Mistrz-i-jego-uczen - Gimnazjum Dziemiany

Méster i jegò ùczeń
Dôwno, dôwno temù we wsë zwóny Dzemiónë, żëł niebiwało mądri i òczëtóny mãdrzca, nazwany
Swiãtobòrã. Òn béł baro tczóny. Westrzód lëdztwa cesził sã wiôldżim ùwôżaniém. Ju wiera nicht nie
pamiãtôł kùli miôł lat.Ten mãdrca miôł téż pachôłka co sã zwôł Józef. Knôp wiedno słëchôł co mù kôzôł
méster i nigdë mù sã nie procëmiôł. Béł dbë, że czedës mdze taczi jak jegò szkólny.
Jednegò dnia starëszk òpòwiôdôł miescowim biblëjné historëje. Wszëtcë słëchelë gò z wiôldżim
zaczekawiéniem. Józef téż. W nym Swiãtobór rzeknął: -I tej Saùl stanął do biôtczi z Gòliatã...
,,Zarô, przece to nié Saùl pòjedinkòwôł sã z Gòliatã, le Dawid" -pòmëslôł Józef. ,,Jaczim cëdã méster mógł
sã tak zmilëc?" - Méstrze, przece to Dawid zabiôł Gòliata - naczidnął Józef.
- A prawie, że Saùl! - òdparł Swiãtobór.- Ale... - Słëchôj le méstra, knôpie - naczidnął jeden z wsowëch. Òn
je mądrzészi niżlë të. Józef zamôłknął. Wiedzôł òn, że starëszk mô tak wiôldżé zadowierzanié, cobë wsowi
dali wiarã, że sã zmilëł. Bë zabôczëc ò całim przëtrôfkù, knôp wzął strzélbã i szedł na jachtã. Dłëgò ni mógł
nic ùjachtowac. W kùńcu pò czile gòdzënach wanożéniô pò lese dozdrzôł na ùbrzegù lasa przechôdającą
sã sarnã. Wëcélowôł do ni i za krótką chwilã wëstrzélëł. Le wej, lëno ją reniôł. Zwiérzã zebrało sã w se i
jãło ùcékac .,,Dalek nie ùńdze, je cãżkò renióno" - pòmëslôł Józef. Pò krótczi góńbie ùdało mù sã ją
złapac. Tak przejimniãti jachtowaniém knôp nie pòstrzégł, że nalôzł sã dalek òd dodomù, a je ju prawie
cemno. Nie czekającë jaż nańdze noc, wzął swòjã zwënégã na plecë i rëszëł szëkac drodżi nazôd. - Jem
wierã blëskò jaczégò jezora... - gôdôł sóm do se. Gwôsno mieszkają tam jaczis lëdze, co pòkôżą mie
drogã. Jawerno, za czile minut jidzënkù przëszedł do jezora, le nigdze wkół nie bëło ni szlachù lëdzczich
sedzyb. Bëła ju noc, a na niebie strzébrzëł sã miesąc w pôłni. ùmãczóny jachtowaniém Józef pòdszedł na
kraj jezora i nabrôł përznã wòdë i zmòkrzëł spragłą gãbã. Narôz ùczuł jaczis dzywny szemar i ùzdrzôł
zatoczjącé sã na wòdze krãdżi. W tim z cemnoszafirowi toni pòkôzała sã apartnô jistota. Szlachòwa za
człowiekã, leno skórã miała sëno-mòdrawą, òbcygniãtą łiszczącyma w widze miesącowim naribkã. Włosë
mia czôrné, dłudżé i spëzglóné. Ji òczë bëłë jak stëdnie bez dna - wiôldżé, z gromistima, czôrnyma
zdrzelnicama.
- Chto të jes? - krziknął knôp.
- Jô jem Topiélc - rzeknął strôszk.- A të, chto të jes?
- Jô jem Józef; pòchòdzã z Dzemión. Zatacëł jem sã òbczas jachtë.
- Nie wiem, czë jes tegò wiédny, ale prawie wlôzł jes na mòjé òbrëmienié. Nabierôł jes wòdã z mojego
jezora jak prawie je pôłniô miesąca. Wiész co to òznôczô?!
- Nié…- òdparł wërzasłi Józef.
- Tak pò prôwdze mógłbëm zarô cã ùkôrac, ale móm dlô ce zalecené nie do òdrzëceniô. Wej le zagrôsz ze
mną w zôgôdczi. Jeżlë ùdô cë sã wëzgòdnąc trzë razë, pòkôżã cë drogã do chëczë. Jeżlë nié – ùtopiã ce.
Rozmiész !?
- W ti chwilë Józef miôł jasnosc. Zdôł so sprawã z wôdżi sëtëacji. Rëszëłë gò wiwtorë sëmiéniô. Na darmo
gòniôł sarnã, niepòtrzebno wdôł sã w zatôrczkã z méstrã. Òch, wiele bë dôł, cobë copnąc czas…
- Zgôdzóm sã. Mòżemë zaczënac – òdczidnął.
- No te pierszô wëzgôdka:
Niczim górskô rzéka nëkô chùtko
Dlô jednëch ùcechą
Dlô drëdżëch ùcëmiãgą
Pò krótczi chwilë Józef odrzekną. – To żëcé!
- Zgôdzô sã. A terôzka drëdżé pitanié:
Słodszô niżlë miód
Dlô jednëch drogą do zbawieniô
Dlô drëdżëch do zanikwieniô
Józef namëszlôł sã bez dłëgszą chwilã niżle pierszim razã, pòtémù rzeknął. – Ju wiém, to miłota !
- Pòradzëł jes. Ale na twoim placu jesz bëm tak sã nie ceszëł! A terô òstatnô tãgniszka:
Wszëtczich i wszytkò czekô
Jedny ji czekiwają
Jinszi przed nią ùcékają
Na zôgôdka fakticzno bëła nôbarżi drãgô.
,, Wëzdżi na to, że ni mòże bëc jinaczi. Mùszã wszytko pòstawic na jedną kartã – rozwôżôł Józef.
- Wiém! Òdpòwiédz je – smiérc!
Topiélc wëwrócëł swòjima wiôldżima slépiama i rzeknął. Ùdało cë sã smiertelnikù. Mùszisz bëc pò
prôwdze mądri, skòrno jes dobëł wszëtczé wëzgôdczi. Jeżlë chcesz wiedzec jak dońc dodom, słëchôj.
Mùszisz jic zdłużą jezora, skrącëc w prawò, dali jic prosto, a bãdzesz w Dzemiónach. Żegnôj!
Józef,jidący pòdug wskôzë Topiélca, jesz przed wschòdã słuńca nalôzł sã na drodze do Dzemión. Narôz
ùzdrzôł jak òmana w doce dziwną pòstacëjô. Pòdszedł trochã blëżi i pòznôł w ni swòjégò méstra.
- Witôjże knôpie – pòwiedzôł.
- Witôjce méstrze – òdpòwiedzôł Józef; pòczim dodôł – Baro przeprôszóm, że jem béł procëm. Jô ni miôł
prawa sã miészac.
- Pòstąpioł jes pò richtoscë. Jô ùmëslno przejinaczëł jem swòjã kòrbiónkã, cobë sprôwdzëc twòjã
dzyrzkòsc i wiedzã. Wiedzôł jem, że pùdzesz do lasa na jachtã i nańdzesz Topiélca. Udało cë sã wëzgòdnąc
jegò zôgôdczi i całi a zdrów przëszedł jes dodom. Gratëlacëje – przëszedł jes mòjã próbã.
Òdtądka Józef stôwôł sã corôz to barżi rozëmny, a wszëtcë we wsë baro gò ùwôżelë.
I miejsce w kategorii gimnazjum
Ewa Wielgosz, uczennica kl. II a
Gimnazjum im. K. St. Wyszyńskiego w Dziemianach