakazów Biblii), w najbardziej strategicznych dla naszej cywilizacji obszarach, tj. w
nauce i edukacji, tolerujemy obecnie osądy które wywodzą się z tylko jednego źródła oraz z
tylko jednego podejścia do badań. Mianowicie, cała dotychczasowa oficjalna nauka
ziemska dokonuje swoich badań z tylko jednego podejścia które przez filozofów jest
nazywane "a posteriori" czyli "od skutku do przyczyny" - takie zaś jedno podejście
powoduje że nauka ta może poznać co najwyżej połowę prawdy na temat otaczającej nas
rzeczywistości. Aby bowiem poznać tą brakującą "drugą połowę prawdy", konieczne jest
obiektywne przebadanie tej samej rzeczywistości także z odwrotnego podejścia zwanego
"a priori" czyli "od przyczyny do skutków" albo "od Boga rozumianego jako najbardziej
nadrzędna przyczyna do otaczającej nas rzeczywistości rozumianej jako skutek działań
tegoż Boga". Niestety, aby w naszej cywilizacji istaniała także instytucja która weryfikuje i
poprawia błędy oficjalnej nauki wynikające z tego jej jednostronnego podejscia "a posteriori"
do badań rzeczywistości, na Ziemi musiałaby istnieć jakaś oficjalnie uznawana i oficjalnie
finansowana "konkurencyjna" nauka, która miałaby wymagane fundamenty naukowe i
filozoficzne oraz która badałaby rzeczywistość równie obiektywnie i równie sprawdzonymi w
działaniu metodami i narzędziami, tyle że praktykowałaby w swoich badaniach podejście "a
priori".
Jak się okazuje taka nowa "konkurencyjna" nauka, badająca rzeczywistość z
podejścia "a priori" istnieje już na Ziemi począwszy od 1985 roku. Jest nią tzw. "nauka
totaliztyczna" zainicjowana w 1985 roku opracowaniem Konceptu Dipolarnej Grawitacji oraz
filozofii totalizmu które dostarczyły jej wymaganych fundamentów naukowych i
filozoficznych jakie powodują że bada ona rzeczywistość właśnie z podejścia "a priori" czyli
"od Boga rozumianego jako najbardziej nadrzędna przyczyna do otaczającej nas
rzeczywistości rozumianej jako skutek działań Boga". Nauka ta ma też już swój własny
dorobek naukowy - który, notabene, jest ogromny na przekór iż dokonuje ona swoich badań
zupełnie beż żadnego finansowania. Wszakże do jej dorobku naukowego należą wszystkie
totaliztyczne strony powoływane z Menu niniejszej strony, a także należy jej wiodąca
monografii [1/5]. "Nauka totaliztyczna" jako pierwsza na Ziemi opracowała także formalny
dowód naukowy że "Bóg faktycznie istnieje" - omawiany szerzej w punkcie #I4 powyżej.
Niestety, owa stara oficjalna nauka ziemska, często zwana także "ateistyczną nauką
ortodoksyjną", już dawno rozpoznała że nowa "nauka totaliztyczna" stwarza dla niej
"konkurencję" - jaka w przyszłości może popsuć jej wygodne życie oraz zacząć ją rozliczać
z tego co często błędnie stwierdza. Dlatego owa stara "ateistyczna nauka ortodoksyjna" od
samego początka, tj. już od 1985 roku, nieustannie "rzuca kłody pod nogi" nowej "nauce
totaliztycznej", stara się ją zniszczyć i wyciszyć, odmawia jej głosu, oraz prześladuje ją na
wszelkie możliwe sposoby.
Trzęsienia ziemi, tsunami, powodzie, ulewy, susze, pożary, mrozy,
zanieczyszczenie środowiska, wyniszczanie natury, nuklearne katastrofy, upadek
ekonomiczny, szerząca się niemoralność, zachłanność i przestępczość, oraz wszelkie inne
kataklizmy które obecnie szaleją na Ziemi, są rodzajem "otwieracza oczu" na faktyczny
wpływ starej "ateistycznej nauki ortodoksyjnej" na naszą cywilizację. Wszakże wszystkie te
wypaczenia i zwyrodnienia ludzkości plus rzekome "wybryki natury", faktycznie są
spodowane właśnie błędami popełnionymi przez ową starą oficjalną naukę, a ściślej są
wynikiem poznania przez nią co najwyżej "połowy prawdy" na temat otaczającej nas
rzeczywistości. Dlatego jeśli czytelniku, leży ci na sercu aby na Ziemi przywrócony został
balans, prawda, moralność i pokój, powinieneś się przyłączyć do głosów nawołujących aby
zaprzestana została "nagonka" na nową "naukę totaliztyczną", oraz aby ta nowa nauka
zaczęła wreszcie otrzymywać te same prawa, tą samą uwagę i te same finanse na badania
którymi dotychczas się cieszy tylko owa stara nauka tak rozpaczliwie bojąca się utracić
swój absolutny "monopol na wiedzę".
Oficjalne ustanowienie na Ziemi i podjęcie oficjalnego finasowania badań i
programów edukacyjnych nowej "totaliztycznej nauki", a także szybkie zakończenie wysoce
niebezpiecznego dla całej ludzkości "monopolu na wiedzę" dotychczasowej starej
"ateistycznej nauki ortodoksyjnej", są tematami niewypowiedzianie istotnymi dla całej
naszej cywilizacji. Dlatego tematy te są omawiane i przypominane aż na całym szeregu
totaliztycznych stron internetowych, zaś czytelnicy są gorąco namawiani aby się z nimi
dokładniej zapoznać. Ich analizy i prezentacje czytelnicy znajdą m.in. w: punktach #B1 i
#K1 totaliztycznej strony o nazwie tornado_pl.htm, punkcie #A2.6 ze strony o nazwie
totalizm_pl.htm, punkcie #C1 ze strony o nazwie telekinetyka.htm, punktach #F1 do #F4
strony o nazwie god_istnieje.htm, punkcie #A4 ze strony o nazwie god_proof_pl.htm,
punkcie #C5 strony o nazwie biblia.htm, czy podrozdziale H10 z tomu 4 monografii [1/5].
Część #K: Źródła mojego szczęścia osobistego, zadowolenia z życia, oraz poczucia
spełnienia:
#K1. Z czego wynika moje szczęście osobiste, zadowolenie z życia, oraz poczucie
spełnienia:
Jeśli przeanalizować moje życie osobiste, wówczas zgodnie z powszechnie
przyjętymi standardami powinienem należeć do grupy owych najmniej szczęśliwych ludzi
(czy tych wręcz nieszczęśliwych). Wszakże w stereotypowym zrozumieniu powodzenia
życiowego moje życie można kwalifikować jako "przegrane". Bez przerwy przecież tracę
pracę i żyję głównie z oszczędności. Moja przyszłość nieustannie stoi pod znakiem
zapytania. Z zakresu dóbr materialnych praktycznie w życiu nie dorobiłem się niczego.
(Mam wprawdzie samochód Ford Laser z 1987 roku, który służy mi wiernie już od ponad 20
lat, jednak nie posiadam na własność ani mieszkania, ani domu, ani żadnej nieruchomości,
ani nawet godziwych mebli czy narzędzi do budowy swoich wynalazków.) Moja "teoria
wszystkiego" zwana Konceptem Dipolarnej Grawitacji, wraz z filozofią totalizmu, obie które
uważam za najważniejsze osiągnięcia intelektualne mojego życia, nie tylko że są
ignorowane lub odrzucane przez innych naukowców, ale wręcz wielu ludzi je wyszydza. W
okresie całego mojego życia ani razu nie dano mi też szansy na urzeczywistnienie choćby
najmniej istotnego z dużej liczby moich wynalazków technicznych. Stąd przykładowo tak
ogromnie istotne moim zdaniem dla dobra całej ludzkości wynalazki, jak ogniwa
telekinetyczne, magnokrafty, napędy osobiste, komory oscylacyjne, telepatyczne teleskopy
i rzutniki, czy wehikuły czasu, nadal pozostają jedynie niesprawdzonymi ideami
technicznymi - i to na przekór że wynalazłem je wystarczająco wcześnie aby w korzystnych
warunkach móc praktycznie zrealizować je wszystkie. Choćby tylko z powyższych
powodów, oraz pomijając owe tysiące innych przygnębiających incydentów i problemów
które z powodu czyjejś celowo rozpętanej złej woli trapią mnie praktycznie bez przerwy,
niemal każda inna osoba na moim miejscu prawdopodobnie byłaby wysoce nieszczęśliwą.
Jednak w moim przypadku jest zupełnie inaczej.
Gdyby ktoś mnie zapytał do jakiej kategorii ludzi ja sam siebie zaliczam, zawsze
odpowiedziałbym że do tych szczęśliwych, zadowolonych z życia i samospełnionych. Na
przekór bowiem że w życiu wcale mi się nie przelewa, oraz że nieustanne kłopoty i troski
wydreptały już wyraźną ścieżkę do moich drzwi, coś nieustannie utrzymuje mnie w stanie
cichego szczęścia, zadowolenia z tego co posiadam, satysfakcji z tego co już osiągnąłem,
samospełnienia, pozytywnego spojrzenia w przyszłość, spokoju sumienia, oraz przy innych
poszukiwanych wartościach życiowych.
Filozofia totalizmu bardzo klarownie i jednoznacznie stwierdza, że szczęśliwym
czyni nas wszystko co zwiększa w nas ilość energii moralnej, zaś nieszczęśliwymi czyni
nas wszystko co upuszcza z nas ową energię moralną. (Co to takiego owa "inteligentna
energia moralna", jak celowo zwiększać w sobie ilość tej energii, oraz co najsilniej ją w nas
rozprasza, wyjaśnia to punkt #E1 ze strony dipolar_gravity_pl.htm - o Koncepcie Dipolarnej
Grawitacji, punkt #D2 ze strony nirvana_pl.htm - o totaliztycznej nirwanie, punkt #D6 ze
strony totalizm_pl.htm - o filozofii totalizmu, oraz punkt #C4 strony parasitism_pl.htm - o
filozofii pasożytnictwa - zaś podsumowuje to też częściowo punkt #K2 poniżej.) Ja zaś
praktykuję totalizm w swoim życiu w sposób świadomy. Dlatego również w zamierzony i
świadomy sposób zarówno powiększam w sobie ilość energii moralnej, jak i podtrzymuję
uzależnione od tej energii poczucie własnej szczęśliwości.
Ja sam często analizuję i dociekam które składowe mojego światopoglądu są
najważniejsze w owym generowaniu u mnie poczucia szczęścia i zadowolenie z życia, w
sytuacji kiedy wielu innych ludzi postawionych w znacznie korzystniejszej niż moja sytuacji
życiowej najwyraźniej czuje się nieszczęśliwymi. Według tych dociekań, moje szczęście
osobiste, poczucie samospełnienia, oraz zadowolenie z życia najsilniej wynika z
następujących czynników: (1) mojej wiedzy o Bogu oraz wynikających z tej wiedzy spokoju
sumienia oraz klarownej znajomości kierunku w którym leży moralnie właściwe
postępowanie - znaczy postępowanie które będąc zgodne z działaniem praw moralnych
nieustannie generuje u mnie energię moralną, (2) pewności istnienia szatańskich istot na
Ziemi, które to istoty nieustannie szkodzą ludziom, oraz wynikające z tej pewności unikanie
niepotrzebnego rozpraszania energii moralnej (np. dzięki brakowi żalu do innych ludzi za
doznane zło, czy łatwiejszemu pogodzeniu się z krzywdą i nieszczęściami które dotykają
zarówno mnie jak i moich bliskich), (3) praktycznego urzeczywistniania w moim życiu
wskazań moralnej filozofii totalizmu, szczególnie zaś głównego zalecenia tej filozofii
nakazującego aby nieustannie zwiększać swoją energię moralną poprzez dokonywanie
wszystkiego w pedantycznie moralny sposób.
#K2. Moje poczucie szczęścia wcale NIE jest ślepe - stąd widzę zło panoszące się wokoło,
staram się ustalać jego pochodzenie, oraz w miarę swych możliwości walczę o
wyeliminowanie tego zła:
W poprzednim punkcie wyjaśniłem, że w moim własnym (subiektywnym)
odbiorze poziomu szczęścia osobistego, zadowolenia z życia, poczucia samo-spełnienia,
oraz innych poszukiwanych wartości życiowych, ja swoje życie oceniam obecnie jako
"szczęśliwe". W niniejszym punkcie postaram się więc wyjaśnić dokładniej co przez to
rozumiem.
Życie, które podobnie jak moje własne, przez daną osobę może być określane
zwrotem "szczęśliwe", musi cechować się na tyle wysokim poziomem poszukiwanych
wartości życiowych, aby osoba ta subiektywnie oceniała te wartości jako bliskie
najwyższego poziomu jaki tylko jest możliwy do osiągnięcia. Filozofia totalizmu opracowała
wskaźnik ilościowy który precyzyjnie wyraża jaki jest u kogoś poziom osiągnięcia
poszukiwanych wartości życiowych. Ów wskaźnik totalizmu nazywany jest "względnym
poziomem napełnienia energią moralną" (mi). Jego wartość kształtuje się u ludzi w zakresie
od "mi = 0" do "mi = 1". Opisany jest on dokładniej w punkcie #D6 strony totalizm_pl.htm - o
filozofii totalizmu, oraz w punkcie #C4 strony parasitism_pl.htm - o filozofii pasożytnictwa.
Narazie jednak dzisiejsza nauka nie uznaje tego wskaźnika totalizmu. Dlatego w swoich
badaniach nauka ta ciągle używa własnego wskaźnika. Ten naukowy "miernik
szczęśliwości" sprowadza się do zadawania ludziom prostego pytania "jak w skali od 1 do
10, lub od 0% do 100%, oceniałbyś poziom własnej szczęśliwości lub zadowolenia z
życia?" Przy takim naukowym mierniku "zadowolenia ze swojego własnego życia", ludzie
opisujący własne życie jako "szczęśliwe" zwykle definiują wartość tego miernika na
poziomie nie mniejszym niż jakieś 70% (lub nie mniejszym niż 7 w skali 0 do 10). To więc
oznacza, że ów naukowy miernik szczęśliwości jest proporcjonalny do wartości
totaliztycznego "mi", osiągając 100% (lub 10 w skali od 0 do 10) u ludzi u których
totaliztyczne "mi = 0.5". W moim własnym przypadku, obecnie (tj. w marcu 2008)
oceniałbym u siebie wartość takiego naukowego miernika na poziomie około 80%.
Ponieważ wiedzenie "szczęśliwego" życia jest celem praktycznie każdego
człowieka na Ziemi, na temat poziomu szczęścia poszczególnych ludzi prowadzone są
liczne badania naukowe. Wyniki jednej grupy takich badań podsumowane były w artykule
"Happiness best in moderation" (tj. "Szczęście najlepsze w umiarkowaniu") opublikowanym
na stronie A13 nowozelandzkiej gazety The Dominion Post, wydanie z poniedziałku
(Monday), March 17, 2008. W opisywanych tam badanich wyraźnie rozgraniczane są od
siebie dwie kategorie szczęśliwych ludzi. Jedna z owych kategorii, nazywana tam ludźmi
"umiarkowanie szczęśliwymi" (po angielsku "moderately happy"), szacuje wartość w/w
naukowego miernika swojego poziomu szczęśliwości właśnie na poziomie około 80% (czyli
podobnie jak ja). Druga zaś grupa szacuje ten miernik na poziomie 100%. Opisywane tam
badania ujawniły, że owi "umiarkowanie szczęśliwi" ludzie czerpią rozliczne korzyści ze
swego szczęścia. Przykładowo, są zdrowsi, żyją wyraźnie dłużej, dotyka też ich mniej
problemów życiowych. Natomiast ludzie "nadmiernie szczęśliwi", którzy w dzisiejszych
czasach poziom swego szczęścia opisują jako 100% lub bliski 100%, w/g tych badań nie
uzyskują niemal żadnych korzyści ze swego szczęścia. Znaczy, prześladują ich kłopoty ze
zdrowiem tak samo jak wszystkich innych ludzi - w tym nawet tych nieszczęśliwych, ich
życie wcale nie jest dłuższe, mają też wiele problemów życiowych.
Ja posądzam, że w swoich badanich nad szczęściem i nad sposobami osiągania
szczęścia poprzez praktykowanie filozofii totalizmu, zdołałem ustalić dlaczego owi nie
znający totalizmu ludzie o poziomie szczęśliwości bliskim 100% nie uzyskują niemal
żadnych korzyści ze swego szczęścia. Moim zdaniem przyczyna leży w realiźmie i w
otwarciu na dostrzeganie zła. Ludzie którzy bez praktykowania totalizmu i bez
zamierzonego powiększania zasobów swojej energii moralnej (mi) ciągle są w stanie
stwierdzić o sobie że są 100% szczęśliwi, muszą się jakoś zamknąć przed dostrzeganiem
zła jakie nas dzisiaj otacza. Wszakże jeśli realistycznie widzi się ilość zła które dzisiaj
panoszy się na Ziemi, po prostu nie daje się być szczęśliwym w 100%. Z kolei jeśli ktoś
potrafi zamknąć się na widzenie zła, faktycznie zamyka się też przed realizmem i przed
widzeniem świata takim jaki ów świat faktycznie jest. Nie trudno zaś wydedukować, że Bóg
czy natura, które uformowały ludzi takimi jakimi jesteśmy, nie może wykazywać skłonności
do tolerowania u kogoś braku realizmu i zamykania się przed dostrzeganiem życia takim
jakim ono naprawdę jest. Wszakże takie tolerowanie prowadziłoby do wypaczania
charakteru ludzi. Ów Bóg czy natura nie może więc też w żaden sposób wynagradzać tego
braku realizmu i zamykania się przed rzeczywistością.
Ja swoją pozycję na skali szczęśliwości określiłbym jako "umiarkowanie
szczęśliwy" (tj. szczęśliwy w około 80%, lub mający obecnie "mi = 0.4"). Muszę też tutaj
podkreślić, że na przekór iż poczuwam się bardziej szczęśliwym niż większość przeciętnych
ludzi których znam, ciągle dostrzegam zło jakie nas otacza. (Jak doskonale pamiętam, zło
to dostrzegałem nawet w czasach kiedy przeżywałem totaliztyczną nirwanę, czyli kiedy
moje "mi" wynosiło około "mi = 0.7".) Moje poczucie szczęścia osobistego wcale więc nie
czyni mnie ślepym na krzywdę. Nie tylko też że dostrzegam zło panoszące się na Ziemi, ale
w miarę swoich możliwości i sił staram się identyfikować jego źródła i przyczyny, oraz
wkładać wszystkie dostępne mi środki w ich zwalczanie. Jako zaś broni w swoim
zwalczaniu zła używam "słowa" ("miecza w ustach"). Znaczy piszę, demaskuję, wyjaśniam,
przekonywuję, itp. - między innymi również i za pośrednictwem niniejszej strony. Ciekawe,
że owa walka ze złem też jest źródłem określonego poczucia samo-spełnienia, celowości
życia, dawania własnego wkładu dla dobra ludzkości, itp. - jako zaś taka też powiększa ona
we mnie poczucie prowadzenia szczęśliwego i spełnionego życia.
Część #L: Podsumowanie, oraz informacje końcowe tej strony:
#L1. Podsumowanie tej strony:
"Moralność i prawda często muszą przebijać się po cierniowej drodze." Z kolei
życie tych co poświęcili się służbie moralności, prawdy i przybliżania szczęścia dla innych
ludzi, wcale nie jest usłane różami. Na przekór jednak ich trudnego życia, wiedzenie
moralnego życia, promowanie prawdy, oraz poświęcenie się służbie dla dobra innych ludzi,
jest nieodzownym warunkiem osiągnięcia szczęścia osobistego, zadowolenia z życia i
poczucia spełnienia.
#L2. Jak dzięki stronie "skorowidz.htm" daje się znaleźć totaliztyczne opisy interesujących
nas tematów:
Cały szereg tematów równie interesujących jak te z niniejszej strony, też
omówionych zostało pod kątem unikalnym dla filozofii totalizmu. Wszystkie owe pokrewne
tematy można odnaleźć i wywoływać za pośrednictwem skorowidza specjalnie
przygotowanego aby ułatwiać ich odnajdowanie. Nazwa "skorowidz" oznacza wykaz,
zwykle podawany na końcu książek, który pozwala na szybkie odnalezienie interesującego
nas opisu czy tematu. Moje strony internetowe też mają taki właśnie "skorowidz" - tyle że
dodatkowo zaopatrzony w zielone linki które po kliknięciu na nie myszą natychmiast
otwierają stronę z tematem jaki kogoś interesuje. Skorowidz ten znajduje się na stronie o
nazwie skorowidz.htm. Można go też wywołać z "organizującej" części "Menu 1" każdej
totaliztycznej strony. Radzę aby do niego zaglądnąć i zacząć z niego systematycznie
korzystać - wszakże przybliża on setki totaliztycznych tematów które mogą zainteresować
każdego.
#L3. Dane kontaktowe autora tej strony:
Opisy wyników moich hobbystycznych badań u sporej liczby czytelników indukują
chęć skontaktowania się ze mną. Dlatego poniżej przytaczam swoje dane kontaktowe, tj.
dane kontaktowe do dra inż. Jana Pająka (a przez okres od 1 marca 2007 do 31 grudnia
2007 roku - Prof. dra inż. Jana Pająka). Z uwagi jednak na fakt, że liczba czytelników którzy
ze mną się kontaktują nieustannie wrasta, zaś doba zawsze ma tylko 24 godziny - co do
których ja muszę podjąć decyzję czy mam je przeznaczyć na kontynuowanie swych badań
czy też na odpowiadanie na korespondencję, przy każdym ze sposobów kontaktu podaję
poniżej też rodzaj spraw w jakich ze sposobu tego należy korzystać.
(1) We wszelkich sprawach wymagających mojej odpowiedzi, przykładowo w
sprawach ewentualnych zapytań, konsultowania, przedyskutowania jakiegoś tematu, itp.,
zalecam aby ze mną kontaktować się wyłącznie telefonicznie. (Szczególnie w dzisiejszych
czasach - kiedy programy internetowe w rodzaju "Skype" czynią telefonowanie tanim i
łatwym.) Przez telefon można bowiem otrzymać moją odpowiedź bez obciążania mnie
obowiązkiem czasochłonnego pisania, redagowania i wysyłania - czyli szybko i bez kłopotu.
Mój telefon domowy w Nowej Zelandii ma numer (+) 64-4 56-94-820, w którym (+) oznacza
wyjście na centralę międzynarodową (w niektórych krajach może ono być inne niż "00"), 64
to numer Nowej Zelandii, 4 to numer Wellington (w obrębie Nowej Zelandii trzeba go
wykręcać jako 04), zaś 56-94-820 to stacjonarny numer telefonu mojego mieszkania w
Wellington. Proszę jednak pamiętać, że grzeczność nakazuje aby dzwonić do mnie w
godzinach kiedy już NIE pracuję naukowo ani jeszcze NIE śpię, czyli między godzinami 19
a 22 czasu nowozelandzkiego. Po godzinie 22 wieczorem aż do godziny około 9 rano
prosze NIE dzwonić do mnie bez wyjątkowo ważnej przyczyny (wszakże polski obyczaj
nakazuje aby w owych godzinach bez istotnego powodu nie dzwoniło się do nikogo). Aby
móc sobie łatwo wyliczyć godzinę która panuje u mnie w NZ, warto odnotować, że z
powodu wprowadzania tzw. "czasu letniego" w obu krajach, w okresie polskiego lata czas w
Nowej Zelandii jest o 10 godzin późniejszy niż czas w Polsce, zaś w okresie polskiej zimy
czas w NZ jest aż o 12 godzin późniejszy niż czas w Polsce (tj. oficjalny czas NZ jest
GMT+12, czyli kiedy zimą w Polsce jest np. 10 wieczorem, w NZ jest już 10 rano
następnego dnia).
(2) Email lub list radzę wysyłać mi tylko w celu poinformowania mnie o czymś co
NIE wymaga mojej odpowiedzi - przyjąłem bowiem zasadę że w "typowych przypadkach"
NIE odpisuję na emaile ani na listy (wyjątkiem od tej zasady jest sytuacja wyjaśniona w
następnym podpunkcie (3) poniżej). Oto moje aktualne adresy emailowe, uszeregowane
w/g częstości mojego sprawdzania korespondencji przychodzącej na dany adres:
[email protected],
[email protected],
[email protected],
[email protected].
Emaile warto mi wysyłać głównie w przypadkach dosyłania mi szczegółów które
trudno przekazać poprawnie przez telefon, takich jak zdjęcia, adresy emailowe czy adresy
stron internetowych, nazwiska, dane bibliograficzne książek i artykułów, cytaty z wybranych
opracowań, itp. Ponadto przez email można też zapowiedzieć kiedy i w jakiej sprawie
będzie się do mnie dzwoniło, lub poinformować o szczegółach podjęcia procedury opisanej
w podpunkcie (3) poniżej. Wysyłając mi takie emaile proszę jednak brać pod uwagę, że po
otrzymaniu każdego z nich ja dokonuję subiektywnej oceny poziomu jego ważności.
Ponieważ zaś mam do wyboru aby w wolnym czasie jakim dysponuję "albo dokonywać
badań naukowych w celu powiększania dorobku 'nauki totaliztycznej' opisywanej w punkcie
#J2 powyżej, albo też odpowiadać na emaile", przyjąłem logiczną zasadę że na dany email
odpowiadam tylko w tych ogromnie nielicznych przypadkach kiedy spędzenie czasu na
udzieleniu owej odpowiedzi oceniam za bardziej istotne dla dobra i dla dorobku "nauki
totaliztycznej" niż dokonywanie badań naukowych. Tymczasem emaile które oceniam jako
ważniejsze niż dokonywanie badań w ramach wzmacniania i rozbudowy fundamentów
filozoficznych i naukowych nowej "nauki totaliztycznej" przychodzą do mnie ogromnie
rzadko. Dlatego, aby NIE czuć się potem rozczarowanym że się do mnie napisało, jednak
ja NIE znalazłem czasu aby odpowiedzieć na email, pisząc do mnie proszę z góry zakładać
że NIE otrzyma się odpowiedzi i proszę nie czuć się urażonym kiedy tak właśnie się stanie.
Jeśli koniecznym się okaże wysłanie mi czegoś, wówczas należy korzystać z
mojego adresu pocztowego. Adres ten w 2009 roku był jak następuje: Dr inż. Jan Pająk,
P.O. Box 33250, Petone 5046, New Zealand.
Do powyższych informacji chciałbym dodać, że ja uważnie czytam każdą
skierowaną do mnie korespondencję, tyle tylko że NIE na każdą z nich mój chroniczny
deficyt czasu pozwala mi udzielić osobistej i indywidualnej odpowiedzi piszącemu.
(Wszakże odpowiedzialne przygotowanie i napisanie odpowiedzi na czyjeś zapytanie,
prośbę, czy żądanie, jest nieporównanie bardziej czasochłonne niż przeczytanie czyjejś
korespondencji lub nawet napisanie jakiegoś emaila z zapytaniem.) Na sporo z informacji,
uwag, zapytań, komentarzy, historii, oraz fotografii, jakie czytelnicy mi przysyłają, reaguję
za pośrednictwem swoich stron internetowych, przykładowo przez wstawienie do owych
stron generalnego opisu który udziela odpowiedzi wielu czytelnikom naraz, poprzez
wkomponowanie dosłanych informacji, zdjęć, czy opisów do treści owych stron, czy też
poprzez odpowiednie przeredagowanie treści tych stron.
(3) Aby mimo wszystko stworzyć jednak czytelnikom możliwość uzyskania mojej
osobistej odpowiedzi, jeśli na takiej im zależy, niniejszym zbowiązuję się że na przekór
powyższej zasady aby NIE odpisywać na typowe emaile i listy, ciągle odpiszę i
wyczerpująco zaopiniuję każdy email dyskutujący dowolny temat badany przez "naukę
totaliztyczną" - jeśli uzyskam dowód że na ten sam email odpisał już jakiś aktualnie
urzędujący profesor z jakiejkowiek uczelni, reprezentujący stanowisko "ateistycznej nauki
ortodoksyjnej". Wiele zapytań, próśb lub żądań które ja otrzymuję, faktycznie powinno być
kierowane do profesorów uczelni specjalizujących się w danym temacie badań. Wszakże
owi profesorowie z uczelni są opłacani z podatków czytelników, wszyscy oni mają też
sekretarki (także opłacane z podatków czytelników) które przejmują na siebie
czasochłonność ich korespondencji. Na dodatek, profesorowie uczelni należą do zawodu z
grupy "służb społecznych" - tak samo jak straż pożarna, milicja, wojsko, służba zdrowia, itp.
Do ich obowiązków zawodowych należy więc m.in. udzielanie odpowiedzi na zapytania
społeczeństwa. W dzisiejszej zaś dobie internetu i emailów NIE ma też żadnych trudności
ze znalezienim ich adresów emailowych i ze skierowaniem zapytań imiennie na ich adresy
lub na adresy instytutów którym naukowo przewodzą. Tymczasem - z jakichś nieznanych
mi powodów, osoby mające naukowe zapytania wolą raczej pisać do mnie niż do owych
profesorów. Przeaczają przy tym, że ja prowadzę badania bez żadnego finansowania, czyli
ze swoich prywatnych oszczędności i w swoim prywatnym czasie, oraz że ja NIE mam
sekretarki - stąd odpisywanie na korespondencję odbywa się kosztem czasu na badania
naukowe. Jedyna więc sytuacja kiedy moje odpisywanie na emaile byłoby uzasadnione, ma
miejsce jeśli owo udzielenie czytelnikowi odpowiedzi przyczyni się jakoś do wzmocnienia
autorytetu, znaczenia, konkurencyjności, oraz fundamentów naukowych nowej "nauki
totaliztycznej". Taka zaś sytuacja pojawia się we wszystkich przypadkach, kiedy ja udzielę
"konkurencyjnej" odpowiedzi przygotowanej z "a priori" podejścia nowej "totaliztycznej
nauki", zaś jednocześnie kiedy na to samo naukowe zapytanie profesor jakiejś uczelni też
już udzielił odpowiedzi - tyle że przygotowanej z "a posteriori" podejścia starej "ateistycznej
nauki ortodoksyjnej". Dlatego aby nie pozostać obojętnym wobec takich właśnie sytuacji,
niniejszym obiecuję, że odpowiem na każdy email zawierający jakieś naukowe zapytanie,
co do którego otrzymam "dowód" że na email ten już wcześniej odpowiedział jakiś aktualnie
urzędujący profesor dowolnej uczelni. Aby zaś czytelnik najłatwiej uzyskał taki "dowód",
niniejszym proponuję aby swój email z naukowym zapytaniem oryginalnie zaadresował do
owego dowolnego aktualnie urzędującego profesora jakiejkolwiek uczelni, zaś dodatkowo
aby "cc" ów email także i na mój adres emailowy (oryginalnie ''cc" wywodzi się od "carbon
copy"). (Adres takiego profesora w dzisiejszych czasach łatwo znaleźć poprzez poszukanie
internetową wyszukiwarką stron internetowych interesujących nas uczelni, potem zaś
sprawdzenie który profesor i pod jakim adresem internetowym przewodzi danej tematyce
badań. Proszę też odnotować, że koniecznie musi to być naukowiec z tytułem profesora,
bowiem konfrontację poglądów na tak istotne tematy jestem gotów podjąć tylko z kimś o
równej mi randze naukowej.) W treści zaś owego emaila proponuję poprosić tegoż
profesora aby swoją odpowiedź też "cc" na mój adres emailowy. Jeśli zaś jego odpowiedź
dotrze m.in. do mnie i jeśli w ten sposób ja uzyskam "dowód" że ów profesor faktycznie
podjął dyskusję tematu z owego emaila i na niego odpisał, wówczas ja również włączę się
do tej dyskusji i zaprezentuję co "nauka totaliztyczna" ma "konkurencyjnego" do
powiedzenia z podejścia "a priori" na temat zapytywany w owym emailu, zaś swoją
odpowiedź m.in. też "cc" do owego profesora. Dzięki więc uczynieniu powyższego "wyjątku"
od mojej zasady, wszystkie strony na tym tylko skorzystają. Czytelnik uzyska bowiem
interesujące go odpowiedzi przygotowane z aż dwóch podejść "a posteriori" oraz "a priori".
Profesor danej uczelni uzyska dowód że społeczeństwo interesuje się jego badaniami. Z
kolei "nauka totaliztyczna" otrzyma okazję aby (a) zaakcentować i przypomnieć swoje
istnienie; aby (b) udowodnić jak proste, korzystne i stosowalne są rozwiązania oferowane
przy "a priori" podejściu do badań; aby (c) wypełnić jeden z celów swojego istnienia - jakim
jest wypunktowywanie i naprawianie błędów popełnianych przez oficjalną naukę ziemską;
oraz aby (d) ujawnić ową "drugą połowę prawdy" na dany temat - której to "drugiej połowy
prawdy" dotychczasowa stara nauka ziemska NIE jest w stanie dostrzec z powodu swojego
"a posteriori" podejścia do badań (patrz punkt #J2 powyżej na tej stronie po więcej
szczegółów o owych dwóch "konkurencyjnych" naukach). Taka zaś sytuacja, kiedy wszyscy
zainteresowani na niej korzystają, po angielsku nazywa się "win-win situation" i
reprezentuje ona jedną z najbardziej zalecanych rozwiązań przy naprawianiu zaistniałych
błędów, pomyłek, niezgody, różnicy zdań, niedogodności, niesprawiedliwości, itd., itp.
Sprawę zadawania pytań profesorom opłacanym z naszych podatków, pod
odmiennym kątem widzenia wyjaśnia też punkt #H1 strony o nazwie god_istnieje.htm.
#L4. Copyright © 2011 by Dr Jan Pająk:
Copyright © 2011 by Dr Jan Pająk. Wszelkie prawa zastrzeżone. Niniejsza strona
m.in. raportuje również wyniki badań jej autora - tyle że opisane popularnym językiem (aby
mogły być też zrozumiane przez czytelników o nienaukowej orientacji). Idee
zaprezentowane na tej stronie są unikalne dla badań autora i dlatego w tym samym ujęciu
co na tej stronie (oraz co w innych opracowaniach autora) idee te uprzednio NIE były
jeszcze publikowane przez żadnego innego badacza. Jako taka, strona ta prezentuje idee
które stanowią intelektualną własność jej autora. Dlatego jej treść podlega tym samym
prawom intelektualnej własności jak każde inne opracowanie naukowe. Szczególnie jej
autor zastrzega dla siebie intelektualną własność odkryć naukowych i wynalazków
opisanych na tej stronie. Dlatego zastrzega sobie, aby podczas powtarzania w innych
opracowaniach jakiejkolwiek idei zaprezentowanej na niniejszej stronie (tj. jakiejkolwiek
teorii, zasady, dedukcji, intepretacji, urządzenia, dowodu, itp.), powtarzająca osoba oddała
pełny kredyt autorowi tej strony, poprzez wyraźne wyjaśnienie iż autorem danej idei jest Dr
Jan Pająk, poprzez wskazanie internetowego adresu niniejszej strony pod którym idea ta i
strona oryginalnie były opublikowane, oraz poprzez podanie daty (najnowszej) aktualizacji
tej strony w czasach gdy idea ta została z niej zaczerpnięta (tj. daty wskazywanej poniżej).
***
If you prefer to read in English click on the flag below
(Jeśli preferujesz czytanie w języku angielskim
kliknij na poniższą flagę)
Data zapoczątkowania budowy tej strony internetowej: 25 maja 2004 roku.
Data najnowszego jej aktualizowania: 7 kwietnia 2011 roku.
(Sprawdź pod adresami z "Menu 3" czy już istnieje nawet nowsza aktualizacja!)
152-A3-(klasa.htm)
Podrozdział A3:
Klasa Pani Hass z 1964 roku
w Liceum Ogólnokształcącym, Milicz, Polska
Witam na stronie internetowej absolwentów klasy Pani Hass z Liceum Ogólnokształcącego
w Miliczu, rocznik 1964 (tj. absolwentów urodzonych w 1946 roku, lub wcześniej). Niniejsza
strona spełnia dwojaką rolę. Dla nas, czyli dla owych absolwentów, strona ta jest rodzajem
przypomnienia i podsumowania naszego życia. Natomiast dla pozostalych ludzi, jest ona
rodzajem dokumentu który utrwala i ilustruje określony okres w historii naszego kraju i
planety, oraz małą grupke ludzi którzy m.in. dokładali swój wkład do formowania tejże
historii. Jako też taki dokument, niniejsza strona ma swoje przedłużenie w formie następnej
strony o nazwie rok.htm, na której opisane są dalsze losy dwojga z figurujących tutaj
absolwentów LO w Miliczu.
#A1. Zamiast wstępu:
W dniu 5 czerwca 2004 roku, w Liceum Ogólnokształcącym w Miliczu (w latach
naszej młodości jedynej szkole średniej miasta Milicza i reszty powiatu) odbyło się
spotkanie byłych uczniów klasy Pani Hass jacy ukończyli tą szkołę dokładnie 40 lat
wcześniej. Moje imię jest Jasiu i ja jestem jednym z 32 uczniow owej klasy. W dniu
spotkania moje myśli były z resztą naszej klasy. Niestety, osobiście nie mogłem
uczestniczyć w owym spotkaniu, z uwagi na odległość jaka dzieli Wellington w Nowej
Zelandii, gdzie obecnie zamieszkuję, od Milicza w Polsce. Chcąc jednak jakoś uczestniczyć
w spotkaniu, postanowiłem wykonać niniejszą stronę internetową. Strona ta będzie jakby
moim uczestniczeniem na odległość w owym spotkaniu. Z pomocą reszty naszej klasy,
postaram się w niej opisać historię klasy Pani Hass, dotychczasowe dzieje poszczególnych
jej uczniów - czyli każdego z nas, najciekawsze wydarzenia jakie nas spotkały, a także
ciekawostki i atrakcje samego Milicza. (Ciekawostki Milicza już obecnie można przegladać
na odrębnej stronie o Miliczu.)
***
Kiedy nadszedl czas naszego pożegnania, pamiętam, że umawialiśmy się iż jeśli zechcemy
ponownie być razem, wystarczy abyśmy popatrzyli na układ gwiazd "oriona" jakie formują
charakterystyczną łopatkę na nieboskłonie (gwiazdy te widać nawet z Nowej Zelandii).
Niestety, nasz coraz słabszy wzrok, oraz owa ogromna liczba ciemnych chmur jakie
ostatnio gromadzą się nad naszą planetą, uniemożliwiają nam owe spotkania w gwiazdach.
Czas więc abyśmy gwiazdy zastąpili internetem. Niech niniejsza strona stanie się miejscem
naszych następnych spotkań. Mam nadzieję że strona ta stanie się linkiem fizycznym
pomiędzy nami, oraz uzupełnieniem linku duchowego jaki posiadamy z uwagi na naszą
wspólną przeszłość. W międzyczasie zaś ja będę pracował nad swoim wehikułem czasu,
tak abyśmy pewnego dnia mogli spotkać się ponownie po krótkiej podróży przez czas do lat
naszej młodości!
***
Chociaz zycie kazdego z nas moze wygladac "codziennie", faktycznie to reprezentujemy
soba ponad 1000 lat ludzkiej historii. Wszakze ukonczylismy liceum ponad 40 lat temu.
Niniejsza strona jest wiec nie tylko naszym osobistym linkiem, oraz ciekawostka dla
naszych najblizszych i znajomych, ale takze odzwierciedleniem codziennej historii
ostatniego polwiecza naszej planety. Ma ona wiec nie tylko znaczenie uczuciowe i osobiste,
ale takze historycze i naukowe. Byc moze ze w przyszlosci stanie sie ona przedmiotem
naukowych studiow oraz wzorcem dla innych. Wszakze pokazuje losy znacznej grupy ludzi,
153-A3-(klasa.htm)
ktorych polaczylo braterstwo wspolnej nauki przez 4 lata.
***
W dniu 1 wrzesnia 1960 roku zaczynalismy wszyscy nauke w owczesnej 8 klasie Liceum
Ogolnoksztalcacego w Miliczu. Mielismy wowczas po 14 lat. Na poczatku bylo nas 46. Z
liczby tej do czasu ukonczenia liceum wykruszylo sie 14 uczni, tak że do 11 klasy chodziło
nas już tylko 32. (Odnotuj, że owa liczba 32 klasowiczów nie jest równoznaczna z liczbą
absolwentów rocznika 1964, bowiem okolo czterech z nas niestety nie zdało matury). Z
tego, w chwili pisania niniejszej strony (tj. 7 lipca 2004 roku) przy zyciu zostalo nas jedynie
27. Oto lista wszystkich uczestników naszej końcowej klasy licealnej, wraz z listą tych jacy
odłączyli się od nas po drodze, ale ciągle utrzymują z nami kontakty. Przytoczone też są
zgrubne losy kazdego z nas:
#A2. Niniejsza strona jest rodzajem unikatu na skalę światową:
Z tzw. "feedback" jaki otrzymuję w sprawie niniejszej strony internetowej
absolwentów szkoły średniej naszego rocznika 1964 (tj. rocznika osób urodzonych NIE
później niż w 1946 roku), wynika ze strona ta jest rodzajem unikatu na skalę światową.
Chodzi bowiem o to, że należymy do generacji ludzi ktorzy ciągle NIE polubili komputerów.
Wszakże komputery nie były jeszcze popularne w czasach naszej edukacji. Stąd wśród
naszej generacji zdarza się ogromnie rzadko że ktoś zna programowanie na tyle dobrze,
aby zaprogramować stronę internetową swojego rocznika absolwentów, zaś nawet jeśli zna
programowanie - zwykle jest zbyt zajęty robieniem majątku aby jeszcze tracić cenny czas
na zakładanie strony internetowej dla swoich kolegów ze szkoły średniej. Stąd ani nasz
rocznik, ani roczniki nas poprzedzające, niemal nigdy NIE mają swoich stron internetowych
- i tak się dzieje praktycznie na całym świecie. Nic dziwnego że strona naszego rocznika
ma relatywnie dużo czytelników. Oczywiscie, to także oznacza, że wszystkie osoby opisane
i pokazane na stronie naszego rocznika absolwentów, pomału nabierają światowego
rozgłosu!
Jeśli czytelnik NIE wierzy w to moje przypadkowe odkrycie że ta strona
internetowa jest rodzajem unikatu na skalę światową, wówczas niniejszym rzucam mu
wyzwanie aby udowodnił że się mylę i wskazał mi adres jakiejś innej strony internetowej
absolwentów szkoły średniej rocznika 1964, lub rocznika starszego niż 1964 (tj. adres
strony opisujących naukę w szkole średniej oraz obecne losy i kontakty osób urodzonych
nie później niż w 1946 roku).
Część #B: Fotografie naszej klasy:
#B1. Obecne nasze zdjęcia prezentuje głównie niniejsza strona:
Niniejsza strona prezentuje głównie zdjęcia naszej klasy z 2004 roku. Daje więc
ona dobre pojęcie jak obecnie wyglądamy. Nasz wygląd utrwalony w 1964 roku pokazany
jest głównie na zdjęciach z odrębnej strony o nazwie lo.htm. Aby jednak wyszczególnić tutaj
kto jest kto w owej klasie, poniżej przytaczam oraz dokłądniej opisuję jedno zdjęcie z 1964
roku. Oto ono:
Fot. #B1 (M1 z [10]): Fotografia całej klasy Pani Hass, wykonana w 1964 roku. Fotografia ta
pokazuje następujące osoby (dla dziewcząt najpierw podane są ich panieńskie nazwiska
które używały w czasie nauki w liceum): (H) Ś.P. Pani Helena Hass - wychowawczyni
naszej klasy, (1) Ś.P. Zenon Skowroński, (2) Jan Pająk, (3) Emilia Sozańska, (4) Jan
Defratyka, (5) Władysława Urbańska (po mężu Ograbek), (6) Ś.P. Kazimierz Kuczkowski,
(7) Krystyna Dyla (po mężu Tysiak), (8) Zuzanna Kubiszyn (po mężu Kulik), (9) Roman
Sperzyński, (10) Krystyna Skomra (po meżu Cisowska), (11) Wiesława Hołówko (po mężu
Zdobylak), (12) Julian Partyka, (13) Andrzej Celejowski, (14) Ś.P. Wiesław Cygal, (15)
Zbigiew Nęcki, (16) Halina Mrozek, (17) Krystyna Łakoma (po mężu Ignasiak), (18) Duklana
Miga (po mężu Piskorska), (19) Zofia Twarda (po meżu Lorent), (20) Lidia Eisler (po mężu
154-A3-(klasa.htm)
Patalas), (21) Anna Kasperowicz (po mężu Pytlińska), (22) Ś.P. Hanna Zarakowska, (23)
Mirosława Osiecka (po mężu Demianiuk). (Odnotuj że na zdjęciu tym nie występują
wszyscy uczniowie klasy Pani Hass.)
Wszystkie powyższe osoby, tyle że uchwycone w odmiennych konfiguracjach,
pokazane są również na zdjęciu z "Fot. #10", a także na zdjęciach z odrębnej strony o
nazwie lo.htm. Wszystkie tamte zdjęcia zostały wszakże wykonane w tym samym dniu z
1964 roku, oraz przy tej samej okazji fotografowania naszej klasy.
***
Uwaga: aby przypomnieć sobie "kto jest kto" na powyższym zdjęciu, wystarczy kliknąć
myszą na poniższy guzik który zawiera numery z tego wykazu ponanoszone na
poszczególne osoby na zdjęciu.
Po kliknięciu na ów guzik ukaże się odrębne okienko z ponumerowanym zdjęciem. Okienko
to można sobie powiększyć poprzez złapanie go myszą za prawy-dolny róg i rozciagnięciu
w dowolnym kierunku. Można je też przesunąć w inne miejsce ekranu poprzez złapanie go
myszą za jego górny niebieski pasek.
#B2. Więcej naszych grupowych zdjęć (szczególnie tych z 1964 roku) można oglądnąć na
stronie lo.htm:
Nasz dawny wygląd sprzed około pół wieku, a także nasze zdjęcia grupowe z
czasów szkolnych, zaprezentowane zostały na starych zdjęciach zestawionych na odrębnej
stronie o nazwie lo.htm - Nasze Liceum. Aby przenieść się na tamtą stronę wystarczy
kliknąć na niniejszy zielony link albo też uruchomić ją z początka "Menu 1" gdzie jest
linkowane pod nazwą LO w Miliczu. Dwa nasze zdjęcia z 2004 roku pokazane też zostały
na odrębnej stronie Wieśka Sakałusa.
***
Zauważ że można zobaczyć powiększenie danej fotografii z niniejszej strony
internetowej. W tym celu wystarczy zwykle kliknąć na tą fotografie. Ponadto wiekszość tzw.
browserow ktore obecnie są w użyciu, włączając w to populany "Internet Explorer", pozwala
na załadowanie każdej ilustracji do swojego własnego komputera, gdzie można jej się do
woli przyglądać, gdzie daje się ją zredukować lub powiększyć, a także gdzie ją można
wydrukować za pomocą posiadanego przez siebie software graficznego.
***
Jeśli zaś ktoś życzy sobie aby przesunąć daną fotografię, znaczy aby
przemieścić ją w inne miejsce ekranu, wówczas powinien uczynić co następuje: (1) kliknąć
na nią aby spowodować jej pojawienie się w odrębnym okienku, (2) zmniejszyć wymiary
tego odmiennego okienka (z danym zdjęciem) poprzez "złapanie" myszą jego prawegodolnego narożnika i przesunięcie tego narożnika w górę-lewo aby otrzymać rozmiar tego
odrębnego okienka jaki sobie życzysz mieć (odnotuj że kiedy raz zmniejszysz już rozmiar
pierwszej takiej fotografii, wówczas wszelkie następne kliknięte ilustracje pojawią się już w
owych zmniejszonych rozmiarach - chyba że je ponownie powiększysz w taki sam sposób),
a następnie (3) przemieść to odmienne okienko z ilustracją w miejsce strony internetowej w
którym zechcesz je oglądać. (Aby je przemieścić złap je myszą za ten niebieski pasek na
jego górnej krawędzi). Odnotuj też, że jeśli przesuniesz (suwakiem) tekst tej strony kiedy go
czytasz, owo odrębne okienko z dodatkowym rysunkiem nagle zniknie. Aby je ponownie
przywrócić w nowe położenie strony musisz kliknąć na jego "ikonkę" (nazwę) w najniższej
części ekranu.
Część #C: Aby móc być w kontakcie, konieczne jest włączenie swego emaila do treści tej
strony:
#C1. Jeśli komuś z koleżanek lub kolegów zawieruszyły się adresy reszty naszej klasy, ja
mam je niemal wszystkie i mogę je dosłać na życzenie:
W miarę jak nasz wiek się zwiększa, martwe rzeczy coraz częściej płatają nam
155-A3-(klasa.htm)
figle. Gdyby więc się zdarzyło że komuś z naszej klasy zaginą adresy do reszty z nas,
wówczas proszę do mnie napisać (najlepiej szybki email), lub zadzwonić, zaś ja chętnie
doślę lub przedyktuję te adresy. Moje dane kontaktowe podane są w punkcie #20 z części
#D poniżej na tej stronie.
#C2. Dlaczego mimo wszystko warto dodać swój email do wykazu kontaktów z niniejszej
strony:
Każdy z nas wchodzi obecnie w raczej nietypowy okres życia. Odejście na
emeryturę i nagłe odzyskanie całego tego wolnego czasu, układanie sobie własnego życia
przez nasze dzieci, pojawienie się starczych dolegliwości, konfrontowanie naszej
śmiertelności, filozoficzne rozważania i dylematy typu "a co potem", itd., itp. Oczywiście, w
takich czasach dobrze jest utrzymywać więzi ze swoimi dawnymi kolegami z roku. Wszakże
oni są w dokładnie tej samej co my sytuacji. Konfrontują oni też dokładnie te same co my
dylematy, kłopoty, uczucia, dolegliwości, problemy, obawy, zapytania, itp. Naprawdę warto
więc dodać swój email lub inny kontakt do wykazu kontaktów z tej strony. Warto też
napisać jakiś email do tych z naszych dawnych kolegów, których kontakt został już poniżej
przytoczony. Wszakże w kupie wszystko przychodzi raźniej.
Tak się jakoś składa, że jako jeden z nielicznych naukowców na świecie
dokonywałem badań tego czym w nadchodzącej sytuacji wielu z nas zacznie teraz
szczególnie się interesować. Wszakże moja teoria wszystkiego zwana Konceptem
Dipolarnej Grawitacji wykazuje jednoznacznie że poza naszym "światem fizycznym" istnieje
jeszcze jeden ukryty "przeciw-świat" zapełniony unikalną substancją posiadającą cechy
"płynnego komputera". Wyniki swych badań opublikowałem aż na kilku powszechniedostępnych stronach internetowych. Aczkolwiek tzw. pewność i przekonanie to coś co
każda osoba musi wypracować oddzielnie sama dla siebie, być może iż naukowy materiał
dowodowy jaki zdołałem zgromadzić okaże się przydatny dla znajdowania odpowiedzi na
pytania i dylematy jakie obecnie konfrontujemy. Ponadto ów materiał dowodowy dostarcza
podstawy do ewentualnego podjęcia konstruktywnej i pozbawionej uprzedzeń dyskusji.
Dlatego, tak na wszelki wypadek, przytaczam tutaj linki do najważniejszych z owych stron z
materiałem dowodowym. Oto one: soul_proof_pl.htm, god_proof_pl.htm, immortality_pl.htm
(szczególnie patrz tam punkt #D5).
#C3. Nie bójmy się włączyć swego aktualnego emaila do niniejszej strony:
Żyjemy w czasach szerzenia publicznych panik oraz wzajemnego straszenia się.
Politycy straszą nas wojnami, ekonomiści - kryzysami, medycy - pendemiami, tzw. "fałszywi
prorocy" - jakoby niedługim już nadejsciem "końca świata" (po więcej szczegółów o owym
rzekomym "końcu świata" patrz punkt #B8 na stronie o nazwie seismograph_pl.htm),
telewizja straszy nas "oszustwami emailowymi", itp., itd. Nic dziwnego że ci z nas co mają
czas aby oglądać dzisiejsze programy telewizyjne mogą posądzać iż emaile są
największym złem jakie nastało na Ziemi od czasów bibilijnych plag.
Zapewne nie muszę jednak tutaj wyjaśniać, że owo straszenie w telewizjach o
rzekomych niebezpieczeństwach publicznego podania swego emaila, jest wysoce
wyolbrzymiane. Wszakże jedyne co nam wówczas zagraża to że ktoś niepowołany wyśle
nam email. W takim jednak wypadku wcale NIE musimy na email ten odpowiadać. Z
mojego prywatnego doświadczenia wynika, że jedynym faktycznym niebezpieczeństwem
jakie na nas sprowadza publiczne podanie swego emaila, jest że ktoś może nam wysłać
zdjęcie jakiejś nagiej piękności, zaś my musimy potem gęsto się tłumaczyć swojej żonie jeśli to przy niej przypadkowo otworzymy taki email. Inne emailowe niebezpieczeństwa
jakie często opisują w telewizji, takie jak np. tzw. "spam" (czyli otrzymywanie emaili od
nieznanych nam osób), czy "scam" (czyli próby oszustów najróżniejszych maści aby
emailowo namówić nas np. na zainwestowanie naszych pieniędzy w jakimś nieistniejącym
banku czy przedsięwzięciu z Afryki), są zupełnie niegroźne - jeśli tylko używamy zdrowego
rozsądku przy czytaniu otrzymywanych emailów oraz jeśli trzymamy się zasady aby nigdy
NIE otwierać załączników które przyszły z emailami nieznanych nam osobników.
Rzeczywistość w sprawie emailów faktycznie jest taka, że podobnie jak wszystko
156-A3-(klasa.htm)
inne, owszem emaile i internet też mają swoje wady - jednak są równocześnie wysoce
użyteczne. Wszakże pozwalają one utrzymywać kontakt szybko, tanio i wygodnie w
sytuacjach kiedy normalnie nie pozwoliliśmy sobie na pozostawanie w kontakcie. Pozwalają
one także wymieniać łatwo informacje i uzgodnienia, udostępniać innym nasze zdjęcia,
opisy, dane i dowcipy, oraz dokonywać dziesiątków innych działań bardzo na czasie w
naszej sytuacji. Wszystko zaś co nam potrzeba abyśmy mogli tak trzymać się razem, to
poumieszczać nasze adresy emailowe na tej stronie - tak aby inni z naszego roku mieli
możność aby do nas napisać.
Warto tutaj też wspomnieć, że jeśli ktoś faktycznie boi się jawnego podania na tej
stronie swego prywatnego adresu emailowego, lub jeśli posiada jedynie email do pracy
którego jego pracodawca zabrania używać w celach prywatnych, wówczas ciągle istnieje
jeszcze inne wyście. Mianowicie, każdy może wyrobić sobie specjalny "darmowy" adres
emailowy - który daje się potem przeznaczyć wyłącznie do publicznego użytku i do
opublikowania na tej stronie. Wszakże w internecie istnieją serwery które rzeczywiście za
darmo wszystkim chętnym oferują własny adres emailowy. Jeśli zna się język angielski,
wówczas adres taki można dla siebie założyć nawet na najlepszym z takich darmowych
serwerów - który ma adres gmail.com (ja sam też używam ten właśnie email). Natomiast
jego niemal równie dobry polski odpowiednik ma adres poczta.wp.pl. Po wejściu na taki
serwer (np. poprzez kliknięcie na powyższy jego zielony adres) wystarczy wypełnić mały
formularz i już się ma swój własny darmowy adres internetowy. Adres ten potem można
opublikować już bez obaw na niniejszej stronie - tak aby za jego pośrednictwem
utrzymywać kontakt z resztą naszego roku.
Ze wszystkich firm oferujących darmowe emaile, dla Polaków najbardziej
atrakcyjna jest poczta.wp.pl. Ich emaile są naprawdę dobre i mają cały szereg zalet.
Przykładowo, mają one wersję która jest całkowicie bezpłatna - stąd jej użytkownicy NIE
muszą się obawiać że kiedykolwiek przyjdzie za nią rachunek do zapłacenia. Ich emaile
wcale NIE są "przywiązane" do jakiegokolwiek konkretnego komputera, stąd emaile te
można sobie przeczytać z dowolnego komputera na całym świecie, z dowolnego też
komputera można pisać i wysłać ich emaile. Z adresu m.poczta.wp.pl udostępniane są też
emaile telefonom komórkowym (ale przychodzi to trudniej niż z użyciem komputerów).
Wszystkie komendy, guziki i wyświetlane wiadomości są tam napisane po polsku - NIE ma
więc kłopotów ze zrozumieniem co właśnie się czyni. Ma on też krótki i łatwy do
zapamiętania adres - jaki bez trudności każdy uzytkownik może sobie zapamiętać i potem
podawać każdemu kogo przypadkowo spotka. Adres bowiem ich emaila typowo składa się
z jednego wyrazu (tj. z tzw. ”login” albo ”alias”) który użytkownik sam sobie wymyśla, np.
nadając mu formę albo jakiegoś egzotycznego imienia, albo też np. "składanki" z
fragmentów swego nazwiska i imienia. Potem jest owa ”małpa” - czyli angielski znak ”at” (tj.
@), potem zaś skrót ”wp” od ”Wirtualna Polska” (tj. od nazwy firmy w Gdańsku będącej
właścicielką owych darmowych emailów), kropka, oraz ”pl” oznaczający Polskę.
Do dzieła więc ci z kolegów i koleżanek, którzy jeszcze NIE podali mi swoich
najbardziej aktualnych emailów do umieszczenia na niniejszej stronie. Powysyłajmy
wreszcie te adresy do umieszczenia na tej stronie (po mój adres patrz punkt #20 w "części
#D" poniżej), oraz zacznijmy się ze sobą kontaktować nieco częściej niż dotychczas.
#C4. Polska stworzyła idealne warunki dla pisania emailów i dla użytku internetu przez
emerytów - skorzystajmy więc z tych warunków:
Polska jest obecnie jednym z ogromnie rzadkich krajów na świecie, które
zachęcają jak mogą swoich emerytów do używania emailów i internetu - a więc zachęcają
również do gimnastykowania umysłu i utrzymywania wysokiej sprawności umysłowej.
Przykładowo, w Polsce niemal w każdej bibliotece publicznej emeryci mogą używać
komputery i internet zupełnie za darmo. Nie ma przy tym żadnych formalności. Po prostu
przychodzi się do biblioteki, "dzien dobry - jestem emerytem, czy mogę "posurfować" na
Państwa darmowym internecie dla emerytów? Tak proszę bardzo, ten niedaleko od
ciepłego kaloryfera jest akurat wolny". Jeśli kogoś interesuje więcej na ten temat, może
sobie poczytać np. na stronie www.biblioteka.wroc.pl aby się lepiej zorientować w temacie.
157-A3-(klasa.htm)
Na dodatek do bibliotek, darmowy dostęp do internetu zwykle oferują emerytom w miastach
Polski urzędy miast, oraz tzw. "Kluby Seniora" - czyli przyzakładowe kluby w których
gromadzą się emeryci danego zakładu. Darmowy internet jest też dostępny na wielu
lotniskach (lotniska mają bowiem komputery z internetem do użytku swych pasażerów), a
także w centrach poszukiwania pracy, w instytucjach telekomunikacyjnych - np. darmowe
komputery i internet mogą być dostępne w centralach telefonicznych, w
przedstawicielstwach telefonów komórkowych, u firm dostarczających usług internetowych,
itp. Warto tutaj dodać, że w wielu innych krajach, np. w Nowej Zelandii, emeryci NIE
otrzymują niemal niczego za darmo, zaś np. za dostęp do komputerów i do internetu muszą
oni tam płacić - tak jak płaci każdy inny użytkownik.
Dostep do internetu i do emailów można też sobie wynająć za niewielką opłatą w
tzw. "Cyber Cafe" które istnieją w niemal każdym miasteczku Polski. W Polsce opłata za
takie wynajęcie internetu podobno wynosi tylko około 3 złote za godzinę (3 zł/h) - dla
porównania, np. w Cyber Cafe Nowej Zelandii typowo płaci się okolo 5 $/h.
Jeśli ktoś ma własny komputer zwany "laptop" z płytką do bezprzewodowego
dostępu do internetu (po angielsku "wireless internet"), wówczas darmowy internet można
też znaleźć w wielu powszechnie znanych miejscach. Przykładowo, tylko we Wrocławiu
miejca takie znajdują się m.in: w Rynku, w pobliżu pomnika Chrobrego, w pobliżu
Panoramy Racławickiej, na korytarzach Politechniki Wrocławskiej, w hipermarkecie
AUCHAN.
Tak więc koleżanki i koledzy. Skoro w Polsce panują aż tak dogodne warunki dla
używania emailów i internetu, aż się prosi abyśmy je używali dla własnego dobra, dla dobra
naszych umysłów, oraz dla dobra odbiorców naszych emailów.
#C5. Używanie emailów ma niezliczone zalety jakich warto być świadomym:
W miarę jak nasz rocznik zwolna opuszcza grono ludzi zatrudnionych, dobrze jest
podjąć gimnastykę aktywności umysłu m.in. poprzez dokonywanie czegoś, co jest
wyzwaniem dla naszej wiedzy. Najdoskonalszym zaś sposobem aktywizowania swego
umysłu, jest używanie komputerów - np. w celu prowadzenia korespondencji i wymieniania
myśli z innymi mieszkańcami naszego kraju i globu. Pozwala to nam m.in. dowiedzieć się
dokładniej co słychać u naszych dawnych kolegów z klasy i jak wyglądały ich lata pomiędzy
czasem kiedy ich ostatnio widzieliśmy, a dniem dzisiejszym.
Ponadto, używanie emailów zwalnia nas też od konieczności pisywania
tradycyjnych listów. Tradycyjnie listy pisane mają wszakże całą masę wad, których NIE
mają emaile. Przykładowo, jeśli ja wyślę list z Nowej Zelandii do kogoś w Polsce, wówczas
na odpowiedź typowo muszę czekać około pół roku, bowiem tylko na drogę w jedną stronę
list taki potrzebuje czasami parę miesięcy. Tymczasem jeśli napiszę i wyślę email, wówczas
niezależnie od odległości do adresata, czasami odpowiedź na niego otrzymuję jeszcze
zanim zdążę zakończyć dane posiedzenie przy komputerze i zanim wstanę od niego do
jakiegoś innego zajęcia. Zdecydowana zaś większość emailów otrzymuje odpowiedź już na
następny dzień. Listy trzeba pisać i wysyłać oddzielnie do każdego nadawcy, zaś ten sam
email można wysłać naraz do setek odbiorców - co ma duże znaczenie np. w czasie
rozsyłania życzeń świątecznych, zdjęć, czy jakichś istotnych zwiadomień. Do listu NIE
bardzo daje się załączyć czegoś bez dodatkowej opłaty i bez większej koperty, zaś w
załączniku do emaila można wysłać za darmo nawet kilka książek, wideo, czy nawet cały
album ze zdjęciami. Warto też pamiętać o kłopotliwości zwykłej korespondencji listowej,
która wymaga aby najpierw napisać ów list, potem go wydrukować na drukarce
komputerowej (której np. ja NIE mam, a stąd muszę do tego wynajmować odpłatną
drukarkę w ”Cyber Cafe”), potem trzeba zaadresować kopertę, potem np. ja muszę celowo
wybrać się na pocztę i czekać tam w długiej kolejce po znaczek, itd., itp. Nie wspomnę już
tutaj że mnie tylko sam znaczek z Nowej Zelandii do Polski kosztuje teraz (tj. w 2010 roku)
w NZ 2 dolary i 30 centów, czyli odpowiednik dużej, soczystej kanapki w ”McDonald”, lub
niemal połowy godziny używania komputera w ”Cyber Cafe” (w którym to czasie jestem tam
w stanie wysłać w świat aż kilkadziesiąt emailów). Z powyższych powodów postanowiłem
że powinienem zareklamować każdemu w wieku ponad 60 lat, aby zaczęli używać emaile.
158-A3-(klasa.htm)
Wszakże będzie to utrzymywało przy sprawności ich umysły, a ponadto dopomoże też
wszystkim ”otrzaskać się” z komputerami i zacząć również np. tzw. ”surfing po internecie”.
Ja wiem że dla wielu osób z mojego pokolenia - tj. urodzonych w 1946 roku, lub
nawet wcześniej, perspektywa posiadania i używania własnego emaila budzi wręcz zgrozę.
Jednak wszelkie obawy są tu niepotrzebne, bowiem emaile to ogromnie prosta sprawa,
którą nawet dzisiejsze dzieci z łatwością opanowują. Jeśli więc ktoś, np. skończył nasze
trudne Liceum, zaś naprawdę chce się nauczyć emailowania, NIE będzie miał z tym żadnej
trudności. Potrzebny jest mu tylko ”dobry nauczyciel”. Kiedy zaś ktoś pozna jak używać
email, pozna też jak odwiedzać czyjeś strony internetowe – bowiem znajdowanie
ciekawych stron internetowych i ”surfowanie po internecie” jest dokładnie takie same jak
”załogowanie” się do emaila. Jestem też świadom że osoby z naszego pokolenia mają jakiś
rodzaj ”psychologicznej niechęci” do używania komputerów i emailów. Niechęć tą można
jednak (i trzeba) w sobie przełamać, bowiem komputery i emaile naprawdę mają cały
szereg istotnych zalet i dosłownie ”przybliżają do nas cały świat”. Faktycznie to kiedy pisze
się do kogoś emaile, wówczas działa to tak szybko i efektywnie jakby ten ktoś był tylko od
nas za ścianą – a nie np. na przeciwnym końcu świata. Ponadto, po opanowaniu
umiejętności pisania emailów, można potem przejść do następnego poziomu internetowej
komunikacji, tj. do łączności głosowej i wizualnej, np. używając słynny program zwany
SKYPE. W ten sposób, z pomocą komputera i internetu za darmo można sobie
porozmawiać głosowo z dowolną inną osobą też używającą komputera i internetu, a na
dodatek nawet widzieć tego z kim się rozmawia - czyli mieć na swoje usługi jakby bezpłatny
system do "tele-konferencji". W końcu panuje błędne wierzenie, że aby używać emaile
trzeba mieć swój własny kosztowny komputer i opłacać drogie wynajęcie internetu. To
wierzenie też jest nieprawdą, bowiem jak się można przekonać z opisów punktu #C4 tej
strony, wcale NIE trzeba mieć własnego komputera - jednak ciągle można mieć własny
email, i to darmowy, zaś używać go np. w najbliższej bibliotece, ”Klubie Seniora”, czy
”Cyber Cafe” - i to albo całkiem za darmo, albo też płacąc tam tylko ”grosze” za każdą
godzinę użycia komputera. Szczerze mówiąc, to ja też wcale NIE mam w domu komputera
podłączonego do internetu, a jedynie używam komputery w ”Cyber Cafe”. (Ja mam w domu
tylko stary komputer który jest zbyt stary aby się nadawał do podłączenia do internetu. To
na nim dla zaoszczędzenia wydatków na ”Cyber Cafe”, piszę wszystkie swe emaile i
wszystkie strony internetowe jakie redaguję (włączając w to niniejszą stronę). Potem
jedynie emaile te i strony "kopiuję" oraz "wklejam" do internetu - co daje się czynić szybko i
tanio. W rezultacie do Cyber Cafe wybieram się zwykle tylko raz na tydzień i płacę tam
jedynie za godzinę jaką typowo mi zajmuje "wklejenie" i wysłanie wszystkich swych
emailów i poaktualizowanych stron.)
Część #D: Imienne informacje i kontakty jakie posiadamy na temat poszczególnych z nas:
#1. Ś.p. Wojciech Bancarzewski:
Niestety, Wojciech odszedł od nas, padając ofiarą zawału. Jego grób znajduje się
na Cmentarzu Komunalnym w Miliczu. Wygląd Wojtka w czasach naszej nauki w liceum
pokazuje następujące zdjęcie wykonane w 1964 roku (kliknij tu myszą aby zdjęcie to
zobaczyć w odrębnym okienktu) - Wojtek jest na nim widoczny jak stoi wysunięty
najbardziej na prawo naszej grupy, ubrany w długi, jasny, rozpięty sweter, pod którym
widać jego kraciastą koszulę.
Fot. #1: To zdjęcie zostało wykonane w 1995 roku. Pokazuje ono następujących
uczestników klasy Pani Hass: (tylni rząd - od lewej) Julian Partyka, Ś.p. Wojciech
Bancarzewski, Jan Defraftyka, Zbigniew Nęcki; (przedni rząd - od lewej) Krystyna Dyla,
Zofia Twarda, Ś.p. Anna Zarakowska, Władysława Urbańska, Danuta Chałupka. Widać
więc na nim osoby, jakich zdjęcia obecnie są już trudne do zdobycia. Przykładowo Ś.p.
Wojciech Bancarzewski widoczny jest w tylnim rzędzie jako drugi od lewej.
159-A3-(klasa.htm)
#2. Anna Bielecka (po mężu Bohn):
Losy rzucily Anne do Poznania, gdzie obecnie mieszka. Mozna sie z nia tam
skontaktowac pod numerem telefonu (061) 823-70-77. Od 27 czerwca 2010 roku Anna ma
również swój własny email o adresie [email protected]. Warto więc spróbować czy już na
tyle opanowała tajniki jego użycia aby móc się efektywnie nim kontaktować.
Fot. #2: Jest to Oficjalna fotografia zbiorowa uczestników zjazdu z dnia 5 czerwca 2004
roku. Fotografia ta wykonana została przy drzwiach wejściowych do naszego liceum.
Ciekawe czy jestesmy w stanie rozpoznać każdego z tego zdjęcia? Anna (Bielecka) Bohn
jest na nim trzecia od lewej w drugim rzędzie (Miedzy Milką i Zuzią stojącymi jako pierwsza
i druga osoba od lewej z pierwszego rzędu).
#3. Andrzej Celejowski:
Losy rzucily Andrzeja do Warszawy, gdzie mieszka w chwili obecnej. Można się z
nim tam skontaktować pod numerem telefonu (022) 67-68-651 (po 21) lub (0) 507-360-784.
Podobno Andrzej używa też emaila o adresie [email protected] - aczkolwiek kiedy w sierpniu
2010 roku testowałem ten adres poprzez wysłanie na niego emaila, wówczas wyglądało że
albo Andrzej wogóle nie otrzymał mojego emaila, albo też zagląda do swoich emailów
ogromnie rzadko - np. raz na kilka lat, bowiem jak dotychczas NIE otrzymałem żadnej
odpowiedzi.
Fot. #3: Zdjęcie pokazuje (od lewej): Roman Sperzyński, Andrzej Celejowski, Jan
Defratyka, Julian Partyka.
#4. Danuta Chałupka (po mężu Curyłło):
Losy rzucily Danute do Sycowa, gdzie obecnie mieszka. Mozna sie z nia tam
skontaktowac pod numerem telefonu (062) 785-26-26. Od 5 sierpnia 2010 roku Danuta ma
również swój własny email o adresie [email protected]. Warto więc spróbować czy na tyle
opanowała już tajniki użycia emailów aby móc się efektywnie z nami kontaktować.
Fot. #4: Danuta (Chalupka) Curyłło (trzecia od lewej). Zdjęcie pokazuje (licząc od lewej):
Krystyna Dyla, Zofia Twarda, Danuta Chałupka, Anna Bielecka, Zuzanna Kubiszyn,
Władysława Urbańska.
#5. Ś.p. Wiesław Cygal:
Niestety, Wieslaw odszedl od nas, padajac ofiara raka. Jego grób znajduje się na
cmentarzu komunalnym we Wrocławiu Osobowice.
Fot. #5: Ś.p. Wieslaw Cygal (fotografii Wieśka ciagle nam brakuje).
#6. Jan Defratyka:
Zaraz po ukończeniu ogólniaka Janek poszedł do Oficerskiej Szkoły Wojsk
Inżymnieryjnych we Wrocławiu. Po drugim roku zrezygnował z przyszłości w armii. Po
powrocie z wojska ożenił się. Jego żona jest nauczycielką w szkole szpitalnej. Mają syna i
dwie córki. Losy rzucily Janka do Krosnic, gdzie mieszka do dzisiaj. Swoją karierę
zawodową związał z budownictwem. W trakcie pracy skończył wieczorowe studia na
Politechnice Worcławskiej, Wydział Budownictwa. Pracował w trzech zakładach
budownictwa. Zaczynał od majstra budowy, a skończył na zastępcy dyrektora do spraw
technicznych. W 1993 roku odszedł na rentę z powodów zdrowotnych. Pasjonuje się
sportem. Przez kilkanaście lat był prezesem Klubu Sportowego w Krośnicach. Można z nim
160-A3-(klasa.htm)
się tam skontaktowac pod numerem telefonu (071) 38-46-234. Od 10 kwietnia 2010 roku
Janek ma również swój własny email o adresie [email protected]. Jest więc możliwość że
zdołał go już opanować na tyle efektywnie iż będzie mógł korespondować z pomocą swego
emaila (warto to sprawdzić).
Fot. #6: Jan Defratyka (zdjęcie z lipca 2004 roku).
#7. Krystyna Dyla (po mężu Tysiak):
Losy pozwolily Krystynie pozostac w Miliczu, gdzie mieszka do dzisiaj. Po
ukończeniu liceum pracowała początkowo przez 2 lata w TEXIMie, a potem przez następne
37 lat w PREFBECIE. W swojej karierze zawodowej przeszla przez wszystkie stanowiska w
księgowości, zaczynając od kasjerki a kończąc na kierowniczce działu. W 1984 roku
otrzymała srebrną oznakę "Zasłużonej dla Budownictwa i Przemysłu Materiałów
Budowlanych". Ma trzy córki. Od 2001 roku na emeryturze. Uwielbia książki, szczególnie
Kraszewskiego. Posiada ogromną bibliotekę. Namiętnie rozwiązuje krzyżówki. Mozna się z
nią skontaktowac pod numerem telefonu (071) 38-32-356. Od 20 czerwca 2010 roku
Krystyna ma również swój własny email o adresie [email protected] (miał być
"[email protected]", niestety ktoś już używał adresu "tykrys"). Warto więc spróbować czy już na
tyle opanowała tajniki emailów aby je móc efektywnie używać.
Fot. #7: Krystyna (Dyla) Tysiak. Zdjęcie wykonane około 1985 roku.
#8. Lidia Eisler (po mężu Patalas):
Losy rzucily Lidie do Glogowa, gdzie mieszka do dzisiaj. Mozna sie z nia tam
skontaktowac pod numerem telefonu (076) 832-22-11. Od 23 czerwca 2010 roku Lidia ma
również swój własny email o adresie [email protected]. Warto więc spróbować czy już na tyle
opanowała tajniki użycia emailów aby móc się efektywnie nimi kontaktować.
Fot. #8: Lidia (Eisler) Patalas (druga od prawej). Zdjęcie pokazuje (od lewej): Krystyna Dyla,
Krystyna Łakoma, Władysława Urbańska, Lidia Eisler, Zofia Twarda.
#9. Wiesława Hołówko (po mężu Zdobylak):
Losy pozwolily Wiesławie w Miliczu, gdzie mieszka do dzisiaj. Mozna sie z nia
tam skontaktowac pod numerem telefonu (071) 38-41-490. Od 9 sierpnia 2010 roku
Wiesława ma również swój własny email o adresie [email protected]. Warto więc spróbować
czy na tyle opanowała już tajniki użycia emailów aby móc się efektywnie z nami
kontaktować.
Fot. #9: Wiesława (Hołówko) Zdobylak (pierwsza od lewej). Zdjęcie pokazuje (od lewej):
Wiesława Hołówko, Krystyna Łakoma, Krystyna Dyla, Emilia Sozańska, Zofia Twarda.
#10. Anna Kasperowicz (po mężu Pytlińska):
Losy rzucily Anne do Kalisza, gdzie mieszka do dzisiaj. Mozna sie z nia tam
skontaktowac pod numerem telefonu (062) 753-16-43. Od 8 sierpnia 2010 roku Wiesława
ma również swój własny email o adresie [email protected]. Warto więc spróbować czy na tyle
Fot. #10: Fotografia całej klasy Pani Hass, wykonana w 1964 roku. Na zdjęciu tym widać
m.in. Panią Helenę Hass - stoi ona ubrana na ciemno oparta o kłodę drzewa pomiędzy
Krystyną Łakomą i Emilią Sozańską (dokładnie nad jej głową widać mnie, tj. Jana Pająka,
161-A3-(klasa.htm)
mówiącego coś do Milki Sozańskiej). Anna (Kasperowicz) Pytlińska jest na niej widoczna z
lewej górnej strony jak stoi z kwiatkiem w ręku poniżej na prawo Zbigniewa Nęckiego, z
Kazimierzem Kuczkowskim powyżej jej głowy zaglądającym przez ramię Haliny Mrozek.
Najbliżej obiektywu jest przykucnięta Teresa Niedzielska.
#11. Krystyna Kownacka (po mężu Piskozub):
Po ukończeniu liceum Krystyna rozpoczęła pracę w administracji spółdzielczości
wiejskiej. Tam też przepracowała następnych niemal 35 lat, przechodząc na emeryturę w
2001 roku. W trakcie kariery zawodowej otrzymała kilka odznaczeń z miejsca pracy. W
1965 roku wyszła za mąż i zamieszkała w Miliczu, w domu w którym mieszka do dzisiaj. Ma
jedną córkę, obecnie (w 2004 roku) po studiach pedagogicznych. Córka ta pracuje w byłym
liceum swojej mamy jako nauczycielka biologii. Krystyna ma dwie wnuczki i jednego wnuka.
Zięć jest lekarzem. Pasją Krystyny są wnuki. Dużo czasu spędza na działce. Lubi zwierzęta
i jej maskotką jest ulubiony pies "Misiu". Uwielbia też spacery po przegu morza, stara się
więc spędzać wczasy nad morzem. Jest peła życia i przy dobrym zdrowiu. Można się z nią
skontaktowac pod numerem telefonu (071) 38-40-692. Od 12 sierpnia 2010 roku Krystyna
ma również swój własny email o adresie [email protected]. Warto więc spróbować czy na
tyle opanowała już tajniki użycia emailów aby móc się efektywnie z nami kontaktować.
Fot. #11: Krystyna (Kownacka) Piskozub. (Fotografia z 1986 roku - Krystyna wygląda na
niej dokładnie tak jak ją pamiętamy z liceum!)
#12. Zuzanna Kubiszyn (po mężu Kulik):
Losy rzucily Zuzanne do Kalisza, gdzie mieszka do dzisiaj. Mozna sie z nia tam
skontaktowac pod numerem telefonu (062) 753-64-71. Od 18 czerwca 2010 roku Zuzanna
ma również swój własny email o adresie [email protected]. Warto więc spróbować czy już na
tyle opanowała tajniki użycia emailów aby móc się efektywnie nimi kontaktować.
Fot. #12: Zuzanna (Kubiszyn) Kulik (druga od prawej). Zdjęcie pokazuje (od lewej): Emilia
Sozańska, Krystyna Łakoma, Zuzanna Kubiszyn, Władysława Urbańska.
#13. Ś.p. Kazimierz Kuczkowski:
Niestety, Kazik odszedl od nas, majac wypadek ze spadachronem podczas
szkolenia w Wyzszej Oficerskiej Szkole Wojsk Zmechanizowanych we Wroclawiu. Jego
grób znajduje się na cmentarzu parafialnym w Barkowie - ok. 8 km na południowy-zachód
od Żmigrodu.
Fot. #13: Ś.p. Kazimierz Kuczkowski. Zdjęcie wykonane 5 grudnia 1963 roku.
#14. Krystyna Łakoma (po mężu Ignasiak):
Losy rzucily Krystyne do Ostrzeszowa, gdzie mieszka do dzisiaj. Mozna sie z nia
tam skontaktowac pod numerem telefonu (062) 730-27-19 lub (0) 602-136-487. Od 28
czerwca 2010 roku Krystyna ma również swój własny email o adresie [email protected].
Warto więc spróbować czy już na tyle opanowała tajniki emailów aby je móc efektywnie
używać.
Fot. #14: Krystyna (Lakoma) Ignasiak. Zdjęcie wykonane około 1963 roku.
#15. Maryla Maciejowska (po mężu Łabanowska):
Losy rzucily Maryle do Ruciane-Nida, gdzie mieszka do dzisiaj. Mozna sie z nia
tam skontaktowac pod numerem telefonu (087) 42-311-03. Od 2 sierpnia 2010 roku Maryla
162-A3-(klasa.htm)
ma również swój własny email o adresie [email protected]. Warto więc spróbować czy na
tyle opanowała już tajniki użycia emailów aby móc się efektywnie z nami kontaktować.
Fot. #15: Maryla (Maciejowska) Łabanowska (jej zdjęcia ciągle nam brakuje).
#16. Duklana Miga (po mężu Piskorska):
Losy rzucily Duklana do Wrocławia, gdzie mieszka do dzisiaj. Mozna sie z nia
tam skontaktowac pod numerem telefonu (071) 375-26-02 (od 8 do 15). Od 13 sierpnia
2010 roku Duklana ma również swój własny email o adresie [email protected]. Warto więc
spróbować czy na tyle opanowała już tajniki użycia emailów aby móc się efektywnie z nami
kontaktować.
Fot. #16: Duklana (Miga) Piskorska (druga po lewej). Zdjęcie wykonane 7 września 2002
roku. Pokazuje (w kolejności twarzy od lewej) Krystyna Dyla, Duklana Miga, Zofia Twarda
(ta trochę z tyłu), Władysława Urbańska (ta z przodu), Danuta Chałupka, Julian Partyka
(widać tylko część twarzy), Pan Brzuszek (ten z wąsami), Hanka Bielecka.
#17. Halina Mrozek:
Losy rzucily Halinę do Wrocławia, gdzie mieszka do dzisiaj. Mozna sie z nia tam
skontaktowac pod numerem telefonu (071) 357-05-97. Od 6 sierpnia 2010 roku Halina ma
Fot. #17: Halina Mrozek (jej zdjęcia ciagle nam brakuje)
#18. Zbigiew Nęcki:
Losy rzucily Zbyszka do Wrocławia, gdzie mieszka do dzisiaj. Mozna z nim sie
tam skontaktowac pod numerem telefonu (071) 350-99-95 oraz pod emailem który od
dawna używa dla prywatnych kontaktów, a który ma adres [email protected]. Od
16 sierpnia 2010 roku Zbyszek ma również drugi email o adresie [email protected], poprzez
który być może też można się z nim kontaktować w sprawach naszej klasy.
Fot. #18: Zbigniew Nęcki (w środku). Zdjęcie pokazuje (od lewej): Roman Sperzyński,
Zbigniew Nęcki, Wiesław Sakałus.
#19. Teresa Niedzielska (po mężu Szmachaj):
Losy rzucily Teresę do Bydgoszczy, gdzie mieszka do dzisiaj. Mozna sie z nia
tam skontaktowac pod numerem telefonu (052) 322-45-55. Od 3 lipca 2010 roku Teresa ma
również swój własny email o adresie [email protected] (wymowa nazwy dla 7-go cudu
świata, czyli dla tzw. Taj Mahal z Aga w Indiach, po zapisaniu polskimi literami brzmi "tasz
macha"). Warto więc spróbować czy Teresa opanowała już na tyle tajniki emailów, aby móc
je efektywnie używać.
Fot. #19: Teresa (Niedzielska) Szmachaj (jej zdjęcia ciagle nam brakuje).
#20. Jan Pająk:
Po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego w Miliczu, przez następne 6 lat
studiowałem na Wydziale Mechanicznym Politechniki Wrocławskiej. (Na tym samym roku
co Roman Sperzyński.) Potem od 1970 aż do 1982 roku pracowałem jako wykładowca na
tej samej Politechnice. W 1974 roku obroniłem swój doktorat i uzyskałem oficjalny tytuł
163-A3-(klasa.htm)
"doktora nauk technicznych". W 1982 roku wyemigrowałem do Nowej Zelandii. Obecnie
mieszkam na przedmieściu Wellington, czyli stolicy Nowej Zelandii (przedmieście to
nazywa się "Petone"). Aż do 23 września 2005 roku wykładałem tam komputeryzację na
miejscowej Politechnice, lokalnie nazywanej "Weltec" - skrót of "Wellington Institute of
Technology". Jednak od czasu utraty owej pracy pozostaję tam bezrobotnym. Na dodatek
tamtejsze prawa są tak sformułowane że zgodnie z nimi NIE nalezy mi się zasiełk dla
bezrobotnych - całe więc szczęście że kiedy pracowałem zaoszczędziłem sobie trochę
grosza. Wyjątkiem w tym moim długim bezzasiłkowym bezrobociu był jednak 2007 rok kiedy zostałem zaproszony do Korei Południowej na stanowisko Profesora Nauk
Komputerowych uniwersytetu w Suwon. (Wykaz przedmiotów jakie m.in. tam wykładałem
zawarty jest na stronie pajak.fateback.com - powtórzonej również pod adresem
pajak.6te.net.) Tak więc całe swoje życie zawodowe byłem naukowcem. Za swoje
największe osiągnięcia naukowe uważam (1) opracowanie teorii wszyskiego zwanej
Konceptem Dipolarnej Grawitacji (KDG), oraz (2) filozofii zwanej totalizm, a także (3)
wynalezienie rodziny dyskoidalnych statków międzygwiezdnych zwanych magnokraftami szczególnie zaś wynalezienie (4) zasady działania "magnokraftu trzeciej generacji" który po
zbudowaniu będzie działał jako wehikuł czasu (w ten sposób pozwalając ludziom na
osiąganie nieśmiertelności poprzez powtarzalne cofanie ich do lat młodości za każdym
razem kiedy dożyją oni do wieku starczego). Za istotne swe osiągnięcie życiowe uważam
również (5) wynalezienie i rozpracowanie zasady działania tzw. komory oscylacyjnej (która
po zbudowaniu będzie urządzeniem napędowym dla "magnokraftów" i dla "wehikułów
czasu"), oraz (6) wynalezienie i rozpracowanie tzw. ogniwa telekinetycznego (które po
zbudowaniu będzie generowało elektryczność na zasadzie będącej odwrotnością zjawiska
tarcia - znaczy tak jak tarcie spontanicznie konsumuje ruch i generuje ciepło, owa
odwrotność tarcia spontanicznie konsumuje ciepło otoczenia a generuje ruch). (W sprawie
badań rozwojowych nad "magnokraftem" i nad "komorą oscylacyjną" w 1986 roku
zwróciłem się nawet oficjalnie do Instytutu Technologii Budowy Maszyn Politechniki
Wrocławskiej aby pozwolili mi otworzyć przewód habilitacyjny i napisać rozprawę
habilitacyjną na temat tych napędów przyszłości - po szczegóły patrz punkt #22 w
podrozdziale A4 z tomu 1 monografii [1/4].) Z kolei zdarzeniem które najbardziej mnie
cieszy, było (7) ustalenie że poprawność zasady działania mojego "wehikułu czasu" została
potwierdzona w Biblii (patrz tam wersety 20:1-11 z Drugiej Księgi Królewskiej - naukowo
zinterpretowane w punkcie #D5 ze strony immortality_pl.htm). Podczas formułowania
swojej filozofii totalizmu odkryłem także, że za każdym upartym trendem i zdarzeniem
losowym ukrywa się jakieś prawo moralne lub zjawisko moralne. Stąd owe wysoce
spektakularne trendy nieustannych wzlotów i upadków jakie w życiu doświadczałem,
zainspirowały mnie do odkrycia i opisania tzw. "pola moralnego" (tj. niewidzialnego pola
podobnego do grawitacji które oddziaływuje siłowo na każde nasze działanie, w tym i na
proces myślenia, podejmowania decyzji, mówienia prawdy, itp.). Jedno z następstw
działania "pola moralnego" jakie odkryłem, nazwane (8) "przekleństwo wynalazców",
opisane jest m.in. w punkcie #G3 strony eco_cars_pl.htm. Moje burzliwe losy życiowe pełne
odkryć, wynalazków, wzlotów, oraz upadków, w skrócie są podsumowane na stronie o
nazwie jan_pajak_pl.htm, zaś bardziej dokładnie opisane zostały na stronie z pełną notką
biograficzną o nazwie pajak_jan.htm. Przy końcu strony pajak_jan.htm podane są też moje
najaktualniejsze dane kontaktowe. Oto owe dane kontaktowe jakie były ważne w czasach
najnowszej aktualizacji niniejszej strony (odnotuj jednak że jeśli minie sporo czasu od owej
aktualizacji, wówczas dane te mogą utracić swą ważność). Emaile: [email protected],
oraz [email protected]. Adres pocztowy: Dr Jan Pająk, P.O. Box 33250, 5046 Petone,
New Zealand. Telefon domowy: (00) 64-4 5694820, gdzie (00) to wyjście na centralę
międzynarodową (w niektórych krajach może być inne niż 00), 64 to numer Nowej Zelandii,
4 to numer Wellington (w obrębie Nowej Zelandii trzeba go wykręcać jako 04 oraz trzeba
pominąć numery które go poprzedzają), zaś 5694820 to numer telefonu do naszego minimieszkania w Wellington. Odnotuj przy tym, że czas w Nowej Zelandii jest około 12 godzin
wcześniejszy niż czas w Polsce, oraz że moja żona nie zna języka polskiego.
164-A3-(klasa.htm)
Fot. #20 (Z1 z [1/5]): Jan Pająk. Fotografia dla dowodu osobistego wykonana w dniu 19
lipca 2004 roku. Oddaje ona relatywnie dobrze mój obecny wygląd.
Fot. #20(b) (M2 z [10]): Jest to jedna z dwóch fotografii niektorych uczestników naszej
klasy, wykonanych podczas spotkania prywatnego jakie miało miejsce w Miliczu w dniu 5
lipca 2004 roku. Obie owe fotografie są pokazane na stronie sakalus_wieslaw.htm.
Fotografia ta wykonana została w domu Władysławy (Urbańskiej) Ograbek, w trakcie
czytania wierszy Wiesława Sakałusa. Na zdjęciu tym ujęci zostali (licząc od lewej ku
prawej): Emilia Sozańska (tu widoczna z profila), Julian Partyka (tylko częściowo widoczny
nad głową Emilii), Władysława (Urbańska) Ograbek, Sue Dawood (żona Jana Pająka), Jan
Pająk (ten właśnie zapisujący sobie jakąś informację), Wiesław Sakałus (czytający
wiersze), Krystyna (Dyla) Tysiak (uważnie słuchająca).
#21. Julian Partyka:
Losy pozwolily Julianowi pozostac w Miliczu, gdzie mieszka do dzisiaj. Mozna sie
z nim tam skontaktowac pod numerem telefonu (071) 38-41-305. Od 15 sierpnia 2010 roku
Julian ma również swój własny email o adresie [email protected]. Warto więc spróbować czy
na tyle opanował już tajniki użycia emailów aby móc się efektywnie z nami kontaktować.
Fot. #21: Julian Partyka (jego indywidualnego zdjęcia ciagle nam brakuje).
#22. Irena Płócienniczak (po meżu Ryś):
Losy rzucily Irene do Jutrosina, gdzie mieszka do dzisiaj. Mozna sie z nia tam
skontaktowac pod numerem telefonu (071) 38-41-220. Od 24 lipca 2010 roku Irena ma
Fot. #22: Irena (Płócienniczak) Ryś (jej zdjęcia ciągle nam brakuje).
#23. Wiesław Sakałus:
Losy rzuciły Wieśka do Brzegu Dolnego, gdzie mieszka do dzisiaj. Można z nim
się tam skontaktować pod numerem telefonu (071) 319 92 54. Kiedyś używał też dwóch
grzecznościowych emaili o adresach [email protected] (poprzez ten email kontaktowałem
się z nim jeszcze w 2005 roku), oraz [email protected] (ten adres Wiesiek używał w
2003 roku). Niestety, kiedy w 2010 roku testowałem oba te emaile, wówczas się okazało że
adres "[email protected]" już wogóle NIE istnieje, zaś adres "[email protected]"
wprawdzie ciągle istnieje jednak Wiesiek albo NIE otrzymuje albo też NIE odbiera emailów
jakie na adres ten przychodzą. Od 17 sierpnia 2010 roku Wiesław ma również swój własny
(nowy) email o adresie [email protected]. Można więc próbować czy na tyle opanował już
tajniki użycia emailów aby móc się efektywnie z nami kontaktować z pomocą tego nowego
adresu.
Uwadze wszystkich polecam wiersze Wieśka, które można poczytać po kliknięciu
na jego nazwisko, czyli po otwarciu jego osobistej strony internetowej.
Fot. #23: Wiesław Sakałus (trzeci od prawej). Zdjęcie pokazuje (od lewej): Krystyna
Łakoma (widoczna w połowie), Roman Sperzyński, Andrzej Celejowski, Wiesław Sakałus,
Jan Defratyka, Julian Partyka.
#24. Irena Sawczenko (po meżu Słotwińska):
Losy rzuciły Irenę do Trzebnicy, gdzie mieszka do dzisiaj. Można się z nią tam
165-A3-(klasa.htm)
kontaktować za pośrednictwem numeru telefonu (071) 312-01-32. Od 14 sierpnia 2010
roku Irena ma również swój własny email o adresie [email protected]. Warto więc spróbować
czy na tyle opanowała już tajniki użycia emailów aby móc się efektywnie z nami
kontaktować.
Fot. #24: Irena (Sawczenko) Słotwińska (w środku, zwrócona prawym profilem). Zdjęcie
pokazuje (poczawszy od Ireny - zgodnie z kierunkiem wskazówek zegara): Hanna
Zarakowska, Krystyna Dyla, Danuta Chałupka (słabo widoczna), Wojtek Bancarzewski
(odwrócony tyłem - widać tylko tył głowy), żona Wojtka Bancarzewskiego, Władysława
Urbańska (siedzi tuż przy Irenie).
#25. Krystyna Skomra (po meżu Cisowska):
Losy rzucily Krystynę do Trzebnicy, gdzie mieszka do dzisiaj. Można się z nią
tam skontaktować pod numerem telefonu (071) 387-11-75. Od 27 lipca 2010 roku Krystyna
ma również swój własny email o adresie [email protected]. Wiem też że z całą pewnością ma
też już dobrze opanowaną umiejętność pisania, wysyłania i odbierania emailów, bowiem we
wrześniu 2010 roku miałem przyjemność otrzymania od niej emaila. Warto więc i należy z
nią się kontaktować za pośrednictwem szybkich i efektywnych emailów.
Fot. #25: Krystyna (Skomra) Cisowska. Zdjęcie wykonane w czerwcu 1963 roku.
#26. Ś.p. Zenon Skowroński:
Niestety, Zenek odszedl już od nas. Jego grób znajduje się na cmentarzu
komunalnym w MIliczu.
Fot. #26: Ś.p. Zenon Skowroński (jego indywidualnego zdjęcia ciagle nam brakuje).
#27. Emilia Sozańska:
Mila urodziła się w Żmigrodzie w dniu 7 lipca 1946 roku. Do dzisiaj też mieszka w
swoim rodzinnym mieście. Po ukończeniu liceum rozpoczęła swoją karierę zawodową
pracą w Szkole Podstawowej w Bychowie. Po roku pracy przyszła na świat jej córka. W
dwa lata później urodził się jej syn. W roku 1970 rozpoczęła pracę w Prezydium Miejskiej
Rady Narodowej w Żmigrodzie gdzie pracowała przez nastepne 8 lat. Wówczas też
rozpoczęła studia na Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu, Wydział Rekreaci i
Turystyki, jednak musiała je przerwać po 3-cim roku z powodów rodzinnych. Następnym
krokiem w jej karierze zawodowej było rozpoczęcie pracy w szkolnictwie w 1978 roku,
początkowo w administracji, później jako nauczycielka wychowania fizycznego. W
międzyczasie ukończyła Studium Nauczycielskie o kierunku wychowanie fizyczne. W
szkolnictwie pracowała aż do przejścia na emeryturę w 2002 roku. Przez szereg lat
bezskutecznie leczyła wówczas zwyrodnienie lewego biodra. W 1995 roku zmuszona była
poddać się wymianie stawu biodrowego. Pomimo tych kłopotów zdrowotnych do dziś
pozostaje aktywna i sprawna fizycznie, ciągle działając na arenie sportowej. Faktycznie też
sport do dzisiaj jest jedną z pasji Emilii. Emilia działa w Radzie Powiatowej LZS w Trzebnicy
oraz w Radzie Miejsko-Gminnej LZS w Żmigrodzie. Inną jej pasją jest uprawianie działki.
Uwielbia ona też szycie własnych kreacji. Praktycznie wszystko co ubiera jest jej własnego
wykonania. Ma czworo wnucząt. Jej oczkiem w głowie jest najstarszy wnuk o umyśle
ścisłym i zainteresowaniach w matematyce, fizyce i chemii. Można się z nią skontaktowac
przez numer telefonu (071) 385-33-63.Od 12 kwietnia 2010 roku Emilia ma również swój
własny email o adresie [email protected]. Jak narazie emaila tego używa głównie dzięki
wydatnej pomocy owego wnuka pasjonującego się komputerami. Niemniej chociaż wolno,
jej opanowanie sztuki pisania, wysyłania i odbierania emailów nieustannie wzrasta. Ona
sama szacuje że do końca zimy z 2010/2011 roku powinna stać się już biegła i
166-A3-(klasa.htm)
samodzielna w sztuce emailowania. Warto więc promować jej wysiłki opanowania techniki
emailowej poprzez wysyłanie do niej emaili również i od siebie, oraz poprzez utrzymywanie
z nią stałego kontaktu emailowego.
Fot. #27: Emilia Sozańska (fotografia z 2004 roku).
Fot. #27 (b): Emilia Sozańska (pierwsza od lewej). Zdjęcie pokazuje (od lewej): Emilia
Sozańska, Krystyna Łakoma, Andrzej Celejowski, Zuzanna Kubiszyn.
#28. Ś.p. Roman Sperzyński:
Po ukonczeniu naszego liceum Roman studiowal na Politechnice Wroclawskiej,
bedac na tym samym co ja roku Wydzialu Mechnicznego. Politechnike ukonczyl w 1970
roku, otrzymujac tytuly "magister inzynier".
Po ukończeniu Politechniki Wrocławskiej losy rzuciły Romana Sperzyńskiego do
Poznania, gdzie mieszkał i pracował aż do 2011 roku. Można tam z nim się było
kontaktować pod numerem telefonu służbowego (061) 855-24-92 wew. 4 (od 8 do 17) lub
pod emailem [email protected]. Niestety, z żalem przekazuję tu informację że w
dniu 22 kwietnia 2011 roku Roman Sperzyński zmarł. Jego pogrzeb odbył się 28 kwietnia
2011 roku w kościele pw. św. Antoniego Padewskiego na Starołece.
Fot. #28: Roman Sperzyński (jego indywidualnego zdjęcia ciagle nam brakuje).
#29. Zofia Twarda (po meżu Lorent):
Losy rzucily Zofię do Zgorzelca, gdzie mieszka do dzisiaj. Mozna sie z nia tam
skontaktowac pod numerem telefonu (075) 77-58-778. Od 29 lipca 2010 roku Zofia ma
Fot. #29: Zofia (Twarda) Lorent (druga od lewej). Zdjęcie pokazuje (od lewej): Danuta
Chałupka, Zofia Twarda, Julian Partyka, Zuzanna Kubiszyn, Roman Sperzyński.
#30. Władysława Urbańska (po mężu Ograbek):
Losy pozwolily Dziuni pozostac w Miliczu, gdzie mieszka do dzisiaj. Mozna sie z
nia tam skontaktowac pod numerem telefonu (071) 38-40-812 lub (0) 695-775-125. Od 9
sierpnia 2010 roku Dziunia ma również swój własny email o adresie [email protected].
Warto więc spróbować czy na tyle opanowała już tajniki użycia emailów aby móc się
efektywnie z nami kontaktować.
Fot. #30. Władyslawa (Urbańska) Ograbek (ta w środku pierwszego rzędu, pomiędzy
Zbyszkiem i Wieśkiem). Zdjęcie pokazuje: (pierwszy rząd od lewej): Wiesław Sakałus,
Władysława Urbańska, Zbigniew Nęcki, Roman Sperzyński; (drugi i trzeci rząd w kolejności
twarzy od lewej): Zofia Twarda, Andrzej Celejowski (ten daleko w tyle), Miga Duklana, Pan
Brzuszek (ten z wąsem), Krystyna Łakoma (wystaje spoza Danki), Danuta Chałupka, Emilia
Sozańska, Krystyna Dyla (w okularach), Anna Bielecka, Julian Partyka, Jan Defratyka (w
niebieskiej koszuli), Lidia Eisler (w czerwonej bluzce).
#31. Ś.p. Hanna Zarakowska:
Niestety, Hania odeszła już od nas, padając ofiarą raka piersi. Faktycznie to jej
całe życie było ogromnie tragiczne. Przykładowo jej 10-letnia córka na jej oczach wpadła
pod koła autobusu i umarła. (Stało się to w drodze powrotnej córki z kościoła wkrótce po
167-A3-(klasa.htm)
pierwszej komunii świętej, kiedy to córka dostrzegła matkę po drugiej stronie ulicy i chciała
do niej podbiec.) Grób Hani (a także jej córki) znajduje się na cmentarzu parafialnym w
Żmigrodzie.
Fot. #31: Fotografia dziewczyn z klasy Pani Hass, wykonana w 1964 roku. Na zdjęciu tym
widoczne też są te dziewczyny, których zdjęcia obecnie nie są już możliwe do zdobycia.
Przykładowo, z samego przodu siedzi Ś.p. Hanna Zarakowska. Inne osoby ciagle
wymagaja opisania. Dla przykladu druga z lewej siedzi Miroslawa Osiecka - obecnie
Demianiuk. (Tu chcialbym podziekowac Pani Lucynie Kokot-Folcik, email:
[email protected], z klasy o jeden rok mlodszej od nas, za pomoc w
zidentyfikowaniu tej naszej kolezanki.)
#32. Irena Ciesielska:
Losy pozwolily Irenie pozostac w Miliczu, gdzie mieszka do dzisiaj. Jej pasją są
zwierzęta. Można się z nią skontaktowac pod numerem telefonu (071) 38-41-220. Od 18
sierpnia 2010 roku Irena ma również swój własny email o adresie [email protected]. Warto
więc spróbować czy na tyle opanowała już tajniki użycia emailów aby móc się efektywnie z
nami kontaktować.
Fot. #32: Irena Ciesielska (jej indywidualnego zdjęcia ciągle nam brakuje).
***
Aktualizujmy tą stronę. Apeluję też do każdej koleżanki i każdego kolegi o
dosyłanie mi dalszych kontaktów emailowych do tych kolegów i koleżanek z naszego
grona, których namiarów ciągle nam brakuje (moje aktualne adresy emailowe wyjaśnione
są w punkcie #20 powyżej). Proszę też o weryfikacje, aktualizowanie i poszerzanie
własnych danych kontaktowych, opisów, oraz ilustracji, udostępnionych na stronach:
niniejszej oraz lo.htm - Nasza Klasa.
Część #E: Filozoficzne uwagi:
#E1. Mamy wiele powodów dla dumy:
Jeśli dobrze się zastanowić to w związku z czasami w jakich się urodziliśmy i w
jakich uczęszczaliśmy do szkoły oraz do liceum mamy wiele powodów do dumy. Poniżej
wyliczę najważniejsze z nich:
1. Nasza młodość wypadaławe wspaniałych czasach których nie daje się
porównywać z niniejszymi.
2. Świat był wówczas bardziej optymistyczny niż obecnie.
3. Ludzie w czasach naszej młodości przestrzegali zasad moralnych. To w nas
wyrobiło silny respekt do etyki i moralności.
#E2. Dowcip na czasie:
Ci z nas co często używają emailów i internetu, odnotowali zapewne że dzięki
nim po świecie krążą ostatnio najróżniejsze zabawne historyjki i dowcipy. Jedna z nich
szczególnie zwróciła moją uwagę, ponieważ jest wysoce na czasie dla naszej sytuacji i
wieku. Owa zabawna historyjka ma tytuł "A senior moment" - co można tłumaczyć jako
"Góra staruszkowie". Przytaczam ją poniżej dla pośmiania się przez tych z nas co znają
język angielski. Oto ona:
A very self-important fresh college student attending a game of rugby, took it
upon himself to explain to a senior citizen sitting next to him why it was impossible for the
older generation to understand his generation."You grew up in a different world, actually an
almost primitive one," the student said, loud enough for many of those nearby to hear. "The
young people of today grew up with television, jet aeroplanes, space travel, man walking on
168-A3-(klasa.htm)
the moon, our spaceships have visited Mars. We have nuclear energy, electric and
hydrogen cars, computers with light-speed processing and….. ", pausing to take another
gulp of beer. The Senior took advantage of the break in the student's litany and said,
"You're right, son. We didn't have those things when we were young........ so…… we
invented them. Now, you arrogant little sh*t, what are you doing for the next generation?"
The applause was resounding...
Część #F: Informacje końcowe tej strony:
#F1. Copyrights © 2011 by dr inż. Jan Pająk - wszelkie prawa zastrzeżone:
Copyrights © 2011 by Dr Jan Pająk. Wszelkie prawa zastrzeżone. Autorstwo i
prawa copyrights dla opisów z części #D tej strony są zastrzeżone na rzecz każdej osoby
do której nazwiska dane opisy zostały dołączone. Z kolei autorstwo i prawa copyrights dla
opisów z pozostałych części tej strony (poza ową częścią #D) są zastrzeżone na rzecz dra
inż. Jana Pająk - redagującego całość tej strony.
#F2. "Disclaimer" redaktora tej strony:
Odnotuj że narazie niniejsza strona ma tylko jednego głównego redaktora, którym
jest dr inż. Jan Pająk. Stąd większość jej tekstu została przygotowana i jest aktualizowana
właśnie przez niego. Wkład innych wymienionych tutaj absolwentów klasy Pani Hass
rocznika 1964 skupia się głównie na sformułowaniu jej części #D. Dlatego poglądy
wyrażone na tej stronie w częściach innych niż owa część #D, niekoniecznie są podzielane
przez wszystkich wymienianych tutaj absolwentów klasy Pani Hass rocznika 1964. Czyli
niektóre zjawiska i sytuacje komentowane w innych niż owa #D częściach tej strony
zapewne mogą być przez część z nich interpretowane na odmienne od zaprezentowanych
tutaj sposobów.
#F3. Zasady przyjete w zapisie tej strony:
Jak dla wszystkiego co jest nowo-tworzone w naszym swiecie, podczas
sporzadzania tej strony musialem przyjac okreslone zasady jej zapisu. Ponizej postaram
sie wiec wyjasnic jakie te zasady sa:
A. Własna strona autobiograficzna. Dla tych uczestników naszej klasy, którzy
zechcą posiadać własną stronę internetową prezentującą jakieś informacje jakie są gotowi
dzielić z innymi, przykładowo ich dokładniejsze życiorysy, lub zdjęcia, ja ochotniczo
przygotuję dla takie strony uruchamiane tutaj z "Menu 1". Te osoby, którym przygotowałem
już takie odrębne strony, w "Menu 1" wyróżnione zostały białym kolorem liter, zaś w tekście
pisanym wyróżnione zostały zielonym kolorem internetowych linków.
B. Aktualne zdjęcia. Te osoby, dla których dostępne jest już chocby jedno nowe
zdjecie (tj. wykonane relatywnie niedawno) jakie może zostać zaprezentowane na odrębnej
zadedykowanej im stronie, w "Menu 1" wyróżnione zostały białym kolorem liter.
Warto tutaj jednak odnotowac, że dawny wyglad wiekszosci z nas uwieczniony
został na historycznych już zdjęciach pokazanych na stronie Liceum Ogólnokształcące w
Miliczu dostępnej poprzez kliknięcie na nią np. w "Menu 1".
C. Tytuły. Dla informacji postaram sie przytaczać oficjalne tytuły lub stopnie dla
tych osób z naszej klasy, którym jakies tytuły oficjalnie przyznano. Oczywiscie warunkiem
przytoczenia owych tytulow czy stopni na niniejszej stronie jest, ze ja zdołałem jakos się o
nich dowiedzieć.
D. Nazwiska panieńskie. Dla kobiet z naszej klasy w tekście używam ich obu
nazwisk, jedno z nich piszac w nawiasie. Jesli w nawiasie podaje ich byle nazwisko
panienskie, wówczas je przytaczam juz bez dalszych objasnien (nazwisko to wszakze
pamiętamy z liceum). Jesli jednak w nawiasie przytaczam ich obecne nazwisko, wowczas
tez zaznaczam w tym samym nawiasie ze jest to ich nazwisko po mężu. Natomiast w
"Menu 1" dla skrótu używam jedynie ich nazwisk panieńskich.
E. Prywatność. Proszę też odnotować, że z uwagi na "Privacy Act" trochę się
169-A3-(klasa.htm)
boję przytaczać na tej stronie adresów uczestników naszej klasy, jeśli nie otrzymałem od
nich wyraźnego zezwolenia aby ich adresy otwarcie podać. Jednak w wielu przypadkach ja
mam już te adresy i dla uczetników naszej klasy w każdym momencie czasu jestem w
stanie udostępnić adres ich byłych przyjaciol i kolegow z klasy. Dlatego jeśli ktoś chce
otrzymać czyjś adres, proszę do mnie napisać email, a ja natychmiast go przyślę. Należy
jednak odnotować, że ów adres podaję poniżej we wszystkich tych wypadkach, kiedy jest
on jedynym kontaktem jakim dysponuję do danego absolwenta naszej klasy. Natomiast
numery telefonu i emaile przytaczam bez ograniczeń, ponieważ ich otwarte udostępnianie
kontunuuje tradycję książek telefonicznych i list adresowych, stąd praktycznie nie narusza
zbytnio niczyjej prywatności.
#F4. Polskie literki:
W tekście tej strony starałem się używać polskich literek. Szybko jednak
odnotowałem, że nie każdy serwer poprawnie koduje i przesyla owe litery (np. serwer
www.nrg.to deformuje polskie litery i uniemożliwia ich odtworzenie nawet na poprawnie
nastawionych komputerach z Polski jakie używają systemu operacyjnego "Windows XP").
Ponadto komputery zdają się wyświetlać poprawnie polskie literki tylko jeśli albo używają
systemu operacyjnego "Windows XP", lub jeśli ich Internet Explorer został na nie
ustawiony. (Aby ustawić swoją przeglądarkę "Internet Explorer" na poprawne odczytywanie
polskich liter, trzeba kliknąć na pozycję w jej menu oznaczoną "Widok" (po angielsku
"View"), zaś potem na opcję oznaczoną "Kodowanie" (po angielsku "Encoding"). Kiedy zaś
otworzy się submenu "Dalsze" ("More") z odmiennymi alfabetami, wybrać trzeba i włączyć
kliknięciem alfabet oznaczony "Srodkowoeuropejski (Windows)" (po angielsku "Central
European (Windows)").) Gdyby jednak i takie ustawianie nie pomogło, wówczas na wszelki
wypadek informuję, że jeśli u kogoś w miejscu literek na ekranie pojawiają się jakieś dziwne
znaczki, to zapewne oznacza, że jego komputer nie wyświetla prawidłowo polskich literek.
W takim przypadku dobrze jest wiedzieć, że wyświetlane znaczki oznaczają co następuje:
"ą" = "a" z ogonkiem, "Ą" = "A" z ogonkiem,
"ć" = "c" z kreską, "Ć" = "C" z kreską,
"ę" = "e" z ogonkiem, "Ę" = "E" z ogonkiem,
"ł" = "l" przekreślone, "Ł" = "L" przekreślone,
"ń" = "n" z kreską, "Ń" = "N" z kreską,
"ó" = "o" z kreską, "Ó" = "O" z kreską,
"ś" = "s" z kreską, "Ś" = "S" z kreską,
"ź" = "z" z kreską, "Ź" = "Z" z kreską,
"ż" = "z" z kropką, "Ż" = "Z" z kropką.
Oto wykaz polskich literek jakie mogą wystąpić w moich tekstach:
ą ć ę ł ń ó ś ź ż (małe polskie literki)
a c e l n o s z z (łacińskie i angielskie odpowiedniki małych polskich literek)
Ą Ć Ę Ł Ń Ó Ś Ź Ż (duże polskie litery)
A C E L N O S X Z (łacińskie i angielskie odpowiedniki dużych polskich liter).
Powinienem tutaj dodać, że po odnotowaniu mizernych efektów moich
eksperymentów z użyciem polskich literek, wcale teraz się nie spieszę z przeredagowaniem
na polskie literki tej części totaliztycznych stron które oryginalnie pisane były alfabetem
angielskim (łacińskim).
#F5. Osobista kopia tej strony trzymana we własnym komputerze:
Jeśli ktos zechece często zaglądać do niniejszej witryny internetowej, wówczas
dobrze jest skopiować ją całą do swojego własnego komputera. Wszakże w przypadku
posiadania takiej prywatnej kopii tej witryny, nie jest się już zależnym od dostępu do
internetu w przypadku każdej chęci ponownego zaglądnięcia do tej strony lub oglądnięcia
którejś z pokazanych na niej ilustracji. Nie jest też już wówczas konieczne znoszenie
owego potopu najróżniejszych banerow reklamowych, jakimi strony internetowe
utrzymywane na darmowych serwerach są nieustannie zalewane. Na przekór że z pozoru
może ono wydawać się trudne, faktycznie sporządzanie takiej własnej repliki niniejszej
170-A3-(klasa.htm)
witryny internetowej jest relatywnie proste. Dla tych więc którzy zechcą sporzadzić sobie
taką replikę w swoim własnym komputerze, niniejszym opisuję krok po kroku, jak tego
dokonać. Oto owa intrukcja postępowania:
#G0. Gotowa replika źródłowa? (i to bez banerów). Jedna mała informacja, zanim w
punktach #G1 do #G8 poniżej przytoczę dokładną procedurę sporządzania sobie samemu
źródłowej repliki niniejszej strony. Mianowicie, pod niektórymi adresami podanymi w "Menu
3", taka źrółowa replika niniejszej strony, wraz z wszystkimi jej folderami, plikami,
ilustracjami, itp., a na dodatek pozbawiona banerów reklamowych, czeka w formacie ZIP,
gotowa do załadowania do Twojego własnego komputera. Wszystko co musisz uczynić aby
ją sobie załadować, to w "Menu 1" kliknąć na pozycję "źródłowa replika tej strony". Spróbuj
to uczynić, bowiem taka źródłowa replika być może jest nawet dostępna pod niniejszym
adresem. Kiedy zaś taka replika w ZIP załaduje się już do Twojego komputera, jedyne co
należy uczynić to UNZIPować ją na Twój dysk twardy. Po UNZIPpowaniu uformuje ona
odrębny folder, w którym znajdziesz nowy folder o nazwie "a_pajak", zaś w owym nowym
folderze będą zawarte gotowe do użycia wszystkie pliki, podfoldery i ilustracje, wymagane
dla uruchamiania i oglądania niniejszej strony. (W przypadku jeśli masz już na swoim dysku
twardym folder zwany "c:\a_pajak" z innymi moimi stronami źródłowymi, wystarczy abyś z
owego nowego foldera "a_pajak" poprzerzucał wszystkie pliki i podfoldery do posiadanego
już wcześniej foldera "c:\a_pajak".) Po tej informacji, wróćmy teraz do owej procedury
przygotowania przez Ciebie samego źrółowej repliki niniejszej strony. Oto ona:
#G1. Stworzyc nowy folder (zbior) na dysku twardym "c:". Folder ten bedzie zawieral
niniejsza strone (a ewentualnie takze dowolne inne moje strony). W tym celu wystarczy
uruchomic "Windows Explorer", oraz stworzyc nowy folder na swoim dysku twardym.
Dobrze jest folder ten nazwac w taki sposob, aby wyraznie odroznial sie od innych
typowych folderow z owego dysku twardego, np. nazywajac go "a_pajak" (lub
"archive_pajak"). Folder ten bedzie pozniej uzywany do przechowywania wszystkich tych
stron internetowych z niniejszej witryny, ktore ktos zechce zawsze miec pod reka.
#G2. Stworzyc nowe pod-foldery (podzbiory) we wnetrzu foldera "a_pajak" (lub
"archive_pajak"). Owe pod-foldery beda zawieraly poszczegolne grupy zdjec ukazywanych
za posrednictwem niniejszej strony internetowej, a nalezacych do poszczegolnych kolegow.
Generalna zasada tworzenia owych pod-folderow jest, ze otrzymuja one nazwy zapisane
wylacznie malymi literkami lacinskimi, jakie skladaja sie z nazwiska, kreski podkreslajacej,
imienia osoby ktorej zdjecia pod-foldery te przechowuja (odnotuj ze w nazwach tych podfolderow nie uzywa sie polskich literek). Przykladowo, dla przechowywani moich zdjec
utworzyc trzeba podfolder pajak_jan, z koleri dla przechowywania zdjec Wieslawa Sakalusa
utworzyc trzeba pod-folder nazywajacy sie sakalus_wieslaw. Ponadto utworzyc trzeba kilka
"systemowych" podfolderow, ktore przechowuja wspolne zdjecia. Oto wykaz nazw podfolderow (podzbiorow) "systemowych" wykorzystywanych przez niniejsza witryne
internetowa:
fotki - zawiera on zdjęcia kwiatków pokazywanych w miejscach gdzie później mają być
włączone jakies konkretne zdjęcia, zdjęcia uczestników naszej klasy pokazane na niniejszej
stronie głównej, a także zdjęcie "księgi uwag".
W celu stworzenia tych pod-folderow wystarczy uruchomic "Windows Explorer", oraz
wygenerowac nim wymagane pod-foldery we wnetrzu foldera "a_pajak" (lub
"archive_pajak").
#G3. Zachowac kod zrodlowy tej strony w swoim folderze "a_pajak". W tym celu trzeba
"kliknac prawym przyciskiem" swojej myszy, kiedy sie wskazuje na jakikolwiek obszar
zadrukowany tej strony (np. wskazuje tutaj). Male menu powinno sie pojawic, ktore ma
pozycje "View Source". Kliknij na ta pozycje, tak ze kod zrodlowy tej strony pojawi sie w
edytorze tekstu nazywanym "Notepad". Kliknij na "File" menu w tym "Notepad" i wybierz
opcje "Save As...". Zachowaj kod zrodlowy ze swojego "Notepad" uzywajac nazwy pliku
"index.htm" jako "File name" tego kodu, zas podajac folder "c:\a_pajak" jako "Save in"
miejsce dla zachowania tego kodu. Odnotuj ze strony wywolywane z niniejszej strony
nalezy zachwywac pod nieco innymi nazwami, mianowicie: "projekt_zyciorysu.htm" dla
strony Objaśnienia, "lo.htm" dla strony Nasze Liceum, "mozajski.htm" dla strony Aleksander
171-A3-(klasa.htm)
Mozajski, "milicz.htm" dla strony Milicz, oraz "wszewilki.htm" dla strony Wszewilki. Aby
zachowac tekst przesuwnego "Menu 2", koniecznym jest napierw jego oddzielne
wyswietlenie poprzez kliknięcie na symbol "menu.htm" widniejący tuz pod nim. Dopiero
potem menu to mozna zachowac (w sposob identyczny jek wszystkie strony opisane
powyzej) pod nazwa "menu.htm".
#G4. Zachowac ilustracje. Kliknij prawym przyciskiem myszy na kazda ilustracje z tej
strony lub ze stron z nia zwiazanych, potem wybierz opcje "Save Picture As". Ilustracje ze
stron z notkami autobiograficznymi zachowaj w pod-folderze osob jakich zdjecia te dotycza.
Natomiast zdjecia kwiatkow i Wroclawia zachowaj w pod-folderach "kwiatki" oraz "wroclaw".
(Odnotuj ze kazda ilustracja wskazuje u dolu ekranu sub-folder w jakim musi byc
zachowana.)
#G5. Wyswietlic ta strone w swoim komputerze. Po zachowaniu tej strony, daje sie ona
wyswietlic w dowolnej chwili we wlasnym komputerze, poprzez zwykle wycelowanie na plik
"index.htm" (tj. wycelowanie na kod zrodlowy tej strony) uzywajac w tym celu "Windows
Explorer", oraz nastepne podwojne klikniecie na owym pliku. (Mozna tez ja wyswietlic
poprzez wycelowanie na nie "Windows Explorer" i przycisniecie klawisza "Enter".) Strony
zwiazane z niniejsza hyperlinkami, mozna wyswietlac albo poprzez klikniecie na owe
hyperlinki kiedy ta strona jest pokazana na ekranie komputera, albo tez poprzez klikniecie z
"Windows Explorer" odpowiednio na "lo.htm", "zyciorysy.htm", lub "wroclaw.htm".
#G6. (Warunkowo) pousuwac banery. Darmowe serwery z jakich ja korzystam, zwykle
wprowadzaja kody banerow do kodu zrodlowego stron jakie na nich sa wystawiane (czesto
kody tych banerow zawieraja tez dokuczliwe bledy jakie staraja sie utrudniac ogladanie
owych stron). Jesli benery te kogos irytuja, wowczas w kodzie zrodlowym zachowanym we
wlasnym komputerze daje sie je pousuwac. Aby powycinac te bannery, nalezy najpierw
zidentyfikowac ich kody (albo przez znalezienie adresu referowanego w owym kodzie i
zaczynajacego sie od "http://...", albo poprzez wypatrzenie komentarza oznakowujacego
poczatek i koniec danego bannera i zwykle zaczynajacego sie od slow "banner insertion
...").
#G7. (Warunkowo) aktualizować swoją replikę tej strony. Jeśli kogoś szczególnie
interesują opisy zawarte na niniejszej stronie internetowej, wówczas co jakiś czas (np. co
kilka miesięcy) warto sprawdzać w internecie, czy opisy te nie zostały dodatkowo
udoskonalone. Jeśli zaś się odkryje, że internetowa wersja tej strony została wyraźnie
udoskonalona, wówczas tą udoskonaloną wersją można z łatwością zastąpić posiadaną
przez siebie nieco starszą replikę. W tym celu wystarczy nazwę swojej starej repliki
poprzedzić np. słowem "stara_", a następnie na jej miejsce skopiować i zachować nową
wersję tej strony pod oryginalną nazwą jaką nosi ona w internecie, a jaką wskazałem w
punkcie #G3 powyżej.
#G8. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości w owym replikowaniu, warto zaglądnąć na
odrębną stronę w całości poświęconą dokładnemu wyjaśnieniu powyższej procedury
replikowania moich witryn internetowych we własnym komputerze. Owa dodatkowa strona
uruchamiana jest z Menu 2 gdzie występuje pod nazwą Replicate.
#F6. Inne strony jakie posiadają związek tematyczny z niniejszą:
Owe inne strony które też posiadają związek tematyczny z niniejszą nasza
stroną, to (kliknij na wybraną z nich aby ją odwiedzić):
Polskojezyczna strona "http://www.milicz.pl" opisująca Milicz.
Strona "http://lo1.milicz.pl" opisujaca (nasze) I Liceum Ogólnokształcące w Miliczu.
Polska strona "http://www.szkolnelata.pl" jaka zawiera wykaz uczni i szkół z całej Polski.
Jeszcze jedna strona "http://www.nasza-klasa.pl" która zawiera wykaz uczni i szkół z całej
Polski.
Niezależnie od powyższych stron - które opracowane zostały przez innych niż ja
autorów, ja sam także opublikowałem aż cały szereg stron internetowych o Miliczu oraz o
jego okolicach. Oto najważniejsze z owych stron (kliknij na ich "zielone" nazwy aby je
pooglądać):
172-A3-(klasa.htm)
milicz.htm (opisuje ciekawostki miasta Milicza),
bitwa_o_milicz.htm (opisuje wyzwolenie Milicza),
sw_andrzej_bobola.htm (opisuje kościoły Milicza),
wszewilki_milicz.htm (opisuje zwiedzanie Milicza i okolic),
wszewilki.htm (opisuje historię i losy wsi Wszewilki pod Miliczem),
wszewilki_jutra.htm (opisuje przyszłość dla wsi Wszewilki pod Miliczem),
stawczyk.htm (opisuje tajemnice, paradoksy i rolę wsi Stawczyk koło Milicza).
Powinienem tutaj też dodać, że istnieje jeszcze inna strona internetowa o nazwie
rok.htm - która stanowi jakby akademicką kontynuację niniejszej strony. Opisuje ona
bowiem studia na Politechnice Wrocławskiej dwóch absolwentów klassy Pani Hass,
mianowicie Romana Sperzyńskiego oraz Jana Pająk (czyli mnie). Serdecznie zapraszam
do przejrzenia również i tamtej strony o nazwie rok.htm.
#F7. Odnotujmy że strona ta kiedyś była dostępna w internecie pod szeregiem odmiennych
adresów, z których jednak ją już wydeletowali:
Aby pomniejszyć swoje koszta, do udostępniania tej strony używam wyłącznie
darmowych serwerów. Dlatego często strona ta zostaje z nich wydeletowana. Dla informacji
podaję więc tutaj wykaz adresów pod którymi niniejsza strona kiedyś była dostępna, jednak
późniejsze jej testowanie wykazało że obecnie już jej tam NIE ma. Oto owe adresy:
mozajski.i6networks.com/1964,
wroclaw.i6networks.com/1964,
free.7host02.com/sheep/1964,
propulsion.250free.com/1964,
www.nrg.to/newzealand/1964,
n.1asphost.com/1970/1964,
wroclaw.free2w.com/1964,
milicz.fateback.com/1964,
1970.netfirms.com/1964,
i.1asphost.com/1964,
jan-pajak.com/1964,
aliens.f2g.net/1964,
#F8. Zapiszmy sobie w swym komputerze adresy pod jakimi można znaleźć egzemplarze
tej strony:
Podobnie jak wszystkie inne maszyny, komputery mają tendencje aby czasami
nawalać - szczególnie kiedy je pilnie potrzebujemy. Ponadto, strony które ja wykonuję są
wystawiane wyłącznie na owych "darmowych serwerach" - tj. wystawiane w taki sposób,
aby za nie mi nie przysyłano słonych rachunków do płacenia. Dlatego sporo adresów pod
którymi niniejsza strona była kiedyś wystawiana, z upływem czasu zostawało
wydeletowane. Podczas najnowszej aktualizacji tej strony (której data wskazywana jest u
góry nad jej "Menu" a także na samym jej końcu) była ona ciągle dostępna pod kilkoma
następującymi adresami. Jej główna kopia była dostępna pod adresem:
http://totalizm.pl/1964/klasa.htm
Natomiast identyczne do niej kopie rezerwowe dostępne były m.in. pod adresami:
http://energia.sl.pl/1964/klasa.htm
http://totalizm.nazwa.pl/1964/klasa.htm
http://www.anzwers.org/free/wroclaw/1964/klasa.htm
http://members.fortunecity.com/timevehicle/1964/klasa.htm
(Ten ostatni darmowy adres ma szczególnie niski tzw. "Monthly Bandwidth", bo wynoszący
zaledwie 250 MB - czyli będący odpowiednikiem zaledwie około 30-krotnego wywołania
niniejszej strony internetowej. Stąd adres ten działa tylko przez kilka początkowych dni
każdego nowego miesiąca, czyli do czasu kiedy ów niski "Monthly Bandwidth" mu się
całkowicie wyczerpie.)
Aby zawsze mieć pod ręką owe adresy, rekomendowałbym aby sobie je skopiować i potem
173-A3-(klasa.htm)
wkleić do jakiegoś pliku z adresami który trzymamy we własnym komputerze.
***
Data (dosyć spontanicznego) założenia niniejszej strony: 5 czerwca 2004 roku.
Data jej najnowszego aktualizowania: 25 marca 2011 roku.
(Sprawdź w "Menu 3" czy już istnieje nawet jej nowsza aktualizacja!)
174-A4-(lo.htm)
Podrozdział A4:
Absolwenci klasy Pani Hass (rocznika 1964)
z Liceum Ogólnokształcącego w Miliczu, Polska
Witam na stronie internetowej prezentującej wybrane fakty na temat Liceum
Ogólnokształcącego w Miliczu, zestawione z punktu widzenia absolwentów klasy Pani Hass
(uczęszczających do tego liceum w latach od 1960 do 1964).
Na tej stronie zaprezentowane są wspomnienia zbiorowe z czasów nauki
uczniów "klasy Pani Hass" (tj. wspomnienia z lat 1960 do 1964), a także ciekawostki o
Liceum Ogólnokształcącym w Miliczu, o nauczycielach którzy wówczas tam uczyli, a także
o związkach tego liceum z samym miastem Milicz.
Część #B: Zdjęcia grupowe naszego roku:
Zauważ że można zobaczyć powiększenie każdej fotografii z niniejszej strony
internetowej, poprzez zwykłe kliknięcie na tą fotografię. Ponadto większość tzw.
"browserów" jakie obecnie są w użyciu pozwala także na załadowanie każdej ilustracji do
swojego własnego komputera, gdzie można jej się do woli przyglądać, gdzie daje się ją
redukować lub powiększać, a także drukować za pomocą posiadanego przez siebie
software graficznego.
#B1. Liceum Ogólnokształcące w Miliczu:
W latach kiedy klasa Pani Hass się tam uczyła, tj. od 1960 do 1964 roku, nasze
liceum otynkowane było zaprawą o kolorze niebieskim. Zaprawa ta ciągle wówczas była
jeszcze "poniemiecka", czyli miała tą cechę że utrzymywała stały kolor przez liczne lata. W
miejscach gdzie ów zewnętrzny tynk z jakichś powodów odpadł, ściany tynkowane były
"naszą" zaprawą, której kolor dobierany był do koloru owej zaprawy poniemieckiej. Jednak
ów "nasz" tynk miał tą cechę, że w przeciągu kilku lat całkowicie tracił kolor i nabierał koloru
żółtego. W wyniku tego w czasach kiedy uczyliśmy się w liceum, jego zewnętrzne tynki były
nieco łaciate. W większości były bowiem niebieskie, jednak wszędzie tam gdzie wymagały
naprawy z czasem nabierały koloru żółtego.
Fot. #1: Nasze liceum pokazane na przedwojennej widokówce niemieckiej. Wygląda ono na
niej mniej więcej tak jak je pamiętamy z czasów naszej nauki. Obecny wygląd tego liceum
pokazany jest na stronie internetowej na temat miasta Milicza. Odnotuj jakby wieżyczkę
widoczną na dachu budynku z centralnej części powyższego zdjęcia. Jest to obserwatorium
astronomiczne które w dawnych czasach rutynowo używane było dla nauki astronomii.
Natomiast kiedy my uczęszczaliśmy do liceum, obserwatorium to używane było już bardzo
sporadycznie. Ja osobiście pamiętam branie udziału w tylko jednych zajęciach nocnych
zorganizowanych tam przez naszego nauczyciela astronomii, Tadeusza Pasierba.
Oglądaliśmy wówczas przez szkolny teleskop powierzchnię księżyca (w tym słynne kratery
na księżycu).
Warto też odnotować budynek na wylocie ulicy przebiegającej wzdłuż prawego
brzegu zdjęcia, przy której usytuowane jest nasze liceum. Ten budynek to milicka Szkoła
Podstawowa Nr 1. W czasach kiedy ja do niej uczęszczałem, tj. w latach 1953 do 1958, w
175-A4-(lo.htm)
jej korytarzach znajdowały się bogato wyposarzone szklane gabloty muzealne. Zawartości
tych gablot mogłyby pozazdrościć nawet najlepiej wyposarzone muzea. To w tamtym
przyszkolnym muzeum oglądałem po raz pierwszy w życiu eksponaty które rozbudziły we
mnie marzenia o podróżach po dalekich krajach, przykładowo skorupkę orzecha
kokosowego, próbki lawy wulkanicznej, egzotyczne motyle, oraz skamienieliny
prehistorycznych organizmów. Faktycznie też moje późniejsze podróże po świecie
wywodzą się z tamtego przyszkolnego muzeum.
Cały szereg zdjęć z przedwojennego Milicza, w tym zdjęcia ratusza spalonego w
czasie wyzwalania Milicza przez armię radziecką, zaprezentowanych zostało na stronie o
nazwie bitwa_o_milicz.htm. Z kolei zdjęcia z niemal dzisiejszego Milicza, włączając w to
zdjęcia pałacu, zamku, parku, kościoła, itp., zaprezentowane zostały na stronie milicz.htm.
#B2. Grono pedagogiczne:
Oczywiście z ówczesnego grona pedagogicznego owych czasów najlepiej
pamiętamy tych co nas uczyli lub dyscyplinowali. Oto więc wykaz osób z naszego grona
pedagogicznego, z jakimi mieliśmy dużo do czynienia w latach od 1960 do 1964:
Pan Witold Krzyworączka, dyrektor naszego liceum w latach 1950-1969, czyli w
czasach kiedy my tam się uczyliśmy. Uczył nas Chemii. Zmarł.
Pan Antoni Kaczmarek, wicedyrektor naszego liceum w latach 1951 - 1969 w
czasach kiedy my tam się uczyliśmy, zaś dyrektor w latach 1969 - 1976. Jednoczesnie był
on naszym nauczycielem wychowania fizycznego dla chłopców. Zmarł na Alzhaimera około
1998 roku. Pochowany jest na cmentarzu komunalnym w Miliczu.
Pani Helena Hass, nasza wychowawczyni a także nauczycielka geografii, historii,
oraz wiadomości o Polsce i świecie współczesnym. Zmarła około 1999 roku w wieku 93 lat.
Pochowana jest na cmentarzu komunalnym w Miliczu.Tuż przed śmiercią odwiedziła ją w
szpitalu delegacja z naszej klasy. Jej pamięć była wówczas ciągle tak ostra, że na przekór
iż mięło ponad 30 lat od czasu gdy nas uczyła, ciągle potrafiła rozpoznać i nazwać po
imieniu i nazwisku każdego z odwiedzających ją byłych uczni.
Pan Mieczysław Tomaszewski, nasz nauczyciel fizyki. Zmarł na Alzhaimera około
2002 roku. Był on doskonalym pedagogiem i to on robudził moje zainteresowania w
naukach fizycznych.
Pan Kazimierz Grabarczuk, nauczyciel matematyki. Zmarł.
Pani Bronisława Kubow, nauczycielka biologii.
Pan Tadeusz Pasierb, nauczyciel astronomii. W dniu 1 października 2006 roku
nadal mieszkał on we Wrocławiu. W owym czasie możliwy był z nim kontakt za
pośrednictwem jego wnuka o adresie emailowym [email protected].
Pan Tadeusz Nelewajko, uczył nas języka polskiego przez pierwsze trzy lata.
Pan Adam Najsarek, przez ostatni rok uczył nas języka polskiego oraz
propedeutyki filozofii. Był też wicedyrektorem naszego liceum w latach 1969 do 1982.
Pan Roman Brzuszek, nauczyciel języka rosyjskiego.
Pani Władysława Wilkoszewska, uczyła łaciny. Zmarła w latach 1980-tych.
Pan Antoni Kulesza, uczył chłopców prac technicznych. Obecnie mieszka w
Chojnowie.
Pani Maria Najsarek, uczyła dziewczyny prac technicznych.
Pan Bonifacy Możdżyński, nauczyciel przysposobienia wojskowego. Zmarł.
Pani Włodzimiera Kiełbińska, uczyła dziewczyny wychowania fizycznego.
Więcej danych na temat naszych nauczycieli można znaleźć w doskonałej
książce pod redakcją Tadeusza Kiełbińskiego, noszącej tytuł "50 lat Liceum
Ogólnokształcącego w Miliczu 1945-1995" (skład i łamanie: Marcin Krzyżosiak, ul. AK1/6,
56-300 Milicz, Poland), Milicz 1995.
Fot. #2: Zdjęcie całej klasy Pani Hass przy bocznym wyjściu na boisko. Wykonane było
wiosną 1964 roku. Odnotujmy, że wśród nas sfotografowana jest także Pani Helena Hass.
Czy rozpoznajemy siebie i innych na tym zdjeciu? Oto jak zgodnie z moimi możliwościami
176-A4-(lo.htm)
identyfikacyjnymi opisałbym kto pokazany jest na owym zdjęciu: (0: poziom trawy boiska,
licząc od lewej ku prawej:) Duklana Miga, Lidia Eisler; (1: pierwszy z trzech schodków
wiodących z boiska do liceum, licząc od lewej:) Jan Defratyka (faktycznie to stoi on przy
schodku, a nie na nim), Ś.p. Zenon Skowroński, Anna Kasperowicz (z kwiatkiem w obu
rękach), Andrzej Celejowski, Jan Pająk, Krystyna Łakoma, według informacji przesłanej mi
przez Panią Lucyne Kokot-Folcik, email: [email protected] obok Krystyny Łakomej
stoi Mirosława Osiecka (obecnie Demianiuk) - patrz środkowy schodek druga osoba licząc
od prawej strony tego zdjęcia, Zuzanna Kubiszyn; (2: drugi/środkowy z trzech schodków
wiodących z boiska do liceum, licząc od lewej:) Zbigniew Nęcki, Ś.p. Helena Hass, Ś.p.
Kazimierz Kuczkowski, Julian Partyka, Ś.p. Hanna Zarakowska, Władysława Urbańska (w
białym sweterku), Krystyna Skomra; (3: trzeci/najwyższy z trzech schodków wiodących z
boiska do liceum, licząc od lewej:) Ś.p. Wiesiek Cygal (czarne polo z białym kołnierzem),
Halina Mrozek, Zofia Twarda, Roman Sperzyński, Krystyna Dyla, ???(Maria
Maciejewska?), Emilia Sozańska, Wiesława Hołówko. Odnotuj że powyższe zdjęcie nie
ujmuje wszystkich uczniów klasy Pani Hass. Przykładowo, nie ma na nim Ś.p. Wojciecha
Bancarzewskiego - ujętego jednak na zdjęciu z "Fot. #3" poniżej.
Aby zobaczyć nas w tym samym miejscu ale w nieco innym ujęciu, patrz też
zdjęcie "Fot. 6" poniżej. Z kolei ponumerowany wykaz osób "kto jest kto" poujmowanych na
zdjęciach z tej strony, dostępny jest w podpisie pod zdjęciem "Fot. #B1" z odrębnej strony o
nazwie klasa.htm.
Uwaga: wszystkie zdjęcia klasy Pani Hass pokazane na tej stronie wykonane
zostaly w tym samym dniu - stąd wszyscy pokazani tu uczniowie, na każdym zdjęciu są
ubrani dokładnie tak samo. Wiedząc zaś jak ktoś jest ubrany, daje się potem odnaleźć tą
osobę na każdym z pokazanych tu zdjęć.
#B3. Nasza klasa:
W roku 1960, czyli kiedy zaczynaliśmy naukę w początkowej (8-mej) klasie
naszego liceum, było nas 46. Z tej liczby do ostatniej, 11-tej (maturalnej) klasy doszło 32 z
nas. Jednak maturę zdało mniej niż 30 z nas. Do chwili pisania niniejszego wspomnienia, z
naszego grona odeszło już (zmarło) 5 osób. Czyli że z końcowej klasy maturalnej, do chwili
pisania niniejszych wspomnień w lipcu 2004 roku pozostało nas przy życiu jedynie 27.
Fot. #3. Klasa Pani Hass przy głównym wejściu do naszego liceum. Na zdjęciu tym obecny
jest Ś.p. Wojciech Bancarzewski - stoi on na najbardziej na prawo wysuniętej pozycji (ten w
jasnym długim swetrze rozpiętym na piersiach i ukazującym fragment jego kraciastej
koszuli).
#B4. Nasze ścieżki - czyli co się stało po ukończeniu liceum:
Po ukończeniu liceum wszyscy porozbiegaliśmy się po świecie. Oczywiście zaraz
po szkole, najpierw poszukiwaliśmy szczęścia. W ten sposób większość z nas wzbogaciła
swoje życie o męża lub o żonę, a później także i o dzieci. Potem wielu z nas stwierdziło że
samą miłością nie daje się żyć, zaczęło więc zarabiać pieniążki. Kilku z nas odniosło w tym
spory sukces i teraz może się pochwalić imponującym dorobkiem. Bez względu jednak na
to jak którykolwiek z nas by sobie radził, wszyscy jesteśmy nawzajem dumni z pozostałych
naszych współklasowiczów, utrzymujemy ze sobą kontakty, oraz korzystamy z każdej
nadarzającej się sposobności aby ponownie się spotkać.
Fot. #4: Inne ujęcie klasy Pani Hass przy głównym wejściu do naszego liceum. Czy w tym
ujęciu potrafimy rozpoznać kto jest kim na powyższym zdjęciu?
Część #C: Kilka słów o Miliczu i o naszym liceum:
177-A4-(lo.htm)
#C1. Milicz:
Milicz jest małym miasteczkiem położonym na Dolnym Śląsku, czyli w
południowo-zachodnim kącie Polski. Liczba jego ludności jest trudna do oszacowania,
bowiem granice administracyjne Milicza nie pokrywają się z naturalnymi przerwami w
osadnictwie ludzkim. W rezultacie takie osady jak Wszewilki, Stawczyk, Sławoszewice, czy
Karłowo, administracyjnie nie należą do Milicza, chociaż faktycznie stanowią z Miliczem
jeden scalony system miejski. W latach 1960 do 1964, ów cały milicki kompleks miejski
liczył około 25 000 mieszkańców. Niemniej samo miasto (tj. milicka "starówka")
zamieszkiwane było wówczas tylko przez około 7 000 mieszkanców.
Milicz jest bardzo starym miastem. Na jego obecnym obszarze istniało
osadnictwo ludzkie już 7000 lat p.n.e., czyli jeszcze w czasach przedhistorycznych.
Pozostałości byłego grodziska piastowskiego z tamtego prehistorycznego okresu, lokalnie
zwanego "chmielnik", zlokalizowane są przy prawym brzegu rzeki Barycz, pomiędzy
Miliczem a wsią Wszewilki, czyli niedaleko od obecnej ulicy Milicza nazywanej
"Krotoszyńska". Milicz rozwijał się bardzo szybko, bowiem był dogodnie położony na jednej
z odnóg ogromnie ważnego w dawnych czasach tzw. Bursztynowego Szlaku. Faktycznie to
był on dostarczycielem usług hotelowych dla podrózujących po owym szlaku. Jako spore
średniowieczne miasto Milicz istniał już w 1136 roku, kiedy to po raz pierwszy wymieniony
został na piśmie jako miasto w bulli dla arcybiskupa gnieźnieńskiego. W XIII wieku
zbudowany został w Miliczu duży zamek warowny, jakiego ruiny do dzisiaj stoją w parku
Milickim. W 1339 roku Jan Luksemburski opanował ten zamek podstępem. W 1432 roku
miasto zdobyli husyci. Natomiast w XVII wieku zamek warowny w Miliczu został spalony,
aby nigdy nie być już odbudowanym. Do dnia dzisiejszego po zamku tym zostały tylko ruiny
jakie można oglądać w milickim parku miejskim, a także niezliczone podziemne tunele jakie
dokładniej opisane zostaną na oddzielnej stronie poświęconej ciekawostkom Milicza.
W latach kiedy chodzilismy do liceum, ruiny warownego zamku milickiego
znajdowaly się ciągle w relatywnie dobrym stanie. Co więc odważniejsi z nas mogli
buszować po jego komnatach i ukrytych przejściach. Szczególnie podniecający był fakt, że
w ruinach owego zamku ciągle wówczas dostępne było wejście do podziemnych tuneli i
lochów, jakie prowadziły od owego zamku aż w kilku odmiennych kierunkach. Lochy te
dosyć dokładnie przebadał Zbyszek - słynny tropiciel tajemnic, a nasz kolega licealny ze
starszej klasy. Jak zapewne niektórzy pamiętają, odkrył on w tych lochach jakiś skład
starych broni oraz zbroi rycerskich, po których przybraniu straszył spacerowiczów w parku.
W końcu ubranego w pełną zbroję rycerską i dzwigającego ciężki miecz milicja zdołała
pochwycić i przemaszerowała przez całe miasto zanim na posterunku zdołała go przekonać
aby zaniechał dalszego straszenia ludzi. Z tego co o tunelach i lochach podmilickich mówiło
się w czasach naszej nauki w liceum, to jeden taki tunel wiódł z zamku do palacu
margrabich Maltzan'ów, potem zaś do jego grobowca. Inny tunel wiódł do podziemi ratusza
milickiego oraz do kilku piwnic w starowce samego Milicza. Jeszcze inny wiódł pod Baryczą
aż do Stawca, gdzie wychodzil na powierzchnię przy tamtejszych źródłach wody pitnej dla
pałacu. Ów tunel do Stawca łączył się też z tunelem od zamku Sapiechów w Cieszkowie,
zaś wychodził na powierzchnię w lasach przycieszkowskich. Jego część wykorzystywana
była przed wojną jako dojrzewalnia gorzałek i wina. W chwili obecnej wylot z tego tunelu
służy jako schronienie dla nietoperzy (pokazany on jest na stronie internetowej o Miliczu).
Fot. #5 (M1 z [10]): Jeszcze jedno ujęcie klasy Pani Hass przy głównym wejściu do
naszego liceum. Zdjęcie pokazuje: (pierwsza para siedzących - od lewej) Ś.p. Hanna
Zarakowska, obok niej siedzi Mirosława Osiecka - obecnie Demianiuk (kiedyś sądziliśmy że
to Maria Maciejewska); (drugi rząd siedzących - od lewej) Krystyna Łakoma, Duklana Miga,
Ś.p. Helena Hass, Zofia Twarda, Lidia Eisler, Anna Kasperowicz (z kwiatkiem w ręku);
(stojący od lewej w kolejności twarzy) Ś.p. Zenon Skowroński, Jan Pająk, Emilia Sozańska,
Jan Defratyka, Władysława Urbańska (w białym sweterku), Ś.p. Kazimierz Kuczkowski
(trochę w profilu), Krystyna Dyla (wychyla sie spoza Zuzi), Zuzanna Kubiszyn, Roman
Sperzyński (między Zuzia i Krystyną), Krystyna Skomra, Wiesława Hołówko (trzymna
178-A4-(lo.htm)
razem kciuki), Julian Partyka (poza głową Wiesi), Andrzej Celejowski, Ś.p. Wiesiek Cygal
(czarne polo z białym kołnierzem), Zbigniew Nęcki (z tyłu), Halina Mrozek (ostatnia po
prawej). Odnotuj że powyższe zdjęcie nie ujmuje wszystkich uczniów klasy Pani Hass.
Przykładowo, nie ma na nim Ś.p. Wojciecha Bancarzewskiego (obecnego jednak na zdjęciu
z "Fot. #3").
#C2. Co nas fascynowało w Miliczu:
Milicz jest fascynujacym miastem nawet obecnie, podczas gdy w czasach kiedy
chodziliśmy do liceum, był on szczególnie interesujący. Pamiętać wszakże należy, że Milicz
był miastem słynnym z średniowiecznego zamku, wówczas ciągle mającym podziemne
tunele w relatywnie dobrym stanie, dostępne dla wścibskich i niestrachliwych młodych ludzi,
zaś w podziemiach ciągle kryły się wówczas tajemnicze skrytki. Milicz był też rodzajem
małej twierdzy podczas drugiej wojny światowej. Twierdzę tą rosyjskie siły wyzwoleńcze
pod dowództwem Majora Lagina zdobyły kosztem utraty jednej tankietki i jej załogi. Milicz
otoczony jest również wieloma polami bitew i miejscami znaczącymi historycznie.
Przykładowo pod Sułowem znajduje się słynne pole bitwy pomiędzy Szwedami i Polakami.
Natomiast pod Cieszkowem znajduje się pole bitwy z konfederatami barskimi.
Milicz posiada też ogromny urok. Przykładowo, jest to miasto tysięcy lip. W
drugim tygodniu lipca celebruje ono nieoficjalny festiwal kwiatów lipowych i karpia. W owym
czasie całe to miasto przesiąkniete jest zapachem tych cudownych kwiatów - po szczegóły
patrz koniec strony o mieście Miliczu dostępnej z "Menu 1" tej witryny.
Milicz jest również miejscem wysoce tajemniczym. Przykładowo, w pobliskiej
wisce zwanej Wszewilki (a ściślej w jej części nazywanej Stawczykiem), aż dwukrotnie w
czasach mojej tam młodości odnotowałem deszcz żywych rybek spadających z nieba. Ten
cudowny deszcz skrótowo opisałem m.in. w punkcie #H2 odrębnej strony o nazwie
god_proof_pl.htm - o naukowych dowodach na istnienie Boga, zaś w pełnym brzmieniu - w
podrozdziale I3.5 z tomu 5 mojej najnowszej monografii [1/5].
Z kolei w okolicach podmilickich Guzowic i Nowego Zamku, widywany był kiedyś
unkalny rodzaj mitologicznego stwora nazywanego gryfem. W Zemanowie koło Trzebicka
istniał kiedyś niezwykły kamień nazywany "diabelskim kamieniem". Miał on szponiaste łapy
diabła wytopione na swojej powierzchni. Stara legenda stwierdzała że został on
upuszczony przez "diabła" który chciał nim zburzyć kościół w pobliskim Trzebicku, Z kolei
przy kościele Św. Anny w Karłowie Św. Anny w Karłowie, istniał aż do niedawna "anielski
kamień" słynny kiedyś m.in. ze swoich zdolności do przywracania płodności. Niestety,
relatywnie niedawno kamień ten tajemniczo zniknął z miejsca które zajmował tam przez
wiele wieków.
Fot. #6: Klasa Pani Hass przy wyjściu na boisko. Nie mogę sobie przypomnieć kim jest owa
osoba stojąca pomiędzy Emilią Sozańską a Ś.p. Zenonem Skowrońskim. Czy może ktoś
pamięta?
Część #D: Podsumowanie, oraz informacje końcowe tej strony:
#D1. Apel o dalsze zdjęcia i opisy naszej klasy, liceum, miasta Milicza, itp.:
Jeśli któraś koleżanka lub kolega mają zdjęcia lub opisy które mogłyby zostać
włączone do niniejszej strony, szczególne stare zdjęcia Milicza, naszego liceum, grona
pedagogicznego, itp., wówczas prosiłbym o ich dosłanie. Wcale też NIE trzeba mi wysyłać
oryginałów, w wystarczy je zeskanować i wysłać mi cyfrową kopię (w ten sposób oryginał
nadal pozostanie z wysyłającym). Mój adres emailowy jest podany w punkcie #20 głównej
strony tej witryny, tj. strony klasa.htm - klasa Pani Hass z LO w Miliczu.
#D2. Copyrights © 2011 - wszelkie prawa zastrzeżone:
Copyrights © 2011 by Dr Jan Pająk. Wszelkie prawa zastrzeżone. Autorstwo i
179-A4-(lo.htm)
prawa copyrights dla wszystkich części tej strony są zastrzeżone na rzecz dra inż. Jana
Pająk - redagującego całość tej strony.
#D3. "Disclaimer" redaktora tej strony:
właśnie przez niego. Wkład innych wymienionych tutaj osób czy absolwentów klasy Pani
Hass rocznika 1964 skupia się głównie na sformułowaniu części #D z odrębnej strony
klasa.htm. Dlatego poglądy wyrażone na tej stronie w częściach innych niż tamta część #D
ze strony "klasa.htm", niekoniecznie są podzielane przez wszystkie wymienione tutaj osoby
czy absolwentów klasy Pani Hass rocznika 1964. Czyli niektóre zjawiska i sytuacje
komentowane w innych niż tamta część #D, zapewne mogą być przez niektórych z nich
interpretowane na odmienne od zaprezentowanych tutaj sposobów.
#D4. Zapiszmy sobie w swym komputerze adresy pod jakimi można znaleźć egzemplarze
tej strony:
http://totalizm.pl/1964/klasa.htm
http://members.fortunecity.com/timevehicle/1964/klasa.htm
http://www.anzwers.org/free/wroclaw/1964/klasa.htm
http://energia.sl.pl/1964/klasa.htm
***
Data założenia niniejszej strony: 5 czerwca 2004 roku.
180-A5-(rok.htm)
Podrozdział A5:
Absolwenci Politechniki Wrocławskiej (Polska)
Wydział Mechaniczny, rocznik 1970
Witam na stronie internetowej absolwentów rocznika 1970 Wydziału Mechanicznego
Politechniki Wrocławskiej. Intencją tej strony jest stworzenie informatycznego "mostu" który
ponownie połączy nas wszystkich, na przekór fizycznego dystansu i czasu jaki stara się nas
rozdzielić. Jaka taka, strona ta prezentuje wszystko to co nas łączy, czyli wspólne aspekty
naszych losów, dążeń i celów. Dostarcza też ona podstawowych danych kontaktowych
które umożliwiają nam wzajemne informowanie się o tym co najważniejsze, oraz
podejmowanie wspólnych przedsięwzięć.
Koledzy i koleżanki. Jak to zwykle w życiu bywa, w miarę jak czas upływa,
pogłębia się dystans pomiędzy nami. Czas aby temu zaradzić. Najlepszym zaś moim
zdaniem sposobem ponownego zacieśnienia wzajemnej więzi, jest przygotowanie strony
internetowej naszego roku. Niniejsza strona jest pierwszym krokiem w kierunku
urzeczywistnienia tego zamiaru. (Zasady jej zapisu wyjaśnione zostały na końcu - po
wykazie uczestników naszego roku.)
***
Chociaż życie każdego z nas może wyglądać "codziennie", faktycznie to
reprezentujemy sobą ponad 6000 lat ludzkiej historii. Wszakże urodziliśmy się około 60 lat
temu, jest nas zaś razem ponad 100. Niniejsza strona jest więc nie tylko naszym osobistym
linkiem, oraz ciekawostką dla naszych najbliższych i znajomych, ale także
odzwierciedleniem codziennej historii ostatniego półwiecza naszej planety. Ma ona więc nie
tylko znaczenie uczuciowe i osobiste, ale także historycze i naukowe. Być może że w
przyszłosci stanie się ona przedmiotem naukowych studiów oraz wzorcem dla innych.
Wszakże pokazuje losy znacznej grupy ludzi, których połączyło braterstwo wspólnego
ponoszenia bardzo trudnych studiów przez okres 6 lat.
***
Po ogromnie trudnym egaminie wstępnym, w którym około 12 kandydatów
starało się o każde miejsce na naszym roku, w dniu 1 października 1964 roku zaczynaliśmy
naukę na ówczesnym 1 roku Wydziału Mechanicznego Politechniki Wrocławskiej
zlokalizowanej w pięknym mieście Wrocławiu. Większość z nas miała wówczas tylko 18 lat.
Na początku było nas około 360. Z liczby tej do czasu ukończenia studiów wykruszyła się
znaczna większość, tak że ukończyliśmy studia w liczbie 106. Poniżej w "części #D"
przytoczony jest wykaz absolwentów naszego roku, oraz zgrubnie opisane losy tych z nas
co zechcieli wzbogacić tą stronę. Z kolei szczegółowsze opisy, a także zdjęcia ukazujące
obecny wygląd niektórych z nas, zobaczyć można po kliknięciu na nazwisko danego kolegi
lub danej koleżanki z roku. (Zauważ jednak, że tylko koledzy i koleżanki którzy w "Menu 2"
oznaczeni zostali białymi napisami, dostarczyli dotychczas swoje zdjęcia do wystawienia na
ich osobistych stronach z notkami autobiograficznymi.)
#A2. Niniejsza strona jest rodzajem unikatu na skalę światową:
Z tzw. "feedback" jaki otrzymuję w sprawie niniejszej strony internetowej
absolwentów Politechniki Wrocławskiej naszego rocznika 1970 (tj. rocznika osób
urodzonych NIE później niż w 1946 roku), wynika ze strona ta jest rodzajem unikatu na
skalę światową. Chodzi bowiem o to, że ciągle należymy do generacji ludzi ktorzy jeszcze
181-A5-(rok.htm)
NIE polubili komputerów. Wszakże komputery wcale nie były popularne w czasach naszej
edukacji. Z kolei modne obecnie słowo "informatyka" wcale NIE było wówczas jeszcze w
powszechnym użyciu i rzadko kto wiedział wtedy co ono oznacza. Stąd wśród naszej
generacji zdarza się ogromnie rzadko że ktoś zna programowanie na tyle dobrze, aby
zaprogramować stronę internetową swojego rocznika absolwentów, zaś nawet jeśli zna
programowanie - zwykle jest zbyt zajęty robieniem majątku aby jeszcze tracić cenny czas
na zakładanie strony internetowej dla swoich kolegów uczelnianych lub ze szkoły średniej.
Stąd ani nasz rocznik, ani roczniki nas poprzedzające, niemal nigdy NIE mają swoich stron
internetowych - i tak dzieje się praktycznie na całym świecie. Nic dziwnego że strona
naszego rocznika ma relatywnie dużo czytelników. Oczywiscie, to także oznacza, że
wszystkie osoby opisane i pokazane na stronie naszego rocznika absolwentów, pomału
nabierają światowego rozgłosu!
Jeśli czytelnik NIE wierzy w to moje przypadkowe odkrycie że ta strona
internetowa jest rodzajem unikatu na skalę światową, wówczas niniejszym rzucam mu
wyzwanie aby udowodnił że się mylę i wskazał mi adres jakiejś innej strony internetowej
naszego rocznika absolwentów, tj. absolwentów jakiejś uczelni urodzonych nie później niż
w 1946 roku.
Część #B: Zjazdy naszego roku:
#B1. I Zjazd z 1980 roku:
Pierwszy zjazd naszego roku odbył się w 10 lat po ukończeniu przez nas uczelni.
Miał on miejsce na samej Politechnice Wrocławskiej, latem 1980 roku.
#B1.1. Nasze grupowe zdjęcie zjazdu z 1980 roku:
Nasz młodzieńczy wygląd, a także nasze najbardziej ostatnio zdobyte zdjęcia
grupowe z dawnych lat, zaprezentowane zostały na dawnych zdjęciach zestawionych na
odrębnej stronie o nazwie pw.htm - Nasz Rok. Aby przenieść się na tamtą stronę wystarczy
kliknąć na niniejszy zielony link albo też uruchomić ją z "Menu 1". Aby jednak przypomnieć
tutaj jak wyglądaliśmy podczas pierwszego zjazdu naszego roku jaki odbył się w 1980 roku,
poniżej przytaczam nasze zdjęcie grupowe z tamtego zjazdu nr 1 (owo zdjęcie też jest
przytoczone i omówione na stronie pw.htm - Nasz Rok).
Zdjęcie 1 - Courtezy Andrzej Kruszyna (N1 z [10]): Oto spora proporcja uczestników
naszego roku podczas pierwszego zjazdu z 1980 roku. Jak młodo i optymistycznie
wówczas wyglądaliśmy. Ponieważ zdjęcie to wymaga opisania, postanowiłem wytężyć
swoją dosyć już zaśniedziałą pamięć i przyporządkować nazwiska do poszczególnych
twarzy. Aby ułatwić innym sprawdzanie i aktualizowanie tego mojego niezbyt udanego
opisu, każdej osobie z tego zdjęcia przyporządkowałem numer w kolejności pisma (tj. lewa
do prawej, rząd za rzędem). Na odrębnym zdjęciu o nazwie "kto jest kto" pokazane jest
przyporządkowanie numerów do poszczególnych twarzy. (Kliknij na poniższe zdjęcie aby
zobaczyć je w powiększeniu, lub aby przesunąć je w inne miejsce ekranu.)
(Apeluję tutaj do wszystkich kolegów i koleżanek o sprawdzenie i skorygowanie
ewentualnych pomyłek w przyporządkowaniu nazwisk do twarzy. Dla ułatwienia poprawek,
proszę nazwiska przesyłać razem z numerami jakie im zostały przyporządkowane, lub z
nazwiskami sąsiadów jacy stoją najbliżej nich. Oto nasze zdjęcie, pod nim zaś wykaz osób
które wspólnym wysiłkiem zdołaliśmy dotychczas zidentyfikować:
Pokazani na zdjęciu są: 1. Jan Krystian, 2. Bożena Brzozowska, 3. Andrzej Boguski, 4.
Kazimierz Miernicki, 5. Borysław Niemcewicz, 6. Czesław Medyński (?), 7. Leszek Mozyrko,
8. Maria Pogost (Mara Fox), 9. Julian Zając, 10. Bogdan Hełka, 11. Tadeusz Łosik, 12. Jan
Chodacki, 13. Tadeusz Wolski, 14. Prof. Pieczonka. 15. Andrzej Golenko (tj. stojący na
skraju po prawej stronie, poniżej ma Wieśka Jabłońskiego, powyżej - prof. Pieczonkę), 16.
182-A5-(rok.htm)
Janusz Rudy (za Prof. Zakrzewskim w białej marynarce), 17. Jan Ciejka, 18. Marek
Przygodzki - milimeter, 19. Andrzej Patocki, 20. Jerzy Szczerbina, 21. Janusz Bondyra, 22.
Stanisław Bania (Banerski), 23. Janusz Krassowski, 24. Grzegorz Średziński, 25. Ryszard
Łukasiewicz, 26. Romuald Niedziela, 27. Bernard Dudek, 28. Stanisław Mendelowski, 29.
Wiesław Jabłoński, 30. Opiekun naszego roku, Prof. Jan Zakrzewski, 31. Andrzej Kruszyna,
32. Fryderyk Koryciarz, 33. Wieslaw Bereś, 34. Stanisław Przeworek, 35. Józef Chabiński,
36. Józef Pielorz, 37. Mieczysław Cisło, 38. Stanisław Kaczmarczyk, 39. Chrystian Prorok ten stojący za (48), 40. Janusz Szymkowski, 41. Jan Stańczyk, 42. Grażyna Rataj, 43. nasz
ówczesny dziekan, Prof. Hawrylak, 44. Halina Chlebosz, 45. Jan Pająk, 46. Edward
Barzycki, 47. córeczka Marka Wahałowicza, 48. Marek Wachałowicz.
***
Uwaga: aby przypomnieć sobie "kto jest kto" na powyższym zdjęciu, wystarczy kliknąć na
poniższy guzik który zawiera numery z tego wykazu ponanoszone na poszczególne osoby
na zdjęciu.
***
Zauważ że można zobaczyć powiększenie danej fotografii z niniejszej strony
Jeśli ktoś życzy sobie przesunąć jakąś ilustrację (tj. dowolną fotografię lub
rysunek) - znaczy jeśli zechce przemieścić tą ilustrację w inne miejsce ekranu z którego
właśnie ten ktoś czyta jej opis, a jednocześnie jeśli ów ktoś zechce pomniejszyć lub
skonfigurować odrębne okienko w którym ilustracja ta się ukaże, wówczas powinieneś
uczynić co następuje: (1) spowodować pojawienie się tej fotografii w odrębnym (nowym)
okienku, poprzez albo kliknięcie na nią, albo poprzez kliknięcie na następujący (zielony)
guzik linku
(2) jeśli czytelnik kliknął na samo zdjęcie - upewnić się że to nowe okienko jest przełączone
na możliwość jego przekonfigurowywania i przemieszczania (w tym celu należy rzuć okiem
na środkowy kwadracik z owych trzech kwadracików obecnych w jego prawym górnym rogu
- kwadracik ten powinien zawierać w sobie obraz tylko jednego ekraniku, jeśli więc widnieją
tam aż dwa ekraniki wówczas trzeba na nie kliknąć tak aby zmienić je w jeden ekranik), (3)
zmniejszyć wymiary tego odmiennego okienka (z danym zdjęciem lub rysunkiem) poprzez
"złapanie" myszą jego prawego-dolnego narożnika i przesunięcie tego narożnika w góręlewo aby otrzymać rozmiar tego odrębnego okienka jaki sobie życzymy mieć (odnotuj że
kiedy raz zmniejszymy rozmiar pierwszej takiej ilustracji, wówczas wszelkie następne
kliknięte ilustracje pojawią się już w owych zmniejszonych rozmiarach - chyba że je
ponownie powiększymy w taki sam sposób), a następnie (4) przemieść to odmienne
okienko z ilustracją w miejsce strony internetowej w którym zechcemy je oglądać. (Aby je
przemieścić należy złapać je myszą za ten niebieski pasek na jego górnej krawędzi).
Odnotuj też, że jeśli przesuniemy (suwakiem) tekst danej strony kiedy go czytamy,
wówczas owo nowe odrębne okienko z dodatkowym rysunkiem nagle zniknie. Aby je
ponownie przywrócić w nowe położenie strony musimy kliknąć na jego "ikonkę" (nazwę)
istniejącą w najniższej części ekranu.
#B2. II Zjazd z września 1995 roku z okazji 50-lecia Politechniki Wrocławskiej:
Drugi z kolei zdjazd naszego roku odbył się we wrześniu 1995 roku, w 25
rocznicę ukończenia przez nas uczelni, a jednocześnie z okazji 50-lecia Politechniki
Wrocławskiej. Zdjęcie grupowe z owego drugiego zjazdu dostarczone zostało przez
Andrzeja Kruszyna i pokazane jest poniżej jako "zdjęcie 2":
Zdjęcie 2 (Courtezy Andrzej Kruszyna). Uczestnicy drugiego zjazdu absolwentów rocznika
183-A5-(rok.htm)
1970 Wydziału Mechanicznego Politechniki Wrocławskiej.
Oto wykaz osób ze zdjęcia:
[pierwszy rząd] - najbliższy obiektywu aparatu: (1-1) Janusz Szymkowski, (1-2) Edward
Jakubiszyn, (1-3) Bożena Brzozowska (Ciałkowska), (1-4) Prof. Jan Koh, (1-5) Andrzej
Boguski?, (1-6) ..., (1-7) Stanisław Bania (Banerski)?.
[drugi rząd] - najbliższy wejścia do starego budynku I-24: (2-1) Kazimierz Miernicki?, (2-2)
Andrzej Kruszyna, (2-3) ..., (2-4) ... .
#B3. III Zjazd, 22-23 maja 2010 roku, z okazji 40-lecia ukończenia Politechniki
Wrocławskiej:
Trzeci zjazd naszego rocznika odbył się w sobotę i niedzielę, 22 i 23 maja 2010
roku, czyli w 40 lat po ukończeniu przez nas uczelni. Komunikat owego zjazdu przytoczony
jest poniżej.
#B3.1. Sprawozdanie ze zjazdu w 2010 roku:
III ZJAZD ABSOLWENTÓW WYDZIAŁU MECHANICZNEGO 1970. POLTECHNIKI
WROCŁAWSKIEJ.
Duszniki-Zdrój 22 i 23 maja 2010 roku.
Propozycję zorganizowania III zjazdu absolwentów wydziału mechanicznego 1970 roku
Politechniki Wrocławskiej, zaproponował jeden z naszych kolegów Aleksander
Komorowski. Propozycja została opublikowana na stronie internetowej wraz ze wstępnym
programem zjazdu. Zaraz po opublikowaniu propozycji rozpoczął się okres poszukiwania
kontaktów z koleżankami i kolegami. Bardzo przydatna okazała się strona opracowana
przez naszego kolegę Jana Pająka mieszkającego aktualnie w Nowej Zelandii, zawierająca
numery telefonów oraz adresy e-mailowe.
Przyznać trzeba, że aktywnymi podczas poszukiwania kontaktów okazali się: Maria Pogost
(Mara Fox) mieszkająca w USA, Jan Kolenda mieszkający w Wałbrzychu, Grzegorz
Średziński mieszkający w Dusznikach-Zdroju, Andrzej Kruszyna mieszkający w Radomiu
oraz pomysłodawca zorganizowania zjazdu Aleksander Komorowski mieszkający w
Jastrzębiu-Zdroju. Po wstępnej akceptacji zorganizowania zjazdu przez koleżanki i kolegów
utworzył się komitet organizacyjny (czytaj samozwańczy komitet organizacyjny) w którego
skład weszli: Grzegorz Średziński, Jan Kolenda, Zdzisław Bańkowski oraz Aleksander
Komorowski.
Po ustaleniu wszystkich szczegółów zjazdu rozesłano zaproszenia do potencjalnych
uczestników zjazdu. Wydawało się w pewnym momencie, że w zjeździe może zabraknąć
koleżanki i kolegów mieszkających w USA i Kanadzie z powodu długotrwałej erupcji przez
jeden z wulkanów w Islandii, kolejną przeszkodą była powódź która nawiedziła południowozachodnią część Polski. Jednak więzi jakie zawiązały się w okresie studiów okazały się
silniejsze. W zjeździe uczestniczyło 50 osób. Zabrakło Stanisława Dzidowskiego któremu
powódź we Wrocławiu zagrażała mieszkaniu.
Program zjazdu przedstawiał się następująco:
Sobota, 22.05.2010 roku:
12,00 - 15,00 * przyjazd uczestników zjazdu, powitanie przybyłych uczestników,
zakwaterowanie uczestników w hotelu.
15,15 * zbiórka chętnych uczestników III zjazdu i wyjazd autokarem na mszę św. w intencji
uczestników zjazdu i zmarłych kolegów.
17,30 * rozpoczęcie III zjazdu „Duszniki-Zdrój 2010”.
19,00 * wykonanie wspólnego zdjęcia wszystkich uczestników zjazdu.
20,00 * rozpoczęcie bankietu.
Niedziela 23.05.2010 roku:
184-A5-(rok.htm)
9,00 - 10,00 * wspólne śniadanie, wręczenie okolicznościowych dyplomów, dyskusja,
podjęcie wspólnych wniosków przez uczestników zjazdu,
10,00 - 14,00 * spotkania w podgrupach, strzelanie na strzelnicy.
14,00 * wspólny obiad, zakończenie zjazdu.
Rozpoznanie przybywających koleżanek i kolegów oraz zaproszonych gości było bardzo
zabawne i wesołe, bowiem czasami po przywitaniu mieliśmy problem kto to jest, bo witający
zasłaniali przypięte identyfikatory, które wręczały przybywającym dwie przemiłe wnuczki
Grzegorza Średzińskiego. Każdy otrzymał ponadto program zjazdu oraz wykaz
uczestników zjazdu z numerem pokoju oraz telefonu.
Około godziny 15,00 prawie w komplecie pojechaliśmy podstawionym autokarem do
centrum Dusznik na mszę świętą w intencji uczestników zjazdu oraz zmarłych kolegów.
Przyznać należy, że msza była odprawiana przez młodego kapłana a kazanie wyjątkowo
trafnie skierowana do nas. Po mszy wykonaliśmy zdjęcia grupy uczestniczącej we mszy św.
przed ołtarzem. Następnie autokarem udaliśmy się do hotelu gdzie niezwłocznie rozpoczęło
się uroczyste rozpoczęcie zjazdu. Na początku każda koleżanka i osoba towarzysząca płci
pięknej otrzymała czerwoną różę.
Słowo wstępne skierował do uczestników gospodarz zjazdu Grzegorz Średziński oraz
inicjator zjazdu Aleksander Komorowski. Następnie Ryszard Łukasiewicz odczytał
przesłanie Jana Pająka z Nowej Zelandii do uczestników zjazdu. Jego treść została
wysłuchana ze wzruszeniem. Potem każdemu z absolwentów głos udzielał Zdzisław
Bańkowski. Poszczególne wypowiedzi miały trwać 1 minutę i w ciągu tego czasu należało
opisać okres ostatnich 40-tu lat. Było to zadanie trudne ale nie niemożliwe dla absolwentów
naszego rocznika. Często gospodarz zjazdu dyscyplinował gadatliwych kolegów
dzwonkiem.
Zaraz po godzinie19,00 zjawił się zamówiony fotograf który wykonał nam zbiorowe zdjęcie,
a po upływie kolejnych dwóch godzin każdy z nas miał w rękach gotowe zdjęcie.
O godzinie 20,00 po przygotowaniu sali oraz zespołu muzycznego, rozpoczął się bankiet.
Bankiet przebiegał na luzie. Często przypominając wydarzenia jakie miały miejsce w
okresie studiów tj. latach 1964-1970. Kolega Aleksander Komorowski odczytał treść
przyrzeczeń uczestników III zjazdu „Duszniki-Zdrój 2010” które zebrani zaakceptowali, a
mianowicie:
Czy przyrzekacie:
• conajmniej raz w roku wspominać mile spędzone chwile na tym spotkaniu – przyrzekamy,
• przyjeżdżać na następne spotkania, jeżeli zdrowie dopisze i fundusze będą wystarczające
– przyrzekamy,
• utrzymywać kontakty między koleżankami i kolegami obecnymi na tym spotkaniu –
przyrzekamy,
• czynić starania, aby nawiązać kontakty z koleżankami i kolegami nieobecnymi na tym
spotkaniu i spowodować aby wzbogacili grono następnych spotkań – przyrzekamy,
• mile wspominać ciekawe i w miarę prawdziwe chwile z okresu studiów i przekazywać je
innym – przyrzekamy.
Trzeba zaznaczyć, że przebieg bankietu był urozmaicany występami kolegów, szczególnie
należy wymienić solowy śpiew Janusza Rutańskiego oraz Jerzego Szczerbiny, który
akompaniując na akordeonie śpiewał. Wszyscy uczestnicy otrzymali śpiewniki wydane
przez Politechnikę Wrocławską, które ułatwiały wspólne śpiewy oraz okolicznościowe
znaczki wydane przez politechnikę. Wspólny bal zakończył się ok. godziny 3,00, a niekiedy
w podgrupach trwał do białego rana. Po krótkim odpoczynku trwającym od 3 do 6 godzin
odbyło się wspólne śniadanie na którym organizatorzy wręczyli pamiątkowe dyplomy
każdemu z absolwentów.
185-A5-(rok.htm)
Pod koniec śniadania Aleksander Komorowski podziękował wszystkim aktorom
(uczestnikom) zjazdu, za zaufanie jakim obdarzyli organizatorów ze szczególnym
podziękowaniem dla Marii Pogost, Janusza Rutańskiego oraz Jerzego Szczerbiny.
Wręczył w imieniu uczestników zjazdu podziękowanie za przygotowanie zjazdu:
gospodarzowi spotkania Grzegorzowi Średzińskiemu, skarbnikowi Janowi Kolendzie oraz
Zdzisławowi Bańkowskiemu.
Pod koniec śniadania rozpoczęła się dyskusja o kończącym się zjeździe oraz o planach
zorganizowania następnych zjazdów, bowiem w okresie minionych 40 - tu lat odbyło się
zaledwie trzy ( 1980 r, 1995 r, i obecny 2010 r. !!!!!!!!. Ustalono następny zjazd w maju 2012
roku, sugerując aby obecni organizatorzy przystąpili do organizacji pod koniec 2011 roku.
Dodatkowo uczestnicy zjazdu otrzymali ufundowane przez Burmistrza Dusznik naszego
kolegę Grzegorza Średzińskiego, materiały promujące miasto w którym odbywaliśmy III
zjazd. Do wspólnego obiadu o godzinie 14,00 trwały spacery, strzelanie na pobliskiej
strzelnicy oraz dyskusje w małych grupach dotyczące szczególnie wspomnień z okresu
studiów bądź okresu po studiach. Odnotować należy, że obecność zaproszonych gości
znacząco wpłynęła na przebieg zjazdu.
Miło było słuchać, że organizatorzy zjazdu zorganizowali tak miłą atmosferę, program.
Takie słowa wypowiadane przez poszczególne osoby są nagrodą dla organizatorów tego
zjazdu i mobilizujące dla przyszłych organizatorów następnych zjazdów. Podczas zjazdu
organizatorzy udostępnili okolicznościową pieczęć, którą można było oznakować
otrzymane pamiątki.
Do zobaczenia na IV zjeździe w maju 2012 roku.
Uczestnik zjazdu AGK
Ewentualne uwagi, sprostowania można przesłać na adres e-mail [email protected]
Zdjęcie 3 (Courtezy Aleksander Komorowski). Zbiorowe zdjęcie uczestników III zjazdu
absolwentów Wydziału Mechanicznego Politechniki Wrocławskiej 1970. Duszniki-Zdrój 22 i
23 maja 2010 roku.
Pokazani na zdjęciu: 1. Edward Barzycki, 2. Ryszard Kaczmarski – gość zjazdu, 3. Osoba
towarzysząca Ryszardowi Kaczmarskiemu, 4. Maria Pogost (Mara Fox), 5. Osoba
towarzysząca Stanisławowi Mendelowskiemu, 6. Stanisław Mendelowski, 7. Osoba
towarzysząca Józefowi Chabińskiemu, 8. Józef Chabiński, 9. Aleksander Komorowski, 10.
Osoba towarzysząca Ryszardowi Łukasiewiczowi, 11. Janusz Mstowski, 12. Bożena
Ciałkowska (Brzozowska), 13. Zdzisław Bańkowski, 14. Halina Szaro (Chlebosz), 15. Józef
Choroba, 16. Bernard Dudek, 17. Stanisław Kaczmarczyk, 18. Janusz Krassowski, 19.
Stanisław Banerski (Bania), 20. Ś.P. Kazimierz Grzelak, 21. Maciej Rusin, 22. Kazimierz
Miernicki, 23. Ryszard Łukasiewicz, 24. Henryk Górgól, 25. Waldemar Dziurzyński, 26.
Jerzy Hołdyk, 27. Wiesław Jabłoński, 28. Janusz Kwasecki, 29. Andrzej Patocki, 30. Osoba
towarzysząca Romanowi Sperzyńskiemu, 31. Ś.P. Roman Sperzyński, 32. Janusz
Rutański, 33. Andrzej Golenko, 34. Mieczysław Pytel - gość zjazdu, 35. Żona Józefa
Pielorza, 36. Józef Pielorz, 37. Janusz Szymkowski, 38. Jan Kolenda, 39. Jerzy
Szczerbina, 40. Czesław Medyński, 41. Krzysztof Janik, 42. Jan Zakrzewski, 43. Bogdan
Hełka, 44. Grzegorz Średziński, 45. Marek Przygodzki, 46. Mieczysław Cisło, 47. Janusz
Dziuk, 48. Tadeusz Łosik, 49. Żona Janusza Bondyry, 50. Janusz Bondyra.
***
Uwaga: aby przypomnieć sobie "kto jest kto" na powyższym zdjęciu, wystarczy kliknąć na
186-A5-(rok.htm)
poniższy guzik który zawiera numery z tego wykazu ponanoszone na poszczególne osoby
na zdjęciu.
Powyższe zdjęcie jest udostępniane w aż tak dużej rozdzielczości (tj. zajmującej około 7
MB), że twarz każdego uczestnika zjazdu daje się wyraźnie powiększyć do wiekości przy
której twarz ta wypełni cały ekran komputera i ciągle jest ostro widoczna. Dlatego jeśli
oglądający życzy sobie przeanalizować powiększenie powyższego zdjęcia, np. aby
przypomnieć sobie rysy twarzy poszczególnych uczestników zjazdu, wówczas może
dokonać tego w dużej rozpiętości powiększeń i to aż na kilka odmiennych sposobów.
Pierwszy sposób (1) polega na kliknięciu na owo zdjęcie - co spowoduje pojawienie się
powiększalnej wersji tego zdjęcia w odrębnym okienku, gdzie oglądający będzie mógł je
powiększać z pomocą narzędzi wbudowanych do jego internetowej przeglądarki. (W
nowych przeglądarkach narzędzia te przyjmują zwykle wygląd małej "lupki" z plusem w
środku, pojawiającej się na dolnym marginesie okienka z tym zdjęciem. Po kliknięciu na tą
"lupkę" i następnym kliknięciu na zdjęcie, zdjęcie to zostaje powiększone.) Drugi sposób (2)
polega na kliknięciu na następujący (zielony) guzik linku:
- co otworzy nowe niewielkie okienko z powiększalną wersją powyższego zdjęcia, jakie to
okienko daje się potem złapać myszą za prawy dolny róg i powiększyć do dowolnych
rozmiarów. Po instrukcję powiększania i przemieszczania owego nowo-otwierającego się
okienka kliknij na guzik
(odnotuj że zasady tego powiększania i przemieszczania fotografii są też wyjaśniane na
początku okienek jakie się otworzą po kliknięciu na guzik "Bóg a cierpienia" z punktu #F1
poniżej, lub guzik "radościach po 60-tce" z punktu #G2 przy końcu tej strony). Trzeci
sposób (3) powiększenia tego zdjęcia polega na załadowaniu jego kopii do własnego
komputera i następnym oglądaniu we własnym komputerze z pomocą jakiegoś
posiadanego w nim programu pozwalającego na powiększanie analizowanych zdjęć, np.
"My computer", "Windows Explorer", "Microsoft Photo Editor", "Paint", itp. Ten sposób
umożliwia uzyskiwanie najwyższych i najostrzejszych powiększeń. Istnieje wiele sposobów
załadowania kopii tego zdjęcia do swego komputera (np. wystarczy kliknąć myszą na
symbol dyskietki który pojawia się w górnym-lewym narożniku tego zdjęcia kiedy wjedziemy
na nie myszą, poczym wykonać instrukcje jakie się pojawią) - warto przy tym wiedzieć, że
do zdjęć wirusy komputerowe NIE mogą się doczepiać. Ostatni zaś sposób (4) oglądnięcia
powiększenia tego zdjęcia polega na odwiedzeniu dowolnej innej strony internetowej jaka
też udostępnia powyższe zdjęcie w jego wersji o wysokiej rozdzielczości pozwalającej na
rozróżnianie rysów twarzy. Osobiście z przyjemnością rekomendowałbym do oglądnięcia w
tym celu strony czasopisma "PRYZMAT" wydawanego przez naszą rodzimą uczelnię,
Politechnikę Wroclawską. W swoim numerze 239, na stronach 72 i 73, pokazuje ono
również powyższe zdjęcie uczestników Zjazdu naszego Roku w Dusznikach w 2010 roku,
oraz prezentuje opis tego spotkania. Oczywiście, tamta strona czasopisma PRYZMAT jest
przygotowana profesjonalnie, stąd rozdzielczość pokazanego tam zdjęcia też jest równa
rozdzielczości zdjęcia jakie ja pokazuję na moich stronach. Ponadto, czasopismo
PRYZMAT w ciekawy i rzetelny sposób informuje o nowinach związanych z Politechniką
Wrocławską, stąd kiedy raz ktoś je odwiedzi, jak magnes będzie ono go potem przyciągało
po następne nowiny. Aby oglądnąć sobie to zdjęcie i strony 72 i 73 z czasopisma
PRYZMAT, trzeba najpierw uruchomić jego witrynę np. poprzez kliknięcie na nastepujący
link z jego adresem jaki używało ono w 2010 roku: www.pryzmat.pwr.wroc.pl. Potem w
dziale "Rok akademicki 2009/2010" należy kliknąć na PDF egzemplarz owego numeru 239,
tj. kliknąć na wiersz "Pryzmat 239.pdf". Zdjęcie i opis III Zjazdu znajduje się w owym
numerze 239 na stronach 72 i 73.
#B4. Zjazd z okazji 100-lecia Politechniki Wrocławskiej - piątek, 26 listopada 2010 roku:
W piątek, dnia 26 listopada 2010 roku, na Politechnice Wrocławskiej rozpoczął
się dwudniowy "Światowy Zjazd Absolwentów" z okazji obchodów 100-lecia istnienia tej
187-A5-(rok.htm)
uczelni. Niniejszym mam więc przyjemność poinformować, że w zjeździe tym uczestniczyła
też pięcio-osobowa (wyłącznie męska) reprezentacja naszego roku. Oto zdjęcie naszych
reprezentantów:
Zdjęcie 4 (Courtezy Grzegorz Średziński). Zbiorowe zdjęcie reprezentantów naszego roku
na "Światowym Zjeździe" z okazji 100-lecia Politechniki Wrocławskiej. Wykonane we
Wrocławiu, w piątek dnia 26 listopada 2010 roku, cyfrowym aparatem "Nikon Coolpix".
Pokazani na zdjęciu są (wymieniam tylko mężczyzn, licząc od lewej ku prawej):
1. Andrzej Kruszyna, 2. Staszek Przeworek, 3. Leszek Mozyrko, 4. Staszek Banerski
(Bania), 5. Grzesiek Średziński. Trzy dziewczyny też obecne na zdjęciu są "Hostesses'ami
Zjazdu", tj. studentkami czwartego i piątego roku naszej Politechniki jakie pomagały w
organizacji Zjazdu i uświetniały swoją obecnością oficjalną część Zjazdu.
Jeszcze jedno zdjęcie trzech uczestników tego samego Zjazdu 100-lecia (tj.
Staszka Przeworka, Staszka Banerskiego (Banię), oraz Andrzeja Kruszyny) zostało
wystawione jako "zdjęcie 6" na stronie Andrzeja Kruszyny. Na tamtym zdjęciu polecam
szczególnej uwadze tzw. "orb" - który zdaje się zawisać tuż przy czapce Andrzeja Kruszyny
i który wcale NIE jest "plamą na kliszy" (jak niektórzy "orby" te nazywają) ponieważ zdjęcie
owo też wykonane zostało aparatem cyfrowym "Nikon Coolpix" (kliknij na niniejszy (zielony)
link aby tutaj zobaczyć to zdjęcie z orbem). Niektórzy badacze UFO wierzą, że owe "orby"
są to rodzaje minaturowych, bezzałogowych, sterowanych komputerowo wehikułów UFO.
Tą ich naturę wehikułów UFO najlepiej ujawnia spora już liczba takich "orbów" utrwalonych
na wideo i wyraźnie tam ujawniających jak szybko i jak "inteligentnie" one latają - np.
nocami świecąc intensywnie i "bawiąc się" z obserwującymi je ludźmi. Orbom tym
poświęcono już aż cały szereg filmów i programów dokumentacyjnych okazyjnie
pokazywanych w telewizji. Omawia je także sporo moich stron internetowych. Przykładowo,
raporty ich naocznych obserwatorów przytoczone są, m.in., w punkcie #E3.2 na stronie o
nazwie newzealand_pl.htm, czy w punktach #I1 i #I3 na innej stronie o nazwie
explain_pl.htm. Z kolei swoje zdjęcia takich orbów też uchwyconych aparatem cyfrowym
pokazałem m.in. jako "Fot. #G1ab" i "Fot. #G2ab" na stronie o nazwie landslips_pl.htm. (Te
"moje" orby były fotografowane w plenerze, w naturalnym świetle ale pod nieobecność
słońca na znacząco zachmurzonym niebie, oraz pod nieobecność jakichkolwiek źródeł
sztucznego światła - wyjaśniam te szczegóły na wypadek gdyby ktoś np. twierdził że owe
"orby" są powiedzmy refleksjami żarówek.)
Część #C: Aby móc być w kontakcie, konieczne jest udostępnienie swego emaila:
#C1. Jeśli komuś z koleżanek lub kolegów zawieruszyły się adresy reszty naszego roku, ja
mam je wszystkie i mogę je dosłać na życzenie:
W miarę jak nasz wiek się zwiększa, otaczające nas przedmioty coraz częściej
płatają nam figle. Gdyby więc się zdarzyło że komuś z naszego roku zaginą adresy do
reszty z nas, wówczas proszę do mnie napisać (najlepiej szybki email), lub zadzwonić, zaś
ja chętnie doślę lub przedyktuję te adresy. Moje dane kontaktowe podane są w punkcie #69
z części #D poniżej na tej stronie.
#C2. Dlaczego mimo wszystko warto dodać swój email do wykazu kontaktów z niniejszej
strony:
Każdy z nas wchodzi obecnie w raczej nietypowy okres życia. Odejście na
emeryturę i nagłe odzyskanie całego tego wolnego czasu, układanie sobie własnego życia
przez nasze dzieci, pojawienie się starczych dolegliwości, konfrontowanie naszej
śmiertelności, filozoficzne rozważania i dylematy typu "a co potem", itd., itp. Oczywiście, w
takich czasach dobrze jest utrzymywać więzi ze swoimi dawnymi kolegami z roku. Wszakże
oni są w dokładnie tej samej co my sytuacji. Konfrontują oni też dokładnie te same co my
dylematy, kłopoty, uczucia, dolegliwości, problemy, obawy, zapytania, itp. Naprawdę warto
188-A5-(rok.htm)
więc dodać swój email lub inny kontakt do wykazu kontaktów z tej strony. Warto też
napisać jakiś email do tych z naszych dawnych kolegów, których kontakt został już poniżej
przytoczony. Wszakże w kupie wszystko przychodzi raźniej.
Tak się jakoś składa, że jako jeden z nielicznych naukowców na świecie
dokonywałem badań tego czym w nadchodzącej sytuacji wielu z nas zacznie teraz
szczególnie się interesować. Wszakże moja teoria wszystkiego zwana Konceptem
Dipolarnej Grawitacji wykazuje jednoznacznie że poza naszym "światem fizycznym", na
końcu grawitacyjnego dipola ukrywa się jeszcze inny odrębny świat, zwany "przeciwświatem", zapełniony unikalną substancją posiadającą cechy "płynnego komputera". Wyniki
swych badań opublikowałem aż na kilku powszechnie-dostępnych stronach internetowych,
np. patrz strona o nazwie dipolar_gravity_pl.htm. Aczkolwiek więc tzw. "pewność" i
"przekonanie", to coś co każda osoba musi wypracować oddzielnie sama dla siebie, być
może iż naukowy materiał dowodowy jaki zdołałem zgromadzić okaże się przydatny dla
znajdowania odpowiedzi na pytania i dylematy jakie w naszej obecnej sytuacji wszyscy
konfrontujemy. Ponadto ów materiał dowodowy dostarcza podstawy do ewentualnego
podjęcia konstruktywnej i pozbawionej uprzedzeń dyskusji. Dlatego, tak na wszelki
wypadek, przytaczam tutaj (zielone i podkreślone linki na które wystarczy klikać myszą) do
najważniejszych z owych stron z materiałem dowodowym. Oto one:
Kliknięcie na niniejszy zielony link do strony god_proof_pl.htm zapresentuje
zainteresowanym czytelnikom opisy formalnego dowodu naukowego, a także rozliczny
podpierający materiał dowodowy, jakie wszystkie jednoznacznie dokumentują, że na
przekór stwierdzeń oficjalnej nauki ziemskiej jednak Bóg istnieje.
Kliknięcie na niniejszy zielony link do strony soul_proof_pl.htm otworzy opisy
naukowych dowodów ujawniających że mimo wszystko ludzie posiadają nieśmiertelną
duszę.
Kliknięcie na niniejszy zielony link do strony o nazwie immortality_pl.htm wyjaśni
zasadę na jakiej daje się zbudować wehikuły czasu. Wszakże "wehikuły czasu" oddają
ludziom do rąk dostęp do nieśmiertelności. Mając takie wehikuły czasu wystarczy bowiem
aby każda osoba po osiągnięciu wieku starczego powtarzalnie cofała się do lat swojej
młodości, poczym ponownie mogła przeżywać od nowa całe swoje życie. Zamiast więc
znikać z grona żyjących aby przenosić się do innego świata umiejscowionego na drugim
końcu grawitacyjnego dipola (tj. zamiast przenosić się w "zaświaty"), posiadacze
"wehikułów czasu" znikaliby z naszych czasów aby ponownie pojawić się około 60 kat
temu. Owa strona immortality_pl.htm opisuje także szeroki materiał dowodowy na
potwierdzenie że czas daje się cofać do tyłu, że wehikuły czasu daje się zbudować, a także
że podróże w czasie są realistyczne. Najprostszy z owych dowodów opisany jest tam w
punktach #D1 i #D2. Wskazuje on proste zjawisko jakby pozornego nawracania i cofania
się do tyłu szybko zawirowywanych przedmiotów (które niemal każdy widział już w swoim
życiu), jakie dowodzi że upływ czasu ma charketer skokowy - taki jak każdy ludzki program
komputerowy. Dowód na poprawność opisanej w w/w stronie zasady działania "wehikułów
czasu" zawarty w Biblii, omówiony jest tam w punktach #D5 do #D5.3. W końcu istnieje też
sfilmowany dowód, że "wehikuły czasu" już od dawna operują na Ziemi. Przyjmuje on formę
sfilmowanej kobiety używającej telefonu komórkowego już w 1928 roku - czyli w ponad 50
lat przez czasami wynalezienia i wdrożenia tego telefonu. Film ten opisany jest i linkowany
w punkcie #D6 w/w strony immortality_pl.htm.
#C3. Nie bójmy się włączyć swego aktualnego emaila do niniejszej strony:
Żyjemy w czasach szerzenia publicznych panik oraz wzajemnego straszenia się.
Politycy straszą nas wojnami, ekonomiści - kryzysami, medycy - pendemiami, tzw. "fałszywi
prorocy" - jakoby niedługim już nadejsciem "końca świata" (po więcej szczegółów o owym
rzekomym "końcu świata" patrz punkt #B8 na stronie o nazwie seismograph_pl.htm),
telewizja straszy nas "oszustwami emailowymi", itp., itd. Nic dziwnego że ci z nas co mają
czas aby oglądać dzisiejsze programy telewizyjne mogą posądzać iż emaile są
największym złem jakie nastało na Ziemi od czasów bibilijnych plag.
Zapewne nie muszę jednak tutaj wyjaśniać, że owo straszenie w telewizjach o
189-A5-(rok.htm)
rzekomych niebezpieczeństwach publicznego podania swego emaila, jest wysoce
wyolbrzymiane. Wszakże jedyne co nam wówczas zagraża to że ktoś niepowołany wyśle
nam email. W takim jednak wypadku wcale NIE musimy na email ten odpowiadać. Z
mojego prywatnego doświadczenia wynika, że jedynym faktycznym niebezpieczeństwem
jakie na nas sprowadza publiczne podanie swego emaila, jest że ktoś może nam wysłać
zdjęcie jakiejś nagiej piękności, zaś my musimy potem gęsto się tłumaczyć swojej żonie jeśli to przy niej przypadkowo otworzymy taki email. Inne emailowe niebezpieczeństwa
jakie często opisują w telewizji, takie jak np. tzw. "spam" (czyli otrzymywanie emaili od
nieznanych nam osób), czy "scam" (czyli próby oszustów najróżniejszych maści aby
emailowo namówić nas np. na zainwestowanie naszych pieniędzy w jakimś nieistniejącym
banku czy przedsięwzięciu z Afryki), są zupełnie niegroźne - jeśli tylko używamy zdrowego
rozsądku przy czytaniu otrzymywanych emailów oraz jeśli trzymamy się zasady aby nigdy
NIE otwierać załączników które przyszły z emailami nieznanych nam osobników.
Rzeczywistość w sprawie emailów faktycznie jest taka, że podobnie jak wszystko
inne, owszem emaile i internet też mają swoje wady - jednak są równocześnie wysoce
użyteczne. Wszakże pozwalają one utrzymywać kontakt szybko, tanio i wygodnie w
sytuacjach kiedy normalnie nie pozwoliliśmy sobie na pozostawanie w kontakcie. Pozwalają
one także wymieniać łatwo informacje i uzgodnienia, udostępniać innym nasze zdjęcia,
opisy, dane i dowcipy, oraz dokonywać dziesiątków innych działań bardzo na czasie w
naszej sytuacji. Wszystko zaś co nam potrzeba abyśmy mogli tak trzymać się razem, to
poumieszczać nasze adresy emailowe na tej stronie - tak aby inni z naszego roku mieli
możność aby do nas napisać.
Warto tutaj też wspomnieć, że jeśli ktoś faktycznie boi się jawnego podania na tej
stronie swego prywatnego adresu emailowego, lub jeśli posiada jedynie email do pracy
którego jego pracodawca zabrania używać w celach prywatnych, wówczas ciągle istnieje
jeszcze inne wyście. Mianowicie, każdy może wyrobić sobie specjalny "darmowy" adres
emailowy - który daje się potem przeznaczyć wyłącznie do publicznego użytku i do
opublikowania na tej stronie. Wszakże w internecie istnieją serwery które rzeczywiście za
darmo wszystkim chętnym oferują własny adres emailowy. Jeśli zna się język angielski,
wówczas adres taki można dla siebie założyć nawet na najlepszym z takich darmowych
serwerów - który ma adres gmail.com (ja sam też używam ten właśnie email). Natomiast
jego niemal równie dobry polski odpowiednik ma adres poczta.wp.pl. Po wejściu na taki
serwer (np. poprzez kliknięcie na powyższy jego zielony adres) wystarczy wypełnić mały
formularz i już się ma swój własny darmowy adres internetowy. Adres ten potem można
opublikować już bez obaw na niniejszej stronie - tak aby za jego pośrednictwem
utrzymywać kontakt z resztą naszego roku.
Ze wszystkich firm oferujących darmowe emaile, dla Polaków najbardziej
atrakcyjna jest poczta.wp.pl. Ich emaile są naprawdę dobre i mają cały szereg zalet.
Przykładowo, mają one wersję która jest całkowicie bezpłatna - stąd jej użytkownicy NIE
muszą się obawiać że kiedykolwiek przyjdzie za nią rachunek do zapłacenia. Ich emaile
wcale NIE są "przywiązane" do jakiegokolwiek konkretnego komputera, stąd emaile te
można sobie przeczytać z dowolnego komputera na całym świecie, z dowolnego też
komputera można pisać i wysłać ich emaile. Z adresu m.poczta.wp.pl udostępniane są też
emaile telefonom komórkowym (ale przychodzi to trudniej niż z użyciem komputerów).
Wszystkie komendy, guziki i wyświetlane wiadomości są tam napisane po polsku - NIE ma
więc kłopotów ze zrozumieniem co właśnie się czyni. Ma on też krótki i łatwy do
zapamiętania adres - jaki bez trudności każdy uzytkownik może sobie zapamiętać i potem
podawać każdemu kogo przypadkowo spotka. Adres bowiem ich emaila typowo składa się
z jednego wyrazu (tj. z tzw. ”login” albo ”alias”) który użytkownik sam sobie wymyśla, np.
nadając mu formę albo jakiegoś egzotycznego imienia, albo też np. "składanki" z
fragmentów swego nazwiska i imienia. Potem jest owa ”małpa” - czyli angielski znak ”at” (tj.
@), potem zaś skrót ”wp” od ”Wirtualna Polska” (tj. od nazwy firmy w Gdańsku będącej
właścicielką owych darmowych emailów), kropka, oraz ”pl” oznaczający Polskę.
Do dzieła więc ci z kolegów i koleżanek, którzy jeszcze NIE podali mi swoich
najbardziej aktualnych emailów do umieszczenia na niniejszej stronie. Pozakładajmy i
190-A5-(rok.htm)
powysyłajmy więc wreszcie te adresy do umieszczenia na tej stronie (po mój adres patrz
punkt #69 w "części #D" poniżej), oraz zacznijmy się ze sobą kontaktować nieco częściej
niż dotychczas.
#C4. Polska stworzyła idealne warunki dla pisania emailów i dla użytku internetu przez
emerytów - skorzystajmy więc z tych warunków:
Polska jest obecnie jednym z ogromnie rzadkich krajów na świecie, które
zachęcają jak mogą swoich emerytów do używania emailów i internetu - a więc zachęcają
również do gimnastykowania umysłu i utrzymywania wysokiej sprawności umysłowej.
Przykładowo, w Polsce niemal w każdej bibliotece publicznej emeryci mogą używać
komputery i internet zupełnie za darmo. Nie ma przy tym żadnych formalności. Po prostu
przychodzi się do biblioteki, "dzien dobry - jestem emerytem, czy mogę "posurfować" na
Państwa darmowym internecie dla emerytów? Tak proszę bardzo, ten niedaleko od
ciepłego kaloryfera jest akurat wolny". Jeśli kogoś interesuje więcej na ten temat, może
sobie poczytać np. na stronie www.biblioteka.wroc.pl aby się lepiej zorientować w temacie.
Na dodatek do bibliotek, darmowy dostęp do internetu zwykle oferują emerytom w miastach
Polski urzędy miast, oraz tzw. "Kluby Seniora" - czyli przyzakładowe kluby w których
gromadzą się emeryci danego zakładu. Darmowy internet jest też dostępny na wielu
lotniskach (lotniska mają bowiem komputery z internetem do użytku swych pasażerów), a
także w centrach poszukiwania pracy, w instytucjach telekomunikacyjnych - np. darmowe
komputery i internet mogą być dostępne w centralach telefonicznych, w
przedstawicielstwach telefonów komórkowych, u firm dostarczających usług internetowych,
itp. Warto tutaj dodać, że w wielu innych krajach, np. w Nowej Zelandii, emeryci NIE
otrzymują niemal niczego za darmo, zaś np. za dostęp do komputerów i do internetu muszą
oni tam płacić - tak jak płaci każdy inny użytkownik.
Dostep do internetu i do emailów można też sobie wynająć za niewielką opłatą w
tzw. "Cyber Cafe" które istnieją w niemal każdym miasteczku Polski. W Polsce opłata za
takie wynajęcie internetu podobno wynosi tylko około 3 złote za godzinę (3 zł/h) - dla
porównania, np. w Cyber Cafe Nowej Zelandii typowo płaci się okolo 5 $/h.
Jeśli ktoś ma własny komputer zwany "laptop" z płytką do bezprzewodowego
dostępu do internetu (po angielsku "wireless internet"), wówczas darmowy internet można
też znaleźć w wielu powszechnie znanych miejscach. Przykładowo, tylko we Wrocławiu
miejca takie znajdują się m.in: w Rynku, w pobliżu pomnika Chrobrego, w pobliżu
Panoramy Racławickiej, na korytarzach Politechniki Wrocławskiej, w hipermarkecie
AUCHAN.
Tak więc koleżanki i koledzy. Skoro w Polsce panują aż tak dogodne warunki dla
używania emailów i internetu, aż się prosi abyśmy je używali dla własnego dobra, dla dobra
naszych umysłów, oraz dla dobra odbiorców naszych emailów.
#C5. Używanie emailów ma niezliczone zalety jakich warto być świadomym:
W miarę jak nasz rocznik zwolna opuszcza grono ludzi zatrudnionych, dobrze jest
podjąć gimnastykę aktywności umysłu m.in. poprzez dokonywanie czegoś, co jest
wyzwaniem dla naszej wiedzy. Najdoskonalszym zaś sposobem aktywizowania swego
umysłu, jest używanie komputerów - np. w celu prowadzenia korespondencji i wymieniania
myśli z innymi mieszkańcami naszego kraju i globu. Pozwala to nam m.in. dowiedzieć się
dokładniej co słychać u naszych dawnych kolegów z klasy i jak wyglądały ich lata pomiędzy
czasem kiedy ich ostatnio widzieliśmy, a dniem dzisiejszym.
Ponadto, używanie emailów zwalnia nas też od konieczności pisywania
tradycyjnych listów. Tradycyjnie listy pisane mają wszakże całą masę wad, których NIE
mają emaile. Przykładowo, jeśli ja wyślę list z Nowej Zelandii do kogoś w Polsce, wówczas
na odpowiedź typowo muszę czekać około pół roku, bowiem tylko na drogę w jedną stronę
list taki potrzebuje czasami parę miesięcy. Tymczasem jeśli napiszę i wyślę email, wówczas
niezależnie od odległości do adresata, czasami odpowiedź na niego otrzymuję jeszcze
zanim zdążę zakończyć dane posiedzenie przy komputerze i zanim wstanę od niego do
jakiegoś innego zajęcia. Zdecydowana zaś większość emailów otrzymuje odpowiedź już na
191-A5-(rok.htm)
następny dzień. Listy trzeba pisać i wysyłać oddzielnie do każdego nadawcy, zaś ten sam
email można wysłać naraz do setek odbiorców - co ma duże znaczenie np. w czasie
rozsyłania życzeń świątecznych, zdjęć, czy jakichś istotnych zwiadomień. Do listu NIE
bardzo daje się załączyć czegoś bez dodatkowej opłaty i bez większej koperty, zaś w
załączniku do emaila można wysłać za darmo nawet kilka książek, wideo, czy nawet cały
album ze zdjęciami. Warto też pamiętać o kłopotliwości zwykłej korespondencji listowej,
która wymaga aby najpierw napisać ów list, potem go wydrukować na drukarce
komputerowej (której np. ja NIE mam, a stąd muszę do tego wynajmować odpłatną
drukarkę w ”Cyber Cafe”), potem trzeba zaadresować kopertę, potem np. ja muszę celowo
wybrać się na pocztę i czekać tam w długiej kolejce po znaczek, itd., itp. Nie wspomnę już
tutaj że mnie tylko sam znaczek z Nowej Zelandii do Polski kosztuje teraz (tj. w 2010 roku)
w NZ 2 dolary i 30 centów, czyli odpowiednik dużej, soczystej kanapki w ”McDonald”, lub
niemal połowy godziny używania komputera w ”Cyber Cafe” (w którym to czasie jestem tam
w stanie wysłać w świat aż kilkadziesiąt emailów). Z powyższych powodów postanowiłem
że powinienem zareklamować każdemu w wieku ponad 60 lat, aby zaczęli używać emaile.
Wszakże będzie to utrzymywało przy sprawności ich umysły, a ponadto dopomoże też
wszystkim ”otrzaskać się” z komputerami i zacząć również np. tzw. ”surfing po internecie”.
Ja wiem że dla wielu osób z mojego pokolenia - tj. urodzonych w 1946 roku, lub
nawet wcześniej, perspektywa posiadania i używania własnego emaila budzi wręcz zgrozę.
Jednak wszelkie obawy są tu niepotrzebne, bowiem emaile to ogromnie prosta sprawa,
którą nawet dzisiejsze dzieci z łatwością opanowują. Jeśli więc ktoś, np. skończył naszą
ogromnie trudną i wymagającą uczelnię, zaś naprawdę chce się nauczyć emailowania, NIE
będzie miał z tym żadnej trudności. Potrzebny jest mu tylko ”dobry nauczyciel”. Kiedy zaś
ktoś pozna jak używać email, pozna też jak odwiedzać czyjeś strony internetowe – bowiem
znajdowanie ciekawych stron internetowych i ”surfowanie po internecie” jest dokładnie takie
same jak ”załogowanie” się do emaila. Jestem też świadom że osoby z naszego pokolenia
mają jakiś rodzaj ”psychologicznej niechęci” do używania komputerów i emailów. Niechęć
tą można jednak (i trzeba) w sobie przełamać, bowiem komputery i emaile naprawdę mają
cały szereg istotnych zalet i dosłownie ”przybliżają do nas cały świat”. Faktycznie to kiedy
pisze się do kogoś emaile, wówczas działa to tak szybko i efektywnie jakby ten ktoś był
tylko od nas za ścianą – a nie np. na przeciwnym końcu świata. Ponadto, po opanowaniu
umiejętności pisania emailów, można potem przejść do następnego poziomu internetowej
komunikacji, tj. do łączności głosowej i wizualnej, np. używając słynny program zwany
SKYPE. W ten sposób, z pomocą komputera i internetu za darmo można sobie
porozmawiać głosowo z dowolną inną osobą też używającą komputera i internetu, a na
dodatek nawet widzieć tego z kim się rozmawia - czyli mieć na swoje usługi jakby bezpłatny
system do "tele-konferencji". W końcu panuje błędne wierzenie, że aby używać emaile
trzeba mieć swój własny kosztowny komputer i opłacać drogie wynajęcie internetu. To
wierzenie też jest nieprawdą, bowiem jak się można przekonać z opisów punktu #C4 tej
strony, wcale NIE trzeba mieć własnego komputera - jednak ciągle można mieć własny
email, i to darmowy, zaś używać go np. w najbliższej bibliotece, ”Klubie Seniora”, czy
”Cyber Cafe” - i to albo całkiem za darmo, albo też płacąc tam tylko ”grosze” za każdą
godzinę użycia komputera. Szczerze mówiąc, to ja też wcale NIE mam w domu komputera
podłączonego do internetu, a jedynie używam komputery w ”Cyber Cafe”. (Ja mam w domu
tylko stary komputer który jest zbyt stary aby się nadawał do podłączenia do internetu. To
na nim dla zaoszczędzenia wydatków na ”Cyber Cafe”, piszę wszystkie swe emaile i
wszystkie strony internetowe jakie redaguję (włączając w to niniejszą stronę). Potem
jedynie emaile te i strony "kopiuję" oraz "wklejam" do internetu - co daje się czynić szybko i
tanio. W rezultacie do Cyber Cafe wybieram się zwykle tylko raz na tydzień i płacę tam
jedynie za godzinę jaką typowo mi zajmuje "wklejenie" i wysłanie wszystkich swych
emailów i poaktualizowanych stron.)
Część #D: Imienne informacje i kontakty jakie posiadamy na temat poszczególnych z nas:
192-A5-(rok.htm)
#1. Stanisław Banerski (Bania):
Staszek mieszkał w Raciborzu a kilka lat temu przeniósł się do Warszawy. Adres
jego emaila: [email protected].
#2. Zdzisław Bańkowski:
Zdzisław mieszka obecnie w Bystrzycy Kłodzkiej. Można się z nim skontaktować
przez email: [email protected].
#3. Edward Barzycki:
Losy rzuciły Edwarda do USA, gdzie mieszka w Chicago. Można się z nim
skontaktować pod numerem telefonu domowego (0-01-773) 283-82-36. Posiada on też
adres dla kontaktów emailowych, mianowicie: [email protected].
#4. Wiesław Bereś:
Losy rzuciły Wieśka do Kanady, gdzie przebywa do dzisiaj. Adres jego emaila:
[email protected].
#5. Zbigniew Bieńkowski: ...
#6. Roman Boesche: ...
#7. Andrzej Boguski: ...
#8. Janusz Bondyra:
Losy rzucily Janusza do Kanady. W 2004 roku adres strony internetowej jego
firmy produkującej katalizatory do samochodów (Emico Technologies Inc.) brzmiał
www.emico-catalytic.com. Można się z nim skontaktować przez jego adres emailowy
[email protected].
#9. Dr hab. inż. Bożena (Brzozowska) Ciałkowska:
Losy pozwoliły Bożenie pozostać na Politechnice Wrocławskiej, gdzie pracuje do
dzisiaj w Zakładzie Obróbki Wiórowej, Ściernej i Erozyjnej (Z4) z Instytutu Technologii
Maszyn i Automatyzacji. Jej profil zawodowy oraz dorobek opisane są na stronie
internetowej jej instytutu, jaką dostępna jest pod adresem www.itma.pwr.wroc.pl. Jej
zainteresowania badawcze obejmują badanie zjawisk występujących w procesie
rozdzielania materiałów trudnoobrabialnych narzędziami strunowymi z nasypem ziaren
diamentowych. Podstawy teoretyczno-doświadczalne przecinania strunowego. Technologie
wytwarzania narzędzi strunowych oraz ustalenie warunków i parametrów cięcia materiałów
trudnoobrabialnych. W dniu 18 listopada 2009 roku Bożena obroniła kolokwium
habilitacyjne na temat ''Cięcie struną zbrojoną materiałów trudnoobrabialnych''. W chwili
obecnej Bożena należy więc już do ekskluzywnego klubu ludzi z tytułem "dr hab."
Z Bożeną można się skontaktować pod numerem telefonu do pracy (071) 32042-16 lub do laboratorium (071) 320-20-68 (od 9 do 17) lub telefonu domowego (071) 34892-86, albo też poprzez jej adres emailowy [email protected].
#10. Józef Chabiński:
Losy pozwoliły Józkowi mieszkać i pracować we Wrocławiu. Można się z nim
skontaktować pod numerem telefonu do pracy (071) 324-54-54 (od 9 do 17) lub telefonu
domowego
(071)
324-91-57,
albo
też
poprzez
jego
adres
emailowy
[email protected]. Jego telefon komórkowy ma numer (0) 605-221-301.
#11. Halina (Chlebosz) Szaro:
Aby skontaktować się
[email protected].
z
Haliną
należy
wysłać
email
na
adres:
193-A5-(rok.htm)
#12. Krzysztof Chodacki: ...
#13. Józef Choroba:
Adres jego emaila: [email protected].
#14. Mieczysław Cisło:
Mieczysław i jego żona Barbara mieszkają w Legnicy przy ulicy Asnyka. Można
się z nimi skontaktować poprzez numer telefonu (01033 76) 722-57-11. Jego telefon
komórkowy ma numer (0) 801-802-803. Adres jego emaila: [email protected].
#15. Jan Ciejka: ...
#16. Czesław Czapla: ...
#17. Bernard Dudek:
#18. Prof. dr hab. inż. Edward, Stanisław Dzidowski:
Wszyscy możemy być dumni ze Staszka i jego osiągnięć. Możemy się z nim
kontaktować pod numerem telefonu do pracy (071) 320-40-98 (od 9 do 17) lub telefonu
domowego
(071)
355-27-64,
albo
też
poprzez
jego
adres
emailowy
[email protected].
#19. Janusz Dziuk:
#20. Waldemar Dziurzyński:
Losy rzuciły Waldka do USA, gdzie przebywa od polowy lat 1980-tych. Obecnie
mieszka w Laguna Niquel, Kalifronia, USA. Możemy się z nim kontaktować pod numerem
telefonu do domu 1 (949) 470-1616, albo też poprzez jego adres emailowy
[email protected].
#21. Tadeusz D. Dżułyński: ...
#22. Jan Filar: ...
#23. Waldemar Garbarczyk: ...
#24. Andrzej Golenko:
Andrzej mieszka we Wrocławiu. Można się z nim skontaktować poprzez numer
telefonu
(071)
324-28-89.
Jego
adres
emailowy
jest
jak
następuje:
[email protected].
#25. Henryk M. Górgól:
Losy pozwolily Heńkowi pracować we Wrocławiu. Jest wiceprezesem Zakładu
Odlewniczego ALWRO S.A. we Wrocławiu, ul. Karwińska 1, tel. (071) 3427431. Można z
nim się tam skontaktować pod emailem [email protected].
#26. Witold Grygowicz: ...
#27. Marian Grzegorek: ...
#28. Ś.P. Kazimierz Grzelak:
Losy rzuciły Kazika i jego żonę Elżbietę do Kalisza. Można tam się z nim było
194-A5-(rok.htm)
skontaktować pod numerem telefonu (01033 62) 764-95-24. Kazik zmarł w dniu 4 listopada
2010 roku. Pochowany w dniu 6/11/2010 w Tłokini Kościelnej obok Kalisza.
#29. Adam Grzeszczuk: ...
#30. Roman Hajów: ...
#31. Bogdan Hełka: ...
#32. Jerzy Hołdyk:
W lipcu 2004 roku adres Jerzego był jak następuje ul. Zbożowa 13, 43-300
Bielsko-Biała. (Telefonu nie udało się ustalić.) Adres jego emaila: jerzy.hoł[email protected].
#33. Witold Imiołczyk:
Witold mieszka we Wrocławiu. Można się z nim skontaktować pod numerem
telefonu (071) 357-01-43.
#34. Wiesław J. Jabłoński:
W lipcu 2004 roku adres Wiesława był jak następuje ul. Kotlarska 11c m. 50,
Katowice. (Telefonu nie udało się ustalić.) Można też próbować kontaktować się z nim
emailowo poprzez adres [email protected].
#35. Sw.P. Edward Jakubiszyn:
Niestety, Edward zmarł w 1999 roku. Był prezesem w Fabryce Maszyn
Budowlanych FAMABA w Głogowie.
#36. Ryszard Janicki:
Ryszard mieszka obecnie w Szczecinie.
#37. Krzysztof Janik:
Losy rzuciły Krzysztofa i jego żonę Elżbietę do USA, gdzie mieszka niedaleko od
Nowego Jorku. Kontakt z nim można uzyskać poprzez jego numer telefonu 315-446-8177,
albo też poprzez jego adres emailowy. Do grudnia 2009 roku adres emailowy Krzysztofa
był: [email protected]. Począwszy zaś od 21 grudnia 2009 roku założył on sobie nowe
konto na Gmail, o adresie: [email protected].
#38. Jacek Jantura: ...
#39. Jerzy Jędrzejowski: ...
#40. Stanisław Kaczmarczyk:
Stanisław mieszka we Wrocławiu. Można się z nim skontaktować poprzez numer
telefonu (071) 363-64-67. Adres jego emaila: [email protected].
#41. Wiesław L. Kamiński: ...
#42. Jerzy A. Kapelusz: ...
#43. Władysław Kapusta: ...
#44. Jerzy M. Kawecki: ...
#45. Jan Kolenda:
Kontakt z nim można uzyskać przez email: [email protected].
195-A5-(rok.htm)
#46. Aleksander G. Komorowski:
Szanowne koleżanki i koledzy,
Pozwoliłem sobie napisać kilka słów po blisko 40-tu latach jakie upłynęły od
ukończenia studiów na Wydziale Mechanicznym Politechniki Wrocławskiej w 1970 roku. Po
ukończeniu studiów odbywałem roczny staż asystencki w jednym z Zakładów Instytutu
Technologii Budowy Maszyn, który prowadził wspaniały szef i człowiek ówczesny doc. dr
inż. Władysław Kaczmar.
Następnie pracowałem w dozorze jednej z kopalni Rybnickiego Okręgu
Węglowego i potem na stanowisku kierowniczym w Przedsiębiorstwie Energetyki Cieplnej
w Jastrzębiu-Zdroju. W 2010 roku osiągnąłem wiek dojrzały – czytaj emerytalny,
pracowałem jednak dalej na tym samym stanowisku aż do 1 lipca 2010 roku.
Osiadłem w Jastrzębiu-Zdroju na stałe, posiadam okazały dom, wspaniałą żonę
oraz dwóch synów.
W związku, że w 2010 roku minęło 40 lat od ukończenia wspólnych studiów,
zaproponowałem z tego powodu zorganizowanie spotkania koleżanek i kolegów. Spotkanie
to odbyło się w Dusznikach-Zdroju, było 2 dniowe, w dniach 22 do 23 maja 2010 roku.
Przesyłam pozdrowienia, życzę zdrowia i dalszej aktywności na polu odkrywania
tajemnic naszego pobytu na tej wspaniałej planecie - ziemi.
Aleksander Grzegorz Komorowski
Mój telefon domowy (+48) 32-47-19-655 wieczorem; tel. kom. 0-531-041-381.
Email: [email protected] (przed odejściem na emeryturę w dniu 1 lipca 2010 roku,
mój email był [email protected] - jednak obecnie ten adres przestał już być
ważny).
Do usłyszenia, a najlepiej do osobistego spotkania się jeszcze w tym wcieleniu
!!!!!!
#47. Fryderyk W. Koryciarz: ...
#48. S.p. Prof. dr hab. inż. Zbigniew Korzeń:
Niestety, Zbyszek odszedł od nas w 2003 roku, przy samym szczycie swojej
kariery zawodowej. W chwili śmierci był już po habilitacji i otrzymał tytuł profesora. Jego
grób znajduje się na cmentarzu komunalnym we Wrocławiu.
#49. Zygmunt Koszyczarek: ...
#50. Andrzej Kowalczyk: ...
#51. Janusz K. Krassowski:
Losy pozwoliły Januszowi mieszkać i pracować we Wrocławiu. Można się z nim
skontaktować pod numerem telefonu do pracy (071) 33-484-40 (od 9 do 17) lub poprzez
telefon/fax (071) 33-484-08, albo też poprzez adres emailowy do zakładu pracy
[email protected]. Jego sp.z.o.o (Temer) ma też własną stronę internetową o adresie
www.temer.pl. Jego telefon komórkowy ma numer (0) 601-899-677.
#52. Andrzej Kruszyna:
Losy rzuciły Andrzeja do Radomia, gdzie prowadzi wysoce aktywne życie. Można
się z nim skontaktować pod numerem telefonu domowego (048) 36-218-66, albo też
poprzez jego adres emailowy [email protected].
#53. Jan Krystian: ...
#54. Marian Kucharczyk: ...
#55. Janusz Kwasecki: ...
196-A5-(rok.htm)
#56. Tadeusz Łosik:
Losy rzucily Tadzika do Głogowa. Można się z nim skontaktować pod numerem
telefonu (076) 8334422 lub emaila [email protected].
#57. Ryszard Łukasiewicz:
#58. Stanisław Masły: ...
#59. Czesław Medyński:
#60. Stanisław Mendelowski: ...
#61. Kazimierz Miernicki:
#62. Jerzy E. Michalak: ...
#63. Mieczysław Michalczuk: ...
#64. Leszek Mozyrko:
Losy pozwoliły Leszkowi mieszkać i pracować we Wrocławiu. Można się z nim
skontaktować pod numerem telefonu do pracy (071) 341-65-01 (od 9 do 17) lub telefonu
domowego (071) 368-70-72, albo też poprzez jego adres emailowy [email protected]. Jego
telefon komórkowy ma numer (0) 605-993-940.
#65. Janusz Mstowski:
Losy rzuciły Janusza do Sulechowa, gdzie wspina się na szczyty. Można się z
nim skontaktować pod numerem telefonu do pracy na Uniwersytecie Zielonogórskim (068)
3282349 lub 3282454, lub na Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Sulechowie (068)
352-84-19; lub pod numerem telefonu domowego (068) 453-38-69. Można też napisać do
niego
na
jego
adresy
emailowe
[email protected],
lub
[email protected]. Jego telefon komórkowy ma numer (0) 601-93-45-11.
#66. Romuald Niedziela: ...
#67. Borysław Niemcewicz: ...
#68. Aleksander Nowak: ...
#69. Dr inż. Jan Pająk:
Po ukończeniu Politechniki Wrocławskiej, od 1970 aż do 1982 roku, czyli przez
cały okres zatrudnienia w kraju, pracowałem w jednej i tej samej instytucji - którą była nasza
Politechnika. Przez większość czasu byłem tam zatrudniony na stanowisku "adiunkta"
(który jest polskim odpowiednikiem dla pozycji "Reader" w angielskim systemie
uniwersyteckim). W kwietniu 1982 roku odleciałem do Nowej Zelandii. Tak zostałem
emigrantem. Poza Nową Zelandią wykładałem również na Cyprze, w Malezji, na tropikalnej
wyspie Borneo, zaś niedawno (tj. w 2007 roku) w Południowej Korei. Najwyższą pozycją
jaką zajmowałem w Nowej Zelandii była pozycja "starszego asystenta" (tj. "Senior
Lecturer") na Uniwersytecie Otago w latach 1988 do 1990. Z kolei moją najwyższą pozycją
zajmowaną poza Nową Zelandią - będącą zarazem moją najwyższą pozycją życiową, była
pełna profesura na renomowanym Uniwersytecie Ajou w Korei. Na tą pełną profesurę
miałem zaszczyt zostać zaproszony w 2007 roku (wykaz przedmiotów jakie m.in. tam
wykładałem zawarty jest na stronie pajak.fateback.com - powtórzonej również pod adresem
197-A5-(rok.htm)
pajak.6te.net). Za swoje największe osiągnięcia życiowe uważam (1) opracowanie teorii
wszyskiego zwanej Konceptem Dipolarnej Grawitacji (KDG), oraz (2) filozofii zwanej
totalizm, a także (3) wynalezienie rodziny dyskoidalnych statków międzygwiezdnych
zwanych magnokraftami - szczególnie zaś wynalezienie (4) zasady działania "magnokraftu
trzeciej generacji" który po zbudowaniu będzie działał jako wehikuł czasu (w ten sposób
pozwalając ludziom na osiąganie nieśmiertelności poprzez powtarzalne cofanie ich do lat
młodości za każdym razem kiedy dożyją oni do wieku starczego). Za istotne swe
osiągnięcie życiowe uważam również (5) wynalezienie i rozpracowanie zasady działania
tzw. komory oscylacyjnej (która po zbudowaniu będzie urządzeniem napędowym dla
"magnokraftów" i dla "wehikułów czasu"), oraz (6) wynalezienie i rozpracowanie tzw.
ogniwa telekinetycznego (które po zbudowaniu będzie generowało elektryczność na
zasadzie będącej odwrotnością zjawiska tarcia - znaczy tak jak tarcie spontanicznie
konsumuje ruch i generuje ciepło, owa odwrotność tarcia spontanicznie konsumuje ciepło
otoczenia a generuje ruch). (W sprawie badań rozwojowych nad "magnokraftem" i nad
"komorą oscylacyjną" w 1986 roku zwróciłem się nawet oficjalnie do Instytutu Technologii
Budowy Maszyn Politechniki Wrocławskiej aby pozwolili mi otworzyć przewód habilitacyjny i
napisać rozprawę habilitacyjną na temat tych napędów przyszłości - po szczegóły patrz
punkt #22 w podrozdziale W4 z tomu 18 monografii [1/5].) Z kolei zdarzeniem które
najbardziej mnie cieszy, było (7) ustalenie że poprawność zasady działania mojego
"wehikułu czasu" została potwierdzona w Biblii (patrz tam wersety 20:1-11 z Drugiej Księgi
Królewskiej - naukowo zinterpretowane w punkcie #D5 ze strony immortality_pl.htm).
Podczas formułowania swojej filozofii totalizmu odkryłem także, że za każdym upartym
trendem i zdarzeniem losowym ukrywa się jakieś prawo moralne lub zjawisko moralne.
Stąd owe wysoce spektakularne trendy nieustannych wzlotów i upadków jakie w życiu
doświadczałem, zainspirowały mnie do odkrycia i opisania tzw. "pola moralnego" (tj.
niewidzialnego pola podobnego do grawitacji które oddziaływuje siłowo na każde nasze
działanie, w tym i na proces myślenia, podejmowania decyzji, mówienia prawdy, itp.).
Jedno z następstw działania "pola moralnego" jakie odkryłem, nazwane (8) "przekleństwo
wynalazców", opisane jest m.in. w punkcie #G3 strony eco_cars_pl.htm oraz w punkcie #F1
strony morals_pl.htm. Moje burzliwe losy życiowe pełne odkryć, wynalazków, wzlotów, oraz
upadków, skrótowo są podsumowane na stronie o nazwie jan_pajak_pl.htm, zaś nieco
szerzej opisane zostały na stronie z notką biograficzną pajak_jan.htm. Przy końcu owej
strony pajak_jan.htm zawsze też podane są moje najaktualniejsze dane kontaktowe. Oto
owe dane kontaktowe jakie były ważne w czasach najnowszej aktualizacji niniejszej strony
(odnotuj jednak że jeśli minie sporo czasu od owej aktualizacji, wówczas dane te mogą
utracić swą ważność). Emaile: [email protected] (przeglądany i czytany najczęściej),
oraz [email protected] (z którego emaile sprawdzam i czytam relatywnie rzadko).
Adres pocztowy: Dr Jan Pająk, P.O. Box 33250, 5046 Petone, New Zealand. Telefon
domowy: (00) 64-4 5694820, gdzie (00) to wyjście na centralę międzynarodową (w
niektórych krajach może być inne niż 00), 64 to numer Nowej Zelandii, 4 to numer
Wellington (w obrębie Nowej Zelandii trzeba go wykręcać jako 04 oraz trzeba pominąć
numery które go poprzedzają), zaś 5694820 to numer telefonu do naszego mini-mieszkania
w Wellington. Odnotuj przy tym, że czas w Nowej Zelandii jest około 12 godzin
wcześniejszy niż czas w Polsce, że ja NIE jestem w najlepszym humorze kiedy telefon
zbudzi mnie w środku nocy, oraz że moja żona NIE zna języka polskiego.
#70. Zbigniew Pasławski:
Losy rzuciły Zbyszka do Berlina w Niemczech, gdzie mieszka obecnie (dane z
2004 roku).
#71. Andrzej A. Patocki:
Andzej mieszka we Wrocławiu. Można się z nim skontaktować poprzez numer
telefonu (071) 352-51-35. Adres jego emaila: [email protected].
#72. Tadeusz L. Patycki: ...
198-A5-(rok.htm)
#73. Wiktor Piechociński: ...
#74. Józef Pielorz:
Józef od lat 1970-tych mieszka i pracuje w Niemczech. Jak dotychczas zawiodły
wszelkie próby odnalezienia danych kontaktowych do niego.
#75. Maria (Pogost) Fox:
Nazywam się teraz Mara Fox. Mieszkam w Nowym Jorku od 1971 roku. Mój
adres emailowy to: [email protected]. Mój numer telefonu domowego to (1) 718-8054696. Mój dom jest zawsze otwarty dla gości. Mój adres: 90-50 Union Turnpike, #14L,
Glendale, NY 11385, USA. Do 2000 roku pracowałam jako tzw. "project manager" w
zakładzie mechanicznym specjalizującym się w kontroli Środowiska, odpylaniu, klimatyzacji
i kontroli hałasu na dosyć dużą skalę przemysłową. Od 2000 roku zupełnie zmieniłam pole
swojej "działalności", z czego jestem bardzo zadowolona. Pozdrawiam wszystkich. Mara.
#76. Mirosław T. Płucisz:
Mirek mieszka we Wrocławiu na ulicy Nefrytowa 26. Można się z nim
skontaktować poprzez numer telefonu (071) 368-74-44.
#77. Chrystian Prorok: ...
#78. Stanisław Przeworek:
Losy rzuciły Staszka do Nysy, gdzie mieszka do dzisiaj. Można się z nim
skontaktować pod numerem telefonu domowego (077) 433-70-40. Można też próbować
skontaktować się ze Staszkiem emailowo pisząc na adres [email protected]
(dawniej Staszek posiadał adres [email protected]), albo skontaktować się emailowo
poprzez Andrzeja Kruszynę - który często się widuje ze Staszkiem.
#79. Witold Przybyszewski: ...
#80. Marek Przygodzki:
#81. Grażyna Rataj (Waszkiewicz): ...
#82. Janusz Rudy: ...
#83. Maciej Rusin:
#84. Janusz A. Rutański:
Janusz i jego żona Elżbieta mieszkają we Wrocławiu. Można się z nimi
skontaktować poprzez numer telefonu (071) 34-64-142. Janusz ma telefon komórkowy o
numerze (0) 509-345-268. Można się też z nimi kontaktować emailowo albo przez domowy
email Janusza o adresie [email protected], albo też przez jego email do pracy o
adresie [email protected].
#85. Zbigniew A. Sadowski: ...
#86. Bogdan Ściszek: ...
#87. Ś.P. Roman Sperzyński:
Losy rzuciły Romana Sperzyńskiego do Poznania, gdzie mieszkał aż do 2011
roku. Można tam z nim się było kontaktować pod numerem telefonu służbowego (061) 855-
199-A5-(rok.htm)
24-92 wew. 4 (od 8 do 17) lub pod emailem [email protected]. Niestety, z żalem
przekazuję tu informację że w dniu 22 kwietnia 2011 roku Roman Sperzyński zmarł. Jego
pogrzeb odbył się 28 kwietnia 2011 roku w kościele pw. św. Antoniego Padewskiego na
Starołece.
#88. Jan Stańczyk:
Losy pozwoliły Jankowi mieszkać i pracować we Wrocławiu. Można się z nim
skontaktować pod numerem telefonu do pracy (071) 324-51-43.
#89. Jan Stefaniuk:
Jan od około 1980 roku mieszka i pracuje w Szwajcarii. Jak dotychczas zawiodły
wszelkie próby odnalezienia danych kontaktowych do niego.
#90. Waldemar Świątkowski: ...
#91. Jerzy Szczerbina:
Jerzy mieszka w Parchowie koło Polkowic. Tel. domowy (076) 8171129; tel. do
pracy (076) 7498338; zas tel. komorkowy 601872866.
W dniu 6 sierpnia 2007 roku pojawił się wpis w naszej księdze uwag, że Jerzy już
nie pracuje. Adres jego emaila: [email protected].
#92. Mieczysław J. Szeremeta: ...
#93. Dr inż. Janusz Szymkowski:
Losy pozwoliły Januszowi pozostać na Politechnice Wroclawskiej, gdzie pracuje
do dzisiaj w Zakładzie Obróbki Wiórowej, Ściernej i Erozyjnej (Z4) z Instytutu Technologii
Maszyn i Automatyzacji. Jego profil zawodowy oraz dorobek opisane są na stronie
internetowej tego instytutu, jaka dostępna jest pod adresem www.itma.pwr.wroc.pl.
Zainteresowania badawcze Janusza obejmują badanie przemieszczeń i drgań
mechanicznych. Można się z nim skontaktować pod numerem telefonu do pracy (071) 32027-34 (od 9 do 17) lub telefonu domowego (071) 35-31-486, albo też poprzez jego adres
emailowy [email protected].
#94. Grzegorz Średziński:
Losy rzuciły Grzegorza do Duszników Zdroju, gdzie znalazł szczęście w każdym
tego słowa znaczeniu. Można się z nim skontaktować pod numerem telefonu do pracy
(074) 867-17-90 (od 9 do 17) lub telefonu domowego (074) 866-93-50, albo też poprzez
jego adres emailowy [email protected]. Jego telefon komórkowy ma numer (0) 601-476425.
#95. Wieslaw Światoniewski: ...
#96. Marek Wachałowicz: ...
#97. Witold Wacowski: ...
#98. Zenon T. Wartanowicz: ...
#99. Jerzy Winnicki: ...
#100. Tadeusz K. Wolski: ...
#101. Julian S. Zając: ...
#102. Jan Zakrzewski: ...
200-A5-(rok.htm)
#103. Andrzej E. Zbyryt: ...
#104. Andrzej Zielniewicz: ...
#105. Wojciech Złotkowski: ...
#106. Mieczysław S. Zwoliński: ...
***
Apeluję też do każdego o dosyłanie dalszych kontaktów do tych kolegów i
koleżanek, których namiarów ciągle nam brakuje. Proszę też o weryfikacje, aktualizowanie i
poszerzanie własnych danych kontaktowych, opisów, oraz ilustracji, udostępnionych na
stronie niniejszej oraz pw.htm - Nasz Rok.
Część #E: Filozoficzna ocena naszego pokolenia:
#E1. Każdy z nas ma wiele powodów dla dumy:
Motto: "Edukacja w losach kraju jak głowa w wędrówce węża - gdzie ta głowa się skieruje,
reszta węża też tam się znajdzie."
Jeśli dobrze się zastanowić to mamy wiele powodów abyśmy mogli być dumni ze
swego wykształcenia. Poniżej wyliczę najważniejsze z nich:
1. W czasach kiedy my studiowaliśmy, Polska miała najlepszy na świecie model
kształcenia uczelnianego. Ja w swoich włóczęgach po świecie "za chlebem" wykładałem w
10 odmiennych uczelniach z 5 różnych krajów świata (w dwóch z których to krajów
wykładałem w miejscach i czasach które faktycznie stwarzały tam jakby cztery odmienne
kraje). Mam więc relatywnie dobre rozeznanie jakie modele kształcenia można stosować w
edukacji uczelnianej, oraz jakie są wady i zalety każdego z tych modeli. I tak, jestem
absolutnie pewien że akadamicko najlepszym w świecie był model (a), który możemy
nazwać "Polski Model", a który my ukończyliśmy. Esencją owego "polskiego modelu" z
czasów naszych studiów było, że (a1) wykształcenia uczelniane było wówczas otwarte
praktycznie dla każdego - a stąd że każdy obdarzony zdolnościami mógł studiować, że (a2)
nauka była za darmo - a na dodatek studentom z co biedniejszych domów rząd wypłacał
relatywnie wysokie stypendia (tak że ich rodziców NIC nie kosztowało wykształcenie swych
dzieci), że (a3) liczba miejsc na uczelniach była ograniczona tylko do tej która była
niezbędna dla gospodarki kraju, a stąd że (a4) aby dostać się na uczelnie trzeba było zdać
bardzo trudny egzamin wstępny, przez który przedzierały się niemal wyłącznie akademickonajzdolniejsze osoby, oraz że (a5) okres studiów był bardzo długi - bo dla magisterskich
studiów inżynierskich praktycznie wynosił 6 lat. Najważniejszą zaletą tego modelu było,
(az1) że wypuszczał on wyłącznie wysokiej jakości absolwentów, których przygotowanie
zawodowe było najwyższe z możliwego do osiągnięcia w ówczesnym świecie. Wadą zaś
tego modelu było, (aw1) że mógł go urzeczywistnić jedynie bardzo silny rząd, który potrafił
się oprzeć naciskom bogatych i wpływowych ludzi aby ulżyć dla ich dzieci kryteria dostępu
do edukacji uczelnianej. Zupełnie odwrotnym do tamtego "polskiego modelu" był (b) "Model
Nowozelandzki". Był on stosowany w Nowej Zelandii aż do czasów utraty władzy przez Sir
Roberta Muldoon - tj. najbardziej moralnego i mądrego polityka jakiego sprawiedliwe i
dostatnie rządy doświadczyłem i poznałem na sobie (więcej informacji na temat tego
wspaniałego przywódcy można znaleźć w punkcie #B1 na stronie o nazwie pajak_jan.htm).
Esencją tego modelu było że (b1) nauka była w nim zupełnie za darmo, oraz że (b2) wstęp
na uczelnie był wolny i pozbawiony jakichkolwiek wymogów czy utrudnień, tak że każdy
mógł podejmować studia w każdym momencie czasowym. Zaletą tego modelu było, że
(bz1) podobnie jak uprzedni "polski model" otwierał on dostęp do edukacji uczelnianej
praktycznie dla każdego. Jednak jego wady obejmowały (bw1) ogromne marnotrawstwo
środków i zasobów - spowodowane m.in. swobodnym dostępem do uczelni nawet osób o
inteligencji "stołowej nogi" którym ukończenie studiów zajmowało po kilkadziesiąt lat,
201-A5-(rok.htm)
bowiem każdy przedmiot studiowali oni aż po kilka lat, oraz (bw2) zaniżanie poziomu
akademickiego przez konieczność dopasowywania wykładanej wiedzy do zdolności
umysłowych "średniego studenta" - które to zdolności, z powodu "zalewania" uczelni przez
wiele takich "stołowych nóg", był relatywnie niski. W końcu ostatnim modelem (c) możliwym
do wprowadzenia, był model po angielsku nazywany "User Paid", który jednak dla
powodów jakie wyjaśnię w następnym paragrafie, przez wysoce praktycznych Chińczyków
byłby nazywany "ujeżdżaniem tygrysa". Model ten został wprowadzony w Nowej Zelandii
zaraz po utracie władzy przez Sir Roberta Muldoon i panuje tam aż do dzisiaj. Jego cechy
obejmują: (c1) wstęp na uczelnie jest otwarty dla każdego oraz pozbawiony jakichkolwiek
warunków czy wymogów, oraz (c2) za prawdo do studiowania każdego przedmiotu trzeba
słono płacić. Zaletami tego modelu jest, że (cz1) państwo ma uczelnie za darmo, bowiem
finansowo utrzymują je studenci - czasami nawet generując uczelniom wysokie zyski, oraz
że (cz2) model ten jest w stanie wprowadzić każdy rząd, nawet najsłabszy i najbardziej
obawiający się wszelkich zmian, bowiem pod względem filozoficznym model ten
przemieszcza się "w dół pola moralnego" (patrz punkt #F1 poniżej po wyjaśnienie co to
znaczy), czyli jako taki jest ogromnie łatwy do wprowadzenia zaś jego wdrożenia i
utrzymanie nie napotyka opozycji wyborców. Natomiast wadami tego modelu są, że (cw1)
powoduje on szybkie zaniżanie poziomu akademickiego praktycznie niemal do zera - tak że
z czasem dyplomy zaczynają być tam wydawane tylko "za dokonanie wymaganych opłat
oraz za obecność na uczelni", że (cw2) dostęp do wyższej edukacji mają jedynie bogaci czyli że dzieli on kraj na klasy i inicjuje segregację społeczną, że (cw3) dyplomy trafiają do
rąk wielu nieodpowiednich "nóg stołowych" - tak że jakość zawodowych usług rapotownie
spada w całym kraju, a taże iż (cw4) model ten nosi cechy "ujeżdżania tygrysa" - np. niemal
niemożliwym jest jego późniejsze zarzucenie, bowiem trzebaby wówczas pozwracać opłaty
za naukę całym generacjom absolwentów. Powinienem tu dodać, że różne kraje świata
mogą też powdrażać inne modele, które jednak po analizie okazują się tylko modyfikacjami
powyższych modeli (a), (b) lub (c). Przykładowo, w Malezji stosowany jest "model talonów
na naukę", który polega na tym że każda szkoła średnia otrzymuje przydział określonej puli
"talonów" uprawniających do wstępu na uczelnie tego kraju uczni należących do każdej z
trzech ras jej mieszkańcow. "Talony" te szkoła średnia rozdaje potem swoim absolwentom,
oficjalnie jakoby na bazie osiągnięć akademickich, jednak w praktyce i "nieoficjalnie" zwykle
zależnie od tego kto jest synem kogo i jak ważni są jego rodzice. W praktyce jednak owe
"talony" okazują się być modyfikacją modelu (c) "user paid". Jego zalety i wady pokrywają
się bowiem niemal całkowicie z zaletami i wadami modelu (c) powyżej.
Zmuszający do zastanowienia artykuł o tytule "UK falls behind in higher
edukation" (tj. "UK pozostaje w tyle w wyższej edukacji") ukazał się na stronie 8
malezyjskiej gazety o nazwie The Sun (darmowe wydanie z czwartku (Thursday),
September 9, 2010). W artykule tym raportowane są wyniki międzynarodowych badań nad
wyższą edukacją w poszczególnych krajach świata. Zgodnie z nimi, w ostatnich czasach
Anglia (UK) przestała być w czołówce świata ("a world leader") w wyższej edukacji i została
prześcignięta przez takie kraje jak Polska i Portugalia. Co gorsze, łatwo przewidzieć że
poziom uczelni UK już wkróce spadnie jeszcze niżej. Wszakże artykuł ten wyjaśnia że były
dyrektor BP (tj. były dyrektor tego samego koncernu naftowego który w Zatoce
Meksykańskiej wywołał w połowie 2010 roku największą katastrofę ekologiczną w
najnowszych dziejach Ziemi), został zatrudniony przez rząd UK dla dokonania 35% cięć
budżetu w finansowaniu uczelni wyższych UK, oraz do zaplanowania przejścia edukacji UK
na tzw. system "opłacany przez użytkownika" (tj. "user paid"). W takim nowym systemie,
uczelnie byłyby finansowane głównie przez studentów, którzy za swoje studia płaciliby z
własnej kieszeni co najmniej 7000 funtów. Innymi słowy, po zniszczeniu naturalnego
środowiska, ów były dyrektor BP otrzymał zadanie zniszczenia wyższej edukacji UK.
Wszakże taki właśnie "user paid" system jest już używany w Nowej Zelandii od 1989 roku i
okazał się tam największą katastrofą od czasu wypuszczenia tam na wolność szybko
mnożących się królików. System ten nosi bowiem cechy, które Chińczycy opisują wysoce
trafnym określeniem "riding a tiger" - tj. "ujeżdżanie tygrysa". Podobnie bowiem jak osoba
która "dosiadła tygrysa" nie może już z niego zsiąść - bowiem ów tygrys by ją pożarł, ani nie
202-A5-(rok.htm)
może dalej na nim jechać - bowiem tygrys NIE jest zwierzęciem podatnym na ujeżdżanie,
również kraj który wprowadzi "opłacanie przez użytkownika" swojej wyższej edukacji jest
tym "urządzony" na zawsze. Wszakże nie może już się wycofać z takiej opłacanej przez
studentów edukacji - bowiem rząd byłby zmuszony do zwrócenia opłat które uprzednio
pobierał przez wiele lat od byłych studentów, a żadnego rządu na to NIE stać. Nie może też
długo tolerować takiej "user paid" edukacji, bowiem powoduje ona raptowny spadek
poziomu nauczania (a stąd i wiedzy absolwentów) - co w końcowym efekcie prowadzi do
braku wiedzy u jego "fachowców" i do zrujnowania kraju. Wszakże studenci którzy słono
płacą za swoją edukację spodziewają się otrzymać dyplomy wyłącznie za owe opłaty i to
bez dodatkowego uczenia się. Stąd nieustanne naciski które wywierają oni na swoich
wykładowców i na kierownictwo swoich uczelni, stopniowo erodują poziom edukacji do
niemal zera. Jednocześnie nieprzyjemna atmosfera jaką taka sytuacja wytwarza na
uczelniach powoduje masową ucieczkę najzdolniejszych wykładowców. Stąd zamiast być
uczeni przez najlepszych, w systemach edukacyjnych "opłacanych przez użytkowników"
studenci zaczynają być uczeni przez najgorszych. Uczelnie stopniowo zaczynają
konkurować z urzędami państwowymi w zapełnianiu się osobami które praktycznie NIE
nadają się już do czynienia niczego. W rezultacie co zdolniejsi i co mniej zamożni
opuszczają własny kraj i emigrują tam gdzie edukacja ma wyższy poziom i mniej kosztuje.
Tam też zwykle pozostają już po studiach. Dany kraj stopniowo traci więc swoją
najzdolniejszą "śmietankę narodu". Z kolei ci co są edukowani we własnym kraju zwolna
zaniżają w nim poziom ekspertyzy, co z czasem prowadzi do zrujnowania niemal każdej
dziedziny życia owego kraju. Brak bowiem wiedzy u "ekspertów" danego kraju, to prosta
droga do budowania tam domów które przeciekają, gniją i zawalają się, to receptura na
budowanie mostów i dróg które zapadają się, to gwarancja szerzenia się tam monopoli wszakże niski poziom ekspertyzy nie zezwala tam na wprowadzenie prawdziwej
konkurencji, to pewność demoralizacji siły roboczej i spadku produktywności - bowiem
monopole mają taki właśnie wpływ na ekonomię jako że jedyne co potrafią to zwiększać
ceny, zaniżać produkcję oraz protegować najniemoralniejszych, to zapowiedź upadku lub
ucieczki przemysłu z danego kraju - bowiem brak tam kwalifikowanej i niezdemoralizowanej
siły roboczej która by pracowała w owym przemyśle, to początek bezrobocia i wyludniania
się kraju - wszakże brak pracy powoduje tam ucieczkę jego najzdolniejszej młodzieży do
innych krajów, to upadek standardów życia - bowiem brak jest espertyzy która by
utrzymywała te standardy, to początek drożyzny, zadłużenia kraju i wzrostu podatków bowiem politycy będą chcieli utrzymać swój poprzedni poziom wydatków, jednak brak jest
wpływów do kasy państwowej, to wysiłki rządu aby podwyższać wiek emerytalny i
generować prawa jakie zmniejszą ilość wypłacanych zasiłków dla bezrobotnych, to
raptowny wzrost nałogów i przestępczości - bowiem brak perspektyw zmusza ludzi do
używek, pijaństwa i do desperackich poczynań, to upadek moralny - bowiem w państwie
bez pracy trudno być moralnym, itd., itp. Faktycznie też np. Nowa Zelandia już obecnie
doświadcza wszystkich takich "przyjemności" wieloletniego ujeżdżania "edukacyjnego
tygrysa". Przykładowo, nauczyciele już od dawna doświadczają tam nieustannych nacisków
aby zdawać i dawać dobre oceny już tylko za czyjeś zapisanie się na kursy - patrz artykuł
"Teacher who wouldn't play the game" (tj. "Nauczyciel który odmówił udawania") ze strony
A13 gazety Weekend Herald wydanie datowane w sobotę (Saturda, November 27, 2010.
Już od dawna trwa ucieczka za granicę najlepszych Nowozelandzkich nauczycieli - patrz
artykuł "Shortage warning as teaching stars leave NZ" (tj. "Ostrzeżenie o niedoborach z
powodu opuszczania NZ przez najlepszych nauczycieli") ze strony A4 gazety The Dominion
Post wydanie ze środy (Wednesday), January 26, 2011. Bez przerwy rosną podatki,
bezrobocie, oraz naciski aby podwyższać wiek emerytalny - patrz artykuł "Raise super age
to 67, report recommends" (tj. "Zwiększyć wiek emerytalny do 67, zaleca raport") ze strony
A6 gazety The New Zealand Herald wydanie datowane w środę (Wednesday), December
8, 2010. Już mniej niż tylko co trzeci niezatrudniony (tj. tylko 32% ludzi bez pracy)
otrzymuje jakikolwiek zasiłek dla bezrobotnych - patrz artykuł "Ease rules on dole for
couples say economists" ze strony A1 gazety (The New Zealand Herald, wydanie z
poniedziałku (Monday), June 29, 2009. Już od wielu lat domostwa trapione są tam
203-A5-(rok.htm)
epidemią przeciekania, pleśni i gnicia. Są już pierwsze przypadki zawalania się relatywnie
nowych budowli - np. patrz artykuły "Roof collapse raises building code worries" - tj.
"Zawalenie się dachu indukuje troskę o przepisy budowlane" ze strony A5 gazety The New
Zealand Herald wydanie ze środy (Wednesday), September 22, 2010 oraz "Design and
workmenship blamed in stadium collapse" (tj. "Projekt i wykonanie obciążane winą za
zawalenie się stadionu") ze strony A11 gazety The Dominion Post Weekend wydanie z
soboty (Saturday), December 10, 2010 (oba które to artykuły raportują o zawaleniu się
dachu 10-letniego stadionu w Invercargill z powodu wysoce niefachowego projektu i
wykonania), czy też patrz artykuł "Walker thought roof collapse was a quake" (tj.
"Przechodzień myślał że zawalenie się dachu było trzęsieniem ziemi") ze strony A3 gazety
The New Zealand Herald wydanie z piątku (Friday), January 14, 2011 (który raportuje o
zawaleniu się dachu budynku w Auckland z powodu kiepskiej roboty). W kraju ceny i
podatki gwałtownie rosną. Przykładowo artykuł "Auckland houses less affordable than New
York" (tj. "W Auckland domy relatywnie droższe niż w Nowym Jorku") ze strony A3 gazety
The New Zealand Herald wydanie z poniedziałku (Monday), January 24, 2011, raportuje o
wynikach międzynarodowych badań które ujawniają że w odniesieniu do wysokości
zarobków, domy w Auckland, Nowa Zelandia, są znacznie droższe niż domy w Nowym
Jorku. Panoszy się też coraz więcej monopoli. Te zapewne powodują że przez ostatnich 10
lat wydajność pracy w Nowej Zelandii jest o 30% niższa niż wydajność pracy w sąsiedniej
Australii - patrz artykuł "NZ - Australia productivity gap not explained by Treasurer report"
(tj. "Różnica wydajności pomiędzy NZ i Australią nie jest wyjaśniona w raporcie Skarbnika")
ze strony B1 gazety The Dominion Post Weekend wydanie z sobioty (Saturday), November
20, 2010. Turyści przestają przybywać bowiem odstraszają ich ceny i poziom
przestępczości. Przemysł i młodzi ludzie stanowiący "sól narodu" raptownie opuszczają
Nową Zelandię - co roku z kraju emigruje około 1% jego obywateli. Nałogowość i
przestępczość rośnie. Moralność spada - za co Bóg coraz silniej "karze" kraj katastrofami w rodzaju tych opisanych w punktach #C5 i #C5.1 strony seismograph_pl.htm. Z poziomu
kraju o jednym z najwyższych standartów życia w świecie, w okresie od czasu
wprowadzenia owej "opłacanej przez studentów edukacji", Nowa Zelandia ześlizgnęła się
do poziomu kraju o jednym z najniższych standartów życia w rozwiniętym świecie. Nie
trzeba więc być prorokiem aby już obecnie przewidzieć, że kiedy w UK wprowadzony
zostanie podobnie pełny "user paid" system, poziom edukacji w UK z powszechnie (chociaż
niesłusznie) uważanego za jeden z najwyższych w świecie, spadnie do jednego z
najniższych w świecie. Z kolei samo UK zacznie się cieszyć tymi samymi
"przyjemnościami" jakie obecnie doświadcza Nowa Zelandia. Wówczas też zapewne świat
odnotuje w końcu to co ja od dawna ustaliłem i otwarcie tutaj twierdzę, mianowicie że w
czasach zaraz po zakończeniu drugiej wojny światowej, a być może również i do dzisiaj, to
właśnie Polska jest owym krajem który miał najlepszy system edukacyjny ze wszystkich
krajów świata. Szczerze mówiąc, po tym jak na uczelniach Polski wprowadzony został
obwiązkowy język angielski, zaś niektóre z nich nawet wykładają wszystkie przedmioty w
języku angielskim, gdybym był rodzicem chcącym najlepszego przygotowania zawodowego
dla swoich dzieci, wysłałbym te dzieci aby studiowały właśnie w Polsce. Powodem jest że
poziom edukacji zawodowej jest w Polsce nieporównanie wyższy niż w najbardziej
renomowanych Zachodnich uczelniach.
2. W czasach kiedy studiowaliśmy, Politechnika Wrocławska wypuszczała
prawdopodobnie najlepszych absolwentów na świecie (szkoda że nawet do dzisiaj NIE
wprowadziła ona kursów wykładanych całkowicie w języku angielskim, bowiem wówczas
mogłaby z powodzeniem konkurować z najlepszymi uczelniami świata). Oczywiście,
kiedykolwiek się używa słowa "najlepszy" wówczas należy dokładnie zdefiniować z jakiego
punktu widzenia coś się ocenia. W naszym przypadku możemy śmiało twierdzić, że w
czasach kiedy studiowaliśmy, Politechnika Wrocławska prawdopodobnie dostarczała swoim
absolwentom "najlepszego na świecie" przygotowania zawodowego i naukowego. Innymi
słowy, gdyby zorganizować jakieś zawody w których sprawdzałoby się ile absolwenci
poszczególnych uczelni na świecie wiedzą na temat tego w czym się specjalizują i z czego
żyją, wówczas absolwenci naszego roku pobiliby na głowę absolwentów wszystkich innych
204-A5-(rok.htm)
uczelni świata. Tego faktu jestem absolutnie pewien na bazie empirycznych obserwacji
dokonywanych w trakcie mego wykładania na 10 odmiennych uczelniach świata. Wszakże
podczas owego wykładania miałem niezliczone okazje do dyskutowania i do porównywania
naszej wiedzy oraz przygotowania zawodowego z wiedzą i przygotowaniem absolwentów
uczelni które uważane są za wiodące w dzisiejszym świecie. Sporo moich kolegów
zawodowych z najróżniejszych uczelni na których w swym życiu wykładałem, pokończyło
bowiem takie wiodące uczelnie świata, jak np. angielskie Cambridge i Oxford, francuską
Sorbonę, amerykańskie Harward i Berkeley, koreańskie Ajou, oraz wiele innych uczelni
uznawanych za wiodące w świecie. Muszę też tutaj z dumą podkreślić, że w zakresie
fachowego przygotowania, głębi, nowoczesności i aktualności wiedzy, zdolności do
twórczego i logicznego myślenia, oraz pewności że się dokładnie wie co i dlaczego się
czyni, żaden z nich nigdy nie mógł się równać z tym co my reprezentujemy. Dlatego, gdyby
jakość uczelni oceniać wyłącznie po akademickiej i zawodowej jakości absolwentów
których ona wypuszcza, wówczas moglibyśmy stwierdzić z prawdziwą dumą, że w czasach
kiedy my studiowaliśmy na Politechnice Wrocławskiej, prawdopodobnie była ona najlepszą
zawodową uczelnią świata. Oczywiście, wszyscy wiemy że akademicka wartość
absolwentów jest tylko jednym z kryteriów po jakich ocenia się jakość danej uczelni. Inne
kryteria obejmują kaliber naukowców których dana uczelnia zatrudnia, awangardowość i
głębia naukowych badań jakie prowadzą jej profesorzy, międzynarodowe uznanie i sława
jej kadry profesorskiej, jakość publikacji, tradycja, wizja na przyszłość, wielkość wkładu do
naukowego i technicznego dorobku ludzkości, itd., itp. Niestety, tych innych jakości
brakowało naszym profesorom. Zarówno bowiem nasza politechnika, jak i każda inna
uczelnia Polski, a także Polski rząd i ministerstwa odpowiedzialne za wyższą edukację,
zupełnie NIE dbałają o kultywowanie tych jakości. Szczerze mówiąc, Polskie uczelnie
nabyły ostatnio tendencji aby otaczać się rodzajem "Chińskiego muru" jaki odcina je od
tego co czyni reszta świata (jeśli ktoś mi tutaj NIE wierzy, wówczas proponuję sprawdzić
np. jak wiele polskich uczelni oferuje zawodowe wykłady w języku angielskim, lub jak duży
procent polskich profesorów kiedykolwiek w swoim życiu wykładał również na jakiejkolwiek
zagranicznej uczelni). Dlatego, chociaż absolwenci tych innych uczelni świata wcale nam
nie dorównują w ilości i jakości wiedzy którą zgromadzili, ciagle mogą się chlubić
górowaniem nad nami w atutach jakie wynikają z owych innych kryteriów jakości swoich
uczelni. Np. chlubią się jakością i międzynarodowym uznaniem profesorów którzy ich uczyli,
awangardowymi tradycjami ich uczelni, znajomością znanych ludzi, obyciem w świecie, itd.,
itp. Oczywiście, podobnie jak zdobywca medalu olimpijskiego w pływaniu nie powinien się
przejmować że taki sam medal inni dostali np. za umiejętne kopanie piłki, z naszego punktu
widzenia nie powinny nas martwić tamte inne atrybuty które najlepsze uczelnie świata
oferują swoim absolwentom. Dla nas powinno wystarczyć, że pod względem zgromadzonej
wiedzy nieporównanie górujemy nad tymi innymi. Podsumowując, możemy być dumni że
Politechnika Wrocławska faktycznie "obkuła nas na cztery kopyta", a stąd w zakresie
przygotowania zawodowego oraz głębi poznanej wiedzy ogromnie trudno znaleźć w
świecie kogoś kto by nam dorównywał.
3. Ukończyliśmy Politechnikę Wrocławską kiedy jakość jej absolwentów ciągle się
zwiększała każdego kolejnego roku. Ma to duże znaczenie, bowiem - jak niektórzy są tego
świadomi, z najróżniejszych powodów nadszedł potem taki czas na świecie i w Polsce, że
jakość absolwentów wszelkich uczelni, w tym i naszej politechniki, zaczęła się zachowywać
nieco inaczej. W dzisiejszych zaś czasach, jakość ta spada już praktycznie na całym
świecie - tj. każdego roku jakość akademicka absolwentów uczelni staje się obecnie na
całym świecie nieco niższa niż była ona poprzedzającego roku. Innymi słowy, możemy być
dumni, ponieważ nie tylko ukończyliśmy uczelnię która w naszych czasach wypuszczała
jednych z najlepiej zawodowo i naukowo przygotowanych absolwentów świata, ale również
ukończyliśmy ją w czasach kiedy jakość jej absolwentów była jedną z najwyższych w jej
dziejach. Czyli, w dziejach Ziemi reprezentujemy raczej "historyczne pokolenie
absolwentów" - zapewne przez długi czas nie pojawią się już inni absolwenci którzy
akademicko by nam dorównywali (patrz też dowcip z punktu #G1 poniżej tej strony).
4. Aby ukończyć studia, każdy z nas musiał okazać się akademicko najlepszym z
205-A5-(rok.htm)
około 40 ambitnych osób. Wszakże kiedy zdawaliśmy na studia na każde miejsce na
naszej uczelni przypadało około 12 kandydatów. A trzeba przy tym pamiętać, że aby złożyć
podanie na studia, każdy z owych 12 kandydatów na studia musiał być jednym z
akademicko najlepszych absolwentów ze swojej klasy w szkole średniej (np. w przypadku
klasy szkoły średniej którą ja ukończyłem, podania na studia złożyło nas jedynie 7 uczni - z
ogólnej liczby 32 uczni którzy ukończyli naszą klasę), z kolei aby dostać się do szkoły
średniej, każdy z nas musiał być jednym z akademicko najlepszych uczni ze swojej klasy
szkoły podstawowej (np. z końcowej klasy mojej szkoły podstawowej, tylko ja jeden
dostałem się do szkoły średniej). Potem zaś z około 360 zaczynających studia na naszym
roku, studia te ukończyło jedynie 106 osób. Innymi słowy, podczas studiów każdy z nas
uczestniczył w jakby w ogromnie twardym i wymagającym "wyścigu" akademickim, w
którym aby otrzymać dyplom końcowy musiał najpierw wygrać z 40 równie jak on
ambitnymi "współzawodnikami" - każdy z których już uprzednio "wygrał" podobne "wyścigi"
na poziomie szkoły średniej i szkoły podstawowej. Jak zaś wiemy, nawet na olimpiadach
nie bierze udziału w zawodach aż 40 osób naraz. Innymi słowy, każdy z nas symbolicznie
wygrał rodzaj akademickich "zawodów" 3-ciego poziomu, które były trudniejsze i bardziej
wymagające od tego co ma miejsce na typowej dzisiejszej olimpiadzie sportowej.
5. Czas trwania oraz poziom naukowy naszych studiów magisterskich był
odpowiednikiem doktoratów w krajach zachodnich. W naszych czasach, studia na
Politechnice trwały bowiem 6 lat. Tymczasem w krajach zachodnich, typowe studia na
Wydziale Mechanicznym trwały wtedy tylko 3 lata. Tyle, że zamiast naszego "magistra
inżyniera", oni po studiach legitymowali się tytułem "Bachelor of Engineering". Oczywiście,
dla nich zapis ich tytułu nie miał żadnego znaczenia, bowiem ichnie społeczeństwa i
przemysły takiego tytułu spodziewały się po absolwentach uniwersytetów. Na dodatek,
doktorat dawał się tam ukończyć w przeciągu zaledwie następnych 3 lat po studiach. W
rezultacie, studia które my ukończyliśmy trwały tyle samo, ile dla naszych odpowiedników z
krajów zachodnich trwały razem wzięte zarówno przeciętne studia jak i późniejsze zrobienie
doktoratów. Ponadto, kiedy się przeanalizuje poziom naukowy studiów i doktoratów w
krajach zachodnich, wówczas się okazuje że typowo jest on znacznie niższy od poziomu
naukowego naszych studiów magisterskich. Wyrażając powyższe innymi słowy, studia
magisterskie które my ukończyliśmy, zarówno pod względem czasu trwania, jak i pod
względem poziomu naukowego, były odpowiednikami typowych doktoratów u naszych
odpowiedników z krajów zachodnich.
Oczywiście, ten wysoki poziom naszych studiów będący odpowiednikiem
zachodnich doktoratów, miał zarówno swoje dobre strony, jak i złe strony. Do jego dobrych
stron należało, że przykładowo, w porównaniu z naszymi kolegami zachodnimi, my biliśmy
ich na głowę na każdym możliwym polu. Byliśmy bowiem w stanie uporać się z praktycznie
każdym problemem i doprowadzić do sukcesu niemal każde zadanie. Doskonałym
przykładem z rzeczywistego życia, który demonstruje porównanie naszego poziomu
wiedzy, z poziomem wiedzy zachodnich inżynierów, są owe "kardynalne błędy
konstrukcyjne" popełnione przy projektowaniu zachodnich reaktorów atomowych, które
spowodowały katastrofę nuklearną w czasie trzęsienia ziemi w Japonii z dnia 11 marca
2011 roku - które to błędy są opisane w punkcie #M1 totaliztycznej strony o nazwie
telekinetyka.htm. Jestem tutaj gotów się założyć, że tak kardynalnych błędów
konstrukcyjnych NIE popełniłby żaden z absolwentów Politechniki Wrocławskiej. Z kolei złą
stroną tak doskonałego wykształcenia było, że poza Polską - szczególnie zaś w krajach
angielskojęzycznych, ludzie NIE są nawykli iż ktoś posiada aż tak wysoką wiedzę. Stąd
niemal dla każdej pozycji na zachodzie byliśmy zbyt wysoko wykwalifikowani i jeśli przyszło
nam tam pracować to typowo musieliśmy ukrywać swoją wiedzę i możliwości. Przeciętni
zachodni przełożeni mają wszakże tą trendencję, że jeśli odkryją iż któryś z ich
podwładnych wie znacznie więcej niż oni sami, wówczas natychmiast starają się go pozbyć
pod jakimkolwiek pretekstem.
6. W czasie trwania naszych 6-letnich studiów niektórzy z nas byli jednym z 6-ciu
roczników studentów Politechniki Wrocławskiej którzy osobiście doświadczyli niezwykle
rzadkiego zjawiska rezonansowej "nirwany tłumu", opisanego w punktach #C3 i #C4.2
206-A5-(rok.htm)
strony nirvana_pl.htm. Tamtą rezonansową "nierwanę tłumu" przeżyliśmy zbiorowo w 1968
roku, kiedy to po ogłoszeniu strajku okupacyjnego Politechniki Wrocławskiej, ówcześni
studenci tej uczelni zgromadzili się w auli aby wysłuchiwać przemówień delegatów z
poszczególnych zakładów pracy Wrocławia. Uniesienie patriotyczne jakie towarzyszyło
owym przemówieniom zwolna rezonowało w słuchaczach aż do punktu wzbudzenia w nas
zjawiska które w swoich późniejszych badaniach nazwałem nirvaną rezonansową.
Pamiętam że w owym momencie tłum studentów obecnych w auli został zbiorowo ogarnięty
tak silnym uczuciem szczęśliwości, że zaczęły się dziać niewyobrażalne sceny.
Przykładowo wiele dziewcząt zwyczajnie mdlało ze szczęścia - stąd aby wynieść je z
nabitej tłumem auli trzeba było je podawać sobie nawzajem ponad głowami - tak jak w
dzisiejszych czasach czynią to z idolami na koncertach. Pozostali płakali, lub krzyczeli, zaś
większości z nas aż nogi się uginały od obezwładniających nas potężnych emocji. Niestety,
z braku dostępności do informacji na temat istnienia i odczuwania zjawiska "nirwany",
praktycznie niemal nikt z nas nie zdał sobie wówczas sprawy że faktycznie przeżyliśmy to
niezwykłe uczucie. Dopiero w 30 lat później moje przeżycie na tropikalnej wyspie Borneo
odmiennie wyzwalanej "nirwany zapracowanej", pozwoliło mi porównać podobieństwo
doznanych uczuć szczęśliwości do tamtych uczuć przeżywanych przez tłum studentów w
auli Politechniki Wrocławskiej, oraz stopniowo rozpracować co i dlaczego wówczas
przeżyliśmy.
7. Nasze studia odbywały się zgodnie z duchem wychowania zalecanym w Biblii.
Wielu dzisiejszych "fotelowych teoretyków" zarzuca Biblii że ta zaleca serwowanie
młodzieży "twardej szkoły życiowej". Zgodnie bowiem z Biblią, aby wypracować w
wyrastających młodych ludziach najwartościowsze cechy charakteru, trzeba ich traktować
tak jak "hartuje się stal" - więcej na ten temat wyjaśniam w punkcie #A3 odmiennej strony
god_proof_pl.htm, w punkcie #B5.1 strony will_pl.htm. oraz w punkcie #K1 strony
wszewilki.htm. Jeśli też przeanalizuje się przebieg naszych studiów, metody naszych
wykładowców, oraz sytuację i atmosferę która wówczas panowała w Polsce i na naszej
uczelni, wówczas się odkrywa że faktycznie hartowano nas tak jak hartuje się stal. Możemy
więc być dumni, że nie jesteśmy mięczakami i maminsynkami, a że los i uczelnia odesłali
nas do życia wysoko sprawnych i zahartowanych jak stal w zmaganiu się z
przeciwieństwami.
8. Byliśmy ostatnią generacją studentów na Ziemi, która ciągle była rozliczana nie
tylko za nabytą wiedzę, ale także za przestrzeganie standardów moralnych, etycznych,
ubioru, zachowania, itp. W stosunku do wszystkich następnych generacji studiującej
młodzieży, zarzucono egzekwowanie tych dalszych wymagań i standardów. Stąd studenci
którzy przyszli po nas, mogli demonstrować moralność krokodyla i zachowania świni, jeśli
jednak opanowali zadany materiał nie istniały sposoby aby powstrzymać ich przed
uzyskaniem dyplomu i przed wywieraniem degenerującego wpływu na resztę
społeczeństwa. W rezultacie, owe następne generacje zaczęły szybko erodować wszystkie
te wartości które uprzednio podtrzymywały jakość życia ludzi, a więc moralność, religijność,
tradycję, dyscyplinę, małżeństwo, itp. Przykładowo, zgodnie z artykułem "Religion in NZ
heading for extinction, says census study" (tj. "Religia w Nowej Zelandii zmierza do
wymarcia, stwierdzają badania spisu narodowego"), ze strony A4 nowozelandzkiej gazety
The Dominion Post wydanie ze środy (Wednesday), March 23, 2011, w Nowej Zelandii
zupełnie zamiera religijność jej mieszkańców. Podobnie się dzieje z instytucjami
małżeństwa, rodziny, itp.
#E2. Osiągnięcia całego naszego pokolenia z których możemy być szczególnie dumni:
Co około 25 lat zmienia się pokolenie ludzi które zadominowało życie na Ziemi i
które zarządza owym życiem. Pokolenie ludzi do którego my należymy, dominowało życie
na Ziemi przez okres od około 1970 roku, do około 1995 roku. Po nim Ziemia została
wzięta w zarząd przez pokolenie naszych dzieci, którego kontrola nad życiem ludzkości
przypada na lata od około 1995 do około 2020 - w tym również i na chwilę obecną.
Dokonajmy więc teraz przeglądu tych osiągnięć naszego pokolenia zarządzającego Ziemią
od około 1970 do około 1995 roku, z których możemy być najbardziej dumni.
207-A5-(rok.htm)
1. Nasze pokolenie stworzyło na Ziemi największy poziom dobrobytu jaki
ludzkość dotychczas doświadczyła. Jeśli przeanalizować jak zmieniał się poziom dobrobytu
jaki dotychczas panował przez całokres dziejów Ziemi, szczyt tego dobrobytu przypadał
właśnie w okresie dominacji naszego pokolenia. Możemy więc z duma stwierdzić, że to
właśnie rękami naszego pokolenia zbudowany został okres największego dobrobytu jaki
ludzkość dotychczas doświadczyła.
2. W czasokresie panowania naszego pokolenia świat został uchroniony przed
doświadczeniem kryzysów ekonomicznych. Nadchodzące w okresach pokoju
niszczycielskie kryzysy ekonomiczne, wywołane zarówno przez łakome pokolenie naszych
dzieci jak i przez ogłupione pokolenie naszych dziadków, wogóle nie zaistniały w okresie
panowania naszego pokolenia. To zaś demonstruje jak rozważne i moralne były nasze
działania.
3. Nasze pokolenie stworzyło na Ziemi najdłuższy okres pokoju i stabilności
politycznej na Ziemi. Jeśli przeanalizować wojny i okresy niestabilności politycznej na
Ziemi, wówczas się okazuje, że to właśnie rękami naszego pokolenia zbudowany został i
utrzymany najbardziej pokojowy i politycznie stabilny okres w dziejach Ziemi.
4. Nasze pokolenie udowodniło w praktyce, że negocjacjami i pokojem można
osiągnąć nieporównanie więcej niż wojną, siłą i zniszczeniem. Wszakże to właśnie za
panowania naszego pokolenia pokojowo rozwiązywaliśmy niemal wszystkie konflikty. To za
naszego pokolenia pokojowy zjednoczyły się Niemcy oraz pokojowo zmienił się ustrój dla
znaczącej proporcji świata. To nasze pokolenie zakończyło tzw. "zimną wojnę" oraz
oddaliło stworzoną przez naszych ojców groźbę wojny nuklearnej. To także nasze
pokolenie w okresie swego działania potrafiło się obyć bez użycia siły, przemocy,
zniszczenia i brutalności.
5. Nasze pokolenie wprowadziło w życie faktyczną równość wszystkich ludzi. To
my po raz pierwszy w dziejach Ziemi zaczęliśmy praktykować zasadę, że każdy człowiek
jest równy, niezależnie od rasy, płci, religii, przekonań, itp. To my zmusiliśmy rasistowskie
państwa do zmiany systemu ich praw. To my ustanowiliśmy kary za dyskryminację. To też
nasza generacja zaczęła zasiadać do okrągłego stołu z reprezentantami wszystkich krajów,
ras i religii.
6. To za naszego pokolenia skomponowana została najpiękniejsza muzyka w
dziejach Ziemi. Przykładowo, to właśnie z naszego pokolenia wywodzi sie ABBA. Niemal
też cała muzyka skomponowana w naszych czasach reprezentuje sobą wszystkie te
wartości których wyraźnie brakuje zarówno w wypaczonym hałasie i pomrukach uważanych
za muzykę przez nasze dzieci, jak i w znacznej proporcji utworów muzycznych
skomponowanych przez poprzedzające nas pokolenia.
#E3. Największe zaniedbania naszego pokolenia:
Kiedy w okresie dominacji naszego pokolenia w latach od około 1970 do około
1995, my byliśmy zajęci budowaniem dobrobytu, pokoju i politycznej stabilności na Ziemi,
niestety zaniedbaliśmy równocześnie i zawaliliśmy wiele innych spraw. To właśnie te nasze
zaniedbania spowodowały, że kiedy około 1995 roku po naszym okresie nadszedł czas
zdominowania Ziemi przez nasze dzieci, wówczas ludzkość raptownie zanurkowała w
kryzysy, terroryzm, wojny, depresję ekonomiczną, niedostatki, bezrobocie, głód, znieczulicę
społeczną, chaos, marazm polityczny, oraz inne nieszczęścia spowodowane ludzkimi
niedoskonałościami. Dokonajmy więc tu przeglądu obszarów w których (a także sposobów
na jakie) całe nasze pokolenie kompletnie "zawaliło" sprawę.
Oczywiście, aby ujawnić generalne trendy odnoszące się do całych pokoleń,
konieczne jest użycie wysokiego stopnia generalizacji. Jak zaś to z generalizowaniem
zawsze bywa, wypunktowywuje ono jedynie najbardziej powszechne i najbardziej
generalne tendencje. Jako takie, nie uwzględnia ono ani wyjątków od opisanych tu
tendencji - które w rzeczywistym życiu zawsze przecież istnieją, ani też jakichkolwiek
indywidualnych osób czy jakichkolwiek konkretnych rodzin. Stąd, na przekór że to co tu
opisane faktycznie odnosi się do całych wskazywanych tu pokoleń, niekoniecznie i nie
zawsze odnosi się to do każdej indywidualnej osoby czy do każdej indywidualnej rodziny.
208-A5-(rok.htm)
1. Rozpieszczenie (zamiast wychowania) pokolenia naszych dzieci. Owo
pokolenie naszych dzieci przejęło po nas kontrolę nad Ziemią około 1995 roku, oraz będzie
ją sprawowało do około 2020 roku (oczywiście - jeśli do wtedy ciągle cokolwiek pozostanie
z naszej planety). Obecnie więc jesteśmy po połowie okresu ich zarządu Ziemią i na
własnej skórze doświadczamy owoców naszego niewłaściwego podejścia do ich
wychowania. Moim zdaniem najpoważniejszym błędem wychowawczym naszego pokolenia
było, że kierując się uczuciami zamiast rozumem odrzuciliśmy tradycyjne metody
wychowania dzieci - które udowodniły już swoją poprawność w działaniu przez całe
tysiąclecia ich używania. Jednocześnie niesprawdzone metody wychowania jakie kierując
się uczuciami zamiast logiką po raz pierwszy powprowadzaliśmy do użycia właśnie my,
wiodły do wyrośnięcia zbyt wielkiej proporcji dzieci naszego pokolenia na egoistów,
snobków, mięczaków, niezdary, niedołęgów, terrorystów, itp. Nasze pokolenie miało raczej
twarde dzieciństwo i młodość. Można więc zrozumieć dlaczego, kiedy w końcu swoimi
rękami zdołaliśmy zbudować największy okres dobrobytu w dotychczasowych dziejach
Ziemi, owocami tego dobrobytu zaczęliśmy bezwarunkowo obsypywać nasze dzieci. Na
dodatek powszechne kierowanie się uczuciami zamiast rozumem spowodowała że bez
przerwy staraliśmy się przypodobać naszym dzieciom i kupić sobie ich miłość, zamiast
wpajać w nie zasady, tradycję, dyscyplinę, odpowiedzialność, oraz inne cechy wymagane
do wpojenia młodemu pokoleniu. To właśnie w okresie dominacji naszego pokolenia nasze
dzieci otrzymywały samochody, komputery i najnowsze zabawki zupełnie bez kiwnięcia
palcem. To nasze pokolenie wprowadziło do użycia miękką i wygodną bieliznę,
jednorazowe pieluchy, zakazy dawania dzieciom klapsa kiedy są niegrzeczne, oraz
urabianie nauczycieli aby używali psychologii zamiast obowiązków, gonienia do pracy i kar
- tak jak to opisane w punkcie #K1 strony o nazwie wszewilki.htm. To nasze pokolenie
pozwalało swym dzieciom wydawać nasze pensje na najmodniejsze ubrania, najbardziej
znanych fryzjerów, oraz najlepsze kosmetyki. W rezultacie, spora proporcja pokolenia
naszych dzieci nawykła że cały świat obraca się wokoło ich pępka, oraz że w życiu można
jedynie brać nic w zamian nie dając. W ten sposób, zgodnie z prawami życia opisanymi w
punkcie #A3 strony god_proof_pl.htm wychowaliśmy pokolenie naszych następców na
niedołęgi i niemoralnych egoistów, którzy umieją zabierać jednak nie potrafią dawać, którzy
umieją obiecywać, jednak nie potrafią dotrzymywać, którzy umieją burzyć, jednak nie
potrafią budować z sukcesem, którzy zamiast pokojowej i efektywnej negocjacji używają
siły i zniszczenia. W swoim podejściu do wychowania następnego pokolenia
zignorowaliśmy tysiąclecia doświadczeń ludzkości że aby nabyć wymaganych cech
charakteru, zgodnie z wyraźnymi zaleceniami Boga wyrażonymi w Biblii młodzież trzeba
wychowywać "tak jak hartuje się stal" - co wyjaśniono w punkcie #B5.1 totaliztycznej strony
will_pl.htm. W rezultacie, reprezentanci owego pokolenia naszych dzieci którzy obecnie
panują nad światem, zapewne nie będą nawet zdolni zapewnić nam godziwych emerytur.
Na stare lata przyjdzie więc nam zbierać owoce faktu że jako pokolenie "zawaliliśmy"
właściwe wychowanie następnego pokolenia. Oczywiście, istnieje znacznie więcej
niepożądanych następstw naszego zawalenia sprawy właściwego wychowania następnego
pokolenia - są one jednak szerzej omawiane w "części #K" odrębnej totaliztycznej strony o
nazwie tapanui_pl.htm.
2. Zdewaluowanie znaczenia moralności i religii. Jak naukowo zdołała to dopiero
nam dowieść teoria wszystkiego zwana Konceptem Dipolarnej Grawitacji (a także
wywodząca się z tej teorii filozofia totalizmu), tak naprawdę to życiem ludzkim rządzą trzy
wielkości moralne, mianowicie tzw. "pole moralne", "energia moralna", oraz "prawa
moralne". Przykładowo, owa teoria i filozofia ustaliły, że tylko te ludzkie działania które
zawsze wznoszą się pod górę "pola moralnego" są moralne i wysoce korzystne dla
wszystkich ludzi których sobą one dotykają. (Tj. korzystne dla wszystkich ludzi są tylko te
działania które podążają wzdłuż tzw. "linii największego oporu intelektualnego" - po
szczegóły patrz punkt #G3 strony eco_cars_pl.htm, oraz/lub punkt #F1 z dalszej części
niniejszej strony.) Natomiast ludzie którzy w swych działaniach ześlizgiwują się w dół "pola
moralnego" wzdłuż tzw. "linii najmniejszego oporu", czyli którzy postępują zgodne z tzw.
filozofią pasożytnictwa, są bezpardonowo tępieni i dotykani wszelkimi możliwymi
209-A5-(rok.htm)
katastrofami, tak jak w punkcie #C3 strony seismograph_pl.htm opisane to zostało dla
mieszkańców wyspy Haiti, w punkcie #E2 strony day26_pl.htm - dla mieszkańców moralnie
zdegenerowanych wybrzeży Oceanu Indyjskiego, zaś w punktach #H2 i #H3 strony
tapanui_pl.htm - dla mieszkańców moralnie zdegenerowanych starożytnych miast Wineta i
Salamis. Przez całe tysiąclecia religie nakazywały ludziom właściwe potraktowanie
moralności, zaś ludzie intuicyjnie podążali za tymi nakazami swych religii. Chociaż więc
wolno i po omacku, ciągle poziom cywlizacyjny naszej planety nieustannie wówczas się
podnosił. Jednak nasze pokolenie nagle odeszło od Boga i od moralności. Wszakże to
nasze pokolenie zamiast moralności i religijnej "miłości bliźniego" zaczęło wmawiać swym
dzieciom że życiem rządzą Darwinowskie "prawa dżungli" oraz zasady "przeżywania
najsilniejszego"! W rezultacie owe "prawa dżungli" mamy teraz wokoło. Przeżywać też
zaczynają właśnie tylko owi najsilniejsi i najboleśniej kąsający.
3. Zaniedbanie kultywowania tradycji i umożliwienie degradacji w postawach
ludzi. Przez wieki tradycja i system ludzkich wartości stanowił rodzaj szkieletu jaki dumnie
podtrzymywał ludzkość. Niestety, to właśnie nasze pokolenie zaniedbało kultywowanie
dawnych tradycji i pozwoliło aby niszczycielskie i niesprawdzone wcześniej postawy
życiowe zaczęły wkradać się do życia ludzi. Z kolei owo zaniedbanie kultywowania tradycji
oraz degradacja postaw miały fatalne następstwa. Przykładowo, zatarły one zrozumienie
dobra i zła, oduczyły odróżnianie tego co moralne od tego co niemoralne, pozwoliły na
uznanie zboczeń i wypaczeń za wzorce do naśladowania, itd., itp.
4. Zaniedbanie przekazu tradycji o istotności wsłuchiwania się w podszepty
naszego sumienia. Aby umożliwić ludziom wytrwanie przy moralnym postępowaniu, kiedy
Bóg stwarzał ludzi, wyposażył ich w specjalny "przeciw-organ" zwany "sumieniem". Owo
"sumienie" jest rodzajem jakby jednokierunkowej "linii telefonicznej" która na stałe jest
podłączona do umysłu Boga aby nieustannie nam podszeptywać czy dane nasze działanie
jest "moralne" czy też "niemoralne", a w ten sposób aby zawsze nam umożliwiać
jednoznaczne odróżnianie dobra od zła. Istnieje nawet filozofia życiowa zwana totalizmem
intuicyjnym, której praktykowanie sprowadza się właśnie do uważnego wsłuchiwania się w
podszepty własnego sumienia i następnego postępowania zgodnego z tymi podszeptami
we wszystkim co tylko w swoim życiu się czyni. Działanie owego "sumienia" zdumiewa tych
dzisiejszych naukowców, których ateistyczne światopoglądy NIE pozwalają im zrozumieć
jak to się dzieje że poczucie dobra i zła jest w nas wbudowane od samego początku i daje
się wykryć nawet już w sześcio-miesięcznych dzieciach - jako przykład patrz artykuł "Sense
of right and wrong in place by six months of age, research found" (tj. "Poczucie dobra i zła
istnieje już w sześcio-miesięcznych dzieciach, badania wykazują") ze strony A5 gazety The
New Zealand Herald (wydanie z wtorku (Tuesday), May 11, 2010). Niestety, podszepty
sumienia daje się zagłuszać - zaś powtarzanie owego zagłuszania z czasem prowadzi do
chronicznego ignorowania sumienia i do wypaczonego zrozumienia dobra i zła. To też
właśnie nasze pokolenie było ostatnim na Ziemi którego postępowaniem rządziły głównie
podszepty sumienia. Niestety, samemu ciągle kierując się sumieniem, zaniedbaliśmy
przekazania następnym generacjom owej istotnej tradycji wsłuchiwania się w podszepty
sumienia i pedantycznego wdrażania tego co sumienie nam nakazuje. W rezultacie zamiast
wsłuchiwać się w sumienie, następne generacje ludzi zaczęły wsłuchiwać się w swoje
pożądania, chciwość, zachcianki, itp. Efekty zaś tego widzimy obecnie wokoło siebie w
formie gwałtownie upowszechniającej się filozofii pasożytnictwa, oraz wynikającego z niej
moralnego upadku naszej cywilizacji.
5. Zaniedbanie opieki nad naturą i środowiskiem. W pogoni za dobrobytem i w
zapale mnożenia dóbr materialnych jako pokolenie zapomnieliśmy również o naturze i o
środowisku. W rezultacie to nasze pokolenie staje się odpowiedzialne za nieszczęścia i
problemy jakie obecnie zaczynają wyraźnie ujawniać się wokoło. Na dodatek, nie
wychowaliśmy właściwie pokolenia naszych dzieci które przejęły świat po nas, tak że
pokolenie to NIE nabyło cech wymaganych do naprawy naszych błędów. Stąd dzieciom
naszego pokolenia też brakuje tego co potrzeba, aby naprawić nasze zaniedbania.
Sytuacja z naturą i środowiskiem być może zacznie się poprawiać dopiero kiedy panowanie
nad światem przejmą nasi wnukowie około 2020 roku - ale pod warunkiem że zdołamy im
210-A5-(rok.htm)
jakoś przekazać informacje których im potrzeba - po szczegóły patrz punkty #K7 i #K8 ze
strony tapanui_pl.htm.
6. Zaniedbania etyczne na polu zdrowia i medycyny. Nasze pokolenie kompletnie
zawaliło też właściwe ustawienie zasad działania i etyki służby zdrowia i medycyny.
Zamiast kultywowania uprzedniej "dbałości o każdego człowieka", to w naszym okresie
pozwoliliśmy aby lekarze zaczęli dbać o dochód i tylko o tych najbogatszych zaś
farmaceuci opracowywali głównie lekarstwa które łagodzą ale nie leczą - a stąd które raz
zażyte muszą potem być zakupywane i zażywane już przez całą resztę życia. Teraz zaś
przyjdzie nam za to płacić niemal kompletnym brakiem właściwej opieki medycznej i służby
zdrowia - kiedy najbardziej tych potrzebujemy.
***
Oczywiście, podobnych uchybień nasze pokolenie popełniło znacznie więcej.
Niektóre z nich są jednak zbyt specjalistyczne aby je tu opisywać. Inne z kolei są zbyt
rozległe i faktycznie to wymagają znacznie szerszego wyjaśnienia. Z tego powodu, tylko
najbardziej reprezentacyjny przykład wysoce znaczącego z takich dalszych uchybień
naszego pokolenia jest skrótowo wzmiankowany poniżej w następnym punkcie, zaś
szczegółowo jest on omówiony w "części #K" odrębnej strony tapanui_pl.htm - szczególnie
patrz tam punkty #K5 i #K6.
#E4. Obecne staczanie się ludzkości w epokę "neo-średniowiecza" oraz nasze zawalenie
obowiązku zapobiegnięcia temu staczaniu się:
Pokolenie naszych ojców którzy zarządzali Ziemią od około 1945 roku do około
1970 roku panicznie bało się wojny. Postępując więc w zgodzie z dewizą starożytnych
Rzymian "jeśli chcesz pokoju przygotowuj się do wojny" nasi ojcowie rozwijali broń jądrową
i w latach 1945 do 1970 dokonywali setek próbnych eksplozji nuklearnych. Niestety, każda
eksplozja broni jądrowej generuje straszliwą plagę jaką są narazie niewykrywalne przez
oficjalną naukę ludzką wibracje "hałasu telepatycznego". Wibracje te mają bowiem brzydki
zwyczaj że rezonują one potem w ziemskiej jonosferze przez całe wieki oraz że ich moc
kumuluje się lawinowo z każdą następną próbną eksplozją broni jądrowej. Na nieszczęście
dla ludzkości, wibracje te pozostając niesłyszalne w sposób świadomy oddziaływują jednak
wysoce niszczycielsko na naszą podświadomość - która je słyszy i odbiera. Stąd posiadają
one wysoce niszczycielski wpływ na umysły ludzi, wypaczając ich zdrowie, formując
zboczenia, obniżając inteligencję, zwiększając irytowalność i agresywność, wypaczając
nastroje, emocje, smak i postawy, obniżając liczbę spermoidów, itd., itp. W rezultacie,
nasilanie się takiego rezonowania "hałasu telepatycznego" w ziemskiej jonosferze
powoduje stopniowe staczanie się całej ludzkości w epokę niemoralności, niezgodności,
chaosu, wojen, krzywd, itp. Epoka zwana "średniowieczem" wywołana była właśnie takim
rezonowaniem "hałasu telepatycznego" - tyle że spowodowanym przez eksplozję Tapanui a
nie przez eksplozje nuklearne. Owo więc "panikowanie" pokolenia naszych ojców i
dokonywanie przez nich setek próbnych eksplozji broni nuklearnej, spowodowało aż takie
zagęszczenie rezonowania "hałasu telepatycznego" wokół Ziemi, że zepchnęły one
ludzkość w kolejną epokę "neo-średniowiecza". Skutki tej nowej epoki zaczynamy właśnie
coraz wyraźniej widzieć dookoła siebie.
O istnieniu, o generowaniu, oraz o następstwach "hałasu telepatycznego" jest
nam wiadomym już od ralatywnie dawna. Przykładowo informacje o tym "hałasie
telepatycznym " ja publikuję systematycznie już od czasu kiedy w 1987 roku odkryłem
zaistnienie eksplozji Tapanui (tj. tej eksplozji która spowodowała nadejście na Ziemię
oryginalnej epoki "średniowiecza"), oraz kiedy ustaliłem że "średniowiecze" było właśnie
wynikiem rezonowania owego hałasu. Stąd w publikacjach takich jak podrozdział D4 z
monografii [5/4] ostrzeżenia o nadchodzącym staczaniu się ludzkości w epokę "neośredniowiecza" były upowszechniane na długo przedtem zanim pierwsze oznaki owego
staczania zaczęły się ujawniać na Ziemi. Niestety, moje ostrzeżenia okazały się "wołaniem
na puszczy". A szkoda że były one zignorowane, bowiem nosiły w sobie potencjał aby
zapobiec i powstrzymać nadejście na Ziemię obecnie już wyraźnie się eskalującej epoki
"neo-średniowiecza". To z tego powodu ja wierzę, że nasze pokolenie mogło zapobiec
211-A5-(rok.htm)
stoczeniu się ludzkości w epokę "neo-średniowiecza", jednak kompletnie "zawaliło" także i
tą sprawę. Teraz zaś, kiedy "neo-średniowiecze" już panuje i z każdym dniem się nasila,
nie daje się już mu zapobiec. Jedynie co ciągle możnaby próbować, to łagodzić jego
następstwa.
Podsumowując więc ten punkt, kolejną istotną sprawą którą kompletnie "zawaliło"
nasze pokolenie, to że nie zapobiegło stoczenia się ludzkości w obecnie panującą epokę
"neo-średniowiecza" - chociaż posiadało wszelkie wymagane informacje aby epoce tej
zapobiec. W rezultacie tego "zawalenia", na Ziemię nadeszły obecne czasy "neośredniowiecza" - w których, podobnie jak w oryginalnym "średniowieczu", przykładowo
małżeństwa są tylko na okres dobrej pogody, zaś rodziny się rozpadają z chwilą pierwszych
kłopotów. W których to czasach zamiast rzeczowo badać niewyjaśnione zjawiska, Boga,
UFO, duchy, ESP, itp., oraz zamiast zważać na materiał dowodowy w ich sprawie, ludzie
tak wypaczyli i zdegenerowali swoje postępowanie że albo całkowicie ignorują te istotne
sprawy, albo też "palą na stosie" badaczy którzy ujawnili im niewygodne prawdy. Zamiast
wychowywać dzieci zgodnie z udowodnionymi przez tysiąclecia metodami zalecanymi
przez Biblię, rodzice zaczęli oszczędzać im bólu i wysiłku, pocieszać że bezmyślność i
głupota też zasługują na nagrody, wychwalać nawet za zjedzenie posiłku, obsypywać
prezentami za czynienie niczego, dawać im dyplomy i medale tylko za wzięcie udziału, oraz
wpajać w nich przekonanie że są pępkami całego wszechświata. Zamiast w rodzinnym
życiu utrzymywać tradycje, role, pozycje i obowiązki, pozwala się obecnie aby każdy mógł
czynić co tylko zechciał, oraz aby nikt nie zaznał żadnej struktury, dyscypliny, ograniczeń,
ani odpowiedzialności. Zamiast słuchać tych co mają coś do powiedzenia obecnie słucha
się tych co są najbardziej krzykliwi. Zamiast nazywać wszystko po imieniu, wprowadza się
nową terminologię aby przypadkiem kogoś nie obrazić. Zamiast się modlić, ludzie wstydzą
się już swego Boga. Zamiast wytykać i zwalczać to co złe i niemoralne, wprowadza się
"prawa prywatności" oraz "cywilne unie" które pozwalają wszystko to ukryć lub
zalegalizować. Zamiast potępiać i karać zboczonych, zwyrodniałych i pozbawionych
hamulców, czyni się ich idolami. Zamiast pomagać ludziom w potrzebie, wymyśla się
instytucje na które można potem przerzucać odpowiedzialność za pomoc, podczas gdy
majbliźsi mogą zabawiać się w gapiów. To w czasach staczania się w "neo-średniowiecze"
wyeliminowane zostały umysłowo inspirujące wieczorne życie towarzyskie i rozmowy ze
starszą generacją oraz filozoficznie nastrajające modlitwy, będąc zastąpione bezmyślnym
oglądaniem telewizji lub podsycaniem brutalności z pomocą gier komputerowych. To w
owych czasach staczania się ponownie zaczęło się zatrudniać "za to KOGO ktoś zna", a
nie "za to CO ktoś potrafi dokonać".
Najgorsze jednak, że owo następne pokolenie naszych dzieci, po przejęciu po
nas planety około 1995 roku, dodatkowo eskalowało dalej powyższe trendy "neośredniowiecza". W rezultacie, na Ziemi zapanowała obecna epoka niemoralności,
zachłanności, wypaczeń, zboczeń, agresji, zbrodni, bezrobocia, upadku i głodu. I tak
zachłanność ludzka została wyeskalowana do granic absurdu. Stąd np. politycy zamiast
pytać jak kiedyś "co to uczyni dla naszego narodu lub kraju", często zaczynają swoje rządy
od wypytania "a co (lub ile) jest w tym dla mnie". Zamiast pracować na życie, obecnie "żyje
się na kredyt". Zamiast płacić proporcjonalnie do wkładu, obecnie wymyśla się milionowe
zarobki dla dyrekcji zaś głodowe ochłapy dla robotników, premie równoważne tysiącom
pensji dla zarządu, oraz odsyłanie na bezrobocie dla reszty pracowników. Bóg stopniowo
eliminowany jest z życia, zaś zamiast niego wprowadza się kult pieniądza i szybkiej
przyjemności. Zamiast ludzi widzi się naokoło jedynie ciała i mięśnie, zaś zamiast natury jedynie potencjał do zarobku. Itd., itp.
W przeszłości naszej cywilizacji istniał już raz taki okres czasu kiedy ludzie
zaprzestali słuchania wiedzy, materiału dowodowego, logiki, głosów rozsądku, oraz
podszeptów sumienia, a zaczęli eskalować najróżniejsze wypaczenia kierując się wyłącznie
uczuciami i emocjami. Okres ten nazywamy "średniowieczem". Poprzez trwałe wdrożenie w
życie nowej tradycji aby ignorować moralność, wiedzę, logikę, dowody, oraz głosy
rozsądku, a wsłuchiwać się wyłącznie w nasze uczucia i zachcianki które już od dawna są
degenerowane niszczycielskim "hałasem telepatycznym", nasza planeta stopniowo stacza
212-A5-(rok.htm)
się obecnie w mroki epoki lustrzanie podobnej do "średniowiecza". To dlatego w okresie
panowania naszego pokolenia rozpoczął się na Ziemi proces który my mogliśmy
powstrzymać, jednak który po zignorowaniu stoczył ludzkość w obecnie już eskalującą się
po Ziemi epokę wysoce niemoralnego "neo-średniowiecza". Kiedy zaś owe wypaczenia
"neo-średniowiecza", oraz wszystkie jego niemoralne konsekwencje, raz już całkowicie
rozpanoszą się po Ziemi, zapewnie potrzebny będzie wysiłek aż wielu kolejnych generacji
(jeśli nie stuleci) aby ludzkość zdołała powrócić do sytuacji powszechnej moralności i
dobrobytu.
Dalsze informacje na temat "neo-średniowiecza" zawarte zostały w "części #K"
totaliztycznej strony tapanui_pl.htm - szczególnie patrz tam punkty #K5 i #K6. Z kolei
przygotowane wiele lat temu ostrzeżenia o nadchodzeniu na Ziemię epoki "neośredniowiecza" można sobie poczytać z podrozdziału D4 w monografii [5/4].
#E5. Nasz moralny obowiązek uświadamiania prawdy o prowokacji, niesprawiedliwości i o
potrzebie zadośćuczynienia krzywdzie popełnionej na owych około 40-tu naszych kolegach
usuniętych z Politechniki Wrocławskiej po 1 maja 1968 roku:
W dniu 1 maja 1968 roku, na naszych oczach popełniona została bardzo
poważna niesprawiedliwość wobec około 40 naszych byłych kolegów z uczelni.
Dokładniejszy opis tamtych zdarzeń zawarty jest w punkcie #F2 mojej odrębnej strony
internetowej o mieście Wrocławiu. Mianowicie, koledzy owi zostali zwodniczo namówieni do
wzięcia udziału w pochodzie pierwszomajowym mającym spełniać funkcję zasadzki na
politycznie-aktywnych studentów, poczym po zostaniu otoczonymi przez bojówkę
ówczesnej policji politycznej zostali oni wbrew swej woli zamieszni w rozruchy uliczne,
obfotografowani przez policję polityczną, usunięci z uczelni, oraz siłą powcielani do wojska.
Popełniona więc na nich została okropna niesprawiedliwość jaka domaga się moralnego
zadośćuczynienia.
Jednym więc z naszych moralnych obowiązków jest uświadomienie
społeczeństwu prawdy o tamtej prowokacji politycznej, oraz podjęcie domagania się aby
owym około "40 pokrzywdzonym" z grona naszych byłych kolegów przyznana została jakaś
forma moralnego zadośćuczynienia. Ponieważ każdy z tamtych poszkodowanych obecnie
jest już w wieku emerytalnym, zaś niektórzy z nich zapewne już NIE żyją, w mojej opinii
najwłaściwszą formą takiej moralnej rekompensaty byłoby gdyby Politechnika Wrocławska
odszukała ich i każdemu z nich przyznała teraz tytuł "magistra inżyniera honoris causa" - tj.
tytuł moralnie rekompensujący za ten którego wówczas zostali niesprawiedliwie pozbawieni
(w razie potrzeby tytuł ten należałoby im przyznać nawet pośmiertnie - jeśli ich rodziny
zgodziłyby się zaakceptować ów tytuł w ich imieniu). Warto tu też odnotować, że
przyznanie im takich tytułów faktycznie okazałoby się również wysoce korzystne dla samej
Politechniki Wrocławskiej. Wszakże dla tej uczelni byłoby to też doskonałym posunięciem w
tzw. "Public Relations" (PR). Rozgłos tego wysoce słusznego i sprawiedliwego posunięcia
rozniósłby się przecież po całej Polsce, a być może nawet i po całym świecie.
Część #F: Jak "zasady życia" wyjaśniane są przez teorię zwaną Konceptem Dipolarnej
Grawitacji oraz przez wynikającą z tej teorii filozofię totalizmu:
#F1. Analogia "wysokiej i gładkiej ściany (lub muru)" jako ilustracyjny symbol poznawania
życia bez wspomagania swych wysiłków ustaleniami Konceptu Dipolarnej Grawitacji:
Motto: "Poznaj cele i metody Boga, a zrozumiesz świat jaki Cię otacza."
Intrygującym aspektem dotychczasowej oficjalnej nauki ludzkiej jest, że
wypracowała ona dziesiątki teorii jakie wyjaśniają wszystko co ogromnie odległe od ludzi w
czasie lub przestrzeni, np. wyjaśniają jak powstają odległe gwiazdy i galaktyki, jak powstał
wszechświat w wyniku "Wielkiego Bangu", czy jak wyglądała ewolucja człowieka miliony lat
temu. Jednak aż do czasu opracowania mojej teorii wszystkiego zwanej Konceptem
Dipolarnej Grawitacji, nie mieliśmy ani jednej nawet najmizerniejszej teorii naukowej która
by nam wyjaśniała jak mamy żyć "tutaj" oraz "teraz". Tymczasem w punkcie #J5 mojej
213-A5-(rok.htm)
odrębnej strony o nazwie wszewilki_jutra.htm, a także w punkcie #C6 innej strony
prawda.htm i w punkcie #B2 strony malbork.htm, wyjaśniłem ilustracyjnie i podparłem
przykładami, że nasze wysiłki poznawania i prowadzenia życia bez uprzedniego posiadania
teorii naukowej jaka by nam wyjaśniała jak naprawdę należy żyć "tutaj" oraz "teraz", daje
się porównać do prób wspinania się na wysoką i gładką ścianę (lub mur) bez użycia
jakiejkolwiek drabiny lub rusztowania. Wszakże wielu ludzi którzy rzucają się na życie
głową do przodu, albo rozbijają sobie o nie głowę, albo też wybijają swą głową dużą dziurę
w owym życiu - której to dziury potem nie daje się załatać przez całe wieki. Tymczasem
jeśli życie potraktuje się podobnie jak wysoki i gładki mur (czy ścianę) na który musimy
jakoś się wspiąć, wówczas teoria naukowa jaka wyjaśnia nam zasady owego życia, jest dla
nas jak rodzaj drabiny lub rusztowania przystawionych do owego muru. Znaczy, wówczas
nasze wspinanie się jest łatwiejsze, bowiem możemy już opierać się NIE tylko na samym
murze, ale także na pomocy owej drabiny.
W 1985 roku dostąpiłem zaszczytu rozpracowania teorii naukowej którą potem
nazwałem Konceptem Dipolarnej Grawitacji. Teoria ta wyjaśnia praktycznie wszystko,
włączając w to zasady, prawa, wielkości, moce, itp., które rządzą codziennym życiem ludzi.
To właśnie z powodu odnoszenia się tej teorii do praktycznie wszystkiego, oraz jej
wyjaśniania sobą wszystkiego, teoria ta nazywana jest również teorią wszystkiego. Na
dodatek, ponieważ owa teoria naukowa dawała nam jasne i jednoznacznie wytyczne jak
powinniśmy żyć, na jej podstawie opracowana została nowa filozofia codziennego życia
którą potem nazwałem filozofią totalizmu (pisaną przez literę "z" - aby odróżniać ją od wersji
"totalitarianismu" też skrótowo czasami nazywanego "totalism" - ale pisany przez "s"). Owa
"filozofia totalizmu" jest więc jakby ekstraktem ze znacznie obszerniejszego Konceptu
Dipolarnej Grawitacji, jaki to ekstrakt koncentruje się wyłącznie na wyjaśnianiu zasad
według których należy żyć i jakie powinno się (oraz warto) stosować w swoim codziennym
życiu. Ponieważ zarówno ów Koncept Dipolarnej Grawitacji jak i filozofia totalizmu opisane
są dokładnie w całym szeregu stron internetowych i monografii, NIE będę ich tutaj już
ponownie omawiał. Jednak dla naukowej ścisłości powtórzę tutaj kilka najbardziej wartych
poznania zasad, poraw i regularności, jakie one ujawniają że te rządzą naszym codziennym
życiem. Oto owe regularności:
1. Wpływ tzw. "pola moralnego" na przebieg życia ludzi. Ci z czytelników którzy
mają zmysł obserwacyjny, odnotowali już zapewne, że każde z naszych działań
pozafizycznych ma te same cechy jak nasze działania fizyczne. Przykładowo, aby fizycznie
wspiąć się pod górę, musimy włożyć w owo wspinanie określony wysiłek i cierpnienie. Za to
staczanie się w dół typowo przychodzi nam łatwo i przyjemnie. Podobnie, aby pozafizycznie
dokonać czegoś dobrego i trawałego (np. dopomóc komuś, podjąć długoterminowo
poprawną albo sprawiedliwą decyzję, czy wypowiedzieć prawdę) też trzeba włożyć w to
sporo wysiłku i wkładu cierpienia. Natomiast czynienie wszystkiego co z czasem okaże się
złem, czy zwykłe lenistwo i nieczynienie niczego, zawsze jest łatwe i przyjemne. Powodem
takiego stanu rzeczy jest istnienie szczególnego "pola moralnego" które działa tak samo,
jak dobrze nam już znane "pole grawitacyjne". Tyle tylko że "pole moralne" wymusza
konsumpcję (przepływ) naszej energii przy każdym działaniu, a nie jedynie przy fizycznym
wchodzeniu na góry czy na schody. Owo "pole moralne" zostało bowiem uformowane we
wszechświecie specjalnie po to aby czynienie tego co moralne i co dobre dla ludzi zawsze
wymagało wkładania w to wysiłku i pracy, a także aby wszystko co czynione jest bez
wysiłku i bez wkładu pracy z czasem okazywało się niemoralne i niedobre dla ludzi. Dzięki
więc istnieniu tego pola, to co moralne NIE może być przypadkowo zrealizowane przez
czyjeś nieczynienie niczego, ani nie może być łatwo osiągane przez leniwców czy
egoistów. Aby bowiem postępować w swym życiu moralnie, zawsze konieczne jest
wkładanie w swe moralne działania określonego wysiłku i energii.
Istnienie i żelazne działanie owego "pola moralnego" ma interesującą
konsekwencję dla naszego życia codziennego. Chodzi bowiem o to, że w życiu NIE zawsze
od razu jest nam wiadomym jakie działanie w danej sytuacji jest najbardziej moralne i
poprawne zaś po zrealizowanie NIE okaże się potem być błędem za jaki przyjdzie nam
kiedyś zapłacić. Otóż z powodu istnienia pola moralnego, w działaniu jest zawsze zasada,
214-A5-(rok.htm)
że "moralnie najpoprawniejsze jest zawsze działanie które w danej sytuacji idzie wzdłuż
tzw. 'linii największego oporu intelektualnego', zaś niemoralne i najgorsze zawsze jest
postępowanie które w danej sytuacji idzie wzdłuż tzw. 'linii najmniejszego oporu
intelektualnego' ". Jeśli więc w jakiejś sytuacji życiowej NIE wiemy jak mamy postąpić,
wówczas zawsze powinniśmy wybrać postępowanie jakie wymaga naszego największego
wkładu intelektualnego (zwróć uwagę na intelektualność tego wkładu, bowiem oprócz
wkładów intelektualnych istnieją również wkłady fizyczne oraz wkłady emocjonalne). Nigdy
bowiem takie postępowanie NIE okaże się potem niewłaściwym. Z kolei wybranie działania
które idzie wzdłuż owej 'linii owego największego oporu intelektualnego' jest już proste.
Wystarczy bowiem aby w danej sytuacji sprawdzić co byłoby dla naszego umysłu
najłatwiejszym z niej wyściem, potem zaś wystarczy zrealizować dokładną tego
odwrotność.
2. Jak faktycznie działa prawo moralne wyrażone znanym przysłowiem "miłe
złego początki, a koniec żałosny". Jak to wyjaśniłem w poprzednim punkcie, zasadnicza
funkcja "pola moralnego" polega na powodowaniu że w świecie fizycznym czynienie
czegokolwiek co moralne i co dobre dla ludzi, zawsze musi wymagać wkładania w do
znaczącego wysiłku i cierpienia. Dlatego to samo "pole moralne" zawsze ułatwia i
uprzyjemnia wszystko co niemoralne i co szkodliwe dla ludzi. To owo wiec pole moralne
powoduje, że dokonywanie wszystkiego co niemoralne i co w długoterminowym działaniu
okaże się szkodliwe dla ludzi, zawsze musi być przyjemne i łatwe. Stąd początek
przysłowia z tytułu "miłe złego początki" bierze się właśnie ze sposobu na jaki działa "pole
moralne".
Poznanie faktu że "pole moralne" ułatwia i uprzyjemnia dokonywanie wszystkiego
co potem okaże się niemoralne i szkodliwe dla ludzi, ma duże znaczenie dla naszego życia.
Wszakże uświadamia ono że wszelki łatwy, szybki i przyjemny sukces w czymkolwiek jest
też dla nas faktycznie rodzajem "dzwonka alarmowego" iż "nie tędy droga". Jeśli więc np.
jakiś polityk ma powszechnie lubiany uśmiech i miłe zachowanie jednak unika wszystkiego
co niepopularne, trzeba się go strzec bo potem wyniszczy on gospodarkę oraz zapożyczy i
zaprzeda swój kraj. Jeśli wszystko się zmawia aby jakaś partia polityczna łatwo wygrała
wybory, trzeba się mieć na baczności - bowiem doprowadzi ona kraj do ruiny. Jeśli budowa
jakiejś fabryki czy kopalni idzie "jak po maśle" - trzeba się mieć na baczności bo potem
zniszczy ona środowisko, podminuje okoliczne domy, oraz zrujnuje gospodarkę tego
regionu. Jeśli jakaś teoria naukowa lub odkrycie od razu uzyskują światowy rozgłos i liczne
nagrody, trzeba wziąść ją pod lupę bowiem w przyszłości będą one zwodziły ludzkość i
blokowały postęp przez całe stulecia. Jeśli ktoś sam nas znajdzie i zaoferuje swoje usługi powinniśmy się mieć na baczności bo drogo potem będzie nas kosztował. Jeśli jakiś golfer,
sportowiec, czy piosenkarz nagle i bez wysiłku osiągnął szczyty, jest więcej niż pewnym że
kiedyś okaże się on wzorcem niemoralnego postępowania i najgorszym przykładem dla
innych. Itd., itp.
3. Dlaczego katastrofy unicestwiają wyłącznie praktykujących filozofię
pasożytnictwa. Niemal każdy dziennik telewizyjny i każda gazeta przynoszą coraz więcej
złych nowin. Powodzie w Polsce, wulkany w Islandii, pożary w Rosji i Kanadzie, Tornada w
USA, huragan w Nowym Orleanie, terroryści w WTC, tajfuny na Pacyfiku, trzęsienia ziemi
na Haiti, w Pakistanie i w Nowej Zelandii, tsunami w Indonezji, itp. itd. Ludzie nerwowo
spekulują jakie mogą być tego przyczyny. Jedni panikują, że jest to następstwo szerzącej
się bezbożności i ateizmu, jakie sprowadzają na ludzkość gniew Boga i "koniec świata" (po
więcej informacji na temat "końca świata" - patrz punkt #B8 strony o nazwie
seismograph_pl.htm). Inni pocieszają ateistów i polityków, że jest to tylko wynik rozwoju
przemysłu i ocieplania się klimatu - bowiem wyniszcza on pozornie bezwybiorczo nawet
wysoce religijne kraje i osoby. Niestety, w swoich próbach znalezienia reguł w tych
pozornie chaotycznych katastrofach, ludzie narazie przymierzają do ich ofiar niemal każde
kryterium - oprócz tego co najważniejsze, czyli moralności. Jest to jednak zrozumiałe.
Wszakże przed opracowaniem Konceptu Dipolarnej Grawitacji świat ani dokładnie NIE
wiedział czym dokładnie jest "moralność", ani też nie potrafił poklasyfikować ludzi według
wyznawanej przez nich moralności. Świat NIE wiedział bowiem, że pod względem
215-A5-(rok.htm)
wyznawanej moralności, wszyscy ludzie dzielą się jedynie na dwie zasadnicze grupy, tj. na
(1) totaliztów i (2) na pasożytów. Totalizci (1) to ludzie którzy czasami nawet nie słyszeli
jeszcze o "filozofii totalizmu" ani o zidentyfikowanych i opisanych przez nią wielkościach
moralnych, takich jak "prawa moralne", "pole moralne" i "energia moralna". Jednak ciągle
starają się oni intuitywnie wypełniać "prawa moralne" (wsłuchując się w tym celu w "głos
swego sumienia" który prawa te im podpowiada), ciągle mozolnie wspinają się pod górę
"pola moralnego" poprzez nieprzerwane czynienie dobra, oraz ciągle pracowicie gromadzą
"energię moralną". Ponieważ zaś "głos sumienia" przemawia do każdej osoby, do owej
kategorii "totaliztów" często należą też ludzie popularnie nazwywani "ateistami". Z kolei
pasożyci (2) to ludzie którzy wcale nie chcą nawet wiedzieć o "prawach moralnych", "polu
moralnym", czy "energii moralnej", ani którzy nigdy nie słuchają swego "głosu sumienia". W
swoim życiu zawsze też unikają oni wypełniania jakichkolwiek praw, włączając w to "prawa
moralne", wybierają leniwe i przyjemne ześlizgiwanie się w dół "pola moralnego", oraz są
zbyt leniwi aby pracowicie zarabiać dla siebie "energię moralną". Co nawet bardziej dziwne,
do kategorii "pasożytów" często należą również ludzie głęboko religijni - NIE bez powodu
więc Bóg Ojciec tak pokierował losami Jezusa, że na śmierć Jezus był wydany właśnie
przez najwyższych kapłanów praktykujących ową wysoce niemoralną filozofię
pasożytnictwa.
Jeśli ktoś dowie się o owym moralnym podziale wszystkich ludzi na "totaliztów" i
na "pasożytów", pozna cechy charakterystyczne osób przynależnych do obu tych kategorii,
oraz odkryje że "pasożytami" często są również ludzie wysoce religijni, zaś "intuitywnymi
totaliztami" często bywają nawet ateiści, wówczas nagle przeżyje szok. Ze szokiem odkryje
bowiem wówczas, że działanie moralności jest tak zaprogramowane iż katastrofy
unicestwiają wyłącznie osoby i społeczności które w swoim codziennym życiu praktykują
niemoralną filozofię pasożytnictwa (tj. filozofię nieustannego wybierania w życiu tylko tego
co łatwe, przyjemne i bezwysiłkowe, a stąd co niemoralne i co stacza daną osobę lub
społeczność w dół "pola moralnego"), oraz które w swoim praktykowaniu pasożytnictwa
osiągnęły już poziom tzw. "intelektu agonalnego". Jednocześnie, osoby które w swym życiu
praktykują wysoce moralną filozofię totalizmu są zdecydowanie chronione przed zostaniem
poszkodowanymi katastrofami.
Następstwem więc naszego poznania atrybutów totaliztów i pasożytów jest m.in.
że zaczynamy wyraźnie dostrzegać "kto" i "dlaczego" zostaje dotknięty katastrofami.
Poznanie to ujawnia nam również, że powodem owych coraz liczniejszych katastrof jakie
ostatnio nękają ludzkość, jest iż coraz więcej ludzi, polityków i społeczności wybiera
właśnie owo łatwe, przyjemne i bezwysiłkowe staczanie swego życia i kraju w dół pola
moralnego. Coraz więc więcej krajów i społeczności osiąga ów stan "intelektu agonalnego" i
jest "anihilowane" przez prawa moralne. Zgodnie więc z opisywanym wcześniej
przysłowiem że "miłe złego początki, a koniec żałosny", żałosny koniec ich drogi w
niemoralność ulega dopełnieniu. Jeśli więc ktoś przeanalizuje stan moralny społeczności i
krajów które dotykane są obecnie owymi kataklizmami, wówczas zawsze się okazuje, że
wszystkie one osiągnęły już poziom "intelektów agonalnych" - po owe analizy patrz strony
internetowe o nazwach day26_pl.htm i seismograph_pl.htm.
Dzisiejsza sytuacja na świecie nam podpowiada, że naprawdę warto jest nauczyć
się odróżniania totaliztów od pasożytów. Umiejętność ta otwiera dla nas bowiem liczne
możliwości, włączając w to oddanie nam do ręki kilku prostych metod obrony przed
katastrofami. Metody te opisane są m.in. w punktach #G2, #G3, #I3 i #I5 strony
day26_pl.htm.
4. "Pole moralne" jest jak szybki i wysoce aktywny prąd rzeki - to dlatego
pasywność i NIE czynienie niczego szybko spycha nas w dół tego pola, a stąd moralnie
szybko cofa nas do tyłu. Wszystkie wielkości jakimi operuje "pole moralne", są tak
zaprogramowane aby "pasywność" oraz "nie czynienie niczego" powodowały ich
degenerację. To dlatego nawet złoto z upływem czasu się starzeje i zanika, to dlatego
nienaprawiane domy i sprzęt po jakimś czasie się zawalają, to dlatego owoce i żywność z
czasem się psują, to dlatego nawet najbogatsze przedsiębiorstwa i mocarstwa z czasem
biednieją i upadają, to dlatego ludzie z upływem czasu tracą mięśnie i pamięć oraz
216-A5-(rok.htm)
zapominają to czego się nauczyli, zaś nawet najlepsi eksperci którzy zaczną być zasiedziali
na swoim stanowisku i obowiązkach szybko stają się niekompetentni i szkodzą zamiast
pomagać, itp., itd. W sumie więc, jeśli ktoś w swoim życiu wybiera wygodne "nie czynienie
niczego", wówczas dzięki szybkości i aktywności prądu z jakim płynie "pole moralne", jego
pasywność jest równoznaczna z ześlizgiwaniem się w dół owego pola. Innymi słowy, z
powodu szybkiego prądu i wysokiej aktywności "pola moralnego", "pasywność" i "nie
czynienie niczego" są tak samo "niemoralne" jak celowe wyrządzanie niektórych rodzajów
zła.
Z jakichś powodów większość ludzi wierzy, że życie jest jak nieruchomy
krajobraz. Jeśli więc NIE czynią niczego, wówczas po prostu zachowają swoją pozycję na
zawsze i bez końca będą stali nieruchomo w tym samym miejscu. Tymczasem ów
dynamiczny i szybki prąd pola moralnego upodabnia życie do wiosłowania pod górę
szybkiej rzeki - jeśli ktoś przestanie pracować, wówczas zamiast stanąć w miejscu jest
natychmiast zmiatany do tyłu. Na przekór więc że wszyscy błędnie uważamy iż "nie
czynienie niczego" powoduje nasze stanie w tym samym miejscu, faktycznie wysoka
aktywność i szybki prąd pola moralnego powodują, że "nie czynienie niczego" natychmiast
cofa nas do tyłu. Dlatego jeśli ktoś chce choćby utrzymywać się na tym samym poziomie
moralnym, ciągle musi w to wkładać nieustanny wysiłek i aktywność. Tzw. "spoczywanie na
laurach" i "nie czynienie niczego" są równoznaczne z szybkim staczaniem się w dół pola
moralnego, cofaniem do tyłu i z degeneracją na każdym możliwym polu.
5. Dlaczego "pole moralne" musi ustawiać niezliczone przeszkody na drodze tych
co dokonują coś wysoce moralnego i dobrego dla ludzi. "Pole moralne" zostało tak
zaprogramowane, że osiągnięcie wszystkiego co moralne musi wymagać wkładania w to
pracy i wysiłku. Nic więc co moralne i co dobre dla ludzi, NIE może zostać osiągnięte
przypadkiem i bez wysiłku. Niemoralne zaś musi być wszystko, co NIE wymaga wkładania
w to pracy i wysiłku (a więc nawet "NIE czynienie niczego"). Powyższe zasady działania
"pola moralnego" powodują, że jeśli ktokolwiek na ziemi podejmuje działanie jakie w
końcowym wyniku ma okazać się wysoce moralne i dobre dla ludzi, wówczas owo "pole
moralne" musi piętrzyć niezliczone przeszkody na drodze takiego kogoś. Ponieważ
niniejszą zasadę "przeszkadzania" przez "pole moralne" każdemu kto postępuje moralnie,
ja najpierw poznałem na przykładzie losów wynalazców i odkrywców, zasadę tą nazwałem
"przekleństwem wynalazców". Przekleństwo to opisałem potem na licznych swoich
stronach internetowych, np. patrz punkt #F1 na stronie o nazwie morals_pl.htm, punkt
#H1.6 ze strony newzealand_visit_pl.htm, czy punkt #G1 ze strony eco_cars_pl.htm.
Poznanie moralnej zasady, że na drodze ludzi dokonujących czegoś wysoce
moralnego i dobrego dla ludzkości zawsze piętrzone muszą być niezliczone przeszkody,
okazuje się wysoce użytecznym w praktyce. Przykładowo, jeśli ktoś chce zbudować nowy
wynalazek, taki jakim kiedyś był np. samolot opisywany na stronie mozajski.htm, zaś dzisiaj
jest magnokraft, wehikuł czasu, czy ogniwo telekinetyczne, zaś wszyscy tzw. "eksperci" na
niego plują, twierdzą iż NIE będzie on działał, oraz zniechęcają innych do pomocy w jego
budowie, wówczas kiedyś się okaże iż ów wynalazek faktycznie podniósł ludzkość do
wyższego poziomu cywilizacyjnego. Jeśli natomiast naukowcy i "eksperci" hałaśliwie i
szeroko propagują jakąś teorię, z całą pewnością NIE jest ona moralna i dobra dla ludzi,
zaś jej upowszechnienie stanowi jedynie hamulec dla postepu ludzkości. Dobre i moralne
są bowiem tylko te nowe teorie i ustalenia, na które większość naukowców pluje w czasach
ich powstawania, zaś naukowe czasopisma odmawiają ich publikowania (tj. takie jak np.
Koncept Dipolarnej Grawitacji czy filozofia totalizmu). To zaś co szeroko i hałaśliwie jest
reklamowane i co siłą wdziera się do naszego życia, z całą pewnością jest niemoralne (stąd
też będzie opluwane, tyle że w znacznie późniejszych czasach - kiedy zło jakie ono
zasiewa wyjdzie już na wierzch). Moralnego bowiem nikt NIE będzie chciał reklamować,
zaś dowiemy się o tym tylko przypadkowo i na zasadzie plotki. Itd., itp.
Wiedza o konieczności utrudniania tego co moralne i dobre dla ludzi, jest też
wysoce użyteczna jeśli samemu jest się wynalazcą, twórcą, lub osobą czyniącą dobro.
Wszakże wówczas zaczynamy bardziej "filozoficznie" przyjmować przeciwności serwowane
nam przez życie. Wszakże wiemy, że gdyby "pole moralne" działało inaczej, wówczas "nie
217-A5-(rok.htm)
czynienie niczego" przestałoby być niemoralne, zaś ludzie którzy postępują niemoralnie nie
doświadczyliby sprawiedliwości.
6. Nasz "świat fizyczny" jest celowo zbudowany jak "najdoskonalsza maszyna do
powiększania wiedzy". Z wielu różnych powodów ludzie uważają siebie za pępek
wszechświata. Tymczasem jeśli uważnie przeanalizować materiał dowodowy, wówczas się
okazuje, że ludzie są jedynie jednym z "eksperymentalnych pomocy", które inteligentnemu
wszechświatowi pozwalają na szybsze i na bardziej efektywne gromadzenie poprawnej
wiedzy. Istnieje cały szereg faktów, jakie potwierdzają taką właśnie rolę ludzi (tj. ich rolę
jako "pomocy" w gromadzeniu wiedzy). Opiszmy teraz niektóre z owych faktów.
- Niedokonałość ludzi. Jedynym wyjaśnieniem jakie uzasadnia dlaczego mogąc
stworzyć ludzi jako bardziej doskonałych, Bóg stworzył ich jednak aż tak niedoskonałymi,
jest że potrzebował On niedoskonałości ludzkiej dla szybszego i efektywniejszego
powiększania swej wiedzy. Doskonali ludzie NIE popełnialiby bowiem aż tylu błędów,
trudno byłoby się więc czegoś na nich nauczyć.
- Pojawianie się "materiału dowodowego" na wszystko w co tylko ktoś zaczyna
głęboko wierzyć. W działaniu jest zasada, że "w cokolwiek tylko by ktoś nie wierzył tak
głęboko, że aż podejmuje działania bazujące na tym swoim wierzeniu, zawsze dostarczone
mu będą dowody, że to w co wierzy jest prawdą". To dlatego ludzie głęboko wierzący w
demony widują demony, wierzący w UFO widują UFO, wierzący w Yeti spotykają Yeti, itd.,
itp. Tyle tylko, że owe "dowody" zawsze tak jakoś zmyślnie są dostarczane, aby poza
danym wierzącym nikt inny NIE mógł z nich skorzystać. Doskonały przykład jak owe
"dowody" są serwowane wyłącznie do indywidualnego użytku wierzącego, dał mi znajomy
który wierzy w demony. W 2008 roku wybrał się razem z rodzicami na Alaskę i odwiedził
jakiś park narodowy koło Anchorage. Tam zobaczył niezwykle poskręcane i rozrosłe
drzewo. Wykonał więc jego fotografię. Kiedy jednak oglądał ową fotografię na ekranie
swojego aparatu cyfrowego, wówczas dostrzegł że drzewo to jest otoczone licznymi
ludzkimi postaciami które pozostawały niewidzialne dla gołych oczu. Jego wystraszona
matka widząc na zdjęciu tłum istot jakich nie była w stanie ujrzeć gołym okiem, impulsywnie
wyrwała mu aparat z ręki i wydeletowała to zdjęcie. Natychmiast też cała rodzina wsiadła
do samochodu i uciekła z tego miejsca. W ten sposób impulsywnośc matki uniemożliwiła
mu późniejsze pokazanie tego zdjęcia innym ludziom. Jednak dla owej osoby i dla jego
rodziców, nawet będąc wydeletowanym, zdjęcie to ciągle jest niezaprzeczalnym dowodem,
że demony faktycznie istnieją. W podobny sposób ja sam też byłem kiedyś potraktowany
całą serią identycznie fabrykowanych "dowodów", tyle że na istnienie UFO, a nie demonów.
Wiele z nich opisuję w tomie 17 swojej starszej monografii [1/4] (upowszechnianej w
internecie za darmo). Takie pobudzanie ludzi do poszukiwań twórczych i do ścierania opinii,
poprzez pokazywanie im "dowodów" które potwierdzają nawet te ich wierzenia które nie
mają trwałych reprezentacji w świecie fizycznym, wiedzie wszystkich do szybszego
powiększania wiedzy.
- Tymczasowe "symulacje" nawet nieprawdpodobnego, np. "UFO", "Yeti",
"Jessie", "kości dinozaurów", itp. Jeśli jakaś osoba, grupa ludzi, lub instytucja (np. cała
ziemska nauka) silnie wierzy w coś co trwale wcale NIE istnieje w naszym świecie
fizycznym, a na dodatek podejmuje aktywne działania na bazie tego swego wierzenia,
wówczas wierzenia te też są celowo podtrzymywane poprzez zmyślne "fabrykowanie"
odpowiednich "dowodów". W ten sposób tymczasowo fabrykowane są całe wehikuły UFO
wraz z załogami, rozliczne wersje Yeti, kości dinozaurów które miały jakoby żyć na Ziemi
miliony lat temu (podczas gdy tak naprawdę to Ziemia stworzona została jedynie trochę
ponad 6000 lat temu), itd., itp. Faktyczność owych tymczasowych "symulacji" oraz
wywodów logicznych które potwierdzają ich istnienie, wykazałem na całym szeregu stron
internetowych. Jako ich przykład patrz strona evolution_pl.htm oraz podrozdział JA1.3 z
tomu 6 monografii [8/2] - jakie wykazują że Ziemia stworzona została jedynie trochę ponad
6000 lat temu, jednak już na etapie jej tworzenia wprowadzone w nią zostały "kości
dinozaurów" jakoby żyjących miliony lat temu. Inne podobne przykłady pokazują m.in.
punkty #C1 i #C3 strony prawda.htm, albo punkty #K1 i #K2 do #N2 strony day26_pl.htm.
Z naszego punktu widzenia dobrze jest wiedzieć, że absolutnie wszystko co
218-A5-(rok.htm)
istnieje w świecie fizycznym, zostało stworzone (i jest nastawione) głównie dla
powiększania wiedzy Boga - co dokładniej wyjaśniono m.in. punktach #B2 do #B4 strony
will_pl.htm. Pozwala to bowiem nam zrozumieć dlaczego wokoło nas widać aż tak wiele
dziwnych faktów, których jedynym wyjaśnieniem jest właśnie potrzeba powiększania
wiedzy. Ponadto ujawnia to nam fakt, że lepiej samemu i na ochotnika znaleźć dla siebie
coś co będzie powiększało ową wiedzę, zamiast czekać aż to Bóg znajdzie dla nas sposób
na jaki możemy stać się przydatni dla takiego powiększania wiedzy. Wszakże może
wówczas się okazać, że jedyne do czego się nadajemy, to rola "królika doświadczalnego"
lub "żywej ilustracji" - jakie to role często zapewne odnotowujemy w przedziwnych losach
innych ludzi.
7. Bezczasowość umiejscowienia działania Boga lub czyjegoś wierzenia. Oparcie
działania świata fizycznego i ludzi na tzw. "przestrzeni czasowej" powoduje, że dla Boga nie
istnieje takie coś jak "czas, "upływ czasu", czy "przedtem" albo "potem". Bóg panuje
bowiem nad całą ową przestrzenią czasową, tj. panuje zarówno nad "czasem" i "upływem
czasu", jak i nad "przeszłością", "teraźniejszością" i "przyszłością". Przykładowo, Bóg już
obecnie wie w co my (lub w co ktokolwiek inny) będzie silnie wierzył np. za 10 lat lub za 66
lat. Dlatego dla Boga istotne jest tylko że "dany ktoś na jakimś tam etapie swego życia
będzie w coś silnie wierzył, a co najważniejsze - że podejmie działania na bazie tego swego
wierzenia". Czy zaś owo jego wierzenie pojawi się "przed" czy też "po" ujrzeniu danych
dowodów, dla Boga NIE ma już znaczenia. Wszakże w obu tych przypadkach ciągle będzie
służyło to powiększaniu wiedzy zarówno Boga jak i ludzi. Podobnie jest też z innymi
działaniami Boga. Przykładowo, czasami Bóg zaserwuje komuś "karę" jeszcze "przed"
momentem czasowym kiedy ów ktoś popełni coś czym na karę tą sobie zasłuży, albo też
Bóg zaserwuje komuś "zwrot" z tzw. "Prawa Bumerangu" zanim ten ktoś popełni coś co
przyniesie mu ów zwrot. Innymi słowy, jeśli ktoś na jakimś tam etapie swego życia będzie
"silnie wierzyl" w dane zjawisko czy dane istoty, oraz potwierdzi czynem to swoje silne
wierzenie poprzez zadziałanie na jego podstawie (np. poprzez obwieszczenie swoich
przygód reszcie świata), wówczas staje się to wystarczającym powodem dla którego Bog
"zasymuluje" mu to zjawisko czy istoty. Kiedy więc analizujemy przypadki "zasymulowania"
czegoś ludziom dla poparcia ich silnych wierzeń, musimy pamiętać że dla Boga NIE istnieje
"czas" ani "ograniczenia czasowe" w rodzaju czasowego uszeregowania "przedtem" i
"potem" jakie dla ograniczonych umysłów ludzi typowo ustawiają wszystko w kolejność
zależną od czasów pojawienia się.
8. Uzależnienie tego co spotyka nas w dzieciństwie i młodości, od tego co
czynimy w wieku dojrzałym. Filozofia totalizmu naucza, że powinniśmy bardzo uważać aby
tym co czynimy w swoim wieku dojrzałym, w żadnym wypadku NIE przeszkadzać Bogu w
zrealizowaniu Jego boskich planów. Wszakże to co czynimy jako dorośli, ma decydujący
wpływ na to co zdarza się nam w naszym dzieciństwie lub młodości. Bóg widzi bowiem
naraz całe nasze życie, stąd tak ukierunkowuje zdarzania z naszej młodości, aby nasze
działania w wieku dojrzałym możliwie najlepiej służyły boskim planom, a nie przypadkiem
popsuły te plany i intencje. To właśnie z tego powodu dzieci które w dorosłym życiu mają
zostać tyranami, terrorystami, sabotażystami, mordercami, gwałcicielami, itd., oraz których
przyszłe działania mają wydatnie poprzeszkadzać Bogu w zrealizowaniu Jego boskich
planów, Bóg już w dzieciństwie albo całkowicie unicestwia, albo też zamienia w kaleki lub
przeznacza do urodzenia się w kraju lub rodzinie które uniemożliwią im zaszkodzenie
boskim planom. Najlepiej tą zależność naszych losów jako dzieci od tego co uczynimy jako
dorośli, wyjaśnia odrębna strona internetowa poświęcona omówieniu powodów dla których
na świecie istniej ból, cierpienie, choroby, nieszczęścia, kataklizmy, itp. - dla przeglądnięcia
owej strony kliknij na następujący guzik:
9. Cdn. ... Powyższe to tylko niektóre z licznych zasad prowadzenia moralnie
poprawnego życia już zidentyfikowanych i opisanych przez teorię zwaną Konceptem
Dipolarnej Grawitacji i przez filozofię totalizmu - która z konceptu owego wynika. Dlatego
rozwijanie niniejszego punktu #F1 jest kontynuowane na innych stronach i opracowaniach.
Wyjaśnione skrótowo są w nich dla codziennego użytku dalsze zasady, prawa, wielkości,
219-A5-(rok.htm)
moce, itp. Przykładowo, kilka generalnych zasad postępowania w codziennym życiu
wyjaśnionych zostało w podpunktach #A2 ze strony internetowej o nazwie totalizm_pl.htm.
Z kolei kilka metod działania Boga nastawionych na korygowanie moralności u tzw.
"intelektów grupowych" opisanych zostało w punktach #B2 do #B4.4 strony internetowej o
nazwie mozajski.htm. Powyższe zasady, prawa i regularności omówione są także,
zilustrowane, oraz pouzupełniane poszerzającym je materiałem dowodowym w praktycznie
niemal całej mojej najnowszej monografii [1/5]. Gratisowy egzemplarz tamtej monografii
można więc załadować sobie bezpośrednio z internetu i to z niej studiować rozwinięcie
niniejszego punktu - np. patrz w niej podrozdział A16 z tomu 1.
***
Jeśli w swoim widzeniu świata ktoś opiera się wyłącznie na dzisiejszej, wysoce
niedoskonałej nauce która też praktykuje filozofię pasożytnictwa, wówczas wszystko
wygląda w nim jak chaos. Wszakże, zgodnie z typowymi zachowaniami "pasożytnictwa",
obecna oficjalna nauka ludzka boi się narażać swoją reputację poprzez wypowiadanie się o
sprawach jakich poprawność każdy może sobie sprawdzić. Lepiej bowiem dla jej autorytetu
jest wypowiadać się na temat "wielkiego wybuchu" - który jakoby ukształtował dzisiejszy
wszechświat, na temat odległych galaktyk, czy też na temat cząsteczek elementarnych wszakże tych wypowiedzi jeszcze długo nikt NIE może sprawdzić. Jeśli jednak w swoim
widzeniu świata poznamy i zrozumiemy choćby owe najważniejsze ustalenia filozofii
totalizmu i Konceptu Dipolarnej Grawitacji, niektóre z jakich skrótowo opisałem powyżej a
jakie każdy może sobie łatwo sprawdzić na przykładach z prawdziwego życia, wówczas
nagle ów chaotyczny świat zaczyna działać według zrozumiałych dla każdego reguł i
zasad. Choćby więc tylko z tego powodu naprawdę warto włożyć swój trud w poznanie
prawd które totalizm i Koncept Dipolarnej Grawitacji starają się nam ujawnić. Poznawanie
prawdy jest bowiem szczytem moralnego postępowania, zaś NIE daje się postępować
moralnie bez włożenia w to swojej pracy i wysiłku.
Część #G: Humor i zabawne sytuacje:
#G1. Dowcip na czasie:
Ci z nas co często używają emailów i internetu, odnotowali zapewne że dzięki
nim po świecie krążą ostatnio najróżniejsze zabawne historyjki i dowcipy. Jedna z nich
szczególnie zwróciła moją uwagę, ponieważ jest wysoce na czasie dla naszej sytuacji i
wieku. Owa zabawna historyjka ma tytuł "Old Dog: Age and Wisdom" - co znaczy "Stary
pies: wiek i mądrość". Przytaczam ją poniżej dla pośmiania się przez tych z nas co znają
język angielski. Oto ona:
A wealthy old Gentleman decides to go on a hunting safari in Africa , taking his
faithful, elderly dog named Killer, along for the company. One day the old dog starts
chasing rabbits and before long, discovers that he's lost. Wandering about, he notices a
leopard heading rapidly in his direction with the intention of having lunch. The old dog
thinks, "Oh, ho! I'm in deep doo-doo now!" Noticing some bones on the ground close by, he
immediately settles down to chew on the bones with his back to the approaching cat. Just
as the leopard is about to leap, the old dog exclaims loudly, "Boy, that was one delicious
leopard! I wonder, if there are any more around here?" Hearing this, the young leopard
halts his attack in mid-strike, a look of terror comes over him and he slinks away into the
trees. "Whew!", says the leopard, "That was close! That old dog nearly had me!"
Meanwhile, a monkey who had been watching the whole scene from a nearby tree, figures
he can put this knowledge to good use and trade it for protection from the leopard. So, off
he goes, but the old dog sees him heading after the leopard with great speed, and figures
that something must be up. The monkey soon catches up with the leopard, spills the beans
and strikes a deal for himself with the leopard. The young leopard is furious at being made
a fool of and says, "Here, monkey, hop on my back and see what's going to happen to that
conniving canine! Now, the old dog sees the leopard coming with the monkey on his back
and thinks, "What am I going to do now?", but instead of running, the dog sits down with his
220-A5-(rok.htm)
back to his attackers, pretending he hasn't seen them yet, and just when they get close
enough to hear, the old dog says... "Where's that damn monkey? I sent him off an hour ago
to bring me another leopard! Moral of this story... Don't mess with the old dogs... age and
skill will always overcome youth and treachery! BS and brilliance only come with age and
experience.
#G2. Wierszyk "radości po 60-tce":
W czasach internetu sporo posiadaczy własnych adresów emailowych używa
interesującej zasady dokumentowania swoim korespondentom że ciągle o nich myślą i ich
pamiętają. Po prostu, kiedy już NIE mają nic nowego i ciekawego do napisania, wówczas
wysyłają email z humorem. Dzięki tej zasadzie, jakiś czas temu ktoś przysłał mi wierszyk,
podobno anonimowego autora, traktujący o "radościach po 60-tce". Ponieważ wierszyk ten
wyraża rodzaj "humoru na czasie", postanowiłem włączyć go do tej strony. Aby jednak NIE
urażać niczyich uczuć, zamknąłem go w odrębnym okienku. Stąd ci czytelnicy u których
ciągle działa poczucie humoru i potrafią pośmiać się nawet z siebie samych, oraz którzy
zechcą poczytać sobie ten wierszyk, powinni kliknąć na następujący guzik:
#G3. Inne strony z podobym rodzajem humoru:
Aby nie zanudzać czytelników nie będę tutaj już podawał innych podobnych
historyjek. Jednak dla tych których one zainteresują nadmienię ze następne dowcipy o
podobnym charakterze podane są: w punkcie #D2 strony klasa.htm, oraz na stronach
pajak.fateback.com/somebody_nobody.htm i pajak.6te.net/hawaiian_good_luck_sign.htm.
Część #H: Podsumowanie tej strony:
#H1. Zamiast podsumowania:
Dla każdego człowieka nadchodzi w końcu czas, kiedy jego życie ulega
podsumowaniu. Tak się składa że ów czas nadchodzi właśnie i dla nas. Jak zwykle w
takich przypadkach, nasi następcy będą sprawdzali nie tylko co zdołaliśmy osiągnąć, ale
także "czy" i "jak" potrafiliśmy ponaprawiać swoje własne błędy. Z zakresie naszych
osiągnięć sytuacja została tu wyklarowana - nie miały one precedensu w żadnym
uprzednim pokoleniu. Jednak w sprawie popełnionych przed nas błędów nasza rola ciągle
nie uległa zakończeniu. Mamy bowiem teraz obowiązek, aby na przykładach błędów które
my sami popełniliśmy, oraz błędów które popełniły generacje naszych dziadków, ojców i
dzieci, nauczyć teraz nasze wnuki jak mają ich unikać i jak powinni zabrać się za ich
naprawianie. Aby zaś wywiązać się z tej naszej ostatniej roli, nie wolno nam zamykać się w
naszym świecie i zatrzymywać nasze doświadczenia wyłącznie dla siebie, a mamy
obowiązek aby wypowiadać na głos swoje opinie i wskazywać właściwe kierunki. Jednym
zaś z forów które możemy używać w tym celu, jest m.in. właśnie niniejsza strona.
Część #I: Informacje końcowe tej strony:
#I1. Emaile i dane kontaktowe autora i redaktora tej strony:
Aktualne adresy emailowe autora i redaktora tej strony, tj. dra inż. Jana Pająka (a
przez okres 2007 roku - Prof. dra inż. Jana Pająka), pod jakie można wysyłać ewentualne
poprawki, kontakty, uwagi, zapytania, itp., podane są na stronie internetowej z moja
autobiografią (dra inż. Jana Pająk). Tam również dostępne są mój adres pocztowy i numer
telefonu.
#I2. Copyrights © 2011 - wszelkie prawa zastrzeżone:
Copyrights © 2011 - wszelkie prawa zastrzeżone. Autorstwo i prawa copyrights
dla opisów z "części #D" tej strony są zastrzeżone na rzecz każdej osoby do której
221-A5-(rok.htm)
nazwiska dane opisy zostały dołączone. Z kolei autorstwo i prawa copyrights dla opisów z
pozostałych części tej strony (poza ową "częścią #D") są zastrzeżone na rzecz dra inż.
Jana Pająk - redagującego całość tej strony.
#I3. "Disclaimer" redaktora tej strony:
właśnie przez niego. Wkład innych wymienionych tutaj absolwentów rocznika 1970 skupia
się głównie na sformułowaniu jej "części #D". Dlatego poglądy wyrażone na tej stronie w
częściach innych niż owa "część #D", niekoniecznie są podzielane przez wszystkich
wymienianych tutaj absolwentów rocznika 1970. Czyli niektóre zjawiska i sytuacje
komentowane w częściach innych niż owa #D tej strony, zapewne mogą być przez część z
nich interpretowane na odmienne od zaprezentowanych tutaj sposobów.
#I4. Zasady przyjęte w zapisie tej strony:
Jak dla wszystkiego co jest nowo-tworzone w naszym świecie, podczas
sporządzania tej strony musiałem przyjąć określone zasady jej zapisu. Poniżej postaram
się więc wyjaśnić jakie te zasady są:
#1. Aktualne zdjęcia. Te osoby, dla których dostępne jest już chocby jedno
aktualne zdjęcie (tj. wykonane relatywnie niedawno), w "Menu 2" wyróżnione zostały białym
kolorem liter.
Warto tutaj jednak odnotować, że dawny wygląd większości z nas uwieczniony
został na historycznych już zdjęciach pokazanych na stronie Nasz Rok dostępnej m.in.
poprzez kliknięcie w "Menu 1".
#2. Tytuly. Ponieważ każdy z nas posiada tytuły "magistra inzyniera", w
wykazach i opisach z tej witryny nie powtarzam już owych standardowych tytułów. Jednak
dla informacji przytoczyłem pełne tytuły dla tych osób z naszego roku, którym tytułów tych
później nieco przybyło - zaś ja zdołałem jakoś się o nich dowiedzieć.
#3. Nazwiska panieńskie. Dla kobiet z naszego roku w tekście używam ich obu
nazwisk, podając w nawiasie nazwisko panieńskie (tj. to, które pamiętamy ze studiów).
Natomiast w "Menu 2" dla skrótu używam jedynie ich nazwisk panieńskich.
#4. Prywatność. Proszę też odnotować, że z uwagi na "Privacy Act" trochę się
boję przytaczać na tej stronie adresów uczestników naszego roku - jeśli nie otrzymałem od
mam już te adresy i dla uczetników naszego roku w każdym momencie czasu jestem w
stanie udostępnić adres ich byłych przyjaciół i kolegów z roku. Dlatego jeśli ktoś chce
on jedynym kontaktem jakim dysponuję do danego absolwenta naszego roku. Natomiast
kontunuuje tradycje książek telefonicznych i list adresowych, stąd praktycznie nie narusza
#I5. Polskie literki:
222-A5-(rok.htm)
#I6. Osobista kopia tej strony trzymana we własnym komputerze:
Jesli ktos zechece czesto zagladac do niniejszej witryny internetowej, wowczas
dobrze jest skopiowac ja cala do swojego wlasnego komputera. Wszakze w przypadku
posiadania takiej prywatnej kopii tej witryny, nie jest sie juz zaleznym od dostepu do
internetu w przypadku kazdej checi ponownego zagladniecia do tej strony lub ogladniecia
ktorejs z pokazanych na niej ilustracji. Nie jest tez juz wowczas konieczne znoszenie
owego potopu najrozniejszych banerow reklamowych, jakimi strony internetowe
utrzymywane na darmowych serwerach sa nieustannie zalewane. Na przekor ze z pozoru
moze ono wydawac sie trudne, faktycznie sporzadzanie takiej wlasnej repliki niniejszej
witryny internetowej jest relatywnie proste. Dla tych wiec ktorzy zechca sporzadzic sobie
taka replike w swoim wlasnym komputerze, niniejszym opisuje krok po kroku, jak tego
dokonac. Oto owa intrukcja postepowania:
1. Stworzyc nowy folder (zbior) na dysku twardym "c:". Folder ten bedzie zawieral
typowych folderow z owego dysku twardego, np. nazywajac go "Pajak" (lub "rok"). Folder
ten bedzie pozniej uzywany do przechowywania wszystkich tych stron internetowych z
niniejszej witryny, ktore ktos zechce zawsze miec pod reka.
2. Stworzyc nowe pod-foldery (podzbiory) we wnetrzu foldera "Pajak" (lub "rok"). Owe
pod-foldery beda zawieraly poszczegolne grupy zdjec ukazywanych za posrednictwem
niniejszej strony internetowej, a nalezacych do poszczegolnych kolegow. Generalna
zasada tworzenia owych pod-folderow jest, ze otrzymuja one nazwy zapisane wylacznie
malymi literkami lacinskimi, jakie skladaja sie z nazwiska, kreski podkreslajacej, imienia
osoby ktorej zdjecia pod-foldery te przechowuja (odnotuj ze w nazwach tych pod-folderow
nie uzywa sie polskich literek). Przykladowo, dla przechowywani moich zdjec utworzyc
trzeba podfolder pajak_jan, z kolei dla przechowywania zdjęć Staszka Przeworka utworzyc
trzeba pod-folder nazywajacy sie przeworek_stanislaw. Ponadto utworzyc trzeba kilka
internetowa:
wroclaw. Zawiera on zdjecia Wroclawia.
223-A5-(rok.htm)
pw. Zawiera on zdjecia Politechniki Wroclawskiej.
kwiatki. Zawiera on zdjecia kwiatkow pokazanych w miejscach gdzie pozniej maja byc
wlaczone jakies konkretne zdjecia, a takze zdjecie "ksiegi uwag".
wygenerowac nim wymagane pod-foldery we wnetrzu foldera "Pajak".
3. Zachowac kod zrodlowy tej strony w swoim folderze "Pajak" (lub "rok"). W tym celu
trzeba "kliknac prawym przyciskiem" swojej myszy, kiedy sie wskazuje na jakikolwiek
obszar zadrukowany tej strony (np. wskazuje tutaj). Male menu powinno sie pojawic, ktore
ma pozycje "View Source". Kliknij na ta pozycje, tak ze kod zrodlowy tej strony pojawi sie w
"index.htm" jako "File name" tego kodu, zas podajac folder "c:\Pajak" (lub "c:\rok") jako
"Save in" miejsce dla zachowania tego kodu. Odnotuj ze strony wywolywane z niniejszej
strony nalezy zachwywac pod nieco innymi nazwami, mianowicie: "pw.htm" dla strony Nasz
Rok, "zyciorysy.htm" dla strony Objaśnienia, oraz "wroclaw.htm" dla strony Wrocław.
4. Zachowac ilustracje. Kliknij prawym przyciskiem myszy na kazda ilustracje z tej strony
lub ze stron z nia zwiazanych, potem wybierz opcje "Save Picture As". Ilustracje ze stron z
notkami autobiograficznymi zachowaj w pod-folderze osob jakich zdjecia te dotycza.
zachowana.)
5. Wyswietlic ta strone w swoim komputerze. Po zachowaniu tej strony, daje sie ona
"Windows Explorer" odpowiednio na "pw.htm", "zyciorysy.htm", lub "wroclaw.htm".
6. (Warunkowo) pousuwac banery. Darmowe serwery z jakich ja korzystam, zwykle
poczatek i koniec danego bannera i zwykle zaczynającego sie od slow "banner insertion
...").
#I7. Inne strony jakie posiadają związek tematyczny z niniejszą:
Owe inne strony które też posiadają związek tematyczny z niniejszą nasza stroną, to (kliknij
na wybraną z nich aby ją odwiedzić):
Strona internetowa naszej uczelni "www.pwr.wroc.pl".
Polska strona "www.szkolnelata.pl" jaka zawiera wykaz uczelni i szkół z calej Polski (z
naszą uczelnią).
Strona o Wroclawiu "www.anzwers.org/free/wroclaw".
#I8. Odnotujmy że strona ta kiedyś była dostępna w internecie pod szeregiem odmiennych
224-A5-(rok.htm)
i.1asphost.com/1964/1970,
n.1asphost.com/1970,
jan-pajak.com/1970,
1970.netfirms.com,
#I9. Zapiszmy sobie w swym komputerze adresy pod jakimi można znaleźć egzemplarze tej
strony:
wystawiane wyłącznie na "darmowych serwerach" - tj. wystawiane w taki sposób, aby za
nie mi nie przysyłano słonych rachunków do płacenia. Dlatego sporo adresów pod którymi
niniejsza strona była kiedyś wystawiana, z upływem czasu zostawało wydeletowane.
Podczas najnowszej aktualizacji tej strony (której data wskazywana jest u góry nad jej
"Menu 1" a także na samym jej końcu) była ona ciągle dostępna pod kilkoma następującymi
adresami. Jej główna kopia była dostępna pod adresem:
totalizm.pl/1970/rok.htm
energia.sl.pl/1970/rok.htm
www.anzwers.org/free/wroclaw/1970/rok.htm
members.fortunecity.com/timevehicle/1970/rok.htm
Księga uwag
(pozwala na szybką wymianę wieści)
[ zobacz księgę | dopisz do księgi ]
***
If you prefer to read in English click on the flag below
(Jeśli preferujesz czytanie w języku angielskim
Data założenia polskojęzycznej wersji tej strony: 12 czerwca 2004 roku.
Data założenia angielskojęzycznej wersji tej strony: 8 sierpnia 2010 roku.
Data najnowszej aktualizacji tej strony: 12 maja 2011 roku.
(Sprawdź pod adresami podanymi powyżej czy już istnieje nawet nowsza aktualizacja!)
225-A6-(pw.htm)
Podrozdział A6:
Nieoficjalna strona absolwentów rocznika 1970
Wydziału Mechanicznego Politechniki Wrocławskiej
Strona prezentująca opisy oraz ilustracje dokumentujące historię rocznika 1970
absolwentów Wydziału Mechanicznego Politechniki Wrocławskiej
(Prosze odnotowac, ze wieksza czesc owych opisow i ilustracji ciagle oczekuje
przygotowania. Apeluje wiec tutaj do kolegow i kolezanek o nadsylanie krotkich opisow,
danych, lub wspomnien, ktore moglyby zostac wlaczone do owych opisow. Szczególnie zas
apeluje o udostepnianie dalszych zdjęć grupowych uczestnikow rocznika 1970, podobnych
do zdjęc juz pokazanych poniżej!)
***
Celem tej strony jest podsumuwanie historii grupowej uczestnikow rocznika 1970
absolwentow Wydzialu Mechanicznego Politechniki Wroclawskiej.
Część #B: Zdjęcia grupowe naszego roku:
Zauwaz ze mozna zobaczyc powiekszenie kazdej fotografii z niniejszej strony
internetowej, poprzez zwykle klikniecie na ta fotografie. Ponadto wiekszosc browserow
jakie obecnie sa w uzyciu pozwala takze na zaladowanie kazdej ilustracji do swojego
wlasnego komputera, gdzie mozna jej sie do woli przygladac, gdzie daje sie ja redukowac
lub powiekszac, a takze drukowac, za pomoca posiadanego przez siebie software
graficznego.
Jeśli zaś ktoś życzy sobie aby przesunąć daną ilustrację (tj. fotografię lub
rysunek), znaczy aby przemieścić ją w inne miejsce ekranu z którego właśnie czytasz jego
opis, wówczas powinien uczynić co następuje: (1) kliknąć na nią aby spowodować
pojawienie się tej ilustracji (zdjęcia lub rysunku) w odrębnym okienku, (2) zmniejszyć
wymiary tego odmiennego okienka (z danym zdjęciem lub rysunkiem) poprzez "złapanie"
myszą jego prawego-dolnego narożnika i przesunięcie tego narożnika w górę-lewo aby
otrzymać rozmiar tego odrębnego okienka jaki sobie życzysz mieć (odnotuj że kiedy raz
zmniejszysz już rozmiar pierwszej takiej ilustracji, wówczas wszelkie następne kliknięte
rysunki pojawią się już w owych zmniejszonych rozmiarach - chyba że je ponownie
powiększysz w taki sam sposób), a następnie (3) przemieść to odmienne okienko z
ilustracją w miejsce strony internetowej w którym zechcesz je oglądać. (Aby je przemieścić
złap je myszą za ten niebieski pasek na jego górnej krawędzi). Odnotuj też, że jeśli
przesuniesz (suwakiem) tekst tej strony kiedy go czytasz, owo odrębne okienko z
dodatkowym rysunkiem nagle zniknie. Aby je ponownie przywrócić w nowe położenie
strony musisz kliknąć na jego "ikonkę" (nazwę) w najniższej części ekranu.
Zdjęcie 1 - Courtezy Andrzej Kruszyna (N1 z [10]): Oto spora proporcja uczestników
naszego roku podczas pierwszego zjazdu z 1980 roku. Jak młodo i optymistycznie
wówczas wygladaliśmy. Ponieważ zdjęcie to wymaga opisania, postanowiłem wytężyć
swoją dosyć już zaśniedziałą pamięć i przyporządkować nazwiska do poszczególnych
twarzy. Aby ułatwić innym sprawdzanie i aktualizowanie tego mojego niezbyt udanego
opisu, każdej osobie z tego zdjęcia przyporządkowałem podwójny numer podany w
226-A6-(pw.htm)
nawiasie. Pierwszy człon tego numeru oznacza stopień schodów na którym dana osoba
stoi, licząc od stopnia schodów najbliższego obiektywu aparatu. Drugi zaś człon oznacza
pozycję danej osoby stojącej na danym stopniu schodów, licząc tak jak pismo - od lewej ku
prawej. Osoby których nie zdołałem rozpoznać oznaczyłem kropkami ... (Kliknij na
powyższe zdjęcie aby zobaczyć je w powiększeniu, lub aby przesunąć je w inne miejsce
ekranu.)
(Apeluję tutaj do wszystkich kolegów i koleżanek o przysyłanie mi nazwisk tych
wykropkowanych osób. Dla ułatwienia poprawek, proszę nazwiska przesyłać razem z
numerami jakie im zostały przyporządkowane, lub z nazwiskami sąsiadów jacy stoją
najbliżej nich.) Oto nasze zdjęcie, pod nim zaś wykaz osób które wspólnym wysiłkiem
zdołaliśmy dotychczas zidentyfikować:
[Ósmy stopień schodów] - najwyższy: (8-1) Jan Krystian, (8-2) Andrzej Boguski, (8-3)
Borysław Niemcewicz, (8-4) Julian Zając, (8-5) Leszek Mozyrko, (8-6) Jan Chodacki, (8-7)
..., (8-8) Prof. Pieczonka.
[Siódmy stopień]: (7-1) Bożena Brzozowska, (7-2) Kazimierz Miernicki, (7-3) Janusz
Krassowski, (7-4) Maria Pogost (Mara Fox), (7-5) Bogdan Hełka, (7-6) Tadeusz Łosik, (7-7)
Tadeusz Wolski.
[Szósty stopień]: (6-1) Jan Ciejka, (6-2) Jerzy Szczerbina, (6-3) Stanisław Bania (Banerski),
(6-4) Grzegorz Średziński, (6-5) Ryszard Łukasiewicz, (6-6) Romuald Niedziela, (6-7)
Bernard Dudek, (6-8) ... .
[Piąty stopień]: (5-1) ..., (5-2) ..., (5-3) ..., (5-4) ..., (5-5) ..., (5-6) ..., (5-7) Stanisław
Mendelowski, (5-8) Andrzej Golenko (tj. stojący na skraju po prawej stronie, poniżej ma
Wieśka Jabłońskiego, powyżej - prof. Pieczonkę).
[Czwarty stopień]: (4-1) Janusz Rudy (za Prof. Zakrzewskim w białej marynarce), (4-2)
Marek Przygodzki - milimeter, (4-3) Andrzej Patocki, (4-4) Janusz Bondyra, (4-5) ..., (4-6)
..., (4-7) ..., (4-8) Wiesław Jabłoński.
[Trzeci stopień]: (3-1) Opiekun naszego roku, Prof. Jan Zakrzewski, (3-2) Andrzej Kruszyna,
(3-3) Fryderyk Koryciarz, (3-4) Stanisław Przeworek, (3-5) Józef Pielorz, (3-6) Wieslaw
Bereś, (3-7) Stanisław Kaczmarczyk, (3-8) Chrystian Prorok - ten stojący za (1-8).
[Drugi stopień] - odnotuj że rozpoczyna się on nie od lewej strony zdjęcia, a za plecami (13): (2-1) Czesław Medyński, (2-2) Józef Chabiński, (2-3) Mieczysław Cisło, (2-4) Edward
Barzycki.
[Pierwszy stopień] - najniższy: (1-1) Janusz Szymkowski, (1-2) Jan Stańczyk, (1-3) Grażyna
Rataj, (1-4) nasz ówczesny dziekan, Prof. Hawrylak, (1-5) Halina Chlebosz, (1-6) Jan
Pająk, (1-7) córeczka Marka Wahałowicza, (1-8) Marek Wachałowicz.
#1. Opisy naszego roku:
Nasz rocznik absolwentow Politechniki Wroclawskiej z 1970 roku ...
***
Zdjecie 1(b) (Courtezy Marek Kolodziej): Oto jak jedna z grup naszego roku wygladała w
1970 roku! Czy ktokolwiek posiada jeszcze jakies inne zdjecie grupowe z tamtego okresu?
#2. Czy ciagle pamietamy wykladowcow jacy nas uczyli:
Aczkolwiek w czasie studiow zwyklismy po studencku zartowac z naszych
wykladowcow, faktycznie darzylismy ich ogromnym respektem, cenilismy za ich gleboka
wiedza, zas obecnie bardzo mile ich wspominamy. Wszakze niemal wszystko co wiemy
zawdzieczamy wlasnie im. A przygotowali nas do zycia i pracy w sposob doskonaly. Wielu
z nich do dzisiaj umarlo. Stad ciagle zyja jedynie w naszej pamieci. Zastanowmy sie wiec
teraz przez chwilke i sprawdzmy co ciagle na ich temat pamietamy. W ten sposob oddamy
hold ich pamieci.
Oto nasi wykladowcy ze specjalizacji Konstrukcja Ciezkich Maszyn Roboczych MRC (courtezy Andrzej Kruszyna):
- Matematyka dr Jerzy Battek;
227-A6-(pw.htm)
- Chemia dr Krzysztof Piatkowski;
- Fizyka prof. dr inz. Zygmunt Bodnar;
- Geometria wykreslna prof.dr inz Konrad Dyba;
- Mechanika techniczna prof.dr inz Marek Zakrzewski;
- Wytrzymalosc materialow prof. dr inz Marek Zakrzewski;
- Studium wojskowe plk inz. S. Garder;
- dowodca naszej kompanii pplk Edward Worobiec;
- Metaloznawstwo doc. dr Rudolf Haiman;
- Podstawy obrobki skrawaniem dr inz. Tadeusz Waszkiewicz;
- Miernictwo warsztatowe mgr inz. K. Stein;
- Czesci maszyn prof. mgr inz. Tadeusz Demeter (czy pamiętacie jego dowcipy
powpisywane w notatki);
- Mechanika plynow dr inz. Zbigniew Gabryszewski;
- Podstawy odlewnictwa prof. dr inz. Hilary Gumienny;
- Teoria maszyn termodynamicznych dr inz E. Kalinowski;
- Podstawy elektrotechniki doc. dr inz Zbigniew Szmorlinski;
- Lektorat z angielskiego mgr Andrzej Bryczkowski;
- Lektorat z rosyjskiego Andrzej Koniuch;
- WF mgr Zdzislaw Wolanski;
- Metaloznawstwo - Prof. Haimann;
- dr inz. Stefan Miller Teoria mechanizmow i maszyn;
- dr inz. Mieczyslaw Teisseyre Teoria maszyn cieplnych i energetycznych;
- dr inz J. Gronostajski Podstawyprzerobki plastycznej;
- dr J. Czupial Ekonomia polityczna;
- dr inz. Jan Koch Obrabiarki;
- prof.mgr inz. Roman Sobolski Dzwignice;
- dr inz. W. Kaczmar Podstawy spawalnictwa;
- prof. dr inz. Jerzy Teisseyre Ustroje nosne;
- doc. dr inz. Waclaw Kasprzak Badania wytrzymalosciowe materialow;
- doc. dr inz. L. Badian Podstawy elektroniki;
- dr inz. Kazimierz Pieczonka Zespoly podwoziowe i uklady jezdne mrc;
- prof. dr inz. Andrzej Teisseyre Silniki spalinowe;
- doc. dr inz. Stefan Stryczek Przenosniki;
- dr inz. B. Chorowski Automatyka;
- dr inz. T. Czarny Ekonomika;
- dr inz. W. Kedzior Napedy elektryczne;
- dr inz. C. Jakimowicz Badania mrc oraz Mechanizacja i automatyzacja transportu
wewnetrznego;
- dr J. Woloch Podstawy nauk politycznych;
- prof. dr inz. Jerzy Zawadzki Drgania w budowie maszyn;
- dr inz. Stefan Stryczek Napedy hydrauliczne;
- dr inz. Kazimierz Pieczonka Urzadzenia transportu specjalnego oraz Ladowarki.
...(koledzy, pomocy - kto jeszcze nam wykładał i jakie przedmioty - szczegolnie
na innych specjalizacjach niz konstrukcja?)
Zdjecie 2 - Courtezy Bozena Brzozowska (N2 z [10]): Oto wspólne zdjecie specjalizacji
TBM wykonane w 1970 roku - czy rozpoznajemy tutaj siebie? Na zdjęciu zostali
uwidocznieni:
(pierwszy, najniższy rząd od lewej): Janusz Szymkowski (bokiem z lewej strony zdjęcia),
Bożenia (Brzozowska) Ciałkowska, Edward Barzycki, Stanisław Dzidowski, Janusz Rudy (?
ten odwrócony tyłem); (drugi rząd od lewej): Aleksander Komorowski (? ten roześmiany mieszka obecnie w Jastrzebiej Górze), Witold Imiołczyk, Kazimierz Grzelak, Jan Pająk
(czyli ten najbardziej wysuniety na prawo, ujety nieco z profila); (najwyższy rząd, od lewej):
... (ten pochylony - pomocy, znowu zapomniałem kto to taki), Janusz Mstowski (tj. ten
228-A6-(pw.htm)
częściowo zasłoniety), ... (pomocy, ponownie nie wiem kto to taki), Jerzy Michalak,
Grzegorz Sredziński (tj. ten z bródką). Z lewej strony, tylko częściowo widoczny z boku,
Janusz Szymkowski ładuje swój aparat.
Zdjecie 3 (Courtezy Bozena Brzozowska) Jeszcze jedno zdjęcie specjalizacji TBM z 1970
roku. Pokazuje ono te same osoby co wyszczególniono na zdjęciu 2, tyle tylko, że tym
razem fotografującym jest Jan Pająk, zaś sfotografowani zostali ujęci w nieco innym
ustawieniu.
Otrzymałem potwierdzenie kogo przedstawia powyższe zdjęcie. Zgodnie z tym
potwierdzeniem na zdjęciu są widoczni: 1. Jerzy Michalak 2. Bożena Brzozowska
(Ciałkowska) 3. Kazimierz Grzelak 4. Edward Barzycki 5. kto to, pomocy !!!!!!!!! 6. Grzegorz
Średziński 7. Aleksander Komorowski 8. Janusz Szymkowski 9. Stanisław Dzidowski 10.
Witold Imiołczyk
#3. Opisy uczelni:
Istnieje oficjalan strona Politechniki Wrocławskiej. Ma ona adres
http://www.pwr.wroc.pl.
#4. Opisy Wrocławia:
Te zawarte są na odrębnej stronie internetowej mojego autorstwa, nazwanej
wroclaw.htm - o mieście Wrocławiu.
Zdjecie 4 - Courtezy Bozena Brzozowska (N3 z [10]): Wyklad Jana Pająka na temat
Magnokraftu, prowadzony w 1980 roku na naszym pierwszym zjezdzie. Czym jest ow
"magnokraft" oraz jaka jest jego obecna sytuacja mozna poznac z odrebnych stron
internetowych na jego temat, dostepnych za posrednictwem "Menu 2", np. ze strony:
magnocraft_pl.htm.
Trudno opisać osoby uwidocznione na powyzszym zdjęciu z powodu braku
jakichs punktów referencyjnych. Niemniej, po prawej od wykładającego widoczna jest
Bożenia (Brzozowska) Ciałkowska. Tuż przed nia, zwrócony w jej kierunku, jest Józef
Pielorz. Jedyna osoba u której widoczny jest cały krawat, to Józef Chabiński. Spoza głowy
Józefa Chabińskiego wystaje fragment "wysokiego czoła" Marka Wachałowicza. Z kolei po
przeciwstawnej stronie głowy Józefa Chabińskiego widoczna jest twarz Wiesława
Jabłońskiego. Za głowę się trzyma prawdopodobnie Kazimierz Miernicki. Tuż przy prawym
marginesie zdjęcia widać pochylonego do przodu (oczywiście jako wyraz zainteresowania)
czarnowłosego Mieczysława Cisło. Pozostałe trzy dziewczyny z naszego roku siedzą tuż
przed obiektywem aparatu.
Część #C: Podsumowanie, oraz informacje końcowe tej strony:
#C1. Zasady przyjęte w zapisie tej strony:
Jak dla wszystkiego co jest nowo-tworzone w naszym świecie, podczas
sporządzania tej strony musiałem przyjąć określone zasady jej zapisu. Poniżej postaram
się więc wyjaśnić jakie te zasady są:
#1. Aktualne zdjęcia. Te osoby, dla których dostępne jest już chocby jedno
aktualne zdjęcie (tj. wykonane relatywnie niedawno), w "Menu 2" wyróżnione zostały białym
kolorem liter.
Warto tutaj jednak odnotować, że dawny wygląd większości z nas uwieczniony
został na historycznych już zdjęciach pokazanych na stronie Nasz Rok dostępnej m.in.
poprzez kliknięcie w "Menu 1".
#2. Tytuly. Ponieważ każdy z nas posiada tytuły "magistra inzyniera", w
wykazach i opisach z tej witryny nie powtarzam już owych standardowych tytułów. Jednak
dla informacji przytoczyłem pełne tytuły dla tych osób z naszego roku, którym tytułów tych
później nieco przybyło - zaś ja zdołałem jakoś się o nich dowiedzieć.
229-A6-(pw.htm)
#3. Nazwiska panieńskie. Dla kobiet z naszego roku w tekście używam ich obu
nazwisk, podając w nawiasie nazwisko panieńskie (tj. to, które pamiętamy ze studiów).
Natomiast w "Menu 2" dla skrótu używam jedynie ich nazwisk panieńskich.
#4. Prywatność. Proszę też odnotować, że z uwagi na "Privacy Act" trochę się
boję przytaczać na tej stronie adresów uczestników naszego roku - jeśli nie otrzymałem od
mam już te adresy i dla uczetników naszego roku w każdym momencie czasu jestem w
stanie udostępnić adres ich byłych przyjaciół i kolegów z roku. Dlatego jeśli ktoś chce
on jedynym kontaktem jakim dysponuję do danego absolwenta naszego roku. Natomiast
kontunuuje tradycje książek telefonicznych i list adresowych, stąd praktycznie nie narusza
#C2. Polskie literki:
#C3. Osobista kopia tej strony trzymana we własnym komputerze:
Jesli ktos zechece czesto zagladac do niniejszej witryny internetowej, wowczas
dobrze jest skopiowac ja cala do swojego wlasnego komputera. Wszakze w przypadku
posiadania takiej prywatnej kopii tej witryny, nie jest sie juz zaleznym od dostepu do
internetu w przypadku kazdej checi ponownego zagladniecia do tej strony lub ogladniecia
230-A6-(pw.htm)
ktorejs z pokazanych na niej ilustracji. Nie jest tez juz wowczas konieczne znoszenie
owego potopu najrozniejszych banerow reklamowych, jakimi strony internetowe
utrzymywane na darmowych serwerach sa nieustannie zalewane. Na przekor ze z pozoru
moze ono wydawac sie trudne, faktycznie sporzadzanie takiej wlasnej repliki niniejszej
witryny internetowej jest relatywnie proste. Dla tych wiec ktorzy zechca sporzadzic sobie
taka replike w swoim wlasnym komputerze, niniejszym opisuje krok po kroku, jak tego
dokonac. Oto owa intrukcja postepowania:
1. Stworzyc nowy folder (zbior) na dysku twardym "c:". Folder ten bedzie zawieral
typowych folderow z owego dysku twardego, np. nazywajac go "Pajak" (lub "rok"). Folder
ten bedzie pozniej uzywany do przechowywania wszystkich tych stron internetowych z
niniejszej witryny, ktore ktos zechce zawsze miec pod reka.
2. Stworzyc nowe pod-foldery (podzbiory) we wnetrzu foldera "Pajak" (lub "rok"). Owe
pod-foldery beda zawieraly poszczegolne grupy zdjec ukazywanych za posrednictwem
niniejszej strony internetowej, a nalezacych do poszczegolnych kolegow. Generalna
zasada tworzenia owych pod-folderow jest, ze otrzymuja one nazwy zapisane wylacznie
malymi literkami lacinskimi, jakie skladaja sie z nazwiska, kreski podkreslajacej, imienia
osoby ktorej zdjecia pod-foldery te przechowuja (odnotuj ze w nazwach tych pod-folderow
nie uzywa sie polskich literek). Przykladowo, dla przechowywani moich zdjec utworzyc
trzeba podfolder pajak_jan, z kolei dla przechowywania zdjec Staszka Przeworka utworzyc
trzeba pod-folder nazywajacy sie przeworek_stanislaw. Ponadto utworzyc trzeba kilka
internetowa:
wroclaw. Zawiera on zdjecia Wroclawia.
pw. Zawiera on zdjecia Politechniki Wroclawskiej.
kwiatki. Zawiera on zdjecia kwiatkow pokazanych w miejscach gdzie pozniej maja byc
wlaczone jakies konkretne zdjecia, a takze zdjecie "ksiegi uwag".
wygenerowac nim wymagane pod-foldery we wnetrzu foldera "Pajak".
3. Zachowac kod zrodlowy tej strony w swoim folderze "Pajak" (lub "rok"). W tym celu
trzeba "kliknac prawym przyciskiem" swojej myszy, kiedy sie wskazuje na jakikolwiek
obszar zadrukowany tej strony (np. wskazuje tutaj). Male menu powinno sie pojawic, ktore
ma pozycje "View Source". Kliknij na ta pozycje, tak ze kod zrodlowy tej strony pojawi sie w
"pw.htm" jako "File name" tego kodu, zas podajac folder "c:\Pajak" (lub "c:\rok") jako "Save
in" miejsce dla zachowania tego kodu. Odnotuj ze strony wywolywane z niniejszej strony
nalezy zachwywac pod nieco innymi nazwami, mianowicie: "index.htm" dla Strony glownej,
"zyciorysy.htm" dla strony Objasnienia, oraz "wroclaw.htm" dla strony Wroclaw. Aby
zachowac tekst przesuwnego "Menu 2", koniecznym jest napierw jego oddzielne
wyswietlenie poprzez napisanie w okienku adresowym browsera (np. "Internet Explorer")
nazwy "menu.htm" dolaczonej do konca aktualnego adresu danej witryny. Dopiero potem
menu to mozna zachowac (w sposob identyczny jek wszystkie strony opisane powyzej) pod
nazwa "menu.htm".
4. Zachowac ilustracje. Kliknij prawym przyciskiem myszy na kazda ilustracje z tej strony
lub ze stron z nia zwiazanych, potem wybierz opcje "Save Picture As". Ilustracje ze stron z
notkami autobiograficznymi zachowaj w pod-folderze osob jakich zdjecia te dotycza.
zachowana.)
5. Wyswietlic ta strone w swoim komputerze. Po zachowaniu tej strony, daje sie ona
231-A6-(pw.htm)
"Windows Explorer" odpowiednio na "pw.htm", "zyciorysy.htm", lub "wroclaw.htm".
6. (Warunkowo) pousuwac banery. Darmowe serwery z jakich ja korzystam, zwykle
poczatek i koniec danego bannera i zwykle zaczynajacego sie od slow "banner insertion
...").
#C4. Odnotujmy że strona ta kiedyś była dostępna w internecie pod szeregiem odmiennych
i.1asphost.com/1964/1970,
n.1asphost.com/1970,
jan-pajak.com/1970,
1970.netfirms.com,
#C5. Zapiszmy sobie w swym komputerze adresy pod jakimi można znaleźć egzemplarze
tej strony:
http://totalizm.pl/1970/rok.htm
http://members.fortunecity.com/timevehicle/1970/pw.htm
http://www.anzwers.org/free/wroclaw/1970/pw.htm
http://energia.sl.pl/1970/pw.htm
Księga uwag (pozwala na szybką wymianę wieści)
[ zobacz księgę | dopisz do księgi ]
232-A6-(pw.htm)
***
Data założenia tej strony: 12 czerwca 2004 roku.
Data jej najnowszej aktualizacji: 25 marca 2011 roku.
233-B
Rodział B:
RODZINNA WIOSKA AUTORA
Autor urodził się w dosyć unikalnej wiosce. Często zmianiała ona nazwę, jednak
przez najdłuższe okresy powojenne nazywała się "Wszewilki" oraz "Stawczyk".
Niezwykłość owej wioski manifestowała się na wiele sposobów. Przykładowo, jej
mieszkańćy jako całość w sposób nieświadomy praktykowali filozofię totalizmu (tj. tą samą
filozofię którą opisuję na swej stronie o nazwie "totalizm_pl.htm"). We wiosce tej wiele też
się działo, co potem wpłynęło w sposób istotny na moje losy i życie. Przykładowo,
wydarzały się tam cuda. Oto więc strony z opisami owej rodzinnej wioski autora:
Podrozdział B1:
Historia i niezwykłości wsi Wszewilki
pod Miliczem w południowo-zachodniej Polsce
Witam na stronie o historii i niezwykłościach wsi Wszewilki (Stawczyk) spod dolnośląskiego
miasta Milicza:
#A1. Co mnie zainspirowało do napisania tej strony:
Gdyby ktoś nam opowiedział o miejscu na Ziemi, które jest tak niezwykłe, że
wypełniają się w nim marzenia - jeśli tylko spełniają one określone warunki (np. są
wystarczająco silne aby pamiętało się o nich 50 lat później), oraz że zachodzące w nim
zmiany reprezentują symboliczną esencję wszystkiego co dzieje się w promieniu do
kilkudziesięciu kilometrów od niego, zapewne uważalibyśmy to za bajki. Tymczasem
miejsce takie faktycznie istnieje. Nazywa się Wszewilki. Leży ono około 1 kilometra według
"lotu sroki" na północny wschód od małego miasteczka Milicza z południowo-zachodniej
Polski. Ja się w nim urodziłem. Spowodowało ono że wszystkie moje istotne i realne
marzenia się wypełniły. Także istotne i realne marzenia ludzi których znałem, też ono
zrealizowało. Na pierwszy rzut oka wygląda ono ogromnie "normalnie". Jednak jeśli mu się
przyglądnąć dokładniej, nawet owa jego normalność jest niezwykła - ponieważ wynika ona
z faktu, ze miejsce to symbolizuje sobą esencję wszystkiego co się dzieje w promieniu do
kilkudziesięciu kilometrów od niego. A niemal wszystko co obecnie się tam dzieje wygląda
przecież "normalnie".
Niniejsza etniczna strona internetowa zawiera opowieść o owej niezwykłej wsi
Wszewilki, a bardziej ściśle, o jej miniaturowym chociaż historycznie najstarszym
fragmencie, obecnie oficjalnie nazywanym podwójnym słowem "Wszewilki-Stawczyk", zaś
przez miejscowych ludzi nadal nazywanym "Stawczyk". Odnotuj jednak że kiedyś ta
najstarsza część Wszewilek nazywała się inaczej, mianowicie "Stawczyk", wcześniej
"Wszewilki", przedtem "Cegielnia", jeszcze wcześniej (tj. przed 1945 rokiem) "Neu-Steffitz".
Ponadto strona ta wskazuje linki do innych stron posiadających z nią związek
tematyczny. Najważniejsza z tych tematycznie związanych stron, to strona o nazwie
stawczyk.htm. Opisuje ona wieś Stawczyk zaprezentowaną z odmiennego bo z
filozoficznego punktu widzenia. Inna, również dosyć istotna strona o tej wiosce nosi nazwe
wszewilki_milicz.htm. Opisuje ona wsie Stawczyk i Wszewilki z punktu widzenia turysty. W
swoim punkcie #D2 opisuje ona m.in. "szlaki wędrowne" w obrębie i wokół wsi Stawczyk
oraz Wszewilki. Szlaki te umożliwiają "poinformowane" zwiedzenie najważniejszych z
opisywanych tutaj miejsc i obiektów tej wioski. Inna też tematycznie związana strona to
wszewilki_jutra.htm". Ta z kolei opisuje moje marzenia na temat przyszłego rozwoju i
charakteru wsi Stawczyk - np. w punkcie #J3 przytacza opisy przyszłego wyglądu wsi
Stawczyk w czasach mojej tam wizyty prawdopodobnie mającej miejsce około 2222 roku.
Od nazwy wsi Stawczyk liczne osoby wywodzą swoje nazwisko "Stawczyk".
Dlatego dostarczam tutaj też link do strony pokrewnej z niniejszą noszącej nazwę
stawczyk.htm, na której staram się też wyjaśnić nieco więcej na temat pochodzenia
nazwiska "Stawczyk".
#A3. Wszewilki (Stawczyk) są miejscem gdzie ja się urodziłem:
Ja właśnie urodziłem się i wychowałem w owych "Wszewilkach-Stawczyku" - jak
obecnie oficjalnie wioseczka ta jest nazywana. Mieszkałem w niej w latach od 1946 do
1964. Z tym okresie czasu zaobserwowane więc lub poznane zostały najwazniejsze fakty
raportowane na tej stronie. Wszystkie też niezwykłości opisane na tej stronie wywodzą się
właśnie z owej wioseczki. Podobnie jak moje strony o Miliczu, o Wrocławiu, czy o bitwie o
Milicz, niniejsza etniczna strona internetowa opisuje ludowe opowieści na temat historii i
ciekawostek Wszewilek-Stawczyka, czyli opisuje co ludzie kiedyś w tej wiosce mówili, lub w
co kiedyś w niej wierzyli. Przytaczając te ludowe opowieści nie staram się tu weryfikować
na ile są one prawdziwe, chociaż jeśli znany jest mi materiał dowodowy potwierdzający
poprawność określonych stwierdzeń, wówczas materiał ten wskazuję.
Część #B: Geograficzne zlokalizowanie Wszewilek (Stawczyka):
#B1. Gdzie możemy znaleźć Wszewilki (Stawczyk):
Przytoczmy teraz kilka danych na temat Wszewilek. Wieś ta w prostej linii leży
około 1 kilometra na północny-wschód od małego Dolno-Śląskego miasteczka Milicza.
Jednak pomiędzy nią a Miliczem znajduje się niewielka rzeka o nazwie "Barycz" - widoczna
na zdjęciu satelitarnym Wszewilek pokazanym w następnym paragrafie. Stąd, jeśli ktoś
zamierza do wsi tej wędrować z Milicza, wówczas zmuszony jest podążać drogą okrężną
przez jedyny most drogowy w okolicy, co zajmie mu około 3 kilometry drogi. Wszewilki są
ogromnie starą wsią. Prawdopodobnie jedną z najstarszych ze wsi ciągle istniejących w
Polsce. Faktycznie to są one tak samo stare jak byłe grodzisko Milicza, zaś nieporównanie
starsze od dzisiejszego (murowanego) miasta Milicza. Jako podgrodowa kolonia rolniczoprodukcyjna Wszewilki istniały już bowiem w czasach kiedy dzisiejszy murowany Milicz nie
zaczął nawet być budowany. (Grodzisko Milicza podobno jest tak stare jak Biskupin czy jak
piramidy egipskie). Tyle że do jakichś około 1000 lat temu Wszewilki nie posiadały
własnych stałych mieszkanców, a jedynie tymczasowe zabudowania gospodarskie.
Wszyscy bowiem ludzie pracujący na polach z terenu obecnych Wszewilek, aż do około
1000 lat temu wieczorami wracali do grodziska Milicza gdzie spędzali noce. Wszewilki
zawsze były wsią wolnych ludzi. Jako takie zawsze były też znacznie zamożniejsze i
znacznie okazalsze od innych wsi. Jednak od jakichś 200 lat jakieś "diabły" "zawzięły" się
na wieś Wszewilki i zaczęli z jakichś powodów "spiskować" przeciwko tej wsi wolnych ludzi.
Najpierw spisek ten spowodował, że w 1875 roku owa starodawna wieś Wszewilki
przecięta została przez sam środek swojego "ryneczku" na dwie połowy linią kolejową z
Milicza do Krotoszyna. Sam zaś ryneczek, a wraz z nim wszewilkowska pradawna karczma
i kościółek, zamienione wówczas zostały w ogromny dół w ziemi. Jednocześnie wytoczono
nową drogę przez wieś, co spowodowało stopniowe usunięcie całej dawnej zabudowy
Wszewilek. A zabudowa ta była ogromnie interesująca, bowiem w toku dziejów Wszewilki
dopracowały się swojego własnego, unikalnego stylu architektonicznego. Styl ten
prawdopodobnie później został skopiowany od Wszewilek przez akademicko edukowanych
architektów i upowszechniony po całym świecie, gdzie obecnie jest on znany pod angielską
nazwą "tudor" - patrz zdjęcie "Fot. #G2" z tej strony. (W Polsce jest on znany pod popularną
nazwą "mur pruski" - jako że w czasach kiedy stał się on popularny, Wszewilki stanowiły już
część Prus.) Tyle że zasługi za wynalezienie tego stylu wcale nie przypisuje się
Wszewilkom. W jakis czas potem, przy drodze do starego wszewilkowskiego młyna
wodnego na Baryczy postawiono nowy młyn elektryczny. Ten nowy młyn stopniowo odebrał
klientów staremu młynowi wodnemu Wszewilek, jaki wspierał tą wieś swoją pracą przez
ostatnie około 1000 lat. W ten sposób doprowadził on stary młyn do bankructwa i ruiny.
Nawet nazwa i energetyczna jedność owej wsi zostały wówczas zaatakowane. Metalowe
tory owej linii kolejowej, zgodnie z twierdzeniami Chińskiego "feng shui", przecinają i dzielą
naturalne przepływy energii "chi" jak ostrze noża. Ostrze to przepołowiło więc dawne
Wszewilki na dwie odrębne części. Wszystko też co leży po obu stronach tej linii kolejowej
nie może już obecnie być nazywane taką samą nazwą, a musi używać odmiennych nazw.
Począwszy więc od owego czasu, administracyjnie obie te części dawnych pojedynczych
Wszewilek rozpatrywane są już oddzielnie jako dwie odrębne wsi, jakie noszą odmienne
nazwy, jakich losy toczą się już innymi torami, itp. Obie owe części obecnie nazywają się
"Wszewilki", oraz "Wszewilki-Stawczyk". Stąd ja poniżej też używam dla obu tych części
obecnych oficjalnych nazw "Wszewilki" oraz "Wszewilki-Stawczyk". Niestety, owa odrębna
nazwa dla najstarszej części omawianej tutaj wioski (tj. dla dzisiejszych "WszewilekStawczyka"), jest jakaś pechowa. (Wszakże symbolizuje ona wszystko co dzieje się w
promieniu do kilkudziesięciu kilometrów od owych "Wszewilek-Stawczyka".) Po prostu
uparcie odmawia przyjęcia się. (Czyżby los kazał jej odczekać z definitywnym
zaaprobowaniem swej nazwy, aż będzie mogła być nazwana moim nazwiskiem,
przykładowo jako "Pająkowo" czy "Pajakville"?) Od 1945 roku była więc zmieniana aż
kilkakrotnie. Przed wyzwoleniem i podczas wojny wioska ta ciągle należała do Prus
(Niemiec) i dlatego nazywała się po niemiecku "Neu-Steffitz", czyli jakby "nowa wersja"
pobliskiego "Steffitz" ("Steffitz" to przedwojenna nazwa dzisiejszego "Stawca"), podczas
gdy obecne "Wszewilki" nazywały się wówczas "Ziegelscheune", zaś Milicz nazywał się
"Militsch" - po poprawne tlumaczenia tych nazw patrz strona genealogienetz.de.
(Faktycznie jednak owe niby Neu-Steffitz są równie starą jak sam Milicz osadą ludzką, czyli
najstarszą wsią w promieniu kilkudziesięciu kilometrów.) Potem zaraz po wyzwoleniu
nazwano ją "Cegielnia". Kiedy jednak przez pomyłkę zaczęły do niej przybywać ciężarówki
zamierzające odebrać cegły z cegielni w pobliskim Stawcu, przemianowano jej nazwę na
Wszewilki. Pod tą nazwą istniała aż do końca czasów kiedy ja w niej mieszkałem. Niestety,
też nie było to dobre rozwiązanie, bowiem w sensie przepływu energii "chi" stanowiła ona
odrębną wioskę, jednak jej nazwa pokrywała się z nazwą wioski do niej przyległej. Dlatego
kiedy w 1964 roku przeniosłem się do Wrocławia, nazwę owej mini-wioseczki
przemianowano na "Stawczyk". To spowodowało ponowną konfuzję, ponieważ zamiast do
niej, ludzie którzy zamierzali ją odwiedzić trafiali do pobliskiego "Stawca". W końcu około
1985 roku ktoś wpadł na pomysł aby nadać jej podwójną a więc raczej niewygodną nazwę
"Wszewilki-Stawczyk". Pod ową niewygodną nazwą oficjalnie istnieje ona aż do dzisiaj. Ja
jednak sugerowałbym aby kiedyś nazwać ją albo "Pająkowo" (aby uhonorować moje
polskie pochodzenie z tej właśnie wioseczki), albo też "Pajakville" (aby przerzucić most
pomiędzy miejscem mojego urodzenia i angielskojęzyczną Nową Zelandią, która
reprezentuje moje późniejsze obywatelstwo, tradycje, oraz kulturę.) Wszakże owa nazwa
zamykałaby wszelkie dotychczasowe problemy. Nie tylko bowiem ucinałaby ona dalszą
konfuzję i doskonale harmonizowała z nazwą Wszewilki dla wioski do niej przylegającej, ale
ponadto nadawałaby jej unikalną wymowę alegoryczną.
#B2. Mapy i satelitarne zdjęcia Wszewilek:
Dokładną mapę Wszewilek oraz okolic owej wioski zobaczyć można np. na
stronie internetowej o adresie www.mapapolski.pl/ (po kliknięciu na link wywołujący tą
stronę należy wpisać tam nazwę Wszewilki w okienko "Miejscowość", poczym kliknąć na
"Pokaż"). Na mapie tej czarną linią zaznaczony jest przebieg linii kolejowej która w 1875
roku staranowała miniaturowy ryneczek Wszewilek. Jak widać z owego przebiegu, linia ta
celowo najeżdża na Wszewilki ze wschodu, zaś po staranowaniu ryneczka tej miejscowości
odjeżdża ponownie na wschód. Tą samą linię kolejową, a także miejsce po byłym ryneczku
Wszewilek, można sobie też oglądnąć na znacznie dokładniejszym od map zdjęciu
satelitarnym
Wszewilek,
dostępnym
pod
adresem
internetowym
http://maps.google.com/maps?ll=51.551406,17.286901&spn=0.026010,0.058545&t=k&hl=e
n. Tam również wyraźnie widać przebieg linii kolejowej zagięty celowo ku byłemu
ryneczkowi Wszewilek. Kto u licha zaprojektował tak złośliwie przebieg owej linii kolejowej?
Odnotuj również, że wszystkie stawy widoczne przy samych Wszewilkach uformowane
zostały dopiero około 1990 roku (żadnych stawów tam nie było w czasach kiedy linia owa
była budowana). Lokacja tych stawów też została dobrana na tyle złośliwie, aby zalały one
m.in. pozostałości około 1000-letniego młyna wodnego który przez wszystkie te wieki
operował na poprzednim korycie Baryczy właśnie przy Wszewilkach.
Część #C: Historia Wszewilek (Stawczyka):
#C1. Co nam wiadomo o historii Wszewilek-Stawczyka:
Wszystko zaczęło się od wzmożonego ruchu kupców, jaki obszar obecnej Polski
doświadczył po około 800 roku AD. Karawany tych kupców podążające tzw. "bursztynowym
szlakiem" zatrzymywały się na noc w starym grodzisku Milicza, obecnie znanym pod nazwą
"Chmielnik". Kupcowie z tych karawan informowali Miliczan co nowego się dzieje w dalekim
świecie. Z kolei niektórzy z ich służby i pachołków, którym pechowo przyszło zachorować w
drodze lub zostać poranionym w licznych wówczas potyczkach z bandytami, pozostawali
czasami w Miliczu na dłużej lub nawet na stałe. Oczywiście, czynili to tylko aby czasowo
podleczyć rany doznane w drodze, czy aby podreperować zdrowie. Jednak los lubi płatać
figle i zatrzymując się na krótko czasami pozostawali oni w Miliczu na całą resztę życia. Owi
przybysze z za morza uczyli Miliczan rzemiosł i umiejętności doskonale wówczas już
znanych na południu Europy. Do owych nowych umiejętności, m.in. należała umiejętność
budowania murowanych miast oraz umiejętność budowania młynów wodnych.
W rezultacie tego napływu wiedzy i umiejętności, gdzieś po około 900 roku AD
Miliczanie ciągle wówczas mieszkający w prymitywnym grodzisku z drewna i trzciny,
zdecydowali się zbudować sobie murowane miasto z silnymi murami obronnymi. Po jego
wzniesieniu przenieśli się też do niego z dawniej zajmowanego drewnianego grodu
(obecnie "Chmielnik"). Jako budulca do owego nowego murowanego miasta, używali oni
tzw. "rudy darniowej" jaka pozyskiwana była z okolic dzisiejszej tamy pokazanej na zdjęciu
z "Fot. #D1". Ruda ta do dzisiejszego Milicza spławiana była Baryczą. Wznoszone z niej
budynki i mury wyglądały tak jak ten pokazany na zdjęciu z "Fot. #F1". Miejsca stałego
zakwaterowania silnych pachołków, którzy pozyskiwali ową "rudę darniową" i spławiali ją do
Milicza, dostarczyły zaczątków dla trwałego osadnictwa ludzkiego, które dzisiaj nazywane
jest wsią Wszewilki-Stawczyk (zaś które ja powyżej nazwałem żartobliwie "Pająkowem").
Wieś obecnie zwana Wszewilki-Stawczyk, faktycznie jest niemal tak samo stara
jak samo grodzisko Milicza. Obecnie liczy więc ona już kilka tysięcy lat. Przez jednak
relatywnie długi okres początkowego czasu, miała ona formę tymczasowych schronów
pastuchów bydła budowanych na wypadek niepogody. Pastuchowie ci na stałe mieszkali w
starym grodzisku Milicza (tj. w grodzisku "Chmielnik"). Jednak codziennie wędrowali oni ze
swymi stadami po okolicznej dolinie Baryczy w poszukiwaniu najlepszej paszy. Ze
względów bezpieczeństwa, nie mogli jednak oddalić się od swego grodziska na odległość
większą niż zasięg sygnałów dźwiękowych z wieży obserwacyjnej grodziska. Faktycznie
więc miejscem najbardziej oddalonym od owego grodziska, w którym ciągle wypasali swoje
stada, były okolice dzisiejszej wsi Wszewilki-Stawczyk. Tam też budowali tymczasowe
schrony, które chroniły ich w dni niepogody. Dopiero jednak po 900 AD, kiedy Milicz
potrzebował intensywnej robocizny dla pozyskiwania budulca na swoje mury i domy, owe
tymczasowe schroniska pastuchów przekształciły się w regularną wieś. Wieś ta początkowo
rozciągała się wzdłuż drogi z Wszewilek do Baryczy, która zaraz po drugiej wojnie
światowej nazywana była niesłusznie "drogą na tamę" (faktycznie była ona "drogą do
starego milickiego młyna wodnego"). Droga ta istniała aż do około 1990 roku, wiodąc z
Wszewilek w kierunku pierwszej przymilickiej tamy na Baryczy. Obecnie pozostał już tylko
niewielki jej fragment, jaki wychodzi z Wszewilek-Stawczyka i prowadzi "do nikąd".
Przełomowym punktem czasowym w krytalizowaniu się dzisiejszej wsi WszewilkiStawczyk, było zbudowanie młyna wodnego na Baryczy. Młyn ten działał już zapewne
gdzieś pomiędzy latami 900 a 1000 AD. Był on więc najstarszym i jedynym młynem
wodnym w okolicach Milicza, a także najstarszym młynem wodnym w tej części Polski. Stał
on w poprzek starego koryta rzeki Baryczy, w miejscu jakie leży jedynie około 100 metrów
na północ od dzisiejszej milickiej tamy na Baryczy. (Od około 1990 roku miejsce to zostało
zalane nowym stawem rybnym, uformowanym na byłym obszarze historycznym, w którym
kiedyś rodziła się dzisiejsza wieś Wszewilki-Stawczyk.) Kiedy byłem małym chłopcem, w
owym byłym miejscu starego młyna ciągle znajdowały się fundamenty koła wodnego i
zastawy wody. Ciągle też istniały tam pozostałości kanału i stawu w dawnym korycie
Baryczy, jakie doprowadzały wodę do owego koła. Niestety samego koła wodnego ani
zabudowań młyna już tam nie było. Ciągle jednak w pobliżu rosły resztki zdziczałych drzew
owocowych które kiedyś porastały pobliże owego prastarego młyna wodnego z WszewilekStawczyka. Rosły one na obszernej łące-placu, na którym w dawnych czasach stały kolejki
wozów oczekujących na swoją kolejkę do mielenia przywiezionego zboża na mąkę.
Ponadto nadal istniały tam tzw. "klepiska" po kilku lepiankach zajmowanych przez
parobków pracujących w owym młynie. Istniało też wysokie wzgórze usypane w widłach
obu gałęzi Baryczy rozchodzących się od stawu spiętrzającego wodę dla owego młyna. Na
płaskim czubku owego wzgórza kiedyś znajdował się dom młynarza.
Korzystanie z tego młyna wodnego wymagało lądowego transportu zboża i mąki.
Z kolei sam młyn, a także ludzie którzy przybywali czasami z bardzo daleka aby z niego
korzystać, potrzebowali różnych usług i robocizny, a niekiedy nawet i noclegu. W ten
sposób na terenie dzisiejszych Wszewilek, a ścislej na skrzyżowaniu głównej drogi
wiodącej do owego młyna z Dziadkowa, Pomorska oraz Stawca, z inną główną drogą która
wiodła z Milicza do Sulmierzyc, z czasem powstała spora wieś. Pomału wieś ta zbudowała
sobie własny miniaturowy ryneczek, karczmę z zajazdem, piekarnię, a później nawet
własny kosciół. Wioska owa stopniowo rozrastała się od tego skrzyżowania we wszystkich
kierunkach wzdłuż owych dwóch głównych dróg, które przecinały się na kształt krzyża mniej
więcej w miejscu gdzie obecnie przy torach kolejowych na Wszewilkach-Stawczyku
widnieje centrum ogromnego zarośniętego krzakami dołu, a ściślej rozległego wyrobiska po
piasku zabranym stamtąd w 1875 roku do budowy nasypu kolejowego.
Niezależnie od dostawy mąki i chleba, z czasem dzisiejsze Wszewilki-Stawczyk
przekształciły się również w rodzaj dostawcy do Milicza wszelkich produktów
konsumpcyjnych codziennego spożycia, takich jak mleko, jajka, kurczaki, warzywa, itp.
Można więc śmiało powiedzieć, że prastara wioska która obecnie nazywa się "WszewilkiStawczyk", faktycznie najpierw zbudowała Milicz, potem broniła Milicza przed wrogami, w
końcu żywiła na codzień mieszkańców Milicza. Nic dziwnego, że wioska ta oraz jej
mieszkańcy bez przerwy rośli w zamożność i znaczenie. Ponieważ Milicz przez spory okres
czasu był miastem należącym do biskupa wrocławskiego, także wieś Wszewilki-Stawczyk
która była żywicielką Milicza, automatycznie znajdowały się pod ochroną i protekcją owego
biskupa. To jest powodem dla którego Wszewilki nigdy nie miały swojego dworu ani
swojego "szlachcica właściciela". Ich mieszkańcy zawsze pozostawali ludźmi wolnymi
przynależącymi do biskupiego miasta Milicza i na niemal takich samych prawach jak
mieszczanie owego miasta. W przeważającej też większości owi mieszkańcy byli polskiego
(słowiańskiego) pochodzenia.
Ten brak właściciela Wszewilek, w połączeniu ze słowiańskimi inklinacjami ich
mieszkanców, okazał się w końcu fatalny dla ich istnienia jako kompletnej wioski. Kiedy
bowiem około 1875 roku władze pruskie realizowały budowę kolei przez Milicz, ktoś
złośliwy celowo tak zaplanował przebieg tej kolei, że jej tory przecięły miniaturowy ryneczek
Wszewilek oraz ztaranowały prastary kościółek który stał przy owym ryneczku. Wszystko
też co mieściło się przy owym ryneczku, włączając w to starą wszewilkowską karczmę oraz
ów katolicki kosciółek, zostało zburzone pod pretekstem budowy kolei. Ponieważ zaś
grunta na których ów ryneczek był położony, stanowiły ziemię publiczną, spółka budująca
kolej zaczęła z nich pozyskiwać piasek potrzebny do budowy nasypu kolejowego. W
rezultacie, w miejscu gdzie kiedyś mieściło się historyczne centrum Wszewilek z
miniaturowym ryneczkiem tej wioski i budynkami publicznymi, około 1875 roku powstała
ogromna dziura w ziemi. Do dzisiaj dziura ta straszy przejezdnych, kompletnie zarosła
krzakami. Obecnie można ją oglądać w centralnym miejscu Wszewilek, tj. na skrzyżowaniu
dwóch głównych dróg tej wioski, czyli tam gdzie główna szosa wsi jest przecięta polną
drogą miejscowo nazywaną obecnie "drogą na tamę" (faktycznie to jest to droga do starego
młyna wodnego Wszewilek).
Równocześnie z budową kolei przez ryneczek Wszewilek, tj. około 1875 roku,
dokonano też zmiany przebiegu głównej drogi tej wioski. Poprzednio przez Wszewilki
wiodła piaszczysta i kręta polna droga, jaka przebiegała w przybliżeniu około 100 metrów
na południe od dzisiejszej najważniejszej drogi przez tą wioskę. Stare położenie tej
oryginalnej drogi do dzisiaj jest wskazywane przez położenie tego jej odcinka, który nawet
obecnie używany jest we Wszewilkach-Stawczyku. Zaraz po drugiej wojnie światowej,
wzdłuż owej starej drogi przez Wszewilki ciągle stały stare budynki gospodarcze. Wyglądały
one nieco dziwnie, bowiem rozlokowane były w rzędzie w środku pól uprawnych w
odległości co najmniej jakieś 100 metrów na południe od obecnej drogi i zabudowań tej
wioski.
W jakiś czas po roku 1900-tnym, we Wszewilkach zbudowano młyn elekryczny.
Usadowiony on został przy nowej drodze przez wioskę, a ściślej na jej skrzyżowaniu z
drogą wiodącą do starego młyna wodnego na Baryczy. Przez swoje konkurencyjne
położenie kuszące wszystkich zdążających do starego młyna, ten nowy młyn stopniowo
odebrał klientów staremu młynowi wodnemu. Stary więc młyn wodny popadł wówczas w
ruinę i z czasem został całkowicie opuszczony. Jego upadek zmusił z kolei Miliczan do
zbudowania nowej tamy na Baryczy, oraz do uregulowania samej rzeki. Jednocześnie wieś
Wszewilki-Stawczyk straciła swoje historyczne korzenie wyrastające ze starego młyna
wodnego na Baryczy.
Dzisiaj Wszewilki-Stawczyk wyglądają jakby wcale nie miały swojej przeszłości. A
wiadomo, że "ten co nie ma przeszłości, nie ma też i przyszłości". Czy jednak jest tak
faktycznie? Wszakże tak naprawdę to wioska ta posiada swoją przeszłość i to ogromnie
budującą. Tyle, że trzeba aby publikacje takie jak niniejsza strona uswiadomiły wszystkim
jej istnienie oraz niezwykłą wymowę moralną.
#C2. Prastary cmentarz Wszewilek:
W lesie, jakieś pół kilometra na północ od "Wszewilek-Stawczyka", znajduje się
prastary cmentarz. Pokazany on został na zdjęciu "Fot. #C2a". W czasach mojej młodości
często się na nim bawiliśmy z innymi kolegami. Pamiętam więc, że najstarsze groby jakich
wówczas celowo poszukiwaliśmy przez czytanie dat na napisach z ich plyt, były datowane
jeszcze w latach 1700-nych. (Ciekawe też, że duża część owych starych grobów posiadała
polskie, znaczy słowiańskie, nazwiska.)
Jednak ja jestem absolutnie pewny, że cmentarz ten jest nieporównanie starszy
niż lata 1700-ne. Faktycznie to moim zdaniem był on już miejscem kultu i grzebania
zmarłych jeszcze w czasach pogańskich. Kiedyś zresztą istniało ku temu sporo dowodów,
np. prastare groby ciągle murowane z brył rudy darniowej. Jednym z dowodów na
nietypowo stary wiek owego cmentarza jest prastary dąb jaki aż do początku lat 1990-tych
rósł niemal w samym środku tego cmentarza. Dąb ten był tak ogromny, zaś zawarta w jego
pniu dziupla tak obszerna, że na podstawie jego porównania z dębem "Pomnikiem
Przyrody" rosnącym w Kadynach koło Elblaga przy Zalewie Wiślanym (patrz zdjęcie "Fot.
#C2b"), oceniam wiek tego dębu z Wszewilek-Stawczyka na co najmniej 700 lat. (Moim
zdaniem, w czasach mojej młodości był to najstarszy dąb w całej okolicy Milicza i faktycznie
zasługiwał aby ogłosić go pomnikiem przyrody oraz otoczyć opieką.) Co jednak było
najciekawsze o owym starym dębie z Wszewilek, to że rósł on "wszerz" a nie "wzwyz".
Rozumiem przez to, że zamiast budować swoją wysokość, dąb ten budował grubość i
zasięg swoich konarów rozchodzących się na boki. Z kolei doskonale jest wiadomo, że taki
właśnie porost dębu oznacza iż w czasach swojej młodości i ukierunkowywania wzrostu był
on jedynym drzewem rosnącym w tej części wszewilkowskiego lasu. To z kolei oznacza, że
kiedy dąb ten został zasadzony co najmniej 700 lat temu, czyli w czasach
przedśredniowiecznych, obszar owego cmentarza wszewilkowskiego już wówczas był
czymś szczególnym. Wszakże będąc położonym w środku lasu, obszar ten pozbawiony był
drzew - poza owym jednym dębem. Wiadomo zaś, że dla przedchrześcijańskich Słowian
dąb był symbolem siły i długowieczności, zazwyczaj też domostwem dla boga "Pieruna"
("Pioruna") opisanego w punkcie #L2 poniżej, czyli "pogańskim świętym drzewem" o
funkcjach podobnych do słynnych drzew "Datuk" z dzisiejszej Malezji. (Po szczegóły na
temat swiętych drzew "Datuk" patrz opisy pod zdjęciem "Fot. #G9" ze strony internetowej
malbork.htm, lub zdjęciem "Fot. #D1" ze strony internetowej ufo_pl.htm, albo też opisy z
podrozdziału I6.1 z tomu 5 mojej najnowszej monografii [1/5]. ładowalnej nieodpłatnie za
pośrednictwem niniejszej strony internetowej). Zresztą istnieją najróżniejsze przesłanki, że
podobnie jak owe święte drzewa "Datuk" z Malezji, również ów "pogański święty dąb" z
Wszewilek kiedyś posiadał nadprzyrodzone moce. Wszakże w czasach mojej młodości ów
pradawny cmentarz na Wszewilkach słynny był w całej okolicy z najróżniejszych
niewyjaśnionych i "nadprzyrodzonych" zdarzeń i zjawisk, jakie mogły wywodzić się właśnie
z mocy owego dębu. Ponadto, na podstawie doświadczeń z czasów mojej własnej
młodości, ja osobiście wierzę, że dąb ten posiadał zdolność do telepatycznego
komunikowania się z ludźmi, tak jak to opisane zostało w podrozdziałach I5.4 i I3.3.1 w/w
monografii [1/5]. Co jeszcze ciekawsze, to ów "pogański święty dąb" z pradawnego
cmentarza we Wszewilkach rósł niemal precyzyjnie w samym centrum owego cmentarza,
chociaż był od owego centrum przesunięty ku północy o mniej więcej jedną swoją średnicę.
To zaś oznacza, że zapewne został on tam celowo zasadzony przez ludzi tuż obok pieńka
jeszcze starszego dębu który najwidoczniej zajmował dokładnie centrum owego prastarego
cmentarza. Czyli dąb jaki po 1991 roku załamał się ze starości po przeżyciu według mojej
oceny jakieś 700 do 1000 lat, faktycznie zastępował jeszcze starszy dąb który rósł przed
nim dokładnie w samym centrum owego cmentarza i który prawdopodobnie też załamał się
ze starości po upływie jakichś 700 do 1000 lat. Jeśli przeprowadzić ową dedukcję jeszcze
dalej, to także ów starszy dąb, zasadzony przez pogańskich Słowian co najmniej jakieś
1400 lat temu, wcale nie był pierwszym dębem rosnącym w owym miejscu. Wszakże logika
stwierdza że aby zostać posadzonym dokładnie w centrum owego cmentarza, cały obszar
tego cmentarza musiał być już wolny od drzew, tak aby wzrok sadzących mógł ogarnąć
gdzie dokładnie owo centrum się znajduje. Z kolei aby usunąć drzewa z całego wzgórka
tego cmentarza, miejscowi Słowianie musieli mieć już na nim jakiś naturalnie rosnący dąb
któremu wówczas oddawali cześć. Tamten pierwszy, zapewne zupełnie przypadkowo
rosnący na owym wzgórku dąb, też zapewne się zapadł ze starości po przeżyciu jakichś
700 do 1000 lat. Jeśli więc powyższa dedukcja jest prawdziwa, wszystko wskazuje na to że
ten cmentarz we Wszewilkach zaczął być miejscem starego Słowiańskiego kultu i chowania
zmarłych gdzieś pomiędzy 2100 a 3000 lat temu. Ponieważ jest to najbliższe i niemal
jedyne takie miejsce leżące niedaleko byłego grodziska Milicza, można dedukowac że
miejsce które dzisiaj nazywamy "cmentarzem poniemieckim we Wszewilkach", faktycznie
jest miejscem prastarego kultu słowiańskiego dla Miliczan począwszy już od czasów
pogańskich, gdy Europa ciągle należała do Cesarstwa Rzymskiego. Ja osobiście jestem
przekonany, że owo unikalne miejsce poświęcone było kultowi słowiańskiego boga
"Pieruna", wspominanego też w punkcie #L2 poniżej.
Oczywiście, w tym miejscu ktoś mógłby zapytać, czy ów prastary dąb jaki rozpadł
się po 1990 roku, jest jedynym dowodem wieku owego cmentarza. Odpowiedź jest "nie".
Kiedyś istniały też tam inne dowody jakie ciągle pamiętam. Przykładowo, w czasach mojej
młodości niedaleko od owego dębu istniało kilka bardzo staro i nietypowo wyglądających
grobów wymurowanych z rudy darniowej, oraz pozbawionych płyt z napisami. Z kolei użycie
rudy darniowej jako materiału do wymurowania owych nietypowych grobów oznaczało, że
przetrwały one jeszcze z czasów kiedy koło Milicza nie było cegielni ani zakładów
kamieniarskich, czyli z czasów przed 14 wiekiem. Podsumowując powyższe, wszystko
wskazuje na to że prastary cmentarz Słowianski we Wszewilkach, niesłusznie nazywany
"cmentarzem poniemieckim", jest prastarą "kapsułą czasu", która utrzymuje w swoim
wnętrzu wiele historycznych skarbów ciągle odczekujących na swego odkrywcę.
O znacznie starszym wieku tego cmentarza świadczy także bardzo stara droga
jaka kiedyś wiodła prosto jak strzała od owego prastarego dębu ze środka cmentarza, aż
do drzwi wejściowych byłego kościółka który istniał kiedyś przy ryneczku Wszewilek
(kościółek ten opisany jest w punkcie #E1 tej strony). Aczkolwiek w chwili obecnej nie
będzie zapewne ona już wyraźnie widoczna, droga ta kiedyś tam istniała. Jej pozostałości
ciągle były dobrze widoczne w czasach mojej młodości. Rosło kiedyś przy niej kilka starych
dębów. Gdyby pozwolono im przeżyć do chwili obecnej, miałyby one teraz co najmniej 300
lat. Jeden z dębów przy owej pradawnej drodze przetrwał do czasów mojej młodości (po
reszcie już wówczas pozostały jedynie pieńki). Rósł on trochę przed krawędzią obecnego
lasu, jedynie jakieś 40 metrów ku północy od byłych drzwi wejściowych do
wszewilkowskiego kościoła pokazanych na zdjęciu "Fot. #D1" z punktu #F1 strony
wszewilki_jutra.htm - o Wszewilkach naszego jutra (tj. na wschód od dzisiejszego basenu
przeciwpożarowego zbudowanego na miejscu byłego domu wszewilkowskiego karczmarza)
- być może nawet że dąb ten rośnie tam do dzisiaj. Jest bardzo intrygujące do jakich
obrządków używana była owa pradawna droga. Jeśli bowiem była to droga cmentarna (tj.
droga używana do transportowania nieboszczyków z kościoła wszewilkowskiego do
cmentarza), wówczas wiek owych dębów by definitywnie oznaczał, że starosłowiański
cmentarz Wszewilek był używany już znacznie wcześniej niż powszechnie się to uważa. Z
ową starą drogą łączącą kościół we Wszewilkach z cmentarzem wiąże się też ciekawostka
opowiadana przez starych miejscowych. Otóż podobno kilka metrów na wschód od tej drogi
przebiegał pod ziemią niski tunel który łączył podziemia wszewilkowskiego koścółka z
jednym z grobowców na wszewilkowskim cmentarzu. Tunel ten miał być tak niski że dało
się nim przejść tylko na czworakach. Jego opis podany jest też na stronie o kościele św.
Andrzeja Boboli.
Fot. #C2a: Prastary cmentarz Wszewilek-Stawczyka. Cmentarz ten posiada niezwykłą
konfigurację. Cały ma on bowiem kształt jakby "grobu ludzkiego olbrzyma", tj. przyjmuje
kształt wydłużonego i wysoce symetrycznego pagórka w kształcie jakby olbrzymiej
wielkości starego grobu. Co niezwyklejsze, ten wysoce symetryczny i regularny pagórek
otoczony jest zupełnie płaskim terenem. Nic dziwnego, że od najdawniejszych czasów
musiał on zwracać uwagę miejscowych ludzi. Jest więc niemal absolutnie pewne że już w
czasach pogańskich stanowił on miejsce pogańskiego kultu oraz pochowunku dawnych
Słowian. O takiej właśnie funkcji "miejsca pogańskiego kultu" świadczy zresztą obecność w
niemal jego geometrycznym centrum starego "świętego dębu", jaki w czasach pogańskich
pełnił te same funkcje które dzisiaj pełnią kościoły i świątynie. Ponadto wiele innych cech
tego cmentarza również dowodzi, że faktycznie jest on co najmniej tak stary jak WszewilkiStawczyk, czyli że dla miejscowych Słowian był on miejscem starożytnego kultu i
cmentarzem na długo przed czasami chrześcijaństwa. Jako taki, cmentarz ten jest wiec
zamkniętą "kapsułą czasu" ciągle czekającą na swoje otwarcie.
Powyzsze zdjęcie wykonano w lipcu 2004 roku z pobocza drogi która kiedyś
wiodła z Pomorska i Stawca, a przedtem z Dziadkowa i Cieszkowa, przez WszewilkiStawczyk do starego młyna wodnego na Baryczy. Obiektyw aparatu skierowany był na
północny-wschód. W miejscu ujętym na pierwszym planie, zaraz po wojnie ciągle stała
stara murowana trupiarnia (obecnie rosną tam jedynie krzaki). Bardziej w głębi znajdował
się odwieczny dąb z ogromną dziuplą w środku, jaki po 1990 roku albo sam zapadł się ze
starości i własnego ciężaru, albo też został zniszczony uderzeniem pioruna. Niezwykłością
tego dębu było, że musiał posiadać on jakieś zdolności telepatyczne, takie jakie mają
słynne święte drzewa "Datuk" z Malezji. Kiedy bowiem jako dzieci bawiliśmy się w jego
konarach, zawsze sobie opowiadaliśmy, że w jego ogromnej dziupli zapełnionej próchnem
ukryty jest skarb. Faktycznie też, kiedy po 1990 roku dąb ten zapadł się ze starości zaś cała
jego dziupla została odsłonięta, jakiś przypadkowy przechodzień znalazł w nim bogaty
skarb. (Szeptane rumory o owym skarbie są obecnie publiczną tajemnicą Wszewilek i
okolicy.)
Z czasów młodości pamiętam, że najstarsze groby owego cmentarza z ciągle
zachowanymi płytami zawierającymi datę ich postawienia, pochodziły z lat 1700-nych. Z
kolei ostatni ludzie byli na nim oficjalnie chowani w 1945 roku.
***
Na prawo od obszaru pokazanego na powyższym zdjęciu znajdował się kiedyś
szereg grobów o jakich mówiono że pochowano w nich samobójców. Z grobami owymi
wiązała się opowieść, jaką w czasach mojej młodości przypożądkowywano temu właśnie
cmentarzowi na Wszewilkach oraz tym właśnie grobom samobójców, jednak jaką w
późniejszym wieku słyszałem też kilkakrotnie już nie związaną z żadnym konkretnym
cmenatrzem ani miejscowością. Według owej opowieści, jeszcze przed pierwszą wojną
światową miał mieszkać we Wszewilkach znany szeroko zabijaka i kazanowa. Był podobno
okropnie silny i twierdził że nie boi się niczego, nawet samego diabła. Podczas jednej z
biesiad miał się założyć z koleżkami, że nie boi się pójść na ów cmentarz wszewilkowski w
środku nocy. (Cmentarz ten szeroko był znany w przeszłości jako miejsce w którym
"straszy" - co nie powinno dziwić zważywszy że jest on miejscem kultu i pochowunku ludzi
jeszcze od pogańskich czasów.) Aby zaś udowodnić, że faktycznie tam był, koledzy dali mu
oznaczony przez siebie kołek, aby wbił go na jeden z grobów. Po wybraniu się na ten
cmentarz, ów zabijaka jednak nie wrócił. Natychmiast więc kiedy się rozwidniło jego koledzy
pobiegli na cmentarz. Znaleźli go martwego na grobie jednego z samobójców. Jego wbity w
ów grób kołek "przypadkowo" przypinał do tego grobu jego własny płaszcz. Potem śmierć
owego odważnego zabijaki tłumaczono jako zawał serca następujący ze strachu. Kiedy
bowiem wbił swój kołek i usiłował wstać aby wrócić do koleżków, coś go trzymało przy
ziemi. Nie widząc w ciemności co to było, oraz obawiając się najgorszego, dostał zapewne
zawału serca. Starsi ludzie kiedyś pokazywali na owym cmentarzu wszewilkowskim jego
grób, którym miał być pierwszy w rzędzie grobów samobójców - leżąc tuż przy grobie na
jakim umarł. Morał jaki sobie wówczas powtarzano po zakończeniu owej opowieści, to że
nie ma odważnych ani silnych kiedy przychodzi do praw tego drugiego świata. Chociaż
bowiem ich działanie jest zakamuflowane i może być tłumaczone na wiele odmiennych
sposobów, w końcowym efekcie zawsze się jednak okazuje, że prawa te istnieją i
nieodwołalnie działają.
Fot. #C2b: Prastary dąb z miejscowości Kadyny nad Zalewem Wiślanym (niedaleko
Elbląga) . Dąb ten liczy co najmniej 700 lat, a najprawdopodobniej 1000 lat. Nazywa się on
"Dąb im. Jana Bażyńskiego" i jest chroniony przez polskie prawo jako oficjalny Pomnik
Przyrody. Ja pokazuję tutaj powyższy dąb ponieważ przekrój jego pnia jest zbliżony do
przekroju pnia prastarego dębu z cmentarza we Wszewilkach. Tyle że konary dębu we
Wszewilkach rosły "wszerz", zaś konary powyższego dębu rosły "wzwyż". Na przekór
jednak że dąb we Wszewilkach był podobnego wieku, tj. miał jakieś 700 do 1000 lat, oraz
na przekór że bez wątpliwości związany on był ze Słowiańskimi obrządkami na owym
terenie, nikt nie zadbał aby ogłosić go pomnikiem przyrody, a po prostu pozwolono mu
zmarnieć ze starości i z braku ludzkiej opieki.
Część #D: Pozostałości z przeszłości:
#D1. Wszewilkowski młyn wodny na Baryczy:
Kiedy ukończone zostały prace przy budowie murowanego miasta Milicza,
przestał być potrzebny budulec jaki liczni robotnicy pozyskiwali z okolic dzisiejszej
"pierwszej tamy" na Baryczy (pokazanej na zdjęciu "Fot. #D1"). Nagle więc się okazało, że
istnieje tam cała wioska pełna bezrobotnych parobków. (Wioska ta reprezentowała
prapoczątki tego co dzisiaj stanowi Wszewilki-Stawczyk.) Aby więc jakoś podtrzymywać
swoją przydatność dla Milicza, ludzie zamieszkujący ową wioskę zbudowali sobie pierwszy
młyn wodny na rzece Baryczy. Młyn ten zlokalizowany był tylko jakieś 100 metrów w
kierunku północnym od dzisiejszej tamy na Baryczy pokazanej na zdjęciu "Fot. #D1".
Niezależnie od tego, że młyn ten zaczął dostarczać Miliczanom mąki, później zaś wyrosłe
na jego mące wszewilkowskie piekarnie - również i chleba, przedsiębiorczy pierwsi
mieszkańcy Wszewilek-Stawczyka wymyślili dla niego również jeszcze jedną funkcję.
Mianowicie woda spiętrzana przed jego kołem napędowym kierowana była do odrębnego
koryta, zaś po doprowadzeniu do Milicza uformowała fosę miejską - czyli dodatkowo broniła
Milicza.
W okresie poprzedzającym budowę tego młyna, a także zaraz po jego
zbudowaniu, dzisiejsza wieś Wszewilki-Stawczyk rozlokowana była wyłącznie w jego
pobliżu. Potem jednak się okazało, ze owo zlokalizowanie ma wady. Mianowicie obszar
przy owym młynie wodnym często zalewany był wiosennymi powodziami. Z czasem
przeniesiono więc centrum Wszewilek-Stawczyka na miejsce położone nieco wyżej, tj. do
opisanego już wcześniej skrzyżowania drogi przebiegającej w kierunku północnym, a
wiodącej do owego młyna, z drogą jaka przebiegała w kierunku zachód-wschód, a jaka
wiodła z Milicza do Sulmierzyc. Przy owym skrzyżowaniu zbudowano centrum Wszewilek.
Na centrum to składał się miniaturowy ryneczek owej wsi, przy którym później stanęła
wszewilkowska karczma i zajazd, a jeszcze nieco później również wszewilkowski kościół z
własnym cmentarzykiem, oraz szpichlerz i piekarnia. (Niestety, około 1875 roku, tak jak to
opisałem w punkcie #C1 powyżej, przez miejsce gdzie ów ryneczek, karczma i kosciół
kiedyś stały, przetaranowała się linia kolejowa. Z kolei samo owo centralne miejsce
Wszewilek zamieniono wówczas w piaskownię z której pozyskiwano piasek i ziemię
używane do budowy nasypów kolejowych.)
Po przeniesieniu centrum Wszewilek-Stawczyka do obszaru położonego wyżej,
przy młynie na Baryczy zamieszkiwali jedynie bezgruntowi parobkowie którzy bezpośrednio
w nim pracowali. Lepianki tych parobków przetrwały aż do po około 1900-nego roku, kiedy
to ów młyn w końcu upadł i został opuszczony. W czasach mojej młodości, tj. w latach 1950
do 1960, ciągle po lepiankach tych można było znaleźć dosyć dobrze widoczne tzw.
"klepiska". Ja osobiście pamiętam istnienie i położenia około 5 takich ciągle relatywnie
dobrze wówczas zachowanych klepisk. Dwa z nich znajdowały się tuż za mostkiem
ceglanym przez niedawny rów odwadniający, który przebiegał wzdłuż krawędzi dawnej
doliny Baryczy. Miejsca ich byłego położenia ciągle istnieją tam do dzisiaj, chociaż same
owe klepiska zostały zniszczone około początka lat 1960-tych. Trzy dalsze takie dobrze
zachowane "klepiska" z dawnych lepianek parobków owego starego młyna istniały przy
drodze dojazdowej już w pobliżu samego młyna. W chwili obecnej ich byłe lokacje zalane
są stawem rybnym zbudowanym tam około 1990 roku. Owe "klepiska" to po prostu równo
uklepane podłogi dawnych lepianek. Były one klepane z gliny i piasku, czasami z
dodatkiem wapna lub nawet cementu. Reszta zaś lepianek budowana była z materiałów
ulegających zniszczeniu - zwykle z tyczek, trzciny i słomy, które oblepiane były gliną
(dokładnie tak samo jak to wyjaśniam w punkcie #G2 dla unikalnego stylu
architektonicznego Wszewilek), oraz potem "gacone" ubitą warstwa wysuszonych paproci
leśnych. Po opuszczeniu lub zniszczeniu takich lepianek, cała ich górna część ulegała
zgniciu i rozproszeniu. Jedyną więc relatywnie trwałą po nich pozostałością były owe
równiutko ubite "klepiska" na ziemi. Kiedy jako nastolatek analizowałem te klepiska, zawsze
zastanawiało mnie jak mało miejsca dawni ludzie potrzebowali na mieszkania. Klepiska te
bowiem zwykle mialy jedynie wymiary około 2.5 metra na 2.5 metra. Czyli owe lepianki z
trudem wystarczały do postawienia w nich jednego niewielkiego łóżka, małego stołu, oraz
być może jakiegoś krzesła.
Młyn wodny na Baryczy istniał i pracował przez niemal 1000 lat. Oczywiście, w
międzyczasie co jakiś czas był przebudowywany, odbudowywany i ulepszany. Zboże było
do niego zarówno spławiane wodą, jak i dowożone lądowo. Lądowo było ono dowożone aż
dwoma drogami, mianowicie drogą od Wszewilek (tj. drogą która zaraz po wojnie nazywaną
"drogą na tamę"), oraz jeszcze jedną drogą która dochodziła do niego od przeciwstawnej
strony Baryczy (czyli od Duchowa, Sławoszewic i Milicza). Obie te drogi łączył razem most
przez Barycz, który znajdował się tylko kilka metrów za kołem wodnym młyna. Dzięki
owemu mostowi, tamta stara "droga na tamę" w dawnych czasach faktycznie była też jedną
z dwóch głównych dróg wyjazdowych z Milicza ku północy Polski. Jednocześnie była ona
też częścią właściwego "bursztynowego szlaku". Przez Wszewilki przetaczały się wówczas
przeładowane karawany kupieckie zdążające z Milicza, poprzez wsie Wszewilki i
Pomorsko, dalej do Cieszkowa, Zdun, Krotoszyna, w kierunku Gniezna i potem Gdańska. Z
kolei jeszcze jedna droga wybiegająca z Milicza ku północy, przebiegała przez to co dzisiaj
stanowi ulicę Krotoszyńską Milicza, jednak potem zdążała przez centrum wsi Stawiec, zaś
dalej przez Rawicz do Poznania. (Dzisiejsza szosa z Milicza do Cieszkowa i potem do
Krotoszyna, zbudowana została relatywnie późno, bowiem dopiero około lat 1930-tych.)
Odcinek drogi który w owych dawnych czasach łączył Milicz ze starym młynem wodnym na
Baryczy, używany jest do dzisiaj. Jest on ową drogą dojazdową z Milicza do tamy na
Baryczy. Również i przy tej starej drodze zaraz po wojnie ciągle widniało kilka "klepisk" ze
starych lepianek, a nawet zrujnowane fundamenty jednego większego budynku.
Dopiero po 1900-nym roku we Wszewilkach pojawił się groźny konkurent dla
starego młyna. Konkurent ten stanął bowiem tuż przy drodze wiodącej do starego młyna.
Każdy więc kto zmierzał do starego młyna, zwykle dawał za wygraną i zatrzymywał się przy
tym nowym. W rezultacie ten wszewilkowski nowoczesny konkurent spowodował stopniową
utratę klientów przez stary młyn, potem zaś jego upadek ekonomiczny i popadnięcie w
ruinę. Około 1950 roku po starym młynie pozostały więc jedynie pogniłe fragmenty, które
dawały się tylko rozpoznać i zidentyfikować jeśli ktoś wiedział że poprzednio stał tam młyn
wodny.
Do jakiegoś 1800-nego roku ten stary młyn wodny na Baryczy był jedynym
młynem w okolicach Milicza. Jego mąka karmiła więc nie tylko miasto Milicz, ale również
wszystkie okoliczne wsie. Dopiero po tym jak w 1797 roku spłonął stary zamek warowny w
Miliczu (po szczegóły patrz strona o mieście Miliczu) oraz zbudowany został nowy pałac
margrabiego, fragment niepotrzebnej już wówczas obronnej fosy miejskiej przekierowano
tak aby formowała ona ozdobną rzeczkę w przypałacowym parku. Podczas
przekierowywania owej fosy, m.in. zbudowano na niej jeszcze jeden milicki młyn wodny.
Stąd wszewilkowski młyn na Baryczy zaczął wówczas mieć swego pierwszego konkurenta
w Miliczu i utracił swój wielowiekowy monopol dopiero począwszy od około 1800-nego
roku. W jakiś czas później również kilka podmilickich wiosek zbudowało sobie wiatraki.
Zaraz po wojnie wiatraki takie ciągle istniały, aczkolwiek już nie działały, w miejscowościach
Duchowo i Stawiec. (Zaraz po drugiej wojnie światowej Stawiec ciągle miał aż dwa takie
wiatraki, oba położone na szczycie wzgórza jakieś pół kilometra na północ od
wszewilkowskich wodociągów pokazanych na zdjęciu "Fot. #D2a".)
Wcale nie przez przypadek rudę darniową na budowę Milicza pozyskiwano z
okolicy w jakiej umiejscowiony jest silny "czakram Ziemi". Nie przez przypadek również
pierwszy prastary młyn milicki był postawiony dokładnie w miejscu w jakim czakram ten
buchał swoją energia "chi". Dawni Słowianie byli ogromnie czuli na naturalne energie i
doskonale zdawali sobie sprawę z wpływu jaki energie te wywierają na losy ludzi i
miejscowości. (To być może dołożyło swój wkład do faktu, że Milicz zbudowany z brył rudy
darniowej pozyskiwanej z okolic tego czakramu przetrwał w dobrym stanie do dzisiaj,
podczas gdy obronny zamek Milicza zbudowany z cegły pozyskiwanej z innego miejsca, tj.
dzisiejszego Stawca, był w międzyczasie wielokrotnie niszczony i palony.) Czytelnicy którzy
zechcą dowiedzieć się więcej o energii "chi" mogą znaleźć jej naukowe opisy w
początkowej części rozdziału H z tomu 4 mojej najnowszej monografii [1/5] dostępnej
nieodpłatnie za pośrednictwem niniejszej strony internetowej. Z kolei naukowe wyjaśnienia
czym właściwie jest "czakram", zaprezentowane zostały w podrozdziale I5.3 z tomu 5 mojej
najnowszej monografii [1/5]. "Czakramy" są także skrótowo opisane na stronie internetowej
o Koncepcie Dipolarnej Grawitacji.
Fot. #D1 (K1 w [10]): Tama na Baryczy przy Wszewilkach. Od pierwszej poprzedniczki tej
tamy, czyli od prastarego młyna wodnego Wszewilek, zaczęła się bogata historia tej wioski i
jej gospodarczy związek z Miliczem. Zdjęcie z 2003 roku. To właśnie tylko około 100
metrów na północny zachód od pokazanej powyżej tamy, już ponad 2000 lat temu pasterze
bydła z pobliskiego grodziska Milicza zaczęli budować pierwsze schroniska przed pogodą.
Późniejsza ewolucja tych schronisk doprowadziła z czasem do powstania dzisiejszej wsi
Wszewilki-Stawczyk. To także w pobliżu owej tamy mieści się potężny "czakram
energetyczny" jaki rządzi losami miasta Milicza i jego okolicy. Czakram ów emituje tak silny
podmuch naturalnej energii przez Chińczyków nazywanej "chi", że jej wpływ odczuwają
nawet ci najbardziej znieczuleni i gróboskórni. (Aby odczuć energetyzujący i uspokajający
przepływ tej naturalnej energii "chi", wystarczy na chwilkę przysiąść w pobliżu powyższej
tamy, odłączyć swoje myśli od doznań wzbudzanych przez nasze zmysły, oraz skupić
swoją uwagę na naszych doznaniach wewnętrznych - czyli jak to się nazywa "przestawić
się na odbiór energii chi".) Przykładowo, właśnie z powodu silnego przepływu owej energii
"chi", nawet w czasach mojej młodości, kiedy nikt jeszcze nie słyszał o takich rzeczach jak
energia "chi", "feng shui", naturalne "czakramy" Ziemi, medytacje, itp., na powyższą tamę
przybywało mnóstwo ludzi tylko po to aby - jak to wówczas nazywano, "uspokoić swoje
nerwy" (dzisiaj nazywają to "medytowaniem", lub "nasycaniem ciała naturalną energią chi").
Z powodu takiego umiejscowienia przymilickiego czakramu Ziemi, cokolwiek dzieje się w
okolicy tej tamy, jest to jednocześnie symboliczną reprezentacją tego co dotyka miasto
Milicz i jego okolice. Ponieważ zaś przepływ energii w owym czakramie jest sterowany
losami wsi Wszewilki-Stawczyk która z niego historycznie się wywiodła, cokolwiek przytrafia
się owej wsi, jest jednocześnie symboliczną reprezentacją tego co potem dotyka Milicz i
cały obszar rozciągający się na dziesiątki kilometrów dookoła tego miasta. Powyższa tama
położona jest też jedynie jakieś 100 metrów na południe od miejsca, w którym pomiędzy
latami 900 a 1000 AD zbudowano pierwszy młyn wodny miasta Milicza. Młyn ten, a także
osada robotników którzy go zbudowali i parobków którzy w nim pracowali, z czasem
stworzył zaczątek miejskiej wsi milickiej obecnie znanej jako Wszewilki-Stawczyk. Z kolei
mąka z owego młyna żywiła i wzmacniała mieszkańców Milicza oraz jego okolic przez
niemal 1000 ostatnich lat.
Pokazana tutaj tama zbudowana była przez polskich "Junaków" około 1950 roku.
Czyli w chwili fotografowania miała ona już ponad 50 lat. Z uwagi na energetyczne
znaczenie dla Milicza tego co wokoło owej tamy się dzieje, aktualny stan rzeczy na samej
owej tamie, a także w jej okolicach, jest symbolicznym wyrażeniem stanu rzeczy w samym
Miliczu i jego okolicach.
Przed tamą pokazaną na powyższym zdjęciu, w tym samym miejscu istniała
"stara" tama zbudowana przez Niemców wkrótce po 1900 roku. W chwili więc jej wymiany
na tamę pokazaną na powyższym zdjęciu, tamta stara tama także miała około 50 lat.
Jednak nawet tamta stara poniemiecka tama na Baryczy nie była pierwszą tamą stojąca w
tym miejscu. Począwszy bowiem gdzieś pomiędzy około 900 a 1000 rokiem AD, jakieś 100
metrów na lewo od obiektywu aparatu wykonującego powyższe zdjęcie, zbudowany został
pierwszy młyn wodny na Baryczy. W sensie administracyjnym przynależał on do wsi
obecnie zwanej "Wszewilki-Stawczyk". Młyn ten faktycznie był pierwszą konstrukcją jaka
spiętrzała wodę Baryczy do poziomu bliskiego temu jaki widzimy na powyższym zdjęciu jak
spiętrzany jest przez obecną tamę. Faktycznie więc ów pierwszy młyn wodny WszewilekStawczyka, był jednocześnie pierwszą tamą na Baryczy jaka stała zaledwie około 100
metrów na północ od tamy widniejącej na powyższym zdjęciu. Ponadto, młyn ten rozdzielał
rzekę Barycz na dwa koryta i przekierowywał jej wodę w dwa strumienie. Jedno z owych
koryt, tj. "niskie" - czyli to do którego woda spływała z koła młyńskiego, biegło ku Miliczowi
mniej więcej wzdłuż przebiegu po jakim Barycz płynie i obecnie (aczkolwiek w znacznie
bardziej zawiły i pokręcony sposób). Tamto "niskie" koryto wbiegało do dzisiejszego koryta
Baryczy tylko jakieś 20 metrów z tyłu poza plecami wykonującego powyższe zdjęcie. Z kolei
drugie "wysokie" koryto Baryczy, jakie odchodziło od stawu przed kołem wodnym owego
starego młyna wszewilkowskiego, biegło pradawnym korytem Baryczy które obecnie w
Miliczu znane jest pod nazwą "młynówki". Na powyższym zdjęciu owo drugie ("spiętrzone"
albo "wysokie") koryto Baryczy przebiegało wzdłuż linii drzew widocznych za samochodem
po prawej stronie zdjęcia, czyli faktycznie przecinało ono dokładnie prostopadle obecne
koryto rzeki Barycz jakie widoczne jest na powyższym zdjęciu. (Widoczne tu, obecne koryto
Baryczy, wykopane zostało sztucznie podczas regulacji Baryczy następującej już po roku
1900-nym.) Owo stare "wysokie" koryto Baryczy (tj. "młynówka") faktycznie dostarczało
wody do fosy obronnej średniowiecznego miasta Milicza. Można więc śmiało stwierdzić, że
młyn jaki przez niemal 1000 poprzednich lat stał zaledwie jakieś 100 metrów na północ
(lewo) od miejsca pokazanego na powyższym zdjęciu, nie tylko żywił miasto Milicz, ale
także bronił je przed wrogami. Od jego losów zależne więc były losy Milicza - co zresztą
wynikało z jego położenia na czakramie energetycznym Milicza.
Fragmenty omawianego tutaj starego młyna wodnego na Baryczy, ciągle istniały
w pobliżu pokazanej powyżej tamy w czasach mojej młodości, tj. w latach 1950-tych do
1960-tych. Ciągle też istniały wówczas zdziczałe drzewa owocowe jakie rosły w pobliżu
tego młyna. Dopiero około 1990-ego roku obszar owego młyna został włączony w nowoformowany staw rybny oraz zalany wodą. Nawet jednak tuż przed zalaniem tego terenu,
ciągle dobrze widoczna była droga dojazdowa do młyna, jaka prowadziła z Wszewilek.
(Droga ta po wojnie niesłusznie nazywana była "drogą na tamę", chociaż w ostatnim swym
fragmencie skręcała ona na wschód ku byłemu budynkowi owego młyna, w ten sposób
oddalając się od tamy zamiast wieść ku niej.) Obecnie zapewne po młynie tym nie ostały
się już żadne ślady - aczkolwiek muszę tutaj przyznać że podczas mojej ostatniej wizyty w
Miliczu w lipcu 2004 roku nie byłem w owym miejscu - nie sprawdziłem więc jak sprawy tam
stoją. Jedyne więc co ciągle po młynie tym być może wystaje ponad powierzchnię owego
nowo-zbudowanego stawu rybnego, to wzgórze usypane sztucznie w widłach obu koryt
Baryczy rozchodzących się od młyna. Na płaskim wierzchołku tego wzgórza stał kiedyś
dom młynarza. (Dom ten umieszczony był na wzgórzu, aby chronić się przed wysokimi
powodziami, które podczas niektórych wiosen zalewały dolinę Baryczy. Z kolei owo
wzgórze mieściło się dokładnie w widłach na rozdrożu obu koryt Baryczy które kiedyś
rozchodziły się w dwóch kierunkach od stawu spiętrzającego wodę dla owego młyna.)
***
Zauważ, że można zobaczyć powiększenie każdej fotografii z niniejszej strony internetowej.
W tym celu wystarczy zwyczajnie kliknąć na tą fotografię. Ponadto większość tzw.
browser'ów które obecnie są w użyciu, włączając w to populany "Internet Explorer",
pozwala na załadowanie każdej ilustracji do swojego własnego komputera, gdzie można jej
się do woli przyglądać, gdzie daje się ją zredukować lub powiększyć, a także gdzie ją
można wydrukować za pomocą posiadanego przez siebie software graficznego.
#D2. Historyczne wodociągi z zachodniego pogranicza Wszewilek:
Kolejnym wkładem Wszewilek do kultury, gospodarki oraz stylu życia swego
regionu, były milickie wodociągi miejskie. Zlokalizowane one były na zachodnim pograniczu
Wszewilek. Wodociągi te były bardzo stare - podobno zbudowano je jeszcze w 19 wieku.
Zostały jednak porzucone w latach 1960-tych, kiedy to Milicz zafundował sobie nowe
wodociągi. Jak niemal wszystko we Wszewilkach, dzisiaj zabudowania tych starych
wodociągów stanowią symbol "niewykorzystanego potencjału" okolicznych ziem.
Przykładowo, jak pokazane tutaj zdjęcie "Fot. #D2a" to ujawnia, były ich były teren służy
obecnie jako rodzaj nieoficjalnej zbiornicy złomu. Z kolei ich wieża ciśnień straszy
przejezdnych pustymi oczodołami swoich okien i marnuje się bezużytecznie. Tymczasem z
wieży tej rozciąga się widok na okolice który dosłownie zapiera dech w piersiach. Same zaś
budynki owych wodociągów posiadają pierwszej klasy zlokalizowanie przy ruchliwej szosie
przelotowej. Gdyby więc owe byłe wodociągi z obecnego nieoficjalnego składu złomu
zamienić np. w przydrożny zajazd i restaurację, w której jadalnia znajdowałaby się na
obrotowej platformie w owej byłej wieży ciśnień, ludzie ustawialiby się w kolejki aby móc
tam coś zjeść i dać oczom wypocząć na tak wspaniałych widokach.
Spożytkowanie pierwszoklasowej lokalizacji tych byłych wodociągów na np.
restaurację, wcale nie jest jedynym sposobem na jaki mogą one być wykorzystane dla
dobra ludzi. Przykładem innego atrakcyjnego ich zastosowania może być zamienienie ich
np. w milickie "muzeum techniki". Wszakże częścią zwiedzania tego muzeum mogłoby być
atrakcyjne wejście na byłą wieżę ciśnień. Taka atrakcja w Polsce bawi przecież
wizytujących wieżę z katedry we Fromborku, zaś np. w Nowej Zelandii niemal każde
miasteczko zaprasza przybyłych do wspinania się na ich wodociągowe wieże ciśnień. Aby
wspinanie takie ułatwić, np. wieża prastarej katedry we Fromborku specjalnie podzielona
została na cały szereg pięter. Na każdym z owych pięter wystawione zostały najróżniejsze
eksponaty. Z kolei wieża ta jako całość użyta została do demonstrowania najróżniejszych
zjawisk związanych z grawitacją, siłami Coriolisa (np. patrz punkt #F2 strony
free_energy_pl.htm), itp. W rezultacie zwiedzający Frombork stoją w długich kolejkach aby
móc do niej wejść i nacieszyć się widokami oraz wystawami jakie wieża ta oferuje. W
podobny sposób, np. po oficjalnym oddaniu zabudowań owych wodociągów z Wszewilek
na lokum pod muzeum Milicza, wieża owych wodociągów też może zostać podzielona na
szereg pięter, z krótkimi schodami wiodącymi z piętra na piętro. Z kolei na każdym z pięter
można zorganizować przestrzeń wystawową z lekkimi wagowo zaś ciekawymi
zawartościowo eksponatami do oglądania.
Prawdziwym skarbem technicznym byłych wodociagów milickich były dwa
ogromne silniki gazowe jakie napędzały równie ogromne pompy do pompowania wody. Ja
mam nadzieję że silniki te przetrwały do dzisiaj w kupie złomu jaka otacza byłe wodociągi,
oraz że kiedyś dadzą się one odrestaurować. Odwiedzając bowiem najróżniejsze muzea
techniki na świecie odnotowałem, że nawet znacznie mniej "starożytne" oraz nieporównanie
mniej ciekawe silniki spalinowe stanowią obecnie wysoce cenione "perły" techniki, z jakich
posiadania owe muzea są ogromnie dumne - patrz zdjęcie "Fot. #D2b". Stare zaś silniki
gazowe z milickich wodociągów we Wszewilkach były tak wspaniale skonstruowane, że w
przypadku ich wystawienia w jakimś muzeum byłyby nieporównanie bardziej atrakcyjne od
wszystkiego co oglądałem w muzeach techniki świata. Pamiętam bowiem do dzisiaj jakie
piękno dawnych maszyn od nich promieniowało, oraz jak interesująco i poglądowo były one
skonstruowane. Miały one tylko po jednym cylindrze. Posiadały zapłon z dużego
odsłoniętego magneta z klinową krzywką zapłonową. Magneto to pozostawało cały czas
dobrze widoczne, tak że obsługujący maszynista mógł obserwować jego pracę w kolejnych
stadiach cyklu zapłonowego. Korbowód i wał korbowy tych silników były wyraźnie
widoczne, bowiem pracowały w powietrzu zupełnie nieosłonięte - czyli inaczej niż to ma
miejsce w dzisiejszych silnikach które są całkowicie zakryte i mają forme "czarnych
skrzynek". Każdy z silników miał też ogromne koło zamachowe, skręcane śrubami z kilku
oddzielnych segmentów. Były prawdziwymi arcydziełami dawnej techniki inżynierskiej.
Zasilanie w paliwo (tj. w gaz miejski) następowało w nich poprzez unikalne kwadratowe
worki z gumy, jakie pełniły funkcje dzisiejszych gaźników. Podczas ich działania worki te
tętniły jak pracujące serca, tj. cyklicznie rozdmuchiwane były gazem, poczym gaz ten
wsysany był z nich do cylindrów, zaś worki te się kurczyły. Faktycznie to działanie owych
maszyn mi osobiście przypominało wypełnianie funkcji życiowych przez jakieś ogromne,
tajemnicze, żywe stworzenie, a nie przez maszynę. Kiedykolwiek miałem okazję
obserwować je podczas pracy, zawsze ogromnie mnie fascynowały. Na ich wyglądzie i
podzespołach dzisiaj można więc by było uczyć młodą generację zasad działania silników
spalinowych, oraz historycznej ewolucji ich podzespołów składowych. Jeśli ocalały do
dzisiaj, moim osobistym zdaniem powinny być odrestaurowane i wystawione w milickim
muzeum. Stanowią bowiem przecenne perły techniki.
***
Mi osobiście stare wodociągi z Wszewilek uświadomiły jedną szokującą prawdę
życiową, która z czasem weszła w skład postępowej i moralnej filozofii totalizmu. Prawda ta
stwierdza, że "ci co pracują głośno i w sposób rzucający się w oczy faktycznie są
niekompetentni, zaś wyniki ich działań są mizerne. Ludzie naprawdę wydajni i fachowi
zawsze pracują cicho, niepozornie, oraz w sposób przez nikogo niemal nie odnotowany."
Działanie tej prawdy moralnej odkryłem właśnie w wodociągach z Wszewilek, kiedy byłem
jeszcze małym chłopcem. Mój ociec pracował wówczas w tych wodociągach jako mechanik
obsługujący owe ogromne motory i pompy. A ich obsługa była trudna, bowiem jak
wszystkie stare maszyny miały one swoje "dusze" i swoje zadziorne "osobowości".
Przykładowo okazywały "humory", były bardzo "narowiste" i często poddawały się one
"nastrojom". Trzeba było je znać doskonale aby móc je uruchomić i potem utrzymać w
działaniu. (Mimo swego ogromu, silniki te uruchamiane były ręcznie korbami, tak jak
pierwsze samochody. Ciekawe czy czytelnik wie, że nawet po drugiej wojnie światowej
samochody ciągle zapalane były ręcznie poprzez zakręcenie korby rozruchowej która
sprzęgana była z ich wałami korbowymi. Dzisiejsze rozruszniki weszły do powszechnego
użycia dopiero w latach 1960-tych.)
Otóż pewnej niedzieli ktoś szczególnie ważny w maleńkim Miliczu utknął
wówczas w łazience pokryty mydłem. Woda bowiem na wieży omawianych tutaj
wodociągów się skończyła, zaś oba motory z pompami właśnie stały. Ów ważny człowiek
zadzwonił więc do szefa wodociągów, aby ten spowodował puszczenie więcej wody do
miejskiej sieci. Ponieważ zaś był to ktoś bardzo ważny, ówczesny szef wodociągów wezwał
natychmiast wszystkich mechaników mieszkających w pobliżu, aby uruchomili silniki i
napompowali nowej wody do wieży ciśnień. Jednak oba stare i "narowiste" silniki wcale nie
miały wówczas "nastroju" do pracy na rzecz owej "dużej ryby" z Milicza (była wszakże
niedziela) i nie dały się zapalić. Po jakiejś godzinie bezowocnych prób ich zapalenia, w
końcu posłano po mojego ojca do Wszewilek-Stawczyka. Ojciec wziął mnie ze sobą, bo
była niedziela zaś on pojechał do wodociągów jedynie aby zapalić owe silniki. Kiedy
weszliśmy z ojcem do hali wodociągów uderzyło mnie iż wokół jednej z maszyn biegała
cała chmara krzykliwych ludzi, zaś hala wodociągów wygląda jak duża ruchliwa fabryka
podczas masowej produkcji. (Typowo kiedy odwiedzałem ojca w czasie jego pracy, był on
jedyną osobą w całych owych wodociągach.) Mój ojciec wszedł do środka niemal
niedostrzeżony w panującym tam tumulcie. Podszedł do drugiego z motorów, wokół
którego nikt właśnie nie biegał, położył jedną rękę na krzywce jego iskrownika zapłonu,
drugą ręką z czuciem popchnął korbę rozruchową, zaś silnik zagadał. Cicho, spokojnie, bez
wiatru. Rozkrzyczana chmara ludzi rzuciła się więc do obsługi motoru i pompy które właśnie
zaczęły pracować. Wówczas mój ojciec równie skromnie i cicho poklepał cylinder drugiego
motoru, coś tam przestawił w iskrowniku, popchnął korbę rozruchową i drugi motor także
zagadał. Wszystko niepozornie, cicho, szybko i bez wiatru, aczkolwiek szokująco
efektywnie. Ten niepozorny sposób pracy fachowców naprawdę efektywnych i wydajnych
utknął mi na zawsze w pamięci. Teraz więc już wiem, że aby rozpoznać tego kto pracuje
naprawdę wydajnie i czyj wkład naprawdę się liczy - chociaż zazwyczaj niemal go nie widać
w tłumie, wcale nie należy poszukiwać po tym ile hałasu ten ktoś czyni czy ile wiatru
wzbudza on swoim bieganiem. Raczej, zgodnie z tym co stwierdza biblia w Ewangelii wg
św. Mateusza, 7:16 i 7:20, należy pamiętać że "po owocach go poznacie".
Jednym z następstw opisywanego powyżej zdarzenia było, że szybko potem
Milicz podjął budowę nowych wodociągów. Po ich zbudowaniu miejscowe "grube ryby" nie
ryzykowały już utknięcia w łazienkach z oczami pokrytymi mydłem którego nie byłoby czym
zmyć.
Fot. #D2a: Znak rozpoznawczy początka Wszewilek, czyli byłe milickie wodociągi miejskie
straszące obecnie przejezdnych pustymi oczodołami swojej opuszczonej wieży ciśnień.
(Zdjęcie wykonane w lipcu 2004 roku.) Wodociągi te umiejscowione zostały przy zachodnim
skraju wsi Wszewilki. Były one napędzane dwoma ogromnymi i bardzo starymi silnikami
gazowymi (tj. silnikami w których paliwem był gaz wytwarzany w milickiej gazowni). Woda w
nich pompowana była na widoczną na powyższym zdjęciu architektonicznie bardzo
elegancką wieżę, z której wyglądu byłoby dumne praktycznie każde miasto na świecie. Z
wieży tej pod naturalnym ciśnieniem grawitacyjnym woda ta rozpływała się po całym
Miliczu. Jednak około 1960 roku wodociągi te zastąpione zostały nowymi (pracującymi już
bez wieży ciśnień). Zamiast jednak byłe budynki wodociągów przeznaczyć na coś
pożytecznego, np. na milickie "muzeum starej techniki", ówczesne władze Milicza pozwoliły
aby od owego czasu byłe zabudowania tych historycznych wodociągów po prostu
niszczały.
Fot. #D2b: Mały stary silnik gazowy, który stanowi dumę muzeum miasta Invercargill w
Nowej Zelandii. Sfotografowany w dniu 12 marca 2006 roku. Silnik ten jednak wygląda
bardzo mizernie jeśli porównać go do dwóch wspaniałych, ogromnych, prastarych silników
gazowych jakie kiedyś znajdowały się w wodociągach miejskich Milicza z początka wsi
Wszewilki. Owe silniki gazowe z Wszewilek obecnie byłyby perłą i ozdobą najbardziej
ekskluzywnych muzeów na świecie. Niestety, typowo po polsku, pozwolono im zmarnieć na
deszczu i zerdzewieć do nicości. Budynki zaś starych wodociągów miejskich Milicza, w
których one kiedyś stały, obecnie też się marnują i zwolna popadają w ruinę. Jednocześnie
zaś aż się prosi aby Milicz zorganizował sobie gdzieś muzeum z prawdziwego zdarzenia.
#D3. Skarby Wszewilek:
Wszewilki to ogromnie stara miejscowość. Praktycznie jest ona tak stara jak
"szlak bursztynowy" który obok nich przebiegał. Z kolei w aż tak starych miejscach, zawsze
istnieje sporo starych skarbów poukrywanych przy różnych okazjach. Część z owych
skarbów już została odnaleziona - tak jak przykładowo ów skarb ze starego dęba na byłym
Słowiańskim (poniemieckim) cmentarzu z Wszewilek, opisanym poprzednio w podpisie pod
zdjęciem "Fot. #C2a". Inne skarby Wszewilek ciągle jednak odczekują na swoich
odkrywców.
Ostatnią okazją podczas której nastąpiło masowe ukrywanie skarbów w lasach i
na polach otaczających Wszewilki, był koniec drugiej wojny światowej. Kiedy wojska
radzieckie zbliżały się do Wszewilek, miejscowi rolnicy niemieccy nie chcieli pozostawić
Rosjanom swojego co cenniejszego dobytku. Ukrywali więc najbardziej wartościowe
przedmioty z owego dobytku poprzez jego masowe zakopywanie w lesie i po polach.
Większość z zakopanych wówczas rzeczy zapewne ciągle tam zalega aż do dzisiaj,
chociaż jakąś ich część co bardziej detektywistycznie nastawieni miejscowi zdołali odnaleźć
i odkopać.
Jednym z szerzej opowiadanych przypadków "znalezienia" takiego
poniemieckiego "skarbu" o jakim słyszałem w czasach swojej młodości, był skarb z okolic
Dziadkowa. (Dziadków to inna wieś położona relatywnie niedaleko od Wszewilek.) W jakiś
czas po wojnie do jednego z miejscowych rolników przybyli tam "turyści" z Niemiec i
upraszali się o pozwolenie zanocowania w gospodarstwie. W nocy jednak gospodarze
odnotowali, że owi "turyści" coś manipulują przy starym (poniemieckim) drzewie owocowym
w sadzie. Gospodarz "wyprosił" więc owych "turystów" ze swego domu, zaś po ich odejściu
zciął on owo stare drzewo owocowe. Po jego rozłupaniu okazało się iż w miąszu drzewa
zarosły był cały rulon złotych monet. Oczywiście w chwili obecnej moralna strona całego
tego zdarzenia może i powinna być debatowana - wszakże owi niby turyści
prawdopodobnie byli legalnymi właścicielami tamtego "skarbu" (chyba że wcześniej
zrabowali go od kogoś innego). Jedynie więc przybyli aby sobie odebrać to co zapewne do
nich należało. Jednak w czasach zaraz po wojnie, kiedy świeżo w pamięci ludzie mieli
rozstrzeliwania, łapanki, oraz niemieckie obozy koncentracyjne, na owe sprawy patrzyło się
zupełnie inaczej.
Nawet jeszcze bardziej moralnie kwestionowalny był "skarb" z wszewilkowskiej
leśniczówki. Zaraz po wojnie istniała stara leśniczówka zlokalizowana jakieś pół kilometra
od wschodniej krawędzi Wszewilek-Stawczyka, przy starej (oryginalnej) piaszczystej drodze
która kiedyś prowadziła z Wszewilek do Godnowa. W leśniczówce tej pozostała staruszkaautochtonka, która uważała się za Polkę, nie uciekła więc pod koniec wojny z innymi
Niemcami w głąb Niemiec. Jednak krótko po wyzwoleniu, w okresie bezprawia jaki
wówczas zapanował, została ona zamordowana przez bandę maruderów z rosyjskiej armii,
zaś leśniczówka wraz z jej zwłokami została spalona. Jako młody chłopiec często
przechodziłem przez ruiny owej leśniczówki w drodze na grzyby. Czasami bawiliśmy się
tam też z kolegami. Jedyne co po leśniczówce owej wówczas ciągle pozostawało to kupa
osmolonych gruzów, studnia, drzewa owocowe, oraz niezwykle dorodne lipy. Często
zaglądaliśmy do tej studni i nawet pamiętam że z jej wody wystawała wówczas dosyć długa
tyczka. Kiedy jako uczeń szkoły podstawowej brałem udział w "chodzeniu za stonką", nasza
grupa zwykle odpoczywała w cieniu lip rosnących wokół owej spalonej leśniczówki.
Podczas jednego z owych odpoczynków któryś ze starszych mieszkańców wioski
opowiadał, że niedawno do jego domu przyszedł rosyjski "turysta" ubrany po cywilnemu. Za
zapłatą poprosił aby rolnik ten zaprowadził go do tamtej leśniczówki, bo ów "turysta"
zapomniał gdzie ona dokładnie się znajduje. Po dotarciu na miejsce, ów niby turysta
poszedł wprost do owej studni i wyciągnął z niej tamtą długą tyczkę która wystawała z
wody. Na końcu tyczki przywiązana była paczuszka którą ów niby turysta oderwał, poczym
szybko zniknął w pobliskim lesie. Dopiero wówczas ów rolnik z Wszewilek się zorientował,
że tamten Rosjanin musiał być uczestnikiem owej bandy maruderów która zamordowała
staruszkę-autochtonkę i spaliła leśniczówkę z jej zwłokami. Z kolei "skarb" który przez wiele
lat czekał w owej studni przywiązany do końca tyczki, zapewne był łupem który owa banda
wymusiła od tamtej staruszki tuż przedtem zanim ją zamordowała. Jak powyższe wskazuje,
zaraz po wojnie wcale nie było bezpieczne zamieszkiwanie w osamotnionych domach. (Moi
rodzice również mieszkali w takim samotnym domu oddalonym od reszty wioski - stąd ich
również zaatakowała banda rosyjskich maruderów, co opisałem w punkcie #J1 poniżej.)
Jednym ze źródeł dzisiejszych skarbów Wszewilek były owe słynne targi i
jarmarki jakie kiedyś odbywały się na miniaturowym ryneczku tej wsi. Na jarmarki te
zjeżdżali się kupcy i handlarze z praktycznie całego obszaru dzisiejszej Polski, wschodnich
Niemiec, Czech, a nawet z Białorusi. Przez okres targu czy jarmarku koczowali oni po obu
poboczach drogi która kiedyś wiodła od owego ryneczku do starego młyna wodnego na
Baryczy. Podczas owego koczowania, niektórzy z nich gubili monety. Wiele z owych
prastarych monet ciągle zawartych jest w glebie pól otaczających ową drogę (m.in. w glebie
pola mojego ojca). Pamiętam że podczas orki mój ojciec relatywnie często znajdował na
swoim polu bardzo stare monety. Monety te, w nieświadomości ich historycznej wartości, ja
potem handlowałem z kolegami za jakieś rupiecie, lub przegrywałem z nimi w różne gry.
Niezależnie od pola mojego ojca, takie stare monety znajdowałem też po przeciwnej stronie
owej prastarej drogi, w miejscu gdzie dzisiaj znajduje się boisko sportowe Wszewilek, a
które dawniej także było obszarem koczowania owych jarmarcznych handlarzy.
Wszewilki posiadały także dwa bardzo stare zabudowania, w okolicach których
tradycyjnie należy spodziewać się ukrywania skrbów. Były to prastary młyn oraz równie
stara karczma. W przypadku młyna folklor ludowy stwierdza, że jego właściciele byli
ogromnie zamożni. Obawiając się jednak bandytów, posiadane oszczędności zakopywali w
znanym sobie miejscu - zwykle niedaleko swego młyna. Założę się więc, że magnetyczne
przeszukanie okolic owego młyna przyniosłoby interesujące rezultaty. Z kolei w przypadku
karczmy folklor ludowy stwierdza, że co bardziej ostrożni podróżni zwykli raczej zakopywać
przewożone kosztowności niedaleko od niej, niż ryzykować że po upiciu się stracą je dla
jakiegoś miejscowego spryciaża. Dlatego w przypadku prastarej karczmy z Wszewilek, w jej
bliskości również można się spodziewać interesujących wyników ewentualnych
magnetycznych poszukiwań. Szczególnie że ciągle nieporuszona jest ziemia począwszy od
placyku położonego za ową karczmą, na jakim kiedyś podróżni pozostawiali swoje wozy i
konie, aż po całą północną drogę wlotową do Wszewilek, wiodącą z północy Polski, przez
obecne Pomorsko, aż do zabudowań owej karczmy i dalej poprzez młyn wodny na Baryczy
i most owego młyna, aż do bram Milicza.
Folklor mówiony Milicza stwierdzał, że w czasach "bursztynowego szlaku" gęste
lasy otaczające to miasto czasami dawały siedliska dla różnych bandytów. Zanim
miejscowe władze zdołały się nimi uporać, bandyci ci zwykle zdążyli już zrabować szereg
karawan kupieckich i przejezdnych podróżnych. Z kolei zdobycz z owych rabunków
najczęściej ukrywali oni poprzez zakopywanie w co bardziej znaczących miejscach.
Zapewne więc spora część owych skarbów pozostaje zakopana do dzisiaj. Na większość z
nich składają się prawdopodobnie wyroby z bursztynu, których nie daje się wykryć
indukcyjnymi detektorami metalu. Jak też opisałem we wstępie do strony o mieście Miliczu,
faktycznie też ktoś z rodziny jednego z moich kolegów klasowych odkrył kiedyś taki
starożytny bursztynowy skarb. Jestem jednak gotów się założyć że w taki sam sposób w
niezbyt dużej odległości od Milicza i Wszewilek ukrywane też były skarby składające się nie
tylko z bursztynu, ale także z przedmiotów wykonanych z najróżniejszych metali.
Ponieważ Wszewilki położone są tak blisko Milicza, wszystkie skarby jakie
opisałem w punkcie #C30 odrębnej strony o mieście Miliczu, faktycznie znajdują się
również w pobliżu Wszewilek.
Część #E: Materiał dowodowy na dziwne przesladowania Wszewilek w przeszłości:
#E1. Spisek przeciwko Wszewilkom:
Aczkolwiek narazie może być to trudne do zrozumienia i zaakceptowania,
wygląda na to, że istnieje rodzaj szatańskiego spisku przeciwko Wszewilkom. Spisek ten
realizuje ta sama mroczna moc, która nieustannie sabotażuje niniejsze strony internetowe o
Wszewilkach oraz stara się powstrzymać ludzi przed czytaniem owych stron poprzez
wywijanie najróżniejszych "tricków". Owa mroczna moc najwyraźniej stara się zniszczyć
wszelkie źródła informacji na temat ogromnie budującej moralnie historii i przeszłości
Wszewilek. Niezwykłym jest przy tym, że owymi szatańskimi istotami prześladującymi
nikomu nic nie winną wieś Wszewilki, są te same istoty które w średniowieczu nazywane
były "diabłami", zaś w dzisiejszych czasach nazywane są "UFOnautami". Osobiście
zachodzę w głowę i nie mogę zrozumieć, dlaczego i w jaki sposób wieś Wszewilki podpadła
UFOnautom.
Jeśli przeanalizować historyczne losy Wszewilek, wówczas rzuca się w oczy
bardzo wyraźny wzór jaki zdaje się prześladować ową wioskę. Generalnie rzecz biorąc,
wzór ten polega na tym, że w wyniku najróżniejszych niby "losowych zdarzeń"
systematycznie niszczone są wszystkie źródła informacji na temat budującej moralnie
przeszłości Wszewilek. Z kolei, jak to opisałem w rozdziale VB z tomu 17 starszej
monografii [1/4], taki właśnie wzór czyichś prześladowań jest charakterystyczny dla
"podpadnięcia" UFOnautom którzy dramatycznie górują nad ludźmi techniką i inteligencją.
Przykładowo, moim zdaniem wcale nie jest przypadkiem, że mały ryneczek który kiedyś
istniał w samym centrum historycznych Wszewilek, został kiedyś wymazany z mapy
tratującą wszystko linią kolejową. Jeśli bowiem przeanalizuje się na mapie przebieg owej
linii kolejowej, ktoś celowo tak go zdeformował, aby kolej przetaranowała się właśnie przez
ten ryneczek dawnych Wszewilek i zburzyła pradawny katolicki kościółek wraz z innymi
budynkami które tam stały. Gdyby też nie to celowe wymuszenie odchylenia prostego
przebiegu linii kolejowej, linia ta faktycznie przeszłaby poza Wszewilkami, jakieś pół
kilometra na wschód od owej wioski. To z kolei miałoby takie następstwo, że do dzisiaj
przetrwałby historyczny ryneczek Wszewilek z pradawnym katolickim kościołkiem i innymi
budynkami publicznymi tej wioski, zbudowanymi z bloków tej samej rudy darniowej z której
kiedyś wzniesione były mury obronne i pierwsze kościoły Milicza. Ktoś jednak się uparł, aby
z premedytacją poprowadzić kolej właśnie przez samo centrum tej wioski, w ten sposób
niszcząc historyczne korzenie Wszewilek. Moim zdaniem wcale nie jest też przypadkiem,
że obszar czakramu energetycznego przy starym młynie wodnym na Baryczy, w którym
dzisiejsze Wszewilki kiedyś się narodziły, obecnie jest zalany wodą. Nie będę już rozpaczał
o stanie miejsca dawnego kultu słowiańskiego (tj. o wszewilkowskim dawnym cmentarzu),
będacym obecnie rodzajem "tabu" dla potomków tych samych Słowian którzy w miejscu
tym kiedyś realizowali swoje pogańskie rytuały. Moim osobistym zdaniem, na przekór że w
niszczeniu źródeł informacji na temat historii Wszewilek pozornie zdaje się brać udział
wyłącznie szereg "zbiegów okoliczności", faktycznie istnieje wysoka regularność w owych
niby zbiegach. Regularność ta sugeruje, że tak naprawdę to jakaś szatańska siła projektuje
co i jak ma się przytrafić aby systematycznie wyniszczać ślady historii Wszewilek, a jedynie
potem niszczenia tego dokonuje ona w taki sposób, aby wygladało to na "przypadkowe
zbiegi niekorzystnych okoliczności".
Niezwykłością wsi Wszewilki jest, że przez szereg dziwnych "zbiegów
okoliczności" udało się dla nich zidentyfikować i opisać dowody, że UFOnauci nieustannie
niszczą wiedzę na temat historii tej wioski. Co ciekawsze, ciągle nawet obecnie czytelnik
jest w stanie osobiście zweryfikować te dowody, bowiem do dzisiaj pozostają po nich
doskonale widoczne ślady. Czytelnik może więc na mapie odnotować złośliwie wypaczony
przebieg linii kolejowej która stratowała miniaturowy ryneczek Wszewilek, może pojechać
na miejsce i na własne oczy zobaczyć doły wykopane w miejscach gdzie kiedyś stał
kościół, karczma, oraz inne budynki publiczne z ryneczka Wszewilek, może porozmawiać
ze starszymi miejscowymi, którzy ciągle będą zapewne pamiętali pozostałości dawnego
młyna wodnego przy Baryczy (tj. pozostałości obu rozgałęziających się od młyna starych
kanałów Baryczy: wysokiego i niskiego, resztek koła wodnego i zastaw, wzgórza na którym
kiedyś stał dom młynarza, oraz drzewek owocowych które kiedyś rosły wokół młyna), może
sprawdzić przebiegi dawnych dróg przez tą wioskę zanim nowo-wytyczone drogi zniszczyły
jej oryginalną zabudowę, itd., itp. (Faktycznie, to na stronie internetowej "Wszewilki-2006"
opisany jest sposób (i okazja) na jaki można sobie dokłądnie pooglądać na własne oczy
owe poniszczone budynki publiczne Wszewilek oraz wymazaną z pamięci ludzkiej historię
owej wioski.) Z kolei poprzez uświadomienie sobie szatańskiego procesu ukrywania
przeszłości, który UFOnauci zrealizowali na Wszewilkach, czytelnik zacznie mieć
rozeznanie jakiego rodzaju proces ukrywania historii ludzkości jest bez przerwy
prowadzony na Ziemi przez tych zawziętych wrogów ludzkości. To z kolei pozwoli mu
zrozumieć, jak niewiele ludzkość faktycznie wie na temat swojej prawdziwej historii, na
temat pochodzenia i znaczenia np. piramid oraz innych prastarych budowli badanych i
opisywanych m.in. przez Ericha von Däniken, na temat dziwnych śladów które ciągle do
dzisiaj pozostały po poprzedniej cywilizacji technicznej na Ziemi zniszczonej dokumentnie
przez UFOnautów około 12.5 tysięcy lat temu, na temat Atlantydy, na temat faktycznego
pochodzenia człowieka, itp., itd.
Istnieje cały szereg faktów jakie potwierdzają, że wieś Wszewilki podpadła jakoś
UFOnautom, oraz że owi UFOnauci swoimi przebieglymi manipulacjami niszczą źródła
informacji na temat przeszłości Wszewilek. Oto najważniejsze z owych faktów:
1. Nieustanne indukowanie we Wszewilkach zdarzeń jakie niszczą źródła
informacji na temat pokojowej, wolnej, konstruktywnej i moralnej przeszłości tej wioski.
Przykładami takich zdarzeń są: (a) opisywane już poprzednio takie zaprojektowanie
przebiegu kolei żelaznej, aby kolej ta przetaranowała się przez historyczny ryneczek z
centrum dawnych Wszewilek, (b) zburzenie i dokumentne usunięcie (wraz z fundamentami i
piwnicami) historycznego kościółka katolickiego oraz starej karczmy, które kiedyś stały na
obrzeżach owego starego ryneczka Wszewilek, (c) wytyczenie po 1875 roku nowego
przebiegu głównej drogi przez tą wieś, co wymusiło stopniowe wyniszczenie wszystkich
starych zabudowań które kiedyś istniały wzdłuż starej drogi głównej, (d) zbudowanie stawu
rybnego około 1990 roku, który zalał miejsca w jakich Wszewilki oryginalnie się narodziły
oraz zalał pozostałości po prastarym i historycznie pierwszym młynie wodnym na Baryczy
przy Wszewilkach, (e) zdewastowanie starego cmentarza po-słowiańskiego we
Wszewilkach.
Jak złośliwie została zaprojektowana linia kolejowa taranująca miniaturowy
ryneczek Wszewilek, zobaczyć to można na mapie dostępnej poprzez stronę internetową
www.milicz.pl/turystyka/mapa/ (po kliknięciu na link wywołujący tą stronę należy wybrać tam
miejscowość Wszewilki z okienka "Mapa" - a dopiero wówczas pokaże się mapa okolic
Wszewilek). Na mapie tej widoczny jest złośliwie zagięty przebieg linii kolejowej, która w
1875 roku została poprowadzona celowo w taki sposób aby staranowała ona miniaturowy
ryneczek Wszewilek. Potrzeba było sporo szatańskiej złośliwości aby zupełnie bez
powodów zniszczyć całe historyczne centrum tej wsi. W jakieś 120 lat później, czyli około
roku 1990, przy Wszewilkach uformowano ogromne stawy które zniszczyły ostatni obiekt z
przeszłości Wszewilek, czyli pozostałości ponad 1000-letniego młyna wodnego na Baryczy.
(A przecież na fundamentach tego młyna wyrosła właśnie historyczna wieś Wszewilki.) W
ten sposób dokumentnie wydeletowana została cała wiedza na temat wysoce moralnej
przeszłości Wszewilek, która wyjaśniała niezwykłość karmy zgromadzonej przez tą unikalną
miejscowość.
2. Wybiorcze spowodowanie raptownych śmierci praktycznie wszystkich
autochtonów którzy po wojnie pozostali we Wszewilkach i którzy mogli przekazać innym
wiedzę na temat historii tej wioski. Owi "autochtoni" to Polacy, którzy mieszkali w
Niemczech aż do zakończenia drugiej wojny, oraz którzy nie uciekli w głąb Niemiec przed
nacierającą armią radziecką pod koniec wojny. Pierwsza z tych autochtonów, kobieta
mieszkająca mniej-więcej w środku długości Wszewilek, została zastrzelona przez Rosjan
już w dniu "bitwy o Milicz" podczas wyzwalania tego miasta. Kolejnych czterech z nich
zostało zamordowanych w swoich domach zaś ich zwłoki zostały spalone razem z ich
domami w czasach chaosu i bezprawia które zapanowały zaraz po wyzwoleniu. Ostatni,
szósty z wszewilkowskich autochtonów, niejaki Waloha (którego ja pamiętam do dzisiaj), w
jakis czas po wyzwoleniu niespodziewanie "skręcił sobie kark" jadąc na rowerze po głównej
i już wówczas wyasfaltowanej (a stąd równiutkiej jak stół) szosie przebiegajacej koło
Stawca. Wypadki drogowe się zdarzają i zapewne nie byłoby i w tym wypadku nic
podejrzanego, gdyby nie miejsce w jakim się on przytrafił. Oglądałem kiedyś to miejsce i
zaskoczyło mnie że biedny Waloha jakoby "skręcił sobie kark" zjeżdzając z pobocza szosy
które wznosiło się jedynie na około jeden metr ponad poziomem otaczającego pola. Ja zaś
pamiętam jak przekoziołkowałem się wraz z rowerem z nasypu kolejowego przy moście na
Baryczy (niemal 10 metrów wysokości) i jedynie troche się podrapałem.
3. Zniszczenie archiwów Wszewilek. Wszystkie archiwa pisane na temat
Wszewilek uległy zniszczeniu w trakcie wyzwalania. Ciekawe jednak, że oprócz owych
archiwow praktycznie niemal nic innego nie zostało zniszczone.
4. Psychoza dewastowania wszystkiego co ma wartość historyczną. W swoich
zamorskich wędrówkach nie spotkałem dotąd żadnego innego miejsca na świecie, w
którym niszczenie wszystkiego co ma wartość historyczną dokonywane byłoby z równym
entuzjazmem jak to czynione jest na Wszewilkach i w Miliczu. Faktycznie to inne
miejscowości na świecie otaczają swoje zabytki i antyki ogromną pieczołowitością.
Przykładowo w Nowej Zelandii nawet bardzo małe miejscowości (poniżej 1000
mieszkanców, czyli o wielkości dzisiejszych Wszewilek) też posiadają swoje własne muzea,
czasami wyposażone równie bogato w eksponaty, jak muzea w Warszawie czy Wrocławiu.
Każdy też budynek o wieku powyżej 100 lat staje się tam historycznym zabytkiem i
chroniony jest prawem. (Oczywiście Wszewilki nie tylko że nie posiadają własnego
muzeum, ale wręcz uważałyby pomysł jego posiadania za niemal wariacki. Każdy też co
starszy budynek jest w nich systematycznie niszczony. Z kolei Milicz, na przekór swoich
około 30 000 mieszkańców, jak dotąd zdołał się zdobyć jedynie na ubogą "Izbę Regionalną"
która praktycznie nie posiada niemal żadnych historycznych eksponatów, poza szeregiem
papierowych plansz.) Jedynie na niniejszej stronie internetowej, oraz na stronie
internetowej o Miliczu, opisane jest jak we Wszewilkach i Miliczu już po drugiej wojnie
światowej zdewastowane zostały celowo, lub nic nie uczyniono aby powstrzymać ich
zniszczenie, następujące zabytki o ogromnej wartości historycznej: (1) stary prasłowiański
dąb we Wszewilkach - zasługujący wiekiem i znaczeniem aby stał się pomnikiem przyrody,
(2) stary cmentarz po-Słowiański z Wszewilek, (3) resztki historycznie ogromnie
zabytkowego młyna wodnego liczącego około 1000 lat, a znajdującego się w pobliżu
obecnej tamy na Baryczy, (4) klepiska ze starych lepianek istniejących kiedyś wzdluż drogi
do młyna wodnego na Baryczy, (5) prastare zabudowania gospodarcze istniejące na
Wszewilkach w miejscowym stylu który najprawdopodobniej dostarczył inspiracji do
światowego stylu architektonicznego nazywanego obecnie "tudor" (po polsku "mur pruski"),
(6) zabytkowe wiatraki w Stawcu i Duchowie (istniejące do około 1960 roku), (7) bramę
wjazdową do pałacu margrabiego, która to brama zawierala w sobie budulec z resztek
milickich murow obronnych, (8) "anielski kamień" spod kościoła Św. Anny, który posiadał
ogromną wartość zabytkową i folklorystyczną, (9) co najmniej średniowieczne (jeśli nie
starsze) groby wymurowane z rudy darniowej odkryte przypadkowo przy kościele Św.
Andrzeja Boboli w Miliczu, (10) grobowiec margrabiego koło pałacu w Miliczu, (11) stare
grobowce przy kościele w Trzebicku, (12) podziemne tunele pod Miliczem, (13) stare
wodociągi milickie wraz z ich historycznymi silnikami gazowymi i pompami, (14) bogato
zaopatrzone w eksponaty niewielkie muzeum w szkole podstawowej nr 1 w Miliczu, oraz
kilka innych. A wykaz ten zawiera jedynie te zabytki i antyki o jakich jest mi wiadomym aż w
dalekiej Nowej Zelandii. Ile zaś dalszych zabytków i antyków zostało zniszczonych we
Wszewilkach i Miliczu w taki sposób że ja o tym się nie dowiedziałem. Moim osobistym
zdaniem, taka psychoza niszczenia nie jest zachowaniem normalnym, a musiała zostać na
mieszkanców Milicza i Wszewilek narzucona metodami sugestii po-hipnotycznych i
telepatycznych. Wszakże każdy mieszkaniec Milicza i Wszewilek jest systematycznie
uprowadzany do UFO - co można łatwo sprawdzić, ponieważ każdy z nich posiada na
nodze ową szczególną bliznę powstająca po wprowadzeniu do kości piszczelowej ich nogi
implantu identyfikacyjnego opisanego w podrozdziale U3.1 z tomu 16 mojej najnowszej
monografii [1/5]. (fotografia owej unikalnej blizny pokazana jest na pierwszym zdjęciu ze
strony internetowej ufo_pl.htm). Jest więc niemal pewnym, że podczas owych uprowadzeń
UFOnauci programują hipnotycznie mieszkańców Milicza i Wszewilek w rodzaj jakiegoś
silnego obrzydzenia i awersji do wszystkiego co stare i historyczne. (Owo zaprogramowanie
można zresztą sprawdzić i potwierdzić poprzez przebadanie reakcji mieszkanców Milicza i
Wszewilek na widok antyków i starych budynków.)
6. "Królewicz i żebrak" - czyli szokująca nierówność w potraktowaniu dwóch
części historycznie tej samej wioski. Jeszcze jednym faktem dowodzącym nieustającego do
dzisiaj skrytego prześladowania Wszewilek-Stawczyka, jest ogromna nierówność i
niesprawiedliwość z jakimi traktowane są do dzisiaj dwie części kiedyś stanowiące jedną i
tą samą wioskę. Części te to obecne Wszewilki, oraz obecne Wszewilki-Stawczyk. Kiedyś
były one jedną wioskę. Dopiero zbudowanie linii kolejowej i zniszczenie historycznego
ryneczka Wszewilek rozdzieliło je na dwie wioski. Nierówność tego potraktowania sama
rzuca się w oczy jeśli ktoś przejdzie się po owych wioskach. Idąc przez Wszewilki, czyli
przez bliższą do Milicza z tych dwóch wiosek, w oczy się rzuca doskonała droga bita,
obecność chodnika, wodociągów, kanalizacji, uporządkowanych poboczy drogi, wyraźnych
oznakowań, itd., itp. Znaczy Wszewilki do dzisiaj traktowane są jak "królewicz". Idąc jednak
nieco dalej, wchodzi się do Wszewilek-Stawczyka, które są właśnie ową historycznie
prześladowaną częścią, czyli tą w jakiej narodził się totalizm. Tutaj nagle wszystko
drastycznie się zmienia. Chodnik zanika, trzy główne drogi przy których mieszczą się
zabudowania Wszewilek-Stawczyka ciągle pozostają piaszczyste i bez chodnika, wszędzie
pełno dołów pozarastanych krzakami, nie widać wodociągów, oznaczenia stają się
nieczytelne i zaniedbane, itd., itp. Jednym słowem ta część historycznej wioski
potrakowana jest jak "żebrak". A jedynym jej "przestępstwem" jest, że niechcąco podpadła
ona w czymś wszechmocnym UFOnautom okupującym Ziemię!
7. Blokada wyborcza kandydata który wnosił potencjał poprawy aktualnej sytuacji
Wszewilek. W niedzielę dnia 12 listopada 2006 roku odbyły się w Polsce wybory
samorządowe. Okazało się wówczas, że jedynym miejscem w całej Polsce, gdzie "zupełnie
przypadkowo" lokalne diabły zamieszały swymi ogonami, był Milicz. A Wszewilki
administracyjnie podlegają właśnie pod gminę w Miliczu. Przykładowo, w dniu wyborów
karty do głosowania okazały się błędnie zadrukowane. Co nawet wymowniejsze, okazało
się też że kandydat pominięty na owych kartach nosi właśnie to samo nazwisko na
brzmienie którego UFOnauci odgryzają sobie ogony z wściekłości. Z uwagi na tradycje
które ów kandydat reprezentował, z całą pewnością - gdyby tylko został wybrany,
dotychczasowy ciąg prześladowań i złego traktowania Wszewilek zostałby przez niego
przerwany. Owe szatańskie moce które jak widać do dzisiaj prześladują Wszewilki,
upewniły się więc aby kandydat ten nie otrzymał szansy zostania wybranym.
***
Jak dotychczas nie spotkałem nigdzie na świecie żadnej innej wioski której
historię ktoś by niszczył i prześladował równie długo oraz z równą zaciekłością, uporem i
zmyślnością, jak UFOnauci prześladują źródła informacji o przeszłości WszewilekStawczyka, a także rozwój i postęp tej wioski. Ponieważ ci kosmiczni oprawcy nie
dokonywaliby nieustannie przez ponad 120 lat aktów zniszczenia na wiosce, która nie
miałaby odegrać jakiejś ogromnie istotnej historycznej roli, jest oczywistym że Wszewilki w
jakiś sposób wejdą za skórę UFOnautom. To zaś natychmiast indukuje zapytanie, co aż tak
ważnego ma stać się we Wszewilkach, że UFOnauci tak panicznie tego się boją i że tak
usilnie starają się pozbawić tego historycznych i moralnych fundamentów. Od czasu
rozpoczęcie owego "spisku UFOnautów przeciwko Wszewilkom" około 1875 roku,
praktycznie nic historycznie istotnego w wiosce tej się nie zdarzyło. Najwyraźniej więc
wszystko ma się przydarzyć dopiero w przyszłości. Co więc to ma być? Ja osobiście
wierzę, że jakoś to będzie związane z moralną i pokojową karmą Wszewilek. Wszewilki są
jedną z niewielu wiosek która była wolna praktycznie przez wszystkie wieki, która karmiła,
budowała i broniła, która inspirowała innych, oraz która stanowiła ostoję dobra i moralności.
Jast więc niemal pewnym, że to właśnie owa moralna, budująca i inspirująca karma owej
wioski wygeneruje coś zupełnie nowego, na czym ludzie kiedyś będą koncentrowali swoje
myśli i uczucia. Czy już obecnie istnieją jakieś zapowiedzi co takiego ma to być? Okazuje
się że tak. Wszakże to Wszewilki są miejscem narodzin rewolucyjnej filozofii która obecnie
zdobywa świat szturmem. Filozofia ta nazywana jest totalizm moralny. Czyżby więc
UFOnauci spiskowali przeciwko Wszewilkom tylko dlatego, że nie chcieli aby przyszłe
generacje ludzi się dowiedziały jaka dokładnie karma z jakiej dokładnie wioski na Ziemi
spowodowała narodzenie się tej moralnej i budującej filozofii?
Fot. #E1 (K3 w [10]): Wszewilki pod Miliczem - zdjęcie z lipca 2004 roku. Wieś ta ujęta jest
tutaj ku wschodowi, wzdłuż swojej "nowej" drogi, od miejscowej szkoły w kierunku na
Stawczyk. Ten najwyższy budynek widoczny jakby na wylocie pokazanej tu drogi, to były
młyn elektryczny Wszewilek. Z kilkoma krótkimi przerwami był on używany do około 1980
roku. Potem został zdewastowany. Obecnie zapewne niewiele już pozostało z jego
oryginalnego wyposażenia. Stąd, podobnie jak ze starych wodociągów kiedyś
zlokalizowanych na przeciwstawnym pograniczu Wszewilek, zapewne również i z tego
młyna nie da się już nic uratować dla ewentualnego milickiego muzeum techniki. Młyn ten w
przeszłości stał się powodem upadku i popadniecia w ruinę starego młyna wodnego
Wszewilek operującego kiedyś niedaleko obecnej tamy na Baryczy. Zaoferowanie bowiem
tego nowego młyna elektrycznego w tym właśnie miejscu przy początku 20 wieku,
powodowało że wszyscy posiadacze ziarna, którzy musieli przejeżdżać obok niego aby
dostać się do starego młyna wodnego na Wszewilkach, nie mogli się zmusić aby dalej
podążać piaszczystą drogą wiodącą do starego młyna. Mielili więc swoje ziarno w owym
nowym młynie. To z kolei spowodowało ekonomiczny upadek starego młyna wodnego.
Można więc powiedzieć, że ów młyn elektryczny był także jedną z części większego "spisku
UFOnautów przeciwko Wszewilkom", nastawionego na zniszczenie przeszłości i historii tej
wioski. Kiedyś zrujnował on ekonomicznie tysiącletni młyn wodny na Baryczy. Niedawno
zaś sam został zrujnowany!
Szosa utrwalona na powyższym zdjęciu została wytyczona od nowa około 1875
roku. Kogoś dociekliwego może ona wysoce zastanowić. Wszakże w czasach kiedy była
ona wytyczana poprowadzono ją przez pola zupełnie wolne od zabudowań. Mogła więc być
wytyczona prosto jak strzała. Tymczasem posiada ona wyraźne zakręty. Okazuje się, że
owe zakręty zostały zaprojektowane celowo. Ktoś wyraźnie chciał aby omijała ona były
miniaturowy ryneczek historycznych Wszewilek, tak że ryneczek ów mógł zostać
dokumentnie zniszczony (wykopany wraz z fundamentami) razem z historycznymi
budynkami które przy nim stały. Gdyby zaś wytyczono ją prosto jak strzała, owo
zniszczenie ryneczka stałoby się niemożliwe bo zniszczona wówczas by także być musiała
i owa nowo-wytyczona droga. Pozawijany przebieg pokazanej tutaj "nowej" drogi przez
Wszewilki jest więc dowodem, że ktoś celowo zadbał aby chwalebna i moralna przeszłość
wolnej wsi Wszewilki nie przertwała do dzisiejszych czasów.
Warto tutaj dodać, że wraz z owym historycznym ryneczkiem Wszewilek,
zniszczeniu uległy również dwa wysoce zabytkowe i historycznie istotne budynki
Wszewilek. Były to:
Pradawny budynek karczmy. Karczma ta stała kiedyś przy skrzyżowaniu drogi z
Pomorska do starego młyna wodnego na Baryczy, z oryginalną drogą przez Wszewilki.
Stała więc ona jedynie kilka metrow na zachód od miejsca w którym dzisiaj stoi
wszewilkowski basen przeciwpożarowy. Faktycznie to ów basen przeciwpożarowy
wybudowany został w dokładnie tym samym miejscu gdzie kiedyś stał dom właściciela owej
wszewilkowskiej karczmy. Pamiętam, że jako dziecko bawiłem się w piwnicach owego
spalonego domu - które to piwnice stanowiły zaczątek dołu w jakim potem postawiono
obecny basen przeciwpożarowy. Pamiętam też, że z ruinami owego domu wymieszane
wówczas były kości ludzkie. (Niewielki fragment owej oryginalnej drogi przez Wszewilki
ciągle istnieje do dzisiaj we Wszewilkach-Stawczyku. Poprzez więc jej przedłużenie na
drugą stronę torow kolejowych daje się poznać gdzie dokładnie ona kiedyś przebiegała.)
Prastary kosciółek Wszewilek. Kościółek ten także stał kiedyś przy owym
ryneczku, jedynie kilkadziesiąt metrów na południowy-wschód od budynku karczmy (tj. na
przeciwstawnym narożniku tego samego skrzyżowania obu głównych dróg). Stał on więc
jedynie kilka metrów na zachód od obecnych torów kolejowych, w miejscu jakie dzisiaj
straszy ogromnym dołem po ziemi użytej do budowy nasypu kolejowego. Jak on wyglądał
ilustruje to "Fot #F1" na totaliztycznej stronie wszewilki_jutra.htm. Prawdą jest wprawdzie,
że w chwili jego rozebrania kościółek ten wcale nie był już wówczas używany i że popadal
w ruinę ze starości. Wszakże był on kościółkiem katolickim, podczas gdy w owych czasach
spora część mieszkańców Wszewilek stała się już protestancka i uczęszczała do kościoła w
Miliczu który obecnie znany jest jako kościół Św. Andrzeja Boboli. Z kolei katolicy którzy
ciągle zamieszkiwali wówczas na Wszewilkach, korzystali wtedy już z "małego" kosciółka w
Miliczu. Jednak nawet niszcząc kosciółek który nie był już używany, zniszczeniu i
zaprzepaszczeniu uległa wtedy niemal cała przeszłość i historia Wszewilek. Wszakże spora
część tej historii utrwalona była na piśmie w archiwach owego kosciółka. Archiwa te
wprawdzie przeniesiono wówczas gdzie indziej (zapewne do "małego" kościółka w Miliczu,
lub do kościółka Św. Anny w Karłowie) jednak albo w końcowym etapie wojny, albo też
zaraz po wojnie, zniknęły one również i stamtąd.
Ciekawostką prastarego kościółka Wszewilek było, że został on wymurowany z
bloków tej samej rudy darniowej z której kiedyś wymurowane były mury obronne Milicza
oraz pierwsze kościoły owego miasta. Podobnie też jak każdy murowany kościółek z owego
okresu, z całą pewnością posiadał on pod sobą spore piwnice. To tłumaczy, dlaczego w
miejscu gdzie on kiedyś stał wyrobisko ziemi jest aż tak głębokie (tj. najgłębsze z
wszystkich jam pozostawionych w miejscu byłego ryneczka Wszewilek). Chodziło bowiem o
to, że ci co usunęli ów kościółek usuwali spod niego ziemię aż całkowicie wybrali również
owe stare piwnice które pod kościółkiem tym oryginalnie istniały. Oczywiście, przy okazji
usuwania kościółka, usunięte też zostały resztki owych ludzi którzy wkrótce po
wybudowaniu kościółka zaczęli być chowani wokół niego. Nic dziwnego, że odcinek torów
kolejnowych pomiędzy Wszewilkami i Baryczą, na budowę nasypu którego zużyto właśnie
ziemię wybraną spod byłego kościółka we Wszewilkach (wraz z resztkami pochowanych w
tej ziemi ludzi), zawsze wykazywał jakąś tajemniczą zdolność do przyciągania samobójców
i powodowania śmiertelnych wypadków. Tylko w czasach kiedy ja mieszkałem na
Wszewilkach, na owym odcinku torów biegnących po nasypie uformowanym z ziemi
wybranej spod kościółka Wszewilek z najróżniejszych przyczyn zginął aż cały szereg ludzi.
Stara droga przez Wszewilki również przebiegała kiedyś przez miejsce z jakiego
wykonano powyższe zdjęcie. Tyle tylko, że właśnie w owym miejscu skręcała ona kiedyś w
prawo, lekkim łukiem odchodząc ku południu od dzisiejszej nowej drogi. Potem zaś biegła
równolegle do dzisiejszej "nowej" drogi, w odległości jakichś 100 metrów na południe od
niej. Oryginalne zabudowania gospodarskie rolników wsi Wszewilki zbudowane były wzdłuż
owej starej drogi. Kiedy jednak wytyczono pokazaną tu nową drogę, owe stare
zabudowania musiały być opuszczone i z czasem zniszczały. Z nimi zniszała zaś historia
Wszewilek. Zaraz po drugiej wojnie światowej ciągle istniało kilka starych budynków
gospodarczych jakie kiedyś stały przy owej starej drodze (ja pamiętam ze cztery z nich).
Wyglądały one wówczas bardzo dziwnie, bo stały opuszczone w środku pól uprawnych i
były bardzo stare. Budynki te zostały jednak stopniowo rozebrane gdzieś do końca lat
1960-tych. Najdłużej z nich ostała się stodała i dom jakie od około 1955 roku należały do
przez rodziny Wojciechowskich (zaraz zaś po wojnie - do rodziny Frąckowiaków).
Powodem było, że oryginalnie stojąc przy starej drodze Wszewilek, stodoła ta, oraz dom
mieszkalny do jakiej ona przynależała, stały także przy drodze do młyna na Baryczy. Po
wytyczeniu więc nowej drogi, dostęp do owej stodoły i do domu jej właścicieli ciągle był
łatwy jak dawniej. Jego właściciele nie zmuszeni więc byli do budowy nowego domu i nowej
stodoły przy nowej drodze. Budynki te zapewne wielu starszych mieszkańców Wszewilek
ciągle pamięta, bowiem owa stodała była bardzo stara, zbudowana z gliny w "oryginalnym
stylu architektonicznym Wszewilek" - czyli jako rodzaj glinianej lepianki ze strzechą z
sitowia. (Stodoła ta sąsiadowała z elektrycznym młynem Wszewilek, omawianym powyżej.)
Na dachu owej stodoły od niepamiętnych czasów gnieździły się bociany. Jednak nawet i
ona została rozebrana gdzieś w latach 1980-tych. Wraz z nią zniknął też ostatni przykład
historycznej architektury i zabudowy Wszewilek.
Ciekawe czy mieszkańcy Milicza i okolic kiedyś zrozumieją, że takie stare
budynki i ich wyposażenie są bezcenne, bowiem reprezentują one ludzką historię. Niemal
całkowicie też poznikały one z powierzchni naszej planety. Kiedy zaś raz one znikną, nigdy
nie będzie już można pokazać jak naprawdę one wyglądały oraz co znajdowało się na ich
wyposażeniu. (Wszakże historyczna rekonstrukcja nigdy nie jest w stanie pokazać jak
naprawdę wyglądał oryginalny obiekt.) Chociaż więc trudno w nich dzisiaj mieszkać i muszą
one zrobić miejsce na nowe, zamiast być niszczone, powinny one być ostrożnie rozbierane
i przenoszone do muzeów etnicznych. Tam zaś ich oglądanie byłoby wysoce pouczające.
Faktycznie też wiele krajów na świecie podejmuje obecnie wysiłki aby uratować i zachować
to co w nich ciągle się ostało z dawnych czasów. Przykładowo, koło miasta Kuching na
wyspie Borneo, istnieje cała wioska muzealna zbudowana z takich historycznych budynków
i ich wyposażenia. Żaden z nich nie jest też tam młodzy niż jakieś 100 lat. Turyści zaś z
całego świata czasami odczekują aż po kilka dni aby móc sobie wioskę tą zwiedzić. Ja
byłem jednym z owych turystów i po oglądnięciu owej wioski odszedłem oczarowany i
wstrząśnięty. Jeśli kiedyś wybiorę się jeszcze raz na Borneo, z całą pewnością odwiedzę tą
wioskę ponownie, nawet jeśli przyjdzie mi czekać kilka dni na wolny bilet.
Koło Wszewilek stoi prastare grodzisko z którego wyrósł dzisiejszy Milicz.
Faktycznie to aż się prosi aby odbudowano fortyfikacje i przykłady zabudowy tego
grodziska, oraz aby w nim zorganizowano taką właśnie wioskę muzealną.
***
W czasach kiedy Wszewilki posiadały własny ryneczek i karczmę, ów ich
centralny plac stanowił miejsce bardzo słynnych targowisk. Odbywały się tam cotygodniowe
targowiska produktów rolnych, a także okresowe targowiska zboża i bydła, oraz sezonowe
targowiska koni. Targowisko koni we Wszewilkach było tak słynne, że handlarze końmi
ściągali do niego z sąsiednich krajów o z aż tak daleka jak Pomorze i Czechy. Po celowym
zniszczeniu ryneczku we Wszewilkach, targowiska te przeniesiono na łąkę przy brzegu
Baryczy pod Miliczem - w miejsce przy obecnej rzeźni milickiej. Tam też przetrwały aż do
końcowych lat 1980-tych. Faktycznie więc ów "spisek przeciwko Wszewilkom" pozbawił tą
wioskę nie tylko jej przeszłości i historii, ale również odebrał jej kluczowe znaczenie w
handlu produktami rolnymi, oraz zrabował jej tradycyjną rolę głównego zaopatrzeniowca
Milicza w żywność.
***
Oczywiście, czytając w niniejszym punkcie, że to UFOnauci uknuli i zrealizowali z
żelazną konsekwencją spisek nastawiony na odebranie Wszewilkom ich przeszłości,
czytelnik zapewne się zastanawia, jakie dowody wskazują że to byli UFOnauci, a nie np.
nastawieni wrogo do Wszewilek ludzie. Jak też się okazuje istnieje całe zatrzęsienie
dowodów, że to NIE mogli być ludzie, a musieli być UFOnauci. Oto niektóre z owych
dowodów:
(i) Nieustanne prześladowanie Wszewilek trwa zbyt długo - rozciąga się bowiem
przez ponad 120 lat. Nie jest więc możliwym aby było realizowane przez ludzi. Wszakże
nikt z ludzi nie byłby w stanie prześladować jednej wsi przez ponad 120 lat. Najstarsze
dowody owego prześladowania które przetrwały do dzisiaj datowane są około 1875 roku,
kiedy to zbudowana została taranująca ryneczek tej wsi linia kolejowa. Zapewne jednak
istniały nawet wcześniejsze prześladowania, na temat których nie przetrwały do dzisiaj już
żadne dowody. Prześladowania te ciągle kontynuowane były zaciekle po roku 1900-tnym,
kiedy nowy młym elektryczny spowodował upadek historycznego młyna wodnego na
Baryczy, oraz po roku 1945 kiedy wybiorczo wymordowani zostali na Wszewilkach wszyscy
autochtoni którzy wiedzieli cokolwiek na temat przeszłości owej wioski. Ciągle były też
prowadzone jeszcze około roku 1990, kiedy to rozebrana została ostania stodoła ilustrująca
oryginalny styl architektoniczny Wszewilek, oraz kiedy budowa nowych stawów rybnych
przy Wszewilkach zniszczyła pozostałości prastrego młyna wodnego na Baryczy a z nim
ostatnie ślady chwalebnej przeszłości owej wioski.
(ii) Wszystkie akty prześladowań Wszewilek celowo zorganizowane zostały w taki
sposób aby wyglądały one jak przypadki, niekorzystne zbiegi okoliczności, czy naturalny
bieg wydarzeń. Tymczasem jeśli prześledzi się szatańskie metody działania UFOnautów na
Ziemi, co uczyniono np. na stronach internetowych o obsuwiskach ziemi, 26tym dniu, WTC,
huraganach, czy ludobójstwie, wówczas się okazuje że to właśnie UFOnauci działają
wyłącznie metodami które są tak trudne do wykrycia przez ludzi, że zwykle uważane są
właśnie za przypadki, zbiegi okoliczności, wydarzenia losowe, itp. - czyli za wszystko inne
tylko nie za celowe niszczenie przez UFOnautów.
(iii) Wszystkie niszczycielskie zdarzenia dotykające Wszewilki przytrafiały się w
tak dziwny sposób, że zawsze niszczyły one naszą wiedzę na temat przeszłości owej
wioski. Gdyby zaś zdarzenia te naprawdę wywoływane były przez przypadki, a nie były
jedynie tak zmyślnie zaprojektowane przez UFOnautów, ich niszczenie musiałoby być
również przypadkowe. Wówczas za każdym razem niszczyłyby przypadkowo coś zupełnie
innego. Tymczasem w przypadku Wszewilek zawsze niszczona była wiedza o przeszłości.
To zaś oznacza, że ukrywa się za nimi ktoś szatańsko przebiegły, czyli diaboliczni
UFOnauci, którzy używają je jako skutecznego sposobu dopięcia swojego celu.
(iv) Wymazywanie śladów historii Wszewilek jest konsystentne z identycznym
wymazywaniem naszej wiedzy na temat historii ludzkości oraz historii wszelkich innych
istotnych miejsc na Ziemi. Przykładowo, porównaj wiedzę jaką obecnie posiadamy na temat
przeszłości Wszewilek, z wiedzą jaką posiadamy np. na temat pochodzenia człowieka, albo
faktycznej historii ludzkości (faktyczna historia ludzkości opisana jest w podrozdziale V3 z
tomu 16 starszej monografii [1/4]), albo np. z wiedzą na temat piramid egipskich i
amerykańskich, Machu Picchu, Citadel of Sigiriya, gigantycznych posągów z Wyspy
Wielkanocnej, itd., itp.
(v) Po zakończeniu drugiej wojny światowej, wszyscy ludzie sprawujący
jakąkolwiek władzę nad Wszewilkami zostali wymienieni na innych, jednak wcale to nie
zakończyło prześladowań owej wioski. Wszakże aż do końca tej wojny Wszewilki
znajdowały się we władaniu Niemiec. Zaś po wojnie przeszły one pod polską administrację.
Jak zaś ja wielokrotnie przekonałem się o tym na własnej skórze, tylko UFOnauci
rozciągają nad Ziemią tajemną sieć zniewalania, która jest w stanie dręczyć i prześladować
w dokładnie taki sam sposób, niezależnie od tego w jakim kraju i pod którym reżymem ktoś
się znajduje. Najlepszym dowodem na owe powojenne prześladowania, jest opisana
wcześniej sytuacja Wszewilek modelująca losy "królewicza i żebraka".
Dzięki niezwykle korzystnym "zbiegom okoliczności", fakt systematycznego
niszczenia wiedzy o historii Wszewilek udało się wykryć i opisać na niniejszej stronie. Stało
się tak tylko ponieważ od własnej matki, urodzonej i wychowanej niedaleko od Wszewilek,
miałem okazję poznać sporo nieznnych innym ludziom faktów na temat przeszłości owej
wioski i pobliskiego Milicza. Z kolei dzięki własnym badaniom UFO poznałem szatańskie
metody prześladowania ludzkości przez UFOnautów. W ilu jednak innych przypadkach na
Ziemi, podobne niszczenie wiedzy o przeszłości też miało miejsce, jednak nikt na nim się
nie poznał. Nic dziwnego, że istnieją na Ziemi stare osiedla i budowle, których
długowieczność jest dla wszystkich widoczna, jednak na temat przeszłości których
praktycznie nic konkretnego nam już nie jest wiadomo. Cały szereg z nich opisany został
pod koniec strony o ludobójstwie. W obliczu istnienia takich miejsc, nasuwa się oczywiste
pytanie. Co aż tak groźnego dla UFOnautów istnieje w przeszłości Ziemi, że UFOnauci
uwalniają cały ten arsenał swoich szatańskich metod aby to ukryć przed ludźmi? Czy jest to
fakt, że UFOnauci od zarania dziejów okupują i eksploatują ludzkość, czy też fakt że około
12.5 tysięcy lat temu UFOnauci całkowicie zniszczyli na Ziemi poprzednią ludzką cywlizację
która była nawet bardziej zaawansowana niż obecnie jest nasza dzisiejsza cywilizacja
ludzka.
#E2. Bitwa o Milicz oraz tajemnicze wyniszczanie miejscowych autochtonów:
Skryte prześladowania jakim poddawana była przeszłość wsi Wszewilki dosyć
wyraźnie stają się widoczne w świetle tzw. bitwy o Milicz. Mianowicie, kiedy w dniu 22
stycznia 1945 roku Rosjanie wyzwalali Milicz, w Milickim ratuszu cichcem ukryte zostały aż
dwie kompanie uzbrojonej niemieckiej młodzieży. Młodzież ta otrzymała rozkaz, że po
przejściu frontu ma "rozprawić się" (czytaj "wystrzelać") wszystkich mieszkańców którzy
zignorowali rozkazy władz i NIE uciekli w głąb Niemiec przed nacierającą armią radziecką.
Na szczęście, Rosjanie w porę dowiedzieli się o istnieniu i rozkazach owych ponad 300
uzbrojonych Niemców i uniemożliwili im wykonanie tego zadania - o czym pisze punkt #C1
strony internetowej bitwa_o_milicz.htm - na temat bitwy o Milicz.
Na przekór jednak że owym dwóm kompaniom Niemców pomieszane zostały
szyki w ich zamiarach wystrzelania wszystkich oryginalnych mieszkańców Milicza i okolic
którzy znali przeszłość tych miejscowości, ciągle niemal wszyscy przeżyli "autochtoni"
zostali później tajemniczo powysyłani na tamten świat - co wyjaśniam dokładniej zarówno w
punkcie #E1 powyżej tej strony, jak i w kilku innych jej miejscach. Jak więc widać cele owej
tajemniczej "mrocznej mocy" która NIE chciała pozwolić aby przeszłość Wszewilek wyszła
jakoś na światło dzienne, mimo wszystko zostały niemal osiągnięte.
Część #F: Zagadki natury istniejące we wsi Wszewilki:
#F1. Tajemnice wszewilkowskiej rudy darniowej:
Skąd się wzięła "ruda darniowa" we Wszewilkach? To niby proste pytanie
okazuje się ogromnie trudne do odpowiedzenia. Jeśli zapyta się o to np. geologów,
wówczas ukrywają swoją niemożność dostarczenia wyjaśnienia pod trudnymi do
sprawdzenia teoriami w rodzaju że istnieje bakteria która pozyskuje żelazo z wody, że
żelazo to opada na dno stojącej wody i się koaguluje, itp. Faktycznie jednak żadne z
istniejących obecnie naukowych wyjaśnień dla pochodzenia dużych regularnych brył rudy
darniowej znajdowanych w okolicach Wszewilek czyni sens logiczny ani daje się
potwierdzić eksperymentalnie. Absolutnie też żadne z nich nie wyjaśnia dlaczego ruda ta
posiada takie własności jakie faktycznie ma. Przykładowo rozważ taką sprawę jak dlaczego
owa ruda jest zbita w aż tak trwałe bryły, że mogą one być używane w budownictwie?
Dlaczego ma ona porowatą kosystencję? Dlaczego jej skład i konsystencja są aż tak
jednorodne? Spójrzmy więc prawdzie w oczy. Wyjaśnienia dla pochodzenia rudy darniowej
dostarczane przez dzisiejsze podręczniki akademickie to jedynie zasłona dymna maskująca
obecny brak szczegółowej wiedzy na jej temat. Faktyczna zaś odpowiedź na pytanie "skąd
ta ruda wzięła się we Wszewilkach" czy "skąd się wzięła w jakimkolwiek innym miejscu"
ciągle brzmi "tak naprawdę to dzisiejsza nauka nie ma najmniejszego pojęcia"!
Niestety, prawda jest więc taka, że obecnie zupełnie brak nam trzymającej się
kupy teorii naukowej, która wyjaśniła by w sposób wyczerpujący i poprawny przynajmniej
następujące fakty:
1. Pochodzenie. Jak ruda darniowa powstała lub się znalazła w okolicach Wszewilek?
Wszakże zaledwie około 12.5 tysiąca lat temu cały ten obszar pokryty był ruchomym
lodowcem. Stąd owa ruda musiała zostać tam zdeponowana albo w momencie
wycofywania się owego lodowca, albo też już po jego wycofaniu się. Stąd geologicznie ruda
ta miała bardzo mało czasu aby się uformować.
2. Forma. Dlaczego jej pokłady nie mają formy np. pyłu, a formę pojedynczych
nieregularnych brył zalegających w tylko jednej warstwie leżącej pod powierzchnią gruntu
(jako przeciwieństwo np. rozłożenia tych brył w pionie, jedna pod drugą)?
3. Cechy. Jak wytłumaczyć wszystkie cechy tej rudy, tj. jej trwałość, kosynstentna
porowatość, jednorodność składu, itp.;
4. Unikalność. Jak wytłumaczyć fakt, że "ruda darniowa" nie występuje w każdym miejscu
na świecie w którym istnieje żelazista woda i bakterie. Przykładowo, rudę tą można znaleźć
niemal wyłącznie w Polsce (a ściślej - głównie w relatywnie niedużej odległości od Milicza i
Sulmierzyc), z małymi ilościami obecnymi także w Austrii i Anglii. Brak jej jednak w obu
Amerykach, w Azji, Australii i Nowej Zelandii, na przekór że pełno tam żelazistych wód oraz
najróżniejszych bakterii.
Niniejszym pragnę więc ogłosić apel do czytelników tej strony. Mianowicie,
chciałbym zaapelować aby spróbowali opracować własną teorię naukową która za jednym
zamachem dostarczyłaby odpowiedzi na wszystkie powyższe problemy. Opracowanie takiej
teorii stanowiłoby podniecający projekt badawczy dla młodych tropicieli tajemnic.
Aby dać tutaj jakieś pojęcie co do rodzaju teorii której poszukujemy, to ja
osobiście skłaniam się do poglądu, że milicka ruda darniowa faktycznie stonowi resztki lub
odłamki ogromnej komety metalowej, która w czasach epoki lodowcowej upadła na
powierzchnię lodowca jaki niegdyś zakrywał dzisiejszy obszar Milicza i jego okolic. Taka
"kometowa teoria" wyjaśniałaby bowiem wiele atrybutów milickiej rudy darniowej, jakie nie
są wyjaśniane przez obecne "bakteryjne" jej wyjaśnienie naukowe. Przykładowo
wyjaśniałaby (1) skąd ruda ta się wzięła koło Wszewilek (ano, spadła z nieba w formie
luźnych brył materiału ogromnej komety). Wyjaśniałaby także (2) dlaczego ruda ta nie jest
pyłem (ano, kometa ta była głównie obiektem stałym). Wyjaśniałaby także (3) wiele cech tej
rudy (np. porowata, bowiem wydzielone podczas jej upadku ogromne ilości ciepła
zagotowały by ją w całej objętości, itp.). Wyjaśniałaby też (4) dlaczego jej nie ma na innych
kontynentach (ano, główna część tej komety spadła właśnie na powierzchnię lodowca
zalegającego wówczas w okolicach Milicza, zaś podczas topienia się tego lodowca jej
odłamki zostały zmyte strumieniami wody niemal wyłącznie do koryt polodowcowych rzek i
jezior jakie potem pojawiły się w obszarze jej upadku). Ponadto wyjaśniałaby (5) dlaczego
niewielkie ilości tej rudy występują również w Austrii i Anglii (ano, podczas upadku kometa
ta rozpadła się na kilka dużych kawałków, największy z których upadł niedaleko od Milicza,
kilka zaś mniejszych uderzyło w lodowce z innych obszarów dzisiejszej Europy - podobnie
jak podczas katastrofy promu "Columbia" początkowo zwarty korpus tego promu został
rozsiany wzdłuż około tysiąca kilometrów powierzchni USA). Niestety, mieszkając na stałe
w Nowej Zelandii, nie mam okazji sprawdzić poprzez badania na miejscu, na ile teoria ta
jest prawdziwa. Zapraszam więc czytelników do zweryfikowania na materiale dowodowym z
okolic Milicza, oraz do następnego przedyskutowania ze mną, wszelkich "za" oraz "przeciw"
tej "teorii kometowej". Zapraszam też do zaprezentowania swoich własnych teorii na ten
sam temat.
Fot. #F1 (B4 w [10]): Postument wymurowany z wysoce tajemniczej wszewilkowskiej tzw.
"rudy darniowej", a stojący w miejscu byłej spektakularnej "bramy wjazdowej" do milickiego
pałacu margrabiego zlokalizowanego w tamtejszym parku miejskim. Postument ten jest
resztką tego co pozostało ciągle do dzisiaj z byłych średniowiecznych murów obronnych
miasta Milicza. (Tyle że mury te kiedyś stały w innych miejscach niż powyższy postument.
Niemniej materiał powyższego postumentu faktycznie pochodzi z dawnych murów
obronnych Milicza.) Mury średniowiecznego Milicza wzniesione były z brył lokalnej "rudy
darniowej", którą kiedyś pozyskiwano właśnie na łąkach i polach z okolic dzisiejszej wsi
"Wszewilki-Stawczyk". Z kolei ów lew widoczny na wierzchołku postumentu wymurowanego
z brył rudy darniowej jakie pochodzą z oryginalnych murów obronnych Milicza, jest tym
samym lwem który w dawnych czasach ozdabiał wierzchołek południowej bramy wylotowej
w średniowiecznych murach miasta Milicza. (Owa średniowieczna brama nazywana była
"Bramą Wrocławską", ponieważ droga przez nią prowadziła do Wrocławia. Oryginalnie
zlokalizowana ona była w pobliżu miejsca w którym obecnie znajduje się most przez
młynówkę na południowym zbiegu obu ulic wylotowych z milickiego rynku.) Powyższe
zdjęcie wykonane było w lipcu 2004 roku. Po więcej danych na temat dawnych murów
Milicza, patrz punkt #C27 i zdjęcie "Fot. #27(b)" ze strony internetowej o nazwie miasto
Milicz.
W tym miejscu warto podkreślić, że w początkowym stadium budowy miasta
Milicza, aż do około 14 wieku, ruda darniowa wywodząca się z okolic Wszewilek była
używana jako podstawowy materiał budowlany którym zastępowano wówczas brak
dzisiejszych cegieł i pustaków. Dawni ludzie po prostu przycinali stalowymi piłami duże
bryły tej rudy na regularne kostki i używali tych kostek do budowy. Przykładem formy
zbudowanej w ten sposób jest pozostała do dzisiaj reszta murów obronnych Milicza
pokazana na zdjęciu "Fot. #F1" powyżej. Innym przykładem jest kościół z Wszewilek
którego wygląd w końcowej okresie tuż porzed wyburzeniem pokazuje zdjęcie "Fot. #F1" z
punktu #F1 strony wszewilki_jutra.htm - o Wszewilkach naszego jutra.
Niestety, ruda darniowa należy do tzw. "zimnych" materiałów budowlanych.
Wszakże przewodzi ona ciepło znacznie lepiej niż cegła. Domy budowane z tej rudy są
więc trudniejsze do ogrzania niż domy np. z cegły. Dlatego używano ją w budownictwie
tylko do czasu aż powszechnie dostępne stały się cegły. Potem zaś zaniechano jej
używania, chyba że na jej użycie wskazywał jakiś ważny powód, np. chęć pamiątkowego
zachowania resztek murów niejskich - jak to miało miejsce w przypadku budowy bramy
ozdobnej do milickiego pałacu której resztki pokazano na powyższym zdjęciu "Fot. #F1".
Milicka "ruda darniowa" jest niezwykle tajemniczym minerałem. Faktycznie to do
dzisiaj tzw. "ateistyczna nauka ortodoksyjna" (tj. nauka której niebezpieczny dla ludzkości
"monopol na wiedzę" oraz potrzeba totaliztycznej "konkurencji" opisywane są w punkcie
#C1 strony telekinetyka.htm oraz w punkcie #A2.6 strony o nazwie totalizm_pl.htm) NIE jest
w stanie logicznie wyjaśnić i udokumentować np. eksperymentem, skąd minerał ten się
bierze. Nauka ta wyjaśnia bowiem pochodzenie milickiej "rudy darniowej" jako rodzaj
"odchodów" bakterii żyjących w żelazistych wodach. Tymczasem żelaziste wody i owe
bakterie istnieją praktycznie na calym świecie, podczas gdy poza Miliczem, "ruda
darniowa", podobno występuje jeszcze (choć w dużo mniejszych ilościach) tylko gdzieś w
Austrii. Ponadto, dzisiejsza nauka NIE uzyskała takiej rudy eksperymentalnie, ani NIE
wyjaśniła, jak ruda ta została "pospiekana" w duże i twarde bryły - jako że będąc
"odchodami" bakterii powinna ona mieć formę proszku. Więcej o tym tejemniczym minerale
jest zawarte w punkcie #F1 strony o nazwie wszewilki.htm.
#F2. Inne niezwykłości natury ze wsi Wszewilki:
Jest coś ogromnie niezwykłego w miejscu które zajmuje wioska Wszewilki, a
szczególnie jej fragment nazywany Wszewilki-Stawczyk. Nie wiadomo czy jest to wynikiem
działania pobliskiego czakramu Ziemi, fluktuacji pola grawitacyjnego, konfiguracji
chińskiego "feng shui", czy też po prostu karmy tego niezwykłego miejsca. Faktem jednak
jest, że miejsce to odznacza się kilkoma nietypowymi cechami. Gdyby wymienić tutaj
najważniejsze z owych cech, to należą do nich:
1. Spełnianie marzeń. We Wszewilkach-Stawczyku wypełniają się marzenia i
potajemne życzenia tych co je tam podejmą, jeśli tylko owe marzenia czy życzenia
spełniają kilka warunków. Przykładowo muszą one być wystarczająco silne aby ciągle
pamiętało się ich treść po 50 latach. Muszą one być realistyczne - znaczy ich wypełnienie
nie może wymagać zajścia jakichś cudów czy urzeczywistnienia niemożliwości (np. przy
dzisiejszym stanie naszej techniki kosmicznej marzenie aby odbyć podróż do gwiazd może
nie być realistycznym). Muszą także być potem popierane naszym działaniem - tj. po ich
podjęciu musimy też sami wkładać odpowiedni wysiłek w ich urzeczywistnienie. W moim
własnym przypadku, wszystkie marzenia które spełniały te warunki faktycznie się wypełniły
- na przekór że w życiu mogło przecież zaistnieć tysiące przeszkód jakie były w stanie
zniweczyć ich urzeczywistnienie. Także z rozmów z innymi mieszkańcami Wszewilek
wynikało, że również ich marzenia jakie spełniały powyższe warunki też z czasem się
wypełniły.
Zdolność Wszewilek do spowodowania że nasze najważniejsze pozytywne
marzenie się wypełni, można wykorzystać przy okazji pobytu na Wszewilkach. Można
bowiem wówczas zaprogramować dla siebie spełnienie się naszego najważniejszego
marzenia czy życzenia. Jak tego dokonać, wyjaśnione to zostało w punkcie #C2 odrębnej
strony internetowej o zwiedzaniu Wszewilek i Milicza.
2. Symbolizm. Losy tego miejsca zawsze są wysoce symbolicznym
odzwierciedleniem wszystkiego najważniejszego co się dzieje lub przytrafia w promieniu do
kilkudziesięciu kilometrów od owego miejsca.
3. Niezwykłości. W miejscu tym zdarzają się najróżniejsze niezwykłości. Gdyby
tutaj wyliczyć tylko te z nich, które opisane są na niniejszej stronie, to obejmują one m.in.:
(a) deszcz z żywych rybek; (b) ruchomy księżyc z północnej strony Wszewilek, płynący ze
wschodu na zachód; (c) "Czarny staw" (znany z utonięcia w nim Janki Bujakowej oraz
samobójstw włóczęgów) - dziwić może fakt istnienia takich "przeklętych miejsc" z "bad feng
shui"; (d) Gryf spod "drugiej tamy" na Baryczy.
4. Historyczne korzenie. Wszewilki mają bardzo długą i ciekawą historię, jaka już
obecnie liczy ponad 2000 lat. W historii tej zawsze wypełniały one istotną rolę.
Przykładowo, to pierwsi mieszkańcy Wszewilek zbudowali dzisiejszy Milicz. Niemal zawsze
Wszewilki były żywicielką Milicza, a więc również żywicielką karawan kupieckich które
kiedyś wędrowały przez Milicz po ogromnie ważnym "bursztynowym szlaku". Dopomagały
one też bronić Milicza przed wrogami. Kultywowały polskość i słowiańskość tych ziem.
Przyz cały okres swojej historii były one wioską wolnych ludzi. Praktycznie też były jedyną
wioską w okolicach Milicza która nigdy nie posiadała indywidualnego pana-właściciela,
pańszczyzny, ani pańskiego folwarku. Na całym świecie można znaleźć jedynie kilka ciągle
istniejących wiosek, które miałyby równie długą historię, pełniłyby równie zaszczytną role,
byłyby równie symboliczne, oraz okazałyby się równie budujące moralnie jak Wszewilki.
Szczerze mówiac, to ja jestem ogromnie dumny że urodziłem się i wychowałem w tak
długowiecznym, pokojowym, wolnym, religijnym, niezwykłym, oraz historycznie znaczącym
miejscu jak właśnie Wszewilki. Zawsze też z dumą podkreślam, że pochodzę ze słynnej
wioski Wszewilki.
5. Prześladowania. Tak jakoś się złożyło, że Wszewilki najwyraźniej podpadły
owej szatańskiej mocy która od niepamiętnych czasów okupuje Ziemię, a którą kiedyś
nazywano "diabłami" podczas gdy dzisiaj nazywa się "UFOnautami". Historyczne losy
Wszewilek dosyć wyraźnie wykazują bowiem wzór dobrze ukrytych prześladowań, jaki jest
charakterystyczny właśnie dla czyjegoś podpadnięcia owej szatańskiej mocy. Przykładowo,
moim zdaniem wcale nie jest przypadkiem że same centrum historycznych Wszewilek
zostało kiedyś wymazane z mapy tratującą wszystko linią kolejową. Wszakże linia ta na
mapie wyraźnie skręca celowo w taki sposób aby przetaranować się przez centrum
dawnych Wszewilek. Gdyby zaś podążała po linii prostej - tak jak koleje powinny podążać,
omijałaby Wszewilki co najmniej jakieś pół kilometra w kierunku wschodnim. Nie jest też
przypadkiem, że w około 120 lat po tamtym staranowaniu Wszewilek przez kolej, także
obszar przy starym młynie wodnym na Baryczy, w którym Wszewilki kiedyś się narodziły,
został trwale zalany wodą. Nie wspomnę już że w przeciągu owych 120 lat które upłynęły
pomiędzy obu owymi kluczowymi zdarzeniami prześladowczymi, Wszewilki wystawione
były na najróżniejsze formy doskonale zakamuflowanych prześladowań. Przykładowo,
zniszone zostały historyczne wodociągi z Wszewilek, zdewastowane miejsce dawnego
kultu słowiańskiego (tj. wszewilkowski cmentarz), które obecnie stanowi "tabu" dla
potomków tych samych Słowian którzy w miejscu tym kiedyś realizowali swoje rytuały, itd.,
itp. Co ciekawsze, nie jest też wcale przypadkiem, że nawet niniejsza strona internetowa o
Wszewilkach również jest nieustannie sabotażowana przez tą samą szatańską moc, tak że
zmuszony zostałem do jej umieszczenia aż na kilku serwerach równocześnie aby w jakiś
sposób owemu skrytemu sabotażowaniu zaradzić.
6. Danie życia filozofii totalizmu moralnego. Jeśli uznać formalny dowód na
istnienie Boga wypracowany przez fizykalną teorię naukową nazywaną Konceptem
Dipolarnej Grawitacji, wówczas uznać należy że ów Bóg w swojej mądrości i wszechwiedzy
ogromnie starannie wybiera wszelkie okoliczności narodzenia się nowych idei. Bardzo
starannemu wybraniu podlega więc nie tylko czas ich narodzin, ale również i miejsce
narodzin. Fakt owego starannego doboru okoliczności narodzin jest zresztą podkreślany
niemal przez wszystkie paranauki i religie, np. przez eropejską astrologię, dalekowschodnie feng shui, a nawet przez Biblię (np. patrz tam działalność Trzech Króli). Zgodnie
więc z tą zasadą, fakt że Wszewilki stały się kolebką dla niezwykle moralnej filozofii zwanej
totalizm, musi również oznaczać, że owa wioska cechuje się czymś wyjątkowym w
porównaniu ze wszystkimi innymi miejscowościami na świecie w których totalizm mógł się
narodzić.
Fot. #F2 (K2 w [10]): Wszewilki ujęte od miejscowej szkoły w kierunku drogi dojazdowej od
Milicza . Zdjęcie z lipca 2004 roku. Widoczny na tym zdjęciu odcinek drogi przez Wszewilki
przebiega dokładnie tym samym szlakiem jakim wiodła oryginalna droga tej wioski
istniejąca tutaj już od ponad 1000 lat. Dlatego ten odcinek drogi wszewilkowskiej jest
najstarszy. Zaraz po wyzwoleniu stało też przy niej kilka budynków nieco starszych od
innych, bowiem zbudowanych jeszcze przed wytyczeniem nowej drogi około 1875 roku.
Najstarszy z tych budynków, ciągle pokryty strzechą i zbudowany w "stylu
architektonicznym Wszewilek", znajdował się po prawej stronie drogi w miejscu gdzie znika
ona ze zdjęcia, tj. niedaleko od zabudowań wodociągów milickich. Rozebrany on został
jeszcze w latach 1950-tych. Stał on w bardzo starym ogrodzie który zapewne istnieje w
owym miejscu do dzisiaj. Ogród ten nazywano kiedyś "ogrodem krasnoludków", bowiem w
czasach kiedy ciągle stał tam ów prastary budynek, kilku prawdomównych sąsiadów
zaobserwowało w owym ogrodzie ogromny przeźroczysty "grzyb" (dzisiaj byśmy go
nazywali "wehikułem UFO"). Z "grzyba" tego wysypało się całe mrowie maleńkich ludzików.
Ludziki te z jakichś powodów ogromnie interesowały się właśnie owym starym domostwem.
Potem zaś powsiadały z powrotem do owego kryształowego "grzyba", poczym grzyb ten w
jakiś "nadprzyrodzony" sposób nagle zniknął z widoku obserwujących go ludzi.
Wszewilki to ogromnie dziwne miejsce. To właśnie w okolicy tej wsi Wszewilki, w
czasach swej młodości zaobserwowałem opad deszczu z żywych rybek (płotek). Chociaż
deszcz taki posiada wiele naukowych wytłumaczeń, faktycznie na podstawie tego co o nim
pamiętam, uważam że posiada on cudowne pochodzenie. Deszcz ten opisałem dokładnie
w podrozdziale I3.5 z tomu 5 mojej najnowszej monografii [1/5], której darmowe kopie są do
ściągnięcia za pośrednictwem niniejszej strony internetowej.
Część #G: Wkład Wszewilek do kultury:
#G1. Ewolucja kolejnych generacji wiejskich budynków mieszkalnych obrazowana
zabudową Wszewilek:
Wszewilki są niemal jedyną wsią w Polsce, dla której ewolucja architektury jej
domostw od pierwszej aż do nadchodzącej szóstej ich generacji została udokumentowana
w internecie. Dlatego warto przyglądnąć się tej ewolucji we Wszewilkach, aby potem móc ją
odnosić do dowolnej innej wsi lub miejscowości która nas interesuje.
Za mojego życia we Wszewilkach można tam było zobaczyć wiejskie budynki
mieszkalne przynależące do generacji od 2-giej do 5-tej, oraz kilka pozostałości po ich 1wszej generacji. Przykłady aż kilku z owych generacji mieszkalnych zabudowań wiejskich
przetrwały tam też do dzisiaj. Są one wskazywane podczas wędrówki po szlakach
opisywanych w punkcie #D2 strony "Wszewilki-Milicz". Budynki 1-wszej generacji (tj.
"ziemianki"), znaczy generacji najstarszej z istniejących, nie przetrwały do moich czasów.
Pamiętam jednak ich ślady i pozostałości. Były to ziemianki z podłogą mieszkalną
częściowo wkopaną pod powierzchnię gruntu (im były one starsze, tym głębiej pod ziemią
zakopana była ich podłoga) lub uklepaną bezpośrednio na powierzchni ziemi. Ponieważ
były one tanie oraz łatwe do zbudowania i utrzymywania, zwykle zamieszkiwała je tylko
jedna osoba, albo tylko jedna para małżeńska, albo tylko jedna rodzina z małymi dziećmi
(kiedy bowiem dzieci dorastały, wówczas budowały sobie własne ziemianki). Właściciele
ziemi w okolicach Wszewilek zaprzestali budowania ziemianek już około lat 1600-nych.
Jednak samotni bezrolni parobcy, budowali i zamieszkiwali ich nieco udoskonalone wersje
(z klepiskiem umiejscowionym już na powierzchni ziemi) aż do późnych lat 1800-tnych.
Pozostałości takich ziemianek jakie oglądałem w czasach swojej młodości, opisuję w
ponkcie #D1 tej strony. Budynki 2-giej generacji (tj. "lepianki" albo "strzechowiny"), które już
w czasach mojej młodości liczyły ponad 300 lat, były budowane z gliny i drzewa zaś ich
dachy kryte były sitowiem. Ich podłoga wprawdzie również uklepywana była bezpośrednio
na ziemi, jednak pomiędzy glebę a ich klepisko wstawiano już warstwę materiału
izolującego termicznie. Budowane więc one były w oryginalnym "stylu architektonicznym
Wszewilek" (styl ten opisałem dokładniej w punkcie #G2 niniejszej strony internetowej o
Wszewilkach, zaś jego doskonałą ilustracją jest architektura kościoła Św. Andrzeja Boboli w
Miliczu, którego zdjęcie można zobaczyć na stronach o tym kościele, lub na ilustracji "Fot.
#G2" poniżej). Zarówno budowa domów 2-giej generacji, jak i późniejsze ich utrzymywanie
w stanie zamieszkiwalnym były dosyć pracochłonne. Dlatego wymagały one nieustannej
opieki ludzi młodych i sprawnych fizycznie. Z tego powodu zawsze były one bardzo długie,
zaś zamieszkiwało je aż kilka wzajemnie spokrewnionych rodzin i generacji (np. rodzina
dziadków, rodzina rodziców, oraz rodziny ich dzieci). Ostatni z owych budynków
mieszkalnych drugiej generacji, po wojnie zamieszkiwany przez babcię Sołtysową,
rozebrany został jeszcze w latach 1960-tych. (Stał on zaledwie około 50 metrów od
zalecanego do oglądnięcia na stronie "Wszewilki-Milicz" budynku trzeciej generacji
(Zagórskich). Znajdował się jednak po przeciwnej stronie oryginalnej (polnej) drogi przez
Wszewilki-Stawczyk.) Budynki kolejnej, 3-ciej generacji (tj. "chaty" albo "chałupy" w stylu
"dworaków"), były kategorią przejściową. Stanowiły one pierwsze budynki wznoszone we
Wszewilkach z trwałej cegły i z ceramicznych dachówek. Chociaż jednak używały one już
nowego (tj. trwałego i nie wymagającego nieustannych napraw) materiału budowlanego,
czyli drogiej cegły i dachówki, cała ich architektura, funkcjonalność, oraz kultura
zamieszkiwania nadal kopiowała budynki 2-giej generacji. Dlatego ciągle miały one sufity
nisko nad podłogą. Ich okna były małe. Ich klepiska ciągle leżały bezpośrednio na ziemi,
chociaż oddzielane już były od gleby warstwą materiału izolującego termicznie. Posiadały
aż po kilka dzwi wejściowych wiodących do tego samego budynku - ponieważ ciągle
zamieszkiwały je 2 lub nawet 3 generacje spokrewnionych rodzin, np. dziadkowie, rodzina
rodziców i rodzina dzieci. Z kolei ich dachy były bardzo strome, a stąd strychy nietypowo
ogromne. (Wielkość owych strychów wyznaczana była bowiem kątem spadu dachu, który z
kolei definiowany był rozkładem sił od śniegu zalegającego dach zimą oraz wytrzymałością
dawnej drewnianej konstrukcji budynku.) W czasach mojej młodości liczyły one już około
200 lat - pamiętały więc ciągle czasy jeszcze sprzed budowy kolei. Obecnie ich wiek
pomału zbliża się do 300 lat. Ja osobiście rozciągnąłbym nad nimi ochronę prawną, w
przeciwnym przypadku już wkróce wszystkie z nich poznikają. Do dzisiaj przetrwało ich być
może tylko ze 3 w całych byłych Wszewilkach. Budynki 4-tej generacji ("murowanki") też
były z cegły. Miały one już normalną, dzisiejszą wysokość sufitów nad podłogą, oraz
klasyczną formę pudła z mniej spadzistym dachem (wszakże ich konstrukcja była już
wytrzymalsza). Ich podłoga wyniesiona już była nad powierzchnię gleby i zawieszona na
jakiejś strukturze nośnej. Pod podłogą niemal jako reguła wykonywana już była podziemna
piwnica o charakterze ziemianki, przeznaczana na magazyn żywności. Stanowią one
większość obecnej zabudowy Wszewilek. Niemal zawsze ich wnętrze składa się z dwóch
odrębnych mieszkań, ponieważ zwykle z rodziną właściciela domu zamieszkiwali w nich
także rodzice właściciela (tj. jego ojciec i matka). Wszystkie one były budowane już po
czasach budowy kolei żelaznej (czyli już po 1875 roku). W końcu budynki obecnej, 5-tej
generacji (zwykle nazywane "wille"), to typowe brzydkie i nudne kostki sześcienne
potynkowane od zewnątrz. Budowane są one zwykle z betonu lub pustaków, stąd
wymagają otynkowania. Zwykle wogóle nie mają one strychu, zaś ich dach jest
jednocześnie sufitem ich najwyższego piętra. Częściowo lub całkowicie pod ziemią mają
one już "basement" a nie piwnice, czyli wyspecjalizowane pomieszczenia identyczne do
mieszkalnych, tyle że zagłębione pod ziemię i używane jako garaże, warsztaty, składy
paliwa, pomieszczenia dla generatorów i pieców centralnego ogrzewania, itp. Niemal
zawsze zamieszkuje je tylko jedna rodzina ich właścicieli. Stąd ich pomieszczenia
zaczynają dzielić się (i specjalizować) zależnie od wypełnianej funkcji na kuchnie, jadalnie,
salony, sypialnie (zwykle odrębne dla każdego członka rodziny), pralnie, gabinety,
biblioteki, itp. Wszewilki obecnie mają ich już sporo, zaś ich liczba wzrasta. Wiem, że poza
Polską wykształtowała się już kolejna, 6-ta generacja wiejskich budynków mieszkalnych
(zwykle nazywane "rezydencje" albo "mansje"). Interesujące, że coraz częściej
zamieszkiwana jest ona przez pojedynczych ludzi żyjących w nich samotnie - podobnie jak
było to z domami 1-szej generacji (domostwa ludzkie jakby powróciły więc do swego punktu
startowego). Pomału przyjmuje się ona i w Polsce, tyle że nie doszła jeszcze do Wszewilek.
Jej budynki to małe i zupełnie niezależne od reszty świata "pałacyki" o dużej i wysoce
wyspecjalizowanej przestrzeni mieszkalnej, o doskonałym zabezpieczeniu przed
nieproszonymi intruzami (faktycznie są to niemal "niezdobyte" twierdze z alarmami,
kamerami telewizyjnymi, zdalnie zatrzaskiwanymi drzwiami, pancernymi szybami, ukrytymi
przejściami, własnymi schronami przeciw-atomowymi, itp.), o doskonałym połączeniu z
resztą świata (szybki internet - broadband, telekonferecja, telefony i telewizja satelitarna,
optyczne telefony, itp.), o zdolności do "samowystarczalności" (tj. do zupełnie
niezakłóconego funkcjonowania w przypadku odcięcia ich od dostaw prądu, gazu, wody,
paliwa, żywności, itp.), oraz o ogromnie ozdobnych i skomplikowanych formach
zewnętrznych i wewnętrznych. Faktycznie, jeśli dobrze się zastanowić, to domostwa owej
6-tej generacji w rzeczywistości noszą wszelkie cechy statków kosmicznych, tyle że ciągle
nie są one w stanie ulecieć w przestrzeń. Czyli są one jakby zaawansowanymi
odpowiednikami ziemianek 1-wszej generacji w stosunku do dzisiejszych domostw.
Nietrudno więc przewidzieć, że następną po nich, 7-mą generacją wiejskich domów
mieszkalnych będą "latające domy" (tj. "arki") zbudowane w formie statku kosmicznego
nazywanego magnokraftem. Owa siódma generacja domów zacznie być budowana
natychmiast po tym jak ludzkość opanuje budowę urządzeń zwanych komorami
oscylacyjnymi będących napędami dla magnokraftów. Podobnie też jak domostwa drugiej
generacji, początkowo domy 7-mej generacji będą drogie, zaś latanie nimi i ich obsługa
będą wymagały umiejętności młodych ludzi. Dlatego w pierwszej fazie ich istnienia
ponownie zapewne zamieszkiwały w nich będą całe grupy spokrewnionych rodzin, a więc
dziadkowie, rodzice, oraz rodziny ich dzieci. Sytuacja ta zmieni się jednak kiedy
magnokrafty potanieją bowiem opracowana zostanie ich wersja telekinetyczna (tj.
samonapełniająca się energią oraz nieprzerwanie sterowana niezawodnymi komputerami),
a stąd powstanie także i kolejna już, bo 8-ma generacja "latających domów" (rodzaj "raju").
Staną się one przyszłościowymi odpowiednikami domostw wiejskich 3-ciej generacji. Itd.,
itp. - w kółko Macieju. Rozwój domostw będzie więc zataczał coraz wyżej wznoszące się
spirale, podobnie jak tzw. "Prawo Cykliczności" omawiane w rozdziale B z tomu 2
monografii [1/5] definiuje spiralny postęp w rozwoju ludzkich napędów. (Owo "Prawo
Cykliczności" jest to rodzaj jakby "Tablicy Mendelejewa", tyle że zamiast dla pierwiastków
chemicznych jego działanie rozciąga się dla urządzeń technicznych budowanych przez
ludzi. Dlatego wyjaśnione powyżej powtarzalne cykle jakie daje się odnotować w rozwoju
domostw wiejskich, faktycznie wynikają z działania owego "Prawa Cykliczności".)
#G2. Unikalny styl architektoniczny dawnych Wszewilek:
Zaraz po wojnie przetrwało we Wszewilkach kilka zabudowań owej unikalnej
drugiej generacji opisanej w poprzednim punkcie #G1 tej strony. Wedlug mojego
oszacowania budynki te już wówczas liczyły ponad 300 lat. (Powinienem w tym miejscu
wspomnieć, że np. w Nowej Zelandii każdy budynek który liczy ponad 100 lat
automatycznie staje się "skarbem narodowym", jest chroniony przez prawo i nie wolno go
burzyć ani zmieniać jego zewnętrznego wyglądu.) Ja pamiętam cztery z takich zapewne
ponad 300-letnich zabudowan Wszewilek - które ostały się w całości, oraz co najmniej trzy
dalsze z których po wojnie ciągle ostały się ściany boczne. Jak się okazuje, wszystkie owe
prastare budynki były budowane w bardzo szczególny i niemal identyczny sposób.
Dokładnie takiego też sposobu budowania wiejskich zabudowan gospodarskich nie
spotkałem w żadnej innej wsi poza Wszewilkami. Mogę więc tutaj stwierdzić, że rolnicy z
Wszewilek albo wypracowali sobie własny unikalny "styl architektoniczny Wszewilek" jaki
potem został od nich skopiowany przez zawodowych architektów i upowszechniony po
całym świecie, albo też wynaleźli oni ten sam styl równolegle do zawodowych architektów i
zupełnie niezależnie od nich. (Oficjalnym przykładem stylu Wszewilek jest kościół Milicki
pod wezwaniem Św. Andrzeja Boboli - patrz fotografia "Fot. #G2" poniżej, gdzie styl ten
został zreprodukowany w sposób nowoczesny i najbardziej spektakularny.) Taki sam
bowiem styl jak ten używany chałupniczo przez rolników z Wszewilek, jest szeroko
upowszechniony po świecie w oficjalnych budowlach wielu akademicko edukowanych
architektów. Ta jego akademicka wersja znana jest na całym świecie pod angielską nazwą
stylu architektonicznego "tudor" (w Polsce zwykle jest ona znana pod nazwą: "mur pruski").
Co więc faktycznie chcę tutaj powiedzieć, to że ów słynny na całym świecie i często
spotykany obecnie styl architektoniczny po angielsku zwany "tudor", albo oryginalnie
wywodzi się od chałupników z Wszewilek, albo też spontanicznie wynaleziony on został
przez dawnych wieśniaków z Wszewilek w sposób zupełnie niezależny i równoległy do jego
upowszechienia po świecie przez akademicko edukowanych architektów.
***
Owe stare budynki w "stylu Wszewilek" konstruowane były w następujący
sposób. Na ziemi układano fundamenty z brył rudy darniowej. Na fundamentach tych
budowano szkielet budynku z belek lub tyczek. Po wewnętrznej stronie budynku szkielet
ten obkładano silnymi matami uplecionymi z trzciny rosnącej w dolinie Baryczy. Następnie z
oby stron obrzucano te maty przyklejającą się do nich zaprawą sporządzoną poprzez
wymieszanie gliny pozyskanej ze Stawca ze słomą poprzecinaną na odcinki mierzące
jakieś 20 cm. Zaprawę tą następnie wygładzano deską, tak że z obu stron wyglądała ona
równo i płasko. Z zewnątrz zaprawę tą wygładzano tak by równała się ona z powierzchnią
belek formujących szkielet danego budynku. Kiedy zaprawa ta wyschła, formowała ona
silne i termicznie doskonale izolowane ściany budynku. Dla upiększenia ściany te potem
malowano na biało wapnem. Aby zaś zabezpieczyć drewniany szkielet budynku przed
gniciem, malowano jego drewno rzadką smółką pogazową (otrzymywaną podczas
wypalania węgla drzewnego lub podczas produkcji gazu węglowego). Dach budynku
układano warstwami z wysuszonego gigantycznego sitowia specjalnej odmiany, jakie rosło
w zalewach Baryczy a jakie osiągało wzrost około 2 metrów wysokości. Sitowie to miało tą
cechę, że po wysuszeniu formowało bardzo twarde i trwałe włókna, które nie gniły przez
dziesiątki lat. Podłogę we wnętrzu budynku ubijano równiuteńko z mieszaniny gliny z
piaskiem i odrobiną wapna, formując z niej tzw. "klepisko". Dla lepszej izolacji termicznej,
klepisko to oddzielano od gleby cienką warstwą izolacyjną, którą zwykle były maty ciasno
uplecione z trzciny. Po wyschnięciu podłoga ta stawała się gładka i twarda jak beton,
chociaż dobrze izolowała ciepło. W sensie użytkowym nie była więc ona wcale gorszą od
dzisiejszych linoleów i PWC. Na zakończenie budowy na dachu ustawiano tzw. "kozła"
który stabilnie utrzymywał sobą poziomo stare koło od woza aby zachęcić bociana do
założenia na nim gniazda. (Gniazdo bociana na domu było bowiem w dawnych czasach
gwarancją i symbolem pokoju oraz długotrwałego bezpieczeństwa. Wszakże bociany mają
tzw. "szósty zmysł" (ESP) jaki podpowiada im przyszłość i stąd nie zakładają one gniazd na
domach które już wkrótce mają ulec spaleniu lub np. mają paść ofiarą uderzenia pioruna.
Podobnie zresztą jest z jaskółkami.)
Wszystkie budynki zbudowane w "stylu architektonicznym Wszewilek" posiadały
podobny, bardzo elegancki chociaż surowy i prosty wygląd. Jeśli były one dobrze
utrzymywane i często malowane, wówczas posiadały białe ściany poprzekreślane pionowa,
poziomo, oraz pod kątami czarnymi belkami ich szkieletu drewnianego pokrytego smółką.
Wyglądały więc one dokładnie tak jak wygląda obecnie kościół Św. Andrzeja Boboli w
Miliczu - patrz zdjęcie "Fot. #G2" poniżej. Nic dziwnego że ów chałupniczy "styl
architektoniczny Wszewilek" musiał ogromnie podobać się niemieckim akademickoedukowanym architektom. Być więc może że podchwycili go oni od chałupników z
Wszewilek i upowszechnili po świecie. Wszakże symbolizował on niemal "niemiecką"
schludność, elegancję, oraz surowe piękno. Jeśli zaś budynki te zostały zaniedbane, ciągle
wyglądały one schludnie i ładnie. Glina ich ścian utrzymywała bowiem trwale swój ładny,
naturalnie żółty kolor. Belki ich szkieletu wprawdzie z czasem płowiały, jednak ładnie
harmonizowały wówczas z wiecznie żółtym kolorem owej gliny ścian. Z kolei ich dach z
gigantycznego sitowia Baryczy nabierał ciemnego koloru. Jednak jego ogromnie trwałe
włókna były odporne na gnicie i chroniły budynek przed deszczem przez dziesiątki
następnych lat.
***
Niestety, ogromnie przykro mi tutaj napisać, że ostatnie zabudowanie wzniesione
w tym chałupniczym "stylu architektonicznym Wszewilek" zostało zburzone w jakiś czas po
tym jak wyemigrowałem do Nowej Zelandii. Była to stara stodoła która stała nieopodal
młyna elektrycznego. W chwili obecnej Wszewilki nie posiadają więc nawet jednego
zabudowania w swoim chałupniczym stylu architektonicznym, który historycznie wywiódł się
właśnie z owej niezwykłej wioski i był dla niej unikalny. Prawdopodobnie nie zachowało się
również do dzisiaj nawet jedno kolorowe zdjęcie takiego budynku.
Fot. #G2 (B1 z [10]): Kościół Św. Andrzeja Boboli w Miliczu (a przed wojną kościół
ewangelicki) . Został on zbudowany w stylu architektonicznym jaki po angielsku nazywa sie
"tudor" (w Polsce zwykle jest on znany pod nazwą "muru pruskiego"). Ciekawostką tego
stylu jest, że najprawdopodobniej oryginalnie wywodzi się on z chałupniczej zabudowy
pobliskiej wioski Wszewilki (Stawczyk), a dopiero potem został podpatrzony i skopiowany
przez akademicko edukowanych architektów - co wyjaśniłem dokładniej w niniejszym
punkcie tej strony internetowej o wsi Wszewilki. Obecnie kościół ten jest świątynią
Rzymsko-Katolicką pod wezwaniem Świętego Andrzeja Boboli (dawniej Świętego Krzyża).
Powyższa fotografia pochodzi z 2003 roku. Wykonana została przy obiektywie aparatu
skierowanym ze wschodu na zachód. Na pierwszym planie pokazuje więc wschodnią
ścianę prezbiterium kościoła, za którą znajduje się jego ołtarz. Pełniejsza historia tego
kościoła opisana została na odrębnej stronie internetowej Św. Andrzej Bobola. Podczas
pobytu w Miliczu kościół ten warto dokładnie sobie pooglądać i obfotografować. Wszakże w
świetle opisanych w punkcie #E1 tej strony internetowej przypadków celowego choć
sekretnego niszczenia wszelkich obiektów utrwalających sobą historię Wszewilek, należy
się liczyć że już wkrótce kościół ten nagle tajemniczo zniknie z powierzchni ziemi pod jakąś
zręczną wymówką.
Część #H: Tajemnicze i niewyjaśnione zjawiska mające miejsce we wsi Wszewilki:
#H1. Gryf i inne dziwności Wszewilek:
Na odludnych łąkach które otaczają tzw. "drugą tamę" na Baryczy, w dawnych
czasach widywano dosyć dziwnego potwora. (Owa "druga tama" znajduje się w górę rzeki
Barycz, w odległości jakieś 10 kilometrów od tamy pokazanej na zdjęciu z "Fot. #D1"
powyżej.) Potwór ten był czarny wielkosci dużego psa. Z kształtu przypominał on lwa,
jednak miał też skrzydła jak ptak. Ludzie różnie go wówczas nazywali. Najczęściej
twierdzono że to sam "diabeł". Ja nazywam go "gryfem", bowiem cała jego anatomia
przypomina mi stwora genetycznie poskładanego z innych zwierząt, którego mitologia
grecka nazywała właśnie "gryfem". Ja również spotkałem tego stwora, tyle że w zupełnie
innym miejscu. Faktycznie to on mnie zaatakował. Swoje spotkanie z krwiopijnym gryfem
opisałem w podrozdziale R4.2 z tomu 15 monografii [1/5]. Z opowiadań ludzi wynikało, że
tamten gryf spod drugiej tamy na Baryczy wyglądał i zachowywał się tak samo jak mój gryf
opisany w w/w podrozdziale R4.2. Podobny potwór (gryf) wyglądający jak mały czarny lew
albo czarna pantera, widywano także w innych niż Polska krajach. Jego obserwacje w
owych innych krajach zaprezentowane są w punkcie #E8 na stronie internetowej o Nowej
Zelandii.
***
Działo się to zimowego poranka około 1954 roku. Razem z innymi kolegami
szliśmy rano do szkoły w Miliczu. (Szkoła w owym czasie zaczynała sie o 8 rano.) Jednak
tamtego dnia wszyscy zaobserwowaliśmy niezwykłe zjawisko. Mianowicie ogromna kula
jarząca się złocistym światłem wolno przetaczała się nisko nad horyzontem po północnej
stronie wszewilkowskiego nieboskłonu. Tor ponad jakim zdawała się ona przemieszczać
przebiegał nisko tuż nad wierzchołkami drzew w samym środku szerokiego pasa gęstych
lasów jaki to pas obrzeża Wszewilki od północnej strony. W okresie czasu kiedy my
zdołaliśmy przejść od młyna na Wszewilkach do końca Wszewilek przy Krotoszyńskiej w
Miliczu (czyli jakieś 2 kilometry), kula ta zdążyła przetoczyć się wolno tuż nad horyzontem z
początkowej pozycji w kierunku północno-wschodnim od nas, poprzez dokładnie kierunek
północny od nas, a kończąc na ostatecznym jej kierunku północno-zachodnim od nas. Jej
średnica kątowa wynosiła jakieś 3 średnice księżyca. Wsród nas było kilku kolegów ze
starszych klas. Ci tłumaczyli nam wówczas, że jest to księżyc, który zamiast po południowej
stronie, tego dnia ukazał się po północnej stronie nieboskłonu, tuż nad horyzontem.
Wszyscy w to tłumaczenie wierzyliśmy, bowiem o UFO w owym czasie nikt wówczas nie
słyszał. Jednak obecnie po wielu latach mi owo tłumaczenie przestaje się zgadzać. Moim
zdaniem gdyby kula ta faktycznie była księżycem wówczas: (1) nie mogła się
przemieszczać aż tak szybko (tj. o azymut około 90 stopni w przeciągu zaledwie niecałej
godziny, co dawałoby jej czas pełnego okrążenia Ziemi wynoszący tylko około 4 godzin),
(2) nie miałaby złocistego koloru a bardziej biały, (3) nie byłaby aż tak ogromna, oraz (4)
kiedyś w życiu musiałbym widzieć ponownie ten sam księżyc przemieszczający się po
północnej stronie nieboskłonu w niemal taki sam sposób (tymczasem nigdy już go
ponownie takim nie zobaczyłem, ani nigdy nie słyszalem aby ktoś inny go takim zobaczył).
Dlatego posądzam, że owego czasu cała gromada moich rówieśników z Wszewielek
zaobserwowała ogromny wehikuł UFO świecący się złocistym kolorem, jak zwolna
przemieszczał się on po północnej stronie wszewilkowskiego nieboskłonu.
#H2. Wszewilkowskie "krasnoludki":
Działo się to podczas jednych z owych świąt na które zjeżdżała się cała nasza
rodzina. Wśród przyjezdnych był wówczas także mój najstarszy brat. Jest on ogromnie
"sceptycznym" człowiekiem i jeśli ktoś choćby wspomni UFO w jego obecności, brat ten
natychmiast dostaje ataku wojowniczości. Jednak w środku owego dnia wpadł on do kuchni
blady jak ściana i cały roztrzęsiony. W kuchni byliśmy własnie oboje z moją matką.
Natychmiast zrozumieliśmy że stało się coś ogromnie dla niego wstrząsającego. Jednak
brat był tak wzburzony, że długo nie potrafił wydusić ze siebie słowa. Kiedy w końcu
powróciła do niego mowa, roztrzęsionym głosem nas poinformował, że w naszym ogrodzie
napotkał żywe "krasnoludki" wysokie tylko na jakieś 25 centymetrów. Natychmiast więc
wszyscy wypadliśmy z domu, aby nam te "krasnoludki" pokazał. Brat zaprowadził nas do
kąta ogrodu gdzie rósł duży krzak ozdobny po angielsku nazywany "holly" - co słowniki
tłumaczą na polski jako "ostrokrzew". Krzak ten znany jest z bardzo powolnego wzrostu.
Jednak ten rosnący w ogrodzie moich rodziców był szczególnie okazały. Ja osobiście
oceniam, że już w owym czasie krzak ten liczył około 200 lat (chociaż dom moich rodziców
miał wówczas tylko niecałe 40 lat). Krzak ten musiał więc być tam zasadzony bardzo dawno
temu, zapewne jako fragment ogrodu jakiegoś znacznie starszego domu który poprzednio
stał w tym samym miejscu. To właśnie przy owym starym krzaku brat odnotował grupkę
kilku miniaturowych istot jak coś tam wyczyniały. Kiedy spostrzegły że brat je odnotował
zaczęły nawet gwałtownie wymachiwać do niego swymi maleńkimi rękami. (Ja osobiście
wierzę, że owo machanie wcale nie było przyjacielskim pozdrowieniem. Zapewne po prostu
dawały znać mojemu bratu coś w rodzaju: "jeśli zbliżysz się do nas jeszcze trochę, my cię
zanihilujemy naszymi dezintegratorami jonowymi". Jednak mojemu bratu nie trzeba było
żadnych pogróżek. Dał natychmiast nogę z własnej woli oszołomiony tym co zobaczył.)
Oczywiście, w chwili kiedy my wszyscy tam dotarlismy, po owych "krasnoludkach" nie było
już nawet śladu. Ja natychmiast poszukałem pod krzakiem, za krzakiem, za płotem, oraz
wszędzie po całym ogrodzie. "Krasnoludki" zniknęły jakby "pod ziemię się zapadły". Matka
uspokoiła jednak roztrzęsionego brata. Ona widziała je także, chociaż przy zupełnie innej
okazji. Potem się okazało że także ojciec je widywał. Rodzice nazywali je "opiekuńczymi
duszkami" które jakoby "opiekowały" się domostwem, ogrodem i polami. Kiedy zacząłem
dyskutować ową obserwację z kolegami, okazało się że identyczne "krasnoludki" różni
ludzie widywali również w pobliżu całego szeregu innych domostw na Wszewilkach.
***
W chwili obecnej jest nam już wiadomo, że na Ziemię systematycznie przylatuje
miniaturowa rasa UFOnautów o wzroście wynoszącym jedynie około 25 centymetrów (tj. są
oni rozmiarów półlitrowej butelki coca-coli). Fotografię jednego z owych UFOnautów
przytoczyłem na stronach internetowych aliens_pl.htm - o kosmitach oraz day26_pl.htm - o
tsunami. Z badan UFO jest nam też wiadomo, że to właśnie owi miniaturowi UFOnauci są
szczególnie złośliwymi i wyjątkowo niszczycielskimi istotami. Nie na darmo utarło się
powiedzenie, że "trucizna im bardziej jest śmiercionośna tym mniejsze opakowanie
zajmuje". To właśnie owi UFOnauci są odpowiedzialni za sabotaż, niszczenie, i znikanie w
naszych domach tego co nam właśnie potrzebne. W dawnych czasach w Polsce nazywano
je złośliwymi "chochlikami", Anglicy nazywają je złośliwymi "gremlins", zaś w Malezji
nazywają je "toyols" i obawiają się ich najbardziej ze wszelkich ras UFOnautów. Bardzo
więc im daleko do "duszków opiekuńczych". Faktycznie to znałem kiedyś rodzinę w Nowej
Zelandii którą owe złośliwe stworzenia dosłownie zniszczyły. Początkowo rodzinie tej
dobrze się wiodło ponieważ jej głowa pracowała jako wykładowca na Uniwersytecie Otago
w Dunedin. Wszystko to jednak się zmieniło kiedy dom owej rodziny zaczął być
nachodzony właśnie przez owe miniaturowe stwory które w rzeczywistości jakoby nie mają
istnieć. Ów szanowany przez wszystkich i chodzący twardo po ziemi wykładowca
uniwersytecki nagle wszędzie zaczął widywać owe miniaturowe ludziki. Wieczorami
widywał je chodzące pod sufitem jego sypialni, rankiem widywał je biegające pod stołem w
jego kuchni, zaś podczas dojazdów do pracy widywał je wyskakujące z jego samochodu.
Oczywiście, ponieważ nie wierzył w ich istnienie, udał się do psychiatry aby ten mu pomógł
ich się pozbyć. Psychiatra zaś nawmawiał biednemu chłopinie posiadanie tylu
psychicznych chorób, że chłopina ochotniczo odszedł z posady wykładowcy na rentę
zrowotną, co spowodowało ruinę całej jego rodziny. Najwyraźniej Wszewilki też leżą (lub
kiedyś leżały) właśnie w strefie działania owych miniaturowych złośliwych UFOnautów. Stąd
zapewne się brały tak liczne obserwacje "krasnoludków" w powojennych Wszewilkach.
***
Owa osobista obserwacja "krasnoludków" wcale nie zmieniła "sceptycyzmu"
mojego brata. Wręcz tylko jakby go zintesyfikowała. Kiedykolwiek bowiem wspomnę temat
UFO w jego obecności, mój brat reaguje emocjami a nie logika. Główna lekcja jaką ja
wyniosłem z całego zdarzenia stwierdza, że "jeśli ktoś z dużą dozą emocji kwestionuje
istnienie UFO i atakuje tych co poruszają temat UFO, wcale to nie oznacza, że taki ktoś nie
posiada osobistych doświadczeń z UFO". Wręcz przeciwnie. Faktycznie to oznacza, że taki
ktoś zapewne używa nacisku emocjonalengo aby zagłuszyć jakieś osobiste i sekretne
doświadczenia z UFO. Doświadczenia te najprawdopodobniej bowiem kolidują z
"oficjalnym" widzeniem świata przez daną osobę. Dlatego osoba ta stara się je w sobie
zadusić i nie dopuszcza ani do ich uzewnętrzniania się, ani do wypłynięcia na wierzch jej
pamięci. Wyrażając to innymi słowami, "emocjonala postawa jaką wielu ludzi zajmuje
wobec UFO wcale nie wyraża tego co oni faktycznie wiedzą, lub co faktycznie przeżyli, a
wyraża to co oni pragną aby miało miejsce, oraz co starają się ukryć przed samymi sobą".
***
Ogromnie ciekawy telewizyjny program dokumentarny o "krasnoludkach",
identycznych do tych widzianych przez mojego brata, oglądałem w telewizji Malezyjskiej.
Był on nadawany tam na kanale TV3, w poniedziałek, dnia 24 stycznia 2005 roku, w
godzinach 21:30 do 22:00. Nosił on tytuł "Misteri Nusantara". (Jak wynikało z następnego
programu z owej serii, program ów posiada własną stronę internetową o adresie
misterinusantara.tv3.com.my). Raportował zeznania wielu naocznych świadków którzy w
Malezji widzieli UFOnautów identycznych do polskich "krasnoludków". W Malezji istoty te
nazywane są "toyol". W programie tym wszyscy świadkowie którzy na własne oczy widzieli
te "toyol", opisywali i rysowali je w identyczny sposób, chociaż żaden z nich nie wiedział o
opisach i rysunkach tego kogoś drugiego. I tak owe malezyjskie "toyol" były rysowane i
opisywane jako bardzo maleńkie ludziki, mające tylko około 25 cm wzrostu, z sylwetką
znacznie pogrubioną w pasie. (Owo pogrubienie w pasie wcale jednak nie wynika z ich
anatomii. Anatomia ta jest bowiem miniaturową wersją anatomii ludzkiej. Pogrubienie to jest
jedynie oznaką posiadania szczególnego rodzaju napędu osobistego, podobnego do
napędu pokazanego poniżej na rysunku "Fot. #H3". Tyle tylko, że aby nie upalać sobie rąk
potężnym polem magnetycznym wytwarzanym przez pędniki w pasie, napęd używany
przez owe istoty posiada poduszki ochronne zamontowane wokół bioder, jakie nałożone są
na ów pas z pędnikami magnetycznymi. Po więcej informacji na temat tej wersji napędu z
poduszkami wokół bioder patrz opisy i rysunek tego napędu zawarte w podrozdziale E4 z
tomu 2 monografii [1/5].) Jeden z chłopców, którego taki "toyol" odwiedzał dosyć regularnie,
porównywał jego wymiary do wielkości jedno-litrowej pustej butelki plastykowej po "coca
cola". Ich głowa była pokazywana jako bardziej wydłużona ku górze w proporcjonalnym
porównaniu do ludzkich głów, oraz poszerzona w części czołowej. Ich uszy były ostro
zakończone na swym górnym końcu, jak uszy psa. Skóra ich twarzy była opisywana jako
ciemno-zielona. Ich oczy były jaskrawo-czerwone i dosyć wyłupiaste. Natomiast ich zęby
rosły nieregularnie w odstępach od siebie i były ostre jak zęby u kota. Wszyscy
obserwatorzy tych istot zgadzali też się ze sobą w opisach intencji i zdolności malezyjskich
"toyol". Przykładowo wszyscy stwierdzali że istoty te mają szatańskie intencje wobec ludzi,
zaś zaobserwowanie że się nami interesują nigdy nie zwiastuje nic dobrego. Wszyscy też
podkreślali ich zwyczaj ukrywania się przed ludźmi i zdolność do znikania z widoku.
Mianowicie każdy z tych co je widział twierdził, że w momencie kiedy istoty te tylko
zorientowały się że są widziane przez człowieka, wówczas natychmiast zaczynały stawać
się przeźroczyste i szybko całkowicie znikały z widoku. W sumie owe malezyjskie "toyol"
wyglądały dokładnie jak ów miniaturowy UFOnauta uchwycony na fotografii "Fot. #H4ab" ze
strony internetowej explain_pl.htm - o naukowej interpretacji zdjęć UFO, a także dokładnie
tak samo jak owe "krasnoludki" które mój sceptyczny brat widział w ogrodzie naszych
rodziców.
#H3. Latające istoty z Wszewilek:
Od niepamiętnych czasów mieszkańcy Wszewilek widywali najróżniejsze latające
istoty. Zależnie od tego co owe istoty im czyniły, nazywali je różnie, począwszy od czartów,
diasków, diabłów, diablic i diablików, poprzez sukuby i inkuby, licha, zmory, strzygi, a
skończywszy na złośliwych skrzatach i chochlikach. W dawnych czasach opowiadało się o
nich podczas długich zimowych wieczorów. Praktycznie też niemal każdy z moich
rówieśników napotkał je lub był przez nie prześladowany na jakimś tam etapie swojego
życia. Tyle że zwykle niemal natychmiast potem o wszystkim zapominał. W czasach mojej
młodości najpowszechniejsze były na Wszewilkach spotkania z tzw. "zmorami". Praktycznie
niemal nieustannie któryś z moich kolegów przyznawał się że "ostatniej nocy dusiła mnie
zmora". Owo stwierdzenie wcale nie było przy tym alegoryczne. Zmory te faktycznie
bowiem "dusiły" młodych chłopców. Oczywiście, będąc młodocianymi i naiwnymi owych
czasów (nie było wówczas dostępu do edukacji seksualnej i ufologicznej jaką mają dzisiejsi
młodociani) faktycznie mało który z ofiar tych zmór rozumiał, że owo "duszenie" fachowo
nazywa się "gwałceniem".
Pod nazwą "zmora" w owych czasach ukrywały się niewielkie kobietki o
wysokości zaledwie około 90 cm do 1 metra, jakie miały brzydki zwyczaj "duszenia" nocami
ludzi o odpowiadającym im niewielkim wzroście. Zwykle ich ofiarami padali więc młodzi
chłopcy. Zachowanie "zmór" było bardzo podobne do zachowania innych "istot
nadprzyrodzonych" - jak kiedyś nazywano ogólnie dzisiejszych UFOnautów, które zależnie
od płci nazywano "sukuby" lub "inkuby". Tyle że sukuby były wielkości normalnego
człowieka, lubowały się więc w "duszeniu" dorosłych ludzi. Z kolei atakując już seksualnie
aktywnych, dorosłych ludzi, zwykle ich akty były identyfikowane przez ofiary jako
"eksploatacja seksualna". Ponieważ jednak dawniej ludzie nie przykładali zbytniej uwagi do
terminologii, często mylili te dwie odmienne rasy nieziemskich istot, nazywając je obie
"zmorami". Zarówno sukuby jak i zmory używały napędu osobistego zilustrowanego tu na
"Fot. #H3". Dzięki temu wlatywały nocami bezgłośnie do ludzkich domów, zwykle poprzez
otwarte okno. Oczywiście, posiadały też zdolność do wlatywania przez zamknięte okna, tak
jak to wyjaśnia "stan telekinetycznego migotania" opisany dokładniej w podrozdziale LC3 z
tomu 10 monografii [1/5]. Ponieważ jednak ten stan powoduje dosyć nieprzyjemne
wibrowanie i swędzenie ich ciała, jeśli miały one dostęp do otwartego okna, wolały
wlatywać właśnie przez nie. Po wleceniu do środka atakowały one seksualnie swoją ofiarę,
którą zwykle był młody chłopiec.
Zastanawiające w dawnych opowiadaniach ze spotkań z owymi
"nadprzyrodzonymi" istotami jest, że znaczna ich proporcja była karłowatego wzrostu,
aczkolwiek całkowicie "normalnych" ludzkich proporcji ciała. Mianowicie, z wykazu nazw
owych istot podanego na początku tego punktu, jedynie diabły, czarownice i sukuby były
normalnego ludzkiego wzrostu. Jednak te same diabły miały także swoją karłowatą wersję
(notabene opisywaną także w poemacie Adama Mickiewicza "Pani Twardowska"). Owa
karłowata wersja "diabłów" zwykle nazywana była "diabełki" lub "diabliki". Ponadto diaski,
licha, zmory, strzygi, a także owe złośliwe skrzaty i chochliki, wszystkie te istoty były
karłowatego wzrostu. Ich wzrost wahał się od jedynie około 25 cm do około 1 metra oczywiście przy proporcjach ciała podobnych do człowieka. Taka duża przewaga
karłowatych istot odpowiada obecnym badaniom UFO. Pod względem liczebności wszakże
również przeważają UFOnauci owego karłowatego wzrostu (ich najczęściej widywana na
Ziemi rasa zwykle nazywana jest "szarakami"). UFOnautów "normalnego" ludzkiego
wzrostu spotyka się raczej rzadko. Także na fotografiach dzisiejszych UFOnautów
najczęściej utrwalane są owe karłowate lub miniaturowe istoty z kosmosu. Przykład takiej
właśnie fotografii miniaturowego UFOnauty, na której uchwycony został kosmita z dużą
jajowatą głową i wzrostem wynoszącym zaledwie około 25 centymetrów, pokazany został
na stronach internetowych aliens_pl.htm - o kosmitach oraz day26_pl.htm - o tsunami.
Kosmita z owej fotografii pasuje jak ulał do dosyć licznych w czasach mojej młodości
opowiadań mieszkańców Wszewilek, że widywali oni dziwnie wyglądające "skrzaty" lub
"krasnoludki" na swoich ogrodach lub polach. Racjonalnego wytłumaczenia dla tego
zjawiska "karłowatości" dawnych "nadprzyrodzonych istot" oraz dzisiejszych UFOnautów
dostarczają tzw. "równania grawitacyjne" opisane w podrozdziałach JG9 do JG9.3 z tomu 8
monografii [1/5], oraz wspominane na stronie o ewolucji człowieka. Mianowicie, istoty te
przylatują na Ziemię z ogromnych planet jakich grawitacja jest wiele razy wyższa niż
grawitacja Ziemi. Z kolei tak wysoka siła przyciągania grawitacyjnego na ich rodzimych
planetach, działająca na nich poprzez długi łańcuch ewolucyjny, nie pozwala im wyrastać
na wysokość ludzi z planety Ziemia.
***
Istnieje jeszcze jedna manifestacja skrytej działalności UFOnautów, jaka
relatywnie często obserwowana kiedyś była na Wszewilkach. Jest nią tzw. "tańcujący
diabeł" - jak go często nazywano w folklorze staropolskim (Anglicy nazywają go "dust devil"
co luźno można tłumaczyć jako "diabeł z kurzu". Przez Chińczyków używających dialektu
kantoniskiego nazywany jest on "czie fung" - co daje się tłumaczyć jako "czarci wiatr".) Ów
"tańcujący diabeł" to po prostu słup kurzu jaki w pogodne dni letnie pozbawione wiatru
można było kiedyś obserwować jak inteligentnie wędruje on sobie tuż ponad powierzchnią
niedawno zaoranych piaszczystych pól Wszewilek-Stawczyka. (Obecnie większość owych
piaszczystych pól Wszewilek-Stawczyka została zalesiona, nie będzie więc już teraz można
tam zaobserwować tak łatwo tych zwykle niewidzialnych dla ludzkiego oka UFOnautów i
wehikułów UFO.) Zgodnie ze staropolską tradycją folklorystyczną, w środku owego
wirujacego słupa kurzu zawsze kryje się niewidzialny dla ludzkich oczu "diabeł" który kurz
ten wprawia w ruch wirowy swoim "tańcem". Tradycja ludowa zaobserwowała bowiem, że
czasami z tego słupa kurzowego faktycznie wyłania się karłowata istota "nadprzyrodzona"
popularnie kiedyś zwana "diabłem". Owe dawne ludowe obserwacje dokładnie pokrywają
się z dzisiejszymi badaniami UFO które wyjaśniają, że ów słup kurzu wzniecany jest przez
wir powietrza wzbudzany wirujacym polem magnetycznym formowanym przez napęd
niewidzialnych dla ludzkich oczu wehikułów UFO, oraz napęd równie niewidzialnych
pojedyńczych UFOnautów używających magnetycznego napędu osobistego. Po
szczegółowe opisy jak wir ten jest wzbudzany proponuję zajrzeć do podrozdziału G11.2.3 i
na rysunek G36 z tomu 3 monografii [1/5]. Z kolei materiał dowodowy na fakt, że poza
owym wirem faktycznie kryje się UFOnauta lub wehikuł UFO ukryty przed wzrokiem ludzi
poza zasłoną albo tzw. "soczewki magnetycznej", albo też tzw. "stanu migotania
telekinetycznego", zaprezentowany jest w podrozdziale V5.1 z tomu 17 monografii [1/5].
Niezależnie od dziennych przelotów niewidzialnych statków UFO, przez ludzi
widywanych jedynie w formie słupów wirującego kurzu wzbudzanego przez napęd owych
statków (we Wszewilkach zwanych "tańcującym diabłem"), w okolicach WszewilekStawczyka często spotkać było można inne następstwa skrytego działania UFOnautów i
UFO. Przykładowo wczesnym rankiem czasami dawało się znaleźć na łąkach w okolicach
Wszewilek-Stawczyka galaretowatą substancję jaka opadała ze statków UFO, a jaka
fachowo przez UFOlogów nazywana jest "anielskie włosy". Moi rodzice dzierżawili kiedyś
łąkę w okolicach "czarnego stawu" o jakim piszę w innym punkcie tej strony (cały tamten
obszar obecnie jest zalany dużym nowym stawem). Często więc wczesnym rankiem
wychodziłem z krowami na ową łąkę. Wielokrotnie więc po drodze znajdowałem tam owe
"anielskie włosy", które z jakimś dziwnym upodobaniem były tam nocami porzucane przez
UFO, zaś wcześnie rano dawały się tam znaleźć zanim szybko odparowały. W UFO
substancja ta wypelnia wolną przestrzeń pomiędzy dwoma dyskoidalnymi statkami UFO
sprzęgniętymi w kulisty kompleks latający - taki jak ten pokazany na rysunku "Fot. F1 (b)"
na stronie internetowej magnocraft_pl.htm. Kiedy więc owe dwa UFO rozdzielały się od
siebie w powietrzu ponad łąkami Wszewilek, owa kosmiczna galareta opadała na ziemię,
gdzie ulatniała się w stan gazowy. Najwięcej tej galarety ja osobiście znajdowałem właśnie
na owych łąkach położonych kilkaset metrów na północny-wschód od tamy na Baryczy,
czyli w miejscach które obecnie zalane są nowo-zbudowanym stawem rybnym. (Niemniej
czasami znajdowałem ją też w innych miejscach.) Z jakichś powodów łąki te były ulubionym
miejscem nocnych nalotów wehikułów UFO. Jeśli więc ktoś wybrał się tam wczesnym
rankiem, zanim owe "anielskie włosy" miały czas wyparować, bylo niemal pewne że
znajdzie tam bryły owej galarety. Dokładniejsze opisy owych "anielskich włosów" z UFO
zawarte są w podrozdziałach G3.3, V5.4 oraz P2.2 z tomów 3, 17 i 14 monografii [1/5]
upowszechnianej gratisowo za pośrednictwem niniejszej strony internetowej.
Jak powyższe to ujawnia, wysoce szokująca jest liczba odmiennych manifestacji
szatańskiej działalności UFOnautów na Ziemi, które dawało się nieustannie obserwować w
dawnych Wszewilkach-Stawczyku. Tyle że przybywając do Wszewilek w celach
rabunkowych, UFOnauci ci zwykle nie dawali się ludziom zobaczyć. Jedyne więc co było
odnotowywane to efekty ich skrytej działalności. Zresztą dawniej ludzie wcale nie wiedzieli
co to takiego "UFOnauci". Swoje obserwacje kładli więc na karb najróżniejszych "istot
nadprzyrodzonych", co do których wówczas powszechnie się wierzyło, że zapełniają one
ludzkie domostwa, ogródki, pola i okoliczne lasy.
Fot. #H3 (E2 w [1/5]): Oto tzw. "magnetyczny napęd osobisty". Umożliwia on swoim
posiadaczom latanie w powietrzu bez użycia żadnego rzucającego się w oczy urządzenia
napędowego. W bardziej zaawansowanych wersjach, w których jego pędniki magnetyczne
zastąpione zostaną pędnikami telekinetycznymi pracującymi w tzw. "stanie
telekinetycznego migotania", pozwala on również swoim użytkownikom na stawanie się
niewidzialnymi dla ludzkiego wzroku, a nawet na przechodzenie przez ściany lub przez inne
przeszkody stałe. (Owo "telekinetyczne migotanie" opisane jest na odrębnej stronie
internetowej o Koncepcie Dipolarnej Grawitacji.) Powyższa ilustracja opisana jest
dokładniej na rysunku E2 z tomu 2 monografii [1/5]. Magnetyczny napęd osobisty działa na
zasadzie wzajemnego odpychania się lub przyciągania dwóch układów magnesów.
Pierwszym z tych układów magnesów jest nasza kula ziemska - która stanowi wszakże
jeden ogromny magnes. Drugim układem magnesów z tego napędu są tzw. "pędniki
magnetyczne". Pędniki te to rodzaj szczególnie silnych magnesików o miniaturowych
wymiarach. Magnesiki te działają na interesującej zasadzie tzw. "komory oscylacyjnej"
opisywanej dokładniej np. na stronie internetowej magnocraft_pl.htm". W powyższym
napędzie "boczne" z owych pędników magnetycznych zamontowane są w specjalnym
ośmio-segmentowym pasie (2) jaki osoba używająca tego napędu zakłada na siebie.
Poprzez odpychające zorientowanie owych pędników bocznych z pasa względem pola
magnetycznego ziemi, bezgłośnie wynoszą one użytkownika tego napędu w powietrze. Aby
lepiej stabilizować loty tego użytkownika, w podeszwach obu butów (1) ma on
zamontowane kolejne dwa pędniki "główne", jakie tym razem przyciągają się z polem
magnetycznym Ziemi. Dzięki takiemu układowi głównych i bocznych pędników
magnetycznych, omawiany tu napęd bezgłośnie wynosi daną istotę w przestrzeń,
pozwalając jej latać w powietrzu jak ptaki. Nadaje on jej też wiele innych atrybutów, jak np.
indukcyjnie uodparnia on użytkownika na nasze kule, noże i szable. Powoduje też że świeci
on lekko w locie, może chodzic po wodzie i po naszych sufitach, jest w stanie zupełnie
znikać z widoku, itp. Użytkowników tego napędu "kule się więc nie imają" a ponadto mogą
oni czynić niemal cuda - nic dziwnego że dawniej uważano ich za istoty "nadprzyrodzone".
Dokładnie taki napęd używają istoty które dzisiaj nazywamy "UFOnautami", kiedyś zaś
nazywano diabłami i diablicami, zmorami, strzygami, chochlikami, itp. Wszewilki mają
szczególny wkład w naszą dzisiejszą znajomość tego magnetycznego napędu osobistego.
Wynalazł go bowiem ktoś kto urodził się właśnie na Wszewilkach, czyli ja - dr Jan Pająk.
(Być może właśnie z tego powodu jakieś "diabły" tak zawzięcie prześladują tą wieś.
Wszakże to jej mieszkaniec wydarł i odsłonił dla innych ludzi ich odwieczny sekret.)
Dokładniejszy opis owego niezwykłego "magnetycznego napędu osobistego" zawarty jest w
rozdziale E z tomu 2 monografii [1/5] upowszechnianej gratisowo za pośrednictwem
niniejszej witryny internetowej. Jest on także opisany na licznych stronach internetowych,
np. o nazwach oscillatory_chamber_pl.htm" lub magnocraft_pl.htm".
Na kompletny kombinezon magnetycznego napędu osobistego typowo składają
się: (1) buty których podeszwy zawierają wmontowane pędniki "główne" które stabilizują
zorientowanie użytkownika podczas lotu (tzw. "zmory" zamiast w butach posiadają owe
pędniki zamontowane w naramiennikach); (2) ośmio-segmentowy pas zawierający pędniki
"boczne" które dostarczają siły nośnej; (3) jednoczęściowy kombinezon wykonany z
materiału magnetorefleksyjnego, jaki obejmuje także kaptur (5) lub chełm - kombinezon ten
osłania użytkownika przed działaniem silnego pola magnetycznego generowanego przez
pędniki; (4) rękawice z błonopodobnymi łącznikami pomiędzypalcowymi - rękawice te
zabezpieczają przed bolesnym rozcapierzeniem palców odpychanych wzajemnie od siebie
jak listki elektroskopu. Wszystko to uzupełnione jest kremem na bazie grafitu jaki okrywa
odsłonięte części skóry dla zabezpieczenia ich przed działaniem silnego pola
magnetycznego, oraz komputerem kontrolnym zamocowywanym z tyłu szyi, jaki odczytuje
bioprądy użytkownika i zamienia je na działania napędowe. Kiedy cięższa praca musi
zostać wykonana, dodatkowe bransoletki zawierające pędniki wspomagające mogą być
nakładane na przeguby rąk (branzoletki te pokazane są jako (3) na rysunku E4 "a" z
monografii [1/5]). Pędniki te kooperują z pędnikami z pasa i butów, dostarczając
użytkownikowi napędu "nadprzyrodzonej" siły fizycznej, np. umożliwiającej mu wyrywanie
dębów z korzeniami, unoszenie ogromnych głazów, powalanie budynków, itp.
W zilustrowanym powyżej napędzie osobistym na uwagę zasługuje jego
komputer sterujący. Komputer ten przez UFOnautki noszony jest zwykle po jego
nasadzeniu na tylnią część szyi. W ten sposób ów komputer zbiera sygnały sterujące
bezpośrednio z rdzenia kręgowego swojego posiadacza. Wystarczy więc że używająca go
UFOnautka pomyśli iż chce wznieść się w górę, polecieć do przodu, czy położyć się na
kims, zaś ów komputer sterujący natychmiast posłusznie realizuje jej polecenie. Stąd
szybkie i posłuszne działanie owego komputera daje się ciężko we znaki ludziom
(chłopcom) którzy padają ofiarami tzw. "zmór", czyli miniaturowych rozwiązłych UFOnautek
opisywanych powyżej tego rysunku (tj. w punkcie #H3 tej strony). Owe "zmory" również
bowiem używają właśnie takiego napędu osobistego (z pędnikami głównymi w epoletach).
Kiedy więc w przypływie rozwiązłości przytulają się one do Ziemianina którego właśnie
przyleciały zgwałcić, ów komputer odczytuje ich zamiar przytulenia jako rozkaz aby je
przycisnąć do owego Ziemianina. W rezultacie miniaturowa zmora która sama faktycznie
waży zaledwie jakieś 20 kilogramów, przygniata od góry swoją ziemską ofiarę z siłą
odpowiadającą ciężarowi około 50 do 100 kilogramów. W rezultacie ofiary owych "zmór"
dosłownie "duszą" się pod ich technicznie zwielokrotnionym ciężarem i są w stanie
oddychać tylko z największą trudnością.
Kolejnym interesującym podzespołem magnetycznego napędu osobistego
pokazanego powyżej, jest pas z ośmioma "bocznymi" pędnikami magnetycznymi. Każdy z
pędników owego pasa generuje pulsujące pole magnetyczne. Pulsacje tego pola w każdym
pędniku posiadają 90 stopniowe przesunięcie fazowe w stosunku do pulsacji pola z
pędników sąsiednich. W rezultacie taki ośmio-segmentowy pas formuje rodzaj wiru
magnetycznego bardzo podobnego do wiru formowanego przez stojany trzyfazowych
elektrycznych silników asynchronicznych. Wir ten wiruje naokoło nosiciela danego napędu.
Jeśli zaś moc owego wiru zostaje odpowiednio zwiększona, wówczas zaczyna on stanowić
rodzaj pancerza indukcyjnego przez jaki nie daje się przebić żaden ludzki pocisk, nóż, czy
inny rodzaj metalowego przedmiotu. To właśnie z powodu owego wiru magnetycznego
formowanego wokół UFOnautów (kiedyś nazywanych "diabłami") w dawnych czasach
twierdzono że owych diabłów "kule się nie imają". Dla własnego bezpieczeństwa UFOnauci
posiadają ów wir magnetyczny włączony gdziekolwiek latają. Jego widocznym dla ludzi
następstwem jest zwykle rodzaj wiru powietrza jaki uformowany zostaje przez wirujące pole
magnetyczne. To właśnie ów wir powietrza wznieca na suchych polach słup wirującego
kurzu, w folklorze ludowym Wszewilek nazywany "tańcującym diabłem".
Materiał dowodowy dokumentujący że UFOnauci używają dokładnie takiego
magnetycznego napędu osobistego zaprezentowany został w rozdziałach R i T monografii
[1/5]. Obejmuje on m.in. ślady kroczące wypalone we Wrocławiu przez pędniki z butów
UFOnauty, przykłady obserwacji UFOnautów ubranych w taki napęd i unoszących się w
powietrzu, oraz wiele innych grup materiału dowodowego.
***
Niezależnie od magnetycznego napędu osobistego, pędniki magnetyczne
używane mogą też być w dyskoidalnych statkach kosmicznych. Dokładna zasada działania
ziemskiej wersji tych statków opisywana jest pod nazwą "magnocraft_pl.htm" na całym
szeregu stron internetowych dostępnych za pośrednictwem "Menu 2" i "Menu 4". Tak
nawiasem mówiąc to zasada działania owych dyskoidalnych statków kosmicznych jest
dokładnie taka sama jak zasada działania opisanego powyżej magnetycznego napędu
osobistego. Tyle tylko że zamiast w pasie i w podeszwach butów napędu osobistego,
kuliste pędniki "boczne" tego dyskoidalnego statku zabudowane są w kołnierzu
obiegającym statek naokoło, zaś pojedynczy pędnik "główny" zabudowany jest w samym
centrum tego dyskoidalnego statku. W okolicach Wszewilek-Stawczyka efekty działania
owych dyskoidalnych statków magnetycznych obserwowane były relatywnie często. Tyle że
ludzie znali owe obserwacje i opisywali je pod zupełnie innymi nazwami, np. pod
opowiadaniami o zobaczeniu ogromnego przeźroczystego "grzyba", który w jakiś
"nadprzyrodzony" sposób był w stanie nagle zniknąć z widoku - po przykład takiej właśnie
obserwacji "grzyba" patrz podpis pod rysunkiem "Fot. #F2". (Tylko od relatywnie niedawna
statki te opisywane są ogólną nazwą "wehikuły UFO".) Ponadto, ponieważ kosmiczni
posiadacze owych wehikułów UFO faktycznie przybywaja na Ziemię głównie w celach
rabunkowych, w okolicach Wszewilek-Stawczyka działali oni przeważnie w środku nocy
kiedy nikt ich nie był w stanie zobaczyć. Jeśli zaś zmuszeni byli działać we dnie, wówczas
włączali specjalny sposób działania zwany "stanem telekinetycznego migotania" w jakim
stawali się całkowicie niewidzialni dla ludzkich oczu. Jeśli więc ktoś napotkał się już koło
Wszewilek na taki wehikuł UFO, zwykle widział jedynie efekty jego działania, nie zaś sam
wehikuł. Efekty te zaś mogły przyjmować jedną z wielu form opisywanych powyżej w tym
punkcie strony.
#H4. Czarny staw z Wszewilek:
Dawne Wszewilki miały swoje "dobre" miejsca. Najlepszym z nich był ów
czakram energetyczny Milicza zlokalizowany jakieś 100 metrów na północ od obecnej tamy
na Baryczy. Jednak miały one także i swoje "złe miajsca". Jedno z najbardziej notorycznych
z takich "przeklętych" miejsc okolic Wszewilek, byt tzw. "czarny staw". Pod nazwą "czarny
staw" krył się glęboki dół w dawnym korycie Baryczy, tj. w korycie które istniało przed
regulacją Baryczy na początku XX wieku. Dół ten zlokalizowany był jakieś 500 metrów na
północny-wschód od tamy na Baryczy. Z jakichś powodów zaniechano jego zasypania
podczas regulacji Baryczy na początku XX wieku. A ziemią wygospodarowaną podczas
kopania nowego koryta Baryczy zasypywano wówczas praktycznie niemal całe stare koryto
Baryczy. W ten sposób na miejscu byłego koryta Baryczy uformowano wówczas relatywnie
płaską i równą łąkę. Jednak owego dołu zwanego "czarnym stawem" nawet nie próbowano
wówczas zasypać, chociaż jego zasypanie leżało w ówczesnych mozliwosciach
technicznych. Staw ten wszakże nie był aż taki duży. Na oko miał jedynie około 50 metrów
średnicy. W rezultacie, ów "czarny staw" pozostał aż do naszych czasów i straszył
wszystkich swoją obecnością w środku rozległych łąk, oraz swoją czarną jak smoła wodą. Z
czasem wokół niego powyrastały drzewa, które tylko dodawały mu mroczności i
tajemniczości. Z owego czarnego stawu zawsze promieniowała jakaś mroczna i ponura
energia, która wywoływała dreszcze przerażenia u tych wszystkich jacy samotnie zbliżyli się
do jego brzegów. Moi rodzice przez jakiś czas dzierżawili łąkę w jego pobliżu. Kiedy więc
zmuszony byłem koło niego samotnie przechodzić, zawsze czułem się tam nieswojo. Budził
we mnie ciarki przerażenia. Jeśli byłem sam, zawsze starałem się od niego oddalić tak
szybko jak tylko mogłem. W stawie tym żyły jakieś duże ryby, czy też inne stwory. Woda
bowiem często w nim aż się od czegoś gotowała. Jednak nie pamiętam aby ktokolwiek
złowił tam jakąś rybę. A wielu próbowało, włączając w to również i mnie oraz moich
kolegów podczas naszych licznych w młodosci wypraw wędkarskich.
Najbardziej ponurym aspektem owego "czarnego stawu" było, że ludzie w nim
umierali. Jedynie poprzez krótki okres czasu kiedy ja mieszkałem na Wszewilkach, tj.
pomiędzy latami 1946 oraz 1964, wiadomo mi było o trzech życiach zabranych przez ten
staw (czyli statystycznie umierał w nim ktoś co każde 6 lat). Pierwszą znaną mi ofiarą
czarnego stawu była córka naszej sąsiadki na Wszewilkch-Stawczyku, niejaka Janka
Bujakowa. Jankę coś podkusiło aby w obecności całej gromady kolegów (mnie wśród nich
nie było - wiem o całym zajściu tylko z opowiadań innych), wypłynąć na ten staw na wiązce
gigantycznego sitowia jakie tam rosło. A wcale przy tym nie umiała pływać. Oczywiście, po
wypłynięciu na środek owego mrocznego stawu, wiązka sitowia się pod nią rozwiązała, zaś
Janka poszła w dół jak kamień. Nikt jej nie był w stanie pomóc. Po jakimś czasie staw sam
wyrzucił jej zwłoki. Drugą ofiarą czarnego stawu o jakiej mi było wiadomo, to jakiś kajakarz
z Milicza którego tożsamość nie była mi znana. Zdecydował się on popływać samotnie
swoim kajakiem po tym stawie. Później znaleziono jego kajak i jego ciało. Trzecią ofiarą
tego samego stawu o której jest mi wiadomym, był jakiś przechodni włóczęga, który
zwyczajnie powiesił się na pasku z własnych spodni z gałęzi drzewa rosnącego na brzegu
owego stawu. Ja, wraz z grupą innych ciekawskich gapiów z Wszewilek, widziałem zwłoki
tego włóczęgi zanim milicja zdążyła je zdjąć z drzewa. Wisiał on w pozie jakby wpatrywał
się w zafascynowaniu w coś zawartego w głębi stawu.
Ciekawe, że takie "miejsca nawiedzone złymi mocami" istnieją też w wielu innych
rejonach świata. Jeszcze jedno podobnie śmiertelne miejsce, które znam osobiście i w
którym także co jakiś czas ktoś umiera w raczej tajemniczych okolicznościach, jest opisane
w punkcie #K1.9 strony internetowej newzealand_pl.htm.
Obecnie ów "czarny staw" z Wszewilek już nie istnieje. Został on zalany wodą
ogromnego stawu rybnego który uformowano na całym tamtym terenie. Jednak miejsce w
którym znajdował się ów "czarny staw" ciągle istnieje. Założę się, że miejsce to ciągle
pochłaniać będzie dalsze ludzkie ofiary, jeśli ktoś przez nieostrożność do niego się zapędzi.
Co zawsze ogromnie mnie dziwi, to że na Ziemi tajemnicze lub zbrodnicze śmierci wcale
NIE przytrafiają się w przypadkowych lokacjach, a istnieją takie właśnie liczne "złe miejsca"
w których notorycznie przytrafia się ludziom coś złego. Chińczycy twierdzą, że takie
"przeklęte miejsca" posiadają "bad feng shui". Jednak przy dzisiejszym poziomie wiedzy
takie wytłumaczenie nie jest już wystarczające. Czy więc Ty czytelniku masz jakąś własną
teorię która by wytłumaczyła "dlaczego" i "jak" owo zło tam ludziom się przytrafia z
częstotliwością wiele razy większą niż nakazują to prawa statystyki?
Część #I: Życie na dawnych Wszewilkach:
#I1. Funkcjonowanie Wszewilek:
Wszewilki w latach 1945 do 1964 posiadały własny i to dosyć unikalny system
społeczny. System ten działał na zasadzie samo-wystarczalności w obrębie wsi Wszewilki i
to praktycznie niemal bez użycia pieniędzy. Zasadniczą jednostką wymienną w tym
systemie był tzw. "odrobek", czyli oddawanie własnej robocizny w zamian za czyjąś
ekspertyzę czy robociznę. Aby było jeszcze dziwniej, system ten używał jednostek
"robocizny" jakie dzisiaj uważalibyśmy za co najmniej dyskusyjne. Przykładowo, za czyjąś
pomoc przy młocce zboża odpłacało się "odrobkiem" w formie zwrotnej pomocy również
przy młocce zboża. Nie miało przy tym znaczenia jak długo owe młocki trwały. W ten
sposób np. moi rodzice u których młocka trwała maksymalnie około jednej godziny,
lądowali odrabiając ją u kogoś, u kogo trwała ona powiedzmy 8 godzin. W dzisiejszych
czasach system taki byłby nie do przyjęcia z uwagi na jego pozorną "niesprawiedliwość".
Jednak w owych czasach uważany on był za całkiem normalny. Powodem takiego jego
odbierania był fakt, że ów "odrobek" faktycznie nie był prostą formą "zapłaty" za wykonaną
pracę, a raczej formą wymiany grzeczności i pomocy sąsiedzkiej w obrębie danej
społeczności. W czasach zaś gdy robocizna wiejska była w deficycie, grzecznością stawało
się wzajemne pomaganie sobie bez precyzyjnego wyliczania ile dokładnie to pomaganie
jest warte w sensie monetarnym lub czasowym.
W owych czasach każdy mieszkaniec Wszewilek oprócz własnej rodziny należał
też do całej społeczności Wszewilek i wypełniał w tej społeczności ściśle określoną rolę.
Każdy też miał swoją funkcję społeczną, np. młynarz, piekarz, kowal, mechanik, elektryk,
pielęgniarka. Społeczność taka jako całość działała równie sprawnie jak przysłowiony
"szwajcarski zegarek". Wzajemne związki społeczne pogłębiane też były wówczas
najróżniejszymi wspólnymi działaniami, takimi jak obowiązki komunalne, jesienne wspólne
wypasanie krów na łąkach pod Baryczą (obecnie łąki te zalane są nowymi stawami),
wspólne wypalanie łodyg ziemniaczanych, wspólne pieczenie marchwi i ziemniaków,
wspólny udział w zabawach i dożynkach, itp. Faktycznie Wszewilki z owych czasów ciągle
były niewielką i doskonale zgraną społecznością wiejską działającą na dokładnie tej samej
zasadzie jak takie społeczności działały zapewne w czasach słowiańskich czy
średniowiecznych. Szkoda że nie dokonywano wówczas analiz zasad działania takiej
społeczności, bowiem wiele zagadek społecznych z naszej przeszłości mogłoby dzięki
temu zostać wyjaśnione.
Jak efektywne było działanie owej społeczności ujawnia system wewnętrznej
informacji jaki w owym czasie był używany na Wszewilkach. System ten działał na bardzo
prostej zasadzie "przeczytaj i podaj dalej". Jeśli więc cokolwiek powinno zostać podane do
wiadomości całej wsi, osoba aktualnie pełniąca oficjalną funkcję sołtysa spisywała to na
kartce papieru i puszczała w obieg. Kartka ta wędrowała potem od domu do domu czytana
w każdym z nich i natychmiast podawana dalej przez kuriera którym w każdym z domostw
był najszybszy biegacz (w naszym domu "kurierem" tym byłem ja). W rezultacie w około
godzinę po puszczeniu kartki w obieg cała wieś znała już wiadomość na niej zawartą. Była
to szybka, cicha, efektywna, niezawodna, oraz nieodnotowywalna dla postronnych metoda
niemal natychmiastowego komunikowania się. Na głowę biła ona dzisiejsze metody
poprzez telefony lub za pośrednictwem radia czy telewizji.
#I2. Transport - czyli konie i kowale, oraz rowery:
Obecnie zapewne to szokuje, ale aż do czasu mojego opuszczenia Wszewilek w
1964 roku, zasadniczym sposobem transportu i przewozu towarów pozostawał tam zaprzęg
koński. Koń pozostawał tam także zasadniczym dostawcą siły roboczej. Wziąwszy więc pod
uwagę, że to ja wynalazłem najważniejszy i najbardziej zaawansowany statek kosmiczny
naszej cywilizacji, który kiedyś wyniesie ludzkość do gwiazd (tj. magnokraft), w moim życiu
nastąpił szokujący przełom. Niemal bowiem prosto z zaprzęgu końskiego używanego w
dzieciństwie, w moim wieku dojrzałym przeniosłem się do myślenia w kategoriach
możliwości i działania międzygwiezdnego magnokraftu.
Z uwagi na szerokie użycie koni, aż do około roku 1965 Wszewilki posiadały
własnego kowala. Był nim Franciszek KORONNY, który również był oryginalnym
zasiedleńcem Wszewilek. Jego obie córki, Krystyna i Halina, też kończyły te same LO co ja,
tyle że były z nieco młodszego niż ja rocznika. Kowal ten prowadził swoją kuźnię w
narożnym budynku jaki znajdował się po północno-wschodniej stronie rozgałęzienia się
drogi przez Wszewilki od ulicy Krotoszyńskiej w Miliczu. Często wracając ze szkoły w
Miliczu obserwowałem pracę tego kowala. Są mi więc relatywnie dobrze znane niuanse
wykuwania i zakładania podkuw, chałupniczej obróbki stali, itp.
W owym czasie rowery były najbardziej powszechnym środkiem "transportu
indywidualnego" na Wszewilkach (z braku publicznego). Każda rodzina miała co najmniej
jeden rower. Każdy też używał go praktycznie do wszelkich okazji. Faktycznie to moja
generacja mieszkanców Wszewilek dałaby się nazywać "rowerową generacją". Obszar
zasięgu rowerów był wówczas dosyć duży. Czasami przekraczał on 30 kilometrów.
Przykładowo, ja sam bardzo często wybierałem się rowerem aż poza Żmigród, wracając do
domu ciągle tej samej doby (chociaż już późną nocą). Oczywiście, używając rowery na
codzień, każdy z moich równieśników nabywał mistrzostwa w ich użyciu. Stąd umiejętności
ówczesnych rowerzystów były tak znakomite, że obecnie nadawałyby się do pokazania w
cyrku.
#I3. Cel gospodarowania - czyli Wszewilki jako pierwowzór dla totaliztycznej ekonomii:
Na odrębnej stronie internetowej o filozofii totalizmu wyjaśnione zostało, że cele
totalizmu są odmienne od celów filozofii która dzisiaj panuje na Ziemi, a którą totalizm
nazywa "pasożytnictwem". Dla wyznawców owego pasożytnictwa, celem każdej
działalności ludzkiej jest maksymilizacja korzyści tych co działalność ową nadzorują, czyli
maksymilizacja zysków, maksymilizacja ekonomicznej eksploatacji tych co działania te
wykonują, wytworzenie produktu który przy najgorszej jakości uzyska najwyższą cenę, itp.
Tymczasem dla wyznawców filozofii totaliztycznej celem każdej działalności jest
maksymilizowanie generowania energii moralnej, czyli czynienie wszystkiego wyłącznie w
sposób moralny, powiększanie szczęścia i osobistej satysfakcji ludzi którzy w owym
działaniu biorą udział, wytwarzanie produktu o możliwie najwyższej jakości powiększającej
satysfakcję konsumentów i producentów - nawet jeśli następuje to kosztem maksymilizacji
zysków, itp. W Polsce opisywanego tu okresu lat 1946 do 1964, cele gospodarowania ludzi
na wsi Wszewilki były właśnie całkowicie zgodne z owymi celami totalizmu, oraz zupełnie
odmienne niż są obecnie. Faktycznie też zupełnie z tego nie zdając sobie sprawy,
Wszewilki stworzyły wówczas sobą pierwowzór dla tzw. "totaliztycznej ekonomii" (tj.
ekonomii której cele są zgodne z celami filozofii totalizmu). Oczywiście, ówcześni
mieszkańcy Wszewilek wcale nie wiedzieli, że formują fundamenty dla przyszłościowej
ekonomii totalizmu. Oni po prostu starali się być w swoich działaniach moralni,
"samowystarczalni", efektywni, oraz starali się maksymilizować jakość życia i poziom
szczęśliwości własnej rodziny. Wszakże należy pamiętać, że w owym czasie Polska
nastawiona była na zaspokajanie swoich potrzeb żywnościowych poprzez bazujące na
wspólnocie pierwotnej tzw. "obowiązkowe dostawy", a nie poprzez kapitalistyczny skup.
Każdy rolnik, zależnie od posiadanej powierzchni uprawnej, był wówczas zobowiązany do
dostarczenia państwu określonej ilości zboża, mięsa, mleka, itp. Ceny zaś obowiązkowo
dostarczanej żywności wcale wtedy nie odpowiadały ilości pracy włożonej do jej
wyprodukowania. W rezultacie rolnikom wcale nie opłacało się sprzedawać nadwyżek
produkcji rolnej. Raczej spożytkowywali te nadwyżki do podnoszenia jakości i szczęśliwości
własnego życia.
Z powodu przyjmowania "samowystarczalności" jako głównego celu ówczesnego
gospodarowania, każdy rolnik starał się sam wyprodukować wszystko co mu było
potrzebne do życia. Ponieważ każdy potrzebował chleb, wszyscy rolnicy uprawiali wówczas
zboże. Zresztą musieli to czynić, bowiem zboże należało do wykazu obowiązkowych
dostaw. Rolnicy musieli więc oddawać je państwu, nawet jeśli przychodziło im je zakupić od
kogoś innego (po znacznie droższej cenie). Woleli więc je sami wyprodukować. Podobnie
każdy rolnik potrzebował ziemniaki, mięso, mleko i jajka. Każde gospodarstwo rolne
uprawiało więc wówczas własne pole ziemniaczane, oraz hodowało własne świnie, krowy i
kury. W rezultacie budynki każdego gospodarstwa rolnego owego czasu wyglądały jak
miniaturowe "ogrody zoologiczne" zwierząt domowych, lub jak "Arka Noego". Znaleźć
bowiem w nich było można niemal każde zwierzę domowe. Z kolei pola każdego
gospodarstwa wyglądały jak "ogrody botaniczne" z mieszaniną wszystkich możliwych roślin
uprawnych. Oprócz wszystkim dobrze znanych wad i niedogodności takiego sposobu
gospodarowania (np. ogromu pracy którą ówcześni rolnicy wkładali w swoje gospodarstwa),
owa "samowystarczalność" miała także i swoje zalety. Przykładowo ziemia wówczas była
wykorzystywana ogromnie efektywnie. Ponadto produkowana żywność była nieporówanie
zdrowsza i smaczniejsza niż teraz - wszakże "dla siebie" żywność produkuje się zupełnie
inaczej niż "na sprzedaż". Nie wspomnę tu już faktu, że zwierzęta gospodarcze w owym
czasie traktowane były jak członkowie rodziny.
***
W latach 1946 do 1964 na Wszewilkach nie było nawet jednego kombajnu
zbożowego. W rezultacie całe zboże pozyskiwane tam było tradycyjnym cyklem.
Mianowicie najpierw je koszono, w dużej części zwykłą kosą, a co najwyżej konną kosiarką.
Potem je zwożono do zabudowań i układano albo w tzw. "stogu", albo też w stodole. W
końcu przychodziła młocka. Młócenie było najważniejszym dorocznym wydarzeniem w
każdym gospodarstwie. Było ono zawsze publiczne. Wszakże aby obsłużyć maszynę do
młócenia koniecznych było kilkudziesięciu ludzi, którymi zwykle byli sąsiedzi pracujący na
zasadzie "odrobku". Po wymłóceniu zboża wszyscy ci ludzie tradycyjnie zapraszani byli na
"obiad". Obiad taki przygotowywano w stylu "czym chata bogata", czyli podawane na nim
były potrawy na jakie dane gospodarstwo było stać. Nie w każdym przypadku było to coś
wyszukanego. Zwykle rosół z własnej kury podawany z domowym makaronem, oraz potem
drugie danie z duszonych ziemniakow podawanych z kawałkiem mięsa. Do popicia był
kompot z własnych owoców a czasami także domowej roboty "piwo". Jednak owe obiady
były ogromnie popularne i atrakcyjne z innych względów, tj. nie z powodu jedzenia. Były
one bowiem forum na którym wszyscy wymieniali się ciekawostkami i informacjami. To
m.in. podczas właśnie takich obiadów wszyscy dowiadywali się ciekawostek typu tych
opisywanych na niniejszej stronie.
#I4. Rodzina:
Nie tylko szkoła jest obecnie inna. Inne są także modele rodziny. Przykładowo
zupełnie odchodzi się od tradycyjnego modelu ojca jako "głowy rodziny" i "żywiciela
rodziny", a przechodzi na model "rodzinnej demokracji". Tymczasem w czasach jakie tutaj
omawiam, tradycyjny model rodziny był ciągle ogromnie silnie zakorzeniony. Przykładowo
kobieta na Wszewilkach nie ubrałaby wówczas spodni, bowiem to był "męski" ubiór. Nie
usiadłaby także po lewej stronie kościoła, ani nie wyszła na ulicę bez chustki na głowie. Z
kolei mężczyzna nie ugotowałby obiadu, bowiem to była "kobieca praca". Nie usiadłby też
po prawej stronie kościoła, bo ta była "dla kobiet". Pamiętam jak kiedyś moja matka miała
za złe ojcu, że ten kazał jej powozić zaprzęgiem konnym. Chociaż bowiem matka
doskonale umiała sobie radzić z koniem (jej własny ojciec był przecież zawodowym
koniuszym), ciężko się wówczas na ojca obruszyła, bowiem jak stwierdziła "inni pomyślą że
nie mam męża bo sama muszę wykonywać męską pracę".
***
Dzisiaj coraz więcej ludzi boi się wyjść do lasu. Wszakże są tam kleszcze,
zarośla, źli ludzie, dzikie zwierzęta, itp. Tymczasem w latach mojej młodości las był naszym
drugim domem. Najważniejszą zaś okazją do codziennego udawania się do lasu były
jesienne grzybobrania. W owych czasach praktycznie każdego jesiennego dnia wychodziło
się na grzyby do wszewilkowskich lasów. A grzybów było tam istnie zatrzęsienie.
***
W omawianym tutaj okresie (1946 do 1964 rok) wybór produktów spożywczych
jakie wówczas były do dyspozycji przeciętnego mieszkańca Wszewilek, był nieporównanie
mniejszy niż obecnie. Składało się na to wiele przyczyn, z których najważniejsza jest owa
"samowystarczalność". Jeśli więc czegoś wówczas nie dało się samemu wyhodować i
wykonać, to się tego nie jadło. Pieniędzy niewiele było wtedy w obiegu, zaś te co były
wydawano ogromnie rozważnie. Z żywnosci praktycznie więc zakupowało się tylko
najbardziej niezbędne produkty, takie jak sól, tłuszcze (najczęściej margarynę i tzw.
"ceres"), marmoladę, cukier, substytut kawy (tj. palony jęczmień), oraz czasami chleb
którego trudno było upiec we własnym domu (chociaż w owych czasach ludzie faktycznie
ciągle czasami piekli chleb w swoich domach). Przykładowo jak sadzić pomidory aby te
dawały owoce w zimnym klimacie Wszewilek, rolnicy tej wsi nauczyli się dopiero około 1955
roku. Przed ową datą nikt we Wszewilkach nie znał smaku pomidorów.
#I5. W dawnych Wszewilkach wszystkie zwierzęta domowe miały imiona i były traktowane
jak członkowie rodziny:
W czasach które tutaj opisuję ludzie traktowali swoje zwierzęta domowe niemal
jak członków rodziny. Przykładowo, każde zwierzę domowe miało wówczas własne imię (a
nie - jak obecnie, jedynie numer wpięty w ucho, czy nawet zupełną bezimienność). Ja do
dzisiaj pamiętam imię ulubionej krowy-żywicielki moich rodziców którą nazywaliśmy
"Bestra". O każde też zwierzę domowe wówczas też się dbało jak o człowieka, znaczy
upewniało się nie tylko że jest syte i napojone, ale także że ma ciepłe i suche miejsce do
spania, że nie jest chore, że jego wszelkie inne potrzeby są zaspokojone, itp.
Powyższe nabiera szczególnego znaczenia w świetle informacji opublikowanych
w artykule "A happy cow is one called Daisy or Buttercup" (tj. "Szczęśliwa krowa jest to
krowa zwana "Stokrotka" lub "Maślica") ze strony A2 gazety The New Zealand Herald,
wydanie z piątku (Friday), January 30, 2009. Artykuł ten opisuje wyniki badań nad
"psychologią zwierząt domowych" przeprowadzonych w Anglii. Badania te wykazały, że
przykładowo krowy do których ich właściciele zwracają się przez imię, dają rocznie
przeciętnie o 284 litrów mleka więcej niż krowy NIE posiadające swojego imienia. Ponadto
mleko od krów posiadających imię jest smaczniejsze, pożywniejsze i zdrowsze od mleka
nienazwanych krów. W świetle powyższego nie powinno nikogo dziwić, że wszelka
żywność produkowana chałupniczo w dawnych Wszewilkach smakowała wówczas
wielokrotnie lepiej niż smakuje dzisiejsza żywność kupowana w supermarketach.
Tamte badania angielskie dodatkowo potwierdzał też rolniczy program
telewizyjny który oglądałem kilka lat temu w Nowej Zelandii. Program ten relacjonował o
jakimś fryzjerze który zdecydował się zmienić zawód i stać się hodowcą owiec. Swoje owce
ów były fryzjer traktował w taki sam sposób jak uprzednio czynił to z klientami swego
zakładu fryzjerskiego. Mianowicie, często wychodził do nich na pastwisko i sobie z nimi
"rozmawiał". Ponadto od czasu do czasu fundował im przyjemne kąpiele w których
dokładnie mył i pielęgnował ich wełnę. Rezultat był taki że jego owce dawały wełnę
wielokrotnie cieńszą, delikatniejszą i doskonalszą od wełny dawanej przez normalne owce
tej rasy. Jego wełna sprzedawana więc była za słone pieniądze jako że ubiegali się o nią
wytwórcy najbardziej ekskluzywnych ubrań i mody.
Część #J: Zagrożenia i obowiązki obywatelskie we Wszewilkach:
#J1. Warty i inne obowiązki obywatelskie:
Niezależnie od uprawiania roli, mieszkańcy wszystkich wsi w Polsce, w tym wsi
Wszewilki, musieli w owym czasie wypełniać najróżniejsze "obowiązki obywatelskie". A
obowiązków tych było dosyć sporo. Oprócz bowiem takich, które spadały wówczas na barki
wszystkich Polaków, czyli np. obowiązek powszechnej służby wojskowej, obowiązek
udziału w ćwiczeniach samoobrony, czy obowiązkowe szczepienia medyczne, mieszkańcy
wsi posiadali także unikalne dla nich obowiązki obywatelskie. Najbardziej powtarzalne i
rygorystycznie egzekowane z nich obejmowały: (1) obowiązek nieustannego czyszczenia i
utrzymywania rowów irygacyjnych, (2) tzw. "warty obywatelskie", (3) chodzenie "za stonką",
(4) obowiązki szczepienia psów (np. w przypadku przyłapania kogoś że posiadał psa ale go
nie zaszczepił, pies zostawał zarekwirowany i odsyłany do rakarni z przenaczeniem na
mydło).
Z powyższych obowiązków, najistotniejsze, a także najlepiej spełniające swoje
zadanie, były "warty obywatelskie". Polegały one na tym, że każdej nocy inna para
dorosłych mieszkańców Wszewilek patrolowała całą wieś i gotowa była przyjść innym z
pomocą w razie jakichś kłopotów. Warta taka wyposażona była bowiem w trąbkę, tak że
mogła podnieść głośny alarm i w przeciągu minut zbiegała się do niej cała wieś. Miała także
oficjalną chorągiewkę, była więc upoważniona do zatrzymywania i sprawdzania tożsamości
wszystkich podejrzanych. Faktycznie też to właśnie taka warta obywatelska uratowała życie
mojej własnej rodzinie. Nasz dom stał bowiem na uboczu - nieco z dala od innych
zabudowań wioski. Łatwo mógł więc paść ofiarą owych licznych wówczas band które
opisuję w punkcie #M1 poniżej. A bandy te miały brzydki zwyczaj, że najpierw pod groźbą
uśmiercania wymuszały one od mieszkanców napadniętego domu wszystko co tylko w
domu tym było wartościowego, potem zaś dla usunięcia świadków i dla zatarcia śladów
ciągle mordowały one mieszkańców tego domu. Sam dom zaś puszczały z dymem. Którejś
też nocy wkrótce po wojnie, kiedy jeszcze nie było mnie na świecie, na nasz dom faktycznie
napadła właśnie taka banda maruderów rosyjskiej armii. Na szczęście mój starszy brat
zdołał wymknąć się przez okno bez zostania przez nich dostrzeżonym (i zastrzelonym).
Zaalarmował on właśnie ową wartę obywatelską. Warta zaś zaalarmowała resztę wsi.
Wkrótce więc owa banda maruderów miała całą wieś gromadzącą się pod oknami naszego
domu. Sytuacja stała się poważna. Szykowała się strzelanina. Wszakże podobne bandy
wcześniej zamordowały już kilku ludzi we Wszewilkach i okolicznych wsiach, oraz spaliły
kilka domostw. W przypadku gdyby zostali pojmani, zapewne natychmiast powieszono by
ich na gałęzi najbliższego drzewa, lub w najlepszym przypadku oddano przedstawicielom
władz rosyjskich, którzy z kolei bez ceregieli by ich rozstrzelali. Z drugiej strony bandyci ci
zawsze byli uzbrojeni po zęby i w przypadku konfrontacji zastrzeliliby wielu niewinnych
ludzi. Na szczęście maruderzy tym razem nie zaryzykowali otwarcia ognia, a wybrali
ucieczkę. Nikt ich nie zatrzymywał, bowiem w ten sposób obeszło się bez rozlewu krwi. Z
kolei owa banda nauczona przykrym doświadczeniem nie zaryzykowała już potem aby
powrócić ponownie którejś następnej nocy.
#J2. Chodzenie za stonką:
Dla mnie osobiście najciekawsze z owych obowiązków obywatelskich było
"chodzenie za stonką". Dla "wart obywatelskich" byłem bowiem jeszcze zbyt młody. Jednak
za stonką pozwalano mi chodzić. Ja zaś lubiłem to czynić. Zawsze więc brałem w tym
udział z największym entuzjazmem. Powodem tego było, że po zakończeniu uważnego
przeglądania pól ziemniaczanych całej wsi Stawczyk, nasza grupa poszukiwawcza zwykle
zasiadała w cieniu pachnących lip rosnących wokół przedwojennej (spalonej) leśniczówki
ze wsi Stawczyk, zaś starsi uczestnicy tej grupy zaczynali długie opowiadania i dyskusje na
każdy możliwy temat. Ja słuchałem owych opowieści i dyskusji z zapartym tchem, zaś
sporo informacji przytoczonych na niniejszej stronie, a także na stronach o nazwach
stawczyk.htm,
bitwa_o_milicz.htm,
sw_andrzej_bobola.htm,
milicz.htm,
wszewilki_milicz.htm, czy wszewilki_jutra.htm, wywodzi się właśnie z tamtych opowieści
starszych mieszkańców Stawczyka.
Sam obowiązek obywatelski "chodzenie za stonką" wywodził się z twierdzenia
ówczesnych władz Polski, że Amerykanie jakoby skrycie rozsiewają szkodliwe owady aby
osłabić siłę ekonomiczną krajów ówczesnego "bloku warszawskiego". Jedną z form tego
osłabiania miało jakoby być rozsiewanie samolotami ogromnie niszczycielskich dla
ziemniaków owadów zwanych "stonką ziemniaczaną". W owym bowiem czasie Polska była
całkowicie wolna od tych niszczycielskich owadów. Stonka zaś była w stanie dokumentnie
zniszczyć plony ziemniaków i sprowadzić głód na cały kraj i naród. Stąd, dla
zorganizowania obrony przed zbombardowaniem tymi owadami, w całej Polsce
organizowane było wówczas systematyczne przeszukiwanie pól ziemniaczanych
nastawione na wczesne wykrycie i zniszczenie zarodków tych owadów tam gdzie by się
pojawiły. Warto tu dodać, że angielska nazwa dla "stonki ziemniaczanej" brzmi "Colorado
beetles". Muszę też przyznać że te poszukiwania stonki były bardzo dokładne. Brały w nich
udział bystroocy ludzie którzy czasami dla zabawy byli zdolni do wypatrzenia i do policzenia
nawet wszystkich maleńkich biedronek jakie znajdowały się na danym polu ziemniaczanym.
Dokładnie też pamiętam okoliczności kiedy owa stonka w końcu pojawiła się w Stawczyku.
Zamiast bowiem najpierw pojawić się w jednym lub kilku małych skupiskach - tak jak by
tego należało się spodziewać po przylatujących z wiatrem owadach, owa stonka pojawiła
się masowo na wszystkich polach naraz. Znaczy podczas całego szeregu kolejnych
poszukiwań stonki nie dało się znaleźć w Stawczyku nawet jednego jej owada, potem zaś
w następnym poszukiwaniu nagle się okazało że wszystkie pola ziemniaczane Stawczyka
są aż czerwone i aż się ruszają od masy czerwonych gąsiennic tego żarłocznego owada.
Pojawienie się stonki było więc aż tak nagłe i aż tak masowe, że NIE dało się go już
odizolować i zneutralizować.
Kiedy więc stonka raz tak masowo się pojawiła i zadomowiła w Stawczyku, NIE
było już fizycznej możliwości aby jej się pozbyć. Zaprzestano więc wówczas jej dalszych
poszukiwań, zaś każdy z rolników został pozostawiony sobie samemu aby z nią walczyć.
Wszakże walczyć z nią musiał, bowiem żarłoczność tej stonki była aż tak duża, że była ona
w stanie całkowicie zniszczyć wzrost ziemniaków, a w ten sposób sprowadzić głód na daną
rodzinę rolników.
Część #K: Edukacja w dawnych Wszewilkach:
#K1. Szkoła:
W latach 1946 do 1964 szkoła i nauka były całkowicie odmienne od tych jakie
istnieją w obecnych czasach. Różnic pomiędzy dawną i obecną szkołą jest wiele. Jako
zawodowy nauczyciel potrafię je nawet dokładnie zdefiniować i opisać. Wyliczmy więc teraz
najważniejsze z nich. Oto one:
1: Poziom. Na przekór tego co wielu ludzi prywatnie uważa, poziom wiedzy i
nauczania był wówczas znacznie wyższy niż obecnie. W 2008 roku słyszałem o
eksperymencie przeprowadzonym w Anglii, a polegającym na odtworzeniu szkoły średniej z
tamtego czasu, oraz poddaniu jej uczni egzaminom i pytaniom historycznie wyszukanym z
dokumentów owego czasu. Na przekór też że w eksperymencie tym brali udział najlepsi
uczniowie z wielu szkół Anglii, okazało się że ich wiedza była szokująco płytka w
porównaniu z wiedzą uczni tamtych lat. Szokującą prawdą bowiem jest, że począwszy od
około 1975 roku, kiedy to nasza cywilizacja przeżyła swój szczytowy poziom intelektualny,
poziom wiedzy u dzisiejszych ludzi i młodzieży nieustannie się obniża. Głównym zaś
powodem tego obniżania się poziomu wiedzy okazuje się ... telewizja. Telewizja zamienia
bowiem myślących i aktywnie poszukujących wiedzy ludzi w bezmyślnych zabawianych.
Moje analizy obecnego i dawnego poziomu nauczania opisałem także w punktach #E1 i
#E2 strony rok.htm.
2: Metody dyscyplinowania i motywowania dzieci. Metody używane w czasach
mojego uczęszczania do szkoły opisane są z dużą dozą żalu w doskonałym artykule
"Teachers too soft on students?" (tj. "Nauczyciele zbyt łagodni wobec uczni?") ze stron 6 i 7
malezyjskiej gazety New Sunday Times, wydanie z niedzieli, August 1, 2010. Artykuł ten
jest dosyć wymowny, bowiem jak każdy kraj południowo-wschodniej Azji, w teorii Malezja
nadal praktykuje zdecydowane dyscyplinowanie dzieci. Przykładowo, w jej szkołach
niezdyscyplinowani uczniowie mogą nawet być potraktowani rózgą. Jednak w praktyce,
niestety, nawet w Malezji nauczyciele nie są już w stanie dłużej opierać się terroryzmowi
rozhisteryzowanych matek i wpływowych ojców, którzy mszczą się na nauczycielach jacy
próbują dyscyplinować ich rozpieszczone (a także wysoce rozwydrzone) pociechy. Do
metod dyscyplinowania i motywowania uczni opisanych w owym artykule należą: (1)
pociągnia lub ukręcanie ucha, (2) uderzanie linijką lub rózgą w dłoń lub w tyłek, (3) klaps w
głowę lub uszczypnięcie w brzuch, (4) obrzucenie kredą lub gąbką, (5) publiczne wyśmianie
i poniżenie przy tablicy, (6) postawienie na krześle, (7) postawienie w kącie klasy, (8)
wykonywanie nakazanej liczby przysiadów lub "pompek", (9) nakaz obiegnięcia szkolnego
boiska określoną liczbę razy, (10) klęczenie na oczach całej klasy, (11) wyproszenie z
klasy, (12) zostawanie po lekcjach, (12) pisanie setek powtórzeń tego samego zdania, (13)
zawieszenie, (14) przeniesienie do innej szkoły. Niemal wszystkie z powyższych kar i
metod motywowania stosowane były w czasach kiedy ja chodziłem do podstawowej szkoły.
Wiele z nich ciągle mogłoby być stosowane w dzisiejszych czasach - gdyby tylko rodzice i
politycy zaniechali owej niszczycielskiej histerii z jaką traktują dyscyplinowanie ich
rozwydrzonych pociech.
Niestety, w dzisiejszych czasach na niemal już całym świecie zabronione jest
stosowanie w nauczaniu całej tej gamy wysoce efektywnych metod motywowania do nauki i
do moralnego postępowania, jakie ciągle były powszechnie używane w omawianych tutaj
czasach. Ja na własnej skórze doświadczyłem korzyści owych metod i doskonale zdaję
sobie sprawę jak wiele nasza cywilizacja traci z powodu ich dzisiejszego zarzucenia w imię
jakichś niedowiedzionych "praw dzieci", oraz na przekór licznych stwierdzeń Biblii (których
prawdy ja wielokrotnie doświadczyłem na sobie samym), np. że "Sprawiedliwy się cieszy,
kiedy widzi karę" (Biblia, Księga Psalmów 58:11), czy że "Nie kocha syna, kto rózgi żałuje,
kto kocha go - w porę go skarci" (Biblia, Księga Przysłów 13:24). Przykładowo, obecnie jest
już zupełnie zabronione "wyszydzanie" oraz "wyśmiewanie" uczni przed tablicą. Zabronione
jest też stosowanie "kar cielesnych", pozostawianie "po lekcjach" za karę, itp. Na przekór
powszechnej obecnie opinii na temat zarzucenia tamtych dowiedzionych w działaniu
metod, moja filozofia totalizmu oraz doświadczenie życiowe mi podpowiadają, że w
przyszłości okaże się to fatalnie szkodliwe dla naszej cywilizacji i to z aż całego szeregu
istotnych powodów. Wszakże przykładowo ignoruje to trenowanie dzieci we wsłuchiwaniu
się w podszepty ich własnego przeciw-organu zwanego "sumienie". Z biegiem więc czasu
niektóre z takich dzieci zamienią się w rodzaj "potworów" które nauczyły się ignorować
podszepty swego sumienia. Nie potrafiąc zaś wysłuchać swego sumienia, nie będą one w
stanie odróżniać moralnego od niemoralnego, dobrego od złego, itp. Zamiast więc na ludzi
czułych na krzywdę i niesprawiedliwość, niektóre z nich wyrosną na samolubne potwory i
pasożyty przesiąknięte znieczulicą społeczną i zdolne do każdej podłości. Innym istotnym
powodem jest, że zaniechanie tych metod w nauczaniu ignoruje nakazy i zalecenia
wychowawcze przekazane nam przez samego Boga w autoryzowanej przez Boga Biblii. Z
kolei ignorowanie metod wychowawczych zalecanych nam w Biblii przez samego Boga
prowadzi do sytuacji opisywanej w punkcie #B5.1 z totaliztycznej strony will_pl.htm - kiedy
to całe społeczeństwo trzymane jest w szachu przez jego rozwydrzoną młodzież.
3: Postawy. Dzisiejsi uczniowie i studenci wykazują zupełnie odmienne postawy
niż te obserwowane u uczni omawianego tu czasu. Gdybym miał je opisać, stwierdziłbym
że obecne postawy są bardziej pasywne, egoistyczne, niecierpliwe, oraz nastawione na
chwilę obecną (jak przeciwieństwo nastawienia na przyszłość).
Fot. #K1 (M4 w [10]): Szkoła podstawowa we Wszewilkach. Fotografia wykonana w lipcu
2004 roku. To w tym budynku szkolnym uczęszczałem do trzeciej klasy szkoły podstawowej
w roku szkolnym 1955 do 1956 - czyli w pierwszym roku otwarcia tej szkoły po wojnie. Moją
nauczycielką była tam wówczas m.in. Pani Stanisława Borejko (zmara w latach 1980-tych).
Była ona dobrą koleżanką Pani Bronisławy Krzywickiej - czyli mojej poprzednej nauczycielki
języka polskiego z klas pierwszej i drugiej do jakich uczęszczałem w Szkole Podstawowej
nr 1 w Miliczu - która dożyła sędziewgo wieku niemal 100 lat.
Część #L: Rozrywki w dawnych Wszewilkach:
#L1. Dyngus na Wszewilkach:
Jeśli gwałtownie przyspieszyć linie sił pola magnetycznego, wówczas otrzymuje
się nowy rodzaj pola nazywanego "polem telekinetycznym". Owa nazwa "pole
telekinetyczne" wynika z faktu, że pole to powoduje powstanie niezwykłej formy ruchu,
popularnie zwanej "telekineza". Ów ruch telekinetyczny drastycznie różni się od ruchu
fizycznego. Występuje on przykładowo podczas tzw. "lewitacji" - czyli wznoszenia w
powietrze samego siebie siłą własnego umysłu. To właśnie ruch telekinetyczny powoduje
uginanie się różdżek radiestezyjnych podczas poszukiwania wody. To także ów ruch
powoduje uzdrawianie podczas seansów uzdrowicielskich. Więcej na temat "ruchu
telekinetycznego" opisane jest w podrozdziale H6.1 z tomu 4 monografii [1/5] dostępnej za
pośrednictwem niniejszej strony internetowej. Krótki opis ruchu telekinetycznego zawarty
jest również na stronie internetowej o Koncepcie Dipolarnej Grawitacji.
Niezwykłością ruchu telekinetycznego jest, że jeśli zadziała on na niektóre
substancje, np. na wodę, wówczas powoduje on ich "trwałe natelekinetyzowanie".
Natelekinetyzowanie to m.in. objawia się obecnością w/w "pola telekinetycznego" w
natelekinetyzowanej substancji. Dokładniejsze opisy na czym polega owo
natelekinetyzowanie zawarte są w podrozdziałach H8.1 oraz KB1 monografii [1/5]. Niektóre
natelekinetyzowane substancje wykazują cały szereg unikalnych własności. Przykładowo
odpowiednio natelekinetyzowana woda może powodować nawet do 12-krotnie szybszy
wzrost podlewanych nią roślin. Ponadto, w przypadku jej wypicia, przywraca ona zdrowie podobnie jak zdrowie przywracają też telekinetyczne zabiegi lecznicze uzdrowicieli. To
dlatego taką natelekinetyzowaną wodę mitologie nazywają "wodą życia".
Wodę można telekinetyzowac aż na kilka sposobów opisywanych w w/w
podrozdziałach monografii [1/5]. W jednym jednak przypadku woda telekinetyzuje się
samorzutnie. Ma to miejsce wtedy, gdy woda ta powstaje poprzez topnienie śniegu. Taka
naturalnie natelekinetyzowana woda powstała poprzez stopienie śniegu również oznacza
się wieloma unikalnymi cechami, włączając w to zdolności uzdrowicielskie. (To wlaśnie z
tego powodu ludzie którzy mieszkają wysoko w górach, gdzie niemal przez cały czas piją
wodę z topniejącego śniegu, żyją o wiele dłużej od innych ludzi.) Dawni ludzie doskonale
wiedzieli o owych własnościach wody ze stopionego śniegu. W czasach więc kiedy
następowało masowe topnienie śniegu, organizowali oni najróżniejsze rodzaje ceremonii
oblewania się tą leczniczą wodą. Wypracowali też najróżniejsze zwyczaje, tradycje i
wierzenia, jakie nakazywały wszystkim ochocze poddawanie się temu lodowatemu
zwyczajowi. Ceremonie owe i zwyczaje przetrwały częściowo aż do dzisiejszych czasów w
formie tradycji "dyngusa". (Ów "dyngus", nazywany również "lanym poniedziałkiem" -
ponieważ zawsze ma miejsce w wielkanocny poniedziałek, to po prostu ludowy obyczaj
oblewania wszystkich dookoła siebie lodowatą wodą.)
W latach mojej młodości dyngus był obchodzony na Wszewilkach szczególnie
pieczołowicie. Faktycznie to prowadzone były tam prawdziwe "wodne wojny" pomiędzy
chłopcami mieszkającymi na Wszewilkach-Stawczyku oraz chłopcami z Wszewilek. Niemal
też każdy mieszkaniec Wszewilek zmoczony bywał podczas dyngusa do suchej nitki. Być
może była to jedna z przyczyn, dla której kiedyś mieszkańcy Wszewilek byli tacy zdrowi i
odporni na choroby.
Odnotuj, że istnieje też odmienna strona nazywana "uzdrawianie" w której
opisane są najróżniejsze dziwne sposoby ludowe na poprawianie zdrowia i na leczenie
typowych chorób.
#L2. Dożynki:
Tzw. prawa moralne wyraźnie stwierdzają, że "jeśli chce się coś otrzymać,
wówczas należy o to ładnie poprosić". Z kolei "jeśli już coś się otrzyma, wówczas należy za
to grzecznie podziękować". Dawni ludzie doskonale wiedzieli o działaniu tych praw.
Ponieważ zaś ich przeżycie zawsze uzależnione było od plonów jakie dawały ich pola, nasi
przodkowie zawsze przykładali dużo uwagi aby ładnie poprosić o dobre plony wszystkich
tych od których plony owe zależały. Kiedy zaś plony takie już uzyskali, przodkowie
upewniali się aby za nie ładnie podziękować. Ponieważ zaś owo proszenie o dobre plony
przyszłości oraz dziękowanie za plony już otrzymane zawsze odbywało się w sposób
publiczny i to z wielką pompą, z czasem wykształtowała się z niego szczególna odmiana
"święta plonów", która w dzisiejszych czasach nazywa się "dożynki".
"Dożynki" to nazwa przyporządkowana do polskiej wersji "święta plonów". W
pogańskich czasach były one celebrowane w dniu przełomu lata w jesień, czyli około 23
września. Jednak po nastaniu chrześcijaństwa przesunięto je na wcześniejszą datę, zwykle
na drugą połowę sierpnia. Dożynki były obchodzone na Wszewilkach aż do około 1955
roku. Potem ich tradycja upadła. Obecnie prawdopodobnie mieszkańcy Wszewilek nie
bardzo wiedzą co to takiego. A szkoda, bo prawa moralne wcale w międzyczasie się nie
zmieniły. Jeśli więc ludzie zapomną prosić o plony tego od kogo plony te zależą, zaś po ich
otrzymaniu zapomną za nie podziękować, pewnego dnia albo ziemia może przestać rodzić,
albo też plon jaki urodziła może ulec zniszczeniu.
Jak ciągle pamiętam, ostatnie dożynki na Wszewilkach, które miały miejsce około
1955 roku, głównie sprowadzały się do uroczystego wręczenia wieńców przodującym
rolnikom. Wręczeniu temu towarzyszyły też pokazy tańców ludowych w wykonaniu młodych
mieszkanek Wszewilek (tj. dziewcząt o kilka lat starszych ode mnie). Potem zaś zaczęła się
huczna zabawa ludowa. Moi rodzice nie przynależeli do kategorii "rolnikow", stąd nie
otrzymali takiego wieńca. Nie jestem więc pewien co we Wszewilkach z owymi wieńcami
czyniono. Wiem jednak, że w innych wioskach wieńce te po otrzymaniu rolnicy wieszali w
oborach, gdzie wisiały one aż do następnych dożynek. Faktycznie z tego co pamiętam, to
ostatnie dożynki we Wszewilkach miały wprawdzie formę dożynek, jednak brak w nich było
treści tego typowego "święta plonów". W rzeczywistości ich sens sprowadzał się więc do
stworzenia okazji dla dobrej zabawy. Powodem takiego zadominowania w nich formy nad
treścią było zapewne, że już w owych czasach Wszewilki były bardzo świecką wioską.
Jednak poza Wszewilkami dożynki wówczas ciągle miały zarówno charakter zbiorowej
modlitwy o lepsze przyszłe plony, jak i podziękowania za plony już zebrane. Przykładowo
dożynki jakie po żniwach 1957 roku odbyły się we wsi Cielcza koło Jarocina, zaczęły się od
pochodu całej wioski przez pola uprawne, podczas którego każdemu polu dziękowano za
plony jakie właśnie urodziło, oraz proszono o jeszcze obfitsze plony następnego roku.
Ciągle też rolnicy zawieszali tam otrzymane wieńce w swoich oborach.
W czasach przedchrześcijańskich ówczesne "święta plonów" również zaczynały
się od procesji po polach, podczas których dziękowano bogom owych pól za plony jakie
właśnie zostały zebrane. Następnie świętująca kawalkada udawała się na miejsce
poświęcone pogańskiemu bogowi "Pierunowi". Bóg ten zawsze rezydował w starym dębie.
Pod owym dębem odbywano więc ucztę, tańce i rytuały ku czci owego boga. We
Wszewilkach miejscem tym niemal z całą pewnością w czasach pogańskich był obecny
cmentarz opisany w punkcie #C2 powyżej. Związek boga Pieruna ze świętem plonów
wynikał z faktu, ze bóg ten m.in. rządził pogodą. Plony zaś głównie zależały właśnie od
pogody. Późno w nocy, już po zakończeniu rytuałów "święta plonów", członkowie każdego
gospodarstwa pozostawiali pod owym dębem podarunki dla boga Pieruna, poczym udawali
się na noc do domów. Podarunkami tymi zawsze były produkty zebrane z pól owego
gospodarstwa, uformowane w ozdobny wieniec. Na drugi dzień rano ludzie ci powracali do
swoich podarków, aby sprawdzić które z podarków bóg Pierun przyjął (te "przyjęte" podarki
albo całkiem znikały, albo były nocą rozdzierane na strzępy). Ci zaś rolnicy, których
podarków bóg Pierun nie przyjął, stąd których wieńce leżały rano pod dębem zupełnie
nienaruszone, zabierali swoje wieńce do domów i wieszali je w oborach po wewnętrznej
stronie drzwi wejściowych. Celem owego wieszania było przypomnienie się bogowi
Pierunowi, na wypadek gdyby ten odwiedził nocą ich oborę. Wieniec wiszący w oborze na
drzwiach wejściowych musiał mu wszakże rzucić się wówczas w oczy. Miał mu też
przypomnieć, że dane gospodarstwo rolne faktycznie to oferowało mu już raz tego roku
wspaniałą ofiarę zebraną ze swoich pól. Ofiara ta też ciągle czeka na niego, jeśli ma on
ochotę aby coś sobie zabrać z danego gospodarstwa.
Pogański bożek "Pierun" był dosyć osobliwym bożkiem. Faktycznie to ani nie
przynosił on ludziom korzyści, ani nie był najważniejszym z bogów. Jednak otrzymywał
najwięcej prezentów oraz na jego cześć odbywało się najwięcej uroczystości i rytuałów.
Powodem było, że wszyscy się go bali. Miał bowiem "ognisty" temperament, łatwo wpadał
w złość, kiedy zaś wpadł we wściekłość wówczas niszczył wszystko co mu weszło w drogę.
Dlatego na wszelki wypadek ludzie chodzili wokoło niego na paluszkach. Aby go też
udobruchać, oferowali mu mnóstwo prezentów przy każdej okazji. A okazji tych było wiele,
bowiem posiadał on wpływ na pogodę, a stąd też na plony. Ponadto był odpowiedziałny za
gwałtowne śmierci, stąd też maczał palce w każdym przypadku czyjegoś gwałtownego
zejścia z tego świata.
Powszechnie wiadomo, że UFOnauci lubują się podszywać za tych którzy w
danych czasach budzą powszechny respekt lub strach. To m.in. jest właśnie powodem, że
w dzisiejszych czasach szatańscy UFOnauci bardzo często pozują wobec uprowadzonych
przez siebie ludzi za Jezusa - po szczegóły patrz strona internetowa antichrist_pl.htm.
Jestem więc niemal pewien, że w dawnych czasach na obszarach Słowiańskich UFOnauci
podszywali się właśnie za owego bożka Pieruna. Stąd dębowa rzeźba pokazana na
rysunku "Fot. 2" ze strony internetowej o mieście Miliczu, która prawdopodobnie ma
obrazować właśnie bożka Pieruna, faktycznie jest zapewne imitacją wyglądu jakiegoś
UFOnauty lubującego się w straszeniu ludzi.
#L3. Świętowanie, zabawy i sylwestrowe wynoszenie furtek:
W dawnych czasach dożynki (opisane w punkcie #L2) nie były jedynym rodzajem
festiwali, form świętowania, oraz zabaw ludowych, które początkowo były systematycznie
organizowane we Wszewilkach, jednak z czasem pomału zaniknęły. W niniejszym punkcie
opiszę najważniejsze inne formy popularnego "bawienia się" jakie pamiętam z czasów
swojej młodości na Wszewilkach. Ciekawe ile z nich przetrwało do dzisiaj (jeśli wogóle
jakieś przetrwały).
Najważniejszym świętem obchodzonym na Wszewilkach, było Boże Narodzenie.
Święto to faktycznie obchodzono głównie w gronie rodziny, oczywiście z obowiązkową
wyprawą do kościoła. Prawdopodobnie jej najistotniejszą częścią była wigilijna wieczerza z
tradycyjnym zestawem potraw. Niezależnie od tego co działo się w związku z owym
świętem w poszczególnych domach, Boże Narodzenie znane też było z tzw. "kolędników".
Owa nazwa "kolędnicy" przyporządkowana była do amatorskiego zespołu aktorskiego,
który chodził po domach aby improwizować przedstawienie opracowane z okazji Bożego
Narodzenia. Aczkolwiek głównym wątkiem tego przedstawienia były narodziny Jezusa,
faktycznie to zawsze naszpikowane ono było też aluzjami do tego co aktualnie działo się
we Wszewilkach. I tak było ono zabawne, dowcipne, oraz pełne żartów. Dosyć drastycznym
przeciwieństwem tych "kolędników" była oficjalna wizyta księdza, który również w owym
czasie chodził "po kolędzie".
Kolejny po Bożym narodzeniu niezwykły zwyczaj folklorystyczny dawnych
Wszewilek miał miejsce w Sylwestra. Polegał on na żartobliwym zdejmowaniu furtek
wejściowych do zagrody swoich ulubionych sąsiadów, oraz późniejszym umieszczaniu tych
furtek na czubku najwyższego okolicznego komina. W ten sposób jednego Sylwestra furtka
moich rodziców wylądawała na wysokim na dwa piętra kominie serowni sąsiada
Dajczmana. Komin ten stał zupełnie odrębnie od dachu i był aż tak wysoki, że nie istniała
drabina która dosięgłaby do jego czubka. Do dzisiaj nie jest nam wiadomo, jak owi
żartownisie zdołali na niego wydźwigać naszą furtkę po cichu i to w środku nocy. Wszakże
zdejmowanie tej furtki w biały dzień i to zupełnie otwarcie było wówczas nie byle jakim
przedsięwzięciem.
W okresie zimy organizowane były też kuligi. Polegały one na tym że łańcuszek
sanek z wszewilkowską młodzieżą ciągnięty był przez konia przez sąsiednie wioski. W
wioskach tych zaś uczestnicy kuligów staczali prawdziwe bitwy śnieżne z miejscowymi.
Przyjście wiosny do Wszewilek sygnalizowane było "Palmową Niedzielą".
PALMOWA NIEDZIELA w chrześcijaństwie jest to ostatnia niedziela przed Wielkanocą,
rozpoczynająca Wielki Tydzień. Cechowała ją procesja z palmami wokół milickiego kościoła
upamiętniająca triumfalny pochód Jezusa do Jerozolimy.
Na kilka dni przed Wielkanocą na Wszewilkach tradycyjnie wypędzało się i
"straszyło demony" poprzez strzelanie z karbidu. Faktycznie to Wszewilki w owym czasie
brzmiały jak pole zaciętej bitwy armatniej. Każdy bowiem miejscowy chłopak starał się
prześcignąć innych w natężeniu hałasu jaki wytwarzała jego puszka do strzelania z karbidu.
Oczywiście sekret wytwarzania największego hałasu sprowadzał się do używania możliwie
największej puszki. Przez cały więc rok poprzedzający Wielkanoc, każdy miejscowy
chłopak kombinował jak taką największą puszkę sobie zdobyć.
W poniedziałek po Wielkanocy następowała największa atrakcja Wszewilek, czyli
tzw. "dyngus". Był on celebrowany zarówno w obrębie niemal każdej rodziny, jak i poza
rodziną. Był on więc wspaniałą okazją do regularnej bitwy pomiędzy chłopakami z
Wszewilek, a chłopakami z Wszewilek-Stawczyka.
Podniecajacym wydarzeniem były także doroczne odpusty w kościele Świętej
Anny z Karłowa. Odbywały się one zawsze w ostatnią niedzielę lipca. Były kolorowe, pełne
ludzi, straganów, oraz niemal jako reguła przy doskonałej, letniej pogodzie.
Niezależnie od wszystkich powyższych "regularnych" świąt, niemal w każdą
normalną niedzielę organizowana była jakaś "zabawa ludowa" gdzieś w okolicy Wszewilek.
Zabawy takie były najważniejszą powtarzalną rozrywką młodych ludzi omawianych tutaj
czasów. W sensie zadania jakiemu miały one służyć, zabawy te były rodzajem ludowego
dancingu przy orkiestrze, organizowanego w celu umożliwienia młodym ludziom poznania
się nawzajem i potańczenia przy żywej muzyce. Jednak w rzeczywistości zabawy te były
wielowymiarowym wydarzeniem socjalnym w którym miejsce miały oddziaływania
pomiędzy-ludzkie zachodzące na wielu płaszczyznach naraz. Przykładowo, dla chłopców z
poszczególnych wiosek zabawy te były okazją dla ustalenia ich "pozycji w hierarchii siły".
Dlatego też podobnie jak to się dzieje na rykowiskach, podczas owych zabaw zawsze
wybuchały bijatyki. W rezultacie tych bijatyk ustalany był nowy porządek w hierarchii "kto
dominuje nad kim", oraz "kto musi ustępować przed kim". Także dla dziewcząt zabawy były
okazją do ustalenia jaka jest pozycja każdej z nich w aktualnym stanie ich popularności
wśród chłopców. Oczywiście, dla poszczególnych rodzin dorosłych mieszkańców wsi
zabawy te były okazją dla "pokazania" się. Różne komitety używały zabaw do gromadzenia
potrzebnych im funduszy. Z kolei poszczególne organizacje społeczne wykorzystywały
zabawy dla organizowania konkursów z nagrodami jakie promowały ich sprawę.
#L4. Rozrywki przed telewizją i Internetem:
Telewizor po raz pierwszy w życiu oglądałem kiedy byłem już w 7 klasie szkoły
podstawowej, czyli wiosną 1960 roku. Szkoła w Stawcu do której wówczas uczęszczałem
zakupiła wtedy pierwszy mały, czarno-biały telewizor. Był to zresztą jedyny telewizor w
promieniu wielu kilometrów. Oglądanie telewizji relatywnie regularnie zacząłem jednak
dopiero w kilka lat po zamieszkaniu w domu studenckim we Wrocławiu, czyli od jakiegoś
1967 roku. Z kolei z Internetem zetknąłem się po raz pierwszy w życiu kiedy pracowałem
już jako profesor nauk komputerowych na Cyprze, czyli w 1992 roku. Niestety, był on wtedy
ciągle nieporęczny i wysoce zawodny. Przez wiele następnych lat traktowałem go więc jako
ciekawostkę i zabawkę, a nie jako narzędzie codziennego użytku. Używanie Internetu na
pełną skalę zacząłem dopiero począwszy od 1999 roku. Czyli całe moje dzieciństwo i
młodość, jak również dzieciństwo i młodość wszystkich moich rówieśników, upłynęły bez
telewizji i bez Internetu. W dzisiejszych czasach ludzie zapewne się więc głowią co do licha
moja generacja czyniła z nadmiarem wolnego czasu jaki istniał wówczas z braku dostępu
do telewizji i do Internetu. Wszakże dzisiaj, jeśli zepsuje się nam telewizor lub stracimy
dostęp do Internetu, nie wiemy co robić z nadmiarem wolnego czasu, bowiem wiekszość
codziennych zajęć i rozrywek staje się dla nas niedostępna.
Tymczasem okazuje się, że nawet w czasach kiedy telewizja i Internet nie były
jeszcze w użyciu, ciągle nasz czas był wypełniony po brzegi i mieliśmy ogromnie wiele
rozrywek. Oprócz kina i teatru, większość owych rozrywek była na wolnym powietrzu.
Niemal zawsze też realizowana była gromadnie, znaczy razem z niemal wszystkimi innymi
chłopcami z dzisiejszego Stawczyka-Wszewilek, a często także z naszymi dziewczynami.
Jakie więc były owe zbiorowe rozrywki gromadne. Ano głównie sprowadzały się one do
organizowania najróżniejszych przedsięwzięć, gier i zabaw gromadnych. Na wolnym
powietrzu organizowane były takie zabawy jak "chowanego", gry monetami odbijanymi od
murów, wyścigi rowerowe. Organizowane one były niemal każdego pogodnego wieczora. Z
kolei w dni deszczowe lub okresy paskudnej pogody, odwiedzało się kolegów, przeglądalo
ich kolekcje znaczków i widokówek, grało w najróżniejsze zabawy pod dachem, oglądało
oraz dokarmiało ich króliki, koty i psy, pomagało budować ich modele łodzi i samolotów,
słuchało dziwnych opowiadań ich rodziców i dziadków, itd., itp. W niedzielę i święta
organizowane były wspólne wyprawy na ryby, wyporawy do lasu, wyjazdy na wycieczki
rowerowe, mecze piłkarskie, wymarsze do Milicza, zaś wieczorami odwiedzanie
najbliższych "zabaw ludowych". Były też rozrywki typu sezonowego, przykładowo wyprawy
po upajająco pachnące leśne kwiatki "konwalie" wiosną, zbieranie jagód i poziomek na
przełomie wiosny i lata, kąpiele na tamie czy na "pierwszym stawku" w lesie, a także
zbieranie jeżyn latem, zbieranie grzybów i wyprawy do lasu na orzechy laskowe jesienią,
uprawianie saneczkarstwa i narciarstwa oraz kuligi zimą. Wszystko to są jedynie przykłady
najbardziej powtarzalnych rozrywek owych czasów. Oprócz nich były też najróżniejsze
rozrywki dorywcze, przykładowo wyprawy kajakowe, żeglarstwo, strzelectwo, itp.
Praktycznie więc istniała nieorganiczona liczba zajęć i zabaw jakie wypełniały cały nasz
wolny czas.
Aby przytoczyć tutaj przykład jak konkretnie wyglądało spędzanie niedziel i świąt,
opiszę tutaj przykład jednej niedzieli którą doskonale pamiętam do dzisiaj. Jak zwykle w dni
niedzielne, po powrocie z kościoła w Miliczu, oraz po zjedzenieu obiadów, spotkaliśmy się
wszyscy na skrzyżowaniu drog zaraz za torami, czyli w samym Stawczyku. Skrzyżowanie
owo było zwykłym punktem zbiorczym dla młodzieży ze Stawczyka. Spotkanie
rozpoczęliśmy od rozważenia rodzaju zajęcia lub zabawy jakie podejmiemy tego dnia.
Któryś z chłopaków, zdaje się że był to Bronek, poinformował nas, że odkrył duże gniazdo
os niedaleko za cmentarzem, być może więc warto abyśmy się wybrali aby je sobie
oglądnąć. Z entuzjazmem wybraliśmy się więc całą gromadą aby sobie te osy pooglądać.
Faktycznie też okazały się warte naszej uwagi. Gniazdo położone było w dużej dziupli do
jakiej wejście znajdowało się jakieś 2 metry od ziemi. Było już wysoce rozwinięte, bowiem
osy wlatywały do niego, oraz wylatywały z niego, dwoma grubymi nieprzerwanymi strugami.
Zaczęliśmy więc rozważać, jak dałoby się spożytkować fakt odkrycia tak dużego gniazda
os. Wacek, który był największym podpuszczaczem w całym ówczesnym powiecie milickim,
zawyrokował że powinniśmy namówić Zdzicha, którego nie było wówczas w naszej grupie,
a którego ojciec posiadał ule z pszczołami, aby wybrał dla nas miód z tego gniazda. Któryś
z młodszych chłopaków, zdaje się że Tadek, zaczął protestować, twierdząc, że osy wcale
przecież nie mają miodu. "W tym właśnie rzecz" - odpowiedział Wacek. Po zrozumieniu o
co tutaj chodzi, cała nasza paczka ze Stawczyka entuzjastycznie udała się pod dom
Zdzicha, który mieszkał w środku Wszewilek, należał wiec do tego "drugiego obozu". Po
wywołaniu Zdzicha z domu, pozostawiliśmy sprawę Wackowi, aby ten wygłosił potrzebne
mowy. Wacek zaczął od podbierania Zdzicha. "Chociaż Twój ojciec ma pszczoły, Ty
zapewne ciągle nie wiesz jak podbierać im miód". "Wiem" odpowiedział Zdzichu.
"Pomagałem ojcu już wiele razy i się nauczyłem jak to czynić". "Ale gdyby przyszło do
podbierania miodu, to pewno byś stchórzył" – Wacek nie dawał za wygraną. "Ja stchórzył"
odbruszył się Zdzichu, "ja tam się pszczół wcale nie boję". "Naprawdę nie bałbyś się sam
wybrać pszczołom miodu?" – Wacek nie popuszczał w schwytaniu Zdzicha za słowo. "A
pewno że bym się nie bał", zapewnił nas Zdzichu. "To fajnie się składa", ciągnął Wacek, "bo
właśnie odkryliśmy gniazdo dzikich pszczół w lesie i trzeba nam kogoś kto by podebrał im
miód – czy Ty masz odwagę to uczynić". "Pewnie że wybiorę", odpowiedział Zdzichu.
Więcej zapewnień już nam nie było trzeba, Niemal biegiem poprowadziliśmy Zdzicha do
gniazda owych "dzikich pszczół" aby od nich "wybrał dla nas miód". Dwóch silnych
chłopaków podsadziło Zdzicha do gniazda, aby ten mógł wygodnie "wybrać miód". Reszta z
nas, włączając w to mnie, z respektem zachowała odpowiedni dystans około 10 metrów od
gniazda. Zdzichu bez namysłu włożył do gniazda swoją prawą rękę aż do pachy. W tym
momencie obaj koledzy którzy go podtrzymywali na swoich barkach nie mogli wytrzymać
już dłużej i dali nogę. Ostanią więc rzeczą jaką zobaczyłem, to Zdzichu wiszący przy owej
dziupli na swojej ręce. Ja też dłużej nie czekałem i dałem nogę razem z owymi dwoma
kolegami podtrzymującymi Zdzicha. Naszą ucieczkę tylko zintensyfikował głośny i długi
krzyk Zdzicha, który zabrzmiał jakby ktoś go żywcem obdzierał ze skóry. W biegu
odnotowałem kątem oka, że cała nasza paczka rwała od gniazda ile tylko sił w nogach,
rozsypana w szeroką tylarierę. Uciekaliśmy w kierunku dużej kępy niskich zarośli jaka była
oddalona jakies 100 metrów od gniazda. W chwilę później z szokiem zobaczyłem, że po
mojej prawej stronie zaczyna mnie szybko wyprzedzać sam Zdzichu. Zdzichu był wówczas
o głowę mniejszy odemnie (chociaż aż o dwa lata starszy), z reguły więc biegał wolniej.
Tym razem jednak, na przekór że ja gnałem ile tylko sił w nogach, on ciągle wyprzedzał
mnie w tempie jakbym ja szedł piechotą a tylko on biegł. Kiedy mnie minął zrozumiałem
dlaczego jest taki szybki. Nad jego glową, a także za jego plecami, unosiła się bowiem w
powietrzu cała chmura rozwścieczonych os. W chwilę po tym jak Zdzichu z ową chmurą os
mnie wyprzedził, nagle poczułem na plecach jakby trzasnął mnie piorun. Zrozumiałem że to
jedna z owych os zdecydowała się użyć na mnie swojej broni. Krzyknąłem z bólu.
Jednocześnie usłyszałem podobne krzyki od niemal każdego z naszej paczki. W chwilę
później poczułem drugie uderzenie bólu, tym razem w tył głowy. Bolało jak diabli. Na
szczęście właśnie dopadaliśmy kępy owych zbawiennych zarośli. Osy szybko się pogubiły.
Uszliśmy wiec dalszym ukąszeniom. Po zebraniu się do kupy, powlekliśmy się do domu.
Każdy z nas wyglądał jakby wracał z wojny, podrapany krzakami i z kilkoma bąblami po
ukąszeniach os. Los jeszcze raz nam przypomniał, że to co zwykle planujemy dla innych,
dosięga także i nas samych. Szczerze mówiac to najmniej poszkodowany z nas wszystkich
był właśnie Zdzichu. Zamiast więc my śmiać się z niego, to on miał zabawę oglądając
nasze opuchlizny w różnych niezbyt dogodnych miejscach. Po tamtej przygodzie Zdzichu
stał się też jakby jednym z nas. Chociaż mieszkał w centrum Wszewilek, czyli nieco z dala
od Stawczyka, my odtąd uważaliśmy go za "swojego", czyli za należącego do naszej
własnej paczki z za torów.
Część #M: Wszystko płynie i przemija:
#M1. Gdzie są chłopcy z tamtych lat ...:
Jednym z przebojów czasów mojej młodości była piosenka ze słowami "gdzie są
chłopcy z tamtych lat ... wiatr rozwiał ich ślad ...". Słowa owej piosenki doskonale odnoszą
się do oryginalnych zasiedleńców Wszewilek, czyli do ludzi którzy zasiedlili tą wioskę zaraz
po drugiej wojnie światowej, znaczy w czasach kiedy Wszewilki ciągle były obszarem
"dzikiego zachodu". Wszakże później ludzie ci porozbiegali się po świecie, zaś do dzisiaj
niemal całkowicie powymierali. Tymczasem na przekór że nie rzucali się w oczy i skromnie
oraz bez rozgłosu wypełniali oni swoją rolę żywicieli narodu, faktycznie to byli oni swoistymi
bohaterami. Nie wolno nam więc o nich zapomnieć. Wszakże czym Wszewilki i Milicz są
obecnie, zawdzięcza się m.in. ich ciężkiej pracy, wytwałości i odwadze. W niniejszym
punkcie postaram się nam przypomnieć ich nazwiska - przynajmniej te z nich które ciągle
pamiętam lub zdołałem jakoś ustalić. Owo wyszczególnienie ich nazwisk traktuję przy tym
jako wyraz mojego hołdu, uznania, oraz podziękowania za ich wkład do tego czym
Wszewilki, a z nimi i my wszyscy, staliśmy się obecnie.
Jeśli ktoś byłby ciekawy dlaczego przykładam tak duże znaczenie dla
upamiętnienia tu nazwisk kilkudzięsięciu oryginalnych zasiedleńców Wszewilek, to istnieje
ku temu aż kilka istotnych przyczyn. Oto one:
1. Odwaga owych ludzi. W czasach natychmiast po drugiej wojnie światowej,
kiedy Wszewilki były zasiedlane przez owych oryginalnych mieszkańców, wieś ta leżała
dosłownie "na dzikim zachodzie". Chociaż oficjalnie raczej tego się nie rozgłasza, życie na
owych terenach było wówczas ogromnie niebezpieczne i pełne codziennego ryzyka.
Obecnie żyjąc w czasach pokoju nie mamy najmniejszego pojęcia jak wiele
niebezpieczeństw wtedy ludziom codziennie zagrażało i jak niepewnym było przeżycie do
jutra. I tak wszędzie pełno było broni, amunicji i niewypałów. We Wszewilkach i okolicach
grasowały wówczas bandy cywilnych szabrowników z Polski, wojskowych maruderów ze
zwycięskiej armii, niedobitków hitlerowskiej armii, oraz uczestników niemieckiego
podziemia. Bandy te poszukiwały łatwego łupu i żywności, a także zemsty. Nachodziły więc
domy i ludzi, szabrując, rabując, gwałcąc, mordując, oraz podpalając. Jak to wyjaśniłem w
punkcie #E1 powyżej, bandy te pomordowały praktycznie wszyskich miejscowych
autochtonów którzy po wojnie zdecydowali się nie uciekać w głąb Niemiec, a pozostać we
Wszewilkach aby stać się Polakami. Nie było też wówczas niemal żadnych władz, policji,
ani publicznego transportu. Przykładowo moja matka przyszła sama do Wszewilek piechotą
ze wsi Cielcza w poznańskim, wędrując pieszo około 80 kilometrów aby zasiedlić nasz
późniejszy dom. (Ojciec wtedy nie wrócił jeszcze z robót w Niemczech.) Na dodatek
przyprowadziła ze sobą naszą rodzinną krowę-żywicielkę o imieniu "Bestra". Co ciekawsze,
spora proporcja tych pierwszych pionierów zasiedlających Wszewilki to były kobiety
obarczone dziećmi, których mężowie nie wrócili jeszcze z zesłania do Niemiec lub z wojny,
a więc które często nawet nie wiedziały na pewno czy ich mężowie wogóle żyją i czy do
nich później dołączą.
2. Determinacja owych pionierów i żywicieli narodu. Życie wiejskie w
początkowych latach po wojnie wcale nie było takie słodkie. Należy pamiętać, że dla
pierwszych władz komunistycznej Polski wszyscy wieśniacy byli "kułakami", których
należało bezwzględnie niszczyć i gnębić, zaś których ziemia powinna zostać oddana
kołchozom (PGRom). Na przekór więc, że to owi rolnicy a nie bankrutujące PGRy żywiły
całą Polskę, mieszkańcy wszystkich wsi byli niszczeni podatkami, biurokracją, dodatkowymi
pracami i obowiązkami społecznymi, itp. To że mimo wszystko przetrwali i żywili naród
przez tak długo, zawdzięczamy ich determinacji i oddaniu sprawie uprawy roli. Chwała im
za to. To właśnie oni a nie krzykliwie reklamowani wówczas "przodownicy pracy" byli
prawdziwymi pokojowymi bohaterami powojennej Polski. Także to ich właśnie pamięć
wymaga uhonorowania.
3. Naukowa ścisłość. Obecnie niewiele już pozostało wiosek w Polsce i na
świecie, które posiadałyby równie istotne znaczenie historyczne oraz równie niezwykłe
warunki społeczne, jak Wszewilki. Osobiście wierzę, że z uwagi na swoją niezwykłość
Wszewilki mają potencjał aby stać się kiedyś przedmiotem szerokich badań etnicznych,
językowych, społecznych, itp. Wiele naukowych doktoratów może być obronione w
przyszłości dzięki tym niezwykłościom Wszewilek. Aby więc stworzyć owym potencjalnym
badaczom startową bazę danych, dla naukowej ścisłości pożądane jest utrwalenie nazwisk
i podstawowych danych owych oryginalnych zasiedleńców Wszewilek.
4. Inspiracja. Jak się okazuje, we wszechświecie działa wiele praw o jakich
dzisiejszym ludziom ani nowoczesnej nauce ciągle niewiele jest wiadomo. Aby dać tutaj
jakiś ich przykład, to np. osobiście odnotowałem że losy kolejnych pokoleń ludzi
mieszkających w jakimś konkretnym miejscu są bardzo do siebie zbliżone. To zresztą rzuci
się w oczy jeśli ktoś przeanalizuje losy owych pierwszych zasiedleńców Wszewilek oraz
ludzi obecnie mieszkających na ich miejscach. Dlatego moim zdaniem wysoce pożądane
jest przypomnienie owych oryginalnych zasiedleńców Wszewilek, aby zainspirować ich
następców do zaczęcia zadawania dających do myślenia pytań.
Wszewilki-Stawczyk posiadają trzy drogi jakie przez nie przebiegają. Poniższy
wykaz oryginalnych mieszkańców tej wsi zestawiony jest w porządku budynków tuż po
drugiej wojnie światowej oryginalnie stojących przy owych drogach. Przy każdej osobie
przytoczyłem w nawiasie przybliżony rok urodzenia. Niekiedy w tym samym nawiasie
przytoczyłem także i rok śmierci - jeśli jest mi on znany.
A. Droga z Dziadkowa i Pomorska do starego młyna na Baryczy, a potem dalej
przez stary most na Baryczy istniejący przy owym młynie, aż do Milicza i Duchowa. W
dawnych czasach wzdłuż tej drogi stały lepianki wszewilkowskich biedaków i bezrolnych.
Była więc ona osią lokalnej "biedawsi". Jednak do początka drugiej wojny światowej
lepianki wszystkich tych biedaków zostały zburzone. Po drugiej wojnie światowej przy
drodze tej za torami ostał się już tylko jeden dom, jaki zamieszkany był przez moich
rodziców, potem zaś także przez mnie oraz moją siostrę. Powojenni zasiedleńcy tego domu
to:
A1: Anastazja Pająk (1907 - 1989), Wincenty Pająk (1903 - 1981), z synem
Janem (1946) i cóką Ireną (1951) - czyli moi rodzice ze mną i z siostrą. Mieliśmy także
starsze rodzeństwo, jednak ci zaraz po wojnie porozbiegali się po świecie i praktycznie nie
mieszkali na Wszewilkach poza krótkimi pobytami na wakacje lub podczas zmian pracy.
Budynek w jakim zamieszkiwaliśmy zbudowany został około 1930 roku. Jednak niektóre z
istniejących w sadzie tego budynku drzew owocowych już zaraz po wojnie były aż tak stare,
że musiały być zasadzone co najmniej w 19 wieku. Z kolei jeden z bardzo wolno rosnących
krzewów jaki znajdował się w tym ogrodzie (tj. krzew "holly" albo "ostrokrzew" - omawiany
także w punkcie #H2 powyżej) moim zdaniem zaraz po wojnie miał już około 200 lat.
Dlatego uważam, że budynek ten stanął na miejscu jakiegoś znacznie starszego budynku.
Budowniczym i przedwojennym właścicielem tego domu był zgermanizowany Polak o
nazwisku Nowak. Jednak pod koniec wojny ów Nowak uciekł z dziećmi w głąb Niemiec - co,
mając na uwadze losy innych autochtonów którzy pozostali na Wszewilkach, zapewne
uratowało im wszystkim życie. Był on "małorolnym" - czyli posiadał bardzo mało ziemi (jak
wszyscy zamieszkali przy owej drodze do starego młyna wodnego na Baryczy), zaś
zarabiał na życie m.in. poprzez świadczenie usług cieślarskich innym ludziom - budując im
domy. Ciekawostką jest, że także i mój ojciec który zamieszkał potem w ich domu był tzw.
"małorolnym" (uprawiał tylko 3 hektary ziemi) i że zarabiał na życie m.in. poprzez
świadczenie usług mechanicznych innym ludziom - naprawiając im wszystko co się
zepsuło.
B. Stara droga przez Wszewilki, wiodąca z Milicza do Sulmierzyc, która do dzisiaj
formuje oś wioski Wszewilki-Stawczyk. Po południowej stronie owej starej polnej drogi,
kolejne zabudowania (zaczynając od torów kolejowych i licząc od zachodu ku wschodowi)
zajmowane były przez następujących oryginalnych zasiedleńców Wszewilek-Stawczyka:
B1: Dajczman (~1910) z żoną (~1915) oraz 2 synami Władkiem (~1938) i
Józefem (~1944).
B2: Wdowa Bujakowa (~1910 - ) z córką Janką (~1933 - ~1950) oraz synem
Piotrem (~1936 - ~1960).
B3: Mazur (~1910 - ~1958) z żoną (~1915). Potem zamieszkał tam Wołek.
B4: Zagórski () z żoną ().
B5: Dudek (~1930) z żoną (~1934) i synem Bernardem (~1948) oraz córką
Marylą (~1950).
B6: Henrykowski () z żoną (). Potem zamieszkała tam rodzina Piotrowskich.
Piotrowscy również byli oryginalnymi zasiedleńcami Wszewilek. Tyle że początkowo
mieszkali w bardzo starym budynku zbudowanym jeszcze w "stylu architektonicznym
Wszewilek", który to budynek znajdował się niedaleko od milickich wodociągów - piszę o
nim też w podpisie pod fotografią "Fot. #F2". Został on jednak rozebrany jeszcze w latach
1950-tych.
B7: ??? () z żoną (). Potem zamieszkała tam rodzina Nogi.
Jakieś pół kilometra od ostatniego z powyższych zabudowań WszewilekStawczyka, także po południowej stronie tej samej starej drogi, stała kiedyś stara
odosobniona leśniczówka. Tuż po wojnie leśniczówkę tą zamieszkiwała samotna staruszka
autochtonka, która poczuwała się Polką, zdecydowła się więc nie uciekać razem z innymi
mieszkańcami Wszewilek w głąb Niemiec. Niestety została ona zamordowana przez którąś
z owych band o jakich pisałem na początku, zaś leśniczówka z jej zwłokami w środku
została spalona. (Patrz też punkt #D3 opisujący jej los.)
C. Po północnej stronie tej samej starej drogi przez Wszewilki-Stawczyk, zaraz
po wojnie znajdowało się tylko jedno gospodarstwo. Słynęło ono w okolicy z bardzo starego
drzewa klonowego rosnącego na środku jego podwórka. Drzewo to już wówczas miało co
najmniej 200 lat. Wacek, który był największym podpuszczaczem w całym powiecie,
zawsze się odgrażał że szczególnie zasłużonym kolegom pozwoli naciąć to drzewo aby
sobie zebrali z niego trochę "syropu klonowego" (oczywiście, wszyscy wówczas
wiedzieliśmy, że "syrop" ściąga się jedynie z klonów kanadyjskich, a nie z polskich).
Gospodarstwo to posiadało aż dwa domy mieszkalne. Jeden z nich był bardzo stary, "w
oryginalnym stylu architektonicznym Wszewilek", czyli o drewnianej konstrukcji oblepionej
gliną i pokrytej strzechą, z bocianim gniazdem na dachu. Drugi zaś nowy. Stary dom został
rozebrany jeszcze przed 1960 rokiem, kiedy umarła zamieszkująca go babcia Sołtysów.
Oba te domy zajmowane były przez:
C1: (Babcię) Sołtys (~1880 - ~1960). Jej syn mieszkał z żoną i dziećmi w
sąsiednim nowym domu. (Odnotuj, że "Sołtys" w tym wypadku to nazwisko, a nie
sprawowany urząd.)
C2: Sołtys (~1915) z żoną (~1918) oraz synami Ryśkiem (~1936) i Wackiem
(~1943). (Odnotuj, że "Sołtys" w tym wypadku to nazwisko, a nie sprawowany urząd.)
D. Nowa szosa przez Wszewilki, także wiodąca z Milicza do Sulmierzyc.
Ogranicza ona wieś Wszewilki-Stawczyk od północy. Po południowej stronie owej nowej
szosy, kolejne zabudowania (zaczynając od torów kolejowych i licząc od zachodu ku
wschodowi) zajmowane były przez następujących oryginalnych zasiedleńców WszewilekStawczyka:
D1: Franciszek Krzyżosiak (~1910 - ~ 1987) z żoną Marrianna Krzyżosiak
(~1910 - ~1993) córkami Albina (~1930), Marią (~1932) - po mężu Wesołowska, Helena
(~1934), Magdą (~1952) i synami Stefanem (~1938) oraz Andrzejem (~1945). Około 1986
roku rodzina ta wyprowadziła się do Milicza.
D2: Ugorek (~1905) z żoną (~1907), oraz synami Bolkiem (~1944) i Bronkiem
(1946).
D3: Adamiak (~1920) z żoną (~1924) - bezdzietni. Wyprowadzili się z
Wszewilek już około 1950 roku. Potem zamieszkała tam rodzina Gryglewicz.
D4: Sołtys (~1910) - słynny ze swojej intensywnej astmy, z żoną (~1912) i
synem Tadeuszem (1946). (Odnotuj, że "Sołtys" w tym wypadku to również nazwisko, a nie
sprawowany urząd. W owych czasach Wszewilki-Stawczyk miały więc aż 3 rodziny
Sołtysów, żadna z których nie była spokrewnione z żadną inną. Wśród tych 3 rodzin
Sołtysów, dwie nosiły nazwiska Sołtys, zaś trzecia była nazywana Sołtysami ponieważ
głowa ich rodziny sprawowała we wsi oficjalny urząd Sołtysa.)
D5: Chupało (~1900) z żoną (~1902) synem ... (~1925) i córkami Bronisławą po mężu Kubów (~1930), oraz ... (~1932).
Wszystkie powyższe rodziny i osoby zamieszkiwały "za torami" czyli we wsi
obecnie nazywanej Wszewilki-Stawczyk (tj. tej którą w punkcie #E1 opisuję jako "wieś
traktowaną jak żebrak"). Oczywiście, tuż przy nich istniała cała wioska Wszewilki (tj. ta
"przed torami", którą w punkcie #E1 opisuję jako "wieś traktowaną jak królewicz".)
Wszewilki również były zamieszkiwane przez kilkadziesiąt podobnie bohaterskich i wartych
upamiętnienia pionierów ziemi milickiej. Aczkolwiek chodzą mi po głowie nazwiska wielu z
nich, niestety bez czyjejś pomocy nie jestem w stanie wszystkich ich sobie przypomnieć.
Czy istnieje więc tam w wielkim świecie ktoś kto pomógłby mi poprzyporządkowywać do
poszczególnych zabudowań dawnych Wszewilek takie nazwiska jak Pierzchała,
Wojciechowskie, Czapliński, Romańczyk, Załężna, Kościuch, Huk, Żwirko, itp.
***
Jednym z korzystnych następstw wojny dla Wszewilek był fakt, że po wojnie we
wsi tej osiedli ludzie pochodzący praktycznie ze wszystkich zakątków Polski. I tak we
Wszewilkach mieliśmy ludzi którzy pochodzili "zza Buga" zwanych "kresowiacy" lub
"kresowianie". Mieliśmy też tzw. "Galicjunów" czyli ludzi wywodzących się z okolic leżących
na południe od Krakowa. Mieliśmy "poznańskie pyry" czyli ludzi z Poznańskiego.
Początkowo był też wśród nas jeden ciągle żywy "autochton" - czyli przedwojenny
mieszkaniec Wszewilek który czuł się na tyle Polakiem że pod koniec wojny nie uciekł w
głąb Niemiec. Nazywał się Waloha. Jego podejrzaną śmierć opisuję w punkcie #E1 tej
strony. Tak zróżnicowana mieszanka narodowościowa posiadała wiele następstw. Jednym
z nich była doskonała (literacka) polszczyzna jaką po pewnym czasie mówiły już wszystkie
wszewilkowskie dzieci.
#M2. Świat który przeminął i już nigdy nie wróci:
Po kądzieli moja matka wywodziła się z długiego rodu zawodowych kucharek. Jej
matka była kucharką w wielu pałacach możnych, matka jej matki - która notabene
pochowana jest przy kościele w pobliskim Cieszkowie, też była kucharką, itp. Na przekór że
byliśmy relatywnie biedni, ciągle potrafiła ona wyczarować wspaniałe potrawy dosłownie z
niczego. Jako mały chłopak objadałem się smakowitymi rzeczami, wcale nie wiedząc jakie
one są wspaniałe (a często nawet je krytykując). Moja matka znała też prastary sekret
zasad energetycznego harmonizowania potraw, jakie to zasady w dzisiejszych czasach są
już niemal całkowicie zapomniane. (Zasady te stwierdzały jakie składniki pokarmowe wolno
lub powinno się ze sobą mieszać w potrawach, ponieważ zwielokratniają one energię i
pobudzają zdrowie, a jakich nie wolno mieszać ze sobą bowiem po zmieszaniu odbierają
one energię jedzącym i indukują choroby - nawet jeśli są one dobre dla nas kiedy jemy je
odrębnie lub w innych kombinacjach. Zasady te były więc bardzo podobne do słynnych
zasad "yin" oraz "yang" stosowanych w kucharstwie przez Chińczyków, a opisanych na
odrębnej stronie owoce tropiku, a także podobne do zasad sattva, tamas, oraz rajas
stosowanych przez tradycyjnych kucharzy indyjskich i również opisanych na stronie
internetowej o owocach tropiku - której przeglądnięcie gorąco zalecam. Nieprzestrzeganie
tych zasad przy komponowaniu składu nowoczesnych potraw prowadzi do znanych nam
fatalnych następstw dla zdrowia i samopoczucia, o których istnieniu nasza cywilizacja
dopiero teraz zaczyna pomału się dowiadywać.) Potem ja wyemigrowałem do Nowej
Zelandii, zaś matka umarła. Dopiero po jej śmierci odkryłem, że receptury na smaczne
potrawy dosłownie z niczego, jakich ona znała całe dziesiątki, a także prastary sekret zasad
energetycznego harmonizowania tych potraw, warte były majątek. Wszakże nikt teraz nie
potrafi gotować potraw tak smacznych i tak zharmonizowanych. Niestety, na spisanie
owych receptur jest już zbyt późno. Pomimo że moja matka miała sześcioro dzieci, żadne z
nas nie wpadło na pomysł aby pospisywać jej receptury i sekret zdrowego komponowania
potraw. Zabrała je więc ze sobą do grobu.
Podobnie dzieje się z niezwykłym i historycznie przebogatym światem jaki kiedyś
istniał na niemal nikomu wcześniej nieznanej wsi Wszewilki. Pomału świat ten wymiera
wraz z ludźmi którzy w nim uczestniczyli. Wkrótce nie pozostanie po nim nawet najmniejsze
wspomnienie. Spiszmy go więc już obecnie, póki ciągle nie jest za późno!
Część #N: Podsumowanie, oraz informacje końcowe tej strony:
#N1. Podsumowanie tej strony:
Moja znajoma wykładowczyni z Politechniki w Invercargill (Nowa Zelandia)
zwykła powtarzać że "w pięknych miejscach żyją piękne stworzenia, w brzydkich miejscach
żyją brzydkie stworzenia. Wieś Wszewilki nie tylko potwierdza jej stwierdzenie, ale
dodatkowo je poszerza. Dowodzi ona bowiem, że "niezwykłych ludzi należy poszukiwać w
niezwykłych miejscach".
#N2. Jak dzięki stronie "skorowidz.htm" daje się znaleźć totaliztyczne opisy interesujących
nas tematów:
każdego.
#N3. Proponuję okresowo powracać na niniejszą stronę w celu sprawdzenia dalszych
uaktualnień strony o Wszewilkach oraz postępów w organizacji zwiedzania "Wszewilek i
Milicza":
W celu śledzenia jak dalej będzie uspawniana niniejsza strona o wsi Wszewilik, a
także jak będzie się rozwijała sprawa organizowania Zlotu "Wszewilki-2007" warto
okresowo powracać do niniejszej strony. Z definicji strona ta będzie bowiem podlegała
dalszemu udoskonalaniu i poszerzeniom, w miarę jak pojawią się ewentualne okoliczności
które zainspirują jej zaktualizowanie. Jeśli więc w przyszłości zechcesz czytelniku poznać te
nowiny, wówczas odwiedź tą stronę ponownie. Ja bowiem będę systematycznie
aktualizował jej zawartość, w miarę jak rozwój sytuacji przysporzy jakichś wydarzeń lub
informacji wartych zaraportowania.
#N4. Blogi totalizmu:
Warto także okresowo sprawdzać "blogi totalizmu" które działają już od kwietnia
2005 roku, obecnie pod adresami: totalizm.wordpress.com i totalizm.blox.pl/html. (Odnotuj
że wszystkie te blogi są lustrzanymi kopiami o takiej samej treści wpisów.) Wszakże na
"blogu totalizmu" wiele ze spraw omawianych na tej stronie naświetlane jest na bieżąco
dodatkowymi komentarzami i informacjami spisywanymi w miarę jak nowe zdarzenia
stopniowo rozwijają się przed naszymi oczami.
#N5. Emaile i dane kontaktowe autora tej strony:
Aktualne adresy emailowe autora tej strony, tj. dra inż. Jana Pająka (a przez
okres 2007 roku - Prof. dra inż. Jana Pająka), pod jakie można wysyłać ewentualne uwagi,
zapytania, lub odpowiedzi na zadane tu pytania, podane są na stronie internetowej o mnie
(Dr Jan Pajak). Tam również dostępne są adres pocztowy i numery telefonu autora.
#N6. Copyrights © 2011 by Dr Jan Pająk:
Copyrights © 2011 by Dr Jan Pająk. Wszelkie prawa zastrzeżone. Niniejsza
strona stanowi raport z wyników badań jej autora - tyle że napisany jest on popularnym
językiem (aby mógł być zrozumiany również przez czytelników o nienaukowej orientacji).
Idee zaprezentowane na tej stronie są unikalne dla badań autora i dlatego w tym samym
ujęciu co na tej stronie (oraz co w innych opracowaniach autora) idee te uprzednio NIE były
opisanych na tej stronie. Zastrzega więc sobie, aby podczas powtarzania w innych
pełny kredyt autorowi tej strony, poprzez wyraźne wyjaśnienie iż autorem danej idei i/lub
badań jest Dr Jan Pająk, poprzez wskazanie internetowego adresu niniejszej strony pod
którym idea ta i strona oryginalnie były opublikowane, oraz poprzez podanie daty
najnowszego aktualizowania tej strony (tj. daty wskazywanej poniżej).
***
If you prefer to read in English
click on the flag
(Jeśli preferujesz język angielski
Data założenia niniejszej strony: 5 czerwca 2004 roku.
Podrozdział B2:
Stawczyk (Neu-Steffitz) - wieś która jest i jej nie ma
"Stawczyk" jest to niezwykła wieś. Niby istnieje, a NIE daje się znaleźć ani na mapach, ani
w wykazach polskich miejscowości. Praktycznie więc NIE istnieje. Jednak ja się w niej
urodziłem. Czyli na przekór iż NIE istnieje, wieś ta wywiera swój wpływ na świat.
Oddziaływuje ona na nas na tej samej zasadzie jak ów polski wąż "gniewosz" opisany w
punkcie #F2 tej strony - który zagęszcza czas aby móc przemykać się niepostrzeżnie, czy
też jak owe słynne stworzenia opisywane w punkcie #E1 poniżej - znaczy jak np. "Yeti" z
Himalajów, "glizdy-flaki" z pustyni Gobi w Mongolii, potwór "Nessie" ze szkockiego jeziora
Loch Ness, "smok" z jeziora Cini w Malezji, "serpent" z jeziora Tver koło Moskwy w Rosji,
"Mkole-Mbembe" czyli "zabójca słoni" z jeziora "Lake Tele" w północnej części Kongo,
amerykańskie "ptaki burzowe", nowozelandzki gigantyczny jaszczur "taniwha", potężne
"stonogi" z Brazylii, oraz inne formy życia które zgodnie z dzisiejszą oficjalną nauką
ziemską wcale NIE istnieją - niemniej ciągle wywierają one swój wpływ na ludzkość. Takie
zaś "nieistniejące istnienie" Stawczyka powoduje, że NIE tylko jest on wioską niemożliwą
do znalezienia na mapach. Wszakże jest on też symbolem. Symbolem tego co niewidoczne
lub ignorowane, jednak wywierające swój wpływ. Niniejsza strona jest więc nie tylko o wsi
Stawczyk, ale także o tym co niewidoczne lub ignorowane, chociaż wywierające swój
wpływ. Wyjaśnienia tej strony są dokonywane właśnie na przykładzie owej wysoce
symbolicznej wsi zwanej "Stawczyk".
#A1. Co to takiego ten "Stawczyk":
"Stawczyk" jest to nazwa małej wsi z północnej części województwa
dolnośląskiego. Stawczyk leży około 2 kilometrów na północny-wschód od małego
dolnośląskego miasteczka zwanego Milicz. Jednak pomiędzy Stawczykiem a Miliczem
znajduje się niewielka rzeka o nazwie "Barycz" - widoczna zarówno na mapach jak i na
zdjęciu satelitarnym wskazywanym w punkcie #B2 tej strony. Stąd, jeśli ktoś zamierza do
Stawczyka dotrzeć z Milicza, wówczas zmuszony jest podążać drogą okrężną przez jedyny
most drogowy w okolicy, potem przez milicką dzielnicę zwaną "Krotoszyńska", w końcu zaś
przez wieś "Wszewilki". Odległość Stawczyka od Milicza wzdłuż owej okrężnej drogi wynosi
około 3 kilometry. W sensie historycznym Stawczyk jest ogromnie starą wsią.
Prawdopodobnie jedną z najstarszych ze wsi ciągle istniejących w Polsce. Tyle że
uprzednio był on organiczną częścią innej równie prastarej wsi jaka obecnie znana jest pod
nazwą Wszewilki.
W zakresie swojej przynależności państwowej, to już od początka czasów
skrystalizowania się państwowości w Europie, obszar obecnego Stawczyka należał od
Polski. Jednak w 1741 roku został on zaaneksowany przez ówczesne królestwo Prus
razem z większością Śląska. Do Niemiec należał aż do 1945 roku. Po zakończeniu drugiej
wojny światowej, oraz w następstwie tej wojny, w 1945 roku Stawczyk powrócił do
macierzy. Obecnie ponownie jest on częścią Polski.
Ja, tj. autor tej strony (patrz zdjęcie "Fot. #B1"), urodziłem się w Stawczyku oraz
spędziłem w nim pierwsze 18 lat swego życia. W późniejszym życiu odwiedzałem tą wioskę
tak często jak tylko byłem w stanie - wszakże jest ona moją rodzinną wsią. Ponadto kilka
pokoleń moich przodków po kądzieli wywodzi się z okolicy Stawczyka - po więcej
szczegółów patrz punkt #B2 na odrębnej stronie o mnie (dr inż. Jan Pająk - notka
autobiograficzna). Stąd uważam się za osobę wystarczająco kompetentną aby móc opisać
ową wioskę. Strona ta prezentuje moje opisy.
Głównym celem niniejszej strony internetowej jest wyjaśnienie prostymi słowami
kilku dziwnych lub tajemniczych zjawisk i paradoksów z jakimi spotykamy się w naszym
codziennym życiu. Wyjaśnienia te dokonane są posługując się przykładem wsi Stawczyk,
która prawdopodobnie jest jedną z najdziwniejszych wsi Polski.
Niniejsza strona opisuje również wieś Stawczyk, czyli ów miniaturowy chociaż
historycznie najstarszy fragment innej wsi do której ona przylega, a która nazywa się
"Wszewilki". Obecnie wieś Stawczyk zwykle oficjalnie nazywa się podwójnym słowem
"Wszewilki-Stawczyk". Odnotuj jednak że kiedyś ta najstarsza część wsi Wszewilek
nazywała się inaczej, mianowicie "Stawczyk", wcześniej "Wszewilki", przedtem "Cegielnia",
jeszcze wcześniej (tj. przed 1945 rokiem) "Neu-Steffitz", itp.
Część #B: Geografia wsi Stawczyk - gdzie jest zlokalizowany i jak go znaleźć:
#B1. Wygląd i opisy wsi Stawczyk:
Wieś Stawczyk jest bardzo mała. Ma jedynie około 20 domów i około 75
mieszkańców. Jednak na przekór takiej jej miniaturowej wielkości przebiegają przez nią aż
3 historycznie istotne drogi. Zasadnicza i najstarsza część jej zabudowań rozmieszczona
jest wzdłuż bardzo starej i do dzisiaj piaszczystej drogi która kiedyś wiodła z miasta Milicza
do wsi Godnowo i dalej do Sulmierzyc. Ponadto dawno temu sporo zabudowań tej wioski
było też rozmieszczonych wzdłuż jeszcze innej starej i do dzisiaj piaszczystej drogi, która
od wieków stanowiła fragment tzw. "Bursztynowego Szlaku". Jednak do dzisiaj przy
pozostałości owego "Bursztynowego Szlaku" ostał się tylko jeden budynek - kiedyś
zamieszkały przez moich rodziców i mnie. Przez Stawczyk przebiega też jeszcze jedna,
dzisiaj już wyasfaltowana szosa - chociaż nadal pozbawiona chodnika. Jest ona najnowszą
drogą tej wioski, bowiem wytyczona i zbudowana ona była dopiero około 1875 roku. Jednak
przy niej stoi zaledwie około 5 budynków.
Do dnia dzisiejszego w internecie opublikowałem już aż kilka opisów wsi
Stawczyk. Tyle że poprzednio opisywałem tą wieś pod odmiennymi nazwami albo wsi
"Wszewilki-Stawczyk", albo też wsi "Wszewilki" - wszakże wszystkie te nazwy są też
nazwami Stawczyka. Czytelnicy najważniejszą część opisów tej wsi znajdą na stronie
internetowej o nazwie wszewilki.htm.
Na dodatek do owej strony, istnieje kilka dalszych stron posiadających z nią
związek tematyczny i także opisujących dokładnie wieś Stawczyk. Najważniejsza z tych
tematycznie związanych stron o wsi Stawczyk to strona wszewilki_milicz.htm. W swoim
punkcie #8 opisuje ona bowiem "szlaki wędrowne" w obrębie i wokół Stawczyka (zwanego
także Wszewilkami-Stawczykiem, lub Wszewilkami). Szlaki te umożliwiają "poinformowane"
zwiedzenie najważniejszych z opisywanych tutaj miejsc i obiektów tej wioski. Inna też
tematycznie związana strona o Stawczyku, to strona o nazwie wszewilki_jutra.htm. Ta z
kolei opisuje moje marzenia na temat przyszłego rozwoju i charakteru Stawczyka (i
Wszewilek). Jedną z niezwykłości strony wszewilki_jutra.htm jest że opisuje ona moją
"podróż wehikułem czasu" do owej wsi w odległej przyszłości. Owa podróż do Stawczyka
przyszłości zaprezentowana została w punktach #J1 do #J3 z odrębnej strony
wszewilki_jutra.htm, zas skrótowo podsumowana poniżej w punkcie #C4.
Fot. #B1 (L1 w [10]): Ja (tj. Dr Jan Pajak - autor tej strony) sfotografowany w Stawczyku
wraz ze swoim bratem Czesławem. Ja jestem tym chudym młodzieńcem bez okularów
stojącym bliżej samochodu Fiata 126p. Paradoksem tego zdjęcia jest, że owa chuda osoba
pokazana na nim na tle wsi Stawczyk (tj. ja), zgodnie z najróżniejszymi oficjalnymi
dokumentami, urodziła się w aż kilku odmiennych wsiach naraz. Znaczy urodziła się we
wsiach zwanych: (1) Cegielnia, (2) Wszewilki, (3) Stawczyk, oraz (4) Wszewilki-Stawczyk. Z
pewnym przybliżeniem można też twierdzić, że osoba ta urodziła się w byłej wsi zwanej (5)
Neu-Steffitz. Czy to jednak oznacza, że osoba ta faktycznie, tak jak hinduski bóg "Brahma",
istnieje w aż czterech osobach naraz? Proszę więc sobie wyobrazić konfuzję i szok którą
jakiś naukowiec nawykły do jednoznaczności by doznał gdyby mu przyszło zdefiniować
gdzie osoba ta faktycznie się urodziła. Podobnych paradoksów i konfuzji nasz świat
fizyczny jest pełen. Niniejsza strona wyjaśnia niektóre z nich wraz z ich powodami. (Kliknij
na niniejsze zdjęcie jeśli zechcesz zobaczyć je w powiększeniu.)
W czasach wykonania powyższego zdjęcia na stałe mieszkałem już we
Wrocławiu. Tylko czasami odwiedzałem rodziców którzy nadal mieszkali wówczas w
Stawczyku. Zdjęcie to ujmuje więc wygląd Stawczyka ogladany z domu moich rodziców.
Kilka metrów poza tyłem widocznego na zdjęciu samochodziku Fiata przebiegał fragment
jednego z najstarszych szlaków handlowych Europy i świata, tj. słynny Bursztynowy Szlak.
Niestety, do dzisiaj przetrwało po nim niewiele śladów.
Oczywiście zdjęcie to było pstryknięte bardzo dawno temu (dokładnego roku nie
pamiętam). W międzyczasie mój wygląd się nieco zmienił. Jak obecnie wyglądam pokazuje
to lepiej albo zdjęcie z końca strony o nazwie tapanui_pl.htm, albo też zdjęcia ze strony
bitwa_o_milicz.htm.
Czytelnicy którzy pamiętają dawne technologie fotograficzne odnotują zapewne
że powyższa fotografia została wykonana w starej technologii tzw. "ORWO" koloru.
Prawdopodobnie też była ona jedną z pierwszych kolorowych fotografii wykonanych w
Stawczyku. Stary ORWO kolor różnił się dosyć wyraźnie od używanego obecnie "Kodak
Color". Inne zdjęcie też wykonane w ORWO kolorze pokazane jest na "Fot. #C2" ze strony
aliens_pl.htm.
***
Zauważ że można zobaczyć powiększenie każdej fotografii z niniejszej strony
Jeśli ktoś życzy sobie przesunąć jakąś ilustrację (tj. dowolną fotografię lub
rysunek) - znaczy jeśli zechce przemieścić tą ilustrację w inne miejsce ekranu z którego
właśnie ten ktoś czyta jej opis, a jednocześnie jeśli ów ktoś zechce pomniejszyć lub
skonfigurować odrębne okienko w którym ilustracja ta się ukaże, wówczas powinieneś
uczynić co następuje: (1) kliknąć na tą ilustrację aby spowodować jej pojawienie się w
odrębnym nowym okienku, (2) upewnić się że to nowe okienko jest przełączone na
możliwość jego przekonfigurowywania i przemieszczania (w tym celu należy rzuć okiem na
środkowy kwadracik z owych trzech kwadracików obecnych w jego prawym górnym rogu kwadracik ten powinien zawierać w sobie obraz tylko jednego ekraniku, jeśli więc widnieją
tam aż dwa ekraniki wówczas trzeba na nie kliknąć tak aby zmienić je w jeden ekranik), (3)
zmniejszyć wymiary tego odmiennego okienka (z danym zdjęciem lub rysunkiem) poprzez
"złapanie" myszą jego prawego-dolnego narożnika i przesunięcie tego narożnika w góręlewo aby otrzymać rozmiar tego odrębnego okienka jaki sobie życzymy mieć (odnotuj że
kiedy raz zmniejszymy rozmiar pierwszej takiej ilustracji, wówczas wszelkie następne
kliknięte ilustracje pojawią się już w owych zmniejszonych rozmiarach - chyba że je
ponownie powiększymy w taki sam sposób), a następnie (4) przemieść to odmienne
okienko z ilustracją w miejsce strony internetowej w którym zechcemy je oglądać. (Aby je
przemieścić należy złapać je myszą za ten niebieski pasek na jego górnej krawędzi).
Odnotuj też, że jeśli przesuniemy (suwakiem) tekst danej strony kiedy go czytamy,
wówczas owo nowe odrębne okienko z dodatkowym rysunkiem nagle zniknie. Aby je
ponownie przywrócić w nowe położenie strony musimy kliknąć na jego "ikonkę" (nazwę)
istniejącą w najniższej części ekranu.
#B2. Jak znaleźć wieś Stawczyk:
Wieś Stawczyk leży około 2 kilometrów według "lotu sroki" na północny-wschód
od małego miasteczka Milicz z południowo-zachodniej Polski. Mapa Stawczyka w 2009
roku była obiecana jako dostępna pod adresem www.mapamilicza.pl/galeria.php?id=30.
Kiedy jednak zaglądałem na ten adres we wrześniu 2009 roku, pokazywano tam jedynie
zdjęcie najbardziej reprezentacyjnego i ucywilizowanego fragmentu wsi Stawczyk - tj. tego
który jest rozłożony wzdłuż owej wyasfaltowanej szosy z Milicza do Sulmierzyc, a stąd przy
którym stoi znak drogowy Stawczyka. Dlatego dokładne położenie Stawczyka lepiej jest
ustalić sobie z mapy Wszewilek - która to mapa w 2009 roku była dostępna pod adresem
www.mapa-online.pl/mapa,Wszewilki.html. Na owej mapie Wszewilek wystarczy znaleźć
gdzie są Wszewilki oraz gdzie przebiegają owe tory kolejowe po wschodniej stronie
Wszewilek - które oddzialają Wszewilki od Stawczyka. Stawczyk znajduje się tuż przy
Wszewilkach, przy tej samej co Wszewilki głównej drodze z Milicza do Sulmierzyc, tyle tylko
że jego zabudowa zaczyna się zaraz za torami kolejowymi oddzialającymi Stawczyk od
Wszewilek. Ponieważ na mapie tej pokazane są też Sławoszewice, rzeka Barycz, oraz owe
tory kolejowe które kiedyś staranowały prastary rynek Wszewilek, położenie Stawczyka
można też ustalić po położeniu owych Sławoszewic w odniesieniu do Baryczy i torów
kolejowych. Mianowicie, Stawczyk leży powyżej (tj. na północ) od Sławoszewic, po drugiej
stronie rzeki Barycz, jednak po tej samej stronie torów kolejowych co Sławoszewice. Tak
szczerze mówiąc, to aż się prosi aby Stawczyk i Sławoszewice połączyć razem drogą i
puścić po owej drodze okrężny autobus miejski "8" (tj. "ósemka"). Autobus taki łączyłby
Stawczyk ze Sławoszewicami, Miliczem, Karłowem, ponownie Miliczem, ul. Krotoszyńską,
Wszewilkami, poczym ponownie wracałby do Stawczyka. Wprowadzenie tego połączenia
sugeruje znajomość chińskiej sztuki zwanej "Feng Shui" - dlatego na futurystycznej stronie
internetowej wszewilki_jutra.htm ja od dawna postuluję zbudowanie owej drogi ze
Stawczyka do Sławoszewic. Wszakże zbudowanie drogi ze Stawczyka do Sławoszewic
ponownie zamknęłoby otwarty przez Niemców w 1875 roku obieg energii "chi". To z kolei
spowodowałoby ożywienie gospodarcze całego regionu oraz powrót zamożności i dobrej
fortuny do owych terenów.
Internetowe mapy okolic Stawczyka dostępne w czasach pisania tej strony (tj. w
2009 roku) były jednak wysoce nieprecyzyjne. Ani bowiem NIE zaznaczały one położenia
Stawczyka, ani nawet NIE zaznaczały zabudowy Stawczyka rozłożonej wzdłuż trzech
historycznie istotnych dróg (m.in. nie zaznaczały byłego "Bursztynowego Szlaku" który
przebiegał właśnie przez Stawczyk). Dlatego znacznie lepiej konfugurację i zabudowę
Stawczyka ukazuje zdjęcie satelitarne Stawczyka i jego okolic dostępne pod adresem
http://maps.google.com/maps?ll=51.551406,17.286901&spn=0.026010,0.058545&t=k&hl=e
n. Zdjęcie to tak wycelowałem, aby pokazywało ono całą górną pętlę autobusu okrężnego
"8" (tj. "ósemka") jakiego uruchomienie postuluję w punktach #B1 do #B3 odrębnej strony
wszewilki_jutra.htm aby spowodować lokalną cyrkulację energii "chi" i w ten sposób
spowodować ekonomiczne ożywienie miejscowości związanych ze Stawczykiem. Dlatego
oprócz zabudowań Stawczyka widocznych w prawym-górnym rogu tego zdjęcia (tj. w
północno-wschodniej jego części), pokazuje ono również: Sławoszewice położone po
przeciwnej stronie rzeki Barycz niż Stawczyk, całą długość szosy łączącej Sławoszewice z
Miliczem, zabudowę starówki miasteczka Milicz widoczną w dolnym-lewym rogu zdjęcia (tj.
w południowo-zachodniej jego części), ulicę Krotoszyńską łączącą Milicz z Wszewilkami,
Wszewilki, oraz oczywiście drogę powrotną do Stawczyka która przylega z Milicza przez
Wszewilki do Stawczyka. Na zdjęciu tym widać również rzekę Barycz, oraz owo celowe
zagięcie torów kolejowych tak wycelowane aby staranować dawny (historyczny) ryneczek
Wszewilek. Owe tory stały się właśnie granicą oddzielającą Wszewilki od Stawczyka.
Jeszcze inną mapę Wszewilek, a stąd i okolic wioski Stawczyk, można zobaczyć
też na stronie internetowej o adresie www.mapapolski.pl/ (po kliknięciu na link wywołujący
tą stronę należy wpisać tam nazwę Wszewilki w okienko "Miejscowość", poczym kliknąć na
"Pokaż"). Na mapie tej czarną linią zaznaczony jest przebieg linii kolejowej która w 1875
roku staranowała miniaturowy ryneczek Wszewilek. Jak widać z owego przebiegu, linia ta
celowo najeżdża na Stawczyk ze wschodu, zaś po staranowaniu ryneczka tej miejscowości
odjeżdża ponownie na wschód. Tą samą linię kolejową, a także miejsce po byłym ryneczku
Wszewilek, można sobie też oglądnąć na znacznie dokładniejszym od map zdjęciu
satelitarnym Stawczyka, wskazywanym już uprzednio w tym punkcie niniejszej strony. Tam
również wyraźnie widać przebieg linii kolejowej zagięty celowo ku byłemu ryneczkowi
Wszewilek. Ktoś najwyraźnie był wysoce wrogi dawnym Wszewilkom aby tak złośliwie
zaprojektować przebieg owej linii kolejowej. Odnotuj również, że wszystkie stawy widoczne
na owym zdjęciu przy samym Stawczyku uformowane zostały dopiero około 1990 roku
(żadnych stawów tam nie było w czasach kiedy linia kolejowa była budowana). Lokacja tych
stawów też została dobrana na tyle złośliwie, aby zalały one m.in. pozostałości około 1000letniego młyna wodnego który przez wszystkie te wieki operował na poprzednim korycie
Baryczy właśnie przy dzisiejszej wsi Stawczyk.
Jak odnotowałem to podczas mojej wizyty w Stawczyku przyszłości opisanej w
punkcie #C4 tej strony, kiedyś zbudowany będzie jeszcze jeden staw którego brzegi będą
sięgały niemal do zaplecza obecnych zabudowań Stawczyka. Jednak ów następny staw
będzie miał już dobroczynne znaczenie dla Stawczyka - prawdopodobnie bowiem zostanie
zbudowany już po domknięciu obiegu "chi" szosą łączącą Stawczyk ze Sławoszewicami i
po uruchomieniu miejskiego autobusu okrężnego "8" (tj. "ósemka"). Będzie on bowiem
wykorzystywany jako rodzaj sztucznego jeziora rekreacyjnego, zamieniając w ten sposób
Stawczyk w modny ośrodek kultury i wypoczynku.
Fot. #B2: Stara poniemiecka mapa Milicza i okolic Stawczyka - courtesy "Miliczanin-1931".
(Kliknij na tą mapę aby zobaczyć ją w powiększeniu lub aby przesunąć ją w inne miejsce
ekranu.) Ponieważ jest ona aż tak stara, wzdłuż linii jej zagięć powstały pęknięcia które na
powyższym skanie są widoczne jako dwie ciemne krzyżujące się linie. Stąd podczas
oglądania tej mapy owe dwie proste ciemne linie należy ignorować tak jakby ich wogóle nie
było. Na mapie tej wyraźnie widać wieś obecnie nazywaną "Wszewilki" zaś w czasach
rysowania owej mapy zwaną po niemiecku "Ziegelscheune". Jeśli zaś mapę tą się
powiększy, wówczas na przedłużeniu głównej szosy przez "Wszewilki" (tj. szosy przez
"Ziegelscheune") ku wschodowi, widać nieco rozmazany napis "Neu-Steffitz" - która to
nazwa reprezentuje niemiecką nazwę dla dzisiejszego "Stawczyka". Ciekawe że na
powyższej mapie zaznaczony jest każde domostwo byłego Stawczyka, w tym domostwa
które dzisiaj już NIE istnieją bowiem zostały spalone zaraz po wojnie.
Aby móc zobaczyć indywidualne domy na powyższej mapie Milicza i okolicznych
wsi, najpierw trzeba mapę tą sobie powiększyć do wymaganej przez nasze oczy skali.
Powiększanie to trzeba zacząć od kliknięcia na ową mapę. Kliknięcie to otworzy nam
odrębne okienko zawierające tylko tą mapę gotową do powiększania. Wówczas trzeba
kliknąć w owym nowym okienku na maleńką "lupę" (zawierającą znak + w środku) jaka
pojawi się u dołu owego odrębnego okienka z mapą. Potem zaś trzeba przyłożyć ową
"lupę" do miejsca na mapie które chce się powiększyć i klikać na owym miejscu tak wiele
razy aż miejsce to ukaże się nam w wymaganej skali powiększenia. Odnotuj że całe owo
nowe okienko z powiększoną mapą daje się powiększać, pomniejszać i konfigurować, a
także przesuwać w inne miejsca ekranu (instrukcje jak to czynić podane są pod pierwszą
ilustracją m.in. z następujących totaliztycznych stron: soul_proof_pl.htm, god_proof_pl.htm,
ufo_proof_pl.htm.)
Jeśli czytelnik uważnie przyglądnie się powyższej mapie, wówczas odnotuje na
niej kilka szokujących "nieregularności". Przykładowo odnotuje owo dziwne łukowate
wygięcie ku zachodowi milickiej linii kolejowej, które zostało celowo tak dobrane, aby owa
linia kolejowa staranowała historyczny ryneczek wsi "Ziegelscheune" (tj. obecnej wsi
"Wszewilki") wraz z prastarym kościółkiem kiedyś stojącym przy owym ryneczku
(zilustrowanym na "Fot. #C5" ze strony sw_andrzej_bobola.htm, oraz na "Fot. #2" ze strony
wszewilki_jutra.htm.) Owa linia kolejowa przepołowiła też historyczną wieś "Ziegelscheune"
(tj. obecne "Wszewilki") rozdzialając ją na dwie odrębne wsi, tj. na "Ziegelscheune" (tj.
obecne "Wszewilki") oraz na "Neu-Steffitz" (tj. obecny "Stawczyk"). Co nawet bardziej
szokujące, to że gdyby takie łukowate zagięcie linii kolejowej miało miejsce nieco wcześniej
(tj. nieco bardziej na południe), wówczas stacja kolejowa Milicza mogłaby zostać
zbudowania niemal tuż przy rynku Milicza (zamiast być zbudowana około dwa kilometry na
wschód od Milicza) - co zwiększyłoby użyteczność tej kolei i wcale nie prowadziłoby do jej
obecnego zamykania z powodu braku pasażerów wolących używać bliższy do Milicza
dworzec autobusowy. Kolejną taką "nieregularnością" widoczną na owej mapie jest nazwa
"Neu-Steffitz" dla dzisiejszej wsi "Stawczyk". Jak widzimy to z mapy, oznacza ona "nową
wieś Steffitz" (tj. jakby nową wersję dzisiejszej wsi "Stawiec"). Jednak ów "Neu-Steffitz" jest
nawet bardziej oddalony od wsi "Steffitz" (tj. od obecnej wsi "Stawiec") niż wynosi jego
odległość od Milicza. Dlaczego więc Stawczyk nie został nazwany np. "Neu-Militsch" (tj.
"nowy Milicz") albo "Neu-Ziegelscheune" (tj. "nowe Wszewilki") zamiast być nazwany "NeuSteffitz"? Wszakże leży on bliżej Milicza i Wszewilek niż Stawca, a ponadto ma on trwały
historyczny związek z Miliczem i z Wszewilkami (za to NIE ma żadnego związku ze
Stawcem). Kolejna z "nieregularności" widocznych na owej mapie polega na tym że
najwyraźniej celowo ignoruje ona pokazanie całego przebiegu ciągle wówczas istniejącego
i używanego dawnego "Bursztynowego Szlaku" - który wiódł przez dzisiejszą wieś
Stawczyk. (Ów celowo zignorowany na mapie fragment "Bursztynowego Szlaku" ciągle był
używany w czasach mojej młodości, tj. zaraz po drugiej wojnie światowej - kiedy to w
Stawczyku nazywano go "drogą do tamy".) Dokładny przebieg owego szlaku opisany został
w punkcie #8.1 totaliztycznej strony wszewilki_milicz.htm. Następna "nieregularność"
udokumentowana tą mapą jest że w czasie jej wykonywania NIE istniały jeszcze dzisiejsze
stawy zalewające dawny historyczny młyn wodny Milicza oraz spory fragment dawnego
"Bursztynowego Szlaku". (Stawy te pokazują już dzisiejsze mapy wskazywane w punkcie
#B2 tej strony, zaś omawiane w punktach #B2 i #E1 strony wszewilki.htm oraz w punkcie
#B2 tej strony.)
Wszystkie powyższe "nieregularności" wzięte razem wyraźnie dokumentują, że
dzisiejsza wieś Stawczyk jest nieprzerwanie poddawana jakimś dziwnym prześladowaniom,
opisywanym m.in. w punktach #E1 i #E2 totaliztycznej strony wszewilki.htm, oraz w
punktach #C4 i #K3 totaliztycznej strony wszewilki_jutra.htm. W obliczu istnienia
dokumentacji (takiej jak np. powyższa mapa) która jednoznacznie dowodzi faktyczności
owego nieprzerwanego prześladowania wsi Stawczyk, warto zadać sobie pytanie:
"dlaczego i przez kogo wieś ta jest prześladowana nieprzerwanie przez aż tak długi okres
czasu?". Znaczy, czy prześladowanie to jest tylko wyrazem działania tzw. "pola moralnego"
- podobnym do działania "przekleństwa wynalazców" opisanego w punkcie #G3
totaliztycznej strony eco_cars_pl.htm. (Jeśli tak - to co aż tak "moralnie poprawnego" wieś
ta czyni aby zasłużyć sobie na tak zawzięte prześladowania?) Czy też prześladowanie to
jest wyrazem istnienia i złowrogiego działania jakiejś "szatańskiej mocy" która wie coś na
temat Stawczyka czego my dzisiaj ciągle jeszcze nie wiemy?
#B3. Inne wsi też naszące nazwę "Stawczyk" lub nazwy do niej pokrewne:
W chwili obecnej nazwa "Stawczyk" jest unikalna. Znaczy, oprócz wsi Stawczyk
opisywanej na niniejszej stronie, NIE ma już na całym świecie drugiej miejscowości
noszącej tą samą nazwę "Stawczyk".
W tym miejscu powinienem jednak nadmienić, że kiedyś (dawno temu) istniała
inna wieś Stawczyk położona w odmiennym regionie Polski. Tamten inny Stawczyk był
własnością szlacheckiej rodziny "Stawczyków" od której wywodzi swoje pochodzenie duża
grupa ludzi do dzisiaj noszących nazwiska "Stawczyk" - po więcej szczegółów patrz punkt
#G1 przy końcu tej strony. Niefortunnie dla owych ludzi, tamta wieś szlachecka została
przemianowana na inną nazwę sporo czasu temu. Do dzisiaj zaginęła już nawet pamięć
gdzie owa wieś była zlokalizowana, kiedy przemianowano jej nazwę, oraz jak brzmi jej
dzisiejsza nazwa (gdyby któryś z czytelników miał jakieś informacje na te tematy, byłbym
wdzięczny za ich udostępnienie do opublikowania na niniejszej stronie).
Jednak nazwy pokrewne do "Stawczyka" wcale NIE są już aż tak unikalne.
Przykładowo tylko w Polsce znajdują się aż 3 miejscowości noszące nazwę "Stawiec".
Jedną z tych miejscowości jest ów "Stawiec" oddalony od "Stawczyka" tylko o około 3
kilometry. Ja posądzam że to właśnie od niego "Stawczyk" otrzymał swoją nazwę. Wszakże
"Stawczyk" to jakby "Mały Stawiec". Tymczasem Niemcy którzy w 1875 roku wymyślili
nazwę dla obecnego Stawczyka nazywali go "Neu-Steffitz" co oznacza "Nowy Stawiec",
podczas gdy sam Stawiec Niemcy nazywali "Steffitz".
Niezależnie od Stawca zlokalizowanego około 3 kilometry na północny-zachód
od Stawczyka, w Polsce znajdują się jeszcze dwa dalsze Stawce. Kolejny z nich to osiedle
znajdujące się niedaleko dawnej stolicy Krzyżaków, czyli Malborka. Administracyjnie należy
on do gminy Nowy Staw, koło Malborka, województwo pomorskie. Jeszcze jeden (trzeci)
Stawiec jest wioską w Gminie Nowy Dwór Gdański, województwo pomorskie.
Część #C: Symbolizm moralny wsi Stawczyk - czyli wsi która powstała z prześladowań,
istnieje jako symbol prześladowań, oraz dostarcza ilustrację następstw prześladowań:
#C1. Jak "prawa moralne" powodują że "uciskający uciska również i siebie samego":
Filozofia zwana totalizm odkryła że niezależnie od dobrze wszystkim znanych
praw fizyki, życiem ludzi rządzi również odmienny rodzaj praw zwanych prawami
moralnymi. Faktycznie to istnienie praw moralnych dałoby się wydedukować z religii.
Wszakże jeśli istnieje "miłujący sprawiedliwość" Bóg, wówczas nawet dziecko jest w stanie
się domyślić że ów Bóg musi nagradzać i karać wszystkich ludzi według zawsze tych
samych zasad. Owe więc ścisłe i zawsze te same zasady według których sprawiedliwy Bóg
powtarzalnie nagradza lub karze postępowania ludzi, byłyby właśnie "prawami moralnymi".
Oczywiście, gdyby prawa moralne zdefiniować wyłącznie jako zbiór zasad nagradzania i
karania używanych przez Boga, wówczas istnienie i działanie tych praw odnotowaliby oraz
respektowaliby tylko ci ludzie którzy już poznali i uznają rozległy naukowy materiał
dowodowy potwierdzający że Bóg istnieje. Natomiast przykładowo tzw. "ateiści" odrzucaliby
wszelkie próby zdefiniowania i respektowania praw moralnych. Z tego powodu filozofia
totalizmu, a także jej odwrotność czyli tzw. filozofia pasożytnictwa, definiują "prawa
moralne" na całkowicie świecki sposób. Prawa te zaś dają się łatwo zdefiniować na świecki
sposób, ponieważ okazuje się również, że w świecie fizycznym działa szczególny rodzaj
niewidzialnego pola, podobnego do pola grawitacyjnego. Owo niewidzialne pole przez
totalizm zwane jest "polem moralnym". Powoduje ono, że podobnie jak wspinanie się pod
górę pola grawitacyjnego wymaga wkładania w to wysiłku, również czynienie wszystkiego
co moralne, też wymaga włożenia w to wysiłku. (Np. rozważ ile wysiłku wymaga np.
mówienie prawdy.) Dzięki więc istnieniu owego niewidzialnego "pola moralnego" czynienie
tego co moralne wymaga wysiłku, zaś czynienie tego co niemoralne jest łatwe i przyjemne.
Innymi słowy, wspinanie się pod górę "pola moralnego" zamienia naszą pracę w szczególny
rodzaj energii potencjalnej zwanej "energią moralną" lub "zwow", zaś ześlizgiwanie się w
dół owego pola moralnego rozprawsza z nas tą energię. Z fizyki zaś wiemy, że wszędzie
gdzie istnieje jakieś pole oraz jakaś energia, istnieć również będą odpowiednie prawa które
rządzą dzialniem tego pola i przepływami tej energii. Z tej wiedzy fizyki wywodzi się więc
"świecka definicja praw moralnych". Definicja ta stwierdza, że "prawa moralne są to prawa
które rządzą przepływem energii moralnej oraz działaniem pola moralnego". Taką zaś
świecką definicję praw moralnych są już w stanie zaakceptować również i ateiści. Wszakże
skupia się ona wyłącznie na skutkach działania praw moralnych. Z kolei owe skutki są już w
stanie zaobserwować nawet ateiści.
Prawa moralne działają w raczej niezwykły sposób. Gdybyśmy chcieli
podsumowac ich działanie jednym zdaniem, wówczas moglibyśmy stwierdzić, że prawa
moralne przywracają sprawiedliwość przez nagradzanie moralności i karanie niemoralności.
Znaczy, jeśli przykładowo ktoś czyni coś niemoralnego, np. krzywdzi innych, wówczas
zadziałają właśnie owe "prawa moralne" i wyrównają rachunki. Prawa te NIE wyrównują
jednak rachunków w taki sam sposób w jaki uczyniliby to ludzie (np. poprzez połamanie rąk
które krzywdziły). Prawa te mają swoje własne, wysoce dyskretne i subtelne, metody
działania. Przykładowo, zamiast połamać ręce które kogoś skrzywdziły, spowodują one
bankructwo właściciela tych rąk, oraz spowodowane tym bankructwem głód i cierpiania
które są równe cierpieniom zadanym poprzez szerzenie krzywdy. Albo spowodują one że
właściciela tych rąk opuści żona i musi on cierpieć żyjąc samotnie. Albo spowodują że
umrze mu ktoś kogo bardzo kocha. Itd., itp.
Jedna z metod działania praw moralnych powoduje, że ucisk zawsze zatacza
pełny okrąg i uderza w tego co uciska. Anglicy mają na to nawet przysłowie które stwierdza
"Curses, like chickens, always come back home to roost" (tj. "Złożeczenia zawsze zatoczą
krąg i powrócą do tego co je ze siebie wysłał"). Ta metoda działania praw moralnych jest
wyraźnie widoczna jeśli ktoś prześledzi losy opisywanej tutaj wsi Stawczyk. Mianowicie, jak
to wyniknie z opisów które nastąpią, Stawczyk zawsze był prześladowany i uciskany przez
władze które umiejscowione są w pobliskim Miliczu. Dlatego "prawa moralne" tak
zadziałały, że efekty owych prześladowań i ucisku Stawczyka zataczają pełny okrąg i
uderzają z powrotem w ów Milicz. Jak to się dzieje, wyjaśnię to w opisach które teraz
nastąpią.
#C2. Historia wsi "Stawczyk": powstanie z prześladowań, nieustanne doświadczenie
prześladowań, ilustrowanie następstw prześladowań:
Stawczyk jest wsią która stanowi symbol nieuzasadnionych, chociaż
nieustających prześladowań. Wszakże wieś ta powstała właśnie jako wynik prześladowań.
Ponadto, wieś ta jest prześladowana przez cały dotychczasowy okres swego istnienia nawet do dzisiaj. Co najbardziej szokujące, to że w międzyczasie zmienił się kraj do
którego Stawczyk należy, zmienił się też ustrój i ideologia. Prześladowania jednak
Stawczyka nadal nie ustały. Każdy może je odnotować jeśli rozglądnie się po owym
Stawczyku, oraz jeśli porówna stan i sytuację Stawczyka ze stanem i sytuacją pobliskiej wsi
Wszewilki - która oddzielona jest od Stawczyka jedynie szerokością dwóch szyn torów
kolejowych. Wszakże porównanie Wszewilek i Stawczyka wygląda jak porównanie
przysłowiowego "królewicza i żebraka" - i to na przekór że kiedyś były to dwie części jednej
i tej samej wioski. Przykładowo, przez Wszewilki wiedzie doskonała wybrukowana droga.
Natomiast wszystkie główne drogi Stawczyka są nadal polnymi drogami w których koła (i
nogi) zapadają się w piasku po osie (i kostki). Wszewilki mają chodnik. Stawczyk ma
jedynie pobocza drogi porośnięte zielskiem. Wszewilki mają wodę z wodociągów, a
niektóre domy i gaz. Stawczyk ciągle jest zależny od studni i nadal NIE ma gazu. Wszewilki
mają przystanek autobusowy i połączenie autobusowe z Miliczem. Stawczyk musi
pedałować do Milicza na rowerach. Itd., itp. Takich zaniedbań i skrytych prześladowań jest
znacznie więcej, jednak narazie wstrzymam się od ich pełnego opisywania.
Wiedząc o działaniu "praw moralnych" opisanych w poprzednim punkcie #C1,
oraz będąc świadomym że wszelkie dotychczasowe prześladowania Stawczyka zawsze
wywodzą się od władz administracyjnych zlokalizowanych w pobliskim mieście Miliczu,
warto poznać mechanizm za pośrednictwem którego prześladowania Stawczyka zataczają
koło i uderzają w ów Milicz. Aby zas to poznać, najpierw musimy zapoznać się z
przedziwną historią Stawczyka.
Przejawy prześladowań wsi Stawczyk, których dowody przetrwały aż do dnia
dzisiejszego, rozpoczęły się około 1875 roku. Do owego roku 1875 wieś "Stawczyk" była
częścią sąsiadującej z nią dzisiaj odmiennej wsi zwanej Wszewilki. Znaczy, aż do 1875
roku Stawczyk był wschodnią połową Wszewilek. W owych czasach wszystkie
zabudowania Stawczyka zlokalizowane były nawet bliżej starego ryneczka historycznych
Wszewilek niż obecnie oddalona jest od tego starego ryneczka większość zabudowań
obecnej wsi Wszewilki. Innymi słowy, Stawczyk jest większym nosicielem historycznych
tradycji Wszewilek, niż nosicielem tych tradycji są dzisiejsze Wszewilki. Z powodu owej
bliskości Stawczyka do rynku historycznych Wszewilek, historia wsi "Stawczyk" aż do 1875
roku była równocześnie historią wsi Wszewilki. Z kolei historię wsi Wszewilki czytelnik może
sobie poczytać poprzez zaglądnięcie do odrębnej strony internetowej o nazwie
wszewilki.htm.
Niestety, w 1875 roku historie obu tych wsi oddzieliły się od siebie. Mianowicie w
1875 roku zbudowana była linia kolejowa wiodąca z Milicza do Krotoszyna i dalej do
Gniezna - wzdłuż starego tzw. Bursztynowego Szlaku - którego fragment kiedyś przebiegał
właśnie przez dzisiejszą wieś Stawczyk. Ktoś zaś kto projektował ową linię kolejową,
wykorzystał ją jako narzędzie zniszczenia dawnej wsi Wszewilki. Mianowicie, ktoś ten
celowo tak wypaczył przebieg owej linii kolejowej, że zboczyła ona ku zachodowi z prostej
linii którą powinna przebiegać i staranowała miniaturowy ryneczek dawnej wsi Wszewilki.
Pod wymówką wiec budowy owej linii kolejowej, rozebrano stary kościół katolicki Wszewilek
(zilustrowany na zdjęciu ze strony wszewilki_jutra.htm), oraz rozmontowano publiczne
budowle Wszewilek które reprezentowały miejscowy przemysł i stąd decydowały o
znaczeniu i zamożnosci tej wsi - takie jak karczmę (tj. dawny hotel), śpichlerz, piekarnię,
oraz rzeźnię. Oczywiście do dzisiaj owo celowe zboczenie linii kolejowej ku zachodowi
zaraz po minięciu stacji kolejowej Milicza wyraźnie widać na mapach Wszewilek, oraz na
zdjęciu satelitarnym wskazanym w punkcie #B2 tej strony. Na mapach tych i zdjęciu
wyraźnie też widać, że natychmiast po staranowaniu historycznego ryneczka dawnych
Wszewilek i zniszczeniu przemysłu tej wsi, owa linia kolejowa z powrotem zakręca ku
wschodowi, powracając na przebieg którym gdyby podążała przez cały czas wówczas
nigdy NIE staranowałaby rynku dawnej wsi Wszewilki. (O fakcie świadczącym że owo
staranowanie ryneczka starych budowli Wszewilek torami kolejowymi było celowe i złośliwie
zaplanowane, świadczy też fakt że gdyby takie zakrzywienie torów ku wschodowi dokonane
było nieco wcześniej na południe, wówczas owa linia kolejowa przebiegałaby tuż pod
obrzeżem miasta Milicza. Tymczasem w rzeczywistości kolejowa stacja Milicz została
zbudowana jako oddalona od miasta Milicza o około 2 kilometry. Taka zaś duża odległość
stacji kolejowej od miasta komplikuje docieranie do kolei i niechęca do jej używania.)
Ktokolwiek złośliwie staranował rynek starych Wszewilek torami kolejowymi,
wcale NIE poprzestał na tym akcie. Na dodatek bowiem do przepołowienia dawnych
Wszewilek, ktoś ten administracyjnie przemianował też tą część dawnych Wszewilek która
odcięta została od reszty wsi ową nową linią kolejową. Począwszy też od wówczas, ta
odcięta torami część Wszewilek została nazwana odmienną niż Wszewilki nazwą NeuSteffitz. Do dzisiaj też nosi ona odmienną od Wszewilek nazwę, mianowicie nazwę
"Stawczyk". W ten sposób staranowanie torami kolejowymi ryneczka dawnej wsi Wszewilki
stanowiło punkt czasowy w którym zaczęły się doskonale widoczne do dzisiaj
prześladowania Stawczyka, oraz w którym historia obecnej "wsi-martyra" o nazwie
"Stawczyk" oddzieliła się od historii dawnej wsi Wszewilki.
Tajemnicze choć dobrze ukryte prześladowania wsi Stawczyk wcale NIE
skończyły się na jej administracyjnym oddzieleniu od dawnej wsi Wszewilki, a praktycznie
są uparcie kontynuowane nawet do dzisiaj. Przykładowo na terenie obecnego Stawczyka (a
precyzyjniej na obszarze dzisiejszego boiska sportowego w dzisiejszej wsi Stawczyk) przed
1875 rokiem organizowane były doroczne targowiska koni które były słynne aż w całej
Europie. Na targowiska te zjeżdżali się kupcy z wielu nawet bardzo odległych krajów. Na
temat tych targowisk koni piszę też m.in. w punkcie #B2 odrębnej strony o mnie (dr inż. Jan
Pająk - notka autobiograficzna). Jednak około 1890 roku ktoś w Miliczu podjął
administracyjną decyzję aby owo słynne tragowisko koni przenieść z jego poprzedniego
zlokalizowania na terenie dzisiejszego Stawczyka, w jego nowe zlokalizowanie tuż przy
mieście Miliczu - obok milickiej rzeźni. Oczywiście, po przeniesieniu targowiska w nowe
miejsce, po świecie rozniosła się wiadomość że Wszewilki NIE ogranizują już więcej
targowisk koni. Kupcy zaprzestali więc przybywania na te targowiska i tak zakończyła się
wielowiekowa tradycja tego słynnego targowiska koni. Niestety, odebranie Stawczykowi
słynnego targowiska koni było tylko kolejnym z wielu objawów tego skrytego
prześladowania. Inne przejawy tego prześladowania obejmowały m.in. zaduszenie i
zmuszenie do bankructwa starego młyna wodnego Stawczyka, czy nadanie Stawczykowi
nazwy "Neu-Steffitz" zamiast nazwy "Neu-Ziegelscheune" (nazwa "Ziegelscheune" jest
niemiecką nazwą ówczesnych "Wszewilek") - po poprawne tlumaczenia na niemiecki nazw
obecnych polskich miejscowości patrz strona genealogienetz.de.
W ramach owych wielowiekowych prześladowań Stawczyk NIE otrzymał nawet
własnej stałej nazwy. Administracyjnie uważa się go za wieś odrębną od Wszewilek.
Jednak wcale NIE daje mu się odrębnej nazwy. Przykładowo, zaraz po odcięciu go od
dawnych "Ziegelscheune" (tj. "Wszewilek"), Niemcy nazwali go "Neu-Steffitz". Zaraz po
wyzwoleniu nazwano go "Cegielnia" (podczas gdy Wszewilki nazwane były wówczas
"Wszewilkami"). Początkowo w mojej metryce urodzenia było więc nawet napisane że
urodziłem się w Cegielni. Kiedy jednak z powodu nazwy "Cegielnia" przez pomyłkę zaczęły
do Stawczyka przybywać ciężarówki zamierzające odebrać cegły z cegielni w pobliskim
Stawcu, nazwę tej wioski przemianowano na Wszewilki. Moje metryki urodzenia z czasów
starania się na studia zaczęły więc podawać że urodziłem się we Wszewilkach. Pod nazwą
"Wszewilki" Stawczyk istniał aż do końca czasów kiedy ja w nim mieszkałem. Około 1964
roku, kiedy przeniosłem się już do Wrocławia, nazwę owej mini-wioseczki przemianowano
na "Stawczyk". To spowodowało ponowną konfuzję, ponieważ zamiast do niej, ludzie którzy
zamierzali ją odwiedzić trafiali do pobliskiego "Stawca" - oraz wice wersa. W końcu około
1985 roku ktoś wpadł na pomysł aby nadać jej podwójną, a więc raczej niewygodną nazwę,
"Wszewilki-Stawczyk". Pod ową niewygodną nazwą oficjalnie Stawczyk istnieje ona aż do
dzisiaj. Jednak nikt NIE chce używać owej podwójnej a stąd i wysoce niewygodnej nazwy.
Dlatego większość ludzi nadal referuje do tej wioski pod nazwą "Stawczyk". Ja jednak
sugerowałbym aby kiedyś nazwać ją albo "Pająkowo" (aby uhonorować m.in. moje polskie
pochodzenie z tej właśnie wioseczki), albo też "Pajakville" (aby przerzucić most pomiędzy
miejscem mojego urodzenia i angielskojęzyczną Nową Zelandią - która reprezentuje moje
późniejsze obywatelstwo, tradycje, oraz kulturę.) Wszakże owa nazwa "Pająkowo"
zamykałaby wszelkie dotychczasowe problemy. Nie tylko bowiem ucinałaby ona dalszą
konfuzję i doskonale harmonizowała z nazwą "Wszewilki" dla wioski z której Stawczyk się
wywodzi, ale ponadto nadawałaby Stawczykowi unikalną wymowę alegoryczną. Wszystko
też wskazuje na to że najwyraźniej los celowo utrzymuje obecną konfuzję z nazwą tej wsi
aż do czasu kiedy obecny Stawczyk będzie mógł być nazwany "Pająkowo".
#C3. Rola Stawczyka w sterowaniu obiegu energii "chi" - a stąd w otwieraniu lub zamykaniu
dostępu znaczenia, dobrobytu i szczęścia do Milicza oraz do okolicznych miejscowości:
W punkcie #C1 tej strony opisałem rodzaj inteligentnej energii którą filozofia
totalizmu nazywa "energią moralną" lub energią "zwow" ("zwow" to skrót od "zasobu wolnej
woli"). Chińczycy nazywają ją energią "chi", zaś Japończycy energią "reiki". Energia ta ma
to do siebie, że ludziom, instytucjom, osiedlom, lub państwom, które mają jej dużo, przynosi
ona szczęście, dobre samopoczucie, zamożność, wpływy, itp. To dlatego indywidualne
osoby które zgromadzą wiele tej energii przeżywają tzw. nirwanę. Natomiast ci którym
energi tej chronicznie brakuje popadają w depresję, kłopoty, nieszczęscia, a w końcu
ulegają zniszczeniu. Starożytni Chińczycy wypracowali więc rodzaj wiedzy ludowej lub
sztuki, która uczy ludzi jak mają zwiększać swoje szczęście i zamożność poprzez
gromadzenie i zwiększanie owej energii "chi". Ta wiedza starożytnych Chińczyków o
zasadach dobroczynnego sterowania przepływem energii "chi" znana jest w dzisiejszym
świecie pod nazwą "Feng Shui". Po latach igrowania tej wiedzy, w Chinach nastąpił
niedawno raptowny nawrót do powszechnego jej stosowania w każdej dziedzinie życia. W
przypadku np. miejscowości czy obszarów geograficznych, najlepszym sposobem
zwiększania ilości zawartej i zgromadzonej w nich energii "chi", jest wprowadzanie tej
energii w lokalny ruch cyrkulacyjny. Poprzez zaś zgromadzenie w sobie dużej ilości energii
"chi", dane miejscowości czy obszary zwiększają swoją zamożność, znaczenie, szczęście
swoich mieszkańców, itp.
Jeśli ktoś przeanalizuje historię dawnego Milicza i Wszewilek opisaną na stronie
o mieście Miliczu i o wsi Wszewilki, wówczas odnotuje że aż do 1875 roku (tj. aż do czasu
podjęcia otwartych prześladowań Stawczyka), Milicz miał tak doskonale zaprojektowany
układ dróg że wyłapywały one energię "chi" oraz wprowadzały tą energię w lokalną
cyrkulację. W wyniku tego, aż do owego 1875 roku, Milicz i Wszewilki pozostawały wysoce
szczęśliwymi i zamożnymi miejscowościami. W owych czasach z Milicza wychodziły ku
dzisiejszemu Stawczykowi aż dwie główne drogi byłego tzw. "Bursztynowego Szlaku".
Jedna z nich przebiegała ku wschodowi wzdłuż rzeki Barycz, aż do mostu przez Barycz
znajdującego się kiedyś na terenie starego młyna wodnego dzisiejszego Stawczyka. Potem
droga ta biegła do dzisiejszego Stawczyka i dalej przez Pomorsko do Gniezna i Gdańska.
Jednak przy karczmie z dawnego ryneczka Wszewilek, droga ta łączyła się na krótko z inną
drogą z Sulmierzyc która biegła przez dzisiejszy Stawczyk i Wszewilki z powrotem do
Milicza. W ten sposób energia "chi" która dotarła do Milicza, zostawała wyłapywana przez
jedną z owych okrężnie obiegających dróg i już pozostawała uwięziona w cyrkulacji wokół
Milicza.
Niestety, tamten wysoce korzystny dla Milicza, Stawczyka i Wszewilek przebieg
dróg został zniszczony w 1875 roku zbudowaniem kolei i następnym upadkiem młyna
wodnego Stawczyka z jego starym mostem przez rzekę Barycz. W rezultacie, po 1875
roku, wszystkie drogi wyłącznie "wybiegały" z Milicza, NIE powodując już nawrotu energii
"chi" i wprowadzenia tej energii w lokalną cyrkulację. Wynikiem było że Milicz i
otaczającego go miejscowości szybko utraciły uprzednie znaczenie, zamożność i szczęście
ich mieszkańców. Ten stan trwa tam nawet i dzisiaj.
W punktach #B1 do #B3 odrębnej strony o nazwie wszewilki_jutra.htm sugeruję
aby zbudować drogę bitą, która jak ów zniszczony fragment "Bursztynowego Szlaku"
lączyłaby dzisiejszy Stawczyk ze Sławoszewicami, oraz aby puścić po tej drodze autobus
okrężny "8" (tj. "ósemka"). Droga ta i autobus przywracałyby bowiem zamkniętą cyrkulację
energii "chi" istniejącą w owych miejscowościach w czasach "Bursztynowego Szlaku". To
zaś przywrócenie zamkniętej cyrkulacji "chi", zgodnie z wiedzą o "Feng Shui",
przywróciłoby znaczenie, zamożność, oraz szczęście do owych miejscowości.
Z tego co obecnie wszyscy możemy naocznie zobaczyć w Stawczyku, Milickie
władze narazie kompletnie ignorują moje sugestie na temat owej drogi i autobusu "8" (tj.
"ósemka"). Pewno uważają je za "zabobony" - a nie za "wiedzę" która sprawdza się w
rzeczywistym życiu (na przekór, że powrót w komunistycznych Chinach do wdrażania w
codzinnym życiu starych zasad "Feng Shui", w przeciągu zaledwie kilku lat zamienił Chiny z
kraju o którym się jedynie żartowało, w prawdziwe światowe mocarstwo). Jednak z tego co
wyjaśniłem w następnym punkcie #C4, wynika że owo ignorowanie moich sugestii NIE
będzie trwało bez końca. W jakimś punkcie czasowym z przyszłości owa domykająca okrąg
droga ze Stawczyka do Sławoszewic zostanie bowiem faktycznie zbudowana, zaś miejski
autobus okrężny "8" (tj. "ósemka") - który tak usilnie postuluję, faktycznie będzie
uruchomiony po owej drodze. To z kolei spowoduje, że w przyszłości zacznie się nowy
okres znaczenia, zamożności i szczęścia, zarówno dla Stawczyka, jak i dla Milicza i
wszystkich innych pobliskich miejscowości. Co mnie dosyć ciekawi, to czy wladze Milicza
będą odkładały zbudowanie owej drogi, a stąd i powrót zamożności i szczęścia do ich
miasta, aż do dalekiej przyszłości, czy też już wkróce zakasają rękawy i zabiorą się za
dokonanie tego przełomowego działania.
#C4. Stawczyk przyszłości - czyli moja wizyta w Stawczyku prawdopodobnie w 2222 roku:
Ci czytelnicy którzy znają przedmiot moich badań naukowych wiedzą doskonale
że mam określone "chody" u tych co już obecnie mają w swojej dyspozycji tzw. wehikuły
czasu (tj. wehikuły do zbudowania których ja staram się nakłonić ludzi już począwszy od
1985 roku - po szczegóły patrz strona timevehicle_pl.htm). Wygląda też na to, że na
urodziny w 2009 roku zafundowano mi dosyć niezwykły prezent - tj. podróż do Stawczyka
przyszłości. Niestety, zafascynowany tym co tam widziałem, zapomniałem zapytać o datę
do której byłem tam przeniesiony. Domyślam się jednak że było to dosyć sporo lat do
przodu. Wszakże obserwuję ewolucję wyglądu Stawczyka już przez ponad 60 lat - narazie
zaś wcale NIE odnotowałem drastycznej zmiany wyglądu architektury i zabudowań tej
wioski. Tymczasem podczas mojej podróży do Stawczyka przyszłości wszystkie domy tej
wioski były już inne niż obecnie (np. materiał ich ścian wyglądał już jak rodzaj
"zadymionego szkła" lub plastyku - jaki dzisiaj widzimy tylko w niektórych co droższych
samochodach). Potem więc przeanalizowałem swoją podróż z punktu widzenia kiedy to ja
zabrałbym Jana Pająka do Stawczyka przyszłości - gdybym dokładnie znał jego
upodobania, wiedzę, zwyczaje i dążenia - tak jak najwyraźniej znał je mój tamtejszy
"przewodnik". Analiza ta doprowadziła mnie do wniosku że prawdopodobnie byłem w
Stawczyku przyszłości latem 2222 roku - ten bowiem rok miałby dla mnie szczególne
znaczenie a ponadto dobrze by pasował do zmian jakie odnotowałem wówczas w
Stawczyku. Jak też zdołałem to odnotować podczas owej wizyty, Stawczyk stanie się w
przyszłości znaczącym, zasobym i szczęśliwym miejscem na Ziemi. Będzie też dosyć
istotnym ośrodkiem kulturalnym i rekreacyjnym. Wygląda mi na to, że kulturalne i
rozrywkowe znaczenie Stawczyka przewyższy wówczas nawet znaczenie Milicza (tj. Milicz
zachowa wtedy swoje znaczenie jako ośrodek administracyjny, mieszkalny, oraz handlowy,
jednak Stawczyk przejmie od Milicza kilka innych istotnych funkcji). Stawczyk będzie
wówczas już połączony ze Sławoszewicami, Miliczem, oraz Karłowem, za pomocą
okrężnego autobusu miejskiego "8" (tj "ósemka") - do wprowadzenie którego to autobusu ja
tak usilnie namawiam. Z tego też co zobaczyłem wówczas w Stawczyku, w przyszłości
stanie on się ogromnie modnym i luksusowym miejscem zamieszkania. Prawdopodobnie
działka budowlana i willa w Stawczyku będzie wówczas warta majątek (obecnie działkę
można sobie tam kupić za grosze). Swoją podróż do Stawczyka przyszłości opisałem w
punktach #J1 do #J3 z odrębnej strony wszewilki_jutra.htm.
#C5. Moralne przesłanie które powyższa historia wsi Stawczyk stara nam się uświadomić:
Pechowo dla całej naszej cywilizacji, coraz więcej osób wierzy w bzdurne
twierdzenia niektórych dzisiejszych naukowców, powtarzających jak papugi za Darwinem,
że ludzie to nieco wyżej wyewoluowane zwierzęta. W rezultacie, coraz więcej ludzi
zachowuje się jak zwierzęta. Przykładowo, zamiast widzieć bliźniego w każdym innym
człowieku, widzą oni tylko konkurentów i zagrożenie dla swej dominacji. Zamiast wspólnie z
bliźnimi wypracowywać sobie zamożność i szczęście, wolą oni rabować od bliźnich to co im
potrzebne. Zamiast nawzajem sobie pomagać w sięganiu tam gdzie wzrok nie sięga, wolą
spychać bliźnich w dół i kopać pod nimi dołki. Itd., itp. Takie zasady zwierzęcego
postępowania być może dawałyby zamierzone efekty w jakims innym wszechświecie w
którym NIE ma Boga. Jednak w naszym wszechświecie istnieje sprawiedliwy Bóg który
poprzez stworzenie i odpowiednie wychowanie sobie człowieka jest zdeterminowany aby
osiągnąć swoje nadrzędne cele. Taki zaś sprawiedliwy Bóg nie puszcza bezkarnie
zezwierzęconych zachowań u ludzi. Dlatego Bóg ów ustanowił tzw. "pole moralne",
"energię moralną" oraz "prawa moralne" opisywane filozofią totalizmu. Te zaś, za
pośrednictwem odpowiednich mechanizmów działania karzą zezwierzęcenie, nagradzają
moralne postępowania, oraz dają ludziom wymagane lekcje. Opisana uprzednio historia wsi
Stawczyk ilustruje sobą zarówno treść jednego z praw moralnych, jak i mechanizm
działania tego prawa, a także prosty sposób na jaki ludzie mogą wykorzystać znajomość
tego mechanizmu dla podnoszenia własnego dobrobytu i poziomu szczęścia.
Prawem moralnym którego działanie jest doskonale zilustrowane przez opisaną
tutaj historię wsi Stawczyk, jest tzw. "prawo bumerangu". Generalnie stwierdza ono że
"cokolwiek z siebie wysyłasz innym, to samo powróci i do ciebie jak bumerang". W
odniesieniu jednak do losów wsi Stawczyk, działanie tego prawa najlepiej wyrażają
najróżniejsze przysłowia, np. polskie "kto pod kimś dołki kopie ten sam w nie wpada",
angielskie "curses, like chickens, always come back home to roost" (tj. "złożeczenia zawsze
zatoczą krąg i powrócą do tego co je z siebie wysłał"), chińskie "ten kto rozdaje łuki
powienien się spodziewać strzały", czy japońskie "Bóg który opuścił danych ludzi jest
Bogiem który wie". Działanie tego prawa moralnego doskonale ilustrują długoterminowe
wyniki prześladowań Stawczyka przez władze administracje zlokalizowane w pobliskim
mieście Miliczu. Wszakże historia Stawczyka wykazała że każdy z przejawów tego
przesladowania zatoczył krąg i uderzył w Milicz, pogarszając m.in. i sytuację tychże władz.
Przykładowo, staranowanie koleją katolickiego kościółka kiedyś stojącego na granicy
obecnego Stawczyka i Wszewilek wcale NIE spowodowało przejścia mieszkańców
Stawczyka na religię protestancką, a wręcz przeciwnie, protestancki kościół Milicza z
czasem został przemianowany na obecny kościół katolicki Św. Andrzeja Boboli.
Zbankrutowanie starego młyna wodnego Stawczyka wcale NIE przyniosło bogactwa
nowemu młynowi elektrycznemu który także potem zbankrutował. Przeniesienie do Milicza
dorocznego targowiska koni spowodowało że targowisko to całkowicie upadło. Zniszczenie
okrężnego odcinka Bursztynowego Szlaku oraz starej karczmy (hotelu) WszewilekStawczyka spowodowało że obecnie przejezdni przeskakują przez Milicz bez zatrzymania
się w tych miejscach. Użycie kolei do staranowania rynku Wszewilek-Stawczyka
spowodowało że z powodu dużej odległości do stacji kolej ta NIE nadaje się do służby jako
transport publiczny i obecnie już bankrutuje z braku pasażerów. Itd., itp.
Historia wsi Stawczyk ilustruje także jaki jest mechanizm działania "prawa
bumerangu" w odniesieniu do miejscowości. Mechanizm ten wykorzystuje prastarą chińską
wiedzę o działaniu tzw. "Feng Shui" oraz o roli inteligentnej energii "chi". Z kolei znajomość
tego mechanizmu pozwala na odwrócenie dotychczasowych zniszczeń wynikających z
prześladowań wsi Stawczyk, oraz na przywrócenie dobrobytu, wzrostu, powodzenia i
szczęścia dla Stawczyka, Milicza, oraz dla kilku innych pobliskich miejscowości.
Odwrócenie to wymaga jedynie odbudowania zniszczonego fragmentu "Bursztynowego
Szlaku", oraz puszczenie okrężnego autobusu miejskiego "8" (tj. "ósemkę") po tym
odbudowanym fragmencie prastarej drogi. Reszty zaś dokonają już prawa moralne oraz
dobra wola ludzi świadomych działania tych praw.
Oczywiście, niezależnie od historii wsi Stawczyk, działanie tego samego
moralnego "prawa bumerangu" doskonale ilustruje też cały szereg historycznych zdarzeń.
Przykładowo, widać je w historii drugiej wojny światowej, czy też fragmentu tej wojny w
postaci bitwy o Milicz. Gdyby zamiast usiłować obrabować siłą okoliczne narody,
hitlerowskie Niemcy raczej uformowały z tymi narodami "krąg wzajemnej współpracy i
rozwoju" podobny do dzisiejszego Wspólnego Rynku, wówczas wszyscy by na tym
skorzystali, zaś zamożność i potęga Niemców wcale nie musiałby ulec zniszczeniu.
Działanie "prawa bumerangu" widać też np. z historii światowego kryzysu ekonomicznego z
lat 2008-2009. Wszakże gdyby zamiast rabować swoje banki z posiadanych funduszy
poprzez wypłacanie sobie samym astronomicznych premii, menagerowie tych banków
raczej dopomagali bliźnim, do kryzysu tego nigdy NIE doszłoby. Działanie tego prawa
widać też wyraźnie z historii prześladowań jakim bezrozumni ludzie poddają idee jakich
rozwojowi poświęciłem swoje życie. Przykładowo, gdyby zamiast oczerniać, pomniejszać,
spychać w dół, oraz ignorować postępowe idee które ja promuję, ludzie zaczęli popierać te
idee i pomagać mi je urzeczywistniać, wówczas wszyscy byśmy na tym skorzystali.
Wszakże tylko np. urzeczywistnienie moich tzw. wehikułów czasu dałoby każdemu szansę
na nieśmiertelność i wieczne życie. Wszakże "prawa moralne" NIE tylko uderzają w tych co
prześladują innych, ale również nagradzają tych co formują z innymi kręgi i ósemki
wzajemnego wspomagania się i współpracy dla dobra wszystkich zainteresowanych.
Na zakończenie jeszcze raz chciałbym zachęcić do zapoznawania się z historią
wsi Stawczyk oraz z przesłaniami moralnymi jakie ta niezwykła wieś stara się nam
przekazać. Wszakże Stawczyk jest szczególną wsią jaka NIE ma odpowienika na całym
świecie. Bóg najwyraźniej starannie przygotował wieś Stawczyk na wydanie na świat i na
wsparcie swoim przykładem wysoce moralnej filozofii totalizmu oraz otwierającej nam oczy
teorii wszystkiego zwanej Konceptem Dipolarnej Grawitacji. Praktycznie wszystko we wsi
Stawczyk ma nam coś do ujawnienia, przekazuje nam jakąś moralną wiadomość, inspiruje
nas do właściwego działania, itd., itp. To dlatego wysoce wymowne losy owej niezwykłej
wsi Stawczyk, niezależnie od niniejszej, opisuje już aż cały szereg dalszych stron
internetowych, przykładowo strony wszewilki.htm, wszewilki_jutra.htm, milicz.htm,
wszewilki_milicz.htm, czy też bitwa_o_milicz.htm.
Część #D: Wieś Stawczyk jako symbol nieokreśloności i administracyjnej konfuzji:
#D1. Paradoksy i konfuzje wynikające z wielokrotnych zmian nazwy dla wsi Stawczyk:
W hinduiźmie jednym z deitów "Świętej Trójcy" jest bóg Brahma (stwórca) który
m.in. obrazowany jest jako istota z czterema twarzami. To jego istnienie jako pojedyńcza
istota - która jednak jest w stanie myśleć, widzieć i czynić wiele rzeczy naraz, ma
symbolizować tzw. "wieloprocesorowość" (albo "multiprocesorowość") Boga, którą to
wieloprocesorowość opisałem nieco dokładniej w punkcie #C6 (3) odrębnej totaliztycznej
strony prawda.htm.
Gdyby jakiś naukowiec nieobznajomiony z historią Stawczyka przeanalizował
dokumenty legalne dotyczące mnie, lub dowolnej innej osoby urodzonej w owej wsi,
wówczas doszedłby do wniosku że jesteśmy właśnie jak ów hinduistyczny bóg Brahma.
Wszakże z dokumentów owych wynikałoby że urodziliśmy się w aż kilku odmiennych
wioskach naraz. Przykładowo, na bazie najróżniejszych dokumentów które posiadam, ja
mogę dowieść formalnie że urodziłem się równocześnie w następujących wsiach: (1)
Cegielnia, (2) Stawczyk, (3) Wszewilki, (4) Wszewilki-Stawczyk. Prawdopodobnie dałoby
się też dowieść, że urodziłem się również w byłej wsi (5) Neu-Steffitz. Czyli w sensie
legalnym jestem osobą która faktycznie urodziła się w aż 4 odmiennych miejscowościach
naraz. Można więc argumentować że stanowię 4 odmienne osoby zawarte w jednej.
Faktycznie więc, jeśli rozważyć sprawę logicznie, mógłbym być podobnym symbolem jak
ów hindustyczny bóg z czterema twarzami.
Oczywiście, ja wcale nie jestem jedyną osobą na świecie z której miejscem
urodzenia wiąża się aż takie paradoksy i konfuzje. Praktycznie bowiem wszystkie osoby
urodzone w Stawczyku są w tej samej co ja sytuacji. A wiem że w wiosce tej urodziło się
sporo osób które kiedyś dobrze znałem. Ponadto wszyscy ludzie którzy urodzili się w
innych miejscowościach jakie też często zmianiały nazwy, także są w tej samej sytuacji.
Paradoksy i konfuzja które dotykają wszystkie osoby urodzone w Stawczyku
rozciągają swoją ważność aż na cały szereg odmiennych obszarów. Wskażmy tutaj choćby
najważniejsze z owych obszarów:
1. Prawo i sprawy legalne. Za każdym razem kiedy ktoś z nas wypełnia jakiś
formularz oficjalnego dokumentu, np. podania o dowód osobisty czy podania o paszport, na
końcu tego dokumentu zawarta jest klauzula w rodzaju że "stwierdzam iż dane podane
powyżej są prawdziwe". Jedną zaś z owych "danych podanych powyżej" niemal zawsze
jest "miejsce urodzenia". Kiedy jednak ktos urodził się w Stawczyku, lub w dowolnej innej
miejscowości która często zmieniała nazwy, wówczas bez względu na to co by nie wpisał w
owej rubryce "miejsce urodzenia", będzie to zarówno "legalną prawdą" jak i "legalną
nieprawdą". Stąd dobrze opłacani prawnicy, zależnie od potrzeby, potrafiliby udowodnić w
sądzie iż dana osoba postąpiła legalnie lub nielegalnie. To zaś w krytycznych sytuacjach
może prowadzić do nadużyć i problemów prawnych jakie zostały niechcąco stworzone
przez tych co zmieniali nazwę Stawczyka (lub dowolną inną nazwę).
2. Nauka i postulat nieokreśloności. W dzisiejszej fizyce znany jest "postulat
nieokreśloności" którego najlepszą reprezentacją jest tzw. kot Schroedingera. Postulat ten
ma jakoby obowiązywać jedynie do cząsteczek elementarnych. Jednak jeśli rozważyć
problem miejsca urodzenia ludzi urodzonych w Stawczyku, "postulat nieokreśloności"
odnosi się również do codziennego życia. Innymi słowy, ci co pozmieniali nazwę Stawczyka
aż tyle razy, spowodowali że nieokreśloność nauki poszerza się obecnie na całą resztę
życia.
2. Historia i filozofia. Problem z tym co ignorowane lub nieudokumentowane - tak
jak opisywana tutaj wieś Stawczyk, polega na tym że w sensie historycznym wcale to NIE
istnieje. Wszakże jest to jak owo drzewo z filozoficznego paradoksu. (To drzewo, chociaż
istniało w środku puszczy, zostało jednak powalone przez burzę kiedy NIE było w pobliżu
kamery telewizyjnej. Stąd dzisiejsza filozofia, historia, ani nauka NIE potrafią ustalić ponad
wszelką wątpliwość, czy drzewo to wogóle kiedykolwiek istniało. Filozoficzny paradoks
takiego drzewa dyskutuję w punkcie #B5 na odrębnej stronie bitwa_o_milicz.htm.)
#D2. Paradoksy wsi Stawczyk są tylko symbolem otaczającej nas rzeczywistości w której
wszystko pozostaje nieokreślone i wieloznaczne na przekór że dzisiejsi naukowcy
wmawiają nam inaczej:
Motto: "Z punktu widzenia filozofii i historii, każda zmiana nazwy jest rodzajem
pozaseksualnego gwałtu w którym ci co dokonują tej zmiany uzyskują tymczasową
przyjemność i satysfakcję dzięki zmuszeniu innych ludzi do używania owej nowej nazwy
którą właśnie wprowadzają."
Jeśli rozważy się różnorodne następstwa kilku zmian nazwy wsi Stawczyk,
wówczas się okazuje że są one bardzo poważne. Wprowadzają bowiem cały szereg
utrudnień, kosztów, oraz legalnych niejasności do życia ludzi któzy są nimi dotknięci.
Praktycznie więc owi reprezentanci władz Milicza którzy są odpowiedzialni za
spowodowanie wszystkich tych paradoksów i konfuzji powinni pozakładać worki pokutnicze
i udać się w długą pielgrzynkę aby uzyskać wybaczenie swoich grzechów.
Wcale zresztą NIE są oni jedynymi którzy powinni to uczynić. Okazuje się
bowiem że w podobną pokutę powinno się udać wielu ważnych ludzi naszej cywilizacji.
Wszakże nieustanne zmienianie nazw zdaje się być ulubionym zajęciem tych wszystkich
którzy znajdują się przy władzy. Właściwie to wygląda nawet tak jakby głównym zajęciem
np. "zawodu polityków" było zmienianie nazw. Nazwy też zmienia się łatwo, bez
zastanowienia, oraz praktycznie wszędzie. Wszakże cierpią przez to inni, a nie ci co je
zmieniają. Przykładowo, wszyscy pamiętamy masową zmianę nazw noszących w sobie
słowa "Stalin" lub "Lenin" w byłych krajach Paktu Warszawskiego. Nic jednak NIE jest w
stanie pobić liczby zmian nazw miejscowości Nowej Zelandii. Chodzi tam bowiem o to, że
po odkryciu i zaludnieniu Nowej Zelandii przez europejskich osadników, niemal wszystkie
nazwy były angielskojęzyczne. Ostatnio jednak władzę tam stopniowo przejmują miejscowi
Maorysi, raptowanie zmieniając wiele nazw na maoryskie. Co gorsze, ponieważ
poszczególne szczepy Maorysów mają własne wersje języka, nawet nazwy które już są
maoryskie co jakiś czas ktoś zmienia na nieco inne. Przykładowo, w chwili pisania niniejszej
strony w Nowej Zelandii wybuchła niemal wojna domowa w sprawie maoryskiej nazwy dla
miasta Wanganui - co do której trwa zaciekła dyskusja czy ma ona być pisana jako
"Wanganui" czy też jako "Whanganui" - np. patrz artykuł "Wanganui debate boils into hrage" (tj. "Dyskusja nad Wanganui zagotowała się do h-wściekłości"), ze strony A2
nowozelandzkiej gazety The Dominion Post, wydanie z soboty (Saturday), September 19,
2009. (Warto odnotować, że przed przybyciem europejskich osadników do Nowej Zelandii,
miejscowi Maorysi NIE znali pisma ani NIE posiadali pisanego alfabetu. Stąd pisownia
poszczególnych maoryskich słów wówczas wcale NIE istniała. Ponadto, przed przybyciem
europejskich osadników miasto Wanganui wogóle NIE istniało. )
#D3. Daje się jednak znaleźć takie przebiegi "pola moralnego", w których konfuzja
spowodowana zmianą nazwy spełnia też konstruktywną rolę:
Filozofia totalizmu naucza nas, że zależnie od przebiegu lokalnego tzw. "pola
moralnego", każde ludzkie działanie może być albo tzw. "działaniem moralnym" - bowiem
wynosi ono nas pod górę owego pola, albo też tzw. "działaniem niemoralnym" - bowiem
spycha ono nas w dół owego pola moralnego. To istotne ustalenie filozofii totalizmu odnosi
się również i do konfuzji którą wśród ludzi zasiewa zmiana jakiejś nazwy.
Z tego właśnie powodu daje się też znaleźć takie przebiegi "pola moralnego", w
których konfuzja spowodowana zmianami nazwy spełnia też konstruktywną rolę.
Przykładem może tu być sytuacja, kiedy zmiany te uświadamiają ludziom że faktycznie
żyjemy w "softwarowo zorganizowanym" wszechświecie który jest pełen niewiadomych i
niejednoznaczności. Faktycznie bowiem każda sprawa jaką weźmie się pod lupę okazuje
się być niejasna, oraz pełna wątpliwości, konfuzji i znaków zapytania. Opisane tutaj
sytuacje z miejscem urodzenia ludzi wywodzących się ze Stawczyka są więc tylko jedną
ogromnej liczby takich mętnych sytuacji. Dokonajmy więc teraz przeglądu najczęściej
spotykanych innych spraw które również są podobnie niejasne i pełne wątpliwości:
1. Pochodzenie i składniki dzisiejszych produktów żywnościowych. Jeśli
odwiedzić supermarket któregoś z bogatszych krajów zachodnich, np. USA, Anglii, itp.,
wówczas na półkach widać tysiące najróżniejszych produktów żywnościowych. Jeśli jednak
produkty te wziąść pod lupę, wówczas się okazuje że wszystkie te produkty faktycznie
pochodzą z "kukurydzy" zaś zawierają w sobie wyłącznie składniki "kukurydzy". Kukurydza
jest bowiem NIE tylko źródłem tzw. "cornflakes" jedzonych na śniadania, oraz mąki z której
wypieka się potem różne pieczywa lub dodaje do najróżniejszej żywności. Kukurydza jest
bowiem także niemal jedynym składnikiem paszy dawanej bydłu, świniom, oraz drobiowi w
owych krajach. Stąd mięso wołowe, wieprzowe, kórze, indycze, itp., sprzedawane przez
owe kraje jest także odmianą przerobionej kukurydzy. Podobnie kukurydzą są np. ryby,
masło, czy wyroby mleczne. Są też nią ich grzyby, wyroby spirytusowe, oraz zawartości
konserw. itd., itp. Nic dziwnego że mieszkańcy owych krajów jedzący wyłącznie kukurydzę
przerobioną na najróżniejsze sposoby są coraz bardziej chorzy, alergiczni, zaś ich ciała
coraz tłustrze za to coraz słabsze i coraz bardziej zdegenerowane. Wszakże ich organizmy
dostają jedynie to składniki które istnieją w kukurydzy. Innych zaś potrzebnych składników
im chronicznie brak. Dobrze że w Polsce bydło i świnie nadal są karmione na tradycyjne
sposoby - zamiast paszą wytwarzaną przemysłowo niemal wyłącznie z kukurydzy.
2. Faktyczność "zasady przyczyny i skutku". Nauka ludzka bazuje na
"niepisanym założeniu" że w naszym wszechświecie wszystko jest rządzone przez prawa
natury i wszystko podlega "prawu przyczyny i skutku". Tymczasem, jeśli się dobrze
zastanowić, tak by było tylko w przypadku jeśli Bóg wcale NIE istnieje. W przypadku
bowiem kiedy Bóg istnieje, ów Bog jest w stanie tworzyć co tylko zechce, wcale NIE
oglądając się czy wypełnia to prawo "przyczyny i skutku". Przykładowo, stwarzając Ziemię
Bóg mógł stworzyć w niej również kości dinozaurów, chociaż dinozaury wcale NIE musiały
wogóle istnieć na Ziemi - po szczegóły patrz punkty #C1 do #C3 z odrębnej strony
prawda.htm, punkty #E1 i #F2 strony god_istnieje.htm, lub patrz cała strona
evolution_pl.htm. Wszakże istnieją liczne dowody na fakt, że owe "kości dinozaurów" są
jedynie "fabrykacjami Boga" mającymi pobudzać ludzi do poszukiwań twórczych i do
powiększania wiedzy - zgodnego z tym co stwierdzają punkty #F2 i #E1 strony o nazwie
god_istnieje.htm. Do dowodów tych powinno się zaliczać m.in. (1) fakt że owe 'kości
dinozaurów mają wartość dowodową jedynie w przypadku kiedy są one badane z
filozoficznego podejścia "a posteriori", natomiast tracą one wartość dowodową kiedy bada
się je z filozoficznego podjeścia "a priori"'. Tymczasem filozofia totalizmu nam ujawnia, że
tylko to istnieje obiektywnie i faktycznie, co daje się obiektywnie wykryć i udokumentować
zarówno przy podejściu "a priori" jak i przy podejściu "a posteriori" do badań. Wszystko zaś
co daje się wykryć i udokumentować tylko subiektywnie i tylko z jednego podjeścia,
faktycznie reprezentuje tylko "fabrykację Boga inspirującą nasze poszukiwania twórcze a
stworzoną jedynie aby dostarczyć ludziom potwierdzeń dla ich głębokich wierzeń - co
wyjaśnia nam dokładniej punkt #E2 strony o nazwie god_istnieje.htm. Dowodem na "celowe
fabrykowanie kości dinozaurów przez Boga w celu zainspirowania ludzi do poszukiwań
prawdy" jest fakt (2) że powstanie kości dinozaurów datuje się wcześniej niż wynosi data
stworzenia świata fizycznego, ustalona przy filozoficznym podejściu "a priori" do ludzkich
badań rzeczywistości. Innymi słowy, jak to możliwe że dinozaury istniały w czasach kiedy
jeszcze NIE zaistniał nasz "świat fizyczny". Za taki sam dowód należy też uznać fakt że (3)
na Ziemi istnieją też np. obiektywne zdjęcia, raporty świadków, oraz ślady materialne
manifestacji wehikułów UFO, jednak oficjalna nauka ziemska NIE uznaje tych manifestacji
za faktyczny dowód istnienia UFO. Innymi słowy, na jakiejże to "dwulicowej zasadzie" owa
"ateistyczna nauka ziemska" ma prawo uznawać istnienie dinozaurów, jednak ma
równocześnie prawo odmawiać uznania istnienia UFO (a także istnienia wielu innych
tajemniczych obiektów i istot, w rodzaju Yeti, "Nessie", duchów, demonów, miast
ujawnianych przez "fata morgana", itp.).
3. Dyskretny (skaczący) charakter czasu. My ludzie ciągle wierzymy, że czas jest
ciągły (jak woda) oraz że czas "płynie" w sposób ciągły. Tymczasem analizy teorii
wszystkiego zwanej Konceptem Dipolarnej Grawitacji wykazują że czas jest dyskretny i
upływa w krótkich skokach. Taki skokowy charakter czasu potwierdza m.in. doświadczenie
które każdy sam może sobie przeprowadzić i które opisane jest w punktach #D1 i #D2
odrębnej strony immortality_pl.htm. Z kolei dyskrytny upływ czasu umożliwia budowanie
tzw. wehikułów czasu.
4. Manifestacje Boga. Nawykliśmy do myśli że Bóg jest rodzajem człowieka - tyle
że o większych od ludzi możliwościach i wiedzy. Tymczasem, jak to opisane zostało w
punkcie #C2 odrębnej strony god_proof_pl.htm, Bóg faktycznie jest rodzajem ogromnego,
naturalnego programu komputerowego. Tyle że wiedząc jak tworzyć istoty żyjące i ludzi, ów
Bóg-program czasami tworzy tymczasowo istoty podobne do ludzi, pod których umysły
podłącza potem swój własny umysł. W ten sposób w przeszłości Bóg mógł się pokazywać
ludziom w formie człowieka. (Ponieważ Bóg może dokonywać miliony działań naraz,
czasami w przeszłości ukazywał sie On ludziom w postaci nie jednego, a aż kilku ludzi
naraz - tak powstały "deity" hinduizmu oraz "bogowie" starożytnego Egiptu, Grecji i Rzymu.)
5. Identyczność stwierdzeń wszystkich religii świata. Jak to dokumentuje
naukowo punkt #C6 strony prawda.htm, wszystkie religie świata stwierdzają dokładnie to
samo - tyle że innymi słowami. Znaczy wiedza zawarta we wszystkich religiach świata jest
spójna ze sobą, tj. albo powtarza to co stwierdza wiedza innych religii, albo też to uściśla
lub poszerza. Każda też z religii świata uzupełnia i poszerza o jakieś szczegóły, wiedzę
szerzoną przez inne religie świata na temat powstania wszechświata, Boga, stworzenia
świata fizycznego i ludzi, itp. To zaś oznacza, że wszystkie religie świata musiały być dane
ludziom przez tego samego, jedynego istniejącego Boga. Tyle że zależnie od kultury i
tradycji danego narodu, Bóg dając mu religię sformułował ją w odpowiedni dla tego narodu
sposób - tak aby najlepiej odpowiadała ona cechom, sytuacji, oraz potrzebom ludzi którym
religia ta miała służyć.
***
Oczywiście, istnieje istotny mechanizm który powoduje, że na wiele odmiennych
sposobów, m.in. używając przykładów w stylu wsi Stawczyk, Bóg stara się zwrócić uwagę
ludzi, że w świecie fizycznym wszystko pozostaje wieloznaczne i nieokreślone. Mechanizm
ten jest dokładniej objaśniony w następnej części #E tej strony.
Część #E: Nieokreśloności naszego świata fizycznego, manifestujące się m.in. istnieniem
tego co czasami pozwala się zobaczyć, innym zaś razem staje się niewidzialne, jest
dowodem potwierdzającym softwarowy charakter otaczającej nas rzeczywistości:
#E1. Jak softwarową naturę rzeczywistości potwierdzają mordercze potwory które czasami
istnieją fizycznie chociaż większość czasu pozostają niewidzialne:
Krwiopijny "gryf" z okolic Stawczyka i Wszewilek, gigantyczne "glizdy-flaki" z
pustyni Gobi które trawią ludzi przez opluwanie ich żrącym kwasem organicznym, potwór
"Nessie" ze szkockiego jeziora Loch Ness, "serpent" z jeziora Cini w Malezji, podobny do
niego "serpent" z jeziora Tver koło Moskwy w Rosji, "Mkole-Mbembe" (co znaczy "stwór
bóg" - "god beast") opisywany również pod nazwą "zabójca słoni" ("elephant killer") z
jeziora "Lake Tele" w północnej części Kongo, amerykańskie "ptaki burzowe",
nowozelandzki gigantyczny jaszczur "taniwha", potężne "stonogi" z Brazylii wielkości
dużego czołgu, oraz cały szereg innych potworów karmiących się ludźmi, to tylko niektóre
ze znanych na Ziemi potworów które czasami są widywane na Ziemi, jednak typowo
starannie ukrywają przed ludźmi swoje istnienie. Oficjalna nauka ziemska w typowy dla niej
sposób unika badania tych potworów i "chowa głowę w piasek" w ich sprawie. Gdyby więc
nie oddanie poszukiwaniom prawdy u rzeszy hobbystów, nasza cywilizacja nigdy NIE
miałaby pojęcia że takie "znikające potwory" wogóle istnieją. Na szczęście, oprócz
opłacanych za prowadzenie badań naukowców, istnieją też ludzie którzy altruistycznie
poszukują prawdy. To im zawdzięczamy istniejącą dokumentację o istnieniu owych
niezwykłych stworów. Pełny wykaz wraz z krókimi opisami tych "znikających potworów",
zawarłem w podrozdziale V5.4 z tomu 16 starszej monografii [1/4].
Jeśli dokładnie przeanalizować jakie są różnice pomiędzy powyższymi
"znikającymi potworami", a potworami dokładnie poznanymi przez ludzką naukę w rodzaju
krokodyli, lwów, tygrysów, czy owych gigantycznych mątw (po angielsku "squid") opisanych w punkcie #C3 i na "Fot. #I4" ze strony newzealand_pl.htm, wówczas wnioski są
szokujące. Okazuje się bowiem że owe "znikające potwory" wykazują "naturę softwarową",
podczas gdy potwory znane nauce wykazują "naturę hardwarową".
Różnica pomiędzy "potworami o naturze hardwarowej" oraz "potworami o naturze
softwarowej" jest w przybliżeniu taka jak np. różnica pomiędzy jakąś rzeczywistą i
pracującą maszyną, a filmem pracującej maszyny pokazanym na ekranie telewizora czy
komputera. Mianowicie, aby jakaś rzeczywista maszyna istniała i pracowała, musi ona
wypełniać setki wymogów. Przykładowo, jej zasada działania musi być realizowalna, musi
ona być wykonana w sposób jaki spełnia wszystkie "prawa fizyczne", musi być jakoś
zaopatrywana w energię lub ruch, itd., itp. Natomiast aby tylko film jakiejś maszyny
pokazany na ekranie telewizora lub komputera mógł sprawić wrażenie że maszyna ta
istnieje i pracuje, ilość wymogów do spełnienia spada do niemal zera. Praktycznie też
niemal każdy pomysł maszyny daje się pokazać softwarowo na ekranie komputera, nawet
jeśli maszyna ta NIE ma najmniejszych szans aby zadziałała w rzeczywistym świecie. To
właśnie dlatego "softwarowo generowane" obrazy w dzisiejszych filmach są w stanie
wygenerować najdziwniej wyglądające maszyny i nawet najbardziej nieprawdopodobne
potwory. Opisywane w tym punkcie "znikające potwory" są właśnie jak takie computerowo
generowane obrazy pracujących maszyn. Aby te potwory mogły pokazać się ludziom, ich
ciała wcale NIE muszą spełniać "praw fizycznych", potwory te wcale NIE muszą się
rozmnażać ani żywić, itd., itp. Ciała tych potworów są jedynie tymczasowo stwarzane i
formowane (znaczy są "symulowane") z owego "płynnego komputera" zwanego "przeciwmaterią" - w sposób opisany m.in. w punktach #I2 i #I4 totaliztycznej strony
dipolar_gravity_pl.htm czy w punkcie #K1 strony o nazwie day26_pl.htm. Stąd ciała tych
potworów są jakby bardziej zaawansowanym odpowiednikiem obrazów generowanych
softwarowo na ekranach dzisiejszych komputerów.
Jeśli dokładniej się zastanowić, natychmiast staje się oczywiste dlaczego Bóg
"symuluje" powyżej opisane potwory i konfrontuje z nimi ludzi. Wszakże aby nieustannie
podnosić swoją wiedzę, ludzie potrzebują inspiracji i motywacji. Pokazując zaś ludziom
takie tymczasowo "zasymulowane" ilusywne potwory, Bóg pobudza ludzi do poszukiwań,
badań i do przemyśleń twórczych. Faktycznie też - jak to dokładniej wyjaśniam w punkcie
#F1 strony o nazwie rok.htm, Bóg "symuluje" materiał dowodowy na istnienie wszystkiego
w co tylko ktoś wierzy na tyle silnie aby podjąć aktywne działania bazujące na owym
wierzeniu. I tak, dla tych ludzi co silnie wierzą w UFO Bóg "symuluje" wehikuły UFO i
obserwacje UFOnautów, dla tych co silnie wierzą w duchy, demony, lub poltergeists Bóg
"symuluje" spotkania z duchami, demonami, lub poltergeists, dla tych co silnie wierzą w
krasnoludki Bóg "symuluje" natknięcie się na krasnoludki, dla tych co silnie wierzą w Yeti
lub potwory, Bóg "symuluje" spotkania z Yeti lub potworami (po opisy obserwacji Yeti patrz punkt #E6 na stronie o nazwie newzealand_pl.htm), itd., itp. W rezultacie, ludzie
którzy natkną się na takie "zasymulowane" dowody tymczasowego istnienia czegoś w co
silnie wierzą, zaczynają badać daną sprawę, zaczynają dyskutować ją z innymi, zaczynają
raportować ją do władz, itp. W ten zaś sposób wiedza ludzka otrzymuje motywację i
inspirację aby nieustannie się podnosić. Wszakże, jak to wyjaśniono w punkcie #B2
totaliztycznej strony o nazwie will_pl.htm, powodem i celem dla którego Bóg stworzył ludzi
było własnie podnoszenie wiedzy.
Niedaleko od wsi Stawczyk, w okolicach tzw. "drugiej tamy" często widywany był
jeden z takich "znikających potworów". Przez tych co go widzieli jego wygląd był opisywany
jak wygląd "gryfa" - tj. był on "poskładanym zwierzęciem" podobnym do małego lwa
zaopatrzonego w skrzydła - po szczegóły patrz punkty #H1 i #F2 ze strony wszewilki.htm.
Jako nastolatek, ja miałem też wątpliwą przyjemność spotkać podobnego "gryfa" - tyle że w
odmiennym miejscu niż owa "druga tama". "Gryf" na którego ja się natknąłem faktycznie
mnie zaatakował i nawet poranił. Swoje spotkanie z tym krwiopijnym "gryfem" opisałem w
podrozdziale R4.2 z tomu 16 mojej najnowszej monografii [1/5]. Zajęło mi jednak około 45
lat życia zanim się zorientowałem że tamten mój "gryf" faktycznie był "stworem
softwarowym", a nie faktycznym "hardwarowym zwierzęciem". Przykładowo, dopiero na
krótko przed przygotowaniem niniejszej strony uświadomiłem sobie że "gryf" (czyli rodzaj
nokturnego lwa ze skrzydłami zdolny do spowalniania upływu czasu i żywiący się krwią
swoich ofiar) niemal na pewno NIE sprawdziłby się w rzeczywistym życiu i musiałby albo
wyginąć, albo też być unicestwiony przez Boga. Taki bowiem potwór miałby
nieproporcjonalnie dużą przewagę nad swoimi ofiarami. Nic NIE miałoby więc szansy aby
mu umknąć. Natura NIE byłaby więc w stanie ani regulować jego liczebności, ani dawać
innym stworzeniom równą jak jemu szansę w konfrontacjach z jego atakami.
#E2. Jak softwarową naturę rzeczywistości potwierdzają owe istoty człekopodobne typu
"Yeti" które ludzie czasami widują, jednak typowo pozostają one niewidzialne.
Niezależnie od opisanych powyżej potworów o "softwarowej naturze", na Ziemi
widywane są relatywnie często "softwarowe ludziki". Do ich rodzaju należą przykładowo
"krasnoludki" widywane m.in. w Stawczyku i Wszewilkach a opisane w punkcie #H2 strony
wszewilki.htm, oraz pokazane na fotografii "Fot. #F2" ze strony aliens_pl.htm. Należą do
nich też tzw. "zmory", "licha", "chochliki drukarskie", oraz np. dzisiejsi UFOnauci pokazani
m.in. na "Fot. #5" ze strony malbork.htm. Ponadto, podobnymi softwarowymi istotami
człekokształtnymi są owe futrzaste "Yeti" widywane na praktycznie niemal każdym
kontynencie przez licznych świadków których zeznania są tak samo wiarygodne jak by były
w rozprawach sądowych w których decydowałyby o życiu oskarżonych. (Przykłady wyglądu
owych "Yeti" można sobie wywołać kliknięciem myszy na ich wizerunki dostępne z punktu
#E6 strony newzealand_pl.htm.) Takich softwarowych istot człekokształtnych na Ziemi jest
znana cała mnogość. Są one widywane przez racjonalnych ludzi, a niekiedy nawet
filmowane lub fotografowane. Jednak z powodu ich "softwarowej natury" oraz wynikającej z
tej ich natury możności pokazywania się ludziom i znikania na każde życzenie, dzisiejsza
nauka NIE jest w stanie potwierdzić istnienia tych istot. Ta niemożność ich jednoznacznego
udokumentowania jest jeszcze jednym z dowodów potwierdzających ich "softwarową
naturę" oraz dokumentujących że ich pojawianie się na Ziemi jest softwarowo
"symulowane" - tak jak to wyjaśnia punkt #F7 ze strony evil_pl.htm czy punkt #D2 ze strony
ufo_pl.htm.
#E3. Czym się różni "softwarowa natura" otaczającej nas rzeczywistości od "hardwarowej
natury" tejże rzeczywistości:
Rozwój komputerowych gier zilustrował każdemu, że to czego NIE daje się
zrealizować fizycznie w formie działającego hardware, jest możliwe do łatwego
softwarowego zrealizowania w formie obrazu na ekranie komputera. Przykładowo,
softwarowo na ekranach komputerów można z łatwością tworzyć obrazy pracujących
maszyn które w rzeczywistym życiu NIE byłyby w stanie zadziałać bowiem łamią one jakieś
prawa fizyki, formować obrazy obracających się mechanizmów których praca w
rzeczywistym życiu wybiegałaby przeciwko prawom geometrii, czy projektować obrazy
zwierząt i roślin które w prawdziwym świecie NIE byłyby w stanie utrzymać się przy życiu.
Opisane powyżej różnice pomiędzy nierealizowalnymi "tworami hardwarowymi",
a możliwymi do softwarowego zilustrowania "obrazami softwarowymi" które pod względem
budowy fizycznej lub zasady działania są całkowicie absurdalne, stosują się również do
rzeczywistości która nas otacza. Mianowicie, aby coś istniało fizykalnie w hardwarowej
postaci, musi to wypełniać cały szereg ostrych wymagań. Przykładowo, musi to działać
zgodnie z tzw. "prawami natury", musi to być realne, musi byc użyteczne i potrzebne do
czegoś, musi dawać podtrzymywać swoje istnienie (np. się rozmnarzać lub dawać powielić,
wyprodukować, czy naprawiać), musi miec cechy które są konkurencyjne z cechami innych
podobnych tworów, itd., itp. Tymczasem, aby coś istniało w nietrwałej softwarowej postaci,
NIE musi to wypełniać praktycznie żadnych wymogów. Wystarczy jedynie aby dawało się to
zobrazować w postaci jakiegoś obrazu, a już softwarowo może to istnieć.
Powodem dla którego wyjaśniam wszystko powyższe jest że na podstawie
wskazywanego tutaj materiału dowodowego daje się wykazać iż wszystkie stwory i istoty
opisane w poprzednich punktach #E1 i #E2 tej części, faktycznie są stworami i istotami
softwarowymi, a nie hardwarowymi. Znaczy, istnieją one jedynie tymczasowo jako
softwarowe obrazy, jednak wcale NIE istnieją jako rzeczywiste, dotykalne, trwałe,
hardwarowe istnienia tego samego typu co np. ludzie, lwy, czy krokodyle. Dowodami na to
ich wyłącznie softwarowe istnienie są cechy i zachowania tychże stworów i istot, które
opisałem w odpowiednich punktach niniejszej części tej strony.
#E4. Co to oznacza, że otaczająca nas rzeczywistość wykazuje "softwarową naturę" jaką
ujawnia nam Koncept Dipolarnej Grawitacji, a NIE "hardwarową naturę" jaką wmawia nam
dotychczasowa nauka ludzka:
Oficjalna nauka ziemska wmawia nam wszystkim że otaczająca nas
rzeczywistość ma charakter wyłącznie hardwarowy. Znaczy, że wszystko co nas otacza
istnieje w sposób trwały i daje się dotknąć, rozłupać, posmakować, itd. Z kolei zasady
działania i prawa które rządzą tym wszystkim są na stałe odrutowane w owym hardware.
Tymczasem młoda teoria wszystkiego zwana Konceptem Dipolarnej Grawitacji dowodzi coś
zupełnie odwrotnego. Mianowicie wykazuje ona że wszystko co nas otacza ma charakter
softwarowy. Podstawowym bowiem składnikiem wszystkiego są naturalne programy które
formują wszystko z rodzaju "płynnego komputera" zwanego "przeciw-materią". O tym jak
owe naturalne programy uformowały cały nasz świat fizyczny, informuje i wyjaśnia punkt
#C3 totaliztycznej strony internetowej god_proof_pl.htm. Z kolei o tym jak owe naturalne
programy uformowały całego człowieka, informuje i wyjaśnia punkt #C1 totaliztycznej strony
internetowej soul_proof_pl.htm. Powodem dla którego my ludzie NIE odnotowujemy owej
softwarowej natury otaczającej nas rzeczywistości, jest że rzeczywistość ta zostala
zaprogramowana w taki sposób aby wyglądała jakby miała hardwarową (tj. trwałą) naturę.
Jednak faktycznie owa jakoby "hardwarowa" (tj. trwała) natura rzeczywistości jest
symulowana właśnie w sposób softwarowy. Z kolei opisywane w tej części dowody na
istnienie stworów i istot o zdecydowanie softwarowej naturze, dostarczają nam naukowego
potwierdzenia, że nasza rzeczywistość faktycznie ma "charakter softwarowy" - tak jak to
nam wyjaśnia owa teoria wszystkiego zwana Konceptem Dipolarnej Grawitacji, NIE zaś
"charakter hardwarowy" - tak jak nam to wmawia dotychczasowa oficjalna nauka.
Powodem dla którego oficjalna nauka ziemska dotychczas jeszcze się NIE
zorientowała że otaczająca nas rzeczywistość ma faktycznie "charakter softwarowy", jest iż
w chwili obecnej większość istot oraz obiektów które nas otaczają jest softwarowo
symulowana w taki sposób aby wyglądała jakby miała właśnie ową "hardwarową naturę".
Jednak od czasu do czasu niektórym ludziom dane jest zobaczyć istoty lub obiekty, które
właśnie mają ową czysto softwarową naturę. Do owych tymczasowych istot lub obiektów o
czysto softwarowej naturze należą m.in. stwory i istoty opisywane w punktach #E1 i #E2
powyżej.
W dawnych czasach formowanych było na Ziemi znacznie więcej istot i stworów
mających taki softwarowy charakter. Przykładowo należały do nich ludzkie giganty w
rodzaju Herkulesa czy maoryskiego Maui, najróżniejsze potwory w rodzaju "Hydry" czy
"Harpiów", wszyscy starożytni "bogowie", oraz wiele więcej.
Potwierdzenie na dowodach, że otaczająca nas rzeczywistość faktycznie ma
"charakter softwarowy" jest niewypowiedzianie istotne dla światopoglądu, filozofii, oraz
moralności ludzi. Wszakże potwierdzenie to dowodzi równocześnie, że wszystko co
naukowo stwierdza świecka teoria wszystkiego zwana Konceptem Dipolarnej Grawitacji,
jest prawdą. I tak prawdą jest że Bóg istnieje, prawdą jest że to Bóg stworzył czlowieka,
prawdą jest że istnieje tzw. "przeciw-świat" oraz nieśmiertelna ludzka dusza, itd., itp. Warto
przy tym odnotować, że na przekór iż owe stwierdzenia Konceptu Dipolarnej Grawitacji
pokrywają się z tym co od dawna nauczają nas religie, mają one zupełnie odmienny od
religii charakter. Są bowiem podpierane sprawdzalnymi naukowymi dowodami, wynikają
logicznie z praw nautury i zasad działania wszechświata, oraz apelują do naszej wiedzy i
rozumu, a nie do naszych uczuć i wiary. W ten sposób pozwalają nam abyśmy zaczęli
"wiedzieć" o istnieniu Boga, przeciw-świata, stworzenia, duszy, itp., zamiast jedynie
"wierzyć" w ich istnienie. (Wszakże jak wiemy, zawsze można przestać "wierzyć", jednak
nigdy nie przestajemy "wiedzieć".)
#E5. Inspiracyjna rola wszelkich softwarowych tworów, zagadek, konfuzji, sytuacji
Stawczyka, itp.:
Jeśli się zastanowić, to wszystko co niezwykłe a z czym ludzie zostają
skonfrontowani, włączając w to owe softwarowe twory, pokazywane jest nam dla istotnego
powodu. Ma to bowiem nas zainspirować do poszukiwań twórczych i otworzyć dla nas
nowe horyzonty.
Inspirujące zadanie owych softwarowych tworów zakwalifikowuje je do tej samej
kategorii co wieś Stawczyk. Jeśli bowiem dobrze się zastanowić, wówczas staje się jasnym
że niezwykłe losy Stawczyka są takie jakie są właśnie dla inspiracyjnych powodów. Mają
one bowiem zainspirować ludzi do nowych kierunków myślenia i działania. Jak też każdy
może o tym się przekonać, zarówno wieś Stawczyk jak i owe softwarowe twory opisane w
punktach #E1 i #E2, wywiązują się z tej inspirującej roli naprawdę doskonale.
Część #F: Polskie węże o nadprzyrodzonych możliwościach:
Tak, prawda! Podobnie jak niektórzy ludzie mogą lewitować, inni zaś mają dar
jasnowidzenia, również niektóre zwierzęta mają nadprzyrodzone zdolności. Tyle tylko że
ich nadprzyrodzone możliwości są jedynie znane ludowemu folklorowi, podczas gdy
dzisiejsi naukowcy typowo zaprzeczają ich istnieniu. Wszakże dzisiejsza oficjalna nauka
ziemska udaje i kłamliwie rozgłasza, że nadprzyrodzone wcale NIE istnieje, oraz że
wszystko co wszechświat demonstruje daje się opisać już znanymi prawami fizyki. Jako
przykład owych nadprzyrodzonych zdolności zwierząt, których dzisiejsza nauka ani NIE
bada ani nadal NIE jest w stanie wyjaśnić, rozważmy polskie ptaki bociany. Folklor ludowy
ustalił, że bociany mają dar widzenia przyszłości - czyli jasnowidzenia. Dlatego nigdy nie
zakładają gniazda na budynku który ma być uderzony przez piorun lub ma spłonąć. To
dlatego w dawnych czasach każdy właściciel nowego domu nakłaniał bociany aby założyły
sobie gniazdo na jego dachu - na przekór że znosiły one potem do domu najróżniejsze
paskudztwo - włączając w to żywe żmije. Wszakże gniazdo bociana na dachu było dawnym
odpowiednikiem dzisiejszych ubezpieczeń - czyli gwartancją że dany dom jest bezpieczny
(tj. że nigdy nie uderzy go piorun ani nie spłonie). Znajomość przyszłości, zdolność do
jasnowidzenia i do przewidywania nadchodzącej śmierci mają także zwykłe koty domowe.
Szczególnie dobrze tą zdolność zademonstrował kot zwany "Oscar" - opisany dokładniej w
podrozdziale I8.1 z tomu 5 mojej najnowszej monografii [1/5] (upowszechnianej w
internecie za darmo). Koty widzą również to co pozostaje niewidzialne dla oczu ludzi - np.
UFOnautów działających w naszym mieszkaniu w tzw. stanie telekinetycznego migotania.
W lipcu 2010 roku, w całym świecie stała się ogromnie sławna ośmiornica zwana "Paul" z
akwarium "Sea Life" w niemieckim miasteczku "Oberhausen". Owa ośmiornica wykazała
100% trafność w przewidywaniu wyników meczy światowego pucharu piłkarskiego (tzw.
"FiFa" World Cup) jakie rozgrywane były w Południowej Afryce w pierwszej połowie lipca
2010 roku. Opisy jak dokonywała ona swoich przewidywań wyników meczy zawarte są w
artykule "Spanish transfer offer for Paul the tentacled tipster" ze strony A22
nowozelandzkiej gazety The Dominion Post Weekend, wydanie z soboty (Saturday) July
17, 2010. Z kolei zdjęcie tej jasnowidzącej ośmiornicy pokazane jest w artykule "Tentacled
tipster gets his trophy" ze strony B2 nowozelandzkiej gazety The Dominion Post, wydanie
ze środy (Wednesday) July 14, 2010. Za swoje poprawne przewidywania, owa ośmirnica
była zasypywana smakołykami, do jej akwarium dodana została dokładna replika
światowego pucharu piłkarskiego "Fifa" (wykonanego z litego złota), zaś narodowe
akwarium w Hiszpanii, dla drużyny którego to kraju owa ośmiornica poprawnie przewidziała
wygranie tego pucharu, zwróciło się oficjalnie do Niemiec o wypożyczenie tej ośmiornicy
dla jej potraktowania jako zwierzęcego VIPa. Ośmiornica ta wcale też nie była jedynym
niemieckim zwierzęciem o nadprzyrodzonych zdolnościach. Około 1906 roku szeroko w
Niemczech znay był koń o imieniu "Hans", który potrafił liczyć, rozwiązywać złożone
problemy logiczne, a także który znał przyszłość. Krótki opis tego konia oraz innych
zwierzęcych geniuszy - włączając w to zdjęcie w/w ośmiornicy "Paul", zaprezentowany
został w artykule "Prescient Paul and his psychic pals" ze strony A7 nowozelandzkiej
gazety The Dominion Post, wydanie z wtorku (Tuesday) July 13, 2010. Dzikie słonie są
dobrze znane afrykańskiemu folklorowi ludowemu z ich umiejętności różdżkarskich.
Podobnie bowiem jak różdżkarze, w okresach suszy dzikie słonie potrafią znaleźć płytko
położone żyły wodne i dokopać się do wody aby ugasić swoje pragnienie. Większość
zwierząt domych, włączając w to świnie i krowy, wie dokładnie kiedy ich właściciele wiozą je
do rzeźni i płacze z żalu - tak jak dla świń opisałem to na stronie pigs_pl.htm. Wiele
zwierząt, a nawet owadów, posiada zdolności telepatyczne. Przykładowo zwykłe komary
potrafią odczytać nasze myśli kiedy zadecydujemy się na nie zapolować. Stąd jeśli nie
wpadną jeszcze w zapamiętanie zajęcia się wysysaniem naszej krwi, wówczas uciekają i
kryją się w panice. Czaszki niektórych zwierząt drapieżnych są nawet formowanie na kształt
telepatycznych komór rezonacyjnych - co ułatwia im telepatyczne wsłuchiwanie się w
uczucia bólu i niewygody u zwierząt na które polują. To dlatego czaszki wielu drapieżników
(np. "geparda") mają kształt i wielkość czaszek zwierząt na ktore polują - po więcej
szczegółów patrz podrozdział H7.1 z tomu 4 mojej najnowszej monografii [1/5]. Wiele
stworzeń, włączając w to niektóre ryby, żaby, psy, oraz konie, na wiele dni wcześniej
potrafią wyczuć zbliżanie się trzęsienia ziemi - tak jak to opisałem na totaliztycznej stronie
day26_pl.htm. Niemal każde zwierzę instynktownie wie jakie zioła są pomocne na jakie
jego dolegliwości. W przypadku też kłopotów zdrowotnych zwierzęta zawsze wybierają i
zjadają właściwe zioła które są najbardziej pomocne na trapiące ich dolegliwości. Osobiście
widziałem swojego kota o imieniu "Teecee" (opisywanego i pokazanego m.in. na stronie
internetowej bandits_pl.htm), jak trapiony kłopotami żołądkowymi wyskoczył z mieszkania
poczym z szerokiej różnorodności trawiastych roślin porastających pod oknem zaczął
wybierać i zjadać zioło które ja znam z domu rodzinnego w Stawczyku pod folklorystyczną
nazwą "koci ogon" (tj. "krwawnik" albo "Achillea filipendula YALLOW") - którego jednak
nigdy swemu kotu nie dawałem do zjedzenia. Ziołem tym moja matka zawsze karmiła
kurczaki i inne stworzenia, kiedy te nabawiały się jakichś kłopotów żołądkowych. Swoją
wiedzę, że właśnie to zioło leczy problemy żołądkowe, ja sam wyniosłem z domu
rodzinnego w Stawczyku - skąd jednak dokładnie tą sama wiedzę zaczerpnął mój
nowozelandzki kot? Szczególnie że zioło to wcale nie jest rodzime dla Nowej Zelandii i
znalazło się tam tylko ponieważ przywieźli je ze sobą pierwsi Europejscy osadnicy. Dalsze
przykłady nadprzyrodzonych zdolności zwierząt możnaby mnożyć w nieskończoność.
Poniżej w tej części strony opiszę dwa najłatwiejsze do sprawdzenia przykłady
nadprzyrodzonych możliwości polskich węży.
#F1. Dlaczego naukowcy zaprzeczają że polskie węże są zdolne do nadprzyrodzonych
działań:
Motto: "Aby wszyscy mieli równe szanse, Bóg musiał dać wężom najwięcej."
Teoria wszyskiego zwana Konceptem Dipolarnej Grawitacji (KDG) jako
"nadprzyrodzone" definiuje "wszystko co w swoim działaniu wykorzystuje prawa, zasady
działania i możliwości oferowane jedynie przez tzw. 'przeciw-świat' a niedostępne dla
'świata fizycznego' w jakim my żyjemy". Dlatego przykładami "nadprzyrodzonych działań"
są nie tylko cuda (opisywane np. w punkcie #H2 strony internetowej god_proof_pl.htm), ale
także efektywne wykorzystanie "telepatii" czy "zdolności do zmian szybkości upływu czasu".
Ponieważ dzisiejsza nauka nadal ma trudności z zaakceptowaniem ustaleń "KDG", dzisiejsi
naukowcy ciągle NIE wiedzą że takie nadprzyrodzone działania, jak owo użycie "telepatii"
czy "zagęszczania czasu", wogóle są fizykalnie możliwe. Jest zaś powszechnie wiadomo,
że jeśli ktoś nie ma pojęcia iż coś istnieje, wówczas tego nie dostrzega - nawet jeśli to
paraduje tuż przed jego nosem. Nic więc dziwnego, że na przekór iż polska wiedza ludowa
już dawno temu odkryła nadprzyrodzone zdolności niektórych naszych polskich węży, oraz
informuje o tych zdolnościach wszystkich którzy wysłuchują ludowych opowieści, nasi
naukowcy ciągle zdolności te ignorują i oficjalnie zaprzeczają ich istnieniu.
Nadprzyrodzoność jest również ignorowana na przekór że ów "KDG" wyjaśnił naukowo
mechanizm jej zaistnienia oraz wskazał cały szereg eksperymentalnych dowodów które
każdemu potwierdzają możliwość wyzwalania nadprzyrodzonych zjawisk. (Do przykładów
takich eksperymentalnych dowodów potwierdzających możliwość technicznego wyzwalania
nadprzyrodzonych zjawisk, należą m.in.: (1) tzw. "Seismograf Zhang Henga" działający na
zasadzie fal telepatycznych a opisany m.in. w punkcie #E4 strony telepathy_pl.htm, (2) tzw.
eksperyment "party levitation" opisany w punkcie #E7.2 strony soul_proof_pl.htm - który
potwierdza że telekineza może być wyzwalana softwarowo przez ludzką duszę, oraz (3)
eksperyment opisany w punkcie #D1 strony immortality_pl.htm - jaki empirycznie
udowadnia softwarową (pulsującą) naturę czasu i możliwość jego cofania do tyłu.) Nie będą
już tu wyjaśniał, że nadprzyrodzoność węży jest też pośrednio potwierdzana przez Biblię.
Aby więc uświadomić tutaj czytelnikom, że wszechmocny Bóg wyposażył węże w różne
nadprzyrodzone zdolności które ciągle pozostają nieznane dzisiejszym naukowcom,
przytoczę tutaj dwie obserwacje empiryczne jakie ilustrują te zdolności u węży. Obserwacje
te zaistniały faktycznie, są więc obiektywnym dowodem na to co nimi zostało ujawnione.
#F2. "Zaskroniec" ze Stawczyka koło Milicza, czyli wąż który potrafił telepatycznie nakazać
żabie aby wskoczyła mu do paszczy:
Jako nastolatek miałem unikalną szansę naocznego zaobserwowania
"telepatycznego ataku" zwykłego polskiego zaskrońca na dużą polną żabę. Obserwacji tej
dokonałem na polu swoich rodziców znajdującego się w opisywanej tutaj miejscowości
Stawczyk. Wszystko co zaskroniec uczynił podczas owego ataku, to otworzył swój pysk i
intensywnie wpatrywał się w oczy tej żaby. Żaba zaś przełamywała w sobie opory własnego
ciała i sama mu stopniowo wskakiwała do paszczy w kilku krótkich skokach. Oto jak tamtą
swoją obserwację "telepatycznego ataku zaskrońca" opisuję w podrozdziale R4.2 z tomu 15
monografii [1/5]:
Kiedy rozpocząłem swoją obserwację, żaba była w odległości jakiegoś pół metra
od paszczy zaskrońca. Koncentracja węża była tak duża, że nawet nie odnotował mojego
zbliżenia się i kontynuował swój telepatyczny atak. Dzięki temu umożliwił mi dokładne
zaobserwowanie całego zdarzenia. Żaba tymczasem zachowywała się w sposób, jaki jest
niewytłumaczalny na bazie przestarzałego "konceptu monopolarnej grawitacji" - do dzisiaj
wyznawanego przez oficjalną naukę. (Jak wiadomo, tamten stary koncept zaprzecza
istnieniu telepatii i uniemożliwia jej wyjaśnienie.) Wydając głośne rechoty przerażenia, które
zresztą zwróciły moją uwagę na całe zajście, żaba ta silnie zapierała się przednimi
kończynami o ziemię. Jednak jej tylne kończyny dokonywały rytmicznych skoków. Skoki te
zwolna prowadziły nieszczęsną żabę wprost w paszczę zaskrońca. Nawet gdy jej przednia
część utkwiła już w jego paszczy, tylne nogi ciągle rytmicznie podrygiwały dopomagając
wężowi w jej lepszym połknięciu. Zaskroniec jedynie musiał dokonać wysiłku przełykania.
Po zaobserwowaniu tego niezwykłego zajścia, oczywiście wypytałem o całe zdarzenie
Wincentego (omawianego też w podrozdziałach V2.3.2 i V2.4 mojej najnowszej monografii
[1/5]). Wincenty był chodzącą encyklopedią wiedzy ludowej. Wincenty potwierdził, że
zaskrońce zdalnie hipnotyzują swoje ofiary, tak że wcale nie muszą ich łapać fizycznie, a
ofiary te same wskakują im do paszczy.
Ponieważ takie telepatyczne zdolności zwykłego polskiego zaskrońca ciągle
pozostają nieznane dla dzisiejszej oficjalnej nauki, w tym miejscu mam apel do czytelników.
Mianowicie, jeśli osobiście widzieli oni podobny "telepatyczny atak" zaskrońca na żabę,
albo jeśli znają kogoś kto atak taki zaobserwował, wówczas prosiłbym aby opisać mi tą
obserwację, zaś ja rozważę jej opublikowanie tutaj.
#F3. "Gniewosz" z Cielczy koło Jarocina, czyli wąż który potrafi tak zmieniać szybkość
upływu czasu że ludzie przestają odnotowywać jego istnienie:
Staropolska wiedza ludowa opowiada też o nadprzyrodzonych zdolnościach
innego węża żyjącego jedynie na obszarze Polski, który przez nasz folklor nazywany jest
"gniewosz". Angielska nazwa dla podobnych węży żyjących poza Polską brzmi "Smooth
snake", podczas gdy po łacinie nazwane są one "Coronella austriaca". W Polsce czasami
ów "gniewosz" nazywany jest także "miedzianka". Jest to jednak nieprawidłowa nazwa,
bowiem "miedzianka" to oficjalna nazwa przyporządkowana do innego węża żyjącego w
Ameryce - po angielsku nazywanego "Copper head".
Moje analizy nadprzyrodzonych zdolności polskiego gatunku tego niezwykłego
węża "gniewosz" doprowadziły mnie do wniosku, że jest on w stanie "zagęszczać upływ
czasu". Znaczy, nasz "gniewosz" potrafi swym ciałem dokonywać tego co na stronie
immortality_pl.htm wyjaśniłem że będzie to możliwe do uzyskania przez ludzi dopiero po
zbudowaniu tzw. "wehikułów czasu". Gniewosz potrafi bowiem tak zwalniać dla siebie
szybkość upływu czasu, że dla obserwujących go ludzi (dla których czas ciągle upływa z
normalną szybkością) jego ruchy nabierają wprost błyskawiczności, zaś wąż ten staje się
wręcz niedostrzegalny dla naszych oczu. To dlatego, na przekór iż wąż gniewosz ciągle
zamieszkuje polskie lasy, faktycznie ludzie niemal go nie widują. Istniejące opisy tego węża
podkreślają jakoby jego ogromną rzadkość - faktycznie spowodowaną jego zdolnością do
stawania się tak szybkim że jest wprost niedostrzegalnym. Owa jego rzekoma rzadkość
przebija ze wszystkich publikacji na jego temat - co proponuję sprawdzić np. poprzez
wpisanie słowa kluczowego gniewosz w google.pl. Jednym z miejsc w których można
spotkać tego niezwykłego węża są lasy niedaleko wsi o nazwie "Cielcza" - położonej około
4 km na północ od wielkopolskiego miasta Jarocina. W roku szkolnym 1957/1958 ja
mieszkałem w Cielczy przy ulicy Leśnej 17 - to właśnie też w owej Cielczy niemal że
zostałem przypadkowo zastrzelony - tak jak to opisałem w punkcie #B1 strony o mnie (Dr
Jan Pajak) z moją autobiografią, a także w punkcie #H2 strony internetowej
god_proof_pl.htm. Tak się jakoś składa że ktoś na kogo opisach wysoce polegam widział
węża gniewosza w lasach koło owej wsi Cielczy. Chociaż on sam NIE wierzy w
"nadprzyrodzoną" zdolność tego węża do "zagęszczania szybkości upływu czasu",
zdolność ta sama rzuca się w oczy z jego opisu spotkania z tym wężem. Oto jak opisał on
swe spotkanie z tym niezwykłym wężem:
Wąż którego widziałem koło Cielczy to był "gniewosz" - bardzo rzadki gatunek i
prawie już nie spotykany. Nigdy przedtem, ani nigdy potem, nie spotkałem już takiego
węża. Było to w czasie okupacji około 1944 roku (dokładnej daty nie pamiętam). Miałem
wówczas około 6, a może 8 lat. Poszedłem na grzyby z babcią, matką lub z którymś ze
starszych braci. Ciekawe, że szczegółów nie pamiętam, ale doskonale pamiętam jak
wyglądał ów wąż (być może, że przeraziłem się bardzo i to spowodowało, że scena ta tak
mocno utkwiła mi w pamięci, że dziś po jakichś 66 latach widzę to w pamięci - tak jak by to
stało się właśnie przed chwilą). Nie pamiętam też, czy nazbieraliśmy wtedy dużo grzybów,
ale przypuszczalnie – tak, w tym zagajniku złożonym z młodych sosen i brzózek zawsze
były grzyby: kozaki, kowale, kurki, maślaki i inne. Ten zagajnik miał może około 1 km
kwadratowego, a wokoło niego były lasy większe sosnowe, brzozowe i mieszane. I wtedy
chodząc po tym zagajniku, na którym były też malutkie polanki – nagle zobaczyłem węża,
który skądś wyskoczył, był może przerażony równie mocno jak ja. Wąż ten był koloru
ciemno-brązowego, może z odcieniem brązu lekko wpadającym w czerwień – i mknąc
szybkimi zygzakami poszedł w jakieś trawy i krzaki. Ja stałem osłupiony przez moment i
nawet nie pamiętam, czy osoba towarzysząca mi widziała go. Co mnie uderzyło to
szybkość z jaką się on poruszał i jego kolor. Ja, będąc chłopcem mieszkającym w pobliżu
lasów w Cielczy doskonale wiedziałem jak wyglądają żyjące tam węże: zaskrońce, żmije,
czy podobne do węży padalce. Zaskrońce można było spotkać w ogródku - niedaleko
naszego domu. Żmij też nie brakowało w lesie. Jednak to nie był żaden z tych węży. Przez
całe życie potem myślałem, co to był za wąż i kiedy zacząłem studiować literaturę doszedłem do wniosku, że to musiał być "gniewosz" (rzadki, prawie nie spotykany gatunek
węża). Był on trochę podobny do padalca, ale dłuższy i cieższy. Jego długość oceniam na
jakieś 40 do 60 cm. Natomiast padalce mają około 30, może 40 cm. Od padalca różnił się
też szybkością z jaką się poruszał. Poruszał się on bardzo szybko. Natomiast padalce
sprawiają wrażenie bardzo leniwych i poruszają się wolno. Ten wypadek zainspirował mnie
w póżniejszym wieku do studiowania literatury i dzięki temu znam dość dobrze te gady.
Widziałem też węża eskulapa, ale nie w naszym kraju, tylko w Jugosławii w 1966 roku w
pobliżu miasta Dubrovnik. Ten wąż jest duży i gruby i można się go też mocno przerazić.
Na szczęście jest on nie groźny i niejadowity.
Las w którym widziałem owego węża znajdował się przy wsi Cielcza w odległości
około 1 – 1,5 km na południe od Cząszczewa oraz ok. 1 km na zachód od kolei
poznańskiej. Dziś po 66 latach miejsca te mogą wyglądać całkiem inaczej. Tam gdzie był
zagajnik może być duży las, a gdzie był duży las - może być zagajnik. Faktem jest jednak,
że przed 66 laty żył tam jakiś wąż, który może być ciekawostką przyrodniczą i ciekawą
wskazówką dla naukowców.
Wąż gniewosz wcale NIE jest jedynym stworzeniem którego cechy wykazują że
potrafi zmieniać on szybkość upływu czasu. Innym takim stworzeniem jest tajemnicza
"chupacabra" (o której ja wierzę że jest to odmienne, bo dzisiejsze, nazwanie dla
stworzenia którego my znamy pod starożytną nazwą "gryf"). Jako nastolatek ja zostałem
zaatakowany i nawet poraniony przez takiego gryfa. W jego ataku właśnie dała mi się
odczuć owa zdolność gryfa ("chupacabry") do zwalniania szybkości upływu czasu. Opisy
tego ataku gryfa na moją osobę zawarłem w podrozdziale R4.2 z tomu 15 mojej najnowszej
monografii [1/5]. Z kolei obserwacje gryfa, niektóre z nich dokonywane niedaleko od wsi
Stawczyk, opisałem w punkcie #H1 strony wszewilki.htm oraz w punkcie #E8 strony
newzealand_pl.htm.
Sposób na jaki "gniewosz" manipuluje czasem, w latach 1980-tych zilustrował
nam magik zwany David Copperfield. Nakręcił on bowiem wówczas film w którym pokazuje
swoje przechodzenie przez Wielki Mur Chiński. Jak zaś wiemy to z badań uprowadzeń ludzi
do UFO, przechodzenie przez mury w tzw. stanie telekinetycznego migotania wiąże się z
poważnym problemem. Mianowicie, w środku muru przechodząca go osoba NIE ma czym
oddychać. Aby więc się NIE udusić, mur trzeba przechodzić bardzo szybko. Gdyby jednak
ów magik David Copperfield przeszedł szybko przez Mur Chiński, jego film utraciłby swój
spektakularny impakt. Dlatego, aby ciągle móc przejść szybko przez ów mur, jednocześnie
jednak na filmie pokazać to w zwolnionym tempie, David Copperfield zmienił szybkość
upływu swego czasu. Mianowicie, kiedy dla niego w murze minęło zaledwie kilkadziesiąt
sekund, dla filmowców na zewnątrz muru minęły całe minuty. (Odnotuj tu że wąż
"gniewosz" czyni odwrotnie niż David Copperfield - tj. kiedy dla owego węża mijają całe
minuty, dla innych stworzeń, oraz dla patrzących ludzi, mijają tylko sekundy.) Aby zaś przy
okazji zademonstrować owo zwolnienie szybkości upływu czasu, David Copperfield
przyczepił elektrody do swojej piersi - tak że jego puls był monitorowany i ilustrowany na
filmie. Stąd na filmie widać, jak po wejściu do muru jego puls zwalnia się wraz ze
zwolnieniem upływu jego czasu, w środku muru wynosząc tylko jedno uderzenie serca co
kilkadziesiąt sekund. Ci więc z czytelników którzy zechcą poznać filmową ilustrację jak
polski wąż "gniewosz" zmienia szybkość upływu czasu, powinni przeglądnąć sobie film z
owego przejścia Wielkiego Chińskiego Muru przez Davida Copperfielda - kilka kopii tego
filmu sa sam wysłałem kiedyś swoim znajomym z Polski.
W wężu gniewoszu praktycznie wszystko potwierdza jego "nadprzyrodzone"
zdolności. Jako przykład rozważmy tu jego nazwę - "gniewosz". Wynika ona z prostego
faktu że na przekór iż wcale NIE jest jadowity, wąż ten nie ucieka kiedy jest zagrożony, a
ciągle ma odwagę przeciwstawiania się wszystkim innym stworzeniom - w tym człowiekowi.
Stąd podczas spotkań z ludźmi czasami rzuca się na nich, gryzie, syczy złowróżebnie i
opluwa ich śmierdzącą wydzieliną. Żaden zaś stworek natury NIE zachowywałby się w ten
sposób gdyby NIE był pewien że posiada "tajną broń" - z pomocą której jest w stanie
zawsze zapanować nad sytuacją. (Tą "tajną bronią" węża "gniewosza" - która nadaje mu
taką pewność siebie, jest właśnie owa zdolność do "zagęszczania czasu" i wynikająca z
niej możliwość umknięcia na życzenie praktycznie każdemu prześladowcy.) Innym faktem
potwierdzającym jego "nadprzyrodzone" zdolności jest wygląd i kolor jego samców. Polski
gatunek tego węża ma jaskrawy, niemal czerwony, z daleka widoczny kolor, podobny do
koloru doskonale wypolerowanego pręta z czystej miedzi. Jednak w naturze taki jaskrawy
ostrzegawczy kolor mają tylko stworzenia które są albo jadowite, albo też trujące, a stąd
których inne stworzenia muszą się bać. Tymczasem "gniewosz" nie ma w sobie ani jadu ani
trucizny. Gdyby więc nie dysponował ową "tajną bronią" w postaci "panowania nad
czasem", wówczas będąc praktycznie bezbronny wobec swoich prześladowców, byłby
przez nich z daleka dostrzegany i niezdolny do uniknięcia zostania pożartym. Jednocześnie
byłby także niezdolny do nieodnotowanego podejścia i do zaskoczenia swoich własnych
ofiar. Bez więc zdolności do "zagęszczania czasu" NIE byłby w stanie przetrwać w naturze
w której bycie dobrze widzianym typowo oznacza śmierć albo od przesladowców albo też z
głodu. Stąd jego jaskrawość i daleka widoczność też podkreślają jego "nadprzyrodzone"
możliwości. W końcu rozważmy jego dietę. Wszakże oprócz bardzo szybkich jaszczurek i
gryzoni, gniewosz czasami atakuje i zjada węże - w tym jadowite żmije. Żmije zaś są raczej
szybkie i mordercze. Bez zdolności do "zagęszczania czasu" bezbronny gniewosz nie
miałby więc z nimi żadnej szansy i raczej sam byłby przez nie zjadany.
Wąż "gniewosz" z nadprzyrodzonymi zdolnościami opisywanymi w tym punkcie,
żyje jedynie na obszarze Polski. Poza Polską żyją tylko jego krewniacy którzy albo utracili
swoje zdolności do zmiany szybkości upływu czasu, albo też nigdy ich nie otrzymali, a stąd
którzy przeżywają tylko ponieważ mają szare i doskonale je maskujące ubarwienia zamiast jaskrawego i widocznego z daleka jak gniewosz. Na przekór więc iż naukowcy
zaliczają naszego polskiego "gniewosza" do tego samego gatunku co owe pokrewne mu
węże "Coronella austriaca" z reszty Europy, nasz gwiewosz jest zdecydowanie odmiennym
gatunkiem i raczej powinien być nazywany "Coronella polonica". W typowym bowiem dla
Polski ubarwieniu, zdecydowanie polskim temperamencie, a także nieznanych u innych
jego krewniaków nadprzyrodzonych zdolnościach, występuje on jedynie na terenie Polski.
Naukowe więc przyporządkowywanie naszego "gniewosza" do gatunku "Coronella
austriaca", moim osobistym zdaniem jest nieco podobne do zakwalifikowywania "konia" do
tego samego gatunku co "osioł".
Jest mi wiadomo, że na temat "nadprzyrodzonych" zdolności węża gniewosza
polski folklor ludowy przytacza sporo niezwykłych opowieści i przykładów. Ja nie chcę tutaj
powtarzać tych opowieści, bowiem kiedy wywodzą się one odemnie, przeciwnicy moich
ustaleń i twierdzeń zwykle bezobcesowo je atakują i podważają. Dlatego niniejszym jedynie
zwracam się tutaj z apelem do czytelników. Mianowicie, jeśli słyszeli takie ludowe
twierdzenia lub opowieści o niezwykłych zdolnościach węża gniewosza, lub jakiegokolwiek
innego węża, wówczas prosiłbym aby się nimi podzielili, zaś ja rozważyłbym ich
opublikowanie tutaj. Podobnie, jeśli któryś z czytelników też widział gdzieś węża
"gniewosza", lub widział jakieś inne niezwykłe stworzenie, wówczas prosiłbym o opisanie mi
swego spotkania. Moje adresy internetowe pod które można do mnie napisać, są podane
na końcu strony o mnie (Dr Jan Pajak).
#F4. Poza wężami, wiele innych stworzeń też wykazuje posiadanie nadprzyrodzonych
zdolności:
Jak zwróciłem na to już uwagę czytelnika we wstępie do tej części strony, polskie
węże wcale nie są jedynymi stworzeniami które posiadają nadprzyrodzone zdolności.
Wyliczmy więc tutaj i skrótowo opiszmy już znane mi z takich innych stworzeń które też
posiadają najróżniejsze nadprzyrodzone zdolności.
#F4.1. Nadprzyrodzone zdolności niektórych dzikich zwierząt:
Istnieje cały szereg dzikich wierząt, o których jest mi już wiadomym, że wykazują
się one nadprzyrodzonymi zdolnościami. W niniejszym podrozdziale opiszę te z nich,
których nadprzyrodzone zdolności już obecnie potrafię udokumentować jakimś
weryfikowalnym materiałem dowodowym. Oto więc one.
#F4.1.1. Rekiny i ich nadprzyrodzone zdolności:
Rekiny (a z całą pewnością przynajmniej niektóre ich rodzaje), posiadają
nadprzyrodzoną zdolność zdalnego hipnotyzowania swoich ofiar, tak że ugryzienia rekinów
NIE są odczuwane przez ich ofiary. Ponadto, rekiny wykazują również posiadanie całego
szeregu innych nadprzyrodzonych cech, np. nigdy nie ulegają one żadnym chorobom. Ja
mieszkam w Nowej Zelandii, której wybrzeża, a także wybrzeża pobliskiej Australii, są
regularnie patrolowane przez atakujące ludzi rekiny-ludojady. Miałem więc sporo okazji
natykania się na raporty ludzi którzy przeżyli takie ataki rekinów. Szokującym szczegółem z
praktycznie wszystkich tych ataków, który mnie pobudził do badań chociaż przez innych
naukowców jest zupełnie przeaczany i ignorowany, jest że na przekór niekiedy okropnych
ran, pogryzieni przez rekiny ludzie nigdy nie odczuwają żadnego bólu w chwili ugryzienia
ani w spory czas później. Najwyraźniej rekiny zdalnie "hipnotyzują" swe ofiary i
uniemożliwiają im odczuwanie bólu. (Jak zaś wiemy to z ustaleń Konceptu Dipolarnej
Grawitacji, hipnoza jest umiejętnością wymagającą opanowanie zjawisk przeciw-świata, a
stąd zalicza się ona do zjawisk nadprzyrodzonych.) Przez sporo lat natykałem się na liczne
raporty takich właśnie bezbólowych ataków rekinów. Niestety, początkowo nie zapisywałem
sobie ich danych. Dopiero począwszy od lutego 2010 roku zacząłem dokumentować na tej
stronie te z owych przypadków, jakie wyraźnie raportowały w gazetach lub w telewizji, że
ofiara ataku rekina nie odczuwała bólu podczas ugryzienia. (Wszakże ja muszę polegać
wyłącznie na raportach z gazet lub telewizji, bowiem na podróże i na osobiste wywiady z
tymi ofiarami brak mi funduszy z powodów wyjaśnionych na mojej stronie autobiograficznej
pajak_jan.htm.) Oto więc opisy takich klarownie udokumentowanych w publikatorach
przypadków bezbólowego ataku rekinów, na jakie się natknąłem począwszy od czasu gdy
zacząłem ich spisywanie w lutym 2010 roku:
(1) Przykład ataku rekina na 14-letnią dziewczynkę w którym wyraźnie zostało
odnotowane brak bólu w chwili ugryzienia, opisany jest w dwóch artykułach gazetowych,
mianowicie w artykule [1#F4.1.1] "Bitten teenager got off lightly - shark expert" (tj.
"Ugryziona nastolatka uszła lekko - rekinowy ekspert") ze strony A2 gazety The New
Zealand Herald, wydanie ze środy (Wednesday), February 3, 2010, oraz w artykule
[2#F4.1.1] "Shark 'just defending itself' after being trodden on" ze strony A3
nowozelandzkiej gazety The Dominion Post wydanie ze środy (Wednesday), February 3,
2010. Oba te artykuły opisują atak 1.5 metrowego rekina z gatunku "broad-nosed sevenfill
shark" na 14-letnią dziewczynę o imieniu Lydia na plaży zwanej "Oreti" koło Invercargill w
Nowej Zelandii. Dziewczyna ta nic NIE czuła podczas ataku. O tym że została ugryziona
przez rekina poznała dopiero po krwi jaka pokazała się w wodzie.
(2) W artykule [3#F4.1.1] "Shark-bite victim flown to Auckland for surgery", ze
strony A7 gazety The New Zealand Herald, wydanie z wtorku (Tuesday), September 7,
2010, zawarty jest kolejny raport ofiary ataku rekina, tj. raport Duńczyka o nazwisku
Jensen. Ta ofiara też wyraźnie odnotowała, oraz potem przekazała dziennikarzowi
piszącemu ów artykuł, że NIE odczuła żadnego bólu kiedy rekin niemal odgryzł jej całą
stopę. Potężne ugryzienie rekina ów Duńczyk odczuł jedynie jako silne szarpnięcie.
Posądzał przy tym że po prostu zaczepil swą stopą o jakąś rafę koralową i płynął dalej.
Dopiero kiedy usiłował wsiąść do łodzi, z szokiem odnotował że niemal brak mu stopy.
(3) W poniedziałek dnia 11 października 2010 roku, w godzinach 20:00 do 20:30,
na kanale 3 telewizji nowozelandzkiej nadawany był film z australijskiej serii dokumentarnej
o tytule "Your Worst Animal Nightmares". W owym dniu udokumentowany był atak rekina z
gatunku zwanego "Great White" na Australijczyka o nazwisku Rodney Fox, mający miejsce
jeszcze w talach 1960-tych koło Adelaidy. Podczas owego ataku, zęby rekina wyrwały
ofiarze kawał klatki piersiowej i brzucha, tak że płuca i wnętrzności zostały całkowicie
odsłonięte. Jednak poszkodowany doskonale zapamiętał, że w czasie samego ugryzienia,
oraz w przeciągu następnych około 10 minut, wogóle nie odczuwał żadnego bólu.
Ugryzienie rekina poczuł jedynie jak silne szarpnięcie. Dopiero w jakieś 10 minut później,
kiedy był już na łodzi wieziony do brzegu, ból zaczął przebijać się u niego przez blokadę
hipnozy. Ofiara opisywała owo nadejście bólu, że miało ono charakter jakby falowy. Znaczy
początkowo ból nie był jeszcze ciągły, a zaczynał pojawiać się falami i potem zanikać.
Dopiero po sporym czasie owa zdalna hipnoza rekina całkowicie zanikła, zaś ból przyjął
ciągły charakter. Co ciekawsze, owa zdalna hipnoza rekina przestała nagle działać dopiero
kiedy ofiara znalazła się na stole operacyjnym i została uśpiona anestetycznie do operacji.
Owo uśpienie wyeliminowało stan hipnozy i ofiara nagle się zbudziła w środku operacji, zaś
lekarze faktycznie operowali ją podczas gdy wszystko czuła - jednak była zbyt osłabiona i
wykrwawiona aby protestować. (Jest to faktem dobrze znanym z eksperymentów nad
hipnozą, że hipnoza potrafi zadominować nad działaniem medykamentów. Stąd ów
przypadek zbudzenia się ofiary podczas operacji jest dodatkowym dowodem że brak bólu
podczas ugryzień rekinów jest spowodowany właśnie zdalnym zahipnotyzowaniem ofiar, a
nie jakimikolwiek innymi czynnikami.)
***
Warto odnotować że dzisiejsi naukowcy przesiadujący w fotelach z poręczami na
swoich "wieżach z kości słoniowej" wymyślają najróżniejsze "racjonalne wyjaśnienia" dla
owej nadprzyrodzonej zdolności rekinów aby tak zdalnie zahipnotyzować ofiary że te wcale
nie odczuwają bólu. A to że niby "andrealina" zagłusza ból, a to że ofiara jest zbyt
podniecona aby słuchać swych zmysłów, itp. Gdyby jednak owi naukowcy użyli choć trochę
tzw. "zdrowego rozsądku", wówczas odnotowaliby jak nieżyciowo i jak abdurdalnie
("ridiculous") brzmią te ich wyjaśnienia. Potrzebna więc była dopiero moja odwaga osobista,
moje oddanie upowszenianiu prawdy, oraz moja zaawansowana wiedza wynikająca ze
stworzenia teorii wszystkiego zwanej Konceptem Dipolarnej Grawitacji, aby po raz pierwszy
w historii nauki ziemskiej wyraźnie i otwarcie wyjaśnić, że rekiny faktycznie wykazują owe
nadprzyrodzone zdolności - w tym zdolność do zdalnego hipnotyzowania swoich ofiar tak
aby te NIE odczuwały bólu podczas ugryzienia.
***
Wysoce interesujące w badaniach owego zdalnego hipnotyzowania ofiar przez
rekiny, jest działanie tzw. "przekleństwa wynalazców" opisywanego dokładniej m.in. w
punkcie #B4.4 z totaliztycznej strony o nazwie mozajski.htm. Działanie to doskonale
ilustruje m.in. artykuł o tytule "Shark expert adds Red Sea serial offender to his file" (tj.
"Ekspert od rekinów dodaje do swej bazy danych seryjnego ludojada z Morza
Czerwonego"), ze strony A23 gazety The New Zealand Herald, wydanie z poniedziałku
(Monday), December 13, 2010. Mianowicie, ów artykuł informuje o istnieniu
międzynarodowej bazy danych o atakach rekinów. Owa baza danych, nosząca nazwę
"International Shark Attack File", była założona w latach 1950-tych i jest prowadzona przez
Marynarkę Wojenną Stanów Zjednoczonych. Zawiera ona wyniki ponad 4000
szczegółowych raportów z ataków rekinów, datujących się począwszy od 16 wieku. Dla
badacza jak ja, dostęp do niej byłby więc źródłem nieocenionych informacji. Przykładowo,
ja mógłbym z niej wybadać które gatunki rekinów wykazują ową umiejętność zdalnego
hipnotyzowania swych ofiar, tak aby ofiary te nie czuły bólu. Albo wybadać w jakich
okolicznościach rekiny używają tej swej umiejętności zdalnego hipnotyzowania, a w jakich
ją wyłączają. Niestety, owa baza danych jest tajna, zaś oprócz amerykańskich wojskowych
nikt nie ma do niej dostępu. Doskonale zaś wiadomo, że ludzie o twórczych umysłach NIE
ochotniczą do wojska. Stąd owi utajniacze tej bazy danych mogą w nią zapewne wpatrywać
się przez całe stulecia, zaś ludzkość i tak nic z tego nie skorzysta. Przykład więc owej bazy
danych ujawnia, jak niemoralne i szkodliwe dla całej ludzkości jest utajnianie czegokolwiek,
szczególnie zaś źródeł wiedzy. To właśnie utajnianie i odmawianie dostępu do danych, dla
twórczych ludzi jest jedną ze składowych trapiącego ich "przekleństwa wynalazców".
Bawiąc się zaś w "psa ogrodnika", tacy utajniacze sami tylko na tym tracą. Każde bowiem
istotne odkrycie, w końcowym efekcie zawsze służy wszystkim mieszkańcom Ziemi - bez
względu na to jakiej narodowości był ten kto go dokonał.
#F4.1.2. Niedźwiedzie i ich nadprzyrodzone zdolności:
We wtorek dnia 4 maja 2010 roku, w godzinach 21:35 do 22:45, na kanale
telewizji nowozelandzkiej zwanym "Prime", nadawany był angielski film dokumentarny z
2008 roku, o tytule "Bearman" (tj. "Człowiek-niedźwiedź"). Film ten dokumentował odkrycia
kanadyjskiego badacza czarnych niedźwiedzi z New Hampshire, który osiągnął niezwykłą
zdolność do komunikowania się z dzikimi niedźwiedziami. Badacz ten nazywa się Ben
Kilham. Żyje on w drewnianej hatce w środku puszczy w otoczeniu owych niedźwiedzi.
Jednym z jego odkryć udokumentowanych na tym filmie które mnie osobiście najbardziej
zaintrygowało, było ujawnienie że czarne niedźwiedzie zawsze testują tuż przed jedzeniem
które rośliny i jagody są jadalne, a które trujące (tj. wcale NIE noszą one w swej pamięci
rodzaju "banku danych" tego co jadalne a co niejadalne - tak jak czynią to ludzie). Jak się
okazuje, każdy czarny niedźwiedź (a być może również i każdy inny niedźwiedź), nawet
jeśli wychowany był przez ludzi i nigdy NIE miał okazji poznać od własnych rodziców co jest
jadalne a co trujące, jest w stanie bardzo szybko ustalić czy coś nadaje się do jedzenia, czy
też jest to trujące. W tym celu niedźwiedź po prostu bierze to do pyska, oraz przez krótką
chwilę przyciska językiem do swego górnego podniebienia podrzucając przy tym łbem. Zaś
po chwili już wie czy jest to jadalne. Na podstawie tego odkrycia, Ben Kilham wydedukował,
że niedźwiedzie muszą mieć jakiś organ smakowy w swoim górnym podniebieniu, który
pozwala im na szybkie ustalenie czy coś jest jadalne, poprzez przyciśnięcie tego do owego
organu. Nazwał on nawet ów organ swoim imieniem. Niestety, badania weterynaryjne
niedźwiedzi wykazały, że w ich górnym podniebieniu wcale NIE ukrywa się żaden organ
smakowy. Jedynym więc wytłumaczeniem jak jest możliwe aby niedźwiedzie mogły ustalać
jadalność tego co biorą do pyska, kiedy jednocześnie brak im organu smakowego jaki by
ustalanie to im umożliwiał, jest że używają one jakiś rodzaj "przeciw-organu" podobnego do
ludzkiego tzw. "sumienia" (tj. w rodzaju przeciw-organów opisanych w podrozdziale I5.3 z
tomu 5 mojej najnowszej monografii [1/5]. To właśnie ów przeciw-organ, na zasadzie
niemal identycznej do tej jaką używają dzisiejsi radiesteci wspomagani wahadełkami,
podpowiada niedźwiedziom czy to co mają one właśnie w pysku jest jadalne czy też nie. W
owym podpowiadaniu ów niedźwiedzi przeciw-organ zachowuje się dokładnie tak jak
ludzkie "sumienie". Tyle że zamiast podpowiadać im czy to co czynią jest moralne czy też
niemoralne, podpowiada im on czy jest to jadalne czy też niejadalne. W ten sposób nadaje
on niedźwiedziom nadprzyrodzonej zdolności do szybkiego ustalania jadalności
wszystkiego na co niedźwiedzie mają apetyt.
#F4.1.3. Zwierzęta już opisane w części #F tej strony:
Ponieważ we wstępie do tej "części #F" niniejszej strony już opisałem aż kilka
zwierząt o nadprzyrodzonych zdolnościach, nie będę więc tutaj powtarzał tamtych opisów.
#F4.2. Stworzenia nadprzyrodzenie "symulowane":
Motto: "W świecie fizycznym działa żelazna zasada, że wszystkie głębokie wierzenia każdej
osoby zawsze są jakby 'przypadkowo' potwierdzane przez dziwne zdarzenia, ślady, lub
obserwacje ukazywane prywatnie tylko tej osobie."
Większość stworzeń jakie znamy np. z podręczników zoologii istnieje w sposób
trwały - tak jak ludzie. Niezależnie jednak od nich niektórzy ludzie obecnie spotykają na
Ziemi także zupełnie inną kategorię stworzeń, które wcale NIE istnieją trwale, a są jedynie
tymczasowo symulowane za każdym razem kiedy ktoś z ludzi ma być z nimi
skonfrontowany. Czym jest takie "tymczasowe symulowanie" wyjaśnia to dokładniej punkt
#K1 ze strony day26_pl.htm. Opiszmy teraz przykłady takich właśnie stworzeń
"symulowanych" w nadprzyrodzony sposób, czyli stworzeń które niby istnieją (bo ludzie je
widują a także ponieważ pozostawiają one fizyczne ślady swego istnienia), a jednocześnie
NIE istnieją trwale (tak jak trwale istnieją np. ludzie).
1. Gryfy (chupacabra). W podrozdziale R4.2 z tomu 15 mojej najnowszej
monografii [1/5] opisałem przypadek kiedy to ja sam zostałem zaatakowany i poraniony
przez "gryfa" (chupacabrę). Szokująco, na przekór sporych ran nie odczuwałem wówczas
żadnego bólu. Najwyraźniej i te stwory posiadają zdolność do hipnotycznego eliminowania
bólu - tak jak rekiny.
2. Stworzenia już opisane w części #F tej strony (w rodzaju "Nessie" czy "Yeti").
Ponieważ w punktach #E1 i #E2 niniejszej strony, a także w punkcie #E6 strony
newzealand_pl.htm już opisałem aż kilka stworzeń "symulowanych" w nadprzyrodzony
sposób, nie będę więc tutaj powtarzał ich opisów.
3. UFOnauci. Inteligentni UFOnauci (a także ich wehikuły UFO) również należą
do owej kategorii stworzeń (oraz urządzeń technicznych) symulowanych w nadprzyrodzony
sposób dla twórczego zainspirowania ludzi. Więcej informacji na ten temat można znaleźć
w punktach #M1 i #M2 strony day26_pl.htm.
4. Cielesne reprezentacje Boga. Do stworzeń "symulowanych" w nadprzyrodzony
sposób należą również tzw. "cielesne reprezentacje Boga" - których najlepszy opis zawarty
jest w punktach #D1 do #D3 strony newzealand_visit_pl.htm. (Opisane tam przykłady
owych cielesnych reprezentacji Boga noszą nazwy "Tane" oraz "Uenuku" - aczkolwiek
ludzkości znana jest olbrzymia liczba dalszych ich przykładów.)
***
Opisane powyżej stworzenia nadprzyrodzenie symulowane, wybrani ludzie
spotykają na Ziemi ciągle i dzisiaj. Znacznie jednak więcej tego rodzaju stworzeń
symulowanych było w pradawnych czasach. Przykładowo należały do nich wszystkie
potwory występujące w mitologiach greckiej i rzymskiej (w rodzaju Hydy), a także wszystkie
"poskładane zwierzęta" (po angielsku zwane "composite animals" - ponieważ naukowcy
uważają że powstały one w wyobraźni ludzi poprzez poskładanie razem części ciał aż kilku
zwierząt, np. ciała lwa ze skrzydłami orła), takie jak "sfinks", "pegaz", "jednorożec", czy
widywany również i dzisiaj "gryf".
#F4.3. Nadprzyrodzone zdolności niektórych zwierząt domowych:
W przeciwieństwie do dzikich zwierząt, u których wszystkie osobniki z danego
gatunku wykazują niemal taki sam poziom ich naprzyrodzonych zdolności, zwierzęta
domowe są jak ludzie. Znaczy, niektóre z nich mają najróżniejsze zdolności, inne zaś ich
nie mają - chociaż należą do tego samego gatunku. W ten sposób np. sławny w świecie
stał się kot o imieniu "Oscar" który potrafił wyczuć kiedy ktoś ma umrzeć, jednak inne koty
wcale nie posiadają tej samej umiejętności. Przykłady opisów nadprzyrodzonych zdolności
u zwierząt domowych zawarte są w podrozdziale I8.1 z tomu 5 aż trzech monografii, tj.:
[1/4], [1/5], oraz [8/2].
#F4.4. Nadprzyrodzone zdolności niektórych roślin:
Co najdziwniejsze niektóre rośliny także wykazują posiadanie nadprzyrodzonych
zdolności. Wskażmy tutaj te z nich o jakich nadprzyrodzoności dotychczas zdołałem się już
dowiedzieć. Oto one:
1. Kokosy. Palmy kokosowe uważane są za "święte drzewa". Wyrastają one
nawet na małych piaszczystych wyspach gdzie brak jest pitnej wody. Zaspokajają wszelkie
potrzeby człowieka. Każda też ich część jest użyteczna. Orzechy kokosowe mają tą
nadprzyrodzoną zdolność, że absolutnie nigdy nie upadają one na głowy ludzi
przechodzących pod palmami na których orzechy te rosną. Owa nadprzyrodzona zdolność
orzechów kokosowych jest szeroko znana w krajach w których orzechy te rosną. Istnieje
tam nawet powiedzenie, że "kokosy mają oczy". Więcej na temat owej niezwykłej zdolności
kokosów wyjaśniam w punkcie #D1 totaliztycznej strony internetowej fruit_pl.htm, a także w
14 z punktu #F2 totaliztycznej strony god_proof_pl.htm.
2. Palmy. Palmy wykazują się posiadaniem aż kilku nadprzyrodzonych cech. To
zapewne dlatego w dawnych czasach palmy uważano za "święte rośliny". Do dzisiaj
zresztą w kościele katolickim celebruje się tzw. "palmową niedzielę". Przykładowo, niektóre
gatunki drzew palmowych precyzyjnie synchronizują swoje kwitnięcie i umieranie. Do ich
grupy należy palma zwana "Talipot Palm", a także zwykła "palma olejowa" z której oleju
produkowana jest margaryna (zdjęcia i opisy obu tych palm, włączając w to zdjęcie
sychronicznie wymarłego lasu palmy olejowej, przytoczyłem w punkcie #F3 z totaliztycznej
strony god_proof_pl.htm).
3. Baobaby z Madagaskaru. Na wyspie Madagaskar stworzone zostały przez
Boga drzewa "baobab", które z upływem czasu rozprzestrzeniły się również na sąsiednią
Afrykę i Australię. Miejscowi ludzie z Madagaskaru nazywają baobaby "Drzewem Życia" (po
angielsku "Tree of Life") oraz uważają je za święte drzewa. Wykazują one bowiem
nadprzyrodzoną zdolność do gojenia swych ran i do pokrywania się odrosłą korą bez
względu na to jak bardzo ktoś by je nie okaleczył. Baobaby należą też do owych nielicznych
świętych drzew na świecie, które są w stanie zaspokajać wszystkie ludzkie potrzeby (innymi
takimi świętymi drzewami są "palmy kokosowe" opisane już uprzednio). Praktycznie
bowiem każda część baobabów jest użyteczna dla ludzi. Ich nasiona są smaczne i
pożywne, zjadane zarówno na surowo jak i po upieczeniu. Są źródłem protein, oleju i
witaminy C. Są też doskonałym pożywieniem na długie podróże, ponieważ ich masa się nie
psuje chroniona przez wytrzymałą skorupę. Z nasion wykonywany jest też smaczny napój,
nadający się do picia zarówno na świeżo, jak i po sfermetowaniu w alkohol. Osłony nasion
mają welwetowe pokrycie które po zdrapaniu formuje obiekty artystyczne. Liście i korzenie
są używane jako medykamenty na bóle żołądka i płuc. Kora jest uplatana w powrozy,
koszyki i odzież, jest też używana do plecienia nieprzemakalnych kapeluszy, a nawet do
budowy instrumentów muzycznych. Żywica jest używana jako klej. Pień przechowuje w
sobie wodę, zaś jeden spory baobab może zgromadzić w sobie nawet do 120 000 litrów
wody. Drewno baobabu jest miękkie, żylaste i ociekające wodą. Wystarczy więc uskrobać
trochę tego drewna i wycisnąć z niego wodę aby w suchym okresie zaspokoić swe
pragnienie. Sucha pulpa z tego drewna jest używana do łatwego wyrobu papieru. Co
najdziwniejsze, jeśli w celu uskrobabnia drewna baobabu okaleczy się z kory kawałek tego
drzewa, baobab szybko zagaja swe rany i porasta okaleczone miejsce nową korą. W ten
sposób można np. stopniowo wyskrobać w dużym baobabie dużą dziuplę do zamieszkania,
zaś wnętrze tej dziupli samo pokryje się korą i baobab nadal kontynuje życie. To zaś
umożliwia formowanie ludzkich mieszkań i schronień w dużych ciągle żyjących baobabach.
Artystycznie uzdolnieni rzeźbiarze mogą też na zewnętrznych powierzchniach baobabu
rzeźbić figury zwierząt i roślin, zaś te figury z czasem pokrywają się korą i wyglądają jakby
powstały naturalnie. To prawdopodobnie w taki właśnie sposób jakiś artysta z USA ujrzał
na Madagaskarze taki porzeźbiony baobab, zaś po powrocie do kraju zarobił fortunę na
swoim pomyśle stworzenia podobnego "drzewa życia" w "Animal Kingdom" z Disney-Landu
zlokalizowanego w Epcot Center z Orlando na Florydzie. (Taka plastykowa reprodukcja z
USA pokazująca rzeźbiarskie możliwości baobabu, pokazana jest jako "Fot. #J1" na
totaliztycznej stronie o nazwie god_proof_pl.htm - kliknij na niniejszy zielony link aby
oglądnąć sobie tamto amerykańskie plastykowe "drzewo życia".) Baobaby żyją przez
tysiące lat, zapewne więc niektóre z nich istnieją ciągle począwszy od czasów stworzenia
świata. Z kolei ich pnie urastają do ogromnych wielkości. Nic więc dziwnego że miejscowi
ludzie traktują je z najwyższym szacunkiem jako absolutną świętość.
4. Bambusy. Niektóre gatunki bambusa też precyzyjnie synchrnizują swoje
kwitnięcie i umieranie. Przykład takiego właśnie gatunku bambusa opisuję w punkcie #F3 z
totaliztycznej strony god_proof_pl.htm.
5. Drzewa gumowe. Drzewa z których ludzie ściągają gumę są liściastymi
drzewami tropikalnymi. W przeciwieństwie zaś do liściastych drzew np. Polski, drzewa
tropiku typowo prawie nigdy nie tracą liści i są zielone przez cały rok. Jednak drzewa
gumowe tracą liście dokładnie na okres około dwóch tygodni otaczających Księżycowy
Nowy Rok - czyli dokładnie na okres czasu kiedy chińscy robotnicy zatrudnieni na
plantacjach drzew gumowych chcą mieć wolny czas aby móc świętować najdejście
swojego Nowego Roku. W czasie zaś kiedy NIE mają one liści, drzewa te nie produkują
"lateksu" a stąd nie wolno ich nacinać aby ściągać z nich gumę. (Oprócz owych około
dwóch tygodni kiedy drzewa te pozostają bezlistne, najpierw przez dodatkowy około tydzień
tracą one liście, potem zaś przez około tydzień wyrastają im nowe liście. W sumie więc nie
daje się sciągać z nich gumy przez około miesiąc czasu.) Chińscy robotnicy którzy typowo
zatrudnieni są na plantacjach gumy mają więc wolny czas i mogą bez przeszkód świętować
swój Nowy Rok księżycowy. Z tego powodu w folklorze Chińczyków upowszechnione jest
wierzenie, że Bóg celowo tak zaprojektował drzewa gumowe aby pozwalały one na
świętowanie swoim robotnikom. Co jednak mnie najbardziej intryguje, to że ów Chiński
Nowy Rok Księżycowy jest świętem ruchomym i każdego roku wypada on o innej dacie - po
jego daty w poszczególnych latach patrz punkt #B5 na totaliztycznej stronie pigs_pl.htm.
Przykładowo, w 1972 roku wypadł on w dniu 16 stycznia, zaś w 1985 roku - w dniu 20
lutego (czyli we wzajemnych odległościach od siebie przekraczających długość czasu kiedy
drzewa te pozostają bez liści). Na przekór tego, owe drzewa gumowe ciągle w jakiś
nadprzyrodzony sposób dokładnie wiedzą kiedy wypada ów chiński Nowy Rok księżycowy i
zawsze tracą liście dokładnie w czasie kiedy Chińczycy chcą mieć wolny czas na swoje
świętowanie.
Chiński Nowy Rok kryje też w sobie kilka innych tajemnic. Przykładowo, właśnie
w okresie jego trwania powietrze na Ziemi posiada wyższą niż w całej reszcie roku
zdolność do absorbowania wilgotności. Ludowy folklor chiński twierdzi, że powodem owych
odmiennych cech powietrza w okresie chińskiego Nowego Roku, jest że Bóg specjalnie
wyznaczył ten okres na przygotowywanie przez Chińczyków ulubionych suszonych kiełbas.
Dlatego Bóg nadaje wówczas powietrzu specjalnych cech wysuszających - jakie to cechy
nadają ich suszonym kiełbasom ów unikalny smak i wyjątkowy poziom suchości.
Owa nadprzyrodzona wiedza drzew gumowych kiedy dokładnie nadchodzi
chiński Nowy Rok, a stąd kiedy mają one utracić swoje liście, dyskutowana jest również w
punkcie #C2 na totaliztycznej stronie internetowej pigs_pl.htm.
Część #G: Pochodzenie nazwiska "Stawczyk":
#G1. Skąd się wzięły osoby o nazwisku "Stawczyk":
Motto: "Wszystko posiada swoją historię. Poznanie zaś tej historii pozwala aby lepiej
zrozumieć teraźniejszość."
Na przekór że nazwa wsi "Stawczyk" jest unikalna - tak jak to wyjaśniam w
punkcie #B3 powyżej tej strony, każdy kto w jakiejś wyszukiwarce wpisze słowo "Stawczyk"
natychmiast się zorientuje że na świecie istnieje sporo osób noszących nazwisko
"Stawczyk". Mnie ten fakt dosyć zaintrygował. Postanowiłem więc ustalić skąd dokładnie
owo nazwisko się wzięło. Jak jednak się okazało, ustalenie tego faktu wcale NIE jest takie
proste. Jedyne czego zdołałem się dowiedzieć z całą pewnością, to że nazwisko
"Stawczyk" wywodzi się ze wsi szlacheckiej zwanej "Stawczyk" - która to wieś kiedyś
istniała na terenie dawnej Polski. Na temat związku owej wsi "Stawczyk" z nazwiskiem
"Stawczyk" istnieje dosyć interesująca legenda czy wierzenie. Zanim jednak tutaj opiszę tą
legendę (czy wierzenie), chciałbym ją sprawdzić i uwiarygodnić. Dlatego niniejszym mam
prośbę do osób noszących nazwisko "Stawczyk" wiedzących skąd ich nazwisko się
wywodzi, aby podzielili się ze mną swymi informacjami.
#G2. Każdemu potrzebna jest znajomość "korzeni" z których się wywodzi:
Motto: "Aby poznać kierunek w którym w życiu zmierzamy, musimy poznać skąd dokładnie
pochodzimy."
Świadomość historii nazwiska "Stawczyk" może być źródłem całego szeregu
korzyści duchowch i moralnych dla osób noszących to nazwisko. Wszakże logika wskazuje
iż "aby wiedzieć dokąd zmierzamy w swym życiu, musimy poznać skąd dokładnie
pochodzimy." Z kolei wiadomo że osoby które posiadają dobrą świadomość własnych
duchowych korzeni, pochodzenia, oraz moralnego szkieletu, typowo odnoszą większe
sukcesy w swoim życiu od "sierotowatych" ludzi których świadomość, mentalność i
moralność nosi cechy kogoś dokumentnie "zagubionego". Pierwszym zaś krokiem w
kierunku znalezienia swojej identyczności i korzeni jest ustalenie skąd dokładnie się
pochodzi.
#G3. Osobiście rekomenduję aby osoby o nazwisku "Stawczyk" przejęły patronad nad wsią
"Stawczyk":
Skoro z całą pewnością wiadomo, że ludzie o nazwisku "Stawczyk" mają swoje
duchowe korzenie we wsi zwanej "Stawczyk", dla sentymentalnych powodów ludzie z tym
nazwiskiem powinni objąć patronat nad wsią Stawczyk. Wszakże zarówno ta wieś, jak duch
i poczucie przynależności owych ludzi, patronatu takiego desperacko potrzebują.
Oczywiście, patronat taki osobom z nazwiskiem "Stawczyk" jest w stanie przynieść sporo
korzyści duchowych i moralnych. Dla przykładu, zaczną oni mieć miejscowość z którą będą
mogli duchowo się identyfikować. Będą mieli miejsce które dostarczy im celu dla ich letnich
wycieczek i działań. Będą też mieli miejscowość której ich moralne wsparcie i zewnętrzna
działalność okażą się wysoce pomocne. Będą też mogli wdrażać w życie słynne
powiedzenie Prezydenta Jehn'a Kennedy'ego, stwierdzające że "Nie pytaj co Twoja kraina
może uczynić dla Ciebie, a pytaj co Ty możesz uczynić dla Twojej krainy".
Część #H: Podsumowanie, oraz informacje końcowe tej strony:
#H1. Podsumowanie tej strony:
Na wszechświat wcale NIE składa się wyłącznie z tego co widzialne i dotykalne.
Faktycznie to na większość wszechświata składa się to co niewidzialne chociaż istniejące i
równie realne jak to co widzimy. Jednym z oczywistych przykładów tego co NIE opisane w
oficjalnych publikacjach, jednak ciągle istnieje, jest niezwykła wieś zwana "Stawczyk"
opisana na niniejszej stronie. Wieś ta stanowi symbol i dowód, że coś może istnieć, jednak
dla większości ludzi pozostaje to niewidzialne.
#H2. Jak dzięki stronie "skorowidz.htm" daje się znaleźć totaliztyczne opisy interesujących
nas tematów:
każdego.
#H3. Dane kontaktowe autora tej strony:
Aktualne adresy emailowe autora tej strony, tj. dra inż. Jana Pająka (a przez
okres 2007 roku - Prof. dra inż. Jana Pająka), pod jakie można wysyłać ewentualne uwagi,
zapytania, lub odpowiedzi na zadane tu pytania, podane są na stronie internetowej o mnie
(Dr Jan Pajak). Tam również dostępne są adres pocztowy i numery telefonu autora.
#H4. Copyrights © 2011 by Dr Jan Pająk:
Copyrights © 2011 by Dr Jan Pająk. Wszelkie prawa zastrzeżone. Niniejsza
strona stanowi raport z wyników badań jej autora - tyle że napisany jest on popularnym
językiem (aby mógł być zrozumiany również przez czytelników o nienaukowej orientacji).
Idee zaprezentowane na tej stronie są unikalne dla badań autora i dlatego w tym samym
ujęciu co na tej stronie (oraz co w innych opracowaniach autora) idee te uprzednio NIE były
opisanych na tej stronie. Dlatego zastrzega sobie, aby podczas powtarzania w innych
pełny kredyt autorowi tej strony, poprzez wyraźne wyjaśnienie iż autorem danej idei jest Dr
Jan Pająk, poprzez wskazanie internetowego adresu niniejszej strony pod którym idea ta i
strona oryginalnie były opublikowane, oraz poprzez podanie daty najnowszego
aktualizowania tej strony (tj. daty wskazywanej poniżej).
Przykładem dosyć unikalnych odkryć naukowych które autor opisuje na tej
stronie, a stąd w stosunku do których zastrzega dla siebie własność intelektualną, są
odkrycia opisane w "części #F" tej strony. Wszakże zrozumienie, zaakceptowanie, oraz
naukowe wyjaśnianie opisanych tam cech polskich węży (oraz innych stworzeń) stało się
możliwe dopiero po sformułowaniu naukowej teorii wszystkiego zwanej Konceptem
Dipolarnej Grawitacji. Bez znajomości i uznania dla tej teorii, nawet jeśli któryś z
naukowców zetknął się np. z raportami o nadprzyrodzonej zdolności hipnotycznej polskiego
zaskońca - opisywanej powyżej w "części #F" (która to zdolność jest dobrze znana w
staroplskim folklorze ludowym), ciągle zapewne traktował te raporty jako przejawy wybujałej
wyobraźni dawnych ziemian. To wyjaśnia dlaczego o owych zdolnościach nie wspominało
dotychczas praktycznie żadne opracowanie naukowe, zaś autor tej strony jest faktycznie
pierwszym naukowcem który je opisuje i wyjaśnia ich mechanizm.
If you prefer to read in English
click on the flag
(Jeśli preferujesz język angielski
Data założenia niniejszej strony: 25 listopada 2009 roku.
Data najnowszego jej aktualizowania: 12 kwietnia 2011 roku.
Podrozdział B3:
Wszewilki naszego jutra - czyli
poprzez marzenia ku lepszej rzeczywistości
Istnieje jedno miejsce na świecie, w którym marzenia się wypełniają. Miejscem tym jest
niezwykła wieś Wszewilki (opisana dokładniej na odrębnej stronie). Ja osobiście wierzę, że
powodem dla którego marzenia się tam wypełniają, jest że podczas pobytu we
Wszewilkach doświadcza się tam "dotyku nadprzyrodzonego". Oczywiście, sceptycy powód
ten zapewne wytłumaczyliby odmiennie. Przykładowo, że z powodu twardej rzeczywistości
życia, a taże z uwagi na bliskość do natury, we Wszewilkach marzenia zawsze są
realistyczne i zawsze twardo stoją one na ziemi. Z kolei ludzie wyrośli w ciężkich realiach
owej wioski wbudowali w swój charakter umiejętność urzeczywistniania własnych marzeń.
Jak by się powodu owego nie tłumaczyło, faktem jest że najważniejsze marzenia z
Wszewilek zawsze się wypełniają. Dlatego za pośrednictwem tej strony chciałbym ujawnić
co mi osobiście się marzy dla samych Wszewilek. Znaczy, jak w moich marzeniach
wygląda przyszłość owej wioski. Przyszłość ta wysyntezowała się bowiem wyraźnie w moim
umyśle z owych licznych podróży po świecie jakie bez przerwy odbywam, oraz jakie
pozwoliły mi odnotować to co w życiu jest najważniejsze. Pisząc tą stronę wierzę również,
że poprzez ujawnienie tych swoich marzeń spowoduję iż w przyszłości przynajmniej ich
część zdoła także kiedyś się wypełnić - co zresztą potwierdza moja "podróż do przyszłości"
opisana w punkcie #J3 tej strony. Ponadto wierzę, że poprzez wyjaśnienie tutaj jak mogłaby
wyglądać przyszłość Wszewilek, stworzę mieszkańcom tej wioski jakiś dalekosiężny cel, ku
osiągnięciu którego mogą teraz zacząć systematycznie zdążać i pracować.
#A1. Dlaczego warto pomarzyć o lepszym jutrze dla Wszewilek:
Niektórzy mawiają, że kiedy ktoś osiąga sukces życiowy, inspiracją i siłą
motoryczną dla działania zawsze najpierw były jego marzenia. Wszakże zanim zaczniemy
do czegoś zdążać, najpierw musimy stworzyć sobie w umyśle obraz tego co zamierzamy.
Na dodatek, we Wszewilkach marzenia zawsze się wypełniają. Warto więc abyśmy
wspólnie pomarzyli teraz o szczęśliwszym jutrze dla tej wioski. W ten sposób z jednej
strony wyzwolimy nadprzyrodzone moce które urzeczywistniają marzenia podjęte we
Wszewilkach. Z drugiej zaś strony, poprzez ustanowienie sobie wyraźnego celu w jakim
warto zdążać oraz obrazu tego co chcemy osiągnąć, wszyscy zaczniemy teraz
podświadomie zmierzać do ich urzeczywistnienia.
#A2. Aby się rozwijać trzeba mieć wizję na przyszłość (czyli marzenie) - ta strona jest
właśnie taką wizją dla Wszewilek, Milicza, Sławoszewic, oraz innych okolicznych
miejscowości:
Ludzie którzy nie mają wizji na swoją przyszłość, a także instytucje bez wizji, po
prostu żyją z dnia na dzień. Jako więc tacy, po prostu się kurczą. Aby móc się rozwijać,
trzeba mieć wizję. Ta strona jest więc rodzajem wizji dla Wszewilek oraz dla innych
miejscowości z okolic Milicza.
#A3. Symbolika tej strony - jej opublikowanie z okazji spełnienia się kolejnego mojego
dziecięcego marzenia z Wszewilek - tj. zasłużenia na uzyskanie pełnej profesury
uniwersyteckiej:
Motto: "Raz profesor, zawsze profesor."
Niniejszą stronę opublikowałem w marcu 2007 roku z bardzo dla mnie ważniej
okazji. Mianowicie, w owym roku wypełniło się kolejne z moich dziecięcych marzeń
zaistniałych we Wszewilkach jeszcze w czasach swego dzieciństwa. Po raz pierwszy w
życiu zostałem wówczas pełnym profesorem na renomowanym uniwersytecie.
Po więcej informacji na temat owej mojej profesury - patrz punkt #K3 przy końcu
niniejszej strony.
#A4. Wypełnienie się każdego marzenia wymaga spełnienia wielu warunków - między
innymi obejmujących pokonanie całego szeregu przeszkód:
Żadne marzenia NIE wypełniają się same. To my ludzie je wypełniamy. Abyśmy
jednak mogli je wypełnić, typowo musimy pokonać wiele przeszkód stających na swej
drodze. Przeszkody te są zaś nam stwarzane dla istotnych powodów.
Po więcej informacji na temat powodów zaistnienia przeszkód i naszego ich
pokonywania zawiera punkt #K4 przy końcu niniejszej strony.
#A5. Jaki jest cel tej strony o marzeniach na temat przyszłości Wszewilek oraz przyszłości
pobliskich Sławoszewic i Milicza:
Cel tej strony jest bardzo prosty. Mianowicie za jej pośrednictwem chciałbym
ujawnić czytelnikowi (1) o czym warto marzyć dla Wszewilek - czyli co we Wszewilkach
oraz okolicznych miejscowościach jest warte osiągania, (2) co by się stało gdyby
mieszkańcy Wszewilek oraz okolicznych miejscowości wspólnym wysiłkiem zdołali
zrealizować te marzenia, oraz (3) jak z grubsza należałoby się zabrać za realizowanie tych
marzeń. W ten sposób niniejsza strona wskazuje cele działań, jakich osiągnięcie jest
możliwe - jeśli tylko mieszkańcy Wszewilek i okolicznych miejscowości włożą w nie
odrobinę serca i determinacji. Oczywiście, poza nimi samymi nikt inny dla nich owych celów
nie zrealizuje. Z kolei jeśli faktycznie zdołają się zmobilizować do osiągnięcia tychże celów,
wówczas czekają ich określone nagrody moralne, w rodzaju zamożnego i szczęśliwego
życia, uznania i poważania innych, sławy, autorytetu, itp.
Wszystko w sprawie Wszewilek rozwija się obecnie w sposób publiczny. Wioska
ta jest obecnie wszakże dyskretnie obserwowana i analizowana praktycznie przez cały
świat. Przykładowo, kiedy w 2006 roku w wyborach samorządowych Gminy w Miliczu jacyś
UFOnauci-podmieńcy "podłożyli świnię" kandydatowi reprezentującemu interesy
Wszewilek, wówczas sprawa owej machlojki wyborczej dyskutowana była po cichu nie tylko
w całej Polsce, ale praktycznie i na całym świecie. Czytelnik ma więc szansę osobistego
sprawdzania co jakiś czas jak sprawy owej wsi tam postępują do przodu. Wszewilki
zaczynają też gromadzić, a nawet już posiadają, dobrą dokumentację fotograficzną
dostępną za pośrednictwem internetu. Jeśli więc mieszkańcy Wszewilek i okolicznych
miejscowości zdecydują się podjąć realizację wskazywanych tutaj celów, wówczas będzie
istniała wizualna kronika stopniowych transformacji jakim poddawane są owe miejscowości.
Aczkolwiek z przyczyn sentymentalnych wieś Wszewilki jest centralną
miejscowością której dedykuję opis zaprezentowanych tutaj marzeń o przyszłości,
faktycznie wszystko co tutaj opisuję bezpośrednio dotyczy aż kilku miejscowości. Wszakże
w przypadku osiągnięcia celów jakie tu wyjaśniam, korzyści odniosą zarówno miasto Milicz,
jak wsi Sławoszewice i Wszewilki, a także cały szereg miejscowości je otaczających, takich
jak Stawiec, Pomorsko, Godnowo, Duchowo, Karłowo, itp. Stąd chociaż to co tutaj opisuję z
przyczyn sentymentalnych nazywam marzeniami dla wsi Wszewilki, faktycznie są to
marzenia dla całego tamtego regionu i dla wszystkich zamieszkujących ów region ludzi.
Część #B: Dostęp i obieg są kluczami do zasobności i szczęścia - wepnijmy więc Wszewilki
i Milicz w drogowy obwód zamknięty oraz połączmy je razem okrężnym autobusem
miejskim "8" (tj. "ósemka" lub "orbiter"):
Tak! Chodzi tutaj o odbudowanie owego brakującego odcinka dawnego
"Bursztynowego Szlaku" który aż do czasu budowy kolei żelaznej istniał pomiędzy
Wszewilkami i Sławoszewicami. Z chwilą zaś kiedy ów odcinek drogi domykający obieg
energii "chi" będzie gotowy - przyjdzie czas na puszczenie milickiego autobusu miejskiego
po owym odbudowanym odcinku historycznej drogi. Autobus ten bez przerwy podążałby po
trasie okrężnej, podobnej do trasy tramwaju "zerówka" z miasta Wrocławia. W ten sposób
uformowałby on obieg energii "chi" po obwodzie zamkniętym. To zaś, zgodnie z regułami
"Feng Shui" spowodowałoby wyłapanie i zatrzymanie przy Miliczu, Wszewilkach, oraz
Sławoszewicach, zamożności i szczęścia które dotychczas ulatniały się z owych
miejscowości.
#B1. Dlaczego zgodnie z chińskim "Feng Shui", dla zaktywizowania Wszewilek i Milicza
konieczna jest obwodnica powielająca historyczny "Bursztynowy Szlak", oraz okrężny
autobus miejski "8" (tj. "ósemka" lub "orbiter") podążający po owej obwodnicy:
Motto: "Wszelkie moce natury służą ludziom tylko jeśli ci zdołają jakoś je przechwycić i
skierować na cyrkulowanie po obwodzie zamkniętym. Na tej zasadzie działa elektryczność,
radio, telewizja, silnik spalinowy, ogniwo telekinetyczne, lokomotywa, magnokraft, a nawet
amerykański prom kosmiczny. Zgodnie ze starożytnym chińskim Feng Shui na tej zasadzie
działa również zamożność, wzrost, szczęście osobiste, itp."
Ciekawe czy czytelnik słyszał kiedyś o chińskim "Feng Shui". Nazwą ową
opatrzona jest bowiem sekretna wiedza Chińczyków mająca swe korzenie w starożytności.
Feng Shui wyjaśnia jakie fizykalne warunki muszą zostać spełnione, aby dane
przedsięwzięcie ludzkie odniosło sukces. Na przekór więc, że wiedzy tej wcale NIE
nauczają na jakimkolwiek oficjalnym uniwersytecie, w dzisiejszych czasach Chińczycy
praktycznie nie podejmują żadnego działania bez uprzedniego skonsultowania swoich
zamierzeń z kanonami owej wiedzy. Począwszy więc od umeblowania i konfiguracji swego
mieszkania, poprzez zlokalizowanie domu, a kończąc na ustawieniu biurka w miejscu pracy
oraz na zlokalizowaniu i konfiguracji samego przedsiębiorstwa, u Chińczyków wszystko to
musi spełniać wymogi "Feng Shui". W przypadku niewielkiej istotności danej sprawy,
realizowana jest ona przez Chińczyków w zgodzie z ich osobistą znajomością kanonów
"Feng Shui". Jednak dla co bardziej istotnych przedsięwzięć, wszystko jest wręcz
urzeczywistniane dopiero po uprzednim skonsultowaniu jakiegoś znanego "mistrza Feng
Shui". Ja przez długi czas mieszkałem wśród Chińczyków. Wśród grona moich bliskich
przyjaciół znajduje się także kilku mistrzów Feng Shui. Miałem więc sporo okazji aby
poznać podstawowe kanony owej tajemniczej wiedzy. Po bliższym poznaniu okazuje się,
że dawna wiedza o Feng Shui jest dosyć klarowna i logiczna. Bazuje ona bowiem na
obiegach nieznanych oficjalnej nauce ludzkiej rodzajów energii, które Chińczycy nazywają
ogólną nazwą "chi". Owe energie "chi" zachowują się przy tym jak wszystkie inne rodzaje
energii. Tyle tylko że są one inteligentne, oraz że przenoszą sobą najróżniejsze
pozamaterialne wartości, takie jak powodzenie, szczęście, sukces, moc, wytrwałość,
zdrowie, itp. Jedyny problem z ową energią "chi", że faktycznie wcale nie jest to jednorodny
rodzaj energii, takiej jak np. znana nauce energia elektryczna czy energia fal głosowych.
Faktycznie bowiem "chi" jest mieszaniną całego szeregu energii, część z których ma
korzystny wpływ, część zaś niekorzystny. Każda też konfiguracja powoduje nieco różniące
się zachowania każdej z owych odmiennych składowych energii "chi".
Domyślam się że w Polsce niewielu ludzi wierzy owej starożytnej wiedzy
Chińczyków zwanej "Feng Shui". Tym jednak czytelnikom którzy nie wierzą w owe "Feng
Shui" chciałbym tutaj uświadomić, że przykładowo dwa stare polskie miasta i jedna prastara
wieś, których konfigurację osobiście badałem i o których wiadomo że w przeszłości
osiągnęły one znaczny sukces i zamożność, faktycznie budowane były zgodnie z zasadami
Feng Shui. Miastami tymi był dawny Malbork oraz dawny Milicz, zaś wsią tą były dawne
Wszewilki i dzisiejszy Stawczyk (które obie, aż do 1875 roku były jedną wsią). Co jeszcze
ciekawsze, znaczenie i zamożność owych miast i wsi upadły z chwilą kiedy przez jakieś
historyczne zdarzenia zburzona w nich została owa gwarantująca sukces konfiguracja
zgodna ze wskazaniami Feng Shui. Przykładowo, w odniesieniu do miasta Milicza i wsi
Wszewilki początkiem upadku ich roli i zamożności było zbudowanie linii kolejowej w 1875
roku. Linia ta bowiem jak ostrze stalowego noża przecięła i wykrwawiła poprzednie
przebiegi arterii które zabezpieczały korzystne obiegi energii "chi".
Wracając jednak do obiegów energii "chi" oraz do ich zgodnymi z zasadami Feng
Shui, to w chwili obecnej zarówno wieś Wszewilki i wieś Sławoszewice, jak i pobliskie
miasto Milicz, wszystkie one leżą "przy przelotowych drogach". Znaczy, są one tak
zlokalizowane, że jeśli ktoś do nich zagląda, czyni to tylko jakby "po drodze" - kiedy
faktycznie zdąża zupełnie gdzie indziej. Faktycznie więc, zgodnie ze stwierdzeniami
starożytnej chińskiej wiedzy "Feng Shui", szczęście i zasobność przepływają przez
Wszewilki, Sławoszewice i Milicz, jednak nigdy nie zatrzymują się tam na stałe. Sytuację tą
trzeba więc zmienić. Aby zaś ją zmienić trzeba jakoś uformować zamkniętą cyrkulację
energii "chi". Ani wieś Wszewilki czy Sławoszewice, ani też miasto Milicz, same takie
zamkniętej cyrkulacji energii "chi" nie są w stanie osiągnąć. Jednak jeśli te miejscowości
połączą swoje wysiłki, wówczas razem stworzą taką zamkniętą cyrkulację dla energii "chi".
Wystarczy bowiem, aby w tym celu miejscowości te zbudowały razem krótki odcinek drogi
bitej pomiędzy Wszewilkami i Sławoszewicami. Droga ta odtwarzałaby przebiegający
kiedyś pomiędzy owymi miejscowościami odcinek tzw. "Bursztynowego Szlaku". Z kolei
ukończenie owej drogi, w połączeniu z drogami które już obecnie tam istnieją, stworzyłoby
rodzaj zamkniętej obwodnicy. Obwodnica ta wiodłaby z Milicza do Wszewilek, potem z
Wszewilek do Sławoszewic - wzdłuż owego nowo odbudowanego odcinka starego
"Bursztynowego Szlaku", w końcu ze Sławoszewic ponownie do Milicza. Kiedy zaś po
obwodnicy tej puściłoby się okrężny autobus miejski "8" (tj. "ósemka", który można też
przyszłościowo nazwać "orbiter"), ludzie którzy zaczęliby używać owego autobusu
wymusiliby okrężne cyrkulowanie energii "chi" po tymże obwodzie zamkniętym. Z kolei owo
zamkniete cyrkulowanie energii "chi" zaczęłoby przechwytywać szczęście i zasobność które
dotychczas jedynie przepływały przez owe miejscowości, oraz spowodowałoby że te
poszukiwane jakości życiowe ponownie zadomowiłyby się na stałe we Wszewilkach,
Sławoszewicach i Miliczu.
Odnotuj że ów autobus "8" (tj. "ósemka" albo "orbiter") byłby milickim
odpowiednikiem dla wrocławskiego tramwaju "0" (tj. "zerówka"). Jego numer, podobnie jak
numer "zerówki", też implikowałby krążenie po obwodzie zamkniętym. W przeciwieństwie
jednak do cyfry 0 , numerologicznie cyfra 8 posiada znacznie korzystniejszą symbolikę.
Osiem oznacza bowiem m.in. "zasobność", "sławę", "ruch napędowy" i "nieskończoność".
Dlatego z powodów symbolicznych autobus ten należałoby nazwać właśnie "8" (tj.
"ósemką" albo "orbiterem") - nawet jeśli Milicz będzie miał tylko tą jedną linię autobusów
miejskich.
W tym miejscu warto sobie przypomnieć, że opisywana tutaj droga okrężna
historycznie już istniała. Została ona zniszczona dopiero w czasie budowy psującej
wszystko kolei żelaznej przez Milicz. Jej fragmenty opisane są na stronach o Wszewilkach
oraz o zwiedzaniu Wszewilek i Milicza. Co jednak jest tu najbardziej intrygujące, to że aż do
chwili zniszczenia opisywanej tutaj historycznej drogi okrężnej wokół Milicza, Wszewilek i
Sławoszewic, wszystkie te miejscowości cieszyły się znaczeniem, autorytetem,
zamożnością, oraz szczęściem ich mieszkańców. Z kolei po zniszczeniu owej drogi
okrężnej, oraz po upadku mostu na Baryczy (tego przy starym młynie wodnym w pobliżu
dzisiejszej tamy), zamożność, stabilność i szczęście nagle opuściły te miejscowości. Czas
więc aby przywrócić ową drogę, przywrócić jej częste użytkowanie przez ludzi, a tym
samym przywrócić zamożność, stabilność i szczęście do Milicza, Wszewilek i Sławoszewic.
Powyższa rekomendacja budowy drogi okrężnej zainspirowana została moją
znajomością Feng Shui, nabytą w licznych podróżach po świecie. To właśnie Feng Shui
stwierdza bowiem, że Milicz, Wszewilki i Sławoszewice powinny stworzyć razem okrężną
drogę bitą, oraz uruchomić po tej drodze okrężną linię autobusów miejskich "8" (tj.
"ósemka") - typu wrocławska "0" (tj. "zerówka"). Jednak po tym jak owo inspirujące
działanie Feng Shui wskazało już co należy uczynić aby przywrócić zamożność do owych
miejscowości, można teraz zapytać naszą logikę oraz znajomość ekonomii, aby wybadać
czy wskazania te są poprawne. Jak też się okazuje, logika i zwykła ekonomia potwierdzają,
że to co Feng Shui zaleciło, faktycznie wniesie wymagane ożywienie i sukces. Owe analizy
logiczne tego samego przedsięwzięcia (tj. budowy drogi i powołania autobusu miejskiego)
przytoczę w dalszych punktach tej strony. Tak nawiasem mówiąc, nawet jeśli się zapomni,
że to właśnie z owej wiedzy Feng Shui wywodzi się zamożność i powodzenie Chińczyków
trwające już tysiące lat, ciągle zwykła analiza logiczna omawianej tu drogi okrężnej i linii
autobusowej potwierdza, że bezsprzecznie wniosą one poważne ożywienie gospodarcze
oraz zamożność do przylegających do nich miejscowości.
#B2. Jak i dlaczego Wszewilki, Stawczyk i Milicz skorzystają z okrężnego autobusu
miejskiego "8" (tj. "ósemka"):
Oczywiście, nawet jesli pominie się nadprzyrodzone i tajemnicze działanie
chińskiego "Feng Shui", ciągle zapięcie brakującego odcinka okrężnej drogi wokół Milicza,
oraz puszczenie autobusu miejskiego przez tą drogę, musi spowodować raptowne
ożywienie gospodarcze wszystkich miejscowości przez które owa obwodnica i miejska linia
autobusowa będą wiodły. Wszakże zgodnie z dzisiejszą znajmością ekonomii, takie
otworzenie okrężnej trasy komunikacji miejskiej otworzy opłacalność dla wymiany dóbr i
robocizny pomiędzy wszystkimi tymi miejscowościami. Po trasie tej do Milicza zaczną
napływać produkty rolne z Wszewilek, Stawczyka i Sławoszewic. Z kolei robocizna i
ekspertyza zaczną napływać do Stawczyka, Wszewilek i Sławoszewic z owego Milicza. W
rezultacie nagle zacznie się dziać coś czego te miejscowości nie przeżywały już od czasów
zamknięcia "Bursztynowego Szlaku". Na dodatek, z ożywienia będą korzystały wszystkie
miejscowości pobliskie do tychże trzech, a więc Stawiec, Pomorsko, Godnowo, Duchowo,
Karłowo, itp.
#B3. Jaka byłaby przyszła trasa okrężnego autobusu "8" (tj. "ósemka"):
Milicki autobus miejski okrężnej linii "8" (tj. "ósemka") powinien posiadać
przystanki przy każdym miejscu w jakim istnieje najwyższe prawdopodobieństwo
gromadzenia się potencjalnych pasażerów. Przykładowo w samych Wszewilkach powinien
on mieć przystanki zaraz na wlocie do Wszewilek (czyli przy skrzyżowaniu z ul.
Krotoszyńską), w okolicach "ogrodu krasnoludków" - tak aby mogli z niego korzystać
również mieszkańcy przyszosowej części Stawca, koło wszewilkowskiej (dawnej) szkoły,
przy młynie elektrycznym, w centrum zatorowego Stawczyka, przy boisku sportowym, oraz
przy tamie na Baryczy. Z kolei w Sławoszewicach powinien on zatrzymywać się przy
skrzyżowaniu historycznej drogi z Wszewilek do Duchowa z głowną ulicą Sławoszewic,
oraz przy dworcu kolejowym. W końcu w Miliczu powienien mieć cały szereg przystanków,
włączając w to obecne targowisko warzywne (dawne Łazienki), Szkoła Nr 1, Liceum
Ogólnokształcące, dworzec autobusowy, rynek, a także początek ul. Krotoszyńskiej. Takie
rozłożenie przystanków, w połączeniu z możliwie najniższą ceną biletów, gwarantowałoby
popularność i powodzenie tego autobusu oraz usług jakie by on dostarczał ludności.
#B4. Budowa prostej drogi bitej ze Stawczyka do Sławoszewic oraz mostu wysokowodnego
przez Barycz - czyli roboty publiczne które muszą zostać wykonane aby urzeczywistnić ideę
okrężnego autobusu "8" (tj. "ósemka") i ekonomicznie zaktywizować przy pomocy tego
autobusu obszar Milicza, Wszewilek, Stawczyka i Sławoszewic:
Motto: "Niewiele dróg w Polsce odtwarza dawny przebieg tzw. 'Bursztynowego Szlaku'.
Jeszcze mniej dróg zaprojektował profesor znanego Uniwersytetu z odwrotnej półkuli
świata. Tymczasem proponowana tu droga z Wszewilek do Sławoszewic spełnia oba te
warunki. Już choćby tylko dlatego jest ona warta aby ją zbudowano!"
Aby jednak urzeczywistnić taki autobus miejski "8" (tj. "ósemka"), konieczne jest
wybudowanie odcinka zupełnie nowej drogi która zastępowałaby sobą obecnie już
całkowicie zniszczony odcinek starego "Bursztynowego Szlaku" jaki kiedyś istniał pomiędzy
obecnymi Wszewilkami-Stawczykiem, a obecnymi Sławoszewicami. Oczywiście, ów
oryginalny historyczny odcinek "Bursztynowego Szlaku" wił się zygzakami przez obszary
które obecnie stały się już bezdrożami. Przykładowo, przebiegał on przez obszar przy tamie
na Baryczy który obecnie zalany jest już stawem. Poza Baryczą wił się też pomiędzy
stojącymi tam kiedyś śpichlerzami oraz okrągłymi stawkami do parkowania barek
kursujących po milickiej Młynówce. Dlatego moim zdaniem, w chwili podjęcia budowy
owego brakującego odcinka drogi, trzeba drogę tą wytyczyć od nowa. Ja proponowałbym
aby przeprowadzić ją możliwie najprościej jak na to pozwoli jej komunikacyjne znaczenie,
znaczy eliminując jej większość jej pradawnych zygzaków. Takie wyprostyowanie nadałoby
jej również symboliczną wymowę jako metamorfozy dla rodzącego się właśnie Stawczyka
przyszłości. Niestety, w miejscu gdzie ta nowo-budowana droga przecinałaby rzekę Barycz,
konieczne byłoby albo zbudowanie nowego mostu wysokowodnego, albo też adaptowanie
dla ruchu drogowego już istniejącego mostu na Baryczy - tak jak to pokazuje poniższa "Fot.
#B4".
Fot. #B4 (U2 z [10]): Zdjęcie jednogo z kilku mostów w Nowej Zelandii, które służą
jednocześnie jako most drogowy dla samochodów oraz jako most kolejowy dla pociągów.
Odnotuj na owym zdjęciu ciągle błyszczące (z powodu częstego używania) szyny linii
kolejowej przebiegającej przez ów most. Ciekawostką takich mostów w Nowej Zelandii jest
że nie ma przy nich nawet zwykłych szlabanów czy świateł które ostrzegałyby
nadjeżdzające samochody że kolejny pociąg właśnie zbliża się do tego mostu. Mimo to, na
mostach tych niemal że nie ma wypadków ani zderzeń pomiędzy pociągami i
samochodami. Kierowcy po prostu wykazują na nich wymagany respekt dla pociągów i
przejeżdżają przez nie szczególnie ostrożnie. (Kliknij na powyższe zdjęcie aby sobie je
powiększyć.)
Gdyby odrestaurowywany odcinek "bursztynowego szlaku" wiodący ze
Stawczyka do Sławoszewic przeprowadzić wzdłuż torów kolejowych, wówczas tanim
nakładem kosztów (na zasadzie podobnej do powyższej) możnaby wykorzystać dla ruchu
drogowego już istniejące mosty kolejowe przez rzekę Barycz i przez Młynówkę. W takim
przypadku ów odrestaurowywany odcinek "bursztynowego szlaku" dałoby się zbudować
tanim kosztem nawet w "czynie społecznym" mieszkańców Stawczyka, Wszewilek,
Sławoszewic i Milicza. Wszakże niemal wszystko co potrzebne do budowy takiej drogi jest
już gotowe na miejscu. Znaczy, są już gotowe mosty. Jest też dostępny niewykorzystywany
pas wolnej ziemi wiodącej wzdłuż już istniejących torów kolejowych. Na dodatek, w
dzisiejszych czasach prawdopodobnie owe tory kolejowe są używane tylko z raz na dzień.
Bez kłopotów możnaby więc przez mosty kolejowe zacząć puszczać również ruch drogowy.
***
Fot. #B5: (Kliknij na pokazany tu zielony guzik linku do aby wywołać, powiększyć i
oglądnąć niniejszą ilustrację. Po instrukcję powiększania i przemieszczania ilustracji - kliknij
na guzik .)
Zdjęcie z ilustracji "Fot. #B5" pokazuje wygląd jeszcze jednego mostu Nowej
Zelandii, który służy zarówno jako most drogowy dla transportu samochodowego, jak i most
dla kolei żelaznej. Też odnotuj na owym zdjęciu ciągle błyszczące z powodu częstego
używania szyny linii kolejowej przebiegającej przez ów most.
#B5. Jak praktycznie zrealizować budowę opisywanej tu taniej drogi bitej ze Stawczyka do
Sławoszewic, przy dzisiejszym chronicznym braku funduszy:
Motto: "Bóg pomaga tym co pomagają sobie sami."
Osobiście bez przerwy w życiu się przekonuję, że każda korzystna dla ludzi idea
zawsze napotyka zaciekły opór reprezentantów tzw. mrocznych mocy. Ów opór
przeciwników postępu nazwałem nawet "przekleństwem wynalazców" i opisałem go aż na
kilku totaliztycznych stronach. (Po przykład jego opisu - patrz punkt #F1 ze strony o nazwie
morals_pl.htm, punkt #H1.5 ze strony o nazwie newzealand_visit_pl.htm, punkt #G1 na
stronie eco_cars_pl.htm, czy punkt #F1 na stronie rok.htm.) Dlatego kiedy racjonalnie
myślący mieszkańcy Milicza, Wszewilek, Stawczyka i Sławoszewic, dostrzegą korzyści z
proponowanej tu budowy drogi i postanowią drogę tą urzeczywistnić, wówczas otworzy się
prawdziwe piekło. Dla znanych powodów natychmiast wtedy się zapewne okaże, że nie ma
pieniędzy na taką budowę, a także że sporo wysoko postawionych dygnitarzy będzie
przeciwnym jej zrealizowaniu.
Na szczęście życie nas naucza że przeciwnościami wcale nie trzeba się zrażać.
Wszakże zawsze się one pojawią, bez względu na to co nowego chciałoby się uczynić. Aby
więc jakoś obejść naokoło problem z funduszami, proponuję aby drogę wstępnie zbudować
w tzw. "czynie społecznym". W takim bowiem przypadku przestanie przeszkadzać
największa "kłoda" jaką owe mroczne moce rzucą zapewne pod nogi temu projektowi,
znaczy wymówka władz że "brak jest funduszy".
Aby zbudować omawianą drogę w tzw. "czynie społecznym" istnieją aż dwie
możliwości. Mianowicie najkorzystniejszy przebieg drogi dałoby się uzyskać gdyby zaprosić
oddział saperów z najbliższej do Milicza jednostki wojsk inżynieryjnych, oraz podjąć z nimi
umowę że ową drogę, a także most wysokowodny przez Barycz, dopomogą oni zbudować
miejscowym ludziom w ramach swoich ćwiczeń i treningu. Wszakże saperzy mają zarówno
wymagany sprzęt, jak i potrzebną ekspertyzę. Na dodatek, z czasów kiedy ja sam byłem
saperem, doskonale do dzisiaj pamiętam, że najbardziej wnerwiało nas wówczas kiedy
trenowaliśmy budowanie mostów i dróg, zaś natychmiast po ich zbudowaniu musieliśmy je
z powrotem rozbierać. Głośno marzyliśmy wówczas, oraz dawaliśmy to znać naszym
dowódcom, że preferowalibyśmy budowanie które będzie służyło dobru jakichś ludzi.
Apelowaliśmy nawet do nich, aby dla następnej treningowej budowy znaleźli jakąś wioskę
która faktycznie potrzebuje mostu i drogi, oraz abyśmy swój trening realizowali właśnie dla
dobra takiej wioski. Oto więc jest okazja, aby dopomóc młodym saperom urzeczywistnienia
takich właśnie życzeń, oraz pozwolić im praktykować budowanie mostu i drogi na
przykładzie opisywanego tutaj brakującego odcinka obwodnicy odtwarzającej przebieg
dawnego "bursztynowego szlaku".
Oczywiście, jest też możliwe że owe siły wstecznictwa ponownie zwyciężą i
uniemożliwią zaangażowanie saperów w budowę omawianej tutaj drogi z Wszewilek i
Stawczyka poprzez Sławoszewice, do Milicza i z powrotem. W takim przypadku omawiana
tu droga i most powinni być zbudowane w czynie społecznym przez samych mieszkańców
Milicza, Wszewilek, Stawczyka oraz Sławoszewic. Wszakże wszyscy owi mieszkańcy będą
z nich potem korzystali. Mogą więc zakasać rękawy i ją sobie zbudować. Przecież wszystko
co potrzebne jest już na miejscu - tak jak to ilustruje "Fot. #B4" powyżej. Jedyne co jeszcze
trzeba dodać, do trochę robót ziemnych i nawierzchniowych.
Prawdopodobnie dla zainspirowania współzawodnictwa dobrze byłoby podzielić
zadania podczas owej budowy - jeśli całość jej spadnie na barki mieszkańców Milicza,
Wszewilek, Stawczyka i Sławoszewic. Faktycznie też, jeśli dobrze się zastanowić, to
takiego sprawiedliwego podziału dokonała już sama natura (czyli Bóg). I tak, sam most
przez Barycz i Młynówkę, oraz 125 metrowe przyczółki drogowe po obu stronach mostów
razem ze zlokalizowanymi tam skrzyżowaniami, szablonami, oraz światłami
ostrzegawczymi, budowaliby mieszkańcy Milicza. Wszakże przebudowa mostu i
przyczółków wymaga najwyższych umiejętności, ekspertyzy, oraz sprzętu. Milicz zaś nimi
dysponuje. Odcinek drogi od szosy przez Stawczyk aż do prawego (północnego)
przyczółka mostowego budowaliby mieszkańcy Wszewilek i Stawczyka. Z kolei odcinek
drogi od lewego (południowego) przyczółka mostowego aż do skrzyżowania z główną
szosą przez Sławoszewice, włączając w to krótki łącznik pomiędzy mostami przez Barycz i
Młynówkę, budowaliby mieszkańcy Sławoszewic. Oba owe odcinki są wszakże mniej więcej
proporcjonalne do liczby mieszkańców i do możliwości technicznych tych wiosek.
Jeśli droga ta będzie budowana w "czynie społecznym" - znaczy bez odgórnego
dofinansowania, wówczas w pierwszym wydaniu wcale nie musi być doskonała. Znaczy
wcale nie musi być pokryta asfaltem i mieć wszelkie udogodnienia czy chodniki. Wystarczy
aby była twarda, równa i dobrze wyżwirowana, tak aby autobus mógł po niej bez trudu się
poruszać. Taką zaś drogę albo zaproszeni saperzy, albo też sami mieszkańcy Milicza,
Wszewilek, Stawczyka oraz Sławoszewic, są bez trudu w stanie początkowo zbudować. Po
tym zaś jak droga ta zacznie okazywać się wysoce użyteczna, stopniowo będzie można
poprawiać jej jakość i stan nawierzchni.
#B6. Dlaczego droga i most będą początkiem odnowy - zaś po ich zbudowaniu zaczną się
wyraźne zmiany w życiu mieszkańców Milicza, Wszewilek, Stawczyka, Sławoszewic, oraz
innych okolicznych miejscowości:
Z chwilą kiedy opisywana tutaj droga zostanie urzeczywistniona, zaś pierwsze
autobusy miejskie miasta Milicza zaczną po nie odbywać swoje regularne kursy, nagle się
okaże że owo przedsięwzięcie zapoczątkowało odnowę owych miejscowości równocześnie
następującą aż na całym szeregu frontów. Powody owej wielofrontowej odnowy będą jak
następuje:
(1) Stworzenie ową drogą i autobusem tzw. "infrastruktury" która będzie
napędzała ożywienie gospodarcze tego obszaru. Łatwość dostępu i dobry transport są
pierwotnymi wymogami każdego ożywienia. Kiedy więc te zostaną zrealizowane w
opisywanych tu miejscowościach, ożywienie gospodarcze tego regionu będzie już tylko ich
naturalną konsekwencją.
(2) Naoczne przekonanie miejscowych ludzi, że marzenia są po to aby je
urzeczywistniać. To zaś spowoduje, że wielu ludzi zacznie urzeczywistniać tam własne
marzenia, dla których przedtem nie mieli albo odwagi, albo też inspiracji aby wdrażać je w
życie.
(3) Poznanie mocy zbiorowego wysiłku. W dzisiejszych czasach czcicieli telewizji
i zjadaczy kanapek, ludzie zapomnieli jak potężną siłę stanowią jeśli zdołają się zdobyć na
zbiorowy wysiłek. Omawiany tu projekt im to przypomni. Z kolei po poznaniu swej mocy,
ludzie ci zaczną wdrażać cały szereg innych korzystnych dla siebie zamierzeń i reform.
(4) Uzyskanie celu dla działań i życia. Wszakże po sukcesie z tym projektem,
możliwe się stanie postawienie sobie jeszcze ambitniejszych projektów, oraz późniejsze ich
zrealizowanie z sukcesem. To zaś z czasem zupełnie przetransformują dzisiejszy obszar
tych miejscowości.
(5) Otwarcie nowych terenów w okolicach Milicza pod zabudowę i pod
intensywne zagospodarowanie. Faktycznie bowiem taka droga, jak i komunikacja miejska
jaką droga ta otworzy, stworzą korzystną "infrastrukturę" jaka jest początkiem i zachętą dla
inwestycji. Z kolei jeśli owa infrastruktura będzie już na miejscu, wówczas z całą pewnością
znajdą się inwestorzy którzy zaczną tworzyć przemysł - a w ten sposób nowe miejsca
pracy, którzy zainwestują w nowe osiedla mieszkalne, hotele, sklepy, itp.
(6) Ustanowienie powodu dla upiększania i odmłodzenia Wszewilek - czyli do
poprawy wyglądu owej wioski. Z kolei po poprawie jej wyglądu ludzie zaczną w tam żyć w
zgodzie z tym nowym wyglądem.
(7) Ujawnienie że Feng Shui faktycznie działa i faktycznie wprowadza
odnotowalne zmiany do świata fizycznego. O tym że "Feng Shui" działa wie już każdy
Chińczyk. Faktycznie to na obszarach zdominowanych przez Chińczyków każdy nowy
bank, fabryka, czy budynek mieszkalny stawiane są obecnie w zgodzie ze stwierdzeniami
mistrzów Feng Shui. To właśnie z tego powodu ekonomia Chińczyków tak ostatnio kwitnie.
Czas więc aby również Polacy dowiedzieli się o korzyściach jakie zastosowanie Feng Shui
jest wstanie im zabezpieczyć.
(8) Pokazanie reszcie świata, że Milicz, Wszewilki i Sławoszewice faktycznie
podjęły walkę o lepsze jutro dla siebie. W ten zaś sposób uzyskanie poparcia pozytywnych
sił z reszty świata. Każdy sukces tych miejscowości będzie wszakże z najwyższym
zainteresowaniem odnotowywany przez innych. Szczególnie że miejscowości te są już
znane w świecie z kampanii wyniszczającej jaką przeciwko nim prowadzą w/w mroczne
moce.
Część #C: Zintensyfikujmy i zróżnicujmy produkcję we Wszewilkach, tak aby owa wioska
powróciła do swojej historycznej roli produktywnego poszerzenia Milicza:
#C1. Po stworzeniu dostępu i komunikacji czas na ożywienie gospodarcze, m.in. poprzez
stworzenie miejscowego przemysłu:
W dawnych czasach Wszewilki, Sławoszewice i Milicz stanowiły jeden kompleks
wiejsko-miejski. W ostatnim jednak okresie prześladowań i napaści na owe miejscowości,
ta ścisła gospodarcza współpraca jakoś się rozluźniła. Czas więc aby ją odnowić.
Faktycznie to od najdawniejszych czasów Wszewilki i Sławoszewice stanowiły rodzaj
dzielnic przemysłowych Milicza. Tyle tylko, że w czasach owych ostatnich prześladowań i
napaści, ów "przemysł" Wszewilek i Sławoszewic ograniczył się wyłącznie do rolnictwa i do
chałupniczej produkcji wyrobów rolnych. Obecnie ponownie więc warto pomyśleć o
przywróceniu do Wszewilek i Sławoszewic także innych rodzajów produkcji. Wszakże
ewentualne rozwinięcie tych miejscowości jako przemysłowych poszerzeń Milicza będzie
gwarantowało zaplecze siły roboczej w formie mieszkańców Milicza chętnych do dojazdu
do Wszewilek lub Sławoszewic nowo uformowaną linią miejskiego autobusu "8" (tj.
"ósemka"). Z kolei obszar owych miejscowości dostarczy dogodnych warunków do
lokalizowania najróżniejszych fabryczek i warsztatów produkcyjnych.
#C2. Przemysł który już obecnie posiada zaplecze we Wszewilkach, trzeba go jedynie
stworzyć (tj. przetwórstwo "organicznych" produktów rolnych i leśnych, zielarstwo,
turystyka, hotelarstwo):
Wszewilki i Sławoszewice już obecnie dostarczają zaplecza dla całego szeregu
przedsięwzięć produkcyjnych. Przykładowo, mają one bazę dla zorganizowania w nich
przetwórstwa "organicznych" produktów rolnych i leśnych, zielarstwa, turystyki, hotelarstwa,
oraz szeregu odmiennych branż. Jedyne co jest potrzebne to właśnie owa "infrastruktura" w
formie transportu publicznego i dróg dojazdowych, która umożliwi komuś zainwestowanie
tam w takie właśnie przetwórnie.
#C3. Przyszłe rodzaje przemysłu, dla których Wszewilki i inne okoliczne miejscowości już
obecnie posiadają surowce (np. elektronika, optyka):
Wszewilki leżą na istnym skarbie. Ogromnie mnie też dziwi że jak dotąd nikt nie
zainwestował w pozyskiwanie tego skarbu. (Pewno powodem jest właśnie brak korzystnej
infrastruktury o jakiej tutaj piszę.) Skarbem tym jest wspaniale czysty piasek kwarcowy
Wszewilek i okolicy. Pokłady tego piasku są tam znaczącymi i to na skalę światową. Na
bazie owego piasku możliwe jest więc otwarcie w okolicach Wszewilek całego szeregu
przedsiębiorstw, szczególnie w zakresie bazującego na kwarcu przemysłu elektronicznego,
wytwórni tak ostatnio poszukiwanych fotoogniw, czy produkcji soczewek i instrumentów
optycznych. Jeśli infrastruktura i transport opisywane na tej stronie zostaną faktycznie tam
zbudowane, jestem gotów się założyć, że koło Wszewilek wytwórnie tego typu zaczną
wyrastać jak grzby po deszczu.
#C4. Moralne przesłanie nadziei, odnowy, oraz awansu cywilizacyjnego które powinno
przebijać z rodzaju przemysłu umiejscawianego we Wszewilkach:
Motto: "Marzenia poparte działaniem mogą nawet Wszewilki zmienić w 'horyzonty
postępu'."
Wszewilki są szczególną wioską. Jeśli bowiem przeanalizować jej historię,
wówczas się okazuje że w historii owej zawarty jest rodzaj moralnego przesłania do
ludzkości. Przesłanie owo wyraża sobą ponadczasowe prawdy na temat wyzwalania się
spod ucisku, zniewalania, wrogości, oraz niesprawiedliwości, na temat walki z
prześladowaniami, odwagi, nadziei, czy odnowy, na temat wypełniania się marzeń,
postępu, awansu cywlizacyjnego, itp. Dlatego jakikolwiek przemysł będzie kiedyś
zapoczątkowany we Wszewilkach, wcale nie powinien to być po prostu dowolny budynek
fabryczny z dużym kominem, który wytwarza tuzinkowe dobra a jednocześnie wypluwa z
komina tony trującego ludzi dymu. Raczej powinien to być przemysł który pasował będzie
do ducha Wszewilek oraz do owych ponadczasowych prawd jakie wioska ta sobą
symbolizuje. Jednym z przykładów takiego przemysłu byłoby postulowane poprzednio
wytwarzanie we Wszewilkach ogniw fotoelektrycznych których coraz szersze zastosowanie
eliminuje z ziemskiej atmosfery wszelkie te dzisiejsze dymy i zanieczyszczenia. Aby zaś
dać tutaj poznać czytelnikowi jakie dalsze rodzaje przemysłu byłyby wysoce odpowiednie
dla symboliki i tradycji Wszewilek, poniżej opiszę skrótowo kilka ich następnych przykładów.
W USA kiedyś powstała tzw. "Silicone Valley". Warto więc aby spróbować Wszewilki
zamienić w "Horizons of Advancement" (of the Human Civilisation).
#C4.1. Montownia ogniw telekinetycznych:
Dostatek taniej siły roboczej oraz dogodne położenie geograficzne Wszewilek
powodują także, że w przypadku gdyby powstała tam opisywana tutaj infrastruktura,
wówczas opłacałoby się w owej miejscowości inwestować w przemysł który wymaga dużo
robocizny, a mało materiałów. Jednym z urządzeń technicznych które wnosi sobą ogromny
awans cywilizacyjny ludzkości, a właśnie wypełnia warunek niewielkiego zapotrzebowania
materiałowego przy jednocześnie dużym zapotrzebowaniu na robociznę, są tzw. ogniwa
telekinetyczne. Szczerze mówiąc, gdyby mi kiedyś udało się urzeczywistnić ów mój własny
wynalazek owych ogniw, nad którym pracuję już przez ostatnie 20 lat, wówczas montownię
i sklep fabryczny owych ogniw niemal z całą pewnością chciałbym umiejscowić właśnie we
Wszewilkach - oczywiście jeśli miejscowe mroczne moce nie zaczęłyby mi w tym zbyt
mocno przeszkadzać.
#C4.2. Wytwórnia wiatraków pozyskujących wodę z powietrza:
Każdy zapewne odnotował, że klimat Ziemi ostatnio raptownie się zmienia.
Powody owej zmiany opisałem częściowo w punkcie #B16 strony internetowej o
zniszczeniowych możliwościach wehikułów UFO. Jednym z następstw owej raptownej
zmiany klimatu Ziemi jest że miejsca które kiedyś miały wodę, obecnie zamieniają się w
wysuszoną pustynię. Tak właśnie dzieje się obecnie z Australią. W podobny też sposób w
pustynię zamienia się północna część Afryki, wschodnia część Azji, oraz zachodnia część
Ameryki Południowej. Owe wysychające obszary potrzebują wody aby podtrzymać życie
zwierząt i ludzi. Woda jednak przestała tam spadać z deszczem. Jest ona ciągle obecna w
powietrzu, jednak nie chce się już skraplać w formę deszczu. Tutaj więc rodzajem deski
ratunkowej dla wysychającego świata może się stać wynalazek emeryta z przedmieścia
Perth w Australii, o nazwisku Max Whisson. Mianowicie wynalazł on zmyślny wiatrak, a
nawet zbudował już działający prototyp owego wiatraka. W wiatraku tym przepływ
powietrza jest tak ciekawie zaprojektowany, że z powietrza tego odciągana jest woda.
Zasada działania owego wiatraka jest nieco podobna do zasady urządzeń domowych
zwanych dehumidifier, tyle że zamiast być napędzanym elektrycznością, jego napędem jest
wiatr. Kiedy więc ów wiatrak obraca się napędzany siłą wiatru, do umieszczonego pod nim
zbiornika czy koryta spływa z niego strumień czystej wody. Wodę tą mogą następnie pić
mieszkający w pobliżu ludzie lub zwierzęta. Opis jego wynalazku zaprezentowany został w
krótkim artykule "The windmill that produces water out of hot air" (tj. "Wiatrak który odciąga
wodę z gorącego powietrza") jaki ukazał się na stronie B3 gazety The New Zealand Herald,
wydanie datowane w środę (Wednesday), February 14, 2007.
Owe wiatraki odciągające wodę z powietrza są bardzo proste w budowie. Mogą
więc działać przez całe lata nie wymagając żadnej naprawy. Są też napędzane wiatrem,
mogą więc pracować na zupełnej pustyni. Znaczy, noszą one wszelkie cechy aby stać się
zbawienne dla suchych obszarów Ziemi.
Z powodów wyjaśnionych dokładniej w punkcie #K3 odrębnej strony internetowej
o nazwie fe_cell_pl.htm, na Ziemi działa złowieszcze przekleństwo wynalazców które
uniemożliwia wdrażanie w życie wynalazków jakie w danym okresie czasu są najbardziej
potrzebne ludzkości. Wszystko też wskazuje na to, że idea opisywanego tutaj "wiatraka
pozyskującego wodę z powietrza" została również zablokowana przez owo złowieszcze
"przekleństwo", a ściślej przez istoty które za nim się ukrywają. Z informacji bowiem które
na temat tego wiatraka już obecnie zostały upowszechnione, wynika że jego losy przyjmują
obrót doskonale mi znany z tragicznych losów telekinetycznej grzałki Peter'a Daysh Davey,
opisanych w punkcie #4.3 strony internetowej o telekinetycznych generatorach darmowej
energii. Przykładowo już obecnie na temat tego wiatraku rozpętana została w Australii
kampania wyszydzania i zniechęcania, jaka jest niemal identyczna do podobnej kampanii
kpin i zniechęcania jaką UFOnauci-podmieńcy niedawno rozpętali w Polsce przeciwko
ogniwom telekinetycznym mojego wynalazku. (UFOnauci używają właśnie takich kampanii
kpin i oczerniania dla obracania co głupszych ludzi przeciwko temu co UFOnautom jest nie
na rękę, a ponadto dla stwarzania swoim agentom kryjącym się po różnych ludzkich
urzędach wymówki do oficjalnego blokowania co bardziej postępowych idei.) Najwyraźniej
więc miejscowi reprezentanci szatańskich mocy już pracują intensywnie aby uniemożliwić
wdrożenie do produkcji również i tego niezwykłego wiatraka. Dlatego ja osobiście uważam,
że jeśli w Australii ów wiatrak nie potrafi się przebić przez rzucane mu pod nogi
biurokratyczne kłody oraz zniechęcające szyderstwa, wówczas jego produkcja powinna być
podjęta właśnie we Wszewilkach. Potem zaś gotowe takie wiatraki powinny być
eksportowane z Wszewilek właśnie do Australii oraz do wszelkich innych miejsc na Ziemi w
jakich są one desperacko potrzebne.
Oczywiście, może się zdarzyć, że do owego odległego czasu zanim Wszewilki
będą już gotowe do podjęcia produkcji tego wiatraka, jego emerytowanego wynalazcy nie
będzie już wśród żyjących, zaś dokumentacja techniczna i prototypy wiatraka okażą się już
nie do zdobycia. Jednak nawet i w takim przypadku ja ciągle wierzę że Wszewilki powinny
kiedyś podjąć produkcję tego paląco potrzebnego na Ziemi urządzenia. Wszakże wiedząc o
jego zasadzie działania, a także znając konstrukcję i działanie domowych "dehumidifiers",
wiatrak ten łatwo powinien dać się zrekonstruować poprzez ponowne jego wynalezienie od
nowa. Wszakże jedyne co konieczne aby go ponownie wynaleźć, to tak przerobić zasadę
działania domowych "dehumidifiers" aby ich napęd pochodził od śmigła wiatraka - a nie od
silnika elektrycznego. Wszewilki mają zaś wielu uzdolnionych technicznie i twórczych ludzi
którzy bez trudu potrafią tego dokonać. Kiedy zaś wiatrak ten zostanie już zrekonstruowany
i wdrożony do produkcji, zanim zacznie się jego eksport do Australii warto go nazwać
"wiatrakiem Max's Whisson'a" - aby w ten sposób uhonorować jego twórcę który stał się
kolejną ofiarą tych samych mrocznych mocy które kiedyś próbowały zniszczyć Wszewilki.
Taki bowiem obrót spraw byłby ilustratywnym dowodem że sprawiedliwość jednak zawsze
w końcu zatriumfuje.
#C4.3. Wytwórnia gumowej nawierzchni na chodniki:
Z czasów kiedy nadal mieszkałem w Polsce pamiętam owe sterty zużytych opon
samochodowych jakie zalegały każdy możliwy kąt jaki nadawał się na wysypisko śmieci.
Opon owych nikt nie chciał. Nie nadawały się one praktycznie do niczego. Porzucone nie
chciały też szybko gnić. Jeśli zaś ktoś je zapalił, zatruwały atmosferę czarnym,
śmierdzącym, rakotwórczym dymem. Tymczasem w krajach południowo-wschodniej Azji
dla opon owych znaleziono doskonałe zastosowanie. Mianowicie, rozcina się je
maszynowo na drobne kosteczki. Dodaje koloru czerwonego albo niebieskiego aby ładnie
wyglądały. Następnie wylewa się chodniki dla ludzi, a także nawierzchnie bieżni na
stadionach, z miękkiej wykładziny gumowej jaka z nich jest wytwarzana. Chodzenie i
bieganie po takich miękkich chodnikach jest bardzo zdrowe - nie nadwyręża ono bowiem
stawów tak jak czyni to chodzenie po kamiennych lub betonowych chodnikach. Z kolei
zużywanie starych opon z jakich chodniki te się wytwarza jest bardzo dobre dla naturalnego
środowiska. Wszakże usuwa ono sterty opon które w przeciwnym wypadku by środowisko
owo zanieczyszczały i zaśmiecały. Dlatego wytwórnia gumowej nawierzchni na chodniki
wygląda jak rodzaj przemysłu który byłby wysoce odpowiedni dla totaliztycznej misji i
charakteru Wszewilek. Ponadto jakieś środki rządowe by też zapewne zostały dodane aby
pomóc rozwinąć ten przyjazny dla naturalnego środowiska przemysł.
#C4.4. Fabryka piramid telepatycznych:
Na odrębnej stronie internetowej na temat telepatii opisane jest niezwykłe
urządzenie nazywane "piramidą telepatyczną". Urządzenie to zostało podarowane
ludzkości przez sprzyjającą ludziom totaliztyczną cywilizację istot kiedyś nazywanych
"aniołami". Jak dotychczas nigdzie na Ziemi nie podjęto jeszcze produkcji tego niezwykłego
urządzenia. A jest ono w stanie zastąpić dzisiejsze urządzenia szkodliwej dla zdrowia
łączności radiowej, przez cywilizacyjnie bardziej zaawansowane urządzenia do łączności
telepatycznej. Produkcja owej piramidy telepatycznej powinna zostać podjęta właśnie we
Wszewilkach.
#C4.5. Zakłady rozwoju i wytwarzania dysocjatorów wody dla silników spalinowych:
Nasza cywilizacja wypracowała technicznie dosyć doskonałą formę urządzenia
napędowego jakim jest dzisiejszy silnik spalinowy. Jedynym problemem owego silnika jest,
że przy obecnym rodzaju paliw które on używa, wytwarza on niepożądane gazy jakie
zanieczyszczają ziemską atmosferę. Jeśli jednak w silniku tym zmienić obecnie używane
mieszanki paliwowe na mieszaninę wodoru i tlenu, wówczas taki sam silnik spalinowy nagle
przestaje być problemem. Pracuje on wówczas równie efektywnie i niezawodnie jak
obecnie, a jednocześnie zamiast nieporządanych gazów spalinowych wyrzuca z siebie
zwykłą parę wodną. Jednak główna trudność z takim przestawieniem silników spalinowych
na paliwo w postaci mieszaniny wodoru i tlenu polega na efektywnym wytwarzaniu owego
paliwa tuż przed wlotem do silnika. Problem ten rozwiązują jednak tzw. "telekinetyczne
dysocjatory wody" opisywane m.in. w podrozdziale LA3.2 z tomu 10 mojej najnowszej
monografii [1/5]. Ich zasada działania jest bardzo podobna do zasady działania "grzałek
telekinetycznych" opisywanych dokładniej na stronie boiler_pl.htm - o szokującej historii
telekinetycznej grzałki która bije wszelkie rekordy. Główna różnica pomiędzy takimi
"telekinetycznymi dysocjatorami wody" a "grzałkami telekinetycznymi" sprowadza się do
użycia odmiennych wibracji oraz odmiennych katalizatorów (materiałów). Produkcja i rozwój
takich właśnie dysocjatorów wody zastąpujących gaźniki z dzisiejszych silników
samochodowych, powinna zostać kiedyś podjęta właśnie we Wszewilkach. Jest ona
bowiem zgodna z duchem tej wioski.
Wielu ludzi uważa że nie warto inwestować w przetransformowanie obecnych
silników spalinowych w silniki spalające mieszankę wodoru i tlenu. Wierzą oni bowiem że
znacznie lepiej dla naszej cywilizacji jest całkowicie wyeliminować silniki spalinowe i
zastąpić je silnikami elektrycznymi. Aczkolwiek takie całkowite zastąpienie silników
spalinowych jest realne i atrakcyjne, istniały będą sytuacje na Ziemi kiedy okaże się ono
niemożliwe. Jako przykłady rozważmy tradycję, hobby, czy sport. W przyszłości nie będzie
wszakże można zabronić ludziom którzy kultywują jakieś wymagające silnika spalinowego
tradycje czy hobby, albo uprawiają jakiś sport motorowy, aby w tym co jest esencją danej
tradycji, hobby, czy sportu usunęli oni całkowicie silniki spalinowe. Wszakże przykładowo
jeśli ktoś zechce w przyszłości hobbystycznie używać dzisiejszego motocykla "HarleyDavidson" (a założę się że będzie wielu takich ludzi), wówczas nie da się tego uczynić po
zastąpieniu w nim jego silnika spalinowego przez silnik elektryczny. Wszakże to co by się
otrzymało nie byłby już wówczas "Harleyem-Davidsonem". Jednak daje się wówczas w
motocyklu tym zastąpić obecnie używane paliwo, na mieszaninę wodoru i tlenu. Po takim
zaś zastąpieniu paliwa, oraz po wprowadzeniu niewielkich zmian technicznych jakie to
zastąpienie by wymagało, to co się otrzyma nadal będzie miało wszystkie cechy motocykla
"Harley-Davidson". Oczywiście, ów motocykl podałem tutaj tylko jako przykład. W
przyszłości bowiem wszystko co dzisiaj używa silnika spalinowego, odrzutowego, czy
rakietowego, będzie dawało się używać w dokładnie taki sam jak dzisiaj sposób po jedynie
przerobieniu tego na użycie paliwa z mieszanki wodorowo-tlenowej. Takie zaś przerobienie
wymagało będzie jedynie zastąpienie ich gaźników przez opisywane tutaj "telekinetyczne
dysocjatory wody", oraz zastąpienie benzyny w ich bakach przez czystą wodę. Cała reszta
zaś ich konstrukcji, zasady działania, oraz sposobu pracy będzie pozostawała bez zmian.
#C5. Idea "offspin" - czyli jeśli jeden obszar ulegnie ożywieniu, wówczas wszystko zacznie
się ożywiać:
Anglicy posiadają pojęcie jakie oni nazywają "offspin". W tłumaczeniu na nasze
oznacza ono "pobudzanie do rotowania". W pojęciu tym chodzi o to, że wszystko jest ze
sobą powiązane najróżniejszymi współzależnościami. Jeśli więc zacznie się zawirowywać
jeden składnik takiej powiązanej ze sobą całości, wkrótce cały system będzie już wirował.
Wyjaśnijmy to pojęcie "offspin" na przykładzie Wszewilek. Załóżmy że któreś z
opisywanych tutaj przedsięwzięć przemysłowych zostanie zrealizowane i że we
Wszewilkach otworzony zostanie jakiś miejscowy przemysł dający zatrudnienie i źródło
dochodu do jakiejś liczby zatrudnionych w nim osób. Ludzie więc którzy będą zatrudnieni w
owym przemyśle będą potrzebowali np. jedzenia. Stąd część pieniędzy które oni zarobią
powędruje do miescowych piekarzy, restauratorów, cukierników, itp. Aby jednak owi
piekarze, restauratorzy, cukiernicy, itp., mieli towar, część ich zarobków musi z kolei
wędrować do miejscowych rolników, warzywników, ogrodników, właścicieli stawów, itp.
Tamci też będą potrzebowali więcej odzieży, sprzętu, zaopatrzenia, itp. W rezultacie, ani
się ktoś oglądnie, jak z powodu tylko jednego takiego nowego przedsiębiorstwa wkrótce już
wszystko w okolicach Wszewilek i Milicza będzie wirowało na najwyższych obrotach.
Część #D: Dodatkowo zaktywizujmy Wszewilki poprzez przyciąganie świata do
niezwykłości owej wioski, oraz poprzez gościnne przyjmowanie wszystkich przybyszy:
Wszewilki są wioską. Jako takie nie są one w stanie wybrać się do świata. Mogą
jednak spowodować, że świat przybędzie do nich.
#D1. Niezwykłości Wszewilek które już obecnie czynią tą wioskę wartą odwiedzenia:
Motto: "Jeśli masz jakieś ogromnie ważne marzenie, wybierz się do Wszewilek i przemarz
je tam ponownie. Moje doświadczenia potwierdzają bowiem, że moralne, pozytywne,
realistyczne, oraz poparte zdecydowanymi działaniami marzenia dokonane we
Wszewilkach zawsze z czasem się wypełniają."
Milicz, Wszewilki, oraz ich okolice potrzebują napływu zamożności i stabilności.
Te zaś przybędą kiedy mieszkańcy owych miejscowości zrealizują opisywaną w części #B
tej strony drogę okrężną oraz miejską linię autobusową, oraz kiedy owe posunięcia
zainspirują czyjeś zainwestowanie w przemysł wytwórczy np. na Wszewilkach. Jednak
Wszewilki i okolice Milicza mają również wiele do zaoferowania na polu
pozaprzemysłowym. Rozważmy więc teraz owe odmienne rodzaje ofert tych ziem.
Czakram ziemi, wypełnianie się marzeń, dziwy natury (w rodzaju gryfa czy
powtarzalnych opadów żywych rybek), wspaniałe powietrze, doskonałe sny, natura do
oglądania, niezwykła historia, itp. - wszystko to już obecnie jest w stanie przyciągać do
Wszewilek i Milicza licznych odwiedzających z dalekiego świata. Trzeba jedynie przestać z
tym się wstydliwie ukrywać, tak jak to uczyniono na stronach o Wszewilkach i Miliczu, oraz
trzeba wreszcie zacząć upowszechniać rzetelne informacje na tego temat.
Fot. #D1: (H1 z [10]): Czyżby kultura odleciała z Wszewilek do Petone! Kiedyś na
Wszewilkach można było zobaczyć wspaniałe polskie tańce ludowe - m.in. podobne do
tego utrwalonego na powyższym zdjęciu. Wszewilki miały bowiem własny ludowy zespół
taneczny. Zespół ten m.in. występował na ostatnich wszewilkowskich dożynkach
opisywanych w punkcie #L2 strony o Wszewilkach. Ja nawet podkochiwałem się trochę w
jednej z tancerek tego zespołu - pięknej Maryli (ciągle do dzisiaj pamiętam jej nazwisko było bowiem tak typowo polskie). Niestety, była ona parę lat starsza odemnie, więc
rozglądała się za bardziej "dorosłymi" chłopcami. Szkoda że dzisiejsze pokolenie młodych
Wszewilczan głównie interesuje się zjadaniem kanapek przed ekranami telewizorów.
Wszakże wszewilkowski zespół taneczny, tak barwny, żywiołowy i doskonale tańczący jak
ten który formowała Maryla wraz ze swymi koleżankami, przyciągałby tysiące turystów na
wszewilkowskie uroczystości i spektakle. Powyższe zdjęcie wykonałem na "Festiwalu
Polskim", który zaczął się "w samo południe" w sobotę, dnia 24 lutego 2007 roku, na
miniaturowym ryneczku Petone - przedmieścia Welligton, Nowa Zelandia. Na festiwalu tym
tańczyło kilka polonijnych zespołów ludowych istniejących obecnie w Nowej Zelandii.
Wszakże polski taniec ludowy robi ostatnio furorę poza granicami kraju. Polskich tańców
uczą się tam już nawet ludzie którzy nie potrafią powiedzieć słowa po polsku, a jedynie z
dumą odkrywają że któryś z odległych przodków (np. dziadek czy prababka) kiedyś
emigrowali tu aż z Polski. Powyżej utrwalony zespół taneczny młodych i dynamicznych
Nowozelandek szczególnie mi zaimponował. Zademonstrował on bowiem wspaniale
zchoreografowane połączenie w jedną całość tradycyjnego polskiego tańca ludowego, z
tańcem nowoczesnym w rytm najnowszej polskiej muzyki neo-ludowej. Aczkolwiek więc
taniec tych dziewcząt przypominał nieco sobą dawny polski taniec ludowy, faktycznie był on
nowoczesnym tańcem w rytm wspaniałej polskiej muzyki bitowej modelowanej na dawnych
polskich melodiach ludowych. Pokazane tutaj dziewczęta podbiły swoim tańcem i muzyką
serca całej widowni.
Tak nawiasem mówiąc, to ryneczek podobnie niewielki aczkolwiek przytulny, jak
ten widoczny na powyższym zdjęciu, powinny odbudować sobie także Wszewilki - tak jak to
wyjaśnione jest w części F tej strony. Ktoś bowiem nieustannie podpowiada, że istnieje
rodzaj niepisanej przepowiedni dla Wszewilek, jaka stwierdza że "po odbudowaniu
dawnego ryneczka, dobrobyt i szczęście powrócą na stałe do Wszewilek i do innych
okolicznych miejscowości, oraz pozostaną tam przez tak długo, jak długo ów ryneczek nie
popadnie ponownie w ruinę".
***
Zauważ że można zobaczyć powiększenie każdej fotografii z niniejszej strony internetowej.
W tym celu wystarczy zwyczajnie kliknąć na tą fotografię. Ponadto większość tzw.
browser'ów które obecnie są w użyciu, włączając w to populany "Internet Explorer",
pozwala na załadowanie każdej ilustracji do swojego własnego komputera, gdzie można jej
się do woli przyglądać, gdzie daje się ją zredukować lub powiększyć, a także gdzie ją
można wydrukować za pomocą posiadanego przez siebie software graficznego.
#D2. "Kapsuły czasu" - czyli kolejna atrakcja dla odwiedzających Wszewilki i Milicz:
Nazwa "kapsuła czasu" (po angielsku "time capsule") jest przyporządkowana do
rodzaju niepodlegającego rozkładowi pojemnika w którym trwale zamyka się jakieś cenne
dokumenty oraz przedmioty, poczym wszystko zakopuje się lub ukrywa w trudnym do
zidentyfikowania miejscu, tak aby mogło to być znalezione w odległej przyszłości przez
następne generacje ludzi.
Kiedy byłem w 5 klasie szkoły podstawowej przez jakiś dziwny impuls
przygotowałem swoją własną "kapsułę czasu". Jako jej pojemnika użyłem dużej butelki jeśli dobrze pamiętam była to butelka typu kiedyś używanego w aptekach (ze szeroką
szyjką oraz ze szklanym korkiem doszlifowanym dla hermetycznego samozamknięcia). Do
swojej kapsuły powkładałem najróżniejsze "skarby" jakie wówczas były w moim posiadaniu.
Jeśli dobrze pamiętam były to najróżniejsze stare monety, zdjęcia, oraz dokładna historia
mojej rodziny i mnie samego spisana mozolnie na poziomie moich ówczesnych
umiejętności pisarskich. Kapsułę tą zakopałem w sobie tylko znanym miejscu głębiej niż
mój własny wzrost - obecnie szacuję że na głębokość bliską 2 metrów. Chociaż więc
zawiera ona metalowe obiekty, nie sądzę aby na takiej głębokości była ona wykrywalna
przez dzisiejsze indukcyjne wykrywacze metalu. Od czasu zakopania tamtej "time capsule"
nigdy nie usiłowałem jej odkopać. Wierzę więc, że znajduje się tam do dzisiaj, oraz że
zostanie odkryta dopiero w odległej przyszłości.
W przyszłości zamierzam też zakopać co najmniej jeszcze jedną taką "kapsułę
czasu". Pierwszą z nich planuję przygotować w roku kiedy odchodził będę na emeryturę, tj.
latem 2011 roku. Zakopię ją gdzieś przy Wszewilkach, w miejscu ustronnym chociaż łatwo
dostępnym dla przyjezdnych, prawdopodobnie w pobliżu jakiejś drogi (być może nawet
owej opisywanej na niniejszej stronie - jeśli do tego czasu będzie ona już gotowa). Tym
razem swoją drugą i następne "kapsuły czasu" przygotuję znacznie staranniej niż tamtą w
dzieciństwie. Mianowicie, zamiast butelki przygotuję ją zapewne w formie szklanego
pojemnika o wysokiej wytrzymałości i precyzyjnie zamykanego. Narazie jeszcze nie wiem,
czy będzie to szklany hermetyczny pojemnik specjalnie wykonany na moje zamówienie, czy
też po prostu użyję w tym celu jakiś gotowy szklany pojemnik zakupiony w sklepie a potem
zaklejony jakimś krystalicznym "super-klejem" oraz dla pewności obwiązany
niekorodującem drutem np. z miedzi lub ołowiu. (Jeśli użyję pojemnika zakupionego w
sklepie, wówczas zapewne będzie on miał formę prostokątnej szklanej maselniczki, albo
też okrągłego słoika z dużym szklanym wieczkiem, typu używanego kiedyś na kompoty
domowej roboty.) Kiedyś zgromadziłem kolekcję kilku srebrnych i złotych monet. Zakładam
więc, że włożę do kapsuły co cenniejsze egzemplarze z tej swojej kolekcji. Ponadto włożę
w nią rodzaj swojej "spuścizny", znaczy nie tylko opis historii swojego życia, ale także
niektóre informacje istotne dla naszej cywilizacji, jakich za życia z różnych powodów nie
byłem w stanie publicznie udostępnić.
Osobiście tutaj również zachęcam, aby i czytelnicy przygotowali swoje własne
"kapsuły czasu" oraz zakopali je gdzieś w publicznie dostępnym obszarze niedaleko
Wszewilek. Wszakże nie tylko każdy z dzisiejszych mieszkańców Wszewilek może też
przygotować sobie taką własną "kapsułę czasu", ale wręcz każdy z czytelników może także
to uczynić - bez względu na to gdzie obecnie mieszka. Wszewilki zaś są doskonałym
miejscem gdzie owe kapsuły czasu można powierzyć opiece naszej matki Ziemi. Wierzę
również, że aż dla kilku powodów, kapsuł tych przyszłe generacje będą usilnie poszukiwały
właśnie we Wszewilkach. Jeśli więc ktoś chce aby jego kapsuła została znaleziona w
odległej przyszłości, powinien ją zakopać właśnie w jakims ustronnym i publicznie
dostępnym miejscu z okolic Wszewilek.
Kiedyś (około 1981 roku) byłem na wczasach rodzinnych przy jakimś polskim
jeziorze. Zdaje się że było to w Lendyczku. Podczas pływania na rowerze wodnym
przypadkowo znalazłem taką "kapsułę czasu" przygotowaną wiele lat wcześniej przez
kogoś innego. Okazało się że woda ją skądś wymyła i przyniosła do owego jeziora. Owa
znaleziona kapsuła nie zawierała nic szczególnego. Był to po prostu duży płat kory
brzozowej włożony w pustą butelkę. Na korze była opisana historia jakiejś grupy obozowej
sprzed wielu lat. Na przekór jednak owej niewielkiej zawartości tamtej kasuły czasu, stała
się ona sensacją tamtego lata dla wszystkich turnusów owego ośrodka. Po tym jak
kierownictwo ośrodka mi ją zarekwirowało, wszyscy wczasowicze ją czytali na kolejnych
turnusach, często dyskutowali, oraz spekulowali co potem stało się z opisanymi na niej
osobami. Warto o tym pamiętać. Wszakże jeśli samemu się przygotuje taką właśnie kasułę
czasu, wówczas faktycznie dostarcza się komuś w dalekiej przyszłości podobnej uciechy
czytania, dyskutowania i spekulowania na temat zawartości owej kapsuły, treści podanych
tam opisów, oraz dalszych losów tego czy tych co kapsułę taką przygotowali. Ponadto,
zapewne kapsuła ta wyląduje w miejscowym muzeum, a być może nawet jakiś historyk
zrobi na niej swój doktorat.
Faktycznie to w okolicach Wszewilek istnieją też już od dawna najróżniejsze stare
kapsuły czasu. Wynikają one z losów tych ziem, jakie opisałem na odrębnych stronach o
Wszewilkach i Miliczu.
#D3. Włączenie Wszewilek jako docelowej miejscowości dla uczestników
międzynarodowych gier i zainteresowań hobbystycznych organizowanych za
pośrednictwem internetu:
W internecie rośnie liczba coraz bardziej atrakcyjnych gier oraz zainteresowań
hobbystycznych których esencja sprowadza się do zainspirowania najróżniejszych ludzi do
odwiedzenia określonych miejsc na Ziemi. Ja proponowałbym aby powłączać Wszewilki do
możliwie największej liczby takich gier i zainteresowań. Wszakże jedyne co niezbędne aby
powłączać Wszewilki do owych gier, to dostęp do interentu (który niewątpliwie ma już spora
liczba mieszkańców Wszewilek), oraz odrobina dobrych chęci. Gdybym zamiast w Nowej
Zelandii mieszkał w zasięgu krótkiej podróży od Wszewilek, wówczas ja sam bym dokonał
takiego powłączania dla dobra swojej rodzinnej wioski. Niestety, aby to uczynić trzeba
mieszkać w pobliżu danego miejsca - tak aby móc spełnić warunki które gra ta nakłada (np.
przygotwać i ukryć "skarb" który uczestnicy danej gry będą potem poszukiwali).
Aby dać czytelnikom jakieś rozeznanie na czym owe internetowe gry polegają,
opiszę tutaj jedną z nich - jaka moim zdaniem jest najbardziej reprezentacyjna dla nich
wszystkich. Nazywa się ona "Globalne polowanie z GPS na ukryty skarb" (w oryginale
angielskojęzycznym "Geocaching - The Global GPS Cache Hunt"). Jej dokładne opisy i
dane lokacyjne dostępne są (w języku angielskim) na stronie internetowej
www.geocaching.com. Gra ta polega na tym, że jakaś indywidualna osoba, lub grupa osób,
ukrywa gdzieś w terenie rodzaj jakby "skarbu". "Skarb" ten faktycznie wcale NIE zawiera
żadnych cenności, a jedynie kilka małych przedmiotów które typowo poniewierają się w
każdym domu, np. obcinacz do paznokci, korkociąg, otwieracz do butelek, szkło
powiększające, stara moneta, jakiś klucz, itp. Jest on zamknięty w jakimś metalowym
pudełku które chroni go przed wilgocią (np. po czekoladkach), oraz dodatkowo zaopatrzony
w mały notesik i długopis które służą jako tzw. "logbook". Skarb ten ukrywa się w publicznie
dostępnym miejscu i sposób jaki pozwala na jego proste znalezienie bez użycia
specjalnych narzędzi - tj. NIE wolno go zakopywać ani zawieszać na tyle wysoko aby
konieczna była drabina, a trzeba wstawić np. do niskiej dziupli, albo do środka gęstego
krzewu, albo na belce mostu, itp. Następnie za pomocą urządzenia zwanego GPS (tj.
"Global Positioning System") znajduje się precyzyjne położenie geograficzne tego "skarbu"
(tj. jego "współrzędne GPS" z dokładnością do jednego metra). Te dane o dokładnym
położeniu "skarbu" są następnie wpisywane do publicznego wglądu na w/w stronie
"www.geocaching.com". Jeśli więc komuś się nudzi, a właśnie przebywa lub przejeżdża w
pobliżu danego "skarbu", wówczas odpisuje sobie z w/w strony jego położenie, poczym
odszukuje ten skarb. Po odszukaniu wpisuje do "logbook" załączonego ze "skarbem"
informację kiedy skarb ten znalazl i jakie są jego dane kontaktowe (np. email), poczym
zabiera z pudełka te przedmioty które mu się spodobają, wkładając w zamian do pudełka
równą liczbę innych przedmiotów które przywiózł ze sobą (tj. po znalezieniu "skarb" wolno
sobie zabrać, jednak trzeba zostawić na jego miejscu jakiś inny "skarb"). Następnie chowa
tak "obrabowany" skarb w poprzednie miejsce ukrycia, tak aby "skarb" ten mógł być
ponownie znaleziony przez kogoś następnego.
Jak już wyjaśniłem to powyżej, taki "skarb" wcale nietrudno jest przygotować,
bowiem w każdym domu poniewierają się jakieś drobne przedmioty które można załadować
do pustego metalowego pudełka po czekoladkach razem z "logbook" i z długopisem.
Wszewilki są też pełne ciekawych miejsc publicznie dostępnych gdzie taki skarb można
łatwo ukryć - np. dziuple w drzewach, mostki, chaszcze, wieże trangulacyjne, stosy
kamieni, ruiny dawnych budynków, stosy rudy darniowej na polach, słynny stary
wszewilkowski cmentarz, itp.
Część #E: Powołanie we Wszewilkach ośrodka (tj. gospodarstwa rolnego i darmowej
restauracji) dla ochotników wypracowujących dla siebie totaliztyczną nirwanę:
#E1. Dlaczego totaliztyczna nirwana jest aż tak ważna, że powinny zostać stworzony
specjalny ośrodek w którym ochotnicy mogliby sobie ją wypracowywać:
Motto: "Ludzie na Ziemi niepotrzebnie biedzą się nad wymyślaniem idealnego ustroju
społecznego i idealnych praw. Bóg opracował je bowiem już kiedy stwarzał człowieka, zaś
moralnie zaawansowane cywilizacje używają je od milionów lat. Ten idealny ustrój
sprowadza się do ochotniczej pracy dla nirwany, zaś idealne prawa bazują na
pedantycznym przestrzeganiu praw moralnych."
W punkcie #D1 strony internetowej o totaliztycznej nirwanie, a także w punkcie
#A2 odrębnej strony o politycznej partii totalizmu, wyjaśnione zostało szczegółowo
dlaczego jest ogromnie istotne aby cywilizacja ludzka nauczyła się wypracowywać dla
siebie stan nieustającej nirwany, oraz aby ochotniczą pracą dla uzyskania nirwany
zastąpiony został obecny system wymuszania pracy poprzez zapłatę. (Tj. aby niedoskonałe
ustroje społeczne wymyślone przez ludzi i bazujące na wymuszonej pracy dla pieniędzy,
zastąpione zostały "ustrojem nirwanowym" danym nam przez samego Boga i bazującym na
ochotniczej pracy dla nirwany.) Podsumujmy tutaj w wielkim skrócie to wyjaśnienie.
Jak wykazują badania totalizmu, faktycznie to Bóg osobiście opracował dla
ludzkości idealną formę ustroju społecznego, oraz zestaw idealnych praw, według których
zgodnie z wolą Boga ludzie powinni żyć. Problem jedynie polega na tym, że Ziemia od
tysiącleci znajduje się w mocy szczególnie paskudnych "przyjemniaczków", którzy nie
pozwalają ludziom wdrożyć w życie ani owego idealnego ustroju, ani też owych idealnych
praw. (W przeszłości owych "przyjemniaczków" nazywano "diabłami". Obecnie używamy
wobec nich odmienną nazwę UFOnautów.) Generalnie rzecz biorąc, ów idealny ustrój
opracowany dla ludzkości przez samego Boga opiera się na ochotniczej pracy
wykonywanej na rzecz innych ludzi bez żadnego materialnego wynagrodzenia. Celem owej
ochotniczej pracy jest bowiem wypracowanie dla siebie niezwykłej nagrody którą wyznaczył
sam Bóg, a która nazywana jest nirwaną. Aby uzyskać ową nirwanę, ludzie ochotniczo
muszą pracować fizycznie z wysokimi motywacjami, przeznaczając owoce swojej pracy dla
dobra innych ludzi. Po uzyskaniu zaś owej nirwany przeżywają oni tak niewypowiedzianą
szczęśliwość, że potem wcale nie jest im potrzebne jakiekolwiek wynagrodzenie materialne
za pracę. Po prostu będą oni kontynuowali swoją ciężką pracę fizyczną dla dobra innych
tylko za przyjemność utrzymywania się w stanie owej nirwany. Owe niezwykłe cechy
nirwany powodują, że faktycznie w moralnie wysoko postawionych cywilizacjach nirwana
zastępuje ziemskie pieniądze. (Przykładem takiej cywilizacji pracującej tylko dla nirwany,
jest totaliztyczna cywilizacja której mieszkańców ludzie kiedyś uważali za "aniołów"
opisanych na stronie o Bogu.) Stąd w takich cywilizacjach ochotnicza praca dla
uzyskiwania nirwany staje się podstawą funkcjonowania całego społeczeństwa. W
społeczeństwie takim przestają być potrzebne pieniądze. Ponadto, z uwagi na niemożność
wypracowania nirwany jeśli ktoś postępuje niemoralnie, w takich społeczeństwach
przestają być potrzebne także niedoskonałe ludzkie prawa - które tam zastępowane są
przez tzw. prawa moralne. Owe prawa moralne stają się tam również fundamentem owego
idealnego "ustroju nirwanowego" zaprojektowanego dla ludzi przez samego Boga.
Niestety, zanim ludzie się nauczą ochotniczo wypracowywać dla siebie nirwanę,
najpierw ktoś musi pokazać im jak to czynić. Pokazania tego można dokonać na dwa
sposoby. Jednym z nich jest sposób wyjaśniony na stronie o politycznej partii totalizmu.
Mianowicie, aby go urzeczywistnić partia totalizmu musi najpierw wygrać wybory. Jednym
zaś z pierwszych posunięć po zdobyciu władzy byłoby uformowanie przez tą partię właśnie
takich ośrodków w których ludzie uczyliby się ochotniczo wypracowywać dla siebie nirwanę.
Drugi sposób polega na uformowaniu takiego ośrodka nauczania nirwany poprzez
charytatywną działalność jakiegoś przemysłowca lub finansisty. Dlatego, gdyby mi
osobiście udało się kiedyś np. zrealizować któryś ze swoich wynalazków, np. zbudować
fabrykę ogniw telekinetycznych, wówczas z całą pewnością starałbym się ustanowić we
Wszewilkach właśnie taki ośrodek nauczający ochotniczego wypracowywania dla siebie
nirwany.
#E2. Jak taki ośrodek wypracowywania totaliztycznej nirwany by wyglądał i działał:
Aby ochotniczo wypracować dla siebie nirwanę, konieczne jest ochotnicze
wykonywanie ciężkiej pracy fizycznej której całe wyniki przeznaczane mają być dla dobra
innych ludzi. Tylko bowiem jeśli wyniki swojej pracy altruistycznie przeznacza się dla dobra
innych ludzi, jest się w stanie wygenerować w sobie poziom i rodzaj motywacji jakie są
konieczne dla wypracowania nirwany. Dlatego gdybym to ja organizował we Wszewilkach
taki ośrodek wypracowywania nirwany, wówczas w tym celu zakupiłbym tam jakieś spore
gospodarstwo rolne, zaś przy byłym historycznym ryneczku Wszewilek (tj. niedaleko od
przystanku opisywanego na tej stronie autobusu okrężnego) zbudowałbym nowoczesną
kuchnię z czystą i apetycznie wyglądającą jadłodajnią. Następnie tak zorganizowałbym
działanie owego gospodarstwa rolnego, aby ochotnicy którzy by tam się zgłaszali aby
wypracować dla siebie nirwanę, zabezpieczali w nim nieustanną produkcję najróżniejszych
smacznych produktów żywnościowych. Z kolei owa świeża i smaczna żywność
produkowana w owym gospodarstwie byłaby przetwarzana w kuchni na smacze, pożywne i
dobrze balansowane posiłki. Posiłki te byłyby potem serwowane za darmo w przylegającej
jadłodajni do użytku wszystkich ludzi z całej okolicy. Każdy więc kto tylko czułby się głodny,
lub kto zechciałby spróbować posiłków przygotowanych w ramach wypracowywania
nirwany, byłby mile goszczony w owej jadłodajni, oraz traktowany tam poczęstunkiem tych
szczególnie smacznych i pożywnych obiadów oraz innych posiłków, rozdawanych
gratisowo każdemu kto tylko by do jadłodajni owej zawitał.
Oczywiście, aby ochotnicy pracujący nad swoją nirwaną byli uwalniani od
kłopotów i trosk dzisiejszego życia, owo gospodarstwo, kuchnia, oraz jadłodajnia,
zaopatrzone byłyby dodatkowo w odpowiednią infrastrukturę wspomagającą
wypracowywanie nirwany. I tak ochotnicy po przybyciu do owego ośrodka otrzymywaliby
darmowe mieszkanie z pełnym umeblowaniem. Żywieni byliby darmowymi i smacznymi
posiłkami podawanymi im w owej ośrodkowej jadłodajni. Ponadto otrzymywaliby za darmo
odzierz, obuwie, narzędzia pracy, urządzenia rozrywkowe, oraz wszystko inne co byłoby im
potrzebne dla wiedzenia szczęśliwego i spełnionego życia oraz dla koncentrowania się na
wypracowaniu dla siebie nirwany. Ich pobyt w ośrodku początkowo byłby akceptowany na
jeden rok. W przypadku jednak kiedy po owym roku tam pobytu faktycznie dany ochotnik
mógłby się wylegitymować wypracowaniem dla siebie nirwany oraz wysoce moralnym
zachowaniem, pobyt ten mógłby zostać przedłużony na następny rok, lub nawet na kilka
lat.
Część #F: Odbudujmy historyczny ryneczek Wszewilek:
#F1. Neo-romański kościółek z oddzielnie stojącą wieżą (m.in. widokową), hotel z
restauracją, mall, oraz muzeum - czyli dzisiejsze odpowiedniki historycznych zabudowań
ryneczka dawnych Wszewilek:
Motto: "Faktyczna i trwała zasobność, stabilność oraz szczęście powrócą do Wszewilek i
Milicza, a także do innych okolicznych miejscowości, dopiero po tym jak Wszewilki
odbudują swój historyczny ryneczek."
W okolicach historycznego ryneczka Wszewilek stały kiedyś aż cztery budowle
publicznego użytku. Było to: (1) stary romański kościółek z oddzielnie stającą przy nim
wieżą dzwonową, (2) karczma, (3) spichlerz na zboże, oraz (4) piekarnia. Sam zaś
ryneczek był pustym placem na jakim niemal każdego wieczora miejscowi rolnicy odbywali
swoje wieczorne spotkania i pogawędki, który był obszarem cotygodniowych jarmarków dla
sprzedarzy produktów rolnych, oraz na którym każdego roku odbywał się powtarzalnie
słynny aż na kilka krajów jarmark koński. To właśnie na ów słynny jarmark koński przybył
kiedyś do Wszewilek mój własny dziadek aż z Białorusi. To także na Wszewilkach jego
doskonała znajomość koni tak urzekła pobliskiego właściciela ziemskiego, że wynajął on
mego dziadka na swego koniuszego. Obecnie zarówno w miejscu owego placu-ryneczka,
jak i w miejscach gdzie znajdowały się tamte budowle publicznego użytku, znajdują się
jedynie głębokie wykopy w ziemi. Czas więc aby doły te ponownie zasypać ziemią, oraz
aby pobudować nowoczesne odpowiedniki w miejscach gdzie kiedyś stały wszystkie owe
budowle publicznego użytku. Wszakże "tylko kiedy dawny ryneczek Wszewilek zostanie
odbudowany, powróci długoterminowa zamożność, stabilność i szczęście do mieszkańców
całej tej okolicy".
Oczywiście, w dzisiejszych czasach Wszewilki nie potrzebują już dokładnie takich
samych budynków. Wszakże czasy karczmy czy śpichlerza na zboże już dawno minęły.
Niemniej na ich miejsce warto wybudować budynki które będą je symbolizowały i
zastępowały w nowoczesnej formie. Przykładowo, zamiast dawnej piekarni warto zbudować
cały nowoczesny "mall" z supermarketem, restauracyjką, cukiernią, kawiarenką, piekarnią,
bankiem, itp. Z kolei w miejsce śpichlerza warto zbudować nowoczesne muzeum które
będzie uczyło, zabawiało i przyciągało odwiedzających. Karczmę warto zastąpić hotelem z
własną restauracją i barem. Jedynie kościółek ja osobiście widziałbym celowo odbudowany
w stylu "neo-romańskim" - tak aby dokładnie przypominał on swym wyglądem tamten
historyczny kościół Wszewilek który kiedyś stał na jego miejscu. (Oczywiście, po
otynkowaniu i upiększeniu nową elewacją wyglądałby on znacznie atrakcyjniej niż pokazuje
to zdjęcie "Fot. #F1" poniżej.) Wszakże takie odtworzenie dawnego wyglądu owego
kościoła byłoby wysoce symbolicznym wyrazem zwycięstwa dobra nad owym złem które
przez kilka ostatnich wieków umęczało wieś Wszewilki, mieszkańców tej wioski, a także
wszystkie inne okoliczne miejscowści. Szczerze mówiąc mi osobiście bardzo jest szkoda że
NIE wygląda na to aby odbudowa ryneczku i kościoła Wszewilek kiedykolwiek została
podjęta. Wszakże mój czas na Ziemi pomału zbliża się do końca, zaś NIE istnieje inne
miejsce na świecie w którym życzyłbym sobie bardziej spocząć wraz z żoną niż właśnie
przy takim odbudowanym kościółku z moich rodzinnych Wszewilek. (Być może to i lepiej uchroni to wszakże Wszewilki przed doświadczaniem owych niezwykłych zjawisk które
nieprzerwanie mają miejsce w moim pobliżu.)
Fot. #F1 (B3 z [10]): Powyższe zdjęcie przytaczam tutaj aby nim zilustrować jak wyglądał
ów prastary kościół Wszewilek około 1870 roku - tj. na krótko przed tym zanim jego mury i
piwnice zostały rozebrane, zaś jego gruzy użyte do budowy nasypu pod tory kolejowe
przebiegające potem przez miejsce jego zlokalizowania. Zdjęcie pokazuje główne wejście
do kościoła ujęte przy obiektywie aparatu skierowanym z zachodu na wschód. Kościół ten
zbudowany był z nieregularnych brył tajemniczej tzw. "rudy darniowej" do dzisiaj
znajdowanej na pobliskich łąkach koło koryta rzeki Barycz. Pochodzenie owego
tajemniczego minerału-rudy prastarej Ziemi Milickiej dyskutowane jest w punkcie #F1 strony
Wszewilki. W jego wnętrzu, wzdłuż ścian, wmurowanych było kilka płyt nagrobkowych
upamiętniających co szacowniejszych synów Wszewilek. Z kolei z podziemi podobno wiódł
niski tunel aż do jednego z grobów wszewilkowskiego cmentarza. Początkowo kościół
Wszewilek był niską budowlą w stylu romańskim, zdolną też do wypełnienia funkcji
obronnej. Jednak z czasem poddawany on był aż kilku przeróbkom i nadbudowaniom
wysokości jego murów. Przeróbki te nieco zmieniły jego końcowy wygląd, tak że w czasach
rozbiórki jego oryginalny romański styl architektoniczny był już rozmyty. Na lewo od
głównego wejścia, kościół Wszewilek miał wieżę w dzwonem wiszącym na rodzaju
drewnianej struktury "kozła" (nie uwidocznioną na tym zdjęciu). Wieża ta NIE posiadała
dachu, tak że dzwon widoczny był od zewnątrz.
Więcej informacji o wszewilkowskim kościele przytoczone zostało w punkcie #C5
totaliztycznej strony o kościele Św. Andrzeja Boboli w Miliczu, a także w punkcie #E1 strony
o wsi Wszewilki.
#F2. Symboliczna wymowa moralna ewentualnego odbudowania historycznego ryneczka
Wszewilek:
W przypadku gdyby historyczny ryneczek Wszewilek został pewnego dnia
odbudowany, miałoby to ogromną wymowę moralną. Oznaczałoby to wszakże zwycięstwo
dobra nad złem, a także odrodzenie się faniksa z popiołów. Wszakże nastąpiłoby to na
przekór że owe szatańskie moce bez przerwy wyniszczają Wszewilki już od kilku kolejnych
stuleci, oraz na przekór że moce te nie pozostawiły do dzisiaj nawet śladu po dawnym
ryneczku tej wioski.
#F3. Co, dlaczego, oraz jak powinno zostać zbudowane w celu odbudowy historycznego
ryneczka Wszewilek:
Historyczny rynek Wszewilek nie tylko powinien pełnić funkcję centrum
handlowego, kulturalnego, oraz religijnego Wszewilek, ale także być wizytówką owej
miejscowości. Dlatego cokolwiek tam by się nie budowało, powinno to być budowane z
dużą doża wyobraźni i pomysłowości. Przykładowo, albo główny budynek muzeum, albo
choćby tylko wejście do muzeum (tj. jego przedsionek) proponowałbym zbudować w
dokładnym kształcie, materiałach, wyglądzie, oraz zagospodarowaniu wnętrza, takiej jakie
są albo w wehikule UFO typu K6, albo też nawet UFO typu K7. (Odnotuj że UFO typu K7
było nośnikiem bibilijnego raju - tak jak to wyjaśnione w podrozdziale P6.1 z tomu 14 mojej
najnowszej monografii [1/5].
#F4. "Muzeum darmowej i samoodtwarzającej się energii we Wszewilkach" (lub w Miliczu) czyli niewielka inwestycja która niezwykłością swoich eksponatów będzie przyciągała tłumy
zwiedzających:
Wszewilki (a także Milicz) desperacko potrzebują tłumów wizytujących. Wszakże
sumy wydawane przez dużą liczbę przyjezdnych wnosiłyby moc aby gospodarczo ożywić
ten region jaki przecież nie może liczyć na czyjeś inwestycje przemysłowe. Aby jednak
wielu wizytujących nabyło motywacji aby odwiedzić tą miejscowość, musi ona zaoferować
im coś atrakcyjnego. Jak jednak narazie, z owym oferowaniem nie jest najlepiej.
Najszybszym i najtańszym więc sposobem, aby Wszewilki (lub Milicz) mogły innym
zaoferować coś unikalnego, jest zbudowanie dużego muzeum które będzie udostępniało
swym zwiedzającym kolekcje jakie NIE są dostępne w żadnym innym miejscu na świecie.
Wszakże sam budynek takiego muzeum Wszewilki (lub Milicz) mogłyby wystawić nawet w
czynie społecznym. Z kolei eksponaty które ja proponuję tam wystawić, też daje się zdobyć
głównie nakładem miejscowej pracy i umiejętności, a nie kapitału. W podpunktach które
teraz nastąpią wskażę jakie moim zdaniem kolekcje mogłyby i powinny być wystawione w
owym muzeum Wszewilek (lub Milicza) i potem szeroko reklamowane po świecie.
#F4.1. Najatrakcyjniejsze eksponaty które przyciągałyby do muzeum tłumy wizytujących to
różne wersje konstrukcyjne urządzeń po łacinie zwanych "perpetum mobile" zaś w
dzisiejszych językach nazywane "generatorami darmowej energii":
Istnieją urządzenia, które już udowodniły, że są w stanie przyciągać tłumy
zwiedzających. Są to tzw. "perpetum mobile", obecnie zwane "generatorami darmowej
energii". Kiedy szwajcarska komuna religijna o nazwie Methernitha pokazywała
zwiedzającym posiadany przez siebie prototyp takiego właśnie urządzenia zwanego przez
nich "thesta-distatica", każdego dnia zjeżdżały się tam tłumy ludzi. Z czasem
przyjeżdzających zaczęło tam przybywać aż tak dużo, że Methernitha nie była w stanie
panować nad sytuacją i zmuszona została aby przerwać swoje pokazy. Prototyp podobny
do obecnie już znanej na całym świecie "thesta-distatica" jest również w stanie wystawić
ewentualne muzeum we Wszewilkach (lub Miliczu). Tyle tylko, że muzeum to musi samo
sobie prototyp ten zbudować. (Zasada działania tego urządzenia jest nam już dobrze
znana.) Z uwagi właśnie na ową niezwykłą popularność urządzeń darmowej energii, moim
zdaniem ewentualne muzeum we Wszewilkach (lub Miliczu) powinno zgromadzić i
pokazywać już istniejące prototypy tych niezwykłych urządzeń. Szczególnie, że pierwszy
naukowiec na świecie który miał odwagę aby zająć się naukowymi badaniami tych
niezwykłych urządzeń na przekór że zostały one zadeklarowane "naukowymi tabu" jakich
nie wolno ani badać ani budować, oraz który opracował wyjaśnienia dla zasad działania
wielu z nich, wywodzi się właśnie z Wszewilek.
W chwili obecnej istnieją już działające prototypy, a także znane są zasady
działania, dla całego szeregu takich "generatorów darmowej energii". Opisy kilku z nich
zawarte są na totaliztycznych totaliztycznych stronach free_energy_pl.htm - o
telekinetycznych generatorach darmowej energii. Nowopowstałe muzeum z Wszewilek (lub
z Milicza), mogłoby zakupić prototypy tych z owych urządzeń, które obecnie daje się już
nabyć, zaś wykonać samemu we własnym zakresie prototypy tych z owych urządzeń,
których zasada działania jest już znana, jednak narazie nie daje się zakupić ich prototypów.
Na dodatek do nich, ewentualne muzeum we Wszewilkach (lub Miliczu) mogłoby też
pokazywać prototypy co bardziej niezwykłych urządzeń samoodtwarzającej się energii, np.
urządzeń które przechwytują energię fal morskich, przypływów i odpływów morza, wiatru,
ciśnienia atmosferycznego, słońca, zmian temperatury, itp., transformując ją na energię
elektryczną, ruch mechaniczny, lub ciepło. Wylistujmy więc teraz w punktach kolejne z
owych niezwykłych urządzeń których prototypy mogą i powinny znaleźć się w muzeum z
Wszewilek (lub Milicza). Kolejność zestawień poszczególnych z takich urządzeń na
poniższym wykazie odpowiada szacunkowej łatwości z jaką moim zdaniem dałoby się
zdobyć działający prototyp danego urządzenia. Oto one:
(1) Radio kryształkowe. Było ono pierwszym urządzeniem darmowej energii
produkowanym fabrycznie na Ziemi. Generowało ono energię dźwięku, nie wymagając przy
tym żadnego zasilania w energię elektryczną. Jego dokładniejszy opis zawarty jest na
stronie fe_cell_pl.htm - o telekinetycznych bateriach. Jestem pewien że gotowe radia
kryształkowe ciągle poniewierają się na strychach starych domów Wszewilek.
(2) Grzałka soniczna (lub amfora z Pakistanu). W uproszczonej wersji "grzałki
sonicznej", opisywanej na totaliztycznej stronie boiler_pl.htm - o szokującej historii
telekinetycznej grzałki która bije wszelkie rekordy, owo urządzenie generowało ciepło
zagotowujące wodę, konsumując nieco energii elektrycznej. Może ono jednak być też
budowane w znacznie udoskonalonej wersji "amfory z Pakistanu" (też opisanej na w/w
stronie boiler_pl.htm), w której generuje energię cieplną zagotowującą strumień omywającej
je wody, nie wymagając zasilania w żadną formę energii.
(3) Puszka Vidi'ego. Puszka taka typowo jest użyta w domowych barometrach.
Ugina się ona bowiem w miarę zmiany ciśnienia atmosferycznego. W dawnych czasach po
podłączeniu jej do zmyślnego mechanizmu używana ona była do napędzania zegarów
które NIE wymagały "nakręcania". Mechanizm taki "nakręcał" bowiem sprężynę zegara za
każdym razem kiedy ciśnienie atmosferyczne ulegało zmianie w dowolnym kierunku. Taki
zegar nazywany "Atmospheric Clock", który NIE wymaga "nakręcania" bowiem wiecznie
napędzany jest on omawianą tu "puszką Vidi'ego", znajduje się m.in. w muzeum zwanym
"Clapham's Clock Museum", z miasteczka Whangarei w Nowej Zelandii.
(4) Mechaniczne perpetum mobile które obraca się na zasadzie "efektu Coriolisa"
(tj. koło zamachowe wiecznie napędzane ruchem obrotowym Ziemi). Jest to po prostu
doskonale wyważone i dobrze ułożyskowane masywne koło zamachowe, którego oś obrotu
jest równoległa do osi obrotu planety Ziemia. Kiedy więc Ziemia obraca się w swoim
dobowym cyklu ruchu obrotowego, takie masywne koło zamachowe zgodnie z działaniem
tzw. "efektu Coriolisa" pozostaje nieruchome w odniesieniu do naszego układu
słonecznego, czyli zwolna obraca się w odniesieniu do Ziemi do której jest ono
założyskowane. Koło to wykonuje jeden pełny obrót na dobę (czyli obrót o 15 stopni co
każdą godzinę). Jeśli inercja tego koła jest sporego rzędu (np. około 1 tony), zaś jego masa
rozmieszczona w pobliżu obwodu dla zmaksymilizowania jego momentu bezwładności,
koło takie może dostarczyć wystarczającego momentu napędowego który byłby w stanie
napędzać jakiś niewielki generator elektryczności. Tyle tylko że problem wymagający
wówczas technicznego rozwiązania polega na zbudowaniu przekładni która jeden obrót na
dobę zamieniałaby na wymagane przez taki generatorek elektryczności co najmniej jeden
obrót na sekundę, czyli która miałaby przełożenie co najmniej 1:86400. Zbudowanie takiej
przekładni byłoby więc sporym wyzwaniem technicznym. Wszakże zwykłe przekładnie
zwielokratniające działające na zasadzie kół zębatych, przy tak dużym przełożeniu same by
się blokowały własnym tarciem. Z kolei w przekładniach hydraulicznych ich przecieki
przekraczałyby wydajność pompującą. Opis tego niezwykłego "perpetum mobile"
obracającego się na zasadzie efektu Coriolisa po raz pierwszy był przytoczony i
dyskutowany
w
lutym
2008
roku,
m.in.
na
grupie
dyskusyjnej
groups.google.com/group/pl.sci.fizyka/browse_
thread/thread/6f0835cb1d0ac861/5e0d7235dc43c262?lnk=raot#5e0d7235dc43c262.
Ewentualne muzeum we Wszewilkach (lub Miliczu) mogłoby zamówić sobie zbudowanie
takiego koła zamachowego u miejscowych rzemielśników. Szczególnie że wymagane do
jego budowy już gotowe koła zamachowe o doskonałym wyważeniu i ułożyskowaniu
istniały kiedyś w dawnych wodociągach z Wszewilek. (Wodociągi te opisane i zilustrowane
są w punkcie #D2 strony wszewilki.htm - o historii i niezwykłościach wsi Wszewilki.) Z braku
zaś tamtych kół zamachowych, do jego budowy dałoby się także użyć jakiegoś dużego koła
ze złomowanej lokomotywy. Z kolei tylko dla potrzeb wizualnego zademonstrowania w
muzeum że owo perpetum mobile faktycznie działa, wcale nie byłaby potrzebna
przekładnia 1:86400, a wystarczyłaby przekładnia zwielokratniająca o przełożeniu 1:1440 która typowo używana była w dawnych zegarach mechanicznych. Taka przekładnia
zamieniałaby jeden obrót na dobę na jeden obrót na minutę - czyli połączona z nią
wskazówka obracałaby się z wyraźnie wzrokowo widoczną prędkością rotowania
wskazówki sekundowej w dzisiejszych zegarkach.
Opisywane tutaj mechaniczne perpetum mobile obracające się na zasadzie
efektu Coriolisa miałoby rewolucyjne znaczenie dla wszystkich oglądających. Wszakże
psychologicznie przełamywałoby ono w nich tamto błędne i wysoce szkodliwe przekonanie
wpojone ludziom przez dzisiejszą naukę ziemską, a stwierdzające że "urządzeń perpetum
mobile NIE daje się zbudować". Dowodziłoby ono przecież ilustracyjnie, że jednak daje się
budować perpetum mobile, oraz że po zbudowaniu urządzenia te faktycznie działają. Z
kolei po przełamaniu w sobie owego błędnego przekonania, ludzie być może zaczną w
końcu eksperymentować z urządzeniami perpetum mobile działającymi na innych
zasadach, które będą gwarantowały znacznie większość wydajność energetyczną.
Przykładowo, być może zaczną w końcu budować tzw. "ogniwa telekinetyczne" których
zasada działania i budowa od dawna opisywane są na totaliztycznych stronach
fe_cell_pl.htm - o bateriach telekinetycznych.
Niniejsze koło zamachowe rotowane wieczyście efektem Coriolisa znacznie
dokładniej niż tutaj zostało opisane w punkcie #F1 strony internetowej free_energy_pl.htm o telekinetycznych generatorach darmowej energii.
(5) Piramida telepatyczna. Pokazana jest ona na stronie telepathy_pl.htm - o
telepatii i urządzeniach wykorzystujących fale telepatyczne, a także w podrozdziale K2 z
tomu 9 mojej najnowszej monografii [1/5]. Pozwala ona na wymianę myśli bez potrzeby
bycia zasilaną w jakąkolwiek energię.
(6) Wieczna lampka. Jeden z wynalazców eksperymentujących nad urządzeniami
darmowej energii zbudował rodzaj lampki która świeci nieprzerwanie już od kilku lat, nie
wymagając żadnego zasilania. Narazie lampki owej nigdzie jeszcze nie opisałem.
(7) Thesta-distatica. Opisana jest ona na stronie free_energy_pl.htm - o
telekinetycznych generatorach darmowej energii, a także w podrozdziale LA2.3 z tomu 10
mojej najnowszej monografii [1/5]. Jej prototyp NIE jest do nabycia. Jednak przy odrobinie
dobrej woli oraz wzajemnej współpracy, dałby się on zbudować wspólnym wysiłkiem
rzemielśników i zakładów Milicza. Jej dostępność w danym muzeum przyciągałaby do niej
tłumy zwiedzających, jest ona bowiem ogromnie sławna i to na całym już świecie.
***
Oczywiście, aby tym efektywniej przyciągać zwiedzających, ewentualne muzeum
we Wszewilkach (lub w Miliczu) powinno NIE tylko posiadać działające prototypy kilku z
wymienionych powyżej generatorów darmowej energii, ale także każdego dnia o dogodnej
dla zwiedzających godzinie (np. o 17:00) powinno ono organizować pokazy działania
owych urządzeń.
#F4.2. Komu kolekcję ornamentalnych świnek - czyli "zbudujcie muzeum a niektóre
eksponaty same Was znajdą":
Motto: "Bez entuzjazmu to nawet świnki nie zabłądzą do Wszewilek."
Komu kolekcję świnek, komu kolekcję świnek? Mam znajomą o bardzo uczynnym
i prawym charakterze. Jej zdjęcie i część jej prywatnej kolekcji świnek można sobie
oglądnąć na totaliztycznej stronie internetowej pigs_pl.htm - o ornamentalnych świnkach z
chińskiego (urodzinowego) zodiaku zwierzęcego. Znajoma ta jest Chinką która urodziła sie
w tzw. "roku świni". W chińskiej zaś kulturze znak zodiaku dla roku w którym ktoś się urodził
ma wielkie znaczenie. Nic więc dziwnego, że moja znajoma całe swe życie kolekcjonowała
najróżniejsze ornamentalne świnki. A pochodziła z bogatej rodziny - miała więc środki do
budowania swej kolekcji. Nawet ja za każdym razem kiedy wiem że będę ją odwiedzał,
kupuję dla niej coś o kształcie świnki. Jej duże mieszkanie dosłownie przelewa się od
figurynek, rysunków i wzorów świnek o najróżniejszym wyglądzie, zachowaniu i
przeznaczeniu. Moim zdaniem jej prywatna kolekcja świnek - jeśli nie jest największą w
świecie, to jest jedną z największych w świecie. Wśród jej kolekcji znajduje się wiele
prawdziwych pereł zodiakowskich świnek. Przykładowo, ma ona ceremonialne czajniczki w
kształcie świnek, które używane są podczas chiskich ceremonii herbaty (po angielsku "tea
ceremony") dla osób urodzonych w roku świni. Takie zaś ceremonie to wielkie wydarzenia.
Zawsze odbywają się one z ogromną pompą przy jakichś wyjątkowo "auspicious" okazjach.
Ja żylem wśród Chińczyków przez wiele lat, a takie ceremonie herbaty widziałem jedynie
dwa razy. Moja znajoma ma też prawdziwą chińską "świnkę fortuny" - niezwykle rzadki
okaz. Tak jakoś się składa, że moja znajoma chce całą tą swoją kolekcję świnek darować
(całkowicie za darmo - chociaż warta jest ona fortunę) jakiemuś muzeum. Jedynym
warunkiem jaki stawia ona na ową darowiznę jest, aby muzeum to wystawiło jej kolekcję na
jakiejś stałej wystawie udostępnionej ludziom do nieustannego oglądania. Znajoma ta
zwróciła się do mnie abym znalazł dla tej kolekcji jakieś muzeum chętne do przyjęcia
takiego daru.
Podczas swojej profesury na Wyspie Borneo w latach 1996 do 1998 mieszkałem
w mieście nazywającym się Kuching. (Jest to stolica ogromnej prowincji Sarawak z
północnego Borneo.) W miejscowym języku słowo "Kuching" oznacza "kot", a ściślej
intymną nazwę dla dużego kota - nieco podobną do polskiego słowa "kotek" (tyle że
oznaczającą dużego kota). Oczywiście, w mieście nazywającym się "kotek", kotki są
praktycznie wszędzie. Niemal na każdym więc większym skrzyżowaniu są tam ogromne
rzeźby kotów. Najciekawsze jest jednak muzeum kotów zlokalizowane w nowoczesnym
budynku ratusza z północnej części tego miasta (tj. w tzw. Bukit Sroi z Petra Jaya). Jest to
bardzo duże muzeum w całości poświęcone najróżniejszym eksponatom i wystawom
kotów. (Podobno największe na całym świecie.) Znaleźć tam więc można najróżniejsze
figurynki kotów, zdjęcia kotów w najdziwniejszych pozach i sytuacjach, reprodukcje
słynnych obrazów z kotami, dowcipy o kotach, druki i reklamy z kotami, filmy o kotach, itd.,
itp. Ja osobiście uważam owo muzeum kotów z Kuching za jedno z najciekawszych
muzeów jakie odwiedziłem w swoim całym życiu. Gorąco rekomenduję każdemu kto będzie
przejeżdżał przez owo miasto aby do niego wstąpił. Muzeum to jest też ogromnie
popularne. Wielu turystów zjeżdża się do Kuching z całego świata tylko po to aby zobaczyć
tamto muzeum. Sporo ludzi z całego świata wysyła też tamtemu muzeum wszelkie
ciekawostki na temat kotów. Przykładowo, ja sam niedawno w Nowej Zelandii znalazłem
bardzo zabawną reklamę "pałacu masaży" - która pokazuje jednego kota ubranego w
śmieszny kostium masażysty udzielającego masażu innemu kotowi z turbanem z ręcznika
na głowie. Już zabezpieczyłem tą reklamę aby ją przekazać owemu muzeum kotów
podczas mojej następnej wizyty w Kuching.
Pamiętając owo muzeum kotów z Kuching, w chwili kiedy moja znajoma zleciła
mi trudną misję znalezienia muzeum dla jej kolekcji świnek, natychmiast pomyślałem sobie
o polskich miejscowościach zwanych "Świnki" oraz "Świniary". W Polsce są bowiem dwie
wioski zwane "Świnki", oraz 15 miejscowości zwanych "Świniary". Niestety, z moich
poszukiwań w internecie wynika, że wszystkie one to niewielkie wioski od około 10 do 600
mieszkańców. Żadna więc z tych wiosek prawdopodobnie nie posiada własnego muzeum,
ani zapewne nie zamierza zafundować sobie muzeum. Prawdopodobnie więc jedynym
miejscem w Polsce które jest wystarczająco duże aby posiadać specjalistyczne "muzeum
świnek", w jakim kolekcja ornamentalnych świnek mojej znajomej mogłaby zostać
wystawiona, jest Świnoujście. Pechowo jednak, na odległość z przeciwległej półkuli świata
nie jestem w stanie sprawdzić czy owa miejscowość byłaby skłonna otworzyć własne
muzeum z obszerną kolekcją świnek. Wszakże w Polsce panuje opinia, ze jeśli coś nie
reprezentuje części rakiety, wyrzutni torpedowej, albo dawnej broni, wówczas nie nadaje
się do pokazania w muzeum.
W związku z prawdopodobnym brakiem szansy abym znalazł w Polsce
miejscowość zawierającą słowo "swinki" w swej nazwie - zaś ta przyjęła dar mojej znajomej
i utworzyła dla świnek specjalistyczne muzeum, mam tutaj propozycję dla Wszewilek.
Propozycja ta stwierdza co następuje: "Wszewilczanie - zbudujcie sobie szybko muzeum, a
ciekawe eksponaty do wystawienia same Was znajdą". Wszakże Wszewilki mogłyby
otworzyć u siebie muzeum poświęcone właśnie jakiejś tematyce w rodzaju "Muzeum
stworzenia" czy "Muzeum Natury i Człowieka". W takim muzeum stałoby się poręczne
wystawienie wszelkiego rodzaju ciekawostek i eksponatów natury, w rodzaju historii
milickiego karpia, wiedzy na temat pożytecznych stworzonek zwanych "pająkami" które
polują na wszystko co lata lub co przylatuje na Ziemię - włączając w to UFOnautów (to na
wypadek gdyby kiedyś Wszewilki-Stawczyk zostały przemianowane na "Pająkowo" lub
"Pajakville" - tak jak to jest zasugerowane we wstępie do strony o wsi Wszewilki), a także
ornamentalnych świnek z chińskiego urodzinowego zodiaku zwierzęcego. Tyle że z
budową owego muzeum we Wszewilkach trzebaby się spieszyć, aby z nim zdażyć zanim
moja znajoma rozdysponuje swoją kolekcję. Między nami mówiąc, to gdyby we
Wszewilkach faktycznie powstało jakieś muzeum, wówczas ja sam mam sporą kolekcję
monet i banknotów - które też chętnie bym mu podarował. (Niektóre z tych monet
oryginalnie pochodzą zresztą z Wszewilek, jako że znalezione były przeze mnie właśnie na
Wszewilkach.) Wprawdzie moja kolekcja monet i banknotów nie jest aż tak rozległa jak ta
wystawiona w muzeum monet i banknotów prowadzonym przez Ministerstwo Skarbu i
Finansów Malezji, a zlokalizowanym tuż przy centralnym placu Kuala Lumpur (gorąco
polecam każdemu odwiedzenie tego muzeum - aż bowiem zatyka w nim dech; m.in.
wystawia ono niemal wszystkie polskie monety i banknoty), jednak ciągle mam kilka
ciekawych i rzadkich okazów. Jestem też pewien, że istnieją czytelnicy tej strony jacy też
chętnie by się przyłączyli do wspierania muzeum we Wszewilkach - i również by mu
przekazali swoje kolekcje. (Czytelnicy mający jakąś prywatną kolekcję którą byliby skłonni
podarować ewentualnemu muzeum we Wszewilkach - jeśli takie powstanie, proszeni są o
wysłanie mi emaila informującego jaką kolekcję deklarują. Ja zaś ich deklarację-informację
udostępnię Wszewilkom.)
Bardzo interesującą inicjatywę zrealizowało Narodowe Muzeum Nowej Zelandii
zwane Te Papa. Mianowicie, wyodrębniło ono całą wystawę poświęconą palmie kokosowej
oraz najróżniejszym produktom jakie z palmy tej się otrzymuje. (Nowa Zelandia ma klimat
podobny do Polski. Palmy kokosowe w niej więc nie rosną. Jednak z przyczyn kulturalnych
Nowozelandczycy interesują się żywo palmą kokosową podobnie jak czynią to Polacy.)
Wystawa ta jest oparta na legendzie z obszaru Pacyfiku, którą opisałem dokładniej na
odrębnej stronie internetowej fruit_pl.htm - o tropikalnych owocach. Legenda ta stwierdza,
że Bóg dał palmę kokosową mieszkańcom ubogich wysp koralowych, aby palma ta
zastąpiła sobą wszelkie inne dobra które otrzymali od Boga mieszkańcy dużych
kontynentów. W rezultacie, niemal żadna inna roślina na Ziemi nie jest źródłem aż tylu
najróżniejszych produktów co właśnie palma kokosowa. Podobną wystawę mogłoby więc
też zrealizować muzeum we Wszewilkach. Szczególnie że wiele produktów palmy
kokosowej można obecnie nabyć w polskich sklepach. (Przykładowo w Polsce są już
dostępne: owoce kokosowe, margaryna palmowa, mleczko kokosowe i śmietanka
kokosowa, olejki kokosowe, mydła kokosowe i kosmetyki z kokosów, lekarstwa z kokosów,
koszyki i maty plecione z liści kokosowych.) Inne zaś eksponaty dla takiej wystawy,
przykładowo próbki liści palmy kokosowej, przekroje pnia kokosowego, czy próbki owoców
kokosowych w różnych stadiach rozwoju, ja mógłbym dosłać owemu muzeum. Mam
wszakże do nich dostęp w trakcie moich licznych podrózy po świecie. Podobnie mógłbym
też dosłać próbki piasku koralowego, korali oraz najróżniejszych muszli. Często bowiem
bywam na tropikalnych wyspach koralowych. Ponadto to właśnie przy Nowej Zelandii gdzie
ja mieszkam żyje najpiękniejsza muszla świata - tj. słynna paua.
Oczywiście, aby zbudować muzeum we Wszewilkach (lub Miliczu) konieczny jest
entuzjazm, zapał i pasja. Od czasu zaś kiedy moje pokolenie opuściło Wszewilki
nawyraźniej z owym entuzjazmem, zapałem i pasją nie jest tam najlepiej.
#F5. Jak technicznie zorganizować ustanowienie muzeum we Wszewilkach (lub Miliczu):
Ustanowienie muzeum to prosta sprawa - jeśli się wie jak do tego należy się
zabrać. A jak to uczynić doskonale nam wskazuje model od dawna z powodzeniem
stosowany w Nowej Zelandii. Nowa Zelandia jest bowiem krajem w którym nie tylko
przypada 1000 owiec na jednego mieszkańca, ale także w którym na każdych 1000
mieszkańców wypada jedno muzeum. Muzea w Nowej Zelandii znajdują się nawet w
maleńkich wioseczkach. Czasami wioski te są tak małe, że - jak miejscowi żartują,
"podczas przejeżdżania przez owe wioski nie wolno mrugnąć, bo się przeoczy ich
istnienie". Jednak ciągle wioski te będą posiadały własne muzea. Co ciekawsze, w
muzeach tych zawsze jest pełno interesujących eksponatów. Stąd kiedy się przez nie
przejeżdża warto do nich zaglądnąć. Z całą pewnością znajdzie się w nich coś ciekawego i
uczącego. Na dodatek, wstęp do niemal wszystkich owych muzeów Nowej Zelandii jest za
darmo. Są one bowiem obsługiwane w czynie społecznym przez miejscowych entuzjastów.
Państwo także przyznaje spore dotacje na ich cele. Wszakże one uczą oraz konserwują
miejscową kulturę, zabytki i wiedzę historyczną. (Po muzeach tych często lokalne szkoły
oprowadzają swoich uczni.) Jednak większość funduszy i eksponatów owych muzeów
pochodzi z dotacji prywatnych ludzi oraz ze sprzedaży zwiedzającym miejscowych
pamiątek. Niemal każde takie muzeum ma też własny kiosk lub sklep z pamiątkami. Wiele z
nich ma nawet własną restaurację.
Jak więc Nowozelandzycy osiągnęli tak wysokie nasycenie swego kraju
muzeami. Ano każda ich miejscowość, nawet ta najmniejsza, posiada lokalne
stowarzyszenie miłośników danej miejscowości. Gdyby więc Wszewilki zechciały powielić u
siebie tamten doskonale działający model nowozelandzki, wówczas też musiałyby zacząć
od powołania u siebie "Stowarzyszenia Miłośników Wszewilek", albo też "Klubu Miłośników
Historii Wszewilek". Owe nowozelandzkie stowarzyszenia miłośników danych
miejscowości, to bezdochodowe organizacje harytatywne. Jako takie nie muszą one płacić
podatków - chociaż są oficjalnie uznawane jako ciała prawne i żadna decyzja dotycząca
danej miejscowości nie dokonuje się bez ich wglądu i konsultacji. To właśnie owe
stowarzyszenia organizują i prowadzą miejscowe muzea Nowej Zelandii. Muzea te są też
zwykle otwierane i obsługiwane w czynie społecznym przez członków owych organizacji.
Kolejną sprawą w powołaniu muzeów Nowej Zelandii jest budynek w jakim dane
muzeum się mieści. W większości przypadków budynek taki pochodzi z darowizny.
Mianowicie, jeśli w danej miejscowości istnieje jakiś budynek który jest opuszczony lub nie
ma właściciela, tak jak np. budynek byłych wodociągów przy Wszewilkach, wówczas
budynek ten jest darowywany (nieodpłatnie) do utrzymania i zagospodarowania właśnie
owej miejscowej organizacji miłośników danej miejscowości. Darującym zwykle jest albo
właściciel opuszczonego budynku - który np. zapisuje go temu towarzystwu w testamencie,
albo rodzina właściciela, albo też państwo - jeśli opuszczony budynek należy do państwa.
Po otrzymaniu budynku, towarzystwo owo zwykle go odnawia i maluje, wszystko w czynie
społecznym, poczym organizuje w nim właśnie miejscowe muzeum. W muzeum tym zwykle
też otwiera sklep z pamiątkami, oraz przygotowuje miejsce swoich spotkań. Jeśli jednak nie
ma w pobliżu takiego budynku, wówczas owe towarzystwa organizują budowę budynku
muzeum dokonywaną w czynie społecznym przez wszystkich mieszkańców danej
miejscowości.
Gdyby Wszewilki zdecydowały się kiedyś zbudować sobie budynek muzeum w
czynie społecznym, wówczas moim zdaniem najlepszą jego lokalizacją byłoby pobliże
miejsca gdzie obecnie znajduje się opuszczony i zaniedbany basen przeciwpożarowy. To
bowiem właśnie przy owym miejscu w przeszłości znajdowało się historycznie
najważniejsze skrzyżowanie Wszewilek - m.in. z milickim odgałęzieniem byłego
"Bursztynowego Szlaku" przebiegającego przez ową wieś i potem wiodącego dalej przez
Pomorsko do Gniezna. W pobliżu też owego miejsca kiedyś zapewne będzie odchodziła
droga (obwodnica) do Sławoszewic - jakiej zbudowanie proponuję wcześniejszą częścią tej
strony. Zbudowanie bowiem muzeum właśnie w owym miejscu byłoby zaczątkiem
odbudowy historycznego ryneczka Wszewilek. Szczególnie że zapewne już wkrótce tory
kolejowe przez Wszewilki zostaną rozmontowane, zaś całe Wszewilki będą mogłby się
ponownie zjednoczyć i po wiekach "dzielenia i rządzenia" wrócić do swojej oryginalnej
scalonej formy.
Część #G: "Otwarcie sobie okna do szczęścia" - powód dla jakiego każdy chętnie będzie
wracał do Wszewilek:
#G1. We Wszewilkach marzenia się wypełniają - nie ma więc lepszego miejsca dla wzięcia
ślubu:
W pobliżu Wszewilek znajduje się silny czakram energetyczny Ziemi - tak jak to
wyjaśnione na odrębnej stronie o Wszewilkach. Z powodu tego czakramu, Wszewilki są
sprawdzonym w działaniu miejscem gdzie marzenia się wypełniają. Jeśli więc ktoś czyni w
swoim życiu coś czego powodzenie zależy właśnie od wypełnienia się marzeń, wówczas
radziłbym tego dokonać właśnie we Wszewilkach. Przykładowo, radziłbym brać ślub we
Wszewilkach, lub choćby spędzić tam swój miodowy miesiąc.
#G2. Nasączmy się optymizmem Wszewilek - warto tam śledzić drogę od upadku do
szczęścia:
Mieszkańcy Wszewilek, tak jak ich pamiętam, są wysoce optymistyczni. Warto
więc spędzić wśród nich jakiś czas aby nasączyć się ich optymizmem. Z kolei ich optimizm
pomoże nam potem osiągać własne sukcesy w życiu.
Wszewilki są bardzo szczególnym miejscem. Wszakże są one kolebką filozofii
totalizmu. Warto więc obserwować i fotograficznie dokumentować jak będą się dalej toczyły
losy tej niezwykłej miejscowości.
#G3. Wykorzystajmy czakram, grawitację i powietrze Wszewilek aby zakosztować snów
jakie ożywiają i stabilizują:
Jest coś niezwykłego w powietrzu, czakramie, czy grawitacji Wszewilek.
Powoduje to że nocami spi się tam wyjątkowo dobrze, oraz że nocny wypoczynek jest tam
szczególnie ożywiający i komfortujący. Szczerze mówiąc, to w swoich licznych podróżach
po świecie nie spotkałem jeszcze innego miejsca w którym by się spało nawet lepiej niż we
Wszewilkach. Jedyne miejsce na świecie, w którym z jakichś powodów wypoczynek nocny
jest równie efektywny i przywracający energię jak wypoczynek nocny we Wszewilkach, są
Błonie pod Warszawą. (Ciekawe co wspólnego ze sobą mają obie te miejscowości.)
Dlatego osobiście każdemu radzę, że jeśli ma ku temu okazję aby zatrzymał się na kilka
nocy właśnie we Wszewilkach i doświadczył osobiście jak wspaniale się tam śpi. Trzeba
tylko pamiętać, że aby doświadczyć całej wspaniałości snu, trzeba się tam zatrzymać na
więcej niż jedną noc. Pierwszej bowiem nocy po przyjeździe możemy być ciągle nienawykli
do łóżka jakie nam tam będzie zaoferowane.
Część #H: "Organiczne rolnictwo" - czyli powrót Wszewilek do zdrowych tradycji:
#H1. Dlaczego wszyscy rolnicy Wszewilek powinny powrócić do zasad "organicznego
rolnictwa":
Dosłownie od tysiąca już lat rolnicy Wszewilek gospodarowali w sposób który
obecnie opisywany jest modną nazwą "organiczny". Znaczy nie używali oni ani nawozów
sztucznych, ani pestycydów, ani żadnych innych chemikalii czy inżynierii genetycznej.
Osobiście też pamiętam, że tak na Wszewilkach wszyscy gospodarowali ciągle nawet i już
w moich czasach. Należy więc dołożyć wszelkich starań, aby owa odwieczna tradycja
"organicznego rolnictwa" kultywowana była nadal we Wszewilkach. Wszakże leży ona w
wielowiekowej historii owej wsi. Każdy też kto zechce nabywać produkty organicznego
rolnictwa powinien być w stanie przybyć do Wszewilek i nabyć je od dowolnego z
tamtejszych rolników.
#H2. Stworzenie unikalnej "brand name" dla produktów rolnych z Wszewilek - nazywając je
"Wszewilki":
"Szlachectwo zobowiązuje". Wszystko co wywodzi się z Wszewilek ma moralny
obowiązek aby być najwyższej jakości. Wszakże Wszewilki to kolebka totalizmu. Totalizm
zaś nie uznaje ani nie toleruje tandety, braków, oszustwa, itp. Dlatego osobiście sugeruję,
aby na wszystko co nosi na sobie nazwę Wszewilki miało ochotniczo nałożony najwyższe z
możliwych wymogi jakościowe.
Część #I: Blisko do natury - a więc i blisko do Boga. W harmonii z naturą - a więc i w
harmonii z Bogiem:
#I1. Dlaczego Wszewilki są miejscem gdzie ludzie kontaktują się z naturą:
Z jakichś powodów Wszewilki są jak rodzaj naturalnego "Domu Bożego"
istniejącego bez zabudowań. W naturze owej wioski panuje bowiem jakaś unikalna
atmosfere niemal świętości. Czuje się tam niemal tak jakby obok nas przechadzał się
osobiście sam Bóg. Przy okazji najbliższego pobytu we Wszewilkach proponuję przez
chwilę wsłuchać się we własne doznania aby odebrać obecność owej niezwykłej atmosfery.
W wielu miejscach na świecie istnieją święte źródła. Jeśli ktoś napije się z nich
wody, jego życzenia mogą zostać cudownie wypełnione przez samego Boga. We
Wszewilkach rolę takiego świętego źródła wypełnia tamtejsze powietrze. Jeśli powietrzem
tym się pooddycha, wówczas nasze silne życzenia i marzenia również cudownie mogą
zostać wypełnione.
Część #J: Tajemniczy wgląd do przyszłości - czyli jak moja rodzinna wieś faktycznie będzie
wyglądała:
#J1. Nasze życzenia a rzeczywistość - czyli NIE wszystko się spełni co opisane na tej
stronie:
Każdy z nas zna jakiś fragment przeszłości którą już przeżył. Jednak tylko
ogromnie nielicznym ludziom dane było poznać jakiś fragment dalekiej przyszłości. Ja
jestem jednym z owych ogromnie nielicznych ludzi którzy dostąpili tego zaszczytu.
Niezwykłość tej mojej wizyty w przyszłości polega na tym że ja jestem naukowcem który
właśnie bada działanie czasu. Mogłem więc NIE tylko widzieć, ale i rozumieć. Poniżej
opiszę tak to się stało i co zobaczyłem w dalekiej przyszłości.
Na swoje 63 urodziny w 2009 roku otrzymałem niezwykły prezent od jakiejś
tajemniczej mocy. Mianowicie pourodzinowej nocy zabrany zostałem na wizytę do
Wszewilek-Stawczyka z dalekiej przyszłości (czyli do wioski w której się urodziłem).
Mogłem więc na własne oczy się przekonać jaka proporcja z opisywanych na tej stronie
moich projektów dla Wszewilek-Stawczyka, faktycznie zostanie wdrożona w życie. Muszę
tutaj przyznać że częściowo wówczas się rozczarowałem - tylko niektóre z projektów i idei
jakie opisałem na tej stronie faktycznie zostaną wdrożone w przyszłości. Jak więc zwykle,
rzeczywistość okaże się NIE we wszystkim zgodna z życzeniami. Przykładowo, owe
szkaradne doły na miejscu byłego historycznego ryneczka Wszewilek nigdy nie zostaną
zasypane, zaś ów ryneczek nigdy NIE będzie już odbudowany. Mój Przewodnik po
przyszłości mi powiedział, że zasypanie tych dołów uznane zostanie za nieekonomiczne,
zaś odbudowanie ryneczka w tym miejscu uważane będzie za nieuzasadnione przyszłą
funkcją i umiejscowieniem osiedla Wszewilki-Stawczyk. Dlatego owe doły będą jedynie
upiększone i wykorzystane poprzez posadzenie w nich maskującego je lasu-parku.
Podobnie we Wszewilkach nigdy NIE zostanie już odbudowany dawny kościółek. Mój
Przewodnik mi powiedział że jeśli ktoś zechce odwiedzić kościół wówczas w dobie
doskonałych środków transportowych okazuje się bardziej racjonalne wybranie się do
kościoła w Miliczu. Na szczęście kilka innych z projektów opisanych na tej stronie będzie
jednak w przyszłości urzeczywistnione we Wszewilkach-Stawczyku. Opiszę je w tej części
strony. Jednak zanim rozpocznę ich omówienie najpierw kilka słów informacji o owej mojej
pourodzinowej wizycie we Wszewilkach-Stawczyku z dalekiej przyszłości.
#J2. Mój sen czy też "podróż do przyszłości" - czyli dziwna tajemnica tego co mi pokazano:
Z moich badań naukowych nad podróżowaniem przez czas (opisanych m.in. na
stronie immortality_pl.htm) jest doskonale wiadomo, że przeniesienie się ciałem do dalekiej
przyszłości jest technicznie możliwe. Możliwe jest bowiem zbudowanie tzw. wehikułów
czasu. Jednocześnie z innych moich badań nad naturą i cechami ludzkiej duszy (opisanych
m.in. na stronie soul_proof_pl.htm) jest mi też wiadomo, że dusza ludzka posiada wiele
nadprzyrodzonych możliwości które m.in. obejmują również jej zdolność do przenoszenia
nas do dalekiej przyszłości lub przeszłości. Chociaż więc osobiście NIE jestem w stanie
ustalić którym z owych dwóch odmiennych sposobów przemieszczenia mnie w daleką
przyszłość zostałem obdarowany w urodzinowym prezencie z 2009 roku, wiem że z całą
pewnością odwiedziłem swoją rodzinną wieś w dalekiej przyszłości. Na własne tez oczy
widziałem jak wieś ta będzie wówczas wyglądała.
Moja podróż w przyszłość miała miejsce w trakcie nowozelandzkiej nocy (we
Wszewikach-Stawczyku był wówczas piękny, słoneczny, ciepły, letni dzień). Doskonale
wiedziałem że jestem zabrany na wizytę w przyszłość. Tyle że NIE poinformowano mnie do
jakiego konkretnie roku czy czasu. Podróż ta była ogromnie tajemnicza i wieloznaczna.
Technicznie można by ją uważać za "sen". Jednak odnotowałem w niej cały szereg cech
które wszystkie zaprzeczały iż mogła ona być tylko "snem". Przykładowo, sny zawsze
zdarzają się albo "teraz" albo w "przeszłości". Tym zaś razem ja dokładnie wiedziałem że
zabrany byłem w daleką przyszłość do której fizycznie wcale NIE dożyję. W normalnym
śnie zawsze też od razu jesteśmy "na miejscu" zdarzeń. Tymczasem na moją wizytę we
Wszewilkach przyszłości musiałem najpierw przelecieć z Nowej Zelandii, początkowo przez
morze (wodę) a potem przez ląd, bardzo dziwnym i ogromnie szybkim wehikułem. Typowy
sen kończy się przebudzeniem i typowo szybko się go zapomina. Moja zaś wizyta we
Wszewilkach przyszłości kończyła się powrotnym przelotem do Nowej Zelandii po którym
spałem jeszcze przez długi czas - jednak już bez snu. Podróż ta utkwiła mi też w pamięci
na zawsze. Faktycznie też czuło się ją jak rzeczywiste zdarzenie. Przykładowo, podczas
opisanego tu wizytowania rodzinnej wsi wyraźnie czułem gorąco słońca, powiew wiatru, a
nawet zapach wody - w normalnych snach nic takiego się NIE czuje. Oglądałem też stan
rzeczy który później po analizie okazał się całkowicie logiczny, jednak którego ja sam nigdy
tak bym sobie NIE wymyślił ani nie zaplanował (np. zbudowanie kolejnego głębokiego
stawu gromadzącego wodę tuż na obrzeżu wsi, czy budowa osiedla w obrębie lasu).
Wyraźnie też słyszałem rozmowy mieszkańców - chociaż nikt z ludzi koło których
przechodziliśmy NIE zwracał uwagi na naszą obecność - tak jakbyśmy my byli dla innych
niewidzialni. Ponadto w wyprawie do przyszłości towarzyszył mi "Przewodnik". Nie wiem
kim on był ani jak wyglądał, bowiem przez cały czas trzymał się on dokładnie za mną i
jedynie komentował na głos to co ja z uwagą sobie oglądałem. Wiem jednak że miał męski
głos, bardzo przyjemny w brzmieniu, oraz że miałem odczucie iż jest on mi bliski i
doskonale go znam - tak jakby był członkiem mojej rodziny. Nie mam pojęcia jak daleko w
przyszłość wybiegliśmy. Jednak po grubości drzew które NIE istniały w moich czasach, a
także po architekturze, ubiorach, oraz po odmiennym akcencie i słownictwie zasłyszanych
rozmów, posądzam że było to sporo czasu w przyszłość, co najmniej 50, a być może nawet
z 250 lat do przodu. (Analizy które zdają się sugerować, że odwiedziłem wieś Stawczyk w
2222 roku, zaprezentowane zostały w punkcie #C4 ze strony stawczyk.htm.)
#J3. Jak więc w mojej "podróży do przyszłości" wyglądała wieś w której się urodziłem:
Po przelocie do przyszłości najpierw znalazłem się na owej starej (w moich
czasach piaszczystej) drodze przez za-torową część Wszewilek-Stawczyka, niedaleko od
domów które w moich czasach zamieszkiwane były przez rodziny naszych sąsiadów,
Dajczmanów i Krzyżosiaków. Zresztą cała moja wizyta w przyszłość ograniczyła się do
spaceru wzdłuż tej prostej jak strzała drogi. Droga ta okazała się być w przyszłości
rodzajem jakby miejskiej ulicy z pięknymi chodnikami po obu jej bokach i równiutkiej jak
stół, jakby wyasfaltowanej jezdni. Od razu uderzyła mnie liczba dużych, dorodnych drzew
najróżniejszych gatunków (nie-owocowych) jakie rosły w kilkudziesięcio-metrowych
odstępach od siebie w każdym miejscu nie zajętym przez budynki lub przez drogę. W
moich czasach drzew tam NIE było, zaś aby wyrosnąć do takiej grubości drzewa te musiały
liczyć jakieś 50 do 100 lat. To zaś znaczyło że odwiedzałem przyszłość odległą o co
najmniej 50 lat od moich czasów. W miejscu w którym się znaleźliśmy umiejscowiony był
przystanek autobusu okrężnego, na jakim właśnie czekała grupka głośno rozmawiających i
śmiejących się nastolatków. Akcent ich polszczyzny był odmienny od tego jaki pamiętałem,
zaś zdania były bardzo krótkie - typowo zawierały tylko po 3 lub 4 słowa. Za to wiele słów
było nowych - jakich znaczenia ja nie znałem. Pomyślałem że SMSy z moich czasów
najwyraźniej zmieniły język Polaków przyszłości. Daleko na owej prostej drodze, w
okolicach przedwojennej spalonej leśniczówki, widziałem nadjeżdżający duży czerwony
autobus. Mój Przewodnik powiedział że przybywa on z Milicza, tyle że okrąża tutaj całe
osiedle naokoło. Kiedy autobus zatrzymał się na przystanku przy którym staliśmy z
Przewodnikiem, większość czekającej młodzieży wsiadła do niego i weszła na górny
pokład, machając na pożegnanie i wykrzykując żarty do kilku najwyraźniej miejscowych
chłopców i dziewcząt którzy pozostali na chodniku. Autobus ruszył, zaś mój Przewodnik mi
powiedział, że jest to właśnie ów okrężny autobus "8" (tj. "ósemka") do Milicza, którego
powołanie ja zaproponowałem. Napęd autobusu był bezgłośny, pomyślałem więc że musi
być elektryczny. Jednak autobus miał normalne koła i opony, wcale też NIE unosił się w
powietrzu - tak jak to pokazują futurystyczne filmy. Zaraz za przystankiem przy którym
staliśmy owa nowa asfaltowa droga skręcała ku Sławoszewicom, ku którym najwyraźniej
pojechał ten autobus zanim potem udał się do Milicza. Sam autobus był dziwnej konstrukcji
- nigdy takiego w Polsce NIE widziałem. Miał dwa pokłady - tak jak autobusy w Londynie.
Jednak tylko dolny pokład miał dach - górny pokład miał siedzenia na wolnym powietrzu,
zaś pasażerów utrzymywał w jego obrębie tylko rodzaj barierki do wysokości ich pasa. To z
tego górnego pokładu odjeżdżające nastolatki machały rękami i wykrzykiwały pożegnania
do swoich miejscowych odprowadzających. Autobus był trochę podobny do jelczańskiego
Berlieta jakiego pamiętam z moich czasów - tyle że jakby z dobudowanym drugim
pokładem.
Oglądając się za odjeżdżającym autobusem odnotowałem że owa dziura po
drugiej stronie torów ciągle tam istnieje - tyle że jest rzadko porośnięta starymi, grubymi
drzewami. Wyglądała mi tak jakby był tam niewielki park. Pomiędzy drzewami widziałem
tam ławki, a także coś jakby duży pomnik.
Ruszyłem wzdłuż owej jakby asfaltowej, prostej jak strzała i równej jak stół drogi.
Przewodnik podążał za mną. Po obu stronach drogi stały piękne "szklane domy". Były innej
konstrukcji niż domy jakie ja tam pamiętam. Przykładowo wcale nie miały odrębnych okien,
za to całe ich ściany boczne były z przeźroczystego jakby "zadymionego" szkła czy
plastyku - podobnego do "zadymionego" szkła jakie w dzisiejszych czasach używa się w
drogich samochodach. Stopień owego zadymienia ścian domów był różny dla
poszczególnych domów, a nawet odmienny dla indywidualnych pomieszczeń. Tam gdzie
zadymienie było niewielkie, przez ściany widać było ludzi w środku domów. Faktycznie to
wszędzie było sporo ludzi - zarówno w domach jak i na chodnikach. Liczba tych ludzi
bardziej pasowała mi do Milicza z moich czasów, niż do wsi którą pamiętam z dzieciństwa.
Chodnik był równy i wyłożony jakimiś tłumiącymi tupanie choć sztywnymi płytkami jakby z
masy plastycznej o miękkiej powierzchni (sama ulica była jakby asfaltowa). Uderzyło mnie
że nigdzie NIE widać słupów ani sieci elektrycznej czy telefonicznej. Mój Przewodnik
powiedział że oni używają już inny system niż ten który ja pamiętam - jednak NIE wyjaśnił
mi na czym ów nowy system polega. Na dachu każdego domu widać było jakąś konstrukcję
podobną do dużej chłodnicy samochodu - najwyraźniej była ona częścią składową tego
przyszłościowego systemu.
Kiedy doszliśmy do początka lasu który kiedyś zaczynał się poza WszewilkamiStawczykiem, z szokiem odnotowałem, że duży fragment tego lasu faktycznie jest już
osiedlem pełnym owych nowoczesnych "szklanych domów" z jakby wyasfaltowanymi
drogami dojazdowymi. Jednak grube, stare drzewa dawnego lasu ciągle tam rosły - tyle że
rzadziej i w większych odstępach od siebie niż w czasach które ja pamiętam. Przewodnik
poinformował, że ów dawny las obecnie jest głównym osiedlem Wszewilek-Stawczyka, i że
to w nim mieszka teraz większość ludności tej wioski. Moje zdziwienie, że jest tak dużo
starych drzew pomiędzy domami, Przewo

Dr inż. Jan Pająk ”JAN PAJĄK W INTERNECIE”

Transkrypt

Podobne dokumenty

numer listopad 2010 - Szkoła Podstawowa nr 4 im. Adama

już dostepny - IV Liceum Ogólnokształcące im.Stefanii

luty 2012 - Staszic Kurier