UJ Ó ZEFA - Parafia św. Józefa Robotnika w Bodzanowie

BŁ. JAN PAWEŁ II O RODZINIE
„Małżeństwo i rodzina chrześcijańska budują Kościół. W rodzinie bowiem osoba
ludzka nie tylko rodzi się i stopniowo, poprzez wychowanie, wprowadzana jest
we wspólnotę ludzką, ale także poprzez odrodzenie chrzcielne i wychowanie w
wierze wprowadzana jest w rodzinę Bożą, jaką jest Kościół” (FC 15).
Do naszych parafii czasami przyjeżdżają w niedziele księża, prosząc o materialne
wsparcie dla budującego się kościoła. Mamy wtedy okazję poczuć się choć trochę odpowiedzialni za konkretną świątynię i co za tym idzie wspólnotę, która
będzie się tam gromadziła. Wyobraźmy sobie małżonków, który wychodzą w
niedzielę na ambonę i proszą o wsparcie ich małżeństwa i rodziny. Byłby to raczej oryginalny widok.
Troszczmy się, aby obok kościołów budowanych z cegły, kamienia, drewna,
szkła i betonu, równie ważne, albo o wiele ważniejsze były Kościoły domowe
budowane na wzajemnej miłości, służbie, uczciwości i wierności.
Uśmiechnij się!
U
JÓZEFA
TYGODNIK
PARAFIALNY
Parafia św. Józefa Robotnika w Bodzanowie
Duszpasterstwo Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej
www.parafia.bodzanow.oblaci.pl
OFIAROWANIE PAŃSKIE: 02.02.2014
Nr 7 (542)
ISSN 1731-5565
KANCELARIA PARAFIALNA czynna we wtorki: g. 15.00 – 16.00;
w soboty: g. 11.00 – 13.00
BIBLIOTEKA CARITAS czynna: wtorki, g. 15.00 – 17.00.
SŁOWO NA NIEDZIELĘ
To zbyt mało, iż jesteś Mi Sługą dla podźwignięcia
pokoleń Jakuba i sprowadzenia ocalałych z Izraela!
Ustanowię cię światłością dla pogan, aby moje
zbawienie dotarło aż do krańców ziemi.
Gdzie zaczynają się misje? Czy gdzieś za morzami i
oceanami? My w Europie, w Polsce dużo wiemy o
religii. Znamy przykazania, historię Jezusa, bohaterów
biblijnych oraz żywoty świętych. Patrząc na nasze
dziedzictwo kulturowe możemy czuć się dumni, że tak
wiele wartościowych dzieł stanowi piękne świadectwo Ewangelii. Jak więc nie
czuć wewnętrznej potrzeby zaniesienia na „krańce ziemi”, nie tylko zbawienia, ale
i kultury? Współgra to z wezwaniem, które usłyszał prorok Izajasz. Czy jednak
nie zaniedbujemy tego, co jest jeszcze bardziej pierwotne? Zauważmy, że Bóg
mówi: „to zbyt mało” o misji wśród swoich, w Izraelu. Izajasz głosił wśród tych,
którzy byli mu bliscy, a Bóg zaprosił go do jeszcze większego dzieła. A my? Czy
wobec nas sprawdzają się słowa „to zbyt mało”? A może owe „mało” jest dla nas
już czymś wielkim do wykonania?
Do lekarza przychodzi ksiądz ze spuchniętym nosem.
– Pszczoła? – pyta lekarz.
– Tak.
– Usiadła?
– Tak.
– Ukąsiła?
– Nie zdążyła. Ministrant walnął ją łopatą!
Spotykają się dwa pająki:
– Cześć, co robisz?
– Bawię się motylkami
– A skąd je masz?
– Ściągnąłem z sieci.
www.diecezja.opole.pl
Wydaje Parafia św. Józefa Robotnika, Bodzanów 66, 48-340 Głuchołazy,
tel. 077 439-56-65, kom. 600 911 651, e-mail: [email protected].
KONTO PARAFII: Bank Zachodni WBK S.A. 1 w Głuchołazach.
Nr 58 1090 2167 0000 0001 0124 3127.
„Wszyscy jesteśmy wezwani do misyjnego wyjścia. Każdy chrześcijanin i każda
wspólnota winni rozeznać, jaką drogą powinni kroczyć zgodnie z wezwaniem
Pana, jednak wszyscy jesteśmy zaproszeni do przyjęcia tego wezwania: wyjścia z
własnej wygody i zdobycia się na odwagę, by dotrzeć na wszystkie peryferie potrzebujące światła Ewangelii” – napisał papież Franciszek w adhortacji Radość
Ewangelii.
Za: www.diecezja.opole.pl
Rodzinny święty
Św. Elzear i bł. Delfina, małżonkowie
Elzear de Sabran urodził się w 1286 r. w Ansouis, we francuskiej Prowansji. Matka ofiarowała go Panu, prosząc Boga, by „raczej zaraz po chrzcie
zabrał go do siebie, niż żeby miał się splamić w życiu grzechem śmiertelnym”. Bóg wysłuchał tych próśb. Jako dziecko Elzear wzrastał w mądrości
i pełnił gorliwie uczynki miłosierdzia wobec ubogich. Wychowywał go
jego wuj Wilhelm, opat ze Saint-Victor w Marsylii. Jako młodzieniec
wstąpił do Trzeciego Zakonu św. Franciszka z Asyżu. Odznaczał się umiłowaniem modlitwy i szczodrobliwością względem ubogich. W wieku kilkunastu lat poślubił Delfinę.
Delfina de Signe urodziła się około 1282 r. w Puy-Michel (w Alpach francuskich). Około piętnastego roku życia wydano ją za mąż za Elzeara. Po
śmierci teścia udała się wraz z Elzearem do królestwa neapolitańskiego,
gdzie mąż odziedziczył hrabstwo Ariano (1309), a następnie piastował różne godności i zasłynął jako wspaniały jeździec i rycerz. W roku 1323 udali
się do Paryża, dokąd król Robert wysłał Elzeara jako swego posła. Tam w
dniu 27 września 1323 r. Elzear zmarł, poleciwszy przedtem, by pochowano go w habicie franciszkańskim.
Delfina przeżyła go o dwadzieścia siedem lat. Czas ten wypełniła uczynkami miłosierdzia, żyjąc zarazem w skrajnym ubóstwie i wyrzeczeniu. Jej
żebraczy strój sprawiał, iż przezywano ją „szalona beginka”. Wróciwszy z
Neapolu do Prowansji, zmarła w roku 1360 w Apt i tam pochowano ją
obok męża.
Elzeara wkrótce kanonizował jego chrześniak, papież Urban V (1369 r.).
Delfina była otaczana przez wiernych podobnym kultem, jak mąż, a Martyrologium franciszkańskie wspomina ją jako błogosławioną.
Wspomnienie św. Elzeara i bł. Delfiny przypada w kalendarzu liturgicznym 26 września.
Złota myśl tygodnia
Kościół nie jest dla siebie, lecz dla świata.
Bp Grzegorz Ryś
09.00
17.00
Sobota
07.30
17.00
Niedziela
08.00
11.00
Nabożeństwo doi Najśw. Serca Jezusowego.
Odwiedziny chorych.
Wypominkowa za zmarłych.
08.02.2014 r.
Rez. P. Mikłasz. (159)
Rez. P. Ziubrzyński. (35)
09.02.2014 r.
5. Niedziela zwykła
Rez. P. Litowińska. (142)
Do Miłosierdzia Bożego w 3 r. śmierci męża Michała Owsiańskiego. (150)
KRZYŻÓWKA ŚWIĄTECZNA
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
14.
15.
1. Kolęda rozpoczynająca się od
słów: Jezus ……….
2. Bóg z nami.
3. Imię żeńskie.
4. …… nieboraczek.
5. Wieczerza ………
6. ……. Jezuniu.
7. Imię pierwszego Króla.
8. Nie było …….
9. Imię męża Maryi.
10. Imię drugiego Króla.
11. Imię trzeciego Króla.
12. Aniołowie śpiewali: Chwała na
wysokości ….
13. Przed Nowym Rokiem obchodzimy święto Świętej …….
14. Dzieciątko złożono na ……
15. Okres Bożego Narodzenia kończy
święto …… Pańskiego.
Opr. T. Michaluk OMI.
OGŁOSZENIA DUSZPASTERSKIE
OFIAROWANIE PAŃSKIE: 02.02.2014
1. Bóg zapłać! rodzinom, które przygotowały kościół do niedzieli. W przyszłą
sobotę o godz. 9.00 o uprzątnięcie dekoracji bożonarodzeniowej i przygotowanie kościoła do niedzieli proszę następujące rodziny: Hatała, Uchmanowicz
Andrzej, Bajszczak, Drab, Rygielski, Długosz, Gargol Zbigniew, Morawa,
Koronkiewicz, Gargol Stanisław, Gutowski, Majcherczyk, Midor Artur, Kita,
Marków, Tabisz, Maluśki Stefan.
2. Za dzisiejsze ofiary na Kurię i seminaria w Opolu i Obrze oraz zbierane do
puszek na klasztory klauzurowe również serdeczne Bóg zapłać! W przyszłą
niedzielę przed kościołem radni zbierać będą ofiary na nasze inwestycje.
3. W poniedziałek o godz. 16.30 Różaniec w intencji młodego pokolenia oraz
nabożeństwo zmiany tajemnic i misyjne.
4. W śąrodę wspominamy św. Agatę, patronkę w wypadkach z ogniem. Podczas
Mszy św. o g. 07.30 poświęcenie chleba i wody.
5. W przypadający w tym tygodniu pierwszy czwartek lutego przypada
wspomnienie św. Pawła Mika i jego Towarzyszy, pierwszych męczenników
japońskich z XVI wieku. Od g. 16.00 adoracja Najśw. Sakramentu, o g. 16.30
nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego, a następnie Msza św.
6. W pierwszy piątek po Mszy św. porannej nabożeństwo do Najśw. Serca Jezusowego. Od g. 7.00 i 16.30 okazja do spowiedzi. Od g. 9.00 odwiedziny
chorych. O g. 17.00 Msza św. Wypominkowa za zmarłych.
Poniedziałek
17.00
Wtorek
17.00
Środa
07.30
Czwartek
16.00
16.30
17.00
Piątek
07.30
INTENCJE MSZALNE: 03– 09.02.2014
03.02.2014 r.
Św. Błażeja, biskupa i męczennika
Rez. P. M. Pachołek. (128)
04.02.2014 r.
Za + Wojciecha Sierotowicza w rocznicę śmierci oraz ++ z rodzin Bugara, Sierotowicz, Kuna i Musiał. (III 10)
05.02.2014 r.
Św. Agaty, dziewicy i męczennicy
06.02.2014 r.
Św. Pawła Miki i Towarzyszy, męczenników
Adoracja Najśw. Sakramentu.
Nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego.
Za Parafian: w intencji czcicieli Bożego Miłosierdzia, o powołania do służby Bożej, w poleconych intencjach.
07.02.2014 r.
Za + Jarosława i jego ++ dziadków Marię i Bronisława. (107)
Światowy dzień życia konsekrowanego – 2 lutego
OFIAROWAĆ SWOJE ŻYCIE BOGU
Na koniec Oblackich Światowych Dni Młodzieży w
Aparecida, w Brazylii, każdy pielgrzym otrzymał podarunek;
sandały i pismo skierowane osobiście do nich przez
Przełożonego Generalnego O. Louisa Lougen . Oto treść tego
listu.
Niech będzie
Niepokalana!
pochwalony
Jezus
Chrystus
i
Maryja
Drogi Młody Misjonarzu!
Pokój Tobie! Te dni w Aparecida były pełne radosnego dzielenia się bogactwem
naszej wiary. Wzrastaliśmy jako rodzina oblacka w łasce i gorliwości naszego
Założyciela. Wyrażamy naszą wdzięczność za to doświadczenie.
Ten list i sandały są przypomnieniem, że życie misjonarza w podróży jego życia i
wiary prowadzi nas jeszcze głębiej w tajemnicę Jezusa Chrystusa. Ta podróż wymaga zaangażowanych i musimy się modlić o to, aby byli młodzi – czy to żonaci,
bezżenni, misjonarze, siostry zakonne, bracia i kapłani – aby zaangażowali się w
misję Chrystusa.
Jednym z podstawowych wymiarów misji Jezusa było to, że wzywał swoich apostołów po imieniu po to, aby poszedł za Nim przez całe swoje życie. Ponawiam to
wezwanie do każdego z Was: zechciejcie odzwierciedlić to wezwanie w każdym z
Was, w swoim życiu!
Czy to możliwe, że Jezus wzywa, aby być misjonarzem - kapłanem, bratem lub
siostrą - jako oblat Maryi Niepokalanej? Pomyśl o tym i módl się o to w swoim
życiu. Nie bój się! Nie zwlekaj! A być może znasz innych młodych ludzi z mocną
wiarą, kogoś, kto jest hojny i zdolny do wyrzeczeń i poświęcenia. Zaproś ich osobiście, po imieniu, aby pomyśleli, że jest to - być może - i wezwanie dla nich.
Zachęć ich do tego, aby rozeznali swoje misyjne powołanie.
Kościół Was potrzebuje. Oblaci potrzebują. Ubodzy czekają na Ciebie. Bądź odważny i w modlitewnej postawie zastanów się nad tą możliwością, że Bóg Was
wzywa. Św. Eugeniusz mówi do nas: „Nie zatrzymuj niczego dla siebie. Niech
Bóg da nam łaskę do tego, o co On sam nas prosi”. Odwagi! Módlmy się razem
do Pana żniwa, aby posłał wielu robotników na misję Jezusa. Dziękujemy za te
wspaniałe dni spędzone razem, spędzone we wspólnym przeżywaniu bogactwa
naszej wiary.
O. Louis Lougen OMI, Przełożony Generalny
Tłum. M. Mularczyk OMI.
Gdzie niebo styka się z ziemią?
Na kartach starej książki znalezionej w klasztornej bibliotece dwaj mnisi przeczytali, że gdzieś na krańcach świata istnieje miejsce, w którym niebo styka
się z ziemią. Zdecydowali się wyruszyć na poszukiwania tego miejsca oraz
przyrzekli sobie, że nie powrócą, zanim go nie odnajdą.
Przemierzyli cały świat, stawiali czoła wielu niebezpieczeństwom, znosili
wszelkie trudy i wyrzeczenia, jakich wymaga pielgrzymka, byli narażeni na
przeróżne pokusy, które mogły oddalić ich od wyznaczonego celu. Pokonali
jednak wszystkie przeciwności. Wiedzieli, że w miejscu, którego szukają, zastaną drzwi: wystarczy do nich zapukać, by stanąć twarzą w twarz z Bogiem.
Znaleźli drzwi. Nie tracąc czasu, z drżącym sercem, zastukali.
Drzwi powoli otworzyły się. Zatrwożeni mnisi weszli i... znaleźli się we własnej celi, w swoim klasztorze.
www.diecezja.opole.pl
Potrzeba rozeznania sytuacji
Z uwagi na to, że Boży plan względem małżeństwa i rodziny dotyczy
mężczyzny i kobiety w konkretnej codzienności ich bytowania w określonych
sytuacjach społecznych i kulturowych, Kościół chcąc spełnić swoją posługę
musi dołożyć starań, aby poznać stosunki, w których urzeczywistnia się dzisiaj
małżeństwo i rodzina.
Poznanie takie jest przeto niezbędnym wymogiem dzieła ewangelizacji.
Rodzinie bowiem naszych czasów Kościół ma dzisiaj zanieść niezmienną a
zawsze nową Ewangelię Jezusa Chrystusa, gdyż właśnie rodziny powołane są
do przyjęcia i przeżywania planu Bożego wobec nich, w zależności od obecnych warunków świata, w jakich żyją. Nadto, skoro wymagania i wezwania
Ducha zawarte są także w samych wydarzeniach historycznych, przeto Kościół może głębiej poznawać niewyczerpaną tajemnicę małżeństwa i rodziny
również poprzez sytuacje, nurtujące pytania, niepokoje i nadzieje młodzieży,
małżonków i rodziców żyjących dzisiaj.
Winna tu dojść do głosu jeszcze inna, szczególnie ważna w naszych czasach refleksja. Nierzadko się zdarza, że mężczyźnie i kobiecie w ich szczerym
i dogłębnym poszukiwaniu odpowiedzi na codzienne i trudne problemy życia
małżeńskiego i rodzinnego przedkłada się wizje i kuszące propozycje, które w
różny sposób zdradzają prawdę i godność osoby ludzkiej. Propozycje te często
znajdują poparcie ze strony potężnej i rozgałęzionej sieci środków społecznego przekazu, które niepostrzeżenie narażają na niebezpieczeństwo wolność i
zdolność obiektywnej oceny.
Wielu ludzi już uświadamia sobie niebezpieczeństwo, na jakie narażona
jest osoba ludzka, i podejmuje działanie na rzecz prawdy. Kościół przyłącza
się do nich poprzez swój osąd ewangeliczny i ofiarowuje wolę służebna prawdzie, wolności i godności każdego mężczyzny i każdej kobiety.
Osąd ewangeliczny
To swoje rozeznanie przedstawia Kościół jako kierunek zmierzający do
ocalenia i urzeczywistnienia całej prawdy i pełnej godności małżeństwa i rodziny.
Ocena ta dokonywana jest przez zmysł wiary, który jest darem udzielonym
przez Ducha wszystkim wiernym. Jest ona zatem dziełem całego Kościoła
wedle różnorodności darów i charyzmatów, które wszystkie razem i wedle
właściwej każdemu odpowiedzialności, współdziałają w głębszym poznaniu i
wypełnieniu Słowa Bożego: Kościół zatem dokonuje własnej oceny ewangelicznej nie tylko poprzez Pasterzy nauczających w imieniu i mocą Chrystusa,
ale także poprzez świeckich: Chrystus ich „po to ustanowił świadkami oraz
wyposażył w zmysł wiary i łaskę słowa, aby moc Ewangelii jaśniała w życiu
codziennym, rodzinnym i społecznym”. Świeccy przeto, wezwani do wyjaśniania i wprowadzania ładu do rzeczywistości doczesnej według zamysłu
Boga Stwórcy i Odkupiciela, mają z racji właściwego im powołania szczególne zadanie odczytywania w świetle Chrystusa dziejów tego świata.
„Nadprzyrodzony zmysł wiary” nie polega jednak wyłącznie i koniecznie
na wspólnym odczuciu wiernych. Kościół, idąc za Chrystusem, naucza prawdy, która nie zawsze jest zgodna z opinią większości. Słucha on głosu sumienia, a nie „siły”, i w ten sposób broni ubogich i pogardzanych. Docenia badania socjologiczne i statystyczne, o ile okazują się pożyteczne dla uchwycenia
kontekstu historycznego, w którym ma on rozwijać działalność pasterską, i dla
lepszego poznania prawdy; badania te nie mogą jednak być uważane za wyraz
zmysłu wiary.
Skoro zadaniem posługiwania apostolskiego jest zapewnienie niewzruszonego trwania Kościoła w Prawdzie Chrystusowej i wprowadzania w nią coraz
głębiej, przeto Pasterze winni rozwijać zmysł wiary u wszystkich wiernych,
rozważać krytycznie i autorytatywnie osądzać prawdziwość jego przejawów
oraz wychowywać wiernych do coraz dojrzalszej oceny ewangelicznej.
Dla wyprowadzenia autentycznej oceny ewangelicznej w różnorakich sytuacjach i kulturach, w jakich mężczyzna i kobieta przeżywają swoje małżeństwo i rodzinę, małżonkowie i rodzice chrześcijańscy mogą i powinni ofiarować swój własny i niezastąpiony wkład. Uzdalnia ich do tego zadania charyzmat czy właściwy im dar, dar sakramentu małżeństwa.
Familiaris consortio.