Prędkość motocykla wideo

Sygn. akt V W 4185/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 18 lutego 2016 roku
Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny
w składzie:
Przewodnicząca: SSR Anna Walenciak
Protokolant: Agnieszka Gutowska
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 grudnia 2015 r. i 17 lutego 2016 r.
sprawy przeciwko Ł. T. s. M. i M. z domu Z. ur. (...) w W.
obwinionego o to, że:
1. w dniu 03 maja 2015 r. około godz. 17:14 w W. na drodze (...) na odcinku drogi pomiędzy ul. (...). (...) a ul. (...). (...)
naruszył zasady przewidziane w art. 20 ust. 3 pkt 1 lit c P. w ten sposób, że kierując samochodem marki A. o nr rej. (...)
jechał z prędkością nie mniejszą niż 192 km/h przekraczając dopuszczalną prędkość 100km/h o nie mniej niż 92 km/
h poza obszarem zabudowanym na drodze dwujezdniowej co najmniej o dwóch pasach przeznaczonych dla każdego
kierunku ruchu czym spowodował zagrożenie w ruchu drogowym,
tj. za wykroczenie z art. 92a kw w zw. z art. 20 ust. 3 pkt 1 lit c ustawy Prawo o ruchu drogowym z dnia 20.06.1997 r.
w zbiegu art. 86 § 1 kw w zw. z art 3 ust. 1 ustawy z dnia 20. 06. 1997 r. Prawo o ruchu drogowym,
2. w miejscu i czasie ja w punkcie pierwszym naruszył zasady określone w art. 66 ust. 4 pkt 4 PoRD w ten sposób, że
kierując pojazdem marki A. o nr rej. (...) przewoził w pojeździe w stanie wskazującym na gotowość do użycia urządzenie
informujące o działaniu sprzętu kontrolno-pomiarowego używanego przez organy kontroli ruchu drogowego,
tj. za wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 66 ust. 4 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym z dnia 20.06.1997 r.,
orzeka:
I. obwinionego Ł. T. uznaje za winnego tego że w dniu 03 maja 2015 r. około godz. 17:14 w W. na drodze (...) na odcinku
drogi pomiędzy ul. (...). (...), a ul. (...) naruszył zasady przewidziane w art. 20 ust. 3 pkt 1 lit c P. w ten sposób, że kierując
samochodem marki A. o nr rej. (...) jechał z prędkością 190,1 km/h przekraczając dopuszczalną prędkość 100 km/h o
90,1 km/h poza obszarem zabudowanym na drodze dwujezdniowej co najmniej o dwóch pasach przeznaczonych dla
każdego kierunku ruchu tj. za winnego popełnienia wykroczenia z art. 92a kw w zw. z art. 20 ust. 3 pkt 1 lit c ustawy
Prawo o ruchu drogowym oraz za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt 2 wykroczenia z art. 97 kw w zw. z art.
66 ust. 4 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym z dnia 20.06.1997 r. i za to na podstawie art. 92a kw w zw. z art. 24 §
1 i 3 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierza obwinionemu łącznie karę grzywny w wysokości 1500 (tysiąc pięćset) złotych,
II. na podstawie art. 30 § 1 kw orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci: 1 płyty CD
opisanej w wykazie dowodów zabezpieczonych w toku postępowania nr(...) na k. 7 akt sprawy, przechowywanej na k.
8 akt sprawy poprzez pozostawienie jej w aktach sprawy,
III. zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 (sto pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty oraz kwotę
768,03 (siedemset sześćdziesiąt osiem złotych trzy grosze) złotych tytułem kosztów postępowania.
Sygn. akt V W 4185/15
UZASADNIENIE
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Funkcjonariusze T. B. i D. D. pełnili w dniu 3 maja 2015 r. służbę patrolową trasy S-2 w W.. W trakcie czynności
około godz. 17:14 w na odcinku drogi pomiędzy ul. (...). (...) a ul. (...) dokonali pomiaru prędkości pojazdu A. o nr
rej. (...), którym Ł. T. jechał z prędkością 190,1 km/h przekraczając dopuszczalną prędkość 100 km/h o 90,1 km/h
poza obszarem zabudowanym na drodze dwujezdniowej co najmniej o dwóch pasach przeznaczonych dla każdego
kierunku ruchu. W związku z powyższym funkcjonariusze Policji zatrzymali Ł. T. do kontroli, podczas której ujawnili w
prowadzonym przez niego pojeździe urządzenie informujące o działaniu sprzętu kontrolno – pomiarowego używanego
przez organy kontroli ruchu drogowego, które Ł. T. przewoził w pojeździe – w stanie wskazującym na gotowość do
użycia.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień obwinionego /k. 9 -11, k. 42 - 44 /, zeznań
świadka T. B. /k. 2 – 3, k. 44 – 46/, n/u /k. 1/, świadectwo legalizacji /k. 4/, płyta Cd /k. 7 – 8/, instrukcja obsługi
video rejestratora /k. 40/, dane z (...) /k. 54/, , opinia biegłego /k. 170 – 175/.
Obwiniony Ł. T. w toku postępowania wyjaśniającego k. 10-11 przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów
i wyraził skruchę, natomiast przed Sądem k. 42-44 nie przyznał się do ich popełnienia i wyjaśnił, że poruszał się ze
znacznie mniejszą prędkością niż wskazana w zarzucie. Obwiniony wyjaśnił, że wcześniej przyznał się ze stresu w
związku z pobytem na komisariacie Policji. W kwestii drugiego z zarzutów, obwiniony wyjaśnił, że samochód którym
się poruszał został przez niego pożyczony, wyjaśnił, że nie wiedział co się w nim znajduje.
Sąd zważył, co następuje:
Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia obwinionego w zakresie, w jakim obwiniony potwierdził, że w dniu zdarzenia
to on prowadził pojazd, co zostało uwiecznione na nagraniu z urządzenia pomiarowego oraz za wiarygodne uznał te
wyjaśnienia obwinionego, w których nie kwestionował on swojego sprawstwa i winy w odniesieniu do zarzucanych
mu czynów. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego, w zakresie w jakim wynikać ma z nich, że prowadząc pojazd
nie przekroczył dopuszczalnej prędkości, a pomiar może wynikać ma z błędu urządzenia, stanowisko to nie znalazło
bowiem potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i przeprowadzonej w sprawie opinii
biegłego z zakresu ruchu drogowego J. K. k. 57-71, którą to opinię Sąd w pełni podzielił. Opinia ta jest bowiem w ocenie
Sądu jasna, pełna, wewnętrznie spójna, a nadto została przygotowana przez osobę posiadającą wiadomości specjalne,
o wieloletnim stażu zawodowym. Biegły przede wszystkim wskazał, że przeprowadzone przez niego szczegółowe
analizy zapisu wideo rejestratora wskazują, że pomiary zostały wykonane prawidłowo, a otrzymane wyniki są w pełni
wiarygodne. Dalej biegły zaopiniował, że podczas przedmiotowego zdarzenia pojazd A. poruszał się z prędkością ok.
190 km/godz. Kluczowe wnioski opinii Sąd uznał za w pełni jasne i poparte materiałem dowodowym oraz w analityczny
sposób uzasadniające ciąg logicznych założeń, które biegłego do nich doprowadziły. Świadek T. B. funkcjonariusz
Policji k. 2 – 3, k. 44 – 46, którego zeznania sąd uznał za wiarygodne, przy tym w sposób jasny opisał przebieg
i okoliczności kontroli przeprowadzonej wobec obwinionego, klarownie także podał, iż w pojeździe prowadzonym
przez obwinionego był zamontowany wyświetlacz do urządzenia kontrolno – pomiarowego. W ocenie Sądu nie ma
podstaw do kwestionowania tych zeznań, gdyż są one spójne i logiczne, w znacznej mierze znajdują one też poparcie
w zabezpieczonych nagraniach z video rejestratora, ponadto nie wyjawiły się żadne okoliczności, które podważałyby
wiarygodność świadka. Jednocześnie Sąd w oparciu o zeznania ww. świadka ustalił, iż owe urządzenie informujące
o działaniu sprzętu kontrolno – pomiarowego używanego przez organy kontroli ruchu drogowego, opisane w pkt 2
zarzutu, znajdowało się też w stanie wskazującym na gotowość do użycia (znamię wykroczenia z art. 66 ust. 4 pkt
4 ustawy Prawo o ruchu drogowym). Jak to już podkreślono z wiarygodnych zeznań interweniującego policjanta T.
B. wynika, że powyższe urządzenie było podłączone, świadek opisał wygląd powyższego urządzenia oraz sposób jego
obsługi.
Wiarygodny dowód w sprawie stanowiły ponadto ujawnione na rozprawie dokumenty, ich treści nie budziły
wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ani nie były kwestionowane przez strony.
Reasumując w ocenie Sądu obwiniony wypełnił znamiona obu zarzucanych mu czynów. Wykroczenie określone w
art. 92a kw polega na tym, że sprawca, prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego
ustawą lub znakiem drogowym. Wykroczenie to może być popełnione umyślnie, bądź nieumyślnie. W przypadku
zarzuconego obwinionemu czynu ograniczenie prędkości było określone na podstawie art. 20 ust. 3 pkt 1 lit c
ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym prędkość dopuszczalna poza obszarem
zabudowanym, wynosi w przypadku: samochodu osobowego, motocykla lub samochodu ciężarowego o dopuszczalnej
masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t na drodze ekspresowej jednojezdniowej oraz na drodze dwujezdniowej co
najmniej o dwóch pasach przeznaczonych dla każdego kierunku ruchu – 100 km/h. Ustalając prędkość pojazdu
obwinionego, Sąd miał na uwadze opinię biegłego sądowego, instrukcję obsługi wideorejestratora opisującą graniczny
możliwy błąd pomiaru: prędkościomierza kontrolnego oraz zapis nagrania jazdy obwinionego i zeznania świadków
funkcjonariuszy Policji. Mając na uwadze powołane dowody osobowe i pozaosobowe Sąd dokonał korekty opisu czynu
w pkt 1 wniosku o ukaranie, przyjmując wersję najkorzystniejszą dla obwinionego, że w przypadku czynu opisanego
w pkt 1 wniosku o ukaranie jechał on z prędkością 190,1 km/h i przekroczył dopuszczalną prędkość 100 km/h o 90,1
km/h.
W świetle zatem powyższych ustaleń faktycznych znajdujących oparcie w zebranych w sprawie dowodach, w ocenie
Sądu obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 92a kw w zw. z art. 20 ust. 3 pkt. 1 lit.
b ustawy Prawo o ruchu drogowym z dnia 20 czerwca 1997 r..
Jednocześnie w świetle zebranego materiału dowodowego Sąd stwierdził winę i sprawstwo obwinionego odnośnie
wykroczenia z art. 97 kw w zw. z art. 66 ust. 4 pkt. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Zgodnie z treścią art. 97
kw karze grzywny do 3000 złotych albo karze nagany podlega uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na
drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza
przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na
jej podstawie. Ta ogólnie sformułowana norma prawna wymaga dopełnienia przez wskazanie konkretnego naruszenia
przepisów określających porządek i bezpieczeństwo na drogach. W przypadku zarzutów postawionych obwinionemu
dopełnieniem tym jest art. 66 ust. 4 pkt. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, który obwiniony naruszył w ten sposób,
że kierując samochodem A. przewoził urządzenie informujące o działaniu sprzętu kontrolno-pomiarowego używanego
przez organy kontroli ruchu drogowego – w stanie wskazującym na gotowość do użycia, obwiniony zaś decydując się
na jazdę określonym pojazdem, winien sprawdzić stan samochodu, stan zaś pojazdu i jego wyposażenia wskazuje, że
obwiniony zdecydował się go prowadzić, w sytuacji wyposażenia pojazdu w urządzenie informujące o działaniu sprzętu
kontrolno – pomiarowego używanego przez ograny kontroli ruchu drogowego i urządzenie to przewoził w stanie
wskazującym na gotowość do użycia – w pełni potwierdziły to zeznania naocznego świadka funkcjonariusza Policji
T. B. k. 45, który opisał też wcześniej zaobserwowane sytuacje z obwinionym, znanym świadkowi z wcześniejszych
interwencji.
Przechodząc do rozważań w kwestii strony podmiotowej zarzuconych wykroczeń, całość okoliczności sprawy pozwoliła
na przyjęcie, że obwiniony działał umyślnie. Jako osoba dorosła, uprzednio przeszkolona jako kierowca w zakresie
podstawowych przecież przepisów z zakresu ruchu drogowego, miał zamiar popełnienia czynów karalnych, to jest
chciał je popełnić, w zakresie wykroczenia polegającego na przewożeniu nielegalnego urządzenia, obwiniony co
najmniej przewidując możliwość popełnienia wykroczenia (z zeznań wiarygodnego świadka wynika, iż urządzenie
było w samochodzie widoczne – k. 45) godził się na to, w myśl art. 6 § 1 kw. W przypadku pierwszego z zarzuconych
mu czynów obwiniony świadomie przekroczył dopuszczalną prędkość, w przypadku drugiego z zarzuconych mu
czynów, wiedział że przewożenie w kierowanym pojeździe urządzenia informującego o działaniu sprzętu kontrolnopomiarowego używanego przez organy kontroli ruchu drogowego, które znajdowało się w stanie wskazującym na
gotowość do użycia jest zabronione. Odnośnie wymiaru kary Sąd wziął pod uwagę okoliczności wskazane w art.
33 § 1 i 2 kw. Wymierzając obwinionemu karę grzywny, Sąd baczył by dolegliwość tej kary była adekwatna do
stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów oraz wziął pod uwagę jej cele zapobiegawcze i wychowawcze, a
także dyrektywę prewencji generalnej w zakresie kształtowania świadomości społecznej. Sąd stwierdził, że stopień
społecznej szkodliwości wykroczenia polegające na przekroczeniu dopuszczalnej prędkości jest znaczny, z uwagi na
wartość 90 km/h o jaką prędkość ta została przekroczona, stanowiła bowiem ona prawie dwukrotność prędkości
w danym miejscu dozwolonej. Szkodliwość społeczna wykroczenia zarzuconego obwinionemu w pkt 2, również
jest wysoka, z uwagi na przewożenie w stanie wskazującym na gotowość do użycia – urządzenia którego działanie
może godzić w prawidłowe wykonywanie czynności kontrolnych w ruchu drogowym. Obwiniony swym zachowaniem
wyczerpał znamiona wykroczenia polegającego na przewożeniu takiego urządzenia, nie zaś - używania takiego
urządzenia. Karalne jest już bowiem samo przewożenie takiego urządzenia – w stanie gotowości do użycia, a w takim
stanie było urządzenie przewożone przez obwinionego.
W konsekwencji, na podstawie art. 92a kw w zw. z art. 9 § 2 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw Sąd wymierzył obwinionemu
łącznie karę grzywny w wysokości 1500 złotych. W ocenie Sądu wymierzona obwinionemu łącznie kara grzywny
w kwocie 1500 złotych jest adekwatna do stopnia zawinienia, jak i społecznej szkodliwości każdego z czynów. Sąd
ocenił, że wymierzona obwinionemu kara będzie odpowiednią dolegliwością dla obwinionego, przez co oddziała na
obwinionego wychowawczo, co sprzyjać będzie przestrzeganiu przez niego porządku prawnego w przyszłości. W ocenie
Sądu kara orzeczona wobec obwinionego spełni swoje zadania w zakresie prewencji ogólnej, ugruntowując słuszne
społeczne przekonanie, że sprawcy wykroczeń drogowych muszą liczyć się z odpowiednimi konsekwencjami swoich
niezgodnych z prawem zachowań.
W pkt II Sąd na podstawie art. 30 § 1 kw orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci:
1 płyty CD opisanej w wykazie dowodów zabezpieczonych w toku postępowania nr I/615/15 na k. 7 akt sprawy,
przechowywanej na k. 8 akt sprawy poprzez pozostawienie jej w aktach sprawy.
Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w
zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości
zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania
w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku
o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 150 zł,
stanowiącą równowartość 10 % orzeczonej kary grzywny oraz obciążył obwinionego wydatkami poniesionymi w toku
postępowania przez Skarb Państwa w łącznej kwocie 768,03 zł, na które złożyły się koszty wynagrodzenia biegłego
sądowego oraz zryczałtowane wydatki w wysokości 100 złotych.