Czytaj

prof. dr hab. inż. BOGDAN MIEDZIŃSKI
dr inż. ZBIGNIEW FJAŁKOWSKI
Wydział Techniczny
Karkonoska Państwowa Szkoła Wyższa w Jeleniej Górze
dr inż. MARCIN HABRYCH
Instytut Energoelektryki
Politechniki Wrocławskiej
Analiza pola magnetycznego kontaktronowego
przekaźnika spolaryzowanego
W artykule przedstawiono metodę analizy przestrzennego rozkładu pola magnetycznego
przy zastosowaniu tzw. elektronowej teorii magnetyzmu w zastosowaniu do urządzeń
kontaktronowych. Wykonano odpowiednie obliczenia rozkładu (3D) natężenia pola magnetycznego w szczelinie stykowej przekaźnika z przełącznym kontaktronem spolaryzowanym i sformułowano odpowiednie wnioski praktyczne.
1. WSTĘP
Do modelowania matematycznego pól magnetycznych, i to zarówno 2D, jak i 3D, wykorzystuje się
przede wszystkim metodę elementów skończonych
(FEM). Dostępne w tym zakresie są różne, głównie
dość kosztowne, profesjonalne programy obliczeniowe, jak np. ANSYS, OPERA itp. W urządzeniach
kontaktronowych, z uwagi na zazwyczaj praktycznie
równomierne namagnesowanie styczek kontaktronu
napędzanego cewką i możliwość łatwej aproksymacji
krzywej magnesowania z pominięciem pętli histerezy, dobre efekty daje zastosowanie tzw. elektronowej
teorii magnetyzmu (ETM) zwanej inaczej metodą
zastępczego solenoidu [1]. Ta prosta metoda jest
bardzo wygodna do obliczeń komputerowych, co
czyni ją stosunkowo łatwą do zaadaptowania, np.
w środowisku MATLAB. Autorzy z dobrym skutkiem wykorzystali metodę ETM do analiz rozkładów
przestrzennych pól magnetycznych w szczelinie stykowej dla różnych sposobów napędzania kontaktronu
oraz różnych wartości i charakteru prądu obciążenia
zestyku [2,3]. W artykule przedstawiono dla przykładu zastosowanie EFM do obliczeń przestrzennego
rozkładu natężenia pola magnetycznego w szczelinie
stykowej przekaźnika z kontaktronem spolaryzowanym przełącznym.
2. ANALIZA PRZESTRZENNEGO
ROZKŁADU POLA MAGNETYCZNEGO
KONTAKTRONOWEGO PRZEKAŹNIKA
SPOLARYZOWANEGO
Do analizy wybrano kontaktron przełączny spolaryzowany 3-położeniowy, którego styczka ruchoma
zmienia swoje położenie w szczelinie stykowej pod
wpływem wypadkowego magnetycznego pola napędowego (rys. 1).
4
2
7
1
5
6
3
Rys. 1. Struktura kontaktronu spolaryzowanego
przełącznego; 1 – bańka szklana, 2 – styczka ruchoma, 3, 4 – styczki nieruchome, 5 – cewka napędowa,
6, 7 – cewki polaryzujące (pomocnicze)
Nr 7(485) LIPIEC 2011
113
Po osiągnięciu zatem przez prąd w uzwojeniu napędowym określonej wartości amperozwojów zadziałania, styczka ruchoma, realizująca funkcję zestyku
przełącznego rozwiera jeden zestyk (zwierny) i (po
zanikających jej drganiach mechanicznych) zajmuje
pozycje neutralną w szczelinie pomiędzy nieruchomymi pozostałymi styczkami.
Przełączenie zestyku kontaktronu spolaryzowanego
zachodzi wówczas, jeśli do uzwojenia cewki napędowej zostanie doprowadzone napięcie o takiej biegunowości i takiej wartości, przy których powstałe
wypadkowe pole magnetyczne w szczelinie roboczej
(przeciwne do kierunku pola uzwojenia polaryzującego bądź magnesu trwałego) będzie wystarczające,
żeby wywołać zwarcie zestyku drugiego.
Podczas wykonywania obliczeń przyjęto cały szereg założeń upraszczających, takich jak:
 pominięto wpływ prądów wirowych i zjawisko
histerezy magnetycznej,
 przyjęto jednorodne pole magnetyczne w cewce, co
pozwala przyjąć równomierność magnesowania
styczek kontaktronu,
 w celu ujednolicenia wzorów oraz z uwagi na fakt,
że styczki kontaktronu mają przekrój prostokątny,
przyjęto do analizy matematycznej cewkę o przekroju prostokątnym, stosując układ współrzędnych
X,Y,Z.
Z uwagi na symetrię konstrukcji kontaktronu przełącznego, analizie poddano rozkład pola magnetycznego tylko w jednej ze szczelin stykowych.
2.1. Pole magnetyczne wywołane prądem
w cewce napędowej przekaźnika

Natężenie pola magnetycznego H w danym (dowolnym) punkcie P(u,v,w) (rys. 2) wytworzone przez
dany obwód elektryczny jednowymiarowy (o nieskończenie małych rozmiarach liniowych przekroju)
z prądem I, można wyliczyć przy pomocy wzoru
całkowego Laplace’a:
 
 I
dl  r
H

4 l r 3

dI 
(2)
gdzie:
t – liczba zwojów cewki,
I – natężenie prądu płynącego przez cewkę,
lc – długość cewki.
lc
Rys. 2. Wyznaczanie rozkładu pola magnetycznego
wywołanego przepływem prądu w uzwojeniu cewki
napędowej
Natężenie pola magnetycznego wewnątrz cewki
napędowej wyznaczono oddzielnie dla każdej ze
ścianek oraz dla każdej składowej tego pola, czyli



H xc , H yc , H zc . Jeśli kierunki poszczególnych składowych pola magnetycznego były zgodne z kierunkami odpowiednich osi układu współrzędnych, to
przyjmowano je jako dodatnie. Uwzględniając zależność (1) i (2), otrzymano wyrażenie na wartość elementarnego natężenia pola magnetycznego (pochodzącego od zwoju o szerokości dy leżącego na ściance nr 1), w punkcie P(u,v,w):
(1)
gdzie:

r – wektor reprezentujący odległość rozpatrywane
go odcinka obwodu elektrycznego dl przewodzącego prąd I, od punktu P(u,v,w), w którym
wyznaczane jest natężenie pola magnetycznego.
W celu wyznaczenia natężenia pola magnetycznego w dowolnym punkcie P(u,v,w) cewkę podzielono
płaszczyznami prostopadłymi do jej wzdłużnej osi
symetrii, na odcinku o szerokości dy (rys. 2), traktując je jako pojedyncze zwoje, o prądzie:
I t
 dy
lc
dH1 
I t
sin1  sin 2   dy (3)
4    lc  r1
Wyznaczając np. składową Y-ą natężenia pola magnetycznego, wywołanego (przepływem prądu przez
ściankę 1), w punkcie P(u,v,w), należy uwzględnić
zależność:
dH 1 y  dH 1 
w
r1
(4)
114
MECHANIZACJA I AUTOMATYZACJA GÓRNICTWA
Przekształcając następnie zależność (4) z wyrażeniem funkcji sinα1, sinα2 (oraz wektora r1) za pomocą
wymiarów geometrycznych cewki oraz współrzęd-
nych u,v,w określających położenie punktu P oraz po
scałkowaniu w granicach od 0 do lc otrzymujemy
wyrażenie:
H1 y 

(h  v)  (a  u )
v  (a  u )
 arctg
 arctg
2
2
2
2

w  (h  v)  w  (a  u )
w  v  w2  (a  u ) 2


(h  v)  u
v u

 arctg
 arctg
w  (h  v) 2  w2  u 2
w  v 2  w2  u 2 
I t
4    lc
Otrzymane wyrażenie (5) umożliwia wyznaczenia
wartości składowej Y-owej natężenia pola magnetycznego, wywołanego przepływem prądu tylko
przez ściankę nr 1 (w punkcie P(u,v,w)).
Postępując analogicznie, obliczono natężenia pól
wywołane przepływem prądu przez pozostałe ścianki
cewki, otrzymując pozostałe składowe [2].
Na rysunku 3 przedstawiono przestrzenny rozkład natężenia pola magnetycznego dla składowej Hyc, z którego wynika, że pole pochodzące od cewki napędowej
jest praktycznie jednorodne. Uzasadnia to przyjęcie
założenia o równomiernym namagnesowaniu styczek,
zwłaszcza styczki ruchomej. Wpływ pozostałych składowych Hxc i Hzc można tu praktycznie pominąć.
Z
X
(5)
Y
a
lc
a
Rys. 3. Składowa Y-owa Hyc natężenia pola magnetycznego wywołana przepływem prądu
przez cewkę napędową przekaźnika kontaktronowego ((3D), wyznaczona w płaszczyźnie symetrii cewki
dla Z =a/2=4,5 mm, lc = 44 mm, t=1000, I = 10 mA)
Nr 7(485) LIPIEC 2011
115
2.2. Pole magnetyczne pochodzące od namagnesowanych styczek kontaktronu

Całkowity potencjał wektorowy A pola magne-
tycznego w dowolnym punkcie ośrodka wyraża się
w teorii makroskopowej przez makroskopową gę
stość prądów objętościowych J i wektor magnetyza
cji M i wynosi:



J
A     dV  A'
R
V
(6)


 

rotM 2
n  (M 2  M 1 )
  dV 

A' 
 dS
R
R
V
S

(7)
jest potencjałem wektorowym prądów molekular-


nych, M 1 , M 2 – wektory magnetyzacji, odpowiednio otaczającego ośrodka i materiału magnetycznego,

n – normalna do powierzchni granicznej otaczają
cego ośrodka i materiału magnetycznego, R – wektor reprezentujący odległość rozpatrywanego punktu
od elementarnej objętości dV, dS – element powierzchni ograniczający objętość dV materiału magnetycznego.
Wyrażając potencjał wektorowy A pola magnetycznego przez rzeczywiste mikroskopowe gęstości
prądów, z uwzględnieniem prądów powierzchniowych otrzymujemy:
A

V
Jp
R
V

(9)
Z porównania wyrażeń (7) i (9) otrzymujemy następujące zależności:
J mol  rot M 2
(10)
J pow  n  ( M 2  M 1 )
(11)
( M 2  const ), zatem średnia gęstość objętościowych
prądów molekularnych, zgodnie z równaniem (10)
jest równa zero. Na powierzchni granicznej, pomiędzy materiałem o magnetyzacji M 2 oraz otaczającym
go ośrodkiem (w tym wypadku jest to powietrze
o magnetyzacji M 1 = 0) występują prądy powierzchniowe o gęstości:
J pow  n  M 2
(12)
W styczkach kontaktronu znajdujących się
w równomiernym polu magnetycznym cewki
(składowa Hyc), średnia gęstość objętościowych
prądów molekularnych, w dowolnym punkcie tych
styczek, jest równa 0 (założenie to zostało przyjęte
z uwagi na fakt, iż cewka napędowa ma długość
zazwyczaj kilka razy większą od szerokości i dlatego przyjmujemy, że pole jest jednorodne wzdłuż
całej długości cewki oraz w obszarze obejmującym
styczki). Oprócz tego na podstawach styczek nie
występują również molekularne prądy powierzchniowe, ponieważ wektor normalnej n jest tam
 dV 

V
J mol
 dV 
R

S
J
pow
R
 dS
równoległy do wektora magnetyzacji M 2 . Na powierzchni natomiast bocznej styczek normalna n
(8)
gdzie:
Jp

J pow
J mol
  dV 
  dS
R
R
S
Wektor magnetyzacji w przypadku każdego równomiernie namagnesowanego ośrodka jest stały
gdzie:

A' 
jest prostopadła do wektora M 2 , a więc gęstość
powierzchniowych prądów molekularnych jest tam
różna od 0 i wynosi:
– średnia gęstość prądów przewodzenia,
J mol – średnia gęstość objętościowych prądów mo-
lekularnych,
J pow – średnia gęstość powierzchniowych prądów
molekularnych.
W ośrodkach, które stanowią przewodnik elektryczny średnia gęstość prądów przewodzenia wynosi
zero, a wyrażenie mikroskopowe potencjału wektorowego A' prądów molekularnych ma postać:
J pow  M 2
(13)
Namagnesowane styczki można zatem traktować
jako solenoidy (rys. 4), których powierzchniami
bocznymi płynie, w nieskończenie cienkiej warstwie
powierzchniowej, prąd o natężeniu:
I mk  J pow  k  M 2  k
(14)
MECHANIZACJA I AUTOMATYZACJA GÓRNICTWA
116
Z
L
Imk
d3
L-k3
1
(L-k2)/2+k2
2
w
(L-k2)/2
d2
1
k1
I
m
k
2
P(u,
v,w)
dH
d2
dH
d1

2
f1
I 1
m
k
p1 = p3 = p5
d1
g1=g3 v Y
g2=g4=f2
u
p2 = p4 = p6
X
Rys. 4. Wyznaczenie rozkładu pola magnetycznego pochodzącego od namagnesowanych styczek kontaktronu
(d1, d2, d3 – oznaczenia styczek kontaktronu)
Wyznaczenie prądu I mk sprowadza się więc do
określenia wartości wektora magnetyzacji M 2 .
Uwzględniając zależności pomiędzy indukcją pola
magnetycznego a jego natężeniem, moduł wektora
magnetyzacji M 2
w styczce kontaktronu, można
określić z następującego równania:
M2 =
Bk
0
Hk
(15)
gdzie:
H k , B k – wektory natężenia i indukcji pola magnetycznego w styczkach.
Uwzględniając zależności (14) i (15) wartość prądu
I mk wynosi:
I mk


 H k  k   k  1
 0 
gdzie:
k – długość styczki kontaktronu.
(16)
Wartość natężenia pola magnetycznego H k
w styczkach kontaktronu wylicza się z zależności:
Hk 
0  H c
 0   k  k   k  (1   k  k )
(17)
gdzie:
k – współczynnik zależny od wymiarów geometrycznych danej styczki [2,3].
W powyższym wzorze nie jest znana wartość przenikalności magnetycznej  k materiału styczek. Można ją odpowiednio aproksymować, co dla materiału
typu FeNi53 wyraża się funkcją w postaci [3]:


H k  b 

Bk  a  1  exp  


c



(18)
gdzie:
a,b,c – stałe wyznaczone podczas minimalizacji
błędu średniokwadratowego (w stosunku
do rzeczywistej krzywej magnesowania
materiału).
Nr 7(485) LIPIEC 2011
117
W efekcie równomiernie namagnesowane styczki
kontaktronu można zastąpić równoważnymi solenoidami, w uzwojeniach których płynie prąd I mk zależny od tak zwanego „punktu pracy” na charakterystyce magnesowania materiału styczek kontaktronu. Na
rysunku 5 przedstawiono układ takich trzech solenoidów reprezentujących styczki kontaktronu, z oznaczeniem ich wymiarów i wzajemnego położenia.
Sposób postępowania,podczas wyznaczenia natężenia
pola magnetycznego, pochodzącego od namagnesowanych styczek, w dowolnym punkcie P(u,v,w), jest analogiczny, jak podczas wyznaczania pola pochodzącego
od cewki napędowej. Jedyna różnica polega na tym, że
poprzednio punkt P(u,v,w) znajdował się wewnątrz
solenoidu reprezentującego cewkę napędową, obecnie
zaś znajduje się na zewnątrz solenoidów reprezentujących styczki kontaktronu [2,3].
Wypadkowe składowe X,Y,Z pola pochodzące od
wszystkich trzech namagnesowanych styczek kontaktronu stanowi sumę pochodzącą od solenoidów
ekwiwalentnych, co np. dla osi X wynosi [2,3]:
Na rysunku 5 przedstawiono układ styczek badanego kontaktronu oraz oznaczenie jego poszczególnych
wymiarów. Cewka napędowa kontaktronu znajduje
się fizycznie na styczce d2 i jest umieszczona tak, że
styczka znajduje się w jej wnętrzu. Osie symetrii
wzdłużnej styczki i cewki napędowej pokrywają się.
Jeden z końców cewki napędowej znajduje się 2 mm
od szczeliny stykowej. Z uwagi jednak na czytelność
i przejrzystość rysunku cewka nie została przedstawiona, podobnie jak uzwojenia polaryzujące nieruchomych styczek d1 i d3.
Z
g3
p3
d3

d2
p2
g2

k2
H xs  H xd 1  H xd 2  H xd 3
k3
(19)
d1
2.3. Przestrzenny rozkład wypadkowego pola
magnetycznego kontaktronu
Y
p1
X
W celu zilustrowania wartości i charakteru rozkładu przestrzennego natężenia wypadkowego pola
magnetycznego (pochodzącego zarówno od cewki
napędowej, jak i namagnesowanych styczek kontaktronu) w obszarze stykowym kontaktronu wykonano
odpowiednie obliczenia dla przekaźnika kontaktronowego o następujących parametrach:
a) parametry cewki napędowej:
lc = 44 mm – długość cewki
a = 9 mm
– szerokość cewki
t = 1000
– liczba zwojów
I = 10 mA
– natężenie prądu płynącego przez
cewkę
b) parametry kontaktronu:
L = 49 mm – długość całkowita kontaktronu
k1 = k3 = 17 mm – długość styczek nieruchomych
d1 i d3
k2 = 26 mm – długość styczki ruchomej d2
p1 = p3 = 3 mm – szerokość styczek nieruchomych d1 i d3
p2 = 3 mm – szerokość styczki ruchomej d2
g1 = g3 = 3 mm – grubość styczek nieruchomych
d1 i d3
g2 = 0,3 mm – grubość styczki ruchomej d2
δ = 0,5 mm – szerokość szczeliny pomiędzy
styczkami d1 i d2 równa szerokości szczeliny pomiędzy d2 i d3.
k1
g1
Rys. 5. Widok ogólny analizowanego kontaktronu
oraz oznaczenia jego poszczególnych wymiarów;
k1, k2, k3 – długości styczek, p1, p2, p3 – szerokości
styczek, g1, g2, g3 – grubości styczek, δ – grubość
szczeliny między styczkami (d1 oraz d2 i d3 oraz d2)
Natężenie wypadkowego pola magnetycznego Hp
oblicza się z następującej zależności:
H p  ( H xc  H xs ) 2  ( H yc  H ys ) 2  ( H zc  H zs ) 2
(20)
gdzie:
H xc , H yc , H zc – składowe natężenia pola magnetycz-
nego pochodzące od cewki napędowej,
H xs , H ys , H zs – składowe natężenia pola pochodzące
od namagnesowanych styczek.
Rozkład wypadkowego natężenia pola magnetycznego Hp w szczelinie kontaktronu jest bardzo niejednorodny, co można stwierdzić na przykładzie zamieszczonego obrazu (3D) pola na rysunku 6. Pole
osiąga najbardziej zróżnicowane wartości w okolicach krawędzi styczek i właśnie tam ma swoje minima oraz maksima (dla Y = 23 mm – początku styczki
ruchomej, Y = 49 mm – końcu styczki ruchomej
MECHANIZACJA I AUTOMATYZACJA GÓRNICTWA
118
d2
d1
Rys. 6. Rozkład przestrzenny wypadkowego pola magnetycznego kontaktronu w obszarze stykowym
(dla przekroju wzdłuż płaszczyzny XY, przechodzącej przez środek szczeliny stykowej (Z = 4,5 mm))
i nieruchomych oraz Y = 46 mm – początku styczek
nieruchomych). Wykresy zostały wykonane dla
szczeliny kontaktronu znajdującej się poniżej styczki
ruchomej, czyli pomiędzy styczkami nieruchomą d1
i ruchomą d2. Analizę drugiej ze szczelin pominięto
z uwagi na fakt symetrii kontaktronu względem
styczki ruchomej.
Podczas symulacji wpływu polaryzacji kontaktronu,
na wartość i rozkład pola magnetycznego w obszarze
zestyku, zmieniano wartość i kierunek przepływu prądu
magnetyzacji w solenoidach reprezentujących styczkę
d1 i d3 odpowiednio. Zmieniano również kierunek
przepływu prądu w cewce napędowej (umieszczonej na
styczce ruchomej d2), utrzymując jednak tę samą, co
poprzednio, wartość prądu (Ic=-10 mA).
Wartość więc i zwrot prądu w uzwojeniu polaryzującym styczki d1 symulowano zmieniając wartość
i zwrot prądu magnetyzacji I mk 1 . W tym przypadku
wartość i kierunek prądu I mk 3 , płynącego w solenoidzie reprezentującym styczkę trzecią, pozostawiono
bez zmian tak, aby wywołać efekt „znoszenia się” pól
magnetycznych pochodzących od cewki napędowej,
styczki d2 i polaryzującego pola styczki d3. Wartość
prądu Imk3 w styczce d3 była równa 10 A (podobnie
jak wartość prądu I mk 2 oraz I mk 1 – ale z przeciwnym
znakiem). W przypadku, gdy pole pochodzące od
cewki napędowej i styczki d2 były skierowane przeciwnie do pola styczki d3 to, przy odpowiednim
zwrocie prądu w uzwojeniu polaryzującym styczki
d1 (takim, że pole pochodzące od styczki d1 było
przeciwne do pola styczki d3), w szczelinie stykowej
wystąpił wyraźny spadek natężenia pola magnetycznego. W tym zatem przypadku styczka d2 nie zostanie przyciągnięta do styczki d1.
Z krzywych pokazanych, dla przykładu na rysunkach 7-10, można zaobserwować wpływ zmiany
kierunku oraz wartości poszczególnych prądów
(cewki napędowej Ic, oraz prądów magnesujących
styczek: Imk1, Imk2, Imk3) na rozkład wypadkowego
pola magnetycznego w obszarze pomiędzy styczkami
d2 i d1. Widać wyraźny wpływ tych zmian, dla odpowiedniej polaryzacji kontaktronu. W miarę np.
zwiększania prądu Imk1 następuje znaczny (o ok.
63%) spadek wartości natężenia pola w szczelinie
stykowej dla ujemnego zwrotu tego prądu (rys. 10).
Nr 7(485) LIPIEC 2011
119
Ic = 0.01 A, Imk1 = Imk2 = Imk3 = 10 A.
Ic = - 0.01 A (Imk1 = Imk2 = Imk3 = 10 A)
Ic = - 0.01 A , Imk1 = - 10 A (Imk2 = Imk3 = 10 A)
Imk1 = - 10 A (Ic = 0.01 A, Imk2 = Imk3 = 10 A)
Rys. 7. Rozkład natężenia wypadkowego pola magnetycznego Hp kontaktronu (w obszarze styczek d2 i d1)
przy zmianie kierunku przepływu prądów cewki i prądów magnesujących styczek (polaryzacji)
Prąd cewki napędowej Ic = - 5 mA
Ic = - 10 mA
Ic = - 15 mA
Ic = - 20 mA
Rys. 8. Wpływ wartości prądu cewki napędowej na rozkład wypadkowego natężenia pola magnetycznego
w obszarze styczek d2 i d1 kontaktronu. (Imk1, Imk2, Imk3 = 10 A)
Prąd cewki napędowej
Ic = - 10 mA
Ic = - 15 mA
Ic = - 20 mA
Ic = - 5 mA
Rys. 9. Wpływ wartości prądu cewki napędowej na rozkład wypadkowego natężenia pola magnetycznego
w obszarze styczek d2 i d1 kontaktronu. (Imk1=-10A, Imk2, Imk3 =10 A)
MECHANIZACJA I AUTOMATYZACJA GÓRNICTWA
120
Prąd magnesujący styczki d1: Imk1 = - 5 A
Prąd magnesujący styczki d1: Imk1 = - 10 A
Prąd magnesujący styczki d1: Imk1 = - 15 A
Prąd magnesujący styczki d1: Imk1 = - 20 A
Rys. 10. Wpływ wartości prądu magnesującego Imk1 na rozkład wypadkowego natężenia pola magnetycznego
w obszarze styczek d2 i d1 kontaktronu. (Ic=10 mA, Imk2= Imk3 =10 A)
3. UWAGI I WNIOSKI
Literatura
1.
Zastosowanie elektronowej teorii magnetyzmu jest
znacznie mniej kosztowne i pozwala na uzyskanie
wystarczającej dokładności obliczeń (10%) z praktycznego punktu widzenia. Metoda ta jest szczególnie
przydatna do analizowania liniowych obwodów magnetycznych, natomiast w obwodach nieliniowych
(materiał magnetyczny styczek) wymaga jedynie
zamodelowania krzywej magnesowania za pomocą
odpowiednio adekwatnej funkcji matematycznej.
2.
3.
Tamm I.E.: Podstawy teorii elektryczności. WNT, Warszawa
1967.
Miedziński B., Zawiślański J.: The influence of contact load on
magnetic fields in the reed gap. W: Proceedings of the Sixteenth
International Conference on Electrical Contacts. ICEC'92,
Loughborough, England, 7-11 September 1992. Loughborough :
Loughborough University of Technology, 1992. s. 337-341.
Miedziński B., Galary G., Szymański A., Xu Liang-Jun: Spatial
magnetic field in a reed of a double contact gap. W: 46th Relay
Conference. Proceedings, Oak Brook Hills, Illinois, April 20-22,
1998. [Milwaukee] : NARM, 1998. s. 10-1 - 10-7.
Recenzent: dr inż. Andrzej Tomczyk
ANALYSIS OF THE MAGNETIC FIELD OF A POLARIZED REED RELAY SWITCH
The article presents the analysis of spatial distribution of the magnetic field with the use of the so called electron theory
of magnetism applied to reed relay devices. The authors conducted proper calculations of the distribution (3D) of the
magnetic field strength in the contact gap between the switch and a polarized reed relay. Then practical conclusions
were formulated.
АНАЛИЗ МАГНИТНОГО ПОЛЯ ГЕРКОНОВОГО ПОЛЯРИЗОВАННОГО РЕЛЕ
В статье представлен метод пространственного распределения магнитного поля при использовании т. н.
электроновой теории магнетизма в применении к герконовым устройствам. Использованы соответствующие
вычисления распределения (3D) напряжённости магнитного поля в контактной щели реле с переключаемым
поляризованным герконом и сформулированы соответствующие практические выводы.