Badania diagnozujące zakażenie leptospirozą.

Leptospiroza jest to odzwierzęca choroba zakaźna człowieka, spotykana na całym
świecie, najczęściej w krajach o ciepłym klimacie. Wywołują ją krętki z rodzaju
Leptospira. Głównym rezerwuarem zarazka i źródłem zakażenia dla człowieka w strefie
klimatu umiarkowanego są zwierzęta domowe (psy, świnie, bydło) oraz dzikie (gryzonie).
W niektórych rejonach ponad 50% szczurów jest zakażonych leptospirami. Człowiek
zakaża się przez kontakt z moczem zakażonych osobników pośrednio np. przez
zanieczyszczoną odchodami zakażonych zwierząt wodą lub glebą. Do zakażenia u
człowieka dochodzi najczęściej przez uszkodzoną skórę, błony śluzowe nosa, oczu,
rzadziej przez przewód pokarmowy. Grupy zawodowe szczególnie narażone to: obsługa
zwierząt, lekarze weterynarii, pracownicy zakładów mięsnych, górnicy, pracownicy
melioracji, kanałów. Okres wylegania wynosi od 2 do 26 dni, średnio 10 dni. Obraz
kliniczny leptospirozy charakteryzuje się dużą różnorodnością objawów chorobowych,
przy jednoczesnym braku objawów jednoznacznie wskazujących na zakażenie
leptospirami. Bez względu na rodzaj leptospirozy jej objawy kliniczne układają się w
pewnych stałych zespołach. Poszczególne leptospirozy różnią się między sobą tylko
objawami dodatkowymi. Objawy typowe występujące najczęściej to: ostry początek,
wysoka gorączka o przebiegu przeważnie dwufazowym, zespół wątrobowo-nerkowy,
zajęcie opon mózgowych, bóle mięśniowe, zapalenie spojówek, rozszerzenie naczyń
skórnych, podciśnienie tętnicze, względna bradykardia, charakterystyczny obraz
hematologiczny. Warunkiem postawienia ostatecznego rozpoznania leptospirozy jest
laboratoryjne potwierdzenie zachorowania. Pracownia Leptospir WSSE we Wrocławiu
stosuje serologiczną metodę aglutynacji mikroskopowej (MAT/OAM), która polega na
reakcji równych objętości odpowiednio rozcieńczonej surowicy badanej i antygenu, którą
stanowi żywa kultura leptospir. Materiałem do badań są : surowica 1-2 ml lub krew 5-6
ml bez antykoagulantów (10-14 dzień choroby).