Homilia wygłoszona przez Ks. Abpa Wiktora Skworca w czasie

PokójiDobro–toimionamiłosierdzia!
HomiliaArcybiskupaKatowickiegowygłoszonawczasieMszyŚwiętejzudzieleniemświęceń
DiakonatuiPrezbiteratuuOjcówFranciszkanów;
Katowice–Panewniki02/04/2016r.
Za chwilę dokona się niezwykła przemiana w waszym młodym życiu. Przez
apostolski gest nałożenia rąk i modlitwę święceń Bóg Ojciec przez Chrystusa w Duchu
Świętym uczyni was prezbiterami, wypalając na duszy niezatarte znamię nowej
egzystencji,byciajakJezus.DawamwładzęuobecnianiaGowświecieigłoszeniawNim
wszystkimnarodomewangelii.
Jednocześnie wy sami oddacie ciała i dusze swoje na wyłączną służbę Bogu
w Chrystusowym Kościele, a także wszędzie tam, gdzie potrzeba, aby głoszone było
słowożycia.
A wasi młodsi współbracia zostaną ustanowieni diakonami – również dla
głoszenia,służbyiposługiwaniaubogim.
Dzisiejsza Ewangelia podpowiada, że jako diakoni i prezbiterzy, zostaniecie
posłanidouczniówJezusaogarniętychsmutkiem(por.Mk16,9-15).
Na miażdżącą wszelką aktywność apostolską, misyjną siłę smutku, duchowej
apatii wskazywał nieraz papież Franciszek. Także pośród nas żyją ludzie ochrzczeni,
więc zanurzeni w śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa, którzy wciąż tkwią w ciemności
WielkiegoPiątku.Krzyżniejestdlanichbramą,leczmurem,przezktóryniepotrafiąsię
przebić. Wieść o zmartwychwstaniu przyjmują z niedowierzaniem i kładą ją między
bajkisnująccorazbardziejpesymistycznewizjeludzkichdziejów.
Doludzizarażonychsmutkiem(acedią),doludzibeznadziejnych–toznaczybez
nadziei-posyławasJezus,jaktouczyniłprzezświętąMarięMagdalenę,apotemtakże
przezdwóchuczniówpowracającychbłyskawiczniezwyprawydoEmaus.Posyławasz
orędziemradości,nadziei–„Otodzień,któryPanuczynił!Radujmysięwnimiweselmy!”
(Ps 118). To orędzie – jak mówi sam Jezus do Jedenastu – ma dotrzeć do wszelkiego
stworzenia.
Jakże bliskie jest to posłanie duchowości św. Franciszka! Ma być głoszone
wszelkiemu stworzeniu, a więc braciom słońcu i Księżycowi, siostrom gwiazdom,
wiatrowiipowietrzu,wodziepożytecznej,pokornejiczystej,bratuogniowi,mocnemui
krzepkiemu,matceziemi,któranaskarmiiodziewa,wreszciesiostrześmiercicielesnej,
którejżadenczłowiekżywyuniknąćniemoże.
Kapłan jest głosicielem radosnej nowiny o zbawieniu, które jest dane całemu
światu.Idźciewięciwywtymsamymduchupełnićswojąapostolskąmisję!
Drodzy!
Potrzeba, aby ludzie, szczególnie wrodzy kapłanom, Kościołowi i Bogu, widzieli
w was odważnych heroldów ewangelii. Nie martwcie się tym, że będziecie odbierani,
jakoludzieprościijakbynieuczeni;Bógwybierato,coniemocne,słabe,nieuczone,aby
mocJegodziałaniaobjawiłasięwnaszychśmiertelnychciałach,wglinianychnaczyniach
naszychserc.AbyzNiegobyłaowaprzeogromnamoc,anieznas.
Dalej trzeba, aby świat rozpoznawał w was uczniów Jezusa, towarzyszy – jak
czytamy w Dziejach Apostolskich. Towarzysz to ktoś więcej niż uczeń. Jezus tych
ostatnichmiałwielu,aletowarzyszy,którzyzNimchodzili,jedli,pili,którzyzNimstale
przebywali–tychmiałniewielu.
Słowo„towarzysz”niekojarzysięwPolsce–przynajmniejstarszemupokoleniu
-zbytdobrze,manawetznaczeniepejoratywneiprześmiewcze,alenapoczątku,kiedy
„towarzysz”pojawiłsięwnaszejmowieojczystejtakniebyło.
Wśród wielu znaczeń, jakie to słowo miało w staropolszczyźnie, chciałbym
przywołać następujące: szlachcic zaciągający się do chorągwi husarskiej lub pancernej
zwłasnympocztem,czeladnik,przyjaciel,druh,ktoś,ktoprzebywa,spędzaczaszkimś,
uczestnik,pomocnik,zaufany…
Ileż w tych synonimach (słowach) ewangelicznej treści! Bo czyż nie jesteście
obdarzeniduchowymszlachectwemkapłańskiejposługi,abyzaciągnąćsiępodsztandar
Chrystusa? Czy nie jesteście czeladnikami, którzy od swego Mistrza i Pana uczą się
pasterskiejmiłościitroskioowce?CzyChrystusnienazywawasswoimiprzyjaciółmi,
pomocnikami? Czy nie uczynił was swoimi zaufanymi, którym objawia największe
tajemnicewiary?
Na te pytania jest tylko jedna odpowiedź i jedna z nich wypływająca
odpowiedzialność.
Niechwięcwaszeżycietożsamezposługąkapłańskąbędzieurzeczywistnieniem
owego znaczeniowego bogactwa słowa „towarzysz”. Także względem waszych braci
wkapłaństwie,zktórymiwinniścietworzyćmiłującąsięwspólnotęuczniówPana.
Umiłowani!
Uczniowie Jezusa widzieli Go takim, jakim w naszych czasach ujrzała Go
św.SiostraFaustyna.Tensam,Zmartwychwstałyobjawiłsięimipóźniejszejapostołce
Bożego Miłosierdzia. Ten sam przychodzi do was, abyście w świecie byli sekretarzami
Jego miłości miłosiernej abyście spełniając swoje powołanie „spisali” się podejmując
codziennieiwytrwaleczynymiłosierdzia!
Miłosierdzie okazujcie również modlitwą wstawienniczą - jesteście wezwani do
tego,bysięmodlićzasiebienawzajem…
Módlciesięwspólnie,przyjmujączwiarązapewnienieChrystusa,żenawetmała
wspólnota uczniów, gromadząca się na modlitwę - może doświadczać Jego obecności
i wypraszać Jego miłosierdzie – dla nas i świata całego, i tak wpływać na losy ludzkiej
rodziny.Czyńcietoprzedewszystkimtymiśrodkami,którewwieczernikuzostawiłnam
Jezus.NaJegopamiątkęspotykamysięwewspólnocieeucharystycznejinaśladujemyGo,
nietylkokonsekrującchlebiwino.
PrzecieżpolecenieJezusa:Toczyńciemamojąpamiątkę,odnosisiętakżedoJegogestu
umywanianóg.Abytoczynić–musiszsiępochylićanawetuklęknąćprzedczłowiekiem
iuniżyćsiędosamejziemi.
Zadanie podejmowania czynów miłosierdzia, pięknie oddają dwa słowa
franciszkańskiego pozdrowienia: Pokój i Dobro! Pokój był pierwszym darem
Zmartwychwstałego,pierwszymsłowem,jakiewyrzekłdoapostołów.Pokójbyłrównież
treścią jednego z błogosławieństw. Idziecie w świat z tym samym orędziem pokoju
izadaniemczynieniapokoju.
Uniwersalnedobro,którepochodziodBoga,zostałonamofiarowaneprzezmękę
i śmierć Chrystusa. Oba – pokój i dobro – to imiona miłosierdzia Boga, które objawił
wswoimSynu.
Niech się staną również imionami kapłańskiej posługi - diakona i prezbitera
–wświecierozdartymniepokojemizłem,wojnamiinienawiścią.
Jakoduchowisynowieśw.Franciszkaczęstomodliliściesięjegopięknąmodlitwą
–uczyńmnie,Panie,narzędziempokoju…
Niechsłowatejmodlitwytowarzysząwamkażdegodniawaszejsłużbyludziom:
Tam,gdzienienawiść–siejciemiłość,
gdziekrzywda–przebaczenie,
gdziezwątpienie–wiarę,
gdzierozpacz–nadzieję,
gdziemrok–światło,
tamgdziesmutek–radość.
Szukajcienietylepociechy,
ilepociechędawajcie;
nietylezrozumienia,leczbyścierozumieli
nietylemiłości,ilekochaniainnych.
Albowiemdając–otrzymacie,
przebaczając–zyskacieprzebaczenie,
aumierając–narodziciesiędożyciawiecznego.
† Wiktor Skworc
ARCYBISKUP METROPOLITA
KATOWICKI