NBP

Transkrypt

NBP

NEUROBIOPSYCHOLOGIA
ROK AKADEMICKI 2014 / 2015
Opiekun specjalności: prof. UG dr hab. Krzysztof Jodzio
WPROWADZENIE
Zagadnienia realizowane w ramach specjalności Neurobiopsychologia zakwalifikowano do 5 bloków tematycznych:
1.
Neurobiologia
2.
Neuropsychologia
3.
Psychologia zdrowia
4.
Psychologiczne aspekty rehabilitacji
5.
Psychologia kliniczna
Program studiów uwzględnia standardy kształcenia dla kierunku psychologia (jednolite 5-letnie studia magisterskie) i dla
studiów II-go stopnia na kierunku biologia (dwuletnie studia magisterskie). W związku z tym absolwent makrokierunku
neurobiopsychologia rozumie obustronne zależności między psychiką człowieka i jej zaburzeniami, strukturą i funkcją mózgu,
złożonymi formami zachowania się organizmu i zdolnością do adaptacji środowiskowej. Absolwent zna fizjologiczne, genetyczne
i molekularne uwarunkowania psychiki oraz powiązanie procesów psychicznych z procesami plastycznymi mózgu (rozwój,
pamięć, uczenie się, restytucja funkcji). Zna także uwarunkowania psychosomatyczne zaburzeń psychicznych oraz wybranych
chorób układu nerwowego w tym patologicznych uzależnień i zachowań agresywnych. Posiada umiejętności gromadzenia,
przetwarzania oraz pisemnego i ustnego przekazywania informacji. Zna język obcy na poziomie pozwalającym na korzystanie ze
specjalistycznych tekstów naukowych z zakresu psychologii i neurobiologii. Posiada umiejętność analizy i interpretacji publikacji
naukowych oraz dyskusji i krytycznej oceny piśmiennictwa, a także wyników własnej pracy. Absolwent kierunku posiada także
wiedzę oraz umiejętności praktyczne z zakresu: psychologii klinicznej osób dorosłych, (chociaż realizacja modułu Psychologia
kliniczna młodzieży i dzieci poszerzy tą wiedzę i umiejętności na cykl całego życia), w tym psychologii klinicznej zaburzeń
psychicznych, neuropsychologii, klinicznej psychologii zdrowia (w tym psychoprofilaktyki i promocji zdrowia), psychologii
rehabilitacji. Absolwent posiada także podstawowe kompetencje diagnostyczno - terapeutyczne odnoszące się zarówno do normy,
jak i patologii według obowiązujących systemów klasyfikacyjnych ICD-10 i DSM-IV-TR, mechanizmów powstawania zaburzeń
o charakterze psychicznym, neurologicznym i somatycznym, standardów sporządzania opinii psychologicznych dla różnych
specjalistów i placówek.
Absolwent zdobytą wiedzę i umiejętności powinien wykorzystywać w pracy zawodowej z zachowaniem zasad prawnych i
etycznych. Zintegrowana, specjalistyczna wiedza psychologa i neurobiologa połączona z praktycznymi umiejętnościami z
zakresu
nowoczesnych
metod
badawczych,
m.
in.
elektroencefalografii,
technik
histologicznych,
molekularnych,
immunologicznych, behawioralnych oraz technik psychometrycznych, stwarza atrakcyjną i oczekiwaną ofertę zatrudnienia m. in.
w charakterze psychologa i neurobiologa w wielu instytucjach, np. w gabinetach psychologicznych, placówkach służby zdrowia
(szpitalach, klinikach oraz instytucjach medycznych, zajmujących się diagnostyką, terapią i rehabilitacją pacjentów z różnymi
schorzeniami somatycznymi, psychicznymi, zaburzeniami sensorycznymi
poradniach zdrowia psychicznego, ośrodkach
rehabilitacyjnych), laboratoriach diagnostycznych, placówkach naukowo–badawczych, ośrodkach terapii uzależnień, w
placówkach pedagogicznych i resocjalizacyjnych, w szkolnictwie, sądownictwie, a także w wojsku i w policji.
SEMESTR ZIMOWY
prowadzacy
prof. Jurkowlaniec – Kopeć Edyta
nazwa_wykladu
B - Wybrane aspekty plastyczności ośrodkowego układu
nerwowego
prof. Jurkowlaniec – Kopeć Edyta B- Podstawy chronobiologii
liczba_godzin
15
15
dr Katarzyna Bojarska
B- Seksuologia kliniczna
dr Kozaka Joanna
B-Psychoonkologia
30
15
dr Szulc Marcin
B-Uzależnienie od substancji psychoaktywnych
30
dr Budzińska Anna
B-Całościowe zaburzenia rozwoju – diagnoza i terapie
dr Ciepielewski Ziemowit
B- Psychoneuroendokrynologia
dr Glanc Wojciech
B - Neurobiologiczne podłoże zmienności indywidualnej
dr Glanc Wojciech
prof. Mariola Bidzan
dr Łucja Bieleninik
B - Neurobiologia uzależnień
prof. Radzwiłłowicz Wioleta
dr Aleksandra Szulman-Wardal
mgr Patrycja Naumczyk
C- Psychologiczne aspekty prokreacji
C- Metody badań w psychologii klinicznej młodzieży
( Adolescencja)
C- Praca z pacjentem przewlekle chorym w warunkach
szpitalnych
C- Funkcjonalny rezonans magnetyczny (fMRI)zastosowanie kliniczne i naukowe
C- Jakościowa diagnoza funkcji poznawczych w normie i
patologii
C- Nowoczesne techniki neuroobrazowe w praktyce
klinicznej
mgr Dutczak Beata
C-Psychoedukacja osób psychotycznych
mgr Arkadiusz Mański
C- Psychoedukacja osób psychotycznych
15
30
15
30
30
15
30
30
30
30
30
30
SEMESTR LETNI
prof. Bidzan Mariola
B- Psychologia zdrowia
prof. Pastwa-Wojciechowska
Beata
B- Psychologia zaburzeń osobowości
prof. Małgorzata Lipowska
B- Nadpobudliwość psychoruchowa i zaburzenia
zachowania wśród dzieci i młodzieży
prof. Radziwiłłowicz Wioletta
B - Zaburzenia afektywne
prof. Świergiel Artur
B - Wprowadzenie do neurofarmakologii
dr Chrzan-Dętkoś Magdalena
B-Problematyka kontaktu w diagnozie i terapii dzieci
dr Goździewicz Agata
B - Psychologia zachowań agresywnych w ujęciu
klinicznym i rozwojowym
dr Szulc Marcin
B-Psychopatologia zjawisk społecznych
30
30
30
30
30
15
30
30
dr Jerzemowska Grażyna
B - Markery zaburzeń ośrodkowego układu nerwowego
dr Elżbieta Kaczorowska
B- Biologia sądowa z elementami entomologii sądowej
dr Dorota Myślińska
B - Metody obrazowania czynności mózgu
15
30
prof. Bogdanowicz Marta
C-Diagnoza dysleksji
30
prof. Jurkowlaniec – Kopeć Edyta C - Regulacja snu i czuwania
dr Kozaka Joanna
dr Kozaka Joanna
dr Jacek Kozłowski
dr Łockiewicz Marta
dr Witkowska Marta
15
C- Poradnictwo psychologiczno-seksuologiczne
C-Rola psychologa w relacji między pacjentem a
zespołem leczącym
C-Wsparcie terapeutyczne osób z chorobą nowotworową
C- Coaching życiowy
C-Developmental dyslexia
C-Zaburzenia poznawcze w wybranych przewlekłych
chorobach somatycznych - podejście
neuropsychologiczne
dr Zielińska Monika
C-Zaburzenia zachowania i procedury ich redukcji
dr Matulewicz Paweł
C- Elektryczna aktywność mózgu
C- Neuromodulacja w terapii chorób ośrodkowego układu
nerwowego
mgr Karolina Plucińska
15
OPISY KURSÓW Z POZIOMU B
Nazwa przedmiotu
Wybrane aspekty plastyczności ośrodkowego układu nerwowego
Kod ECTS
30
30
15
15
15
30
15
15
Nazwa jednostki prowadzącej przedmiot
Wydział Nauk Społecznych, Instytut Psychologii
Studia
kierune
psychologial
zacja
tryb
stopień
jednolite mgr
stacjonarne
specjalność
NBP
specj
PK
Nazwisko osoby prowadzącej
Prof. Jurkowlaniec-Kopeć Edyta
Formy zajęć, sposób ich realizacji i przypisana im liczba godzin
A. Formy zajęć
• wykład
Liczba punktów ECTS - 2
B. Sposób realizacji
• zajęcia w sali dydaktycznej
C. Liczba godzin
15
Cykl dydaktyczny
IV – V rok, semestr zimowy
Status przedmiotu
• fakultatywny
Język wykładowy
Język polski
Metody dydaktyczne
• wykład z prezentacją multimedialną
Forma i sposób zaliczenia oraz podstawowe kryteria oceny lub
wymagania egzaminacyjne
A. Sposób zaliczenia
• egzamin
B. Formy zaliczenia
• egzamin pisemny: testowy
C. Podstawowe kryteria
Uzyskanie 51% pozytywnych odpowiedzi na pytania zawarte w teście
Określenie przedmiotów wprowadzających wraz z wymogami wstępnymi
A. Neuroanatomia funkcjonalna człowieka
B. Podstawowe wiadomości z zakresu anatomii i fizjologii człowieka, z uwzględnieniem ogólnej budowy układu nerwowego
Cele przedmiotu
1. Wykazanie roli procesów plastycznych w zdrowiu i chorobie człowieka
Treści programowe
Rodzaje plastyczności mózgu: plastyczność rozwojowa, kompensacyjna i pamięciowa. Znaczenie procesów plastycznych
wróznych etapach rozwoju mózgu. Asymetria półkul mózgowych i metody oceny jej stopnia. Struktury mózgowe
zaangażowane w procesach plastycznych – rola kory przedczołowej i hipokampa. Podstawy uczenia się i pamięci. Zjawiska
habituacji i sensytyzacji jako podłoże zmian plastycznych. Klasyfikacja rodzajów pamięci w oparciu o czas jej trwania i
przedmiot pamięci oraz metody oceny pamięci. Komórkowe i molekularne podstawy pamięci. Znaczenie faz snu w procesach
plastyczności mózgu i następstwa ich niedoboru. Długotrwałe wzmocnienie i osłabienie synaptyczne jako podłoże
modyfikacji połączeń międzykomórkowych, rola rytmu theta. Powstawanie śladów pamięciowych i ich przechowywanie.
Klasyfikacja zaburzeń pamięciowych. Naprawa uszkodzeń w ośrodkowym i obwodowym układzie nerwowym i jej
skuteczność.
Wykaz literatury
A. Literatura wymagana do ostatecznego zaliczenia zajęć (zdania egzaminu):
1. Kossut M. (red.) 1994. Mechanizmy plastyczności mózgu. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
2. Górska T., Grabowska A., Zagrodzka J. (red.) 1997. Mózg a zachowanie. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
B. Literatura uzupełniająca
1. Maquet P., Smith C., Stickgold R. 2003. Sleep and brain plasticity. Oxford University Press, New York, USA.
2. Longstaff A. 2002. Neurobiologia. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
Efekty uczenia się
Wiedza
Student wykazuje znajomość rodzajów plastyczności ośrodkowej, podaje ich podział.
Charakteryzuje zależną od płci i ręczności asymetrię budowy półkul mózgowych , zna metody
oceny jej stopnia. Potrafi powiązać zmiany na poziomie komórkowym z powstawaniem śladów
pamięciowych.
Umiejętności
Na podstawie analizy czasu trwania i przedmiotu pamięci klasyfikuje rodzaje pamięci. Rozróżnia
zaburzenia pamięciowe na podstawie zdefiniowanych przez prowadzącego objawów.
Kompetencje społeczne (postawy)
Student pracuje samodzielnie korzystając z dostępnych źródeł poleconych przez prowadzącego
zajęcia. Potrafi również zorganizować pracę całego zespołu, wyznaczając zadania etapowe.
Kontakt
[email protected]
Nazwa przedmiotu
Podstawy chronobiologii
Kod ECTS
Uzupełnia pracownik toku studiów, według
ustalonego w UG wzoru
Wydział Biologii
Studia
kierune
tryb
specjalność
specj
stopień
Psychologia l
zacja
I lub II
stacjonarne
NBP
nazwa*
*Zgodna z zatwierdzonym programem studiów na danym kierunku, wybierana z listy przygotowanej przez jednostkę
prowadzącą kierunek
Nazwisko osoby prowadzącej Jurkowlaniec-Kopeć Edyta
A. Formy zajęć
• wykład
C. Liczba godzin
15
Cykl dydaktyczny
semestr zimowy
Liczba punktów ECTS
Udział w wykładzie - 15 godz.
Przygotowanie do sprawdzianu zaliczeniowego -10
godz.
Przygotowanie prezentacji ustnej - 5 godz.
RAZEM: 30 godz.
Status przedmiotu
• fakultatywny
Język wykładowy
język polski
Metody dydaktyczne
• prezentacje multimedialne
•
zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia
• ustalenie oceny zaliczeniowej na podstawie wyników sprawdzianu
na zakończenie semestru oraz prezentacji ustnej
• uzyskanie 51% punktów w odpowiedziach na pytania oraz
pozytywnej oceny przygotowanej prezentacji – ocena należy do
prowadzącego zajęcia
A. Podstawowe wiadomości z zakresu fizjologii człowieka
Cele przedmiotu
1. Poznanie podstaw mechanizmów regulacji rytmów biologicznych.
2. Znajomość funkcjonowania zegara biologicznego na poziomie systemowym i komórkowym.
Treści programowe
B. Problematyka ćwiczeń
Zegar biologiczny i podstawy jego działania. Rodzaje rytmów biologicznych. Struktury ośrodkowe, związane z rytmiką
okołodobową. Związek podwzgórza z czynnością wydzielniczą. Rola szyszynki w regulacji rytmów biologicznych.
Melatonina jako zegar i kalendarz organizmu. Chronobiologia rytmu sen – czuwanie. Następstwa dysregulacji rytmiki
okołodobowej.
Wykaz literatury
A. Literatura wymagana do ostatecznego zaliczenia zajęć:
1. Konturek S. 2007. Rytmika funkcji fizjologicznych. Fizjologia człowieka. Elsevier Urban &Partner.
2. Sadowski B. 2005. Biologiczne mechanizmy zachowania się ludzi i zwierząt. PWN, Warszawa.
1. Fizjologia zwierząt. Zagadnienia wybrane. 2001. Praca zbiorowa, Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego.
2. Chwełatiuk E. Melatonina u ssaków - związek o wielu funkcjach. Kosmos, 2008, 57, 1-2, 93-102.
3. Zawilska J.B. Nowak J.Z. 2006. Rytmy biologiczne - uniwersalny system odczytywania czasu. Nauka, Warszawska
Drukarnia Naukowa PAN, 4: 129-133.
4. Wright K. Czas życia. 2004. Świat Nauki, 2 (5): 41-47.
5. Medina J.J. Zegar życia. 2001, Pruszyński i S-ka.
oraz artykuły w czasopismach specjalistycznych, zalecane przez prowadzącego i wyszukane samodzielnie w bazie PubMed
Efekty uczenia się:
PlA_W01
PlA_W05
Wiedza
Student poznaje przebieg podstawowych procesów fizjologicznych, związanych z regulacją
rytmów biologicznych (K_W05).
Przedstawia wpływ fotoperiodu oraz temperatury na przebieg zmian hormonalnych, rozpatrując
zmiany na poziomie narządowym i systemowym (K_W04).
Potrafi korelować cykliczne zjawiska i procesy zachodzące w środowisku ze zmianami
zachowania organizmów (K_W14).
PlA_W02
P1A_U05
P1A_U02
Umiejętności
Student czyta ze zrozumieniem naukowe teksty biologiczne w języku polskim i proste teksty w
języku angielskim (K_U06).
Samodzielnie wyszukuje i korzysta z dostępnych źródeł informacji biologicznej, w tym ze źródeł
elektronicznych, krytycznie analizując uzyskane informacje (K_U07)
P1A_U03
P1A_K03
Student organizuje pracę własną, korzystając z dostępnych źródeł poleconych
przez prowadzącego zajęcia (K-K05).
P1A_K02
Kontakt
Prof. UG, dr hab. Edyta Jurkowlaniec-Kopeć, [email protected]
Nazwa przedmiotu
Seksuologia kliniczna
Kod ECTS
Wydział Nauk Społecznych Uniwersytetu Gdańskiego, Instytut Psychologii
Studia
kierunek
psychologia
stopień
jednolite mgr
tryb
specjalność
specjalizacja
stacjonarne /
niestacjonarne
Nazwisko osoby prowadzącej (osób prowadzących)
4
A. Formy zajęć
4
• konwersatorium
C. Liczba godzin
30
Cykl dydaktyczny
Semestr zimowy
Status przedmiotu
• fakultatywny
Język wykładowy
polski
Metody dydaktyczne
• wykład konwersatoryjny / wykład z prezentacją
multimedialną
• egzamin
• zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia
• egzamin pisemny z pytaniami (zadaniami) otwartymi
• ustalenie oceny zaliczeniowej na podstawie ocen cząstkowych
otrzymywanych w trakcie trwania semestru
• ocena z kolokwium/kolokwiów, odzwierciedlająca stopień
przyswojenia materiału i umiejętność samodzielnego,
krytycznego wykorzystywania zdobytej wiedzy
• obecność
• przygotowanie do zajęć
• wykonanie ewentualnych zadań dodatkowych przeznaczonych
dla osób chętnych
A. Wymagania formalne
Wcześniejsze lub równoległe zaliczenie wprowadzającego kursu z seksuologii, czyli (w zależności od roku uzyskania
zaliczenia):
- do roku akademickiego 2010/2011 – kursu pt. „Wstęp do seksuologii”
- w roku akademickim 2011/2012 – kursu pt. „Seksuologia kliniczna”
- w roku akademickim 2012/2013 – kursu pt. „Psychofizjologia seksualna i seksuologia społeczno-kulturowa”
Aby móc wziąć udział w zajęciach, należy móc udokumentować ukończenie kursu wprowadzającego.
B. Wymagania wstępne
Wymagana jest znajomość języka angielskiego na poziomie umożliwiającym czytanie, ponieważ część literatury
przedmiotu, na której opierają się zajęcia, dostępna jest wyłącznie w języku angielskim
Cele przedmiotu
Celem zajęć jest teoretyczne zaznajomienie osób uczestniczących z podstawowymi metodami diagnozy i pomocy
psychologiczno-seksuologicznej, a także z kryteriami diagnostycznymi podstawowych dysfunkcji, zaburzeń i problemów
seksualnych, z którymi można spotkać się w gabinecie seksuologicznym lub psychologicznym, z najczęstszym podłożem
poszczególnych dysfunkcji i problemów oraz z adekwatnymi metodami interwencji pomocowej. Kurs ma również na celu
zaznajomienie uczestników z podstawowymi zasadami etycznymi obowiązującymi psychologów-seksuologów oraz z
różnicami pod względem zakresu kompetencji zawodowych pomiędzy psychologami-seksuologami a
lekarzami-seksuologami. Nabyta wiedza przyda się zarówno tym osobom, które wiążą swoją przyszłość zawodową z
seksuologią, jak również tym, które będą zajmować się pozaseksuologiczną pracą pomocową, terapeutyczną lub
psychoedukacyjną z dorosłymi lub dziećmi (w gabinetach psychologicznych, szkołach i innych instytucjach).
Treści programowe
• Seksuologia kliniczna jako dyscyplina teoretyczna i praktyczna
• Rodzaje problemów seksualnych a wskazania do interwencji seksuologicznej i jej typy
• Metody diagnostyczne i terapeutyczne w seksuologii
• Zasady zbierania wywiadu seksuologicznego – warunki etycznej i efektywnej praktyki seksuologicznej
• Seksuologiczne kategorie diagnostyczne w klasyfikacjach ICD-10 i DSM-IV-TR
• Dysfunkcje seksualne u kobiet i mężczyzn – uwarunkowania, diagnoza, pomoc, stan aktualnej debaty akademickiej,
aspekty etyczne
• Seksualność dziecięca – przejawy zdrowej seksualności, pojęcie normy w seksualności dziecięcej, kryteria
rozpoznawania zaburzeń seksualności, diagnoza, pomoc, stan aktualnej debaty akademickiej, aspekty etyczne
• Parafilie a nietypowe ukierunkowanie potrzeb seksualnych – uwarunkowania, diagnoza, pomoc, stan aktualnej debaty
akademickiej, przemiany w zakresie myśli seksuologicznej i kryteriów interwencji seksuologicznej, aspekty etyczne
(podstawy)
• Seksualność osób niepełnosprawnych intelektualnie – najczęstsze problemy i ich uwarunkowania, warunki skutecznej
interwencji, aspekty etyczne (podstawy)
• Transseksualność i inne przejawy transpłciowości – diagnoza, pomoc, prawna, chirurgiczna i hormonalna korekta płci,
stan aktualnej debaty akademickiej, aspekty etyczne (podstawy)
• Infekcje przenoszone drogą płciową i ich profilaktyka
• Metody regulacji płodności i ich skuteczność
Wykaz literatury
A.1. wykorzystywana do przygotowania zajęć przez prowadzącą
American Psychiatric Association. (2000). Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders: DSM-IV-TR (4th
wyd.). Washington, DC: American Psychiatric Association.
Bruck, M., Ceci, S. J., Francouer, E., & Renick, A. (1995). Anatomically detailed dolls do not facilitate preschoolers’
reports of a pediatric examination involving genital touching. Journal of Experimental Psychology: Applied,
1(2), 95-109.
de Carufel, F., & Trudel, G. (2006). Effects of a new functional-sexological treatment for premature ejaculation. Journal
of Sex & Marital Therapy, 32(2), 97-114.
DeLoache, J. S., & Marzolf, D. P. (1995). The use of dolls to interview young children: Issues of symbolic
representation. Journal of Experimental Child Psychology, 60(1), 155-73.
Goodman, G. S., & Aman, C. (1990a). Children’s use of anatomically detailed dolls to recount an event. Child
Development, 61(6), 1859.
Goodman, G. S., & Aman, C. (1990b). Children’s use of anatomically detailed dolls to recount an event. Child
Development, 61(6), 1859-1871.
Haeberle, E. J. (2003). Sexual dysfunctions and their treatment. An open access course. Magnus Hirschfeld Archive for
Sexology. Humboldt-Universität zu Berlin. Pobrano listopad 15, 2010, z
http://www2.hu-berlin.de/sexology/ECE5/index.htm
Imieliński, K. (1990). Seksiatria: Patologia seksualna (T. 2). Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
Johns Hopkins Bloomberg School of Public Health, Center for Communication Programs, & World Health Organization.
(2011). Family planning: a global handbook for providers. 2011 Update. Baltimore and Geneva: CCP and WHO.
Lev, A. I. (2004). Transgender emergence: Therapeutic guidelines for working with gender-variant people and their
families. New York: Haworth Clinical Practice Press.
Realmuto, G. M., Jensen, J. B., & Wescoe, S. (1990). Specificity and sensitivity of sexually anatomically correct dolls in
substantiating abuse: A pilot study. Journal of the American Academy of Child & Adolescent Psychiatry, 29(5),
743-746.
Sharlip, I. D. (2006). Guidelines for the diagnosis and management of premature ejaculation. Journal of Sexual
Medicine, 3(s4), 309-317.
Thanasiu, P. L. (2004). Childhood sexuality: Discerning healthy from abnormal sexual behaviors. Journal of Mental
Health Counseling, 26(4), 309-319.
Walsh, A. (2000). IMPROVE and CARE: Responding to Inappropriate Masturbation in People with Severe Intellectual
Disabilities. Sexuality & Disability, 18(1), 27.
World Health Organization. (1992). ICD-10 Classification of Mental and Behavioural Disorders: Clinical Descriptions
and Diagnostic Guidelines. Albany, NY, USA: World Health Organization. Pobrano z
http://site.ebrary.com/lib/ugdansk/docDetail.action?docID=10227094
World Health Organization. (1993). ICD-10 Classification of Mental and Behavioural Disorders: Diagnostic Criteria for
Research. Albany, NY, USA: World Health Organization. Pobrano z
Wciórka, J. (Red.). (2008). Kryteria diagnostyczne według DSM-IV-TR. Wrocław: Elsevier Urban & Partner.
World Health Organization. (2007). International Statistical Classification of Diseases and Related Health Problems 10th
Revision. Version for 2007. World Health Organization. Pobrano listopad 15, 2010, z
http://apps.who.int/classifications/apps/icd/icd10online/
A.2. studiowana samodzielnie przez studenta
Thanasiu, P. L. (2004). Childhood sexuality: Discerning healthy from abnormal sexual behaviors. Journal of Mental
Health Counseling, 26(4), 309-319.
Leiblum, S. R., & Rosen, R. (Red.). (2005). Terapia zaburzeń seksualnych. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo
Psychologiczne.
Efekty uczenia się
Wiedza
Osoba, która pomyślnie zaliczy kurs:
• Zna podstawowe metody diagnostyczne i terapeutyczne w seksuologii
• Zna zasady zbierania wywiadu seksuologicznego
• Rozumie warunki etycznej pomocy seksuologicznej
• Zna dysfunkcje seksualne u kobiet i mężczyzn, rozumie ich uwarunkowania, zna kryteria
diagnostyczne oraz wie, jakie są podstawowe metody interwencji pomocowej
• Rozumie uwarunkowania seksualności dziecięcej, rozróżnia jej przejawy, wie, które z nich
wchodzą w zakres normy i zna kryteria rozpoznawania, kiedy te przejawy poza nią
wykraczają, zna teoretyczne podstawy diagnozy seksualności dziecięcej
• Rozumie rozróżnienie pomiędzy parafilią a nietypowym ukierunkowaniem potrzeb
seksualnych, rozróżnia podstawowe parafilie, zna podstawowe zasady i etyczne aspekty pracy
pomocowej z klientami o nietypowym kierunku potrzeb seksualnych (w tym z parafiliami)
• Rozumie uwarunkowania i zna podstawowe przejawy najczęstszych problemów seksualności
osób niepełnosprawnych intelektualnie
• Posiada podstawowe informacje na temat pracy diagnostycznej i pomocowej z osobami
transpłciowymi oraz roli psychologa w procesie przygotowania transseksualnych klientów do
tzw. korekty płci
• Posiada podstawowe informacje na temat infekcji przenoszonych drogą płciową i ich
profilaktyki
• Posiada podstawowe informacje na temat metod regulacji płodności i ich skuteczności
Umiejętności
• potrafi samodzielnie łączyć ze sobą rożne aspekty zdobytej wiedzy i wyciągać na tej
podstawie własne wnioski
• potrafi odróżnić między sobą poszczególne rodzaje dysfunkcji seksualnych na podstawie
istotnych symptomów
• potrafi poddać krytycznej analizie doniesienia potoczne i badawcze z dziedziny seksuologii
klinicznej
• potrafi zidentyfikować problemy seksualne wymagające różnych rodzajów i stopni
zaawansowania interwencji seksuologicznej
• wykazuje się elastycznością myślenia i własnych postaw wobec seksualności, wynikającą z
poszerzenia wiedzy na temat uwarunkowań występujących wśród ludzi problemów i trudności
związanych z płcią lub seksualnością
• czuje się przygotowana do swobodnego porozumiewania się z osobami z wykształceniem
seksuologicznym
• czuje się przygotowana do podjęcia merytorycznej dyskusji na tematy związane z treściami
programowymi z osobami niekształconymi w zakresie seksuologicznym
Kontakt
[email protected]
Nazwa przedmiotu
Psychoonkologia
Kod ECTS
Wydział Nauk Społecznych / Instytut Psychologii
Studia
kierunek
psychologia
stopień
jednolite mgr
tryb
stacjonarne
specjalność
NBP
specjalizacja
PK
dr Joanna Kozaka
A. Formy zajęć
• wykład,
C.
Liczba godzin – 15
Cykl dydaktyczny
Status przedmiotu
• fakultatywny
Metody dydaktyczne
Język wykładowy
polski
• egzamin
B. Formy zaliczenia
• egzamin pisemny: testowy / z pytaniami (zadaniami)
Należy określić:
A. Wymagania formalne, brak
B. Wymagania wstępne, brak
Cele przedmiotu
Zapoznanie z psychologicznymi aspektami chorób nowotworowych.
Treści programowe
Psychologiczne aspekty chorób nowotworowych ze szczególnym uwzględnieniem poszczególnych faz choroby.
Podstawowe medyczne aspekty chorób nowotworowych.
Funkcjonowanie chorych, ich bliskich, a także personelu wspomagającego pacjenta w sytuacji choroby onkologicznej.
Wykaz literatury
A.1. wykorzystywana podczas zajęć:
Holland JC (1998) „Psycho-oncology” Oxford University Press, New York
Holland JC, Breitbart WS, Jacobsen PB, Lederberg MS, Loscalzo MJ, McCorkle R (2010) „Psycho-oncology” Oxford
University Press, New York
de Walden-Gałuszko K (2010) „Psychoonkologia kliniczna” PZWL
red. de Walden-Gałuszko K (2000) „Psychoonkologia”, Biblioteka Psychiatrii Polskiej, Kraków
red. Kubacka-Jasiecka D, Łosiak W (1999) „Zmagając się z chorobą nowotworową”, Wyd. Uniwersytetu Jagiellońskiego,
Kraków
red. Heszen I, Życińska J (2008) Psychologia zdrowia”, Wyd. SWPS „Academica”, Warszawa
czasopisma „Psychoonkologia” wydawane przez Polskie Towarzystwo Psychoonkologiczne
Ogińska-Bulik N, Juczyński Z (2008) Osobowość, stres a zdrowia”, Difin, Warszawa
Efekty uczenia się
Wiedza
Ma pogłębioną i rozszerzoną wiedzę na temat psychologicznych podstaw funkcjonowania
człowieka w sytuacji choroby nowotworowej (K_W08)
Umiejętności
Potrafi wykorzystać i integrować wiedzę teoretyczną z zakresu psychologii oraz powiązanej z nią
medycyny (onkologii) w celu analizy złożonych problemów psychologicznych w sytuacji choroby
nowotworowej.
Jest wrażliwy na problemy dotyczące sytuacji psychologicznej chorych na raka (K_K08)
Kontakt
[email protected]
Nazwa przedmiotu
Uzależnienia od substancji psychoaktywnych – teorie, środki,
pomoc
Kod ECTS
Studia
kierunek
Psychologia
stopień
tryb
specjalność
studia jednolite
Stacjonarne /
NBP
magisterskie
niestacjonarne
Dr Marcin Szulc
A. Formy zajęć
• wykład,
specjalizacja
PSiPSP
PK
• zajęcia w sali dydaktycznej IPUG
C. Liczba godzin
30
Cykl dydaktyczny
Status przedmiotu
fakultatywny
Język wykładowy
polski
Metody dydaktyczne
• egzamin
B. Formy zaliczenia
Zadana literatura plus wiedza z wykładów. Egzamin testowy 20
pytaniowy, pytania zamknięte, 4 możliwe odpowiedzi, jedna
prawidłowa,
Należy określić:
A. Wymagania formalne: wprowadzenie do psychologii, psychologia społeczna, psychologia rozwoju człowieka, wstęp do
psychologii klinicznej dorosłego
B. Wymagania wstępne: wprowadzenie do psychologii, psychologia społeczna, psychologia rozwoju człowieka, wstęp do
Cele przedmiotu
Celem przedmiotu jest przedstawienie studentom koncepcji teoretycznych wchodzenia i trwania w nałogu a także typu
środków i sposobu ich działania na organizm wraz z konsekwencjami zdrowotnymi oraz leczenia i przeciwdziałania
narkomanii.
Treści programowe
A. Problematyka wykładu
1.
Specyfika rynku narkotykowego
narkobiznes
funkcjonowanie dilerów i odbiorców
prawo wobec narkotyków
promocja narkotyków w Internecie
skala osób hospitalizowanych w wyniku używania substancji psychoaktywnych
2.
Definicja pojęć i diagnozowanie
substancje psychoaktywne, opiaty, opioidy, substancje uzależniające, zależność psychiczna, zależność fizyczna,
narkomania jako choroba, narkomania jako objaw choroby
Diagnoza zagrożenia uzależnieniem wg DSM - IV R
Diagnoza uzależnienia według DSM - IV R
Diagnozowanie uzależnienia wg ICD - 10
3.
Teorie uzależnień od substancji psychoaktywnych
teorie biologiczne (genetyczne, neurologiczne, biochemiczne, bioelektryczne)
teorie psychologiczne (psychoanalityczne, behawioralne, afektywno – poznawcze, teorie charakterystyk
indywidualnych, teorie więzi interpersonalnych, systemowe)
teorie społeczne uzależnień
nastawienia społeczne wobec uzależnień
rozwój narkomanii na Świecie od lat 60
subkultura narkomańska
interaktywny model uzależnienia według van Dijka
4.
Profilaktyka uzależnień
5.
Leczenie uzależnień
substytucyjna kuracja metadonowa
społeczność terapeutyczna
6.
Prowadzenie pojazdów pod wpływem alkoholu
psychologia transportu
działanie alkoholu na organizm
kodeks drogowy wobec prowadzenia po użyciu i w stanie nietrzeźwości
pomiar trzeźwości (działanie alkomatu i poglądy policji w kwestii popularyzacji alkomatów wśród obywateli)
poczucie winy, kompetencje, obraz świata wartości kierowców zatrzymanych za nietrzeźwość (badania własne)
Wykaz literatury
A.1. wykorzystywana podczas zajęć
Rogala – Obłękowska J. (1999) Przyczyny narkomanii. Uniwersytet Warszawski. Instytut Stosowanych nauk
Społecznych. Warszawa.
Rogala – Obłękowska J., (2000) Młodzież i narkotyki. Rodzinne czynniki ryzyka nałogu. Biblioteka Ossolineum.
Warszawa.
Rogala – Obłękowska J., (2002) Narkoman w rodzinie. Uniwersytet Warszawski. Drukarnia Wydawnictw
Normalizacyjnych Alfa – Wero.
Rogala – Obłękowska J. (1999) Przyczyny narkomanii. Uniwersytet Warszawski. Instytut Stosowanych nauk
Społecznych. Warszawa.
Rogala – Obłękowska J., (2000) Młodzież i narkotyki. Rodzinne czynniki ryzyka nałogu. Biblioteka Ossolineum.
Warszawa.
De Leon G. (2003) Społeczność terapeutyczna. Warszawa. Krajowe Biuro ds. Narkomanii.
Gossop M. „Narkomania – mity i rzeczywistość”, PWN Warszawa 1993
Efekty uczenia się
Wiedza
Absolwent potrafi zidentyfikować i opisać specyfikę rynku narkotykowego i prawo wobec
Student nazywa
narkotyków. Rozumie pojęcia psychologiczne oraz rozróżnia podstawowe biologiczno podstawowe pojęcia z
psychologiczno – społeczne mechanizmy uzależnień. Wymienia kryteria diagnozy zagrożenia
zakresu psychologii
uzależnienieniem i uzależnienia w oparciu o kodyfikacje DSM-IV R oraz ICD-10.
uzależnień. Rozróżnia i
potrafi opisać wybrane
Umiejętności
teorie uzależnień, potrafi
Student potrafi porównywać podstawowe teorie uzależnień, zna mechanizmy i szacuje ryzyko
dokonać klasyfikacji
postawania uzależnienia. Zna motywy indywidualne i społeczne powstawania uzależnień. Poddaje
środków psychoaktywnych, krytyce koncepcje uzależnień. Dyskutuje na temat wartości eksplanacyjnej teorii uzależnień w
zna parametry diagnozy
odniesieniu do współczesnych problemów.
uzależnienia i zagrożenia
uzależnieniem, potrafi
podać ogólne formy terapii Absolwent dyskutuje na temat przyczyn uzależnień. Wykazuje krytycyzm analizując
uwarunkowania uzależnień. Chętnie podejmuje się gromadzenia i analizy informacji na temat
osób uzależnionych i
współczesnych systemów profilaktyki uzależnień.
profilaktyki uzależnień.
Kontakt
[email protected]
Nazwa przedmiotu
Całościowe Zaburzenia Rozwoju - diagnoza i terapia
Kod ECTS
Wydział Nauk Społecznych/ Instytut Psychologii
Studia
kierunek
psychologia
stopień
jednolite mgr
tryb
stacjonarne/niestacjonarne
specjalność
NBP
specjalizacja
PK
PDiM
Dr Budzińska Anna
A. Formy zajęć
• konwersatorium
C. Liczba godzin
15 godzin
Cykl dydaktyczny
Status przedmiotu
• fakultatywny
Język wykładowy
język polski
Metody dydaktyczne
multimedialną
• ćwiczenia audytoryjne: analiza tekstów z dyskusją • zaliczenie bez oceny
/ praca w grupach / analiza zdarzeń krytycznych
B. Formy zaliczenia
(przypadków) / dyskusja/ wywiady z
• obecność i aktywność na zajęciach
przedstawicielami innych kultur na temat
specyfiki opieki i wychowania dzieci, a także
mechanizmów rozwoju
• obecność na zajęciach oraz aktywność rozumiana jako
uczestniczenie w ćwiczeniach, zadaniach, dyskusjach
Należy określić:
A. Wymagania formalne: Psychologia rozwoju człowieka
B. Wymagania wstępne: studentka/student zna podstawowe teorie i prawidłowości z zakresu psychologii rozwoju dziecka,
prowadzenia wywiadu i obserwacji
Cele przedmiotu
Celem przedmiotu jest zapoznanie studentów z klasyfikacją Całościowych Zaburzeń Rozwoju, ze szczególnym
skoncentrowaniem uwagi na zaburzeniu autystycznym i zespole Aspergera. Opisane i pokazane są podstawowe zachowania
charakterystyczne dla Całościowych Zaburzeń Rozwojowych. Studenci uczą się rozpoznawania rodzaju zaburzenia w wyniku
odpowiednio przeprowadzonego wywiadu i obserwacji. Kolejnym krokiem jest wybór odpowiedniej terapii – opartej o
udokumentowaną naukowo skuteczność.
Treści programowe
• klasyfikacje Całościowych Zaburzeń Rozwojowych wg DSM IV tr i ICD 10
• opis zachowań charakterystycznych dla poszczególnych zaburzeń
• diagnoza Całościowych Zaburzeń Rozwojowych – wywiad i obserwacja
• rodzaje terapii
• wybór odpowiedniej terapii – opartej o naukowo udokumentowana skuteczność
• najskuteczniejszy model terapii w odniesieniu do zaburzenia autystycznego i innych zaburzeń z grupy całościowych
zaburzeń rozwoju
Wykaz literatury
• Budzińska A., Wójcik, M. (2010). Zespół Aspergera. Księga pytań i odpowiedzi. Wydawnictwo
Harmonia.
• Cooper, J.O., Heron, T. E. & Heward, W. L. (1987). Applied Behavior Analysis. Columbus, Ohio:
Merrill Publishing Company.
• McClannahan L.E., Krantz P.J.Plany Aktywności dla dzieci z autyzmem, Gdańsk 2002 wyd. Stowarzyszenie Pomocy
Osobom Autystycznym
Efekty uczenia się
K_W05
K_W06
K_W07
K_W09
K_U02
K_U03
K_K01
K_K03
K_K06
K_K07
Wiedza
• Student/studentka ma uporządkowaną i pogłębioną wiedzę na temat całościowych zaburzeń
rozwoju
• ma pogłębioną wiedzę na temat specyfiki zaburzenia autystycznego i Zespołu Aspergera
• ma pogłębioną wiedzę na temat sposobu prowadzenia wywiadu i obserwacji pod kątem
diagnozy całościowych zaburzeń rozwoju
• zdobywa ogólne informacje na temat różnorodnych form terapii całościowych zaburzeń
rozwoju
Umiejętności
• Poznaje kryteria doboru skutecznej terapii w odniesieniu do całościowych zaburzeń
rozwoju, poznaje właściwe modele prowadzenia terapii i sposoby postępowania w
przypadku kontaktu z dzieckiem z autyzmem
• Potrafi wykorzystywać wiedzę teoretyczną do rozpoznawania zaburzeń z grupy
całościowych zaburzeń rozwoju na podstawie przeprowadzonego wywiadu i obserwacji
• Ma pogłębioną świadomość poziomu swojej wiedzy, rozumie potrzebę ciągłego rozwoju
osobistego i zawodowego w zakresie diagnozowania dzieci z zaburzeniami rozwoju
• Docenia znaczenie psychologii behawioralnej dla pomocy dzieciom z zaburzeniem
autystycznym i zespołem Aspergera
• Odznacza się odpowiedzialnością za własne przygotowanie do pracy i postępowanie wobec
osób z którymi i dla których pracuje, wyraża taką postawę wśród innych i pośrednio modeluje
to podejście wśród innych
• Jest wrażliwy na problemy społeczne i psychologiczne związane z zaburzeniami rozwoju
dzieci, odmiennością form opieki i stylów wychowania, gotowy do komunikowania się i
współpracy z otoczeniem, w tym z osobami nie będącymi specjalistami w danej dziedzinie
oraz do aktywnego uczestnictwa w grupach i organizacjach realizujących działania związane
ze wsparciem rozwoju dziecka.
Kontakt
[email protected]
Nazwa przedmiotu
Psychoneuroendokrynologia
Kod ECTS
Katedra Fizjologii Zwierząt i Człowieka
Studia
kierunek
stopień
tryb
specjalność
specjalizacja
Psychologia
jednolite mgr
stacjonarne
NBP
PK
Dr Ziemowit Ciepielewski
A. Formy zajęć wybierane z przygotowanej listy, zgodnie z
Rozporządzeniem Rektora UG:
• wykład,
4
B. Sposób realizacji zajęć wybrany z przygotowanej listy:
C. Liczba godzin 30
Cykl dydaktyczny
2013/2014 zimowy
Status przedmiotu
Uzupełnia pracownik toku studiów:
• fakultatywny
Język wykładowy
polski
Metody dydaktyczne
• wykład problemowy
•
egzamin
B. Formy zaliczenia
• egzamin pisemny testowy
Test obejmuje pytania dotyczące treści programowych przedstawionych
na wykładzie, norma zaliczenia: min. 51%
Należy określić:
B. Wymagania wstępne, brak
Cele przedmiotu
1. Poznanie neurohormonalnych podstaw zachowania i celowego działania człowieka.
2. Zrozumienie znaczenia integracji układu nerwowego, hormonalnego i somatycznego w reakcjach pokarmowych, seksualnych
i obronnych dla
prawidłowego funkcjonowania organizmu człowieka.
3. Określenie mechanizmu i efektów zaburzeń funkconowania układów hormonalnych w aspekcie zachowania i procesów
poznawczych człowieka.
Treści programowe
Czym zajmuje się psychoneuroendokrynologia. Interakcje pomiędzy osiami hormonalnymi, ośrodkowym układem nerwowym i
zachowaniem. Układy (osie) hormonalne wpływające na zachowanie człowieka. Homeostaza a allostaza. Obciążenie
allostatyczne. Oś podwzgórzowo-przysadkowo-nadnerczowo-korowa i jej wpływ na procesy poznawcze i adaptacyjne. Wpływ
genotypu i fenotypu na aktywność osi hormonalnych. Hormony peptydowe (ACTH, hormon wzrostu, prolaktyna, oksytocyna)
jako regulatory stanów emocjonalnych. Hormony płciowe i ich wpływ na zachowanie. Hormony ciążowe.
Psychoneuroendokrynologia stresu. Zespół stresu pourazowego. Psychoneuroendokrynologia bólu. Ból nowotworowy. Rola
cytokin w kształtowaniu stanów emocjonalnych. Neurohormonalne podłoże depresji. Hormonalne konskwencje zaburzeń
przyjmowania pokarmu. Psychoneuroendokrynologia sportu i wysiłku. Rola układów hormonalnych w procesach pamięciowych.
Wykaz literatury
Literatura wymagana do ostatecznego zaliczenia zajęć (zdania egzaminu):
Ganong W.F., Fizjologia. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa, 2007
Kostowski W.I., Farmakologia. Podstawy Farmakoterapii. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa, 2008.
Lewandowska D., Orzeł-Gryglewska J. Fizjologia zwierząt i człowieka - przewodnik do ćwiczeń. Wydawnictwo Uniwersytetu
Gdańskiego, 2009.
Silbernagl S., Despopoulos A. Kieszonkowy atlas fizjologii. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 1994.
Konturek S. J. Fizjologia człowieka. Podręcznik dla studentów medycyny. Elsevier Urban & Partner, Wrocław, 2007.
Sadowski B. Biologiczne mechanizmy zachowania się ludzi i zwierząt. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa. 2005.
Ader R.. Psychoneuroimmunology. Fourth edition. Elsevier Academic Press, 2007.
Pfaff D.W. Hormones, Brain and Behavior. Second Edition. Elsevier Academic Press, 2009.
Efekty uczenia się
Wiedza
-rozumie złożone zjawiska i procesy z zakresu neuroendokrynologii, w tym funkcjonowania osi
Wiedza K_W05; K_W08;
hormonalnych
K_W10
-dysponuje pogłębioną wiedzą z zakresu neuroendokrynologii i jej aspektów behawioralnych
Umiejętności K_U12;
- ma wiedzę w zakresie terminologii medycznej oraz w zakresie neuroendokrynologicznych i
K_U14; K_U15
biologicznych podstaw w stopniu niezbędnym dla wykonywania zawodu psychologa
Kompetencje społeczne
-zna objawy i przyczyny zaburzeń i zmian chorobowych opierających się na dysfunkcjach układu
(postawy) K_K07; K_K10 hormonalnego i łączy je ze stanami emocjonalnymi człowieka
Umiejętności
-biegle wykorzystuje literaturę naukową z zakresu endokrynologii i psychologii klinicznej
-klasyfikuje i porównuje układy hormonalne i umiejscawia ich działanie w określonych formach
zachowania
-rozpoznaje i diagnozuje zaburzenia i zagrożenia wynikające z wzajemnych interakcji pomiędzy
układem hormonalnym a zachowaniem człowieka
- określa wybrane modele zachowań prozdrowotnych podejmowanych przez człowieka
-dąży do całościowego obrazu organizmu jako układu autonomicznego, regulowanego ośrodkowo,
podlegającemu ciągłym zmianom adaptacyjnym
-odczuwa potrzebę uczenia się przez całe życie i aktualizowania wiedzy z zakresu
neuroendokrynologii i psychologii klinicznej
Kontakt
[email protected]
Nazwa przedmiotu
Neurobiologiczne podłoże zmienności indywidualnej
Kod ECTS
Studia
kierunek
stopień
tryb
specjalność
Psychologia
jednolite mgr
stacjonane
NBP
dr Wojciech Glac
A. Formy zajęć
wykład
specjalizacja
PK
zajęcia w sali dydaktycznej
C. Liczba godzin
15
Cykl dydaktyczny
Status przedmiotu
• fakultatywny
Język wykładowy
polski
Metody dydaktyczne
wykład z prezentacją multimedialną
egzamin
B. Formy zaliczenia
egzamin pisemny: testowy
uzyskanie 51% punktów w odpowiedziach na pytania,
skala ocen zgodna z regulaminem studiów UG,
Należy określić:
A. Wymagania formalne Biologiczne podstawy funkcjonowania organizmu, Fizjologia ośrodkowego układu nerwowego
B. Wymagania wstępne Podstawowe wiadomości z budowy i funkcji ośrodkowego układu nerwowego
Cele przedmiotu
poznanie i zrozumienie fizjologicznego podłoża różnic międzyosobniczych, międzypłciowych i międzygatunkowych,
umiejętność interpretacji wyników badań dotyczących indywidualnej zmienności odpowiedzi różnych systemów fizjologicznych
Treści programowe
metody różnicowania zwierząt oraz ludzi pod względem wybranych cech psychobehawioralnych (m.in. pozycji socjalnej /
społecznej, behawioru poszukiwania nowości / sensacji, wrażliwości na stres, wrażliwości na lęk, podatności na uzależnienia);
przykłady różnic występujących międzyosobniczo w ośrodkowym układzie nerwowym, autonomicznym układzie nerwowym,
układzie hormonalnym i innych systemach; zmienność międzyosobnicza odpowiedzi na obciążenie; podłoże zmienności
indywidualnej na poziomie systemowym, komórkowym i molekularnym, w tym podłoże różnic międzyosobniczych w obrębie
wybranych struktur ośrodkowego układu nerwowego oraz układu autonomicznego; fizjologiczne podłoże zmienności
międzypłciowej, międzyrasowej i międzygatunkowej
Wykaz literatury
A.1.
Longstaff, „Neurobiologia”, PWN, Warszawa, 2002.
Ganong, „Fizjologia”, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa, 2007
Sadowski, „Biologiczne mechanizmy zachowania się ludzi i zwierząt”, PWN, Warszawa, 2005
A.2.
Lewandowska, Orzeł-Gryglewska, „Fizjologia zwierząt i człowieka – przewodnik do ćwiczeń”, Wydawnictwo Uniwersytetu
Gdańskiego, 2009
bieżąca literatura naukowa: oryginalne artykuły w czasopismach specjalistycznych
Efekty uczenia się
Wiedza
wymienia cechy różniące zwierzęta i ludzi o odmiennej charakterystyce behawioralnej, rozpoznaje
typ psychobehawioralny, płeć, stopień wrażliwości na stres i lęk lub stopień podatności na
uzależnienia ludzi i zwierząt na podstawie podanej charakterystyki
Umiejętności
projektuje doświadczenie mające na celu zróżnicowanie ludzi i zwierząt pod kątem wybranej
cechy psychobehawioralnej, analizuje wyniki badań dotyczących indywidualnej zmienności
odpowiedzi różnych systemów fizjologicznych, ocenia stopień wrażliwości na stres lub podatności
na uzależnienie zwierząt i ludzi na podstawie podanej charakterystyki
jest świadomy indywidualnych różnic wśród ludzi i związanych z nimi ograniczeń lub
przystosowań, zachowuje ostrożność w wyrażaniu opinii na temat innych ludzi
Kontakt
[email protected]
Nazwa przedmiotu
Neurobiologia uzależnień
Kod ECTS
Studia
kierunek
stopień
tryb
specjalność
Psychologia
jednolite mgr
stacjonarne/niestacjonarne NBP
dr Wojciech Glac
A. Formy zajęć
wykład
C. Liczba godzin
30
Cykl dydaktyczny
Status przedmiotu
• fakultatywny
Język wykładowy
polski
specjalizacja
PK
Metody dydaktyczne
egzamin
B. Formy zaliczenia
egzamin pisemny: testowy
uzyskanie 51% punktów w odpowiedziach na pytania,
skala ocen zgodna z regulaminem studiów UG,
Należy określić:
A. Wymagania formalne Biologiczne podstawy funkcjonowania organizmu, Fizjologia ośrodkowego układu nerwowego
B. Wymagania wstępne Podstawowe wiadomości z budowy i funkcji ośrodkowego układu nerwowego
Cele przedmiotu
poznanie i zrozumienie mechanizmów prowadzących do uzależnienia od środków uzależniających i indywidualnego
zróżnicowania podatności na uzależnienia, poznanie właściwości i skutków przyjmowania głównych grup substancji
uzależniających; umiejętność rozpoznania uzależnienia i objawów przyjmowania substancji uzależniających
Treści programowe
pojęcie uzależnienia; uzależnienia psychiczne i fizyczne; budowa i fizjologia mózgowego układu nagrody i innych układów
transmiterowych zaangażowanych w powstawanie uzależnień; właściwości, mechanizm działania i efekty obwodowe głównych
grup farmakologicznych środków nadużywanych przez człowieka – stymulantów, depresantów i psychodelików – m.in.
psychostymulantów (np. amfetaminy, kokainy, efedryny, kofeiny), nikotyny, depresantów sedatywnych (np. alkoholu,
barbituranów, benzodiazepin), opioidów (np. morfiny, heroiny, kodeiny, fentanylu), psychodelików stymulacyjnych (np. LSD,
psylocybiny, meskaliny), dysocjantów (np. fencyklidyny, ketaminy, salwinoryny), deliriantów (np. atropiny), kannabinoli i
innych; zespół odstawienia; indywidualne zróżnicowanie podatności na uzależnienia i efektów przyjmowania substancji
uzależniających; leczenie uzależnień
Wykaz literatury
A.1.
Bijak i Lasoń (red.), „Neuropsychofarmakologia: dziś i jutro”, Instytut Farmakologii Klinicznej PAN, Wydawnictwo Palotyn,
Kraków, 2000
Szukalski, „Narkotyki - kompendium wiedzy o środkach uzależniających”, Instytut Psychiatrii i Neurologii, Warszawa, 2005
A.2.
Longstaff, „Neurobiologia”, PWN, Warszawa, 2002
bieżąca literatura naukowa: oryginalne artykuły w czasopismach specjalistycznych
Efekty uczenia się
Wiedza
definiuje uzależnienie, wyjaśnia proces powstawania uzależnienia, charakteryzuje substancje
uzależniające, rozróżnia uzależnienie fizyczne i psychiczne, wymienia efekty działania
poszczególnych substancji uzależniających
Umiejętności
klasyfikuje i porządkuje substancje uzależniające wg kryteriów szkodliwości, potencjału
uzależniającego i typu wywoływanego uzależnienia, porównuje mechanizmy i efekty działania
różnych substancji uzależniających, planuje doświadczenia mające na celu określenie udziału
poszczególnych struktur i układów transmiterowych ośrodkowego układu nerwowego w
mechanizmie uzależnienia od różnych substancji uzależniających, przewiduje podatność na
uzależnienia osobników różniących się określonymi cechami psychobehawioralnymi oraz sytuacją
życiową
jest świadomy zagrożeń wynikających z przyjmowania substancji uzależniających, postrzega
relację między cechami psychobehawioralnymi i sytuacją społeczną osób ze swojego otoczenia a
potencjalnym zagrożeniem ich uzależnienia – wykazuje odpowiedzialną postawę wobec otoczenia,
potrafi na czas dostrzec zagrożenie uzależnienia wśród bliskich
Kontakt
[email protected]
OPISY KURSÓW Z POZIOMU C
Nazwa przedmiotu
Psychologiczne aspekty prokreacji
Kod ECTS
Instytut Psychologii
Studia
kierunek
psychologia
stopień
jednolite studia mgr
tryb
prof. UG dr hab. Mariola Bidzan, mgr Łucja Bieleninik
A. Formy
• ćwiczenia
specjalność
specjalizacja
2 pkt ECTS (50 godz) - zajęcia dydaktyczne z
udziałem prowadzącego; konsultacje z prowadzącym
zajęcia; samodzielne studiowanie literatury i
materiałów oraz przygotowanie do poszczególnych
zajęć;
• zajęcia w sali dydaktycznej oraz ćwiczenia praktyczne w Instytucie 2 pkt ECTS (50 - 60 godz) – samodzielna praca
Położnictwa Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego
studenta – przygotowywanie do kolokwiów
zaliczeniowych; realizacja pracy zaliczeniowej,
C. Liczba godzin
projektu, prezentacji
• 30 h
Cykl dydaktyczny
Status przedmiotu
• fakultatywny
Język wykładowy
polski
Metody dydaktyczne
• ćwiczenia:
− praca w grupach
− gry symulacyjne
− analiza przypadków
− mini-wykład z prezentacją multimedialną
− dyskusja
− praca z pacjentkami na oddziale (rozmowa,
wywiad, próba udzielenia wsparcia
psychologicznego)
B. Formy zaliczenia
• aktywny udział w zajęciach
• przygotowanie mini-wykładu
• opracowanie studium przypadku pacjentki z problemami
prokreacyjnymi wraz z zaplanowaniem oddziaływań
psychologicznych
• obecność na zajęciach 70%
• znajomość problematyki z listy lektur podanej przez Prowadzącego
zajęcia,
• umiejętność opracowania studium przypadku i rozwiązania go w
kontekście planowych oddziaływań psychologicznych
Należy określić:
A. Wymagania formalne: brak wymagań
B. Wymagania wstępne: zaliczenie podstawowych, obligatoryjnych przedmiotów z zakresu psychologii
Cele przedmiotu
Zapoznanie uczestników z najnowszą wiedzą dotyczącą psychologicznych aspektów prokreacji, zarówno odnoszącą się do
normy, jak i do problemów; nabycie praktycznych umiejętności klinicznych związanych z pracą z pacjentkami Kliniki
Rozrodczości (dobór specyficznych metod diagnostycznych, stawianie hipotez, formułowanie opinii psychologicznych,
wyjaśnianie mechanizmów psychologicznych, projektowanie terapii).
Treści programowe
A. Problematyka ćwiczeń
• Miejsce psychologii w badaniach nad prokreacją
• Bio-psycho-społeczny model prokreacji
• Psychologia prokreacji jako specjalność naukowa
• Rozwój psychofizyczny w prenatalnej fazie życia dziecka.
• Przebieg ciąży i porodu (reakcje emocjonalne, procesy poznawcze, więź emocjonalna z dzieckiem, ciąża wysokiego ryzyka,
zaburzenia emocjonalne w okresie ciąży i po porodzie)
• Diagnoza prenatalna
• Wcześniactwo, TTTS i inne zaburzenia w okresie okołoporodowym.
• Psychologiczne aspekty utrudnionej prokreacji (niepłodność małżeńska, samoistne poronienia, techniki wspomaganego
rozrodu, prawne i etyczne aspekty wspomaganej reprodukcji)
• Psychologiczne aspekty ciąży i porodu u nieletnich
• Pomoc psychologiczna w psychologii prokreacji
• Specyfika kontaktu i badania psychologicznego pacjentek w klinice położnictwa i chorób kobiecych
Wykaz literatury
•
Bielawska-Batorowicz E. (2006), Psychologiczne aspekty prokreacji, Katowice: Wyd. Naukowe „Śląsk”
•
Gretkowska M. (2001), Polka, Warszawa: Wyd. W.A.B.
•
Bidzan M. (2010), Niepłodność w ujęciu bio-psycho-społecznym, Kraków: Oficyna Wyd. „Impuls”
•
Bidzan M. (2007), Nastoletnie matki: psychologiczne aspekty ciąży, porodu, połogu, Kraków: Oficyna Wyd.
„Impuls”
•
•
Kornas-Biela D. (2010), Pedagogika prenatalna. Nowy obszar nauk o wychowanu, Lublin: Wyd. KUL
•
Wasilewska-Pordes M. (2000), Depresja porodowa u kobiet, Kraków: Wyd. „RADAMSA”
•
Bigos J., Mozer B. (2010, Dziecko z chmur, Warszawa: Wyd. „Nasza Księgarnia”
•
Koszewska I. (2010). O depresji w ciąży i po porodzie, Warszawa: Wydawnictwo PZWL
•
Jurczenko-Topolska I. (2005), Bociany przylatuja zimą, Warszawa: Wyd. Historia i Życie
•
Odent M. (2010), Cesarskie cięcie a poród naturalny. Wątpliwości, konsekwencje, wyzwania, Wrocław: Fundacja
Kobieta i Natura.
•
Podolska M. (2011), Niepłodność i jej następstwa psychologiczne, Szczecin: Wyd. Uniwersytetu Szczecińskiego
•
Materiały własne osób prowadzących, artykuły z Ginekologii Polskiej, Journal of Reproduction and Infant
Psychology, Medical Science Monitor itp.
Efekty uczenia się
Wiedza K_W04, K_W06; K_W09, K_W11
Student ma uporządkowaną i pogłębioną wiedzę na temat teorii w psychologii prokreacji,
specyfice i procesach dotyczących psychologicznych aspektów prokreacji, zna terminologię, teorię
i metodykę obowiązująca w tej dyscyplinie. Ma uporządkowaną i pogłębioną wiedzę na temat
rozwoju psychoseksualnego człowieka w cyklu życia zarówno w aspekcie biologicznym,
psychologicznym, jak i społecznym. Student rozumie specyfikę funkcjonowania człowieka od
okresu prenatalnego do okresu klimakterium. Student wyciąga proste wnioski dotyczące podłoża
problemów związanych z psychologicznymi aspektami prokreacji. Ma pogłębioną wiedzę z
zakresu czynników psychicznych determinujących zachowanie człowieka (emocji i motywacji,
osobowości, temperamentu i inteligencji) w kontekście psychologii prokreacyjnej. Ma pogłębioną i
rozszerzoną wiedzę na temat biologicznych, pedagogicznych, społecznych i filozoficznych
podstaw funkcjonowania psychicznego człowieka; rozumie istotę funkcjonalności i
dysfunkcjonalności, harmonii i dysharmonii, normy i patologii w odniesieniu do prokreacji
człowieka.
Umiejętności K_U01, K_U02; K_U03, K_U09, K_U10, K_U11
Student posiada pogłębione umiejętności obserwowania, wyszukiwania i przetwarzania informacji
na temat różnych aspektów psychologii prokreacji rozmaitej natury, przy użyciu różnych źródeł
oraz interpretowania ich z punktu widzenia problemów psychologicznych, zdrowotnych. Potrafi
wykorzystywać i integrować wiedzę teoretyczną z zakresu psychologii prokreacji oraz
powiązanych z nią dyscyplin w celu analizy złożonych problemów psychologicznych,
pomocowych czy terapeutycznych, a także diagnozowania i projektowania działań praktycznych.
Student potrafi generować oryginalne rozwiązania złożonych problemów psychologicznych i
prognozować przebieg ich rozwiązywania oraz przewidywać skutki planowanych działań w
określonych obszarach praktycznych – potrafi analizować podłoże problemów prokreacyjnych,
dokonać doboru specyficznych metod diagnostycznych, postawić hipotezy, formułować opinię
psychologiczną, wyjaśnić mechanizmy psychologiczne, zaprojektować terapię i inne formy
pomocy psychologicznej. Potrafi sprawnie porozumiewać się przy użyciu różnych kanałów i
technik komunikacyjnych ze specjalistami w zakresie psychologii, jak i z innymi specjalistami,
przede wszystkim lekarzami. Potrafi pracować w zespole pełniąc różne role; umie przyjmować i
wyznaczać zadania, ma elementarne umiejętności organizacyjne pozwalające na realizację celów
związanych z projektowaniem i podejmowaniem działań profesjonalnych
Kompetencje społeczne (postawy) K_K01; K_K03, K_K06, K_K07
Ma pogłębioną świadomość poziomu swojej wiedzy i umiejętności, rozumie potrzebę ciągłego
rozwoju osobistego i zawodowego. Docenia znaczenie nauk psychologicznych dla rozwoju
jednostki i prawidłowych więzi w społeczeństwie, ma pozytywne nastawienie do nabywania
wiedzy z zakresu studiowanej dyscypliny naukowej i budowania warsztatu pracy psychologa.
Odznacza się odpowiedzialnością za własne przygotowanie do pracy, podejmowane decyzje i
prowadzone działania oraz ich skutki, czuje się odpowiedzialny wobec ludzi, dla których dobra
stara się działać, wyraża taką postawę w środowisku specjalistów i pośrednio modeluje to
podejście wśród innych. Jest wrażliwy na problemy społeczne i psychologiczne, gotowy do
komunikowania się i współpracy z otoczeniem, w tym z osobami niebędącymi specjalistami w
danej dziedzinie oraz do aktywnego uczestnictwa w grupach i organizacjach realizujących
działania psychologiczne.
Kontakt
[email protected]
Nazwa przedmiotu
Metody badań w psychologii klinicznej młodzieży ( Adolescencja)
Kod ECTS
Studia
kierunek
Psychologia
stopień
jednolite mgr
tryb
specjalność
NBP
specjalizacja
PDiM,PK
Dr hab. Wioletta Radziwiłłowicz
A. Formy zajęć
• Ćwiczenia
• (zajęcia w sali dydaktycznej)
C. Liczba godzin
15 godz.
Liczba punktów ECTS- 2 ECTS
1 pkt ECTS (25 – 30 godz) - zajęcia dydaktyczne z
zajęć;
1 pkt ECTS (25 – 30 godz) – samodzielna praca
Cykl dydaktyczny
Status przedmiotu
• fakultatywny
Język wykładowy
Polski
Metody dydaktyczne
• ćwiczenia
B. Formy zaliczenia
• wykonanie pracy zaliczeniowej, zgodnej ze sposobem realizacji
zajęć
C. Podstawowe kryteria oceny:
Umiejętne posługiwanie się metodami badań oraz zdolność całościowej
interpretacji wyników. Dobór metod najbardziej adekwatnych do
prezentowanego przez osobę problemu rozwojowego.
Należy określić:
A. Wymagania formalne: metodologia badań psychologicznych, psychologia rozwoju człowieka
B. Wymagania wstępne: pełen zakres wiedzy z wyżej wymienionych przedmiotów studiów
Cele przedmiotu
Celem zajęć jest prezentacja metod badawczych stosowanych w okresie adolescencji. Są to metody oceniające system rodzinny
oraz funkcjonowanie emocjonalno-społeczne.
Treści programowe
1. Wprowadzenie w problematykę testów projekcyjnych.
2. Kwestionariusze badające obraz ciała oraz emocjonalną postawę wobec ciała.
3. Kwestionariusze dotyczące autonomii, tendencji izolacyjnych, osamotnienia, samowystarczalności, kontroli
emocjonalnej, obron psychologicznych, buntu młodzieńczego, dyskomfortu psychicznego oraz autodestruktywności.
4. Narzędzia oceniające funkcjonowanie systemu rodzinnego - Test Stosunków Rodzinnych, postawy rodzicielskie,
kwestionariusz oparcia w rodzinie, systemowe zasoby rodziny.
5. Kwestionariusz kompetencji społecznych, podskale przystosowania rodzinnego, rówieśniczego i szkolnego ze Skali
Nieprzystosowania Społecznego.
Wykaz literatury
1. Święcicka M. red., (2011). Metody diagnozy w psychologii klinicznej dziecka i rodziny. Warszawa: Wyd. Paradygmat.
2. Bazińska R., Drat-Ruszczak K. (2000). Struktura narcyzmu w polskiej adaptacji kwestionariusza NPI Raskina i Halla.
Czasopismo Psychologiczne, 3-4, 171-88.
3. Bene E., Anthony J. (1993). Test Stosunków Rodzinnych. Warszawa: Centralny Ośrodek Metodyczny Poradnictwa
Wychowawczo-Zawodowego MEN.
4. Cash T.F. (1997). The body image workbook. An 8 step program. New York: MJF Books.
5. Di Nuovo S. (2000). Diagnoza zaburzeń osobowości typu „borderline” za pomocą testu Rorschacha. Przegląd
Psychologiczny, 1,101-114.
6. Dołęga Z. (2000). Autonomia w okresie dorastania. Czasopismo Psychologiczne, 1-2, 77-85.
7. Matczak A. (1998). Preferencje zawodowe młodzieży a kompetencje społeczne. Psychologia Wychowawcza,1,28-36.
8. Oleszkowicz A. (1988). Kwestionariusz do badania dyskomfortu psychicznego w kryzysie adolescencyjnym. Przegląd
Psychologiczny, 2, 573-587.
9. Oleszkowicz A. (2006). Bunt młodzieńczy. Uwarunkowania. Formy. Skutki. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe
Scholar.
10. Piotrowska A. (1997). Z badań nad inteligencją społeczną. Psychologia Wychowawcza, 4, 289-300.
11. Plopa M. (2005). Psychologia rodziny. Teoria i badania. Kraków: Oficyna Wydawnicza Impuls.
12. Radziwiłłowicz W., Reszka N. (2008). Zachowania autodestruktywne u dziewcząt z rozpoznaniem jadłowstrętu
psychicznego. Psychiatria, 4, 1-13.
13. Rembowski J. (1986). Metoda projekcyjna w psychologii dzieci i młodzieży. Warszawa: PWN.
14. Schafer R. (1989). Jak ta historia została opowiedziana? (s. 191-231) W: Wybrane zagadnienia testów projekcyjnych.
Biblioteka Psychologa Praktyka. T.III. PTP, Warszawa: Wydział Psychologii UW.
15. Schiep S. (1998). Ryzyko samobójstwa i próba jego diagnozy w świetle metody Rorschacha. Roczniki Psychologiczne,
1, 188-96.
16. Senejko A. (2001). Psychiczne i psychospołeczne obrony człowieka w ich teoretycznym i praktycznym wymiarze.
Maszynopis niepublikowany.
17. Sęk H. (red.) (1984). Metody projekcyjne. Tradycja i współczesność. Poznań: UAM.
18. Steinberg L. (2002). Autonomy (s. 286-316).W: Steinberg L.: Adolescence, London: McGraw-Hill.
19. Steinberg L., Silverberg S. (1986). The vicissitudes of autonomy in early adolescence. Child Development, 57, 841-851.
20. Suchańska A. (1994). Test Apercepcji Tematycznej. Przez analizę treści do analizy procesu. Poznań: UAM.
21. Suchańska A. (1998). Przejawy i uwarunkowania psychologiczne pośredniej autodestruktywności. Poznań: UAM.
22. Szafraniec J. (1985). Metoda Rorschacha w psychodiagnozie schizofrenii. Warszawa: Wyd. Akcydensowe.
23. Thompson J.K., Heinberg L.J., Altabe M., Tantleff-Dunn S. (1999). Exacting beauty: theory, assessment and treatment
of body image disturbance. Washington: APA.
24. Zwoliński M. (2000). Systemowe zasoby rodziny a poczucie koherencji u dorosłego człowieka. Przegląd
Psychologiczny, 2, 139-156.
1. Niebrzydowski L. (1989). Psychologia wychowawcza. Samoświadomość, aktywność, stosunki interpersonalne.
Warszawa: PWN.
2. Pytka L. (1995). Pedagogika resocjalizacyjna. Wybrane zagadnienia teoretyczne i metodyczne. Warszawa: WSPS.
Efekty uczenia się
Wiedza
K_W05 Ma uporządkowaną i pogłębioną wiedzę na temat specjalizacji psychologii, obejmującą
terminologię, teorię i metodykę.
K_W10 Ma pogłębioną i rozszerzoną wiedzę na temat biologicznych, psychologicznych i
społecznych podstaw funkcjonowania psychicznego człowieka; rozumie istotę funkcjonalności i
dysfunkcjonalności, harmonii i dysharmonii, normy i patologii.
Umiejętności
K_U02 Potrafi wykorzystywać i integrować wiedzę teoretyczną z zakresu psychologii oraz
pomocowych i terapeutycznych, a także diagnozowania i projektowania działań praktycznych.
K_U06 Posiada rozwinięte umiejętności badawcze: rozróżnia orientacje w metodologii badań
psychologicznych, formułuje problemy badawcze, dobiera adekwatne metody badania, metody
statystyczne i narzędzia badawcze, konstruuje narzędzia badawcze, opracowuje, prezentuje i
interpretuje wyniki badań, wyciąga wnioski, wskazuje kierunki dalszych badań, w obrębie
wybranej specjalizacji psychologii.
K_U07 Ma pogłębione umiejętności obserwowania, diagnozowania, racjonalnego oceniania
złożonych sytuacji psychologicznych oraz analizowania motywów i wzorów ludzkich zachowań
K_K06 Odznacza się odpowiedzialnością za własne przygotowanie do pracy, podejmowane
decyzje i prowadzone działania oraz ich skutki, czuje się odpowiedzialny wobec ludzi, dla których
dobra stara się działać, wyraża taką postawę w środowisku specjalistów i pośrednio modeluje to
podejście wśród innych.
K_K09 Samodzielnie podejmuje i inicjuje działania badawcze
Kontakt
[email protected]
Nazwa przedmiotu
Praca z pacjentem przewlekle chorym w warunkach szpitalnych
Kod ECTS
Wydział Nauk Społecznych Instytut Psychologii
Studia
kierunek
Psychologia
stopień
jednolite mgr
tryb
dr Aleksandra Szulman-Wardal
A. Formy zajęć
ćwiczenia: terenowe
zajęcia poza pomieszczeniami dydaktycznymi UG – Szpital
Specjalistyczny w Kościerzynie (60km od Gdańska, dogodny dojazd
PKS)
C. Liczba godzin
30 godzin
specjalność
nazwa*
specjalizacja
nazwa*
2 pkt ECTS (50 - 60 godz) - zajęcia dydaktyczne z
zajęć;
2 pkt ECTS (50-60 godz) – samodzielna praca studenta
– przygotowywanie do kolokwiów zaliczeniowych;
realizacja pracy zaliczeniowej, projektu, prezentacji
Cykl dydaktyczny
Status przedmiotu
• fakultatywny
Język wykładowy
język polski
Metody dydaktyczne
• ćwiczenia terenowe,
− praca w grupach
− praca z pacjentem
− analiza zdarzeń przypadków
− dyskusja
zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia
wykonanie pracy zaliczeniowej: napisanie indywidualnego programu
oddziaływań psychologicznych dla konkretnego pacjenta
• obecność na zajęciach (50%)
• indywidualny program oddziaływań psychologicznych dla pacjenta
(50%)
Należy określić:
A. Wymagania formalne, Wstęp do Psychologii Klinicznej
B. Wymagania wstępne, zagadnienia z szeroko pojętej psychologii klinicznej, diagnostyki psychologicznej, kontaktu z
pacjentem
Cele przedmiotu
Założenia i cele tego przedmiotu, to wypracowanie umiejętności diagnostycznych oraz prognostycznych w pracy z pacjentem
przewlekle chorym w aspekcie psychospołecznego funkcjonowania osoby chorej,
Treści programowe
1. Możliwość spotkania z pacjentem przewlekle chorym w sytuacji pobytu na oddziale szpitalnym. Szczególnie, zaś
doświadczenie praktycznej pracy z pacjentami przewlekle chorymi wybranych oddziałów: reumatologii, stacja dializ,
hospicjum.
2. Uzyskanie podstawowych informacji o specyfice najczęściej spotykanych chorób doświadczanych przez pacjentów tych
oddziałów.
3. Zaznajomienie ze specyfiką pracy wyżej wspomnianych oddziałów na rzecz pacjenta, zapoznanie się z objawami,
sposobem leczenia –oraz możliwościami prognostycznymi najczęstszych chorób z grup: reumatologicznych,
nefrologicznych, onkologicznych.
4. Zaznajomienie się ze specyfiką pracy psychologa na wspomnianych oddziałach.
5. Wypracowanie specjalnych procedur postępowania z pacjentem przewlekle chorym oraz wykorzystanie narzędzi
psychodiagnostycznych dla ustalenia problemów psychospołecznych pacjenta, w celu zaradzenia im na drodze krótko i
długoterminowej.
6. Napisanie indywidualnego programu oddziaływań psychologicznych dla konkretnego pacjenta.
Wykaz literatury
A.1. obowiązkowa
Bereza B. (2005). Psychospołeczne aspekty doświadczania własnej choroby u osób z przewlekłą niewydolnością nerek. W: S.
Steuden, M. Ledwoch (red.). Wybrane zagadnienia z psychologii klinicznej i osobowości. Problemy człowieka chorego. Lublin.
TN KUL. 15-38.
Popielski K. (2005). Psychologiczne aspekty doświadczenia schorzeń reumatycznych. Ru 2005; 43, 3: 160–165 U osób
z przewlekłą niewydolnością nerek. W: S. Steuden, M. Ledwoch (red.).
Bidzan M., Budziński W. (2011) (red.), Rozwój poprzez terapię. Interdyscyplinarne aspekty pedagogiki leczniczej, Gdańsk, Wyd.
GWSH.
Bereza B. (2008). Doświadczanie własnej choroby przez pacjentów dializowanych. Lublin.
Wydawnictwo TN KUL.
De Walden Gałuszko K. (2001). Psychologiczne aspekty bólu. Przew. Lek. 2001, 4, 4, 58-59
Wlazło A. i.in. (2008). Wybrane zmienne psychologiczne u pacjentów z reumatoidalnym zapaleniem stawów i chorobą
Gravesa-Basedowa. Neuropsychiatria i Neuropsychologia 2008; 3, 2: 71-79.
Efekty uczenia się
K_W10
K_W05
K_U02
K_U07;
K_K03
K_K05
K_K08
Wiedza
K_W05, K_W10
Student:
- zna specyfikę, prognostykę oraz sposób leczenia chorób, której najczęściej występują na
wizytowanych oddziałach,
- ma orientację, jakie metody badań może używać dla konkretnych grup pacjentów, które mają w
konsekwencji służyć ustaleniu oddziaływań psychologicznych,
- potrafi na podstawie swoich badań i obserwacji ustalić program oddziaływania psychologicznego
dla konkretnego pacjenta.
Umiejętności
K_U02; K_U07
Student:
- ma pogłębione umiejętności obserwowania, diagnozowania i racjonalnego oceniania sytuacji
psychospołecznej u konkretnego pacjenta,
- projektuje program oddziaływań wobec pacjenta,
- prowadzi profesjonalny kontakt z pacjentem z zachowaniem standardów etycznych.
K_K03
K_K05
K_K08
Student:
- docenia wagę znajomości metody diagnostycznej koniecznej w warsztacie zawodowym
psychologa klinicznego,
- jest przekonany o konieczności zachowania się profesjonalnego w kontakcie z badanym
pacjentem,
- jest świadomy istnienia etycznego wymiaru w kontakcie z pacjentem.
Kontakt
[email protected]
Nazwa przedmiotu
Funkcjonalny rezonans magnetyczny (fMRI) – zastosowanie
kliniczne i naukowe
Kod ECTS
Studia
kierunek
psychologia
stopień
jednolite mgr
tryb
stacjonarne
A. Formy zajęć:
• ćwiczenia: audytoryjne.
B. Sposób realizacji:
C. Liczba godzin
30
Cykl dydaktyczny
specjalność
NBP
specjalizacja
PK
zajęć;
2 pkt ECTS (50 - 60 godz) – samodzielna praca
Status przedmiotu
• fakultatywny
Język wykładowy
polski
Metody dydaktyczne
• ćwiczenia warsztatowe: metoda projektów
(projekt badawczy), praca w grupach, analiza
przypadków
B. Formy zaliczenia:
• wykonanie pracy zaliczeniowej: przygotowanie analizy krytycznej
artykułu oraz projektu badawczego
A. Wymagania formalne, zaliczenie przedmiotu Nowoczesne techniki neuroobrazowe
B. Wymagania wstępne, znajomość języka angielskiego
Cele przedmiotu
• zapoznanie studentów z techniką funkcjonalnego rezonansu magnetycznego w zakresie jej podstaw fizycznych,
ograniczeń i możliwości
• zapoznanie studentów ze stosowanymi paradygmatami badawczymi techniki funkcjonalnego rezonansu magnetycznego
• kształcenie umiejętności krytycznej lektury tekstów naukowych wykorzystujących technikę fMRI
• kształcenie umiejętności projektowania badań przy użyciu techniki fMRI
Treści programowe
• podstawy fizyczne fMRI (zjawisko rezonansu, efekt BOLD)
• podstawowe parametry obrazowania (FOV, TR, TE, slice)
• podstawowe parametry analizy fMRI (korekcja ruchu, korekcja czasowa, wygładzanie przestrzenne, normalizacja
przestrzenna)
• statystyka badań funkcjonalnych pojedynczego przypadku (modelowanie GLM, kontrasty)
• statystyka badań funkcjonalnych porównań grupowych (FFX, RFX)
• podstawowe schematy badawcze (schemat blokowy, schemat eventowy)
• artefakty i zakłócenia obrazu
• zastosowanie fMRI do badań klinicznych
• zastosowanie fMRI do badań naukowych
.
Wykaz literatury
• Sttipich (2007) Clinical functional MRI
• Filippi (2009) fMRI techniques and protocols
• Jezzard, Matthews, Smith (2001) Functional MRI: An Introduction to Methods
• Friston (2006) Statistical parametric mapping
Efekty uczenia się
Wiedza
• K_W06
• student identyfikuje ograniczenia techniki funkcjonalnego rezonansu magnetycznego
• K_U04
• student wymienia i opisuje podstawowe schematy badawcze fMRI
•
•
K_U06
K_K01
Umiejętności
• student analizuje pracę naukową z zastosowaniem techniki fMRI pod kątem jej trafności i
rzetelności
• student projektuje schemat badawczy do zaproponowanego problemu badawczego
• student pracuje w zespole
• student wykazuje kreatywność w przygotowaniu projektów
Kontakt
[email protected]
Nazwa przedmiotu
Jakościowa diagnoza funkcji poznawczych w normie i patologii
Kod ECTS
Studia
kierunek
psychologia
stopień
jednolite mgr
tryb
stacjonarne
mgr Patrycja Naumczyk.
A. Formy zajęć
• ćwiczenia: warsztatowe
specjalność
specjalizacja
Liczba punktów ECTS- 4
C. Liczba godzin
30
Cykl dydaktyczny
semestr zimowy
Status przedmiotu
• fakultatywny
Język wykładowy
polski”
Metody dydaktyczne
• ćwiczenia warsztatowe: praca w grupach, analiza
przypadków
B. Formy zaliczenia
• zaliczenie przygotowanie projektu diagnozy poznawczej zadanego
przypadku w ujęciu kliniczno-eksperymentalnym
C. Podstawowe kryteria zaliczenie na podstawie obecności i
przygotowanego projektu
Należy określić:
A. Wymagania formalne, zaliczone przedmioty Neuropsychologia kliniczna dorosłych, Diagnoza neuropsychologiczna,
Psychologia procesów poznawczych
B. Wymagania wstępne, podstawowa znajomość przebiegu procesów poznawczych człowieka, podstawowa znajomość
neuroanatomii oraz organizacji funkcjonalnej mózgowia
Cele przedmiotu
• kształcenie umiejętności projektowania jakościowej diagnozy funkcji poznawczych w ujęciu
kliniczno-eksperymentalnym
• kształcenie umiejętności samodzielnego przygotowywania bodźców do prób klinicznych
• kształcenie umiejętności stawiania i weryfikowania hipotez nt. defektu podstawowego w przypadku zaburzeń funkcji
poznawczych
• kształcenie umiejętności przeprowadzania jakościowej diagnozy funkcji poznawczych w ujęciu
kliniczno-eksperymentalnym
Treści programowe
• Założenia teoretyczne metody kliniczno-eksperymentalnej, pojęcie „defektu podstawowego”
• Przebieg procesów poznawczych oraz ich diagnoza w ujęciu kliniczno-eksperymentalnym:
o uwaga
o pamięć
o gnozja
o praksja
o język (produkcja, percepcja, komunikacja)
o myślenie i rozwiązywanie problemów
o funkcje wykonawcze
Wykaz literatury
• W. Łucki, (1995) Zestaw prób do badania procesów poznawczych u pacjentów z uszkodzeniami mózgu,
Warszawa
• Jodzio (2011) Diagnostyka neuropsychologiczna w praktyce klinicznej
• Łuria, A. (1996). Schemat badania neuropsychologicznego. Warszawa: PTP.
• Walsh, K. (1998). Neuropsychologia. Podejście kliniczne. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN
• Walsh, K.W. (2001). Jak rozumieć uszkodzenia mózgu. Podstawy diagnozy neuropsychologicznej. Warszawa:
Instytut Psychiatrii i Neurologii.
• Pąchalska, M. (2007). Neuropsychologia kliniczna. Urazy mózgu, tom 1 i 2. Warszawa. Wydawnictwo
Naukowe PWN
• Borkowska, A., Szepietowska, E.M. (2000). Diagnoza neuropsychologiczna. Metodologia i metodyka. Lublin.
Wydawnictwo UMCS.
.
Efekty uczenia się
Wiedza
• K_W10
• student szczegółowo opisuje mechanizmy przebiegu poszczególnych procesów
poznawczych
• K_U02
• student identyfikuje zalety i ograniczenia podejścia kliniczno-eksperymentalnego
• K_U04
•
•
K_U06
K_K09
Umiejętności
• student samodzielnie tworzy próby kliniczne do jakościowej oceny funkcji
poznawczych
• student samodzielnie przygotowuje bodźce do diagnozy jakościowej funkcji
poznawczych
• student trafnie dobiera próby kliniczne do diagnozy zadanego przypadku
(zarówno w normie, jak i patologii)
• student projektuje optymalny schemat pogłębionej diagnozy jakościowej
zadanego przypadku (zarówno w normie, jak i patologii)
• student dyskutuje zachowując krytycyzm w wyrażaniu opinii
• student wykazuje kreatywność w przygotowaniu projektu diagnozy
Kontakt
psy [email protected]
Nazwa przedmiotu
Nowoczesne techniki neuroobrazowe w praktyce klinicznej
Kod ECTS
Studia
kierunek
psychologia
stopień
jednolite mgr
tryb
stacjonarne
mgr Patrycja Naumczyk.
A. Formy zajęć
• ćwiczenia: audytoryjne
C. Liczba godzin
30
specjalność
NBP
specjalizacja
PK
zajęć;
Cykl dydaktyczny
Status przedmiotu
• / fakultatywny
Język wykładowy
polski
Metody dydaktyczne
• ćwiczenia audytoryjne: praca w grupach
B. Formy zaliczenia
• zaliczenie kolokwium
A. Wymagania formalne, zaliczony przedmiot Neuropsychologia kliniczna dorosłych
B. Wymagania wstępne, znajomość języka angielskiego
Cele przedmiotu
• zapoznanie studentów z technikami wykorzystywanymi w neuroobrazowaniu strukturalnym i czynnościowym
• zapoznanie studentów z podstawami fizycznymi, najczęściej stosowaną metodyką badań, możliwościami oraz
ograniczeniami nowoczesnych technik neuroobrazowania strukturalnego i czynnościowego.
Treści programowe
• historyczne metody neuroobrazowe
• elektroencefalografia (EEG)
• magnetoencefalografia (MEG)
• metoda potencjałów wywołanych (ERP)
• tomografia komputerowa (CT)
• rezonans magnetyczny (MRI)
• techniki wykorzystujące zjawisko rezonansu (fMRI, spektroskopia NMR, traktografia, wolumetria)
• techniki łączone (fMRI-EEG, inne)
• techniki wykorzystujące zjawiska jądrowe (SPECT, PET)
Wykaz literatury
• Hendee, Ritenour (2002) Medical imaging physics
• Tofts (2003) Quantitative MRI of the brain
• Jaśkowski (2004) Zarys psychofizjologii
• Jaśkowski (2009) Neuronauka poznawcza
• Lambert, Mazzola (2001) Nuclear magnetic resonance spectroscopy
.
Efekty uczenia się
Wiedza
• K_W04
• student wymienia i opisuje podstawowe stosowane techniki neuroobrazowe
• K_U06
• student identyfikuje zalety i wady poszczególnych technik
• K_K01
• student opisuje podstawowe podejścia metodologiczne poszczególnych technik
czynnościowych
Umiejętności
• student porównuje przydatność metodologiczną danych technik do prowadzenia
określonych badań w zakresie neuroobrazowania
• student proponuje optymalną technikę neuroobrazową do zadanego problemu
badawczego
• student dyskutuje zachowując krytycyzm w wyrażaniu opinii
Kontakt
psy [email protected]
Nazwa przedmiotu
Psychoedukacja osób psychotycznych
Kod ECTS
Studia
kierunek
psychologia
stopień
tryb
mgr Beata Dutczak
A. Formy
Warsztat
•
•
C. Liczba godzin
30 h.
specjalność
NBP
specjalizacja
PK
zajęć;
Cykl dydaktyczny
Status przedmiotu
• fakultatywny
Język wykładowy
polski
Metody dydaktyczne
• prezentacja multimedialna wprowadzająca w
tematykę
• praktyka - przygotowanie przez studentów
wybranego warsztatu psychoedukacyjnego i
przeprowadzenie go na zajęciach
obecność, aktywność, przygotowanie i przeprowadzenie warsztatu
B. Formy zaliczenia
przygotowanie jednych zajęć psychoedukacyjnych na wybrany temat i
przeprowadzenie ich na zajęciach (symulacja)
• przeprowadzenie warsztatu zgodnie z podanym schematem
Należy określić:
Cele przedmiotu
Zdobycie wiedzy oraz doświadczenia w prowadzeniu psychoedukacji (na temat psychoz)
Treści programowe
- wprowadzenie w tematykę psychoz (wprowadzenie do psychiatrii)
- specyfika pracy z pacjentem z rozpoznaniem psychozy
- cele i metody psychoedukacji
- dokonywanie odpowiedniej selekcji uczestników oraz określenie momentu rozpoczęcia psychoedukacji
- mechanizmy działania grup psychoedukacyjnych
- scenariusz spotkań psychoedukacyjnych
Wykaz literatury
Autorski program psychoedukacyjny (wykorzystywany w Wojewódzkim Szpitalu Psychiatrycznym)
Freyberger H.J., Schneider W., Stieglitz R.D Kompendium psychiatrii, psychoterapii, medycyny psychosomatycznej,
2005, Warszawa
Kaplan H.I., Sadock B.J., Sadock V.A. Psychiatria kliniczna, 2004, Wrocław
Adam Bilikiewicz Psychiatria. Podręcznik dla studentów medycyny, ,Warszawa
.
Efekty uczenia się
Wiedza K_W01; K_W05; K_W11;
Zna terminologię używaną w psychologii oraz jej zastosowanie w dyscyplinach pokrewnych na
poziomie rozszerzonym. Ma uporządkowaną i pogłębioną wiedzę na temat specjalizacji
psychologii, obejmującą terminologię i metodykę. Student posiada wiedzę na temat zaburzeń
psychicznych (ze szczególnym uwzględnieniem psychoz), rozpoznaje ich objawy kryterialne,
wymienia zachowania i cechy charakterystyczne dla nich.
Ponadto ma pogłębioną i uporządkowaną wiedzę na temat biologicznych, społecznych podstaw
funkcjonowania człowieka; rozumie istotę funkcjonalności i dysfunkcji, dysharmonii, normy i
patologii.
Umiejętności K_U02; K_U08; K_U09; K_U11
Potrafi wykorzystywać i integrować wiedzę teoretyczną z zakresu psychologii i psychiatrii w celu
analizy złożonych problemów psychologicznych, pomocowych czy terapeutycznych, a także
diagnozowania i projektowania działań praktycznych. Potrafi sprawnie posługiwać się wybranymi
ujęciami teoretycznymi w celu analizowania podejmowanych działań praktycznych. Potrafi
generować oryginalne rozwiązania złożonych problemów psychologicznych i prognozować
przebieg ich rozwiązywania oraz przewidywać skutki planowanych działań w określonych
obszarach praktycznych. Potrafi pracować w zespole pełniąc różne role; umie przyjmować i
wyznaczać zadania, ma elementarne umiejętności organizacyjne pozwalające na realizację celów
związanych z projektowaniem i podejmowaniem działań profesjonalnych
Kompetencje społeczne (postawy) K_K02; K_K06; K_K07
Docenia znaczenie nauk psychologicznych dla rozwoju jednostki i prawidłowych więzi w
społeczeństwie, ma pozytywne nastawienie do nabywania wiedzy z zakresu studiowanej dyscypliny
naukowej i budowania warsztatu pracy psychologa. Jest gotowy do podejmowania wyzwań
zawodowych i osobistych; wykazuje aktywność, podejmuje trud i odznacza się wytrwałością w
podejmowaniu indywidualnych i zespołowych działań profesjonalnych w zakresie psychologii;
angażuje się we współpracę. Odznacza się odpowiedzialnością za własne przygotowanie do pracy,
podejmowane decyzje i prowadzone działania oraz ich skutki, czuje się odpowiedzialny wobec
ludzi, dla których dobra stara się działać, wyraża taką postawę w środowisku specjalistów i
pośrednio modeluje to podejście wśród innych.
Jest wrażliwy na problemy społeczne i psychologiczne, gotowy do komunikowania się i współpracy
z otoczeniem, w tym z osobami nie będącymi specjalistami w danej dziedzinie oraz do aktywnego
uczestnictwa w grupach i organizacjach realizujących działania psychologiczne
Kontakt
[email protected]
Nazwa przedmiotu
Rehabilitacja zaburzeń sprzężonych oraz wybranych zespołów
genetycznych
Wydział Nauk Społecznych Instytut Psychologii
Kod ECTS
Studia
kierunek
Psychologia
stopień
jednolite mgr
tryb
mgr Arkadiusz Mański;
A. Formy zajęć
• ćwiczenia audytoryjne – analiza przypadków (w sali z lustrem
weneckim)
• zajęcia w sali dydaktycznej z lustrem weneckim
B. Liczba godzin
15 godzin
specjalność
specjalizacja
PK
zajęć;
Cykl dydaktyczny
Status przedmiotu
• Fakultatywny
Język wykładowy
Język polski
Metody dydaktyczne
• ćwiczenia audytoryjne w sali z lustrem
weneckim: analiza przypadków
zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia
wykonanie pracy zaliczeniowej: wykonanie diagnozy funkcjonalnej
obserwowanego pacjenta
B. Podstawowe kryteria
obecność na zajęciach (50%)
aktywny udział w zajęciach z efektem finalnym w postaci napisania
diagnozy funkcjonalnej (50%)
Należy określić:
A. A. Wymagania formalne, zaliczenie egzaminu wstęp do psychologii rehabilitacji, metody badań w psychologii
rehabilitacji
B. Wymagania wstępne, znajomość podstaw diagnozy psychologicznej
Cele przedmiotu
*wprowadzenie do procesu diagnozy osoby z zespołem genetycznym perspektywy koncepcji pozytywnej i negatywnej –
opartej na deficytach, osoby niepełnosprawnej
*wyrobienie umiejętności opisu stanu faktycznego badanego, procedury programu rehabilitacyjnego oraz prognozy dalszego
rozwoju osoby z zaburzeniami sprzężonymi/zespołem genetycznym,
*zapoznanie uczestników z cechami wspólnymi i unikalnymi w wybranym zaburzeniu sprzężonym/zespole genetycznym,
*nabycie umiejętności weryfikacji nie tylko słabych, ale także mocnych stron w indywidualnym rozwoju osoby
niepełnosprawnej.
Treści programowe
• Zaznajomienie słuchaczy z cechami charakterystycznymi wybranego zaburzenia sprzężonego/zespołu genetycznego na
który cierpi pacjent, który będzie podmiotem naszych spotkań.
• Na kolejnych zajęciach będzie prowadzona obserwacja najważniejszych sfer funkcjonowania psychospołecznego osoby
z zespołem genetycznym (m.in. sfery: motoryczna, społeczna, emocjonalna, komunikacja).
• Na podstawie obserwacji każdy student przygotuje własny opis funkcjonowania pacjenta w poszczególnych sferach na
podstawie którego w zespole wypracują program rehabilitacji dla obserwowanej osoby niepełnosprawnej.
Wykaz literatury
Cytowska B., Winczura B., Stawarski A. (2008) Dzieci chore, niepełnosprawne i z utrudnieniami w rozwoju. Impuls Kraków
Drewa G. , Ferenc T. (2005) Podstawy genetyki dla studentów i lekarzy. Urban&Partner, Wrocław 2005
Plomin R. , DeFries J. , McLearn G. , McGuffin P. (2001) Genetyka zachowania. PWN, Warszawa 2001
Brzezinska, A. (2000). Dziecko w badaniach psychologicznych. W. J. Brzeziński, M. Toeplitz-Winiewska (red.), Etyczne
dylematy psychologii (s. 221-254). Poznan: Wydawnictwo Fundacji Humaniora.
Kowalik S. (2007) Psychologia rehabilitacji. Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2007
Kościelska M. (1995) Oblicza upośledzenia. PWN
Affolter F. (1997) Spostrzeganie, rzeczywistość, język. WSiP
Korniszewski L. (1994) Dziecko z zespołem wad wrodzonych – diagnostyka morfologiczna. PZWL
Kielin J. (2003) Profil osiągnięć ucznia. Przewodnik dla nauczycieli i terapeutów z placówek specjalnych. Gdańskie
Wydawnictwo Psychologiczne.
Hahn S., Plawner L. (2004) Evaluation and management of children with holoprosencephaly. Pediatr Neurol 2004;31:79-88.
Alcock K. (2006) The development of oral motor control and language. Down Syndrome Research and Practice 11(1), 1-8.
Zaremba J. (2006) Genetyczna diagnoza. Panorama Medyczna Nr 2 (6).
Rondal J. (1997) Cases of exceptional language in mental retardation and Down Syndrome: explanatory perspectives. Down
Research and Practice vol 5.
Wygotski L. (2002) Wybrane prace psychologiczne II : dzieciństwo i dorastanie . Zysk i S-ka.
Slater R. (2007) Attachment: Theoretical development and critique. Educational Psychology in Practice, Vol. 23, No. 3, pp.
205–219
Bowlby J. (2007) Przywiązanie. PWN
Brzezińska A., Lutomski G., Smykowski B., (1995) Dziecko wśród rówieśników i dorosłych. Zysk i S-ka
Brzezińska A., Czuba T., Lutomski G., Smykowski B. (1995) Dziecko w zabawie i świecie języka. Zysk i S-ka
Brzezińska A., Lutomski G., (1994) Dziecko w świecie ludzi i przedmiotów. Zysk i S-ka, Poznań
Tomasello, M. (2002) Kulturowe źródła ludzkiego poznania. PIW, Warszawa
Bruner J. (1978) Poza dostarczone informacje. PWN
Merleau-Ponty M. (2001) Fenomenologia percepcji. Aletheia
Kossowska M., Śmieja M., Śpiewak S. (2005) Społeczne ścieżki poznania. GWP
Efekty uczenia się
Wiedza
Student:
K_W01, K_W10
- rozumie i zna terminologię używaną na terenie psychologii oraz genetyki,
- ma pogłębioną i rozszerzoną wiedzę na temat biologicznego i psychospołecznego
funkcjonowania pacjenta z zaburzeniami sprzężonymi/genetycznymi
Umiejętności
K_U02, K_U07
Student:
- potrafi integrować wiedzę teoretyczną z zakresu psychologii oraz medycyny w celu całościowego
diagnozowania, prognozowania i tworzenia programu rehabilitacyjnego.
- ma pogłębione umiejętności obserwacyjne w celu tworzenia całościowej diagnozy koniecznej w
procesie rehabilitacyjnym osoby niepełnosprawnej
K_04, K_07
Student:
- utożsamia się z wartościami i celami realizowanymi w praktyce psychologicznej w pracy z
pacjentem niepełnosprawnym,
- jest wrażliwy na problem społeczny, którym jest niepełnosprawność, dąży do wykorzystania
własnej wiedzy w celach pomocowych osobom niepełnosprawnym na poziomie psychologicznym.
Kontakt
[email protected]
OPISY KURSÓW Z POZIOMU B
Nazwa przedmiotu
Psychologia zdrowia
Kod ECTS
Studia
kierunek
Psychologia
stopień
tryb
prof. UG dr hab. Mariola Bidzan
A. Formy
• wykład
specjalność
NBP
specjalizacja
PK
C. Liczba godzin
• 30 h
Cykl dydaktyczny
III – V rok, semestr letni
Status przedmiotu
• Obligatoryjny dla specjalizacji Psychologia
kliniczna
Język wykładowy
polski
Metody dydaktyczne
− wykład z prezentacją multimedialną
• egzamin
B. Formy zaliczenia
• test wyboru oraz pytania problemowe
• obecność na zajęciach 70%
• znajomość problematyki z listy lektur podanej przez Prowadzącego
zajęcia,
• umiejętność opracowania studium przypadku i rozwiązania go w
kontekście planowych oddziaływań psychologicznych
Należy określić:
Cele przedmiotu
Zapoznanie uczestników z najnowszą wiedzą dotyczącą psychologicznych aspektów prokreacji, zarówno odnoszącą się do
normy, jak i do problemów
Treści programowe
• źródła wyodrębnienia psychologii zdrowia,
• psychologia zdrowia jako dziedzina psychologii stosowanej-dziedziny badań oraz dziedziny zastosowań praktycznych,
• koncepcje zdrowia w psychologii i naukach pokrewnych,
• modele i podejścia stosowane w psychologii zdrowia,
• behawioralne i poznawcze uwarunkowań zdrowia i choroby,
• zagadnienia zdrowia i choroby w paradygmacie stresu psychologicznego
• jakość życia uwarunkowana stanem zdrowia
• implikacje praktyczne wynikające z dokonań psychologii zdrowia (tu przede wszystkim psychologiczna diagnoza
zdrowia i choroby w kontekście zdrowia, psychoprofilaktyka i promocja zdrowia, interwencje psychologiczne i rodzaje
pomocy w psychologii zdrowia oraz pokazanie zastosowania psychologii zdrowia w wybranych dziedzinach medycyny,
m.in. w kardiologii, ginekologii i położnictwie, dermatologii, urologii, reumatologii, chirurgii, onkologii).
Wykaz literatury
•
Bidzan M. (2008), Jakość życia pacjentek z różnym stopniem nasilenia wysiłkowego nietrzymania moczu, Kraków:
Oficyna Wyd. „Impuls”
•
Heszen I., Sęk H. (2007), Psychologia zdrowia, Warszawa: Wyd. PWN
•
Ogden J. (2007), Health Psychology, New York: Open University Press
•
Pilecka W. [red.] (2011), Psychologia zdrowia dzieci i młodzieży. Perspektywa kliniczna, Kraków: Wyd. UJ
•
•
Pilecka W. [red.] (2011), Psychologia zdrowia dzieci i młodzieży. Perspektywa kliniczna, Kraków: Wyd. UJ
•
Potemkowski A. [red.](2010), Psychologiczne aspekty stwardnienia rozsianego, Poznań: Wyd. Medyczne Termedia
•
Sheridan C.L., Radmacher S.A. (1998), Psychologia zdrowia, Warszawa: instytut Psychologii Zdrowia
•
Northrup Ch. (2011), Ciało kobiety, mądrość kobiety, Warszawa:L Zacharek Dom Wydawniczy
•
Ogden J. (2007), Health Psychology, New York: Open University Press
•
Materiały własne osoby prowadzącej, artykuły z Journal of Health Psychology, Medical Science Monitor, Health
Psychology itp.
Efekty uczenia się
Wiedza K_W02, K_W05; K_W11
Student ma pogłębioną wiedzę na temat źródeł i miejsca psychologii zdrowia w systemie nauk oraz
jej przedmiotowych i metodologicznych powiązaniach z innymi dyscyplinami naukowymi. Student
ma uporządkowaną i pogłębioną wiedzę na temat psychologii zdrowia jako dziedziny psychologii
stosowanej (dziedziny badań oraz dziedziny zastosowań praktycznych, w tym psychoprofilaktyki i
promocji zdrowia). Student ma pogłębioną i rozszerzoną wiedzę na temat biologicznych,
społecznych i filozoficznych podstaw funkcjonowania psychicznego człowieka; rozumie istotę
funkcjonalności i dysfunkcjonalności, harmonii i dysharmonii, normy i patologii w kontekście
klinicznej psychologii zdrowia.
Umiejętności K_U02; K_U09
Student potrafi wykorzystywać i integrować wiedzę teoretyczną z zakresu psychologii oraz
wychowawczych, pomocowych czy terapeutycznych, a także diagnozowania i projektowania
działań praktycznych w tym związanych z psychoprofilaktyką i promocją zdrowia. Student
konstruuje plan oddziaływań diagnostycznych, profilaktycznych i pomocy psychologicznej
dostosowany do konkretnych wymagań i oczekiwań jednostki i jej rodziny.
Potrafi generować oryginalne rozwiązania złożonych problemów psychologicznych i prognozować
przebieg ich rozwiązywania oraz przewidywać skutki planowanych działań w określonych
obszarach praktycznych.
Student analizuje podłoże problemów zdrowotnych u jednostki i w rodzinie, rozpoznaje motywy
lub przyczyny konfliktów, potrafi wskazać pokazać zasoby i sposoby ich aktywizowania.
Kompetencje społeczne (postawy) K_K01; K_K02, K-K03, K_K04, K_K07
rozwoju osobistego i zawodowego.
społeczeństwie, ma pozytywne nastawienie do nabywania wiedzy z zakresu studiowanej
dyscypliny naukowej i budowania warsztatu pracy psychologa.
Student zachowuje ostrożność w wyrażaniu opinii dotyczących uwarunkowań
biopsychospołecznych zdrowia. Utożsamia się z wartościami, celami i zadaniami realizowanymi w
praktyce psychologicznej, odznacza się rozwagą, dojrzałością i zaangażowaniem w projektowaniu,
planowaniu i realizowaniu działań psychologicznych. Jest gotowy do podejmowania wyzwań
zawodowych i osobistych; wykazuje aktywność, podejmuje trud i odznacza się wytrwałością w
podejmowaniu indywidualnych i zespołowych działań profesjonalnych w zakresie psychologii;
angażuje się we współpracę z innymi specjalistami.
Kontakt
[email protected]
Nazwa przedmiotu
Psychologia zaburzeń osobowości
Kod ECTS
Studia
kierunek
Psychologia
stopień
jednolite mgr
tryb
Prof. UG, dr hab. Beata Pastwa-Wojciechowska
A. Formy zajęć
• wykład
B. Sposób realizacji :
specjalność
NBP
specjalizacja
PSiPSP
PK
C. Liczba godzin 30
Cykl dydaktyczny
Status przedmiotu
Obligatoryjny dla specjalizacji Patologie społeczne i
psychologia sądowo – penitencjarna oraz Psychologia
kliniczna
Metody dydaktyczne
Język wykładowy
polski
• egzamin z oceną
B. Formy zaliczenia
• egzamin testowy
B. Podstawowe kryteria
Końcowa ocena - egzamin
Należy określić:
A. Wymagania formalne, Psychologia osobowości, Psychologia różnic indywidualnych, Psychologia rozwojowa,
Psychologia społeczna
B. Wymagania wstępne,
zakres wiadomości – student ma podstawowy zakres wiedzy dotyczący rozwoju osobowości, prawidłowości i
nieprawidłowości wpływających na rozwój i funkcjonowanie społeczne człowieka
umiejętności - student potrafi określić i wykorzystać wiedzę dotyczącą mechanizmów rozwoju osobowości
kompetencji – student potrafi analizować omawiany zakres wiedzy w oparciu o zdobytą wiedzę z zakresu psychologii
osobowości, rozwojowej społecznej oraz różnic indywidualnych, student potrafi określić własne kompetencje do
udzielania profesjonalnej pomocy pacjentom z zaburzeniami osobowości
Cele przedmiotu
Celem przedmiotu jest nabycie wiedzy na temat koncepcji zaburzeń osobowości poprzez ukazanie etiopatogenezy znaczenia
czynników biologicznych, psychologicznych, i społeczno-kulturowych, poznanie mechanizmów dynamiki funkcjonowania
osobowości oraz regulatorów zachowania, student nabywa również wiedzę w zakresie możliwości pomocy osobom z
zaburzeniami osobowości
Treści programowe
- Modele i koncepcje zaburzeń osobowości
- Diagnoza osobowości
- Psychoterapia zaburzeń osobowości
-Zaburzenia osobowości – omówienie poszczególnych zaburzeń
a) wiązka A – schizoidalne, schizotypowe, paranoidalna
b) wiązka B – narcystyczne, antyspołeczne, histrioniczne, borderline
c) wiązka C - zależne, unikające, obsesyjno-kompulsywne
- Osobowość masochistyczna
-Osobowość sadystyczna
-Zaburzenia współwystępujące, podwójna diagnoza
Wykaz literatury
Cierpiałkowska, L. (2004). Psychologia zaburzeń osobowości. Poznań, Wydawnictwo UAM
Jakubik, A. (2003). Zaburzenia osobowości. Warszawa, PZWL
Millon, T., Davis, R. (2005). Zaburzenia osobowości. Warszawa, Instytut Psychologii Zdrowia
Garson, R.C., Butcher, J.N., Mineczka, S. (2003). Psychologia zaburzeń. T.1> Gdańsk, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne
McGrath, H., Edwards, H. (2010). Trudne osobowości. Jak radzić sobie ze szkodliwymi zachowaniami innych oraz własnymi.
Poznań, Dom Wydawniczy Rebis
Trzebińska, E. (2009). Szaleństwo bez utraty rozumu. Z badań nad mechanizmami osobowości. Warszawa, Wydawnictwo
Academica
Efekty uczenia się
K_W01
K_W03
K_W06
K_W10
K_U01
K_U02
K_K01
K_K07
Wiedza
Student:
Posiada wiedzę dotyczącą funkcjonowania człowieka i czynników wpływających na jego
prawidłowe/nieprawidłowe zachowanie, posiada pogłębioną i rozszerzoną wiedzę dotyczącą
zagadnień diagnozy, terapii i pomocy osobom z zaburzeniami osobowości
Umiejętności
Student:
Posiada pogłębione umiejętności obserwowania zachowań człowieka i umie opisywać
mechanizmy psychologiczne leżące u podstaw tych zachowań. Potrafi wykorzystywać i
integrować wiedzę teoretyczną do analizowania funkcjonowania konkretnych jednostek
Student:
potrafi zastosować zdobytą wiedzę do pracy z pacjentem z zaburzeniami osobowości. Wykazuje
wrażliwość na problemy psychologiczne i społeczne oraz zna ich rolę i znaczenie dla
funkcjonowania człowieka. Rozumie potrzebę rozwoju własnego w celu prawidłowego
rozwiązywania problemów diagnostycznych.
Kontakt
[email protected]
Nazwa przedmiotu
Nadpobudliwość psychoruchowa i zaburzenia zachowania wśród
dzieci i młodzieży
Kod ECTS
Studia
kierunek
psychologia
stopień
tryb
prof. UG, dr hab. Małgorzata Lipowska
A. Formy
• wykład
C. Liczba godzin
• wykład – 30 h
specjalność
specjalizacja
zajęć;
studenta – przygotowywanie do egzaminu
Cykl dydaktyczny
semestr letni
Status przedmiotu
• fakultatywny
• obowiązkowy dla ścieżki PDiM
Język wykładowy
polski
Metody dydaktyczne
• wykład problemowy z prezentacją multimedialną
• egzamin
B. Formy zaliczenia
• egzamin testowy
• egzamin z wykładów wskazanej przez Prowadzącego problematyki
z listy lektur
Należy określić:
Cele przedmiotu
Przekazanie studentom wiadomości na temat zespołu hiperkinetycznego oraz zaburzeń zachowania u dzieci i młodzieży
oraz współwystępujących z nim zaburzeń rozwojowych.
Treści programowe
• Definicje nadpobudliwości psychoruchowej, zaburzeń zachowania
• Klasyfikacja – ADHD, HK czy nadpobudliwość, ODD, CD
• Częstość występowania,
• Etiologia zespołu hiperkinetycznego i zaburzeń zachowania
• Symptomy zaburzeń,
• Typologia zespołu hiperkinetycznego, oraz zaburzeń zachowania
• Funkcjonowanie szkolne uczniów nadpobudliwych oraz uczniów z zaburzeniami zachowania
• Współwystępowanie innych zaburzeń,
• Metody pracy z dzieckiem nadpobudliwym i dzieckiem z zaburzeniami zachowania
Wykaz literatury
•
Kołakowski, A., Wolańczyk, T., Pisula, A., Skotnicka, M., Bryńska, A. (2010). ADHD – zespół nadpobudliwości
psychoruchowej. Przewodnik dla rodziców i wychowawców. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne
•
Wolańczyk, T. i Komender J. (red.) (2005). Zaburzenia emocjonalne i behawioralne u dzieci. Warszawa: PZWL.
•
Lipowska, M. (2011). Dysleksja i ADHD – współwystępujące zaburzenia rozwoju. Neuropsychologiczna analiza
deficytów pamięci. Warszawa: Wydawnictwo Scholar.
•
Borkowska, A.R. (2008). Procesy uwagi i hamowania reakcji u dzieci z ADHD z perspektywy rozwojowej
neuropsychologii klinicznej. Lublin: Wydawnictwo UMCS.
•
Cooper, P., Idens, K. (2001). Zrozumieć dziecko z nadpobudliwością psychoruchową. Warszawa: APS.
•
Święcicka, M. (2003) (red). Problemy psychologiczne dzieci z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej.
Warszawa: Wydawnictwo Emu.
• Zielińska, M. (2012). Jak reagować na agresję uczniów? Gdańsk, Harmonia Universalis.
•
Barkley, R.A. (2006). Attention-deficit/ hyperactivity disorder – A handbook for diagnosis and treatment. New
•
•
•
York: The Guilford Press.
ICD-10. Międzynarodowa Statystyczna Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych. Rewizja dziesiąta.
Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD-10. Opisy kliniczne i wskazówki diagnostyczne
(2000) Kraków – Warszawa: Vesalius.
(2000). Kraków-Warszawa: Vesalius.
Wciórka, J. (2008) (red.). Kryteria Diagnostyczne według DSM-IV-TR. Wrocław: Elsevier Uban & Partner.
Efekty uczenia się
Wiedza K_W05; K_W10
Ma uporządkowaną i pogłębioną wiedzę na temat specjalizacji psychologii, obejmującą
terminologię, teorię i metodykę. Student definiuje zespół nadpobudliwości psychoruchowej z
deficytem uwagi oraz zaburzenia zachowania. Rozpoznaje objawy kryterialne ADHD oraz CD,
wymienia zachowania charakterystyczne dla zespołów.
Ma pogłębioną i rozszerzoną wiedzę na temat biologicznych, pedagogicznych, społecznych i
filozoficznych podstaw funkcjonowania psychicznego człowieka; rozumie istotę funkcjonalności i
dysfunkcjonalności, harmonii i dysharmonii, normy i patologii. Student rozróżnia zespół
hiperkinetyczny od spektrum zachowań nadpobudliwych wyjaśnia podłoże ADHD i CD.
Umiejętności K_U02; K_U07; K_U08
Potrafi wykorzystywać i integrować wiedzę teoretyczną z zakresu psychologii oraz powiązanych z
nią dyscyplin w celu analizy złożonych problemów psychologicznych, wychowawczych,
pomocowych czy terapeutycznych, a także diagnozowania i projektowania działań praktycznych.
Student posiada umiejętność analizowania zachowań ze spektrum nadpobudliwości i klasyfikuje je
do grup objawów ADHD i CD.
Ma pogłębione umiejętności obserwowania, diagnozowania, racjonalnego oceniania złożonych
sytuacji psychologicznych oraz analizowania motywów i wzorów ludzkich zachowań. Student
weryfikuje zachowania nadpobudliwe z perspektywy objawów ADHD i CD. Analizuje obszar
zaburzeń współwystępujących z zespołem hiperkinetycznym.
Potrafi sprawnie posługiwać się wybranymi ujęciami teoretycznymi w celu analizowania
podejmowanych działań praktycznych. Student poddaje krytyce teorie nt. etiologii ADHD oraz CD
i ocenia szanse skuteczności podejmowania konkretnych kroków terapeutycznych odwołując się
do objawów kryterialnych.
Kompetencje społeczne (postawy) K_K01; K_K03
rozwoju osobistego i zawodowego.
społeczeństwie, ma pozytywne nastawienie do nabywania wiedzy z zakresu studiowanej
dyscypliny naukowej i budowania warsztatu pracy psychologa.
Student zachowuje ostrożność w wyrażaniu opinii dotyczących diagnozy ADHD oraz CD i wyboru
adekwatnych metod oddziaływania terapeutycznego.
Kontakt
[email protected]
Nazwa przedmiotu
Zaburzenia afektywne
Kod ECTS
Studia
kierunek
Psychologia
stopień
jednolite mgr
tyb
prof. UG Wioletta Radziwiłłowicz
A. Formy zajęć
• wykład
C. Liczba godzin
specjalność
NBP
specjalizacja
PK
PDiM
2 pkt ECTS (50 - 60 godz) – zajęcia dydaktyczne z
materiałów do zajęć; czas trwania egzaminu
– przygotowanie do egzaminu
30 godz.
Cykl dydaktyczny
Status przedmiotu
• obowiązkowy dla specjalizacji Psychologia dzieci i
młodzieży
Język wykładowy
Polski
Metody dydaktyczne
• wykład
• egzamin
B. Formy zaliczenia
C. Podstawowe kryteria oceny:
zgodne z kluczem odpowiedzi testowych w teście wielokrotnego
wyboru
Należy określić:
A. Wymagania formalne: psychopatologia, psychologia kliniczna dziecka
B. Wymagania wstępne: pełen zakres wiedzy z wyżej wymienionych przedmiotów studiów
Cele przedmiotu
Celem zajęć jest przedstawienie aktualnego stanu wiedzy na temat biologicznych, psychologicznych i społecznych czynników oraz
procesów rozwojowych, które odgrywają rolę w etiologii depresji oraz innych zaburzeń afektywnych u dzieci, młodzieży i
dorosłych oraz utrzymywaniu się ich objawów. Omówione badania kliniczne mają implikacje praktyczne, gdyż zmiana
kontekstowych (czyli rodzicielskich, rodzinnych i społecznych) czynników ryzyka jest konieczna, by złagodzić trudności dzieci i
młodzieży z zaburzeniami afektywnymi w realizacji kolejnych zadań rozwojowych. Celem zajęć jest poszerzenie wiedzy klinicznej
o rodzinie z osobami cierpiącymi na zaburzenia afektywne oraz charakterystyka procesów wewnątrzrodzinnych, a także próba
wyodrębnienia najważniejszych predyktorów, będących czynnikami ryzyka bądź czynnikami ochronnymi.
Treści programowe
1. Epidemiologia depresji oraz innych zaburzeń afektywnych (rozpowszechnienie w Polsce i na świecie, przyczyny uzyskiwania
zróżnicowanych wyników badań nad epidemiologią zaburzeń afektywnych).
2. Obraz kliniczny depresji oraz innych zaburzeń afektywnych.
3. Konsekwencje psychospołeczne depresji oraz innych zaburzeń afektywnych.
4. Modele depresji.
4.1. Mechanizmy biologiczne w etiologii zaburzeń afektywnych (czynniki genetyczne, struktura i funkcja ośrodkowego układu
nerwowego, podłoże hormonalne zaburzeń afektywnych).
4.2. Teorie psychologiczne (psychodynamiczne, poznawcze, interpersonalne, model rozwojowy – synteza wszystkich podejść).
5. Metody terapii osób z rozpoznaniem depresji i innych zaburzeń afektywnych (psychodynamiczna, interpersonalna, systemowa,
poznawczo-behawioralna).
Wykaz literatury
1. Garland C. (2009), Czym jest trauma. Podejście psychoanalityczne, Oficyna Ingenium, Warszawa.
2. Greszta E. (2006), Depresja wieku dorastania. Zachowania rodziców jako czynnik ochronny lub czynnik ryzyka depresji
u dorastających dzieci, Wydawnictwo SWPS „Academica”, Warszawa.
3. Segal H. (2005), Pozycja depresyjna [w:] Wprowadzenie do teorii Melanie Klein, Gdańskie Wydawnictwo
Psychologiczne, Gdańsk, 85-99.
4. Yapko M. (1996), Kiedy życie boli. Dyrektywy w leczeniu depresji. Strategiczna terapia krótkoterminowa, Gdańskie
Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk.
5. McCauley E., Pavlidis K., Kendall K. (2001), Developmental precursors of depression: the child and the social
environment [in:] The depressed child and adolescent, ed. I.M. Goodyer, Cambridge University Press, Cambridge,
46-78.
6. Huflejt-Łukasik M. (1994), Podejście psychodynamiczne [w:] Psychoterapia. Szkoły, zjawiska, techniki i specyficzne
problemy, red. L. Grzesiuk, PWN, Warszawa, 405-420.
7. Huflejt-Łukasik M. (1999), Depresja – wybrane modele teoretyczne (część pierwsza), „Nowiny Psychologiczne”, 1,
5-20.
8. Radziwiłłowicz W. (2010), Depresja u dzieci i młodzieży. Analiza systemu rodzinnego – ujęcie kliniczne, Oficyna
Wydawnicza Impuls, Kraków.
B. Literatura uzupełniająca:
1. Lebovici S. (2008), Depresja dziecięca [w:] Psychoanaliza współcześnie. Dziecko w terapii, red. K. Walewska, MediPage,
Warszawa, 39-53.
2.
Walewska K. (2003), Adolescencja z perspektywy terapii, „Dialogi”, 1-2, 7-14.
3.
Świtała J. (2005), Teorie relacji z obiektem Otto F. Kernberga i Williama R.D. Fairbairna – analiza porównawcza wybranych
zagadnień teoretycznych [w:] Współczesna psychoanaliza. Modele konfliktu i deficytu, red. L. Cierpiałkowska, J. Gościniak,
Wydawnictwo Naukowe UAM, Poznań, 113-148.
4.
Kostowski W. (2004), Współczesne kierunki badań nad patomechanizmem stresu i depresji i ich znaczenie w kształtowaniu
poglądów na działanie leków przeciwdepresyjnych, „Psychiatria”, 1(2), 63-71.
5.
Rybakowski J. (2008), Koncepcja spektrum choroby afektywnej dwubiegunowej, „Psychiatria”, 5(3), 75-82.
6.
Bierkowska B., Rybakowski J. (1994), Choroba afektywna dwubiegunowa z szybką zmianą faz, „Psychiatria Polska”, 28,
443-454.
7.
Hauser J., Leszczyńska-Rodziewicz A. , Skibińska M. (2005), Wspólne podłoże genetyczne schizofrenii i choroby
afektywnej dwubiegunowej? „Psychiatria”, 2(3), 145-153.
8.
Cuellar A.K., Johnson S.L, Winters R. (2006), Odrębności między depresją w chorobie afektywnej dwubiegunowej i
jednobiegunowej, „Psychiatria”, 3(1), 27-54.
Efekty uczenia się
Wiedza
K_W10 Ma pogłębioną i rozszerzoną wiedzę na temat biologicznych, psychologicznych i
społecznych podstaw funkcjonowania psychicznego człowieka; rozumie istotę funkcjonalności i
dysfunkcjonalności, harmonii i dysharmonii, normy i patologii.
Umiejętności
K_U02 Potrafi wykorzystywać i integrować wiedzę teoretyczną z zakresu psychologii oraz
powiązanych z nią dyscyplin w celu analizy złożonych problemów psychologicznych, pomocowych
i terapeutycznych, a także diagnozowania i projektowania działań praktycznych.
K_U07 Ma pogłębione umiejętności obserwowania, diagnozowania, racjonalnego oceniania
złożonych sytuacji psychologicznych oraz analizowania motywów i wzorów ludzkich zachowań.
K_K03 Docenia znaczenie nauk psychologicznych dla rozwoju jednostki i prawidłowych więzi w
społeczeństwie, ma pozytywne nastawienie do nabywania wiedzy z zakresu studiowanej dyscypliny
naukowej i budowania warsztatu pracy psychologa.
Kontakt
[email protected]
Nazwa przedmiotu
Wprowadzenie do neurofarmakologii
Kod ECTS
Studia
kierunek
stopień
tryb
specjalność
Psychologia
jednolite mgr
stacjonarne
NBP
prof. dr hab. Artur H. Świergiel
A. Formy zajęć
wykład
specjalizacja
PK
C. Liczba godzin 30
Cykl dydaktyczny
IV – V rok, semestr letni
Status przedmiotu
• fakultatywny
Język wykładowy
polski
Metody dydaktyczne
egzamin
B. Formy zaliczenia
egzamin pisemny: testowy / z pytaniami (zadaniami) otwartymi
egzamin obejmuje pytania dotyczące treści programowych
wyszczególnionych poniżej, norma zaliczenia: minimum 51%
A. Wymagania formalne: zaliczenie wszystkich przedmiotów objętych programem pierwszych trzech lat na jednolitych
studiach magisterskich na kierunku Psychologia w Uniwersytecie Gdańskim
B. Wymagania wstępne: zaliczenie wszystkich przedmiotów objętych programem pierwszych trzech lat na jednolitych
studiach magisterskich na kierunku Psychologia, specjalność Neurobiopsychologia, w Uniwersytecie Gdańskim
Cele przedmiotu
Wykłady integrują wiadomości z zakresu fizjologii, a w szczególności neurofizjologii, a także neuroanatomii i chemii. Celem
kształcenia jest poznanie mechanizmów oddziaływania substancji biologicznie czynnych, w tym niektórych leków, na
ośrodkowy układ nerwowy (OUN), fizjologię i zachowanie się.
Treści programowe
Wprowadzenie do farmakologii: ogólne zasady, receptory, zależnośc dawka-odpowiedź, absorbcja, dystrybucja, metabolizm,
eliminacja, farmakodynamika, farmakokinetyka. Farmakologiczna organizacja OUN. Neuroprzekaźniki: klasyczne,
neuropeptydy, inne. Elementy neurochemii. Przegląd mechanizmów synaptycznych. Wpływ leków na OUN i układ
autonomiczny. Metodyka badań oddziaływania substancji biologiczne czynnych na zachowanie się. Farmakologia behawioralna.
Farmakodynamika wybranych środków psychotropowych i perspektywy psychoneurofarmakoterapii. Potencjalne możliwości
farmakogenetyki i terapii genowej. Rola badań podstawowych i przemysłu farmaceutycznego w poszukiwaniu nowych leków.
Wykaz literatury
Kostowski W., Herman Z. S. 2008. Farmakologia. Podstawy farmakoterapii. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa
A.2. studiowana samodzielnie przez studenta:
Sadowski B. 2005. Biologiczne mechanizmy zachowania się ludzi i zwierząt. PWN, Warszawa
Bieżąca literatura naukowa: oryginalne artykuły w wiodących czasopismach specjalistycznych, przede wszystkim
anglojęzycznych, materiały kongresowe
Efekty uczenia się
Wiedza
Student definiuje ogólne zasady farmakologii, opisuje farmakologiczną organizację OUN,
wyjaśnia podstawowe mechanizmy działania substancji biologicznie czynnych, w tym niektórych
leków, na organizm, a w szczególności na OUN i zachowanie się, charakteryzuje wybrane leki
psychotropowe, rozumie wielokierunkowość fizjologicznego działania substancji biologicznie
czynnych, a także proces projektowania nowego leku.
Umiejętności
Student klasyfikuje i porównuje substancje biologicznie czynne pod względem ich budowy
chemicznej, pochodzenia i działania na organizm, wyprowadza wnioski oraz przewiduje
podstawowe aspekty działania poszczególnych środków farmakologicznych (w tym niepożądane)
oraz ewentualne interakcje między nimi, szacuje ich optymalną dawkę dla uzyskania określonego
efektu, a także ustala podstawowe zasady eksperymentu weryfikującego działanie badanej
substancji na organizm, a w szczególności na OUN i zachowanie się.
Student dąży do całościowego spojrzenia na organizm jako autonomiczny system dynamiczny,
zachowuje ostrożność/sceptycyzm przy doborze środka farmakologicznego dla uzyskania
określonego skutku fizjologicznego/terapeutycznego, przewidywaniu indywidualnych, a także
długotrwałych skutków jego działania oraz efektów jednoczesnego działania więcej niż jednego
leku, jest wrażliwy na zagrożenia związane z nadużywaniem leków i uzależnieniami.
Kontakt
[email protected]
Nazwa przedmiotu
Problematyka kontaktu w diagnozie i terapii dzieci i młodzieży
Kod ECTS
Studia
kierunek
psychologia
Stopień
I, II lub jednolite mgr
tryb
dr Magdalena Chrzan-Dętkoś
A. Formy zajęć
• konwersatorium,
konwersatorium
specjalność
nazwa*
specjalizacja
PK,,PDiM
2 punkty
1 pkt ECTS (25 - 30 godz )– zajęcia dydaktyczne z
C. Liczba godzin
15 godzin
materiałów do zajęć; czas trwania egzaminu
studenta – przygotowanie do egzaminu
Cykl dydaktyczny
Status przedmiotu
• fakultatywny
Język wykładowy
Polski
Metody dydaktyczne
multimedialną
• analiza zdarzeń krytycznych (przypadków)
• egzamin
B. Formy zaliczenia
• egzamin pisemny: testowy / z pytaniami (zadaniami) otwartymi /
dłuższa wypowiedź pisemna (rozwiązywanie problemu)
brak
Cele przedmiotu
Celem przedmiotu jest zapoznanie studentów ze specyfiką kontaktu klinicznego z dzieckiem i jego rodzicami. Charakterystyka i
jakość kontaktu dziecka/nastolatka z psychologiem stanowi istotny walor diagnostyczny umożliwiający rozumienie
cierpienia/kłopotów konsultowanego dziecka. Celem przedmiotu jest zdobycie wiedzy teoretycznej istotnej dla postępowania
diagnostycznego jak i rozumienia indywidualnej sytuacji danego dziecka i jego rodziny.
Treści programowe
- Kontakt kliniczny. Diagnoza dziecka. Zasady ustalenie kolejnych etapów kontaktu z dzieckiem i jego rodzicami.
- Specyfika kontaktu klinicznego z dzieckiem i jego rodzicami; sytuacja psychologiczna dziecka doświadczającego trudności
rozwojowych i jego rodziny; specyfika kontaktu klinicznego z rodzicami dziecka doświadczającego trudności
rozwojowych .
- Konsultacje terapeutyczne dla rodziców z małymi dziećmi (w wieku 0- 3) – studia przypadku.
- Rozmowa i zabawa jako metoda pozostawania w kontakcie – analiza rozmów z rodzicami oraz zabaw, rysunków dzieci
dokonanych przez uczestników zajęć
- Nawiązywane kontaktu i sojuszu terapeutycznego z rodzicami dziecka
- Metody służące obserwacji kontaktu w sytuacji klinicznej, diagnoza więzi emocjonalnej łączącej dziecko z głównymi
opiekunami.
Wykaz literatury
Czownicka, Zalewska, (1988). Więź emocjonalna dziecka z matką jako przedmiot diagnozy klinicznej. W: Kościelska (red.)
Studia z psychologii klinicznej dziecka
Senator D. (2004) Więź emocjonalna – poszukiwanie siebie w relacji z drugą osobą. W: Kmita, Kaczmarek (red) Wczesna
interwencja terapeutyczna wobec małego dziecka i jego rodziny. Święcicka, M. , Zalewska M. (red) (2005) Problematyka
kontaktu w diagnozie i terapii dzieci. Warszawa, Emu.
Duchy w dziecinnym pokoju: psychoanalityczne podejście do problemów zaburzonej relacji matka – dziecko. Selma Freiberg,
Edna Adelson, Vivian Shapiro (1975). Journal of the American Academy of Child Psychiatry, 14(3), 386–422.
Liebermann A. F. , Padro E. N, van Horn P., Harris W. W. (2005) Angels in the nursery: The intergenerational transmission of
benevolent parental influences. Vol. 26(6), 504–520.
Kaczmarek T. (2001) Psychoterapia dzieci z diagnozą poważnych zaburzeń w rozwoju. W: Swięcicka M. (2001) Pomoc
psychologiczna dziecku z zaburzeniami rozwoju i jego rodzinie. CMPP-P, Warszawa.
Gracka-Tomaszewska M. (2005) Kontakt w procesie terapii dziecka z zaburzeniami kontaktu. W: Święcicka, M. , Zalewska M.
(red) Problematyka kontaktu w diagnozie i terapii dzieci. Warszawa, Emu.
Radoszewska J. (2004) Rozmowa kliniczna. W: J. Przesmycka – Kamińska (red.) Diagnoza psychologiczna dzieci z trudnościami
porozumiewaniu
się
werbalnym.
Wrocław.
Wydawnictwo
Uniwersytetu
Wrocławskiego
Radoszewska J. (2005) Natura kontaktu z dzieckiem odmawiającym jedzenia i jego matką. W: Święcicka, M. , Zalewska M.
(red) Problematyka kontaktu w diagnozie i terapii dzieci. Warszawa, Emu.
Zalewska, M. (1998). Dziecko w autoportrecie z zamalowaną twarzą. Psychiczne mechanizmy zaburzeń tożsamości dzieci
głuchych i dzieci słyszących z opóźnionym rozwojem mowy. Warszawa: Jacek Santorski & Co (wybrane rozdziały).
Święcicka, M. , Zalewska M. (red) (2005) Problematyka kontaktu w diagnozie i terapii dzieci. Warszawa, Emu.
Święcicka M., Schier K. (2011) Metody diagnozy w psychologii klinicznej dziecka i rodziny. Warszawa: WYd. Emu.
Efekty uczenia się
Wiedza
Student będzie potrafił zdefiniować specyfikę kontaktu z dziećmi w danej grupie wiekowej. Będzie
umiał odnieść aktualną sytuację dziecka, jego ewentualne trudności do aspektu rozwojowego.
Będzie umiał również wykorzystać dane płynące z kontaktu klinicznego z dzieckiem i jego
rodzicami do diagnozy psychologicznej dziecka i jego rodziny. Student będzie umiał rozróżnić
zjawiska rozwojowe od sytuacji psychopatologicznych.
Umiejętności
Studenci zapoznają się z przeglądem literatury dotyczącym nawiązywania kontaktu z dzieckiem,
nastolatkiem i jego rodzicami. Naucza się wyciągać wnioski na podstawie obserwacji sytuacji
klinicznej. Będą umieli również uargumentować swoje sądy sięgając do odpowiedniej literatury.
Będą w stanie również poddać krytyce i weryfikacji wstępne postawione hipotezy odnośnie
rozumienia danej sytuacji klinicznej.
Studenci uczestniczący w zajęciach nauczą się dyskutować, zachowując wrażliwość i otwartości
dla rozumieniu sytuacji poszczególnych pacjentów i ich rodzin. Zostaną uwrażliwieni na znaczenie
poszczególnych zachowań, zorientowani na indywidualne rozumienie poszczególnych sytuacji.
Kontakt
[email protected]
Nazwa przedmiotu
Psychologia zachowań agresywnych w ujęciu rozwojowym i
klinicznym
Kod ECTS
Studia
kierunek
Psychologia
stopień
jednolite mgr
tryb
Dr Agata Goździewicz
A. Formy zajęć: wykład
specjalność
nazwa*
Liczba punktów ECTS: 4
specjalizacja
PK
PDiM
PSiPSP
B. Sposób realizacji: w sali dydaktycznej
C. Liczba godzin: 30
(godziny zajęć: 30; czytanie i samodzielne
analizowanie tekstów: 30; nauka do egzaminu: 60 ;
konsultacje: 5)
Cykl dydaktyczny: III – V rok, semestr letni
Status przedmiotu
fakultatywny
Język wykładowy
Polski
Metody dydaktyczne: wykład
A. Sposób zaliczenia: egzamin
B. Formy zaliczenia: egzamin pisemny (pytania testowe)
- sprawdzenie wiedzy dotyczącej terminologii oraz sprawdzenie
świadomości znaczenia nauk psychologicznych w wyjaśnianiu
zachowań agresywnych w kontekście rozwoju jednostki i w
odniesieniu do zaburzeń klinicznych: egzamin
- sprawdzenie umiejętności analizowania motywów i wzorów
agresywnych zachowań: egzamin
A. Wymagania formalne: psychologia społeczna, psychologia rozwoju człowieka, wstęp do psychologii klinicznej
dorosłego, wstęp do psychologii klinicznej dzieci i młodzieży
B. Wymagania wstępne:
Cele przedmiotu
Celem wykładu jest nabycie wiedzy psychologicznej dotyczącej uwarunkowań agresji oraz zapoznanie studentów ze związkiem
zmian rozwojowych w ciągu życia z zachowaniami agresywnymi oraz zależnościami pomiędzy wybranymi zaburzeniami
psychicznymi a zachowaniami agresywnymi, jak też technikami pomiaru agresji oraz możliwościami jej profilaktyki i terapii.
Treści programowe
• Pojęcie agresji oraz uwarunkowania agresji
• Techniki badania agresywnego zachowania
• Zmiany rozwojowe a zachowania agresywne
• Różnice indywidualne, rozwój psychiczny człowieka a zachowania agresywne
• Socjalizacja a zachowania agresywne
• Agresja w rodzinie
• Agresja w różnych obszarach życia społecznego
• Osobowość a agresja u ludzi dorosłych
• Agresja a wybrane zaburzenia psychiczne dzieci i młodzieży oraz osób dorosłych
• Agresja a wybrane aspekty przestępczości dzieci i młodzieży oraz osób dorosłych
Wykaz literatury
1) Binczycka-Anholzer, M. (red.) (2001) Agresja i przemoc a zdrowie psychiczne. Warszawa-Poznań: Polskie
Towarzystwo Higieny Psychicznej.
2) Brzezińska, A. I. i Hornowska, E. (red.) (2007). Dzieci i młodzież wobec agresji i przemocy. Warszawa: Wydawnictwo
Naukowe SCHOLAR.
3) Frączek, A. i Zumkley, H. (red.) (1993). Socjalizacja a agresja. Warszawa: IPs PAN WSPS.
4) Kubacka-Jasiecka, D. (2006). Agresja i autoagresja z perspektywy obronno-adaptacyjnych dążeń Ja. Kraków:
Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
5) Obuchowska, I. (1989). Przemoc w wychowaniu, Kwartalnik Pedagogiczny, 4, 134, 27-41
1) Brzezińska, A. I. i Hornowska, E. (red.) (2007). Dzieci i młodzież wobec agresji i przemocy. Warszawa: Wydawnictwo
Naukowe SCHOLAR.
2) Krahé, B. (2005). Agresja. Gdańsk: GWP.
1) Czub, M. (1992). Zachowania agresywne – agresja – osiąganie. Analiza zjawiska agresji jako istotnego czynnika w
procesie socjalizacji, Kwartalnik Pedagogiczny, 1, 141, 123-132.
2) Grochulska, J. (1993). Agresja u dzieci. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne.
3) Loeber, R. i Hay, D. (1997). Key issues in the development of aggression and violence from childhood to early
adulthood, Annual Review of Psychology, 48, 371-410.
4) Majchrzyk, Z. (2004). Nieletni, młodociani, dorośli zabójcy i mordercy. Gdzie kończy się norma a zaczyna patologia.
Warszawa: Instytut Psychiatrii i Neurologii.
5) Pastwa-Wojciechowska, B. (2004). Naruszanie norm prawnych w psychopatii. Analiza
kryminologiczno-psychologiczna. Gdańsk: Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego.
6) Ranschburg, J. (1993). Lęk, gniew, agresja. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne.
7) Wolińska, J. M. (2010). Agresywność młodzieży. Problem indywidualny i społeczny. Lublin: Wydawnictwo UMCS.
Efekty uczenia się
Wiedza
(K_W08)
- Student ma pogłębioną i rozszerzoną wiedzę na temat psychologicznych podstaw zachowań
agresywnych przejawianych przez człowieka w kontekście zmian rozwojowych oraz zaburzeń
psychicznych
- Student ma uporządkowaną wiedzę dotyczącą technik pomiaru zachowań agresywnych oraz
możliwości ich profilaktyki i terapii
(K_W09)
(K_U01)
(K_U02)
Umiejętności
- Student posiada pogłębione umiejętności obserwowania, wyszukiwania i przetwarzania
informacji na temat zachowań agresywnych, przy użyciu różnych źródeł oraz interpretowania ich z
punktu widzenia psychologii zaburzeń i psychologii rozwoju człowieka
- Student potrafi wykorzystywać i integrować wiedzę teoretyczną z zakresu psychologii zachowań
agresywnych w celu analizy złożonych problemów psychologicznych
(K_K03)
(K_K08)
- Student docenia znaczenie nauk psychologicznych dla rozwoju jednostki i prawidłowych więzi w
społeczeństwie, ma pozytywne nastawienie do nabywania wiedzy z zakresu psychologii zachowań
agresywnych
- Student jest świadomy istnienia etycznego wymiaru w badaniach naukowych dotyczących
zachowań agresywnych człowieka
Kontakt
[email protected]
Nazwa przedmiotu
Psychopatologia zjawisk społecznych
Kod ECTS
Studia
kierunek
Psychologia
stopień
jednolite magisterskie
tryb
Stacjonarne /
niestacjonarne
Dr Marcin Szulc
A. Formy zajęć
• wykład,
specjalność
NBP
specjalizacja
PSiPSP
PR
PK
C. Liczba godzin
30
Cykl dydaktyczny
Status przedmiotu
• obowiązkowy dla specjalizacji Patologie
społeczne i psychologia sądowo - penitencjarna
Język wykładowy
polski
Metody dydaktyczne
• egzamin
B. Formy zaliczenia
Zadana literatura plus wiedza z wykładów. Egzamin testowy 20
pytaniowy, pytania zamknięte, 4 możliwe odpowiedzi, jedna
prawidłowa,
Należy określić:
A. Wymagania formalne: wprowadzenie do psychologii, psychologia społeczna, psychologia rozwoju człowieka, wstęp do
B. Wymagania wstępne: wprowadzenie do psychologii, psychologia społeczna, psychologia rozwoju człowieka, wWstęp do
Cele przedmiotu
Celem przedmiotu jest zapoznanie studentów z teoriami dewiacji społecznych oraz wybranymi obszarami patologii
społecznych ze szczególnym uwzględnieniem normy i psychopatologii okresu adolescencji
Treści programowe
1. Wybrane teorie dewiacji społecznych
- teoria anomii
- teoria neutralizacji
- teoria stygmatyzacji
- teoria asocjacji dyferencyjnej
- teoria kontroli Hirscha
- teoria dewiacji jako aktu wyboru
2. Zachowania suicydalne
- epidemiologia zjawiska
- rys kulturowy
- uwarunkowania samobójstw
- syndrom presuicydalny Ringela
- specyfika samobójstw młodzieży
- czynniki ryzyka
- profilaktyka samobójstw
3. Agresja i przemoc wśród dzieci i młodzieży
- skala zjawiska
- uwarunkowania zachowań agresywnych młodzieży
- charakterystyka sprawców, ofiar i świadków przemocy
- formy przemocy szkolnej
- objawy fizyczne i psychiczne przemocy
- profilaktyka przemocy w szkole (programy przeciwdziałania przemocy)
4. Znaczenie mediów w kreowaniu agresji
- badania nad wpływem przemocy w mediach
- znaczenie desensytyzacji i torowania poznawczego
- school shooting – skala zjawiska i uwarunkowania (psychologia sprawców)
- wpływ brutalnych sportów
- przemoc w grach komputerowych
- krytyka wpływu mediów na kształtowanie agresji i przemocy u widzów
- unikanie nieprzyjemnych stanów (frustracje), efekt broni, przesunięcie pobudzenia, testosteron, zniewagi, kultura honoru
5. Problem uzależnień od substancji psychoaktywnych i uzależnień behawioralnych
- uzależnienie od alkoholu (skala zjawiska, typologia alkoholizmu, rozwój uzależnienia, uwarunkowania choroby
alkoholowej)
- uzależnienie od narkotyków (skala zjawiska, podział i specyfika środków psychoaktywnych, rozwój i uwarun-kowania
uzależnienia, profilaktyka środowiskowa)
- uzależnienie od elektronicznych środków przekazu (skala zjawiska, kryteria diagnostyczne, fazy rozwoju,
uwa-runkowania)
- uzależnienie od hazardu(skala zjawiska, kryteria diagnostyczne, fazy rozwoju, uwarunkowania)
- profilaktyka i leczenie uzależnień
6. Patologie seksualne
- prostytucja (prawne regulacje w Polsce, Europie i na Świecie, typologia prostytutek, prostytucja dzieci i mło-dzieżysponsoring, galerianki)
- pedofilia (skala zjawiska, uwarunkowania, sprawcy pedofilii, skutki wykorzystywania dzieci)
- pornografia dziecięca (regulacje prawne)
- kazirodztwo (skala zjawiska, typologia zachowań kazirodczych, uwarunkowania)
- procedura pomocy dziecku krzywdzonemu
7. Niebezpieczne grupy werbujące
- skala rozpowszechniania się sekt
- typologia sekt
- atrybuty sekt
- techniki zniewalania
- podstawy psychomanipulacji w sektach wg L. Festingera
8. Subkultury młodzieżowe
- specyfika okresu adolescencji
- zaburzenia opozycyjno - buntownicze
- bunt emocjonalny i behawioralny (norma czy patologia?)
- typologia i specyfika funkcjonowania podkultur młodzieżowych
- przykładowe subkultury młodzieżowe (portret psychologiczny metalowców i hip - hopowców)
9. Zjawisko ekskluzji społecznej
- uwarunkowania mobbingu w szkole i w zakładzie pracy
- bezdomność (rys historyczny, skala zjawiska, fazy rozwoju, wyjście z bezdomności)
- dzieci ulicy (uwarunkowania w Polsce i za granicą: emisja dokumentu „Dzieci z Dworca Leningradzkiego”, fazy
rozwoju, pomoc i profilaktyka)
Wykaz literatury
Gierowski K.G, Lew – Starowicz Z., Mellibruda J. (2008) Psychopatologia zjawisk społecznych. Psychologia tom
3, wyd. J Strelau (red) Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk
Pospiszyl I.,(2008) Patologie społeczne. Wydawnictwo Naukowe PWN Warsawa
Pospiszyl I.,(2008) Patologie społeczne. Wydawnictwo Naukowe PWN Warsawa
Hassan S. (1999) Psychomanipulacja w sektach, Łódź, Wydawnictwo „Ravi”
Hołyst B., (2002), Suicydologia, LEXISNEXIS
Szulc M. (1998) Struktura i nasilenie syndromu agresji u zwolenników muzyki heavy – metalowej. Kultura i Eduka-cja
nr 3, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń
Szulc M., Kalka D. (2004) Obraz subkultury hip – hopowej widziany oczami jej uczestników. Oficyna Wydawnicza
Impuls Kraków, 2004 pod red. E. Martynowicz
Efekty uczenia się
Wiedza
Absolwent potrafi zidentyfikować i opisać obszary zagrożeń społecznych. Rozumie pojęcia
Student nazywa
psychologiczne oraz rozróżnia podstawowe psychologiczno – społeczne mechanizmy dewiacji
podstawowe pojęcia z
indywidualnej i społecznej. Potrafi charakteryzować specyfikę poszczególnych wybranych
zakresu psychologii
dewiacji społecznych
zagrożeń społecznych.
Rozróżnia i potrafi opisać
Umiejętności
wybrane koncepcje
Student potrafi porządkować podstawowe zagrożenia społeczne, zna mechanizmy i szacuje ryzyko
dewiacji społecznych.
powstawania zachowań niebezpiecznych. Zna motywy indywidualne i społeczne powstawania
Potrafi charakteryzować
dewiacji.
specyfikę poszczególnych
wybranych dewiacji
Absolwent potrafi określić rodzaj niebezpieczeństwa społecznego. Wykazuje krytycyzm w analizie
społecznych
sytuacji dewiacyjnej. Jest zorientowany w obszarach zagrożeń i chętnie podejmuje inicjatywę w
działaniach profilaktycznych
Kontakt
[email protected]
Nazwa przedmiotu
Markery zaburzeń ośrodkowego układu nerwowego
Kod ECTS
Studia
kierunek
Psychologia
stopień
tryb
stacjonarne
dr Grażyna Jerzemowska
A. Formy zajęć:
• wykład
• zajęcia w pomieszczeniu dydaktycznym UG
C. Liczba godzin 15
specjalność
NBP
specjalizacja
PK
zajęć;
Cykl dydaktyczny
Status przedmiotu
• fakultatywny
Język wykładowy
Język polski
Metody dydaktyczne:
• wykład z użyciem różnych metod
audiowizualnych jak prezentacja multimedialna,
krótkie filmy szkoleniowe
A. Sposób zaliczenia:
• wykonanie pracy zaliczeniowej: prezentacji multimedialnej,
C. Podstawowe kryteria:
• skala ocen zgodna z regulaminem studiów UG
Należy określić:
A. Wymagania formalne: Neuroanatomia funkcjonalna człowieka oraz Fizjologia ośrodkowego układu nerwowego.
B. Wymagania wstępne: Podstawowe wiadomości z zakresu anatomii i fizjologii człowieka, z uwzględnieniem ogólnej
budowy układu nerwowego.
Cele przedmiotu
1. Zaznajomienie się z najnowszymi metodami oznaczania różnych markerów w celu mapowania mózgu podczas różnych
zaburzeń ośrodkowego układu nerwowego.
2. Zrozumienie znaczenia badań z użyciem najnowszych znaczników podczas diagnozy zaburzeń ośrodkowego układu
nerwowego.
Treści programowe
Klasyfikacja zaburzeń ośrodkowego układu nerwowego (OUN) wg WHO, podział topograficzny. Etiologia najczęstszych chorób
OUN. Diagnostyka z udziałem najnowszych metod neuroobrazowych. Badania typu TK, MRI, PET w diagnostyce guzów
mózgu, depresji, schizofrenii, autyzmu i padaczki. Markery osoczowe a zaburzenia OUN. Metody mapowania czynnościowego
mózgu na poziomie komórkowym i molekularnym w aspekcie uszkodzeń mechanicznych, schorzeń (np. choroba Parkinsona i
Huntingtona) i zaburzeń w funkcjonowaniu OUN (np. podczas depresji, schizofrenii, ADHD) oraz niektórych uzależnień.
Markery zaburzeń chromosomalnych w rozpoznawaniu wad OUN. Markery w terapiach genowych, komórkowych i
tkankowych.
.
Wykaz literatury
1. Narkiewicz O., Moryś J. 2003. Neuroanatomia czynnościowa i kliniczna. PZWL, Warszawa.
2. Krzyżanowski J., Bogusławska-Zalewska R. "Neuroobrazowanie w praktyce psychiatrycznej", Medyk, 2006
1. Górska T., Grabowska A., Zagrodzka J. (red.) 1997. Mózg a zachowanie. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
2. Kossut M. (red.) 1994. Mechanizmy plastyczności mózgu. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa
1. Longstaff A. 2002. Neurobiologia. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa
2. Daniel B., Pruszyński B. "Anatomia radiologiczna Rtg - TK - MR - USG - SC", PZWL, 2005.
3. Moeller T., Reif E. "Kieszonkowy atlas anatomii radiologicznej w przekrojach tomografii komputerowej i rezonansu
magnetycznego tom I - głowa i szyja", Medipage, 2007.
Efekty uczenia się
Wiedza
Student definiuje najczęstsze zaburzenia OUN oraz opisuje przyczyny ich powstawania. Wymienia
oraz wyjaśnia najnowsze metody neuroobraozwe stosowane w diagnostyce zaburzeń OUN jak TK,
MRI, PET. Potrafi zidentyfikować markery osoczowe w diagnostyce zaburzeń OUN. Streszcza, na
czym polegają metody mapowania czynnościowego mózgu oraz potrafi wymienić markery
zaburzeń chromosomalnych używanych przy diagnostyce wad rozwojowych OUN.
Umiejętności
Wykorzystując wiedzę na temat budowy i funkcji ośrodkowego układu nerwowego student
klasyfikuje najczęstsze zaburzenia w obrębie funkcjonowania OUN oraz analizuje przyczyny ich
powstawania. Rozróżnia zaburzenia OUN na podstawie zdefiniowanych przez prowadzącego
objawów. Proponuje użycie poznanych markerów w celu diagnostyki zaburzeń OUN.
Przeprowadza klasyfikację stosowanych metod obrazowania czynności mózgu pod względem
rozdzielczości czasowej i przestrzennej, efektywności diagnostyki oraz kosztów metody.
Kontakt
dr Grażyna Jerzemowska ([email protected],
Nazwa przedmiotu
Biologia sądowa z elementami entomologii sądowej
Studia
kierunek
stopień
Psychologia
Kod ECTS
tryb
Stacjonarne /
niestacjonarne
(wieczorowe)
specjalność
neurobiopsychologia
specjalizacja
patologie
społeczne
i psychologia
sądowo-peniten
cjarna
dr Elżbieta Kaczorowska
A. Formy zajęć
• Wykład
B. Sposób realizacji zajęć:
C. Liczba godzin
15 h
1 pkt ECTS (25-30 godz) - zajęcia dydaktyczne z
zajęć;
Cykl dydaktyczny
Semestr letni
Status przedmiotu
• fakultatywny
Język wykładowy
polski
Metody dydaktyczne
B. Formy zaliczenia
• kolokwium
C. Podstawowe kryteria oceny
Warunkiem zaliczenia jest:
- obecność na zajęciach (25%),
- zaliczenie kolokwium - testu (75%) (sprawdzenie założonych efektów
kształcenia).
A. Wymagania formalne: podstawy biologii
B. Wymagania wstępne: student posiada podstawowe wiadomości z biologii
Cele przedmiotu
Zapoznanie się z biologią sądową jako nauką, jej gałęziami oraz jej historycznym rozwojem. Poznanie metod biologicznych
stosowanych w sądownictwie. Zrozumienie przydatności analiz biologicznych w kryminalistyce.
Zaznajomienie się z możliwościami wykorzystania wiedzy entomologicznej w badaniach kryminalistycznych
i prawnych.
Treści programowe
Biologia sądowa jako nauka. Gałęzie biologii sądowej: botanika sądowa i farmaceutyczna, mikrobiologia sądowa, genetyka
sądowa, akarologia sądowa i entomologia sądowa. Wykorzystanie nauk biologicznych w identyfikacji śladów pochodzenia
zwierzęcego. Zastosowanie metod i analiz biologicznych do określenia charakteru miejsca zdarzenia i powiązania podejrzanego
z miejscem przestępstwa. Wykorzystanie właściwości ekologicznych roślin i zwierząt w określeniu czasu zdarzenia. Przegląd
gatunków roślin będących źródłem narkotyków i używek. Objawy zatruć toksynami roślinnymi i grzybowymi. Zastosowanie
palinologii do ustalenia miejsca pochodzenia i dróg przemieszczania się narkotyków i innych nielegalnie sprowadzanych
towarów. Metody molekularne umożliwiające precyzyjne ustalenie tożsamości. Teoretyczne i praktyczne metody identyfikacji i
indywidualizacji materiału biologicznego, głównie śladów pochodzących od człowieka.
Entomologia sądowa jako nauka. Rys historyczny rozwoju entomologii sądowej. Stawonogi (Arthropoda) występujące na
zwłokach. Czynniki wpływające na faunę zwłok. Metody entomologiczne wykorzystywane do odtwarzania czasu zgonu zwłok
”świeżych” i „starych”. Inne aspekty entomologii sądowej – Insecta notowane na Cannabis spp. oraz Insecta jako przyczyna
zgonu. Choroby zawodowe i podstawowe zoonozy. Entomotoksykologia. Wykorzystywanie analizy DNA w entomologii
sądowej. Wpływ owadów (Insecta) na wyniki analizy śladów krwi. Entomologia miejska i produktów przechowywanych.
Wykaz literatury
Amendt J., et al. 2009. Current conceptions in Forensic Entomology. Springer.
Kaczorowska E., Draber-Mońko A. 2009. Wprowadzenie do entomologii sądowej. Wydawnictwo UG.
Coyle H.M. 2005. Forensic botany. Principles and applications to criminal casework. CRC Press LLC, Boca Raton, London,
New York, Washington D.C.
Pawłowski R. 1997. Medyczno-sądowe badanie śladów biologicznych. Kraków Zakamycze.
Byrd J.H., Castner J.L. 2009. Forensic entomology. The utility of arthropods in legal investigations. Second edition. CRC Press,
Boca Raton, London, New York, Washington D.C.
Connor J., Ferguson-Smith M. Podstawy genetyki medycznej. Warszawa, PZWL.
Smith K.G.V. 1986. A manual of forensic entomology. British Museum of Natural History, Cornell University Press, London.
Hołyst B. 2007. Kryminalistyka. Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa.
Preben B., Preben D. 1990. Collins Guide to animal tracks and signs. Collins Sons & Co. London
Efekty uczenia się
Wiedza
B2_W01, B2_W04, B2_W05
B2_W0l, B2_W04,
B2_W05,
Uczestnik:
B2_U01, B2_U02,
• zna cele biologii sądowej; rozumie, charakteryzuje i zna zastosowanie metod biologicznych
B2_U03, B2_U07,
(analizy pyłkowej, szczątków makroskopowych, palinologii, metod odtwarzania daty śmierci,
B2_K01, B2_K05,
metod ujawniania śladów biologicznych) wykorzystywanych
B2_K07
w badaniach kryminalistycznych; zna rośliny narkotyczne, halucynogenne i trujące oraz
owady kolonizujące zwłoki; (B2_W01, B2_W04)
•
dostrzega dynamiczny rozwój biologii sądowej jako nauki, powstawanie nowych
kierunków oraz jej zastosowanie w badaniach kryminalistycznych (B2_W05).
Umiejętności
B2_U01, B2_U02, B2_U03, B2_U07
Uczestnik:
• wybiera metody biologiczne w trakcie prób odtwarzania czasu i okoliczności przestępstwa
(B2_U01);
•
biegle wykorzystuje literaturę naukową (przede wszystkim obcojęzyczną) z dziedziny
biologia sądowa (B2_U02);
•
wykazuje umiejętność krytycznej analizy i selekcji informacji i danych związanych
z biologią sądową, zwłaszcza ze źródeł elektronicznych (internetowych) (B2_U03);
•
konfrontuje krytycznie informacje dotyczące biologii sądowej i praktycznych aspektów tej
nauki pochodzące z różnych źródeł i na tej podstawie wyciąga uzasadnione wnioski (B2_U07).
B2_K01, B2_K05, B2_K08
Uczestnik:
•
wykazuje samodzielność w działaniach nad zdobyciem informacji o rozwoju biologii
sądowej jako nauki oraz powstawaniu kolejnych subdziedzin w obrębie tej nauki (B2_K01);
•
ma nawyk korzystania z uznanych źródeł informacji naukowej, tj. polecanych
podręczników oraz artykułów, a przy rozstrzyganiu problemów praktycznych posługuje się
zdobytą wiedzą oraz zasadami krytycznego wnioskowania (B2_K05);
•
systematycznie aktualizuje wiedzę z biologii sądowej oraz jej nowo powstałych
subdziedzin; zbiera informacje o jej praktycznych zastosowaniach w sprawach kryminalnych i
prawnych (B2_K08).
Kontakt
[email protected]; (58) 523 66 42
Nazwa przedmiotu
Metody obrazowania czynnościowego mózgu
Kod ECTS
Studia
kierunek
Psychologia
stopień
jednolite mgr
tryb
stacjonarne
specjalność
NBP
specjalizacja
dr Dorota Myślińska
A. Formy zajęć
• wykład
C. Liczba godzin 30
Cykl dydaktyczny
Status przedmiotu
• fakultatywny
Metody dydaktyczne
Język wykładowy
język polski
• egzamin
B. Formy zaliczenia
• egzamin pisemny: testowy – 60 pytań jednokrotnego wyboru (60%
udziału w ocenie końcowej)
• wykonanie pracy zaliczeniowej: przygotowanie krótkiej prezentacji
lub pisemnego referatu (40% udziału w ocenie końcowej)
• Biologiczne podstawy funkcjonowania organizmu
• Fizjologia ośrodkowego układu nerwowego
• Neurobiologia behawioralna
Cele przedmiotu
Zrozumienie zasad działania oraz praktycznego zastosowania w klinice, psychologii i naukach eksperymentalnych historycznych
oraz współczesnych metod obrazowania strukturalno-czynnościowego mózgu.
Treści programowe
Historyczny rys metodologii obrazowania struktury i funkcji układu nerwowego: badania Fritscha, Hitziga, Bartholowa, Ferriera,
Brodmana; pneumoencefalografia i wentrykulografia. Podstawy stereotaksji – budowa i zasada działania aparatu
stereotaktycznego, zastosowanie stereotaksji w klinice i badaniach eksperymentalnych. Immunohistochemiczne techniki
stosowane w neuroanatomii czynnościowej: detekcja białek Fos, Zif, ChAT – niespecyficznych i specyficznych markerów
aktywności neuronalnej. Fizyczne podstawy funkcjonowania, zasady tworzenia obrazów strukturalno-czynnościowych mózgowia
człowieka i zwierząt oraz kliniczne, psychologiczne i eksperymentalne zastosowanie współczesnych metod neuroobrazowania:
tomografii komputerowej (CT), magnetycznego rezonansu jądrowego (MRI), magnetoencefalografii (MEG), funkcjonalnego
magnetycznego rezonansu jądrowego (fMRI), pozytonowej emisyjnej tomografii komputerowej (PET), tomografii emisyjnej
pojedynczych fotonów (SPECT).
Wykaz literatury
CI. Literatura wymagana do ostatecznego zaliczenia zajęć (zdania egzaminu):
FitzGerald Turlough M. J., Gruener G., Mtui E. “Neuroanatomia”, Elsevier Urban & Partner, Wrocław, 2008.
Narkiewicz O., Moryś J. „Neuroanatomia czynnościowa i kliniczna. Podręcznik dla studentów i lekarzy”, PZWL, 2003.
Krzyżanowski J., Bogusławska-Zalewska R. „Neuroobrazowanie w praktyce psychiatrycznej”, Medyk, 2006.
CII.Literatura uzupełniająca:
Daniel B., Pruszyński B. „Anatomia radiologiczna Rtg - TK - MR - USG – SC”, PZWL, 2005.
Moeller T., Reif E. „Kieszonkowy atlas anatomii radiologicznej w przekrojach tomografii komputerowej
i rezonansu magnetycznego tom I - głowa i szyja”, Medipage, 2007.
Thorwald J. „Kruchy dom duszy”, Wydawnictwo Literackie, 1998.
Efekty uczenia się
Wiedza
Student rozumienie zasady działania oraz praktycznego zastosowania w klinice, psychologii i
naukach eksperymentalnych historycznych oraz współczesnych metod obrazowania
strukturalno-czynnościowego mózgowia.
Umiejętności
Samodzielnie wyszukuje i korzysta z dostępnych źródeł informacji biologicznej, w tym ze źródeł
elektronicznych.
Student czytania ze zrozumieniem proste teksty naukowe dotyczące podstaw neuroobrazowania,
wstępnego analizowania i wnioskowania w zakresie wybranych metod obrazowania
strukturalno-czynnościowego mózgowia.
Student świadomie stosuje zasady bioetyki.
Student rozumie potrzebę stałego uczenia się i rozwoju oraz jest otwarty na nowe idee.
Kontakt
[email protected]
OPISY KURSÓW Z POZIOMU C
Nazwa przedmiotu
Diagnoza dysleksji
Kod ECTS
Studia
kierunek
stopień
tryb
specjalność
psychologia
stacjonarne/niestacjonarne NBP
prof. zw. dr hab. Marta Bogdanowicz
A. Formy
• ćwiczenia warsztatowe
C. Liczba godzin
• ćwiczenia warsztatowe – 30 h
specjalizacja
PDiM
Cykl dydaktyczny
Status przedmiotu
• fakultatywny
Język wykładowy
polski
Metody dydaktyczne
• ćwiczenia warsztatowe:
− praca indywidualna i w parach
− analiza przypadków
− dyskusja
− rozwiązywanie zadań
− prowadzenie badań diagnostycznych:
klinicznych i eksperymentalnych
B. Formy zaliczenia
• kolokwium w formie testu
• ocena opracowania na piśmie zadań, zlecanych podczas semestru
• kolokwium 70%
• prace pisemne 30%
Należy określić:
B. Wymagania wstępne: zaliczenie przedmiotu Specyficzne trudności w uczeniu się (w semestrze zimowym)
Cele przedmiotu
Celem przedmiotu jest przekazanie studentom ogólnych wiadomości na temat diagnozy specyficznych trudności w uczeniu
się czytania i pisania oraz praktycznych doświadczeń w posługiwaniu się narzędziami diagnostycznymi.
Treści programowe
A. Problematyka ćwiczeń
• Wprowadzenie do zagadnienia diagnozy dziecięcej; Diagnoza i diagnozowanie; Metody kliniczne i eksperymentalne
• Diagnoza dysleksji w Polsce
• Model diagnozowania dysleksji
• Struktura badania diagnostycznego
• Metody w diagnozie dysleksji rozwojowej- prezentacja metod i technik badania:
− metody i techniki badania funkcji intelektualnych: ocena poziomu rozwoju umysłowego, analiza jakościowa
wyników, analiza profilu ACID - charakterystycznego dla dysleksji rozwojowej / WISC - R/
− metody i techniki badania funkcji poznawczych, uczestniczących w czytaniu i pisaniu:
 funkcji wzrokowo-przestrzennych: ocena percepcji wzrokowej, koordynacji wzrokowo - ruchowej, pamięci
wzrokowej
 funkcji słuchowo-językowych: ocena percepcji słuchowej mowy, pamięci słuchowej
 funkcji motorycznych
 lateralizacji
 orientacji w schemacie ciała i przestrzeni
 integracji percepcyjno-motorycznej
• Bateria metod do oceny gotowości szkolnej (Bateria 5/6; 5/6 S i in.)
• Bateria metod do oceny ryzyka dysleksji (SRD-6, SRD)
• Bateria metod do wstępnej diagnozy dysleksji (Bateria 8; 8S)
• Bateria metod do diagnozy dysleksji (dla poradni i dla specjalistów szkolnych – wersja skrócona)
• Ocena czytania i pisania
• Opracowanie i interpretacja wyników badania – przeprowadzonych przez studentów oraz materiałów z badań
przeprowadzonych w poradni
− obliczania wyników i opracowanie protokołu z badań psychologicznych (synteza wyników ilościowych i
jakościowych) lub analiza protokołów z badań
− interpretacja wyników (objaśnianie patomechanizmu dysleksji )
− wskazania co do sposobu udzielanie pomocy
• Opracowanie opinii z badania psychologicznego
− opinia a orzeczenie
− rodzaje opinii
• Trudności i kontrowersje w diagnozowaniu dysleksji
− dyskutowanie opinii z poradni
− dyskutowanie własnych doświadczeń i stanowisk
− przekazywanie wyników badań rodzicom
• Podstawy prawne pomocy uczniom z dysleksją w szkole
• Model systemu pomocy osobom z dysleksją w Polsce
Wykaz literatury
•
Bogdanowicz, M. (2011). Ryzyko dysleksji, dysortografii i dysgrafii. Gdańsk: Wyd. Harmonia.
•
Bogdanowicz, M. (2012). Diagnoza dysleksji rozwojowej. W : E. Czaplewska, S. Milewski (red). Diagnoza
logopedyczna. Podręcznik akademicki. Gdańsk: GWP. 121-177.
•
Bogdanowicz, M., Czabaj, R., Bućko, A.(2008). Modelowy system profilaktyki i pomocy
psychologiczno-pedagogicznej uczniom z dysleksją. Gdynia: Wyd. Operon (oraz www.ptd.edu.pl).
•
Krasowicz-Kupis G. (2009)(red). Diagnoza dysleksji. Najważniejsze problemy. Gdańsk: Wyd. Harmonia.
•
ICD-10. Międzynarodowa Statystyczna Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych. Rewizja dziesiąta.
(2000) Kraków – Warszawa: Vesalius.
•
(2000). Kraków-Warszawa: Vesalius.
•
American Psychiatric Association (1994). Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (4th ed.).
Washington, DC: Authors.
•
•
•
•
•
Bogdanowicz, M. (1991). Psychologia kliniczna dziecka w wieku przedszkolnym. Warszawa: WSiP.
Bogdanowicz, M. (1992). Leworęczność u dzieci. Warszawa: WSiP
Bogdanowicz, M. (2000). Integracja percepcyjno – motoryczna, Warszawa: CMPPP.
Bogdanowicz, M., Sayles, A. (2004). Rights of Dyslexic Children in Europe. Gdańsk: Wyd. Harmonia.
Bogdanowicz, M. (2009). Fakty, mity i kontrowersje wokół diagnozowania dysleksji. W: Krasowicz-Kupis G.
(red). Diagnoza dysleksji. Najważniejsze problemy. Gdańsk: Wyd. Harmonia, s. 16 - 40.
•
Bogdanowicz, M. (2009). Test czytania głośnego „Dom Marka”. Gdańsk: Pracownia Testów Psychologicznych i
Pedagogicznych.
•
Kaja, B. (2003)(red). Diagnoza dysleksji. Bydgoszcz: Wyd. AB.
•
Krasowicz-Kupis, G. (2008)(red). Dysleksja rozwojowa. Perspektywa psychologiczna. Gdańsk: Wyd. Harmonia.
•
Spionek, H. (1965). Zaburzenia psychoruchowego rozwoju dziecka. Warszawa: PWN.
•
Zazzo, R.(1974). Metody psychologicznego badania dziecka. Warszawa: PZWL.
Efekty uczenia się
Wiedza K_W09; K_W10
Student ma uporządkowaną wiedzę na temat rozwoju dziecka od urodzenia do okresu adolescencji;
zna prawidłowości rządzące procesem uczenia się oraz zaburzeniami tego procesu: objawami i
przyczynami. Rozumie istotę funkcjonalności i dysfunkcjonalności, harmonii i dysharmonii
rozwoju, normy i patologii. Rozumie specyfikę trudności w uczeniu sie czytania i pisania, odróżnia
specyficzne trudności w uczeniu się od innych zaburzeń. Student zna i rozumie ogólne wskazania
do kierowania procesem diagnostycznym w odniesieniu do przypadków specyficznych zaburzeń
uczenia się. Zna techniki i metody diagnozy dysleksji oraz potrafi dokonać ich wyboru i selekcji w
zależności od wieku badanych, objawów zaburzeń uczenia się czytania i pisania.
Umiejętności K_U02; K_U09
Student potrafi wykorzystywać i integrować wiedzę teoretyczną z zakresu psychologii oraz
wychowawczych, pomocowych czy terapeutycznych, a także diagnozowania i projektowania
działań praktycznych. Analizuje podłoże problemów edukacyjnych dziecka, rozpoznaje ich
przyczyny.
Posiada umiejętność zastosowania konkretnych metod i technik diagnozy trudności szkolnych
dziecka. Potrafii zaprogramować badanie - konstruuje warsztat diagnostyczny. Sprawnie integruje
informacje pozyskane podczas badania i je trafnie interpretuje. Planuje proces korekty
oddziaływania terapeutycznego w odniesieniu do konkretnego dziecka
Student potrafi generować oryginalne rozwiązania złożonych problemów diagnostycznych i
prognozować przebieg ich rozwiązywania oraz przewidywać skutki planowanych działań w
określonych obszarach praktycznych.
Kompetencje społeczne (postawy) K_K01; K_K03; K_K07
rozwoju osobistego i zawodowego oraz budowania warsztatu pracy psychologa.. Rozumie
doniosłość formułowanych sądów i odpowiedzialność za formułowane przez siebie interpretacje
wyników, rozpoznania (diagnozy). Jest świadomy konieczności rzetelnej pracy diagnostycznej.
społeczeństwie,
Jest wrażliwy na problemy społeczne i psychologiczne, gotowy do komunikowania się i
współpracy z badanym oraz jego rodziną, kolegami, innymi osobami w otoczeniu; ze specjalistami
biorącymi udział w opiece nad badanym oraz z osobami nie będącymi specjalistami. Student jest
zorientowany na współpracę psychologa – terapeuty z rodzicami, nauczycielami dziecka ze
specyficznymi trudnościami w nauce oraz innymi specjalistami wchodzącymi w dany zespół
interdyscyplinarny.
Kontakt
[email protected]
Nazwa przedmiotu
Regulacja snu i czuwania
Kod ECTS
Studia
kierune
psychologial
zacja
tryb
stopień
jednolite mgr
stacjonarne
specjalność
NBP
specj
PK
Prof. Jurkowlaniec-Kopeć Edyta
A. Formy zajęć
C. Liczba godzin
15
Cykl dydaktyczny
Status przedmiotu
• fakultatywny
Język wykładowy
Język polski
Metody dydaktyczne
• ćwiczenia audytoryjne: analiza tekstów z dyskusją
B. Formy zaliczenia
otrzymywanych w trakcie trwania semestru (w tym przygotowanie
prezentacji ustnej)
uzyskanie 51% punktów w odpowiedziach na pytania oraz
pozytywnej oceny przygotowanej prezentacji – ocena należy do
prowadzącego zajęcia
A. "Neuroanatomia funkcjonalna człowieka"
"Biologiczne podstawy funkcjonowania organizmu"
B. Podstawowe wiadomości z zakresu anatomii i fizjologii człowieka z uwzględnieniem ogólnej budowy układu
nerwowego. Podstawy fizjologii behawioralnej
Cele przedmiotu
3. Wykazanie znaczenia niezaburzonego snu dla prawidłowego funkcjonowania człowieka
Treści programowe
Metody badania czynności mózgu w czuwaniu i śnie. Udział poszczególnych struktur mózgowych w powstawaniu czuwania,
snu wolnofalowego i paradoksalnego. Zmiany snu w rozwoju filogenetycznym i ontogenetycznym. Chronobiologia rytmu
sen – czuwanie; zegar biologiczny i rola melatoniny. Następstwa deprywacji snu. Zaburzenia snu u człowieka; parasomnie,
neurobiologiczne podstawy bezsenności i narkolepsji.
Wykaz literatury
A.1. Rowan J., Tolunsky E. 2004. Podstawy EEG z miniatlasem. Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner, Wrocław.
A.2. Sadowski B. 2001. Biologiczne mechanizmy zachowania się ludzi i zwierząt. PWN, Warszawa.
1. Longstaff A. 2002. Neurobiologia. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
2. Kryger M.H., Roth T., Dement W.C. 2005. Principles and practice of sleep medicine. Elsevier, Saunders (wyd.),
Philadelphia, USA.
3. Buzsaki G. 2006. Rhythms of the brain. Oxford University Press, New York, USA.
Efekty uczenia się:
Wiedza
Student poznaje metody oceny poziomu aktywności mózgu i ich zastosowanie w badaniach snu.
Wykazuje znajomość mechanizmów indukcji faz snu na poziomie systemowym i komórkowym.
Charakteryzuje zmiany snu w przebiegu ontogenezy człowieka. Potrafi rozróżnić przyczyny
zaburzeń snu i klasyfikować je.
Umiejętności
Student szacuje przydatność metod obrazowania czynności mózgu pod kontem oceny jakości snu.
Rozpoznaje kryteria klasyfikacji faz snu. Wykrywa podstawowe zaburzenia snu na podstawie
analizy zapisów polisomnograficznych. Wnioskuje o niekorzystnych następstwach deprywacji snu.
Kontakt
[email protected]
\
Nazwa przedmiotu
Poradnictwo psychologiczno-seksuologiczne
Kod ECTS
Wydział Nauk Społecznych Uniwersytetu Gdańskiego, Instytut Psychologii
Studia
kierunek
psychologia
stopień
jednolite mgr
tryb
specjalność
specjalizacja
stacjonarne /
niestacjonarne
A. Formy zajęć
4
C. Liczba godzin
30
Cykl dydaktyczny
semestr letni
Status przedmiotu
• fakultatywny
Język wykładowy
polski
Metody dydaktyczne
• ćwiczenia audytoryjne: symulacja / analiza
przypadków / dyskusja / opracowywanie
własnych projektów rozwiązań analizowanych
problemów
B. Formy zaliczenia
• wykonanie pracy zaliczeniowej: przeprowadzenie badania
diagnostycznego i pisemne opracowanie wniosków
diagnostycznych i wskazań terapeutycznych
• ocena z semestralnej pracy zaliczeniowej
• ocena indywidualnego nakładu pracy i postępów w rozwijaniu
własnych umiejętności w trakcie semestru
• obecność
• aktywność
• przygotowanie do zajęć
• wykonanie ewentualnych zadań dodatkowych przeznaczonych dla
osób chętnych
A. Wymagania formalne
Wcześniejsze zaliczenie dwóch wprowadzających kursów z seksuologii, czyli (w zależności od roku uzyskania zaliczenia):
Wymagany kurs I:
- do roku akademickiego 2010/2011 – kurs pt. „Wstęp do seksuologii”
- w roku akademickim 2011/2012 – kurs pt. „Seksuologia kliniczna”
- w roku akademickim 2012/2013 – kurs pt. „Psychofizjologia seksualna i seksuologia społeczno-kulturowa”
Wymagany kurs II:
- do roku akademickiego 2010/2011 – kurs pt. „Seksuologia kliniczna”
- w roku akademickim 2011/2012 – kurs pt. „Poradnictwo psychologiczno-seksuologiczne”
- w roku akademickim 2012/2013 – kurs pt. „Seksuologia kliniczna”
Aby móc wziąć udział w zajęciach, należy mieć zaliczone oba ww. kursy wstępne i móc to udokumentować.
B. Wymagania wstępne
jw.
Cele przedmiotu
Celem kursu jest umożliwienie studentom, którzy w ramach dwóch wprowadzających kursów przyswoili już teoretyczną
wiedzę z zakresu psychofizjologii seksualnej i seksuologii klinicznej, nabywania i doskonalenia praktycznych umiejętności
diagnostyczno-terapeutycznych w zakresie pomocy psychologiczno-seksuologicznej oraz nabycia umiejętności
opracowywania profesjonalnych opinii psychologiczno-seksuologicznych. Celem zajęć jest stworzenie swego rodzaju
pomostu pomiędzy ściśle teoretyczną wiedzą seksuologiczną zaczerpniętą z literatury i zajęć teoretycznych, a rzeczywistą
kliniczną praktyką pomocową poprzez zaopatrzenie uczestniczek i uczestników w podstawową orientację praktyczną. Osoby
uczestniczące w zajęciach poprzez zadania, ćwiczenia symulacyjne i dyskusje będą miały sposobność praktycznego
wykorzystania wcześniej zdobytej wiedzy teoretycznej w sposób zbliżony do tego, w jaki jest ona wykorzystywana w
rzeczywistej praktyce pomocowej. Oferowane zajęcia będą okazją do praktycznego opanowania podstaw warsztatu
seksuologicznego w „bezpiecznych”, bo symulowanych, warunkach zbierania wywiadu, stawiania diagnozy, udzielania
wskazówek pomocowych oraz pisania opinii psychologiczno-seksuologicznych. Wspólne dyskusje oraz informacja zwrotna
otrzymywana od innych będą przydatne w doskonaleniu warsztatu, przewidywaniu trudności, które można napotkać w pracy
zawodowej i wynajdywaniu sposobów ich rozwiązywania. Zajęcia prowadzone są w oparciu o intensywne zaangażowanie i
pracę własną osób uczestniczących, w tym również o regularne zadania domowe.
Treści programowe
• Stwarzanie warunków sprzyjających skutecznemu pomaganiu
• Cele i zasady tworzenia sądowych (i innych) opinii psychologiczno-seksuologicznych. Podstawy seksuologii sądowej
• Efektywne pomaganie – aspekty etyczne, tajemnica zawodowa, granice własnych kompetencji, interdyscyplinarna
współpraca z lekarzami i innymi specjalistami, dobre praktyki i unikanie złych praktyk
• Konstruowanie własnych narzędzi diagnostycznych i terapeutycznych
• Kształcenie umiejętności diagnostyczno-terapeutycznych w pomocowej pracy psychologiczno-seksuologicznej z
indywidualnymi klientami
• Kształcenie umiejętności diagnostyczno-terapeutycznych w pomocowej pracy psychologiczno-seksuologicznej z parami
dziećmi
rodzinami
• Kształcenie umiejętności opracowywania profesjonalnych opinii psychologiczno-seksuologicznych
Wykaz literatury
A.1. wykorzystywana do przygotowania zajęć przez prowadzącą
American Psychiatric Association. (2000). Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders: DSM-IV-TR (4th
wyd.). Washington, DC: American Psychiatric Association.
de Carufel, F., & Trudel, G. (2006). Effects of a new functional-sexological treatment for premature ejaculation. Journal
of Sex & Marital Therapy, 32(2), 97-114.
Haeberle, E. J. (2003). Basic human sexual anatomy & physiology. An open access course. Magnus Hirschfeld Archive
for Sexology. Humboldt-Universität zu Berlin. Pobrano listopad 15, 2010, z
Imieliński, K. (1990). Seksiatria: Psychofizjologia seksualna (T. 1). Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
Intersex Society of North America. (bez daty). What does ISNA recommend for children with intersex? Pobrano listopad
14, 2011, z http://www.isna.org/faq/patient-centered
Leiblum, S. R., & Rosen, R. (Red.). (2005). Terapia zaburzeń seksualnych. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo
Psychologiczne.
Lev, A. I. (2004). Transgender emergence: Therapeutic guidelines for working with gender-variant people and their
families. New York: Haworth Clinical Practice Press.
Lew-Starowicz, Z. (1997). Leczenie zaburzeń seksualnych. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL.
Lew-Starowicz, Z. (2000). Seksuologia sądowa. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL.
Wciórka, J. (Red.). (2008). Kryteria diagnostyczne według DSM-IV-TR. Wrocław: Elsevier Urban & Partner.
World Health Organization. (1992). ICD-10 Classification of Mental and Behavioural Disorders: Clinical Descriptions
and Diagnostic Guidelines. Albany, NY, USA: World Health Organization. Pobrano z
World Health Organization. (1993). ICD-10 Classification of Mental and Behavioural Disorders: Diagnostic Criteria for
Research. Albany, NY, USA: World Health Organization. Pobrano z
World Health Organization. (2007). International Statistical Classification of Diseases and Related Health Problems 10th
Revision. Version for 2007. World Health Organization. Pobrano listopad 15, 2010, z
http://apps.who.int/classifications/apps/icd/icd10online/
Zucker, K. J. (1999). Intersexuality and gender identity differentiation. Annual Review of Sex Research, 10, 1-69.
Zadaniem studentów na tym poziomie zaawansowania kursu jest samodzielne wyszukiwanie stosownej literatury.
Zadaniem studentów na tym poziomie zaawansowania kursu jest samodzielne wyszukiwanie stosownej literatury.
Efekty uczenia się
Wiedza
Osoba, która pomyślnie zaliczy kurs:
• wie, w jakim celu opracowuje się opinie psychologiczno-seksuologiczne
• rozumie zasady opracowywania profesjonalnych opinii psychologiczno-seksuologicznych,
powody potrzeby stosowania tych zasad i odpowiedzialność autorów opinii, która się z tym
wiąże
• ma podstawową wiedzę na temat seksuologii sądowej
• rozumie ograniczenia związane z tworzeniem narzędzi diagnostycznych i terapeutycznych w
seksuologii i psychologii i z interpretowaniem wyników ich stosowania
• rozumie etyczne aspekty pomocowej i orzeczniczej pracy psychologiczno-seksuologicznej
• zdaje sobie sprawę z roli schematów poznawczych – własnych i klientów – w efektywności
komunikacji i skuteczności pomagania i rozumie wagę potrzeby świadomego przełamywania
własnych automatycznych schematów, założeń i interpretacji oraz świadomego krytycyzmu
wobec najbardziej narzucających się rozwiązań
Umiejętności
• potrafi samodzielnie przeprowadzić wywiad seksuologiczny i uczyć się unikać powielania
własnych błędów
• potrafi krytycznie spojrzeć na narzędzia diagnostyczne i terapeutyczne opracowane przez
innych autorów pod kątem ich przydatności do własnych potrzeb oraz poszukiwać
ewentualnych kryjących się w nich pułapek interpretacyjnych
• dąży do unikania popełniania istotnych błędów merytorycznych przy tworzeniu własnych
narzędzi diagnostycznych lub terapeutycznych
• potrafi identyfikować podstawowe błędy, które można łatwo popełnić przy stawianiu diagnozy
psychologiczno-seksuologicznej i stara się ich unikać
• potrafi rozpoznać granice własnych kompetencji i orientuje się, jak należy postępować, aby
tych granic nie przekraczać
• potrafi krytycznie formułować zalecenia pomocowe dla klientów
• potrafi unikać podstawowych błędów przy pisaniu opinii psychologiczno-seksuologicznych
• krytycznie podchodzi do przekonania o własnych kompetencjach jako specjalisty
• ma motywację do samodzielnego poszukiwania możliwości poszerzania własnej wiedzy i
umiejętności, zwłaszcza w obszarach, w których dostrzega własne ograniczenia
• dąży do tworzenia profesjonalnej relacji z klientem opartej na wzajemnym respekcie i do
unikania tworzenia relacji wyższości/niższości, dominacji/podległości,
podmiotowości/uprzedmiotowienia
• stara się unikać stosowania podwójnych standardów w pracy diagnostycznej i pomocowej
Kontakt
[email protected]
Nazwa przedmiotu
Rola psychologa w relacji między pacjentem a zespołem leczącym
Kod ECTS
Studia
kierunek
psychologia
stopień
jedn
tryb
lite mgr
stacjonarne
specjalność
NBP
specjalizacja
PK
dr Joanna Kozaka
A. Formy zajęć
• ćwiczenia: część o charakterze audytoryjnym i terenowym
• dwa miejsca realizacji zajęć:
• zajęcia poza pomieszczeniami dydaktycznymi UG: w Klinice
Onkologii i Radioterapii GUMed
Cykl dydaktyczny
Status przedmiotu
• fakultatywny
Metody dydaktyczne
• część: wykład problemowy, wykład z
prezentacją multimedialną
• ćwiczenia audytoryjne: analiza tekstów z
dyskusją, metoda projektów (tworzenie
studium przypadku), praca w grupach,
analiza przypadków, dyskusja
• ćwiczenia w terenie
Język wykładowy
polski
B. Formy zaliczenia
• wykonanie pracy zaliczeniowej: przygotowanie studium
przypadku na podstawie rozmów z chorymi na raka
otrzymywanych w trakcie trwania semestru, na którą składa się
ocena studium przypadku, aktywność na zajęciach
Należy określić:
B. Wymagania wstępne, przydatne wiadomości z psychologii klinicznej, psychologii zdrowia, umiejętności prowadzenia
rozmowy psychologicznej
Cele przedmiotu
Zapoznanie z pracą i rolą psychologa w ośrodkach leczenia.
Treści programowe
Sytuacja psychologa zatrudnionego świadczącego pomoc w ośrodkach leczenia.
Możliwości pracy psychologicznej z różnymi grupami sprawującymi opiekę nad chorym, np. z pielęgniarkami, lekarzami.
Poznanie specyfiki relacji lekarz-pacjent, a także relacji pacjenta z pozostałymi członkami zespołu leczącego.
Komunikacja w sytuacji zagrożenia zdrowia (np. Przekazywanie niepomyślnych informacji)
Konsekwencje pracy w sytuacji pomagania.
Wykaz literatury
Salmon P Psychologia w medycynie (2002) GWP
czasopisma „Psychoonkologia”
Brzeziński JM, Cierpiałkowska L (2008) Zdrowie i choroba. GWP
Sek H, Pasikowski T Zdrowie-stres-zasoby. (2001) Wyd Fundacji Humaniora, Poznań
Heszen I, Sek HJ (2007) Psychologia zdrowia PWN
red Kubacka+Jasiecka D, Ostrowski TM (2005) Psychologiczny wymiar zdrowia, kryzysu i choroby Wyd UJ
Efekty uczenia się
Wiedza
Ma pogłębioną wiedzę na temat psychologicznych podstaw funkcjonowania człowieka w sytuacji
choroby, a także w trakcie świadczenia pomocy osobom dotkniętym chorobą.
Umiejętności
Potrafi wybrać i zastosować właściwy dla pracy z chorymi i zespołem leczącym sposób
postępowania. Potrafi dobierać środki i metody pracy. K_U10
Jest wrażliwy na problemy psychologiczne, jakie istnieją w ośrodkach leczenia, gotowy do
komunikowania się i współpracy z otoczeniem, w tym z osobami nie będącymi specjalistami w
danej dziedzinie. K_K07
Kontakt
[email protected]
Nazwa przedmiotu
Wsparcie terapeutyczne osób z chorobą nowotworową
Kod ECTS
Wydział Nauk Społecznych / Instytut Psycholologii
Studia
kierunek
psychologia
stopień
jednolite mgr
tryb
stacjonarne
specjalność
NBP
specjalizacja
PK
dr Joanna Kozaka
A. Formy zajęć:
• ćwiczenia: część o charakterze audytoryjnym i terenowym
pracy zaliczeniowej, projektu, prezentacji
dwa miejsca realizacji zajęć:
• zajęcia poza pomieszczeniami dydaktycznymi UG: w Klinice
Onkologii i Radioterapii GUMed
Cykl dydaktyczny
Status przedmiotu
• fakultatywny
Metody dydaktyczne
• część: wykład problemowy, wykład z prezentacją
multimedialną
• ćwiczenia audytoryjne: analiza tekstów z
dyskusją, metoda projektów (tworzenie studium
przypadku), praca w grupach, analiza
przypadków, dyskusja
• ćwiczenia w terenie
Język wykładowy
polski
B. Formy zaliczenia
• wykonanie pracy zaliczeniowej: przygotowanie studium przypadku
na podstawie rozmów z chorymi na raka
otrzymywanych w trakcie trwania semestru, na którą składa się
ocena studium przypadku, aktywność na zajęciach
Należy określić:
B. Wymagania wstępne: przydatne wiadomości z psychologii klinicznej, psychologii zdrowia, umiejętności prowadzenia
rozmowy psychologicznej
Cele przedmiotu
Zapoznanie się ze specyfiką pracy psychologa z osobami z chorobą nowotworową ze szczególnym uwzględnieniem metod
pomocy psychologicznej i psychoterapeutycznej.
Treści programowe
Sytuacja psychologiczna chorych na raka na różnych etapach zmagania się z chorobą a także sytuacja psychologiczna ich
bliskich. Sposoby pomocy psychologicznej i psychoterapeutycznej dla tych osób. Specyfika pracy psychologa w różnych
sytuacjach klinicznych: na oddziale szpitalnym, w ambulatorium, hospicjum, a także na różnych etapach choroby: w trakcie
diagnozowania, leczenia, w okresie remisji, nawrotu, umierania. Sposoby pomocy psychologicznej dla bliskich chorych.
Wykaz literatury
red. Kubacka-Jasiecka D, Łosiak W (1999) „Zmagając się z chorobą nowotworową”, Wyd. Uniwersytetu Jagiellońskiego,
Kraków
czasopismo „Psychoonkologia”
Brzeziński JM, Cierpiałkowska L (2008) Zdrowie i choroba. GWP
Salmon P (2002) Psychologia w medycynie, GWP
Sek H, Pasikowski T Zdrowie-stres-zasoby (2001) Wyd Fundacji Humaniora, Poznań
Heszen I, Sek HJ (2007) Psychologia zdrowia PWN
red Kubacka+Jasiecka D, Ostrowski TM (2005) Psychologiczny wymiar zdrowia, kryzysu i choroby Wyd UJ
Efekty uczenia się
Wiedza
Ma pogłębioną wiedzę na temat psychologicznych podstaw funkcjonowania człowieka w sytuacji
choroby nowotworowej. Potrafi opisać sposoby pomocy psychologicznej chorym w trakcie
zmagania z chorobą. Potrafi charakteryzować funkcjonowanie chorego na różnych etapach
leczenia raka.
Umiejętności
Potrafi wybrać i zastosować właściwy dla pracy z chorymi na raka sposób postępowania, potrafi
dobierać środki i metody w celu efektywnego wykonania pojawiających się zadań w pracy z taką
grupą pacjentów.
Utożsamia się z wartościami, celami i zadaniami realizowanymi w praktyce psychologicznej z
chorymi na raka, odznacza się rozwagą, dojrzałością i zaangażowaniem w planowaniu i
realizowaniu działań psychologicznych.
Kontakt
[email protected]
Nazwa przedmiotu
Coaching życiowy
Kod ECTS
Studia
kierunek
Psychologia
stopień
jednolite mgr
tryb
dr Jacek Kozłowski
specjalność
NBP
specjalizacja
PK
A. Formy zajęć
• ćwiczenia warsztatowe
C. Liczba godzin 15
zajęć;
Cykl dydaktyczny
Status przedmiotu
• fakultatywny
Język wykładowy
polski
Metody dydaktyczne
• ćwiczenia warsztatowe: analiza tekstów z
dyskusją / gry symulacyjne / praca w grupach /
analiza przypadków
B. Formy zaliczenia
• wykonanie pracy zaliczeniowej: wykonanie określonej pracy
praktycznej
C. Podstawowe kryteria zaplanowanie i przeprowadzenie sesji
coachingowej
brak
Cele przedmiotu
Celem kursu jest zrozumienie istoty coachingu jako metody umożliwiającej rozwój potencjału człowieka oraz poznanie zasad i
opanowanie narzędzi stosowanych w coachingu życiowym.
Treści programowe
Definicje, istota i cele coachingu. Różnice między coachingiem a innymi działaniami wspierającymi. Różne zastosowania
coachingu, ze szczególnym uwzględnieniem coachingu życiowego. Struktura sesji i modele coachingu. Podstawowe narzędzia i
techniki coachingu. Relacja między coachem a klientem. Sytuacje trudne w trakcie coachingu. Etyka coachingu.
Wykaz literatury
Sidor-Rządkowska, M. (2009). Coaching. Teoria, praktyka, studia przypadków. Warszawa: Oficyna Wolters Kluwer Business.
Rogers, J. (2010). Coaching. Gdańsk: GWP.
Whitmore, J. (2011). Coaching. Trening efektywności. Warszawa: G+J Gruner + Jahr Polska.
Bennewicz, M. (2011). Coaching i mentoring w praktyce.Warszawa: G+J Gruner + Jahr Polska.
Efekty uczenia się
Wiedza
Student potrafi zdefiniować coaching.
Student rozumie istotę coachingu oraz jego cele.
Student potrafi wyjaśnić różnicę pomiędzy coachingiem a innymi działaniami wspierającymi.
Student ma pogłębioną i uporządkowaną wiedzę na temat różnych zastosowań coachingu.
Student zna różne modele coachingu.
Student posiada wiedzę na temat struktury sesji coachingowej oraz podstawowych narzędzi i
technik stosowanych w coachingu.
Student potrafi scharakteryzować rodzaj relacji między coachem a klientem.
Student potrafi opisać sytuacje trudne, które mogą wystąpić w trakcie coachingu i sposoby
radzenia sobie.
Student posiada wiedzę na temat zasad etycznych obowiązujących w coachingu.
Umiejętności
Student potrafi wyszukiwać, analizować, oceniać, selekcjonować i integrować informacje dotyczące
coachingu, wykorzystując różne źródła i formułując na tej podstawie krytyczne sądy.
Student potrafi zdiagnozować własne predyspozycje do pełnienia roli coacha.
Student potrafi zaplanować i przeprowadzić sesję coachingu.
Student potrafi zastosować podstawowe modele, narzędzia i techniki coachingu.
Student potrafi radzić sobie z sytuacjami trudnymi w coachingu.
Student potrafi rozstrzygać dylematy etyczne pojawiające się w kontekście coachingu.
Student jest świadomy własnych ograniczeń i rozumie konieczność współpracy z przedstawicielami
innych profesji lub z psychologami innych specjalności (np. psychoterapeutami), gdy sytuacja klienta
tego wymaga.
Student jest przekonany o konieczności i doniosłości postępowania w sposób profesjonalny i etyczny
w kontakcie z osobami korzystającymi z coachingu.
Kontakt
[email protected]
Developmental dyslexia
Kod ECTS
Studia
kierunek
Psychologia
stopień
jednolite mgr
tryb
specjalność
NBP
Dr Marta Łockiewicz
A. Formy zajęć
• seminar/workshop,
• in classroom
C. Liczba godzin
15
summer semester
specjalizacja
PDiM
Status przedmiotu
• fakultatywny
Język wykładowy
angielski
Metody dydaktyczne:
• lecture with multimedial presentation
• seminar: text analysis & discussion/ group work /
case study / discussion / carrying out tasks
A. Sposób zaliczenia wybierany z przygotowanej listy, zgodnie z
Regulaminem Studiów UG:
• grade
• written test with open questions (tasks)
• written assignment: case study
• final grade based on term work
C. Podstawowe kryteria oceny lub wymagania egzaminacyjne:
earning at least half number of points as possible to earn for: written test
(factual correctness, comprehensibility), written assignment (factual
correctness, originality & correctness of suggested solutions), active
class participation (reading assignments, discussions), attendance
none
The aim of the programme is to present the phenomenon of developmental dyslexia in children & adults. By the end of the
course student will have gained: a basic theoretical & practical knowledge about developmental dyslexia, characteristic deficits,
suffered difficulties, diagnostics & therapeutic tools; advanced specialist vocabulary.
Content areas:
• Theoretical bases (specific learning difficulties, pathomechanism, aetiology)
• Developmental dyslexia in lifespan - problem recognition in Poland and abroad (legislation), deficits in adults as
compared to symptoms in children, secondary psychological consequences of primary cognitive deficits
• Theories suggesting potential strengths characteristic of developmental dyslexia
• Education and employment of adult dyslexics
• Diagnostic tools and support systems in Poland and abroad
A.1.
1. Rice, M., Brooks, G. (2004). Developmental dyslexia in adults: a research review. London: National Research and Development
Centre for adult literacy and numeracy.
2. Riddick, B., Sterling, Ch., Farmer, M., Morgan, S. (1999). Self-esteem and anxiety in the educational histories of adult dyslexic
students. Dyslexia, 5, 4, 227-248.
3. Everatt, J. (1997). The Abilities and Disabilities Associated with Adult Developmental Dyslexia. Journal of Research in Reading,
20, 1, 13 – 21.
4. Lyon Reid, G., Shaywitz, S. E., Shaywitz, B. A. (2003). A Definition of Dyslexia. Defining Dyslexia, Comorbidity, Teachers’
Knowledge of Language and Reading. Annals of Dyslexia, 53, 1-14.
5. Bannatyne, A. (1979). Spatial Competence, Learning Disabilities, Auditory-Vocal Deficits and a WISC-R Subtest
Recategorization. Journal of Clinical Child Psychology, 8, 3, 194 – 200.
6. Nicolson, R. I., Fawcett, A. J. (2008). Dyslexia, Learning, and the Brain. Cambridge, Massachusetts: The MIT Press. Rozdział 2.
1. Bogdanowicz, M. (2008). Portrety nie tylko sławnych osób z dysleksją. Gdańsk: Harmonia.
K_W01
K_W10
K_U02
K_U04
K_K04
By the end of the course student will have gained:
• a knowledge of English terminology concerning specific learning difficulties used in
psychology & related disciplines on an advanced level
• an advanced & comprehensive knowledge about biological, educational, social bases of
psychological functioning of a person with specific learning difficulties
Student defines concepts related to developmental dyslexia, differentiates between developmental
dyslexia & borderline intellectual functioning, lists symptoms characteristic of developmental
dyslexia throughout a lifespan, describes/explains the essence of pathomechanism and aetiology of
developmental dyslexia in the light of different approaches; understands the essence of
functionality & dysfunctionality, harmony & disharmony, normality & abnormality. Student knows
the rules of organising psychological & educational help for persons with developmental dyslexia.
Student is able to use & integrate theoretical knowledge within the area of psychology & related
disciplines (widely understood education) in order to analyse complex psychological, educational,
therapeutic problems; to diagnose & design practical actions for persons with specific difficulties
in reading & writing (remedial teaching).
Student is able to:
Communicate orally & in written form in English – clearly, comprehensively, precisely;
Produce structured oral & written theses concerning different psychological issues related to
specific difficulties in reading & writing, rooted in diverse theoretical approaches, both
psychological & other (mostly educational);
Student:
Identifies with values, aims, & tasks carried out in psychological practice;
Is sensible, mature, & engaged in designing, planning, & implementing psychological actions,
especially those intended for persons with specific difficulties in reading & writing, including
children (cues for remedial teaching);
Is careful/critical about expressing opinions;
Works independently & in a team, which is task-depending;
Is creative in problem solving
[email protected]
Nazwa przedmiotu
Kod ECTS
Zaburzenia poznawcze w wybranych przewlekłych chorobach
somatycznych- podejście neuropsychologiczne
Studia
Kierunek
Stopień
Psychologia
Jednolite studia magisterskie
dr Marta Witkowska
Tryb
Stacjonarne
A. Formy zajęć
• Ćwiczenia: audytoryjne
• Zajęcia w sali dydaktycznej
C. Liczba godzin
15
Specjalność
NBP
Specjalizacja
zajęć;
Cykl dydaktyczny
V – V rok, semestr letni
Status przedmiotu
• fakultatywny
Język wykładowy
Język polski
Metody dydaktyczne
• Ćwiczenia audytoryjne: analiza tekstów z
dyskusją, praca w grupach, dyskusja, prezentacje
w grupach.
• Zaliczenie z oceną
• Ustalenie oceny zaliczeniowej na podstawie ocen cząstkowych
otrzymywanych w trakcie trwania semestru:
o 1 kolokwium
o Wykonanie pracy zaliczeniowej
o Aktywność
kolokwium w formie testowej
10-minutowa prezentacja wybranej jednostki nozologicznej
Aktywność
Obecność na zajęciach audytoryjnych
Ukończenie kursu „Diagnoza neuropsychologiczna” (poziom A),
Ukończenie kursu „Neuropsychologia kliniczna dorosłych” (poziom B),
znajomość języka angielskiego umożliwiająca czytanie ze zrozumieniem specjalistycznych publikacji psychologicznych
Cele przedmiotu
Celem kursu jest zapoznanie studentów psychologii z problematyką chorób przewlekłych w ujęciu neuropsychologii medycznej.
W trakcie zajęć zostaną zaprezentowane najczęstsze chroniczne schorzenia somatyczne, wpływ jaki wywierają na
funkcjonowanie ośrodkowego układu nerwowego, a także ich konsekwencje behawioralne. Ponadto studenci zapoznają się z
najnowszymi wynikami badań nad mózgową organizacją funkcji poznawczych wraz z doniesieniami na temat ich zaburzeń w
wymienionych gru-pach pacjentów.
Studenci uzyskają rozszerzony zasób wiedzy uwzględniający podstawowe pojęcia i metody stosowane w diagnozie w/w funkcji.
Zapoznają się także z przebiegiem istotnych dla psychologii badań empirycznych dotyczących wspomnianych funkcji i chorób, z
najważniejszymi i spornymi zagadnieniami, którymi zajmuje się neuropsychologia medyczna.
Dodatkowym celem jest wykształcenie w studentach umiejętności czytania ze zrozumieniem i analizy specjalistycznych
publi-kacji w języku polskim i angielskim.
Praca w grupach ma wytworzyć u studentów umiejętność dzielenia się wiedzą, łączenia informacji, słuchania i doceniania
róż-nych rozwiązań, a także zachęcić ich do stawiania pytań i prowadzenia badań we wskazanym paradygmacie.
Treści programowe
A. Problematyka ćwiczeń:
Neuropsychologia medyczna – ogólne założenia, definicje i metodyka badań.
Przewlekłe choroby somatyczne – definicje, epidemiologia, patomechanizmy.
Przewlekłe schorzenia układu oddechowego.
Zaburzenia endokrynologiczne.
Zaburzenia kardiologiczne.
 Choroby nowotworowe i inne autoimmunologiczne.
Wykaz literatury





A.1. Wykorzystywana podczas zajęć audytoryjnych:
1. Biechowska, D., Witkowska, M., Jodzio, K. (2009). Neuropsychologiczna charakterystyka zaburzeń pamięci i uwagi w
wybranych chorobach wewnętrznych. Studia Psychologiczne, 47(4), 21-35.
2. Jodzio, K. (2011). Diagnostyka neuropsychologiczna w praktyce klinicznej. Warszawa: Difin.
3. Chojnacka-Szawłowska, G. (2012). Psychologiczne aspekty przewlekłych chorób somatycznych. Warszawa: Vizja Press .
4. Łojek, E. Neuropsychologia osób zakażonych wirusem HIV i chorych na AIDS. Warszawa: Medyk.
5. Jodzio, K., Nyka, W. M. (red.) (2008). Neuropsychologia medyczna. Wybrane zagadnienia. Sopot: Wydawnictwo Ar-che.
6. Kądzielawa, D. (2002). Neuropsychologia kliniczna: charakterystyka dyscypliny, [w:] J. Strelau (red.), Psychologia.
Podręcznik akademicki. Tom 3. Gdańsk: GWP.
7. Rymaszewska, J., Dudek, D. (2009). Zaburzenia psychiczne w chorobach somatycznych. Praktyczne wskazówki
dia-gnostyczne i terapeutyczne. Gdańsk: Via Medica.
8. Salmon, P. (2002). Psychologia w medycynie. Gdańsk: GWP.
9. Artykuły w języku angielskim.
A.2. Studiowana samodzielnie przez studenta
1. Narkiewicz, O., Moryś, J. Neuroanatomia czynnościowa i kliniczna. Warszawa: PZWL.
Literatura uzupełniająca
1. Walsh K., Darby, D (2008). Neuropsychologia kliniczna. Gdańsk: GWP.
Efekty uczenia się
Wiedza
Zakłada się, że student pozna terminologię i metodykę używaną w neuropsychologii medycznej, będzie
potrafił ją w sposób adekwatny zastosować oraz posiądzie wiedzę na temat:
- źródeł i miejsca neuropsychologii medycznej w systemie nauk oraz jej przedmiotowych i
metodologicz-nych powiązań z innymi dyscyplinami,
- psychologicznych i biologicznych podstaw funkcjonowania psychicznego człowieka wraz z pojęciem
funkcjonalności i dysfunkcjonalności.
Umiejętności
Student potrafi:
- dość jasno i prosto komunikować wiedzę psychologiczną,
- obserwować, wyszukiwać i przetwarzać informacje na temat przewlekłych schorzeń somatycznych oraz
zaburzeń funkcji poznawczych,
- interpretować zaburzenia w/w funkcji z punktu widzenia problemów psychologicznych i zdrowotnych,
- prezentować własne pomysły, wątpliwości oraz sugestie, argumentować na poziomie podstawowym i
uczestniczyć w dyskusji,
- jest zorientowany na dążenie do zdobywania wiedzy i umiejętności,
- potrafi samodzielnie pracować nad tekstem psychologicznym.
Potrafi pracować w zespole.
Rozumie potrzebę pogłębiania swojej wiedzy z zakresu neuropsychologii medycznej.
Jest wrażliwy na problemy etyczne pracy psychologa zarówno, jako badacza jak i praktyka.
Stara się dostrzegać i rozważać problemy społeczne i psychologiczne w otaczającym go świecie.
Jest gotowy do komunikowania się i współpracy z otoczeniem.
Stara się być świadomy odpowiedzialności jakie ponosi za własne zachowania i podejmowane decyzje..
Kontakt
[email protected]
Nazwa przedmiotu
Zaburzenia zachowania i procedury ich redukcji
Kod ECTS
Kierunek
Psychologia
stopień
jednolite mgr
tryb
stacjonarne/niestacjonarn
e
dr Monika Zielińska
specjalność
NBP
specjalizacja
PK
PDiM
•
Formy zajęć
ćwiczenia: warsztatowe,
•
•
C. Liczba godzin 30 godzin
Cykl dydaktyczny
Status przedmiotu
• fakultatywny
Język wykładowy
polski
Metody dydaktyczne
Forma i sposób zaliczenia oraz podstawowe kryteria oceny
lub wymagania egzaminacyjne
• Omówienie wraz z prezentacją multimedialną, analiza
przypadków na podstawie materiałów filmowych oraz •
zaliczenie z oceną
analizy dokumentacji, praca w grupach i indywidualna
nad rozwiązaniem zagadnień problemowych, dyskusja B. Formy zaliczenia:
CIII. dłuższa wypowiedź pisemna (rozwiązywanie problemu)
(100% oceny): zaliczenia polega na stworzeniu 3
procedur redukcji do opisanych wcześniej przypadków
dzieci przejawiających poważne problemy z
zachowaniem
• Podstawowe kryteria
Odpowiedni dobór procedury redukcji do analizowanego
problemu w 2 na 3 prezentowane przypadki.
brak
Cele przedmiotu
Celem kursu jest zapoznanie studentów z zaburzeniami zachowania, które mogę występować w repertuarze dzieci z
zaburzeniami rozwoj. Na kursie zostanie omówiona analiza funkcjonalna tych zaburzeń a także wybrane procedury ich redukcji.
Treści programowe
· Podstawowe definicje związane z zaburzeniami zachowania
· Epidemiologia zaburzeń zachowania
· Topografia zaburzeń zachowania
· Zaburzenia zachowania w ICD-10 i DSM - IV
· Analiza funkcjonalna zaburzeń zachowania
· Procedury o najmniejszym poziomie awersyjności: DRO, DRA, DRI, nasycenie ,praktyka pozytywna
· Procedury o średnim poziomie awersyjności: praktyka negatywna, wygaszanie, time out
· Procedury o najsilniejszym poziomie awersyjności: praktyka negatywna, fizyczne unieruchomienie, time out z
wykluczeniem
· Selektywność jedzenia i procedura redukcji
· Mutyzm wybiórczy i procedura redukcji
· Dokumentowanie przebiegu terapii
Wykaz literatury
1. Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD – 10. Opisy kliniczne i wskazówki diagnostyczne.
Uniwersyteckie Wydawnictwo Medyczne „Vesalius”, Wyd. Instytut Psychiatrii i Neurologii, Kraków, Warszawa 2000.
2. Kryteria diagnostyczne według DSM – IV – TR (2008) Elsevier Urban & Partner, Wrocław
3. Namysłowska, I (2005) Psychiatria dzieci i młodzieży. PZWL, Warszawa.
4. Wolańczyk, T.; Komender, J. (2005) Zaburzenia emocjonalne i behawioralne u dzieci. PZWL, Warszawa.
5. Zielińska, M. (2011) Analiza behawioralna zachowań autoagresywnych u osób z zaburzeniami rozwoju. Psychologia
Rozwojowa, T. 16 nr 3, 39-49.
6. Zielińska, M., Bagińska, A. (2011) Behawioralna interwencja w przypadku wystąpienia skrajnej selekcji jedzenia.
Psychologia Rozwojowa, T. 16 nr 3, 63-74.
7. Zielińska, M. Agresja w szkole. W druku.
Efekty uczenia się
Wiedza K_W10
Student:
identyfikuje zachowania trudne mogące wystąpić u dzieci z zaburzeniami rozwoju
definiuje procedury redukcji zaburzeń zachowania
wyjaśnia związek funkcji prezentowanych zaburzeń zachowania z wyborem procedury
wyciąga wnioski na temat stosowanej procedury na podstawie prowadzonej dokumentacji
Umiejętności K_U02
Student:
konstruuje podstawowe programy redukcji zaburzeń zachowania
wybiera właściwy sposób redukowania opisywanych zaburzeń zachowania
planuje odpowiedni rodzaj interwencji terapeutycznej w przypadku wystąpienia określonych
zaburzeń zachowania
analizuje dokumentacje zbieraną podczas interwencji terapeutycznej
Kompetencje społeczne (postawy) K_K05
Student:
zachowuje ostrożność w doborze procedury w zależności od poziomu jej awersyjności
wykazuje kreatywność w tworzeniu procedur redukcji zachowań niepożądanych
jest zorientowany przede wszystkim na dobro pacjenta
Kontakt
[email protected]
Nazwa przedmiotu
Elektryczna aktywność mózgu
Kod ECTS
Studia
kierunek
Psychologia
stopień
jednolite mgr
tryb
stacjonarne
dr Paweł Matulewicz
A. Formy zajęć
C. Liczba godzin 15
specjalność
NBP
specjalizacja
1 pkt ECTS (25-30 godz) - zajęcia dydaktyczne z
zajęć;
Cykl dydaktyczny
semestr letni
Status przedmiotu
• fakultatywny
Język wykładowy
polski
Metody dydaktyczne
• ćwiczenia audytoryjne: praca w grupach /
analiza zdarzeń krytycznych (przypadków) /
dyskusja / rozwiązywanie zadań
B. Formy zaliczenia
- przygotowanie prezentacji na zadany temat
- pisemny sprawdzian wiedzy
prezentacja i kolokwium obejmuje materiał dotyczący wykładu
- sprawdzian pisemny oceniany jest wg wskaźnika procentowego
(„Regulamin Studiów UG”)
A. Wymagania formalne, Wykład "Biologiczne podstawy funkcjonowania organizmu"
B. Wymagania wstępne, Podstawowe wiadomości z zakresu neuroanatomii i fizjologii człowieka
Cele przedmiotu
1. Poznanie neurofizjologicznych podstaw procesów elektrycznej aktywności mózgu.
2. Znajomość technik rejestracji i analizy sygnału EEG i ich wykorzystania w badaniach naukowych i diagnostyce
medycznej.
Treści programowe
Neurofizjologiczne podstawy elektrycznej aktywności mózgu. Metody rejestracji aktywności mózgu oparte o EEG i MEG.
Techniczne aspekty rejestracji elektrycznej aktywności mózgu u człowieka i różnych gatunków zwierząt. Podstawowe
metody analizy sygnału EEG. Zastosowanie technik EEG w diagnostyce medycznej wybranych zaburzeń i zmian
chorobowych OUN. Współczesne przykłady zastosowań technik EEG – neurofeedback, interfejsy mózg-komputer, badania
snu.
Wykaz literatury
1. J. Majkowski (red.): Elektroencefalografia Kliniczna, PZWL. Warszawa 1979. II wydanie 1989.
Rowan J., Tolunsky E. 2004. Podstawy EEG z miniatlasem. Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner, Wrocław. .
Literatura uzupełniająca
1. P. Durka (red.) Elektryczny ślad myśli. Praca zbiorowa, Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego.
2. Konturek S. 2007. Rytmika funkcji fizjologicznych. Fizjologia człowieka. Elsevier Urban Partner.
oraz bieżące publikacje naukowe w języku polskim i angielskim, wskazane przez prowadzącego
Efekty uczenia się
Wiedza
- rozumie złożone zjawiska i procesy przyrodnicze z zakresu neuroelektrofizjologii, w tym
generacji sygnału EEG
- dysponuje pogłębioną wiedzą z zakresu neuroelektrofizjologii oraz dostrzega dynamiczny
rozwój nauk biologicznych i powstawanie nowych kierunków i dyscyplin badawczych
- ma wiedzę i zna terminologię medyczną oraz posiada wiedzę w zakresie fizykochemicznych i
biologicznych podstaw nauk medycznych w stopniu niezbędnym dla wykonywania zawodu
neurobiologa
- zna objawy i przyczyny wybranych zaburzeń i zmian chorobowych, diagnozowanych w oparciu
o techniki EEG oraz metody ich oceny w zakresie obejmującym kompetencje neurobiologa, w tym
diagnozuje wybrane modele zachowań prozdrowotnych podejmowanych przez człowieka
Umiejętności
- biegle wykorzystuje literaturę naukową z zakresu neuroelektrofizjologii (zarówno w języku
polskim, jak i angielskim) oraz wykazuje umiejętność krytycznej analizy i selekcji informacji,
zwłaszcza ze źródeł elektronicznych
- odczuwa potrzebę uczenia się przez całe życie i aktualizowanie wiedzy z zakresu obrazowania
pracy mózgu
Kontakt
[email protected]
Nazwa przedmiotu
Kod ECTS
Neuromodulacja w terapii chorób ośrodkowego układu nerwowego
Katedra Fizjologii Zwierząt i Człowieka
Studia
kierunek
Wydział Nauk
Społecznych/Psychologia
stopień
wszystkie
tryb
mgr Karolina Plucińska
A. Formy zajęć:
• Ćwiczenia audytoryjne
C. Liczba godzin
15 godzin
specjalność
neurobiopsychologia
specjalizacja
wszystkie
zajęć;
studenta – przygotowywanie do zaliczenia końcowego,
przygotowania pracy zaliczeniowej
Cykl dydaktyczny
semestr letni
Status przedmiotu
• fakultatywny
Język wykładowy
język polski
Metody dydaktyczne
• ćwiczenia audytoryjne
• wykład konwersatoryjny
• A. Sposób zaliczenia:
• kolokwium pisemne z pytaniami (zadaniami) otwartymi,
• wykonanie pracy zaliczeniowej: przygotowanie projektu lub
prezentacji multimedialnej
- ustna prezentacja multimedialna – obejmuje zakres wyczerpania
tematu, poprawność merytoryczną, atrakcyjność prezentacji,
- test-kolokwium na zakończenie semestru,
- ocena zaliczeniowa z wykładu: za prezentację i test przyznawane są
punkty; suma zdobytych punktów przeliczana jest na ocenę
końcową wg wskaźnika procentowego („Regulamin Studiów UG”)
A. Wymagania formalne:
Znajomość struktury i funkcji układu nerwowego człowieka na poziomie liceum,
B. Wymagania wstępne:
j.p.
Cele przedmiotu
Wykazanie korzyści terapeutycznych zastosowania technik neuromodulacyjnych mózgu w leczeniu chorób człowieka o
podłożu motorycznym i psychiatrycznym
Treści programowe
Manipulacje w obrębie ośrodkowego układu nerwowego: stymulacja i inhibicja. Zastosowanie zwierzęcych modeli chorób –
jako niezbędnych dla zrozumienia mechanizmów i leczenia chorób neurologicznych oraz psychicznych. Głęboka stymulacja
mózgu (Deep Brain Stimulation, DBS) – chirurgiczna metoda leczenia, polegająca na implantacji rozrusznika mózgu, który
wysyła impulsy elektryczne do określonej części/struktury mózgu. Historia DBS. Operacja stereotaktycznej implantacji elektrod
stymulacyjnych u zwierzęcia i człowieka. DBS jako metoda łagodzenia bądź znoszenia skutków poszczególnych chorób
(Parkinsona, drżenia samoistnego, dystonii, przewlekłego bólu, syndromu Tourette'a, depresji, zaburzeń
obsesyjno-kompulsywnych). Cele stereotaktycznej implantacji elektrod w omawianych chorobach. Metoda DBS w Polsce i na
świecie. Bilans korzyści i skutków ubocznych DBS. Wpływ DBS na organizm jako na zintegrowany system biologiczny.
Nieinwazyjne techniki neurostymulacji: przezskórna elektrostymulacja nerwów (Transcutaneous Electrical Nerve Stimulation TENS), przezczaszkowa stymulacja magnetyczna (Transcranial Magnetic Stimulation, TMS), przezczaszkowa bezpośrednia
stymulacja prądowa (Transcranial Direct Current Stimulation - tDCS) oraz inne metody neuromodulacji (w tym inżynieria
genetyczna). Bioetyka: projekt iPlant – zdalne sterowanie mózgiem.
Wykaz literatury
Daniel Tarsy “Deep Brain Stimulation in Neurological and Psychiatric Disorders. Current Clinical Neurology” Springer,
2008
bieżące publikacje naukowe w języku polskim i angielskim, wskazane przez prowadzącego
Jamie Talan. “Deep Brain Stimulation: A New Treatment Shows Promise in the Most Difficult Cases” Dana Press, New
York, Washington, D.C. 2009.
Efekty uczenia się
Wiedza:
H2A_W06
H2A_W04, S2A_W05
H2A_W05, M2_W02
S2A_W07, M1_W08
Wiedza
- ma pogłębioną i uporządkowaną wiedzę o współczesnych kierunkach neuromodulacji: metodach
i nurtach, wyjaśnia ich historyczne i kulturowe podłoże (K_W03),
- ma pogłębioną wiedzę na temat roli technik neuromodulacji w rozwoju człowieka w cyklu życia
zarówno w aspekcie biologicznym, psychologicznym, jak i społecznym (K_W06),
- ma pogłębioną i rozszerzoną wiedzę na temat neurobiologicznych podstaw funkcjonowania
psychicznego i motorycznego człowieka; rozumie istotę funkcjonalności i dysfunkcjonalności,
harmonii i dysharmonii, normy i patologii (K_W10),
-ma uporządkowaną wiedzę na temat zasad i norm etycznych związanych z zastosowaniem
neuromodulacyjnych technik stymulacji mózgu (K_W11),
Umiejętności
Umiejętności:
P1A_U02
P1A_U03
M2_W03
Postawy:
H2A_K01, S2A_K06,
M2_K01
- rozumie literaturę z zakresu dziedzin nauki i dyscyplin naukowych, właściwych dla
studiowanego kierunku studiów, w języku polskim; czyta ze zrozumieniem nieskomplikowane
teksty naukowe w języku angielskim (K_U13),
- wykorzystuje dostępne źródła informacji, w tym źródła elektroniczne (wykazuje umiejętność
krytycznej analizy i selekcji informacji) (K_U14),
- zna objawy i przyczyny wybranych zaburzeń i zmian chorobowych ośrodkowego układu
nerwowego, kwalifikowanych do terapii technikami neuromodulacyjnymi (K_U16),
-ma pogłębioną świadomość poziomu swojej wiedzy i umiejętności, rozumie potrzebę ciągłego
rozwoju osobistego i zawodowego (K_K01),
S1A_K04, H1A_K04
- jest świadomy istnienia etycznego wymiaru w badaniach naukowych (K_K08).
Kontakt
mgr Karolina Plucińska ([email protected]), tel. (058) 523 61 25, Wydział Biologii - Katedra Fizjologii Zwierząt i Człowieka

NBP

Transkrypt

Podobne dokumenty

Wyniki zaliczenia z przedmiotu Psychologia Rozwojowa dr Adrian

MK_21_11_6_2 Retoryka wystąpień publicznych

sylabus przedmiotu

AUDYT BEZPIECZEŃSTWA I OCHRONY rok akademicki 2015/2016

mgr Anna Ziemska-Rosół psychologia

WH.IHS-0196 - Instytut Historii Sztuki UJ

Wprowadzenie do psychologii

Psychologia społeczna i religii - D.Podgórska

Wprowadzenie do psychologii biznesu

sylabus - produktywność roślin