czytaj PDF - Endokrynologia Pediatryczna

Vol. 6/2007 Nr 2(19)
Endokrynologia Pediatryczna
Pediatric Endocrinology
LISTY DO REDAKCJI
Informacja o 46th Annual Meeting of European Society for Pediatric Endocrinology – ESPE ‘07
w Helsinkach
Problematyka prezentowana na kongresie ESPE`07 dotyczyła różnych zagadnień składających się na
szeroko pojętą endokrynologię wieku rozwojowego.
Interesująca – z punktu widzenia wzrastania dzieci była sesja poświęcona czynnikom stymulującym i
hamującym różnicowanie i proliferację chondrocytów (J. Emons i wsp., F. Zaman i wsp., P. F. Voyvodich
i wsp.) oraz genetycznym i receptorowym mechanizmom odpowiedzialnym za zarastanie nasad w okresie
dorastania (A. Chagin i L. Savendahl oraz J. Emons i wsp.).
Dużo miejsca poświęcono problematyce cukrzycy typu 1 (wszak zapadalność na cukrzycę w Finlandii
jest jedną z największych w Europie) oraz otyłości u dzieci i młodzieży.
Prace dotyczące cukrzycy omawiały czynniki ryzyka autoimmunizacji komórek ß ( A. Ziegler), poruszały możliwości prewencji dalszej destrukcji komórek ß (D. L. Eizirik), ich regeneracji (S. Bonner-Weir).
Inne prace diabetologiczne poświęcone były resztkowej funkcji komórek ß w cukrzycy typu 1 (J.S. Sorensen), poszukiwaniom alternatywnych źródeł (komórek) wytwarzania insuliny, ale w głównej mierze dotyczyły modyfikacji leczenia i monitorowania cukrzycy typu 1.
Prace dotyczące otyłości zawierały obserwacje dotyczące występowania elementów składowych zespołu metabolicznego oraz schematy różnych programów terapeutycznych opartych na motywacji psychicznej do odchudzania i odpowiedniego trybu życia i odżywiania.
Satelitarne sympozjum było poświęcone historii, aktualnościom i perspektywom leczenia rekombinowanym hormonem wzrostu (GH) dzieci i dorosłych.
R. Stanhope przypomniał, że od 20 lat trwa era leczenia niedoboru hormonu wzrostu rekombinowanym
GH. Podczas tego okresu doskonalono dawkowanie GH oraz rozszerzano wskazania do terapii.
W. Cutfield zwrócił uwagę, że hormon wzrostu – poza oczywistą stymulacją wzrastania – powoduje
także poza wzrostowe efekty zarówno u pacjentów z somatotropinową niedoczynnością przysadki i innymi deficytami wzrostowymi. Mianowicie wpływa na skład ciała, profil lipidowy i wydolność wysiłkową
dzieci i dorosłych z somatotropinową niedoczynnością przysadki. Daje również dobre efekty w chorobach
przebiegających z nieprawidłowym składem ciała jak np. w zespole Pradera-Williego. Podkreślał również
znaczenie leczenia GH poprawiającego różne metaboliczne – nie tylko wzrostowe – parametry.
G. Johannsson prezentował słuszne argumenty za potrzebą kontynuacji leczenia GH poza okresem rozwojowym, a więc osób dorosłych z somatotropinową niedoczynnością przysadki. Efektem korzystnym
takiego postępowania jest obniżenie czynników ryzyka epizodów sercowo-naczyniowych, przypadków
przedwczesnej śmierci oraz poprawa jakości życia. Podkreślał optymistyczne wnioski uzyskane z KIMS
– Pfizer International Metabolic Database wskazujące na bezpieczeństwo i skuteczność zastępczej terapii
GH osób dorosłych z somatotropinową niedoczynnością przysadki.
Również duże zainteresowanie wzbudziła sesja, w której prezentowane były najnowsze postępy endokrynologii pediatrycznej w ubiegłym roku.
Dla przykładu podam cytowane przez D. Chrysis badanie L. Suna i wsp. o bezpośrednim estrogenoniezależnym oddziaływaniu FSH na regulację masy kostnej poprzez stymulację funkcji osteoklastów czy
J. Igbala i wsp. o oddziaływaniu FSH na masę kostną poprzez stymulowanie produkcji TNF-α przez komórki układu immunologicznego.
79
Listy do Redakcji
Endokrynol. Ped., 6/2007;2(19):79-80
Kolejnymi prezentowanymi przez F. Chiarelli nowościami były prace K. A. D`Amoura i wsp. związane z poszukiwaniem źródła komórek ß w płodowych komórkach macierzystych. Jednak pomimo, że przekształcone zawierały znaczną ilość insuliny, jednak były mniej efektywne bowiem w minimalnym stopniu
uwalniały C-peptyd na bodziec glikemiczny. Ponadto zwrócono uwagę na pracę G. M. Steila i wsp. dotyczącą automatycznego systemu podskórnego czujnika glikemii sprzężonego z ciągłym podskórnym podawaniem insuliny jako kolejnego etapu w terapii cukrzycy typu 1.
Z kolei O. Nilsson prezentując prace dotyczące biologii systemów cytował prace H. A. Diericka dotyczące molekularnej analizy zachowań agresywnych u owadów i bardzo interesujące badanie A. A. Ptisyna
i wsp. dotyczące zegarów biologicznych w tkankach obwodowych zwłaszcza w wątrobie oraz białej i brunatbej tkance tłuszczowej i ich potencjalnym wpływie na szlaki metaboliczne wiodące do otyłości.
W sesji dotyczącej cryptorchismus prześledzono genetyczną i endokrynną regulację zstępowania jąder
(I. Hughes), efekty hormonalnego i chirurgicznego leczenia (J. Hudson) oraz dyskutowano zarówno zalety każdego typu terapii jak i optymalny wiek chłopców do rozpoczęcia leczenia.
Warto podkreślić, że na ESPE`07 licznie prezentowane były prace endokrynologów dziecięcych z Polski.
Prof. dr hab. Leszek Szewczyk
Klinika Endokrynologii i Neurologii Dziecięcej AM w Lublinie, ul. Chodźki 2, 20-093 Lublin. tel. +48 81-7185440,
e-mail: [email protected]
80