nr24 z 29.11 - Lipnica Wielka na Orawie

RADA GMINY LIPNICA WIELKA NA ORAWIE
PARAFIA ŚW. ŁUKASZA • PARAFIA ŚW. JADWIGI KRÓLOWEJ
29 listopada 2009 • NR 24(700)
DODATEK BEZPŁATNY DO TYGODNIKA RODZIN KATOLICKICH „ŹRÓDŁO”
Adwent czasem radosnego
oczekiwania na Zbawiciela
Część
I
„Człowiekowi, który dąży do komunii z Bogiem, Adwent, a przede
wszystkim Boże Narodzenie, przypominają, że to Bóg postanowił wyjść
nam naprzeciw. Stając się dzieckiem, Jezus przyjął naszą naturę i ustanowił
Jan Paweł II
na zawsze przymierze z całą ludzkością.” 1. Czym jest Adwent ?
Przewodnią myśl Adwentu stanowi
oczekiwanie na przyjście Pana. Wskazuje na to sama nazwa „Adwent”, pochodząca od wyrazu łacińskiego adventus. Słowo to miało w Rzymie specjalne
znaczenie, a mianowicie oznaczało uroczyste wejście możnowładcy w granice
swych posiadłości. W języku kościelnym
w pierwszych wiekach chrześcijaństwa
słowo to przyjęło się do oznaczenia tajemnicy Objawienia.
Adwent to zejście Boga do ludzi,
aby ich opromienić światłem prawdy,
to również przyjście Syna Człowieczego. Słusznie więc można powiedzieć, że
nauka katolicka mówi o podwójnym Adwencie, a raczej o dwu etapach rozwoju
Objawienia: Objawienie łaski i ostateczne
Objawienie chwały. Pierwszy Adwent
jest przyjściem w miłosierdziu, a dopiero
drugi będzie przyjściem w sprawiedliwości. Pierwszym aktem Zbawienia jest
tajemnica Wcielenia Słowa Bożego, które
stało się ciałem, aby zamieszkać między
nami. Ostatnim aktem, zakończeniem
Odkupienia, będzie drugi Adwent, czyli
Sąd Ostateczny, tak jasno zapowiedziany przez Jezusa i jego uczniów.
Misja Kościoła katolickiego dopełnia się między tymi dwoma Adwentami:
opiera się na przyjściu Zbawiciela i dąży
do Jego powrotu. We wprowadzeniu do
nowego kalendarza liturgicznego czytamy: „Adwent posiada podwójny charakter: jest bowiem czasem przygotowania na uroczystość Bożego Narodzenia, w czasie którego wspomina się
przyjście Chrystusa – i jednocześnie
czasem, w którym przez to wspomnienie skierowuje się myśl na oczekiwanie drugiego przyjścia Chrystusa na
końcu wieków. Te dwie racje ukazują
okres Adwentu jako czas pobożnego
i radosnego oczekiwania”.
Chrystus stał się pomostem między
Bogiem a ludźmi, gdyż przyniósł nam
od swego Ojca przebaczenie, światłość
i radość nowego życia i dał nam nade
wszystko łaskę uświęcającą, czyli istotny
udział w życiu samego Boga. Co więcej
przyjście Chrystusa jest darem, który
ludzkość może przyjąć, lub odrzucić; talentem, który musi obfitować, nasieniem,
►
które musi się rozwinąć. Chrystus-Siewca
Dzis w
„Gminnych Nowinach”
przeczytacie:
• Adwent czasem
radosnego
oczekiwania na
Zbawiciela
• Nowa
nawierzchnia
asfaltowa przez
Lipnicę Wielką
• „Do wolności
Ojczyzny przez
krzyż”
• Górale ślubują
• W czym mądrość
i siła Podhalan
• XIII Krakowskie
Targi Książki
29 listopada 2009
GMINNE NOWINY
► wróci na dzień żniwa jako Gospodarz, by zebrać plon.
Adwent jest więc okresem, w którym uświadamiamy
sobie, że życie chrześcijańskie jest oczekiwaniem. Nie
jest to jednak oczekiwanie bezpłodne i bierne, liczące jedynie na rychły powrót Chrystusa, któremu wystarczyłoby oddać zakopane w ziemi talenty. Jest to oczekiwanie
czynne, wzmacniane stale łaską obecności Bożej,
która dopomaga nam odnaleźć drogi wiodące do Stwórcy. Adwent jest czasem oczekiwania i rodzącej się w nas
tęsknoty za Bożym królestwem. To właśnie ono powinno
być naszym najszczerszym pragnieniem i prośbą. Królestwo Boże stale powinno w nas wzrastać na podobieństwo ziarnka gorczycy. Stąd wołanie Adwentu: „Adweniat regnum tuum – Przyjdź królestwo Twoje!”
Adwent jest trwającą cztery tygodnie drugą prośbą
Modlitwy Pańskiej „Ojcze nasz”. Wspaniały trójdźwięk:
Izajasz, Jan Chrzciciel i Najświętsza Maryja Panna – to
akord o przedziwnej harmonii: tęsknota, pokuta i zjednoczenie z Bogiem. Taka właśnie teologia została wyrażona
w tekstach i obchodach liturgicznych Adwentu.
2. Geneza Adwentu
Początki Adwentu sięgają II połowy IV wieku, czyli
tego samego czasu jak zaczęto obchodzić święta Bożego Narodzenia. Najwcześniejsze ślady Adwentu można
zaobserwować w liturgii hiszpańskiej i galicyjskiej. W roku
380 odbył się Synod w Sarragosie, gdzie ustalono, że
w okresie od 17 grudnia do 6 stycznia codziennie należy gorliwie brać udział we mszy świętej. Stąd wzięły się
roraty, a Adwent nabrał wymiaru pokutnego i ascetycznego. Podobne zalecenia w V wieku wydał biskup Galicji
z tym, że od 11 listopada do świąt Bożego Narodzenia.
W Rzymie Adwent zaczęto obchodzić dopiero pod
koniec VI wieku. Miał tu formę radosnego oczekiwania
na narodzenie Jezusa, nie było postów ani innych praktyk pokutnych. Zalecenia liturgiczne dotyczące Adwentu ujednolicił papież Grzegorz Wielki. Od tego momentu
adwent trwa cztery tygodnie, jest to okres pokutny, a zarazem pełen radości i oczekiwania na przyjście Chrystusa.
3. Zwyczaje adwentowe
a. Roraty
Roraty bądź też bardziej poprawnie Msza Św. Roratnia jest to pierwsza msza o wschodzie słońca w okresie
Adwentu. To Msza Święta ku czci Najświętszej Maryi
Panny Niepokalanie Poczętej – Patronki Adwentu.
Głównym elementem Rorat jest świeca zwana roratką,
która umieszczana jest w pobliżu ołtarza jedynie w Adwencie. Na Msze Św. roratnie dzieci tradycyjnie przychodzą z lampionami.
b. Wieniec adwentowy
Wieniec adwentowy - jest to wieniec wykonany z gałązek drzewa iglastego, w którym umieszczone są cztery
świece, które zapala się kolejno w każdą niedzielę Adwentu.
Tradycja wieńca adwentowego sięga I połowy
XIX w. Po raz pierwszy wykonał go w roku 1839 pastor
z Hamburga (Niemcy) – Johann Heinrich Wichern. Wie-
NR 24(700)/
niec wprowadzał świąteczny nastrój do świetlicy w prowadzonej przez pastora szkole dla sierot. Wieniec pastora
był okręgiem o średnicy około dwóch metrów, na którym
znajdowały się 24 świece. Zielonymi gałązkami zaczęto
go ozdabiać dopiero po jakimś czasie. Wieniec Wichern’a
rozprzestrzenił się po całym świecie, ale obecnie zamiast
24 świec, umieszcza się na nim cztery, symbolizujące niedziele adwentu. Ma on bogatą symbolikę – światło świecy
– czyli światło Chrystusa, zielone gałązki – czyli życie
wieczne, kształt okręgu – co przypomina, że Bóg nie ma
początku ani końca. W każdą niedzielę adwentu pastor
zapalał jedną dużą świecę, a dzieci codziennie – jedną
małą.
W latach 20. XX w. Adwent przyjął się wśród katolików, a w 1925 r. pojawił się w Polsce. Dziś w Polsce
wieniec robi się na kole drucianym o średnicy 20 – 40 cm
przeważnie z gałązek drzew iglastych, ale także z liści laurowych, mahoniowych. Następnie umieszcza się w stroiku
cztery świece, z reguły fioletowe. Wieniec umieszcza się
na wstążkach pod sufitem, bądź ustawia na widocznym
miejscu zarówno w kościołach jak i domach.
Symbolika świec:
I świeca – symbol przebaczenia przez
Boga nieposłuszeństwa Adamowi i Ewie
II świeca
– symbol wdzięczności za dar
Ziemi Obiecanej
III świeca
– symbol radości króla Dawida
z przymierza z Bogiem
IV świeca
– symbol nauczania proroków,
głoszących przyjście Mesjasza
c. Lampion adwentowy
Lampion adwentowy – lampion, który dzieci noszą
do kościoła na roraty. Kiedyś lampion przygotowywało
się własnoręcznie z kartonu, a do środka wkładało się
świecę. Lampion ma kształt czworoboku, którego ścianki
są ozdobione symbolami chrześcijańskimi lub scenami
biblijnymi. Dziś można kupić gotowe lampiony robione
z metalu, bądź plastiku, a w środku dla bezpieczeństwa
umieszczona jest żarówka, która zasilana jest bateriami.
d. Świeca Maryjna
Świeca Maryjna jest to świeca adwentowa palona
w domach w Święto Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny, czyli 8 grudnia. Tę świecę ustawia się
w kościele w wieczór poprzedzający święto. Ma ona jasny kolor, a na niej namalowane są symbole maryjne lub
postać Maryi. Dodatkowo świecę można ozdobić zielenią
i kwiatami. Po poświęceniu świecy wspólnie odśpiewuje
się Magificat, odmawia tajemnicę różańca (Zwiastowanie)
i śpiewa się pieśni maryjne.
e. Świeca roratnia
Świeca roratnia, inaczej roratka to świeca adwentowa palona w czasie mszy roratnich. Jest ona koloru
białego, rzadziej jasno-żółtego i przyzdobiona jest niebieską wstążką i mirtem. Świeca roratnia stanowi symbol
Maryi, która ma urodzić Chrystusa, określanego mianem
„prawdziwej światłości”.
NR 24(700)/
4. Duchowość Adwentu
GMINNE NOWINY
Liturgia Kościoła pomaga nam przejść od okresu zwykłego w ciągu roku do Adwentu z pewną kontynuacją.
Podobnie jak ostatnie dni roku liturgicznego także Adwent charakteryzuje oczekiwaniem na ponowne przyjście
Pana. Trzy słowa ostatnich dni roku liturgicznego: – Bądźcie uważni! czuwajcie! módlcie się! – stanowią fundamentalną wskazówkę w jaki sposób mamy przeżywać
czas Adwentu. W pełnym ufności zwróceniu się do Boga
z wielką nadzieją – tkwi sedno naszego zaangażowania
w przeżycie czasu Adwentu w czujności i modlitwie.
a. Adwent czasem czuwania
Adwent prowadzi do pogłębienia w nas świadomości
życia w czasie, który „jest krótki!”
Adwent przygotowuje nas do przyjęcia tajemnicy
Wcielenia. Znaczy to, że BÓG zupełnie różny od człowieka, czyni się całkowicie do niego podobny. ON, który
jest poza czasem – jak mówią Ojcowie Greccy – zaczyna żyć w czasie; BÓG, KTÓRY ZAWSZE JEST poprzez
Wcielenie staje się, w pewnym sensie przechodzi od
być do nie być, od transcendencji do immanencji. Są to
prawdziwie wielkie tajemnice.
Izajasz, w swej prorockiej wizji mówi o Bogu odległym, który staje się bliski. BÓG umyka nam, ponieważ – jak mówi św. Augustyn – kiedy Go rozumiemy,
przestaje jakby być Bogiem, a jednocześnie ON sam pozwala człowiekowi jak gdyby się Go uchwycić. SŁOWO
– LOGOS wchodzi w czas (por. J 1). BÓG ODWIECZNY,
który był zawsze BOGIEM, stając się ciałem, czyniąc się
ograniczonym w przestrzeni i w czasie, objawia nie tylko
siebie, ale też człowieka, który z jednej strony zdolny
jest przyjąć objawiającego się BOGA, z drugiej zaś nie.
Ten kontrast widać szczególnie w Ewangelii św. Jana:
JEZUS – MESJASZ jest oczekiwany, upragniony, ale
jednocześnie jest nieoczekiwany. BÓG się objawia przez
WCIELENIE, ale ludzkość zamyka się na Niego. To tak
jakby światło prowokowało ciemność, a miłość, która się
ujawnia – prowokowała nienawiść. Tajemnica wejścia
BOGA w historię, która jest jednocześnie pragnieniem
człowieka, ale zarazem ukazuje jego zamknięcie się na
BOGA. Podczas Adwentu i Bożego Narodzenia towarzyszyć nam będą prefacje adwentowe, które są bogatym
w treść kompendium teologii biblijnej. Jedna z nich mówi
o tym, że poznając Boga w ciele, jesteśmy jednocześnie
porwani przez miłość do rzeczy niewidzialnych. Jak
mówi św. Ireneusz, Bóg daje się zobaczyć w ciele, pozwalając jednocześnie człowiekowi stać się Bogiem. Także św. Paweł w Liście do Efezjan pisze, że od początku
byliśmy w zamyśle Boga, który wybrał nas od wieków.
Powołał nas, abyśmy stali się na Jego wzór, On który stał
się na wzór człowieka ciałem: Z miłości przeznaczył
nas dla siebie jako przybranych synów poprzez Jezusa Chrystusa (Ef 1,4). W nauce proroków, w psalmach
życie jest czasem krótkim, wręcz istnienie wszechświata
jest niczym, ale właśnie w tym krótkim czasie ujawnia
się podwójna tajemnica: Boga i człowieka; od tego niewiele zależy wszystko, w nim przenikają się rzeczywistości Boża i ludzka. Jak poucza nas Ewangelia, mądrość
uchwycenia Boga tkwi w mądrości uchwycenia czasu
29 listopada 2009
obecnego. BOGA nie przyjmuje się w przyszłości, ale możemy Go przyjąć z miłością lub odrzucić dzisiaj. Jego
wieczność kryje się w tu i teraz. Przyjmując z miłością BOGA obecnego w naszej teraźniejszości, możemy
przemieniać ją w szczęśliwą wieczność. Mamy czas, aby
powoli wchodzić w tajemnicę Boga. Czas – to żywa
historia każdego człowieka. Może mieć wielkie znaczenie
ze względu na zbawienną wartość kubka świeżej wody
podanej spragnionemu. Ogromnie ważna jest refleksja
na temat odpowiedzialności, jaką mamy wobec sposobu
przeżywania czasu tak, aby był on okazją do coraz pełniejszego jednoczenia się z samym Bogiem, podobnie jak
wejście Boga w czas stało się okazją do tajemnicy JEGO
Wcielenia – stania się prawdziwym człowiekiem.
b. Adwent czasem oczekiwania
Adwent jest zaproszeniem do czuwania, uwagi
i nawrócenia, ale przede wszystkim oznacza on radosne
oczekiwanie. Nawet post, czuwanie, modlitwę przeżywamy w duchu radosnego oczekiwania na Kogoś, kto przychodzi i odmienia nasz los. W oczekiwaniu rośnie nadzieja jak światło rozświetlające ciemności. Jan Chrzciciel
staje się głosem wołającym, zapowiadającym przyjście
Oblubieńca. Oczekiwanie dokonuje się także w milczeniu
jak w życiu św. Józefa, ponieważ tylko poprzez milczenie można wejść w tajemnicę. Podobnie Maryja poprzez
przyjęcie łaski, poprzez swoje „FIAT”, które wyraża
Jej posłuszeństwo, uczy nas posłuszeństwa SŁOWU
i zupełnego zawierzenia BOGU. Poprzez przyjście Boga
w Jezusie staliśmy się dziećmi Bożymi, dziećmi Zmartwychwstania i nosimy w sobie Ducha Świętego. Refleksja i medytacja nad tajemnicą BOGA i człowieka mogą
pomóc nam w uświadomieniu sobie na nowo miłości, jaką
zostaliśmy przez BOGA obdarowani.
c. Adwent czasem milczenia
Najlepszym czasem dla zrozumienia tego, czym
jest człowieczeństwo Boga w Jezusie i czym jest przebóstwienie człowieka w Nim, jest czas milczenia. Wcielenie jest niejako tajemnicą milczenia. Dokonało się ono
w milczeniu. Bóg wszedł w historię niezauważony. Każdy
z nas zaproszony jest do milczenia nie tylko w wymiarze
zewnętrznym (cisza, słuchanie, oczekiwanie i modlitwa
w oczekiwaniu), ale także w wymiarze wewnętrznym; do
milczenia, które karmi się słuchaniem Słowa.
Potrzeba, byśmy pozwolili na to, by ten Adwent pomógł nam wewnętrznie się przemienić i nawrócić, wprowadzając w słuchanie Bożego Słowa. Adwentowe teksty
liturgiczne: czytania, antyfony i śpiewy są bardzo bogate
w treść.
Potrzeba, byśmy z nową mocą i gorliwością wsłuchiwali się w przemawiający w ciszy naszych serc głos
PANA; byśmy czynili to w łączności i w duchu solidarności z całą ludzkością, która może nie oczekuje JEGO
PRZYJŚCIA; która nie jest świadoma tego, że lada moment może ON PRZYJŚĆ – co więcej, który „już stoi
u drzwi i kołacze. Jeśli kto usłyszy mój głos i drzwi
otworzy, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on
ze Mną”. (Ap. 3,2)
cdn.
s. Miriam T. – albertynka
29 listopada 2009
GMINNE NOWINY
NR 24(700)/
Nowa nawierzchnia asfaltowa przez Lipnicę Wielką
Trwają prace wykończeniowe remontu nawierzchni asfaltowej przez Lipnicę Wielką. Realizuje je Powiat Nowotarski wraz
z Urzędem Gminy przy wsparciu środków z Unii Europejskiej.
Jest to brakujący odcinek od Karnafli do Kościoła Parafialne-
go. Prace te kończą tegoroczny zakres rzeczowy jeśli chodzi
o remont nawierzchni asfaltowej w naszej gminie. W przyszłym
roku prace będą kontynuowane. Zostanie wyremontowany odcinek ok. 1 km od Kudzi w górę.
„Do wolności Ojczyzny przez krzyż”
Głównym punktem uroczystości upamiętniających 91 rocznicę Odzyskania przez Polskę Niepodległości w gminie Lipnica
Wielka była uroczysta Msza święta za Ojczyznę odprawiona
przez księdza Proboszcza Zbigniewa Ziębę. Po Eucharystii
władze samorządowe, księża oraz delegaci Związku Podhaln
– Oddziału Górali Orawskich złożyli wiązanki i zapalili znicze
w miejscach pamięci narodowej w Lipnicy Wielkiej, tj. pod Tablicą Piotra Borowego i na Jego grobie, na grobie dr Emila Kowalczyka oraz pod Tablicą Józefiny i Emila Mików.
Jeszcze jeden listopad do okien zapukał
Żółtych liści szelestem… I znów nas odszukał
Nas zapatrzonych w przeszłość. W dni klęski i chwały
Które nam po przodkach w spuściźnie zostały…
Dzień 11 listopada w polskiej tradycji świętowania jest
szczególny, bo kieruje myśli w przeszłość tę – odległą do roku
1918 i bliższą – do 1989 roku, kiedy to Polska ponownie odzyskała upragnioną i wywalczoną wolność. Corocznie podczas
obchodów Święta Niepodległości w Polsce, środowiskach lokalnych i szkołach oddajemy hołd powstańcom, legionistom,
żołnierzom i wszystkim Polakom zamęczonym w obozach niemieckich i sowieckich. Trudno mówić o radosnej niepodległości,
kiedy została okupiona krwią wielu pokoleń Polaków. I właśnie
o tej prawdzie młodzież lipnickiego gimnazjum i liceum przypomniała w swoim wystąpieniu, najpierw we własnych szkołach,
a następnie podczas gminnych obchodów tego święta w czasie
uroczystej wieczornicy 11 listopada.
W programie artystycznym ukazano męczeńską drogę Polaków do niepodległości na wzór drogi krzyżowej Chrystusa,
którą uwieńczyło zmartwychwstanie. Mottem uroczystości były
słowa: „Do wolności Ojczyzny przez krzyż”, które jednocześnie
stanowiły hasło wymownej swej symbolice scenerii. Krzyż na tle
biało-czerwonej flagi oznaczał cierpienia Polaków walczących
w powstaniach i wojnach. Płonące świece przypominały sens
i ofiary prowadzącej do wolności, a także podkreślały podniosły, uroczysty nastrój wolności. Hymn narodowy odśpiewany
przez chór złożony z uczniów gimnazjum, prowadzony przez
Mirosława Smolenia, zabrzmiał niezwykle, bowiem chórzyści
odśpiewali wszystkie jego zwrotki. Następnie słowa wiersza
„Jeszcze jeden listopad do okien zapukał…” skierowały myśli
widowni w przeszłość. Narratorzy przytoczyli fragmenty „Ksiąg
narodu polskiego” Adama Mickiewicza, które ukazywały niewinność Polski skazanej przez trzech królów – późniejszych
zaborców na zagładę. Sprzedano naród polski za 30 miast
wielkopolskich, jak Judasz Chrystusa za 30 srebrników.
►
NR 24(700)/
GMINNE NOWINY
29 listopada 2009
►
►
W tym miejscu chór odśpiewał „Gaude Mater Polonia”, po
czym oddano głos młodzieży, by kontynuowała swoje wystąpienie. Narratorzy przywoływali kolejne stacje drogi krzyżowej
Chrystusa zestawione z wydarzeniami z dziejów Polski. Przypomniano niechlubne i haniebne wydarzenia, jak powstanie
Chmielnickiego, które przyczyniło się do upadku Ojczyzny.
Scenariusz ukazywał kolejne etapy walki o niepodległość po
ostatecznym upadku jakim, był III rozbiór Polski. Historię przeplatano recytacjami wierszy patriotycznych głęboko przeżywanych przez uczniów oraz pieśniami legionowymi. Treści słowne
uzupełniała prezentacja multimedialna, w której obrazy drogi
krzyżowej Chrystusa zestawione były z ilustracjami przywoływanych wydarzeń historycznych czy bohaterów narodowych.
Widownia wypełniona po brzegi zasłuchała się w historyczny
szkic naszych tragicznych dziejów. Kolejne powstania, począwszy od kościuszkowskiego poprzez listopadowe i styczniowe próbą ratowania Polski, bo zaborcy chcieli nie tylko ziemi, ale i duszy polskiej. Po powstaniu styczniowym zsyłki i terror zaciążyły na pokoleniach Polaków. Dopiero po upływie pół
wieku synowie powstańców podczas I wojny zdadzą egzamin
przed historią, by po 123 latach niewoli 11 listopada 1918 roku
wskrzesić II Rzeczpospolitą - takie słowa z głębią i powagą wypowiadali narratorzy. Polacy niedługo cieszyli się wolnością.
Radosne słowa wieszcza: „Polsko, nie jesteś ty już niewolnicą…” zostały przytłumione przywołaną kolejną tragedią – IV
rozbiorem, dokonanym przez Związek Sowiecki Stalina i III
Rzeszę Hitlera. W nocy z 23 na 24 sierpnia 1939 roku państwa
te zawarły traktat, którego konsekwencją był napad Niemiec na
Polskę 1 września, a 17 września wkroczenie Armii Czerwonej
na nasze ziemie. Niezwykle wymowny był wiersz „Katyń”, który
oddał całą tragedię Polaków pod okupację sowiecką.
Tej nocy zgładzono wolność
W katyńskim lesie…zdradzieckim
Strzałem w czaszkę pokwitowano wrzesień…”
Kolejnym zrywem Polaków było Powstanie Warszawskie
1944 roku, szczególnie mocno zaakcentowane przez narratorów. Ukazano podłość Stalina, który wstrzymał pomoc dla powstańców i nie wyrażał zgody na lądowanie samolotów alianckich. Sowieci stali bezczynnie na drugim brzegu Wisły i patrzyli, jak kona Warszawa”. Po wojnie Polacy, zamiast cieszyć
się z wolności, znaleźli się pod okupacją Stalina, skrywaną pod
pozorem wyzwolenia. Na prawdziwą niepodległość Polska musiała czekać blisko pół wieku. Rządy Stalina i komunizm na
naszej ziemi to jak złożenie do grobu. Warto przytoczyć słowa, które wyrażają mesjański sens ofiary Polaków poniesionej
w walce o niepodległość:
„Droga krzyżowa Chrystusa nie zakończyła się grobem,
lecz zwycięstwem. Droga krzyżowa narodu polskiego zakończyła się zmartwychwstaniem w 1989 roku III Rzeczpospolitej,
wolnej, niezależnej, suwerennej.”
W programie zwrócono uwagę na rolę Papieża Jana Pawła II, który decydująco wpłynął na odzyskanie naszej „drugiej
niepodległości”. Głos niezapomnianego Ojca Świętego, wielkiego Polaka zabrzmiał szczególnie mocno i dobitnie. Przypomniano jego prorocze słowa, wypowiedziane podczas pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny na Placu Zwycięstwa – dziś Placu Józefa
Piłsudskiego, które głęboko zapadły w świadomości Polaków:
Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi. Tej ziemi.
Na zakończenie programu zespół wokalny wraz z chórem
odśpiewał pieśń „Żeby Polska była Polską”.
Występ młodzieży spotkał się z uznaniem widowni, czego
wyrazem były gromkie brawa. Program Artystyczny przygotowały: Bogusława Wziątek, Elżbieta Sobczak, Halina Matera.
mgr Bogusława Wziątek
29 listopada 2009
GMINNE NOWINY
NR 24(700)/
Górale ślubują
Oddział Górali Orawskich Związku Podhalan działa w Lipnicy Wielkiej od kwietnia 2002 r. Powstał z inicjatywy grupy
wielkolipniczan, w tym ś. p. dr Emila Kowalczyka w porozumieniu z Zarządem Głównym ZP, któremu wtedy prezesował
Jan Hamerski. W ten sposób nasza społeczność włączyła się
w wielką rodzinę górali polskich. Obecnie do ZP należy ponad
7 tys. osób skupionych w 60 oddziałach.
Nasz Odział liczy 59 członków. Pierwszym prezesem wybrano Roberta Kowalczyka, a teraz funkcję tę sprawuje Adam
Mikłusiak. Celem działalności Oddziału jest pielęgnowanie
i rozwijanie kultury i sztuki orawskiej, a zwłaszcza odrodzenie
stroju lipnickiego i wspieranie działalności zespołów folklorystycznych, a także organizowanie imprez kulturalnych.
Kilka razy do roku odbywają się tzw. „posiady” w izbie
regionalnej Domu Ludowego. Ostatnie spotkanie odbyło się
w przeddzień Święta Niepodległości – 10. listopada. Miało
szczególnie uroczysty charakter, ponieważ do grona związkowców zostali przyjęci nowi członkowie: Augustyn Fitak,
Stanisława i Tadeusz Kubacka, Lucyna Łowas, Beata i Józef
Rudniccy. Złożyli oni uroczyste ślubowanie słowami góralskiej
roty:
„ Wpatrzony w krzyż i sztandar, uroczyście ślubuję:
- Być rzetelnym członkiem Związku Podhalan;
- Sumiennie wypełniać obowiązki Statutowe;
- Dbać o zachowanie tradycji i piękno rodnej ziemi,
o jej szlachetny rozwój duchowy i materialny;
- Dołożyć starań do umocnienia godności człowieka,
rodziny, ziemi ojców i niepodległości Polski.
Tak mi dopomóż Bóg”
W czym mądrość i siła Podhalan
Prezydent RP Lech Kaczyński na wniosek senatora
Tadeusza Skorupy nadał Kapelanowi Związku Podhalanksiędzu prałatowi Tadeuszowi Juchasowi - Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski. Uzasadnieniem tego uhonorowania są niepodważalne zasługi i wytrwała praca
księdza-kustosza na rzecz społeczności góralskiej oraz
Związku Podhalan, obchodzącego w tym roku 90-lecie
powstania. „Ksiądz Tadeusz Juchas przybliża Polakom,
Europie i Światu kilkusetletni kult „Gaździny Podhala”.
Związek Podhalan to organizacja społeczno-kulturalna i tylko w takim stowarzyszeniu jest miejsce dla kapelana - mówi ks. Juchas. Siła i mądrość związku polegały
na tym, że się z żadną frakcją polityczną nie utożsamiał.
Oczywiście członek Związku może i powinien być aktywny politycznie, ale wtedy nie pod sztandarem stowarzyszenia. Związek to za poważna organizacja, żeby ją
sprowadzać do organizacji politycznej.
(Dz.P.Podh. z dn.5 .11.09.)
XIII Krakowskie Targi Książki
„Kto czyta, żyje podwójnie” (Umberto Eco)
Już po raz trzynasty Kraków na cztery dni stał się
stolicą literatury. W dniach od 5 do 8 listopada hala
wystawiennicza zapełniła się tłumami zwiedzających, którzy każdego roku przyjeżdżają spotkać swoich ulubionych autorów, wziąć udział w dyskusjach
o książce, a nade wszystko zakupić nowości wydawnicze. Na Targach obecnych było 479 wystawców,
którzy przygotowali moc atrakcji dla dorosłych, dzieci
i młodzieży – słowem dla wszystkich, którzy kochają
książki. Podczas tej edycji Targów można było spot-
kać i porozmawiać o literaturze m.in. z: Wojciechem
Cejrowskim, Jackiem Dehnelem, Katarzyną Grocholą, Jarosławem Kretem, Jerzym Pilchem, Andrzejem
Stasiukiem, Marcinem Świetlickim, Olgą Tokarczuk,
Januszem L. Wiśniewskim, Martyną Wojciechowską.
Na Targach obecnych było wielu pisarzy, poetów, publicystów, dziennikarzy, ludzi kultury i sztuki. Najmłodsi
czytelnicy mogli spotkać postaci ze swoich ulubionych
książeczek, wziąć udział w warsztatach plastycznych
oraz licznych konkursach.