12-14 swiss+viking.indd

ARTYKUŁ SPONSOROWA N Y
Izolacje akustyczne
Mgr inż. Edyta Sauć, SWISSPOR POLSKA Sp. z o.o.
ARTYKUŁ SPONSOROWANY
Radość z nowego mieszkania może bardzo szybko
zamienić się w koszmar, kiedy od rana we własnym
domu słuchać będziemy odgłosów śpiewającego przy
goleniu sąsiada, tupania po schodach dziecka piętro
wyżej lub też głośnej muzyki.
Odpowiadając na pytanie: skąd się biorą te efekty akustyczne, musimy skupić się nad konstrukcją
budynku. Obciążenia hałasem liczone są dla każdego
obiektu indywidualnie w zależności od funkcji, sposobu jego użytkowania oraz od znajdujących się w nim
urządzeń. Należy określić rodzaj stropu, na którym
ma być zastosowana podłoga oraz określić stopień
przenoszenia drgań bocznych, które zależą od układu
ścian nośnych i ścian działowych. Znając częstotliwość oraz miejsce powstawania hałasu możemy mu
skutecznie przeciwdziałać.
Powstający hałas wywołany jest dwoma typami dźwięków. Są to:
• Dźwięk powietrzny przenikający między pomieszczeniami, wywołany np. podczas rozmowy lub przez
różne urządzenia foniczne. Tłumienie tego typu dźwięków uzyskuje się poprzez zastosowanie stropów
o masywnym ciężarze lub zastosowaniu układów
wielowarstwowych.
• Dźwięk uderzeniowy zwany inaczej materiałowym.
Powstaje on na skutek chodzenia po stropie, przesuwania przedmiotów różnego rodzaju (np. mebli). Są
to szczególnie dokuczliwe dźwięki w pomieszczeniach
położonych piętro niżej. Podobnie jak przy dźwiękach
powietrznych, tak i przy materiałowych, izolacyjność
przegrody można zwiększyć poprzez zwiększenie
jej masy powierzchniowej. Tego typu rozwiązanie
dla dźwięków uderzeniowych jest nieekonomiczne,
bowiem najlepszą skuteczność osiąga się przy zastosowaniu warstwowej podłogi pływającej, w której
istotną rolę odgrywa elastyczny materiał izolacji akustycznej, położony bezpośrednio na płycie stropowej.
Najlepszą izolację akustyczną stanowią płyty styropianowe.
Należy szczególnie podkreślić, że w przypadku
izolacji akustycznej nie wolno używać zwykłych płyt
styropianowych stosowanych do ocieplania budynków. Jedynym spełniającym wymagania materiałem
dźwiękoizolacyjnym jest akustyczny styropian podłogowy. Podczas jego produkcji, płyta styropianu
jest poddawana specjalnej obróbce mechanicznej,
polegającej na poddaniu styropianu przemiennym
cyklom dociążania i odciążania materiału na prasach
mechanicznych. Wytworzony w ten sposób materiał
posiada wystarczającą wytrzymałość na ściskanie,
a jednocześnie obniżoną sztywność dynamiczną.
W ten sposób powstają na przykład produkowane
przez SWISSPOR Polska Sp. z o.o. płyty styropianowe do izolacji akustycznej (EPS T) o nazwie
handlowej FONO.
Do głównych cech fizycznych decydujących o właściwościach akustycznych płyt FONO należą: ciężar
objętościowy, sprężystość, sztywność dynamicznej
warstwy materiału, porowatość, oporność przepływu
powietrza, tłumienie wewnętrzne w materiale. Dzięki
niskiej cenie i dużej skuteczności jest on już od dawna
najchętniej stosowanym materiałem do akustycznego
izolowania stropów w budynkach
Ich podstawowym zastosowaniem jest izolacja akustyczna stropów poprzez zastosowanie dwuwarstwowego układu zwanego podłogą pływającą. W takim
układzie podłoga oddzielona jest od warstwy konstrukcji nośnej warstwą styropianu FONO. Dzięki
takiemu rozwiązaniu, uzyskujemy bardzo wysokie
parametry ochrony akustycznej, a jednocześnie stosujemy materiał izolacyjny o dużej wytrzymałości na ściskanie przy długotrwałym obciążeniu.
Ze względu na wymagania ochrony akustycznej
budowli określone w Polskiej Normie PN-B-021513:1999, podłogi pływające wykonane z użyciem płyt
styropianowych, powinny być stosowane w obiektach
budownictwa mieszkaniowego (wielorodzinnego i jednorodzinnego), ogólnego oraz użyteczności publicznej, zarówno nowowznoszonych, jak i modernizowanych. Zastosowanie elastycznych płyt styropianowych
zapewnia nie tylko skuteczniejsze o 10 dB w stosunku
12
PRZEGLĄD BUDOWLANY 11/2006
A R T Y KU Ł S PONSOROWANY
do wymagań normy tłumienie dźwięków uderzeniowych, ale również spełnia funkcję izolacji cieplnej.
Wykonywanie podłóg pływających z zastosowaniem
styropianowych płyt elastycznych powinno odbywać
się na podstawie dokumentacji technicznej, opracowanej dla określonego obiektu, z uwzględnieniem
wymagań polskich norm i przepisów budowlanych.
www.swisspor.pl
Program do określania
wartości kosztorysowej
inwestycji – Viking
Mgr inż. Andrzej Mościcki, Athenasoft Sp. z o.o.
Mówiąc o wycenie kosztów inwestycji, zazwyczaj
mamy na myśli sporządzenie kosztorysu, określającego koszty robót budowlanych czyli koszty bezpośrednie.
Tymczasem, wycena kosztów planowanej inwestycji
obejmuje swoim zakresem również koszty pośrednie,
tzn. koszty związane z pozyskaniem terenu, studiów,
analiz, ekspertyz, dokumentacji projektowej, pomiarów geodezyjnych, prac geologicznych, obsługi
inwestorskiej, organizacji przetargów, kredytów inwestycyjnych, szkoleń i rozruchu itp.
Wycena kosztów inwestycji powinna zatem obejmować wszystkie możliwe do przewidzenia wydatki,
konieczne do poniesienia przez inwestora planującego realizację inwestycji. Znajomość przewidywanego
łącznego kosztu inwestycji umożliwi mu podjęcie
racjonalnej decyzji inwestycyjnej, pozwoli bowiem
na obiektywną konfrontację potrzeb i możliwości
realizacyjnych, w aspekcie posiadanych i możliwych
do uzyskania środków finansowych.
Te planowane łączne koszty inwestycji, stanowią wartość kosztorysową inwestycji, a zbilansowane z możPRZEG L Ą D B U D O W L A N Y 11/2006
liwymi do uzyskania
środkami finansowymi
określają „budżet inwestycji”.
ARTYKUŁ SPONSOROWANY
Sposób wykonania podłóg pływających z zastosowaniem płyt elastycznych FONO powinien być zgodny
z instrukcją techniczną producenta, przy uwzględnieniu następujących warunków:
• nierówności podłoża pod warstwą izolacji akustycznej FONO nie powinny przekraczać 5 mm, w przeciwnym razie należy podłoże wyrównać przed wykonaniem warstw izolacyjnych i podłogowych,
• płyty należy układać w sposób zapewniający ścisłe
przyleganie krawędzi płyt do siebie,
• przy ścianach i innych elementach pionowych należy ułożyć pionowo pasy płyt elastycznych (tzw. pasy
brzegowe) o grubości min. 10 mm i wysokości zapewniającej odizolowanie podłogi pływającej od przegród
pionowych pomieszczenia,
• ułożone płyty elastyczne FONO należy przykryć
szczelną, wodoodporną i ciągłą warstwą rozdzielczą,
wykonaną np. z folii polietylenowej o grubości co najmniej 0,1 mm (gdy jest zgrzewana to 0,2 mm) lub
z papy bitumicznej na osnowie papierowej, o gramaturze min. 100 g/m², z wywinięciem na pasy brzegowe,
• grubość podkładu podłogowego z zaprawy cementowej nie powinna być mniejsza niż 40 mm.
Dla inwestycji finansowanych z budżetu państwa oraz
ze środków pochodzących z funduszy strukturalnych
i Funduszy Spójności Unii Europejskiej, sposób określania wartości kosztorysowej inwestycji (WKI) i jej elementy składowe wynikają z Rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 3 lipca 2006 r. w sprawie szczegółowego sposobu i trybu finansowania inwestycji
z budżetu państwa (Dz. U. Nr 120, poz. 831).
Zgodnie z tym rozporządzeniem, wartość kosztorysową inwestycji określa się za pomocą wskaźników
cenowych w układzie następujących 7 grup kosztów:
Grupa 1 – pozyskanie działki budowlanej
Grupa 2 – przygotowanie terenu i przyłączenia obiektów do sieci
Grupa 3 – budowa obiektów podstawowych
Grupa 4 – instalacje
13
ARTYKUŁ SPONSOROWA N Y
ARTYKUŁ SPONSOROWANY
Grupa 5 – zagospodarowanie terenu i budowa obiektów pomocniczych
Grupa 6 – wyposażenie
Grupa 7 – prace przygotowawcze, projektowe, obsługa inwestorska oraz ewentualne szkolenie i rozruch.
14
Aby ułatwić inwestorowi sporządzenie wyceny WKI,
firma Athenasoft opracowała nowy produkt o nazwie
VIKING. Służy on do wykonania obliczeń zgodnie
z zasadami wynikającymi z rozporządzenia i opisanymi w „Środowiskowych zasadach obliczania wartości kosztorysowej inwestycji budowlanych”, opracowanych przez Izbę Projektowania Budowlanego,
Stowarzyszenie Kosztorysantów Budowlanych
i Zrzeszenie Biur Kosztorysowania Budowlanego.
Uruchomienie programu powoduje utworzenie zbioru
formularzy, które pozwalają na precyzyjne określenie
kosztów dla każdej z grup. Połączenie rezultatów
obliczeń dokonanych przy pomocy tych formularzy
można wyświetlić i/lub wydrukować w postaci zestawienia zbiorczego (ZZKI).
Każda z grup może być podzielona na podgrupy
i pozycje. Ilość poziomów składowych jest zależna
od wyboru jednej z trzech stosowanych formuł obliczania kosztów.
Jeżeli została wybrana metoda uproszczona, w której
suma kosztów grupy jest liczona jako iloczyn ilości
jednostek odniesienia określonych dla grupy i wskaźnika cenowego zagregowanego do poziomu grupy,
to dana grupa nie zostanie podzielona na składowe.
Jeżeli wybierzemy metodę pośrednią, to grupa zostanie podzielona na podgrupy i dla każdej z nich wyliczamy wartość jako iloczyn ilości jednostek odniesienia podgrupy i zagregowanego na jej poziomie wskaźnika cenowego. Przy wyborze metody szczegółowej,
koszty grupy lub wchodzących w jej skład podgrup
są dzielone na konkretne pozycje i dla każdej z nich
wyliczana jest jej wartość jako iloczyn ilości jednostek
odniesienia i odpowiedniego wskaźnika cenowego.
Koszty podgrup są sumą kosztów pozycji, a koszt
grupy wyliczamy jako sumę kosztów podgrup. Ilość
poziomów zagłębienia może być w tym przypadku
nieograniczona (oczywiście w granicach rozsądku).
W szczególności, najniższy poziom mogą stanowić
wprost pozycje kosztorysowe.
Wartość grupy, podgrupy lub pozycji można określać
poprzez:
1. Podanie wartości wprost. Wówczas wskaźnik cenowy (cena jednostkowa) zostanie wyliczony jako iloraz
wartości i ilości jednostek odniesienia.
2. Podanie ilości jednostek odniesienia i wskaźnika cenowego wartościowego pobranego z jednego
z cenników dołączonych do bazy programu VIKING.
Wartość jest wynikiem przemnożenia obu tych liczb.
3. Określenie grup lub pozycji, których wartość wpływa na wartość elementu wycenianego oraz określenie
wskaźnika relatywnego w procentach.
Wskaźniki cenowe można wprowadzać na podstawie
osobnych kalkulacji, wycen własnych lub dowolnych
wydawnictw, poprzez wpisanie konkretnej wartości
w odpowiednie pole. Można też korzystać z cenników
dołączonych do bazy programu. Program współpracuje ze wszystkimi dostępnymi na rynku cennikami
robót, obiektów i pozycji uproszczonych. Dodatkową
zaletą programu jest to, że może wczytywać rzeczywiste dane kosztowe z kosztorysów sporządzonych
wcześniej za pomocą programów, takich jak: Norma,
Zuzia, Seko, Winbud, Rodos itp. Istnieje też możliwość wykorzystania w tworzonej wycenie fragmentów
pochodzących z wykonanej wcześniej wyceny podobnej inwestycji.
Ilość jednostek odniesienia (wartość przedmiaru)
można podawać wprost lub wyliczać z wykorzystaniem specjalnego formularza stanowiącego integralną
część każdej pozycji.
Jeżeli inwestycja składa się z kilku obiektów, to koszty
można podzielić i przypisać do nich. W tym celu trzeba
zdefiniować każdy z obiektów i następnie powstawiać
odwołania do nich w poszczególnych grupach i pozycjach. W rezultacie, będzie możliwe stworzenie i wydrukowanie zestawienia kosztów dla każdego obiektu.
Program VIKING pozwala na stworzenie wydruków
wszystkich formularzy potrzebnych do udokumentowania wyliczeń wartości kosztorysowej inwestycji.
Wykorzystanie do stworzenia programu najnowszej
technologii informatycznej (.net) pozwoliło na uzyskanie produktu nowoczesnego, o interfejsie funkcjonalnym i wygodnym w obsłudze. Pozycje są prezentowane w postaci drzewa i w formie zestawień
tabelarycznych. Została ograniczona liczba dialogów,
a dane są wprowadzane bezpośrednio do formularza.
Dane są przeliczane w kwotach netto i brutto. System
wielowalutowości wykorzystujący wewnętrzną tabelę
kursów pozwala na określenie kosztów elementów
importowanych. Jednocześnie, w połączeniu z systematyką kosztów kwalifikowanych ułatwia formułowanie wniosków o dopłaty unijne.
www.ath.pl
PRZEGLĄD BUDOWLANY 11/2006