Mysli do medytacji4

04 - Prośba o pomnoŜenie wiary – dar słowa
Myśli do medytacji, homilii, katechezy, rozmowy
1. W minionych tygodniach wyraziliśmy wdzięczność Bogu i ludziom za dar wiary, w
skrusze serca przepraszaliśmy za wszelkie niedowiarstwo i zwątpienia oraz uczciliśmy
wielkich świadków wiary. Podjęte w modlitwie i refleksji, a takŜe w rozmowach i
spotkaniach tematy zapewne pomogły nam „przyjrzeć się naszej wierze”, aby móc bardziej
owocnie nad nią pracować.
2. W kolejnych trzech spotkaniach to przyglądanie się wierze będzie łączyło się z
gorącym błaganiem o przymnoŜenie naszej wiary. Chcemy jeszcze wyraźniej sprecyzować
intencje modlitwy, jakie będziemy przedstawiać Bogu oraz zadania formacyjne, jakie mamy
podjąć. PomnoŜenie wiary jest bowiem zarówno darem Boga jak i owocem wysiłków
człowieka. W szczególny sposób chodzi o wzrost wiary w obecność Chrystusa w słowie,
które On głosi, w sakramentach, które On sprawuje, a takŜe we wspólnocie ochrzczonych,
która jest Jego Ciałem. PomnoŜenie wiary w obecność Chrystusa, zawsze i wszędzie, we
wszystkich sprawach i wszystkich ludziach, to główna intencja modlitwy i główny temat
pracy nad sobą.
3. Dziś podejmujemy krótką refleksję nad obecnością Chrystusa w słowie i znaczeniu
słuchania słowa BoŜego. Św. Paweł Apostoł uczy, Ŝe „wiara rodzi się z tego, co się słyszy,
tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa” (Rz 10,17). Apostoł mówi o rodzeniu się wiary.
Choć posiadamy jej zaczątek od chwili chrztu świętego, to jednak jej wzrost jest równieŜ
porównywany do rodzenia się. PrzeŜyliśmy więc zrodzenia, a teraz przeŜywamy
doświadczenie stałego „rodzenia się”. Jest ono tak określane, gdyŜ takie jest doświadczenie
człowieka. Kto głębiej doświadczył mocy słowa BoŜego, ten spontanicznie mówi: „Jestem jak
nowo narodzony”. Św. Paweł mówi o tym przeŜyciu w kontekście słuchania. Jemu więc
trzeba poświęcić więcej uwagi.
4. Słuchanie to niezwykła umiejętność. Człowiek doświadcza jej przede wszystkim w
wymiarze codziennego Ŝycia posługując się darem słuchu, który otrzymał. To zwykłe
przeŜycie otwiera nas na zdolność słuchania Boga i rozumienia tego, co On do nas mówi. „W
tym względzie szczególnie wymowny jest przykład Lidii. Św. Łukasz opowiada, Ŝe Paweł,
kiedy był w Filippi, udał się w szabat, by głosić Ewangelię niektórym kobietom; była wśród
nich Lidia a «Pan otworzył jej serce, tak Ŝe uwaŜnie słuchała słów Pawła» (Dz 16, 14).
WaŜny jest sens zawarty w tym wyraŜeniu. Św. Łukasz uczy, Ŝe znajomość treści, w które
naleŜy wierzyć nie wystarcza, jeŜeli następnie to serce, autentyczne sanktuarium człowieka,
nie jest otwarte na łaskę, która pozwala mieć oczy, aby spoglądać na głębię i zrozumieć, Ŝe to,
co zostało przepowiedziane jest Słowem BoŜym” (PF 10). To Pan otwiera uszy i daje łaskę
przyjęcia sercem tego, co się słyszy. Nie wystarczy przyjąć głoszonej prawdy umysłem.
Wiedza to jeszcze nie wiara. Orędzie jest skierowane do serca i dopóki nie dojdzie do niego i
nie dotknie go, człowiek nie ma dojrzałej wiary.
5. O potrzebie słuchania, a takŜe uzdolnieniu człowieka do słuchania Boga mówi
szerzej Ojciec Święty Benedykt XVI w adhortacji Verbum Domini o słowie BoŜym w Ŝyciu i
misji Kościoła. Warto przywołać kilka fragmentów tej waŜnej refleksji:
„Kościół bowiem ma za fundament słowo BoŜe, rodzi się z niego i nim Ŝyje. Lud BoŜy
przez kolejne stulecia swoich dziejów w nim zawsze znajdował swoją siłę, i równieŜ dzisiaj
wspólnota kościelna wzrasta przez słuchanie, celebrację i studium słowa BoŜego” (VD 3)
„Bóg uczynił kaŜdego z nas zdolnym do słuchania słowa BoŜego i odpowiadania na
nie. Człowiek jest stworzony w Słowie i w Nim Ŝyje; nie moŜe zrozumieć samego siebie, jeśli
nie otwiera się na ten dialog. Słowo BoŜe ukazuje synowską i relacyjną naturę naszego Ŝycia.
Doprawdy mocą łaski jesteśmy powołani, byśmy upodobnili się do Chrystusa, Syna Ojca, i
zostali w Nim przemienieni” (VD 22).
„Uczniowie zostają w pewnym sensie «wprowadzeni w bliskie obcowanie z Bogiem
poprzez zanurzenie w słowie BoŜym. Słowo Boga jest, by tak powiedzieć, obmyciem, które
ich oczyszcza, twórczą mocą, przemieniającą ich w istoty BoŜe». A poniewaŜ sam Chrystus
jest Słowem Boga, które stało się ciałem (J 1, 14), jest «Prawdą» (J 14, 6), to modlitwa Jezusa
do Ojca: «uświęć ich w prawdzie», znaczy w głębszym sensie: «uczyń ich jedno ze Mną, z
Chrystusem. ZwiąŜ ich ze Mną. Przyciągnij do Mnie»” (VD 80).
„Słowo BoŜe nieuchronnie ujawnia równieŜ dramatyczną moŜliwość, Ŝe człowiek w
swej wolności nie nawiąŜe tego dialogu Przymierza z Bogiem, do którego zostaliśmy
stworzeni. Słowo BoŜe mówi bowiem równieŜ o grzechu tkwiącym w sercu człowieka.
Bardzo często, zarówno w Starym, jak i w Nowym Testamencie, spotykamy opis grzechu
jako niesłuchanie słowa, jako zerwanie Przymierza, a więc jako zamknięcie się na Boga,
zapraszającego do komunii z Nim. Pismo święte istotnie pokazuje nam, Ŝe grzech człowieka
jest zasadniczo nieposłuszeństwem i «niesłuchaniem». Właśnie radykalne posłuszeństwo
Jezusa aŜ do śmierci krzyŜowej (por. Flp 2, 8) odsłania do głębi ten grzech. Dzięki Jego
posłuszeństwu wypełnia się Nowe Przymierze między Bogiem i człowiekiem oraz jest nam
dana moŜliwość pojednania” (VD 26).
„Wspólne słuchanie słowa BoŜego, praktykowanie lectio divina Biblii, zdumiewanie się
nowością słowa BoŜego, które nigdy się nie starzeje i nie wyczerpuje, przezwycięŜenie naszej
głuchoty na te słowa, które nie zgadzają się z naszymi opiniami lub uprzedzeniami, słuchanie
i studiowanie we wspólnocie wierzących wszystkich czasów – to wszystko stanowi drogę,
którą trzeba przemierzyć, by osiągnąć jedność wiary jako odpowiedź na słuchanie Słowa”
(VD 46).
6. Chcemy się modlić o łaskę słuchania słowa BoŜego, o dar jego rozumienia, a takŜe o
głębsze zjednoczenie z Chrystusem, który „jest Prawdą” i który pragnie, aby Jego uczniowie
byli uświęceni w prawdzie, czyli w pełni z Nim zjednoczeni. To jest pierwsza intencja naszej
modlitwy. Określa ona równieŜ pierwszy temat naszej pracy formacyjnej, zarówno
indywidualnej jak i wspólnotowej. Powinniśmy się uwaŜniej przyjrzeć naszej gorliwości w
słuchaniu słowa BoŜego. Jest ono głoszone w niedzielnych homiliach, w czasie rekolekcji, na
konferencjach, w przygotowaniu do sakramentów świętych. Jest takŜe rozwaŜane w czasie
spotkań w grupach, w lekturze ksiąŜek i czasopism, w wielu rozmowach rodzinnych i
koleŜeńskich.
7. Przyglądając się naszej wierze w obecność Chrystusa w słowie BoŜym stawiamy
sobie pytania. Czy jestem człowiekiem, który umie słuchać? Czy to, co słyszę, dociera do
mego serca czy teŜ pozostaje tylko w umyśle? Jak mocno wierzę, Ŝe Bóg przez swoje słowo
osobiście do mnie mówi? Jak rozumiem słowa Jezusa: „Ja jestem Prawdą”? W jaki sposób,
poza wysłuchaniem niedzielnej homilii, słucham i rozwaŜam słowo BoŜe (jestem w grupie
formacyjnej, przychodzę na katechezy, biorę udział w rekolekcjach wyjazdowych,
czytam…)?
8. Oprócz tej indywidualnej refleksji chcemy takŜe podjąć refleksję wspólną, dotyczącą
potrzeby głoszenia katechez w naszej wspólnocie, a takŜe moŜliwości powstawania nowych
grup dorosłych, młodzieŜy i dzieci, które zainteresują się więcej słuchaniem i rozwaŜaniem
słowa BoŜego. Te wspólnotowe działania zaleŜą od potrzeb serca członków parafii. Jeśli ktoś
nosi w sobie pragnienie uczestnictwa w grupie czytającej wspólnie Pismo Święte, szczególnie
czytania z niedzielnej liturgii, niech się zgłosi do duszpasterzy lub animatorów albo napisze
na kartce swoją gotowość uczestnictwa w spotkaniach.