Powiązania kwadratów planetarnych

Powiązania kwadratów planetarnych
Nadesłał Marek Rostkowski
Artykuł ten jest kontynuacją tematu magicznych kwadratów. Wszystkie one przedstawiają pewien obszar
zamkniętej płaszczyzny. Pole powierzchni każdego kwadratu zależne jest od przyporządkowania do
określonej planety. Najmniejszy kwadrat o polu równym 9 należy do Saturna. Znany jest on również w
filozofii chińskiej i używany do charakterystyki przestrzeni w systemie Feng Shui. Według tradycji z rzeki
Lao wyłonij się żółw, na jego skorupie zauważono dziwne znaki, które przełożone na liczby stały się
uniwersalnymi zasadami wszechświata.
Jak widać powierzchnia tego kwadratu składa się z 9 pól, jest to jednak tylko pewien wycinek
płaszczyzny, która w rzeczywistości jest nieskończona, tzn. składa się z nieskończonej ilości bliźniaczych
kwadratów. Spójrz na rysunek poniżej. Czerwony kwadrat wyznacza obszar kwadratu podstawowego, z
którego zbudowana jest pozostała część tak zdefiniowanego obszaru (kwadrat otoczony żółtą linią).
Na tak skonstruowanej płaszczyźnie, gdy w dowolnym miejscu wykreślimy kwadrat o bokach 3x3
(kwadrat otoczony zieloną lub granatową linią) zawsze otrzymamy wydzieloną płaszczyznę, której
właściwości będą identyczne. Właściwością tą jest suma wierszy (bądź suma kolumn, bądź suma
przekątnych), która zawsze (dla Saturna) wynosi 15. Pozostałe kwadraty planetarne również tworzą
nieskończone płaszczyzny, będące powieleniem kwadratu "matki".
Suma liczb w poszczególnych wierszach, kulumnach i przekątnych zawsze jest stała dla określonego
rodzaju kwadratu i wyraża się wzorem x(x2+1)/2. Zmienna "x" jest wartością określającą bok kwadratu.
Dla przykładu kwadrat Saturna ma bok równy x=3 a więc jego suma wynosi 15 bo 3(9+1)/2=15.
Inną ciekawą cechą kwadratów jest stała wartość przyrostu liczb jaka występuje na linii przekątnych. Dla
przypomnienia Mars posiada dwie stałe wartości przyrostów: "1" - linie różowe oraz "5" - linie żółte.
Podobnie można opisać pozostałe kwadraty. Stałe wartości przyrostu na linii przekątnych są kluczem
opisującym powiązania wzajemnych odziaływań planet. Jak zostało to opisane we wstępie do astrologii
kabalistycznej, każda planeta jest spolaryzowana, czyli posiada dwia bieguny oddziaływań, konieczne w
procesie rozwoju. W księdze Jecira zgodnie z tą zasadą przydzielono planetom antagonistyczne znaczenia
symboliczne, dla Saturna jest to zasada życie-śmierć, dla Jowisza dobro-zło itd. Dwoistość planety
wyrażona jest w jej płaszczyźnie poprzez linie tworzące przekątne. Figura określonej wielkości kwadratu
ma oczywiście tylko dwie przekątne, jeśli jednak kwadrat ten wyobrazimy sobie jako nieskończoną
płaszczyznę to przez każdy punkt tak określonego obszaru można poprowadzić przekątne a więc ilość
przekątnych również będzie nieskończona.
Łącząc ze sobą te same wartości otrzymamy w efekcie ciekawe powiązania planetarne, które układają
się w pewien sposób zbliżony do schematu elektrycznego.
Ponieważ każda planeta ma odniesienie do nieskończonej płaszczyzny, można zbudować ich model
przestrzenny wykorzystując poznane już właściwości. Patrząc na tablice planetarne należy zwrócić uwagę
na specyfikę konstrukcji słonecznego kwadratu. Jako jedyny posiada tylko dwie przekątne z przyrostem 5
i 7.
http://astrologia24-pl.aldaker.pl - Astrologia profesjonalna
Powered by Mambo
Generated: 6 March, 2017, 23:27
Nieskończona słoneczna płaszczyzna posiada nieskończoną ilość przekątnych lecz tylko dwie z nich
wyznaczają linie ze stałą wartością przyrostu 5 i 7, które przecinają się tylko w jednym punkcie. Punkt
przecięcia się tych linii stanowi centrum całej nieskończonej płaszczyzny, wobec tego jest on punktem
odniesienia. Dzięki tej własności płaszczyzna Słońca będzie fundamentem, od którego rozpoczniemy
budowę modelu przestrzeni. Przekątne 5 i 7 wyznaczają linię, która może stać się linią przecięcia
płaszczyzn o tej samej wartości przyrostu przekątnych, czyli w tym wypaku są to liczby 5 i 7. Początkowe
kryteria prócz Słońca (5, 7) spełniają: Jowisz (1, 5), Mars (3, 5), Wenus (7, 1), Merkury (7, 9). Z
podanego zbioru planet do wzajemnego przecięcia się płaszczyzn można wybrać jedynie Jowisza i
Merkurego gdyż tylko one zawierają w sobie parzystość długości boku, w ten sposób punkt przecięcia się
płaszczyzn (Słońce-Jowisz-Merkury) wypadnie dokładnie na środku, co jest niezbędne dla zachowania
równowagi sił. Zdjęcie poniżej przedstawia przecinanie się płaszczyzny Słońca i Jowisza na przekątnej "5".
W modelu tym płaszczyzna słoneczna jest pozioma, lecz jest to tylko założenie. Dorysowując
płaszczyznę Merkurego otrzymamy w efekcie figurę podwójnej piramidy stykającej się podstawami.
Bardziej prawidłowym będzie wyobrażenie sobie, że płaszczyzny te rozchodzą się do nieskończoności.
Marek Rostkowski17.06.2002{moscomment}
http://astrologia24-pl.aldaker.pl - Astrologia profesjonalna
Powered by Mambo
Generated: 6 March, 2017, 23:27