Biuletyn Parafialny -XXX zwykla 2016

OGŁOSZENIA DUSZPASTERSKIE - 23.10.2016r.
XXX NIEDZIELA ZWYKŁA
1. W liturgii kościoła:w piątek - Święto Świętych Apostołów Szymona i Judy
Tadeusza.
2. Gorąco zachęcam wszystkich do włączenia się w modlitwę różańcową we
wspólnocie parafialnej i rodzinnej oraz podtrzymywania tej pięknej tradycji,
jaką są październikowe nabożeństwa różańcowe. Codziennie Różaniec po
Mszy Św. wieczornej. W niedzielę Różaniec po Mszy św. o godz. 9:00.
W miesiącu październiku Msza Św. w tygodniu tylko wieczorem.Konkurs
dla dzieci na najpiękniej przygotowany różaniec.
3. Dzisiaj, Niedzielą Misyjną, 23 października, rozpoczyna się Tydzień
Misyjny pod hasłem „Ochrzczony to znaczy posłany”.
4. 1 listopada w Uroczystość Wszystkich ŚwiętychMsze św. w naszym
kościele tradycyjnie o godz. 9:00 i 11:00, natomiast Msza św. za
zmarłych z obu Parafii z procesją na cmentarz w Kuźnicy o godz. 14:00.
W czasie procesji będziemy modlić się również za tych, którzy z „Morza nie
powrócili”. Msza święta za wszystkich wypominanych w każdą środę
miesiąca listopada. W Uroczystość Wszystkich Świętych zapraszam na
godz. 20: 00 na Różaniec połączony z wypominkami i modlitwą za tych,
którzy nie powrócili z morza - na cmentarz do Kuźnicy.
5. Roczne ofiary za miejsca w ławkach można składać przy każdej okazji po
20 zł. Bóg zapłać za każdą ofiarę.
6. Od dzisiejszej niedzieli są wyłożone kartki na wypominki. Proszę je
wypełnić drukowanymi literami, a imiona proszę pisać w mianowniku.
7. Wszystkim Parafianom i Gościom życzę dobrej niedzieli.
8. Solenizantom i Jubilatom tego tygodnia życzę Bożego błogosławieństwa i
opieki Matki Bożej.
9. Przy wyjściu z kościoła można nabyć nasz Parafialny Biuletyn i inne
czasopisma religijne. Zapraszam do lektury.
Biuletyn Parafialny
Parafii p.w. Św. Annyw Chałupach
Redakcja:
Ks. Proboszcz Piotr Lewańczyk
Chałupy,
23.10.2016r.
Rok VII, Numer 375
XXX NIEDZIELA ZWYKŁA
(43)
Rzymskokatolicka Parafia p.w. św. Anny, CHAŁUPY, ul. Kaperska 30,
84-120 Władysławowo, Tel.: 507-032-544, e-mail: [email protected]
Konto naszej Parafii: Nr rachunku: 75-8348-0003-0000-0014-3316-0003
Adresstronyinternetowej: http://chalupy.diecezja.gda.pl/
„Faryzeusz stanął i tak w duszy się
modlił: Boże, dziękuję Ci, że nie jestem
jak inni ludzie, zdziercy, oszuści,
cudzołożnicy".
Słowo faryzeusz - za sprawą Ewangelii - kojarzy
się nam z człowiekiem fałszywym, obłudnym,
udającym pobożność. Tymczasem faryzeusze, dzięki swojej narodowo-konserwatywnej
orientacji polityczno-religijnej, w czasach Pana Jezusa, uznawani byli w Izraelu za
prawowiernych. Historyk żydowski tamtych czasów, Józef Flawiusz, wspomina o
wielkim autorytecie, jakim darzył ich naród - bez wahania wierzył każdemu ich słowu.
Grecka nazwa pharisaios, od hebrajskiego peruszim, znaczy tyle, co odróżniający się,
odosobniony, separatysta. Faryzeusze byli stronnictwem narodowo-religijnym, które
sprzeciwiało się jakimkolwiek zmianom w Prawie. Pielęgnowali przywiązanie do
Prawa Mojżeszowego oraz ustnej tradycji religijnej. Pierwsze wzmianki o faryzeuszach
pochodzą z II wieku przed Chrystusem. Wzajemnie nazywali się „towarzyszami i
wyraźnie odcinali się od wszystkich, których uznawali za nieczystych. Modlitwa
faryzeusza, przytoczona przez Pana Jezusa w przypowieści o faryzeuszu i celniku, w
pełni oddaje ich mentalność i dążenie do izolacji.
Chociaż Pan Jezus wielokrotnie piętnował „faryzejski" sposób myślenia, wywyższanie
się i przesadny rytualizm, to jednak nie można widzieć w ich postępowaniu jedynie
cech negatywnych. Faryzeusze chętnie dyskutowali z Jezusem, zapraszali Go do stołu,
ponieważ czuli się odpowiedzialni za religijne życie narodu. Toczyli długie spory z
saduceuszami, wytykając im ich niewiarę. Ostrzegali nawet Jezusa przed złymi
intencjami Heroda: „Przyszli niektórzy faryzeusze i rzekli Mu: Wyjdź i uchodź stąd, bo
Herod chce Cię zabić" (Łk 13, 31). Niektórzy faryzeusze po zesłaniu Ducha Świętego
uwierzyli w Jezusa (Dz 15, 5), wśród nich Paweł, który pisał o sobie: „w stosunku do
Prawa - faryzeusz" (Flp 3, 5).
Rocznica poświęcenia kościoła
W ciągu roku są dwa dni, szczególnie ważne dla każdej świątyni: dzień jej patrona i
rocznica jej poświęcenia. Pierwszy z nich jest odpowiednikiem naszych imienin - w
tym dniu w kościele obchodzona jest uroczystość odpustowa (często przenoszona - ze
względu na możliwość uczestnictwa większej liczby wiernych - na najbliższą
niedzielę). Dzień rocznicy poświęcenia kościoła jest analogią do wspomnienia dnia
przyjęcia chrztu. Przez chrzest człowiek staje się dzieckiem Bożym; przez poświęcenie
świątynia staje się budynkiem przeznaczonym do wyłącznej służby Bożej. Odtąd nie
może on służyć żadnym świeckim celom.
Istnieją dwie liturgiczne formy oddania budowli do celów kultu. Pierwsza to
pobłogosławienie kościoła. Druga - to jego poświęcenie (dawniej zwane też
konsekracją; obecnie termin ten jest używany wyłącznie w odniesieniu do ludzi).
Błogosławi się tylko te kościoły, które nie są przeznaczone na stałe do kultu Bożego na przykład gdy wiadomo, że kościół ulegnie rozbiórce po wybudowaniu nowego
kościoła, albo w razie wybudowania kościoła z materiału nietrwałego. Poświęcenie jest
formą uroczystszą - przewodniczy mu biskup, sprawujący bogate obrzędy. Od
budowniczych otrzymuje on klucze do świątyni, po otwarciu drzwi jako pierwszy do
niej wchodzi, wprowadzając lud. Podczas uroczystej Eucharystii kropi ołtarz i ściany
wodą święconą, namaszcza też ołtarz i ściany (w czterech lub dwunastu miejscach tzw. zacheuszkach). W ołtarzu umieszcza się ponadto relikwie świętych, zapala światła
i okadza nową świątynię. Po raz pierwszy też umieszcza się Chleb Eucharystyczny w
tabernakulum.
Tydzień Misyjny w Polscepod hasłem „Ochrzczony to znaczy posłany”
Papieskie Dzieła Misyjne zainicjowały akcję AdoMiS, czyli Adoptuj Misyjnych
Seminarzystów. Ma ona na celu otocznie opieką duchową i materialną seminariów i
nowicjatów na terenach misyjnych.
Podczas Tygodnia Misyjnego zbierane są datki na rzecz misji na świecie.
W wielu miejscach ewangelizacja bierze początek w działalności edukacyjnej, której
dzieło misyjne poświęca wysiłek i czas, jako ewangeliczny miłosierny gospodarz
winnicy (por. Łk 13,7-9; J 15,1), cierpliwie oczekując owoców po latach powolnej
formacji; w ten sposób rodzą się ludzie zdolni do ewangelizacji i potrafiący sprawić, że
Ewangelia dociera tam, gdzie nikt nie spodziewałby się jej realizacji. Kościół może być
określony jako „matka”, także przez tych, którzy mogliby kiedyś w przyszłości dotrzeć
do wiary w Chrystusa. Pragnę zatem, aby święty lud Boży sprawował macierzyńską
posługę miłosierdzia, która bardzo pomaga w spotkaniu i umiłowaniu Pana także tym
ludom, które Go jeszcze nie znają. Wiara jest bowiem w istocie darem Boga, a nie
owocem prozelityzmu; rozwija się jednak dzięki wierze i miłosierdziu osób niosących
Ewangelię, które są świadkami Chrystusa. Od uczniów Jezusa idących drogami świata
wymagana jest ta miłość, która nie odmierza, ale raczej dąży, by wobec wszystkich mieć
tę miarę, jaką ma Pan; głosimy najpiękniejszy i najwspanialszy dar, jakim On nas
obdarzył: Jego życie i Jego miłość.
(fragment z Orędzia na Światowy Dzień Misyjny)
INTENCJEMSZALNE 23.10 – 30.10.2016r.
XXX
Niedziela
zwykła
23.10.2016
Poniedziałek
24.10.2016
9:00
+ za Jana , Pelagię i Kazimierę
11:00
SUMA
+ za Dorotę i Ryszarda
17:00
+ za Martę
17:00
+ za ojca Józefa w I rocznicę śmierci
17.00
17:00
Dziękczynna – za Annę i Ryszarda w 30 rocznicę ślubu
+ za
17:00
+ za dusze w czyśćcu
17:00
Z podziękowaniem za otrzymane łaski z prośbą o dalszą
opiekę i Boże błogosławieństwo
17:00
+ za syna Karola z racji urodzin
9:00
+ za dusze w czyśćcu cierpiące
Wtorek
25.10.2016
Środa
26.10.2016
Czwartek
27.10.2016
Piątek
28.10.2016
Sobota
29.10.2016
XXXI
Niedziela
zwykła
30.10.2016
11:00
SUMA
Dziękczynna za odebrane łaski z prośbą o zdrowie i
Boże błog.dla rodziny
Święci Apostołowie Szymon i Juda Tadeusz
Ewangelie wymieniają św. Szymona w ścisłym gronie
uczniów Pana Jezusa. Jest on chyba najmniej znanym
spośród nich. Ewangelie wspominają o nim tylko trzy razy.
Mateusz i Marek dają mu przydomek Kananejczyk.
Szymon Kananejczyk jest we wszystkich czterech
katalogach Apostołów wymieniany zawsze obok św. Jakuba
i św. Judy Tadeusza, "braci" (stryjecznych albo ciotecznych)
Chrystusa, czyli Jego kuzynów (Mt 10, 4; Mk 3, 18; Łk 6,
15; Dz 1, 13). Czy był nim także i Szymon? Według
Ewangelii św. Mateusza wydaje się to być pewnym (Mt 13,
55). Także i w tradycji chrześcijańskiej mamy nikłe
wiadomości o Szymonie. Miał być bratem Apostołów:
Jakuba Młodszego i Judy Tadeusza. Będąc krewnym Pana Jezusa, miał według innych
zasiąść na stolicy jerozolimskiej po Jakubie Starszym i Jakubie Młodszym jako trzeci
biskup i tam ponieść śmierć za cesarza Trajana, kiedy miał już ponad sto lat.
Są jednak pisarze, którzy twierdzą, że Szymon Apostoł nie był krewnym Jezusa i jest
osobą zupełnie inną od Szymona, biskupa Jerozolimy, który poniósł śmierć męczeńską
za panowania cesarza Trajana. Powołują się oni na to, że tradycja łączy go ze św. Judą
Tadeuszem tylko dlatego, jakoby miał z nim głosić Ewangelię nad Morzem
Czerwonym i w Babilonii, a nawet w Egipcie - i poza Palestyną razem z nim miał
ponieść śmierć. Według tej tradycji obchodzi się ich święto tego samego dnia. Również
ikonografia chrześcijańska dość często przedstawia razem obu Apostołów.
O przecięciu Szymona piłą na pół, jak głosi legenda (a nawet - piłą drewnianą),
dowiadujemy się z jego średniowiecznych żywotów. Ciało św. Szymona, według
świadectwa mnicha Epifaniusza (w. IX), miało znajdować się w Nicopolis (północna
Bułgaria), w kościele wystawionym ku czci Apostoła. W kaplicy świętych Szymona i
Judy w bazylice św. Piotra, która obecnie jest także kaplicą Najświętszego Sakramentu,
mają znajdować się relikwie obu Apostołów. Część relikwii ma posiadać również
katedra w Tuluzie. Św. Szymon jest patronem diecezji siedleckiej oraz farbiarzy,
garncarzy, grabarzy i spawaczy.
Święty Juda Tadeusz
O życiu św. Judy nie wiemy prawie nic. Miał przydomek
Tadeusz, czyli "Odważny".
Był bratem św. Jakuba Młodszego, Apostoła (Mt 13, 55),
dlatego bywa nazywany również Judą Jakubowym.
Inni pisarze kościelni nazywają Judę Tadeusza także
przydomkiem Lebbeusz. Mogłoby to mieć jakiś związek
z sercem (hebrajski wyraz leb znaczy tyle, co serce) albo
wywodzić się od pewnego wzgórza w Galilei, które miało
nazwę Lebba. Był jednym z krewnych Jezusa.
Prawdopodobnie jego matką była Maria Kleofasowa, o której wspominają Ewangelie.
Imię Judy umieszczone na dalszym miejscu w katalogu Apostołów sugeruje jego
późniejsze wejście do grona uczniów. To on przy Ostatniej Wieczerzy zapytał Jezusa:
"Panie, cóż się stało, że nam się masz objawić, a nie światu?" Zasadne jest zatem
przypuszczenie, że św. Juda, przystępując do grona Apostołów, kierował się na
początku perspektywą zrobienia przy Chrystusie kariery.
Juda jest autorem jednego z listów Nowego Testamentu. Sam w nim nazywa siebie
bratem Jakuba (Jud 1). Z listu wynika, że prawdopodobnie był człowiekiem
wykształconym. List ten napisał przed rokiem 67, gdyż zapożycza od niego pewne
fragmenty i słowa nawet św. Piotr. Po Zesłaniu Ducha Świętego Juda głosił Ewangelię
w Palestynie, Syrii, Egipcie i Mezopotamii; niektóre z wędrówek misyjnych odbył
razem ze św. Szymonem. Część tradycji podaje, że razem ponieśli śmierć męczeńską.
Inne mówią, że Szymon został zabity w Jerozolimie, a Juda Tadeusz prawdopodobnie
w Libanie lub w Persji.
Hegezyp, który żył w wieku II, pisał, że Juda był żonaty, kiedy wstąpił do grona
Apostołów. Dlatego podejrzliwy na punkcie władzy cesarz Domicjan kazał wezwać do
Rzymu wnuków św. Judy w obawie, aby oni - jako "krewni" Jezusa - nie chcieli kiedyś
sięgnąć także po jego cesarską władzę. Kiedy jednak ujrzał ich i przekonał się, że są to
ludzie prości, odesłał ich do domu.
Kult św. Judy Tadeusza jest szczególnie żywy od XVIII w. w Austrii i w Polsce.
Bardzo popularne jest w tych krajach nabożeństwo do św. Judy jako patrona od spraw
beznadziejnych. Z tego powodu w wielu kościołach odbywają się specjalne
nabożeństwa ku jego czci, połączone z odczytaniem próśb i podziękowań. Czczone są
także jego obrazy. Jest patronem diecezji siedleckiej i Magdeburga. Jest także patronem
szpitali i personelu medycznego.
Patron nie dla hakerów
W listopadzie ub.r. amerykańscy hakerzy przeprowadzili atak na strony
internetowe parafii i organizacji kościelnych. Był to swoisty odwet za
odmowę przyznania im patronatu św. Ekspedyta. Hakerzy nie chcieli
przyjąć do wiadomości, że od 2002 r. patronem informatyków,
programistów i internautów jest św. Izydor z Sewilli, który w VII w.
stworzył swoistą „bazę danych" - dwudziestotomową encyklopedię.
Ekspedyt należał do grona męczenników z Mitileny. Dowodził
legionem chrześcijan, a wsławił się zerwaniem edyktu cesarza Dioklecjana, który
wzywał żołnierzy do złożenia ofiary bożkom pogańskim, niszczenia kościołów
chrześcijańskich i palenia ksiąg świętych. Zosta! uwięziony i w 303 r. zamęczony.
Nazywany w Polsce św. Wierzynem, przedstawiany jest jako rzymski legionista
depczący kruka z szarfą w dziobie, na której widnieje słowo cras - „jutro". Tymczasem
Ekspedyt wskazuje na krzyż ze słowem hodie - „dzisiaj", ucząc, że nie należy odkładać
do jutra tego, co można zrobić od razu. Opiekuje się studentami i egzaminatorami,
żeglarzami i handlowcami, jedna zwaśnionych w sądzie i skłócone rodziny. Jest
orędownikiem w sprawach pilnych oraz tych, których termin wykonania minął.
Określany „świętym ostatniej godziny" wspiera także umierających.