wyrok uzasadnienie - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Katowice

Sygnatura akt III K 912/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 sierpnia 2015 roku
Sąd Rejonowy Katowice – Zachód w Katowicach w Wydziale III Karnym w składzie:
Przewodniczący : SSO Justyna Wiśniewska
Protokolant: Marcin Turek
Prokurator: Jarosław Hofman
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 10 kwietnia 2013r., 5 czerwca 2013r., 10 lipca 2013r., 25 września 2013r., 30
października 2013r., 4 grudnia 2013r., 15 stycznia 2014r., 5 lutego 2014r., 12 marca 2014r., 16 kwietnia 2014r., 13
sierpnia 2014r., 10 września 2014r., 3 grudnia 2014r., 6 marca 2015r., 20 kwietnia 2015r., 31 lipca 2015r.
sprawy
Ł. M., syna G. i B. zd. Wojewoda, urodzonego (...) w Z.
oskarżonego o to, że:
w dniu 26 czerwca 2012r. ok. godz. 12.55 w K. na ul. (...) na wysokości posesji nr (...) jadąc od strony ul. (...) w
kierunku ul. (...) naruszył zasady bezpieczeństwa obowiązuje w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując sprawnym
technicznie motocyklem m-ki K. nr rej. (...) umyślnie przekroczył dopuszczalną w miejscu zdarzenia prędkość i
poruszał się z prędkością nie mniejszą niż 74 km/h lewym pasem ruchu a także zaniechał awaryjnego hamowania,
na skutek czego potrącił przodem motocykla pieszą Z. Ś. przekraczającą w niedozwolonym miejscu jezdnię ul. (...),
uderzając w lewy bok jej ciała, przy czym na skutek uderzenia pokrzywdzona została podrzucona do góry a następnie
upadła pod zaparkowany samochód V. (...), czym spowodował u pokrzywdzonej powstanie zewnętrznych obrażeń ciała
w postaci otarć naskórka na twarzy, klatce piersiowej, powłokach brzusznych oraz w okolicy krzyżowo – lędźwiowej,
zaś w zakresie kończyn dolnych rozległego sińca na prawym udzie i rany tłuczonej prawego podudzia i sińca na lewym
kolanie a także wewnętrznych obrażeń ciała w postaci złamania kości mózgoczaszki i twarzoczaszki, krwotoku do
komór mózgu i podpajęczynówkowego oraz stłuczenia mózgu, obustronnego stłuczenia płuc, podbiegnięcia krwawego
narządów miednicy małej ze złamaniem trzonu kości łonowej prawej i rozerwaniem śluzówki przedsionka pochwy,
złamania kości udowej prawej i prawego podudzia, złamania pojedynczego żebra po stronie lewej oraz rozległego
podbiegnięcia krwią okolicy krzyżowo – lędźwiowej, na skutek czego Z. Ś. w dniu 27 czerwca 2012r. zmarła po
przewiezieniu jej do (...) Centrum (...),
tj. o czyn z art. 177 § 2 k.k.
1. uniewinnia oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu;
2. na mocy art. 632 pkt 2 k.p.k. kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.
Sygnatura akt III K 912/12
UZASADNIENIE
W dniu 26 czerwca 2012 roku w K. oskarżony Ł. M., kierując motocyklem marki K. o numerze rejestracyjnym
(...), poruszał się prawym pasem ulicy (...) od ulicy (...) w kierunku ulicy (...). Oskarżony jechał z prędkością
nie przekraczającą 50 km/h. Oskarżony zauważył wybiegającą spomiędzy zaparkowanych po prawej stronie ulicy
pojazdów Z. Ś. i uznając, że nie ma możliwości zahamowania pojazdu przed pieszą, podjął manewr omijania,
skręcając w lewo. Z. Ś. przekraczała jezdnię poza przejściem dla pieszych. Wcześniej w tym samym miejscu jezdnię
przekraczali jej koledzy W. S. (1) i F. K.. Pomimo podjętego manewru, oskarżony potrącił pokrzywdzoną motocyklem.
Potrącenie miało miejsce na prawej stronie jezdni, około 10 metrów od skrzyżowania z ulicą (...). Na skutek uderzenia
pokrzywdzona została odrzucona o 15 metrów, upadła na jezdnię pod zaparkowany po lewej stronie na wysokości
bramy nr 12 samochód V. (...). Ł. M. nie stracił panowania nad pojazdem, zawrócił na miejsce, w którym leżała
pokrzywdzona. Jeden z przechodniów udzielił pokrzywdzonej pierwszej pomocy. Na miejsce wezwano pogotowie
i policję. Załoga pogotowia umieściła pokrzywdzoną w karetce, gdzie udzielono jej pomocy medycznej, po czym
przewieziono ją do szpitala - (...) w K..
W dniu zdarzenia Z. Ś. miała 9 lat. Na skutek potrącenia pokrzywdzona doznała obrażeń ciała w postaci otarć naskórka
na twarzy, klatce piersiowej, powłokach brzusznych oraz w okolicy krzyżowo-lędźwiowej, sińca na prawym udzie,
rany tłuczonej prawego podudzia, sińca na lewym kolanie, złamania kości mózgoczaszki i twarzoczaszki, krwotoku do
komór mózgu i podpajęczynówkowego oraz stłuczenia mózgu, obustronnego stłuczenia płuc, podbiegnięcia krwawego
narządów miednicy małej ze złamaniem trzonu kości łonowej prawej i rozerwaniem śluzówki przedsionka pochwy, a
także złamania kości udowej prawej i prawego podudzia, złamania pojedynczego żebra po stronie lewej oraz rozległego
podbiegnięcia krwią okolicy krzyżowo-lędźwiowej. Doznane rozległe obrażenia ciała wraz z następstwami stały się
przyczyną zgonu Z. Ś. w dniu 27 czerwca 2012 roku.
Ł. M. w dniu zdarzenia nie pozostawał pod wpływem alkoholu.
Motocykl, którym poruszał się oskarżony był przed wypadkiem sprawny technicznie. Na skutek wypadku nastąpiło
nieznaczne odkształcenie kierownicy i widelca, rozbicie przedniego reflektora, uszkodzenie obudowy przedniego
reflektora, wyłamanie obudowy prędkościomierza, rozbicie lewego kierunkowskazu.
Prędkość administracyjnie dopuszczalna w miejscu zdarzenia wynosiła 50 km/h.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o protokół badania stanu trzeźwości (k. 2), protokół oględzin miejsca
(k. 3-4), szkic miejsca wypadku (k. 5), protokół oględzin pojazdu (k. 6-7), częściowo zeznania świadków D. N. (k. 24,
214-215), M. W. (k. 27, 226-227), F. K. (k. 28, 261), W. S. (1) (k. 29, 273), V. D. (k. 130, 227), zeznania świadków
I. Ś. k. 14-15, S. Ś. k. 18-19, 237) opinię sądowo-lekarską (k. 39-42), opinie toksykologiczno-sądowe (k. 43, 121),
opinię techniczną (k.54-60), zlecenie (k. 70), częściowo wyjaśnienia oskarżonego (k.127-128, 211), szkice (k. 129,
131), opinię biegłego sądowego ds. technicznej i kryminalistycznej rekonstrukcji wypadków drogowych A. K. (1) (k.
519-542), częściowo opinie biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych B. M. (k. 78-112, 132, k. 148-172,
320, 345-368, 482-483).
Oskarżony Ł. M. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Na etapie postępowania przygotowawczego
oskarżony złożył wyjaśnienia, w których opisał przebieg zdarzenia. Oskarżony wyjaśnił, że kierując motocyklem,
poruszał się ulicą (...) z prędkością około 50 km/h. Oskarżony podał, że na wysokości bramy przy ulicy (...) spomiędzy
samochodów zaparkowanych po prawej stronie ulicy wybiegła dziewczynka, którą zauważył z odległości około 5
metrów. Oskarżony wyjaśnił, że nie widząc szans hamowania, postanowił wyminąć dziewczynkę, w tym celu zjechał
w kierunku osi jezdni, przy czym nie jest w stanie sobie przypomnieć, czy przekroczył oś jezdni i wjechał na pas ruchu
służący do jazdy w przeciwnym kierunku. Oskarżony podał, że uderzył błotnikiem i lampą motocykla w lewy bok
ciała dziewczynki, która na skutek uderzenia przeleciała kilka metrów w powietrzu i upadła pod samochód stojący w
pobliżu bramy numer 12 (wyjaśnienia oskarżonego k. 127-128). Oskarżony odmówił złożenia wyjaśnień przed Sądem,
podtrzymał złożone wcześniej wyjaśnienia (k. 211). Wyjaśnienia oskarżonego w zasadniczej części zasługują na wiarę,
za wyjątkiem fragmentu dotyczącego miejsca, w którym piesza wbiegła na jezdnię oraz odległości, na jaką została
odrzucona po zderzeniu z motocyklem. Wyjaśnienia oskarżonego odnośnie miejsca, w którym piesza wbiegła na
ulicę, jak również odległości jej odrzucenia pozostają w sprzeczności z opinią biegłego A. K. (1), opartą w tej mierze
na ocenie lokalizacji odłamków szkła z reflektora, z której wynika, że piesza wbiegła na jezdnię i została potrącona
przez motocykl około 10 metrów od skrzyżowania ulicy (...) z ulicą (...), a następnie odrzucona na odległość około
15 metrów . Wyjaśnienia oskarżonego odnośnie prędkości z jaką się poruszał, sposobu, w jaki poruszała się piesza,
podjętego przez oskarżonego manewru obronnego oraz sposobu potrącenia pieszej znajdują oparcie w treści opinii
biegłego A. K. (1). Ocena pozostałych zebranych w sprawie dowodów, w tym zeznań świadków, również nie pozwala
na zakwestionowanie wyjaśnień oskarżonego w tej części.
D. N. i M. W. były bezpośrednimi świadkami zdarzenia. D. N. w czasie zdarzenia znajdowała się na chodniku po
prawej stronie jezdni, poruszała się ulicą (...) od strony (...) w stronę ulicy (...), natomiast M. W. obserwowała
zdarzenie z narożnego okna znajdującego się na drugim piętrze budynku położonego przy ulicy (...). Zeznania w/
w korelują ze sobą odnośnie tego, że Z. Ś. została potrącona przez jadący ulicą (...) motocykl, jak również co do
tego, że motocyklista po uderzeniu w dziewczynkę nie utracił panowania nad pojazdem, zawrócił i zatrzymał się przy
pokrzywdzonej. W tym zakresie zeznania w/w świadków znajdują potwierdzenie w pozostałym zebranym w sprawie
materiale dowodowym i nie budzą wątpliwości co do zgodności z prawdą. Odnośnie sposobu i miejsca, w którym Z. Ś.
i jej koledzy przekraczali jezdnię, jak również sposobu, w jaki poruszała się pokrzywdzona zeznania w/w różnią się. D.
N. podczas pierwszego przesłuchania zeznała, że dwie dziewczynki przeszły przez jezdnię, natomiast jedna znajdowała
się nadal na prawej stronie jezdni (patrząc w kierunku ulicy (...)), stojąc na ulicy, natomiast na rozprawie świadek
zeznała, że widziała czwórkę dzieci, z których dwójka przeszła przez jezdnię, pozostała dwójka chyba też przeszła
przez jezdnię, przy czym Z. Ś. nadal znajdowała się na ulicy (przechodziła przez jezdnię bądź weszła na chodnik i
zawróciła). Zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak i przed Sądem D. N. zaznaczyła, że nie zwracała
uwagi na przechodzące przez jezdnię dzieci, w tym pokrzywdzoną, skupiła się na nadjeżdżającym motocyklu. Świadek
zeznała również, że po potrąceniu dziewczynka została odrzucona na odległość czterech metrów (tak w postępowaniu
przygotowawczym) bądź pięciu metrów (przed Sądem). M. W. zeznała natomiast, że F. K. i W. S. (2) przechodzili
przez jezdnię na skos od budynku położonego przy ulicy (...), w odległości kilku metrów za nimi poruszała się Z.
Ś.. Świadek zeznała, że pokrzywdzona szła przez jezdnię, nie zatrzymywała się, odwróciła się jakby chciała zawrócić,
wówczas została potrącona na środku lewego pasa jezdni, na wysokości środka drugiego pojazdu zaparkowanego po
lewej stronie bramy wjazdowej do budynku numer (...). Zeznania świadka D. N. co do tego, że przez jednię przechodziły
trzy dziewczynki bądź czworo dzieci (w dwóch parach) nie zasługują na wiarę, pozostają w sprzeczności zarówno z
treścią zeznań świadka M. W., jak i zeznań świadków F. K. i W. S. (1). Sąd nie dał wiary zeznaniom świadków D. N. i M.
W. odnośnie miejsca, w którym przechodziły dzieci, jak i miejsca potrącenia pieszej. Zeznania w/w w zakresie miejsca
przekraczania jezdni, a częściowo również miejsca potrącenia (D. N. – 4, 5 metrów od miejsca, w którym znalazła
się pokrzywdzona po upadku, M. W. – na wysokości drugiego samochodu po lewej stronie bramy) są wzajemnie
sprzeczne, natomiast pozostają zgodne odnośnie tego, że do potrącenia doszło na lewym pasie jezdni. Zeznania w/
w w tej części pozostają w sprzeczności z opinią biegłego A. K. (1), który określił miejsce przechodzenia pieszej i
miejsce potrącenia w oparciu o umiejscowienie śladów – odłamków reflektora i wykluczył możliwość potrącenia
na lewej połowie jezdni lewą stroną motocykla z upadkiem odłamków na połowie prawej, przy prawej krawędzi
jezdni. Sąd nie dał również wiary zeznaniom świadków D. N. i M. W. odnośnie sposobu poruszania się pieszej przed
potrąceniem. Zeznania w/w w tym zakresie nie są kategoryczne, są wzajemnie sprzeczne, pozostają w sprzeczności z
treścią wyjaśnień oskarżonego. Ocena zeznań w/w wskazuje, że w/w nie obserwowały dokładnie pieszej, nie skupiały
na niej uwagi, błędnie opisały jej zachowanie i miejsce potrącenia. Z tych względów Sąd przyjął, że zeznania w/w
świadków nie mogą stanowić podstawy do zakwestionowania wyjaśnień oskarżonego. Sąd nie uwzględnił również
zeznań świadków D. N. i M. W. odnośnie sposobu, w jaki motocykl poruszał się przed wypadkiem. D. N. zeznała, że
motocykl poruszał się slalomem, zjechał z prawego pasa ruchu na lewy omijając samochód wyjeżdżający z ulicy (...),
natomiast M. W. zeznała, że motocykl jechał spokojnie, lewem pasem ruchu, nie widziała aby omijał inne pojazdy.
Zeznania w/w w tej części pozostają w sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonego, jak również opinią biegłego A. K.
(1), z których wynika, że oskarżony poruszał się prawym pasem, na którym doszło do potrącenia pieszej, a następnie
na skutek podjętego manewru skrętu w lewo znalazł się na pasie lewym. Sąd nie dał również wiary zeznaniom świadka
D. N. odnośnie prędkości, z jaką poruszał się motocykl przed wypadkiem. Świadek nie dysponowała urządzeniem
umożliwiającym zmierzenie prędkości motocykla, jej zeznania w tej części nie są kategoryczne ani konsekwentne,
świadek początkowo oceniła prędkość na około 80 km/h, natomiast na rozprawie na 60 km/h. Zeznania świadka w
tym zakresie pozostają w sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonego oraz opinią biegłego A. K. (1).
Świadkowie F. K. i W. S. (1) na etapie postępowania przygotowawczego zeznali, że przebywali na miejscu zdarzenia,
nie widzieli jednak momentu potrącenia Z. Ś. przez motocykl, ponieważ znajdowali się wówczas na chodniku, tyłem
do jezdni, odwrócili się dopiero po usłyszeniu huku, przy czym F. K. widział pokrzywdzoną wyrzuconą w powietrze
i upadającą pod samochód, natomiast W. S. (1) zobaczyła pokrzywdzoną leżącą pod samochodem. Zeznania w/w
złożone w toku śledztwa potwierdzają się wzajemnie, zeznania W. S. (1) złożone na rozprawie korelują z jej pierwszymi
zeznaniami. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka W. S. (1), a także zeznaniom świadka F. K. złożonym na etapie
postępowania przygotowawczego. Sąd nie uwzględnił natomiast zeznań F. K. złożonym przed Sądem, w których
odmiennie niż poprzednio podał, że odwrócił się, ponieważ pokrzywdzona wołała do nich, widział jak biegła przez ulicę
i została potrącona przez motocykl na prawym pasie jezdni. Świadek nie wyjaśnił sprzeczności w przekonujący sposób,
a jego zeznania w opisanej powyżej części pozostają również w sprzeczności z treścią zeznań W. S. (1). Dokonując
oceny zeznań w/w małoletnich świadków Sąd miał na uwadze treść pisemnych opinii biegłej z zakresu psychologii
uczestniczącej w przesłuchaniu w/w. W ocenie biegłej poziom rozwoju umysłowego W. S. (1) i F. K. jest adekwatny
do ich wieku rozwojowego, pozwala na rejestrację zdarzeń oraz przechowywanie i odtwarzanie spostrzeżeń (opinie
sądowo-psychologiczne k. 276-278, 280). Sąd uwzględnił powyższe opinie w całości. Należy jednak zaznaczyć, że
opinie biegłej dotyczą stanu psychicznego świadków, ich zdolności do odtwarzania spostrzeżeń, co nie wyklucza
możliwości zakwestionowania ich wiarygodności przez Sąd.
V. D. obserwowała miejsce wypadku, zarówno przed zdarzeniem, jak i po, natomiast nie była bezpośrednim świadkiem
potrącenia pieszej. Zeznania świadka zasługują na wiarę w części, w jakiej w/w wskazała, że dziewczynka została
potrącona przez motocykl, a po wypadku udzielano jej pierwszej pomocy. W tym zakresie zeznania V. D. korespondują
z zebranymi w sprawie dowodami. Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka odnośnie tego, że motocykl, który zawrócił
na miejsce wypadku, poruszał się wcześniej ulicą (...) skręcając w ulicę (...). Świadek składając zeznania na rozprawie
zaznaczyła swoje wątpliwości co do tej okoliczności. Zeznania świadka odnośnie tego, że motocykl kierowany
przez oskarżonego przed wjazdem na ulicę (...) poruszał się ulicą (...) pozostają w sprzeczności z treścią wyjaśnień
oskarżonego, jak również zeznań świadków D. N. i M. W..
Świadkowie I. Ś. i S. Ś. (rodzice Z. Ś.) nie byli naocznymi świadkami zdarzenia, złożyli zeznania odnośnie okoliczności,
w jakich dowiedzieli się o zdarzeniu, stanu zdrowia pokrzywdzonej, a także stanu w jakim znajdowała się bezpośrednio
po zdarzeniu. Zeznania świadków są jasne, spójne, nie budzą wątpliwości co do zgodności z prawdą, jednak z uwagi
na zakres ich wiedzy w niewielkim stopniu przyczyniły się do ustalenia stanu faktycznego.
W opinii sądowo-lekarskiej wydanej na podstawie przeprowadzonych oględzin i sekcji zwłok Z. Ś. opisano obrażenia
zewnętrzne i wewnętrzne pokrzywdzonej, mechanizm ich powstania oraz przyczynę zgonu. Opinia jest pełna, jasna,
kategoryczna. Sąd uwzględnił ją w całości.
Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania opinii technicznej dotyczącej stanu technicznego motocykla przed
wypadkiem, ujawnionych uszkodzeń motocykla oraz mechanizmu ich powstania.
Sąd uwzględnił również wydane w sprawie opinie toksykologiczne.
Biegły sądowy z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych B. M. na etapie postępowania przygotowawczego
sporządził dwie pisemne opinie odnośnie przebiegu zdarzenia, naruszenia przez uczestników wypadku reguł
bezpieczeństwa obowiązujących w ruchu drogowym, ich przyczynienia się do zaistniałego skutku. W pierwszej opinii
biegły wskazał, że piesza Z. Ś. weszła lub wbiegła na jezdnię w chwili gdy prowadzony przez Ł. M. motocykl K.
znajdował się w odległości około 50,1 metra od niej. Motocykl poruszał się z prędkością nie mniejszą niż 74 km/h.
Doszło do uderzenia przodu motocykla (jego lewej części) w lewy bok ciała pieszej. Potrącenie miało miejsce na lewym
pasie ruchu. Biegły stwierdził, że bezpośrednim powodem zaistnienia wypadku było nieprawidłowe zachowanie się
pieszej Z. Ś., która nie zachowała szczególnej ostrożności wymaganej przy przekraczaniu jezdni, nie upewniła się czy
może bezpiecznie przekroczyć jezdnię, wymusiła pierwszeństwo kierującemu motocyklem, z kolei Ł. M. przyczynił się
do zaistnienia wypadku, prowadząc motocykl z prędkością przekraczającą wartość dopuszczalną w miejscu zdarzenia,
a nadto podjął manewr omijania pieszej zamiast awaryjnego hamowania. Biegły wskazał, że Ł. M. prowadząc pojazd
z prędkością około 74 km/h miał techniczną możliwość awaryjnego zatrzymania pojazdu na dystansie, jaki dzielił
go od miejsca potrącenia w chwili spostrzeżenia stanu zagrożenia, gdyby zaś poruszał się z prędkością dopuszczalną
i zareagował w tej samej chwili, co w rzeczywistości, to zdołałby zatrzymać motocykl przed pieszą nawet bez
konieczności awaryjnego hamowania. Sporządzając powyższą opinię biegły uwzględnił zeznania świadków Ł. M., M.
W., D. N., F. K. i W. S. (1), jak również opinii sądowo-lekarskiej, protokole oględzin pojazdu, opinii technicznej,
dokumentacji fotograficznej. Ustaleń dotyczących sposobu poruszania się pieszej na jezdni oraz wzajemnego
usytuowanie motocykla i pieszej w chwili potrącenia biegły dokonał analizując zeznania świadków. Natomiast
ustalenia odnośnie miejsca potrącenia biegły oparł o zeznania świadków oraz dowody rzeczowe (usytuowanie buta
pieszej i odłamków obudowy reflektora motocykla). Na tej podstawie biegły przyjął jako prawdopodobne miejsce
potrącenia pieszej – miejsce na lewym pasie ruchu, na wysokości wyjazdu z ulicy (...), oddalone o 25 metrów
od miejsca, w którym po potrąceniu znalazła się pokrzywdzona. Biegły wskazał, że z uwagi na nieznane miejsce
zatrzymania motocykla, dla obliczenia prędkości nie można było skorzystać z zależności pomiędzy prędkością jazdy a
długością drogi zatrzymania. Ustalając prędkość kolizyjną biegły wykorzystał zależność pomiędzy prędkością kolizyjną
a odległością odrzutu wzdłużnego ciała pieszego dla zderzenia z pojazdem o nadwoziu skrzynkowym (czyli z przodem
usytuowanym względem podłoża pod kątem prostym lub zbliżonym do prostego). Biegły wskazał, że w jego ocenie
mechanizm potrącenia pieszej przez motocykl w ustalonym wzajemnym usytuowaniu był zbliżony do potrącenia
pojazdu o nadwoziu skrzynkowym (opinia pisemna k. 78-112). Po uzupełnieniu materiału dowodowego biegły wskazał,
że wyjaśnienia Ł. M. nie zmieniają w żaden sposób wniosków jego opinii, natomiast zeznania świadka V. D. dały nowy
pogląd na sytuację bezpośrednio przed wypadkiem (opinia ustna k.132, sprostowanie k. 177). W związku z powyższym
biegły sporządził uzupełniającą pisemną opinię, w której podtrzymał swoje wcześniejsze wnioski odnośnie przebiegu
zdarzenia, zachowania jego uczestników, naruszenia przez nich reguł bezpieczeństwa. Odmiennie niż poprzednio
biegły stwierdził, że Ł. M. prowadząc pojazd z prędkością około 74 km/h nie miał technicznej możliwości awaryjnego
zatrzymania pojazdu na dystansie, jaki dzielił go od miejsca potrącenia w chwili spostrzeżenia stanu zagrożenia,
jednak gdyby bez opóźnienia podjął awaryjne hamowanie zamiast omijania, piesza zdążyłaby zbiec z toku jego ruchu.
Biegły podtrzymał, że gdyby Ł. M. poruszał się z prędkością dopuszczalną i zareagował w tej samej chwili, co w
rzeczywistości, to zdołałby zatrzymać motocykl przed pieszą nawet bez konieczności awaryjnego hamowania. Biegły
uwzględnił materiał dowodowy, którym dysponował wydając pierwszą opinię (za wyjątkiem zeznań świadka Ł. M.),
uzupełniony o wyjaśnienia podejrzanego i zeznania świadka V. D. (opinia pisemna k. 148-172). Różnice we wnioskach
biegłego odnośnie możliwości awaryjnego hamowania na dystansie, który dzielił go od miejsca spostrzeżenia wynikają
z przyjętych przez biegłego w obu opiniach innych odległości od miejsca rozpoczęcia reagowania do miejsca potrącenia
(50,01 metra w pierwszej opinii, 44,9 metra w opinii uzupełniającej). Biegły wskazał na rozprawie, iż wiążąca w
głównej mierze jest opinia uzupełniająca, wydana po uzupełnieniu materiału dowodowego (k. 320). Ponadto, na etapie
postępowania sądowego w odpowiedzi na pytania obrońcy biegły sporządził kolejną pisemną opinię uzupełniającą,
wskazując w szczególności, że nie było możliwe ustalenie prędkości kolizyjnej innymi metodami, a na uzyskany w
obliczeniach wynik mają wpływ przed wszystkim kształt nadwozia oraz mechanizm potrącenia zależny od wzrostu
pieszego, natomiast zastosowana zależność pomiędzy prędkością kolizyjną a odległością odrzutu ciała pieszej nie
uwzględnia masy pojazdu ani masy pieszej (opinia pisemna k. 345-368). Biegły podtrzymał swoje wnioski na
rozprawie. Biegły podał, że jego ustalenia odnośnie tego, że piesza wychodziła z miejsca przed parkingiem koło latarni
a nie spomiędzy zaparkowanych samochodów wynikały z powypadkowego usytuowania odłamków reflektora (k.
482-483). W ocenie Sądu opinie biegłego B. M. zasługują na uwzględnienie jedynie w części, w jakiej biegły przyjął,
iż doszło do uderzenia przodu motocykla (jego lewej części) w lewy bok ciała pieszej, a nadto, że bezpośrednim
powodem zaistnienia wypadku było nieprawidłowe zachowanie się pieszej Z. Ś., która nie zachowała szczególnej
ostrożności wymaganej przy przekraczaniu jezdni, nie upewniła się czy może bezpiecznie przekroczyć jezdnię,
wymusiła pierwszeństwo kierującemu motocyklem. W tym zakresie wnioski biegłego korelują z zebranymi w sprawie
dowodami, zarówno zeznaniami świadków, jak i opinią biegłego A. K. (2). Sąd nie uwzględnił natomiast opinii biegłego
B. M. w części dotyczącej prędkości, z jaką poruszał się motocykl przed wypadkiem, miejsca potrącenia pieszej,
możliwości uniknięcia wypadku przez kierującego motocyklem oraz jego przyczynienia do zaistnienia wypadku.
W tym zakresie wnioski biegłego B. M. pozostają w sprzeczności z wnioskami biegłego A. K. (2), biegły B. M.
nie uzasadnił swoich wniosków w przekonujący sposób. W szczególności nie zasługuje na uwzględnienie sposób,
w jaki biegły ustalił prędkość motocykla przed zdarzeniem. W tym celu biegły wykorzystał wzór uwzględniający
zależność pomiędzy prędkością kolizyjną a odległością odrzutu wzdłużnego ciała pieszego dla zderzenia z pojazdem o
nadwoziu skrzynkowym, pomimo że w niniejszej sprawie doszło do zderzenia pieszej z motocyklem, a prawidłowość
zastosowania tego wzoru w niniejszej sprawie został zakwestionowana przez biegłego A. K. (2). W ocenie Sądu
biegły ustalając prędkość w oparciu o opisany powyżej wzór w sposób dowolny ustalił miejsce potrącenia pieszej, a
tym samym odległość odrzutu. Ustalenia biegłego w tym zakresie nie znajdują oparcia w treści zeznań świadków,
ani też w położeniu pierwszych odłamków reflektora. Kolejne wnioski biegłego odnośnie możliwości uniknięcia
wypadku przez kierującego motocyklem, podjętych przez niego manewrów, możliwości uniknięcia wypadku stanowią
konsekwencję błędnego ustalenia przez biegłego miejsca potrącenia i prędkości motocykla, tym samym nie zasługują
na uwzględnienie.
Kolejną opinię w niniejszej sprawie sporządził na etapie postępowania sądowego biegły sądowy ds. technicznej
i kryminalistycznej rekonstrukcji wypadków drogowych A. K. (1). Ustalając miejsce potrącenia biegły uwzględnił
lokalizację odłamków szkła pochodzących z rozbitego reflektora przedniego motocykla, które znajdowały się na prawej
połowie jezdni w odległości około 12 metrów za wylotem z przecznicy w prawo przy prawej krawędzi jezdni i na lewej
połowie jezdni za wjazdem do posesji nr (...) w pobliżu miejsca powypadkowego upadku dziecka. Biegły wskazał, że
potrącenie przed pierwszymi odłamkami jest silnie uprawdopodobnione rzeczowo, w logiczny sposób uzasadnił swoje
stanowisko, uwzględniając ruch pojazdów po wypadku, rodzaj szkła, z którego wykonany był reflektor. W ten sposób
biegły ustalił, że piesza przechodziła przez jezdnię około 3 metry przed pierwszymi odłamkami (niecałe 10 metrów
za przecznicą). Na tej podstawie biegły określi odległość przemieszczenia dziecka z rejonu potrącenia do miejsca
upadku na około 15 metrów. Biegły przyjął jako silnie uprawdopodobnione rzeczowo, że potrącenie miało miejsce na
prawej połowie jezdni, mając na uwadze, że na tej połowie zalegały pierwsze odłamki szkła. Biegły wskazał, że brak
jest rzeczowych dowodów pozwalających na wykazanie, że kierujący przekroczył dopuszczalną prędkość 50 km/h.
Biegły odniósł się również do opinii wydanych w sprawie przez biegłego B. M.. W szczególności biegły zakwestionował
przyjętą przez biegłego B. M. metodę obliczenia prędkości, podając, że nie ma zależności miarodajnych dla potrąceń
osób przez motocykle, zależności podawane dla samochodów bezkrytycznie przenoszone na motocykle być nie
mogą, a nadto, że również w przypadku potrąceń samochodami warunkiem stosowalności wzorów „na odrzut” jest
prowadzenie hamowania w chwili potrącenia, a warunek hamowania w niniejszej sprawie spełniony nie był. Biegły
przeprowadził analizę czasowo-przestrzenną , wskazują, że niezależnie czy potrącenie miało miejsce na prawej stronie
jezdni, na osi jezdni czy też na lewej połowie jezdni (2, 3, 4 metry od prawej krawędzi jezdni) zatrzymanie motocykla
przed torem biegu dziecka nie było możliwe. Biegły wskazał, że podjęty przez kierującego manewr skrętu w lewo był
typowy i co do zasady słuszny (pisemna opinia k.519-542). Opinia biegłego A. K. (2) jest pełna, jasna i kategoryczna.
Biegły w logiczny i przekonujący sposób uzasadnił swoje stanowisko. Ustalenia biegłego znajdują oparcie w zebranym
w sprawie materiale dowodowym. Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania tej opinii.
Ocena zebranych w sprawie dowodów wskazuje, że oskarżony swoim zachowaniem nie zrealizował znamion występku
z art. 177 § 2 k.k.
Występku z art. 177 § 2 k.k. dopuszcza się kto naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu
lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, którego następstwem jest śmierć innej osoby
albo ciężki uszczerbek na jej zdrowiu. W niniejszej sprawie brak jest podstaw do przyjęcia, aby Ł. M. naruszenia
zasady bezpieczeństwa obowiązujących w ruchu lądowym. Oskarżony poruszał się z prędkością administracyjnie
dozwoloną. Ocena okoliczności zdarzenia, w szczególności warunków atmosferycznych, pory dnia, natężenia ruchu
nie pozwala na przyjęcie, że oskarżony dla zachowania bezpiecznej jazdy winien poruszać się z prędkością niższą
niż dopuszczalna. Z tych względów Sąd przyjął, iż prędkość poruszania się motocykla była prędkością bezpieczną
w panujących warunkach. Brak jest również podstaw do uznania, że oskarżony nie obserwował w sposób należyty
przedpola jazdy. Sąd miał na uwadze, że wtargnięcie Z. Ś. na jezdnię było poprzedzone przejściem przez ulicę
dwójki innych dzieci, jednak ich zachowanie w żaden sposób nie wskazywało na to, że podąża za nimi kolejne
dziecko, tak więc obecność F. K. i W. S. (1) na jezdni nie mogła stanowić dla kierującego sygnału uzasadniającego
wzmożenie uwagi i ostrożności. Ponadto miejsce potrącenia nie znajdowało się w bezpośredniej bliskości szkoły czy
innej placówki mogącej wskazywać na możliwość pojawienia się dzieci na jezdni. W tym miejscu brak było również
wyznaczonego przejścia dla pieszych. Ocena zebranych w sprawie dowodów wskazuje, że piesza wbiegła na jezdnię
zza zaparkowanych po prawej stronie samochodów, oskarżony nie miał możliwości zatrzymania pojazdu przed pieszą
i uniknięcia wypadku, tym samym podjętego przez niego manewru obronnego polegającego na próbie ominięcia
pieszej nie można uznać za nieprawidłowy. Z tych względów Sąd przyjął, że do potrącenia i śmierci Z. Ś. nie doszło w
wyniku naruszenia przez oskarżonego zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym a bezpośrednią przyczyną wypadku
było zachowanie pieszej, która wtargnęła na jezdnię, nie ustępując pierwszeństwa kierującemu motocyklem. Z tych
względów Sąd uniewinnił Ł. M. od popełnienia zarzucanego mu czynu.
O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k., obciążając nimi Skarb Państwa.