Doświadczenia Kanadyjskiego Towarzystwa Aloplastyki w

Doświadczenia Kanadyjskiego Towarzystwa Aloplastyki w aloplastyce
powierzchniowej biodra
ANALIZA 2773 BIODER
Canadian Arthroplasty Society
From the Canadian Arthroplasty Society, Canada
Bone Joint J 2013;95-B:1045–1051.
Celem tego badania były dwa zagadnienia : pierwsze – ocena czy pięcioletnie wyniki
aloplastyki powierzchniowej (HRA) w Kanadzie usprawiedliwiają kontynuowanie
stosowania HRA i drugie – czy uzasadniony był dobór pacjentów do tego zabiegu.
To były badania retrospektywne grupowe, obejmujące przegląd 2773 HRA
wykonanych między styczniem 2001 a grudniem 2008 roku w 11 ośrodkach w
Kanadzie. Model proporcjonalnych zagrożeń Cox’a zastosowano do analizy
zagrożeń w niepowodzeniu HRA. Na podstawie analizy przeżycia Kaplan–Meier’a
oceniono skumulowany wskaźnik przeżycia w ciągu pięciu lat. Oceniane czynniki
zawierały wiek, płeć, masę wagi ciała, patologię biodra przed zabiegiem,
doświadczenia chirurga, dojście operacyjne oraz wielkość i typ implantów.
Analizowano także najczęstsze przyczyny niepowodzeń. Te 2773 HRAs
przeprowadzone były u 2450 pacjentów: 2127 u mężczyzn i 646 u kobiet. Średni
wiek pacjentów w dniu operacji wynosił 50.5 lat (SD 8.72; 18 do 82) a średni okres
obserwacji wynosił 3.4 lat (SD 2.2; 2 do 10.1). Podczas ostatniego badania
kontrolnego 101 HRAs (3.6%) wymagało zabiegów rewizyjnych. Stosując zabieg
rewizyjny ze wszystkich przyczyn jako punkt końcowy, współczynnik przeżycia
Kaplan–Meier’a wykazał skumulowany okres przeżycia wynoszący 96.4% (95%
przedział ufności (CI) 96.1 do 96.9) po pięciu latach. W odniesieniu do płci,
całkowite przeżycie pięcioletnie wynosiło 97.4% (95% CI 97.1 do 97.7) u mężczyzn i
93.6% u kobiet (95% CI 92.6 do 94.6). Płeć męska, mniejszy element udowy ,
specyficzny typ implantu i rozpoznanie choroby biodra w wieku dziecięcym związane
były z większym ryzykiem niepowodzeń. Najczęstszą przyczyną niepowodzenia było
złamanie szyjki kości udowej, po którym dochodziło do obluzowania elementu
udowego.
Częstość niepowodzenia po HRA po pięciu latach usprawiedliwia dalsze stosowanie
tej techniki u mężczyzn. Płeć żeńska stanowi niezależny czynnik niepowodzenia, a
większa częstość niepowodzeń u kobiet po 5 latach pozwala autorom do zalecania tej
techniki tylko w wyjątkowych przypadkach u kobiet.