Nowa ustawa o bezpieczeństwie morskim
Transkrypt
Nowa ustawa o bezpieczeństwie morskim
Nowa ustawa o bezpieczeństwie morskim W dniu 25 stycznia 2012 roku weszła w życie ustawa o bezpieczeństwie morskim uchwalona przez Sejm w dniu 18 sierpnia 2011 roku. Ustawa zastąpi dotychczas obowiązującą ustawę z dnia 9 listopada 2000 roku o bezpieczeństwie morskim (Dz.U. z 2006 r. Nr 99 poz. 693 ze z.). Nowo przyjęta ustawa reguluje sprawy bezpieczeństwa w zakresie: Budowy statków, jego stałych urządzeń i wyposażenia; Inspekcji statku, Kwalifikacji i składu załogi statku, Bezpiecznego uprawiania żeglugi morskiej, Ratowania życia na morzu. Ustawa dokonuje wdrożenia do polskiego systemu prawnego regulacji Unii Europejskiej wynikających z następujących dyrektyw: Dyrektywy 2009/15/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wspólnych reguł i norm dotyczących organizacji dokonujących inspekcji i przeglądów na statkach oraz odpowiednich działań administracji morskich; Dyrektywy 2009/16/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie kontroli przeprowadzanej przez państwo portu; Dyrektywy 2009/17/WE Parlamentu Europejskiego zmieniającej Dyrektywę 2002/59/WE ustanawiającą wspólnotowy system monitorowania i informacji o ruchu statków; Dyrektywy 2009/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zgodności z wymaganiami dotyczącymi państwa bandery. Ponadto w nowej ustawie uwzględniono również najnowsze zmiany w wyposażeniu morskim wynikające z dyrektywy 2011/15/UE oraz wprowadzono, wynikające z Rezolucji IMO A.996(25), postanowienia dotyczące niektórych obowiązków państwa bandery (w zakresie zatrzymania statku). Ustawa tworzy podstawę prawną do sprawowania nadzoru nad stacjami atestacji urządzeń i wyposażenia statku, a także wprowadza regulacje bezpiecznego uprawiania żeglugi przez jachty po wodach morskich. W zakresie wprowadzenia nowych, istotnych regulacji w stosunku do dotychczas obowiązującej ustawy, należy wymienić następujące regulacje: 1. Wprowadzenie obowiązku zgłaszania kapitanatowi portu informacji dotyczącej identyfikacji statku przed wejściem lub wyjściem z portu oraz uzyskania zezwolenia na wejście do portu lub wyjście z portu wraz z określeniem katalogu statków do których obowiązek ten nie ma zastosowania (art.4); 2. Określenie nowego tzw. „Słowniczka ustawowego” zawierającego definicje pojęć i określeń użytych w tekście ustawy, wraz z listą uwzględnionych umów międzynarodowych (art.5) – wśród nowych definicji zwraca uwagę wprowadzenie definicji „jachtu komercyjnego” (pkt 9) – przez który należy rozumieć statek przeznaczony do celów sportowych lub rekreacyjnych, używany do przewozu nie więcej niż 12 pasażerów w ramach prowadzenia działalności polegającej na odpłatnym przewozie osób lub udostępnianiu statku w formach określonych w ustawie; 3. Utworzenie przez administracje morską elektronicznej bazy danych o statkach o polskiej przynależności wraz z określeniem podmiotów zobligowanych do przekazywania informacji wprowadzanych do systemu (art.7); 4. Określenia zasad w zakresie obowiązku wyposażenia statku w urządzenie Systemu Automatycznej Identyfikacji (AIS), spełniające wymagania określone w konwencji SOLAS (art.14 w zw. z art.4 ust.3); 5. Określenia zasad nadzoru nad stacjami atestacji urządzeń i wyposażenia statku, w tym sprzętu ochrony przeciwpożarowej, środków ratunkowych oraz urządzeń radiowych i nawigacyjnych - nadzór sprawuje właściwy terytorialnie dyrektor urzędu morskiego, dokonując uznania w drodze decyzji administracyjnej (art.17); 6. Uprawnienia ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej do upoważnienia podmiotów władnych do wykonywania przeglądów technicznych jachtów morskich, określenia szczegółowych warunków jakie musza spełnić te podmioty oraz sprawowania nad nimi kontroli (art.26); 7. Nałożenie na pilota morskiego obowiązku powiadamiania organu inspekcyjnego o dostrzeżonych w trakcie wykonywania czynności pilotowych przypadkach braków w stanie statku, które mogłyby utrudnić bezpieczną żeglugę lub stanowić zagrożenie zanieczyszczeniem środowiska morskiego (art.55 ust.1); 8. Analogiczny, jak w p.7, obowiązek nałożony na podmiot zarządzający portem, przystanią morską lub obiektem portowym w przypadku dostrzeżenia na statku braków w jego stanie, które mogłyby zagrażać bezpieczeństwu lub stanowić zagrożenie zanieczyszczeniem środowiska morskiego (art.55 ust.2); 9. Wprowadzenie przepisów umożliwiających określenie kwalifikacji niezbędnych do zajmowania stanowisk na jachtach komercyjnych, trybu uznawania ośrodków szkolących załogi jachtów komercyjnych, ramowych programów szkoleń oraz wzorów dokumentów kwalifikacyjnych (art.70 – ten przepis wejdzie w życie po upływie 18 miesięcy od daty ogłoszenia ustawy, to jest w dniu 25 kwietnia 2013 roku); 10. Wprowadzenie możliwości zawieszenia określonych uprawnień przez organ który wydał dokument kwalifikacyjny, wobec członka załogi i pilota morskiego, który swoim działaniem lub zaniechaniem spowodował zagrożenie dla bezpieczeństwa statku, osób na nim przebywających lub środowiska morskiego – jeśli nie jest prowadzone postepowanie przed izbą morską (art.72); 11. Określenie obowiązków w zakresie składania kapitanatowi portu informacji dotyczącej identyfikacji statku, portu przeznaczenia oraz przewidywanego czasu wyjścia z portu (art.87 ust.1 i 5) oraz zasad uzyskiwania zwolnień w tym zakresie (art.87 ust.6 – 8); 12. Obowiązek powiadamiania przez kapitana statku znajdującego się w polskich obszarach morskich służby Kontroli Ruchu Statków Morskich lub najbliższej brzegowej stacji radiowej o zdarzeniach mających wpływ na bezpieczeństwo statku, lub zagrażających bezpieczeństwu morskiemu (art.88); 13. Określenie uprawnień właściwego terytorialnie dyrektora urzędu morskiego, w związku z odebraniem informacji o których mowa w p.12, do nakazania kapitanowi statku stosownego postępowania spośród działań określonych w przepisie ustawy (art.89); 14. Powołanie Krajowego Koordynatora Narodowego Systemu Monitorowania Ruchu Statków i Przekazywania Informacji odpowiedzialnego za utrzymanie i zarządzanie Narodowym Systemem SafeSeaNet (art.92); 15. Obowiązek sporządzenia planu udzielenia statkom znajdującym się w niebezpieczeństwie schronienia na polskich obszarach morskich (art.94); 16. Możliwość żądania przez dyrektora urzędu morskiego od statków znajdujących się w obszarze zalodzenia i zamierzających wejść lub wyjść z portu udokumentowania spełnienia wymagań dotyczących wytrzymałości kadłuba i mocy maszyn w stopniu odpowiadającym sytuacji lodowej w tym obszarze (art. 96 ust.3); 17. Obowiązek nałożony na załadowcę oleju luzem lub dostawcę paliwa bunkrowego dostarczenia kapitanowi statku karty bezpieczeństwa (MSDS) zawierającej istotne dane dotyczące charakterystyki bezpieczeństwa danego produktu olejowego (art.100); 18. Określenie, że przez okres 12 miesięcy od daty wejścia w życie ustawy egzaminy kwalifikacyjne są przeprowadzane przez dotychczasowe komisje egzaminacyjne, działające przy dyrektorach urzędów morskich na podstawie dotychczasowych przepisów – do tego czasu minister właściwy do spraw gospodarki morskiej ma obowiązek powołać przewodniczącego oraz zastępców przewodniczącego utworzonej mocą ustawy Centralnej Morskiej Komisji Egzaminacyjnej (art.143); 19. Załącznikiem do ustawy wprowadzono nowy cennik przewidujący opłaty za: przeprowadzenie inspekcji i wystawianie certyfikatów, wystawianie dokumentów kwalifikacyjnych, przeprowadzenie egzaminu. Pełny tekst ustawy został opublikowany w Dzienniku Ustaw Nr 228 z 2011 roku pod pozycją 1368.