1. Konie ras prymitywnych hodowane w Polsce

Forum dyskusyjne Nasza Szkapa - konie, jeźdźcy, jeździectwo i inne dyskusje
1. Konie ras prymitywnych hodowane w Polsce
Koń huculski
Koń użytkowy o krępej budowie, wysokości 135-140 cm. Dość duża, sucha głowa na grubej szyi,
osadzonej na dość grubym, krótkim karku. Grzywa obfita. Kończyny cienkie, suche, o małych kopytach.
Grzbiet mocny, kłąb nie uwydatniony. Koń silny, energiczny, ale łagodny, odporny na warunki
zewnętrzne. Wykorzystywany do jazdy po górach i w zaprzęgach.
Typowe umaszczenie: gniade, kare, myszate, także srokate lub kasztanowate. Często typowe dla ras
prymitywnych pręgi na kończynach i pręga wzdłuż grzbietu.
Konik polski
Rasa pochodząca od wymarłego tarpana. Wysokość ok. 135 cm. Budowa krępa, głowa niezbyt duża,
prosta, szyja b. szeroka, masywna. Grzywa obfita. Kłąb niewidoczny. Kłoda długa, grzbiet nieco
łękowaty. Kończyny suche, dość krótkie, o niedużych kopytach. Koń o małych wymaganiach i dużej
odporności. Koń bardzo energiczny, o żywym temperamencie.
Gęsta sierść, na ogół myszata. Często typowe dla ras prymitywnych pręgi na kończynach i pręga wzdłuż
grzbietu.
Koniki polskie zwane są także tarpanami (niepoprawnie!), mierzynkami, lub konikami biłgorajskimi. Nie
jest znane ich pochodzenie, wiadomo że rasa kształtowała się od ponad 300 lat, prawdopodobnie z
krzyżowania tarpana z lokalnym pogłowiem. Chłopi wyłapywali dziko żyjące koniki i przyuczali je do
pracy, a także krzyżowali. W rezultacie zmienił się typ i pogłowie koników. Zapiski z 1640 roku opisują
stada dzikich koników, z czasem jednak w wyniku działań chłopów gatunek ten zaginął prawie zupełnie.
W 1921 roku wydana została pierwsza monografia konika polskiego, "Badania nad koniem
prymitywnym", Stanisława Schucha i Jana Grabowskiego. Przeprowadzili badania na grupie 80
osobników, w okolicach Zamościa i Biłgoraja. Zwrócili uwagę na konieczność zorganizowania hodowli
mającej na celu opiekę nad tym konikiem o ?dużej wartości użytkowej jak i jako materiału wyjściowego
w hodowli? Tym zajął się prof. Tadeusz Vetulani, założył w 1936 r. hodowlę rezerwatową i stajenną.
Dzięki temu obecnie istnieje stado koników w Zakładzie Doświadczalnym PAN w Popielnie i oddział
hodowli w SK Racot (25 klaczy), terenowy ośrodek hodowli został utworzony w pow. grójeckim, i buskim.
Nie prowadzona była wcześniej żadna hodowla, koniki były od pokoleń trzymane w trudnych warunkach,
co odbiło się na eksterierze. Komisje hodowlane odrzucały z tego powodu większość osobników,
rezultatem była nikła ilość dopuszczona do hodowli.
Powstał także rezerwat koników w Białowieży, którego celem było przywrócenie rasy od której konik
pochodzi - tarpana leśnego. W 1938 roku zaczęto organizować stadniny na terenach południowowschodniej Polski. II wojna światowa zniweczyła te prace, większość koni przepadła podczas kampanii
sowieckich 1944/45.
W 1962 roku wydana została "Księga Stadna Koników", opisanych zostało w niej 15 ogierów i 50 klaczy.
W wydanym w 1994 wpisano 58 ogierów oraz 123 klacze. Obecnie Koniki polskie są dość
rozpowszechnione w hodowli terenowej. Sprawdzianem dla hodowców jest organizowana w Sielinku w
Wielkopolsce Wystawa Koni małych. Koniki sprawdzają się jako zwierzęta zaprzęgowe, pod siodło i w
hipoterapii.
http://naszaszkapa.pl/naszaszkapa
Kreator PDF
Utworzono 7 March, 2017, 00:50