technik _teleinformatyk_312.[02].Z2.02_u

Transkrypt

=
MINISTERSTWO EDUKACJI
NARODOWEJ
Grzegorz Lis
Eksploatowanie
312[02].Z2.02
systemów
radiokomunikacyjnych
Poradnik dla ucznia
Wydawca
Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy
Radom 2007
„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
Recenzenci:
prof. PŁ dr hab. inż. Krzysztof Pacholski
dr inż. Marian Jerzy Korczyński
Opracowanie redakcyjne:
mgr inż. Ryszard Zankowski
Konsultacja:
mgr Małgorzata Sienna
Poradnik stanowi obudowę dydaktyczną programu jednostki modułowej 312[02].Z2.02,
„Eksploatowanie systemów radiokomunikacyjnych”, zawartego w modułowym programie
nauczania dla zawodu technik teleinformatyk.
Wydawca
Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy, Radom 2007
1
SPIS TREŚCI
1.
2.
3.
4.
Wprowadzenie
Wymagania wstępne
Cele kształcenia
Materiał nauczania
4.1. Radiowe sieci dostępowe
4.1.1. Materiał nauczania
4.1.2. Pytania sprawdzające
4.1.3. Ćwiczenia
4.1.4. Sprawdzian postępów
4.2. CB-Radio
4.2.3. Ćwiczenia
4.3. System radiokomunikacji cyfrowej TETRA
4.3.3. Ćwiczenia
4.4. System radiokomunikacji DECT
4.4.3. Ćwiczenia
5. Sprawdzian osiągnięć
6. Literatura
2
3
5
6
7
7
7
9
10
10
11
11
15
15
16
17
17
24
25
26
27
27
29
30
31
32
37
1. WPROWADZENIE
Poradnik będzie Ci pomocny w przyswajaniu wiedzy o budowie, działaniu i usługach
systemów radiokomunikacyjnych oraz ich eksploatowania i zarządzania. W poradniku
znajdziesz:
– wymagania wstępne – wykaz umiejętności, jakie powinieneś mieć już ukształtowane,
abyś bez problemów mógł korzystać z poradnika,
– cele kształcenia – wykaz umiejętności, jakie ukształtujesz podczas pracy z poradnikiem,
– materiał nauczania – wiadomości teoretyczne niezbędne do opanowania treści jednostki
modułowej,
– zestaw pytań, abyś mógł sprawdzić, czy już opanowałeś określone treści,
– ćwiczenia, które pomogą Ci zweryfikować wiadomości teoretyczne oraz ukształtować
umiejętności praktyczne,
– sprawdzian postępów,
– sprawdzian osiągnięć, przykładowy zestaw zadań. Zaliczenie testu potwierdzi
opanowanie materiału całej jednostki modułowej,
– literaturę uzupełniającą.
3
312[02].Z2
Urządzenia i systemy telekomunikacyjne
312[02].Z2.01
Badanie urządzeń radiowo-telewizyjnych
312[02].Z2.02
Eksploatowanie systemów
radiokomunikacyjnych
312[02].Z2.04
Eksploatowanie telekomunikacyjnych
systemów przewodowych
312[02].Z2.03
Eksploatowanie sieci telefonii
komórkowych
Schemat układu jednostek modułowych
4
2. WYMAGANIA WSTĘPNE
−
−
−
−
−
−
−
−
−
−
−
−
Przystępując do realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć:
interpretować podstawowe pojęcia z zakresu elektroniki,
czytać schematy ideowe i montażowe układów i podzespołów elektronicznych,
wyjaśniać zjawiska związane z przesyłaniem sygnałów analogowych i cyfrowych,
wyjaśniać zasady przetwarzania analogowo-cyfrowego sygnałów,
posługiwać się pojęciami z zakresu radiofonii i telewizji,
obliczać wielkości elektryczne związane z radiofonią i telewizją,
wyjaśniać zasady tworzenia i przetwarzania sygnałów analogowych w urządzeniach
radiowo-telewizyjnych,
posługiwać się dokumentacją techniczną urządzeń radiowo-telewizyjnych,
charakteryzować poszczególne bloki funkcjonalne nadajników i odbiorników radiowych
oraz telewizyjnych,
wykonywać montaż elementów i podzespołów urządzeń i sieci telekomunikacyjnych,
użytkować systemy telekomunikacyjne oraz dokonywać ich przeglądów i napraw,
stosować przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz
ochrony środowiska.
5
3. CELE KSZTAŁCENIA
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
W wyniku realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć:
posłużyć się pojęciami z zakresu systemów telefonii komórkowej,
posłużyć się pojęciami z zakresu radiokomunikacji,
wyjaśnić budowę i działanie systemów radiokomunikacyjnych,
odczytać schematy blokowe i ideowe sprzętu radiokomunikacyjnego,
wyjaśnić zasadę działania radiokomunikacji publicznej CB,
wyjaśnić zasadę działania radiokomunikacji służb ratunkowych,
wyjaśnić zasadę działania radiokomunikacji trankingowej,
rozróżnić systemy oraz sieci łączności radiokomunikacji cyfrowej,
zastosować przyrządy pomiarowe stosowane w radiokomunikacji,
wyjaśnić zastosowanie radiokomunikacji w sieciach teleinformatycznych,
zintegrować urządzenia radiokomunikacyjne ze sprzętem teleinformatycznym,
zastosować zasady bezpieczeństwa i higieny pracy podczas użytkowania i konserwacji
sprzętu radiokomunikacyjnego,
posłużyć się językiem angielskim zawodowym w zakresie zagadnień radiokomunikacji,
udzielić pierwszej pomocy osobom poszkodowanym podczas obsługi sprzętu
radiokomunikacyjnego,
posłużyć się sprzętem ratunkowym i ratowniczym.
6
4. MATERIAŁ NAUCZANIA
4.1. Radiowe sieci dostępowe
Radiowe sieci dostępowe, nazywane także bezprzewodowymi pętlami abonenckimi,
stanowią przykład systemu łączności leżącego na pograniczu sieci stałych i systemów
radiokomunikacji ruchomej. Ich popularność wyraźnie rośnie w ostatnich latach, do czego
zdecydowanie przyczyniło się upowszechnienie systemów radiokomunikacji ruchomej,
a szczególnie opracowanie nowych standardów systemów telefonii komórkowej i telefonu
bezprzewodowej, miniaturyzacja podzespołów i obniżka ich kosztów.
W architekturze klasycznych publicznych sieci telekomunikacyjnych, łącze lokalne
odgrywa bardzo istotną rolę. Poprzez takie łącze realizuje się dostęp abonentów do sieci,
a poprzez nie do usług oferowanych w sieci. Pojęcie pętli abonenckiej obejmuje wszystkie
elementy publicznej sieci telekomunikacyjnej pomiędzy centralą a końcowym abonentem
usługo telekomunikacyjnej (rys. 1).
Rys. 1. Części składowe pętli abonenckiej oraz wykorzystywane w niej sposoby transmisji [1, s. 177]
Pętla abonencka składa się z części transmisyjnej, łączącej centralę z koncentratorem
oraz z części dostępowej, pomiędzy koncentratorem a abonentem końcowym. Obie części
pętli abonenckiej (transmisyjna i dostępowa) mogą fizycznie wykorzystywać różne typy łączy
telekomunikacyjnych (kablowe, światłowodowe, satelitarne, radiowe naziemne).
W chwili obecnej, łącza abonenckie w publicznej stałej sieci telefonicznej realizuje się
z reguły przy wykorzystaniu symetrycznych kabli miedzianych. Rozwiązanie to ma szereg
wad. Instalacja tradycyjnego okablowania w pętlach abonenckich jest czasochłonna i droga,
a dalsze utrzymanie istniejącego okablowania wymaga znacznych nakładów. Dlatego też
operatorzy telekomunikacyjni poszukują nowych, bardziej opłacalnych rozwiązań
umożliwiających podłączenie abonenta końcowego do infrastruktury sieci.
Organizacja łączności w bezprzewodowym łączu lokalnym przypomina w pewnym
stopniu sytuację w pojedynczej komórce systemu telefonii komórkowej. W obu przypadkach
mamy do czynienia ze stacją nadawczo-odbiorczą połączoną łączem stałym z pozostałymi
węzłami klasycznej sieci telekomunikacyjnej. Wokół stacji znajduje się obszar łączności,
którego kształt, mówiąc w dużym uproszczeniu, przypomina koło. Promień koła wynika
z zasięgu łączności. Na obszarze łączności znajduje się pewna liczba terminali, które są
zdolne poprzez łącze radiowe realizować łączność pomiędzy sobą, z abonentami sieci stałej,
a także za jej pośrednictwem z abonentami innych systemów telekomunikacyjnych.
7
Pomiędzy systemami telefonii komórkowej a radiowymi sieciami dostępowymi istnieje
także kilka istotnych różnic. Przede wszystkim, w radiowej sieci dostępowej zbiór terminali
działających w obszarze odpowiadającym pojedynczej stacji bazowej jest stały, tj. terminale
muszą być zarejestrowane u operatora danej sieci dostępowej i posiadają przypisaną danemu
terminalowi wyłącznie jedną radiową stację bazową. W przeciwieństwie do tego, w systemie
komórkowym liczba i rodzaj terminali w danej komórce podlegają bezustannym zmianom.
W efekcie, radiowe systemy dostępowe są znacznie uboższe w warstwie sterującej, m.in.
pozbawione są funkcji śledzenia ruchu abonentów, ich rejestracji (na bieżąco)
w poszczególnych komórkach, a także nie jest realizowane przełączanie rozmów pomiędzy
sąsiednimi stacjami bazowymi. Podkreślić należy, że ewentualne przemieszczanie się
terminali wewnątrz obszaru odpowiadającego danej stacji bazowej jest w tym przypadku
nieistotne.
Sieci dostępowe oparte na analogowych systemach komórkowych
W radiowych systemach dostępowych stosuje się następujące standardy telefonii
komórkowej analogowej: AMPS/TACS oraz NMT. W systemach tego typu sygnał mowy
przesyła się z wykorzystaniem modulacji FM w kanałach radiowych o szerokości 25 lub 30
kHz w pasmach: 450 MHz, 800 MHz lub 900 MHz. Głównymi zaletami tego typu rozwiązań
jest to, że są to systemy stosunkowo proste konstrukcyjnie o stosunkowo dużym zasięgu
(20–30 km) i niewielkich opóźnieniach w transmisji.
Niestety znana konstrukcja umożliwia podsłuchiwanie rozmów przesyłanych w kanale
radiowym a proste mechanizmy służące do identyfikacji terminali nie zabezpieczają
w dostateczny sposób systemu przed dostępem niepowołanych osób. Ponadto systemy te
mają niewielkie przepływności i pojemności określane liczbą podłączonych abonentów.
Sieci dostępowe oparte na cyfrowych systemach komórkowych
W tym przypadku możliwe jest wykorzystanie standardów cyfrowych GSM, wraz z jego
wersją wysokoczęstotliwościową DCS 1800, a także standardu DAMPS. Systemy te działają
w pasmach 900 MHz oraz 1800 MHz. Sygnały mowy przesyła się w kanale radiowym
w postaci ciągu binarnego o przepustowości od około 7 kbit/s do 13 kbit/s.
Główne zalety rozwiązań opartych na cyfrowych systemach telefonii komórkowej
wynikają z tego, że są to nowoczesne, szeroko stosowane standardy, odpowiadające
współczesnym wymaganiom. Powszechność standardów oznacza łatwy dostęp do szerokiej
gamy układów scalonych, dostarczanych przez wielu producentów, a także niskie koszty stałe
związane z projektowaniem systemu, w przeliczeniu na pojedynczego użytkownika. Systemy
cyfrowe oferują duże pojemności. Typowa stacja bazowa z 8 nadajnikami radiowymi
obsługuje 64 kanały rozmowne, co pozwala na zaspokojenie potrzeb ruchowych ponad 600
abonentów prywatnych. W przypadku systemów pracujących poniżej l GHz, zasięg łączności
jest porównywalny z systemami analogowymi, a w przypadku łączności w paśmie 1800 MHz
jest znacznie mniejszy: rzędu 10–20 km. W porównaniu z systemami analogowymi, jakość
łączności w systemach cyfrowych zależy znacznie mniej od odległości terminala od stacji
bazowej. Wreszcie cyfrowa obróbka sygnału mowy oraz zastosowanie układów
mikroprocesorowych umożliwia stosowanie zaawansowanych procedur służących
szyfrowaniu informacji oraz identyfikacji użytkowników.
Sieci dostępowe oparte na cyfrowych systemach telefonii bezprzewodowej
W systemach pętli abonenckich stosowane są, jak dotąd, następujące standardy
cyfrowych systemów bezprzewodowych: DECT oraz CT 2. Sygnał mowy w tych systemach
nie zostaje poddany większej kompresji, w kanale przesyłany jest w postaci ciągu binarnego
o przepływności 32 kbit/s, co odpowiada jakości sygnału mowy przesyłanego w sieci stałej.
8
Proste algorytmy obróbki sygnału mowy prowadzą z kolei do niewielkich opóźnień, rzędu
10–15 ms.
Systemy telefonii bezprzewodowej, w przeciwieństwie do standardów telefonii
komórkowej, definiują głównie interfejs radiowy co sprawia, że projektant ma dużą swobodę
w definiowaniu funkcji charakterystycznych dla danego zastosowania. Dogodna jest
realizacja dostępu użytkownika do sieci ISDN, co najmniej z przepływnościami 32 kbit/s, a w
przypadku standardu DECT 144 kbit/s. Złożoność sprzętowa systemu jest niewielka (CT 2)
lub średnia (DECT); w każdym razie jest ona mniejsza od złożoności systemów
komórkowych. Cyfrowa realizacja sprzyja wbudowywaniu nowoczesnych mechanizmów
identyfikacji rozmówców i szyfrowania informacji. System DECT posiada takie mechanizmy
wbudowane, a w systemie CT 2 możne je łatwo wprowadzić jako opcję dodatkową.
Cechą charakterystyczną wszystkich systemów telefonii bezprzewodowej jest ich
niewielki zasięg łączności: typowo do kilkuset metrów. Bezwzględna pojemność systemu,
mierzona liczbą abonentów obsługiwanych przez jedną stację bazową, jest niewielka (CT 2)
lub średnia (DECT).
Sieci dostępowe oparte na wielodostępie kodowym CDMA
Bezprzewodowe pętle abonenckie realizowane w technologiach opisanych powyżej
wykorzystywały sygnały wąskopasmowe do transmisji wiadomości. Innym rozwiązaniem jest
zastosowanie do tego celu sygnałów z poszerzonym widmem, co prowadzi do tzw.
zwielokrotniania kodowego sygnałów. System oparty na technice CDMA cechuje się wysoką
odpornością na zakłócenia, niewielkimi opóźnieniami oraz dużymi pojemnościami.
Zalety systemów szerokopasmowych są szczególnie widoczne jedynie w przypadkach
gdy szerokość pasma wykorzystywanego przez system jest dostatecznie duża, co nie jest
łatwo zrealizować w praktyce, wobec znacznego zagęszczenia użytkowników pasma
radiowego.
System mikrofalowe typu point-multipoint
Ostatnim sposobem wykorzystywanym do realizacji bezprzewodowych pętli
abonenckich jest rozwiązanie polegające na zastosowaniu pewnej liczby indywidualnych
łączy punkt-punkt, w miejsce transmisji rozsiewczej jaka realizowana była w poprzednio
omawianych systemach. Rozwiązanie takie określa się często jako system microwave pointmultipoint (MPMP). Systemy takie oferowane są przez kilku producentów. Pomimo licznych
różnic występujących pomiędzy poszczególnymi systemami MPMP, ich cechą wspólną jest
wykorzystywanie częstotliwości mikrofalowych z przedziału od 1,7 GHz do 2,4 GHz w celu
zestawiania łączy o przepływności od 2 Mbit/s do 4 Mbit/s. W systemach MPMP stosuje się
najczęściej wielodostęp czasowy TDMA. Cechą charakterystyczną systemów MPMP jest
stosunkowo duży zasięg, nawet przekraczający 50 km, przy czym wymagana jest
bezpośrednia widoczność pomiędzy nadajnikiem i odbiornikiem. Systemy MPMP mają dość
dużą pojemność i zwykle jest podłączany do tradycyjnej centrali telefonicznej, a opcjonalnie
do sieci ISDN kanałem 2B+D.
1.
2.
3.
4.
5.
Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.
Jakie są główne rodzaje sieci dostępowych?
Jakie typy łączy telekomunikacyjnych są wykorzystywane między centralą a koncentratorem?
Jakie są główne parametry sieci dostępowych?
Na jakich częstotliwościach pracują analogowe sieci dostępowe?
Jakie są zalety systemu CDMA?
9
4.1.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Porównaj na podstawie danych zamieszczonych w instrukcji ćwiczenia najważniejsze
parametry różnych sieci dostępowych.
Sposób wykonania ćwiczenia.
1)
2)
3)
4)
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:
zapisać wszystkie posiadane dane liczbowe niezbędne do wykonania zadania,
ustalić, które wartości parametrów są bardziej korzystne, a które mniej,
dokonać analizy porównawczej.
sformułować odpowiedź i wnioski.
−
−
−
−
−
Wyposażenie stanowiska pracy:
zeszyt,
długopis,
instrukcja do ćwiczenia,
kalkulator,
literatura.
Czy potrafisz:
1)
2)
3)
4)
5)
scharakteryzować główne rodzaje sieci dostępowych?
scharakteryzować łącza między koncentratorem i centralą?
określić główne parametry sieci dostępowych?
przyporządkować częstotliwości do określonych sieci dostępowych?
wskazać zalety poszczególnych rodzajów sieci dostępowych?
10
Tak





Nie





4.2. CB-Radio
Nazwa CB-Radio pochodzi od angielskich słów „Citizens Band Radio” i oznacza
„Obywatelskie Pasmo Radiowe”.
CB w pojęciu potocznym to łączność radiowa dostępna dla wszystkich obywateli.
Z nazwą tą kojarzy się także gwałtownie rozwijający się ruch społeczny, skupiający
zainteresowanych nawiązywaniem łączności za pomocą prostych i stosunkowo tanich
urządzeń radiowych. CB-RADIO jest to rodzaj łączności radiowej nie wymagający
odpowiednich kwalifikacji, stwarzający jednocześnie porównywalne możliwości z łącznością
kwalifikowaną-amatorską na pasmach KF i UKF. Nie oznacza to jednak, że dla łączności CB
wystarcza tylko posiadanie radia. Generalna przewaga łączności CB w porównaniu
z łącznością amatorską polega przede wszystkim na:
− możliwości przemieszczania się nadajnika bez specjalnych zabiegów administracyjnoprawnych, którą uzyskuje się przez zgłoszenie przy rejestracji urządzenia w Państwowej
Agencji Radiokomunikacyjnej (PAR). Uzyskanie takiego zezwolenia nie wymaga
żadnych wstępnych umiejętności operatorskich czy praktyki w nawiązywaniu łączności,
− pozwala jednocześnie na uzupełnienie łączności telefonicznej wszędzie tam, gdzie jej nie
ma lub z różnych względów być nie może (woda, góry, samochód itp.). W wielu
przypadkach może się stać jedynym zabezpieczeniem ratunkowym, sposobem
przekazania informacji bądź porozumienia się,
− jest także pierwszym krokiem do łączności bardziej kwalifikowanej o większych mocach
i zasięgach na pasmach amatorskich. Znaczenie ma tu także pewna funkcja edukacyjna
w tym zakresie.
Na całym świecie do ogólnodostępnej komunikacji radiowej CB wydzielono specjalne
pasmo częstotliwości – 27 MHz. Pasmo to obejmujące zakres częstotliwości od 26 MHz do
28 MHz, podzielono na zakresy A, B, C, D i E.
A – 26,065 do 26,505 (MHz),
B – 26,515 do 26,955 (MHz),
C – 26,965 do 27,405 (MHz),
D – 27,415 do 27,855 (MHz),
E – 27,865 do 27,995 (MHz),
Dodatkowo zakresy podzielono na kanały oddalone od siebie co 10 kHz. Każdy zakres
obejmuje 40 kanałów.
Polska jest członkiem Europejskiej Konferencji Administracji Pocztowych
i Telekomunikacyjnych (CEPT), która to powołała i której podlega Europejski Instytut
Telekomunikacji do spraw Normalizacji (ETSI). Organizacja ta opracowała Europejską
Normę Telekomunikacyjną, zrzesza między innymi producentów i użytkowników sprzętu
CB, którzy biorą udział w redagowaniu norm i specyfikacji. Normy te określają wymagania
techniczne na produkcję, sposoby przeprowadzania badań w laboratoriach oraz zasady
właściwego wykorzystywania urządzeń.
Częstotliwości od 28,000 MHz do 29,700 MHz przeznaczone są wyłącznie dla
radiokomunikacji amatorskiej na zasadach pasma strzeżonego i w żadnym wypadku nie
wolno pracować na tych częstotliwościach bez licencji krótkofalarskiej.
Polskie przepisy komunikacji radiowej przewidują dla CB-radio 40 kanałów w paśmie C,
w zakresie częstotliwości 26,960–27,400 MHz.
11
Na świecie w zakresie B i C dopuszcza się korespondencję z modulacją AM i FM,
natomiast w pozostałych zakresach (zakres – używa się także nazwy czterdziestka)
z modulacją SSB.
Podstawowym rodzajem modulacji stosowanym w Polsce jest modulacja amplitudy
(AM), zalecane jest stosowanie modulacji częstotliwości (FM) ze względu na mniejsze
zakłócenia dla otoczenia i wyższą jakość odbioru. Dopuszczone jest stosowanie modulacji
jednowstęgowej SSB (USB i LSB), co pozwala na powiększenie zasięgu i polepszenie jakości
transmisji (zwiększa odstęp od szumów i zakłóceń), jest to jednak okupione bardziej
skomplikowaną budową i wyższą ceną urządzeń. Dopuszczalna moc użytkowanych urządzeń
wynosi aktualnie 4 W w emisji AM i FM oraz 12 W w emisji SSB.
REGULAMIN PRACY W PAŚMIE CB
1. Posiadacz radiotelefonu CB zobowiązany jest do użytkowania go zgodnie z warunkami
ustalonymi w zezwoleniu, w sposób nie naruszający obowiązującego w RP porządku
prawnego i zasad współżycia społecznego.
2. Właściciel urządzenia CB odpowiada za zgodny z przepisami sposób wykorzystania
swojego radiotelefonu również przez innych niż on sam użytkowników.
3. Posiadacz zezwolenia jest zobowiązany do odpowiedniego zabezpieczenia radiotelefonu
przed użyciem go przez osoby niepowołane.
4. Użytkownik radiotelefonu powinien w czasie pracy urządzenia posiadać przy sobie
odpowiednie zezwolenie i okazywać je na każdorazowe żądanie osób uprawnionych do
kontroli.
5. Przed rozpoczęciem rozmowy należy upewnić się czy kanał jest wolny.
6. Na początku każdej rozmowy oraz na każde żądanie korespondenta należy podać swój
znak wywoławczy określony w zezwoleniu PAR.
7. Na żądanie korespondenta należy podać aktualne miejsce nadawania.
8. W łączności CB obowiązuje odstęp międzykanałowy 10 KHz od częstotliwości zajętej.
9. Kanał 28 zaleca się wykorzystywać jako kanał wywoławczy.
10. W paśmie CB niedozwolone jest:
a) nadawanie i rozpowszechnianie informacji o charakterze politycznym,
gospodarczym
i innych stanowiących tajemnicę państwową lub służbową, wszelkiej propagandy
i reklamy oraz wiadomości niezgodnych z zasadami współżycia społecznego,
b) używanie słów wulgarnych i obraźliwych,
c) używanie CB do prowadzenia działalności zarobkowej,
d) nadawanie muzyki,
e) nadawanie retransmisji,
f) nadawanie na kanale, na którym ktoś inny rozmawia,
g) nadużywanie haseł RATUNEK i BREAK,
h) używanie jako swojego, w całości lub w części, przydzielonego lub przeznaczonego
do przydzielenia komu innemu, oficjalnego znaku wywoławczego.
11. Kanał 9 (27,060 MHz,) jest przeznaczony wyłącznie do celów wzywania pomocy i pracy
służb ratunkowych.
12. W sytuacjach nadzwyczajnych użytkownik radiotelefonu może zapewnić sobie
pierwszeństwo przeprowadzenia rozmowy podając hasło RATUNEK. Operatorzy
pozostałych radiotelefonów zobowiązani są do zachowania ciszy radiowej aż do
momentu przejścia tego rozmówcy na inny kanał lub zakończenia rozmowy. Hasło
RATUNEK może być użyte jedynie w sytuacji zagrożenia życia, zdrowia, bezpieczeństwa lub mienia.
12
13. W przypadku braku reakcji służby ratunkowej każdy użytkownik radiotelefonu ma
obowiązek zareagować na odebrane hasło RATUNEK.
14. W czasie prowadzenia akcji ratunkowej pierwszeństwo w eterze przysługuje stacjom
w następującej kolejności:
1) wołanej służby ratunkowej,
2) Sztabu Ratownictwa PL-CB RADIO,
3) wołającej o pomoc, przy czym stacji tej przysługuje pierwszeństwo w nawiązywaniu
łączności,
4) która pierwsza zareagowała na wołanie o ratunek. Pozostałe stacje przysłuchują się
jedynie i włączają się do akcji tylko na wyraźną prośbę stacji prowadzącej akcję
ratunkową.
15. Wywoływanie
a) kryptonimy alarmowe na Kanale Ratunkowym PL-CB RADIO9, oznaczają:
991 Sztaby Ratownictwa PL-CB RADIO,
992 jednostki Obrony Cywilnej,
993 zespoły do spraw nadzwyczajnych zagrożeń przy wojewodach i urzędach,
994 stanowiska dyspozycji inżyniera miasta,
996 Straż Miejska,
997 Policja,
998 Straż Pożarna,
999 Pogotowie Ratunkowe;
b) w celu zrozumiałości wywołania dopuszcza się wywoływanie służby dyżurującej,
używając jej nazwy i miejscowości, w której się znajduje np.: Pogotowie Ratunkowe
Gdańsk;
c) wywołujący na Kanale Ratunkowym PL-CB RADIO ma obowiązek podać swój
znak wywoławczy przydzielony przez PAR, ratownicy zarejestrowani w Krajowej
Sieci Ratownictwa PL-CB RADIO podają dodatkowo swój numer nadany przez
Sztab Krajowy;
d) powiadamiając służbę dyżurującą o zaistniałym wydarzeniu należy w sposób zwięzły
podać następujące informacje, zachowując kolejność:
− kto woła,
− miejsce zdarzenia,
− co się stało, np.: wypadek drogowy cysterny; pożar stodoły itp.,
− liczba rannych i skutki zdarzenia np.: 4 osoby ranne, w tym dwie nieprzytomne,
a u dwóch uraz głowy i silne krwawienie, zablokowana droga itp.,
− na tym należy relację zakończyć i czekać na dyspozycje służby dyżurującej, oddalić się
z miejsca wypadku wolno tylko wtedy gdy służba dyżurująca nie zaleciła pozostania na
miejscu lub uzupełnienia informacji,
− przy prowadzeniu łączności ratunkowej należy każdorazowo potwierdzić odebranie
nadawanej informacji;
e) posiadacz radiotelefonu CB w razie napotkania wypadku, ma obowiązek zatrzymać
się i zorientować, czy są osoby ranne i czy na skutek wypadku istnieje jakieś
zagrożenie. W przypadku potrzeby interwencji jest on zobowiązany do
niezwłocznego powiadomienia odpowiedniej służby.
16. Na hasło BREAK należy na chwilę zwolnić kanał w celu umożliwienia nawiązania
łączności i uzgodnienia przejścia na inną częstotliwość lub przekazania krótkiej ważnej
informacji.
17. Pomiędzy nadawaniem a odbiorem należy zachować krótki, około 1 sekundowy odstęp.
18. W razie przerwania lub braku łączności, w czasie klęsk żywiołowych, w razie ratowania
życia ludzkiego itp. posiadacz urządzenia CB ma prawo i obowiązek używać lub
13
udostępniać swoje urządzenie dla przekazania wiadomości mających na celu wezwanie
i niesienie pomocy.
19. Praca urządzenia CB nie powinna przeszkadzać w pracy innych urządzeń CB.
20. W przypadku przekroczenia ustalonych przepisów i zasad komisje eterowe PL-CB
RADIO mogą wnioskować o czasowe zawieszenie lub cofnięcie zezwolenia.
Podstawową zaletą CB-radio zdobywającą dla niego coraz więcej zwolenników jest
możliwość nawiązywania łączności z punktami ruchomymi. Stwarza bowiem możliwość
bezpośredniego nawiązania kontaktu między zainteresowanymi bez ograniczeń wynikających
z rozmieszczenia sieci telekomunikacyjnej. Urządzenia CB-radio produkowane są jako
stacjonarne, przewoźne i przenośne.
Urządzenia przenośne
Są to niezależne urządzenia zawierające w jednej obudowie wszystkie elementy
niezbędne do samodzielnego działania. Są one na ogół małe i lekkie. Mają składaną antenę
lub bardziej wygodną, lecz o mniejszym zasięgu krótką antenę gumową. Istnieje możliwość
wymiennego stosowania obu rodzajów anten, a także przyłączenia się do anteny stacjonarnej.
Urządzenia te są zasilane z wewnętrznych źródeł prądu (baterie, akumulatory) z możliwością
podłączenia do zewnętrznego źródła zasilania (akumulator samochodowy, zasilacz
stabilizowany). Baterie bardzo szybko się wyładowują, szczególnie przy częstym nadawaniu
dużą mocą. Są to powody milknięcia odbiornika przy silniejszym sygnale, związane jest to
z większym poborem prądu z baterii, nie mówiąc już o spadku mocy nadawanej i tym samym
zmniejszeniu się zasięgu. Z tego względu zaleca się stosowanie akumulatorów i ich
systematyczne doładowywanie, a raz na kwartał rozładowanie do dopuszczalnego minimum
i ponowne naładowanie. Takich zabiegów wymagają akumulatorki kadmowo-niklowe,
ponieważ upływności poszczególnych ogniw są różne, a przeładowywanie jest bardzo
szkodliwe (wiąże się z tym wydzielanie temperatury; jest to oznaka, że ładowanie należy
przerwać).
Ładowarki wysokiej klasy do takich akumulatorów wyposażone są w stabilizatory prądu
ładowania oraz elektroniczne urządzenie kontrolujące stan naładowania (próbkującoodłączające). Działanie takiego urządzenia jest następujące: zawsze co kilkadziesiąt sekund
odłącza się na czas około jednej sekundy ładowanie, wykonując w tym czasie: pomiar
napięcia Uo pod obciążeniem, porównanie napięcia Uo z napięciem wzorcowym Uw,
załączenie dalszego ładowania jeżeli Uo<Uw lub przerwanie ładowania akumulatorków jeżeli
Uo>Uw.
Większość urządzeń przenośnych nie wymaga wyjmowania akumulatorów do ładowania,
gdyż wyposażone są one w odpowiednie gniazdo, do którego przyłącza się prostownik.
Urządzenia przenośne są najczęściej AM-owe rzadziej AM/FM, o mocy 4 W lub
5 W wyposażone w przełączniki redukcji mocy do l W. Umożliwiają one utrzymanie
łączności w każdych warunkach, np. po podłączeniu do anteny stacjonarnej i zasilacza
stabilizowanego mogą pracować jako urządzenia stacjonarne. Podstawową różnicą
w stosunku do pozostałych urządzeń CB jest ich maksymalna miniaturyzacja.
Urządzenia przewoźne
Są to urządzenia samochodowe i jachtowe (różnią się między sobą jedynie sposobem
zamocowania anteny). Dzięki zastosowaniu zewnętrznych elementów (anteny, zasilacza
i mikrofonu) uzyskuje się znacznie wyższą jakość pracy całego urządzenia. Jako źródło
zasilania stosuje się akumulatory samochodowe. Antena umieszczona jest na zewnątrz
samochodu. Sposób i miejsce zamocowania anteny ma istotny wpływ na jakość pracy
urządzenia CB. Radiostacja nie musi być w tym przypadku tak bardzo zminiaturyzowana
14
i może pobierać znacznie więcej prądu. Dzięki temu jej cena jest na ogół znacznie niższa od
urządzeń przenośnych o porównywalnych parametrach.
Urządzenia stacjonarne
Są to na ogół większe, cięższe urządzenia wyposażone w wewnętrzne zasilacze sieciowe
oraz zewnętrzne mikrofony i anteny. Umożliwiają jednak lepszą jakość i komfort pracy.
Specjalne anteny bazowe zapewniają bardzo dobrą jakość odbioru i nadawania, ale ze
względu na swoje rozmiary nie nadają się do przemieszczania. W warunkach domowych
także można stosować (co najczęściej się zdarza) radiotelefony przewoźne, jednak konieczne
staje się zastosowanie dodatkowego zasilacza stabilizowanego o odpowiedniej wydajności
prądowej. Zasilacz taki musi dostarczać napięcie stabilizowane w wysokości 12–14 V. Musi
także umożliwiać pobór odpowiednio dużego prądu. Przeciętne radio CB przy nadawaniu
pobiera średnio 2–5 A, a przy odbiorze od 0,1 do l A. Przy wyborze zasilacza miarą powinna
być przede wszystkim jego wydajność prądowa, napięcie znamionowe zasilania zalecane
przez producenta sprzętu, do którego ma być użyty zasilacz.
1.
2.
3.
4.
5.
6.
Na czym polega przewaga łączności CB nad łącznością amatorską?
Jakie częstotliwości obejmuje pasmo CB?
Jakie rodzaje modulacji stosuje się w komunikacji CB?
Jakie są sposoby wywoływania rozmówców podczas komunikacji CB według
regulaminu?
Co oznacza hasło BREAK?
Czym się różnią od siebie różne rodzaje urządzeń CB?
4.2.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Przeprowadź symulację komunikacji CB (zgodnej z regulaminem) w warunkach
podanych w instrukcji zadania.
Sposób wykonania ćwiczenia
1) rozpozanć założenia podane w instrukcji,
2) zapisać wszystkie kroki procesu wywołania i wyboru częstotliwości,
3) wykonać połączenie CB.
−
−
−
instrukcja do zadania,
urządzenie stacjonarne CB,
papier, długopis, kalkulator.
15
Ćwiczenie 2.
Oblicz częstotliwość końcową 6 kanału na zakresie C nadajnika CB
Sposób wykonania ćwiczenia
1)
2)
3)
4)
ustalić przedział częstotliwości dla zakresu C,
ustalić początek i koniec pierwszego kanału w tym zakresie,
obliczyć częstotliwość końcową 6 kanału na zakresie C,
obliczyć łączne pasmo dostępne dla transmisji danych.
−
−
−
−
zeszyt do ćwiczeń,
ołówek, długopis,
kalkulator,
literatura.
Czy potrafisz:
1) wyjaśnić na czym polega przewaga łączności CB nad łącznością
amatorską?
2) wymienić pasmo częstotliwości CB?
3) wskazać rodzaje modulacji w komunikacji CB?
4) stosować kryptonimy i hasła w łączności CB?
5) scharakteryzować różne typy urządzeń CB?
16
Tak
Nie










4.3. System radiokomunikacji cyfrowej TETRA
Analogowy sygnał mowy, powstający w mikrofonie telefonu komórkowego, poddany
zostaje po wstępnej korekcji charakterystyki przetworzeniu na postać cyfrową. Przetwarzanie
to odbywa się identycznie, jak w przypadku telefonii stacjonarnej i nosi nazwę cyfryzacji
sygnału mowy.
System TETRA należy do systemów łączność określanych mianem systemów
trakningowych.
Tranking polega na automatycznym i dynamicznym przydziale wspólnego zbioru
kanałów. Abonent chcący nawiązać połączenie ma przydzielany kanał (z ich skończonej
liczby działających w systemie), a po zakończeniu połączenia zwraca go do wspólnej puli
w celu wykorzystania przez innych użytkowników.
Znika wówczas potrzeba ręcznego przeszukiwania kanałów, wolny zasób zostaje
automatycznie przydzielony przez system. Nie trzeba również nasłuchiwać w oczekiwaniu na
ciszę w kanale rozmownym.
System trankingowy charakteryzuje się dużą pojemnością. Zakłada się oczywiście, że nie
wszyscy abonenci w tym samym czasie będą chcieli skorzystać z kanałów radiowych. Można
wówczas dla wielu abonentów w systemie korzystać z ograniczonej puli dostępnych kanałów
dynamicznie przydzielając i zwalniając zasoby systemu.
Systemy trankingowe są bardzo niezawodne, kolejka oczekujących może się wydłużać,
ale wszyscy otrzymają dostęp do zasobów. W kolejce oczekujących na zasób można dogodnie
priorytetować rozmowy, odpowiednio zmieniając w niej pozycję żądania użytkownika.
Prywatność rozmów jest zachowana, nie ma bowiem możliwości ręcznego wejścia na dany
kanał i nasłuchiwania, ponieważ jak wspomniano są one przydzielane automatyczne
i rozłącznie dla różnych połączeń. Zważywszy stosowane w nich mechanizmy, systemy
trankingowe są w pełni skalowalne, możliwe jest wprost zwiększenie liczby korzystających
nich abonentów. W ramach sieci trankingowej można definiować grupy użytkowników
i przydzielać im rozłączne grupy kanałów, zapewniając w ten sposób mniejszy czas
oczekiwania na połączenie. Mogą one tworzyć prywatne sieci wykorzystywane przez firmy,
które taką usługę wykupiły. Możliwe są połączenia ze wszystkimi użytkownikami lub
określoną grupą stacji ruchomych. Dopuszczalne są połączenia poprzez stację bazową a także
połączenia bezpośrednie. Stacja ruchoma może również pełnić rolę retlanslatora dla
użytkownika odległego od stacji bazowej.
System TETRA (ang. Terrestrial Trunked Radio) jest to nowoczesny standard cyfrowej
łączności trankingowej umożliwiający transmisje głosu, danych i dodatkowych usług.
Realizacji funkcji trankingu w systemie TETRA możliwa jest tylko poprzez wydzielenie
jednego kanału fizycznego w stacji bazowej do realizacji głównego kanału sygnalizacyjnego
MCCH (Main Control Channel). MCCH służy do obsługi zgłoszeń i przywołań abonentów
oraz realizacji niektórych procedur i usług (np. transmisji statusów lub SDS). W przypadku
dużej liczby kanałów w stacji bazowej lub realizacji usług, które wymagają większej
przepływności kanału sterującego, standard TETRA umożliwia wydzielenie od jednego do
trzech dodatkowych kanałów sygnalizacyjnych SCCH (Secondary Control Channel). Sposób
organizacji kanałów w stacji bazowej przedstawiono na rysunku poniżej.
17
Rys. 2. Organizacja kanałów w stacji bazowej
Jeżeli operator dysponuje jednym kanałem radiowym, to stacja bazowa ma wydzielony
jeden kanał MCCH i trzy kanały robocze. Możliwa jest wówczas jednoczesna i niezależna
łączność trzech grup użytkowników. Gdy w systemie będzie zdefiniowanych więcej grup
użytkowników, to następne grupy będą mogły korzystać z łączności dopiero po zwolnieniu
kanału roboczego przez inną grupę.
System poprzez kanał sygnalizacyjny jest powiadamiany o kolejnych wywołaniach,
jednak sposób i czas ich realizacji jest uzależniony od uprawnień nadanych użytkownikom
przez administratora oraz od priorytetu wywołania. Dostęp do realizacji usług jest
dwuetapowy. Pierwszy z etapów wymaga, aby terminal za pomocą rywalizacyjnego
protokołu ALOHA uzyskał dostęp do kanału MCCH, w celu wysłania żądania obsługi
i ewentualnego przydziału kanału roboczego w celu realizacji drugiego etapu – transmisji
głosu lub danych.
Architektura systemu TETRA
Struktura systemu TETRA jest elastyczna i może być odpowiednio kształtowana
w zależności od potrzeb użytkowników tego systemu. Dotyczy to zarówno elementów
systemu, jak i ich liczby. Jedną z naczelnych zalet systemu jest możliwość utworzenia wielu
sieci wirtualnych (logicznych) na bazie jednej infrastruktury techniczno-telekomunikacyjnej.
Użytkownicy, choć korzystają z jednego systemu, są podzieleni logicznie na grupy.
O uprawnieniach do nawiązywania łączności pomiędzy poszczególnymi użytkownikami
w grupie jak i między grupami decyduje administrator systemu lub uprawniony dyspozytor.
Takie rozwiązanie umożliwia wielu służbom realizować niezależnie od siebie łączność
poprzez wspólne urządzenia sieciowe i zasoby radiowe. Dostępność usług jest oczywiście
uzależniona od wolnych zasobów systemowych.
18
Rys. 3. Modułowość systemu TETRA [4 s. 4]
Rys. 4. Architektura systemu [4 s. 5]
Sposób podziału użytkowników, dostępne dla nich usługi oraz możliwość realizacji
połączeń z innymi użytkownikami mogą być zmieniane przez administratora systemu
w dowolnej chwili w zależności od aktualnych potrzeb. W skład typowego systemu TETRA
wchodzą (rys. 2):
– węzły sterujące SCN (Switching Control Node),
– stacje bazowe BS (Base Station),
– zdalne stanowiska liniowe dyspozytorów RLS (Remote Line Station),
– stanowiska administratorów sieci NMS (Network Management Station),
– zewnętrzne stanowiska zarządzania siecią ENMS (External Network Management
Station),
– terminale ruchome MS (Mobile Station),
– punkty styku (Gateway) z sieciami LAN/WAN, PSTN, ISDN, Internet, GSM, PDN, PEI
oraz innymi sieciami systemu TETRA itd.
19
Jeżeli funkcjonalność tego nie wymaga to nie wszystkie elementy systemu TETRA muszą
być zainstalowane. Oznacza to, że najprostszy system może być złożony ze stacji bazowej
oraz terminali. Tym samym może być on znacznie tańszy i atrakcyjniejszy dla operatorów
prowadzących działalność o charakterze lokalnym. Większa liczba stacji bazowych wymaga
rozbudowy infrastruktury. W standardzie TETRA nie zdefiniowano funkcjonalności
poszczególnych urządzeń a jedynie kilka interfejsów pomiędzy podstawowymi elementami.
Architektura i funkcjonalność urządzeń uzależniona jest od rozwiązań stosowanych przez
poszczególnych producentów. Nie jest raczej możliwe stosowanie urządzeń infrastruktury
TETRA od wielu producentów. Możliwość współpracy jest gwarantowana jedynie przy
zachowaniu wymagań zdefiniowanych przez ETSI dla kilku określonych interfejsów
pomiędzy urządzeniami (rys. 2):
– interfejs radiowy AI (Air Interface),
– interfejs ISI (Inter System Interface) między sieciami TETRA,
– interfejs PEI (Peripheral Equipment Interface) między terminalem radiowym,
a urządzeniem końcowym transmisji danych,
– interfejs LSI (Line Station Interface) między terminalem przewodowym, a stanowiskiem
dyspozytorskim,
– interfejs do sieci zarządzania NMI (Network Management Interface), interfejsy
zewnętrzne do systemów PABX, PSTN, ISDN, PSDN.
Węzły sterujące SCN obsługują zarówno transmisję głosu, jak i danych, korzystając przy
tym z bazy danych o abonentach, ich uprawnieniach oraz przynależności do grup. Cechuje je
nadmiarowość, kluczowych dla funkcjonowania systemu telekomunikacyjnego, elementów
sieci. SCN może sterować pracą określonej liczby stacji bazowych (w typowych
rozwiązaniach do 8 BS) oraz określoną liczbą modułów nadawczo-odbiorczych w tych
stacjach bazowych (np. 64 kanałami radiowymi we wszystkich sterowanych stacjach).
Ograniczenia dotyczą również liczby abonentów (zazwyczaj od kilku do kilkunastu tysięcy),
przy czym limity mogą wynikać z wariantu zakupionej przez operatora licencji. Najprostsze
sieci z jedną BS nie wymagają SCN, ponieważ BS posiada swój własny sterownik. Sieci
rozległe TETRA zapewniają realizację łączności w obrębie stacji bazowej, nawet gdy
zostanie uszkodzony sterownik SCN lub łącze SCN-BS. Stacje bazowe są elementami
architektury sieci TETRA typu nadawczo-odbiorczego, zapewniającymi użytkownikom
systemu bezprzewodową łączność na obszarze geograficznym, którego rozmiar jest zależny
od warunków propagacyjnych, parametrów i sposobu zamontowania urządzeń (np. anten).
Pomimo, że w systemie TETRA można realizować łączność nawet w odległości 60 km od
stacji bazowej, to w przypadku planowania łączności w dużych miastach lub miejscach
o urozmaiconej rzeźbie terenu nie należy liczyć na takie osiągi systemu i planować więcej
stacji bazowych TETRA. Szczególnie, gdy planuje się dostępność usług dla ponad 90%
miejsc w dużym mieście.
Nadajniki stacji bazowych generują sygnały radiowe o mocy do 40 W, przy czym moc
maksymalna BS zależy od jej klasy (zdefiniowano 10 klas). Możliwa jest regulacja mocy od
0,6 W do mocy maksymalnej. W sieci TETRA stacje bazowe są połączone z SCN
przewodowymi lub bezprzewodowymi łączami stałymi E1, T1 lub nx64 kb/s.
W systemie można wyróżnić część komutacyjno-sieciową, stacje bazowe, i terminale.
W części komutacyjno-sieciowej znajdują się centrale główne, lokalne. Centrale lokalne są
podporządkowane centralom głównym pełniąc rolę pośrednią pomiędzy koncentratorami
wyniesionymi nowoczesnych central elektronicznych w telefonii stałej, a sterownikami stacji
bazowych w systemie GSM. W części komutacyjno-sieciowej znajduje się jeszcze moduł
20
rejestracji użytkowników, centrum eksploatacji i utrzymania oraz zespół modułów
pośredniczących, umożliwiających współpracę systemu z sieciami zewnętrznymi, takimi jak
PSTN, ISDN, pakietowej transmisji danych itp.
Szczególnie interesujące są mobilne stacje bazowe mBS (mobile Base Station), czyli
samochód ciężarowy z agregatem prądotwórczym i zamontowaną stacją bazową z zewnętrzną
anteną. Mobilne stacje bazowe umożliwiają realizacje doraźnej łączności w sytuacjach klęsk
żywiołowych, ataków terrorystycznych, gdy miejsca występowania tych zdarzeń leżą poza
zasięgiem sieci TETRA lub, gdy stacje bazowe zostały uszkodzone. Choć w systemie TETRA
przewidziano możliwość łączności w trybie bezpośrednim między terminalami bez
pośrednictwa stacji bazowej, to funkcjonalność ta może okazać się niewystarczająca do
komunikacji wielu licznych grup na rozległym obszarze. W takim przypadku tylko mobilna
stacja zapewni pełny zakres usług systemu TETRA.
Należy pamiętać, że zakres usług świadczonych w sieciach TETRA zależy od
funkcjonalności infrastruktury i terminali. Obecnie jeszcze wiele terminali jak urządzeń
infrastruktury sieci nie umożliwia realizacji wszystkich usług zdefiniowanych dla systemu
TETRA. Terminale TETRA przewyższają funkcjonalnością i wytrzymałością telefony
komórkowe. Radiotelefony są bardziej odporne na wstrząsy, zalanie wodą, upadki, wibracje
i prace w nietypowych warunkach środowiskowych.
Zdefiniowano dla systemu TETRA 8 klasy terminali ruchowych, w tym 4 podstawowe
o dopuszczalnych maksymalnych mocach nadajników odpowiednio 1 W i 3 W dla terminali
doręcznych oraz 3 W, 10 W i 30 W dla terminali przewoźnych. Moc terminala jest
regulowana od 15 dBm do mocy maksymalnej z krokiem 5 dB. Terminale mogą być
wyposażone w odbiornik GPS, umożliwiający lokalizację użytkownika systemu TETRA oraz
wiele innych gadżetów, które dostępne są również w telefonach komórkowych.
Stanowiska dyspozytorskie usprawniają realizację zarządzania pracą podległych
użytkowników oraz ograniczone administrowanie podległymi grupami (dodawanie, usuwanie
abonentów oraz modyfikację ich uprawnień). Podstawową funkcją jest przyjmowanie
zgłoszeń od abonentów systemu TETRA, ale także obsługa wywołań spoza systemu, np.
z publicznej sieci telefonicznej.
Zarządzanie siecią (zarówno od strony technicznej jak i operacyjnej) jest realizowane
przy użyciu specjalistycznych aplikacji na stanowiskach administratorów systemu, zarówno
w miejscu ich fizycznej instalacji, jak również ze zdalnych terminali. Systemy zarządzające
NMS (Network Management System) zwykle wywodzą się ze sprawdzonych rozwiązań
opracowanych dla systemów telefonii stacjonarnej i komórkowej, jednak przystosowane są do
specyfiki i wymagań standardu TETRA. Zazwyczaj są to centralne systemy zarządzania
o wielu funkcjonalnościach.
Centrum zarządzania może dysponować systemem zintegrowanego sterowania łącznością
ICSS (Integrated Communications Control System), który umożliwia administratorowi:
– zarządzanie interfejsem radiowym,
– dostęp do baz danych,
– nadzór nad system AVL (Automatic Vehicle Location),
– nadzór nad systemem APL (Automatic Person Location),
– możliwość łączności z użytkownikami innych systemów,
– nadzór nad terminalami, m.in. ich autoryzację, blokowanie, odblokowywanie, określanie
priorytetów, tworzenie grup, obsługę alarmów itd.
21
Systemy ICSS umożliwiają również sterowanie systemem typu „one-seat”. Oznacza to, że
z jednego miejsca można zarządzać całą rozległą siecią.
Możliwe jest zaimplementowanie w systemach zarządzających serwerów rejestracji głosu
i danych, co wydaje się opcją szczególnie istotną dla służb ratowniczych, porządku
i bezpieczeństwa publicznego. Dane w takim serwerze powinny być przechowywane
odpowiednio długo, a zapisy powinny być oznaczane odpowiednimi i dokładnymi
znacznikami czasu. Jednak odtworzenie zapisanych informacji może być możliwe tylko dla
uprawnionych osób
–
–
–
–
–
–
–
–
Usługi udostępniane w systemie TETRA:
dupleksowa transmisja mowy,
tworzenie połączeń grupowych,
transmisje rozsiewcze,
połączenia priorytetowe,
pakietowa transmisja danych,
możliwość współpracy bezpośrednio dwóch radiotelefonów,
nasłuch dyskretny,
przechowywanie przez system wiadomości dla nieobecnych użytkowników.
Najważniejsze tryby pracy w standardzie TETRA to:
1. TETRA VD (Voice plus Data)
– mowa i dane z prędkościami 4,8kbit/s i 19,,2kbit/s,
– możliwa łączność między stacjami bez stacji bazowej.
2. TETRA POD (Packet Optimized Data)
– transmisja danych z prędkością 19,2kbit,
– tryb połączeniowy i bezpołączeniowy.
Algorytm ALOHA
W systemie TETRA wykorzystuje się znany od wielu lat algorytm ALOHA.
ALOHA to najprostszy (a jednocześnie najmniej efektywny) protokół przypadkowego
dostępu do kanału, zwany inaczej pure ALOHA (czysty Aloha). Zaprojektowany
i uruchomiony w 1971 roku w University of Hawaii. Pomysłodawcą tego protokołu był
Norman Abramson.
Było to pierwsze rozwiązanie takiego podejścia do problemu i zawierało jeszcze dużo
niedociągnięć:
– wszyscy użytkownicy używają jednego wspólnego kanału transmisyjnego. Każdy
użytkownik wysyła swoje pakiety bez jakiejkolwiek synchronizacji z innymi
użytkownikami kanału,
– nałożenie się jakiejkolwiek części jednego pakietu na inny pakiet w czasie powoduje
kolizje,
– każdy pakiet jest zabezpieczony przy pomocy kodu umożliwiającego detekcje błędów,
– po wysłaniu pakietu nadawca czeka na sygnał potwierdzenia poprawności odbioru ACK
(ang. Acknowledgment) od odbiorcy,
– jeśli nadawca nie otrzyma potwierdzenia ACK, wówczas uznaje nadany pakiet za
stracony i wysyła go ponownie, po losowo ustalonym czasie.
22
Rys. 5. Kolizje w systemie pure-ALOHA [6]
Prawdopodobieństwo wystąpienia kolizji w takim systemie będzie małe, jeśli liczba
użytkowników wspólnego kanału transmisyjnego będzie mała oraz ruch generowany przez
każdego z nich nie będzie zbyt duży. Wzrost liczby użytkowników będzie powodował coraz
częstsze nakładanie się na siebie pakietów a tym samym wzrost prawdopodobieństwa
wystąpienia kolizji.
Algorytm Slotted ALOHA
Protokół ten jest rozwinięciem poprzedniego. Niezsynchronizowany czas dostępu do
medium został podzielony na szczeliny. Długość pojedynczej szczeliny czasowej jest równa
jest długości pakietu (zakłada się stała długość pakietu T). Ulepszeniem w porównaniu do
pure ALOHA jest to, że stacja, gdy chce nadawać, może to zrobić tylko na początku czasu
trwania szczeliny. Dzięki temu pakiety wysłane przez dwie stacje będą kolidowały, tylko
wtedy gdy nałożą się całkowicie. Czas kolizji zatem jest dwa razy krótszy niż w pureALOHA i wynosi T.
Rys. 6. Przeciwdziałanie kolizjom w systemie Slotted ALOHA [6]
Budowa ramki pakietu.
Rys. 7. Struktura ramki pakietu systemu TETRA
23
1 hiperramka = 60 multiramek (=61,2s)
3
2
1
4
5
60
1 multiramka = 18 ramek TDMA (=1,02s)
1
3
2
4
5
18
17
Ramka
sterująca
1 ramka TDMA = 4 okna czasowe (~56,67ms)
1
3
2
4
1 szczelina = 510 bitów (~14,167ms)
1
2
3
4
509 510
Półszczelina = 255 bitów (~7,08ms)
1
2
3
1
4
255
1
2
3
4
2
255
1 bit = 250/9 us (~27,78us)
Rys. 8. Struktury czasowe dla ramki systemu
Całe dostępne dla systemu TETRA pasmo częstotliwości zostało podzielone nośnymi
w odstępach co 25 kHz. Każda nośna transmituje cztery kanały mowy lub danych w trybie
TDMA z przeplatanym kanałem sterującym.
Struktura czasowa danych transmitowanych na każdej nośnej ma charakter hierarchiczny.
Największą strukturą jest hiperramka o długości 61,2 s i dzieli się ona na 60 multiramek.
Każda multiramka (o czasie trwania 1,02 s) zawiera 18 ramek (56,67 ms każda). Ostatnia
osiemnasta ramka zawiera informacje sterujące. Ramka dzieli się na 4 szczeliny czasowe.
Każda jest okresowo używana przez maksymalnie cztery terminale, przy czym na żądanie
terminala system może mu przydzielić także 2, 3 a nawet wszystkie 4 szczeliny. Szczeliny
czasowe w kierunku od terminala do stacji bazowej mogą być podzielone na dwie
półszczeliny. W każdej szczelinie o czasie trwania 14,17 ms przesyłanych jest 510
pojedynczych bitów. Jeden bit trwa więc 27,78 μs. Można łatwo przeliczyć, że całkowita
przepływność w jednym kanale częstotliwościowym wynosi 36000 bit/s. Oczywiście ze
względu na konieczność przesyłania informacji sterujących, oraz protekcyjnych przepływność
danych użytkownika jest mniejsza i wynosi maksymalnie 28,8 kbit/s, 7,2 kbit/s w każdym
z czterech kanałów logicznych.
1.
2.
3.
4.
5.
6.
Co to jest system trankingowy?
Jak działa system trankingowy?
Czym jest system TETRA?
Jaki protokół wykorzystuje system TETRA?
Jak przedstawia się architektura systemu TETRA?
Jakie usługi oferuje system?
24
4.3.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Porównaj protokoły ALOHA i Slotted ALOHA.
1)
2)
3)
4)
5)
przeczytać fragment poradnika dla ucznia,
przeanalizować działanie obu protokołów,
wskazać główne wady protokołu ALOHA,
przeanalizować rozwiązania wprowadzone w systemie s – ALOHA,
zapisać wnioski z analiz.
–
–
poradnik dla ucznia,
komputer z dostępem do Internetu.
Ćwiczenie 2
Zaprojektuj system w oparciu o system TETRA zawierający dwie komórki sieci.
1)
2)
3)
4)
5)
przeanalizować działanie bloków systemu,
połączyć dwie stacje bazowe wykorzystując odpowiednie moduły sprzęgające,
dołączyć brakujące moduły zewnętrzne,
ewentualnie wyszukać dodatkowe informacje w sieci.
–
–
–
plansze z topologią systemu,
Ćwiczenie 3
Opisz zasadę przydziału i zarządzania dostępnymi kanałami w obrębie stacji bazowej.
1)
2)
3)
4)
5)
przeanalizować zasady przydziału kanałów dla grup odbiorców,
zwrócić uwagę na priorytety w zarządzaniu przydziałami,
poszukać przykładowych rozwiązań w Internecie,
sformułować wnioski.
25
–
–
plansze z topologią systemu.
Ćwiczenie 4
Scharakteryzuj usługi dostępne w systemie TETRA.
1)
2)
3)
4)
5)
–
–
wynotować dostępne usługi,
wyszukać w sieci opisy tych rozwiązań,
wyszukać dostawców urządzeń działających na rynku,
sprawdzić czy wszystkie usługi oferowane przez system są zaimplementowane
w rozwiązaniach sprzętowych.
Czy potrafisz:
1)
2)
3)
4)
5)
6)
zdefiniować pojęcie systemu trankingowego?
scharakteryzować wady protokołu ALOHA?
wskazać innowacje wprowadzone w systemie Slotted Aloha?
wyjaśnić budowę pakietu w systemie TETRA?
wskazać węzłowe punkty w architekturze systemu?
wymienić usługi oferowane przez system?
26
Tak






Nie






4.4. System radiokomunikacji DECT
Standard DECT.
DECT (Digital Enhanced Cordless Telecommunications) jest elastycznym standardem
cyfrowego dostępu radiowego dla bezprzewodowej komunikacji w mieszkaniach, firmach
i urzędach publicznych. DECT dostarcza mechanizmy dla transmisji głosu i danych oraz
zapewnia integrację z innymi technologiami takim jak ISDN, GSM i bezprzewodowy LAN.
Standard DECT może zostać wykorzystany między innymi w następujących
zastosowaniach:
– domowy telefon bezprzewodowy,
– w bezprzewodowych sieciach z centralą,
– bezprzewodowy dostęp do sieci lokalnych,
– uzupełnienie systemów komórkowych.
Telefonia bezprzewodowa obejmuje grupę rozwiązań, które zapewniają dwukierunkową,
bezprzewodową łączność telefoniczną o wysokiej jakości przy odległościach rzędu kilkuset
metrów od stacji bazowej. W miejscach publicznych systemy takie pokrywają zazwyczaj
jedynie obszary, charakteryzujące się szczególnie dużym zapotrzebowaniem na łączność
bezprzewodową, jak np. lotniska, dworce kolejowe czy centra handlowe.
Standard DECT wykorzystuje wiele zaawansowanych cyfrowych technik radiowych
w celu wydajnego wykorzystania widma radiowego, zapewnienia wysokiej jakości transmisji
głosu i bezpieczeństwa, niskiego ryzyka interferencji radiowych oraz niskiego poziomu mocy
nadawczej.
DECT wykorzystuje kilka typów kodowania w zależności do jakiego rozwiązania ma być
zastosowany:
– TDMA (Time Division Multiple Access) – zapewnia bardzo niskie interefencje dzięki
czemu możliwe jest stworzenie systemu o bardzo dużej pojemności – do 100 000
użytkowników na 1 km²,
– ADPCM (Adaptive Differential Pulse Code Modulation) – zapewnia bardzo wysoką
jakość głosu porównywalną z telefonią przewodową,
– DCS/DCA (Dynamic Channel Selection / Allocation) – gwarantuje przydzielenie
najlepszego dostępnego kanału radiowego. Cecha ta zapewnia możliwość pracy kilku
systemów DECT na tym samym obszarze przy zapewnieniu wysokiej jakości głosu oraz
bezpieczeństwa połączeń dla użytkowników końcowych.
DECT jest systemem elastycznym i ewolucyjnym umożliwiającym wprowadzanie
nowych aplikacji i usług.
Przykładem takim jest GAP (Generic Access Profile), który zapewnia współpracę
systemów różnych producentów w zakresie aplikacji głosowych poprzez zestandaryzowanie
komend. Jeżeli jakieś urządzenie DECT posiada znak GAP, to oznacza to że współpracuje
z innymi urządzeniami które również obsługują profil GAP.
Parametry techniczne systemu:
– Pasmo częstotliwości. W większości krajów DECT pracuje w specjalnie wydzielonym
paśmie częstotliwości – w Europie pomiędzy 1880 a 1900 MHz. Na innych kontynentach
stosuje się również inne pasma, od 1,5 do 3,6 GHz,
– Technika modulacji. Podział pasma częstotliwości na poszczególne kanały odbywa się
zgodnie z algorytmem MC/TDMA/TDD. Algorytm przydzielania kanałów może
podlegać dynamicznym zmianom. Zwiększa to odporność na zakłócenia,
27
–
–
–
Zasięg. W obrębie budynków zasięg systemów DECT jest ograniczony do około 50
metrów. W otwartej przestrzeni zwiększa się do około 300 metrów. Ponieważ
dopuszczalna jest stosunkowo wysoka moc wyjściowa 250 mW, z anteną kierunkową
można uzyskać zasięg do 3 km,
Typy danych i ruchu. W podstawowej specyfikacji DECT obsługuje synchroniczną
i symetryczną transmisję mowy. Rozszerzenie standardu dodaje ważne usługi do
pakietowej transmisji danych. Przy wykorzystaniu wszystkich kanałów można przesłać
maksymalnie 20 Mb/s,
Usługi. W celu rozszerzenia oferty na kolejnym etapie zdefiniowano DECT Multimedia
Access Profile. Opiera się on na stosowanych już standardach, jak GAP i DPRS,
dopuszcza jednak dodatkowe usługi, np. Direct Link Access (DLA), w celu tworzenia
połączeń sieciowych ad hoc.
Architektura systemu.
Rys. 9. Architektura systemu DECT[5]
PP – Części ruchome (Portable Parts)
RFP – Stacje bazowe (Radio Fixed Parts)
PABX – Centrala abonencka (Private Automatic Branch Exchange)
CCFP – Centrum sterowania DECT (Central Control Fixed Parts)
–
–
–
–
–
Opis techniczny systemu DECT:
rodzaj wielodostępu MC-TDMA/TDD – system wielu nośnych, wielodostęp z podziałem
czasu TDMA i dwukierunkowość z podziałem czasu,
modulacja GFSK (Gaussian Trequency Shift Keying) – binarne kluczowanie częstotliwości
z gaussowskim kształtowaniem sygnału modulującego,
filtr w paśmie podstawowym z parametrem BT = 0,5 (gaussowski),
dewiacja częstotliwości – 288 kHz,
pasmo częstotliwości – 1880 do 1900 MHz,
28
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
częstotliwość fali nośnej kanału 1 – 1881,792 MHz,. kanału 10–1897,334 MHz,
odstęp międzykanałowy – 1728 kHz,
liczba kanałów radiowych – 10,
liczba kanałów rozmównych w kanale radiowym – 12,
max liczba kanałów rozmównych – 120,
czas trwania ramki – 10 ms (12Tx + 12Rx),
całkowita przepływność informacji w systemie (Gross Bit Rate) – 1152 kbit/s,
kodek – 32 kbit/s ADPCM zgodnie z zał. G.721 CCITT,
dopuszczalna prędkość stacji ruchomej – do 20 km/h ( GSM do 250 km/h),
promień komórki sieci – 50–300 m.
Strukturę systemu DECT stanowi:
warstwa fizyczna PHL (Phisical Layer) określa parametry transmisji radiowej takie jak
częstotliwość nośna, metoda modulacji, struktura ramek czasowych, wymagania na
poziom emisji niepożądanych etc,
warstwa zarządzania dostępem do systemu MAC (Medium Access Control Layer).
Warstwa MAC kontroluje usługi rozsiewcze, przywołania stacji ruchomej, przenoszenia
połączeń poprzez wybór kanałów fizycznych i alokację kanałów logicznych.
warstwa zarządzania przepływem danych DLC (Data Link Control Layer). Warstwa DLC
steruje przepływem danych do warstwy sieciowej, jest odpowiedzialna za formatowanie
oraz zabezpieczanie i korekcję błędów dla każdej szczeliny czasowej,
warstwa sieciowa (Network Layer). Warstwa sieciowa jest główną warstwą sygnalizacji
systemu DECT; wykorzystuje się protokóły ISDN oraz GSM. Warstwa sieciowa jest
odpowiedzialna za realizację połączeń i usług, zarządzanie ruchem.
Rys. 10. Struktura transmitowanych danych [4]
1.
2.
3.
4.
W jakich rozwiązaniach stosuje się system DECT?
Jakie systemy kodowania są wykorzystywane w systemie DECT?
Jaki jest zasięg roboczy urządzeń w takiej sieci?
Czy potrafisz przedstawić strukturę warstwową systemu?
29
4.4.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Scharakteryzuj sposoby kodowania stosowane w systemie DECT.
1)
2)
3)
4)
wynotować technologie kodowania sygnałów,
wyszukać w sieci opisy tych sposobów kodowania,
przedstawić zakres ich stosowania.
–
–
Ćwiczenie 2
Scharakteryzuj system kodowania TDMA.
1) przeczytać fragment poradnika dla ucznia,
2) wyszukać dane w sieci na temat systemu TDMA,
3) dokonać analizy i scharakteryzować ten system kodowania informacji.
–
–
–
plansze i dane katalogowe,
Ćwiczenie 3
Implementacja systemu DECT w rozwiązaniach telekomunikacyjnych dostępnych na
rynku.
1)
2)
3)
4)
5)
–
–
–
przeanalizować założenia techniczne systemu,
uzupełnić dane na temat systemu korzystając z Internetu,
dokonać analizy rynku tego typu rozwiązań,
przedstawić
spektrum
zastosowań
założeń
systemu
telekomunikacyjnych.
plansze i dane katalogowe,
30
w
rozwiązaniach
Czy potrafisz:
1) wyjaśnić czym polega technologia DECT?
2) wyjaśnić w jakich rozwiązaniach telekomunikacyjnych
zastosowanie system DECT?
3) określić jakie są parametry techniczne systemu?
4) scharakteryzować model warstwowy systemu?
5) określić sposoby kodowania implementowane w systemie?
31
Tak

Nie









ma
5. SPRAWDZIAN OSIĄGNIĘĆ
INSTRUKCJA DLA UCZNIA
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
Przeczytaj uważnie instrukcję.
Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi.
Zapoznaj się z zestawem zadań testowych.
Test zawiera 20 zadań. Do każdego zadania dołączone są 4 możliwości odpowiedzi.
Tylko jedna jest prawidłowa.
Udzielaj odpowiedzi na załączonej karcie odpowiedzi, stawiając w odpowiedniej rubryce
znak X. W przypadku pomyłki należy błędną odpowiedź zaznaczyć kółkiem, a następnie
ponownie zakreślić odpowiedź prawidłową.
Pracuj samodzielnie, bo tylko wtedy będziesz miał satysfakcję z wykonanego zadania.
Jeśli udzielenie odpowiedzi będzie Ci sprawiało trudność, wtedy odłóż jego rozwiązanie
na później i wróć do niego, gdy zostanie Ci wolny czas.
Na rozwiązanie testu masz 40 minut.
Powodzenia!
32
ZESTAW ZADAŃ TESTOWYCH
1.
System trankingowy to system
a) operacyjny komputerów w sieciach telekomunikacyjnych.
b) inwigilacji użytkowników sieci informatycznych.
c) o dynamicznie przydzielanym kanale z dostępnej puli.
d) zabezpieczania sieci telekomunikacyjnych.
2.
Algorytm ALOHA to
a) nowoczesny algorytm szyfrowania danych.
b) protokół przypadkowego dostępu do kanału.
c) sposób na włamania do sieci komputerowych.
d) mechanizm ochrony systemów teleinformatycznych.
3.
Sygnał ACK to
a) sygnał potwierdzenia odbioru pakietu.
b) sygnał końca nadawania.
c) sygnał informujący o zagubieniu pakietu.
d) informacja o próbie włamania do systemu.
4.
Pasmo częstotliwości w systemie TETRA zostało podzielone nośnymi w odstępach
a) co 10 kHz.
b) co 15 kHz.
c) co 20 kHz.
d) co 25 kHz.
5.
Ramka pakietu TETRA to przykład budowy
a) liniowej.
b) hierarchicznej,
c) mieszanej.
d) chaotycznej.
6.
System DECT zapewnia łączność
a) dwukierunkową
b) jednokierunkową.
c) poziomową.
d) szeregową.
7.
Architektura systemu DECT
a) nie jest elastyczna.
b) jest raz określona i niezmienna.
c) jest starym I zarzuconym rozwiązaniem.
d) pozwala na rozbudowę w miarę potrzeb.
33
8.
Zasięg systemu DECT
a) wynosi max. 150 m.
b) wynosi ok. 10 m.
c) może być zwiększony do ok. 3 km.
d) nie jest jednoznacznie określony.
9.
Odstęp między kanałami w systemie DECT wynosi
a) 1728 kHz.
b) 1500 kHz.
c) 1250 kHz.
d) 25 KHz.
10. System DECT posiada strukturę
a) liniową dyskretną.
b) warstwową.
c) dyskretną.
d) równoległą.
11. Pętla abonencka składa się z
a) centrali i koncentratora.
b) centrali i bazy.
c) koncentratora i bazy.
d) komórki i centrali.
12. W systemie sieci dostępowych terminale muszą
a) być zarejestrowane u operatora i posiadają kilka stacji radiowych.
b) powiadomić operatora o działalności i posiadają kilka stacji radiowych.
c) być zarejestrowane u operatora i posiadają tylko jedną stację radiową.
d) powiadomić operatora o działalności i posiadają tylko jedną stację radiową.
13. Do standardów telefonii komórkowej analogowej zaliczamy
a) AMPS i GSM.
b) AMPS/TACS i NMT.
c) DCS i NMT.
d) DAMPS i NMT.
14. Systemy cyfrowe sieci dostępowych działają w pasmach
a) 900 MHz i 800 MHz.
b) 1900 MHz i 800 MHz.
c) 900 MHz i 1800 MHz
d) 800 MHz i 1800 MHz.
34
15. Systemy DECT i CT 2
a) stosują kompresję cyfrową i mają niewielkie opóźnienia sygnału.
b) nie stosują kompresji cyfrowej i mają duże opóźnienia sygnału.
c) stosują kompresję cyfrową i mają duże opóźnienia sygnału,
d) nie stosują kompresji cyfrową i mają niewielkie opóźnienia sygnału.
16. Systemy MPMP działają w paśmie
a) od 1,7 GHZ do 2,4 GHz.
b) od 0,17 GHZ do 0,24 GHz.
c) od 1,7 GHZ do 1,8 GHz.
d) od 0,9 GHZ do 1,2 GHz.
17. Skrót CB – Radio oznacza
a) Amatorskie radio.
b) Radio cyfrowe.
c) Obywatelskie Pasmo Radiowe.
d) Powszechne Pasmo Radiowe.
18. Zakres A pasma CB mieści się w granicach:
a) 27,865 do 27,995 (MHz).
b) 27,415 do 27,855 (MHz).
c) 26,965 do 27,405 (MHz).
d) 26,065 do 26,505 (MHz).
19. Na żądanie korespondenta należy podczas łączności CB podać
a) znak wywoławczy.
b) podpis elektroniczny.
c) nazwisko i imię.
d) numer PESEL.
20. Urządzenia przenośne CB działają najczęściej w systemie modulacji
a) FM o mocy 4W.
b) AM o mocy 4W.
c) FM o mocy 14W.
d) AM o mocy 14W.
35
KARTA ODPOWIEDZI
Imię i nazwisko…………………………………………………………………………………..
Eksploatowanie systemów telefonii komórkowych
Zakreśl poprawną odpowiedź.
Nr
zadania
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
Odpowiedź
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
Punkty
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
Razem:
36
6. LITERATURA
1.
2.
3.
4.
5.
Witold Chołubowicz, Maciej Szwabe, GSM – Ależ to proste! WKiŁ, Warszawa 2006
http://www.wikipedia.pl
http://www.elektroda.pl
www.ire.pw.edu.pl/zrk/PL/SRKO/srko – kf2.pdf
www.wlipinski.ps.pl/download/DYDAKTYKA/1 – DYPLOMY/Prezentacje/Wyklad –
Telefonia_2.ppt
6. www.um.warszawa.pl/konferencje_bk/pliki/r2_8_6_tetra_podstawowe.pdf
7. http://speed.boy.webpark.pl/wlan3.htm
8. „Transport publiczny w Warszawie” dr inż. Zbigniew Jóskiewicz
9. „Mobility In Disttributed Systems” Prof. Dr. ing. Jems B. Schmitt rozdział 3, strona 14
10. Michalina J., Wielgosiński B.: CB i radiokomunikacja. Wydawnictwo Bogmar, Olsztyn
1994
11. Rutkowski J.: Teletransmisja. PWSZ, Warszawa 1970
12. Jajszczyk A.: Wstęp do telekomutacji. WNT, Warszawa 2000
37

technik _teleinformatyk_312.[02].Z2.02_u

Transkrypt

Podobne dokumenty

Tetra decoart roślina 15cm Asian Bamboo - Akwa

Tetra CO2-Optimat 1 szt

Tetra pond PB 35 donicznki z włókniny - Akwa

Tetra FilterActive 100ml

Tetra EX 600 Plus filtr zewnętrzny - Akwa

Kliknij aby pobrać dokument w formacie PDF

Kliknij aby pobrać dokument w formacie PDF

AGENDA RadioEXPO 2016