AFAZJA - PROBLEM ZNANY I NIEZNANY Terminem afazja

AFAZJA - PROBLEM ZNANY I NIEZNANY
Terminem afazja dziecięca określa się pierwotne zaburzenia zachowania
językowego wynikające z patologii mózgowej, które nie są rezultatem głuchoty, bądź
niedosłuchu, niedorozwoju umysłowego, schizofrenii dziecięcej, opóźnienia rozwoju mowy
oraz dysgłosji.
Przyczyny afazji dziecięcej:
Bardzo trudne jest rozpoznanie dysfazji, afazji rozwojowej i ustalenie jej przyczyny.
Przypuszcza się, że wywołują ją uszkodzenia mózgu spowodowane urazem
okołoporodowym, zapaleniem mózgu i opon mózgowych, zatrzymaniem się w rozwoju
pewnych struktur korowych lub urazem czaszki, który nastąpił w okresie przed rozwojem
mowy. Nabyta dysfazja, afazja dziecięca jest najczęściej wynikiem schorzeń neurologicznych
lub ogólnych, (np. zapalenie mózgu, uraz głowy, napromieniowanie itp.).
Rodzaje afazji dziecięcej – kryterium objawowe:
Afazja, dysfazja dziecięca typu ekspresyjnego (syn. ruchowa, motoryczna,) –
niewykształcenie lub zanik mowy spontanicznej, przy z reguły dobrym jej rozumieniu.
Występują zaburzenia umiejętności samodzielnego mówienia, nazywania i powtarzania.
Dziecko rozumie polecenia i adekwatnie na nie reaguje, wskazuje nazywane przedmioty,
może mieć jedynie trudności ze złożonymi zdaniami, natomiast nie mówi w ogóle, lub mówi
mało , błędnie i niezrozumiale.
Afazja, dysfazja dziecięca typu percepcyjnego (afazja sensoryczna, recepcyjna,
impresyjna, czuciowa) w czystej postaci występuje tylko w przypadku afazji nabytej.
Charakteryzuje się zachowaniem zdolności ekspresji mowy przy częściowo, lub całkowicie
zniesionej percepcji mowy. Dziecko słyszy i mówi, ale nie rozumie słów ani cudzych
przekazów słownych. Zachowana jest mowa spontaniczna, powtarzanie, nazywanie,
natomiast całkowicie lub częściowo zaburzone jest rozumienie mowy.
Afazja, dysfazja dziecięca typu percepcyjno-ekspresyjnego (syn. z przewagą zaburzenia
motorycznego niż sensorycznego). W afazji rozwojowej obserwuje się powolny rozwój
sprawności językowej. Mowa pojawia się późno i wolno przechodzi przez kolejne stadia
rozwojowe. W afazji rozwojowej leczenie kliniczne zależy od stopnia i lokalizacji patologii
mózgu oraz od etapu rozwoju mowy, ale może doprowadzić nawet do znacznej i szybkiej
poprawy zdolności językowych.
Bibliografia
Herzyk A., Afazja i mutyzm dziecięcy, Lublin 1992.
Jastrzębowska G., Gałkowski T., Logopedia. pytania i odpowiedzi. Podręcznik akademicki,
Tom 2, Uniwersytet Opolski, Opole 2003.
Kordyl Z., Psychologiczne problemy afazji dziecięcej, Warszawa 1968
Maruszewski M., Mowa a mózg. Zagadnienia neuropsychologiczne, Warszawa 1970.
Paluch A., Drewniak-Wołosz E., Mikosza L. - "AFA - SKALA, Jak badać mowę dziecka
afatycznego?", Kraków 2003r.,
Parol U., Dziecko z niedokształceniem mowy, Warszawa 1989 r.
Szumska J., Neurofizjologiczne podstawy zaburzeń mowy u dzieci [w:] Zaburzenia mowy
u dzieci, pod. red. J. Szumskiej, Warszawa 1982.