24 4.2 Badania laboratoryjne 4.3 Inne metody diagnostyczne

4 Diagnostyka
4.2 Badania laboratoryjne
4.2.1 Troponina
NSTE-ACS: Wskaźnikami martwicy komórek mięśnia sercowego są troponiny:
T lub I, których zarówno czułość, jak i swoistość przewyższa inne markery, jak
CK-MB czy mioglobina. Definicja zawału serca ESC i ACC/AHA oparta jest
na oznaczeniu stężenia troponin. Podwyższone wartości troponin stwierdza się
u co najmniej jednej trzeciej chorych z NSTE-ACS (NSTEMI). Badanie stężenia
troponin ma najwyższą wartość prognostyczną w ocenie 30-dniowego ryzyka zawału serca i jest standardem w ramach diagnostyki ostrodyżurowej. Nawet niewielki wzrost stężenia jest związany ze znacznie zwiększonym ryzykiem.
Stężenie troponin wzrasta najwcześniej po 2–3 godzinach od początku incydentu
niedokrwienia, stąd pojedynczy ujemny wynik nie jest miarodajny. W ciągu 6–12
godzin po przyjęciu badanie należy powtórzyć. W razie utrzymywania się dolegliwości, konieczne mogą być dalsze oznaczenia. Po zawale serca podwyższone wartości
troponiny mogą utrzymywać się do 3 tygodni. W celu rozpoznania ponownego zawału serca/dorzutu zawału bardziej odpowiednim markerem jest CK-MB.
U bezobjawowych chorych z ciężką niewydolnością nerek (kreatynina
> 2,5 mg/dl) lub dializowanych stwierdza się nierzadko podwyższone wartości troponiny T, rzadziej troponiny I. Są one pochodzenia sercowego i mają
niekorzystne znaczenie rokownicze. Wzrost stężenia troponin występuje też
w innych stanach uszkodzenia komórek mięśnia sercowego, jak w zapaleniu
mięśnia sercowego, masywnym zatorze płucnym, niewydolności serca, urazie
serca, stąd rozpoznanie zawału mięśnia sercowego nie powinno być stawiane
jedynie z powodu stwierdzenia podwyższonego stężenia troponin, lecz na
podstawie całokształtu obrazu klinicznego i wyników innych badań.
STEMI: Wobec pilnej konieczności wdrożenia terapii reperfuzyjnej nie należy
czekać z jej wdrożeniem do czasu uzyskania dodatnich wyników troponiny,
które zwykle otrzymuje się z pewnym opóźnieniem. Maksymalne stężenie
troponiny oraz wartość CK-MB korelują z wielkością obszaru mięśnia sercowego objętego zawałem.
4.2.2 Inne badania laboratoryjne do oceny ryzyka
Do oceny ryzyka u chorych z NSTE-ACS służy badanie funkcji nerek (stężenie kreatyniny, GFR lub klirens kreatyniny), metabolizm glukozy i stężenie
BNP lub NT-proBNP, a ponadto leukocytoza, CRP i stężenie hemoglobiny.
4.3 Inne metody diagnostyczne
24
Koronarografia: zob. rozdział 5.2
Echokardiografia dostarcza dodatkowych informacji diagnostycznych, np. dotyczących odcinkowych zaburzeń kurczliwości, funkcji zastawek serca i globalnej
funkcji skurczowej lewej komory. Zastosowanie echokardiografii ma sens, jeśli
jest łatwo/szybko dostępna i ocena uzyskanych obrazów jest wiarygodna, a jej
wykonanie nie opóźnia właściwego leczenia. Badanie dostarcza ponadto istotnych wskazówek diagnostycznych do różnicowania stanów innych niż OZW, jak
stenoza aortalna, zator płucny, kardiomiopatia przerostowa.