Z telewizją trzeba ostrożnie

Nauczanie zintegrowane – artykuły
Z telewizją trzeba ostrożnie
Renata Cisowska
Współczesne dzieci żyją w świecie zupełnie innym niż poprzednie pokolenia.
Coraz częściej ich dzieciństwo określane bywa mianem dzieciństwa telewizyjnego.
Odbiór telewizji przez dziecko rozpoczyna się domu rodzinnym i trwa przez
cały okres jego dzieciństwa i młodości. W rodzinie prawidłowo funkcjonującej
rodzice, dziadkowie i cała rodzina uczą miłości, przyjaźni, dobrych zasad. Lecz
w każdym domu znajduje się również niezmiernie silny członek rodziny, przy
którym bledną nauki dziadka, nakazy taty oraz troska mamy. Jest to domownik,
który zajmuje największy pokój, najlepsze miejsce przy oknie, wtrąca się w każdą
sytuację rodzinną. To telewizor, konkurent najwyższej władzy. Zabierze dziecku
matkę, kusząc ją kolejnym odcinkiem serialu, zabierze ojca, jeśli ten jest
zagorzałym kibicem sportowym. Wtrąca się nawet w uroczystości rodzinne. To on
kształtuje charakter, to on uczy wartościować dobro i zło, z niego dziecko czerpie
wzorce.
W/g statystyk w Polsce, dzieci w wieku szkolnym oglądają telewizję około
20 godzin tygodniowo. Zapracowani rodzice chętnie oddają dziecko takiemu
„wychowawcy” w czasie, kiedy oni są zapracowani lub chcą odpocząć.
Dzieckiem wpatrzonym w niebieski ekran nie trzeba się specjalnie zajmować,
nie trzeba go też zabawiać, podsuwać mu pomysłów ani organizować mu czasu.
Telewizor staje się lekarstwem, gdy dziecko jest znudzone, niegrzeczne,
zmartwione. Zdaje się, że wszelkie dziecięce problemy przestają wtedy istnieć.
Dziecko oglądające telewizję wygląda jak znieruchomiały posążek. Ekran
telewizyjny nie zmusza bowiem do myślenia, można siedzieć i wchłaniać.
„Telewizyjne” dzieci z czasem nie potrafią się same bawić, brak im nowych
pomysłów, gdyż telewizja nie zostawia miejsca dla dziecięcej wyobraźni.
Nadmierne oglądanie telewizji może zahamować zainteresowania dziecka
książkami. Nie może więc dziwić fakt, że dzieci nałogowo oglądające telewizję
mają kłopoty z czytaniem, ortografią, a w czasie lekcji są bierne, znudzone i nie
potrafią się skoncentrować. W rezultacie osiągają gorsze wyniki w nauce, niż
rówieśnicy spędzający przed telewizorem niewiele czasu.
143
Renata Cisowska – Z telewizją trzeba ostrożnie
Ponadto telewizja wyraźnie ogranicza czas na rozmowy rodzinne, wspólne
spacery, wyjazdy.
Kolejnym groźnym skutkiem oglądania nadmiernej ilości programów
telewizyjnych jest wzrost lęku. Od najmłodszych lat dzieci są straszone.
Oglądane przez dzieci sceny grozy, przemocy okrucieństwa, mogą pozostawiać
u nich trwały uraz, lęk, a także wywoływać agresywne zachowania. Dzieci stają się
nerwowe, często rozdrażnione, łatwo wpadają w konflikty z otoczeniem. Ponadto
dzieci przejmują telewizyjny język często nasycony wulgaryzmami. Dzieci
naśladują zachowania filmowych bohaterów oraz identyfikują się z postaciami
z filmów, gdzie dominuje bohater- twardziel naładowany agresją.
Psychologowie twierdzą, że również reklamy telewizyjne mają zły wpływ na
dzieci, gdyż budzą w nich chęć posiadania reklamowanych produktów, utwierdzają
w egoizmie, pogłębiają poczucie mniejszej wartości u dzieci nie posiadających
reklamowanych produktów.
Codzienny, wielogodzinny kontakt dzieci z telewizją ma ujemny wpływ na ich
zdrowie fizyczne. Telewizja wpływa niekorzystnie na wzrok dziecka, prowadzi do
skoliozy, zaburzeń przemianie materii, otyłości, a nawet wzrostu cholesterolu we
krwi.
Należy wspomnieć, że telewizja ma również swoje pozytywne strony i trzeba
umieć je mądrze wykorzystać, gdyż odpowiednio traktowana może stać się
wartościowym i niezastąpionym źródłem wiedzy i nowych wiadomości. Telewizja
inspiruje również do podejmowania ciekawych działań o charakterze społecznym
oraz zachęca do nowych, pozytywnych zachowań.
Wnioski:
1.
2.
Powinniśmy ograniczyć naszym dzieciom oglądanie telewizji.
Musimy być konsekwentni i przestrzegać tych ograniczeń
3.
Należy wybierać odpowiednie programy i pory oglądania telewizji.
4.
Trzeba rozmawiać o oglądanych programach telewizyjnych po to, by
podkreślić wartości pozytywne, a negatywne skutki osłabić.
5.
Zaproponujmy alternatywne formy rozrywki: książka, zajęcia ruchowe.
6.
Nie używajmy telewizji jako „opiekunki” do dziecka.
7.
Nie stosujmy telewizji jako formy przekupstwa, nagrody lub kary.
8.
Pamiętajmy, byśmy sami dawali dobry przykład, gdyż dzieci zamykają
uszy na rady, a otwierają oczy na przykład.
144