miłosz czesław
Transkrypt
miłosz czesław
Pobrano z http://magda.of.pl MIŁOSZ CZESŁAW Miłosz Czesław, pseudonimy i kryptonimy m.in. Adrian Zieliński, B.B. Kuska, Jan M. Nowak, Jan Syruć, Ks. Jan Robak, Primas Aron (1911-), polski poeta, prozaik, eseista, historyk literatury, tłumacz. Laureat Nagrody Nobla 1980. Laureat Nagrody Nike'98. 19141918 podróŜował po Rosji wraz z ojcem - oficerem saperów na terenach przyfrontowych. Studia prawnicze na Uniwersytecie Wileńskim 1929-1934. Debiutował jako poeta w piśmie Alma Mater Vilnensis 1930. 1931 współzałoŜyciel grupy literackiej śagary i współredaktor jej pisma pod takim tytułem. 1931 odbył pierwszą podróŜ po Europie Zachodniej 1934-1935 stypendysta Funduszu Kultury Narodowej w ParyŜu. 1936 rozpoczął pracę w wileńskiej rozgłośni Polskiego Radia, skąd po usunięciu za lewicowe poglądy przeniósł się do rozgłośni warszawskiej w 1937. Od 1940 woźny w Bibliotece Uniwersytetu Warszawskiego. Brał udział w podziemnym ruchu kulturalnym, m.in. publikując zbiór Wiersze (1940, pod pseudonimem J. Syruć) i antologię Pieśń niepodległa (1942). Po upadku powstania warszawskiego przebywał w Goszycach i w Krakowie. Od 1945 dyplomata w USA, 1946 w konsulacie generalnym w Nowym Jorku, 1947-1949 w ambasadzie w Waszyngtonie jako attaché kulturalny. 1950 sekretarz ambasady w ParyŜu. W 1951 poprosił o azyl polityczny i został emigrantem. Początkowo mieszkał w Maisons Laffitte pod ParyŜem, od 1960 w USA. Od tegoŜ roku wykładowca, a następnie profesor na Wydziale Literatur i Języków Słowiańskich Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley. 1981-1982 profesor Uniwersytetu Harvarda. Otrzymał wiele prestiŜowych nagród amerykańskich i międzynarodowych, np. Międzynarodową Nagrodę Literacką im. Neustadta oraz doktoraty honorowe wielu Uniwersytetów, m.in. Jagiellońskiego i Harvarda. Od 1981 odwiedza Polskę. Twórczość poetycka Debiutował Poematem o czasie zastygłym (1933), który podobnie jak Trzy zimy. Poezje (1936), usytuował się w nurcie katastroficznym tzw. drugiej awangardy. Część przedwojennych wierszy oraz pisane w okresie II wojny Światowej znalazły się w zbiorze Ocalenie (1945). Tomik Światło dzienne (ParyŜ 1953) zawiera m.in. tak znane wiersze, jak Dziecię Europy i Traktat moralny (pierwodruk w Twórczości 1948). W najbardziej dojrzałym okresie twórczości poetyckiej Miłosza powstały zbiory Traktat poetycki (1957), Król Popiel i inne wiersze (1962), Gucio zaczarowany (1965), Miasto bez imienia (1969), Gdzie wschodzi słońce i kędy zapada (1974), Utwory poetyckie (Ann Arbor 1976). Przez wiele lat publikowanie wierszy Miłosza było w PRL zakazane, a jego ksiąŜki zaczęły się ukazywać w kraju na nowo od 1980. W swojej poezji łączy róŜne tradycje literackie i kulturowe, jak klasycyzm i pogłosy romantyzmu, ze współczesnymi prądami. Eseistyka i publicystyka Cechuje go etyczne spojrzenie na współczesny Świat znieprawionej cywilizacji, co uwidacznia się równieŜ w eseistyce i publicystyce, np. Zniewolony umysł (1953), La prise du pouvoir (1953, wydanie polskie Zdobycie władzy, ParyŜ 1955) - przełoŜone na wiele języków i odznaczone Prix Littéraire Européen, biograficzna Rodzinna Europa (ParyŜ 1959), Człowiek wŚród skorpionów. Studium o Stanisławie Brzozowskim (ParyŜ 1962), Widzenia nad zatoką San Francisco (ParyŜ 1969), Ziemia Ulro (ParyŜ 1977), Ogród nauk (ParyŜ 1979). Proza Powieść autobiograficzna Dolina Issy (1955), The History of Polish Literature (New York 1969, wydanie polskie 1993). Szkice i eseje literackie w zbiorach Kontynenty (ParyŜ 1958), Prywatne obowiązki (ParyŜ 1972), The Witness of Poetry (Londyn 1983, wersja polska Świadectwo poezji, ParyŜ 1983 i Warszawa 1987, 1990). Nadto m.in. Dzieła zbiorowe (tom 1-12, ParyŜ 1980-1986). Wiersze wybrane (1980), Poezje (ParyŜ, Warszawa 1981), Wiersze (tom 1-3, 1993). Pobrano z http://magda.of.pl Przekłady TakŜe liczne przekłady, np. Księga ŤPsalmówť (1979), utwory poetów anglosaskich oraz pisarzy polskich przełoŜone na angielski, jak Selected Poems Z. Herberta (1968, wraz z P. Scottem). Prace redakcyjne w rodzaju Mój wiek. Pamiętnik mówiony A. Wata (tom 1-2, wywiad przeprowadził C. Miłosz, Londyn 1977).