Mini Przewodnik - Polska Niezwykła

Solina - Jezioro Solińskie
Dostałeś bezpłatny przewodnik z 7 atrakcjami. Chcesz więcej?
Za 2,46 zł otrzymasz wersję rozszerzoną z 21 miejscami. Kliknij w link:
http://www.polskaniezwykla.pl/miniprzewodnik/generate.aspx?lat=49,3954740666223&lng=22,4535012245178
Aby zobaczyć mapę miejsc zawartych w mini przewodniku kliknij lub skopiuj do przeglądarki poniższy link:
http://www.polskaniezwykla.pl/miniprzewodnik/map.aspx?lat=49.3954740666223&lng=22.4535012245178&pl=21
Solina
Jezioro Solińskie
Bieszczadzkie morze
Ciekawym miejscem jest największe polskie sztuczne
jezioro. Jego historia sięga lat 20. ubiegłego wieku.
Rozpoczęto wtedy budowę elektrowni w Myczkowcach.
Postanowiono wykorzystać fakt, że San poniżej
Myczkowców zatacza ogromny łuk i niesie dużo wody, co
stanowi wielki potencjał energetyczny. Niestety, po
wydrążeniu sztolni pod Grodziskiem prace przerwano.
Trzydzieści lat później zaprojektowano aż 16 stopni
wodnych na Sanie, ale na szczęście zrealizowano tylko
dwa: w Myczkowcach i w Solinie. Najpierw w latach 19561960 wzniesiono tamę i elektrownię w Myczkowcach. Po
1960 roku zrealizowano największe wówczas
przedsięwzięcie hydrotechniczne w Polsce. Zatrudniono
przy nim ponad 7 tys. ludzi - dolinę Sanu przegrodzono
betonową tamą o długości 664 m i wysokości 82 m.
Do dziś jest to największa zapora na terenie Polski (w jej
wnętrzu mieści się elektrownia, którą można zwiedzać).
Spiętrzone wody Sanu i Solinki zalały znaczne obszary i
utworzyły ogromne Jezioro Solińskie z dwoma
charakterystycznymi, długimi odnogami. W trakcie budowy
zlikwidowano kilka wsi i wysiedlono prawie 3 tys. osób.
Zagrody i cerkwie zniszczono lub przeniesiono, a miejsca
po nich zdezynfekowano. Szczątki z cmentarzy
ekshumowano i pochowano gdzie indziej. Żeby uniknąć
zanieczyszczenia zbiornika, wywieziono także obornik.
Dzisiaj jeziora Solińskie i Myczkowskie stanowią jedną z
największych atrakcji Bieszczadów. Solina, Jawor,
Wołkowyja, Chrewt czy sanatoria w Polańczyku przyciągają
tysiące osób. Jezioro Solińskie, zwane bieszczadzkim
morzem, jest idealnym akwenem dla wytrawnych żeglarzy,
którzy mogą się tutaj zmierzyć ze zmiennymi wiatrami.
Czekają na nich wspaniałe górskie krajobrazy oraz
mnóstwo urokliwych zatoczek.
49°23'44"N 22°27'13"E | na mapie:A
Bóbrka
Tablica upamiętniająca Józefa
Blizińskiego.
Józef Bliziński (1827 - 1893) dramaturg i komediopisarz
pozytywistyczny, uważany za spadkobiercę komedii
fredrowskiej. Jest autorem takich utworów jak: Imieniny,
Rozbitkowie, Pan Damazy, Marcowy kawaler, Rycerze
kieliszkowi czy Dzika Różyczka. Józef Bliziński poprzez
związek z Pelagią z Sokołowskich stał się właścicielem
tutejszego majątku. Zauroczony wioską położoną nieopodal
Sanu u podnóża Kozińca (521 m n.p.m.) i Żukowca (502 m
n.p.m.) postanowił wybudować dworek.
Dworek otoczony parkiem został wzniesiony w okolicy
gdzie strumyk Łobozewski wpada do Sanu. Mieszkał tutaj i
tworzył w latach 1876 - 1886. To tutaj powstała komedia
"Pan Damazy" - komedia, która na konkursie
dramatycznym w Krakowie zajęła I - sze miejsce. Komedia
"Pan Damazy" wystawiona między innymi na scenach:
Lwowa, Poznania czy Warszawy rozsławiła jego imię.
Dla uczczenia 10 - letniego pobytu poety w Bóbrce, na
terenie szkoły 20.10.2000 r. została odsłonięta tablica
pamiątkowa. Na tablicy umieszczonej na odłamie skalnym
umieszczony jest fragment jednego z listów poety "Na
początku 1876 roku nabyłem wioskę górską Bóbrkę nad
Sanem, w której Kaczkowski osadził był swego Nieczuję".
Józef Bliziński, listy.
49°24'55"N 22°26'55"E | na mapie:B
2
Bóbrka
Kapliczka pańszczyźniana (1848 r.).
Na skraju wioski, przy drodze do Myczkowiec stoi
przydrożna kapliczka. Kapliczka wzniesiona na rzucie
kwadratu, murowana i otynkowana zwieńczona jest
krzyżem prawosławnym z półksiężycem. W roku 2001
kapliczka została odnowiona. Wewnątrz kapliczki
umieszczony został obraz przedstawiający Matę Bożą z
Dzieciątkiem nazwany "Umileniem". Obraz ten namalował
miejscowy malarz Leon Chrapko.
Bóbrka
Galeria rzeźb przydrożnych.
Bóbrka - wieś malowniczo położona u stóp Kozińca i
Żukowca po raz pierwszy zaistniała na kartach historii w
1441 r. Występowała wówczas pod nazwą Bobrka i była
własnością szlachecką w dobrach Sobień - Lesko. Obecnie
jest to wieś letniskowa. Przybywając tutaj wśród licznych
atrakcji zobaczyć możemy monumentalne rzeźby ludowe.
Rzeźby te wykonane z drewna nawiązują do postaci
występujących w podaniach i legendach bieszczadzkich.
Ustawione są przy drodze głównej przebiegającej przez
wieś przed dwoma sklepami.
Kapliczka pańszczyźniana zbudowana w 1848 roku.
Powstała w czasie, kiedy na polecenie gubernatora Galicji
hrabiego Franciszka Stadiona (Franz Stadion hrabia
Warthausen) zniesiono pańszczyznę. Została więc
zbudowana dla uczczenia tego wydarzenia. Zgodnie z
ówczesnym zwyczajem chłopi zakopali pod nią księgi, w
których były zapisane ich powinności wobec dworu.
49°24'57"N 22°26'45"E | na mapie:D
49°24'57"N 22°26'57"E | na mapie:C
Bóbrka
Kościół Najświętszego Serca Pana
Jezusa
Jest to dawna cerkiew wzniesiona w latach 1937-39. Po
wojnie budynek świątyni zamieniony został na magazyn
spółdzielni produkcyjnej. W roku 1971 dawną cerkiew
przejął kościół rzymskokatolicki tworząc parafię pw.
Najświętszego Serca Pana Jezusa, która funkcjonuje do
dziś.
49°24'59"N 22°26'59"E | na mapie:E
3
Sprawdz na sklep.polskaniezwykla.pl
Myczków
Jan Nepomucen w kapliczce
skrzynkowej
Polańczyk
Uzdrowisko
W Polańczyku leczeniu podlegają schorzenia narządu ruchu
pochodzenia ortopedyczno-urazowego, reumatoidalnego i
neurologicznego oraz choroby dróg oddechowych.
Sanatorium Uzdrowiskowe Plon, ul. Zdrojowa 32, 38-610
Polańczyk
Na skraju małej obwodnicy bieszczadzkiej, w pobliżu stacji
benzynowej usytuowana jest kapliczka skrzynkowa.
Kapliczka wieńczy drewniany, obłożony gontem słup. Mała
drewniana kapliczka nakryta jest dwuspadowym gontowym
daszkiem. Wewnątrz za oszklonymi drzwiczkami
umieszczona jest figurka św. Jana Nepomucena
przyciskającego do piersi krucyfiks. Kapliczka
przypuszczalnie została wykonana pod koniec XIX lub na
początku XX wieku.
49°22'37"N 22°25'02"E | na mapie:G
49°22'26"N 22°26'13"E | na mapie:F
4
Myczków
Kościół parafialny MB Nieustającej
Pomocy, d. cerkiew greckokatolicka
pw. Zaśnięcia Matki Bożej
Od roku 1977 główna świątynią parafii w Myczkowie jest
jednak stojący obok pocerkiewny kościół Matki Boskiej
Nieustającej Pomocy.
49°22'46"N 22°24'48"E | na mapie:I
Niezwykłą rzadkością jest spotkać wieś, w której stoją obok
siebie dwie świątynie. A tak jest w Myczkowie,
bieszczadzkiej wsi leżącej tuż przy Jeziorze Solińskim, po
jego zachodniej stronie. Stoją tu dawna cerkiew oraz
kościół, pomiędzy którymi stoi współna dla tych światyń
dzwonnica.
W roku 1899 właściciel tej wsi Jan Nepomucen Zatorski
ufundował bowiem mieszkańcom Myczkowa cerkiew i
kościół. Cerkiew pw. Zaśnięcia Matki Bożej jest budowlą
murowaną, dwudzielną z pojedyńczą wieżą nad babińcem.
Jako cerkiew służyła do roku 1947, a później została
opuszczona i zaniedbana. Były nawet plany jej rozbiórki
jednak ich nie zrealizowano, a po roku 1954
wykorzystywano ją do celów gospodarczych, między innymi
jako magazyn maszyn rolniczych. Od roku 1977 cerkiew
służy jako kościół parafialny MB Nieustającej Pomocy.
49°22'48"N 22°24'49"E | na mapie:H
Myczków
Muzeum Kultury Bojków
We wsi Myczków położonej przy małej obwodnicy
bieszczadzkiej, w murowanym budynku nieopodal kościoła
mieści się Muzeum Kultury Bojków. Inicjatorem powstania
muzeum był lokalny regionalista i były nauczyciel Stanisław
Drozd.
Myczków
Neogotycki kościół pw.
Najświętszego Serca Pana Jezusa
Jest to niewielki, zbudowany w stylu neogotyckim
kościółek, który stoi obok zbudowanej bezpośrednio przed
nim dawnej cerkwi. Obydwie światynie ufundował Jan
Nepomucen Zatorski, ówczesny właściciel Myczkowa.
Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa został
poświęcony w roku 1900. Jednonawowy, z dwiema
wieżami i neogotyckim, dębowym ołtarzem z figurami
Najświętszego Serca Pana Jezusa w centrum i św. Piotra
oraz św. Jana Nepomucena po bokach. W niewielkich
bocznych ołtarzach umieszczono obrazy Matki Boskiej
Częstochowskiej i Matki Boskiej Bolesnej.
Pan Stanisław pochodził z mieszanej polsko -ruskiej rodziny
i dzięki temu od urodzenia stykał się z kulturą dwóch
narodów, z ich różnymi zwyczajami i obrzędami. Chcąc
uchronić od zapomnienia dziedzictwo kulturowe Bojków, w
większości przymusowo wysiedlonych z tych terenów po
zakończeniu II wojny światowej od lat gromadził
przedmioty powszechnego użytku stosowane w
gospodarstwie domowym jak i narzędzi używanych w
rolnictwie przez tą grupę etniczną.
Zebrane eksponaty pochodzą z Myczkowa i okolicznych
miejscowości między innymi z: Polańczyka, Berezki, Woli
Matiszowej, Wołkowyi, Terki, Bukowca, Bereźnicy Wyżnej
oraz Soliny. W zbiorach muzeum znajdują się także
oryginalne ludowe stroje bojkowskie oraz stroje polskiej
szlachty. Muzeum powstałe przy współpracy z władzami
5
gminy Solina zostało otwarte 5.05.2013 r.
Bojkowie to grupa etniczna mieszanego pochodzenia
(ruskiego i wołoskiego), która zamieszkiwała Karpaty
Wschodnie. W większości zostali wysiedleni w latach 194547 na teren dzisiejszej Ukrainy, a resztę w ramach akcji
"Wisła" rozproszono po terenie Polski, głównie na
zachodzie.
49°22'48"N 22°24'46"E | na mapie:J
Myczków
Popiersie Jana Pawła II.
Obok kościoła p.w. Serca Pana Jezusa, na prostym
kamiennym postumencie ustawione jest wykonane z brązu
popiersie bł. Jana Pawła II. Na umieszczonej poniżej
popiersia tablicy widnieje między innymi: data urodzenia i
śmierci papieża, herb papieski będący jednocześnie herbem
Stolicy Apostolskiej w latach 1978 - 2005 (tj. podczas
pontyfikatu Jana Pawła II) oraz wizerunek orła w koronie.
Popiersie zostało ustawione w 2011 r. po beatyfikacji Jana
Pawła II i w 30 - ta rocznicę parafii w Myczkowie.
49°22'46"N 22°24'47"E | na mapie:K
Polańczyk
Punkt widokowy na Sawinie
Punkt widokowy na Sawinie (516 m n.p.m.) jest
niewątpliwie najciekawszym miejscem widokowym w
Polańczyku. Z miejsca tego rozciąga się rozległa panorama
na Bieszczady Wysokie, Jezioro Solińskie i jego otoczenie.
Obserwację panoramy ułatwia tablica poglądowa z
zaznaczonymi wyspami i półwyspami na "bieszczadzkim
morzu" czy szczytami takimi jak: Smerek (1222 m n.p.m.) ,
Łopiennik (1069 m n.p.m.), Trohaniec 9939 m n.p.m.),
Magóra Łomiańska (1016 m n.p.m.) oraz pasmami górskimi
i połoninami: Caryńską (1297m n.p.m.) i Wetlińską (1255
m n.p.m.).
49°22'06"N 22°25'32"E | na mapie:L
6
Polańczyk
Bieszczadzki kurort
Polańczyk to stara wieś, istniała już w XVI wieku. Nazwa
wsi przyjęła się w XVII wieku od ówczesnych właścicieli Polańskich.
W latach 1961-1968, kiedy powstał Zalew Soliński,
Polańczyk zmienił się nie do poznania. Na półwyspie
położonym po wschodniej stronie, otoczonym wodami
Jeziora Solińskiego, zbudowano sanatoria, domy wczasowe,
a i mieszkańcy zaczęli przekształcać swoje gospodarstwa w
domy noclegowe dla turystów.
Status uzdrowiska Polańczyk posiada od 1999 roku, ale
lecznictwo uzdrowiskowe rozpoczęto dużo wcześniej, bo już
na początku lat 80. XX wieku. Jest tu grubo ponad 1000
miejsc dla kuracjuszy. Miejscowość ma także bogatą bazę
leczniczą. Posiada bardzo malowniczy krajobraz, piękne i
atrakcyjne tereny wycieczkowe, dobrą bazę
gastronomiczną. Są tu ponadto przystanie żeglarskie,
wypożyczalnie łódek, rowerów i kajaków, można odbyć
rejsy statkiem po Jeziorze Solińskim, a zimą dostępne są
wyciągi narciarskie - po prostu nie można się tutaj nudzić.
49°22'11"N 22°25'17"E | na mapie:M
Polańczyk
Wyspy na Jeziorze Solińskim
Jezioro Solińskie powstało w roku 1968 po spiętrzeniu rzek
Sanu i Solinki. Jest to największy sztuczny zbiornik
retencyjny w Polsce.
Pływając po jeziorze, można odwiedzić jedną zamieszkałą
lub trzy bezludne wyspy. Największą jest Wyspa Duża, tzw.
Energetyka, o powierzchni około 34 ha - można się na nią
dostać promem z Polańczyka. Na wyspie znajdują się
ośrodki wypoczynkowe i przystań z wypożyczalnią sprzętu
pływającego.
Kolejną wyspą Zalewu Solińskiego jest Wyspa Skalista
leżąca w pobliżu Półwyspu Brossa i dawnej miejscowości
Teleśnica Sanna. Wyspa ma dwa oblicza - z jednej strony
posiada strome urwisko, a z drugiej piaszczystą plażę.
Trzecią, najmniejszą, wysepką jest Wyspa Mała, zwana
również Zajęczą.
Na Jeziorze Solińskim można odnaleźć jeszcze jedną
wysepkę nazywaną Okresową. Jest to szczyt zatopionej
góry, który odkrywa się tylko przy bardzo niskim stanie
wody, dlatego określenie położenia wyspy jest bardzo
ciężkie. Znajduje się mniej więcej w połowie zalewu,
pomiędzy zaporą w Solinie a Cyplem Polańczyka.
Polańczyk
49°21'43"N 22°26'17"E | na mapie:O
Pozostałości parku dworskiego (XIX
w.)
Pozostałości parku dworskiego (XIX w.).
49°22'10"N 22°25'11"E | na mapie:N
7
Źródełko znajduje się u stóp wzniesienia, na którym stoi
sanktuarium Matki Bożej Pięknej Miłości. Przez wieki
służyło mieszkańcom i pasterzom. Z czasem zapomniane,
ponownie zostało odkryte w 2000 r. przez tutejszego
proboszcza. Po przeprowadzeniu niezbędnych praz
związanych z uporządkowaniem terenu wokół źródełka,
ujęciem wody oraz jego zadaszeniem w 2007 r. podczas
uroczystej mszy zostało poświęcone. Nad źródełkiem
umieszczona została drewniana płaskorzeźba Matki Bożej z
Dzieciątkiem. Na drodze do źródełka umieszczone zostały:
drewniana kapliczka z figurą Chrystusa Frasobliwego oraz
murowana z drewnianą figurą św. Franciszka.
49°21'48"N 22°25'27"E | na mapie:Q
Polańczyk
Sanktuarium Matki Bożej Pięknej
Miłości
Kościół, d. cerkiew greckokatolicka (1907).
49°21'59"N 22°25'21"E | na mapie:P
Łobozew Górny
Drewniany kościół (1887)
Łobozew Górny to bieszczadzka wieś leżąca kilka
kilometrów na wschód od Jeziora Solińskiego. Lokowana na
początku XVI wieku przez Kmitów. Po drugiej wojnie
światowej do roku 1951 należała do ZSRR, ale wróciła do
Polski w wyniku umowy o zmianie granic z 15 lutego 1951
roku. Pierwsze pisane wzmianki o niej pochodzą z 1526
roku.
Drewniany kościół Najświętszego Serca Jezusa zbudowany
w roku 1887 był później przebudowywany, a ostateczny
wygląd zyskał po poważnym remoncie w latach 1999 2003. Jest niezbyt okazałą jednonawową, oszalowaną
światynią z dwukalenicowym dachem. wyposażenie
kościoła jest współczesne. Obok stoi również drewniana,
konstrukcji słupowej i oszalowana dzwonnica, której
wyglad jest bardzo zsynchronizowany z kościółkiem.
Ostatrni remont kościoła dotyczył również jej.
49°23'55"N 22°31'01"E | na mapie:R
Sprawdz na sklep.polskaniezwykla.pl
Berezka
Polańczyk
Park dworski (XVI w.)
Źródełko.
Park dworski, pozostałości fortyfikacji ziemnych dworu
8
obronnego (XVI w.).
49°23'33"N 22°23'14"E | na mapie:S
Berezka
Kościół p.w. Wniebowzięcia NMP
Kościół p.w. Wniebowzięcia NMP jest nowym, niewielkim
kościołem. Kościół niczym specjalnie się nie wyróżnia. Na
uwagę jednak zasługuje w jakich "bólach się rodził".
We wsi Berezka położonej nad potokiem Bereźnica
nieliczna grupa wiernych nie miała świątyni
rzymskokatolickiej, była tutaj jedynie cerkiew unicka z 1868
r. Na msze udawali się więc początkowo do Hoczewa a
następnie do Polańczyka. Po II wojnie światowej zbierali
się również na starym cmentarzu, przy niewielkiej kapliczce
grobowej z 1870 r. Z uwagi na to, że pomimo starań
ówczesne władze nie wyrażały zgody na budowę kościoła,
wierni podstępem w 1973 r. w jedną niedzielę powiększyli
kaplicę o około 20 m² i tym sposobem powstał
maleńki kościółek. Po długoletnich staraniach 7.07.1986 r.
uzyskano zezwolenie na budowę kościoła.
Świątynię wzniesiono wg projektu inż. S. Paprowicza z
Krosna. Jeszcze tego samego roku 13 października wokół
istniejącej kaplicy wykonano fundamenty kościoła. Trzy lata
później 13.10.1990 r. kościół został poświęcony.
Jest to niewielka świątynia wzniesiona na rzucie prostokąta
z węższą kruchtą i przykryta dwuspadowym dachem, nad
którym góruje niewielka wieżyczka. Obok kościoła stoi
metalowa dzwonnica przykryta drewnianym dachem.
Zawieszony dzwon o wadze 235 kg został wykonany w
odlewni dzwonów w Przemyślu. Na dzwonie widniej napis
"Imię moje Jan Paweł II - gi, nie lękajcie się przyjąć
Chrystusa".
Pańskiego
Wieś Berezka lokowana na prawie wołoskim do połowy
XVIII w. należała do Balów, którzy zbudowali tu obronny
dwór. Kolejni właściciele Fredrowie wokół dworu założyli
park krajobrazowy. W następnych latach majątek
przechodził w ręce kolejnych właścicieli, a po II wojnie
światowej w wyniku tzw. reformy rolnej został
upaństwowiony. Obecnie jest to wieś letniskowa leżąca
przy małej obwodnicy bieszczadzkiej.
Po majątku pozostały resztki parku dworskiego oraz ruiny
cerkwi greckokatolickiej wzniesionej w XIX wieku.
Murowana cerkiew pw. Przemienienia Pańskiego została
wzniesiona w 1868 r. na miejscu poprzedniej, drewnianej
zbudowanej w 1444 r. Data ta bowiem widniała na jednej z
belek po rozebranej cerkwi, po której część materiału
została użyta do budowy nowej świątyni.
Murowany obiekt powstał na planie ośmiokąta z
prostokątnym prezbiterium i przedsionkiem. Nad nawą
znajdowała się ośmiopolowa kopuła konstrukcji drewnianej
zwieńczona krzyżem co oznaczało, że cerkiew oddaje
chwałę Jezusowi Chrystusowi. Obok postawiona była
dzwonnica z zawieszonymi dwoma dzwonami. Na
dzwonach tych pochodzących z 1671 i 1697 roku widniały
ruskie napisy.
Po wojnie w ramach akcji "Wisła" wszystkich mieszkańców
Berezki wysiedlono, a opuszczona cerkiew powoli popadała
w ruinę. Pozostały po niej mury do wysokości gzymsu
koronującego, na których rosną krzewy i małe drzewka.
Przy ruinach stoi drewniany krzyż z tablicami pamiątkowymi
o treści "Pamięci parafian z Berezki, Woli Matuszowej oraz
Niżnej Bereźnicy, którzy tą cerkiew budowali......."
49°23'34"N 22°23'06"E | na mapie:U
49°23'31"N 22°23'09"E | na mapie:T
Cisna
W sercu Bieszczadów
Berezka
Ruiny cerkwi pw. Przemienienia
Gmina Cisna leży w sercu Bieszczadów, i stanowi
jeden z ostatnich tak dzikich i czystych zakątków
Europy. Pierwsze udokumentowane informacje o
Cisnej mamy z 1552 r., zaś pierwsze ślady
9
osadnictwana tym terenie pochodzą z czasów
państwa rzymskiego, z 1. poł. II w. ne.
Z Cisnej prowadzą liczne szlaki na malownicze
połoniny. Najwyższymi wzniesieniami na terenie
gminy Cisna są: Połonina Wetlińska z kulminacją
Roh (1255 m n.p.m.), Smerek (1222 m n.p.m.), Jasło
(1153 m n.p.m.), Łopiennik (1069 m n.p.m.).
Wspaniałych wrażeń może dostarczyć obwodnica
bieszczadzka, która biegnnie przez Ustrzyki Górne,
Brzegi Górne i Wetlinę, a następnie przez Baligród
prowadzi w stronę Leska. Pięknych widoków
możemy się spodziewać jadąc tzw. drogą karpacką.
Jest ona przedłużeniem południowej części
obwodnicy bieszczadzkiej i prowadzi na zachód,
łącząc rozległe góry Smolnika i Komańczy. Cisna
znajduje się na rozstaju tych dróg, rozciągają się stąd
widoki na najpiękniejsze bieszczadzkie pasma..
Część obszaru gminy wchodzi w skład
Bieszczadzkiego Parku Narodowego, a reszta
znajduje się w granicach Ciśniańsko-Wetlińskiego
Parku Krajobrazowego. Znajdują się tu dwa
rezerwaty przyrody: rezerwat Olszyna Łęgowa w
Kalnicy o powierzchni 13,69 ha, ze stanowiskiem
olszy czarnej oraz rezerwat krajobrazowy Sine Wiry o
powierzchni 450 ha.
Normal 0 21 false false false
MicrosoftInternetExplorer4
Normal 0 21 false
false false
MicrosoftInternetExplorer4
Autorzy zdjęć (w kolejności): fot. A. Kobzińska, WWAT,
WWAT, WWAT, gorofil, WWAT, WWAT, fot. arch.
www.polskaniezwykla.pl, fot. arch.
www.polskaniezwykla.pl, WWAT, WWAT, WWAT, sonia27,
BogdanP, Sanka, fot. arch. www.polskaniezwykla.pl,
WWAT, WWAT, WWAT
Przewodnik wygenerowany w serwisie
www.polskaniezwykla.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
Żadna część ani całość Mini przewodnika nie może być
reprodukowana ani przetwarzana w sposób elektroniczny,
mechaniczny, fotograficzny i inny; nie może być użyta do
innej publikacji oraz przechowywana w jakiejkolwiek bazie
danych bez pisemnej zgody Administratora serwisu.
Copyright © 2007 Polska Niezwykła
Wygenerowano:
poniedziałek 06 marca 2017 23:34:05
W 89% powierzchnię gminy zajmują lasy
zmamieszkałe przez dziką zwierzynę. Występują tu
m.in. jelenie szlachetne, sarny, wilki, rysie, dziki,
niedźwiedzie i żbiki. Część południowo-zachodnią
gminy prawie w całości pokrywają lasy, stwarzając
warunki do uprawiania turystyki w otoczeniu czystej
i nieskażonej przyrody.
Źródło: materiały własne UG
49°12'42"N 22°19'44"E
10