dipteron - Muzeum i Instytut Zoologii PAN
Transkrypt
dipteron - Muzeum i Instytut Zoologii PAN
Biuletyn Sekcji Dipterologicznej Polskiego Towarzystwa Entomologicznego DIPTERON Bulletin of the Dipterological Section of the Polish Entomological Society ISSN 1895–4464 Tom 27: 5–7 Akceptacja: 02.12.2011 Wrocław 31 XII 2011 Interesujący gatunek zadrowatych (Diptera: Phoridae) uprawy sosnowej An interesting species of the scuttle flies (Diptera: Phoridae) of pine plantation EWA DURSKA1, KATARZYNA MATUSIK2 1 Pracownia Ekologii i Bioróżnorodności, Muzeum i Instytut Zoologii, PAN, Wilcza 64, 00–679 Warszawa; email: [email protected] 2 Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego, Nowoursynowska 166, 02–187 Warszawa; email: [email protected] ABSTRACT. Only four of the scuttle flies have been collected (in yellow traps) in pine plantation destroyed during a fire in April 2011, all belong to the genus Megaselia RONDANI. Three of them are polysaprophagous: M. brevicostalis (WOOD, 1910) and representatives of the M. giraudii- and M. pulicaria-complex. The fourth species, M. elongata (WOOD, 1914) is known as a facultative parasitoid of the millipedes. KEY WORDS: Phoridae, Megaselia, facultative parasitoid of millipedes, Poland WSTĘP Zadrowate zasiedlają prawie wszystkie rodzaje środowisk lądowych, za wyjątkiem ekstremalnie suchych lub zimnych. Liczba Phoridae Polski wynosi 345 stwierdzonych gatunków. Około 70% gatunków zadrowatych występujących w Polsce, należy do kosmopolitycznego rodzaju Megaselia (Durska 2007, Disney & Durska 2011). Omawiany materiał pochodzi z kilkuletniej (ok. 7 lat) uprawy sosnowej (Augustówka, Nadleśnictwo Garwolin, Leśnictwo Miętne). W dniu 22 kwietnia 2011 roku, na terenie obecnie zajętym uprawą, wybuchł pożar, prawdopodobnie spowodowany podpaleniem. Spłonęło ok. 2,2 ha lasu. Wiek spalonego drzewostanu wynosił 73 lata (brzozy, buki, osika i olsza). Owady odławiano na pożarzysku w tzw. żółte miski, ustawione na ziemi. Materiał zebrany tą metodą, od maja do września 2011 roku, zawierał jedynie 38 osobników Phoridae. -5- Ryc. 1. Megaselia elongata, samiec. Fot. Piotr Ślipiński (MiIZ PAN, Warszawa). DYSKUSJA Oznaczono tylko cztery gatunki zadrowatych, wszystkie należące do rodzaju Megaselia. Trzy są polisaprofagami: Megaselia brevicostalis (Wood, 1910) - eudominant upraw sosnowych na Niżu Polskim oraz dwa gatunki z grup M. giraudii (giraudii-complex) i M. pulicaria (pulicaria-complex). Natomiast czwarty gatunek - M. elongata (Wood, 1914) (Ryc. 1), dotychczas wykazywany jako preferujący starsze drzewostany sosnowe, jest fakultatywnym parazytoidem wijów z rodziny Julidae, należących do rodzaju Ommatoiulus: O. sobulosum (Linnaeus, 1758), O. moreletti (Lucas, 1860) i O. diplurus (Attems, 1903). Samica M. elongata składa jaja do wnętrza gospodarza, zwykle tuż po wylince lub w miejscach zranień powłok ciała. Szczyty liczebności parazytoida i jego gospodarza są ze sobą fenologicznie powiązane i przypadają na okres wiosenny (maj–czerwiec) (Piccard 1930, Backer 1985). Wymienione gatunki wijów to roślino- i grzybożerne saproksyle. Z danych literaturowych wynika, że gatunek Megaselia elongata został skutecznie wykorzystany do walki biologicznej przeciwko szkodnikowi, jakim jest krocionóg O. moreletti. Wspomniany wij został zawleczony z Półwyspu Iberyjskiego do Australii i na Tasmanię (Backer 1985). -6- LITERATURA BACKER G.H. 1985. Parasites of the millipede Ommatoiulus moreletti (LUCAS) (Diplopoda: Julidae) in Portugal, and their potential as biological control agents in Australia. Australian Journal of Zoology 33: 23–32. DISNEY R.H.L., DURSKA E. 2011. Five new species and three new records of Megaselia RONDANI (Diptera: Phoridae) from Pisz Forest (Poland). Annales Zoologici 61: 527–534. DURSKA E. 2007. Zadrowate (Phoridae). [W:] BOGDANOWICZ W., CHUDZICKA E., PILIPIUK I., SKIBIŃSKA E. (red.) Fauna Polski: Charakterystyka i wykaz gatunków, Tom II. Muzeum i Instytut Zoologii PAN, Warszawa, ss 189–192. PICCARD F. 1930. Sur le parasitisme d’un Phoridae (Megaselia cuspidate SCHMITZ) aux depens d’un myriapode. Bulletin de la Société Zoologique de France 55: 180–183. -7-