e KM pc

Sygn. akt V W 4084/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 3 lutego 2016 roku
Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny
w składzie:
Przewodnicząca: SSR Anna Walenciak
Protokolant: Agnieszka Gutowska
Oskarżyciel publiczny: E. K. (...)
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 grudnia 2015 r. i 3 lutego 2016 r.
sprawy P. C. s. E. i W. z domu K. ur. (...) w P.
obwinionego o to, że:
w dniu 12 czerwca 2015 r. około godziny 01.50 w W. jadąc Al. (...) od strony Al. (...) w kierunku do miejscowości
P. wykroczył przeciwko przepisom określonym w § 27 ust.1 Rozporządzenia MSWiA, w ten sposób, że kierując
samochodem marki F. o nr rej. (...) jechał z prędkością 105 km/h i przekroczył dopuszczalną prędkość 70 km/h o
35km/h,
tj. za czyn z art. 92a KW w zw. z § 27 ust.1 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31
lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170 z 2002r, poz. 1393; z późniejszymi zmianami.),
orzeka:
I. obwinionego P. C. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 92a kw w zw. z § 27 ust.1
Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów
drogowych i za to na podstawie art. 92a kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 400
(czterysta) złotych,
II. zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 40 (czterdzieści) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100
(sto) złotych tytułem kosztów postępowania.
Sygn. akt V W 4084/15
UZASADNIENIE
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 12 czerwca 2015 r. P. C. kierował samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) i jechał ul. (...). (...) od strony Al.
(...) w kierunku P.. Około godz. 01:50 P. C. przekroczył dozwoloną prędkość – 70 km/h o 35 km/h i poruszał się z
prędkością 105 km/h.
Naruszenie przepisów ruchu drogowego przez P. C. kierującego samochodem marki F. o nr rej. (...) ujawnili
funkcjonariusze Policji E. A. i P. Z., którzy w ramach swoich obowiązków służbowych pełniąc służbę statyczną
dokonywali w tym czasie na ul. (...). (...) pomiarów prędkości pojazdów jadących ul. (...). (...) od strony Al. (...) w
kierunku P. za pomocą laserowego przyrządu do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym o znaku fabrycznym
(...) 20-20 (...)(...) nr fabryczny (...). Urządzenie to posiadało aktualne świadectwo legalizacji ważne do dnia 31 lipca
2015 roku.
Funkcjonariusze Policji zatrzymali pojazd kierowany przez P. C. do kontroli drogowej, odtworzyli na jego prośbę obraz
zarejestrowany przez urządzenie do pomiaru prędkości oraz okazali mu świadectwo legalizacji w/w urządzenia.
P. C. w trakcie policyjnej kontroli skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy przyjęcia nałożonego na niego
mandatu karnego kredytowanego.
P. C. ma 41 lat. Jest żonaty, nie ma małoletnich dzieci. Jest doradcą podatkowym, uzyskuje dochód w wysokości 4.000
zł. Nie karany sądownie. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /e-protokół rozprawy z dnia 8 grudnia 2015
r. od godz. 00:00:40 do godz. 00:02:23 wyjaśnienia obwinionego P. C./
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego P. C. /e-protokół rozprawy z dnia 8 grudnia
2015 r. od godz. 00:03:17 do godz. 00:05:40 oraz od godz. 00:13:21 do godz. 00:13:43/, zeznań świadka E. A. /k. 2-3,
e-protokół rozprawy z dnia 8 grudnia 2015 r. od godz. 00:06:03 do godz. 00:13:20 oraz od godz. 00:13:49 do godz.
00:30:36/, zeznań świadka P. Z. /e-protokół rozprawy z dnia 3 lutego 2016 r. od godz. 00:00:57 do godz. 00:04:43/,
a także notatki urzędowej /k. 1/, świadectwa legalizacji /k. 9/, danych z Systemu Rejestrów Państwowych /k. 10-11/,
fotografii /k. 23/ oraz kserokopii notatnika służbowego /k. 65-67/.
Obwiniony P. C. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Odnosząc się do zarzutu wyjaśnił, że w
czasie zdarzenia występowało duże natężenie ruchu. Wyjaśnił również, że poruszał się wówczas lewym pasem ruchu.
Wskazał nadto, że warunki atmosferyczne były dość dobre i występowała dość dobra widoczność. Obwiniony przyznał,
że faktycznie poruszał się wówczas pojazdem marki F. (...). Odnosząc się do zarzuconego mu czynu wyjaśnił, że
nie zgadza się z wynikiem przeprowadzonego pomiaru prędkości kierowanego przez niego pojazdu, wskazując, że
został on wykonany urządzeniem uniemożliwiającym dokonanie dokładnego pomiaru. Wyjaśnił on także, że nie jest w
stanie określić z jaką prędkością wówczas się poruszał. Wskazał on jednak, że była to prędkość niższa niż wskazywało
urządzenie do pomiaru prędkości. Wskazał on również, że w czasie policyjnej interwencji miał czas, żeby zastanowić
się czy przekroczył on dozwoloną prędkość. /e-protokół rozprawy z dnia 8 grudnia 2015 r. od godz. 00:03:17 do godz.
00:05:40 oraz od godz. 00:13:21 do godz. 00:13:43 wyjaśnienia obwinionego P. C./.
Sąd zważył, co następuje:
Sąd jako wiarygodne uznał wyjaśnienia obwinionego w zakresie, w jakim potwierdził on, że w czasie zdarzenia
faktycznie kierował pojazdem marki F. (...) i poruszał się lewym pasem ruchu. Sąd za wiarygodne uznał
również wyjaśnienia obwinionego, w zakresie przedstawionego przez niego opisu warunków atmosferycznych, jakie
występowały w czasie zdarzenia. Sąd dał wiarę również tej części wyjaśnień obwinionego, w której potwierdził
on, że w czasie policyjnej kontroli drogowej miał czas, aby zastanowić się czy przekroczył dozwoloną prędkość.
Wyjaśnienia obwinionego we wskazanym zakresie były logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym, a także spójne
z wiarygodnymi zeznaniami funkcjonariuszy Policji, którzy w dniu zdarzenia zatrzymali do kontroli drogowej pojazd
kierowany przez obwinionego.
Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego w zakresie, w jakim wskazywał on, że w czasie zdarzenia występowało
duże natężenie ruchu kołowego. Wskazać należy bowiem, że kontrola drogowa pojazdu kierowanego przez
obwinionego miała miejsce w porze nocnej, gdy ruch kołowy na drogach zwykle jest mniejszy, z wiarygodnych zeznań
funkcjonariusza Policji P. Z. wynika, że występowało wówczas niewielkie natężenie ruchu.
Odnosząc się do wyjaśnień obwinionego, w których wskazywał on, że prędkość kierowanego przez niego pojazdu była
niższa niż prędkość wskazana w zarzucie oraz w zakresie, w jakim podnosił on, że pomiar prędkości został wykonany
urządzeniem uniemożliwiającym dokonanie dokładnego pomiaru, wskazać należy, że urządzenie laserowe do pomiaru
prędkości pojazdów w ruchu drogowym spełniało wymogi techniczne i posiadało aktualne świadectwo legalizacji, zaś
obsługujący je funkcjonariusz przeszedł odpowiednie szkolenie, zapewniające prawidłowość korzystania ze sprzętu
pomiarowego – co potwierdzili w swych wiarygodnym zeznaniach oboje funkcjonariusze Policji, którzy brali udział
w analizowanej kontroli drogowej.
Jak wynika z zeznań świadka E. A. w czasie, gdy dokonywała ona kontroli prędkości pojazdu kierowanego przez
obwinionego, widziała przód jego pojazdu. Funkcjonariuszka Policji wskazała także, że droga, po której poruszał się
pojazd obwinionego była to prosta droga. Świadek wskazała również, że w tym czasie przed pojazdem obwinionego
nie jechał żaden inny pojazd. Świadek w złożonych zeznaniach wymieniła również urządzenie, którym dokonywała
pomiaru, sposób wykonywania pomiaru i jego wynik. Szczegółowo opisała także zasady działania tego urządzenia.
Wskazała ona również, że podczas kontroli pojazdów zawsze celuje w środek nad tablicę oraz wskazała, że przed
wykonaniem pomiaru prędkości pojazdu zawsze sprawdza czy występują odpowiednie warunki do przeprowadzenia
pomiaru i w przypadku, gdy porusza się duża grupa pojazdów, to rezygnuje z przeprowadzenia pomiaru. Wskazała
ona również, że powyższe urządzenie do pomiaru prędkości pojazdów uruchamiał funkcjonariusz Policji P. Z., który
przygotowywał w/w urządzenie oraz przygotowywał jego test. Wskazała ona także, że jest pewna, że przeprowadzony
pomiar prędkości dotyczył pojazdu kierowanego przez obwinionego. Odnosząc się do kontroli drogowej pojazdu
obwinionego świadek wskazała, że po dokonaniu pomiaru prędkości i stwierdzeniu naruszenia przez obwinionego
zasad ruchu drogowego, zatrzymała kierowany przez obwinionego pojazd i informując o przyczynie kontroli wskazała
na czym polegało naruszenie przepisów ustawy prawo o ruchu drogowym oraz okazała obwinionemu wynik pomiaru
pojazdu oraz świadectwo legalizacji urządzenia, którym dokonano pomiaru prędkości kierowanego przez niego
pojazdu.
Sąd nie znalazł podstaw, do zakwestionowania wiarygodności zeznań funkcjonariuszki Policji E. A.. Funkcjonariuszka
Policji nie miała powodu, aby działać na niekorzyść obwinionego, przy czym wskazać należy, że na rozprawie sądowej
nie pamiętała ona już m. in., jakie były warunki atmosferyczne w czasie zdarzenia, jakim pasem ruchu jechał
obwiniony, nie pamiętała otoczenia miejsca zdarzenia oraz odległości, w jakiej znajdował się w czasie pomiaru pojazd
obwinionego, co jest wytłumaczalne w świetle zasad doświadczenia życiowego, z uwagi na znaczny upływ czasu i ilość
przeprowadzanych przez nią w tym okresie interwencji i czynności służbowych.
W niniejszej sprawie przesłuchano również funkcjonariusza Policji P. Z., który w dniu zdarzenia wraz z
funkcjonariuszką Policji E. A. przeprowadzał kontrolę statyczną prędkości pojazdów jadących ul. (...). (...) od strony Al.
(...) w kierunku P.. Świadek w złożonych zeznaniach potwierdził, że kontroli pojazdu kierowanego przez obwinionego
dokonała funkcjonariuszka Policji E. A., która posiada odpowiednie kwalifikacje oraz umiejętności do obsługi
urządzenia do pomiaru prędkości pojazdów U..
Zeznania świadka P. Z. i świadka E. A. Sąd uznał za wiarygodne, spójne i logiczne. Każdy ze świadków jest
osobą dla obwinionego obcą, zrelacjonowali oni jedynie okoliczności dotyczące służby i opisali czynności przez
nich podejmowane oraz zaobserwowane zachowanie obwinionego. Sąd stwierdził brak podstaw do kwestionowania
wartości dowodowej zeznań, zgodnych z pozostałym wiarygodnym zebranym w sprawie materiałem dowodowym.
Wiarygodny dowód w sprawie stanowiły ponadto ujawnione na rozprawie dokumenty, ich treści nie budziły
wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ani nie były kwestionowane przez strony.
Obwinionemu P. C. zarzucono popełnienie czynu określonego w art. 92a Kodeksu Wykroczeń w zw. z § 27 ust.1
Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów
drogowych.
Wykroczenie określone w art. 92a kw polega na tym, że sprawca, prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia
prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. Wykroczenie to może być popełnione umyślnie, bądź
nieumyślnie. W sprawie niniejszej ograniczenie prędkości było określone znakiem drogowym B-33 „ograniczenie
prędkości do 70 km/h”. Zgodnie z § 27 ust. 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i
Administracji z dnia 31 lipca 2002 roku w sprawie znaków i sygnałów drogowych, znak B-33 „ograniczenie prędkości”
oznacza zakaz przekraczania prędkości określonej na znaku liczbą kilometrów na godzinę.
W świetle powyższych ustaleń faktycznych znajdujących oparcie w zebranych w sprawie dowodach, w ocenie Sądu
obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 92a Kodeksu Wykroczeń w zw. z § 27 ust.1
Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów
drogowych.. Obwiniony bowiem w dniu 12 czerwca 2015 r. około godziny 01.50 w W. jadąc Al. (...) od strony Al.
(...) w kierunku do miejscowości P. i kierując samochodem marki F. o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku
B-33 „ograniczenie prędkości do 70 km/h” przekraczając wartość wskazaną na znaku o 35 km/h. Z całokształtu
materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, że obwiniony nie zastosował się do obowiązku jazdy z prędkością
administracyjnie dozwoloną.
Okoliczności wskazane w zarzucie wniosku o ukaranie potwierdziły się przede wszystkim w zeznaniach
funkcjonariuszy Policji, którzy w ramach swoich obowiązków służbowych pełniąc służbę statyczną dokonywali w tym
czasie na ul. (...). (...) pomiarów prędkości pojazdów jadących ul. (...). (...) od strony Al. (...) w kierunku P. za pomocą
laserowego przyrządu do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym o znaku fabrycznym (...) 20-20 (...) (...)
nr fabryczny (...), które posiadało ważne świadectwo legalizacji.
Przechodząc do rozważań w kwestii strony podmiotowej zarzuconego wykroczenia, całość okoliczności sprawy
pozwoliła na przyjęcie, że obwiniony działał umyślnie, z zamiarem bezpośrednim. Jako osoba dorosła, uprzednio
przeszkolona jako kierowca w zakresie podstawowych przecież przepisów z zakresu ruchu drogowego, miał pełną
świadomość ciążących na nim obowiązków wynikających z tych właśnie przepisów ruchu drogowego. Obwiniony
świadomie przekroczył dopuszczalną prędkość.
Dokonując wymiaru kary Sąd uwzględnił przesłanki wskazane w art. 33 § 1 i 2 kw oraz w art. 24 § 1 i 3 kw.
Wymierzając obwinionemu karę grzywny, Sąd baczył by dolegliwość tej kary była adekwatna do stopnia winy i
społecznej szkodliwości czynu oraz wziął pod uwagę jej cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także dyrektywę
prewencji generalnej w zakresie kształtowania świadomości społecznej.
Uwzględniając cele prewencji indywidualnej Sąd uznał, że karą adekwatną będzie kara grzywny w wysokości 400 zł.
Sąd miał na względzie stopień społecznej szkodliwości czynu, który był przeciętny – obwiniony kierując pojazdem
przekroczył dozwoloną prędkość o 35 km/h, lecz nie było to przekroczenie prędkości szczególnie wysokie. Sąd
ocenił, że orzeczenie kary grzywny w dolnych granicach ustawowego zagrożenia przy uwzględnieniu powyższych
okoliczności będzie odpowiednie i dostatecznie dolegliwe dla obwinionego, sprzyjające ochronie porządku prawnego
w przyszłości. Orzeczona kara w ocenie Sądu skłoni obwinionego do zastanowienia się nad swoim postępowaniem
i uświadomi obwinionemu, że sprawcy wykroczeń drogowych muszą liczyć się z odpowiednimi konsekwencjami
naruszania przepisów o ruchu drogowym, co sprzyjać będzie przestrzeganiu przez obwinionego porządku prawnego.
O zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie Sąd orzekł na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt
1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych
wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o
wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach
karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania w wysokości 100
zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 40 złotych.