Nie podkopujmy więc ich optymizmu drobnostkowym wytykaniem

„Techniki optymalizacji” – sprawdzian (cz. 2)
21.12.2016 r.
Wybrane (i niekoniecznie trafne) uwagi po dwóch1 godzinach sprawdzania prac
(wielojęzyczne) Tagi dotyczące wyników:
„Return nadzieja”, (ale) „Pochodna kontratakuje” (i, niestety) „Powrót #DIV/0!”
[zbieŜność z tytułami pewnej serii filmów: przypadkowa]
Tegoroczne wyniki upowaŜniają mnie do postawienia śmiałej tezy, Ŝe prawie na pewno
w najbliŜszym czasie doczekamy się na naszej uczelni rocznika TWO, który będzie miał
do perfekcji „opanowane”:
• technologie
i (przede wszystkim)
• wytwarzanie oprogramowania.
A konkretnie: ten przyszły rocznik będzie bardzo sprawnie liczył pochodne, a następnie
(np. w Matlabie) równie sprawnie stosował je w nieomylnie skonstruowanych pętlach,
wykorzystywał wartość bezwzględną w wyraŜeniach identyfikujących tzw. zera numeryczne,
i nawet w myślach nie będzie próbował przez nie dzielić!
Rocznik bieŜący jest juŜ na dobrej drodze, a mówiąc nieco bardziej algorytmicznie,
wydaje się przynajmniej posiadać wstępnie wytyczony kierunek2 dk... w kaŜdym razie
w pewnym przybliŜeniu3, zaleŜnym oczywiście od wektora x0 (w którym się znajduje).
Stąd ta początkowa nadzieja: do ostatecznego celu juŜ tylko kilka4 iteracji...
Nie podkopujmy więc ich optymizmu
drobnostkowym wytykaniem błędów,
nie od dzisiaj bowiem wiadomo, Ŝe:
„Errare humanum est”
(czyli: błądzić jest rzeczą lucką)
1
czas netto (jak w koszykówce)
patrz: algorytm uogólnionej metody Newtona
3
prawie na pewno zastosowali w tym miejscu szereg Taylora
4
ich dokładna liczba jest, niestety, niemoŜliwa do ustalenia na tym etapie
2