D - Sąd Okręgowy w Lublinie

Sygn. akt VII U 1402/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 10 listopada 2015 roku
Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący – Sędzia SO Małgorzata Kowalska
Protokolant sądowy Agnieszka Goluch
po rozpoznaniu w dniu 10 listopada 2015 roku w Lublinie
sprawy J. M.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.
o prawo do emerytury
na skutek odwołania J. M.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.
z dnia 22 maja 2014 roku znak (...)
zmienia zaskarżoną decyzję i ustala J. M. prawo do emerytury od dnia(...) roku.
Sygn. akt VII U 1402/14
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 22 maja 2014 r., znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił J. M. prawa do
emerytury na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz.U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w
sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze
(Dz.U z 1983 r., Nr 8, poz. 43 ze zm.). W uzasadnieniu podano, że na dzień 1 stycznia 1999 r. wnioskodawca
nie udowodnił co najmniej 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze
wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.
W odwołaniu od powyższej decyzji J. M. domagał się jej zmiany. Zarzucił jej pominięcie okresu pracy od 1976 do 1990
na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego (odwołanie k. 2a.s.).
W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie, powtarzając argumenty zawarte w uzasadnieniu
zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie k. 6-6v).
W toku dalszego postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska procesowe (protokół rozprawy k. 13).
Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:
Wnioskodawca J. M. urodził się w dniu (...) (wniosek k. 1 a.e.).
W dniu 7 maja 2014 r. J. M. złożył wniosek o emeryturę, w treści którego zawarł oświadczenie o tym, że nie jest
członkiem otwartego funduszu emerytalnego oraz o tym, że nie pozostaje w stosunku pracy (wniosek k. 1-3 a.e.). W
oparciu o złożone wraz z wnioskiem dokumenty organ rentowy ustalił na dzień 1 stycznia 1999 r. łączny staż podlegania
ubezpieczeniom w wymiarze 28 lat, 0 miesięcy i 17 dni (26 lat, 8 miesięcy i 15 dni okresów składkowych oraz 1 rok,
6 miesiące, 2 dni okresów nieskładkowych), w tym 6 lat i 29 dni pracy w szczególnych warunkach (karta przebiegu
zatrudnienia k.47 v a.e.). Wskazano w nim, że J. M. nie złożył świadectwa pracy w szczególnych warunkach na okres
pracy w Spółdzielni (...) w R. od 08.05.1976 r. do 24.09.1990 r.
W tym stanie rzeczy wydana została zaskarżona decyzja.
Wnioskodawca J. M. posiada prawo jazdy uprawniające go do kierowania samochodami ciężarowymi o ciężarze
całkowitym powyżej 3,5 tony.
W dniu 8 maja 1976 r. J. M. zawarł ze Spółdzielnią (...) w R. umowę o pracę. W pełnym wymiarze czasu pracy
powierzono mu stanowisko kierowcy (akta osobowe – koperta k. 29 a.s.).
J. M. był kierowcą samochodu ciężarowego marki S., J., K. o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Wnioskodawca
przewoził: materiały budowlane, węgiel, warzywa, cement, kamień przetwory i inne rzeczy po terenie całej Polski.
Pracodawca miał wiele samochodów ciężarowych dlatego w przypadku awarii J. M. dostawał samochód zastępczy
a naprawą zajmował się warsztat samochodowy. Wnioskodawca odpowiadał za przewożony towar dlatego był
jednocześnie konwojentem z czym wiązało się jedynie podpisanie wz-etki i przeliczenie towaru (zeznania J. M. k. 23
i 37, świadków: S. (...) i J. P. k. 24-25).
Poza wykonywaniem obowiązków kierowcy samochodu ciężarowego wnioskodawca nie wykonywał innych czynności.
Czynności załadunkowo – rozładunkowe wykonywał sprzęt zmechanizowany albo osoby odpowiedzialne za
rozładunek i załadunek.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wskazane dowody.
Oceniając zeznania świadków należy wskazać, że były to osoby dla skarżącego obce. Świadkowie byli zatrudnieni w
tym samym zakładzie pracy w tym samym czasie, co wnioskodawca na tym samym stanowisku pracy. świadkowie
potwierdzili, że wnioskodawca był kierowcą samochodu ciężarowego o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.
Szczegółowo opisali jakie czynności wykonywał. Zeznania świadków są zgodne ze sobą oraz z zeznaniami samego
wnioskodawcy J. M.. Sąd ocenił je jako wiarygodne.
Stan faktyczny w niniejszej sprawie został ustalony także w oparciu o przytoczone dowody z dokumentów zawartych
w aktach organu rentowego oraz w aktach osobowych wnioskodawcy. Zostały one sporządzone w przepisanej formie,
w oparciu o obowiązujące w dacie ich wydania przepisy prawne oraz wydane przez kompetentne osoby w ramach
przysługujących im uprawnień.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Odwołanie J. M. jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), mężczyznom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r.
przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie
ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w
przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat oraz okres składkowy i
nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat. Emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego
funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym
funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz – w wersji obowiązującej do
dnia 31 grudnia 2012 r. – także pod warunkiem rozwiązania stosunku pracy w przypadku ubezpieczonego będącego
pracownikiem.
Przepis art. 32 ust. 2 cytowanej ustawy stanowi, że za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach
uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu
uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub
otoczenia. Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których
osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych
(art. 32 ust. 4 ustawy).
Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników
zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) okresami
pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy
obowiązującym na danym stanowisku pracy. Według § 3 cytowanego rozporządzenia okres zatrudnienia wymagany do
uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia”, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet
i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Natomiast
§ 4 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w
wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:
1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,
2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy
w szczególnych warunkach.
W sprawie niniejszej wnioskodawca udowodnił wykonywanie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, pracę w
warunkach szczególnych w wymiarze co najmniej 15 lat. Jak bowiem ustalono, J. M. wykonywał pracę kierowcy
samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony w spornym okresie. Prace te są zaliczane do prac w szczególnych
warunkach i w szczególnym charakterze wymienionych w Dziale VIII, poz. 2 rozporządzenia z dnia 7.02.1983 r. w
sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze
(Dz.U.1983.8.43), prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.
J. M. wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę w warunkach szczególnych w wymiarze co najmniej
15 lat – co potwierdziło postępowanie sądowe – zatem należało ustalić mu prawo do emerytury z tego tytułu od dnia
złożenia wniosku tj. (...) roku, gdyż ukończył 60 lat i legitymuje się wymaganym 25-letnim stażem pracy.
Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie wyżej wskazanych przepisów oraz art. 47714 §2 kpc orzekł
jak w sentencji.