Mirosława Boczniowicz Zasłona jako medium Abstrakt

Mirosława Boczniowicz
Zasłona jako medium
Abstrakt
Zasłona1 jako medium i jej egzemplifkacja – Zdrapka – to utwór i autorska kompozycja tekstu,
obrazu i ukrytej formy przekazu. Dotyczy estetyki, znaczenia Obrazu i procesów ewolucji samej
zasłony w Obrazie i Zasłony jako obraz. Badanej w strukturze pojęć: płaszczyzny, formy, kadru,
dotyku, ruchu, liniowości, fali, fałdy. [Z położeniem akcentu na technikę analogową i cyfrową.]
Testowania stosowanych stylów. Użytych narzędzi i procesów formułujących różne sposoby
przedstawienia Zasłon w sztuce i twórczości własnej.
Zasłona/Zdrapka jest opracowana w dwóch odmiennych mediach – w technice papierowej z
nałożoną farbą lateksową i w technice cyfrowej symulującej technikę Zdrapka.
To rodzaj Obrazów/przedstawień opartych na kontraście. Lecz z użyciem podobnej zasady
warstw, które pełnią rolę Zasłony. Pierwszy – zachowuje pozostawione ślady interaktywnego
działania użytkownika. Na stałe. Jest trwałą sygnaturą ludzkiej kreatywności. Drugi – jest
efemerycznym [jak performance], symulakrycznym stanem. Utrzymanym tylko przez gest
aktywnej stymulacji. Jest czasowym, chwilowym i ulotnym. Dzięki elektronicznej właściwości
medium Obrazu jest informacją czasową. Poświadczającą o jej byciu li tylko podczas Interface
Obrazu. Stanu iluzji. Podczas to której wzorem współczesności ›bioorganizm‹ Ciała przejmuje
cechy ›bioportu‹. Sięga do zasad, które stanowią bieżącą konstrukcję Obrazu Świata. Co czyni ją
przeciwstawną do pierwszej.
Wobec tego gest zdrapujący w formie elektronicznej jest niestały. W papierowej trwały. W pojęciu
medium i materii.
Instalacja jest grą z tabu sztuki klasycznej. Tabu zakazującym „dotykania dzieł”. Ponieważ
sztuka jest interaktywna. I każdy tworzy i ogląda swój wykreowany obraz. Zachodząca interakcja
staje się cechą podmiotu poznającego. Jego partycypacji percepcyjnej i taktylnej. Prawdą jest, że
podczas spotkania z Obrazem występuje już podłoże doświadczeń. Lecz oczekiwanie na
otrzymanie nowych bodźców bywa silniejsze. I zdjęcie zasłony konieczne. Jako teoria –
Zasłona/Zdrapka – nie uzasadnia prawdy zachodzącego zjawiska, że widzę Obraz o jednolitej
barwie, która spełnia funkcję zasłony. Raczej widzę Obraz z/o jednorodnej barwie i Obraz
wynikający z działania. Rzeczoną Zdrapkę. Pułapkę.
Zasłona jako źródło wiedzy samej w sobie. Jest pierwszą płaszczyzną wymiany. Zamkniętym
universum doświadczania ikonolatrii. Tym, co jest w części wspólnej, którą współcześnie kieruje
„konsumencka” gotowość działania. Potrzeba otrzymania wygranej. Gratyfkacji za wykonany
gest/czyn. W całym zdarzeniu sekundują przeżycia estetyczne i pozaestetyczne, które jednak są
indywidualne.
1
1
ZASŁONA_ błona, membrana, całun, chusta, kwef, ubranie, interfejs, obudowa, osłona, skóra, maska, warstwa,
woal, velum, flm, ekran, kurtyna
Medium w postaci Ciała, Obrazu i Zasłony jest głównym terytorium rozważań. Są
unaocznieniem jedni i wzajemnie wpływających na siebie modułów płynących z ośrodków
przyjemności i niepokoju. Decyzji założenia Zasłony – materii okrywającej Ciało, Obraz – lub
zdjęcia Zasłony i ujrzenia Ciała, Obrazu. Zasłona / Zdrapka dotyka tematów istoty i pozoru tego,
co zakryte i tego, co nagie. Pochodzących ze sfery pragnień, uwielbienia i rozkoszy. A także
pochodnych cierpienia. Powstałych w wyniku pozornie zadawanych ran przez gest zadrapania
powierzchni Obrazu. Będącym fzycznym zamachem na obraz, wizerunek, obiekt. Wyjaśniając
›Raniąc obraz ranisz skórę.‹
Dotyk jako czynność, jest wskazaniem na istnienie zmysłu wewnętrznego, zwanego zmysłem
›wysiłku‹. Dotyk występuje w pojęciu i ujęciu interakcji [technice tworzenia żywego Obrazu] np.
działania performatywnego lub procesu, który towarzyszy podczas powstawania obrazu.
Naruszeń powierzchni płaszczyzny. I towarzyszącemu odczuwaniu. To znaczy bezpośredniemu
doświadczaniu następujących po sobie doznań. Wynikających z ruchu w geście drapania. Ruch
jest źródłowy. Dotyczy organu, którym jest ręka. Odnosi się do siły przekazu pozostawionych
gestem śladów i zapisanych w matrycy pamięci wrażeń. Powstałych pod wpływem świadectwa
występowania zmysłu, które w skali porównawczej wobec nowych napływających bodźców
dostarczają wiedzę – „władzę i własne sądzenia”. Wszelkiemu dotykowi towarzyszą dwa rodzaje
rzeczy: ich rozciągłość oraz lokalizacja w pamięci doznań, będące wynikiem interakcji i
odczuwania sensualnego […]
Zdrapka to nazwa zapożyczona z gier loteryjnych [technika poligrafczna]. Użyta jako nazwa
własna do sposobu konstruowania Obrazu. Zasłaniać2 warstwą ›Mirochronną‹3 z farby, która daje
wrażenie Obrazu to cel sam w sobie. To forma prowadzenia gry. Z Widzem i sobą samym. To, co
zakrywa Obraz jest zdrapką. Z niej został uczyniony Obraz poddany interaktywnemu zdejmowaniu
Zasłony. Odpowiedzialnym za aktywny akt jest Widz. Na nim spoczywa odpowiedzialność za
uruchomienie w pełni potencjału Obrazu.
Zdrapka, w każdym z analizowanych przypadków, to wyniesienie wizerunku poza obraz
matrycy. Łączy je jednia faktu występowania inter~ aktywności i pasywności. I pojęcie – czasu /
czynu, co znaczy – obraz rzeczy jest także obrazem jego trwania. Peregrynacją w życiu i w
obszarach sztuki.
Ponieważ współcześnie dyscypliny łączą się i mają na siebie wzajemny wpływ, analizowane
przykłady są odzwierciedleniem tezy: ›Zasłona‹ nie przestaje nią być li tylko dlatego, że jej nie
widzisz.
2
2 ZASŁANIAĆ_powlekać, cienić, podretuszować, zakrywać, ubierać.
3 Mirochronny_anagram utworzony dla nazwy warstwy w realizacji Zdrapka.