D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Białymstoku

Sygn. akt VIII Ka 458/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 25 września 2014 r.
Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący- Sędzia SO Dorota Niewińska
Sędziowie: SO Krzysztof Kamiński – spr.
Del. SR Beata Maria Wołosik
Protokolant Agnieszka Malewska
w obecności prokuratora Wiesławy Sawośko-Grębowskiej, po rozpoznaniu w dniu 25.09.2014 r. sprawy A. P.
oskarżonego o czyn z art. 280§1 k.k. w zb. z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez
obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 10 kwietnia 2014 r. (sygn. akt XV K 952/13):
I. Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.
II. Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. S. kwotę 516,60-zł (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy)
tytułem kosztów obrony z urzędu za postępowanie odwoławcze, w tym 96,60-zł. (dziewięćdziesiąt sześć złotych
sześćdziesiąt groszy) tytułem podatku VAT.
III. Zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i obciąża nimi Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
A. P.został oskarżony o to, że w dniu 12 kwietnia 2012r. w B.na terenie (...)przy ul. (...)dokonał rozboju na obywatelce
(...)w ten sposób, że używając przemocy w postaci szarpania za ubranie i torebkę oraz zadając jej uderzenia pięścią
w twarz przewrócił pokrzywdzoną na ziemię doprowadzając ją do stanu bezbronności, a następnie dokonał zaboru
w celu przywłaszczenia torebki damskiej z zawartością 419 dolarów USA, dwóch (...) paszportów wydanych dla W.
M.i W. O., telefonu komórkowego marki S., powodując starty o łącznej wartości 1.800 zł na szkodę pokrzywdzonej,
przy czym W. M.w wyniku tego zdarzenia doznała obrzęku okolicy czołowej lewej, obrzęku i podbiegnięcia krwawego
lewej powieki oka, co skutkowało naruszeniem czynności narządów jej ciała na czas poniżej 7 dni, przy czym czynu
tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne
przestępstwo podobne tj. o czyn z art. 280§1 k.k. w zb. z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. Sąd Rejonowy w
Białymstoku wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2014 r. w sprawie sygn. akt XV K 952/13 oskarżonego A. P.uznał za winnego
popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 280§1 k.k. w zb. z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.
w zw. z art. 11§2 k.k. skazał go, zaś na podstawie art. 280§1 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch)
lat i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności. Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata E. K.kwotę 826,56
(osiemset dwudziestu sześciu 56/100) zł, w tym 154,56 (sto pięćdziesiąt cztery 56/100) zł podatku VAT, tytułem zwrotu
kosztów obrony z urzędu. Zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych.
Powyższy wyrok zaskarżył w całości obrońca oskarżonego i na podstawie art. 438 pkt 2, pkt 3 i pkt 4 k.p.k.
zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:
I. mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 4, art. 7 oraz
art. 410 k.p.k., poprzez nierozważenie wszystkich okoliczności sprawy, a szczególnie tych przemawiających na korzyść
oskarżonego i naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów,
II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na
stwierdzeniu, iż A. P.w dniu 12 kwietnia 2012 r. w B.na terenie (...)przy ul. (...)dokonał rozboju na obywatelce (...)w
ten sposób, że używając przemocy w postaci szarpania za ubranie i torebkę oraz zadając jej uderzenia pięścią w twarz
przewrócił pokrzywdzoną na ziemię doprowadzając ją do stanu bezbronności, a następnie dokonał zaboru w celu
przywłaszczenia torebki damskiej z zawartością 419 dolarów USA, dwóch (...) paszportów wydanych dla W. M.i W. O.,
telefonu komórkowego marki S., powodując straty o łącznej wartości 1.800 zł na szkodę pokrzywdzonej, przy czym W.
M.w wyniku tego zdarzenia doznała obrzęku okolicy czołowej lewej, obrzęku i podbiegnięcia krwawego lewej powieki
oka, co skutkowało naruszeniem czynności narządów jej ciała na czas poniżej 7 dni, przy czym czynu tego dopuścił
się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo
podobne, tj. o czyn z art. 280§1 k.k. w zb. z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.,
III. rażącą niewspółmierność kary, poprzez przeczenie kary pozbawienia wolności bez jej warunkowego zawieszenia.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 427§1 k.p.k. oraz art. 437§1 i 2 k.p.k. wniósł o:
I. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie
II. uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu
w Białymstoku, a z ostrożności procesowej o: zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie wymiaru kary z orzeczeniem
jej warunkowego zawieszenia.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja obrońcy oskarżonego jest oczywiście bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.
Wbrew wywodom apelującej Sąd I instancji procedował z poszanowaniem wszelkich reguł i zasad postępowania
oraz nie dopuścił się obrazy wskazanych w petitum środka odwoławczego przepisów kodeksu postępowania karnego.
W pisemnym uzasadnieniu wyroku poddał logicznej analizie wszystkie dowody. Wnioski ocenne wyprowadził z
całokształtu okoliczności ujawnionych podczas przewodu sądowego, nie naruszając zasady bezstronności (art. 4
k.p.k.). Tym samym nie wykraczają one poza granice ocen zakreślonych dyspozycją art. 7 k.p.k. i jako takie nie
wzbudzały wątpliwości Sądu Okręgowego.
Zarzuty obrazy art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. ograniczają się de facto do polemiki z sądową ocena dowodów i jako taki nie
zasługują na uwzględnienie.
O przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów można by mówić wtedy, gdyby ocena zebranego w sprawie
materiału dowodowego zawierała oczywiste błędy natury faktycznej (np. niedostrzeżenie istotnych dowodów czy
okoliczności) bądź logicznej (niezrozumienie implikacji wynikających z treści dowodów). Taka sytuacja w niniejszym
postępowaniu nie wystąpiła.
Sąd I instancji w pisemnych motywach wyroku szczegółowo uzasadnił swoje stanowisko, w tym w kwestionowanym
zakresie, co ( zgodnie z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 lipca 2003 r., sygn. akt III KK
108/02, Lex nr 81194) zwalnia Sąd Okręgowy od odnoszenia się w szerszym zakresie do omawianych zarzutów, gdyż
byłoby to jedynie zbędnym powtórzeniem poglądów przedstawionych przez Sąd I instancji. Stwierdzić jedynie należy,
że kluczowe w sprawie dowody, tj. zeznania świadków W. B. i S. P., notabene – wbrew stanowisku apelującej – spójne,
oceniane we wzajemnym powiązaniu układają się w logiczną całość.
W. B. precyzyjnie opisał okoliczności popełnienia przez swego kolegę przestępstwa rozboju (zeznania te podtrzymał
podczas eksperymentu procesowego oraz rozprawy). Opisał m.in. ubiór swój (jeansowe spodnie, czarna skórzana
kurtka) oraz A. P. (czarne spodnie i brązowa kurtka). Z zeznaniami tymi w pełni korelują zeznania S. P. dotyczące
przebiegu zdarzenia. Co istotne, świadek ten podał rysopis i ubiór osobnika, który nie brał udziału w przestępstwie,
odpowiadający rysopisowi i ubiorowi W. B..
Zeznania W. M. nie miały istotnego znaczenia z punktu widzenia identyfikacji sprawcy przestępstwa. Pokrzywdzona
nie rozpoznała A. P. jako sprawcy rozboju. Przy czym może to wynikać z tego, że – jak przyjął Sąd I instancji – w
trakcie zdarzenia była w szoku, a nadto była skupiona na obronie przed napastnikiem.
Odnosząc się do innych argumentów apelacyjnych, przede wszystkim nie sposób dociec na czym miałaby polegać
sprzeczność w zeznaniach świadków. Apelująca w uzasadnieniu środka odwoławczego nie uzasadnia swojego
stanowiska.
Nieuprawniony jest argument apelującej, że nikt ze świadków nie potrafił powiedzieć, że sprawcą czynu był oskarżony
(powiedział to W. B.).
Argument, że świadkowie „działają w celu poprawy sytuacji procesowej pokrzywdzonej, wspierając tym samym
lokalną społeczność handlową” nie znajduje – w realiach niniejszej sprawy – żadnego racjonalnego uzasadnienia.
Uprzednia karalność sądowa W. B. – sama w sobie – nie ma znaczenia z punktu widzenia wiarygodności jego zeznań,
zwłaszcza że są one w pełni kompatybilne z zeznaniami innych świadków, a zwłaszcza S. P.. Stanowisko apelującej, iż
W. B. starał się poprawić swoją sytuację procesową nie znajduje oparcia w materiale dowodowym.
Faktem jest, że K. K. oraz T. M. nie były świadkami przestępstwa i jego przebieg znały z relacji pokrzywdzonej (widziały
natomiast ślady obrażeń na ciele pokrzywdzonej). Przy czym ich zeznania nie mają istotnego znaczenia w sprawie.
W świetle powyższych dowodów Sąd I instancji prawidłowo ocenił wyjaśnienia oskarżonego A. P., który nie przyznał
się do popełnienia zarzucanego mu czynu (podał, że nie było go na miejscu zdarzenia), uznając je za przyjętą przez
niego linię obrony.
Reasumując, sądowa ocena dowodów oraz poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne (vide zarzut z pkt. II
apelacji) z całą pewnością nie wykraczają poza granice swobodnej oceny dowodów i pozostają pod ochroną art. 7 k.p.k.
Nie budzi zastrzeżeń kwalifikacja prawna przypisanego oskarżonemu czynu, notabene szczegółowo omówiona w
uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i nie kwestionowana przez apelującą.
Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego kary.
Sąd I instancji wymierzając A. P. uwzględnił wszystkie okoliczności, o których mowa w art. 53§1 i 2 k.k., w tym stopień
winy oskarżonego i społecznej szkodliwości czynu, jego właściwości i warunki (m.in. uprzednią wielokrotną karalność
sądową i działanie w warunkach art. 64§1 k.k.) oraz cele kary. Argumenty apelującej, iż przypisany oskarżonemu czyn
miał charakter incydentalny oraz, że zachodzi wobec niego pozytywna prognoza kryminologiczna nie znajdują oparcia
w materialne aktowym, zważywszy że A. P. był 11 karany, ostatnio wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Białymstoku
z dnia 30 października 2008 r. na karę 10 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Kara 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia
wolności mieści się w dolnych granicach ustawowego zagrożenia za czyn z art. 280§1 k.k. i z cała pewnością nie jest
niewspółmierna, a zwłaszcza w rozumieniu art. 438 pkt. 4 k.p.k.
Nie stwierdzając innych uchybień, które mogłyby mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, należało orzec, jak w
pkt. I sentencji niniejszego wyroku.
O kosztach obrony z urzędu za postępowanie odwoławcze orzeczono na mocy §14 ust. 2 pkt 4 w zw. z §2 ust. 3
rozporządzenia Min. Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz
ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163,
poz. 1348 z późn. zm.).
Na mocy art. 624§1 k.p.k. zw. z art. 634 k.p.k. należało zwolnić oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie
odwoławcze albowiem uiszczenie ich byłoby dla niego zbyt uciążliwe (bez majątku, utrzymuje się z renty zdrowotnej,
ma do odbycia długoletnia karę pozbawienia wolności).