śmierć wersja do czytania

Remigiusz Koczy
Śmierć.
Śmierć.
Śmierć.
I śycie.
Niebo tego dnia zaciągnięte było cięŜkimi chmurami. Lada chwila mógł spaść rzęsisty deszcz, Jeremiasz
musiał więc spieszyć się, by wykonać swoją pracę, zanim się to stanie. Od częstego schylania bolały go juŜ plecy,
ale nie miał wyboru. Gdyby odłoŜył to do jutrzejszego poranka, cały jego wysiłek mógłby pójść na marne.
Drewniany szalunek leŜał tuŜ obok, naleŜało jedynie dokończyć kopanie dołu, zabezpieczyć go szalunkiem przed
obsuwaniem się ziemi i nakryć grubą folią, by na dnie nie powstało małe bajorko, w którym trumna natychmiast
nabrałaby wody. Takie zjawisko nie robi dobrego wraŜenia na juŜ i tak pogrąŜonych w smutku Ŝałobnikach. Cieszył
się, Ŝe drugi dół zdąŜył wykopać przed południem.
Następny dzień dla wielu ludzi, którzy odwiedzą to miejsce, będzie takim dniem, o którym chcieliby
zapomnieć, ale długo nie będą mogli. PoŜegnają swych najbliŜszych: męŜów, ojców, synów, braci, dziadków,
kolegów czy tylko znajomych, ale nie tylko staną nad dołem z trumną, by na poŜegnanie wsypać garść ziemi. Oni
staną nad „swoim własnym grobem”. Odprowadzą w ostatnim marszu „ siebie samych”. KaŜdemu z nich stanie
przed oczami ich własny koniec, ich śmierć, która wcześniej, czy później przyjdzie właśnie po nich. Jeremiasz był
przekonany, Ŝe nikt przed takimi myślami nie ucieknie. Kiedy zaczął tu pracować, pomimo swych trzydziestu kilku
lat i perspektywy niekrótkiego jeszcze Ŝycia, nie był w stanie o tym nie myśleć. Widok jego własnego ciała leŜącego
w trumnie prześladował go nocami przez kilka tygodni. Wystarczyło zamknąć oczy. Podczas codziennego krzątania
się po cmentarzu starał się omijać kaplicę, gdzie na katafalku wystawione stały w otwartej trumnie czyjeś zwłoki.
Całe szczęście nie trwało to za długo. Zanim przyszły myśli o porzuceniu tego zajęcia, zdąŜył się przyzwyczaić. Nie
oznaczało to znieczulicy. Co to, to nie. Nie topił teŜ złych myśli i wraŜeń w alkoholu. Po prostu nauczył się patrzeć
na to
z właściwej perspektywy. Umiał się zdystansować, oddzielić od przygnębiającego wpływu tego miejsca, widoku
płaczących kobiet i dzieci. Jeśli chciał utrzymać Ŝonę i syna, musiał się tego nauczyć.
Kij, którym mierzył głębokość dołu, potrzebował jeszcze zaledwie kilku centymetrów, by całkowicie
schować się pod powierzchnią ziemi. By sprawdzić stan zachmurzonego nieba, podniósł głowę i niemal zamarło mu
serce. Odruchowo, gwałtownie odskoczył. Na samym skraju wykopu stał człowiek. Sam w sobie nie był straszny,
wręcz moŜna by powiedzieć sympatycznie wyglądający, starszy męŜczyzna, ale Jeremiasz nie słyszał Ŝadnych
kroków i jego nagłe pojawienie się w tym miejscu po prostu go przeraziło.
— Och, przepraszam! Nie chciałem przestraszyć – szybko powiedział nieznajomy.
— Nie słyszałem pana – powiedział na usprawiedliwienie swej bojaźliwości.
Nastała chwila krótkiej ciszy, tak jakby konsternacja zaistniałą chwilą pozbawiła obu słów. Jeremiasz wbił
łopatę w twardą ziemię i rzucił okiem na przybysza. Przypomniało mu się, Ŝe widział go w ciągu ostatnich
kilkunastu dni na róŜnych pogrzebach. Wydało mu się wówczas dziwne, Ŝe zna on wszystkich tych grzebanych ludzi
i poczuwa się do obowiązku uczestniczenia w ich pochówkach tym bardziej, Ŝe nie spotkał go jeszcze ani razu w
mieście, które nie naleŜało przecieŜ do metropolii. MęŜczyzna miał dość charakterystyczny wygląd. Był
niewysokiego wzrostu, miał białe, gładko zaczesane do tyłu włosy, krótko przyciętą brodę i bardzo poczciwą,
pokrytą zmarszczkami twarz. Mógł mieć z siedemdziesiąt, nawet osiemdziesiąt lat, ale trzymał się prosto. Ubrany
był w długi, czarny prochowiec i wspierał się na zakończonym metalowym szpicem, duŜym parasolu.
— To cięŜka praca, prawda? – bardziej stwierdził, niŜ spytał nieznajomy.
— Trochę trzeba się namęczyć, zanim uda się dokopać do dna kaŜdej dziury – przyznał Jeremiasz.
— Ziemia ziemi nierówna, zupełnie jak Ŝycie Ŝyciu i śmierć śmierci – pociągnął obcy. – W jednym miejscu
miękkie i podatne, a zaraz obok twarde niczym skała i oporne na wszelkie działania jest to ludzkie Ŝycie, a śmierć...
— Śmierć jest śmiercią – Jeremiasz przerwał mu, ale tonem, który nie przejawiał najmniejszej dozy
niegrzeczności. W jego głosie trąciło czymś z własnego przeŜycia, z doświadczenia, które nie było łatwe do
przejścia. Nie bardzo lubił ten temat. MoŜe i dlatego, Ŝe niektórzy ludzie dziwnie na niego patrzyli, gdy dowiadywali
się, Ŝe jest grabarzem.
Staruszek łagodnie się uśmiechnął.
— Wiem, przejąłeś się niejedną i musiałeś nabrać zdrowego dystansu by nie oszaleć. Wybacz, proszę, moją
bezpośredniość, ale w ciągu swego Ŝycia miałem sporo czasu i moŜliwości, aby bliŜej zgłębić pierwsze, drugie i
trzecie. Dobrze znam ziemię, twardość skały i zapach tej, która potrafi wydać obfity plon. Doświadczyłem wielu
przeciwności codziennej egzystencji i dano mi wejrzeć
w sedno śmierci. To coś więcej, niŜ zobaczyć jej fizyczne przejawy, duŜo więcej... Do jutra Jeremiaszu.
MęŜczyzna odwrócił się na pięcie i niespodziewanie jak na swój wiek szybko odszedł, znikając za kopcem
usypanej obok dołu ziemi. Pomimo Ŝe wypowiedź nieznajomego miała stanowczy charakter, pomimo Ŝe mógł
poczuć się potraktowany jak młokos, który niewiele wie o Ŝyciu, nie Ŝywił najmniejszej urazy. Wręcz przeciwnie.
Ten stary człowiek zaintrygował go jeszcze bardziej. Chciał się dowiedzieć kim jest i skąd się wziął.
***
Poranek następnego dnia na szczęcie oddalił groźbę ulewy. W nocy co prawda pokropiło, ale oba groby były
niezagroŜone. Jeremiasz zaraz po przyjściu na cmentarz usunął folie oraz szalunki, dla pewności uklepał nieco
ściany dołów łopatą i w oczekiwaniu na uroczystości zajął się grabieniem opadłych z drzew liści, które z lubością
pokrywały jesienią grubym kobiercem alejki, przejścia i same nagrobki. Co chwila zerkał w kierunku bramy i
bocznego wejścia, czy aby moŜe pokaŜe się tam staruszek w prochowcu. Do najbliŜszego pogrzebu pozostało jakieś
pół godziny. Człowiek, który znajdzie swe miejsce spoczynku w pobliskim dole, nie umarł śmiercią naturalną. Kilka
dni temu głośno było o tragicznym wypadku, który wydarzył się na drodze dojazdowej do miasta. Niespodziewanie
z chodnika na jezdnię wtargnęło dwoje dzieci. Jadący z obu kierunków kierowcy, widząc, co się dzieje i nie chcąc
najechać na dzieci, gwałtownymi manewrami zmienili kierunki jazdy. Jeden z nich wjechał w pole, ale tor jazdy
drugiego zakończył się na drzewie. Kierowca zmarł w szpitalu, nie odzyskawszy przytomności. Miał niecałe
pięćdziesiąt lat i był dobrze znanym, ogólnie szanowanym lekarzem pediatrą. W drugim grobie Jeremiasz miał
zasypać dwudziestoletniego młodzieńca, który umarł po jakiejś cięŜkiej chorobie. Nie bardzo wiedział, czego
spodziewać się po tym pogrzebie, gdyŜ miał się odbyć bez księdza. Rodzice chłopca byli wyznawcami jakiejś innej
religii, nie byli katolikami, ale kim, tego nie zdołał się dowiedzieć. Po prostu jakaś sekta. Nie miał szczególnego
upodobania w takich wydarzeniach, wręcz znajdował sobie na czas ich trwania zajęcie w jak najdalszym zakątku
cmentarza, ale dziś powziął zamiar przysłuchaniu się obu uroczystościom.
Gdzieś z oddali doleciały dźwięki orkiestry. Kondukt zbliŜał się do cmentarza. Jeremiasz uformował z liści
niewielki kopczyk i przeniósł się kilka metrów dalej. Zanim dojdą na miejsce, akurat zdąŜy uporządkować jeszcze
jedną alejkę
i będzie mógł zająć odpowiednie miejsce, tak by nie rzucać się w oczy, ale
i wszystko słyszeć. Kiedy zobaczył ministrantów z krzyŜem, stanął za grubym pniem rozłoŜystego dębu. Ministranci
i idący za nimi ksiądz stanęli, aby pracownicy zakładu pogrzebowego, którzy noszą trumnę, mogli wyciągnąć ją z
karawanu. Potem weszli na cmentarz i skierowali się wprost przed siebie, by po kilkudziesięciu metrach skręcić i
ustawić trumnę tuŜ przy wykopanej przez Jeremiasza dziurze. Obok trumny stanął ksiądz, obok dwie kobiety w
czerni, u których pomimo sporej róŜnicy wieku widać było podobieństwo, przy młodszej zaś stał młody, wysoki
męŜczyzna z małym dzieckiem na ręku. Jeremiasz domyślił się, Ŝe to Ŝona zmarłego lekarza z córką, zięciem i
wnukiem. Wokół zaroiło się wręcz od całego mnóstwa ludzi. Jeremiasz rozpoznał przedstawicieli władz miasta,
wielu urzędników, lekarzy, delegacje szkół, dziesiątki dzieci z rodzicami, młodzieŜy. Widać było, Ŝe zginął człowiek
cieszący się niemałym powaŜaniem w mieście. śona łkała, chwilami słychać było, Ŝe powstrzymywała się od
głośnego płaczu. Córka wsunęła swą dłoń pod jej ramię, by mogła się na niej wesprzeć. Zięć głaskał dziecko i
szeptał mu coś do ucha.
Jeremiasz w poszukiwaniu staruszka zaczął się rozglądać po zebranych ludziach, gdy cichy głos tuŜ za jego
plecami zabrzmiał w jego uszach niczym wystrzał z karabinu. Niemal odskoczył.
— Przyszedłem, Jeremiaszu.
— A!... – odwrócił się gwałtownie i zobaczył znajomą twarz. Kilka osób zwróciło na nich uwagę.
Uśmiechnął się przepraszająco.
— JuŜ myślałem, Ŝe się pan rozmyślił.
— Nie, dlaczego miałbym się rozmyślić, przecieŜ umówiliśmy się – powiedział cicho. Zaraz teŜ proszącym
tonem dodał:
— Mam na imię Jan. Nie nazywaj mnie panem. Znam tylko jednego. – Znacząco spojrzał w niebo. – MoŜesz
do mnie mówić po imieniu. Naprawdę. Widzę, Ŝe szanujesz ludzi, więc, pomimo duŜej róŜnicy wieku, w niczym mi
to nie ubliŜy.
Jeremiaszowi nie było łatwo przeskoczyć tej wiekowej bariery, ale stanąwszy obok staruszka zadał pytanie:
— Nigdy cię nie widziałem w mieście, skąd więc mnie znasz i dlaczego przychodzisz w takie miejsce
dokładnie wtedy, gdy kogoś mają zamiar pogrzebać? Ci ludzie to twoi znajomi?
Staruszek uśmiechnął się ciepło i marszcząc czoło odpowiedział, jakby bez nadziei, Ŝe zostanie zrozumiany:
— Pochodzę z bardzo daleka i przyjechałem tu, by spotkać się z pewnym człowiekiem i przekazać mu kilka,
niezwykle istotnych informacji. Ciebie
i innych w tym mieście znam, gdyŜ mamy wspólnego znajomego. Ów znajomy jest jednak bardziej mój niŜ twój,
dlatego miałbyś trudności ze skojarzeniem go. Jeśli nadarzy się ku temu odpowiednia sposobność, myślę, Ŝe
spotkamy się razem i wszystko będzie jaśniejsze.
Jeremiasz chciał jeszcze coś o niego spytać, ale zrezygnował. Ksiądz zaczął krótką modlitwą, po czym
rozwinął niewielką karteczkę by odczytać z niej mowę poŜegnalną.
— Posłuchaj dobrze wszystkiego – powiedział Jan i zamilkł.
— Z wielkim smutkiem i Ŝalem Ŝegnamy dziś naszego, umiłowanego brata w Chrystusie. Jego głęboka
miłość do dzieci była tak wielka, Ŝe zaprowadziła go w to oto miejsce. Od tak wielu lat poświęcał się pracy z
dziećmi i dla dzieci. Jego poświęcenie jest dla nas wielkim przykładem, gdyŜ niczym sam Chrystus bardziej
umiłował śmierć niŜ Ŝycie. Będziemy o tym pamiętać do końca naszych dni. Będą o tym pamiętać dzieci, które
zawdzięczają mu swe Ŝycie.
Piotr Raden był niezwykłym człowiekiem. Jego ciepło przyciągało do niego wielu z nas. Przyjacielski,
potrafiący wysłuchać kaŜdego, kto przyszedł z jakimkolwiek problemem. Nie szczędził swego czasu i sił, by
pomagać swym małym pacjentom w powrocie do zdrowia. Wielkie uznanie przyniosła mu równieŜ praca społeczna
na rzecz naszego miasta. Dzięki jego inicjatywom powstały dwie przychodnie, dzięki którym poprawiły się warunki
pracy słuŜby zdrowia. Ponadto wszystko jednak jest nam takŜe dobrze znane jego przywiązanie do Boga. Piotr
pomagał w organizacji wielu parafialnych imprez, opiekował się pielgrzymami podczas wielu pielgrzymek do
Częstochowy. Był z nami przy kaŜdym waŜnym wydarzeniu, wspomagał Kościół swym czasem, wysiłkiem i
pieniędzmi. Oprócz tego był miłującym męŜem i wzorowym ojcem. Łączymy się w głębokim Ŝalu
z Ŝoną, córką, zięciem i wnukiem Piotra. Bądźmy dla nich wsparciem w tych trudnych chwilach.
Niech miłosierny Bóg łaskawie przyjmie naszego brata Piotra na swe łono. Niech bogactwo jego dobrych
czynów znajdzie uznanie w Jego oczach i przykryje niedopatrzenia, błędy i potknięcia grzesznej natury. Wieczne
odpoczywanie racz mu dać Panie...
— A światłość wiekuista niechaj mu świeci – odpowiedział zgodnym chórem cały zebrany tłum.
— Wieczne odpoczywanie racz mu dać Panie...
— A światłość wiekuista niechaj mu świeci – powtórzono.
— Wieczne odpoczywanie racz mu dać Panie... – powiedział ksiądz po raz trzeci.
— A światłość wiekuista niechaj mu świeci.
Ksiądz wykonując symbol krzyŜa, pokropił kropidłem trumnę, po czym uŜywając lin opuszczono trumnę do
dołu. Zgromadzeni ludzie odmawiając
„Ojcze nasz” i „Zdrowaś Mario” znosili w pobliŜe grobu wieńce i wiązanki kwiatów. Było ich tak duŜo, Ŝe po
krótkiej chwili pracownicy zakładu pogrzebowego mieli kłopot z ich układaniem.
Jeremiasz spojrzał w kierunku najbliŜszej rodziny. Teraz Ŝona lekarza nie powstrzymywała łez. Jej głos
przebijał się spomiędzy głośno skandowanej modlitwy. Córka mocno obejmowała matkę. Płacz rozniósł się dalej.
Płakała najbliŜsza rodzina, krewni, bliscy znajomi, rodzice dzieci, którym bohaterski czyn doktora uratował Ŝycie.
Był to niezwykle przejmujący widok. Poczucie Ŝalu, smutku dławiło w gardle i wyciskało z oczu łzy wielu mniej
związanych uczuciowo z nieŜyjącym człowiekiem ludzi. Jeremiasz nieco ukradkiem spojrzał na Jana. Jego twarz
była spokojna, jakby nieco kamienna, nie wyraŜająca Ŝadnych uczuć a usta zamknięte. Nie przyłączył się do ogólnej
modlitwy za zmarłego. Nie było widać Ŝadnego zaangaŜowania z jego strony wobec tego, co się tu działo pomimo
to, Ŝe podobno znał tego lekarza, pomimo całej dramaturgii okoliczności jego śmierci.
Do wdowy ustawiła się długa kolejka pragnących złoŜyć kondolencje.
— To jest prawdziwa śmierć – powiedział nagle Jan. Nie dodał nic więcej.
Jeremiasz nie zrozumiał. Wydawało mu się to oczywiste, ale ton Jana krył w sobie coś tajemniczego. Nie
było teraz moŜliwości Ŝądać wyjaśnienia, ale niedługo cmentarz opustoszeje.
Kiedy skończono modlitwy, ludzki rój na cmentarzu począł powoli przesuwać się ku głównej bramie.
Jeremiasz poczuł, Ŝe Jan ciągnie go za łokieć.
— Coś się stało? - spytał po kilku krokach.
— Chcę coś ci pokazać, coś powiedzieć.
Po krótkiej chwili Jeremiasz zrozumiał, Ŝe idą do kaplicy. Tam na katafalku od wczoraj spoczywała trumna
ze zwłokami tego młodego człowieka, który dziś znajdzie swoje miejsce pod ziemią. Jeremiasz wzdrygnął się. Nie
lubił widoku trupiej bladości, zapadniętej szczęki i splecionych na brzuchu palców dłoni. Nie miał ochoty tam iść.
Trumna jest otwarta, to wiedział na pewno.
— Chodź Jeremiaszu. Młody Jakub nie jest przeraŜający – powiedział Jan, zupełnie jakby znał jego myśli.
Zaraz teŜ spytał:
— Czy wiesz kim był?
— Nie. Wiem tylko, Ŝe jego rodzice nie są katolikami i pogrzeb odbędzie się bez księdza.
— Tak, to prawda. Jego rodzice kiedyś byli katolikami, ale opuścili tę religię, kiedy poznali Boga Biblii.
— Ale przecieŜ katolicy takŜe mają Biblie i czytają je – Ŝachnął się Jeremiasz. – Ja sam mam Biblię.
— Czy i ty ją czytasz? - Jan zawiesił ton tego pytania, jakby liczył się
z tym, Ŝe będzie ono wyłącznie retoryczne.
— No... – Jeremiasz zawahał się przez ułamek sekundy i przyznał – czasami.
— W wyjątkowych sytuacjach, prawda? W czasie jakiegoś większego święta, albo kiedy brakuje
rozwiązania hasła w krzyŜówce, albo tak po prostu
z nudów, od czasu do czasu pozwalasz jej kartkom odetchnąć świeŜym powietrzem.
Jeremiasz milczał. Coś z tego, co usłyszał, było prawdą.
— I tak właśnie jest z Biblią i znakomitą większością katolików, Jeremiaszu – stwierdził smutno Jan. –
Kiedyś papieŜe kazali ją palić, choć i tak jej egzemplarzy było na świecie bardzo mało.
— Słyszałem o tym, ale wtedy były bardzo trudne czasy. Panoszyło się tyle herezji...
— Herezji jest więcej dziś, niŜ wtedy – przerwał mu Jan. – Problem polegał bardziej na tym, Ŝe Biblia
mówiła rzeczy, które nie zgadzały się z oficjalnymi naukami Rzymu, a ludzie ją czytający zaczęli je widzieć. Bano
się więc, Ŝe doprowadzi to do upadku katolicyzmu. Tępiono „heretyków”, którym Bóg objawiał duchową
rzeczywistość. Osądzano ich na śmierć jak najgorszych przestępców.
— Tak, to straszne, ale kościół przyznał się do błędów i teraz nasz papieŜ zachęca do czytania Biblii.
— Być moŜe zachęca, ale ani on sam, ani inni księŜa nie są chętni by ją właściwie traktować, przyjmować i
praktykować.
Jeremiasz zatrzymał się. Ten człowiek mówił rzeczy, które przeczyły sumienności katolickiej religii.
— Nie dziw się temu, co mówię – powiedział ze smutkiem w oczach Jan. — Dobrze wiesz, Ŝe dla katolików
waŜniejsza jest tradycja od BoŜego Słowa. Wiele rzeczy, które praktykujesz, to nauki nic nie mające wspólnego z
nauką Pana Jezusa i Jego apostołów.
Znów pociągnął Jeremiasza za rękę.
— Chodźmy do Jakuba. DuŜo by mówić, ale chcę powiedzieć ci o najwaŜniejszym.
Jeremiasz zawahał się, ale poszedł. Po chwili byli juŜ u drzwi kaplicy. Nie była zamknięta, gdyŜ za godzinę
miał odbyć się drugi pogrzeb. Weszli do środka. W centralnym miejscu stał nakryty czarnym aksamitem katafalk, na
nim trumna
z martwym ciałem przystojnego, młodego chłopca, a po obu stronach po trzy świeczniki ze świecami. Pod dwiema
ścianami stały jeszcze krzesła, niezbędne tym, którym zdrowie bądź przeŜycia nie pozwalały długo ustać na nogach.
Jan stanął u wezgłowia i głęboko westchnął.
— Mógłby jeszcze długo Ŝyć, ale nie pozwalał swoim uszom słuchać. Jego rodzice znają Boga, lecz on nie
chciał Go poznać przez długie lata. Wolał prowadzić swoje Ŝycie, zbuntowane i „wolne”. Nie znosił „gderania”
rodziców o Jezusie, miał dość chodzenia na naboŜeństwa. Poszedł drogą kolegów z klasy. Alkohol, papierosy, potem
narkotyki. W końcu zaraził się wirusem HIV. Po roku zaczął chorować na AIDS. Po czterech latach buntu
zrozumiał, Ŝe jest na granicy śmierci. Wtedy na odwrót było juŜ zbyt późno.
— Skoro sobie zasłuŜył – krótko skwitował to Jeremiasz. Był spięty. Nie wiedział do czego ten stary
człowiek zmierza.
— Tak, zapłatą za grzech jest śmierć. Jakub świadomie wybrał taką drogę. Chciał być wolny, ale jego
„wolność” okazała się zabójczą niewolą. Alkohol, nikotyna i narkotyki były tylko zewnętrznymi przejawami tej
niewoli. O wiele waŜniejsza jest dusza, ale najwaŜniejszy - duch. O tym nie myślał. We właściwej sobie porze
przyszedł do niego ten, który zwodzi, ojciec kłamstwa, szatan i zaoferował swoje usługi, pomoc w uzyskaniu
„wolności i niezaleŜności”. On potrafi myśleć po ludzku i wie, co człowiek lubi, co kocha jego zdeprawowana
natura, czego poŜąda. Podaje to w błyszczącej oprawie „wielkich korzyści”, których odrzucenie równałoby się
głupocie. Jednocześnie udowadnia naiwność tych, którzy idą za BoŜym głosem. Jakub dał się wplątać w jego
matactwa. Uległ swoim poŜądliwościom i umarł. Ale to nie ta śmierć, na którą teraz patrzysz. Śmierć ciała to nie ta
prawdziwa śmierć.
— Nie rozumiem. JuŜ drugi raz uŜywasz wyraŜenia „prawdziwa śmierć”- powiedział z niepewnością w
głosie Jeremiasz.
— My wszyscy umarliśmy przez nasze grzechy i upadki. Umarła nasza więź z Bogiem, została zerwana linia
Ŝycia i zaczęliśmy chodzić według zasad tego świata, naśladując władcę, który rządzi teraz w powietrzu, ducha,
który działa w opornych synach buntu. To Ŝycie w poŜądliwościach ciała, uleganiu woli zepsutej natury, to bycie
dzieckiem gniewu. Bóg jest Duchem i z człowiekiem łączy Go więź duchowa. Bóg teŜ jest Święty i Sprawiedliwy.
Nie chce i nie moŜe mieć nic wspólnego z grzechem. Kiedy w świadomy sposób wybraliśmy zło, grzech, bunt
przeciw Jego prawom Ŝycia, nasz duch dla Niego umarł, Jeremiaszu! To jest prawdziwa śmierć - oddzielenie od
Boga.
Jan zrobił pauzę w swej mowie. Chciał, aby do Jeremiasza dotarł jej sens.
— Ta śmierć dotyczy ciebie, mnie, Jakuba, Piotra, wszystkich. Bo jak przez jednego Adama grzech wszedł na
świat, a przez grzech śmierć, tak i na wszystkich ludzi przyszła śmierć, bo wszyscy zgrzeszyli. Nie ma ani jednego
sprawiedliwego, nie masz, kto by rozumiał, nie masz, kto by szukał Boga, wszyscy zboczyli, razem stali się
nieuŜytecznymi, nie masz, kto by czynił dobrze, nie masz ani jednego...
— Ale przecieŜ doktor Piotr był dobrym człowiekiem. Sam słyszałeś, ile dobra uczynił dla ludzi – Jeremiasz
juŜ wiedział, czego się uchwycić – i poświęcił swoje Ŝycie dla ratowania tych dzieci. Jak moŜesz mówić, Ŝe nie ma
sprawiedliwych, Ŝe wszyscy są nieuŜyteczni i nikt nie szuka Boga. On jest dowodem na to, Ŝe nie masz racji. On
bardzo duŜo zrobił dla Boga!
— Piotr był martwy dla Boga od bardzo wielu lat – odpowiedział z prawdziwym smutkiem Jan. – Wszystkie
jego uczynki były dla Boga martwe, pozbawione udziału Ducha, pozbawione przepływu BoŜego Ŝycia, pozbawione
BoŜej woli. Piotr działał z wielkim zaangaŜowaniem, to prawda. Lecz nie to decyduje
o satysfakcji Boga. Zamysł ciała, to śmierć, a zamysł Ducha, to Ŝycie i pokój. Bez BoŜego Ducha człowiek jest
martwy, po prostu nieŜywy duchowo, trup, który nie jest w stanie zrobić nic prawdziwie wartościowego. Nic, o
czym Bóg mógłby powiedzieć, Ŝe to mu się podoba. Dopiero wtedy, gdy Duch Święty jest inspiracją działania,
dawcą pomysłu i człowiek poddaje się Jego woli, moŜna zrobić coś, co będzie miało wymiar wieczny,
nieprzemijający. Jeśli sam Bóg jest dawcą chcenia
i wykonania, wszystko ma sens.
— Ale przecieŜ my byliśmy bierzmowani przez samego biskupa właśnie po to, by Duch Święty kierował
naszym Ŝyciem – ucieszył się Jeremiasz myślą, która dała mu promyk światła w ciemności, która go opadła.
Jan stanął tuŜ za głową martwego Jakuba i uniósł dłoń, tak jakby chciał pogłaskać jego włosy. Zatrzymał się
jednak nad nim.
— To nie jest tak, jak cię nauczono – powiedział bardzo powoli. – Nie tak.
— Dlaczego podwaŜasz autorytet kościoła, autorytet papieŜy, biskupów, księŜy? Skąd wiesz, Ŝe to ty właśnie
masz rację?
— To nie ja – odpowiedział znów bardzo powoli, jakby chciał kaŜde słowo podkreślić, w szczególny sposób
wyrazić jego wagę i wartość. — To Słowo BoŜe, to sam Chrystus, ja nic nie znaczę. Wszystko, co ja powiem,
moŜesz podwaŜyć, zignorować, ale Słowo BoŜe jest niepodwaŜalne, jest ku Ŝyciu wierzącym i na sąd dla
niewierzących. Ono zawsze wykonuje jakąś pracę: ku Ŝyciu lub ku śmierci
i nie powraca bezowocnie do Boga! Taka jest prawda, taka jest rzeczywistość
i przed nią nie uciekniesz. Przed nią nikt nie ucieknie.
Jeremiasz patrzył na tego starego człowieka. Mówił rzeczy straszne. Niszczył jego dotychczasowa pojęcie
religijności, relacji człowieka z Bogiem. Ton jego głosu nie był jakoś szczególnie mocny, ale gdzieś pod nim, jakby
w jego tle drgało coś niezwykłego, coś, co uderzało w ukryte zakamarki serca z wielką siłą przekonania. Jednak w
Jeremiaszu wzrastał jakiś bunt. Przez ułamek chwili pomyślał, Ŝe to strach przed prawdą, ale zaraz potem uciekł
przed tym w myśl
o wiele wygodniejszą, w przekonanie, Ŝe są ludzie o wiele mądrzejsi od niego, tacy, którzy poświęcili się dla Boga,
którzy skończyli odpowiednie studia i znaleźli właściwe odpowiedzi na właściwe pytania. Chciał skończyć tę
rozmowę, chciał uciec.
— Zajmę ci jeszcze tylko chwilę – powiedział Jan, jakby wyczuwając jego myśli. — Popatrz na Jakuba. Jego
twarz jest spokojna. Kiedy umierał, nie było
w nim strachu przed nieznanym. On zaufał. Uwierzył. Oddał siebie samego w ręce Jezusa. Przyjął Go jako swojego
Pana i Zbawiciela. Uwierzył, Ŝe krew przelana na krzyŜu, była właśnie ze względu na jego grzechy przelana. On nie
tylko uznał historyczny fakt, ale zaufał w jego duchowe znaczenie. Przez swoją wiarę Jakub otworzył Bogu nowe
moŜliwości. Bóg stał się nie tylko jego Stwórcą, ale
i jego Ojcem, gdyŜ zrodził go przez Ducha na nowo.
— My wszyscy narodziliśmy się na nowo, kiedy zostaliśmy ochrzczeni – wtrącił Jeremiasz.
— Och, nie. To nie tak. – Jan złoŜył dłonie tak, jakby miał zamiar zaraz się pomodlić. – Bóg tym, którzy
przyjęli Jezusa dał prawo stać się dziećmi BoŜymi, tym, którzy wierzą w imię Jego, którzy narodzili się nie z krwi
ani z cielesnej woli, ani z woli męŜczyzny, lecz z Boga. To nie rodzice decydują o narodzeniu na nowo, nie
pochodzenie, nie jakiś religijny rytuał, ale sam Bóg, który zna serce
i widzi jego wiarę. Nie jakąś tam intelektualną wiedzę, ale wiarę! Prawdziwe zaufanie Jezusowi, które nie jest oparte
na swojej sprawiedliwości wynikającej
z własnych uczynków, ale na usprawiedliwieniu, które pochodzi z ofiary Jezusa. MoŜna mieć gorliwość, ale
gorliwość nierozsądną, która nie przyjmując usprawiedliwienia BoŜego, próbuje ustanowić własne. A zbawienie nie
jest z uczynków. Ono jest z łaski przez wiarę. Ono nie jest z nas, ale BoŜy to dar. Nie
z uczynków, aby się ktoś nie chlubił. Dopiero dzięki Ŝyciu Chrystusa w nas moŜemy dobrze czynić, gdyŜ ma to dla
Boga Jego zapach i smak.
Jan popatrzył Jeremiaszowi prosto w oczy.
— Jakub duchowo umarł przez swoje grzechy. Piotr duchowo umarł przez swoje grzechy. Jakub oŜył dla
Boga przez wiarę. Bóg zrodził go na nowo przez swojego Ducha, dał mu swoje niezniszczalne Ŝycie. Piotr działał,
bo myślał, Ŝe jest na tyle dobry, by Bóg obdarzył go uznaniem. Sądził, Ŝe zasłuŜy sobie na Ŝycie wieczne swoimi
uczynkami i nie widział potrzeby, by przyjąć Jezusa. Myślał, Ŝe przynaleŜność kościelna, to wszystko, co otwiera
drogę do Boga. Piotr nie chciał dopuścić myśli, Ŝe jest martwy i bezuŜyteczny dla Boga.
Jeremiasz nie wiedział, co ze sobą zrobić. Miał ochotę po prostu zamknąć drzwi z drugiej strony i zostawić
tego starca z jego kazaniem trupowi, który leŜał obok nich. MoŜe on miałby więcej cierpliwości.
— Skąd wiesz, co ten lekarz myślał, co robił? Jesteś tu obcy! – niemal krzyknął.
— JuŜ ci powiedziałem, Ŝe mieliśmy wspólnego znajomego – spokojnie odpowiedział Jan. – Poza tym
miałem okazję z doktorem Piotrem rozmawiać. Na dzień przed jego śmiercią... Nie chciał mnie słuchać, ale usłyszał,
co wiedzieć powinien. Bóg dał mu tyle czasu, ile było potrzeba, aby mógł podjąć świadomą decyzję. Był mądrym
człowiekiem.
Jeremiasza „zatkało”. Przez chwilę nie wiedział, co powiedzieć.
— Jeremiaszu, jak MojŜesz wywyŜszył węŜa na pustyni, tak musiał być wywyŜszony Syn Człowieczy, aby
kaŜdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał Ŝywot wieczny. Albowiem tak Bóg umiłował świat, Ŝe Syna swego
jednorodzonego dał, aby kaŜdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał Ŝywot wieczny. Bo nie posłał Bóg Syna na
świat, aby sądził świat, lecz aby świat był przez niego zbawiony. Kto wierzy w niego, nie będzie sądzony; kto zaś
nie wierzy, juŜ jest osądzony dlatego, Ŝe nie uwierzył w imię jednorodzonego Syna BoŜego. A na tym polega sąd, Ŝe
światłość przyszła na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność, bo ich uczynki były złe. KaŜdy bowiem, kto
źle czyni, nienawidzi światłości
i nie zbliŜa się do światłości, aby nie ujawniono jego uczynków. Lecz kto postępuje zgodnie z prawdą, dąŜy do
światłości, aby wyszło na jaw, Ŝe uczynki jego są dokonane w Bogu. Kto wierzy w Syna, ma Ŝywot wieczny, kto zaś
nie słucha Syna, nie ujrzy Ŝywota, lecz gniew BoŜy ciąŜy na nim. Jeremiaszu, nie bądź nieczuły na to, co Bóg ma ci
do powiedzenia. Wielu jest takich, którzy badają Pisma, bo sądzą, Ŝe w nich jest Ŝywot wieczny, ale one wszystkie
świadczą o Jezusie. Pomimo to, do Niego przyjść nie chcą, aby mieć Ŝywot wieczny. Godne wiary jest to, co ci
mówię: kto wierzy Bogu, ma Ŝywot wieczny i nie stanie przed sądem, ale przeszedł z śmierci do Ŝywota. Tu
naprawdę nie tylko chodzi o wiarę w Boga. Potrzeba uwierzyć Bogu! Zaufać Jego Słowu. Choć masz wodę w kranie,
to nie wystarczy do tego, by się napić. Musisz odkręcić kurek. Tak samo jest z ofiarą Jezusa na krzyŜu. Nie
wystarczy, Ŝe Pan umarł na krzyŜu, Ŝe przelał tam swoją krew za twoje grzechy. Dopiero, gdy twoje serce uwierzy,
Ŝe ta krew była przelana właśnie za twoje grzechy, twoje kłamstwa, złe poŜądliwości, kradzieŜe, złośliwości, gniew i
wszystko inne, co jest grzechem, da prawdziwe uwolnienie, pokój i radość z ratunku od potępienia, od śmierci. Od
twej prawdziwej śmierci, Jeremiaszu.
Jan rozłoŜył ręce tak, jakby chciał pokazać bezradność.
— śaden trup nie jest w stanie niczego dokonać. Duchowy trup takŜe nie. Sam siebie nie zbawisz. Musisz
stać się nowym człowiekiem, który ma w sobie Ŝycie samego Boga. Tylko to Ŝycie moŜe sprawić właściwe działanie
i wartościowy efekt. Bo i my wszyscy byliśmy niegdyś nierozumni, niesforni, błądzący, poddani poŜądliwości i
rozmaitym rozkoszom, Ŝyjący w złości i zazdrości, znienawidzeni i nienawidzący siebie nawzajem. Ale gdy się
objawiła dobroć i miłość do ludzi Zbawiciela naszego, Boga, zbawił nas nie dla uczynków sprawiedliwości, które
spełniliśmy, lecz dla miłosierdzia swego przez kąpiel odrodzenia oraz odnowienie przez Ducha Świętego, którego
wylał na nas obficie przez Jezusa Chrystusa, Zbawiciela naszego. Abyśmy, usprawiedliwieni łaską jego, stali się
dziedzicami Ŝywota wiecznego, którego nadzieja nam przyświeca. Ale ona przyświeca tym, którzy przyjęli Jezusa,
jako swoją jedyną drogę do Boga. Przyświeca mnie i tym, którzy narodzili się na nowo z Ducha i przez to stali się
dziećmi BoŜymi.
Jan podszedł blisko, bardzo blisko Jeremiasza. Był od niego niŜszy, musiał więc zadzierać głowę ku górze,
ale Jeremiasz poczuł się bardzo mały, jak małe dziecko, które nic nie wie o Ŝyciu.
— Czy masz pewność zbawienia? – spytał Jan i patrząc mu prosto w oczy czekał na odpowiedź.
— Pewność zbawienia? – zdziwił się Jeremiasz. – Jak moŜna mieć pewność zbawienia? PrzecieŜ to się
dopiero okaŜe na sądzie.
— To właśnie odróŜnia chrześcijanina od człowieka religijnego. Słowo
„chrześcijanin” nie pochodzi od słowa „chrzest”, ale od Chrystusa. Chrześcijanin to człowiek, który ma Chrystusa w
sobie i idzie jego śladem jako Jego uczeń. On kocha Jezusa, jest mu podporządkowany niczym niewolnik. Trzyma
się Chrystusa na tym świecie jak rozbitek kawałka drzewa na środku oceanu – kurczowo,
z całych sił. On nie ma zaufania do siebie samego, swoich moŜliwości, ale Chrystus jest dla niego wszystkim. Jezus
Chrystus jest jego Ŝyciem. A takie jest świadectwo, Ŝe Ŝywot wieczny dał Bóg, a Ŝywot ten jest w Synu jego. Kto
ma Syna, ma Ŝywot; kto nie ma Syna BoŜego, nie ma Ŝywota. To napisane jest tym, którzy wierzą w imię Syna
BoŜego, aby wiedzieli, Ŝe mają Ŝywot wieczny. A ludzie religijni... ufają swojej aktywności, działalności, religijnym
obrzędom i temu, Ŝe mają udział w jakimś kościele. Ale prawdziwy Kościół to nie budynek i nie ludzka organizacja
jakkolwiek byłaby sprawna, przedsiębiorcza i aktywna. Kościół to Ŝywy organizm, którego głową jest sam Chrystus,
a członkiem tego organizmu nie zostaje się przez chrzest, czy jakieś zapisy, ale przez nowozrodzenie, świadome
przyjęcie Jezusa jako swego Zbawiciela i Pana, uwierzenie w Jego zbawcze dzieło na krzyŜu. Jeremiaszu, nie
odrzucaj tej oferty, nie stać cię na to.
Jeremiasz patrzył na Jana bez słowa. To byłoby zbyt proste, aby było moŜliwe. Zbawienie za darmo? Tyle
wysiłków na nic? A to wszystko w czym miał udział od tylu lat: sakramenty, pielgrzymki, święta... NiemoŜliwe, po
prostu niemoŜliwe. Ci mądrzy ludzie, którzy poświęcają swoje Ŝycie dla Boga, mieliby prowadzić ich na manowce?
Kim jest ten starzec, by mieć czelność podwaŜać autorytet Watykanu?
— Kim ty właściwie jesteś, Ŝe mówisz takie rzeczy? Jakie szkoły skończyłeś? – powiedział wreszcie cedząc
słowa przez zęby.
Na twarzy Jana był prawdziwy smutek. Jego oczy szukały głębi duszy Jeremiasza, młodego człowieka, który
gdzieś wewnątrz serca chciał podobać się Bogu, ale nie chciał przyjąć BoŜego Słowa...
— Jestem Jan, sługa mojego Pana Jezusa z Nazaretu, Syna BoŜego, Mesjasza wyczekiwanego przez Izraela i
odrzuconego do czasu Jego powtórnego przyjścia. Jestem uczniem w szkole BoŜego Ŝycia, uczniem krzyŜa,
uczniem prawdziwej ewangelii. Chrystusa nie da się nauczyć przez zgłębianie teologicznej wiedzy. Z Chrystusem
trzeba Ŝyć. Trzeba przytulić się do Jego serca...
Jeremiasz popatrzył na Jana, na martwego Jakuba i odwróciwszy się na pięcie, szybkim krokiem wyszedł z
kaplicy. Nie chciał nic więcej słyszeć, nie chciał słyszeć wołania starca, nie chciał o tym myśleć, nie chciał, by jego
Ŝycie przewróciło się do góry nogami.
— Bo jeśli ustami swoimi wyznasz, Ŝe Jezus jest Panem, i uwierzysz w sercu swoim, Ŝe Bóg wzbudził go
z martwych, zbawiony będziesz. Albowiem sercem wierzy się ku usprawiedliwieniu, a ustami wyznaje się ku
zbawieniu. Powiada bowiem Pismo: KaŜdy, kto w niego wierzy, nie będzie zawstydzony. Nie masz bowiem
róŜnicy między śydem a Grekiem, gdyŜ jeden jest Pan wszystkich, bogaty dla wszystkich, którzy go wzywają.
KaŜdy bowiem, kto wzywa imienia Pańskiego, zbawiony będzie, Jeremiaszu! – zawołał z całej siły Jan.
***
Poranek tego dnia był chłodny i nieprzyjemny. Jeremiasz wcześniej niŜ zwykle przyszedł na cmentarz.
Prognoza pogody, którą widział w telewizji poprzedniego wieczoru przewidywała obfite opady deszczu. Musiał
zdąŜyć z wykopaniem kolejnego dołu. Idąc na wyznaczone miejsce ominął grób młodego Jakuba. Po rozmowie z
Janem nie miał juŜ ochoty oglądać jego pogrzebu. Po wszystkim zakopał szybko trumnę i poszedł do domu. Nie miał
teŜ ochoty wracać myślami do wywodów starca. Przyszedłszy na miejsce mocniej ścisnął łopatę i wbił ją w twardą
ziemię. Twarda ziemia jak twarde serce. Wspomnienia z wczorajszego dnia powróciły.
— Nie! – powiedział na głos, jakby chciał podkreślić swój sprzeciw. Nie mogło tak być, by jeden miał rację,
a miliony się myliły. Odrzucił na bok kilka razy ziemię. Prawdziwa śmierć. Śmierć ducha. Zerwana więź z Bogiem.
Nie rozumiał tego. MoŜe nie chciał rozumieć, by nie dopuścić do siebie całej reszty argumentów.
— Nie! – powiedział znowu. – To po prostu jakiś sekciarz, pewnie chciał mnie przekabacić na swoją stronę.
Potem miałby czym się chełpić.
Ta myśl była przekonująca. Wgryzał się w ziemię, jak szybko potrafił. Niebo zaciągnięte było cięŜkimi
chmurami. Robiło się coraz ciemniej. Wzmógł się mocniejszy wiatr. Okoliczne drzewa szumiały głośno pozbywając
się poŜółkłych liści. Nie cierpiał takiej pogody. Prawie nienawidził deszczu. Przemoczył go juŜ tyle razy, Ŝe aŜ się
dziwił swym przyzwoitym zdrowiem.
— A niech to!... – miał ochotę sobie przekląć. Zapomniał o szalunku i folii. Przez to wszystko chodził jakiś
mało przytomny. Do szopy z narzędziami nie było daleko, moŜe zdąŜy, zanim lunie. Kopał dalej niezbyt
przykładając się do zabezpieczania ścian dołu przed zawaleniem. Myśli kotłowały się w nim znowu. Jan nie agitował
go przecieŜ do Ŝadnej sekty. Mówił, Ŝe prawdziwy Kościół to ludzie zrodzeni na nowo z Ducha. Więc gdzie naleŜał
on i jego rodzina przez tyle lat? Do jakiejś ludzkiej organizacji? Absurd! Gdyby katolicyzm nie podobał się Bogu,
na pewno juŜ dawno by się to okazało. Tylu ludzi, tyle wspaniałych budynków, takie bogactwo... Czy to nie jest
prawdziwy dowód błogosławieństwa? Co prezentują te niezliczone sekty i „kościółki”? Jaką tradycją mogą się
pochwalić? Ilu mają członków? Co osiągnęły?
Gdzieś w oddali zagrzmiało. Jeremiasz wyprostował się na moment. O tej porze roku burza? NiemoŜliwe.
Odrzucił kilka łopat ziemi i nagle zastygł w bezruchu. A moŜe to Bóg... MoŜe sam Wszechmogący protestuje
przeciw jego myślom? Nie, bzdura! Pewnie to tylko złudzenie, przesłyszało mu się i tyle. Kopał dalej.
Krew Jezusa przelana za jego grzechy. Tak, Jeremiasz mógł przyznać się
z całą odpowiedzialnością do tego, Ŝe jest grzesznikiem. Zapłatą za grzech śmierć? Czy za jego grzechy teŜ naleŜała
się śmierć? PrzecieŜ nie był Ŝadnym pijaczyną, albo cudzołoŜnikiem, albo mordercą. Dlaczego wyrok miałby być
taki surowy?... Wbijana w ziemię łopata ostro zgrzytnęła. Jakiś kamień. PodwaŜył go
i odrzucił. Jeśli będzie dalej o tym myślał, doczeka się jakiegoś rozstroju Ŝołądka. A moŜe jednak jest jak ten
kamień. Bóg próbuje z nim rozmawiać, a on jest twardy i nieustępliwy. Nie. To tylko jakiś stary człowiek namieszał
mu w głowie. Dopóki się nie pojawił było tak spokojnie.
Adam. Adam i Ewa. Ile grzechów popełnili, by Bóg wygnał ich z raju? Ta myśl nie pochodziła z wczorajszej
rozmowy. Nie musiał liczyć. Tylko jeden. Grzech nieposłuszeństwa. To wystarczyło by usłyszeć, Ŝe raj jest dla nich
zamknięty. Oni nie usłuchali Boga. Usłyszeli zakaz, ale nie przyjęli go do wiadomości tak, jak naleŜało przyjąć.
Przez ten jeden grzech umarli, zerwali swą więź
z Bogiem. Co za głupota jeść akurat z tego drzewa, z którego nie wolno było!
A on, Jeremiasz? Ilu grzechów się dopuścił? Nie potrafiłby zliczyć. Wiele z nich było z całą pewnością gorszych niŜ
ten Adama i Ewy. CzyŜby więc teŜ był dla Boga trupem? Przystępował przecieŜ regularnie do wszystkich
koniecznych sakramentów. Tak: spowiedź, komunia... Regularnie. Czy jednak mógłby powiedzieć, Ŝe całym sobą
Ŝyje dla Chrystusa? Nie... Nie bardzo. Obowiązki tak, ale reszta tygodnia to mnóstwo zajęć. Musiał teŜ przecieŜ mieć
czas na odpoczynek. śona i syn równieŜ mieli swoje wymagania.
Zmierzył dół. Brakowało tylko trochę, parę minut i będzie gotowe. Jeszcze nie padało. Wyprostował plecy.
Bolały.
Chrystusa teŜ musiało boleć. Dać sobie wbić gwoździe w ciało? Z pełną świadomością? Wstrząsnął nim
dreszcz. Uciekłby, zanim ktokolwiek zdołałby go dopaść. KrzyŜ był zbyt trudny, zbyt bolesny. Z całą pewnością nie
był uczniem krzyŜa jak Jan. Nie, nie chodził teŜ do szkoły BoŜego Ŝycia. Chciał być wobec Boga w porządku, ale
takŜe chciał mieć swoje Ŝycie. Czytać Biblię? Czy nie było to zbyt nudne? Albo moŜe raczej zbyt trudne? O! To na
pewno było za trudne.
Spojrzał na niebo. Ciemna, wręcz czarna chmura pędziła wprost na niego. Pojawiło się kolejne pytanie. Czy
wobec tego wszystkiego był chrześcijaninem? Serce zabiło mu jakby mocniej. Nie wiedział. Nie potrafił na to
pytanie jasno dać sobie odpowiedzi. Był ochrzczony, ale jeśli to nie oznaczało bycia chrześcijaninem... Nie. To
byłoby niemoŜliwe. Niemal wszyscy ludzie w tym kraju to chrześcijanie. Powszechnie się o tym mówi, pisze... I nie
widać tego na ulicach. Zdecydowanie nie widać. Nie znał takich ludzi jak Jan. Mówienie o Bogu było czymś
rzadkim, moŜna by nawet rzec, Ŝe w złym tonie. Czy więc są to ludzie idący śladem Jezusa z Nazaretu? Jeremiasz
sam chodził do kościoła na msze, ale śladami Jezusa? Kłamałby, gdyby tak twierdził. Zastanowił się. Nie pamiętał,
Ŝeby jakoś świadomie wzywał Jezusa jako swego Pana i Zbawiciela. Nigdy nie przyszło mu to do głowy. Kiedy był
w drugiej klasie podstawówki odbyła się Pierwsza Komunia. Sądził, Ŝe to jest to, o co chodzi. Był jednak pewien
tego, Ŝe w tamtym czasie liczyły się wyłącznie prezenty. Nic poza nimi. Nie miał Ŝadnej świadomości ofiary Jezusa.
Zaczęło kropić. Jeszcze trochę ziemi i będzie gotowe. Czy człowiek znikąd, Jan, miał rację? Czy wielki
kościół katolicki, z milionami wyznawców, wielkimi teologami, uczonymi profesorami, wspaniałymi księŜmi się
mylił?
— Nie! Nie! – wrzasnął. Jeremiasza ogarnęła jakaś dzika furia, z którą wbijał ostatnie razy łopatę w ziemię. –
To niemoŜliwe!!! NiemoŜliwe!!!
Czarna chmura nadciągnęła dokładnie nad cmentarz i z nieba niespodziewanie lunęła ściana wody. Jeremiasz
jakby nieprzytomny kopał dół na trumnę, jakby chciał całą swą frustrację pogrzebać w tym miejscu. Nie chciał, by
jego Ŝycie się zmieniło. Całe te rozwaŜania były zbyt niebezpieczne. One burzyły dotychczasowy spokój. Na pewno
musiałby coś zmienić, gdyby chciał iść śladami Jezusa, być Jego uczniem i niewolnikiem. Nie chciał się zgodzić na
taką niewolę. Nie widział się w takiej roli, nie widział teŜ, Ŝe wielki napór wody za jego plecami osuwał wał
wyrzuconej z dołu ziemi z powrotem na swoje miejsce, a niedokładnie zabezpieczone ściany poddają się duŜemu
cięŜarowi. Nagle odniósł wraŜenie, jakby ktoś złapał go za nogi, które się natychmiast ugięły w kolanach, i zaraz
potem przygniótł do ściany grobu. Dół nie był tak głęboki, by w normalnych warunkach nie moŜna było z niego
swobodnie wyskoczyć, ale teraz zwał cięŜkiej ziemi w błyskawiczny sposób otulił jego ciało ciasnym uściskiem.
Zanim zdąŜył pomyśleć, nie mógł się juŜ ruszyć. Ostra krawędź łopaty wbiła się w nogę zadając mocny ból, a jej
rękojeść wpiła się w Ŝebra. Zaparło mu dech w piersiach. Poczuł się zupełnie tak, jakby oglądał film w telewizji. Oto
przysypało jakiegoś nieboraka i nie moŜe się ruszyć. Pech. Nie, nie pech. Raczej nieszczęście. Ma problem. Zebrał
siły, by wyrwać się z pułapki. Ręce utkwiły niemal równolegle do ciała. Nie dał rady ich podnieść. Nigdy jeszcze nie
widział takiego deszczu. Krople były tak duŜe i gęste, Ŝe zrobiło się ciemno, jakby zaszło słońce. Cały świat zawęził
się do jego własnych płuc, w których zaczęło brakować powietrza. Ten grób kopał dla kogoś innego, nie dla siebie!
Nie mógł przecieŜ tak głupio skończyć Ŝycia. Poza tym był jeszcze zbyt młody. Dlaczego nie zabezpieczył ziemi
przed osunięciem? Co za kretyn! Lało niemiłosiernie. Woda dalej spłukiwała ziemię do dołu, w którym na wpół
klęczał niczym pokutnik. Ale czy był pokutnikiem? Powróciły ostatnie myśli sprzed wypadku. CzyŜby jednak kłócił
się z samym Bogiem?
— BoŜe, nie chciałem tak! – wyszeptał, choć chciało mu się krzyczeć. – Jestem prawdziwym grzesznikiem...
Proszę... Ratuj mnie...
Deszcz przybrał na sile. Przestraszył się śmierci. Przestraszył się tego, co czeka go po niej. Zobaczył sąd.
Przypomniały mu się ostatnie słowa Jana.
— Panie Jezu, ratuj, proszę... Zrób... ze mną... porządek... Nie chcę... umierać! Nie chcę tak umrzeć!
Przed oczami pojawiły się czarne plamy. Zamrugał powiekami. Teraz był w pełni świadom swego buntu
wobec Boga i tego, Ŝe odrzucił prezent BoŜego Ŝycia, którego nie miał. Teraz był tego pewien. Nie miał BoŜego
Ŝycia, nie był gotowy umrzeć i spotkać się z Bogiem. To nie był dla niego radosny moment. Czuł paniczny strach.
Czarne plamy powróciły. Chyba tracił przytomność...
— Jezu, wybacz moje grzechy... Twoja krew...
Przed jego oczami zamajaczył jakiś niewyraźny obraz oblepionych gliną butów. Zamrugał. Jeszcze łopata.
Powieki opadały. Jeszcze jakiś głos... Jakby Jana:
— Kopcie szybko! Trzymaj się Jeremiaszu, zaraz cię wyciągniemy, mój chłopcze – głos starego człowieka
docierał do niego juŜ jakby z innego świata.
***
Jeśli lektura powyŜszej opowieści wzbudziła w Tobie jakieś emocje, to dobrze. Oznacza to, Ŝe sumienie
funkcjonuje i próbuje rozstrzygać między prawdą
i fałszem. Gorzej, jeśli tylko wzruszasz ramionami i przechodzisz do szarej codzienności bez Ŝadnej refleksji.
Chciałbym, aby kaŜdy z nas miał tę świadomość, Ŝe przyjdzie taki czas, w którym stanie przed Bogiem – stwórcą,
dawcą Ŝycia, prawodawcą i sędzią. Nastanie to bez względu na to, czy ktoś w Niego wierzy, czy teŜ nie. Istotne jest
więc to, jaka relacja wiąŜe Cię dzisiejszego dnia z Tym, który ma prawo i moc zadecydować o Twej przyszłości.
Jestem przekonany,
Ŝe wiele pytań, pojawiających się w sercu Jeremiasza, jest równieŜ Twoim udziałem. Być moŜe podzielasz nawet
jego wzburzenie i protest przeciw podwaŜaniu autorytetów, które od lat są takŜe Twoimi. Dobrze, jeśli tak jest.
Jednak chciałbym prosić Cię z całej siły, aby te pytania, wzburzenie i protest nie uleciały gdzieś bez gruntownego
przebadania, sprawdzenia i wyjaśnienia. Kto moŜe to zrobić? Jestem pewien, Ŝe sam Jezus Chrystus jest w pełni
zainteresowany odpowiedzią na kaŜdą wątpliwość, kaŜdą niepewność. Dlaczego? Bo po to właśnie umierał na
krzyŜu, aby dać człowiekowi nowe Ŝycie, Ŝycie pewne, wieczne, szczęśliwe. Cena Jego cierpienia i krwi była
najwyŜszą, jaka mogła i musiała być zapłacona, by dać człowiekowi uwolnienie od śmierci duchowej i pewność
zmartwychwstania w nowym, chwalebnym ciele po śmierci fizycznej. Jednak doznanie tej wolności i pewności nie
jest moŜliwe przez nasze zabiegi. Wiele wypowiedzi Jana to niemal wprost wyciągnięte z Biblii cytaty. To BoŜe
Słowo przekonuje nas o śmierci duchowej grzeszników i potrzebie nowozrodzenia z Ducha, by stać się BoŜym
dzieckiem. Jeremiasz nie chciał poznać rzeczywistości. Bał się jej. Być moŜe i Ty masz obawy przed zadawaniem
Bogu pytań o prawdę. Pomyśl jednak przez chwilę. Jeśli racja stoi po Twojej stronie, to BoŜe Słowo tylko ją
potwierdzi, bo BoŜe Słowo – Biblia – zawiera prawdę objawioną przez Boga ludziom po to, by wiedzieli, na czym
polega Ŝycie z Nim, na czym polega zbawienie oraz autentyczna poboŜność. Jeśli jednak Twoje poczucie właściwej
drogi jest fałszywe, jeśli się mylisz i błądzisz praktykując to, co dla Boga nie ma Ŝadnego znaczenia, dlaczego masz
dalej brnąć w ślepy zaułek? Dobrze wykorzystaj czas, jaki pozostał Ci jeszcze na tej ziemi. Bóg ceni tych, którzy
szukają Jego woli. Dawid w Psalmie 22, 5-6 mówi: „Tobie ufali ojcowie nasi, ufali i wybawiłeś ich. Do Ciebie
wołali i ratowałeś ich, Tobie zaufali i nie zawiedli się”. Niech czasem odpowiedzi na wszystkie pytania nie będzie
czas sądu, gdyŜ wtedy nic nie da się juŜ poprawić, nic zrobić. Niech wołanie o prawdę, o zbawienie nie będzie
odkładane na ostatni moment, gdyŜ śmierć wielu była nagła i gwałtowna. Oby Twoje serce nie zadawalało się takim
poznaniem Boga, jakie masz na dzień dzisiejszy. Bóg nie tylko chce ratować ludzi od wiecznego potępienia, ale
przede wszystkim pragnie mieć człowieka dla siebie. Bycie blisko Boga daje gwarancję pewności, pokoju
i bezpieczeństwa, a zbliŜenie się do Boga jest moŜliwe tylko i wyłącznie przez praktyczną wiarę, doznanie
oczyszczenia z grzechów we krwi Chrystusa. Nie moŜna tego osiągnąć przez jakiekolwiek obrządki religijne, ale
tylko przez szczerą wiarę. Niechaj Twoje serce z modlitwą o otworzenie oczu czyta BoŜe Słowo, niech docieka i
gorliwością małego dziecka zadaje Bogu pytania o kaŜdy szczegół, a sam zmartwychwstały Pan Jezus będzie dawał
światło Ducha, który wprowadza we wszelką prawdę, bo 2 Tm 3:15-17 mówi o Pismach, Ŝe „mogą cię nauczyć
mądrości wiodącej ku zbawieniu przez wiarę w Chrystusie Jezusie. Wszelkie Pismo od Boga natchnione /jest/ i
poŜyteczne do nauczania, do przekonywania, do poprawiania, do kształcenia w sprawiedliwości – aby człowiek
BoŜy był doskonały, przysposobiony do kaŜdego dobrego czynu.” Oraz 2Tm 4:1-4:
„Zaklinam cię wobec Boga i Chrystusa Jezusa, który będzie sądził Ŝywych i umarłych, i na Jego pojawienie się, i na
Jego królestwo: głoś naukę, nastawaj w porę, nie w porę, /w razie potrzeby/ wykaŜ błąd, poucz, podnieś na duchu z
całą cierpliwością, ilekroć nauczasz. Przyjdzie bowiem chwila, kiedy zdrowej nauki nie będą znosili, ale według
własnych poŜądań - poniewaŜ ich uszy świerzbią - będą sobie mnoŜyli nauczycieli. Będą się odwracali od słuchania
prawdy, a obrócą się ku zmyślonym opowiadaniom.” (BT)
Ewangelia Jana: 1, 12-13 !!! 3, 1-21. 36!!! 5, 23-24!!! 5, 39-40!!! 6,
35.40.47-51.63!!! 8, 12.24-51!!! 10,
1.9-10, 27-30!!! 11, 25-26!!! 12, 24-26!!! 14, 6. 16-21!!! 16, 7-15!!!
Dzieje Apostolskie: 4, 10-12!!! 5, 29-32!!!
List do Rzymian: 3, 10-31!!! 5, 1-2. 6-21!!! 6, 1-14. 22-23!!! 8,1-17!!! 10, 2-13. 17!!!
1 List do Koryntian: 1, 17-18. 24-31!!!
List do Galacjan: 2, 15-21!!! 3, 1-14!!!
List do Efezjan: 2, 1-10!!!
List do Filipian: 3, 1-21!!!
Tylko Jezus – Syn BoŜy – jest gwarancją Ŝycia i nie ma innej!!! Szukaj Go, dopóki jest jeszcze to moŜliwe.
Remigiusz Koczy
ul.. Goździkowa 22
44-307 Wodzisław Śl.
tel.4561367